แต่กระนั้นยังมีนายเหนือใหญ่
คอยปกไพร่รักษาไว้ซึ่งศักดิ์ศรี
ด้วยฤทธิ์เดชแกร่งกล้าไม่ปราณี
ผองกุมภีล์น้อมรอบตอบพระคุณ
ได้โต้กลับพวกมนุษย์สุดโง่เขลา
ที่คิดเอาตนชนะมาหลุนหลุน
เตือนตัวกลับไว้ชีวิตให้เอาบุญ
มิต้องลุ้นลาอย่าหาข้าไม่เตือน
พวกหมอคมต่างเริงร่าเร่งหัวร่อ
บอกไอ้หงอชัยชนะมิบิดเผือน
จะใคร่หาเกณฑ์ทัพร้อยมาเป็นเรือน
มิอาจเคลื่อนความตายสิ้นสูญไป
ฟังเช่นนั้นยิ่งมากแค้นมากโกรธา
ด้วยมหากุมภาผู้ยิ่งใหญ่
โผล่กายออกผลุบกายจากร่างอำไพ
ประกาศให้ใครคือข้า…จ้าวธารา
-๑๓-
ไอ้โป๊ยมาเรียนตอนจะหมดคาบอยู่แล้วครับ ที่จริงเมื่อเช้าผมเห็นมันแวบๆอยู่หรอก..แต่ท่าทางจะโดดจนกระทั่งถึงเวลาเช็คชื่อนั่นแหละถึงวิ่งเข้ามา แหม สันดานจริงๆ
ว่าแล้วมันก็กระโจนเข้ามาเสียบเก้าอี้ข้างๆผมทันทีครับ
“กูรู้กูเห็น!” กับคำโพล่งที่ทำให้ผมต้องถลึงตาใส่มัน
“เห็นเหี้ยอะไร?”
“มาพร้อมกันเชียวนะมึง” ผมกรอกตา เมื่อเช้าเจอไอ้โป๊ยที่หน้าร้านกาแฟในมหา’ลัยครับ ลงจากแท๊กซี่พร้อมไอ้พี่วันเลยทีเดียว…มันคงจะสังเกตได้ไม่ยากเย็นนัก “แล้วไง?”
“ไปค้างบ้านไอ้พี่วันมาเหรอ?”
“เสือกละมึง”
“แหงมแซะ ชัดเจนเลยนะ”
“ชัดเจนห่าอะไร?”
“มึง คืบหน้าไปถึงไหนแล้วบอกกูด้วยนะ” มันแซะไม่หยุด “กูเป็นที่ปรึกษาให้ไม่ได้ แต่กูรับฟังได้นะเว้ยย”
“อยากเสือกก็บอก”
“เออ กูเสือก แล้วมึงเอาไงวะ…เห็นบอกมีอีกสองคนไม่ใช่เหรอ?”
“ก็…ใช่” ผมหลบตา
“แต่พี่วันบอกว่าเลือกกูไง..” “ฮริ้ววววว~”
“มึงจะเสียงดังทำเตี่ยอะไร!?!”
“มึงต่างหากที่เสียงดัง เอ้า เก็บความดีใจบนหน้าหน่อยเร๊ว~”
ผมต่อยมันไปทีเปรี้ยงนึง มันเลยทำท่าเหรอหราใส่เหมือนตัวเองไม่รู้เรื่อง…จากนั้นไม่นานอาจารย์ก็เช็คชื่อ นั่นหมายถึงอีกเพียง15นาทีจะหมดคาบเรียน ซึ่งแกก็แอบเขม่นไอ้โป๊ยอยู่ไม่น้อยทีเดียว เกรดวิชานี้มันคงใกล้ร่อแร่เต็มทน แต่ก็ตามสไตล์แม่งครับ..เรียนๆเล่นๆจบเป็นพอ น่าอิจฉาจริงวุ้ย!
แต่หลังจากนั้นน่ะนะ…ก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นคนเดียวที่ผมพูดเรื่องนี้ด้วยได้..
“โป๊ย”
“ไร?”
“…กูแม่งเพิ่งเคยเป็นเกย์ว่ะ” มันทำท่าเหมือนสำลักอากาศ “เออ แล้วไง?”
“มึงคิดว่าไง?”
มันมองผมต้องแต่หัวจรดเท้า “มองผ่านๆก็ดูไม่รู้หรอก กังวลห่าไร?”
“ไม่ใช่ว้อย ไม่ใช่เรื่องนั้น!”
“แล้วพี่วันเค้าไม่ได้เป็นเกย์รึไง? ถามแปลก”
“เค้าน่าจะเป็นไบนะ?”
“….เออ งั้นมึงก็คงเป็นไบด้วย”
“แต่กับผู้ชายนะเว้ย…”
“มึงเพิ่งมากังวลเหรอวะ? หลังจากที่ตกหลุมรักพี่เค้ามาได้สักพักแล้วอ่ะนะ?”
“เอออออ” ผมข่มเสียงกลบ อยากจะหยิกเอวมันให้เนื้อเขียว “อย่าให้กูมีเรื่องล้อมึงกับแก้วบ้างก็แล้ว…..”
ผลัวะ!! เท่านั้นแหละไอ้สัสโป๊ยเสือกโบกหัวผมจนหน้าทิ่มเลยครับ!! พร้อมกำชับคำแกล้ง
“โทษๆ กูตบยุง”
..ยุงพ่องงงง!!!!!!!! ผมคิดว่ามึนมากครับจุดนี้!! ย้อนกลับไปคิดถึงตอนผมโบกหัวอาจารย์คงแล้วก็เจ็บแทนเลยจริงๆให้ตาย!! ผมเงยหน้ามองไอ้เพื่อนรักตาเขียวปั๊ด อยากจะเปิดสังเวียนกับมันเสียตรงนี้..ปรากฏว่ามันต่างหากที่จ้องผม
แล้วเค้นฟัน
“..แก้วนั่งอยู่ข้างหลังว้อย!” ผมหันมองตามครับ ผู้ถูกกล่าวถึงนั่งข้างหลังจริงๆ..ห่างออกไปสองโต๊ะ ในระยะที่ผมคิดว่าถ้าเผลอหลุดก็คงได้ยินเต็มสองหูแน่ๆ!
“โทษที”
..ทำไมกูต้องขอโทษด้วยวะ! เจ็บนะเว้ย!!.. “มึงยังไม่ได้บอกรายละเอียดกับกูเรื่องแก้วเลยนะ”
อีกฝ่ายไหวไหล่ “ไม่มีรายละเอียด”
“ง่ายๆงี้อ่ะนะ?”
“เออ ไม่มีเลย ก็มีแค่นั้นแหละ”
“มึงไม่คิดจะจีบแก้วเหรอ?”
“ไม่”
“…ป๊อดว่ะ”
“ครับ กูป๊อด แต่ตอนนี้กูอยากรู้ตำนานรักชายชายมึงมากกว่าว่ะครับ”
“ไหงกลับมาเรื่องกูได้วะ”
“เอ้า ตะกี้เห็นทำท่าจะปรึกษากู…”
“วันนี้พอแค่นี้ก่อน อย่าลืมส่งหัวข้อเปเปอร์นะคะนักศึกษา” คำที่ดังแทรกขึ้นมานั้นมีพลังมากพอที่จะให้เราหยุดคุยกันครับ ตามมาด้วยเสียงของหลายๆคนกำลังเก็บข้าวของเตรียมออกไปพักกลางวัน พวกเราก็เช่นกัน..ไม่สิ แค่ผมคนเดียวแหละ เพราะไอ้โป๊ยมันยังไม่หยิบอะไรออกจากกระเป๋าเลยครับตั้งแต่เข้ามา
“ก็เริ่มจะเข้าใจละมึง” มันบอก “การคบกับผู้ชายมันเป็นอะไรที่..ลึกซึ้ง…”
“ลึกซึ้งพ่อง…อีกอย่าง กูยังไม่ได้คบกะพี่วันเว้ย!”
“อ้าวหรา ช่วงดูใจว่างั้น?”
ผมทำไหล่ตก ถอนหายใจ “กูว่าก่อนหน้านั้นกูต้องศึกษามากกว่านี้”
“ศึกษาอะไร?”
“กลับไปบ้านจะไปดู National Geography ให้ตาแฉะ”
มันขมวดคิ้ว “ดูทำห่าอะไรวะ? บ้านพี่วันเค้าเลี้ยงสัตว์เยอะเหรอ?”
ผมคิดว่าผมหลุดปาก เลยแถต่อให้ดูเหมือนติดตลก “มีเป็นฝูง”
“หล่อ แสนดี รักสัตว์..พ่อเทพบุตร” “กูจำได้ว่าครั้งที่แล้วมึงด่าพี่วันว่า ‘สารเลว’ …คราวนี้ชมละ ยังไงกันแน่วะ”
“ครั้งนั้นกูหลุดปาก…ก็ถ้าพี่วันเค้าเลือกมึง ก็จะกลับมาแสนดีของกูเหมือนเดิมไง”
“ของใครวะ เอาให้มันแน่ๆ”
อีกฝ่ายกระพริบตาปริบๆ “โว้ย ควาย หึงรึไง?”
ครับ พักนี้ผมเริ่มรู้สึกแล้วว่าตัวเองขี้หึงขี้หวงมากเกินไป..นิดหน่อย “เปล่านี่”
“แล้วไง แดกไรดี”
“มึงเปลี่ยนเรื่องเร็วเป็นเหี้ย!”
“ไว้คุ้ยต่อร้านอาหาร กูอยากเตี๋ยวเป็ดมาก”
“เออดี กูก็อยากผัดซีอิ๊ว”
“ฟาย แยกร้านนั่งมั้ยงี้?”
“ก็ดี ฮ่าๆๆๆ”
“จวยยยย”
“ล้อเล่นนน เตี๋ยวเป็ดก็ได้ว้อยย”
ผมหัวเราะร่วนเดินนำไอ้สัสโป๊ยลงบันได มันยกตีนขึ้นมาเตรียมจะสังเวยผมให้กับบันไดขั้นสุดท้าย..แต่โชคดีที่เอี้ยวตัวหลบทัน ลีลาพริ้วไหวประหนึ่งนักเต้นลีลาศครับ ฮ่าๆๆ
ทีนี้มันเลยเกรียนหนัก กระโดดพรวดไล่เตะผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ไอ้ผมน่ะรึโกยฝุ่นแทบขึ้น เวลาโป๊ยเซียนเอาจริงนี่อาจได้แชมป์โลกเลยก็ได้ครับ!(กรีฑาสาขาวิ่งชนรั้วน่ะนะ)
ก่อนจะชะงักเมื่อไล่ล่ากันมาจนถึงหน้าห้องพักอาจารย์
ผมหยุดวิ่งโดยพลัน จนไอ้โป๊ยที่วิ่งตามมาชนโครมแทบล้ม
“ว้อย หยุดหาอะไรวะไอ้ไกร…อะ” มันตั้งท่าจะโวยวายหลังจากพยายามพยุงตัวได้สำเร็จ ก่อนจะยกมือประนมไหว้นำ..ผมเลยทำตามบ้างอย่างเก้ๆกังๆ
“สวัสดีค้าบ’จารย์คง!” ร่างสันทัดยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าผม..คล้ายกับว่าเขารอเวลานี้อยู่ และมันทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายเอื้อกเมื่อเห็นผ้าพันแผลที่หัวของอาจารย์..ท่าทางเมื่อวานผมจะฟาดแรงไปจริงๆ ส่วนไอ้โป๊ยก็ดูจะสงสัย..ทั้งแผลของอาจารย์ และสาเหตุที่ผมเงียบแบบนี้
มือผมสั่นจนต้องซ่อนเอาไว้ข้างหลัง แล้วยืนนิ่ง
…ไม่อยากสบตา แต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะหลบตา.. “เกรียงไกร” ในที่สุด..คนตรงหน้าก็พูดขึ้น
สายตาที่มองลอดแว่นกรอบกลมนั้นทำให้ผมขนลุกอย่างไร้สาเหตุ ทั้งๆที่ผมไม่รู้ความหมายของแววตานั้นด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวเอ็งตามข้าไปคุยที่ห้องพักครูด้วย”+++++++++++++++++++
โป๊ยถามว่าให้รอไหม เป็นอะไรรึเปล่า
ซึ่งปกติแล้วมันจะไม่ถามแบบนี้ แปลว่าสีหน้าของผมในตอนนี้คงดูไม่ได้ และผมรู้ดี…ความกลัวขี้หดตดหายมันคงพุ่งพล่านอยู่เต็มหน้าผม
ในตอนนี้ก็เช่นกัน…
…แม้ว่าตัวเอง…กำลังนั่งเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายโดยมีเพียงโต๊ะตัวเดียวที่คั่นกลางก็ตาม…
ผมคิดว่าขาผมสั่น เลยต้องเกร็งให้มันอยู่เป็นที่..และไม่มีตำแหน่งวางสายตาใดได้เลยนอกจากที่ทับกระดาษรูปจระเข้บนโต๊ะอาจารย์ ที่จริงของประดับเหล่านี้ผมเคยเห็นมันมาหลายครั้งแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นว่า..มันมีความหมาย
อาจารย์คงกำลังตรวจเอกสารที่เพิ่งมีอาจารย์ท่านอื่นเอามาให้ ด้วยท่าทางไม่เร่งร้อน
แกเคาะนิ้วกับโต๊ะเป็นจังหวะ..จังหวะเดียวกับเข็มนาฬิกาที่ข้อมือ
ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร…
แต่ถ้าผมรู้น่ะสิแปลก ถ้านี่เป็นหนังหรือการ์ตูนล่ะก็..หน้าคงซึดเหงื่อคงแตกพลั่กไปแล้ว แต่เพราะนี่เป็นคนจริงๆ..ผมเลยแค่รู้สึกว่าร่างกายตัวเองเย็นเยียบกว่าที่เคย..ก็เท่านั้น
และผมรอ
..รอ..จนกระทั่งรู้สึกว่าร่างกายกำลังหดเล็กลงทุกที..ถึงได้ตัดสินใจถาม..
“อาจารย์..คง..ครับ”
“หืม? อ้อ ‘โทษที” แกยิ้มจนหนวดที่มุมปากกระดกตาม “อ่านเพลินไปหน่อย”
ผมพยายามยิ้มตอบ แล้วแสร้งตีหน้าเซ่อ “หัว..ไปโดนอะไรมาอ่ะฮะ?”
หมายถึงเหตุผลของผ้าพันแผล..ไม่ต้องมีอะไรอื่นเลย แม้จะรู้คำตอบดีอยู่แล้วแต่ผมก็ต้องถาม..อย่างน้อยก็ต้องเอาให้รู้เรื่องว่าเขาเรียกผมมาด้วยเหตุใด จะได้เตรียมตัวถูก จะได้รู้ว่าต้องหนีรึเปล่า จะได้รู้ว่า..ควรโทรหาไอ้พี่วันเลยไหม…
คนถูกถามมองผมผ่านแว่นกรอบกลมนั่น เขาเงียบไปนาน..นานจนผมลืมหายใจ
และเผลอบีบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“อ้อ” การรับคำสั้นๆแบบนั้นทำให้ลมหายใจผมหยุดชะงัก
แกก้มหน้ามองผมลอดแว่นกรอบกลม แล้วหลุบตาลงไปอ่านเอกสาร
“ล้มน่ะ” คำตอบที่ทำให้ผมยืดหลังตรงหายใจทั่วท้องได้อีกครั้งหนึ่ง
ไม่มีสำเนียงกระแนะกระแหน ไม่มีคำพูดค่อนแคะ ไม่มีวาจาเสียดสี..แค่การปริเปรยอย่างเนิบนาบแบบที่ปกติแกเป็น นั่นหมายถึง…แกไม่รู้ว่าผมเป็นคน ‘ทำ’ หรือไม่ก็…ไม่ติดใจเอาความอะไรเรื่องนั้นตั้งแต่ต้น
ผมกระแอมกระไอ รู้สึกตัวเองชื่นมื่นขึ้นทันตา
“เอ้อ ก็นั่นแหละ” ในที่สุดแกก็ปิดเอกสาร ดันไว้อีกฟากหนึ่งของโต๊ะ “เอ็งต้องทำพรีเซนท์เพิ่มนะ”
“เอ๊ะ?”
“บ๊ะ! ก็เรื่องคะแนนยังไงเล่า”
“เอ๋!!”ผมตาลุกวาว ถ้ากระดิกหางได้คือทำไปแล้วครับ! “อาจารย์จะช่วยเหรอครับ!?”
“ก็ช่วยทุกคนนั่นแหละ โชคดีของเอ็งที่มีอีก5-6คนที่คะแนนไม่ถึงเหมือนกัน” แกบอก เอนหลังไปกับพนักพิง “ไปเลือกหัวข้อมาในอาทิตย์นี้ แล้วต้นเดือนหน้าค่อยส่งพร้อมกันหมด”
“เย้! ขอบคุณมากครับ!”
“ยัง ยังไม่จบ”
“เอ๋…?”
“เพราะไม่อยากเอาเรื่องคะแนนมาขู่ ก็เลยตัดจบเรื่องที่เราคุยกันค้างไว้คราวที่แล้วแบบนี้” แกถอดแว่นตาวางไว้ ก่อนจะชะโงกตัวเข้ามาใกล้วางศอกไว้บนโต๊ะพร้อมค่อยๆกรีดนิ้วหยาบกร้านนั่นประสานกันตรงหน้า..และใช้ดวงตาที่แสนน่ากลัวนั่นจ้องมองผม
ผมทำใจกลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดนี่ลงไปได้ยากเหลือเกิน
“…เรื่อง…อะไรครับ…?” “เรื่องนายทิวัน” ผมกระพริบตา รู้สึกว่าต้องพูดอะไรสักอย่าง “อะไร…ทำไม…?”
“ถึงขนาดนี้แล้ว เอ็งไม่เอะใจอะไรเรื่องหมอนั่นเลยรึไง?”
“เรื่องอะไรครับ?”
“ถ้าเคยไปบ้านเค้าแล้ว…ก็น่าจะรู้อะไรบ้างไม่ใช่รึไง?”
คำถามนั้นทำให้ผมรู้สึกอยากขยับตัว แต่ก็ต้องเกร็งเอาไว้แม้กระทั่งลมหายใจตัวเอง..การอยู่ให้นิ่งที่สุดจะส่อพิรุธได้น้อยที่สุด
แต่ให้ตาย..ผมหยุดอาการมือสั่นนี้ไม่ได้
“ผมไม่เข้าใจ” ตีหน้าเอ๋อ..กำมือที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะแน่นเพื่อควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ “อาจารย์หมายความว่ายังไง..ตั้งแต่ครั้งที่แล้วแล้วด้วย เรื่องพี่วันคืออะไร? เค้าเป็นรุ่นพี่ผม…”
“แค่นั้นหรือ?”
ผมชะงัก ครั้งนี้ก้มหน้างุด “เอ่อ……..ไม่เชิงครับ คือเราสองคนก็…..”
“ข้าไม่ได้หมายถึงเชิงชู้สาวเฟ้ย!”
“อ้าวเหรอ…”
แกดูปลงลง เลยโบกมือปัด “เอาเถอะ แต่ถ้าถึงขนาดนั้นจะไม่รู้เลยรึไงว่าอีกฝ่ายเป็น
‘อะไร’ น่ะ? หืม?”
ผมเงยหน้ามองเขา
“ผม-ไม่-รู้” มันเป็นคำพูดที่ทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น
คำพูดของผมชัดเจน..ชัดในหลายๆความหมาย คำนั้นมันบอกได้เลยว่าผมโกหก แต่ที่ผมทนจ้องตาอีกฝ่ายอยู่เพราะว่าผมกลัว…กลัวว่าถ้าหลบตาลงไปอีกครั้ง เรื่องราวคงจะแย่กว่าเดิม
และแกเข้าใจตรงจุดนี้ดี
“เกรียงไกร ข้าพูดเพราะเป็นห่วงเอ็งนะ” เขาบอกผม..ปรับเสียงให้นุ่มลงกว่าเดิม “อะไรที่เรารู้ว่าอันตราย..มันจะดีเหรอที่จะมุ่งหน้าต่อไป”
“..ไม่มี ‘อะไร’ ที่อันตรายสักหน่อย” “ที่เธอพูดแบบนั้นได้เต็มปาก นั่นเพราะเธอไม่รู้อะไรเลยน่ะสิ”
“ที่ผมรู้ก็คือ…” ผมสูดลมหายใจสั้นๆ
“พี่วัน..ไม่อันตราย” เขาเงียบ
ผมก็เงียบ อะไรบางอย่างในดวงตาอีกฝ่ายวูบไหว ผมมองประกายนั้นอยู่สักพัก
แล้วก็เกิดคำถามในใจ…
“……..อาจารย์….กลัวพี่วัน…งั้นเหรอฮะ?” ......มันก็ไม่เชิง ‘ในใจ’ ซะทีเดียวแหะ.. เขาไม่ได้เอ่ยอะไร และปล่อยให้ความเงียบเป็นคำตอบในตัวมันเอง
ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้น
“ขออนุญาตครับ” กับเสียงทุ้มนุ่มที่ผมคุ้นเคยและรู้ได้เลยว่าใครเข้ามาโดยไม่ต้องหันไปมอง
..และสาเหตุอีกประการที่ทำให้ผมไม่หันไป คือความตกใจที่เล่นเอาตัวแข็งทื่อ…เมื่อไม่เคยคาดการณ์มาก่อนว่า ผู้มาใหม่จะกล้าเผชิญหน้ากับคนตรงหน้าผมในเวลาแบบนี้..และสถานการณ์เช่นนี้
อาจารย์คงก็คงคิดเหมือนผมครับ เพราะสีหน้าตื่นตะลึงของแกในตอนนี้มันชัดเจนมาก
“สวัสดีครับอาจารย์” ไม่ต้องบอกก็รู้..ว่าคนพูดคงกำลังยิ้มอยู่เป็นแน่ “ขอโทษครับ ผมแค่มารอน้องไกรน่ะ เชิญ..คุยธุระต่อเถอะ”
ผมมองหน้าอาจารย์คง ดันเก้าอี้ตัวเองให้ถอยหลัง “ไม่เป็นไรแล้วพี่วัน เสร็จ..พอดี”
“อืม” คนตรงหน้าผมพยักหน้าช้าๆ “ใช่ เสร็จพอดี”
“เดี๋ยวผมคิดหัวข้อรายงานมาบอกนะครับ”
“เออ”
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยังไม่ละสายตาจากผู้สูงวัยกว่า “ผมลานะครับ สวัสดีครับ” แล้วยกมือไหว้หนึ่งทีเป็นอันเสร็จพิธี จังหวะนั้นเลยรีบหมุนตัวกลับมาหาคนตัวสูงที่อ้างว่ามารอผม จับชายเสื้อเขาดึงให้เดินกลับไปที่ประตูเร็วๆ
“เกรียงไกร” แต่เสียงเรียกนั้นก็ขัดขึ้น ผมหันกลับไป
“ถ้ามี ‘อะไร’ เกิดขึ้น..เอ็งบอกข้าได้นะ” ผมหันไปมองพี่วัน เขาไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเป็นพิเศษ..เลยไม่รู้ว่าตัวเองควรจะโล่งใจหรือรู้สึกอย่างไรดีกันแน่
“ครับ แน่นอน”
ผมยกมือไหว้อีกครั้งหนึ่ง
“ลาล่ะครับ”+++++++++++++++++++
“รู้ได้ไง?”
“เจอโป๊ย โป๊ยบอก”
“อ้อ”
“แล้วเป็นไง?”
“ไม่เป็นไง”
“คุยอะไรกัน?”
“เรื่องคะแนนสอบ” ผมดูดน้ำเสาวรสจ๊วบจ๊าบ “ทำรายงานเพิ่ม”
“อ้อ”
“แล้วมาทำไม?”
“ก็..มารอกินข้าวไง” “ไม่ใช่ บุกเข้าไปถึงห้องพักอาจารย์ทำไม?”
เขามองหน้าผม
“ต้องให้บอกรึเปล่าว่าเป็นห่วง” ผมก้มซ่อนหน้าร้อนๆของตัวเอง “ห่วงอะไร?”
“ก็นึกว่าจะมีอะไร”
“ไม่มีหรอกน่า ในมหาวิทยาลัยนะ”
“ก็ไม่แน่สักหน่อย…”
“อาจารย์คงดูกลัวพี่”
เขาไหวไหล่ “อยากกินไรครับ?”
“ผัดซีอิ๊ว”
“อีกละ”
“.. ‘อีกละ’ อะไรกันเล่า! ยังไม่ได้กินเลยนะ อยากมาหลายวันแล้วด้วย”
“ครับๆ”
“ถ้าไม่อยากกินจะนั่งแยกร้านก็ได้นะ”
“ถ้าไม่ได้กินด้วยกันพี่จะมาหามารับมารอทำไมล่ะ?”
“เอ๊ะ คนเค้าพูดดีๆด้วยทำมายอกย้อน…เดี๋ยวปั๊ด!” ผมขู่ด้วยหลังมือ แล้วเดินนำลิ่วๆเข้าร้านอาหารตามสั่ง “เส้นใหญ่ผัดซีอิ๊วสองครับ”
“จ้า”
“รู้ได้ไงว่าพี่จะกินเหมือนกันน่ะ?”
“จะกินไม่กิน?”
เขายิ้ม “กินครับกิน”
ผมเกลียดรอยยิ้มนั้นชะมัด รอยยิ้มที่มีตลอดเวลาเหมือนแจกฟรี..รอยยิ้มที่ทำให้ผมใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ..รอยยิ้มที่มองไม่ออกว่ามาจากใจจริงๆรึเปล่า
เราเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะตัวในสุด ผมมีเรียนบ่ายสองครับเลยไม่กังวลเรื่องเข้าช้าอะไรมาก ส่วนไอ้พี่วันบอกว่าคาบนี้ไม่เช็คชื่อ ทำเอาอยากขึ้นปีสี่เร็วเลยล่ะ..วิชาที่ไม่เช็คชื่อแม่งมีเยอะไปป่ะเนี่ย หรือแม่งแค่อ้างไปงั้นๆ? เอาเถอะ ไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย
“อาจารย์คงดูกลัวพี่” ผมย้ำคำพูดนั้นอีกครั้ง ไม่ได้ติดใจอะไรนักหรอกเพียงแค่..ก่อนหน้านี้เขาดูจงใจเปลี่ยนเรื่องจนน่าสงสัย
“อ่าฮะ” เขารับคำไปงั้นๆเหมือนไม่ใส่ใจ และทำให้ผมฉุน
“ถ้าแกเป็นนักล่าจระเข้จริง..ทำไมต้องกลัวพี่ด้วยล่ะ?” “ก็เพราะกลัวน่ะสิเลยต้องล่า พี่เคยบอกแล้ว..ว่ามนุษย์น่ากลัวก็ตอนที่หวาดกลัวนี่แหละ หมอปราบจระเข้เขาก็กลัวจระเข้ด้วยกันทั้งนั้น…” เขาอธิบาย เห็นชัดเลยว่าเกลียดการพูดเรื่องเดิมๆยืดยาว
“เพราะถ้าไม่กลัว..ก็ฆ่าไม่ได้หรอก” ผมเงียบไปแปปนึง “พี่พูดเรื่อง…ฆ่าแกงอะไรแบบนี้…บ่อยแหะ”
“ไกรก็เคยเห็นมาแล้วนี่ มาลาเกือบโดนฆ่านะ”
“จะฆ่าเลยเหรอ!?”
“แล้วคิดว่าตอนนั้นหมอคงเค้าทำอะไรอยู่ล่ะ? ซักผ้าเหรอ?”
“ไอ้พี่วัน!” ผมกระทืบเท้าเขาทีนึง “ไม่ตลกนะ!”
เขายิ้ม “ก็ไม่ได้บอกว่าตลก”
“…งั้นก็อย่าประชดสิ”
“จระเข้แบบพี่โดนฆ่าจนเป็นปกติแล้วละ”
“…….พวกอาจารย์คงเหรอ?” เขาไม่ได้ตอบคำถามนั้น แล้วรินน้ำให้ผม “พวกพี่เองก็ฆ่าไปเยอะเหมือนกัน”
“…….พวกอาจารย์คงเหรอ?” “ก็ไม่รู้สินะ”
“เพราะพี่กลัวเหรอ?”
“เพราะพวกเขากลัวต่างหาก” เขาบอกผม ไม่ได้สบตา “พวกพี่เลยต้องกลัว”
“ก็ไม่ต่างกันหรอก”
“ไกรล่ะ..กลัวรึเปล่า?” เขาถามเสียงเบา..เบาเหมือนไม่อยากให้ผมได้ยิน เบาเหมือนไม่อยากฟังคำตอบ
“ไม่” ผมสวนโดยไม่คิด
“ไม่มีทาง” เขายิ้ม ไม่ใช่รอยยิ้มพร่ำเพรื่อแบบที่เขาทำบ่อยๆ “ดีแล้วล่ะ”
“พี่วัน…”
“เอ้า น่าเสียดายจริงๆแต่ต้องบอกว่า…หมดช่วงเวลาตอบคำถามจากทางบ้านแล้วครับ!” เขาเอ่ยขึ้นตัดบท เคาะนิ้วลงกับโต๊ะ “ตัดเข้าช่วงโฆษณาได้แล้ว
คัท คัท คัท”
“บ้า!! ไม่ถามแล้วก็ได้ว้อย!!!”
เขาเลิกคิ้ว “.. ‘ไม่ถามแล้วก็ได้ว้อย!!!’ นี่มันเป็นโฆษณาประเภทไหนกันน่ะ?”
ผมรู้สึกตัวเองอยากจะล้มทั้งๆที่นั่งอยู่ “ประเภทอาหารและยา”
“ยา?”
“ยาฆ่าจระเข้”
อีกฝ่ายแกล้งทำเป็นตกใจ “เล่นแรงนะเนี่ย”
“ตลกป่ะ? ตลกเหรอ?” ว่าแล้วก็ขอสักหน่อยครับ หยิบช้อนที่อยู่ในถาดขึ้นมาฟาดเพี๊ยะๆ “ที่หมั่นถามเนี่ยเพราะอะไรรู้มั้ย? ต้องให้บอกอีกเหรอ? ต้องให้บอกอีกรึไง? ใจคอจะไม่ให้ไกรรู้อะไรเลยเหรอ? หาาา ห๊าาา??”
เขาพยายามจะชักแขนหนี แต่ไม่พ้นรัศมีวงช้อนหรอกครับ “โหย เท่าที่รู้นี่ก็เยอะมากแล้วนะ บอกเลย”
“อยากรู้มากกว่านี้ว้อย”
“…อาตมาว่ากิเลสโยมเยอะแท้” “กิเลสบ้าอะไรวะ!” ผมเอื้อมสุดแขนมาเคาะหน้าผากเขา
“เพราะเป็นห่วงว้อย!” เขายิ้ม “เพราะอะไรนะ?”
“เป็นห่วง!” “อีกทีสิ…”
ผมหน้าแดง หยิบส้อมขึ้นมาขู่ “เดี๋ยวปั๊ดสองทีสี่รู”
“โหดจังวุ้ย” เขาหัวเราะ แสร้งทำเป็นกลัว “ส้อมธรรมดาแทงหนังพี่ไม่เข้าหรอกนะ ต้องเป็นส้อมลงอาคม”
“แล้ววิชาอาคมนี่มีลงเรียนป่ะ? จะเอาให้ได้A++”
“ไว้ว่างๆเดี๋ยวสอนให้นะ”
ผมลดช้อนและส้อมลง ขมวดคิ้ว “สอนให้ได้ด้วยเหรอ?”
อีกฝ่ายยักคิ้ว “ไปเรียนกับอาจารย์คงสิ”
“นี่ท้าใช่ป่ะ ได้! จะไปเรียนให้คล่องแล้วมาปราบตะเข้!”
ผมแกล้งทำเป็นลุกพรวด ให้เขาหัวเราะแล้วดึงมือให้ผมนั่งลงเหมือนเดิม
“ล้อเล่น! ถึงไปเรียนก็ปราบพี่ไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ? เมื่อวานยังเห็นอาจารย์แกท่องอะไรไม่รู้ทรมานมาลาได้เลย..”
“มาลาก็ส่วนมาลา พี่ก็ส่วนพี่สิ”
“จระเข้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
เขากรอกตา “อา…จะว่าเหมือนกันก็ไม่เชิงหรอกนะ”
ผมโยนช้อนส้อมลงบนโต๊ะ ทำหน้าซังกะตายใส่
“โรค ‘ขี้เกียจอธิบาย’ กลับมาแล้วใช่ปะเนี่ย?” “อาา…” ไอ้พี่วันยกมือเกาหัว ท่าทางจะซีเรียสจริงจัง “พูดง่ายๆก็แบบว่า..เอ่อ..คนละระดับกัน ละมั้ง…แบบ..มาลากับวรรณนาพวกนั้นเป็นสายพันธ์ชั้นรองน่ะ”
“แล้วพี่ล่ะ?”
“อธิบายง่ายๆก็อย่าง…มีพลังมากกว่า มีอาคมมากกว่า แข็งแกร่งกว่า…” เขาพยายามอธิบายด้วยภาษามือ ซึ่งผมอยากจะขำกับท่าทางวาดภาพในอากาศนั่นชะมัด “ก็เมื่อกี้ไกรพูดเรื่องอาจารย์คงกลัวพวกพี่ใช่มั้ย? เขาจะกลัวพี่มากกว่าตัวอื่นๆระดับนึงน่ะ ไม่สิ..สัก3-4เท่าล่ะมั้ง”
ผมเลิกคิ้ว ไม่ใช่ว่าตัวเองไม่เข้าใจ
…ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ…
ตกใจ…มากกว่า
พี่วันยิ้มกว้าง ท่าทางเหมือนไม่ทุกข์ไม่ร้อน…..
“…เพราะพี่เป็น ‘จ้าว’ ไง”TBC===============================
คือเล่นไพ่เก่งว่างั้น? #ผิด #ไม่ใช่เจ้ามือว้อยยย
หัวข้อ: 回 " จ้ า ว ธ า ร า " 回 » » » » » » » » [ Sample ! ตอนพิเศษ! P.101 ] (อ่าน 924930 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก