ในกลกาล ห้วงอดีต ที่ผันผ่าน
สัตยา สาบาน ยังแม่นมั่น
จะจองล้าง ตามผลาญ ถึงโลกันต์
เพราะมันนั้น คืออริ ที่ริดรอน
อันกุมภีร์ ที่พิฆาต พรากชีวิต
บีบห้วงพิศ ให้โศกเศร้า เคล้ามัวหมอง
เจ็บปางตาย ด้วยสหาย หมายทั้งปอง
แลพี่น้อง มลายสิ้น กลิ่นชีวัน
ชักธงรบ หมายมาด คร่าดวงจิต
เนรมิต กายใจ ด้วยเครื่องของ
บำเพ็ญตน เสพอาคม มนต์อาภรณ์
กู่ก้องร้อง จงฉิบหาย มลายพลัน
ต้องชดใช้ เวรกรรม ที่ก่อเกิด
เจ้าละเมิด มนุษา โดยอาศัลย์
พลันอาฆาต ซ่อนเร้น เฟ้นกายพรรณ
หลบหลีกใน ห้วงทิวัน พันดารา
มาบัดนี้ ข้าเห็นแจ้ง แสนกระจ่าง
ชาตะกาล มาบรรจบ ครบพิศร
มันต้องสิ้น ลมหายใจ ในศูธร
ทั้งพวกพ้อง ตายสิ้น ถิ่นเผ่าพันธุ์
กิตติรัตน์ (Chermin) ๒๓/๐๑/๒๕๕๗
#แด่จารย์คง #ต่อกลอนให้โอละไม555