02 เด็กชายปรเมศวร์ “ธัน ป่านมีน้องแล้วนะธัน อยากไปเยี่ยมไหม?”ตอนที่แม่พูด ผมเรียนอยู่เกรด 7 ที่สวิตเซอร์แลนด์สวมเสื้อไหมพรมแขนยาวสีขาวที่พี่แจนถักให้ขนาดพอดีตัวนอนเล่นกับพิตบูลตัวอ้วนฉุในห้องนั่งเล่น
ผมเป็นน้องชายคนสุดท้องจากพี่น้อง 4 คน ถูกปฏิบัติเหมือนเป็นเด็กเล็ก ๆ ไม่รู้จักโตผิดกับวิสัยเด็กฝรั่งคนอื่น เป็นหนึ่งในครอบครัวคนไทยไม่กี่หลังในย่านนั้นที่ได้กลับประเทศบ้านเกิดทุกปี ถนัดพูดภาษาไทยที่สุดเพราะที่บ้านยังคุยกันด้วยภาษาไทย อาม่าผมอยู่ไทย และคุณป้าที่ช่วยดูแลอาม่าที่ไทยให้ก็เป็นคนไทยใจดี
ผมเจอป่านครั้งแรกตอนอายุ 10 ชวบ นอนตัวแดงอยู่ในห้องพักเด็กอ่อนของโรงพยาบาล โตขึ้นหน่อยก็กลายเป็นสาวน้อยขี้อายตามประสาเด็กผู้หญิง แค่ 3 ปี หลังจากนั้นแม่ก็มาบอกข่าวดีเรื่องน้องชายของป่าน
เด็กคนนั้น ชื่อ
ปรเมศวร์ หรือที่บ้านเรียกกันแค่
น้องปอผมเจอน้องปอ หลังจากแม่ชวนกลับประเทศบ้านเกิดในช่วงเทศกาล เป็นเด็กผู้ชายที่ตอนเกิดฝังตัวอยู่ในตู้อบ ร่างกายขาวเหลืองจนแทบซีด แม้วันที่เห็นหน้าน้องครั้งแรกจะโตพอที่จะคลานเตาะแตะได้แล้วแต่ก็ยังดูขี้โรคอยู่ดี ปีแรกเขาพูดไม่ได้ ปีที่สองเริ่มเรียกผมด้วยชื่อแปลก ๆ จากนั้นก็เลิกนับว่าเขาพูดอะไรได้บ้าง เราเจอกันแค่ปีละครั้ง แต่น่าแปลกที่ปอจำผมได้ว่าเป็นพี่ชายใจดีบ้านหลังติดกัน
“พี่ธันซื้อขนมมาฝากปอหรือเปล่าครับ?”
หลังจากโตพอที่จะเรียกร้องอะไรได้ ปอก็พูดประโยคนี้เสียจนติดปาก พ่อแม่หัวเราะกันเกรียวแต่ปอทายถูก ทุกครั้งที่มา ผมซื้อทั้งขนมทั้งของเล่นมาฝากเขาเสมอ
เวลาน้องปอทำหน้าตาดีใจ มันทำให้หัวใจผมยิ้มไปด้วย
เขาเหมือนเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่ไม่รู้จักโตและคอยตามติดผมแจตั้งแต่เริ่มรู้ภาษาจนโตเป็นหนุ่ม
...ใช่ เขาเริ่มโตเป็นหนุ่ม
หลังจากเรียนจบผมก็ขอพ่อกับแม่มาอยู่กับอาม่า ม่าผมอยู่คนเดียวตั้งแต่ครอบครัวย้ายไปอยู่เมืองนอกเพราะไม่อยากจากที่นี่ไปไหน บ้านหลังใหญ่ครอบคลุมพื้นที่บริเวณกว้างเป็นบ้านที่กงใช้เงินทั้งชีวิตเพื่อซื้อมัน และสร้างอีกหลายหลังจนกลายเป็นหมู่บ้านไว้ให้ลูกหลานอยู่โดยเฉพาะ แต่พออายุมากขึ้น กงเสีย ลูก ๆ ก็กลับแยกกันไปมีครอบครัวเป็นของตัวเอง ม่าเลยตัดสินใจขายที่ดินโดยรอบให้นายทุนมาซื้อต่อ พัฒนาเป็นหมู่บ้านคนรวยโดยยึดที่ดินผืนเดียวเอาไว้คือบ้านหลังใหญ่ที่สุดในละแวกนั้นเพื่ออยู่อาศัยจนสิ้นลม
ผมกลับมาทันดูใจม่าไม่กี่เดือน งานศพก็ถูกจัดขึ้นอย่างเงียบเชียบ จากนั้นก็ปักหลักหางานประจำที่ไทยทำโดยถาวร
ผมมีเพื่อน มีสังคม มีผู้หญิง... แต่ทุกครั้งที่กลับมาเห็นไอ้เด็กชายปอนั่งชะเง้อคอยาวหลังจากเลิกปาร์ตี้ผมก็เรื่มงดสังสรรค์
ผมไม่อยากให้มันนอนดึก สอนกี่ครั้งก็ไม่จำว่าให้นอนก่อน แต่มันก็แอบรอให้ผมกลับมาก่อนทุกครั้ง มันคิดว่าผมไม่รู้เลยแอบอยู่ในห้องนอน แต่ถ้ามองจากครัวบ้านผมขึ้นไปแล้วจะเห็นไฟโคมที่ถูกเปิดทิ้งไว้พอดิบพอดี
ปอรูปร่างผอมกะหร่องแต่ตัวสูงเมื่อเทียบกับเด็กวัยเดียวกัน ถูกส่งเรียนโรงเรียนนานาชาติตั้งแต่อนุบาลยันเกรด 6 ป่านชอบตัดผมทรงเห็ดหน้าตาประหลาดให้น้อง เจ้าตัวดีจะร้องไห้จ้าทุกครั้ง ผมต้องคอยปลอบว่าน่ารัก แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่เคยจะฟัง
ปอขึ้นชั้น ม.1 เมื่อเทียบกับระบบการศึกษาแบบไทย ย้ายไปเรียนโรงเรียนเอกชนชายล้วนมีชื่อ มันยังตัวสูงกว่าใคร ๆ แต่เริ่มใส่แว่นเพราะชอบนอนดูทีวีตั้งแต่เด็ก เรื่องระหว่างผมกับมันเริ่มชัดเจนช่วงนั้นที่ปรเมศวร์อายุย่างเข้า13 ส่วนผม 26
ผมฮัมเพลง ตัดกิ่งไม้ในสวน เห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กมาชะเง้อคอยาวอยู่ที่ประตูรั้ว ในมือกอดลูกบาสเหี่ยว ๆ เอาไว้แน่น หน้าตามันดูตื่นกลัว และก่อนที่จะทันทักอะไรปรเมศวร์ก็ทำท่าจะปีนข้ามฝั่งมา
“เฮ้ย ๆ เข้าประตูหน้าดี ๆ สิวะ”
“เข้าประตูหน้าเดี๋ยวเจอพี่ป่านครับ”
“พี่สาวเราไม่ใช่เหรอ กลัวอะไร ไอ้นี่”
แขนเล็กยกลูกบาสให้ผมดู สายตาลอกแลกกรอกมองซ้ายขวาระแวดระวัง
“ป้อนมันทำลูกบาสของพี่ป่านรั่ว พี่ป่านยืมเพื่อนมาฝึก มีสอบชู้ตที่โรงเรียนวันจันทร์”
“งั้นไอ้ป้อนก็โดนป่านด่า” แล้วมันจะกลัวอะไรวะ
“ผมเป็นคนเอามาให้ป้อนเล่น” ป้อนเป็นน้องชายคนเล็กของบ้าน อายุแค่ 10 ขวบยังไม่ประสา ส่วนคนพี่น่ะสมควรโดนทั้งตีทั้งด่า “พี่ธันพาผมแอบไปซื้อลูกใหม่มาคืนพี่ป่านหน่อยสิครับ”
ผมยิ้มเยาะ หน้าตามันตลกดีชะมัด “มีเงินเหรอ?”
“มีครับ ในกระปุก แต่พี่ธันออกให้ผมก่อนได้ไหม ผมไม่สะดวกกลับเข้าไปเอาในบ้าน กลัวเจอแม่ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะรีบทุบออมสินมาให้”
ผมพยักหน้า ไม่ได้คิดจะเอาตังค์มันหรอกบาสลูกไม่กี่บาท แต่หน้าตาหวาดระแวงแบบนี้แกล้งสนุกดี ว่าแล้วเลยวางกรรไกรตัดกิ่งในกะละมังใกล้ ๆ แล้วเดินไปรับมันที่กำลังปีนรั้วข้ามมา
ปอตัวเบาหวิว แขนเล็กกวาดรอบคอผมเกาะเป็นลูกลิง ที่ตัวมีกลิ่นของแป้งเด็กอ่อน ๆ เจืออยู่ ลูกบาสสีส้มตกลงพื้นแต่ทั้งผมทั้งปอก็ไม่ได้เก็บมันขึ้นมา ช่างมันปะไรตั้งใจจะทิ้งตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
“เหม็นเหงื่อครับ”
“อ้าว ก็คนทำงานมา จะให้หอมเหมือนเด็กเพิ่งอาบน้ำได้ยังไง” ผมไม่ยอมวางปอลง ชะโงกหน้ามาหอมแก้มใส ๆ ให้อีกฝ่ายเอียงหน้าหนีทำบึ้งตึง แต่หลบแค่นั้นไม่พ้นหรอก เห็นแล้วมันเขี้ยวเลยแกล้งกัดที่คอไปเบา ๆ
“พี่ธันเล่นแบบนี้อีกแล้ว”
“ไม่ชอบเหรอ”
“มันแปลกๆ”
“แปลกยังไง เดี๋ยวนี้ก็ไม่ได้บ้าจี้แล้วนี่”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนโดนจมูกไซ้นิด ๆ หน่อย ๆ เด็กชายปรเมศวร์จะหัวเราะร่วน ผมเคยแกล้งจนมันอ้วกแตกอ้วกแตนมาแล้วตอนประถม แต่นับตั้งแต่เกรด 6 เป็นต้นมา ปอก็บ่ายเบี่ยงด้วยเหตุผลคล้าย ๆ นี้ทุกครั้ง
ผมรู้...ปอกำลังโตขึ้น แต่ก็อดเล่นแบบนี้ด้วยไม่ได้สักที
“เดี๋ยวพาไป ซื้อให้ด้วย แต่คืนนี้ต้องค้างที่นี่นะ จะให้ช่วยรดน้ำ”
เด็กผู้ชายตัวผอมพยักหน้าผมเลยยอมปล่อยคนตัวเล็กลงจากแขน เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวในบ้านได้สักพักก็ตะโกนให้มันเอาเสื้อผ้ามาให้ ปอทำหน้าเบื่อใส่ผม มันชอบทำแบบนี้ทุกครั้งที่โดนใช้งานที่ไม่จำเป็นแต่ก็ยอม มือเล็กยื่นผ้าเช็ดตัวกับชั้นในให้ผมพร้อม ๆ กันแล้วกวาดตามองไปทั่ว
ดวงตากลมใต้เลนส์แว่นช่างสำรวจ เมื่อก่อนชอบถามโน่นถามนี่ว่าเมื่อไรมันจะมีไอ้นี่ ไอ้นั่น ผมตอบมันแล้วก็ชอบถามกลับบ่อย ๆ ว่ามีเหมือนกันแล้วหรือยัง ปอไม่เคยตอบหรอก มันเป็นคนขี้อาย อย่างมากก็ได้แต่ทำหูแดงจมูกแดงใส่เท่านั้น
“เมื่อไรจะหัดแต่งตัวให้เรียบร้อยเหมือนคนอื่นเขาบ้างครับ แก้ผ้าโทงๆแบบนี้ไม่อายผมเหรอ”
ผมยิ้มให้พลางยักคิ้ว “พี่ว่าคนอายคงเป็นปอมากกว่ามั้ง หนอนน้อยตัวเท่าพี่หรือยัง”
“ทะลึ่งว่ะครับพี่ธัน เดี๋ยวผมออกไปรอข้างนอกนะ เล่นเกมส์ค้างไว้”
ไม่รอให้ตอบปรเมศวร์ก็เดินออกไปจากห้อง ผมแต่งตัวได้สักพักก็เรียกมันลุกปิดเกมส์ ตั้งใจจะพามันไปห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ นี่แหละ ปอเป็นเด็กดี ไม่เอาแต่ใจ พอมาถึงห้างก็ลากผมมาที่แผนกกีฬาก่อนเป็นอันดับแรก ท่าทางกลัวป่านดุมาก
“โห ลูกเป็นพันเลยครับพี่ธัน”
คนตัวเล็กทำตาโต สลับกับขมวดคิ้ว ยี่ห้อที่พังมันเกรดนี้ ราคานี้ ยังไงก็ต้องซื้อคืน มันคงเกรงใจแต่กับผมแล้วไม่ได้ลำบากอะไรเลยหยิบไปจ่ายเงินให้ไม่รอให้เด็กคิดเยอะ บ้านมันมีฐานะก็จริงแต่ปอไม่ได้อนุญาตให้ใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย ของไร้สาระพ่อแม่มันบังคับให้เก็บเงินซื้อเองตลอด “พี่ธัน แบบนี้ผมจะใช้พี่หมดชาติไหนล่ะเนี่ย”
ปอทำหน้าเหมือนคนใกล้ร้องไห้เต็มแก่ ผมรับของมาจากพนักงานขายแล้วให้มันถือ ส่วนมือตัวเองก็วางบนหัวทุยลูบไปเบา ๆ แทน
“มารดน้ำที่บ้านพี่อาทิตย์นึงก็หมดหนี้แล้ว โอเคไหม?”
“ผมมารดให้เดือนนึงเลย”
“ตามใจ เดี๋ยวไปหาอะไรกินไหม อยากกินไอติมหรือเปล่า” ปอส่ายหัวหวือ มันเป็นเด็กไม่ชอบของหวาน แกล้งชวนไปงั้นเดี๋ยวก็พูดของที่ตัวเองอยากทำออกมาเอง
“ผมว่าไปเดินอเวนิวข้างนอกดีกว่า เมื่อกี๊ที่เดินผ่านผมเห็นร้านขายคอนแทคเลนส์ด้วย อยากใส่”
“บิ๊กอายเหรอ?”
“ตลกครับพี่ธัน ไม่ใส่หรอก ให้พวกผู้หญิงใส่กันเถอะ ผมขอธรรมดา ๆ ก็พอ”
“แล้วนึกยังไงถึงอยากใส่”
“อินบอกว่าเวลาผมไม่ใส่แว่นหล่อมาก”
ผมยิ้ม ไม่คิดว่าคนอย่างปอจะบ้ายอ แต่ก็จริงอย่างเพื่อนมันว่า เวลาถอดแว่นปอจัดว่าหล่อในแบบของผู้ชาย ถ้าตัวมันสูงใหญ่กว่านี้อีกไม่กี่ปีคงมีสาว ๆ ตามกันเกรียว
“แต่พี่ชอบให้เราสวมแว่นนะ น่ารักดี”
“ผมอยากหล่อนี่ครับ”
ตั้งใจไว้ขนาดนั้นแล้วก็ไม่ขัดศรัทธา พามันออกมาซื้อคอนแทคเลนส์รายวันสำหรับครึ่งเดือนให้ลองดูก่อน โดยยื่นข้อแม้ว่าถ้าอยู่บ้านต้องใส่แว่นเท่านั้นซึ่งเจ้าตัวก็ตบปากรับคำแต่โดยดี
“ถ้าอยากหล่อต้องออกกำลังกายด้วยรู้ไหม?” ทำเป็นพูดไปอย่างนั้น ปอน่ะขี้เกียจอย่างกับอะไร มันเป็นผู้ชายประเภทไม่เล่นกีฬาแต่บ้าดนตรี ที่ห้องมีเครื่องดนตรีสรรพเพเหระเต็มไปหมด แต่ที่มันเล่นเป็นจริง ๆ ก็แค่กีต้าร์ เคยเอามาให้ผมสอนไม่กี่หนก็ยกไปให้เพื่อนที่โรงเรียนช่วยกันถล่ม สภาพกลับมาทีสายเสยขาดลำบากผมซ่อมทุกครั้ง
“นี่ขนาดไม่เล่นกีฬาผมยังสูงกว่าใครในห้องเลยนะครับ ไม่เอาหรอก ไม่อยากเป็นยักษ์”
“เดี๋ยวก็ได้เท่านี้แหละ”
ครอบครัวปอตัวเล็กกันทั้งบ้าน ตัวใหญ่ได้ก็ประหลาดแล้ว ผมหัวเราะไอ้เด็กน้อยที่ทำหน้ามุ่ย พอเดินออกจากร้านได้สักพักก็แวะเล่นกับลูกหมาตัวเล็กที่หลงเจ้าของมา ปอชอบเล่นกับสัตว์แต่ไม่ชอบเลี้ยง ผมเคยจะซื้อหมาให้ตอนวันเกิดแต่อีกฝ่ายก็เถียงคอเป็นเอ็นว่าไม่เอาเลี้ยงไม่ได้เลยเลิกล้มความตั้งใจไป ส่วนผมน่ะชอบทั้งเลี้ยงทั้งเล่น แต่อยู่ไทยแล้วยังไม่กล้าซื้อมาเลี้ยงเอง
ส่วนหนึ่งเพราะงานผมไม่ค่อยได้เลิกตามเวลา คนไทยทำงานแปลก ๆ ต่อให้งานเสร็จแล้วกลับก่อนคนอื่นจะถูกมองด้วยสายตาตำหนิ สุดท้ายก็เลยต้องอยู่เลิกพร้อมคนอื่นทุกที บางครั้งมีปาร์ตี้ตอนเย็นก็จะต้องลากกันไปทั้งหมดทำให้ผมเลี่ยงไม่ได้ มักจะมีคำพูดลอยมาว่า
ถ้าธันไปพี่ก็ไป ดังนั้นไม่อยากให้งานล่มนั่นหมายความว่าผมต้องสละเวลาของตัวเองเพื่อคนอื่น ไม่นับรวมกับผู้หญิงที่คบก่อนหน้านี้ ส่วนใหญ่พอมีเวลาว่างจะอ้อนให้ไปช้อปปิ้งด้วยจนผมคิดว่าถ้ายังไม่มีเวลาส่วนตัวก็ควรงดเลี้ยงไปจนกว่าจะพร้อม
“น่ารักดีนะครับ”
“ชอบพุดเดิ้ลเหรอ?”
“ผมชอบคอร์กี้ ขาสั้น ๆ ตลกดีครับ”
ผมพยักหน้ารับรู้ ทดเรื่องนี้เอาไว้ในใจพอดีกับเจ้าของหมาวิ่งมาตามพุดเดิ้ลขนปุย ปอปล่อยให้เจ้าจีจี้วิ่งไปหาแม่ สาบานเลยครับว่าผมเห็นไข่หมา แต่ชื่อจีจี้เนี่ยนะ เวรละ ไอ้หมาตุ๊ด
“ชื่อน่ารักนะครับ แต่นั่นมันตัวผู้ไม่ใช่เหรอครับพี่ธัน”
ปอเงยหน้าขึ้นถามผมตาใส ก็เออสิวะ สาบานเลยว่าคอร์กี้ของปอที่ผมจะซื้อมาเลี้ยงพรุ่งนี้ไม่มีชื่อแน่ ๆ
“ปอ พี่จะเลี้ยงหมา”
“ผมไม่ตั้งชื่อให้นะ”
“พี่ก็ไม่เอาชื่อเหมือนกัน มาช่วยเลี้ยงด้วยดิ”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วมองผม เด็กหัวเกรียนใส่แว่นหนาหน้าตาดีมันดูกวนโอ๊ยมากครับเวลานี้ ใช้นิ้วชี้ขึ้นดันกรอบแว่นสีดำของตัวเองแล้วเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วเข้าหากัน
“พี่ธันมีเวลาให้มันเหรอครับ”
“มีดิ เมื่อวานเพิ่งยื่นใบลาออกไป เบื่อว่ะ งานยุ่งไม่ค่อยได้เช็คหุ้นเลย พี่แจนโทรมาด่าตั้งแต่เมื่อวานให้เทขายให้หมด คงหงุดหงิดที่พี่ไม่ค่อยได้ดูพอร์ตตัวเองเท่าไร”
“แล้วพี่ธันจะทำอะไรครับ? อยู่บ้านเลี้ยงหมาเฉย ๆ เหรอ?”
ผมส่ายหัว แบบนั้นก็น่าเบื่อเกิน เลี้ยงหมา ทำความสะอาดบ้าน ตัดต้นไม้ โคตรของพ่อบ้านพ่อเรือนเลยกู
“ว่าจะรับเป็นงานฟรีแลนซ์มาทำแก้ว่าง เป็นค่าอาหารหมาด้วย”
“นี่วางแผนไว้ตั้งแต่เมื่อไรครับ”
ผมยิ้มโชว์ฟัน 32 ซี่ ตอบคำถามที่ทำให้ปอเดินหนีหน้าบึ้งตึง “เมื่อกี๊แหละ”
“พี่ธันขาา”
เสียงตะโกนหวานหยดดังมาจากหน้าบ้าน ผมซื้อคอร์กี้ 3 สีมาเมื่อสัปดาห์ก่อน หมดไปสองหมื่นกว่าบาทแต่ไม่ได้บอกราคาให้ปอรู้ เป็นหมาตัวผู้ที่ถูกเจ้าของเสียงที่แว่วเข้ามาจับแต่งตัวด้วยกระโปรงสีบานเย็น ผมปล่อยให้ป่านเล่นกับหมาของตัวเองให้สบายใจค่อยเอามันมาปลอบหลังจากเด็กสาวกลับไปแล้ว ป่านมาหาผมบ่อย บางทีก็เอาขนมมาให้ เอากับข้าวที่บ้านมาแบ่ง ช่วงหลัง ๆ ข้ออ้างใหม่คือมาเล่นกับหมา
สายป่านอายุ 16 ปีแล้ว เริ่มโตเป็นสาวเต็มตัว สายตาที่ละม้ายคล้ายกันกับน้องชายมองผมมีความหมายลึกซึ้งขึ้นแต่ผมไม่เคยได้ตอบรับความรู้สึกนั้น ไม่ใช่เพราะอายุที่ห่างกัน 10 ปี แต่เป็นเพราะผมไม่ได้ชอบแบบนี้มากกว่า ผมคบผู้หญิงในช่วงที่กลับมาไทยใหม่ ๆ ก่อนหน้านี้หลายคน แต่สุดท้ายก่อนเลิกนิสัยเจ้าชู้เด็ดขาดเพราะนึกสนุกลองซื้อเด็กผู้ชายมากับเพื่อนที่สนิทกัน
ไอ้กรณ์เป็นไบเซ็กชวลท้าพนันให้ผมลอง เด็กที่ได้มาอยู่มหาวิทยาลัยแล้วแต่ตัวค่อนข้างเล็ก ผิวขาว หน้าสวย ให้ผมทำก็ทำได้ มันรู้สึกดีกว่าที่ทำกับผู้หญิงเสียอีก แต่สิ่งที่ไม่น่าเกิดขึ้นคือ… หลังจากนั้นสายตาผมก็อดไม่ได้ที่จะมองหาแต่ผู้ชาย
ที่แย่ยิ่งกว่านั้นคือสายตาที่ผมมองปอ
มันเปลี่ยนไปผมว่า ผมทำผิดกับน้องแล้วว่ะ
แต่ผมไม่เคยมองมันเป็นน้องอีกเลยหลังจากที่ได้ลองมีอะไรกับผู้ชายในตอนนั้น
ไม่ใช่ว่าปอมันเย้ายวนอะไรหรอกนะ เพียงแต่คืนนั้น.. ผมดันจินตนาการไปว่าคนที่กำลังกอดอยู่เป็นเด็กชายปรเมศวร์เฉยเลยนี่สิ
“วันนี้เดี๋ยวป่านช่วยพี่ธันรดน้ำต้นไม้นะ ปอโทรมาบอกว่าติดธุระกับเพื่อน คงกลับมาเย็นหน่อย”
ผมเงยหน้าจากที่ยื้อตุ๊กตาเน่าจากปากหมาแล้วปล่อยให้มันหงายท้องตึงหันไปมองพี่สาวของปอที่ยิ้มหน้าบานเข้ามาหา “ทำไมมันไม่โทรบอกพี่?”
“ไม่รู้ค่ะ ว่าแต่เล่นกับหมาอยู่เหรอ เบตตี้ เป็นไงลูกก”
กูล่ะปวดหัว ผมปล่อยให้เบตตี้จำเป็นเล่นกับป่านสักพักก็เข้าบ้านมาโทรหาปอ ปลายสายทิ้งให้ผมรอไม่นานก็กดรับเสียงอึกทึก
“ฮัลโหลพี่ธัน”
“อยู่ไหน?”
“บ้านไอ้อินครับ พี่ธันมีอะไรหรือเปล่า ผมฝากบอกพี่ป่านไปว่าวันนี้ไม่ได้ไปหานะ”
“แล้วทำไมปอไม่โทรบอกพี่ จะกลับกี่โมง”
“ดึกครับ แค่นี้ก่อนนะพี่ เสียงดังมากเลย”
“เดี๋ยว” ผมเริ่มหงุดหงิด ไอ้เชี่ยอินนี่หลายรอบแล้ว รู้ว่าเป็นเพื่อนแต่ทำไมชอบไปกับมันหรือฟังที่มันพูดนักก็ไม่รู้ “เลิกกี่โมง บ้านเพื่อนอยู่ไหน เดี๋ยวไปรับ”
“พี่ธันไม่ต้องมาหรอก เดี๋ยวให้อินไปส่ง”
“อย่าดื้อ พี่ไม่ชอบ”
สุดท้ายปอก็ส่งข้อความมาบอกที่อยู่ให้ผมไปรับ เพื่อนปอเป็นคนหน้าตาดี ติดจะกวนตีนนิด ๆ บ้านหลังใหญ่สมกับเป็นลูกคุณหนูตามที่ปอเคยเล่าให้ฟัง มันยกมือไหว้ผมแบบไม่เคารพก่อนหันไปหยิกแก้มปอแล้วบอกลาหน้าตายิ้มแย้ม พอกลับถึงบ้านผมก็ส่งปอที่หน้าประตูรั้วติดกัน ส่วนตัวเองก็ไม่พูดไม่จาตั้งแต่แรก
หึงความรู้สึกของผมมันชัดเจน เพียงแต่พูดออกไปไม่ได้
ปอจะทำหน้ายังไง ปอจะรับได้ไหม ในหัวผมมีแต่คำถามเต็มไปหมด สุดท้ายที่กลัวยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด คือปอจะรังเกียจผมมากแค่ไหน
เขาไม่ใช่น้องชายผม ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว
“คืนนี้ผมไปนอนด้วย..”
เสียงที่ยังไม่แตกหนุ่มดีพูดแผ่วแต่กลับดังกังวาลทั่วรถ ปอไม่ยอมขยับลงแม้ผมจะจอดแช่เป็นเวลานานก็ตามที ไอ้เด็กนี้เป็นคนดื้อเงียบ หัวรั้น ผมรู้จักมันมาต้ังแต่เกิดทำไมจะไม่รู้ว่าต่อให้เถียงไปก็รังแต่จะทะเลาะกันเสียเปล่า
“ผมคิดถึงหมา”
ข้ออ้าง…จะง้อก็พูดออกมาตรง ๆ พี่ไม่ใช่คนง้อยากอะไรหรอกนะปอ..
เสียงของคอร์กี้เห่าดังทั่วบ้าน ผมเดินออกจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวขณะที่ปอสวมบ๊อกเซอร์ตัวเล็กเอาไว้ เสื้อสำหรับใส่นอนของปอเป็นเสื้อตัวเล็กที่สุดของผมตอนนี้กำลังถูกหมาอายุไม่กี่เดือนแย่งไป กัดสะบัดสู้สุดใจกันทั้งคนทั้งหมาเห็นแล้วก็อยากจะขำ คนตัวเล็ก หมาขาสั้น นี่มันมวยรุ่นเดียวกันชัดๆ
“พี่ธัน จัดการกับหมาหน่อยสิครับ มันไม่ยอมให้ผมใส่เสื้อ”
ผมทำเป็นเมิน มานั่งเปิดทีวีใครบอกคิดถึงหมาก็เล่นกับหมาไปสิ จะให้ช่วยทำไมกัน
“พี่ธัน.. เลิกโกรธผมเถอะน่า ทีหลังถ้าไปไหนผมจะโทรบอก โอเคไหม?”
“นี่ยังจะไปกับมันอีกเหรอ?”
“อินเป็นเพื่อนผมนะครับ”
“แน่ใจเหรอว่ามันคิดกับปอแค่เพื่อน” อายุ 13 เรื่องชู้สาวมันก็คิดแล้วนะโว้ย ผมน่ะมีเมียตั้งแต่ ป.6 อย่าให้โม้ถึงความแก่แดดเลย เดี๋ยวเด็กแถวนี้มันจะเอาอย่าง “ก็เพื่อนน่ะสิครับ อย่าบอกนะว่าพี่ธันคิดว่าอินมันเป็นตุ๊ด บ้าปะเนี่ย”
“ไม่รู้โว้ย ทีหลังถ้าจะไปไหนมาไหนกับมันให้โทรบอกก่อน แล้วพี่จะไปรับทุกครั้ง รับปาก”
บังคับเอาแบบนี้นี่แหละ เด็กกำลังง้อต้องใส่เต็มที่ ปรเมศวร์พยักหน้ายอมแต่โดยดีก่อนปีนมานั่งบนตักผม สักพักไอ้คอร์กี้ขาสั้นก็ตะกายโซฟากับเขาด้วย ปอเลยอุ้มมันขึ้นมานั่งบนตักอีกชั้น ผมถอนหายใจยาวเอาคางเกยบ่าลาดแล้วซุกจมูกลงไปบนไหล่เปลือย เสื้อของผมที่ตั้งใจจะให้ปอใส่ถูกฟัดจนย้วยกองอยู่ปลายเท้า ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าแผ่นอกที่ยังเกาะพราวด้วยหยดน้ำแนบกับแผ่นหลังขาวกระจ่างโดยไม่มีสิ่งใดกั้น
ผมได้กลิ่นผิวเนื้อเหมือนกับแป้งเด็กโรยตัวตามแอ่งชีพจร ใช้จมูกไต่ดอมดมระไปเรื่อยพลางจูบไล่ไปบนผิวเนียนขาว กลิ่นของปอดึงดูด ไม่ได้เหม็นสาบเหมือนวัยรุ่นชายทั่วไป ยิ่งดมยิ่งสะกดให้ผมหยุดไม่ได้ ทุกครั้งที่แนบริมฝีปากหยุ่นแตะลงไป คนตัวเล็กก็ประท้วงด้วยการครางเสียงต่ำในลำคอเบาๆ
“พี่ธัน….”
ผมชอบปอที่เรียกแต่ชื่อผมแบบนี้
พี่ธัน.. พี่ธัน…. เสียงที่กล่าวลอยเหมือนเพ้อทำให้ผมย่ามใจ ใช้ปลายนิ้วคลึงร่างกายอีกฝ่ายลงมาต่ำเรื่อยๆจนถึงบริเวณสะดือบุ๋ม ก่อนผละไปลูบไล้ผิวเนื้อบริเวณหัวเข่าขึ้นมาเรื่อย ร่างกายบ่างอย่างของปอแสดงปฏิกิริยา เสียงนุ่มบอกผมผะแผ่วให้พอ แต่เราต่างรู้ว่ามันหยุดไม่ได้
ถ้าผมหยุดตอนนี้ คนที่ทรมานก็คือเจ้าตัวแสบบนตักผมเอง
ปอแม่ง... โคตรน่าฟัดเลย!ผมไล่จมูกลงบนสันคาง ปอยังไม่ถอดคอนแท็กเลนส์เลยไม่มีแว่นสายตามาคอยเกะกะ ลิ้นแดงตวัดเลียรอบริมฝีปากตัวเองเบาๆจนผมอยากขยี้ปากลงไปแรงๆด้วยความมันเขี้ยว แต่สิ่งที่ทำกลับเป็นหอมแก้มขาวให้มีสีแดงระเรื่อขึ้นกว่าเก่าเบาๆเท่านั้น มือเล็กพยายามยื้อยุดปลายนิ้วผมที่ไต่เข้าใต้ร่มผ้า ผมใช้นิ้วชี้กับหัวแม่มือสัมผัสท่อนเนื้อที่แข็งขืนขึ้นมาหน่อยแล้วอมยิ้ม ปอหลับตา เอนตัวพิงกับอกกว้างอย่างหมดเรี่ยวแรง
"ทำเป็นหรือยัง?"
ปอพยักหน้า เข้าใจว่าผมหมายถึงเรื่องอะไร คนตัวเล็กขยับตัวยุกยิกก่อนกระโดดลงไปฟัดเสื้อย้วย ๆ ตัวเก่าต่อยิ่งทำให้ผมขยับมือใต้บ็อกเซอร์ของปอได้ถนัดขึ้น
"พี่ธันหยุดก่อน ผมอยาก.."
"ก็ให้พี่ช่วยนี่ไง จะทำเองทำไมให้เมื่อยมือ"
"ตะ...แต่ว่า...."
"ทำเป็นตั้งแต่เมื่อไร บอกพี่ซิ"
เด็กชายปรเมศวร์หน้าแดงก่ำ อึกอักตอบ "เดือนที่แล้วครับ"
"ใครสอน"
"อิน... อะ ผมหมายถึงมันเอาหนังมาเปิด ดูกันหลายคน อื้อ... พี่ธันอย่าแกล้งผม.."
ไอ้ห่าอิน ทำน้องกูแก่แดด ไม่ตายดีนแน่มึง "เล่าต่อ ให้มันจับแบบนี้หรือเปล่า"
ปรเมศวร์ส่ายหน้าสะบัด พูดเสียงกระทั้น "ใครจะยอมให้คนอื่นจับล่ะวะครับ แค่มันทำให้ดูแล้วคนอื่นก็ทำตาม"
ผมพยายามผ่อนลมหายใจ เก็บความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้แล้วเร่งมือที่รูดรั้งร่างกายเด็กหนุ่มให้หนักหน่วง เสียงปอหายใจหนักๆ สูดลมผ่านปากที่ห่อเข้าหากันเป็นช่วง
"พี่ธัน.. ผมสะ..ซี๊ดดด"
"ทีหลังอย่าทำแบบนี้ต่อหน้าใคร สัญญากับพี่"
"อะ...อื้อ พี่ ผมจะเสร็จแล้ว" เด็กหนุ่มงอตัว พยายามใช้มือตัวเองมาซ้อนมือผมให้ขยับต่อ เฮ้ย ฟังที่กูพูดบ้างไหมเนี่ย
"สัญญามาก่อน ไม่งั้นจะไม่ยอมให้เสร็จ"
"ครับ สัญญา พี่ธัน... อ๊ะ.. ฮ...จะแล้ว.. จะไปแล้ว อาา อาาาาาห์" หยาดน้ำสีขุ่นล้นออกมาตามง่ามนิ้ว ปอโกยลมหายใจเข้าปอดราวคนเพิ่งออกกำลังกายมาหมาดๆ ขดตัวอยู่บนตักผมตัวแดงไปหมด อดไม่ได้ที่ผมจะก้มลงไปจูบตามแนวกระดูกสันหลัง ตัวเองก็มีอารมณ์เหมือนกันแต่ขืนทำอะไรเอาแต่ใจตัวเกรงว่าเดี๋ยวงูจะตื่น
"เหนื่อยเหรอเรา นอนเถอะเดี๋ยวพี่อุ้มไปในห้อง" ปอพยักหน้า ยังหอบหายใจไม่เลิก "ไม่เอาแล้วนะพี่ธันแบบนี้"
ผมเลิกคิ้ว ก้มลงไปดูดที่บ่าจนเป็นจ้ำแดง "ไม่ชอบเหรอ"
"ชะ...ชอบครับ แต่จะตายเอา"
ผมหัวเราะ รับปากปอไปก่อนปล่อยให้อีกฝ่ายหลับแล้วอุ้มคนตัวเล็กเข้าห้องนอน ก้มลงจูบที่ปากแดงๆของคนหลับสนิทแล้วไล่ลงมาต่ำ ใช้ลิ้นช่วงชิมยอดอกพลางใช้มือจัดการกับส่วนที่แข็งขืนของตัวเองต่อโดยอาศัยร่างไม่ได้สติของอีกฝ่ายเป็นตัวกระตุ้น ปากแดงๆ แก้มใส ๆ ยอดอกสีทับทิมตลอดไปจนถึงผิวขาวโอโม่ จับขาเรียวแยกออกจากกันก่อนใช้การเสียดสีร่างกายตัวเองกับช่องหลืบแต่เพียงภายนอก มือใหญ่ขยำก่อนเนื้อที่สะโพกสองข้างด้วยความมันเขี้ยวก่อนรูดรั้งให้ปลดปล่อยบนหน้าท้องแบนเรียบในที่สุด
ผมอยากทำมากกว่านี้ อยากครอบครองอยากเป็นเจ้าของ แต่ผมก็ไม่มั่นใจว่าถ้าใจร้อนเกินไปปอจะรับมันไหวหรือไม่
ความรู้สึกของผม
ความรู้สึกรัก..
“พี่รักเรานะปอ”
รักที่ไม่ใช่แบบพี่ชายข้างบ้านคนสนิท อย่างที่ปอใช้อ้างกับเพื่อนๆเวลาที่ถามถึงความสัมพันธ์กับผม
รักแบบที่ผู้ชายคนนึงจะรักได้...
รัก... จนแทบอยากกลืนกินไปทั้งตัว
รักจนอยากจับทำเมีย!เด็กเอ๋ยเด็กดีต้องมีหน้าที่ 10 อย่างด้วยกันนนนนน
สุข(กระ)สันต์วันเด็กค่ะ 
พาร์ทนี้เป็นพี่ธันขอเล่า เขียนไปเขียนมาเป็นกินเด็กซะงั้น กร๊ากกก อีพี่ธัน หื่นว่ะ 
เจอกันวันวาเลนไทน์นะ <3
เอาคอร์กี้มาฝากก
ขอให้มีความสุขกับการอ่านคร้าบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
