/เม้น/ยาวหน่อยนะคะ
อ่านจบแล้วววว ชอบมากกกกค่ะ
เรื่องนี้อ่านแล้วได้อะไรหลายๆอย่างนอกจากความสนุกนะพูดถึงแล้ว
คนเรามีหลายมุมค่ะเพราะคนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อน ความคิดก็ซับซ้อน
ทำให้เกิดการกระทำ การปฏิบัติตัวที่ซับซ้อนตามมา
เราปฏิบัติต่อคนอื่นๆต่างกัน ทั้งคนที่อยู่ในสถานะเดียวกันหรือคนละสถานะ
เช่นเพื่อนเหมือนกันแต่คนละคน เราก้จะปฏิบัติกับเค้าต่างกันไปในแต่ละคน
บางคนตั้งใจแสดงออกให้คนอื่นเห็นในสิ่งที่เค้าอยากให้เห็น
เหมือนกับพี่โปรดตอนแรกๆที่ปลื้มรู้จัก ผู้ชายเพอร์เฟคที่ใครๆก้หลงรักเพียงแค่ได้มอง
แต่ตัวตนจริงๆของเค้า สิ่งที่เค้าซ่อนอยู่ ถ้าไม่ยอมโดดลงมาสัมผัสกับตัวเองแล้ว คงไม่มีทางรู้
ปลื้มได้สัมผัสกับพี่โปรดจริงๆ อาจทำให้ผิดหวัง เสียใจ แต่นั่นก้คือตัวตนของมาโปรด
ถ้าเราไม่ได้มีความสำคัญมากพอ เราก้ไม่มีสิทธิ์ไปเปลี้ยนแปลงตัวตนของใคร
ในตอนแรกนั้น...ปลื้มยังไม่ได้สำคัญกับพี่มันขนาดนั้น
คือสำคัญนะแต่ไม่เท่าคนอื่น ไม่เท่าแม่ ไม่เท่าน้อง ไม่เท่าสังคม
ถ้าเปรียบกับความสัมพันธ์แบบหัวหอม จุดศูนย์กลางด้านสุดคือตัวพี่มันเอง และเปลือกนอกสุกคือปลื้ม
อยู่ในวงกลมที่ขึ้นชื่อว่า'สำคัญนะ'แต่ก้สำคัญน้อยที่สุดอยู่ดี
"คนเรามักจะเห็นค่าของสิ่งต่างๆก็ต่อเมื่อได้สูญเสียมันไปแล้ว" นี่คือสิ่งที่ มาโปรด ผู้ชายเพอร์เฟคของใครๆได้รู้ซึ้งถึงมัน
ตอนแรกที่ปลื้มอยู่พี่ยังไม่รัก ทำปลื้มเสียใจหลายต่อหลายครั้ง
แต่เรื่องนี้จะโทษพี่มันคนเดียวก้ไม่ได้ เพราะพี่มัน'ยังไม่ได้รัก' และก้เป็นปลื้มเองที่'ยอมทน'อยู่กับความเจ็บปวดนั้น
พอพี่มันรู้แล้วว่า'ชอบ/รัก'แต่ก้แค่นั้น คนไม่เคยรัก+เจ้าชู้มาก ไม่แปลกที่จะหวงของตัวเองมาก
และเพราะพี่มันจับไว้แน่นเกินไป ปลื้มในตอนนั้นก้อ่อนแอเกินไปเห็นพี่โปรดเป็นโลกทั้งใบ ลืม...ที่จะรักตัวเอง
พี่มันหวงก้ใช้วิธีขังปลื้มไว้แต่ในห้องทั้งๆที่ตัวเองก้ไม่กลับห้อง ทั้งเรียน ทั้งที่โดนขู่
โดยที่ไม่พูดไม่อธิบาย คิดว่าปลื้มต้องอยู่ ต้องไม่ไปไหน ต้องเข้าใจ...เหมือนที่แล้วๆมาที่ไม่ว่าพี่มันจะเหี้ยใส่ขนาดไหนปลื้มก้ยังอยู่
เราว่าส่วนนี้พี่มันผิดก้จริง แต่ปลื้มก้ผิดที่ยอมพี่มันจนเสียนิสัย ทำตัวให้ดูเป็นของตาย ปลื้มลดคุณค่าตัวเองโดยไม่รู้ตัวอะ
พี่มันก้ผิดที่คิดว่าน้องเป็นของตาย และก้ผิดที่คิดว่าจะจัดการทุกอย่างได้โดนที่ไม่ยอมเสียอะไรเลย
จนสุดท้าย...ก้ไม่เหลืออะไร ปลื้มเลิกทนและหายไปตามไม่เจอ เข้าหน้าน้องชายไม่ติด แม่ผิดหวัง
และวนลูปความโง่ของพี่โปรด ในสภวะคลั่งรักโดยการโดดเรียนไปตามหาปลื้ม จนเสียการเรียน จนร่างกายพัง อุบัติเหตุ ชีวิต
เราว่าตอนนี้พี่โปรดน่าสงสารที่สุดจากทั้งเรื่อง ในขณะที่ปลื้มทำใจ และมีเวลาในการเตรียมใจมาบ้างแล้ว
และกำลังเริ่มต้นลองทำสิ่งใหม่ๆ เจอสังคมใหม่ๆ มีกำลังใจและคนดีๆอยู่ด้วยเป็นกำลังใจและคอยสอน
แต่พี่โปรดคือคนที่สูญเสียเสียคนที่คิดว่ายังไงก้ต้องรอโดยไม่ทันตั้งตัว เสียน้องชายมองหน้าไม่ติดเพราะคนรัก เสียกำลังใจที่สำคัญที่สุดจากแม่ เสียการเรียน และกำลังจะเสียอนาคตจากการเกือบโดนไทร์
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พี่มันจะคิดสั้น คนที่ไม่เคยคิดจะทำเนี่ยเวลาวูบคิดขึ้นมาน่ากลัวนะ เพราะเค้าจะทำเลย'โดยไม่ได้ยั้งคิด'
ช่วงหลังๆที่ดีกันเหมือนทุกอย่างจะดีขึ้น เพราะเวลาทำให้ทุกอย่างเข้าที่มากขึ้น ทำให้ใจเย็นลง ทำให้มีเวลาคิดทบทวน
เมื่อกลับมาเจอกับปลื้มโตขึ้นจากประสบการณ์ จากการสอนของเท็น พี่โปรดอ่อนลงจากการสูญเสียต่างๆไป
และทุกอย่างก้เหมือนกลับกันกับตอนต้นเรื่องเป็นช่วงพี่โปรดรับกรรมให้รู้ความรู้น้องในตอนนั้น
และทุกอย่างจะไม่ชัดเจนถ้าพี่โปรดไม่เกือบตาย เพราะปลื้มถึงตะดูอ่อนลงยอมมากขึ้น แต่ก้ไม่มีท่าว่าจะกลับมาตบเหมือนเดิมเรวๆนี้
สุดท้าย สิ่งที่เราได้นอกจากนี้ก้คือ การรักอย่างพอดี เข้าใจ และไว้ใจ อย่ามากไปจนไม่รักตัวเอง อย่าน้อยไปจนเห็นแก่ตัว
อย่าเชื่อคนอื่นมากกว่าคนของตัวเอง การพูดคุยกันให้เข้าใจเป็นสิ่งแรกที่ควรทำเมื่อไม่เข้าใจหนือเกิดข้อสงสัยขึ้น
เมื่อเรารักใครซักคนมากพอ เราจะพยายามปรับตัวเองเพื่อคนคนนั้นได้เองโดยไม่ต้องฝืน เหมือนที่พี่โปรดยอมปลื้มในช่วงท้าย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ข้อคิดวิเคราะห์เยอะมากมายไปหมดดเลย
รายละเอียดเยอะมากจริงๆ5555
เขียนซะยาววเลย
ปล. แอบไม่เข้าใจว่าเรื่องพี่โปรดตามหาปลื้มจนได้รับอุบัติเหตุเกือบไม่รอด กับเรื่องที่นางเฟลจนกรีดแขนตัวเอง
คือปลื้มจะไม่มีทางรักรู้ถึงมันเลยหรอ
แบบแผลก้ใหญ่ไง ระยะเวลาแค่เกือบปีกับแผลใหญ่ขนาดนั้นแถมร้ายแรงถึงขั้นทิ้งแผลเป็น
เป็นเราเราสงสัยนะคงคาดคั้นถามมาจนได้อะว่าโดนอะไรมา เกิดอะไรขึ้นช่วงที่ห่างกัน
เพราะความจริงในข้อที่ว่าพี่มันรักปลื้มจนออกตามหาลืมห่วงตัวเอง กับการทนอยู่ไม่ไหวอีกต่อไปกับการสูญเสีย
มันแปลว่าพี่มันรักของมันมากจริงๆ ปลื้มจะได้มั่นใจและไม่ต้องกลัวเรื่องโดนทิ้งโดนเบื่ออีก
และแสดงว่าพี่มันก้ได้ชดใช้แล้วกะบสิ่งที่ทำไป
อยากเห็นจริงๆนะตอนปลื้มรู้อะ คิดว่ามันสำคัญและร้ายแรงพอควรที่จะต้องบอกอะค่ะ
ขอบคุณค่ะ