หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >>

[liza sarin]

เช็ดตัวซิคะ

[lizzii]

คึคึ ต้องเลือกข้อ 1 เพื่อหวังผลระยะยาว
แต่เราว่า ถ้าเลือกข้อ 2 ผลระยะยาวก็ไม่ต่างจากข้อ 1 นะ ฮ่าๆ

[MaRiTt_TCL]

555 โมกข์ เราแนะนำให้เช็ดตัวนะ

[GETIIZ]

พาร์ทนี้น่ารักอ่ะ 
แต่รู้สึกได้ถึงความวุ่ยวายที่กำลังจะเข้ามา

[ppoi]

แนะนำให้...โยนเหรียญ... แล้วแต่โชคชะตาจะพาไป... 

[Nus@nT@R@]

พ่อเลี้ยงจะปล้ำคนป่วยป่าว 55555

[kms]

สักทีเถอะค่ะคุณโมกข์

[BeeRY]

อยากให้โมกข์กระชากเสื้ออาจารย์พัทธ์อยู่หรอกนะ
แต่ถ้าทำอะไรตอนนี้ คงได้แต่ตัวหัวใจไม่ได้อ่า อย่าทำเลย

[JustWait]

เช็ดตัวเถอะค่ะ อันหลังนี่ไว้อาจารย์มีสติเป็นฝ่ายยอมเอง เร้าใจกว่านะคะ แอร๊ย

[Belove]

                               ร้ายซ่อนรัก

                                บทที่ 19


สิ่งที่โมกข์คิดน่าจะถูกต้องแล้ว

เขาดันไหล่ที่ยังบดเบียดอยู่กับเนื้อตัวของเขาพลางถอนลิ้นออกจากโพรงปากร้อนอย่างยากเย็น แล้ววาง

ร่างอุ่นๆ ให้นอนราบกลับลงไปบนที่นอน  ดึงผ้าห่มมาจนแนบติดกับลำคอ ก่อนที่โมกข์จะลุกขึ้นยืนมองร่าง

นั้นอย่างเสียดาย

ร่างสูงใหญ่ก้าวยาวๆ หายเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่มุมหนึ่ง เขาพิงประตูด้วยแผ่นหลัง มือแกร่งรูดซิปกางเกงลง

แล้วจับแท่งร้อนที่อัดนูนอยู่ภายในให้โผล่พ้นออกมาอย่างรวดเร็ว เขาจำเป็นต้องใช้มือของตัวเองเป็นตัว

ช่วยสำหรับงานนี้

ปฏิเสธไม่ได้ว่าความต้องการมันปะทุจนแทบระเบิด เมื่อไม่ได้ปลดปล่อยมาหลายวัน และยิ่งเห็นพัทธ์ใน

สภาพล่อแหลมอีกครั้ง โมกข์ก็แทบจะอดกลั้นไม่ได้ แต่เขาก็ต้องทน         

เขาจับส่วนหนึ่งของร่างกายอย่างคุ้นชินพลางใช้สองมือบีบ เค้น รูด สาว ไม่ต้องพูดถึงจินตนาการเมื่อ

มันแจ่มชัดอยู่อีกฟากของประตูนี่เอง

“อ๊ะ…”

โมกข์อุทานเมื่อรู้สึกถึงการเกร็งกระตุกและเขม็งเกลียวอยู่ในช่องท้อง เขาเงยหน้าใช้ศีรษะดันกับประตูไว้

สูดปากเร่า จนเมื่อแรงกระตุกครั้งสุดท้ายเกิดขึ้นอย่างแรงและยาวนาน ท่อนร้อนก็พ่นลาวาจนเปรอะไปทั้ง

มือ

สูดลมหายใจเข้าออกลึกเร็วอย่างไม่สนใจผลผลิตที่ปล่อยออกมา จนเมื่อระดับการหายใจเริ่มเข้าสู่โหมด

ปกติ ร่างสูงก็เร่งเครื่องกับท่อนเอ็นที่อ่อนปวกเปียกนั้นอีกรอบจนมันตื่นตัว เขาช่วยให้มันได้ปลดปล่อย

อย่างเต็มที่ คายพิษที่อัดแน่นจนเหลือแค่หยาดน้ำใสๆ เนื้อตัวเบาหวิว โมกข์จึงได้พอใจ เมื่อรู้ว่าเขาจะ

อดทนรอพัทธ์ไปได้อีกพักใหญ่

เจ้าของไร่มนัญชัยหยิบกระดาษมาเช็ดต้นขาจนสะอาดแล้วจึงล้างมือที่อ่างน้ำ ก่อนที่เขาจะเงยหน้า

สบตากับตัวเองในกระจก

พ่อเลี้ยงโมกข์ผู้ทะนงในเสน่ห์อันล้นเหลือของตัวเอง คนที่ไม่ว่าใครที่ได้รู้จักก็มักจะยอมพลีกายให้เขาได้เชย

ชมเพียงแค่สบตากลับต้องมาใช้มือระบายอารมณ์ของตัวเอง เพียงเพราะไม่อยากบังคับขืนใจคนเพียงคน

เดียวที่ไม่ยอมทอดกายให้

มันช่างเป็นสุภาพบุรุษเสียเหลือเกิน โมกข์เอ๋ย

เขาค่อนขอดตัวเองพลางมองเงาในกระจกอย่างเยาะหยัน

ถ้าจะจัดการกับพัทธ์จริงๆ ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับโมกข์ แถมยังไม่ใช่การขืนใจด้วยเมื่อเขามั่นใจว่าฝีมือใน

เรื่องบนเตียงจะทำให้พัทธ์คล้อยตามและตกเป็นของเขาได้ไม่ยาก แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าสิ่งที่เขาได้มา

จะมีแต่ร่างกายในขณะที่หัวใจอาจถูกปฏิเสธ

โมกข์ทนไม่ได้ เขาต้องการพัทธ์ทั้งตัวและหัวใจ

โมกข์เห็นเงาในกระจกเบิ่งตากว้างเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ตรงที่เขาต้องยอมรับใจตัวเองว่า เขาตกหลุมรัก

อาจารย์หนุ่มอย่างพัทธ์ พีรานนท์ คนที่ไม่น่าจะมีอะไรดึงดูดเขาได้แม้แต่น้อย แต่เขาก็รักไปแล้ว

มันไม่ใช่แค่ชอบอย่างที่เขาคิด ยิ่งได้รู้จักและใกล้ชิด พัทธ์ก็ขโมยหัวใจของเขาไปครองไว้ทั้งดวง และเขาก็ไม่

ต้องการให้พัทธ์เสียใจหรือเจ็บปวดจากเรื่องใดๆ ทั้งสิ้น

โมกข์เรียกมันว่าความรัก ที่เขาไม่เคยเชื่อมัน แต่วันนี้มันวิ่งมาชนเข้าเต็มเปา

หน้าคมสะบัดไปมาขับไล่ความมึนงงแล้วจึงหยิบกะละมังมาเปิดน้ำใส่ลงไป เขาเดินมาที่เตียงกลางห้องวาง

กะละมังไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนจะไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาชุบน้ำ บิดมันจนหมาด เช็ดไปที่ใบหน้า ซอก

คอ เช็ดจากปลายแขนปลายขาเข้าหาหัวใจเพื่อลดไข้ วนเวียนทำอยู่อย่างนี้จนความร้อนจากตัวพัทธ์เริ่ม

คลายลง เขาจึงได้เบาใจ

หน้าคมจ้องมองคนที่หลับสนิทด้วยความห่วงใย เขายกมือขึ้นปัดปอยผมที่ตกมาระหน้าผากแผ่วเบาแล้ว

โน้มตัวไปประทับรอยจูบไว้ ก่อนที่จะทอดตัวยาวนอนตะแคงเคียงข้างเฝ้ามองคนหลับ ตาดุกระพริบเบาๆ

เมื่อความง่วงงุนมาเยือน แล้วโมกข์ก็ผล็อยหลับตามไปในอีกไม่นานนัก








พัทธ์รู้สึกตัวขึ้นมาอีกที ก็เห็นแต่ความมืดมิดรอบตัว เขาไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามแต่ก็เดาว่าคงดึกสงัดเพราะ

ได้ยินเสียงแมลงกลางคืนส่งเสียงแซ่แซกสอดประสานราวกับมโหรีขับกล่อม

อาการปวดหัวจนแทบระเบิดบรรเทาลง เหลือแค่เพียงปวดตุ้บๆ ตามจังหวะของชีพจร พัทธ์กระพริบตาเรียก

สติแล้วก็ต้องตกใจเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ทิ้งน้ำหนักอยู่ที่ลำตัว เขาปรับสายตาให้เข้ากับความมืด

แล้วจึงเอียงหน้าไปมอง แล้วพัทธ์ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นหน้าคมที่หลับสนิทอยู่ใกล้เพียงไม่กี่นิ้ว แถมยังทอด

แขนมากอดก่ายเขาไว้

พัทธ์นิ่งสำรวจร่างกายตัวเอง เมื่อรู้สึกได้ว่ายังปกติทุกส่วนเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก และเมื่อเขาผงกหัว

ขึ้นมามองผ่านไหล่ที่ตะแคงขึ้นมาก็เห็นกะละมังน้ำที่ยังวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงไม่ไกลนัก พัทธ์จึงค่อยๆ

รวบรวมความทรงจำอย่างช้าๆ

หน้าร้อนวูบซึ่งไม่เกี่ยวกับไข้ เมื่อเขาจำได้อย่างรางเลือนเหมือนอยู่ในความฝัน ถึงความอบอุ่นจากจุมพิตที่

เขาไขว่คว้าไว้ รสขมฝาดของยาที่ไหลลงคอปะปนกับรสหวานจากปลายลิ้นที่เกี่ยวรัดจนแน่นที่เขาไม่อยาก

ให้จากไปยังคงอบอวลล่องลอยอยู่ในบรรยากาศอันแสนอบอุ่นแม้อากาศภายนอกจะหนาวจัด แต่เมื่อมี

ท่อนแขนหนักวางพาดไปกับตัวอย่างนี้ พัทธ์กลับไม่รู้สึกหนาวเลย             

ลอบถอนหายใจแผ่วเบาเมื่อปฏิเสธไม่ได้ว่า โมกข์เริ่มทำคะแนนดีขึ้นมามากจนเขาตกใจ ถ้าเทียบกับศูนย์

อย่างที่ปราบ เพื่อนสนิทของโมกข์ขอไว้

นอนกอดโมกข์ก็อุ่นดีเหมือนกันนะ

พัทธ์ยิ้ม ก่อนที่จะซุกหน้าไปที่อกอุ่นเบียดกายเข้าไปแนบชิด พลางยกแขนโอบไปที่ตัวของโมกข์แล้วหลับตา

ลง

พัทธ์หลับไปอีกรอบ คราวนี้เขาฝันดีไปจนรุ่งเช้า







เสียงไก่ป่าขันจากป่าเขาที่รายล้อมปลุกให้พัทธ์ตื่นขึ้นมาเมื่อแสงแห่งอรุโณทัยเริ่มมาเยือนที่ขอบฟ้าจนเห็น

เป็นแสงที่ส้มนวลจากทางหน้าต่าง                   

พัทธ์ผงกหัวขึ้นมา สิ่งแรกที่เขามองหาคือร่างสูงที่เขาอาศัยนอนกอดแทนผ้าห่มตลอดทั้งคืน แต่ทั่วทั้งห้อง

กลับมีแต่ความว่างเปล่าจนเขาใจหาย

เขาผวาลุกนั่ง เหลียวมองซ้ำแม้แต่ในห้องน้ำก็ไม่มีวี่แวว พัทธ์ตกใจเมื่อต้องยอมรับว่า โมกข์กลายเป็นสิ่ง

สำคัญเล็กๆ ในชีวิตของเขาเสียแล้ว

เสียงกุกกักดังขึ้นที่ประตูห้องก่อนที่มันจะถูกผลักด้วยฝีมือเจ้าของไร่ที่ยื่นหน้ายิ้มเผล่เข้ามาพร้อมถาด

อาหารที่ส่งกลิ่นหอมฉุยจนกระเพาะอาหารของพัทธ์เริ่มส่งเสียงประท้วง         โมกข์เดินเข้ามาวางถาดลง

บนโต๊ะตัวเล็กที่ตั้งอยู่มุมห้อง ก่อนที่จะเดินมานั่งที่ขอบเตียงพลางยื่นหลังมือมาแตะหน้าผากของพัทธ์

“ตัวไม่ร้อนแล้ว ดีจัง”

“มีมือเป็นปรอทหรือไง ถึงได้รู้”

พัทธ์ข่มความอายโต้กลับเสียงดุ โมกข์ได้แต่เลิกคิ้วยิ้มขำ

“โอ ยิ่งมีแรงโต้กลับอย่างนี้ยิ่งแสดงว่าคุณดีขึ้นแล้วจริงๆ งั้นก็ดีแล้ว ลุกขึ้นมาทานข้าวต้มเหอะ ผมลงทุนทำ

ให้คุณโดยเฉพาะเลยนะ”

พัทธ์สะบัดหน้าใส่เมื่อเห็นดวงตาแวววาวคู่นั้น

“จะกินเข้าไปได้ไง เพิ่งตื่นนอนฟันก็ยังไม่ได้แปรง หน้าก็ยังไม่ได้ล้าง”

พัทธ์ดันหน้าที่ยื่นเข้ามาให้ถอยห่างออกไป เมื่อรู้สึกว่าเนื้อตัวสกปรกเพราะเย็นเมื่อวานก็ยังไม่ได้อาบน้ำ

เขานึกสภาพตัวเองไม่ออก ว่าตอนนี้จะเป็นเช่นไร หน้าตาคงมันเยิ้ม ผมเผ้าคงกระเซิง แถมด้วยกลิ่นปากที่

สะสมตลอดคืน  เขาไม่อยากเผชิญหน้ากับโมกข์ด้วยสภาพนี้ถ้าเลือกได้

แล้วพัทธ์ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆ คางเรียวก็ถูกยึดไว้ด้วยปลายนิ้ว ก่อนที่อีกฝ่ายจะประกบปากมาจนแน่นหนา

แถมยังฉกลิ้นเข้ามาอย่างรวดเร็ว พัทธ์พยายามผลักไสแต่กลับถูกโอบรัดไปด้วยท่อนแขนแข็งแรงจนดิ้นไม่

หลุด จนต้องปล่อยให้โมกข์จูบเลยตามเลย

พักใหญ่กว่าโมกข์จะยอมปล่อย ปากอุ่นยังคลอเคลียอยู่แถวติ่งหู

“ปากคุณไม่เห็นจะเหม็นเลย ผมจูบแล้วก็ยังหวานเหมือนเดิมหรือถ้ามันเหม็นจริง ผมก็คงจะทนได้

ส่วนตัว…”

โมกข์ก้มหน้าไปฝังจมูกโด่งลงที่ซอกคอจนพัทธ์สะท้านเยือก

“…ยิ่งหอมจนผมอยากจะกอดไว้ทั้งวันทั้งคืน เหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมา”

หน้าขาวจัดแดงซ่าน พัทธ์รู้สึกดีจนไม่อยากที่จะขัดขืน เขาหันไปสบตาคู่นั้น

“ขอบคุณนะที่ดูแล และไม่ล่วงเกินผมเมื่อคืนนี้ ผมดีใจที่คุณไม่ใช่คนฉวยโอกาสทั้งที่คุณก็ทำได้”

โมกข์ยิ้มอยู่ในหน้า มองพัทธ์ด้วยแววตาอ่อนโยน แล้วก้มไปจูบเรียวปากนุ่มนั่นอีกครั้ง

“เฮ้อ…นี่ผมคงเสพติดการจูบคุณไปแล้ว จูบแล้วรู้สึกดีชะมัด”

โมกข์แกล้งบ่นดังๆ หลังจากที่ถอนจุมพิตอย่างอ้อยอิ่ง

"มาเถอะ มาทานข้าวต้มฝีมือของผม นี่ผมได้วิชามาจากเชฟหมี ครัวกากๆ ในยูทูปเลยนะ รับรองคุณจะติด

ใจ แล้วคุณจะได้มีแรงลุยงานโปรเจ็คของคุณไงล่ะ”

พัทธ์ยิ้มกับตัวเอง

รออีกนิดนะโมกข์ รอให้ผมมั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง วันนั้นมาถึงเมื่อไหร่ผมพร้อมที่จะเป็นของคุณทั้ง

กายและใจ

พัทธ์รำพึงอยู่ในใจก่อนที่จะลุกจากเตียงแล้วก้าวตามแรงลากของผู้ชายตัวโต








คำปันกลายเป็นแขกประจำของบ้านเมื่อเขาขี่มอเตอร์ไซค์ลงจากเขามาที่นี่แทบทุกวันยามบ่าย

แต่คำปันไม่ใช่แขกของโอบกิจ เมื่อคนที่คำปันมาหากลายเป็นบิดา และทุกครั้งที่มายังมีพันธุ์ไม้แปลกๆ มา

ฝากจนนายอาทิตย์ติดใจแถมยังนั่งคุยกันเรื่องต้นไม้จนมืดค่ำ             

ไอ้ที่หงุดหงิดคือ นายอาทิตย์บังคับให้เขามานั่งฟังเรื่องต้นไม้บ้าบอที่เขาไม่สนใจด้วยทุกครั้ง จนโอบกิจไม่มี

เวลาว่างที่จะชิ่งไปหาโมกข์ที่ไร่ได้เลย เพราะตอนกลางวันโอบกิจก็ต้องไปทำงานที่ห้างสรรพสินค้าเมื่อ

เขากำลังฝึกบริหารงาน

“ถ้าฉันเป็นพี่โมกข์ฉันจะไล่นายออก โทษฐานหนีงานลงเขามาทุกวัน”

โอบกิจชี้หน้าต่อว่าในวันหนึ่งที่ทนไม่ไหว เขารู้สึกเหมือนทั้งนายอาทิตย์และคำปันกำลังร่วมมือกันขัดขวาง

ไม่ให้เขาไปหาโมกข์ ทั้งที่โมกข์กลับจากกรุงเทพได้อาทิตย์กว่า แต่จนบัดนี้โอบกิจยังไม่ได้เห็นแม้แต่เงาจน

แทบจะลงแดง

“คุณโอบทำไม่ได้หรอก”

คำปันท้าทาย

“ผมมันเป็นลูกน้องนัมเบอร์วัน พ่อเลี้ยงโมกข์จะกล้าไล่ผมออกได้ไง แล้วผมก็ไม่ได้อู้งาน ในเมื่องานของผม

เริ่มต้นตั้งแต่เช้าตรู่ที่คุณโอบยังมุดหัวอยู่ในกองผ้าห่มอยู่เลย”

“ไอ้บ้า”

วันนี้นายอาทิตย์ไม่อยู่บ้าน เนื่องจากมีงานเลี้ยงผู้ประกอบการอสังหาริมทรัพย์ คำปันจึงกล้าขึ้นเสียง

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่านายกับพ่อกำลังร่วมมือกันขัดขวางไม่ให้ฉันไปหาพี่โมกข์”

“ถ้าใช่แล้วจะทำไม”

คำปันกอดอกมองโอบกิจด้วยสีหน้าจริงจังอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

“ทั้งผมและพ่อของคุณต่างหวังดีกับคุณทั้งคู่ ทำไมคุณถึงดื้อด้านไม่เข้าใจอะไรเลยนะ”

“ไอ้คำปัน มึงด่ากู”

กำปั้นลุ่นๆ ส่งตรงเข้าที่ปลายคางของคำปันโดยที่ไม่ทันตั้งตัวจนหน้าสะบัด ก่อนที่จะล้มไปกองกับพื้น

“มึงท้าทายกู ดีล่ะ กูจะทำให้มึงเห็นว่าทั้งมึงและพ่อห้ามกูไม่ได้”

โอบกิจถือโอกาสที่คำปันยังนอนนับดาววิ่งพรวดไปที่โรงรถ เขาสตาร์รถสปอร์ตความเร็วสูงอย่างรวดเร็ว

“คุณโอบ อย่าไปที่ไร่”

คำปันรีบลุกขึ้นยืนตะโกนห้ามทั้งที่ยังไม่หายมึนจากหมัดของโอบกิจ แล้วเขาก็รีบวิ่งตามไปที่มอเตอร์ไซค์

คู่ใจ พลางสตาร์ทรถด้วยเท้า

รถเจ้ากรรมกลับไม่ติดอย่างใจหวัง คำปันออกแรงกดฝ่าเท้าอีกหลายรอบกว่าเครื่องยนต์จะทำงาน แต่เมื่อ

ถึงตอนนั้น โอบกิจก็พุ่งรถออกตัวนำไปแล้ว

“โธ่โว้ย”

คำปันตะโกนอย่างหงุดหงิดเมื่อมองเห็นแต่ท้ายรถ แต่เขาก็ยังไม่ละความพยายาม บิดคันเร่งตามไปในทันที







รถสปอร์ตสมรรถภาพสูงขับเคลื่อนไปบนทางที่คุ้นเคยเพียงไม่นานก็เข้าเขตไร่มนัญชัย เขาขับรถพุ่งปราดไป

ที่ตัวบ้านที่อยู่บนเนินเขา เบรคจนรถสั่น ก่อนที่จะเปิดประตูวิ่งตรงเข้าไปภายในบ้าน พลางมองหาโมกข์

“พี่โมกข์ อยู่ไหน โอบมาหาพี่ คิดถึงพี่จะตายอยู่แล้ว”

โอบกิจตะโกนลั่น  ก่อนที่จะเงียบเสียงลงเมื่อเขาเห็นร่างสูงใหญ่อยู่แวบๆ ส่วนหลังของบ้านที่จัดเป็นครัว

โอบกิจยิ้มกริ่ม เขาก้าวเข้าไปช้าๆ  หวังที่จะโผเข้ากอดให้โมกข์ตกใจ แต่เมื่อก้าวเข้าไปจริงๆ คนที่ตกใจกลับ

กลายเป็นเขา ที่เห็นโมกข์ตระกองกอดใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าเตาไฟฟ้าจากทางด้านหลัง

“พี่โมกข์”

โอบกิจตะโกนลั่น อ้าปากค้าง มือเท้าชาตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นภาพบาดตา




////////// จบบทที่ 19  /////////////////////////////////////////////////////////////////////////

[GintoniC]

ระเบิดลงแล้ววว 

[BeeRY]

พัทธ์อย่างอนโมกข์เรื่องโอบนะ
คำปันมาเก็บว่าที่แฟนด่วน เราเชียร์คู่นายนะ 

[Nus@nT@R@]

โดนพัทธ์ตัดคะแนนแน่โมกข์

[kinjikung]

ดื้อไม่เข้าเรื่องโอบกิจเอ๊ยยย เจอฉากบาดตาเลย

[Mancha KHIRI]

รีบมาเอาโอบกิจไปเก็บหน่อยคำปัน เดี๋ยวระเบิดลงแน่ตอนหน้า 

[เจ้าหญิงขี้ลืม]

อุ้ย  กลิ่นมาม่ากำลังมา ใครก็ได้เอาน้องโอบไปเก็บที

[lizzii]

คำปันรีบบิดรถตามมาเร็วๆ เดี๋ยวระเบิดลง

[liza sarin]

 

[MinKKniM]

โมกข์งานเข้าซะแล้วอุตส่าห์ทำคะแนนได้แล้วนะเนี่ยะ แย่แน่ๆคราวนี้

[PoPuAr]

โหย พัทธ์ใจง่ายจัง แค่ไม่เท่าไรก็เห็นความดีของคุณโมกข์แล้วเหรอเนี่ย
ใจอ่อนง่ายแบบนี้ ไปไหนไม่รอดแน่ๆ อีกไม่นานเสร็จคุณโมกข์
แต่ว่าก่อนที่จะได้กินตับกัน ตัวป่วนมาแล้วนี่สิ เอาไงดีละคุณโมกข์
คะแนนที่อุตส่าห์สั่งสมเอาไว้ มิติดลบเหรองานนี้ อิอิ แก้ปัญหาเรื่องน้องโอบให้ได้ละกัน 

[Yunatsu]

โอบอาละวาดแน่นอน คำปันมาเร็วววว มาด่วนๆๆๆๆ
พัทธ์อย่าโกดพ่อเลี้ยงนะ ขอร้อง

[๐๐ตะวัน๐๐]

โอ้ยยย หวานได้แปบเดียว

งานเข้าโมกข์อีกแล้วสิ

[GETIIZ]

กำลังจะดีขึ้นอยู่แล้วเชียววววว
อย่ามาทะเลาะกัน ผิดใจกันเพราะเรื่องโอบกิจนะ

[Belove]

                                ร้ายซ่อนรัก

                                 บทที่ 20


“หิวหรือเปล่า ผมเห็นคุณปีนขึ้นปีนลงไอ้เจ้าเครื่องจักรนั่นทั้งวัน”

โมกข์ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเมื่อพัทธ์กลับเข้ามาในบ้านในตอนบ่ายจัดจนเกือบเย็น

“ยิ่งผอมๆ อยู่ด้วย ผมล่ะกลัวคุณจะปลิวตกลงมาซะให้ได้”

“ผมไม่ได้อ่อนแอจนคุณต้องคอยเป็นห่วงหรอกน่า”

พัทธ์เถียงทั้งที่ในใจกลับรู้สึกชุ่มชื่น ความใส่ใจจากโมกข์ทำให้กำแพงหนาพังทลายลงจนแทบไม่เหลืออีก

แล้ว แต่พัทธ์ก็ยังพยายามรักษาท่าทีเอาไว้อย่างเข้มงวดที่สุด เขาไม่อยากให้ทุกสิ่งดู “ง่าย” เกินไปสำหรับ

โมกข์

“อืม ผมเชื่อล่ะ ว่าคุณไม่ได้อ่อนแอ”

โมกข์เอ่ยปากยอมรับ เมื่อมีอยู่วันหนึ่งที่พัทธ์เดินไปเห็นคนงานกำลังล้อมวงแข่งปาเป้า อาจารย์หนุ่มก็เลย

ร่วมแข่งด้วย และชนะขาดลอย

“ผมเป็นแชมป์ปาเป้าสมัยมัธยม”

พัทธ์บอกเขาในวันนั้น

และเมื่อพัทธ์เห็นโมกข์กับลูกน้องกำลังฝึกซ้อมยิงปืนกับขวดแก้ว คนหุ่นสะโอดสะองก็มาขอแจมด้วยอีก

แถมยังยิงขวดแก้วแตกเกือบทุกใบจนโมกข์นึกขยาดในความแม่น

“ผมเป็นแชมป์ยิงปืนของมหาวิทยาลัย”

ยังเหลือแชมป์อะไรอีกไหม โมกข์นึกค่อนขอด แค่นี้เขาก็เริ่มมองเห็นอนาคตรางๆ หากว่าพัทธ์จะยอมลงเอย

กับเขา

“ว่าแต่คุณหิวหรือยัง ผมน่ะหิวจนไส้กิ่วแล้ว”

พัทธ์เลิกคิ้ว

“แล้วทำไมไม่กินก่อนล่ะ รอทำไม”

“ก็ผมรู้สึกว่าทานข้าวพร้อมกับคุณมันอร่อยดี”

อีกแล้ว พัทธ์ถอนหายใจกับคำพูดหวานเลี่ยนแต่จริงใจของโมกข์ ผู้ชายที่นั่งประสานมือแล้วเอาคางเกยมอง

มาทางเขาตาเชื่อมช่างสรรหาคำพูดมาทำให้พัทธ์อารมณ์ดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ

พัทธ์ได้แต่ซ่อนรอยยิ้มไว้เมื่อก้มหน้าหนี

“อาหารที่ป้าแม่บ้านจัดไว้มันเย็นแล้ว เดี๋ยวผมจะอุ่นก่อน คุณรอไหวไหม”

พัทธ์เอ่ยถาม โมกข์คลี่ยิ้ม พลางพยักหน้ารับ

เจ้าของไร่มนัญชัยนั่งมองพัทธ์สาละวนหยิบอาหารไปอุ่นอย่างมีความสุข

โมกข์แทบไม่รู้จักคำนี้มาตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งวันนี้มีพัทธ์มาอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกัน เขารู้สึกว่าบ้านคือ

บ้านที่อบอุ่น จะดีแค่ไหนถ้ากลับจากงานหนักในไร่แล้วจะมีพัทธ์มาเป็นกำลังใจให้อย่างนี้ทุกวัน

อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเดินไปยังร่างที่ง่วนอยู่หน้าเตาแล้วโอบกอดไว้พลางเกยคางไว้ที่ไหล่

“พัทธ์ ขอบคุณนะ สำหรับโอกาสที่คุณมอบให้ผม มันมีค่ามากเลยรู้ไหม”

โมกข์ดื่มด่ำอยู่กับความสุขจนไม่ได้สนใจเสียงเครื่องยนต์ และเสียงกู่ร้องจากด้านนอกจนกระทั่งสะดุ้งสุดตัว

เมื่อได้ยินเสียงโอบกิจตะโกนลั่นอยู่ใกล้ๆ

“พี่โมกข์”

เจ้าของไร่มนัญชัยหันขวับไปมองพร้อมๆ กับพัทธ์ โมกข์ไม่ได้มีปฏิกิริยาอื่นนอกจากขมวดคิ้วแต่พัทธ์เมื่อ

เห็นสีหน้าและกิริยาของคนที่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกก็พอเดาได้ เลยเป็นฝ่ายเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนของ

โมกข์เสียเอง

ดวงตาของโอบกิจลุกวาบด้วยความหึงหวง นี่เองสินะที่เป็นสาเหตุให้คำปันพยายามที่จะขัดขวางไม่ให้เขา

มาที่ไร่ เป็นเพราะโมกข์มีคนอื่น

“มันเป็นใคร พี่โมกข์”

โอบกิจเดินตรงเข้ามาชี้หน้าถามเสียงสั่น

“เป็นเพราะมันใช่ไหมที่ทำให้พี่โมกข์ไม่สนใจโอบ”

“โอบกิจอย่าก้าวร้าว อาจารย์พัทธ์เป็นแขกของพี่”

โมกข์ก้าวมาบังร่างพัทธ์ไว้ ก่อนที่จะพูดเสียงเรียบ ยิ่งกระตุ้นไฟโทสะของโอบกิจให้โหมแรง

“แขกบ้าแขกบออะไรจะมายืนกอดกันขนาดนี้ บอกโอบมาเลยดีกว่าว่ามันเป็นผู้ชายคนใหม่ของพี่”

โอบกิจตวาดลั่น แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือสายตาเห็นใจของโมกข์เพราะเขารู้ว่าโอบกิจรักเขามากขนาดไหน

“โอบ พี่ขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา โอบจะโกรธเกลียดพี่ก็ได้ แต่พี่ต้องบอกกับโอบว่าพี่ไม่ได้รักโอบ คนที่พี่รัก

คืออาจารย์พัทธ์”

“มะ…ไม่จริง”

ผิวที่ขาวอยู่แล้วยิ่งเผือดซีด โอบกิจอ้าปากค้างมองโมกข์ราวกับไม่เคยเห็น ดวงตาปรากฎหยาดน้ำคลออยู่

เต็มหน่วยก่อนที่มันจะหยดลงมา จนพัทธ์มองอย่างเห็นใจ

“เอ่อ…คุณโอบกิจครับ คือว่า…”

อาจารย์หนุ่มกลืนคำพูดลงคอเมื่อเห็นสายตาของโอบกิจที่จ้องมาอย่างเกลียดชัง

“พี่บอกว่าพี่รักมัน แล้วโอบล่ะ โอบที่ทุ่มเทความรักให้พี่โมกข์ พี่เอาความรักของโอบไปโยนทิ้งลงเหวที่ไหน”

โอบกิจตัดพ้อทั้งน้ำตายิ่งสร้างความลำบากใจให้โมกข์

“โอบไม่มีค่าอะไรเลยใช่ไหม โอบเป็นแค่ทางผ่านของพี่เป็นแค่ของเล่นของพี่อย่างที่ใครๆ เขาบอกกันจริงๆ

ใช่ไหม”

“โอบ พี่ขอโทษ”

โมกข์เตรียมก้าวเข้าไปหาโอบกิจถ้าไม่ติดว่าเจ้าตัวก้าวถอยหลังหนีแล้วยกมือชี้หน้าด้วยความเสียใจระคน

แค้น

หนุ่มน้อยยกหลังมือป้ายน้ำตาก่อนที่จะมองทั้งคู่อย่างเจ็บช้ำแล้วหันหลังกลับวิ่งหนีออกไปโดยไม่สนใจ

เสียงเรียกอย่างห่วงใยจากโมกข์ และไม่สนใจคำปันที่เพิ่งบิดมอเตอร์ไซค์มาถึงหน้าบ้าน

“คุณโอบ”

คำปันทิ้งมอเตอร์ไซค์แล้ววิ่งมาคว้าแขนโอบกิจที่เตรียมเปิดประตูรถเมื่อพอเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้

“ปล่อยกู”

โอบกิจตวาดพลางผลักอกคำปัน

“นายมึงมันเลว ระยำพอกันทั้งนายทั้งลูกน้อง”

“ผมห้ามคุณแล้ว แต่คุณก็ดื้อ”

คำปันส่งเสียงดังอย่างเป็นห่วง

โอบกิจไม่สนใจ เขาก้าวขึ้นไปบนรถแล้วปิดประตูอย่างแรงจนสะเทือน ก่อนที่จะเหยียบคันเร่งพุ่งออกไปจน

เกือบจะชนคำปันที่ถลามาที่หน้ารถ โอบกิจเหยียบเบรคกระทันหัน ห่างจากร่างคำปันไม่ถึงนิ้ว

“คุณโอบอย่าใจร้อน”

โอบกิจสบถลั่น เขาถอยรถกลับจังหวะหนึ่งแล้วเหยียบคันเร่งจนพ้นร่างคำปัน รถสปอร์ตหรูจึงได้วิ่งหายไป

ตามทางอย่างรวดเร็ว

“โธ่โว้ย”

คำปันตะโกนอย่างหัวเสียแล้ววิ่งกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตนที่กองอยู่กับพื้น พลางสตาร์ทรถบิดตาม

เห็นแต่เงาของรถ แต่คำปันก็บิดหน้าตั้งด้วยความเป็นห่วง ยิ่งความมืดโรยตัวเข้าปกคลุมทางที่ต้องขับรถลง

เขา คำปันก็ยิ่งนึกเป็นห่วงโอบกิจมากขึ้น







โมกข์มองตามหลังของโอบกิจไปอย่างนึกเป็นห่วง แต่ก็เป็นห่วงพัทธ์ไม่แพ้กันจนละล้าละลังไปหมด

โอบกิจไม่มีความผิด เพียงแค่เขาไม่ได้รักโอบกิจแม้จะเคยมีความสัมพันธ์กันแต่นั่นก็ก่อนที่เขาจะรู้จักกับ

พัทธ์คนที่เอาชนะใจเขาได้ เขานึกเสียใจที่โชคชะตาไม่ได้กำหนดให้เขาได้นึกรักโอบกิจ

แต่ตอนนี้สิ ที่เขาหันไปมองพัทธ์ เขาใจหายเมื่อเห็นพัทธ์หน้าซีด ใช้มือเกาะขอบพนักเก้าอี้ไว้แล้วค่อยๆ ทรุด

ตัวลงนั่งอย่างหมดแรง เขาผวาไปทรุดตัวลงกับพื้นคว้ามือของพัทธ์มากุมไว้พลางพูดละล่ำละลัก

“พัทธ์ ฟังผมก่อนนะ ผมกับโอบกิจเรา…เอ่อ…”

โมกข์อึ้งเมื่อเขาก็นึกคำอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน จนบรรยากาศตกอยู่ในความเงียบงัน

พัทธ์ปวดศีรษะกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนต้องหลับตาลง หมดเรี่ยวแรงแม้แต่จะดึงมือออกจากการเกาะกุม

ของโมกข์

แม้จะรู้อยู่ว่าโมกข์เป็นคนมีเสน่ห์และต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้แน่ๆ หากเขาคิดจะคบกับผู้ชายคนนี้ แต่เมื่อ

ประสบเหตุเข้าจริงๆ พัทธ์ก็ยังทำใจไม่ได้ เป็นเพราะพัทธ์นึกเห็นใจโอบกิจด้วย และเขาอาจจะต้องเห็นใจอีก

หลายคนที่อาจจะมาทวงสิทธิ์เช่นนี้ แล้วเขาจะทานทนได้หรือไม่ พัทธ์ถามใจตัวเอง

เพียงแค่เริ่มเปิดใจ ก็มีอุปสรรคเข้ามาขวางกั้น พัทธ์นึกท้อเสียแล้ว

“บางทีความรักกับความเหมาะสมมันคงจะไปด้วยกันไม่ได้”

พัทธ์กล่าวออกมาด้วยเสียงแหบโหยจนโมกข์ใจหาย

“ผมอาจจะไม่เหมาะที่จะรักกับคุณนะโมกข์”

พัทธ์ฝืนยืนขึ้นแล้วเบี่ยงตัวหนีโมกข์ ก้าวขึ้นสู่ห้องของเขา

“อย่าเพิ่งตามผมมาเลย ขอให้ผมอยู่กับตัวเองก่อนเถอะโมกข์”

เขากล่าวห้ามเมื่อหันหลังให้ร่างสูงใหญ่ที่บัดนี้ยืนไหล่ลู่ด้วยความผิดหวัง






โอบกิจซมซานมาถึงบ้านได้อย่างไรเขาก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน เมื่อเขาเดินมานอนแผ่อย่างหมดแรงอยู่บน

เตียงของตัวเองแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลจากหางตาจนเปียกปอน

เสียแรงที่เขารักโมกข์ ยอมทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดยอมเอาตัวเข้าแลกหวังที่จะมัดใจโมกข์ แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่

เห็นค่าของเขาแม้แต่น้อย

โมกข์ไม่เคยมีเขาอยู่ในหัวใจ โอบกิจร้องไห้กับความจริงข้อนี้

ดีล่ะ แม้โมกข์จะไม่รัก แต่เขาก็จะทำให้โมกข์ต้องจดจำโอบกิจคนนี้ไปตลอดชีวิต

โอบกิจดีดตัวขึ้นไปคว้ามีดคัตเตอร์ที่โต๊ะหนังสือแล้วกลับมานั่งที่ขอบเตียง เขาดันปลายนิ้วจนคมมีดแวววับ

อยู่ระดับสายตา ก่อนที่จะจ่อมันกับข้อมืออีกข้างหนึ่ง

ตัดสินใจชั่ววูบกดน้ำหนักปลายนิ้วข้างที่จับด้ามมีดกรีดลงกับเนื้อหนัง โอบกิจกัดฟันเมื่อความเจ็บปวดซ่าน

ขึ้นมาแล้วโลหิตสีแดงเข้มก็ทะลักออกมาจากข้อมือ

โอบกิจหน้าซีดลงเมื่อเลือดแดงฉานพุ่งทะลักตามจังหวะชีพจรเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอนซึมลงเป็นวงกว้างขึ้น

เรื่อยๆ







คำปันใจไม่อยู่กับเนื้อตัวเมื่อเขาได้แต่ขับรถตามโอบกิจได้แค่ระยะห่าง

เขาเห็นแสงไฟท้ายของรถสปอร์ตเป็นระยะ บางทีก็ขับเร็วจนน่ากลัว บางทีก็ทำท่าจะพุ่งลงข้างทางที่เป็นหุบ

เหว

โอบกิจไม่รับโทรศัพท์ที่คำปันพยายามจะใช้มือเดียวประคองแฮนด์รถ แล้วใช้อีกมือหนึ่งกดโทรออก จนเขา

หมดความพยายามเพราะยิ่งทำอย่างนั้นก็ยิ่งช้า ยิ่งเมื่อมาถึงเขตตัวเมืองคำปันก็ยิ่งต้องเร่งเครื่องตาม

โอบกิจ แต่อย่างน้อยเขาก็เบาใจว่าโอบกิจขับรถตรงไปทางบ้านของตัว

คำปันมองเห็นซอยเข้าบ้านโอบกิจแล้ว จึงได้นึกถึงนายอาทิตย์บิดาของโอบกิจที่เขาเองก็มีเบอร์อยู่ในเครื่อง

คำปันไม่รอช้าดึงโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อมากดโทรออกแล้วบิดคันเร่งประคองรถด้วยมือข้างเดียว

“ครับคุณพ่อ เกิดเรื่องแล้ว”

เขาเล่าให้อาทิตย์ฟังอย่างย่อที่สุดที่อาทิตย์จะเข้าใจได้แล้วจึงบอกสิ่งที่ต้องการ

“คุณพ่อโทรให้ใครตามเข้าไปดูคุณโอบก่อนเถอะครับ แล้วสั่งให้เปิดประตูรั้วให้ผมเข้าไปในบ้านที ผมจะรีบ

เข้าไปหาคุณโอบให้เร็วที่สุด”

คำปันวางหูเมื่ออาทิตย์เข้าใจอย่างไม่ยากเย็น จนเมื่อถึงประตูรั้วของบ้านหลังใหญ่โอบกิจจึงบิดคันเร่งเข้า

ไปอย่างง่ายดายแล้วแทบจะทิ้งมอเตอร์ไซค์ไว้ที่หน้าบ้าน ก่อนที่จะวิ่งตาเหลือกขึ้นไปที่หน้าห้องส่วนตัวของ

โอบกิจ

ใจไม่ดีเมื่อเห็นบรรดาคนใช้ที่เขาเริ่มคุ้นหน้ายืนออกันหน้าห้อง พยายามทุบประตูเรียกคนข้างใน

“เปิดได้ไหมครับ”

คำปันรีบเอ่ยถามแล้วก็ใจเสียเมื่อทุกคนส่ายหน้า

“มีกุญแจไหมครับ ไขเข้าไปเถอะ”

คำปันใจไม่อยู่กับตัว เมื่อแม่บ้านพยายามหากุญแจจากพวงใหญ่

ทันทีที่เสียงลูกบิดลั่นคลิกคำปันก็ดันประตูเข้าไปเป็นคนแรก ก่อนที่หัวใจจะหล่นวูบเมื่อเห็นสภาพภายใจ

ห้อง


“คุณโอบ”

คำปันผวาไปหาร่างที่นอนจมกองเลือด




////////////////////////////////////////////////

คุยกับคนแต่ง

มีเรื่องสั้นมานำเสนอค่ะ

คนแต่งเปิดเรื่องนี้ไว้เวลาที่อยากระบายความหื่น อิอิ บอกเลย

แต่เวลาแต่งเรื่องยาวแล้วมันไม่ถึงเวลาหื่นเสียที ก็เลยไปแต่งเรื่องสั้นดีกว่า

ไม่ต้องเสียเวลามาก

อย่างตอนนี้ก็แต่งเรื่องแรก “ห้องแห่งความลับ”  2 ตอนจบ

ฝากติดตามด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ


X-Theme The series เรื่องสั้นนี้มีไว้ X

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40976.0

[AMINOKOONG]

เกลียดโมกข์ว่ะ หวังว่าพัฒน์คงไม่ใจอ่อนง่ายๆนะ
ดัดสันดานมันหนักๆเลย ให้มันได้รับรู้ความเจ็บปวด
เหมือนที่โอบได้รับ ยังไงพํฒน์ก็ยังไม่ได้รักโมกข์
น่าจะตัดใจง่ายกว่าโมกข์ที่รักพัฒน์หัวปักหัวปำ
แต่เดาว่าโมกข์คงต้องกลับไปดูแลโอบเพราะสงสารแน่เลย
ตามฉบับนิยายไทย

[lizzii]

แอบสงสารโอบเหมือนกันนะ

[Yunatsu]

โอ้ยย สงสารโอบบบ
แต่โอบบบ ถ้าเราไม่รักตัวเองก่อน ไม่มีใครมารักหรอกนะ
แต่โอมม ก้มีคำปันรักแล้วงาย
อิอิ


พ่อเลี้ยงงง รีบไปง้ออาจารย์พัทธ์เร็วววว
เฮ้อออ กำลังจะดีแล้วแท้ๆ

[Nus@nT@R@]

สวรรค์ล่มเลยโมกข์
โอบน่าสงสารนะ แต่ไม่เป็นไร คำปันช่วยรักษาใจได้แน่ๆ

[HISY]

เรื่องกำลังไปได้สวยเลย ดันเป็นงี้ซะงั้น
แอบสงสารโอบ รอให้คำปันมาดูแล

[Mancha KHIRI]

โอบนี่ก็น่าสงสารจริงๆ นะ... สงสารที่โอบไม่มีสติ รักคนอื่นจนหน้ามืดตามัว คิดอะไรแล้วไม่ไตรตรอง ทำแบบนี้แล้วมันดียังไง จะทำให้โมกข์จำไปจนตายแล้วยังไง? รู้มั้ยว่าตัวเองก็กำลังจะทำให้คนที่รักเสียใจเหมือนกัน ยิ่งเป็นพ่อด้วยแล้วคงเสียใจมากกว่าใครทั้งนั้นแหละ หวังว่าพอผ่านเหตุการณ์นี้ไปแล้วจะทำให้โอบรู้สึกตัวซักทีว่าใครที่รักเรามากที่สุด ใช้สติ ใช้สมองก่อนคิดก่อน อย่าคิดตื้นๆ ผิวเผินแบบนี้อีก...

ส่วนโมกข์กับอาจารย์พัท.... ไปง้อเขาเลยพ่อคนเสน่ห์แรง ไปง้อบัดเดี๋ยวนี้ มันหน่วงจริงๆ