หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >>

[Maytbb]

อยากให้กานออกไปจากชีวิตพัทไวๆ   

[Minnie~Moo]

อยากให้โอบตามมาหาโมกข์ที่กรุงเทพแล้วเจอกานต์ คงจะมันส์ 

แล้วพัทจะได้รู้สันดานเลวๆของกานต์ซะที 

[Brow_Ney]

ตามมาอ่านจากกระทู้แนะนำนิยาย
รอติดตามค่ะ สนุกดี ^^

[maemix]

โมกข์นี่ร้ายจัง จอมวางแผน

[iforgive]

โมกข์นี่เกินคำบรรยายจริง ๆ ไม่เหมือนพระเอกในนิยายเรื่องไหน ๆ เลย
เหมือนตัวโกงมากกว่า มากเล่ห์เป็นที่สุด วิธีการนี่ร้ายเหลือ
รอวันที่พัทธ์รู้เช่นเห็นชาติกานต์  และไม่อยากให้พัทธ์หลงเสน่ห์โมกข์ง่าย ๆ
อยากเห็นโมกข์กอดขาพัทธ์ อ้อนวอนขอเป็นแฟนซักทีเหอะ ท่าทางจะแซ่บ

[liza sarin]

กานต์ร้ายมาก

[PoPuAr]

สวัสดีค่ะพี่แกล้ม ขอเรียกพี่เนอะ เพราะเราอายุน้อยกว่า อิอิ

ในที่สุดกานต์ก็ได้กินโมกข์สมใจอยาก แต่คิดว่าคงยังไม่อิ่ม คงอยากกินกันอีก
แล้วโมขก์จะดำเนินแผนการต่อไปยังไงน้า ถ้าพัทธ์รู้ความจริงว่ากานต์กับโมกข์มีอะไรกันแล้ว
พัทธ์ก็คงต้องโกรธมากแน่ๆ พอโกรธหน้ามืด ก็ทำอะไรไม่ถูก แล้วก็จะเป็นไปตามแผนของโมกข์ 

[ekonut]

มาต่อไวๆนะ รอลุ้นอาจารย์พัทธ์กะโมกข์

[เหนือฟ้ายังมีจักรวาล]

ร่วมกันสวมเขาเชียว ถ้าพัทธ์รู้คงเสียใจแทบกระอักเลือดแน่ ปล.อยากอ่านปมุตกับปราบด้วยค่าเป็นกำลังใจให้

[April❤]

สนุกมากเลยค่าา
โมขก์ดูวางแผนไว้เยอะเนอะ55
สุดท้ายไม่ใช่ต้องมานั่งแก้ทีหลังนะ

[fay 13]

 

[dandelion]

สมใจกานต์แล้วสินะที่โดนโมกข์กิน โมกข์ก็นะร้ายจริงๆ
อยากให้พัทธ์มาเห็น ว่าแฟนตัวเองจริงๆแล้วเป็นคนยังไง
รอให้โมกข์เปลี่ยนพัทธ์จากรุกมาเป็นรับอยู่นะคะ

รอตอนต่อไปนะคะพี่แกล้ม 

[MinKKniM]

อยากให้พัทธ์มาเห็นนิสัยที่แท้จริงของกานต์ เร็วๆจัง   

[thyme812]

ติดตามๆ

[lizzii]

อยากให้ดึงกานต์ออกมาจากพัทธ์เร็วๆๆๆ

[่patsaporn]

กานต์นี่ค่อนข้างจะแรดนะคะ ชม้ายชายตาเธอดูร้อนแรงตลอด (ขออภัยที่พูดแรง)
หารู้ไม่คนที่เขาเล็งอยู่คือพัทธ์ ถ้ารู้คงอกแตกตายกันไปข้าง
คุณโมกข์นี่เอาแต่ใจไปนะบางที เฮ้อ ไม่อยากคิดถึงตอนได้พัทธ์ไป 
แต่ถ้ารักจริงคนอ่านก็ยอมค่ะ ไม่ใช่แค่อยากได้
เพราะพัทธ์น่ารักมากจริง ๆ

ขอบคุณค่ะ

[drasil]

รอติดตามตอนต่อไปค่า

[Belove]

                              ร้ายซ่อนรัก

                               บทที่ 8



พัทธ์กลับมาถึงบ้านจัดสรรหลังน้อยของเขานานแล้วโดยการมาส่งของคำปัน

เขาออกจะโล่งใจที่เมื่อการบรรยายเปิดตัวผลิตภัณฑ์ตัวใหม่จบลงอย่างสวยงามแล้ว เขามองไม่

เห็นโมกข์ คนที่ทำให้เขาไม่มีสมาธิ

พัทธ์คิดไว้ว่าจะกลับบ้านเองแต่เมื่อเดินมาถึงล็อบบี้ของโรงแรมเขาก็เห็นคำปันที่นั่งรออยู่และ

ยืนยันว่าจะไปส่งเขาถึงบ้านจากคำสั่งของเจ้านาย

ดีเหมือนกัน บ้านของเขาอยู่ไกลจากที่นี่ แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ดึกมาก แต่อาจจะลำบากในการ

ต่อรถโดยสาร พัทธ์คิด ก่อนที่จะเดินตามคำปันไปขึ้นรถยนต์ แต่พัทธ์ไม่ยอมไปนั่งด้านหลัง

วางตัวเป็นเจ้านายแม้คำปันจะคะยั้นคะยอแค่ไหน ก็เขาไม่ใช่เจ้านายของคำปันอย่างพ่อเลี้ยง

โมกข์นี่ พัทธ์จึงเปิดประตูรถด้านข้างคนขับไปนั่งคู่กับคำปัน

คำปันเป็นลูกน้องที่ดี เพราะเมื่อพัทธ์ชวนคุณเรื่องเจ้านาย คนเป็นลูกน้องก็ไม่ยอมแง้มพราย

อะไรในเขารู้ นอกจากว่าโมกข์มีไร่ชาและปางไม้อยู่บนดอยสูงทางภาคเหนือ

กลับมาถึงบ้านที่ปิดไฟมืดสนิท พัทธ์นึกแปลกใจที่กานต์ยังมาไม่ถึงบ้าน ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่า

กานต์ทำงานอยู่ในบริษัทเจ้าของงานเลี้ยงที่เขาเพิ่งกลับมา พัทธ์เลยอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอน

แล้วนั่งหาข้อมูลงานวิจัยของเขาอยู่ที่โต๊ะทำงาน

จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงประตูรั้วเลื่อนดังขึ้นมาเมื่อเวลาผ่านไป พัทธ์จึงได้เงยหน้าพร้อมกับบิด

ขี้เกียจ เขาเพิ่งเห็นว่าเวลาล่วงเลยเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว กว่าที่กานต์จะเปิดประตูแล้วก้าวเข้ามา

ในบ้าน

พัทธ์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นกานต์ กับเสื้อเชิตที่ยับยู่ยี่และผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง เพราะโดยปกติกานต์เป็น

คนระวังเรื่องนี้ตลอดเวลา

“แหม ก็กานต์อยู่แผนกต้อนรับนะ ก็ต้องดูดีหน่อยสิ”

กานต์มักจะบอกเขาอย่างนี้ ในเวลาที่เสียเวลาแต่งตัวให้ดูเนี้ยบ

“กลับดึกจังเลยกานต์ ไปไหนมาเหรอ”

พัทธ์ถามขึ้นจากโต๊ะทำงานด้วยน้ำเสียงปกติ แต่สำหรับคนที่เพิ่งมีเรื่องที่ต้องปิดบังอย่างกานต์

ในตอนนี้ก็ถึงกับสะดุ้ง

กานต์ทรุดตัวลงนั่งที่โซฟารับแขกตัวเล็กที่ตั้งอยู่ด้านหนึ่งของห้องโถง หันหลังให้พัทธ์เพราะไม่

กล้าที่จะมองหน้า

“เพิ่งกลับจากทำงานในงานเปิดตัวสินค้าใหม่ไง พัทธ์ลืมแล้วหรือว่าวันนี้บริษัทที่กานต์ทำงาน

เขามีงานเลี้ยงกัน การอยู่แผนกต้อนรับนะ”

มือเรียวที่กำลังจรดแป้นคีย์บอร์ดของคอมพิวเตอร์ชะงักเมื่อได้ยิน

ใช่แล้ว...กานต์ทำงานอยู่ที่อินไฟไนท์อินดัสเตรียล บริษัทเดียวกับที่มีงานเลี้ยงใหญ่ที่เขาเพิ่ง

กลับมานั่นแหละ แต่ว่า...เขาเองก็ไปตั้งแต่งานยังไม่เริ่มและอยู่จนถึงงานจบ เขายังไม่เห็น

แม้แต่เงาของกานต์

แล้วกานต์ไปอยู่ตรงส่วนไหนของงานกันล่ะ

ช่างเถอะ อย่าคิดมาก

พัทธ์เตือนตัวเองไม่ให้ระแวงกับพฤติกรรมของคนรัก เขายึดเรื่องความเชื่อมั่น และความ

ไว้วางใจเป็นหลักในการดำเนินชีวิตคู่อย่างที่แม่ของเขาเคยสอน

เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงมาทรุดตัวนั่งติดกับกานต์ เอื้อมมือไปเกี่ยวเอวของกานต์ให้เข้ามาใกล้

ก่อนฝังจมูกไปที่แก้มของกานต์

“เหนื่อยมากไหมกานต์ อาบน้ำแล้วพัทธ์นวดให้นะ”

เขาพึมพำอย่างอาทร ก่อนที่จะใช้มือประคองใบหน้าของกานต์ให้เอียงมาทางเขาแล้วกดริม

ฝีปากลงไป

กานต์เผยอปากรับอย่างอัตโนมัติให้พัทธ์สอดปลายลิ้นเข้ามา ก็ไม่เลวนักหรอกกับสัมผัสที่

คุ้นเคย แต่เมื่อเทียบกับความเผ็ดร้อนของอาหารอันโอชะที่เพิ่งได้เคยลองลิ้มชิมรสเมื่อไม่นาน

มานี้ อาหารที่เคยกินทุกวันถึงแม้ว่าจะเป็นของชอบก็กลับกลายเป็นอาหารพื้นๆ ไปได้

พัทธ์ลากปลายลิ้นลงมาหยุดนิ่งที่ซอกคอของกานต์ ความรู้สึกชะงักไปเมื่อได้กลิ่นที่คุ้นจมูกอีก

ครั้ง คราวนี้พัทธ์เลยใช้จมูกทำทีเป็นหอมและซุกไซ้อยู่ที่คอของคนรักเพื่อให้มันแน่ชัด

“พัทธ์ พัทธ์ หยุดก่อน”

กานต์ดันตัวพัทธ์ออกห่าง พัทธ์เห็นคนรักมีสีหน้าเบื่อหน่ายขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนจะเลือนหายไป

“วันนี้กานต์เหนื่อยมาก ไม่มีอารมณ์ อย่าเพิ่งมายุ่งกับกานต์เลยนะ”

พัทธ์มองกานต์ที่กำลังปลดเนคไทด์ออกจากคอ อะไรคือไม่มีอารมณ์ในเมื่อดวงตาคู่นั้นยังฉ่ำไป

ด้วยน้ำหล่อเลี้ยง ช่างตรงกันข้ามกับที่กานต์บอกว่าเหนื่อย เขาถอนหายใจออกมา แล้วเอื้อม

มือไปช่วยปลดกระดุมเสื้อ

“เอ๊ะ พัทธ์ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง กานต์บอกว่าอย่ามายุ่ง”

กานต์ปัดมือพัทธ์ออกจากสาบเสื้ออย่างรวดเร็ว พร้อมกับมองด้วยสีหน้าหงุดหงิดโดยไม่สนใจ

พัทธ์ที่หน้าเสียลงทันที

“พัทธ์แค่จะช่วยกานต์ถอดเสื้อแล้วไปอาบน้ำเอง ไม่ได้จะยุ่ง”

เขาชี้แจงอย่างน้อยใจ จนกานต์ต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“กานต์ขอโทษ กานต์เหนื่อยน่ะ งั้นกานต์ไปอาบน้ำแล้วเข้านอนเลยดีกว่า พัทธ์จะทำงานต่อก็

ทำไปเถอะ”

กานต์ลุกไปแล้ว พัทธ์ได้ยินเสียงสายน้ำฉ่ำเย็นจากฝักบัวกำลังรดไปทั่วตัวของกานต์ ทิ้งไว้

ก็แต่ความร้อนในใจ ความสงสัยในอาการที่เปลี่ยนไปให้พัทธ์ต้องฉุกคิด






กว่าที่พัทธ์จะตามเข้ามาในห้องนอน กานต์ก็หลับสนิทไปนานแล้ว พัทธ์มองไปที่กานต์ด้วยแวว

ตาแห่งความรัก

กว่าหนึ่งปีที่อยู่ด้วยกันมา พัทธ์คิดว่าเขาน่าจะทำให้กานต์รักเขาได้ เขาเฝ้าเอาใจกานต์สารพัด

งานบ้านพัทธ์ก็ไม่เคยให้กานต์แตะ เขาเองเป็นคนลงมือทำทุกส่วน แม้แต่เรื่องบนเตียงพัทธ์ก็

อุตส่าห์เสาะหาข้อมูลแล้วมาปรนเปรอเพื่อไม่ให้คนรักของเขาเบื่อหน่าย แต่ดูเหมือนเขาจะคิด

ผิด

ขออย่าให้เป็นอย่างที่เขาสังหรณ์เลย

พัทธ์ภาวนา ก่อนที่จะเดินไปที่ตะกร้าผ้าใช้แล้วที่วางอยู่มุมห้อง

เขาหยิบเสื้อของกานต์ขึ้นมาแล้วจรดจมูกลงไป

น้ำหอมกลิ่นเย็นบอกถึงความเป็นชายชาตรีลอยกรุ่นอยู่ในสัมผัสรับกลิ่น พัทธ์หลับตาลงปวด

หนึบอยู่ในสมอง

ทุกอย่างมันช่างเป็นไปในทิศทางเดียวกันอย่างน่าสงสัย

เขาเดินมาที่เตียงนอนที่คนรักของเขานอนหลับสนิทอยู่ในผ้าห่มผืนนุ่ม พัทธ์ดึงผ้าห่มออกอย่าง

เบามือ เขาไม่อยากจะทำแบบนี้ เพราะมันเหมือนเขากำลังสงสัยในความซื่อสัตย์ของคนรัก

แต่พัทธ์ก็ต้องการความชัดเจนเช่นกัน

มือเรียวค่อยๆ เลิกเสื้อยืดตัวบางที่กานต์สวมนอนขึ้น เผยให้เห็นเนื้อตัวสีน้ำผึ้งที่เขารักหนักหนา

พัทธ์เลิกมันขึ้นไปจนถึงแผ่นอก หัวใจของพัทธ์ก็เต้นไม่เป็นจังหวะ

รอยแดงเป็นจ้ำ รวมทั้งรอยครูดของฟันปรากฏให้เห็นอยู่แถวยอดอก พัทธ์ปิดมันลงแล้วดึงผ้า

ห่มมาปิดให้จนถึงคอ ก่อนที่เขาจะนอนแผ่อยู่ข้างกานต์อย่างหมดแรง







คำปันนั่งหน้าบึ้งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องรับแขกกว้าง เขาภาวนาให้เจ้านายของเขากลับมาเร็ว  ๆ

เมื่อขับรถไปส่งอาจารย์พัทธ์ที่บ้านแล้ว เขาก็ขับรถกลับมาที่บ้านของพ่อเลี้ยงโมกข์ บ้านหลัง

ใหญ่ในโครงการบ้านจัดสรรที่หรูที่สุดในย่านชานเมืองแห่งนี้

ก่อนจะเห็นว่ามีรถสปอร์ตจอดอยู่ที่หน้าประตูรั้ว

เศษก้นบุหรี่ที่เกลื่อนอยู่ตรงข้างรถทำให้คำปันรู้ว่า เจ้าของรถสวยคันนี้คงมาจอดรออยู่นานแล้ว

ยิ่งเมื่อรู้จากคนดูแลบ้านในภายหลัง สิ่งที่เขาคิดคือความจริง

เจ้าของรถสวยมาจอดรอเจ้านายของเขาตั้งแต่หัวค่ำ เพียรพยายามที่จะกดกริ่งหน้าประตูเรียก

คนภายใน รวมทั้งบีบแตรรถอย่างหงุดหงิด แต่คนดูแลบ้านก็ทำตามหน้าที่ เขาไม่ให้รถคันนี้เข้า

มาตามคำสั่ง เจ้าของรถจึงต้องกลับไปนั่งรออยู่ในรถอย่างหงุดหงิด จนกระทั่งคำปันกลับมานี่

แหละ

คำปันเปิดประตูและยินยอมให้เจ้าของรถขับตามเข้ามา  แล้วก็มาเดินเป็นหนูติดจั่นอยู่ตรง

โซฟารับแขกจนเขาเวียนหัวไปหมด

“เมื่อไหร่เจ้านายแกจะกลับมา คำปัน”

น้ำเสียงหงุดหงิดดังขึ้น ลูกน้องคนสนิทของพ่อเลี้ยงโมกข์เหลือบตามองด้วยความเบื่อหน่าย

“ผมเป็นลูกน้องพ่อเลี้ยงนะครับ ผมจะทราบได้ไงถ้าเจ้านายไม่บอก”

คำปันตอบกลับ ยิ่งทำให้คนที่หงุดหงิดอยู่แล้วตาเขียวปั้ด

“แล้วทำไมถึงไม่ถามเจ้านายแกล่ะ เพราะโง่อย่างนี้แหละถึงได้เป็นแต่ขี้ข้า”

“อ้าว คุณโอบพูดอย่างนี้ก็สวยสิ”

คำปันลุกขึ้นยืนแล้วก้าวตรงเข้าหาชายหนุ่มที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าโซฟา

“คนที่ด่าผมได้คือพ่อเลี้ยงคนเดียว คนอื่นผมไม่อนุญาต”

โอบกิจเบ้ปากเมื่อเห็นท่าทีขึงขังของคำปัน

หน้าตาก็ดีอยู่หรอก ขาวตามเชื้อชาติของคนภาคเหนือ เคราแพะที่ไว้รอบปากนั่นก็ดูเพิ่มความ

เข้มของใบหน้าได้อีกนิดหน่อย แต่ดูอย่างไรก็เป็นแค่คนอีกระดับที่โอบกิจไม่คิดจะคบ

“ทำไมจะกูจะด่าไม่ได้ มึงก็รู้ว่ากูเป็นใคร”

โอบกิจมองอย่างท้าทาย เขาเองก่อนที่จะมาลงให้พ่อเลี้ยงโมกข์ก็เป็นหัวโจกแก็งค์ซิ่งชื่อดังมา

ก่อน ด้วยบารมีที่มีบิดาเป็นนักธุรกิจชื่อดังของจังหวัดโอบกิจไม่เคยก้มหัวให้ใคร

“เฮอะ คุณจะเป็นใครผมก็ไม่รู้หรอก”

คำปันตอบโต้เผ็ดร้อน

“ผมก็เห็นคุณเป็นแค่คนที่เดินตามพ่อเลี้ยงต้อยๆ อ้อนวอนรอเวลาให้เขาเสียบก้น”

“สัส...ไอ้ขี้ข้าไอ้คำปัน มึงกล้าด่ากู”

โอบกิจถลาเข้ามายกกำปั้นลุ่นๆ ประเคนเข้าใส่ใบหน้าของคำปันอย่างไม่ทันตั้งตัว คำปันหลบ

โดยสัญชาตญาณ กำปั้นของโอบกิจจึงเฉียดที่จะกระทบหน้าของโอบกิจอย่างฉิวเฉียด แต่ถึง

กระนั้นมันก็แล่นผ่านกกหูจนคำปันมึนหัว

“อ้าว เล่นงี้เลยเหรอ ไอ้คุณโอบ”

คำปันสะบัดหน้าให้หายมึน แล้วส่งเสียงคำราม ก่อนที่จะโผไปผลักให้โอบกิจหงายท้องไปบน

โซฟาตัวใหญ่

เขาตามเข้าไปคร่อมอยู่บนตัวของโอบกิจ ที่ยังไม่หมดพิษสงปล่อยมาอีกหนึ่งหมัดแม้จะเป็น

ฝ่ายเสียเปรียบ คราวนี้เข้าไปที่มุมปากของคำปันเต็มๆ

ดวงตาของคำปันกรุ่นไปด้วยโทสะ เด็กของนายคนนี้พิษสงใช่เล่น ถึงขั้นเรียกเลือดจากปากของ

เขาได้ เขาถ่มเลือดลงพื้นแล้วเป็นฝ่ายปล่อยหมัดฮุคเข้าที่ลิ้นปี่ของโอบกิจจนตัวงอเป็นกุ้ง

คำปันยึดข้อมือของโอบกิจไว้ทั้งสองข้างแล้วตรึงไว้เหนือหัว เขาก้มลงไปเค้นเสียงต่ำอยู่เหนือ

ใบหน้าที่แสดงความเจ็บปวดของโอบกิจ

“ผมไม่ได้เกิดมาให้คนอย่างคุณมาดูถูกนะ ไอ้คุณโอบกิจ”

แล้วคำปันก็กดริมฝีปากลงไปบนปากแดงๆ ที่ชอบหาเรื่องนั่น แม้ว่าใบหน้านั้นจะเอียงซ้ายขวา

หนีแต่คำปันก็ใช้มืออีกข้างบีบคางไว้จนดิ้นไม่หลุด

ปลายลิ้นร้อนฉกวูบลงไป โอบกิจดิ้นขลุกขลักแต่คำปันก็ยังใช้ร่างสูงใหญ่ของเขาทิ้งน้ำหนักตัว

ลงจนโอบกิจขยับไม่ได้ จนต้องปล่อยให้ปลายลิ้นนั้นเกี่ยวกระหวัดอยู่ในช่องปากของเขา

กลิ่นบุหรี่ราคาแพงลอยวนเข้ามาในจมูกพร้อมทั้งรสหวานที่เจืออยู่ในช่องปากทำให้คำปันติดใจ

จากที่บดเบียดอย่างรุนแรงมันจึงกลายเป็นเขาเซาะไซ้ลิ้มรสอันโอชะไปทั่วโพรงปาก

นานเท่าไหร่ไม่รู้ จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงเครื่องยนต์อันคุ้นหูของพ่อเลี้ยงโมกข์มาจอดที่หน้า

บ้าน สติจึงได้คืนกลับมาจนเขาสะดุ้งที่การทะเลาะกับโอบกิจมาจบในสภาพนี้

[Palmpalm]

จบตอนซะแล้ว ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยอ่า

พัทธ์จะทำยังไงต่อในเมื่อรู้อย่านี้แล้ว
คงไม่ปล่อยเฉยไปหรอกน่ะ เลิกไปเลยก็ดี

โอบกิจ & คำปัน เห็นแววตั้งแต่ตอนก่อนแล้ว
คู่กัดคู่ฟัดเหมาะกันดี อิอิ

[indy❣zaka]

โมกข์โคตรมั่ว  กานต์ก็ใช่ย่อย

พัทธ์  ยุ่งกับคนพวกนี้มากๆก็ป้องกันตัวเองหน่อยก็ดีนะ  เพราะระวังเอดส์ ไว้ให้ดีเลยนะคะ   
คนอย่างพัทธ์ ดีเกินกว่าจะไปเกลือกกลั้วกับคนพวกนี้อ่ะ 





ไม่เชียร์ใครเลย   เชียร์ให้กานต์กับโมกข์ได้กันดีกว่า  แล้วตอนจบขอให้เอดส์แดกแม่มทั้งคู่
 

[Maytbb]

 

[liza sarin]

ตัดจบซะค้างเลยค่ะ

[pornumpai-ka]

 


ทำไมถึงทำกับพัฒน์ได้

[lizzii]

ตำปันเจอเนื้อคู่แล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ
ท่าทางคู่นี้คงรุนแรงน่าดู

[Nus@nT@R@]

รึโอบจะคู่คำปัน 5555

[Roman chibi]

 

[PoPuAr]

ที่จริงเราควรได้เม้นท์ก่อนใคร แต่นึกว่าพี่แกล้มยังอัพไม่เสร็จ กลัวปาดหน้า 5555 ที่ไหนได้ตัดตอนซะดื้อๆ

พัทธ์ก็รู้แล้วว่าเมียตัวเองสำส่อน ไปเอากับผู้ชายอื่นมา แล้วจะทำไงต่อล่ะ พูดออกไปตรงๆ หรือเก็บไว้ในใน

ปล่อยให้กานต์ได้ทำตัวร่านๆแบบนี้ต่อไป  ทำไงได้มีแฟนไม่รู้จักอิ่มไม่รู้จักพอ ถ้าไม่พูดก็คงต้องทนล่ะนะ

[★KVH™★]

โห กานต์ 
ขอโทษทีครับ   

[MinKKniM]

พัทธ์ปล่อยกานต์ไปเหอะ คนอย่างกานต์ไม่รู้จักพอ เห็นแก่ตัว ถึงจะรักกานต์ขนาดไหน ทำดีมากเท่าไหร่ เขาก็ไม่เห็นคุณค่าหรอก

ว่าแล้วว่าต้องคำปันกับโอบกิจ ดูมีประเด็นหลายครั้งแล้ว

[little_munoi]

อุต่ะ คู่ใหม่ๆ
เริ่มสงสารพัทธ์เบาๆ
พัทธ์ดีเกินไป จริงๆ