พึ่งดู sorry,I love you จบหง่ะ เอิ้กๆ ยังมะค่อยมีแรงทำราย
Rrmz`,, เย้ๆๆ bass fc จะได้มีความสุขกับเขาสักที
ทำให้ผมนึกถึงฉากสระผม phenomenon เลยน้ำตาจะร่วง
เพราะในเรื่องพระเอกก็ร่างกายทรุดโทรม ผม หนวดเคราไม่เคยได้ดูแล
ลองหามาดูครับ คล้ายกันมากๆ
shell อย่าพึ่งไปคิดอะไรเลย ถ้าตอนนี้มีความสุขก็สุขกับมันให้เต็มที่
konaun คงเหมือนท้องฟ้ามากกว่าม้างครับ
ชอบเพลงนี้จังครับ
...............มันจำเป็นด้วยหรือ..ที่ต้องอยู่ในกฏเกณฑ์
...............ที่ใครบางคนกำหนด....ว่ารักเป็นอย่างไร
น่ารักจริงๆเอาเพลงมาฝากเพื่อนๆด้วย ให้ผมตามหาเองนี่ ชื่อเพลงยังไม่รู้จักเลย คิกคิก
ขอบคุณมากๆครับ
wee แผลภายนอกดูจะเยอะ แต่แผลภายในนั้น หัวใจแทบไม่มีที่ให้กรีดรอยใหม่ ถ้าจะมีคือกรีดซ้ำรอยเดิมให้ยาวกว่าเดิม
FlukeHub เป็นคนดีไปทำไม ช่วยตอบกันหน่อยนะครับ
(ตะแน๋วกิ๋วกิ้ว) ยังพูดอะไรไม่ได้มาก บอกแล้วอดลุ้นกับเพื่อนๆเลยไม่เชื่อ
฿oomb@b@ ตกลงคอยบาสหรือคอยอ่านเรื่องของคุณนัทนทีนี่ ท่าทางจะปลื้มมาก ปลื้มใครหวา
between เหมือนผมเลย ไม่กล้าเลยที่จะดูรอบสอง แค่นั่งดู mv มันก็ไหลออกมาเฉยๆเลย
ผมก็ลืมไปแล้วนะว่าเมื่อก่อนตั้งใจว่าจะไม่ดูหนังแบบนี้อีก เพราะยิ่งทำให้ผมติดอยู่กับความเศร้า แต่มาคิดๆดูอีกที
ตอนนี้ผมก็ว่างละ ดูแล้วมีความสุขกับชีวิต ยังต้องออกไปผจญอะไรกับโลกที่โหดร้ายด้วยตัวเองอีก
TonG_x_Zhi ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนๆใหม่ๆกันนะครับ บางทีเพื่อนที่รักและชอบทำอะไรเหมือนกัน นี่ก็หายากจริงๆ
internet ก็เป็นหนทางหนึ่งที่ทำให้พวกเรามาเจอกันนะ ผมว่าถ้าเราเปิดใจ มันก็เป็นหนทางที่ได้เพื่อนแท้ได้เหมือนกัน
pandaba สู้ตายครับ สามารถมากเลยนะครับที่หยุดอ่านได้ เพราะเพื่อนๆหลายคนยังทนไม่ไหว หนีไปหลายรายแล้ว
แต่ผมอยากให้ค่อยๆอ่านนะครับ เสียดายเรื่องมากเลย ถ้าใครอ่านแบบลวกๆไม่ใส่ใจในรายละเอียด
รอกี่ปีกว่า อ่านมากี่ร้อยเรื่อง กว่าจะรู้ว่ามีเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน
มูมู่น้อย ขอบคุณที่ยังมาเป็นกำลังจายแม้เห็นจะยุ่งๆก็ตาม ยังเก็บรายละเอียดได้ดีนะครับ เอิ้กๆ
Tantalum ต้องตามลุ้นครับ เรื่องนี้อีกบรรยากาศที่ยอดเยี่ยมคือสามารถทำให้เราร้องไห้ ลุ้น ดีจายไปในทุกฉากทุกตอน
ถ้าคนอ่านที่ละตอนจะได้รับมันไปเต็ม
PHANTOM เอ๊ะรู้สึกจะชอบคนใหม่ๆน้า ระวังโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ คิกคิก
*****************************************************************************
" Can't Help Falling In LOVE "
[wma=300,50]http://www.gimmick-model.com/MEE_TEMP/CantHelpFallingInLove.wma?action=binary[/wma]
**********************************************************************************
.............ขอให้รักเรานั้น....นิรันดร ภาค 2….....( 11 )
ความรักของผมเกิดขึ้นเพียง 2 ครั้งในชีวิต
รักครั้งแรกของผมมาเร็วเกินไป….แต่รักครั้งสุดท้าย กลับมาสายเกินกว่าผมจะรู้ตัว
---------------------------------------
นับตั้งแต่วันที่ผมตั้งใจจะให้โอกาสตัวเองเพื่อรักบาสให้มากขึ้น ผมก็ต้องยอมรับว่าในที่สุดผมก็ได้พบกับความสุขกับการที่เรามีใครสักคนมาคอยอยู่เคียงข้างเสียที
กำแพงที่ผมสร้างขึ้นเพื่อป้องกันตัวเองจากความเจ็บช้ำในอดีตอาจเคยทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย แต่ในขณะเดียวกันมันก็กลับกักขังผมไว้กับความเหงาและภาพเงาที่ไร้ตัวตนของทีม
แต่วันนี้เมื่อผมได้ค่อยๆ ทลายกำแพงที่ผมสร้างขึ้น ผมจึงมีโอกาสได้สัมผัสกับแสงสว่างที่เข้ามาขับไล่ความมืดมนที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจเป็นครั้งแรก ที่สำคัญมันทำให้ผมได้รับรู้ว่า...ในโลกนี้ยังมีผู้ชายอีกคนที่รักผมมากเหลือเกิน
แม้กำแพงที่ผมเคยสร้างขึ้นนี้จะยังไม่ถูกทำลายไปจนหมดเมื่อผมรู้ดีว่าผมยังลืมและเลิกรักทีมไม่ได้ แต่ผมก็เริ่มมีความหวังว่าบาสคงจะทำให้กำแพงที่เคยแข็งแกร่งนี้ได้ทลายลงไปได้อย่างราบคาบในเร็ววัน เพราะเมื่อได้อยู่ใกล้ชิดกับเขามากขึ้นผมก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้ช่างทุ่มเทให้กับผมมากจริงๆ
ความรักที่แสนจะทุ่มเทของบาสนี้เองที่ค่อยๆทำให้ผมเริ่มลืมอดีตที่ปวดร้าวไปได้
บางทีผมก็อดคิดเล่นๆไม่ได้ว่า นี่อาจจะเป็นการชดใช้ความผิดของเทพแห่งโชคชะตาที่เคยทำให้ผมต้องเจ็บปวดปางตายเพราะความรักมาแล้ว ครั้งนี้ท่านจึงให้โอกาสผมได้มีโอกาสพบรักครั้งใหม่อีกครั้งด้วยการให้ผมกับบาสได้มาอยู่ร่วมกันสองต่อสอง
ตลอดระยะเวลาเกือบ 1 เดือนที่ผ่านมา พวกเราได้กินด้วยกัน นอนในบ้านหลังเดียวกัน ทำกิจกรรมต่างๆด้วยกัน หัวเราะและร้องไห้ไปด้วยกันจนความใกล้ชิดนี้ได้ทำให้ผมลืมไปแล้วว่าผมเคยมีอคติว่าบาสเป็นผู้ชายที่ลามก และจ้องจะฟันคนที่ตัวเองหมายปองแต่เพียงอย่างเดียว
ในตอนนั้นผมได้แต่ตั้งความหวังว่าถ้าหากผมกับบาสจะได้เริ่มต้นกันจริงๆ เส้นทางรักของเราคงจะไม่ไปพบกับจุดจบเฉกเช่นเดียวที่ผมเคยเจอกับทีมมาแล้ว
และในวันนี้หลังจากที่ผมกับบาสทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว เราทั้งคู่ก็ออกมานั่งดูทีวีด้วยกันแล้วต่างก็นั่งหัวเราะเหล่าแขกรับเชิญในรายการเกมโชว์อย่างสนุกสนาน จนกระทั่งมีเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น
“บาส มีคนมาแน่ะ ไปเปิดประตูหน่อยสิ”
ผมแกล้งทำเสียงออกคำสั่งเพื่อดูว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
“ได้สิ เดี๋ยวบาสไปดูเอง บีนั่งดูทีวีอยู่นี่แหละ”
บาสพูดยิ้มๆ แล้วก็ทำท่าจะลุกขึ้น
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวบีไปเอง บาสยังเจ็บขาอยู่นะจะฝืนสังขารไปถึงหน้าบ้านทำไม บีแค่ล้อเล่นน่า”
ผมมองบาสอย่างยิ้มๆ ขณะที่อดคิดในใจไม่ได้ว่าถ้าเป็นทีม ผมคงถูกไล่ตะเพิดให้ไปเปิดประตูตั้งแต่เสียงออดแรกที่ดังแล้ว
ในตอนนั้น ผมค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินออกมานอกบ้าน จนเมื่อเกือบไปถึงประตูรั้วผมก็เห็นผู้ชายผิวขาววัยเดียวกันคนหนึ่งยืนใส่แว่นตาดำสุดโก้หรูอยู่นอกประตูรั้ว
เพียงแค่เห็นการแต่งตัวที่ดูเนี้ยบและแสนจะอินเทรนของเขา รวมทั้งรถ BMW Mini Cooper ที่จอดอยู่ด้านหลัง ผมก็รู้ได้ทีนทีว่าฐานะของผู้ชายคนนี้คงไม่ธรรมดา
นอกจากนั้นท่าทางที่ดูตุ้งติ้งเล็กน้อยของชายคนนี้ก็ทำให้... “เกย์ดาร์”...ของผมส่งสัญญาณเตือนไม่ยอมหยุด
“มาพบใครครับ” ผมเริ่มต้นถามเขาอย่างสุภาพ
เขามองผมแวบนึงด้วยความรู้สึกบางอย่างแล้วก็ตอบผมกลับมาว่า
“บาสอยู่ในบ้านหรือเปล่าครับ”
คำถามนี้ทำให้ผมรู้ได้อย่างหนึ่งว่าผู้ชายคนนี้ต้องเคยมาที่บ้านหลังนี้แล้วแน่ๆ
“อยู่ครับ เชิญครับ”
ผมพาเขาเดินเข้าบ้าน ซึ่งในระหว่างนั้นเองที่เขาเริ่มแนะนำตัวเอง
“เราชื่ออาร์ตนะ เป็น....เอ่อ...เป็นเพื่อนของบาส”
เขาเริ่มพูดกับผมอย่างเป็นกันเอง
“อ๋อครับ เราชื่อบี เป็นเพื่อนของบาสเหมือนกัน”
“เหรอครับ ทำไมเราไม่เคยเจอนายเลยล่ะ?”
หลังเขาพูดจบ ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าประโยคเมื่อครู่เหมือนจะเป็นการบอกเป็นนัยๆ ว่าทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของบาสคงต้องเคยผ่านตาของเขามาก่อนแล้วทั้งสิ้น
“พอดีเราเป็นเพื่อนสมัยมัธยมน่ะ เพิ่งมาเจอกันเมื่อต้นเดือนนี้เอง”
“อ๋อ มิน่าล่ะ เราถึงไม่เคยเห็นนายเลย”
ในตอนนั้นผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไม ผมถึงรู้สึกอึดอัดตลอดเวลาที่อยู่กับเพื่อนของบาสคนนี้ ยิ่งพอขึ้นมาบนบ้าน ผมก็ยิ่งแปลกใจกับท่าทีของคนทั้งคู่
“ใครมาน่ะบี”
บาสพูดขึ้นมาในขณะที่นั่งดูทีวีโดยไม่ได้หันหน้ามามอง
“เพื่อนบาสน่ะ”
“เพื่อนเหรอ ใครกัน ???”
พูดจบบาสก็หันมามองที่ผมกับอาร์ตซึ่งในทันทีเขาเห็นอาร์ตถนัดตา บาสก็มีสีหน้าตกใจจนขาวซีดแล้วก็พูดออกมาอย่างลืมตัวด้วยน้ำเสียงทั้งห้วนทั้งแข็งว่า
“มาทำไม”
หลังคำถามนี้ของบาส อาร์ตก็มีสีหน้าสลดลงจนผมอดสงสารเขาไม่ได้ รวมทั้งไม่เข้าใจว่าทำไมบาสถึงต้องพูดทักทายเพื่อนด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต้อนรับเช่นนี้
“คืออาร์ตได้ข่าวว่าบาสเกิดอุบัติเหตุ อาร์ตก็เลยมาเยี่ยม”
“ที่จริงไม่ต้องมาก็ได้ บาสไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก”
น้ำเสียงของบาสดูสุภาพขึ้นเมื่อเขาเริ่มเห็นว่าผมกำลังจับตาดูการพูดคุยของเขากับเพื่อนอยู่
“ก็พออาร์ตโทร.มา บาสก็.....”
“เดี๋ยว!!! ไปพูดกันในห้องเถอะ”
บาสรีบพูดแทรกขึ้นมาแล้วหันมาบอกผมว่า
“บาสขอคุยกับเพื่อนเดี๋ยวนะ”
“อืมไปสิ บีก็ว่าจะไปทำอย่างอื่นอยู่พอดี”
หลังผมพูดจบ บาสก็ค่อยๆเดินกระโผลกกะเผลกนำอาร์ตเข้าไปในห้องของเขา โดยผมก็อดส่งยิ้มเจื่อนๆให้อาร์ตที่บัดนี้กำลังมีสีหน้าเหมือนกับคนกำลังจะร้องไห้ไม่ได้
เมื่อทั้งคู่เข้าไปในห้องแล้ว ผมก็ได้แต่นั่งอย่างกระสับกระส่ายอยู่ด้านนอกเพราะท่าทีของคนทั้งคู่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเลยว่า...บาสกับอาร์ตจะเป็นเพียงเพื่อนธรรมดา
ผมแกล้งทำเป็นนั่งดูทีวีไปอีกสักพักใหญ่ อาร์ตก็ค่อยๆเดินออกมาจากห้องด้วยดวงตาที่แดงช้ำเหมือนคนเพิ่งจะร้องไห้ และทันทีที่เขาเห็นผม เขาก็แกล้งทำเป็นฝืนยิ้มแล้วพูดออกมาว่า
“บาสเขาคงไม่ออกมาแล้วนะ เห็นบอกว่าง่วง เขาจะขอนอนก่อน”
“เหรอ อืม เมื่อเช้าบาสเขาทานยาไปน่ะ แล้วยาตัวนี้พอกินไปแล้วก็จะง่วง”
“เหรอ บีรู้เรื่องเกี่ยวกับบาสดีจังเลยนะ”
อาร์ตถามผมด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“อ๋อ เปล่าหรอก พอดีบีมาช่วยดูแลช่วงที่เขาป่วยน่ะ ก็เลยรู้เรื่องยาของเขาเป็นพิเศษ”
“งั้นเหรอ บีมาอยู่กับบาสตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ”
“ก็สักต้นเดือนที่ผ่านมานี่เอง”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”
อาร์ตทำสีหน้าเหมือนเริ่มเข้าอกเข้าใจอะไรบางอย่าง
“ทะ ทำไมเหรอ”
ปฏิกิริยาของอาร์ตทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ช่างเถอะ”
“ถ้ามีอะไรก็บอกบีมาตรงๆได้เลยนะ เผื่อบีมีอะไรจะช่วยได้ เอ่อ คือ อาร์ตกับบาสกำลังทะเลาะกันเหรอ ?”
ผมตัดสินใจถามเขาออกไปตรงๆ
“เปล่า ไม่มีอะไรจริงๆ บีอย่ามาสนใจเลย เอ่อ แต่ว่าอาร์ตขออยู่ที่นี่ต่อสักพักได้มั้ย”
พูดจบอาร์ตก็มองไปรอบบ้านอย่างอาลัยอาวรณ์
“ได้สิ อาร์ตมานั่งตรงนี้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวบีไปเอาน้ำมาให้”
ผมชี้ชวนให้อาร์ตมานั่งที่เก้าอี้รับแขกส่วนตัวผมก็เข้าไปในครัวแล้วเอาน้ำหวานออกมาเสริฟให้อาร์ต
“ขอบใจนะ บีเนี้ย นิสัยดีจังเลยนะ มิน่าล่ะบาสเขาถึงชอบ”
“ชอบเหรอ ???”
ผมถามเขาอย่างสงสัยว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าบาสชอบผมทั้งๆที่เราเพิ่งเจอกันครั้งแรก แต่เหมือนอาร์ตจะอ่านใจผมออก
“อาร์ตเดาน่ะ เพราะปกติบาสเขาเป็นคนเข้ากับคนอื่นยาก เพราะฉะนั้นการที่เขายอมให้บีมาอยู่ด้วยก็แสดงว่าเขาก็คงชอบนิสัยบีด้วยแหละ”
“อ๋อ ไม่ขนาดนั้นหรอก จริงๆแล้วแม่ของบาสต่างหากที่ขอให้บีมาอยู่เป็นเพื่อนบาส เขาอาจจะไม่ชอบบีก็ได้”
ผมแกล้งโกหกออกไป
“ไม่หรอก ขนาดเราเพิ่งเจอบีครั้งแรกก็ยังถูกชะตาเลย”
“อืม ขอบใจนะ เอ่อ เดี๋ยวบีขอเข้าไปในห้องแป๊บนึงนะ อาร์ตอยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย”
“ได้สิ แต่เดี๋ยวนะบี บีลืมจดหมายหรือเปล่า”
อาร์ตรีบทักผมเมื่อเห็นผมกำลังจะหันหลังเดินเข้าไปในห้อง
“จดหมาย ?”
“ก็จดหมายที่วางอยู่บนโต๊ะนี่ไง ของบีหรือเปล่า”
“อ๋อ มันไม่ใช่จดหมายหรอก มันเป็นบันทึก”
ผมเผลอพูดออกไปอย่างลืมตัวถึงบันทึกที่บาสให้ผมไว้ตั้งแต่เช้า
“บันทึกเหรอ???”
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก ขอบใจนะที่เตือน”
เมื่อรู้ว่าตัวเองเริ่มพูดมากเกินไป ผมจึงรีบเดินไปหยิบบันทึกฉบับนั้นออกมาแล้วเดินตรงไปที่ห้อง
“ เดี๋ยว บี!!!”
“หา มีอะไรอีกเหรอ”
“เอ่อคือ...บีนอนห้องนั้นเหรอ ?”
“ใช่ ”
“ขออาร์ตเข้าไปดูหน่อยได้มั้ย”
“ได้สิ แต่รกหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก อาร์ตแค่อยากเห็น”
พูดจบเขาก็เดินตามผมเข้าไปในห้อง ส่วนผมก็เดินตรงไปที่โต๊ะริมหน้าต่างแล้วก็เปิดลิ้นชักเอาบันทึกของบาสที่เพิ่งได้มาใส่ไปรวมไว้กับบันทึกฉบับอื่นๆที่ผมเคยได้มาก่อนหน้า
“ยังเหมือนเดิมเลยนะ ไม่เปลี่ยนไปเลย”
คำพูดลอยๆ ของอาร์ตทำให้ผมได้ข้อมูลเพิ่มขึ้นอีกอย่างว่าเขาคงเคยมานอนหรือมาเห็นห้องนี้แล้ว
“แล้วบีนอนห่มผ้าหรือเปล่า”
“ห่มสิ แต่บีชอบนอนดิ้นน่ะ พอตื่นมาตอนเช้าทีไร ผ้าห่มก็หายไปทุกที”
ผมพูดติดตลก
“งั้นต้องระวังหน่อยนะ เพราะห้องนี้กลางคืนมันจะหนาวมากเลยล่ะ ถ้าไม่ห่มผ้าดีๆ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
“อืม ขอบใจนะ”
ผมตอบกลับไปสั้นๆ เพียงแค่นั้นเพราะรู้สึกว่าตัวเองกำลังกลายเป็นคนนอกที่แทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับห้องนี้เลย
“แล้วเดี๋ยวบีจะทำอะไรต่อหรือเปล่า มีอะไรให้เราช่วยมั้ย”
“อ๋อ เดี๋ยวเราต้องออกไปซื้อกับข้าวมื้อเที่ยงน่ะ ทานด้วยกันมั้ยอาร์ต”
“อืมได้สิ งั้นเดี๋ยวเราช่วยขับรถไปส่งให้เอามั้ย”
“ไม่เป็นไรหรอก อาร์ตรออยู่ที่นี่ดีกว่า เผื่อบาสตื่นขึ้นมาแล้วมีอะไรให้ช่วย บีไปเองได้ไม่ไกลหรอก”
“งั้นเหรอ อืม ก็ตามใจบีแล้วกัน”
พูดจบผมก็เดินออกมาจากห้องโดยมีอาร์ตเดินตามออกมาด้วย จากนั้นผมก็ออกไปตลาดเพื่อไปซื้อกับข้าว และใช้เวลาราวชั่วโมงกว่าผมก็กลับมาถึงที่บ้าน แต่เมื่อมาถึงอาร์ตก็รีบเดินมาบอกผมว่า
“เอ่อ ขอโทษนะบี เราคงอยู่กินด้วยไม่ได้แล้วล่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ก็พอดีแม่เขาโทร.มาขอให้พาไปทำธุระหน่อยนะ เราก็เลยคงต้องรีบไปก่อน”
“ว้าเสียดายจัง อุตส่าห์ซื้อมาตั้งเยอะแน่ะ แต่ถ้าอาร์ตติดธุระก็ไม่เป็นไรหรอก ไว้วันหลังก็ได้”
“ขอบใจนะบี ไว้วันหลัง อาร์ตค่อยมาใหม่ ไปก่อนนะ”
พูดจบอาร์ตก็รีบเดินไปสตาร์ทรถแล้วก็ขับออกไปด้วยความรวดเร็ว ส่วนผมก็เดินเข้าไปทำกับข้าวในครัวจนกระทั่งบาสตื่นนอนมาใกล้ๆ เที่ยง ผมก็ชวนเขามาทานข้าวเที่ยงด้วยกัน
“อาร์ตเขาน่ารักดีนะ นิสัยดีด้วย แล้วก็สงสัยจะรวยมาก”
ผมเริ่มชวนบาสคุย
“อืม พ่อเขามีรีสอร์ตอยู่ที่ภูเก็ต”
“แต่เขาไม่เห็นแต่งตัวเซอร์ๆแบบบาสเลยอ่ะ เรียนคณะเดียวกันเหรอ”
“เปล่า เขาอยู่อักษร”
“อ้าว แต่อักษรต้องเรียนที่สนามจันทร์ นครปฐมโน้นไม่ใช่เหรอ”
“ใช่”
“งั้นบาสกับเขาก็คงสนิทกันมากสินะ เพราะขนาดอยู่ไกลกันตั้งขนาดนี้ก็ยังไปมาหาสู่กันอยู่”
คำถามของผมทำให้บาสถึงกับเริ่มกินอะไรไม่ลง
“เปล่า ไม่ได้สนิทหรอก เราเป็นแค่เพื่อนกันธรรมดา”
“เป็นแค่เพื่อนจริงอ่ะ น่ารักขนาดนี้บาสอดใจไหวเหรอ”
ผมแกล้งถามหยั่งเชิง
“เขาเป็นแค่เพื่อนของบาสจริงๆบี เชื่อบาสนะ บาสไม่โกหกบีหรอก”
บาสพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง
“โอเคๆ ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้นก็ได้ เอาเป็นว่าบีเชื่อบาส ทานต่อเถอะ”
หลังจากอาหารเที่ยงมื้อนั้น ผมก็ไม่ได้คุยกับบาสเรื่องอาร์ตอีกเลยจนกระทั่งเราต่างแยกย้ายกันเข้านอน แต่แล้วราวๆสักเกือบ 5 ทุ่มผมก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ในบ้านดังขึ้น ผมจึงรีบออกไปรับสาย
“ฮัลโหล ต้องการพูดกับใครครับ”
“อ้าว อาร์ตเหรอ มีอะไรหรือเปล่า”
“ว่าไงนะ อยู่หน้าบ้านเหรอ ทำไมไม่เข้ามาข้างในล่ะ”
“ได้ได้ รออยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวบีออกไป”
ผมเดินไปเปิดประตูบ้านแล้วเดินออกมาอย่างงง ๆ เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมอาร์ตต้องทำลับๆล่อๆขนาดนี้ด้วย จนเมื่อผมออกไปถึงประตูรั้วผมก็เห็นอาร์ตยืนอยู่โดยมีน้ำตาไหลลงมาอาบทั้งสองแก้ม
“อาร์ต เป็นอะไรหรือเปล่า”
ผมรีบถามเขาด้วยความเป็นห่วง
“บี.....บีรีบไปจากบ้านนี้เถอะนะ”
อาร์ตพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
“อะไรนะ”
“จริงๆแล้ว บาสเขาห้ามอาร์ตไม่ให้พูดเรื่องนี้กับบี แต่อาร์ตทนไม่ไหว อาร์ตไม่อยากเห็นใครต้องตกอยู่ในสภาพเดียวกับอาร์ตอีก โดยเฉพาะคนดีอย่างบี”
“ทำไมเหรอ บาสเขาทำอะไรอาร์ต”
“บีคงไม่รู้ใช่มั้ยว่าอาร์ตกับบาสไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกัน.....เราเคยเป็นแฟนกัน”
“ว่าไงนะ ???”
“ที่จริงแล้วเราเป็นแฟนกันมาตั้งแต่ปี 1 แต่อยู่ดีๆเมื่อสักต้นเดือนนี้นี่เอง บาสเขาก็โทร.มาขอเลิกกับอาร์ต ตอนนั้นอาร์ตก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆเขาก็เปลี่ยนไป จนอาร์ตได้มาเจอบีวันนี้ อาร์ตถึงรู้ว่าเหตุผลว่าทำไม แต่เชื่ออาร์ตเถอะนะ เขาไม่ได้รักบีหรอก เขาก็แค่อยากจะฟันบีเหมือนกับที่เคยทำกับอาร์ตเท่านั้น”
“?????”
“เชื่ออาร์ตนะบี เพราะอาร์ตเองก็เคยพลาดมาแล้ว ตอนเจอเขาครั้งแรก อาร์ตก็ไม่เคยสนใจผู้ชายคนนี้หรอก แต่ต่อมาเขามาทำให้อาร์ตเชื่อว่าเขารักอาร์ตมากจริงๆ อาร์ตเลยยอมเป็นของเขา ในห้องนั้น ในห้องที่บีนอนนั่นแหละ จริงๆแล้วบาสเขาไม่ได้รักเราจริงหรอก เขาแค่อยากเอาชนะเราในเกมที่เขารู้กติกาและควบคุมมันอยู่คนเดียว ส่วนเราก็เป็นได้แค่เหยื่อในเกมสกปรกของเขาเท่านั้น อาร์ตพยายามแล้ว พยายามอยากเลิกกับเขาตั้งหลายครั้ง แต่อาร์ตก็ทำไม่ได้เพราะอาร์ตรักเขาไปแล้ว อาร์ตถึงไม่อยากให้บีต้องมาเป็นอย่างอาร์ตอีกคน”
พูดถึงตรงนี้อาร์ตก็เริ่มร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ส่วนผมนั้นก็ได้แต่สับสนและปวดร้าวจนแทบจะยืนไม่อยู่ ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เรื่องที่อาร์ตพูดนี้เป็นความจริงเลย เพราะหากต้องพบกับความเจ็บปวดอีกครั้ง ผมก็คงไม่อาจเอาตัวรอดได้แบบครั้งที่แล้วแน่ๆ
แม้ผมจะพยายามอ้อนวอนขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์อย่างนั้นแต่โชคร้ายที่ดูเหมือนคำขอของผมจะไม่ได้รับการตอบสนองเลยเมื่ออาร์ตพูดออกมาอีกครั้งว่า
“บีไม่เชื่ออาร์ตใช่มั้ยล่ะ งั้นบีลองอ่านนี่ดูแล้วกัน”
พูดจบอาร์ตได้ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ผม ซึ่งแม้ในตอนนั้นเราจะยืนอยู่ท่ามกลางความมืดแต่แสงสว่างจากดวงจันทร์ก็ได้ทำให้ผมพอจะสามารถอ่านตัวอักษรที่เขียนอยู่บนกระดาษแผ่นนั้นได้ลางๆ
-------------------------------------
7 สิงหาคม 2544
วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้มาเข้าค่ายของชมรมอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมมหาวิทยาลัยศิลปากร
จริงๆ แล้ว เหตุผลที่ผมมาเข้าค่ายในครั้งนี้ไม่ใช่เพราะว่าผมอยากจะอนุรักษ์ธรรมชาติอะไรหรอก แต่สาเหตุที่ทำให้ผมต้องสมัครมาเข้าค่ายในครั้งนี้ด้วยก็เพราะผมตามคนๆนึงมา
คนๆ นี้คือนิสิตคนแรกในรั้วมหาวิทยาลัยที่เดินมาคุยกับผมในวันแรกที่เราเจอกันตอนรับน้องรวม
น่าแปลกที่เพียงแค่ครั้งแรกที่ผมได้เห็นเพื่อนคนนี้ ผมก็จดจำใบหน้านั้นได้ติดตา
แถมต่อมาผมก็ยังได้แต่แอบมองเพื่อนคนนี้อยู่ตลอดเวลาอย่างไม่รู้ตัวซึ่งนั่นทำให้ผมสังเกตเห็นว่า...
รอบๆ ตัวของเพื่อนคนนี้เต็มไปด้วยเพื่อนนักเรียนที่มารุมล้อม และทุกคนต่างก็มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
ผมรู้สึกราวกับว่ารอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเพื่อนคนนี้เป็นเสมือนแสงสว่างที่สาดส่องลงมาขับไล่ความมืดและความทุกข์ระทมของผู้คนรอบข้างได้
แต่น่าเสียดายที่แสงสว่างนั้นกลับส่องมาไม่ถึงผม
จนแม้หลังจากที่ผมกลับมาถึงบ้าน รวมถึงตลอดทั้งคืนนั้น ผมก็ยังได้แต่คิดถึงเพื่อนคนนี้ด้วยความรู้สึกแปลกๆ
ในตอนนั้นผมคงยังเด็กเกินกว่าที่จะรู้ว่าความรู้สึกที่ผมมีกับเพื่อนคนนี้เป็นความรู้สึกพิเศษที่เรียกว่า... “ความรัก”
เป็นเหตุการณ์ “รักแรกพบ” ที่ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้พานพบเลยในชั่วชีวิตนี้ รวมทั้งไม่เคยคิดว่ารักแรกของผมจะเกิดขึ้นกับ... “ผู้ชาย”
ผู้ชายซึ่งมีชื่อที่เพราะเหลือเกิน
ผู้ชายที่ชื่อของเขาจะประทับไว้ในความทรงจำของผมตราบชั่วชีวิต
..............อาร์ต.....ศิริศักดิ์ บวรศักดิ์สกุล..............
--------------------------------
หัวข้อ: [novel] ขอให้รักเรานั้น...นิรันดร ครับ by นัทนที (อ่าน 274450 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก