ตอนที่๘ น้องชายคนที่สอง
"เฮ้ยร้านนี้แน่หรอว่ะ ที่เด็กของไอ้อติยะมันทำงานอยู่"ชายสองคนแอบซุ่มอยู่ข้างรถมาสองชั่วโมงแล้วเพื่อเฝ้าดูเป้าหมาย
"ร้านนี้ไม่ผิดแน่พี่ ผมเคยมาดูลาดเลาเอาไว้แล้ว"อีกคนตอบอย่างมั่นใจ
"มึงจำหน้ามันได้ใช่ไหมว่ะ อย่าให้พลาดแล้วกัน"งานง่ายๆเงินดีเพียงแค่จับตัวเด็กของไอ้อติยะแบบนี้มีหรือที่พวกเขาจะปฏิเสธ
"แม่งเอ้ยน่าเอาฉิบหาย"สายตาโลมเลียตรงไปยังร่างในชุดผ้ากันเปื้อนที่กำลังเดินหอบหิ้วถุงขยะออกมาทางหลังร้าน
"ก่อนเอามันไปส่งเราเล่นไม่ได้หรอพี่"อีกคนแสดงความหื่นออกมาทางสีหน้า
"แค่นิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง"คำสั่งให้จับเป็นแต่ไม่ได้บอกนี่ว่าสภาพแบบไหน
"เอาเลย ปะ ระวังนะเว้ย"ทั้งสองตรงเข้าล็อคแขนไขว้หลัง และนำเชือกมามัดคนที่กำลังต่อสู้ ก่อนจะถูกถีบจนล้มลงมาด้วยกัน
"สัดเอ้ย ฤิทธิ์มากนักนะมึง"หมัดลุ่นๆถูกประเคนบนใบหน้าไม่ยั้ง
"อีตุ๊ดหนอยกล้าถีบกูนะ"ยิ่งทำก็ยิ่งมันมือ จนลูกน้องต้องร้องเตือนเมื่ออีกฝ่ายแน่นิ่งไปแล้ว
"พี่ พอเถอะ เกิดมันตายขึ้นมาเราก็อดเงินนะพี่"ฝ่ายลูกน้องจับร่างอ่อนปวกเปียกพาดบ่าขึ้นรถ
"แม่งขอกูดูหน่อยสิว่าจะเด็ดแค่ไหน"หลังจากเข้ามาในรถและขับไปยังจุดนัดหมาย แต่เพราะมาถึงก่อนเวลาไปมาก จึงยังไม่มีใครมา
"โหยผู้ชายห่าอะไรว่ะ ขาวยังกับผู้หญิง"
เสื้อยืดสีครีมค่อยๆถูกถอดออกเผยผิวใสจนมันสองคนต้องเผลอกลืนน้ำลายลงคอ
"โอ้ยกูก่อน กูเป็นลูกพี่มึงนะ"
มันสองคนเถียงกันไปมา ไม่ทันสังเกตดวงตาที่ค่อยๆลืมตาขึ้น
"ฉั๊วะ"
วัตถุคมวาววับในมือตวัดฉับผ่านลำคอที่ปล่อยเสียงค่อกๆ ไม่ขาดสาย
"อ๊อก ๆ..."
สองมือที่กุมลำคอด้วยดวงตาเบิกค้าง พยายามตะกายหาอากาศเข้าปอดอย่างทรมาน
"เหวอ"
อีกคนที่เหลือมองลูกพี่ในสภาพทุรนทุรายใกล้ตายด้วยความหวาดกลัว ความอยากที่เคยมีหดหายเมื่อจ้องมองดวงตาสุกใสที่จัองมองมา
"มึงอยากเอากูไม่ใช่เหรอ"
ค่อยๆก้าวทีละก้าวอย่างช้าๆ พร้อมกวัดแกว่งมีดเล่มสวยที่อาบสีแดงจนเลอะไปทั่ว
"ยะ ..อย่า กะ กูแค่ทำตามที่เขาสั่งมา"
ฉี่เล็ดราดออกจากกางเกงจนคนมองเบ้หน้าด้วยความสมเพช มองเหยื่อที่คิดว่าตัวเองเป็นผู้ล่าโดยหารู้ไม่ว่า เลือกเป้าหมายผิดซะแล้ว
"ใครใช้มึงมา"
แม้จะถามด้วยอาการไม่เร่งร้อนแต่ดวงตาคาดคั้นคำตอบนั้น ยิ่งเร่งให้มันถอยไปให้ไกลขึ้น จะบอกก็ตาย ไม่บอกก็ตาย ไม่มีทางเลือก
"1"
เสียงนับที่ ลดเวลาในการหายใจของมัน กำลังเพิ่มขึ้นทุกที
"2"
"หมดเวลาเล่นแล้วสิ"
ได้ยินแค่นั้นมันก็กลับหลังวิ่งหนี หวังเอาชีวิตรอดจากความตาย แต่ใครเล่าจะหนีจากความตายพ้น เมื่อวิ่งไปได้เพียงสองก้าวมันก็ล้มลง ด้วยดวงตาเบิกโพลง เมื่อมีดที่เคยอยู่ในมืออีกฝ่าย ปักเข้าต้นคออย่างแม่นยำ
"หึ ไว้ไปบอกในนรกก็แล้วกัน"
ก่อนถีบร่างนั้นให้นอนหงายและดึงมีดที่ปักอยู่ที่คอคืนมา แม้จะค้นตัวทั้งสองคนแล้ว ก็ไม่พบหลักฐานอะไร นับว่าเป็นมืออาชีพ แต่ก็ยังไม่ใช่มือโปร
"มีน ทำไมไม่เฝ้าร้าน"
เสียงโทรศัพท์สายตรงจากใครบางคน ที่ทำให้มีนต้องยิ้มอย่างอารมณ์ดี ช่างขัดกับสถานการณ์ตอนนี้ ที่ล้อมรอบด้วยคาวเลือด
"พี่คราม ผมทั้งถูกจับ ทั้งถูกเตะนะ พี่ไม่คิดจะห่วงผมมั่งหรือไง"
เสียงเง้างอนถูกส่งถึงชายผู้มีศักดิ์ เป็นเจ้านาย และพี่ชายในคราวเดียว
"แล้วจะกลับมาได้หรือยัง"
มีนทำปากยื่นอย่างไม่พอใจที่อีกฝ่ายดูท่าจะไม่สนใจสวัสดิภาพของเขาเลย
"กลับแล้วละน่า"ก่อนจะได้วางสายครามก็ถามขึ้นมาว่า
"แล้วสองคนนั้นหล่ะ"
"โธ่พี่ จะให้ผมจับมันกลับไปหรอ"
"แล้วมันสองคนหล่ะ"
"ฆ่าไปแล้ว"
"มีน ทำไมไม่จับมันมา"
ครามพูดอย่างอ่อนใจเมื่อพวกมันสองคนโดนเก็บไปแล้วเรียบร้อย
"โอ้ย ให้จับมัน ยากกว่าฆ่ามันอีกนะ แถมไงไงมันก็ต้องตายอยู่ดีแหละ เกิดผมพาไปพี่ก็ทรมานมันเล่น สงสารออก"
ตรรกะความคิดอันแปลกประหลาด ของสองคนนี้ช่างเอามาเปรียบกับคนปกติไม่ได้
"แล้วเราจะรู้เรื่องไหมหล่ะ อย่างมากพี่ก็แค่ทรมานแล้วปล่อยไป"
"ปล่อยไปของพี่ ก็เหมือนตายของผมนั่นหล่ะ"
"ไม่เถียงสักเรื่องจะได้ไหม"
"ไม่ดุผมสักเรื่องจะได้ปล่าวหล่ะ"
ปลายสายถอนหายใจเสียงดังก่อนตัดสายไป จนมีนทำท่าฟึดฟัด เหมือนเด็กเอาแต่ใจ
"เชอะ หลงอีตาอติยะ จนลืมน้องนุ่ง คราวหน้าจะแกล้งซะให้เข็ด"
TBC.************************************************
หัวข้อ: Re: ♥ ♥ วนิลามาเฟีย ♥ ♥ >>ตอนที่๘ น้องชายคนที่สอง ๒๘/๐๑/๕๗ By....ลีลาวดี (อ่าน 20509 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก