หัวข้อ: Re: ♥ ♥ วนิลามาเฟีย ♥ ♥ >>ตอนที่๘ น้องชายคนที่สอง ๒๘/๐๑/๕๗ By....ลีลาวดี

[Minerva]

น่ารักเสียจริง! นายมาเฟียคนนี้!
ชอบคนร่างใหญ่แต่ใจอ่อนโยน(หรือจะเรียกว่าบ้าดี//หัวเราะ)แบบนี้จัง น่ารักดี ^ ^

[yuyie]

ชอบฉายานายเอกค่ะ ติดตามตอนต่อไป

[beamintron]

อยากกินอติยะ //กินผิดคนละ = =

อยากกินๆๆๆ  . . .  ติดตามจ้า

ปล.
  *คำเตือน*
นิยายเรื่องนี้ทำให้อยากขนมหวานโปรดระวังน้ำหนักของท่านและเวลาในการอ่านของท่าน ยิ่งอ่านดึกยิ่งหิวมาก

[จ๊ะจ๋า]

  น่ารักอ่ะๆ  มาเฟียขี้เก๊ก ชอบขนมหวาน

ครามดูเจ้าเล่ห์มาก เหมือนกำลังหลอกล่อเด็กน้อยให้เข้าใกล้

แล้วจับกิน    (รึอาจโดนกิน) ครามเป็นแม่มดเจ้าเล่ห์ ทรงเสน่ห์ อยากได้อ่ะ

รอตอนต่อไปค่ะ ชอบ!!

[ormn]

:hao3:เป็นมาเฟียที่น่ารักมากกกกกกอะ

[ลีลาวดี]

****คำชี้แจง เรื่องนี้ ยังเฮฮาและเน้นความน่ารักของคุณอติยะอยู่นะค่ะ ไม่มีดราม่าแน่นอน แต่ส่วนความดาร์กของใครบางคนนั้น ลีลาแอบไม่รู้ไม่ชี้ใส่ไปเรียบร้อยแล้ว เน้นย้ำว่าเรื่องนี้เน้นความเฮฮาเหมือนเดิม ***********


ตอนที่๓  ดาร์คช็อกโกแลต



"ชิส์ หลีกไปสิไอ้โง่ นั่งบื้ออยู่ได้ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใครฉันรู้นะว่าแกซ่อนคุณอติยะเอาไว้แกไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นอะไรกับคุณอติยะ"


เสียงแหลมปรี้ด แสดงถึงความเหนือกว่าคนอื่นด้วยถ้อยคำบริภาษรุนแรงนั้น มาจากเจ้าของเรือนร่างอวบอัด น่าเย้ายวนหากฝีปากและความถือดีนั้นจะน้อยลงกว่านี้สักนิด


"ถอยไป"


โดยไม่รอคำตอบหล่อนผลักอีกคนหวังให้พ้นทางแต่เหมือนสัมผัสกำแพงเหล็กที่แข็งแกร่ง ร่างเล็กนั้นไม่เขยื้อนแม้แต่น้อย


"คุณผู้หญิงครับ ผมไม่สนว่าคุณจะยิ่งใหญ่มาจากไหน แต่ที่นี่คือร้านของผม และผมหวังว่าคุณ ควรจะสำรวมกิริยาให้มากกว่านี้ อย่าแสดงอาการเหมือนคนไร้การศึกษาประจานตัวเอง"


ครามบอกใบหน้าหญิงสาวที่บิดเบี้ยวด้วยแรงโทสะไม่เคยมีใครกล้าว่าเธอแบบนี้มาก่อน


"กรี้ด แก แก แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใครแกกล้าดียังไงถึงมาพูดแบบนี้"


ท่าทางราวนางอิจฉาหนังไทยทำให้ครามยืดตัวเต็มความสูงหมายข่มกิริยาที่ไม่ถูกตานั้นของเธอ


"คุณยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครแล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณเป็นใคร แล้วกรุณาออกไปจากร้านของผม ก่อนที่คุณจะเสียใจ"


ครามจ้องลงไปในดวงตาที่กำลังเผาไหม้ด้วยความโกธรจนเธอรู้สึกเย็นยะเยือก สัมผัสบางอย่างสำหรับคนประเภทเธอบอกว่าควรถอย


"เชอะฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้กระจอก"


เธอยังไม่วายหันมาด่าทิ้งทายก่อนจาก แล้วสตาร์ทรถสุดหรูออกไปอย่างรวดเร็ว


"เสียงเอะอะอะไรหรือคุณ"


ครามหันมายิ้มด้วยใบหน้าปกติเมื่อเห็นอติยะก้าวออกมาจากห้องครัว เมื่อเจ้าตัวขออณุญาติเดินชมบริเวณร้าน หลังจากอติยะมาร้านได้ประมาณสี่ห้าครั้งทั้งคู่ก็สนิทและเริ่มคุ้นเคยกันมากขึ้น


"ลูกค้าหน่ะครับอย่าใส่ใจเลย"


ครามยังคงตีสีหน้ายิ้มแย้มเป็นปกติ แต่ในใจเขานี่สิใครจะรู้ เขาเหลือบมองอติยะในอิริยาบถต่างๆ ใบหน้าที่ผ่อนคลายเป็นสิ่งที่ครามต้องการมากที่สุด


"ผมต้องขอตัวกลับก่อนนะครับพอดียังมีงานค้างอยู่อีก"


"ครับร้านบ้านขนมหวานยินดีต้อนรับเสมอ"


ครามยิ้มอย่างยินดีเมื่อยืนส่งร่างสูงไปจนลับตา ก่อนหันมากดโทรศัพท์หาใครคนหนึ่ง ที่เมื่อปลายสายได้ยินก็แทบจะเข่าอ่อนหมดแรง จนคนรอบข้างต่างโกลาหนวุ่นวายไปหมด แต่ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มเช่นเดิม



*****************************************************************


วันนี้ผมมีเวลาว่างเลยมาที่ร้าน และขอเดินชมรอบๆ และได้ขนมติดมือกลับมาอีกชุดใหญ่ รู้แบบนี้ผมมาเองตั้งนานแล้ว ไม่มามัวกลัวนั่นกลัวนี่อยู่ ดูท่าเจ้าของร้านนั่นก็เป็นคนดีที่น่าคบ ผมเลยมักจะแวะไปบ่อยขึ้น พร้อมของฟรีที่ผมยินดีรับอย่างยิ่งทุกชิ้น ผมไม่ได้เห็นแก่กินนะ


"นายนาย คุณพิระดามาหาเธออยู่ในห้องครับ"


หลังจากจอดรถเดินเข้าตึกมาไม่ถึงสิบนาทีผมก็มีอันต้องระเห็ดออกมาอีกครั้ง เพราะคุณพิระดา ลูกสาวคนเดียวของ อาจณรงค์ หรือเจ้าสัวจิ่ว ที่บังเอิญมาถูกตาต้องใจผมเธอตามตื้ออย่างไม่ลดละ แต่เพราะนิสัยร้ายๆ ที่ผมได้รับรู้มา ทำให้ขยาดพอที่จะไม่ตกหลุมเธอ


"เวรละสิ จะทำยังไงดีว่ะเนี่ย"


ผมรู้ดีว่าเจ้าสัวต้องการดองกับผมแค่ไหน แต่ผมไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจของเจ้าสัวมากไปกว่านี้ ผมรู้นะว่าเขาอยากได้เงินทุนสนับสนุนกิจการผิดกฏหมายของตัวเองขนาดไหนถึงได้ส่งลูกสาวมาประเคนผมถึงที่ เรื่องอะไรที่ผมจะหางูเห่ามารัดคอตัวเอง


"กลับไปที่ร้านน่าจะดีกว่า เบื่อจริง ผู้หญิงอะไรตื้อชะมัดยาด"


ผมเลี้ยวรถกลับที่หมายคือร้านบ้านขนมหวาน


"สวัสดีครับคุณอติยะ มีอะไรอีกหรอครับ"


ผมมองเจ้าของร้านตัวเล็กตรงหน้าที่กำลังรถน้ำต้นไม้อย่างหน้าชื่นตาบาน


"คือผมคงต้องขอลี้ภัยสักระยะ"


"เชิญตามสบายนะครับ"


หมอนี่สนใจต้นไม้มากกว่าผมซะอีกจนอดหมันไส้ไม่ได้ ต้องเดินปึงปังไปนั่งอ่านนิตยสารที่มุมด้านหนึ่ง จู่ๆก็มีคนมานั่งตรงข้ามพอผมเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นใบหน้ากวนอารมณ์ที่กำลังมองผมอยู่เงียบๆ


"มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ" ยังมีหน้ามาถามผมอีกตัวเองสนใจต้นไม้มากกว่าแท้ๆ


"ไม่มี" ผมแกล้งอ่านหนังสือพิมพ์ต่อแต่สายตาแอบมองคนตรงหน้าที่ยังมองมาเช่นเดิม


"ถ้าให้เดาคงเป็นเรื่องผู้หญิง"


หมอนี่เดาเก่งเกินไปแล้ว หรือว่าสีหน้าผมแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นกันนะ


"แสดงว่าผมทายถูก ไม่ทราบว่าพอจะเล่าให้ฟังได้ไหมครับ"


ผมหงุดหงิดอะไรของหมอนี่ จะอยากรู้ไปทำไม แต่ผมก็ดันเล่าระบายออกไปจนหมดจนตัวเองยังแปลกใจที่ยอมไว้ใจเล่าเรื่อง่ต่างๆให้คนที่ไม่สนิทฟัง


"เธอคงชอบคุณมาก"


"ไม่มีทาง"


ผมเบ้หน้าเมื่อคิดถึงเรื่องรักๆใคร่ของตัวเองครั้งล่าสุดมันจบสวยเสียเมื่อไหร่


"เธอคงไม่มากวนคุณอีกแล้ว เพราะคุณไม่ชอบนี่ใช่ไหมครับ"


"เป็นแบบนั้นจะดีมาก"


ผมยังมีอารมณ์ขุ่นมัวอยู่มากแต่พอเห็นของโปรดตรงหน้าหัวสมองก็เหมือนจะลืมเลือนไปชั่วขณะ ไม่ได้สนใจอะไรอีก



*************************************************************


รูปถ่ายหลายใบ ที่ถูกถ่ายจากหลายมุม ติดอยู่เต็มผนังห้อง ใบหน้าของอติยะตั้งแต่ วัยรุ่น จนถึงปัจจุบัน เรียงรายประหนึ่งวอเปเปอร์ มือคู่หนึ่งบรรจงติดเข้าไปทีละใบอย่างใจเย็น ก่อนหันมองภาพวีดีโอ ที่ถูกส่งมาและยิ้มแสยะเผยใบหน้าที่ชั่วร้าย ยามเห็นภาพและเสียงกรีดร้องอย่างทรมานในวีดีโอ เขาไม่เคยมีหัวใจเพราะหัวใจเขาให้คนคนหนึ่งไปหมดแล้ว และอะไรก็ตามที่ขวางทาง มันจะต้องหายไปจากสายตา

[golove2]

คุณเจ้าของร้านขนมหวาน โหดมาก

 

[ลีลาวดี]

*********คำชี้แจง หลายคนคอมเมนต์ว่าคุณเจ้าของร้านอาจถูกกิน แต่พอเห็นความดาร์คของพี่แกแล้ว หลายคนอาจเปลี่ยนความคิด คุณเจ้าของร้านไม่ได้โหด แต่โหมดดาร์คมันเยอะ รักน้อยๆแต่รักนานๆ อย่ากลัวคุณครามกันนะค่ะ********




ตอนที่๔ แม่มดหมวกแดง


ขณะที่ผมกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ระหว่างรอขนมมาเสิร์ฟ ก็มีสายเข้าจากคาสิโน ที่ผมเปิดกิจการอยู่ ทันทีที่ปลายสายรายงานผมก็ออกไปโดยไม่ลืมจ่ายเงินก่อนบอกว่าจะกลับมากินทีหลัง ธุระด่วนที่สำคัญเท่านั้นที่ปลายสายถึงจะโทรหาผม และคงไม่พ้นพวกอยากลองดี ที่คิดว่าอติยะคนนี้ก็แค่ไก่อ่อน หรือมือใหม่ในวงการ


ประตูกลางเก่ากลางใหม่ที่เขรอะไปด้วยสนิมถูกเปิดออกอย่างช้าๆลูกน้องสี่ห้าคนกระจายไปรอบๆตรวจดูความเรียบร้อยก่อนจะนำไปยังร่างสะบักสะบอมของชายคนหนึ่งที่ถูกมัดติดเก้าอี้ ด้วยใบหน้าที่บวมช้ำ เลือดเกรอะกรังที่ไหลย้อยออกมาตามบาดแผลบ่งบอกว่าสาหัสแค่ไหน


"กล้ามากนะที่เข้ามาโกงในบ่อนของกู"ผมพูดด้วยเสียงดังหวังให้อะไรก็ตามที่มันอมพะนำไว้สารภาพออกมา


"ใครส่งมึงมา มีเรื่องกับกูไม่กลัวตายหรือไง" ผมหงุดหงิดที่ต้องออกมาก่อนยังไม่ทันได้ชิมฝีมือของหมอนั่นสักนิดผมไม่ได้โมโหหิวจริงๆนะ


"ซ้อมแม่งเข้าไปจนกว่ามันจะบอก"ผมเอ่ยอย่างหัวเสียก่อนจะรีบบอกให้บึ่งรถไปที่ร้านก่อนจะถึงเวลาปิด


"เวรเอ้ย"ผมสบถดังลั่นเพราะขนาดรีบบึ่งรถกลับมายังไม่ทันเวลาปิดร้าน กลับไปผมจะซ้อมไอ้หมอนั่นให้มันกระอักเล่นระบายความหิวเอ้ยไม่ใช่โมโห


"นายครับ"


"อะไรว่ะเรียกอยู่ได้"ผมหงุดหงิดเมื่อไอ้สันต์มาสะกิดยิกๆอยู่ข้างหลัง จนเผลอจะยกเท้าถีบไปทีนึง


"มึง.."ผมหุบปากฉับเหมือนสิงโตที่เจอครูฝึกจ้องเวลาทำความผิด


"สวัสดีครับคุณอติยะ เสร็จธุระแล้วหรอครับ"


ผมมองคนตรงหน้าในชุดสูทที่ดูแปลกตาไปจนแทบจำไม่ได้ผมที่เคยปล่อยระใบหน้าถูกเสยขึ้นไปจนเผยใบหน้าขาวใสนั้นเด่นชัด สูทพอดีตัวเผยให้เห็นร่างกายที่เคยคิดมาตลอดว่าดูบอบบางเกินชายนั้นสมส่วนอย่างคนออกกำลังเป็นประจำ เทียบกับผมแล้วกลายเป็นพวกอมโรคไปเลย ส่วนสูงที่ไม่ต่างกันนักแต่ตอนนี้ดูเหมือนผมจะด้อยกว่าในหลายส่วน


"เอ่อ ครับ"แต่ใบหน้ายิ้มแย้มนั้นยังคงไว้ไม่เปลี่ยน


"นี่ของคุณผมเก็บไว้ให้"กล่องสีสวยถูกยื่นมาให้ผมก่อนอีกฝ่ายจะเอื้อมมือมาขยับเนคไทของผมให้เข้าที่


"ราตรีสวัสดิ์ครับ อติยะ"หมอนั่นเดินจากไปปล่อยให้ความรู้สึกแปลกๆเหมือนปวดมวนในท้องก่อตัวขึ้นกับผม หรือผมจะโมโหหิวจริงๆ หรือคุณคิดว่าไง


******************************************************************************


"อาตี้ น้องร้ากกกกก"เสียงลากยาวดังมาแต่ไกลของ โยเร็ก ลูกพี่ลูกน้องของผมคนนี้ที่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาจากอิตาลีเพื่อมาถามสารทุกข์สุขดิบของผมมาก่อนจะเห็นตัวที่สนามบิน


"พอเหอะพี่ผมโตแล้วนะ เลิกทำแบบนี้จะได้ไหม" ทุกครั้งที่เจอกันผมจะโดนหมอนี่ทั้งกอดทั้งหอม และเหวี่ยงตัวไปรอบๆเหมือนกับผมเป็นเด็กเล็กๆไม่เปลี่ยน


"นายยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะอาตี้"ผมไม่ชอบเลยที่ถูกเรียกด้วยชื่อนี้ผมอายุก็ไม่ใช่น้อยๆเกิดลูกน้องมาได้ยินพวกมันคงขำตาย


"ไหนว่ามาดูงานแล้วนี่ขนอะไรมาเยอะแยะ"ผมมองกองกระเป๋าย่อมๆที่กำลังถูกขนขึ้นรถ


"นายคงลำบากสินะที่รับช่วงจากที่บ้านกระทันหันแบบนี้"หลังจากเข้ามาในรถเราก็คุยกันเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องงานและเรื่องผู้หญิง


"จริงสิผมแวะซื้อของก่อนนะ"ผมนึกได้ว่าต้องแวะไปเอาขนมที่ร้านหมอนั่น


"สวัสดีครับอติยะ"ผมไม่ได้สังเกตเลยว่าคำเรียกของหมอนี่ดูสนิทสนมมากกว่าเก่า


"ว้าวนายยังชอบขนมเหมือนเดิมเลย"


"เดี๋ยวผมมานะ"ก่อนจะขอตัวไปเลือกดูรายการของวันนี้เลยอดดูมวยคู่เด็ดแห่งปี


"สวัสดีครับผมชื่อโยเร็คเป็นลูกพี่ลูกน้องของอติยะ"โยเร็คเพ่งใบหน้าที่กระเดียดไปทางผู้หญิงนั้นอย่างมีความนัย


"ผมครามครับ เป็นเจ้าของร้านนี้ยินดีที่ได้รู้จัก"แต่ครามก็ทำเพียงยิ้มเย็นตอบกลับไป


"เจ้ายะคงรบกวนคุณไว้เยอะนะครับ"เขารีบตัดไฟแต่ต้นลม


"ไม่เลยครับผมเต็มใจและก็ไม่ได้มารบกวนอะไร"ทางนี้ก็ยังใจเย็นอยู่


"แต่ต่อไปนี้ผมคงจะลงมาดูแลเจ้ายะเอง หมอนั่นเห็นแบบนั้นแต่ก็ยังเด็กอยู่มาก"


"ไม่เป็นไรหรอกครับ คงจะได้รบกวนกันอีกนาน"ก่อนหมุนร่างเดินออกไปแต่กลับถูกโยเร็คคว้าข้อมือไว้แต่ครามก็ไหวตัวทันหันมาศอกใส่ลิ้นปี่ของอีกฝ่ายจนตัวงอก่อนซัดตามไปอีกหนึ่งหมัดจนโยเร็คมึนต้องลงไปนั่งนับดาว


"อ้าวพี่เป็นอะไรทำไมไปนั่งกับพื้น"อติยะเดินกลับมาก็เจอโยเร็คนั่งจุมปุกอยู่ที่พื้นแล้ว"


"เปล่าไม่มีอะไรกลับกันเถอะ"ก่อนดันให้รีบออกจากร้านแต่ไม่วายหันมาเมื่อพบกับสายตาที่มองตามมาจากในร้าน หมอนี่ไม่ใช่เจ้าของร้านเค้กธรรมดาแน่ อย่างน้อยก็สามารถล้ม โยเร็ค แม็คคอมิคมือขวาตัวเอ้ของ ฟีล่ามาเฟียแห่งคาปรีได้


"รู้จักกับหมอนั่นนานแค่ไหน"เขาอดถามไม่ได้


"ใครครามหน่ะหรอก็เจ้าของร้านเค้กธรรมดาน่า"อติยะตอบอย่างไม่ใส่ใจ


"ระวังไว้หน่อยก็ดีนะ"


"ตัวเท่าเมี่ยงแบบหมอนั่น วันวันทำแต่ขนมพี่จะคิดมากไปทำไม"


"ระวังไว้ก็แล้วกัน อย่าเห็นแก่กินให้มาก"


โยเร็คกล่าวสำทับเขาตั้งใจแล้วว่าจะต้องสืบจนรู้ให้ได้ว่าเบื้องหลังหน้าตาซื่อๆของครามนั้นมีอะไรซ่อนอยู่โดยเหลือบไปมองเจ้าตัวปัญหาที่จ้องกล่องเค้กจนน้ำลายแทบหกโดยไม่รู้เลยว่า มีหมาป่าห่มหนังแกะวนเวียนอยู่ข้างตัว ปวดหัวจริงๆ

[ลีลาวดี]

เรื่องนี้ขอบอกว่าลีลาเขียนด้วยอารมณ์ล้วนๆ ไม่มีการวางพล็อตเรื่องมาก่อนแต่อย่างใด เขียนสดและลงทันที อาจสั้นไปบ้างต้องขออภัยด้วย และขอบคุณทุกคนที่มาคอมเมนต์ เป็นกำลังใจให้คุณครามค่ะ

[quiicheh.]

มาเฟียก็ยังเป็นมาเฟียอะ
น่ากลัวเหมือนกันถึงจะชอบกินขนมหวาน

[greenapple]

อ่าน 2 ตอนรวด ชอบมาก
อ่านทีไรหิวขนมทุ้กกที

[nunnan]

ครามเป็นใครกันแน่น่ะ 

[ormn]

:hao4:ชักอยากรู้แล้วอะดิว่าครามเป็นใครกันแน่

[Mafiaziip]

เรียก อาตี้ แบบนี้ น่ารักจังเลย

ครามแอบดาร์กจริงๆนะ

  

[yuyie]

ฮะๆๆ เริ่มเห็นอะไรลางๆแล้วค่ะ 

[หมูน้อย]

แม่มดแห่งบ้านขนมหวานจะจับหมาป่า(?)กิน
* เอิ่ม...มาเฟียขนมเค้กน่ากลัวเหมือนหมาป่า (รึเปล่า?)

ชอบ ครามดาร์ก  ดาร์กได้น่ารักมากเลย
ติดตามเสมอนะคะ เป็นกำลังใจให้ รอลุ้นให้จะจับใครกิน 555

[ลีลาวดี]

ตอนที่๕  สองร่าง


ร่างในชุดสูทเรียบสนิทกำลังมองจอมอนิเตอร์อย่างครุ่นคิด ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องภาพของคนสองคนที่กำลังกอดรัดกันบนเตียง ยามเมื่อฝ่ายหญิงตอบรับการเคลื่อนไหวอันหนักหน่วงที่อีกฝ่ายส่งผ่านไปทำให้สีหน้าเรียบเฉยเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มด้วยความสมเพช เสียงต่อมาที่เด่นชัดหลังจากกิจกรรมบนเตียงตัดสินให้เขาก้าวกลับออกไปจัดการแผนที่วางไว้ให้ไวกว่าเดิม


*********************************************************


สามวันมาแล้วที่โยเร็คเกาะติดอติยะราวลูกลิง ทั้งยังคอยสอดส่องคนรอบตัวด้วยหูตาสัปปะรดของตัวเอง ใครจะคิดว่าเรื่องที่เขาสั่งให้ลูกน้องไปสืบมานั้นจะเหลือความคาดหมายชนิดกู่ไม่กลับแบบนี้ หันไปมองไอ้คนข้างหน้าที่ยังตั้งตาอ่านเอกสารไม่สนใจสิ่งรอบตัวแล้วยิ่งหนักใจ ครั้นจะบอกออกไปเกรงว่าใครเขาจะเชื่อ


"งานมีปัญหาหรือเปล่าเห็นเรานั่งอ่านเอกสารมาร่วมชั่วโมงกว่าแล้วนะ"อดถามไม่ได้เพราะยิ่งอ่านคิ้วนั้นก็ยิ่งขมวดเป็นปมหนักขึ้น


"ไม่มีอะไรหรอกผมจัดการได้ เรื่องปกติหน่ะเจอบ่อยๆ"


ไอ้เรื่องที่อีกฝ่ายบอกว่าปกตินั้นดูท่าจะเป็นอย่างที่เขาคิดก็เจ้าตัวมันไม่เอะใจอะไรสักนิดถ้าขืนบอกไปมีหวังคอขาด


"ว่าแต่พี่เถอะตั้งแต่มาเนี่ยผมเห็นพี่ไม่ทำอะไรเลย หรือว่าหาข้ออ้างโดดงานมา ระวังเถอะไอ้เด็กบ้าอำนาจนั่นมันจะเล่นงานเอา"


อติยะหมายถึงฟีล่าเจ้านายของโยเร็คผู้ถอดแบบความร้ายกาจจากบิดามาทุกกระเบียดนิ้ว


"น่าถือว่ามาพักผ่อนไปในตัวด้วยไง ว่าแต่นี่จะเลิกงานกี่โมง พี่จะชวนไปงานด้วยหน่อยสนใจไหมหล่ะ"ปาร์ตี้สำหรับกลุ่มลับของเขาที่จัดขึ้นทุกปีและโยเร็คไม่อยากพลาดแน่นอน


"งานอะไรไม่เห็นบอกล่วงหน้าจะได้เตรียมตัวถูก"


"จริงสินายยังไม่เคยไปนี่เอาเถอะได้เวลาเป็นผู้ใหญ่แล้วเจ้าเด็กโข่ง"แล้วโยเร็คก็ถือวิสาสะลากอีกคนที่ยังนั่งทำหน้างงออกไปที่รถก่อนตะบึงไปที่งานอย่างไม่รีรอ


"ช้าช้าหน่อยก็ได้เว้ย ไอ้พี่บ้าผมยังไม่อยากตายโดยยังไม่มีเมียนะ"


เข็มขัดรัดจนแทบจะหายใจไม่ออกถูกจับหมับอย่างรวดเร็วเมื่อมองเห็นเข็มที่เพิ่มจำนวนความเร็ววิ่งขึ้นๆอย่างไม่มียั้ง


"ถึงแล้ว ยินดีต้อนรับสู่งานปาร์ตี้"


ตลอดทางที่ผ่านมาเรียกแทบจะทำให้เขาเวียนหัวเพราะพี่แกเล่นปาดซ้ายปาดขวาจนแทบอ้วก ของเก่าที่กินเข้าไปเหมือนจะแย่งกันออกมาจากปากเสียให้ได้ ก่อนเหลือบมองรถสปอร์ตสุดหรูที่มาจอดข้างๆ มีบรรดาสาวสวยที่แต่งตัวยั่วยวนทยอยเดินลงมาแต่ก็ไม่ทำให้เขาสนใจเท่ากับชายหนุ่มหน้าแฉลมที่สวมปลอกคอสามสี่คน ในชุดหนังสีดำที่ดูท่าทางน่าสงสัย


"นายพาฉันมางานอะไรทำไมมีแต่คนแปลกๆ"


รอบข้างเป็นรั้วสูงกว่าสี่เมตรรอบด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ และบันไดเวียนที่นำสู่ตัว คฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยแสงสีและดนตรีผู้คนทยอยเข้าไปเรื่อยแต่ไม่มีสักคนที่กลับออกมา สระว่ายน้ำตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าเต็มไปด้วยสาวน้อยที่แทบจะไม่มีสิ่งใดปกปิดผิวกาย ล้วนโบกมือส่งสายตาเชิญชวนเขาอย่างเปิดเผย เหมือนอยู่ผิดที่ผิดเวลาสถานที่ที่แม้แต่คนอย่างเขาก็ยังไม่เข้าใจ


"ไปเถอะเปิดหูเปิดตาซะบ้าง แล้วจะดีเอง"


โยเร็คเดินนำเขาเข้าไปผ่านการ์ดชุดดำนับสิบคนที่ยืนเรียงตามขั้นบันไดคอยต้อนรับผู้มาเยือน ทันที่เข้าเขตตัวบ้านเสียงดังกระหึ่มของดนตรีก็แผดก้องเข้ามาในโสดประสาท วัยรุ่นหนุ่มสาวมากมายแออัดกันอยู่กลางฟลอร์ บางคนเมาจนผมเผ้าหลุดลุ่ย รองเท้าเหลือเพียงข้างเดียวโก่งคออ้วกข้างเสา แล้วหันไปเต้นต่อ บางคนกอดจูบลูบคลำกัน จนแทบจะเป็นเนื้อเดียว เขายังเห็นบางคนที่ราวกับเสียสติกู่ร้องและหมุนตัวไปรอบท่ามกลางแสงสีและพลุไฟที่สาดส่องมากมาย


"ทางนี้" อติยะโดนคว้าข้อมือไว้แล้วลากให้ไปด้วยกันตามทางบันไดที่ประดับด้วยรูปภาพราคาแพง จนมาถึงประตูขนาดใหญ่ที่ทอดตัวลงไปชั้นใต้ดิน แล้วเขาก็พบสถานที่แปลกตา ไฟสีนวลกับเพลงคลาสสิคราวกับผับของชนชั้นสูง แต่มีสาวน้อยที่เปลือยกายล้อนจ้อนคอยเสิร์ฟเครื่องดื่มและหนุ่มหน้าใสที่สวมปลอกคอถูกลากจูงราวสัตว์เลี้ยง แขกส่วนใหญ่แต่งตัวภูมิฐาน แลดูมีฐานะจนไม่เชื่อว่าทุกคนซ่อนรสนิยมแบบนี้ไว้ภายใน


"สวัสดีครับ คุณแม็คคอมิคดีใจที่ได้เจอกันอีก"


ชายสูงอายุที่ดูแก่จนไม่น่าเชื่อว่าจะมีแรงขยับปากพูดส่งสายตามายังอติยะเมื่อเห็นเขาเดินตามใครเข้ามา สายตาที่อติยะอยากจะจับรองเท้าประทับบนใบหน้าเหี่ยวยานของอีกฝ่าย


"นี่น้องชายผมครับ ชื่ออติยะ"โยเร็คแนะนำให้รู้จักก่อนนั่งลง แล้วรับเครื่องดื่มจากหนุ่มหน้าใสคนหนึ่งที่ส่งสายตาผ่านมา เล่นเอาอติยะขนลุกเกรียว


"พี่ผมไปห้องน้ำก่อนนะ"เขาทนไม่ไหวแทบจะลุกออกไปแบบเสียมารยาทกับสายตาชวนอ้วกของไอ้แก่หนังเหี่ยวที่ราวกับเขาเป็นเด็กสาว เกิดมาไม่เคยโดนใครทำแบบนี้มาก่อน สถานที่แบบนี้เกินรสนิยมที่เขาจะรับไหวจริงๆ แต่แล้วเสียงครางในห้องน้ำที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอะไรดังลั่นขึ้นมาจนแทบจะกลบเสียงดนตรี


แม้เขาจะรู้ว่าลูกน้องบางคนมีรสนิยมประหลาดแต่ก็ไม่เคยก้าวก่าย และไม่เคยประสบพบเจอด้วยตัวเองแบบนี้ จินตนาการชวนอ้วกเรียกสติเขาคืนมาให้หันหลังกลับออกไปจากสถานที่อุบาศว์แบบนี้ก่อนจะชนเข้ากับชายคนหนึ่ง ที่สูงกว่าเล็กน้อยจนเกือบจะล้มลงไปกับพื้นแต่ถูกจับไหล่เอาไว้มั่นก่อนถูกจับให้หันหน้ามาเผชิญกัน


"มาใหม่หรือไงเราไม่เคยเห็นหน้าเลยนะ"


ทั้งคำพูดและสายตาโลมเลียอย่างดูถูกทำให้สติขาดผึงก่อนเหวี่ยงหมัดหนักๆเข้าใส่ปลายคางอย่างจังจนอีกฝ่ายเซถลาก่อนยกเท้าขึ้นมาถีบเข้าท้องน้อยเพื่อสวนกลับแล้วปรี่เข้าประเคนหมัดใส่อติยะจนหูอื้อ


"ชอบซาดิสซ์หรือมึง นี่ไง สะใจไหมหล่ะ"


เท้าประเคนเข้ามาจนอติยะตัวงอ แต่เขาไม่ได้ถอดใจกลับจับข้อเท้านั้นไว้แล้วกระชากให้ล้มลงก่อนทำให้อีกฝ่ายเสียหลักแล้วกระถืบำปกลางลำตัวจนฝ่ายนั้นนอนงอ แล้วตามลงไปประเคนกำปั้นไม่ยั้งด้วยความโมโห จนมีคนกลุ่มหนึ่งมาแยกทั้งสองออกจากกัน โดยอีกฝ่ายยังพูดอาฆาตทิ้งท้ายเอาไว้ให้เจ็บใจเล่น


"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง คราวหน้ากูไม่ปล่อยไว้แน่"


"ถุยไอ้หมาขี้แพ้ กลับไปนอนดูดนมแม่เถอะสัตว์"


เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นจนแขกต่างชะเง้อมองดูผู้ที่ถูกลากออกไป โยเร็คจึงขอตัวเดินไปดูอาการของน้องชายตัวดีแต่ก็ทันได้เห็นใครคนหนึ่งก้าวออกมาจากมุมมืดและยืนดูอยู่ห่างๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า


"นาย เป็นนายจริงๆสินะ"โยเร็คมองคนตรงหน้าที่แทบจะไม่มีเค้าของเมื่อเช้าหลงเหลืออยู่เลย


"ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะ คามิโล่ "


ร่างที่ก้าวออกมาตรงหน้าเผยดวงตาที่เรืองรองในความมืดกับรอยยิ้มที่ชั่วร้ายในคราบของนักบุญ จนไม่เหลือร่องรอยของเจ้าของร้านขนมแสนซื่อที่เขาได้เห็นเลยแม้แต่น้อย


"ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง สุนัขของฟีล่า"


TBC............................................................................

[greenapple]

 

[Sirada_T]

เหอะๆ

[Umiko]

ชักสนุกเข้าไปทุกทีแล้ว....

[Mafiaziip]

พี่โยเร็คนี่จมูกไวจริงๆ อิอิ แซวเล่นนะๆ

ชอบๆ ชื่อเรื่องก็บอกอยู่ วนิลามาเฟีย

รอลุ้นอยู่นะจ้ะ 

[ormn]

  :hao4:รู้จักกันด้วย

[yuyie]

แล้วยังไงต่อล่ะเนี่ย 

[Paku_Chan]

เพิ่งมาอ่าน แค่ตอนแรกก็ติดใจ เลยอ่านรวดเดียว4ตอน
ชอบครามแบบดาร์กๆจัง เหมือนมี2ร่างในคนเดียว ที่เหลือก็อยู่ที่เวลาสินะว่าอาตี้จะถูกจับกินเมื่อไหร่ ท่าทางคุณแม่มดแห่งร้านขนมหวานไม่ปล่อยให้รอดแน่ 

[golove2]

เข้มข้นขึ้นทุกตอน

 

[ลีลาวดี]

ตอนที่๖ เสียตัวไม่เสียใจ


รอยยิ้มพิมพ์ใจที่ถูกส่งมาเหมือนฉากบังหน้าที่คนในสังคมแบบเขาชอบใช้ แม้ท่าทางนั้นจะไม่ได้ดูคุกคาม หรือแสดงความเป็นศัตรูอย่างชัดแจ้ง แต่ก็บอกไม่ได้ว่าจุดประสงค์ที่อีกฝ่ายที่เอาตัวเองเข้ามาวนเวียนอยู่ใกล้ เจ้าน้องชายตัวดีนั้นเป็นเพราะอะไรกันแน่


"คุณคิดว่าไง ถูกใจกิจการของผมหรือเปล่า"


โยเร็คพยายามสังเกตท่าทีที่อีกฝ่ายแสดงออกว่ามันหมายถึงอะไร กับท่าทางสบายๆ เหมือนคุยเรื่องลมฟ้าอากาศ


"ไม่นึกว่ารสนิยมคุณจะใช้ได้เหมือนกันนะ คามิโล่"เขาทดลองแหย่อีกฝ่ายทั้งที่เริ่มวิตก


"เรียกผมว่า ครามเถอะ ที่นี่ไม่มีคามิโล่คนนั้นหรอก"


ครามยังทำท่าน่ารักเอียงคอเล็กน้อยต่างกับตอนแรกที่ก้าวออกมาจากความมืดด้วยใบหน้าชั่วร้ายของซาตาน


"ขอผมเดาได้ไหมว่า คุณคงไม่ได้พาอติยะมาด้วยใช่ไหม"แล้วทำท่าครุ่นคิดกับอมยิ้มที่ริมฝีปากทั้งใช้นิ้วชี้แตะไว้ข้างแก้มอมชมพูดูน่ารักเหมือนเทวดา


"มาแล้วทำไม ไม่มาแล้วทำไม ดูคุณจะสนใจเรื่องของอาตี้ซะเหลือเกิน"พลางยิ้มอย่างเป็นต่อ ที่ตัวเองรู้จักอติยะดีกว่าอีกฝ่าย


เทวดาน้อยตรงหน้า แม้แต่ใบหน้าก็ไม่เปลี่ยนแปลงฉีกยิ้มราวกับผู้มาโปรดคนบาปทั้งหลายให้พ้นขุมนรก แต่คำพูดของซาตานที่ออกมาจากปาก เรียกเหงื่อเม็ดเป้งจากหางคิ้วของโยเร็คให้โปรยปรายราวสายฝน


"คุณพาเขามาที่นี่...ยังงั้นหรอโยเร็ค....แล้วก็ทิ้งเขาไว้คนเดียวโดยทั้งรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ใช่ไหม"ถ้าหูไม่ฝาดโยเร็คได้ยินคำว่าฆ่าสักพันครั้งออกมาจากริมฝีปากน่ารักนั้นเบาๆ


"เดี๋ยวจะทำอะไร นี่ผมเป็นลูกค้านะ"


โดยไม่รีรอ บอดี้การ์ดร่างยักษ์สองคนหิ้วปีกเขาออกไปตามทางที่เข้ามาโดยไม่บอกไม่กล่าว แม้จะดิ้นรนขนาดไหนก็ไม่อาจหลุดออกจากวงแขนทั้งสองข้างได้ 


"ผมจะดูแลเขาเองไม่ต้องกังวล"


เสียงไล่หลังที่ดังตามมา ไม่ช่วยคลายความกังวลที่เป็นอยู่ ได้แต่นั่งฟุบอยู่ที่พวงมาลัยว่าไม่น่าพาเจ้าน้องชายตัวดีมาที่นี่เลย และตัวเองน่าจะเฉลียวใจมากกว่านี้ว่าทำไมคามิโล่ถึงจงใจเข้าใกล้น้องชายของเขา รสนิยมพิลึกพิลั่นของเขาย่อมมองพวกเดียวกันออก ของคนที่ชอบห่มหนังแกะ อติยะไม่มีทางตามทันแน่มีแต่จะถูกเขมือบโดยไม่รู้ตัวเท่านั้น




หลังจากมองร่างที่ดิ้นรนโดนลากออกไปตามทางคนตัวเล็กก็สั่งการณ์ให้ลูกน้องทั้งหมดตามหาหนุ่มอารมณ์ร้อนที่ไม่รู้เลยว่ามาเยือนถึงรังหมาป่า และตัวเองก็เหมือนเนื้ออันโอชะที่เป็นอาหารจานหลักพร้อมเสริฟ์ เห็นท่าคงต้องปักป้ายจองแล้วกันอย่างจริงจังเสียที


"จะเริ่มชิมจากตรงไหนก่อนดีนะ"


เพียงแค่คิดก็คับแน่นไปทั้งกายสิ่งที่สงบนิ่งกำลังเรียกร้องอยากจะเติมเต็มกระเพาะที่ว่างเปล่าให้ล้นปรี่ จินตนาการแทบจะพุ่งจนหยุดลมหายใจให้ขาดห้วงตรงเข้าขย้ำอาหารอันโอชะที่มาเสริฟ์ตรงหน้าหากเพียงลูกน้องจะไม่เข้ามารายงานเรื่องที่คิดไว้แล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าจะเกิด ให้ขุ่นใจเล่น เขาเป็นคนหวงของ ยิ่งเป็นของที่ถูกใจแล้วจะไม่ยอมปล่อยมือแม้จะกลายเป็นแค่เศษซากก็ตามที คงจะได้เวลาเก็บเกี่ยวผลที่หว่านเมล็ดไว้เสียที





"ไอ้เหี้ยเอ้ย ปล่อยกูนะโว้ย ขยะขแยง กูจะฆ่ามึง ไอ้สัด"


เสียงโวยวายด่าทอดังลั่นมาจากห้องสวีตหรูที่ถูกเปิดไว้สำหรับกิจกรรมอันไม่พึงประสงค์ของบรรดาลูกค้าที่ต้องการความเป็นส่วนตัว กับกิจกรรมลับ ทั้งหลายแหล่ ร่างที่ถูกจับมัดขึงทั้งแขนขาพยายามดิ้นรนเหมือน ถูกของร้อนๆ เสียงด่าทอด้วยโทสะส่งไปยังร่างที่กำลังดูดเลียแกนกายที่ผงาดท้าทายให้ลิ้มลอง ความขยะขแยงมีมากกว่าอารมณ์ทางกายเมื่อต้องถูกผู้ชายด้วยกันดูหมิ่นศักดิ์ศรี ถูกทำราวกับเป็นหญิงร่านสวาท ที่ได้แต่บิดกายเร่าภายในร่างยามค่ำคืน  จนแทบจะสิ้นสติ มันต้องเป็นฝันร้ายแน่ๆ



"คุณกำลังยุ่งกับของของผมนะครับมิสเตอร์"


เสียงแว่วหวานยามเมื่อประตูถูกเปิดออก ร่างเล็กก้าวเข้ามาภายในห้องพร้อมด้วย บอดี้การ์ดนับสิบ ดวงตาจ้องมองใบหน้าตื่นตระหนกที่ถูกตัณหาครอบงำจนพาตัวเองมาสู่หายนะ ใบหน้ายิ้มแย้มไม่ฟังคำอ้อนวอนขอยามเมื่อถูกลากให้พ้นจากร่างที่กำลังทรมานเพราะฤิทธิ์ยา


"โทษของคนที่แตะต้องเขาไม่เบานะครับ"


ร่างกายที่เปล่าเปลือยถูกลากออกไปด้วยบรรดาชายกลัดมันทั้งหลายที่ทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดโดยไม่ต้องออกคำสั่ง เสียงร้องโหยหวนมีไม่นานนักก่อนกลายเป็นเสียงครางราวกับสัตว์ที่กำลังสมสู่กันอย่างบ้าคลั่ง คนตัวเล็กไม่แม้แต่จะสนใจเขาเดินเข้าไปหาร่างที่จวนเจียนจะหมดสติเพราะความต้องการที่ไม่ได้รับการปลดปล่อย และเผยรอยยิ้มชั่วร้ายของปิศาจเจ้าเล่ห์ตามนิสัยที่แท้จริง




*.*.***.....*********.....*.****.....*.****............***.*.*****.*.*.*..*******.*...****



"อุ อูยปวดหัวฉิบหายเป็นอะไรว่ะเนี่ย" ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าที่แสนจะเฮงซวย เมาค้าง ปวดหัว แฮ้งค์ แถมยังคว้าคนที่ไม่เคยคิดว่าชาตินี้จะมีส่วนร่วมในชีวิตมาเป็นคู่นอน สายตาเหลือบไปเห็นสภาพร่างกายที่บอบช้ำ และคราบเลือดบนผ้าปูที่นอน คนตัวเล็กที่ขาวไปทั้งตัวนี้ เฮ้ย!!!นี่มันครามเจ้าของร้านเค้กเจ้าประจำของผมนี่หว่า ไอ้ยะ ไอ้เหี้ย นี่มึงข่มขืนผู้ชายหรอเนี่ย ไม่น้า ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีนี่มันเรื่องห่าอะไรกันเนี่ยยยยยยยย!!!!!!!!!!



TBC.*.****.*.....***.*.*.......


หายไปนานเลยขอโทษด้วยนะค่ะ สิ้นปีงานเยอะเงินเดือนจะเยอะตามด้วยไหมเนี่ย มนุษย์ที่ดำรงชีวิตด้วยโบนัสสิ้นปีแบบลีลา จำต้องก้มหน้าฟังเจ้านายบ่นต่อไป อิอิ กลับมาที่เรื่องพี่ยะกันดีกว่า ขอยืนยันว่าเรื่องนี้ฮานะค่ะ เฉพาะพี่ยะ คนเดียวหรือเปล่าหว่า โดยปกติแล้วคุณครามของลีลาเป็นคนเรียบร้อย น่ารัก ใจดีจริงๆนะ ( - - ") อ่อถ้าพี่แกไม่เข้าโหมดดาร์ค หล่ะก็นะ รักคนอ่านที่สุด จะมาต่อใหม่ตอนหนึ่งทุ่มค่ะ ...ลีลา

[fuku]

อั๊ยยะ หลงรักคุณครามซะแล้วสิเนี่ย

คุณนักเขียนค่ะ
เวลาอธิบายกายภาพของคุณครามเนี่ยมันชวนงงเล็กน้อย เหมือนยุบๆ พองๆ ไงชอบกล
เราว่าเว้นไปเลยดีกว่าให้คนอ่านคิดเอาเอง
จริงๆ จะกล้ามจะบางก็ไม่มีผลต่อตำแหน่งนะคะ อิอิ ,,-___-,,

[จี้ซัง]

งงค่ะ สรุปตอนนี้ครามเสร็จยะ หรือยะเสร็จครามกันแน่เนี่ย

[insomniac]

แหวกแนวดีนะครับเรื่องนี้
ผิดกับที่คิดไว้เลย ตกลงวนิลามาเฟียนี้หมายถึงครามใช่ไหมครับ

[yuyie]

ตกลงว่าใครถูกกินกันแน่เนี่ย