หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]

[Yforever]

  งื้ออออ เราร้องแหละ
คือมันหน่วงและอึดอัดอะ
เลิกกันทั้งที่ยังรัก แล้วต้องมาเจอมาคุยกันแบบนี้

[๐DeAchieS๐]

สนุกมากกกกกกกกก

เป็นกะลังใจให้นะคร้าบบบบบ

 

[nopkar]

ความรู้สึกมันอึนๆมากกว่าเศร้า...

มันดูอึดอัดจนอยากหนีออกมาจากสถานการณ์ตรงนั้น...

[StillLoveThem]

...ต้องกลับไปอ่านตอนที่แล้วอีกรอบ ว่าเค้าสองคนทะเลาะกันตอนไหน แล้วคุยกับแอนว่าจะช่วยตอนไหน
...หัวถั่วนี่อาการหนักนะ เหมือนเด็กอนุบาลเลย หลงทางกลับบ้านไม่ถูก แล้วหรรษาไปเจอได้ไงหว่า
...เป็นวาเลนไทน์ที่แสนเศร้าจริงๆ ของเด็กหัวถั่ว แต่เมตก็น่ารักที่สุดอะ เมตต้องมีคนดูแลตลอดอยู่คนเดียวไม่ได้แน่ๆ..หลงทาง

[Serioz]

อ่านตามมาจนถึงปัจจุบันเนื้อเรื่องสนุกมากอ่ะคือแบบพอตอนนี้ทั้งสองคนห่างกันแล้วก็ยังเป็นห่วงกันอยู่
อยากให้คืนดีกันเร็วๆนึกถึงตอนเมตหอมแก้มหรร มันเป็นฉากที่น่ารักมากเลยในสายตาเรา

[no.fourth]

  หน่วงมากกกกกกก

[koikoi]

 

[Naenprin]

อย่าใจแข็งนักเลย

เมตตารักเค้าจะแย่

[badcow]

เอ่อ น่าจะเป็นตอน ขับไล่วาเลนไทน์ มากกว่ามั๊ย หน่วงขนาดนี้อ่ะ

[KilGharRah]

ต่างคนต่างคิดก็แบบนี้ละนะ เมตก็ไม่เข้าใจหรรษา ส่วนหรรษาก็ยอมพูดอะไร
อีกฝ่ายก็คิดไปคนละเรื่อง เมตมันก็ยังคงเป็นเมตละนะ หัวถั่วขนาดนี้พี่หรรษาอย่าไปอะไรมากเลย
สงสารเด็กมันเถอะ 

[ToeY_@_KP]

 มานั่งรอหรรษา..

[m_pop91]

มันจะร้องก็ไม่ร้องก็ไม่ร้องนะคุณตูนอารมณ์นี้ งั้นรอตอนหน้านะว่าจะยังไง

[Apple_matinie]

เมตตา

[Poseidon]

คิดถึงหัวถั่ววว

[ToeY_@_KP]

หรรษา!!!นายหายไปนานเกินไปแล้วนะ ...เก้ากึดตึ๋ง..

[Rafael]

เข้ามานั่งรออหรรษากับหนูเมต

[mooping-7]

คิดถึงน้องเมตๆๆๆๆจังเลย

[.hnk]

โอ๊ยยยยยย จิร้องไห้
ประเด็นคือเลิกกันเพราะอารมณ์ชั่ววูบ
คือหรรษาไม่พูดอะไร ไม่รั้ง โอเคคคค
อันนี้จะเข้าใจนะ

แต่แบบเมตตาร้องไห้ ร้องไห้ ร้องไห้
และเมตตาพยายามใจแข็งตอนที่เจอหรรษา

แต่ตอนสุดท้ายหรรษาคืออะไรคะ ?
คือชั้นยังเขิน คือชั้นคิดได้ใช่ป่ะ ?
คือถ้าคิดนี่ไม่ผิดใช่มะ ? โอ๊ยยยย
มันดีใช่ป่ะตอนสุดท้ายน่ะ ถามตรงงงง !

รอนะคะรอ ค้างอ่ะ ;w;

[pippo_pippo]

คืนดีกันเถอะนะหรรษา..น้องเมตหัวถั่ว...

[กีกิ]

เข้ามารอหนูเมตหัวถั่ว

[B52]

หายไปไหนหนอรู้ไหมมีใครคิดถึงอยู่

[||toxic-love||]

อยู่ไหนอะะะ
อย่าทรมานกันแบบนี้เลยยย tt

[milkshake✰]

เข้ามาบอกว่าคิดถึงนะคะ 

[Poes]

ขอโทษที่มาลงให้ช้า เพิ่งเปิดไปเจอข้อความที่คนเขียนส่งมาฝากให้ลงนิยายให้ค่ะ 

▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓ ตอนที่ 22

สุดท้ายมันก็จบลงด้วยเรื่องเดิมๆอีกแล้ว เรื่องที่หรรษาไม่เคยเข้าใจ ไม่เคยคิดว่ามันจะยุ่งยากอะไรมากมายขนาดนี้เลย เขาเคยจัดการได้กับทุกๆเรื่อง ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่สักแค่ไหน หรรษาจัดการได้
ยกเว้น!!!
เรื่องที่จะทำยังไงให้คนที่เรารักเชื่อมั่นในรักของเราจริงๆสักที
หลังจากที่เลิกกับปอ หรรษาเคยขอร้องพระเจ้าเอาไว้แล้ว หลังจากที่ได้ยินเพลงนั้นโดยบังเอิญ
เพลงที่เหมือนแต่งขึ้นมาเพื่อหรรษาตอนที่สับสนจากการเลิกราครั้งนั้น
เพลงที่ถ่ายทอดออกมาได้บาดใจหรรษาจนคนที่ไม่เคยคิดจะก้มหัวให้ใครต้องคุกเข่าขอร้องจากพระผู้เป็นเจ้า

‘บอกหน่อยเถิดรัก บอกว่าเป็นเช่นไร
ฉันไม่เคยรู้ว่าทำไม ฉันไม่เคยเข้าใจอะไร
ทำไมเมื่อมีรัก ฉันจึงต้องช้ำใจ
หากเป็นอย่างนั้นขอได้ไหม บอกมาว่ารักคืออะไร
บอกมาได้ไหมเป็นยังไง บอกมาได้ไหม…
นานเท่าไร แต่ดูเหมือนว่ามันยังไกล
และดูเหมือนเวลาไม่เคยทำมันให้จาง
บอกหน่อยเถิดรัก บอกว่าเป็นเช่นไร
ฉันไม่เคยรู้ว่าทำไม ฉันไม่เคยเข้าใจอะไร
ทำไมเมื่อมีรัก ฉันจึงต้องช้ำใจ
หากเป็นอย่างนั้นขอได้ไหม ให้ฉันไม่รักใคร’

ทีแรกพระเจ้าเหมือนจะปราณีให้หรรษาเป็นคนที่กอบโกยความสุขใส่ตัวได้โดยไม่ต้องรักใครให้เหนื่อยหัวใจอีก แต่สิ่งที่อุบัติขึ้นมาและมันกระทันหันโดยไม่ได้ตั้งตัวในคืนนั้นทำให้มันกลายเป็นรักที่เกิดขึ้นเร็วเกินเหตุ เร็วจนหรรษาแทบจะไม่รู้เลยว่าเขารักเมตตาไปตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่สุดท้าย...สุดท้ายก็รักมันเข้าจนได้
หรรษายอมรับข้อเสนอของเมตอย่างง่ายดายไม่ใช่เขารำคาญหรือเบื่อหน่ายจนอยากจะเขี่ยมันทิ้งหรอก ไม่เคยรู้สึกแบบนั้นแม้ว่ามันจะไม่ใช่คนรักที่เลิศเลออะไรเลย แต่มันก็มีมุมที่ทำให้หรรษาได้ปล่อยตัวตามสบายและรู้สึกราวกับว่าตัวเองไม่ได้ถูกใครผูกมัดหรือแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ แต่สิ่งนั้นก็ทำให้หรรษาตอบแทนกลับไปด้วยความซื่อสัตย์ต่อมันเช่นกัน หรรษาเลิกเสเพลแม้ว่าการคบกับมันเป็นเพียงการรับผิดชอบในความนึกสนุกและคึกคะนองของตัวเองเพียงเพราะเมตตาใสเกินกว่าที่เขาจะทำให้มันหมองลงได้ แต่ไม่ว่าจะทำตัวดีแค่ไหนเป็นตัวของตัวเองยังไงเมตตาก็ยังระแวงในความรักของเขาอยู่ดี
มันไม่เคยเชื่อในความรักของหรรษา มันยังคลางแคลงใจแม้ว่าเขาจะเคยบอกมันไปแล้วอย่างลูกผู้ชายว่า ‘รัก’
แม้จะแค่พลั้งปากพูดแต่อย่าลืมว่าสิ่งที่พูดออกมาโดยไม่มีสาเหตุนั้นล้วนมาจากจิตใต้สำนึก ลึกๆแล้วมันยังกลัวว่าหรรษาจะหลอกมันว่ารักอยู่ดี
เขาพยายามเรียนรู้ในสิ่งที่มันเป็นและเพียงแค่หวังเล็กๆว่าเมตตาก็จะพยายามเรียนรู้ในสิ่งที่หรรษาเป็นเช่นกัน เขาแค่อยากให้เราเข้าใจในกันและกัน ถ้าเป็นอย่างนั้นได้แล้ว เราจะไม่ฝืนตัวเองในความรักครั้งนี้เลย และมันจะยาวนานไปตลอดกาล
ก้นกรองบุหรี่เรียงเป็นคำว่าเมตตาพอดิบพอดีราวกับตั้งใจ หรรษากองมันไว้ใน ‘โลกส่วนตัว’ เพื่อเตือนสติตัวเองให้รู้ว่าเขากังวลกับการตัดสินใจครั้งนี้มากแค่ไหน
แม้มันจะเป็นบททดสอบจิตใจที่โหดร้ายมากสำหรับหรรษา แต่เขาก็หวังอยู่ลึกๆว่ามันคงจะโหดร้ายกับเมตตาพอๆกัน มันจะต้องมากพอที่จะทำให้เราทั้งสองคนรู้ว่า เราไม่น่าจะขาดกันได้ และการตัดสินใจอะไรง่ายๆด้วยอารมณ์น้อยใจชั่ววูบแบบนี้ ไม่ว่าเขาหรือตัวมันเองต่างก็เจ็บปวดเหมือนๆกัน
หรรษาทิ้งความหน่วงหนักไว้ที่ ‘โลกส่วนตัว’หลังเล็ก เขาทิ้งช่วงให้อารมณ์เข้าสู่ภาวะปกติก่อนจะเดินกลับมาที่บ้าน
บ้านที่ตอนนี้อบอวลไปด้วยความสุขที่เกิดจากรักครั้งใหม่ของพ่อเขากับคุณนายกาญจนา หรรษาเตรียมพร้อมที่จะพบกับชุดคอมโบ้เซตจากว่าที่แม่เลี้ยงและว่าที่แม่ยายในคนๆเดียวกัน แต่แม่ของเมตตากลับเป็นฝ่ายนิ่งเฉย คนที่ดูเหมือนจะเป็นเดือดเป็นฟืนเป็นไฟแทนไอ้หัวถั่วคงจะหนีไม่พ้นว่าที่พ่อเลี้ยงคนใหม่ของมันนั่นแหละ
“เด็กสมัยนี้นี่มันความอดทนต่ำกันจริงเนาะคุณกาญเนาะ เอะอะก็เอาแต่อารมณ์เข้าห้ำหั่นกัน สุดท้ายก็เจ็บพอๆกันทั้งสองฝ่าย นี่ผมไม่ได้ว่าใครเลยนะคุณ แค่พูดลอยๆ”
แต่การพูดลอยๆของพ่อกลับปรายตามองมาที่หรรษาอย่างจงใจ เขาไม่มีคำพูดคำใดหลุดออกมาจากปากสนองความอยากรู้ของพ่อเลยสักสิ่ง เหลือบตามองอากัปกริยาของแม่เมตตาอีกครั้ง คราวนี้สายตาแม่ที่ลูกชายเพิ่งจะบอกเลิกกับเขาแล้วหนีออกไปจากบ้านมองมาที่หรรษาอย่างอ่อนโยนและเข้าอกเข้าใจเขาเป็นที่สุด บางทีสายตาที่มองมานี้ดูจะมีความปราณีต่อหรรษามากกว่าพ่อของตัวเองซะอีก
“ดีแล้วล่ะที่เป็นแบบนี้ เมตมันจะได้รู้ว่าเมื่อมีรักก็ต้องมีเลิก มีสุขก็ต้องมีทุกข์ อยู่ที่มันจะเลือกเข้มแข็งหรืออ่อนแอ มันโตแล้วมันก็ควรจะตัดสินใจดำเนินชีวิตได้สักที”
หรรษามองหน้าผู้เป็นมารดาของคนรักอย่างนึกไม่ถึง เขานึกย้อนไปในวันแรกที่คุณนายกาญจนาเหมือนอาจุมม่านางหนึ่งที่เอาแต่ใจตัวเองและโวยวายเอาแต่ได้อย่างน่ารำคาญกับคุณนายกาญจนาในวันนี้ที่เป็นผู้ใหญ่มีความคิดความอ่าน มีเหตุผล และที่สำคัญ หรรษาคิดว่าเมตมันก็มีส่วนเหมือนแม่อยู่มาก สิ่งนั้นคือการมองโลกในแง่ดี และที่สำคัญ สองคนนี้ใจเด็ดเดี่ยวพอๆกันเลย
หรรษากำลังจะปริปากพูดแต่ดูเหมือนว่าแม่ของเมตตารู้ทันว่าเขาจะพูดอะไร คุณนายกาญจนาเลยส่ายหน้าและยิ้มให้เหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่าเข้าใจในสิ่งที่หรรษาทำ แต่สิ่งที่ทำลงไปนั้นหรรษาก็ไม่มั่นใจเลยว่ามันคือทางเลือกที่ดี เขาปล่อยให้เมตตัดสินใจด้วยตัวของมันเอง และปล่อยคนที่เขาคิดว่ารักมันหมดใจเดินออกไปง่ายๆ
มันอุบัติขึ้นเร็วมาก ไม่ว่าความรักหรือความไม่เข้าใจจนทำให้มีการบอกเลิกกันในวันนี้
“เมตมันอ่อนหัด แม้ว่ามันจะมีความพยายามแต่ก็ยังอ่อนหัด”
คุณนายกาญจนาพูดได้แค่นี้ก็หัวเราะลั่นบ้าน
“ผมฝากดูแลมันด้วยนะครับ”
“มันโตพอที่จะต้องดูแลตัวเองและหันกลับมาดูแลแม่บ้างแล้วนะหรรษา แม่แก่ลงทุกวันแล้วมันก็โตขึ้นทุกวันเหมือนกัน หน้าที่ดูแลกันเราควรจะสลับตำแหน่งกันได้แล้ว”
“แต่มันยังไม่มีประสบการณ์เรื่องนี้ไม่ใช่เหรอครับ”
กลายเป็นหรรษาซะอีกที่เป็นห่วงมัน
“หรรษาโกรธจนอยากจะเลิกกับมันจริงๆหรือแค่อยากสอนมันกันล่ะ”
“ทั้งสองอย่างครับ ผมคิดว่าคนเราแค่รักกันมันไม่พอ ความรักถ้าจะให้ไปกันรอดมันควรจะเข้าใจและเชื่อมั่นต่อกัน”
“แม่ก็เห็นด้วยนะ เลยปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ คนเรามันก็มีครั้งแรกกันทั้งนั้น เมตมันมีผัวครั้งแรกแล้วก็เลิกกับผัวครั้งแรก เห็นมั้ย คนเราก็ต้องมีทั้งสุขแรกและเสียใจครั้งแรกกันทั้งนั้น แล้วทุกอย่างก็ผ่านไป จนวันหนึ่งเราก็จะเข้าใจกับชีวิต หรรษากับเมตตามากันได้ไกลขนาดนี้แม่ก็คิดว่ามันมหัศจรรย์มากแล้วล่ะ”
“ตอนเค้าไปก็ไม่รั้งเค้าไว้วะไอ้ลูกเวร พอเขาไปจริงๆเสือกทำหน้าละห้อย เป็นห่วงก็ตามไปง้อเค้าดิวะ ไม่เคยง้อใครก็ลองหัดทำดูบ้างนะหรรษาแกจะได้มีง้อแรกกับเค้ามั่ง”
หรรษามองหน้าพ่อตัวเอง เขารู้ว่าพ่ออยากให้ทำอย่างนั้นจริงๆจนตัวเองลังเล หากไปง้อไอ้หัวถั่วตอนนี้แล้วอธิบายให้มันฟังว่าทำไมหรรษาถึงได้เล่นสงครามประสาทกับมันจนมันระเบิดอารมณ์ขึ้นมาเพราะว่าเขาแค่โกรธที่มันยังระแวงว่าหรรษาแค่หลอกมันว่ารัก อยากให้มันเชื่อมั่นในตัวเขาให้มากกว่านี้คนเข้าใจยากอย่างไอ้หัวถั่วจะเข้าใจมั้ยนะ
“ทิ้งระยะก่อนเถอะหรรษา ไว้ถ้าหากท่าไม่ค่อยดีแล้วแม่จะบอก แต่ถ้าหรรษาคิดว่ามันควรจะจบลงแค่นี้พอแล้ว แม่จะหาทางให้เมตมันตัดใจเองแหละไม่ต้องกลัว”
หรรษาพยักหน้ารับ ทั้งๆที่คิดว่าคงจะมีแต่คนรุมด่าเขาที่ปล่อยให้เรื่องเป็นไปแบบนั้น แต่สุดท้ายเหมือนทุกคนจะเห็นด้วยในสิ่งที่หรรษาทำลงไปจนเขาเองนึกเห็นใจและสงสารไอ้หัวถั่วขึ้นมาจับใจเลย ไม่รู้ตอนนี้มันจะเป็นยังไงบ้าง ที่สำคัญคนไม่เคยไปไหนมาไหนคนเดียวอย่างมันจะหาทางกลับบ้านถูกมั้ย

ก๊อกๆ
หรรษาเดินมาเปิดประตูให้คนเป็นพ่ออย่างไม่เต็มใจนัก พ่อมองหน้าเขาอย่างสงสารผสมกับสะใจอยู่ลึกๆที่เห็นหรรษาสงบนิ่งเป็นน้ำแข็งขั้วโลกอยู่ในห้องได้
“เมียแกอะ เอ้ยไม่ใช่สินะ อดีตเมียแกอะหรรษา กลับถึงบ้านแล้วนะ คุณกาญเค้าโทรมาบอก”
“ครับ”
หรรษาตอบรับเสียงเรียบ พ่อเลิกคิ้วสูงเหมือนตั้งใจมาพบกับสีหน้าอีกอารมณ์หนึ่งของหรรษา ไม่ใช่สีหน้าเรียบเฉยธรรมดาแบบนี้
“ไม่ตื่นเต้นหรือดีใจเลยเหรอวะที่หนูเมตปลอดภัย”
“มันโตจะตายแล้วพ่อ กลับบ้านเองได้ก็ถือว่าปกติไม่ใช่เหรอ ทำไมผมต้องตื่นเต้นดีใจ ถ้าเลิกกับผมไปแล้วมันท้องก็ว่าไปอย่าง อันนั้นอะพ่อจะได้เห็นหน้าตื่นตกใจของผมแน่ๆ”
“แกจะเลิกกับหนูเมตจริงๆเหรอวะ”
“เมตมันยังไม่ประสาเรื่องความรักเลยนะพ่อ คบกันไปก็คงจะทะเลาะกันอยู่นั่นแหละ ก็เหมือนกับตอนแอนหรือปอพ่อก็รู้ก็เห็นนี่ครับ”
“แต่หนูเมตเค้า...”
หรรษายกมือห้ามไม่ให้พ่อพูดต่อ
“ผมรู้ว่าพ่อชอบมัน ผมเองก็ชอบมัน แต่คนเราถ้าไม่มั่นใจกันเชื่อใจกันมันก็อยู่ได้ไม่นานหรอกพ่อ”
“หนูเมตแค่สับสน ตอนพวกแกคบกันแรกๆพ่อก็คอยดูอยู่ห่างๆว่าพวกแกจะไปรอดกันได้สักกี่น้ำ แต่พอดูพวกแกคบกันทั้งๆที่ต่างกันสุดขั้วแล้วพ่อก็คิดว่ามันก็เป็นรสชาติชีวิตที่กลมกล่อมดีนะเว้ย แต่ก็นั่นแหละนะ แกทั้งคู่ก็คงจะเผื่อใจกันไว้บ้างแล้วใช่มั้ย แต่การที่ได้ใกล้ชิดกันทุกวันๆได้เรียนรู้กันเรื่อยๆมันก็เลยผูกพันกัน ถลำลึกกันจนกลายเป็นความรัก พอรักแล้วมันก็อยากครอบครองกันทั้งนั้นนั่นแหละ แต่เพราะความไม่มั่นใจหนูเมตเค้าก็เลยกลัว แกต้องยอมรับนะหรรษา ในสายตาคนอื่นแกมันก็เสือป่าดีๆนี่เอง จะมากลายเป็นแมวเชื่องๆเพราะเด็กธรรมดาๆคนเดียวมันก็ยังไงอยู่”
“ผมรู้ ผมเลยคิดว่าผมควรให้เวลาเมตได้ถามใจตัวเองว่าจริงๆแล้วมันรักผมในรูปแบบไหนกันแน่ หรือบางทีผมมันก็แค่ของใหม่ที่เพิ่งเคยรู้จักอยู่ไปนานๆมันอาจจะรู้ใจตัวเองว่าไม่ได้ชอบแบบนี้ก็ได้พ่อ”
“ถ้าหนูเมตไม่ได้รักแกจริงๆ คนที่จะปางตายก็คือแกนะหรรษา”
“ผมถึงได้เครียดอยู่นี่ไงล่ะพ่อ เครียดว่าตกลงแล้วมันหรือผมกันแน่ที่เหมือนจะเจ็บปางตาย แต่ก็ดีแล้วแหละ เพราะนอกจากมันจะได้รู้จักใจตัวเองแล้ว ผมเองก็จะได้รู้จักใจตัวเองเหมือนกัน”
“ถ้าคิดว่าทำดีแล้วก็ทำต่อไปสิวะ ในเมื่อแกตัดสินใจแล้วจะมานั่งอมทุกขือยู่ทำไมล่ะ”
“ทุกข์เพราะว่ายังไม่ทันข้ามวันเหมือนผมจะคิดถึงมันอะพ่อ”
“ฮ่าๆ กูว่าแล้ว ที่แท้แกเองก็อ่อนหัดถึงจะมีความพยายามแต่ก็ยังอ่อนหัดละว้าหรรษา”
“ช่างผมเถอะน่าพ่อ  ผมทุกข์เองผมก็แก้มันเองแหละน่า”
“แก้ไงวะ”
“ยังไม่รู้เหมือนกัน คงแล้วแต่มันแหละพ่อ แล้วแต่มันว่าจะให้คำตอบตัวเองว่ายังไง”
“ไม่ใช่ว่าเมียแกมันเดินมึนๆออกไปเพราะไม่เข้าใจว่าแกโกรธอะไรมันนะเว้ย”
“ผมก็กลัวว่าจะเป็นอย่างนั้นเหมือนกันอะ มันยิ่งหัวถั่วอยู่”
“ก็เรื่องมันไม่เป็นเรื่องนี่หว่า เรื่องเล็กเห็บหมาแค่นี้แกตีให้มันใหญ่ได้นี่เป็นใครๆก็ต้องงงแหละว้า หรือจริงๆที่แล้วหรรษาทำแบบนี้เพราะอยากจะเบี่ยงเบนความสนใจของหนูเมตออกจากไอ้เพทายมันล่ะ จริงๆแล้วแกไม่อยากให้หนูเมตไปสนใจเรื่องคนอื่นมากกว่าตัวเองใช่มั้ย”
“เรื่องแค่นั้นผมไม่เอามาเป็นประเด็นหรอกพ่อ ผมเคยคุยกับมันแล้ว ลองมันตั้งใจจะทำอะไรมันก็ต้องทำให้ได้แหละ แล้วผมก็คิดดีแล้วว่ามันคิดทำในสิ่งที่ดีที่จะช่วยสองคนนั้น ส่วนบทสรุปจะออกมาในรูปแบบไหนก็ให้มันเจอด้วยตัวเอง มันก็เป็นอีกบทเรียนหนึ่งที่จะทำให้มันรู้ว่าโลกนี้อยู่ยากกว่าที่มันคิดเยอะ มันจะได้แกร่ง”
“เออ แล้วแต่พวกเอ็งสองคนก็แล้วกัน จัดการชีวิตกันเอาเอง พ่อปวดกบาลจะแย่อยู่แล้ว คนเป็นลูกก็อยู่ในสภาวะต้องการคนดูแล คนเป็นแม่ก็อยู่ในสภาวะอยากให้ลูกเรียนรู้ความโหดร้ายบนโลกใบนี้ นี่คุณกาญเค้าว่าถ้าเมตตากับแกคบกันได้ด้วยดีเค้าจะลองถามหนูเมตดูว่าอยากอยู่ในรั้วเด็กช่างบ้างมั้ย”
“อะไรนะพ่อ แม่มันจะให้ย้ายมาเรียนที่วิทยาลัยเราเนี่ยเหรอ ไม่ไหวมั้ง วันก่อนมันไปเจอเค้าตีกันมันจะยังสลบเลย ถ้าย้ายมาอยู่นี่ไม่ช็อคตายเลยเหรอพ่อ”
“ก็ถ้าแม่เค้าเต็มใจอย่างนี้แสดงว่าเค้าคิดดีแล้วสิวะว่าไม่อันตรายถึงขนาดให้ลูกมาเรียนไม่ได้หรอก”
“ทำตัวแปลกๆทั้งแม่ทั้งลูก ถึงว่าไอ้หัวถั่วถึงได้โตมาประหลาดๆอย่างนี้ มีอย่างที่ไหนคิดจะส่งลูกให้มาอยู่ในที่ที่คนเค้าอยากจะหลีกเลี่ยงกันใจจะขาด”
“แกพูดงี้ก็ไม่ถูกนะเว้ยไอ้ลูกเวร แกพูดงี้ก็เหมือนด่าว่าพ่อไม่รักแกอะดิวะ เพราะพ่อก็ให้แกเรียนในที่ที่อันตรายเหมือนกัน”
“มันไม่เหมือนกันหรอกพ่อ ผมใช้ชีวิตแบบนี้จนชินแล้ว รู้ทางหนีทีไล่รู้จักหลบหลีกแล้ว แต่เมตมันยังไม่รู้อะไรเลยนะ”
“เพราะแกอยู่มาได้คุณกาญเค้าถึงได้คิดว่าหนูเมตเองก็น่าจะอยู่ได้ คนเราถ้ารู้จักปรับตัวมันอยู่ที่ไหนก็ได้นะเว้ยหรรษา”
“เรื่องนี้ผมว่าเอาไว้คุยกันทีหลังเถอะพ่อ ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นไงต่อไป ถ้าเมตมันตัดใจจริงๆก็คงจบ”
“แต่พ่อกับคุณกาญไม่จบกันนะเว้ย เรารักกันและเราจะคบกัน ถ้าพวกแกเลิกกันจริงๆ แกสองคนก็จะอยู่ในฐานะพี่น้อง ต้องอยู่กันให้ได้นะหรรษา แกคิดว่าทำได้มั้ยล่ะ”
“ไม่รู้สิพ่อ แต่ผมกับปอแล้วก็กับแอนเราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ ผมคิดว่ากับเมตผมก็คงทำได้มั้ง”
“ก็คอยดูกันต่อไปละกัน อย่าปล่อยทิ้งไว้นานนะหรรษา ถ้าหนูเมตอยากคืนดีกับแกแต่ไม่กล้ามาง้อ แกก็ไปง้อก่อนนะเว้ย”
“เสียฟอร์มแย่เลย”
“แล้วฟอร์มมันให้ความสุขแกได้เท่ากับคนที่เรารักมั้ยละไอ้ลูกบ้า ไปละ ไปคุยโทรศัพท์หวานแหววกับแฟนดีกว่า พรุ่งนี้ลงทุนกับหุ้นตัวไหนดีน้า สงสัยคงต้องปรึกษาคุณกาญจนาทั้งคืนซะแล้ว”
พ่อเดินผิวปากกลับห้องไปอย่างมีความสุข แต่หรรษากลับทรุดนั่งลงอย่างหวั่นใจ เมตตาใจแข็งกว่าที่เค้าคิดไว้มาก จริงๆเขาวาดภาพเอาไว้ว่าเมตมันจะโวยวายใส่เขาจนรู้คำตอบซะอีกว่าหรรษาโกรธอะไร ไม่คิดว่ามันจะตัดสินใจแบบนี้
เฮ้ออออออออออออออ!!
หยิบโทรศัพท์มาดูกี่ทีก็ไม่มีแม้แต่ไลน์หรือมิสคอลล์ หน้าจอของหรรษานิ่งสนิท มันนิ่งจนเหงาขึ้นมาจับใจ คืนนี้เป็นคืนที่หรรษาไม่ได้สบถด่าเมตตาว่าไอ้บ้าใส่ไลน์เลยสักคำ
ข้อความล่าสุดที่เคยคุยกันทิ้งไว้ มันพิมพ์ไลน์เรียกชื่อเขาแล้วเงียบไปไม่พิมพ์อะไรต่อ พอหรรษาตอบกลับไปว่าอะไรนั่นแหละ มันถึงได้ตอบกลับมาเหมือนตั้งสวิตซ์อัตโนมัติว่าก้นมันเป็นสิว ไม่พอ มันยังส่งรูปหลักฐานที่พยายามถ่ายผ่านกระจกมาให้หรรษาดูอย่างทุลักทุเล
‘กูแพ้แล้วล่ะเมต กูคิดว่ากูกำลังคิดถึงมึงว่ะ’
หรรษาพิมพ์ไลน์ค้างเอาไว้ ต่อสู้กับความรู้สึกในใจอยู่นานกว่าจะลบข้อความนี้ทิ้งไปได้ แม่มันพูดถูก เขาควรเปิดโอกาสให้เมตถามใจตัวเองบ้างว่าถ้าหรรษายังคงเป็นหรรษาอยู่แบบนี้ เมตจะยังรักเขาที่เขาเป็นแบบนี้ไหม แล้วก็เปิดโอกาสให้หรรษาถามใจตัวเองเหมือนกันว่าเขายังเต็มใจที่จะดูแลคนที่แม่ยัดเยียดให้อย่างเมตตามั้ยหากมันยังคงหัวถั่วได้สม่ำเสมออยู่อย่างนี้
คำตอบของหรรษามันก็อุบัติขึ้นมาเร็วเกินเหตุอีกแล้ว
เร็วจนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างหรรษาจะยอมรับความเป็นเมตตาได้อย่างเต็มใจ ตอนนี้คงเหลือแค่ว่ารอเวลา รอเวลาให้เมตตาได้ถามใจตัวเองบ้าง
เวลามันก็เสือกเดินไปช้าอย่างน่าจะพวกไปตีให้แหลกฉิบหาย กว่าจะผ่านไปได้ในแต่ละวันหรรษาคิดว่ามันน่าเบื่อหน่ายยิ่งกว่าการได้ข่าวว่าเด็กในวิทยาลัยเขาไปหาเรื่องตีกับคู่อริโดยไร้สาเหตุอีกแล้ว
“หรรษา มึงจะไปเคลียร์ให้น้องปีหนึ่งมันมั้ยวะ”
เมืองแมนคนเดิมวิ่งหน้าตั้งมาถามหรรษาเหมือนต้องการให้เค้าตัดสินใจว่าจะยกพวกไปกอบกู้เอกราชในครั้งนี้หรือไม่
“ไม่ว่ะ กูเบื่อแล้วกูก็ขี้เกียจ ช่วงนี้ไม่มีอารมณ์จะตีกับใคร”
“งั้นไปลงอ่างกันมั้ย กูมีที่เด็ดที่ใหม่นะเว้ย”
“ไม่เอา กูอยากอยู่นิ่งๆว่ะมึง ใครจะไปตีไปตายกันที่ไหนก็ไปเหอะ แม่งใช้ชีวิตให้มันมีสาระกันบ้างไม่ได้งั้นจะทำอะไรก็ทำเลย”
“ก็ถ้ามึงไม่นำพวกเราก็คงรวมตัวกันได้ไม่เท่าไหร่ ขืนไปก็ตายหมู่ดิวะหรรษา”
“ก็ดีแล้ว หัดใจเย็นๆกันบ้างดิวะ ไม่ใช่พวกแม่งยุอะไรมาก็ขึ้นเจ็บตัวนี่มันสนุกตรงไหนวะแมน”
“มึงเป็นอะไรไปเปล่าวะหรรษา กูรู้สึกว่าอุดมการณ์มึงเปลี่ยนไป”
“กูไม่เป็นไรหรอก กูแค่เบื่อน่ะ”
เบื่อมากๆ การกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมๆตอนที่ยังไม่มีไอ้หัวถั่วเข้ามานี่มันน่าเบื่อจนอยากหนีหน้าไปจากตรงนี้ หรรษาผุดลุกขึ้นจนพวกที่มารวมตัวกันฟังการตัดสินใจของหรรษาแตกกระจายเกลื่อน
“เฮ้ย หรรษาไปไหนวะ” เมืองแมนยังคงตื้อเขาไม่เลิก
“ไปจากตรงนี้แล้วไม่ต้องตามกูมานะถ้าไม่อยากมีเรื่อง”
หรรษาตอบกลับไปโดยไม่หันกลับมามองว่าคำพูดของตัวเองเป็นสัญลักษณ์ให้เด็กช่างทุกชั้นปีที่รวมตัวกันอยู่ตรงนี้วงแตกกันอย่างเป็นทางการ
เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะไปไหน ของขวัญวันวาเลนไทน์ที่ตั้งใจทำให้ลูกสาวที่ลานสเก็ตก็ยังคงค้างเอาไว้ยังไม่มีใจจะทำให้เสร็จเลยสักที
ตั้งใจว่าจะควงมันเอาของขวัญไปให้อังซังด้วยกัน แต่ตอนนี้คงต้องเลื่อนออกไปก่อน หรรษาไม่รู้ว่าต้องเลื่อนออกไปนานแค่ไหน
เขาตัดสินใจไปในที่ๆไปเป็นประจำในช่วงหลังมานี้ เพิ่งระลึกได้ตอนนี้เองว่าหรรษาตั้งใจจะต่อต้านการบังคับให้รับผิดชอบมันแต่กลายเป็นว่าหรรษาแทบจะเป็นนิสิตขอมหาลัยที่เมตเรียนอยู่แล้วเพราะเขามาที่นี่บ่อยจนไม่รู้ตัว

มีต่อค่ะ
v
v
v

[Poes]

“เมตมันเหม่อ บางทีเพื่อนเผลอๆมันก็นั่งน้ำตาไหล”
หรรษามานั่งหลบอยู่ในมุมที่เคยมานั่งเป็นประจำตอนมารอรับเมต เจอกับกุ้งนางที่ปลีกตัวมาดูดบุหรี่แถวนี้พอดี
“ถามหน่อยได้มั้ยหรรษาว่าทะเลาะอะไรกับมันเหรอ กับไอ้เมตน่ะ”
“มันบอกพวกกุ้งนางว่าไงล่ะ”
หรรษาหยิบบุหรี่ของตัวเองขึ้นมาจ่อปากบ้าง ลมแรกหรรษาอัดเข้าปอดตัวเองลึกแล้วปล่อยมันออกมาราวกับกำลังจะระบายความอึดอัดในใจตัวเองออกไป
“มันไม่พูดอะไรเลย ส่ายหน้าอย่างเดียว จากที่เคยพูดตลอดเวลากลายเป็นว่าเพื่อนถามคำตอบคำ เรียนเสร็จมันก็ขอตัวกลับบ้าน นี่พวกโมเมกับภูผาแทบจะไขว้ขากันเกี่ยวหน้าผากแล้ว”
“มันเป็นถึงขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อืม มันเหมือนกำลังฝืนตัวเองให้พวกกุ้งนางเห็นว่ามันเข้มแข็ง แต่พอเผลอเท่านั้นแหละ มันก็แอบเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม มันแก้ตัวว่ามันหาว แต่อย่างมันอะนะที่ปิดพวกเราได้ บอกได้มั้ยว่าทะเลาะอะไรกันหรือว่าเพราะเรื่องเพทายกับแฟนของเค้า”
“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ไม่ใช่เรื่องสองคนนั้นด้วย เราไม่ทะเลาะกันเพราะเรื่องคนอื่นหรอก หากเราจะทะเลาะกันต้องเป็นเรื่องของเราสองคนเท่านั้น เพราะคนเราถ้ารักกันมันต้องเป็นเรื่องของคนสองคน จริงมั้ย”
หรรษาพูดชัดถ้อยชัดคำเพราะเขารู้สึกว่ามันต้องเป็นอย่างนั้นจริงๆ แม้หรรษาจะยังคงบอกตัวเองอยู่ซ้ำๆว่าจริงๆแล้วเขาเองก็ไม่เข้าใจในรักสักเท่าไหร่ ยังคงถามหาความหมายของมันไม่เว้นแต่ละวัน แต่พอรู้สึกว่ามีเมตเข้ามาข้องเกี่ยวในคำว่ารักของหรรษาในครั้งนี้ เขาก็มั่นใจที่จะพูดหรือสบตากับเพื่อนสนิทในกลุ่มของเมตตา กุ้งนางพยักหน้าให้เขาอย่างยอมรับ เธออัดบุหรี่เข้าปอดแล้วพ่นควันออกมาเหมือนต้องการให้ความคิดของตัวเองตกตะกอนเป็นความเข้าใจ
“บางทีเมตเองมันก็ไม่ได้เข้าใจความสลับซับซ้อนในเรื่องของความรักของนะหรรษา มันของเลี้ยงมาอย่างเด็กที่อยู่ในกรอบ เป็นพวกเราเองที่เสี้ยมสอนให้มันใจแตก เป็นพวกเราเองที่ยุยงให้มันแหกกฎเหล็กของแม่มันออกมาจนมาเจอกับหรรษา พวกเราก็ดีใจนะที่หรรษาเข้ามาหยุดให้เมตมันสนุกกับเรื่องผิดๆเพียงแค่นี้ เพราะตัวตนจริงๆของเมต มันเป็นเพื่อนที่น่ารักและดีมากสำหรับพวกเรา และมันก็น่าจะเป็นแฟนที่ดีได้ ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม หรรษาคิดว่างั้นป่าวล่ะ”
“อืม แล้วกุ้งนางคิดว่าคนอย่างเราตามเฝ้ารับเฝ้าส่งมันที่ผ่านมานั้นเพราะเราสร้างภาพเหรอ เพราะเรากลัวที่แม่มันขู่เหรอ มันก็ไม่ใช่ใช่มะ คนอย่างเราทำอะไรเพราะใจอยากทำเท่านั้น แต่เราคิดว่ายังมีอีกหลายอย่างที่เมตควรจะพบเจอและสร้างภูมิต้านทานให้กับเรื่องนั้น”
“แสดงว่าหรรษาไม่ได้จะเลิกกับมันจริงๆใช่มั้ย ตั้งใจจะแค่สอนมันให้รู้รสชาติของชีวิตใช่ปะ”
“ก็ทำนองนั้นอะนะ ถ้ามันไม่ตัดใจจากเราจริงๆซะก่อน”
“ระหว่างมันกับหรรษาอาจจะเป็นเรื่องที่ดูง่ายดาย แต่เรามั่นใจนะว่าถ้าเมตมันลองรักใครเข้าแล้วมันคงเลิกรักคนๆนั้นยาก เพราะในชีวิตมันมีคนที่มันรักและรักมันไม่กี่คนหรอก”
“มันไม่ค่อยทำตัวขาดความอบอุ่นนะ”
“เพราะมันไม่คิดว่ามันขาดไง แต่ตอนนี้ ตอนนี้คงเป็นครั้งแรกที่เมตมันรู้สึกว่ามันขาด เออ แล้วนี่หรรษามาที่นี่ทำไมเหรอ”
“มาดูว่ามันเป็นไงบ้าง”
“วันนี้มันเห่าทั้งวัน เอ่อ อย่าทำหน้างงสิ มันคงแพ้อากาศน่ะ มันไอ ไอ้นิวเลยไล่ให้มันกลับบ้านไปพักผ่อน”
“เหรอ แล้วมันเป็นอะไรมากเปล่า”
“ไม่รู้สิ เพราะช่วงนี้มันก็ซึมๆของมันอยู่แล้ว ถ้าไม่นับว่ามันไอตลอดก็ไม่รู้หรอกว่ามันป่วยหรือตรอมใจน่ะ”
ในอกหรรษาวูบลึกเหมือนคนตกเหว เขาโทษตัวเองที่เล่นแรงเกินไปจนอีกคนถึงกับไม่สบายทั้งๆที่หรรษาก็บอกตัวเองว่าเจ็บปวดกับเรื่องนี้จนเจียนคลั่งเหมือนกันแต่เขากลับแข็งแรงดี
“แล้วมันกลับบ้านมั้ย”
“กลับสิ โดยเพื่อนๆไล่ขนาดนี้ ันเองก็ไม่ได้มีสมาธิเรียนอะไรกับเขาหรอกช่วงนี้”
“แล้วกลับยังไงล่ะ”
“มันกลับรถเมล์ เดี๋ยวนี้มันเริ่มนั่งรถเมล์ได้แล้วมันเลยเห่อภูมิใจของมันน่ะ”
“งั้นเราไปก่อนนะกุ้งนาง”
“จะตามไปดูมันเหรอ”
“อืม”
“ถ้าเป็นห่วงกันขนาดนี้ก็ไม่ต้องลองใจกันแล้วล่ะหรรษา รีบปรับความเข้าใจกันเหอะ ตอนนี้ไอ้เมตมันโทรมจนกลายเป็นถั่วตาโหลแล้ว”
“ขอบใจนะกุ้งนาง”
“ไม่เป็นไร กุ้งนางเข้้าใจความรู้สึกของคนไม่สมหวังในรักดีอะ เข้าใจจนช่ำชองกับเรื่องพวกนี้แล้ว”
หรรษายิ้มบางๆให้กุ้งนางก่อนจะแยกย้ายออกมาเดินตามหามันตามป้ายรถเมล์ เขาวิ่งหาสุดกำลังเพราะกลัวคลาดกันมันแต่โชคยังดีที่วันนี้คนแน่นเอาการเพราะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์แล้ว เลยได้เห็นคนที่กำลังตามหาปะปนอยู่กับฝูงนักศึกษาฝูงใหญ่ที่กำลังรอรถคันเดียวกัน
มันขึ้นทางประตูหน้าหรรษากระโดดขึ้นประตูหลังคนแน่นจนไม่มีที่จะยืน มันแออัดยัดเยียดแต่หรรษาก็ยังเห็นว่ามันยืนอยู่กลางๆคันรถ มันมองไม่เห็นเขาหรอก เพราะมันมัวแต่มองข้างทาง อากาสร้อนอบอ้าวและการแออัดของคนทำให้มันเหงื่อท่วมตัว กลิ่นคนในรถที่มาจากร้อยพ่อพันแม่ตลบอบอวลจนชวนคลื่นเหียน มันทำหน้าผะอืดผะอมอยู่หลายครั้ง หรรษารู้เลยว่ามันกำลังอดทนกับร่างกายที่ต่อต้านออกมาอย่างสุดกำลัง เขาสงสารมันแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง
รถวิ่งมาด้วยสภาพนี้จนมาถึงห้างสรรพสินค้าชื่อดังก็เหมือนกับงานเทกระจาด คนที่เคยอัดกันจนแทบจะไม่มีอากาศหายใจโล่งขึ้นมาจนมีที่ให้เลือกนั่งตามสบาย หรรษาเลือกที่จะเป็นเด็กท้ายรถในขณะที่เมตตาเลือกที่จะนั่งเบาะใกล้ๆกับที่ตัวเองยืนอยู่
มันเป็นเรื่องธรรดาของเด็กช่างอย่างหรรษาอยู่แล้วเมื่อรู้ว่าเส้นทางที่ตัวเองไปนั้นผ่านวิทยาลัยคู่อริเขาถึงได้เก็บเสื้อชอปไว้ในเป้ พกติดตัวแค่โทรศัพท์กับกระเป่าสตางค์เท่านั้น เรียกได้ว่าโจรสลัดอย่างเขาพร้อมที่จะสละเรือได้ตลอดเวลาเมื่ออยู่ในสภาวะคับขัน ครั้งนี้ก็เหมือนกัน สัญชาตญาณของหรรษาบอกชัดว่าเรื่องกำลังจะเกิดเมื่อเห็นว่าป้ายข้างหน้าที่ไกลลิบๆออกไปนั้นมีกลุ่มเด็กช่างฝูงใหญ่ และการที่เขาคร่ำหวอดในวงการนี้ทำให้แยกแยะได้ว่าคนกลุ่มใหญ่กลุ่มนั้นมาจากต่างสถาบันกันแต่ที่สำคัญมันเป็นวิทยาลัยคู่อริ ไม่ต้องรอให้กระเป๋ารถเมล์ประกาศหรรษาก็พอจะรู้ล่วงหน้าว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เขาห่วงก็แต่คนที่นั่งหันหน้าหันหลังตื่นตระหนกอยู่กลางคันรถ
พอรถใกล้เข้ามาหรรษาพยายามมองว่าในกลุ่มเด็กพวกนั้นมีพวกเด็กวิทยาลัยเดียวกันกับเขาปนอยู่บ้างหรือไม่ พอสแกนแล้วว่าไม่มีเขาก็ค่อยโล่งใจ หรรษาตัดสินใจทิ้งเป้ไว้บนรถเมล์ พอรถชลอตัวจอดหรรษากะจะลงไปรอรับเมตตาอยู่ข้างล่าง ยังไม่ทันที่เขาจะกระโดลงไปก็เห็นว่าไอ้ตัวดีของเขาเดินไปหาคุณยายที่กำลังตื่นตระหนกในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นอกจากมันจะไม่กลัวพวกนั้นแล้ว มันยังเป็นสุภาพบุรุษช่วยเหลือคนชราอีกด้วย หรรษาเห็นมันกุมมือคุณยายเอาไว้แน่น มันคงตั้งใจแล้วว่านอกจากเอาตัวเองให้รอดแล้วจะต้องช่วยคุณยายคนนั้นไปด้วยให้ได้
หรรษากระโดดลงจากท้ายรถเป็นคนแรก ไอ้เมตมันไม่ทันจะสังเกตุด้วยซ้ำว่าเขาอยู่บนรถคันเดียวกับมันด้วย หรรษาลงไปเตรียมการณ์อยู่เบื้องล่างไม่คิดว่าอารามตกใจของมันจะส่งผลให้มันวิ่งเร็วขนาดนี้ มันไม่ได้วิ่งคนเดียวแต่มันยังลากจูงคุณยายฝ่าฝูงชนที่ไม่รู้ใครต่อใครกระโดดขึ้นรถเมล์คันหนึ่งได้ แต่เป็นรถเมล์ที่ไม่ได้วิ่งผ่านบ้านมันนี่สิที่ทำให้หรรษาตกใจมากกว่าเดิม
หรรษาวิ่งตามมันไปแต่ต้องคอยหลบหลีกผู้คนที่ต่างก็วิ่งหนีเอาชีวิตรอดเหมือนกันเลยทำให้ทิ้งระยะห่างกันไป กว่าหรรษาจะฝ่าวงล้อมออกมาเรียกรถแท็กซี่ให้ตามมันไปได้ก็เล่นซะเขาเหมือนผ่านการถูกยำตีนจากไอ้พวกนั้นซะเอง เขาให้แท็กซี่ตามรถเมล์คันนั้นมาจนสุดสายถึงได้เห็นมันประคองคุณยายคนนั้นลงมาจากรถ พอหรรษาสั่งให้แท็กซี่จอดก็เห็นว่ามันส่งคุณยายขึ้นรถแท็กซี่อีกคันหนึ่งไปแล้ว
หลังจากนั้นหรรษาเห็นมันยืนเคว้ง!!
มันมองหน้ามองหลังแล้วก้มลงมองเงินในฝ่ามือตัวเองแล้วทำหน้ามุ่ย ก่อนตัดสินใจเดินไปตามถนน เขาเลยรีบข้ามสะพานลอยไปอีกฝั่งเพื่อวิ่งไปดักหน้ามันที่สะพานลอยถัดไป
เพียงเพราะไม่อยากให้มันเข้าใจว่าเขาตามมันมา
เพียงเพราะอยากให้มันเข้าใจว่าเป็นเรื่องบังเอิญ
ทั้งๆที่เรื่องบังเอิญน่าจะเกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว แต่การมาบังเอิญเจอกันครั้งที่สองนี้ หรรษาอยากให้มันเป็นเรื่องที่ตั้งใจในความอังเอิญ
เมตตาไม่ต้องรู้หรอกว่าเขาต้องพยายามแค่ไหนกับการมาเจอมันได้ในวันนี้ มันไม่ต้องรู้หรอก เพราะถ้ามันรู้ มันอาจจะหัวเราะเขาจนฟันร่วงเลยก็ได้ว่าคนที่ไม่มีอะไรดีเลิศกว่าใครอย่างมันนั้นทำให้หรรษาเป็นบ้าเป็นหลังได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่เป็นคนรับข้อเสนอเป็นเพื่อนกันของมันเอง
แต่ก็เป็นหรรษาเองนั่นแหละที่ทำไม่ได้อย่างที่รับปากออกไป ใขณะที่มันแข็งใจทำสำเร็จจนหรรษานึกกลัว กลัวว่าเมตจะตัดใจจากเขาได้จริงๆ
มันเหนื่อย มันหอบ แล้วมันก็ไออย่างหนัก!!
มันเดินมองพื้นฟุตบาทจนไม่รู้เลยว่าคนที่ยืนรอมันอยู่ข้างหน้านั้นคือใคร และพอมันชนเขาให้อย่างจังก็เหมือนมันจะตกใจมาก กว่าจะกลับมาปกติได้ หรรษาก็เกือบจะอดใจไม่ไหวคว้ามันมากอดไว้ให้แน่นตั้งหลายที
เราทักทาย เราพูดคุยกันเหมือนแค่คนรู้จักจริงๆ
หรรษาคาดหวังว่ามันจะดีใจที่เจอหน้าเขาจนลืมเรื่องที่เราหมางใจกัน คิดว่ามันจะเนียนให้เขาไปส่งบ้าน แต่เปล่าเลย
หรรษแทบลืมหายใจเมื่อมันพูดขึ้นมา
‘กูกลับก่อนนะหรรษา กลับมืดมากๆแม่ด่าหูชาแน่’
หรรษาแทบจะรับไม่ไหว มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ มันต้องไม่จบลงง่ายๆแบบนี้ เขาตัดสินใจคว้ามือมันเอาไว้ เขากลัวหลือเกินว่าถ้าปล่อยมันไปครั้งนี้ทุกอย่างจะต้องหลุดลอยไปและมันจะไม่กลับมาเหมือนเดิมอีกแล้ว เมตใจเด็ดกว่าที่เขาคิด
หรรษาบังคับไปส่งมันโดยไม่เสนอทางให้มันเลือกเลยสักทาง เขาลากมันมาหลังจากที่รู้แล้วว่ามันกลับบ้านตัวเองไม่ได้แน่ๆ มันไม่รู้เลยสักอย่างว่าต้องขึ้นที่ป้ายรถเมล์ฝั่งไหนและต้องขึ้นรถสายอะไรถึงจะผ่านบ้าน แม้มันจะช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว แต่มันก็ยังได้รับการดูแลอยู่ดี
ตัวมันร้อนขึ้นเรื่อยๆและสภาพมันก็แย่ลงทุกทีๆ
หรรษาหาเรื่องกุมมือมันเอาไว้ นวดคลึงให้เบาๆให้มันผ่อนคลาย ยิ่งไอร้อนแผ่ซ่านผ่านเข้ามาให้หรรษารับรู้ได้มากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งกุมมือมันไว้แน่น อยากดึงตัวมันมาไว้ในอ้อมแขนแต่รู้ว่ามันคงไม่ยอมแน่ แค่จับมือมันยังเกร็งขนาดนี้ หรรษาอยากจะกระทืบหน้าตัวเองจริงๆที่ยอมรับว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้ แต่พอมันแสดงออกกับเขาอย่างคนเป็นเพื่อนกันจริงๆหรรษากลับรับไม่ได้ วันนี้เขารุ้แล้วว่าเขาอยากกลับไปเป็นแฟนกับเมตตาอย่างเดิม
ระหว่างแฟนกับเพื่อน มันวางตัวต่างกันจริงๆ
หรรษาอยากให้มันผ่อนคลาย เขาเลยออกอุบายให้มันฟังเพลง มันจะได้ไม่เกร็ง ไม่วางตัวกับเขาว่าเป็นแค่เพื่อนกันอีก มันยอมให้หรรษาใส่หูฟังให้
และหรรษาก็เลือกเอาไว้แล้ว เลือกไว้แล้วว่ามันควรจะฟังเพลงไหนเขาอยากให้มันอินในเพลงเดียวกันกับเขา เพลงที่ให้ความรู้สึกเหมือนเนื้อร้องนั้น เพลงที่อยากให้มันอินด้วยเหมือนกัน
หรรษาเห็นมันฟังอย่างนั้นใจ แม้ตามันจะปรือเพราะพิษไข้เริ่มรุมเร้ามันให้แล้ว แต่มันก็ยังพยายาม คนอ่อนหัดอย่างมันก็พยายามที่จะเป็นต้นถั่วเขียวให้ได้
‘ฟังด้วยกันดิ นะ เพลงนี้แหละ ฟังด้วยกัน’
หรรษาทำสำเร็จแล้ว แต่มัน พิษไข้ทำให้มันหมดสติไปท่ามกลางความตกใจของเขา
เมตตาเป็นไข้หวัดใหญ่ 2009
พอเขาหามมันลงจากรถเมลล์และเรียกแท็กซี่มาถึงโรงพยาบาลได้ หมอก็แอดมิทมันเอาไว้และตรวจโดยละเอียดเลยฟันธงมาว่าอย่างนี้ เป็นโรคติดต่อที่กำลังระบาดอย่างแรง และหรรษาถูกงดเยี่ยมไข้
เขาไม่ยอม!!
ก่าจะตกลงกันได้ว่าหรรษาจะต้องตรวจโดยละเอียดและหากไม่มีเชื้อเขาจะต้องฉีดวัคซีนป้องกันก่อนหมอถึงจะอนุญาตให้เยี่ยมได้ เขาก็เกือบทำให้พ่อต้องขายวิทยาลัยเพื่อมาชดใช้ค่าเสียหายให้โรงพยาบาล
“เมตมันปลอดภัยแล้ว หมอไม่ให้เยี่ยมก้รอหน่อยสิวะไอ้ลูกเวร มึงจะพังโรงบาลเค้าเพื่อ”
“เฝ้าไข้มันไง”
“เขามีพยาบาลเฝ้าอยู่แล้วมึงจะไปช่วยอะไรเขาได้ มึงเป็นหมอรึ
“ผมก็แค่อยากให้มันเห็นผมเป็นคนแรก”
“โหย เพื่อนกันไม่ใช่เหรอวะ เพื่อนกันเจอกันเมื่อไหร่ก็ได้”
“พ่อ ตั้งใจจะแกล้งกันใช่มั้ยเนี่ย”
“ก็ไม่รู้สินะ ก็บอกมาตรงๆสิว่าตามมาง้อเมียน่ะ”
“ก็ใช่ไง ตามมาง้อมันเนี่ย ยังไม่ทันจะสำเร็จเลยไข้กินซะก่อน”
“ไม่กลัวดีกันแล้วมันระแวงแกอีกรึไง”
“ก็ระแวงไปดิ ก็จะหาทางทำให้มันมั่นใจไปอย่างนี้เรื่อยๆ”
“แน่ใจ”
“ครับ”
“งั้นก็เข้าไปเฝ้ากันให้พอใจเลยนะ เพราะว่าหมออนุญาตให้เยี่ยมได้แล้ว ฉีดวัคซีนป้องกันแล้วนี่ โหยถ้ารู้ว่าอานุภาพของความรักจะทำให้แกหายกลัวเข็มขนาดนี้ พ่อจะยุให้แกมีเมียตั้งแต่ไข่แข็งครั้งแรกแล้วหรรษา ฮ่าๆ คนเรามันยังอ่อนหัดโว้ย แม้จะมีความพยายามแต่ก็ยังอ่อนหัดอยู่ดี ไหนว่าใจแข็งไงหรรษาแล้วถูกลนด้วยอะไรวะถึงได้ใจอ่อนยวบยาบขนาดนี้”
“พรหมลิขิตไงพ่อ พรหมลิขิตนี่ร้อนยิ่งกว่าไฟซะอีก”
“งั้นเหรอวะ สงสัยพรหมลิขิตก็ตามก้นพ่อมาติดๆแล้วเหมือนกัน ไปตามหาหัวใจที่ตลาดหุ้นก่อนนะ เชิญแกง้อเมียแกตามสบาย”
พ่อเดินมาตบบ่าหรรษาปุๆ
“พ่อชอบนะ ลูกสะใภ้หัวถั่วไร้วิตามินเนี่ย น่ารักดีไม่มีพิษมีภัย”

[punthipha]

  คนแรกเปล่ารึเปล่า “พ่อชอบนะ ลูกสะใภ้หัวถั่วไร้วิตามินเนี่ย น่ารักดีไม่มีพิษมีภัย” พอกันพ่อลูกคู่นี้

[blanchard]

อยากดั้ยแบบหรรษาสักคน     

[hoshinokoe]

กรี๊ดดดดดดดด  ในที่สุดตอนใหม่ก้อมาแบ้วววววว
หรรษาเอ้ย ไม่ต้องทดสอบไรหัวถั่วแล้ววววว  ถ้าจะอาการออกขนาดนี้ งุงิ

[carmel]

ขอตั้งชื่อตอนนี้ว่า อ่อนหัด เจ้ายังอ่อนหัดนักหรรษา
นี่แหละสิ่งที่ต้องการ คนที่คิดว่าตัวเองแข็งแกร่งที่สุด กลับเป็นคนที่โหยหาเมตตาจนจะขาดใจ
ชอบอะะะะ
รอตอนต่อไป ตอนเฝ้าเมียหัวถั่ว

[mild-dy]

หรรษาขาดเมตไม่ได้แล้ว 55555
รอตอนหน้าค่า