หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]

[p.spring]

ติดใจอะไรเมตหรือเปล่า ไม่ยอมไปสักที

[muiko]

หรรษา คงงงหนัก  ขับรถมาจะเรียกแทกซี่ที่หน้าปากซอยทำไม
แล้วหิวนี่ ต้องถึงกะกลับมากินที่บ้านเมต แถมทำท่าจะไม่กลับ
เอ๊ะยังไง ติดใจเมตหล่ะสิ ถึงกลับมาเนี่ยยย

[iammz]

นอนค้างบ้านเมตเลยก็ได้น๊าาา หรรษา

#อนุญาตแทนแม่ อิอิ >.<

[Kalamall]

555555555 แม่ฮาลูกยิ่งฮา แต่คุณลูกเขยนี้จะยังไงต่อน่ะ

  สนุกค่ะ ชอบนิยายของคุณตูนทุกเรื่องเลย

สงสัย? ตอนออกจากอชิวะนี้นั่งรถเบาะแดงไม่ใช่เหรอ ไหงออกไปเรียกแท็กซี่ละ?

[ordkrub]

เมตมันมองโลกง่ายจริงๆ ให้หรรษามาดูแลก็ดีเนอะ

[MiSS-U]

นายหรรษาต้องติดใจเมตบ้างแล้วแน่ๆ 

บวกเป็ด

[becrazie]

ดูก๊งๆกันเนอะ

[SuSaya]

เมตชิวจนน่ากลัว
หรรษาไม่ใช่ว่ากะเนียนขอค้างกับเมตหรอกนะ

[Queen1001]

หรรษากันหละงานนี้ 55555
เหมือนนายหรรษาจะเลือกแล้วนะ ว่าจะเป็นพี่เลี้ยง
ดูจากสภาพแล้ว ท่าจะเหนื่อย 5555
กวนเท้าพอกันเลย สองคนนี้ 

[mooping-7]

  ชอบน่ารักมากอะ

[pipoo]

สนุกๆ อิอิ หลงรักเมตแล้วอะ

[inspirer_bear]

คิดสาระตะแล้ว หรรษาเลยกลับมาดูแลเมตสินะ

ว่าแต่ หรรษา พกยาแก้ท้องเสียมาใช่ไหม

55555 ไข่เจียวน้องเมตอร่อยมากไหมล่ะนั้น

[skynotebook]

หรรษาค่ะ มาแบบนี้แสดงว่าหลังรักน้องเมตแล้วใช่ป่ะคะ แต่น้องเมตก็แอบดุๆงงๆนะค่ะ เดี๋ยวก็ยุให้หรรษาเครมอีกรอบซะหรอก
ยกป้ายไฟเชียร์คุณตูน

[vivalasvegus]

น่ารักทั้งคู่

[PoPuAr]

เมตตา น่ารัก แบบเอ๋อๆ ซื่อๆ งงๆ กร๊าก 

หรรษา หล่อ กร้านโลก(ไหม) เสเพล เจ้าเล่ห์ เจ้าชู้ มั่ว(ใช่ป่าว) 

คุณแม่กาญจนา มาวินค่ะ คุณแม่น้องเมตมาแปลกแบบ0000

[.hnk]

ย๊าาาาาาาา ชอบง่าาาา
น่ารักดี ชอบทั้งหรรษาชอบทั้งเมตตาเลยล่ะ
แบบเมตตาดูชิวเนาะ ไม่อะไรเลยอ่ะ
หรรษาคิดไรป้ะเนี่ยยย ? แหม่ เค้าแอบคิดนะตัวว
แบบมันกวนๆกันดีอ่า น่ารัก 555555555555555
อุต๊ะะะะ จะว่าไปแล้วว ...
นี่เป็นครั้งแรกที่ได้อ่านนิยายของ TRomance แบบเปิดเรื่องแรกๆเลย
อ๋าาาาาาาาา ประทับใจ ตื่นเต้นด้วย แถมดีใจอีก อุกรั่กๆๆๆๆๆ
(เสียสติไปแล้วววว 5555555)

 

[pippo_pippo]

ท่าทางหรรษา จะหลงน้องเมต ซะแล้วซิ..กวน ๆๆ แบบนี้..รีบมาต่อเร็ว ๆๆ นะคะ รออ่านตอนต่อไปอยู่..คะ

[Moose]

ฮาเมตตามาก 

[princessrain]

คุณนักเขียนคะ
คิดถึงที่สุดเลยค่ะ ในที่สุดคุณก็กลับมา
ฮรืออออออออออออออออ 

ดีใจมากๆค่ะที่เห็นผลงานเรื่อใหม่ น้องเมตกับน้องหรรษา นี่ก๊าวใจดีจริงๆ
พล๊อตเรื่องเริ่ดๆ คงเส้นคงวาตามสไตล์คุณ TRomance นะคะ
เห็นว่าทำงานประจำแล้วยุ่งมาก
ยังไงก็อย่าลืมรักษาสุขภาพนะคะ
รักและคิดถึงเสมอ
ปล.รักและรออาคิเตค เสมอ ชุ้บๆ 

[runma]

นิยายเรื่องใหม่คุณตูน เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

[bookie]

เมต มึนๆ ดี

ตามๆๆๆๆๆ

[Ouizzz]

สนุกจังเมตไร้เดียงสาดี  ฮ่าๆๆ

[Poseidon]

เมตจะตอบว่าไงน้า 55

[nice13]

แหม ยังมีหน้ามาถามว่าเขาติดใจตัวนะหรรษา
แล้วตัวล่ะ ติดใจเขาแล้วดิ ถึงไม่ยอมไปเนี่ย 555

[Kirimanjaro]

เห้ย  สนุกอ่ะเรื่องนี้ 

[Roman chibi]

แอร๊ยชอบเรื่องนี้ สนุกมากๆเลย มาต่อเร็วๆน้า 

[Seiki]

▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓ ตอนที่ 3


แกล้งถามมันไปอย่างนั้นเอง

ไอ้เด็กโลกสวยเมตตาธรรมค้ำจุนโลกนั่นยังอ่อนต่อโลกและดูปัญญาอ่อนกันทั้งบ้านเลย
มีอย่างที่ไหน
เดินตามหรรษาเข้าห้องต้อยๆ นอนให้หรรษาสอยเสร็จสรรพ เสือกกลับบ้านไปฟ้องแม่ มิหนำซ้ำยังรวมหัวกันเรียกร้องให้หรรษารับผิดชอบอีก
มีอย่างที่ไหน
ผู้ชายต้องรับผิดชอบผู้ชายด้วยกันเพราะเรื่องผิดผีมีอะไรกันแล้วโดยไม่ตั้งใจ

หรรษาเห็นตั้งแต่มันเดินเข้าผับมาแล้ว หน้าระรื่นยิ้มแปล้เข้ามาเลย มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นเด็กเที่ยวหน้าใหม่ กินเหล้ายังกับเด็กหยอดเหรียญสายไหมได้เยอะสุดงั้นแหละ

‘ไอ้ไก่อ่อนเอ้ย เสร็จกูแน่ เดี๋ยวพี่หรรษาจะได้สอนไก่ให้หัดขันคืนนี้แหละโว้ย’
หรรษานึกถึงความรู้สึกแรกที่คิดกับมันตอนเจอกันในผับแล้วก็อดขำพรืดออกมาไม่ได้
ตอนนั้นหรรษาเห็นแล้วล่ะว่ามันเป็นเด็กใหม่หัดใจแตกที่อ่านง่ายมาก ตื่นเต้นกับสิ่งแปลกใหม่จนไม่คิดจะระวังตัวเอง ดูแรดแต่ไม่ชำนาญการยังไงก็ไม่รู้ ที่หรรษาลองเดินเข้าไปชนแก้วด้วยไม่ใช่แค่หน้าใสๆของมัน แต่เป็นเพราะเบื่อพวกหน้าเก่าที่เค้าสำรวจยันไส้ติ่งแล้วต่างหาก
“มาคนเดียวเหรอ” จริงๆก็เห็นแล้วว่ามากับเพื่อนสี่ห้าคนและเพื่อนแต่ละคนของมันก็อ่อนเดียงสาจนน่าเป็นห่วงพอๆกัน แต่หรรษาคิดอยู่อย่างเดียวว่า โตๆกันแล้วแยกแยะได้แล้ว ถ้าคิดจะลองแสดงว่าเตรียมใจไว้แล้ว ใครจะไปคิดล่ะว่า

ช่างมันเถอะ!!

โลกนี้อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น หมาออกลูกมามีงวงเหมือนช้างยังไหว้กันเลย ถ้าจะมีใครยอมนอนกับใครง่ายๆแล้วค่อยร้องแร่แห่กระเฌอทีหลังอย่างเมตตาขึ้นมาก็คงไม่แปลก
แค่หรรษาไม่ชินก็เท่านั้น
“มากับเพื่อน” มันตอบก่อนจะมองหรรษาตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้ววาดเท้าจองพื้นที่เต้นแบบไม่กลัวเลยว่าเด็กที่มาเที่ยวที่นี่ตีนไวแค่ไหน ก็ที่นี่ไม่ใช่ผับเด็กแนวเกาหลีใสๆมาแกะท่าเต้นคัฟเวอร์นะเว้ย ที่นี่มันเถื่อนกว่านั้น ไม่มีคำว่ามิตรภาพ มีแต่ความเมามันและปลดเปล่อยสิ่งที่เราคิดว่ามันคือความทุกข์ เด็กช่างก็แบบนี้ อารมณ์อ่อนไหว ตัดสินอะไรด้วยอารมณ์เสมอ
“แล้วเพลงสนุกตรงไหนอะ” เพลงเพื่อชีวิตดนตรีโฟลคซองเนี่ยนะที่ทำให้พวกมันเต้นอย่างกับเพลงสกาเรกเก้ได้ ในขณะที่คนอื่นๆกลุ่มอื่นๆเค้ากอดคอกันแบบมองตาแล้วเข้าใจ ความผูกพันของคำว่าเพื่อนแทรกซึมเข้าไปทุกอณุขุมขน แต่เด็กใหม่พวกนี้เต้นได้ เต้นได้แม้เพลงที่กำลังเล่นอยู่นั้นชื่อเพลง “ทะเลใจ”
“เมาแล้วอะไรก็สนุกทั้งนั้นอะ นายไม่หนุกรึไง”
“ไม่อะ นี่เมาน้ำแข็งกันรึเปล่า”
“น้ำแข็งจะไปเมาได้ไงเล่า ก็เมาเหล้าเหมือนชาวบ้านเค้านั่นแหละ”
พูดมาได้หน้าไม่อายว่าเมาเหมือนชาวบ้าน ไม่มีชาวบ้านคนไหนที่เมาแล้วเต้นกับเพลงช้าเพื่อชีวิตกันหรอกนะ นอกเสียจากว่ายาที่เพิ่งเล่นกันมาจะดีดกระทันหันแต่ดูท่าทางพวกมันแล้วคงบ้าด้วยละมั้งถึงเมาแล้วรั่วได้ขนาดนี้ แต่ติดว่าไอ้พวกนี้เป็นพวกนักเที่ยวหน้าใหม่ หรรษาเลยเห็นหลายกลุ่มมองพวกมันแบบหมั่นไส้ และคำว่ามันเป็นเด็กสถาบันไหนก็หลุดเป็นคำถามกันมาแบบปากต่อปากและมันก็มาถึงปากหรรษาเข้าจนได้
“มึงรู้มั้ยหรรษาว่าไอ้เหี้ยพวกนี้มากจากไหน หรือเป็นหนอนที่ใครส่งมาล้วงอะไรรึเปล่าวะ กูว่าไม่น่าไว้ใจ” เพื่อนร่วมสถาบันที่เห็นหน้ากันบ่อยๆเวลามาที่เที่ยวแบบนี้ถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าหรรษาชวนพวกนี้คุย
“เดี๋ยวกูจัดการเอง” พวกนั้นมีอาการอยากรู้อยากเห็นน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่ว่ามันจะเกิดจากหรรษากันท่าเพราะสนใจใครสักคนกลุ่มนี้ หรือเพราะหรรษารู้จักกับกลุ่มนี้จริงๆ แต่การที่เขาพูดว่าจะจัดการเองนั่นก็เท่ากับป่าวประกาศว่าคนกลุ่มนี้มากับหรรษาและห้ามทำอะไรเกินกว่าที่หรรษาต้องการเป็นอันขาด
ใครๆก็รู้ว่าหรรษาไม่ได้มีหุ้นส่วนใดๆกับผับนี้ แต่ที่นี่หรรษาคุม!!
“ใครแนะนำให้เข้ามาที่นี่เหรอ” หรรษาเลือกถามเฉพาะผู้ชายที่ดูห้าวที่สุดในกลุ่มนี้ ได้ยินเพื่อนเรียกมันว่า ‘เมต’ หรือ ‘เมตมาตะ’ ตอนแรกเขาหลงคิดว่าหมอนี่เป็นเด็กที่มาจากภาคใต้และคงเป็นลูกคนจีนที่มีฐานะคนไหนสักคนในจังหวัดนั้นๆ เพราะคนที่เค้ากำลังสนใจคั่วสำหรับค่ำคืนนี้มีหน้าตาออกไปทางลูกคนจีน ตัวเล็ก ขาว ดูอ่อนแอเกินกว่าจะเป็นเด็กสายอาชีวะอย่างเขาได้ หน้าใสไม่มีสิวสักเม็ด ตากลมโตออกไปทางแขกขาว ดูคมคายกว่าลูกคนจีนทั่วไป บางทีอาจจะเป็นลูกครึ่งลูกเสี้ยวจีนมาเลปากีสถานอะไรก็ได้ เพราะเค้าได้ยินเพื่อนๆคุยกับมันเหมือนเอาคำในภาษาใต้มาใช้พูดกลาง ไม่คิดว่าจริงๆแล้วมันชื่อเมตตา
“กินเหล้าแบบนั้นกลัวเจ้าของร้านไม่รวยรึไง”มันค้อนได้น่าตบกะโหลกมากหลังจากที่หรรษากัดมันจบ ก็เห็นกินเหมือนไม่เคยกินขนาดนั้น สงสารตับมันจริงๆที่ต้องทำงานหนักกระทันหัน
เมื่ออีกฝ่ายออกแนวหยิ่งใส่หรรษา หนุ่มคนดังก็ไม่จำเป็นที่จะต้องสนใจอีกต่อไป แม้เด็กหน้าสดใหม่อย่างเมตตาจะเป็นที่ถูกใจเพลยฺบอยนักรักก็ตาม
กลุ่มของเมตตาก็ยังคงทำตัวสนุกกันเกินปกติสำหรับสายตาเจ้าถิ่นที่ใช้บริการสถานที่แห่งนี้เป็นที่เที่ยวประจำ แต่สำหรับกลุ่มคนมาใหม่แล้วพวกนี้คงมั่นใจพอที่จะร่าเริงกันตามปกติ ดูท่าทางไม่สนใจด้วยซ้ำว่าทั้งดาวฤกษ์ดาวหางต่างก็มองมาที่กลุ่มดาวลูกไก่เป็นตาเดียว
หรรษากอดอกยืนมองกลุ่มผู้มาใหม่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย แน่ล่ะสำหรับคนอื่นคงมองว่าหรรษาสนใจผู้ชายที่โดดเด่นจนเหมือนเด้งออกมาจากกลุ่มนักเที่ยวหน้าเดิมๆที่แออัดยัดเยียดกันอยู่ในอาคารพาณิชย์สองคูหาแคบๆแห่งนี้อย่างเมตตา
แต่หรรษากลับรู้สึกมากกว่านั้น รู้สึกมากกว่าถูกใจในรูปร่างหน้าตาที่เรียกได้ว่าหล่อคมและดูใสสะอาดกว่าเด็กช่างอย่างพวกตัวเองมากนัก ดูน่ารักน่าทนุถนอมทั้งๆที่หรรษาไม่ได้มีสเปคว่าจะชอบคนประเภทนี้เลยนอกจากสนุกด้วยเป็นครั้งคราว หรรษาคิดว่าคนที่เหมาะกับเค้าจะต้องเป็นคนห้าวๆลุยๆ เผลอๆบางทีสเปคที่หรรษาวางไว้อาจจะดูมาดแมนแข่งกับหรรษาจนแยกไม่ออกว่าใครรับใครรุกเลยก็ว่าได้
แต่เมตตาออกแนวผู้หญิงที่ฟ้ากลั่นแกล้งให้เกิดมาเป็นผู้ชายโดยคงรูปร่างหน้าตาที่สวยหวานเอาไว้แต่สรีระและอภัยวะภายในเป็นผู้ชายทั้งแท่งเลย แต่ความสวยงามภายนอกที่เคลือบเอาไว้ในตัวเมตตานี่แหละที่ทำให้หรรษาต้องเฝ้าระวังตัวเองเป็นพิเศษ ชื่อของเขาค่อนข้างดังในหมู่เด็กช่างด้วยกันและแน่นอนว่าชื่อเสียงที่ดังกระฉ่อนไปทุกเทคโนฯเทคนิคทั่วทั้งกรุงเทพนั้นไม่ได้โด่งดังในด้านที่ดีสักเท่าไหร่ หรือที่ใครๆเรียกคนอย่างหรรษาว่าไอ้อันธพาลนั่นแหละ
หลังจากกระดกแก้วเหล้าที่น้ำแข็งละลายจนเหล้าเจือจางแทบกลายเป็นน้ำเปล่าเพราะตามัวแต่เหม่อคิดอะไรเพลินๆ เมื่อหันกลับไปมองที่กลุ่มของเมตตาอีกทีก็พบว่าคนกลุ่มนี้เมาจนรั่วหนักกว่าเดิมและดูท่าทางจะกู่ไม่กลับจนพวกที่มองอยู่เหมือนกันเริ่มส่งสายตาหากันด้วยความระแวงแล้ว ไม่ใช่ว่าจะปอดแหกอะไรแต่บ่อยครั้งที่ฝ่ายตรงข้ามมักออกกลอุบายอะไรแปลกๆเพื่อเปิดช่องทางให้ได้แก้แค้นให้พวกกันเองง่ายขึ้น มันถูกเรียกว่าเป็นแผนการแก้แค้น ที่พอหรรษาย่างกรายเข้ามาในวงการนี้ก็รู้จักคำๆนี้แล้ว แต่ไม่รู้หรอกว่าต้นตอของความแค้นมันมาจากไหน แล้วทุกรุ่นที่ร่ำเรียนต่อๆกันมาที่วางแผนยกพวกไปตีกันแทบตายนั้นต้องการแก้แค้นให้ใคร ซึ่งเป็นคำถามที่ไม่มีใครรู้ รู้แต่ว่าเมื่อเพื่อนบอกว่ามีเรื่องก็รวมตัวกันออกไปแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครไปมีเรื่องกับใคร แต่คำว่าเพื่อนร่วมสถาบันนี่มันยิ่งใหญ่มากจริงๆ เหมือนมันถูกฝังไว้ในจิตสำนึกไปซะแล้ว และหรรษาก็เป็นหนึ่งในคนพวกนั้นและที่สำคัญคือหรรษาได้ชื่อว่าเป็นหัวโจกเลยก็ว่าได้
ตอนนี้ร้านเริ่มเปิดเพลงจังหวะเร็วมากขึ้นเป็นจังหวะเหมือนให้โยกแค่พออุ่นเครื่องในร่างกาย แต่กลุ่มเมตตาสนุกข้ามขั้นไปกว่าจังหวะของเพลงเยอะจนกลายเป็นเป้าสายตาแล้วยิ่งดึกร้านก็ยิ่งเร่งเร้าจังหวะของเพลงจนมาถึงเวลาที่ทุกคนรู้ดีว่าเป็นช่วงของพวกที่ ‘พี้ย้า’กำลังดีดได้ที่ และตอนนี้พวกที่ใช้สารเสพติดก็เริ่มหลุดจาดสภาพความคนเป็นกลายเป็นสัตว์ร้ายกันแล้ว
หรรษากินเหล้า ดูดบุหรี่ มั่วผู้หญิง ตีกันกับเด็กสถาบันอื่นก็จริงแต่เขาไม่เล่นยา ทุกคนรู้ดีว่าหรรษาไม่แตะของพวกนี้เด็ดขาด เพราะมันจะทำให้เขาขาดสติและพลาดท่าเสียทีฝ่ายตรงข้ามง่ายขึ้น หรรษาระวังตัวเองพอสมควร เป็นคนนี่หว่า ใครๆก็รักตัวเองกันทั้งนั่นแหละ
ยังไม่ทันที่หรรษาจะตัดสินใจทำอะไรกับกลุ่มคนมาใหม่อย่างกลุ่มของเมตตา หรรษาก็เห็นว่าคนที่ตัวเองสนใจอยู่กระโดดขึ้นไปเป็นนักร้องไม่ได้รับเชิญอยู่บนเวทีแล้ว แค่เดินยังเป็นปูนาขาเกเลย อย่าหวังว่าเสียงร้องเพลงของมันจะมีพรสวรรค์จนคนในร้านต่างพากันเคลิ้มได้ หรรษาเห็นหลายคนเริ่มขยับตัวเองเพื่อเตรียมอาวุธที่พกมา บางก็คว้าแก้วมาถือไว้ในมือ แต่ไอ้เมตตามันยังตาปรือคว้าไมค์มาจ่อปากตัวเองต่อไป
‘ขอให้ฉันได้ร้องเพลงบ้างสักเพลง ฉันไม่เคยคิดร้องเพลงเลยสักเพลง เพลงนี้เป็นเพลงแรกและเป็นเพลงสุดท้าย ในชีวิตของฉันที่คุณจะได้ยินได้ฟัง’
เหล้าแก้วใหม่ในมือหรรษาไม่ได้ชงเข้มเว่อร์แต่อย่างใด เหล้าอึกแรกที่กระดกเข้าไปพุ่งพรวดออกมาจากปากโดยไม่ได้ตั้งใจเป็นเพราะนักร้องไม่ได้รับเชิญบนเวที
ยังไม่ทันที่หรรษาจะเข้าไปถึงตัวเมตตา
เสียงอื้ออึงของพวกที่ไม่พอใจนักร้องหน้าใหม่ดังขึ้นเต็มสองหูจนแยกไม่ออกว่าใครพูดว่าอะไรบ้าง เท่าที่พอจะจับความได้ก็คือ
‘ไอ้เหี้ยพวกนั้นใครส่งมันมากันแน่วะ หลงมาเองก็บ้าเกินคนแล้วกูว่า มันคงได้ร้องเป็นเพลงสุดท้ายแน่ๆคืนนี้ เพราะกูว่ามันต้องจมคมมีดหรือไม่ก็จมกองตีนอยู่ที่นี่แหละ’ ใครสักคนพูดขึ้นมาและคิดว่าคงมีคนคิดแบบนี้อีกหลายคน
‘แต่เค้าว่ากันว่าไอ้หล่อนี่เป็นเด็กหรรษานะเว้ย เห็นคุยกันอยู่เมื่อตอนหัวค่ำอะ’ เสียงใครอีกคนที่พูดขึ้นมาอย่างรู้ดี และเหมือนจะรู้ดีกว่าตัวหรรษาเองซะอีก
‘งั้นกูไปถามหรรษาเอง ไอ้ห่า ไม่อยากตีกันเองเว้ย ถ้าเป็นเด็กหรรษากูก็ไม่ยุ่ง’ หรรษารู้สึกว่าเสียงห้าวๆทุ้มๆเสียงนี้จะเป็นเสียงของไอ้เมื่อย นักเลงหัวไม้ร่วมสถาบันที่หรรษารู้จักดี และมันก็ใช่คนที่หรรษาคิดเอาไว้จริงๆ ไอ้เมื่อยเดินอาดๆมาหาเขาแล้ว ที่สำคัญหมอนั่นรีบเรียกชื่อเขาเอาไว้ตั้งแต่ยังแทรกผู้คนมาถึงตัวเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ
“หรรษา” เมื่อยตะโกนเรียกเมื่อคิดว่าหรรษาคงไม่ได้ยินที่มันเรียกมาก่อนหน้านี้
ดนตรีบนเวทีเลิกเล่นแล้ว แต่เมตตายังคงยึดครองไมค์และร้องเพลงต่อไปโดยไม่สนใจว่ามันไม่ได้เป็นเพลงและมันเหมือนท่องเวทมนต์คาถาภาษาผีบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้ คนที่อยู่ในร้านไม่มีใครพอใจ แต่เพราะข่าวลือที่ว่าไอ้หมอนี่เป็นเด็กที่หรรษาคั่วเอาไว้ก็ไม่มีใครกล้ายุ่งหรือกล้าทำอะไรรุนแรงด้วยรู้ดีว่าพวกพ้องของหรรษามีมากแค่ไหนและไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมาตีกันเองเพราะของคบเคี้ยวยามคึกชิ้นนี้ที่หรรษาหมายตาไว้แล้ว
ทั้งๆที่ความจริงคือหรรษาแค่สนใจแต่ไม่ได้ตั้งใจคั่วอะไรใดๆทั้งสิ้น แต่พวกมันเข้าใจว่าอย่างนั้นก็ดี วันนี้วันพระ หรรษาไม่อยากให้ที่นี่นองเลือดหรอก และพวกนั้นก็เมามากยิ่งกว่าหมาซะอีก หรรษาไม่มีนโยบายทำคนที่ไร้ทางสู้หรอก มันไม่คู่ควรกับศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย
“หรรษา” คราวนี้เมื่อยมาถึงตัวเขาแล้ว แต่เขากำลังจะถึงเวทีแล้วนี่สิ หรรษาเลยจิ๊ปากออกมาอย่างขัดใจ
“อะไรวะ” เสียงตอบเลยดูไม่ยินดียินร้าย ออกจะหงุดหงิดเลยด้วยซ้ำ
“ไอ้นั่น (จริงๆมันเกือบหลุดออกมาตามสันดานว่าไอ้เหี้ย)แต่เพราะเกรงใจเขาเลยยั้งไว้ทัน) ไอ้ที่อยู่บนเวทีอะ ของหวานล้างปากมึงเหรอวะ” เมื่อยถาม บุ้ยหน้าไปหาเมตตาเต็มๆ
“เออ ทำไม”
“เปล่า กูแค่ถามดู เห็นมันถูกเพ่งเล็งอยู่อะ” มันว่าในเรื่องที่ใครๆก็รู้ หรรษาเองก็รู้เลยคิดว่าจะไปลากคอมันลงมาเอาบุญเพื่อล้างบาปที่เคยทำไว้อยู่นี่ไงล่ะ
“ถ้าเด็กมึงก็แล้วไป แล้วมันเรียนที่ไหนวะ ไม่เคยเห็นหน้า” มันถามต่อ ถ้าลองถามอย่างนี้แสดงว่าไอ้เมื่อยเองก็หมายตาไอ้หมอนั่นอยู่เหมือนกัน
“มึงจะรู้ไปทำไมวะ” หรรษาตอบไปตามสไตล์ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้เมตตามันเป็นใครมาจากไหน เผลอๆหมอนี่อาจจะเป็นเด็กเหลือขอใจแตกมาเที่ยวซะรึเปล่าก็ไม่รู้ แม้ดูจากภายนอกแล้วมันออกจะคุณหนูหน่อยๆก็เหอะ
“กูไม่รู้ก็ได้ แล้วมึงคิดว่าเมื่อไหร่มึงจะเบื่อวะ ดูท่าทางจะจืดๆนะคนนั้นอะ”
“มึงสนใจจะต่อจากกูก็พูดมาตรงๆ ไอ้เหี้ยบอกว่าจืดแต่กูเห็นนะว่ามึงแอบกลืนน้ำลายน่ะไอ้ห่าเมื่อย”
“ก็มันขาวเฉยๆหรอกน่า”
“แค่นั้นเหรอวะ”
“ก็หน้าตาน่ารักดี หล่อ ขาวตี๋แต่ตาโต คม หวาน ดุ”
“เหอะ ไอ้ที่มึงพล่ามมานี่กูว่าครบทุกรสแล้วนะ”
“เหรอวะ แต่ก็เอาเหอะ กูสนใจอย่างที่มึงพูดนั่นแหละ มึงคงสนุกแค่ไม่กี่ครั้ง มึงเบื่อง่ายจะตาย ไอ้เด็กนั่นคงไม่ยับเยินเท่าไหร่หรอกนะ”
“ไว้คุยกันวันหลัง วันนี้กูรีบ”
หรรษาไม่สนใจแล้วว่าไอ้เมื่อยจะรั้งเขาไว้หรือเปล่าแต่ตอนนี้ขายาวๆของเขาก็จ้ำอ้าวเข้ามาถึงตัวเมตตาจนได้ เขาเข้าไปคว้าตัวคนเมามายึดไว้หลังจากที่มันพยายามใช้ขาไมค์เป็นที่ยึด
“มึงเมามากแล้วนะ” หรรษาว่า
“กูก็ว่างั้นเหมือนกัน เมาเหมือนหมาเลย ฮ่าๆๆ” เชี่ยนี่ ด่าตัวเองก็เป็น
“ลงไปได้แล้วไป หนวกหูฉิบหาย ร้องเพลงเหี้ยไรของมึง”
“เพลงออกจะดัง ไม่เคยได้ยินหรือไง ฉานไม่เคยคิดร้องเพลงเลยซ๊ากเพลง พอฉานเมาฉานเลยอยากร้องบ้างซ๊ากเพลง เพลงนี้ เอิ๊ก เป็นเพลงแรก เอิ๊ก เสียงโหวกเหวกโวยวายอะไรวะ หนวกหูจังเลย เมตไม่ชอบเลย ไม่ชอบคนขี้โวยวาย”
“เขาโวยวายที่ไหนกันเล่าไอ้บ้า เค้าโห่ไล่มึงอย่างกับหมูกับหมาต่างหากเล่า ไอ้นี่วอนหาเรื่องตาย เพื่อนมึงนี่ร่วงกลายเป็นศพจะถูกเหยียบตายรึเปล่ายังไม่รู้เลย ไปๆ ลงไปได้แล้ว วอนหาเรื่องจริงๆนะมึงเนี่ย เสือกเปรี้ยวไม่ดูตาม้าตาเรือ”
“ไปไหนอะ หรรษาาาาาาาาาา”คำสุดท้ายมันเรียกเขาเสียงยานคาง ไม่ได้แปลกใจที่มันรู้จักชื่อเขา หรรษาชินแล้วที่เป็นที่รู้จักของใครๆ
“ไปขึ้นสวรรค์มั้งหรือไปลงนรกดีล่ะ มึงมีแรงเลือกมั้ยว่าเราจะไปที่ไหนกันดี”
“ไปสวรรค์ดิ๊ ไปสวรรค์กันดีกว่า ชั้น7 เลยนะ ฮ่าๆๆ”
“ก็ตามกูมาสักทีสิ คนมองกันใหญ่แล้ว กูไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตา”
“อายเหรอ”
“กูไม่ชอบให้ใครมองเว้ย”
“ก็อย่าหล่อนักสิ พอหล่อมากก็น่าลาก เอ้ย น่ารักน่ามองใครๆก็จ้องจะกินตับ ตับๆๆ”หรรษาชักจะระอากับความรั่วของมันแล้ว
“กูไม่ชอบให้ใครมองโว้ย” พอตะโกนใส่หูมัน มันกลับเรอเถียงซะกลิ่นเหม็นเปรี้ยวเลย
“ทำไมอะ ดีออกเป็นคนดัง ใครๆก็รุมเรียก หรรษาคะ หรรษาขา มามะ หรรษาจ๋าไม่ชอบหรือไงอะ” มันเลียนเสียงผู้หญิงได้สยองมากจริงๆ
“ไม่ชอบ”
“ประหลาดคน ใครๆก็ชอบให้สาวๆเรียกชื่อตัวเองหวานๆ อ้อนๆออเซาะกันทั้งนั้นแหละ”
“แต่กูไม่ชอบ”
“แล้วหรรษาชอบยังไง”
“มึงอยากรู้จริงๆเหรอ”
“อือ จริงๆสิ”
“เรียกว่าผัวจ๋าหรือว่าที่รักครับมากกว่าโว้ย เร็ว ตามกูมาได้แล้ว ก่อนที่กูจะคุ้มกะลาหัวมึงไม่ไหว” แม่งมีใครส่งไอ้ประหลาดนี่มาแกล้งหรรษาหรือเปล่าก็ไม่รู้ คอยดูนะถ้าเป็นอย่างที่คิดพ่อจะเอาคืนให้เดินไม่ได้เลยมึง
หรรษาลากปีกคนเมามาถึงริมถนน เรียกแท็กซี่กี่คันๆก็มีแต่คันที่จอดเพื่อจะส่ายหน้าเมื่อเห็นว่ามนุษย์ไร้กระดูกคนนี้เมาฉิบหายแค่ไหน เพื่อนในร้านต้องออกมาช่วยตั้งหลายคนกว่าจะพาเมตตามานั่งเกาะขาเขาตัวงอเป็นกุ้งอยู่ริมฟุตบาทแห่งนี้ วันนี้หรรษากะเมาเต็มที่และกะจะปี้ให้เต็มคราบซะหน่อย อุตส่าห์ทิ้งรถไว้ที่บ้านแล้วนั่งแท็กซี่มา ใครจะไปคิดว่าจะมาเจอภาระเอาดาบหน้าอย่างนี้ล่ะ
“จะไหวเหรอวะหรรษา หรือว่าคืนนี้มึงอยากลองของแปลก”
“ของแปลกอะไรวะ”
“อ้าว แทนที่มึงจะเห็นน้ำกระฉูดมึงอาจจะต้องเห็นอ้วกกระฉูดแทนนะเว้ย” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นมา
“อ้วกใส่หน้านี่กูกระทืบไส้ไหลจริงๆนะ รถมาอีกคันนึงแล้ว เรียกให้กูที แม่งเรียกกี่คันๆก็ไม่รับ ไม่รู้แม่งจะรอรับใคร”
“เค้าคงกลัวเด็กมึงอ้วกใส่รถเขาอะดิ”
“เออ ไม่รู้กะกลัวอะไรนักหนากะอีแค่อ้วก”
“เครื่องทำมาหากินเค้าเว้ย ใช่จะรับมึงคนเดียวแล้วรวยเลยนี่หว่า”
“เทศน์กูตอนนี้เนี่ยนะ กูยิ่งหงุดหงิดอยู่” หรรษาเริ่มหัวเสีย แต่พอเห็นว่าแท็กซี่คันที่เพื่อนเพิ่งเรียกให้พยักหน้ารับแล้วกดไฟสตาร์ทมิเตอร์ หรรษาถึงได้ยัดร่างไร้วิญญาณนี้เข้าไป
“เงียบจัง หายไปไหนกันหมด ทุกคนทิ้งกูไปหมด ไหนว่าเพื่อนกันไง แล้วทำไมทิ้งกู ฮือออออออ”
พอได้อากาศเย็นๆสบายเนื้อสบายตัวเข้าหน่อยศพก็เริ่มจะพูดได้และเริ่มจะโวยวายให้หรรษาได้รำคาญแล้ว เขาผลักหัวเมตตาให้ไปพิงประตูรถฝั่งที่มันนั่งอยู่ นึกขำที่มันคิดว่าถูกเพื่อนทิ้ง อันที่จริงแล้วไม่รู้ใครทิ้งใครกันแน่ วันนี้เมตตารอดพ้นส้นตีนของมัจจุราชมานับร้อย แต่เพื่อนมันจะเป็นไงบ้างนี่สิ เผลอๆตายฟรีในร้านซะละมั้ง
“ไอ้ห่านี่ก็เมาไม่รู้เรื่อง กินเหมือนไม่เคยกินงั้นแหละ ตะกละจริงๆ”
หรรษาบอกให้แท็กซี่พาไปยังอพาร์ทเม้นต์ที่เขาเช่าเอาไว้ จริงๆจะบอกว่าเป็นสถานที่ที่เอาไว้สนุกส่วนตัวก็ว่าได้เพราะจริงๆแล้วหรรษาอยู่บ้าน แต่เพราะขี้เกียจทะเลาะกับพ่อเขาเลยมาเช่าห้องนี้เอาไว้ เมื่อถึงปลายทางหรรษาก็อดที่จะถามตัวเองไม่ได้ว่า หิ้วไอ้บ้านี่มาทำไม มันจะไหวเหรอวะ เผลอๆหรรษาเหนื่อยฟรีคนเดียวอีกแน่เลย
ลองเขย่าตัวมันดูมันก็ผงกหัวขึ้นมา
“ถึงแล้วเหรอ ที่นี่ที่ไหนอะ” มันเริ่มมีพลังขึ้นมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะดีสักแค่ไหนนะ ไม่กล้าหวังกะคนอย่างแม่งเลย
“ทางขึ้นสวรรค์” นึกว่ามันจะตาค้างตกใจที่หรรษาตั้งใจพามานอนด้วยแต่มันกลับหัวเราะคิกคักเหมือนขำหรือไม่ก็ถูกใจนักหนา
“กร้านโลกกว่าที่คิดนะมึง” หรรษาหลอกด่าแต่มันก็ยังยิ้ม ยิ้มหวาน
ลงมาจากรถแท็กซี่ คราวนี้หรรษาแค่พยุงให้มันเดินตรงทางเท่านั้น เพราะมันเริ่มจะเดินได้แล้ว แอร์รถเย็นจัดช่วยได้มากจริงๆ
“เข้ามาสิ” พอไขประตูห้องเปิดไฟเปิดแอร์แล้วก็เรียกมันเข้ามา มันก็เดินตามมาแบบง่ายๆ เชื่องๆ
“อาบน้ำไหวมั้ยวะ” หรรษาถาม เขาไม่ชอบนอนกะคนที่มีแต่เหงื่อเหม็นเหล้าติดตามตัว ใครที่มานอนกับหรรษาถ้าไม่อาบน้ำก่อนมีหวังถูกถีบให้ไปนอนที่ทางเดินหน้าห้องแน่ๆ
“ไหวสิ เดี๋ยวอาบเองแต่เปิดน้ำรดตัวให้หน่อยนะ” มันต่อรอง
“มึงขอขนาดนี้ก็ไม่ต่างจากให้กูอาบให้แล้วล่ะ” มันเสือกหัวเราะร่าอีกแน่ะ
“สนุกจังเลยนะคืนนี้ รู้ว่ามันแบบนี้ใจแตกตั้งนานแล้วไอ้เมตเอ้ย” มันพูดกับตัวเองเสียงสูงปรี๊ด
สุดท้ายหรรษาก็ต้องมาช่วยเอาน้ำรดตัวมันจริงๆ นี่มึงหื่นจนต้องลงทุนขนาดนี้เหรอวะหรรษา หิ้วคนเดิมๆมาก็ได้กินไปยกนึงแล้วมั้งป่านนี้ เสือกอยากลองของใหม่แล้วเป็นไงล่ะ ลำบากสิ้นดีเลยจริงๆ ในหัวกำลังคิดต่อว่าตัวเองมั่วไปหมด มือก็ต้องเอาผ้าขนหนูซับน้ำจากตัวของหมอนี่ เมตตาเห็นผู้ชายตัวขาว ขาวมากแบบคนสุขภาพดีที่ไม่ออกแดดเลย คงไม่เคยผ่านการสังเคราะห์แสงเลยมั้งเนี่ย เพราะน้ำอุ่นที่รดลงบนเนื้อขาวโพลนทำให้เลือดที่สูบฉีดค่อยๆกระจายสีสรรไปบนตัวเด็กหนุ่มจากที่อมชมพูบางๆกลายเป็นชมพูเข้มยิ่งขึ้น
ความต้องการในร่างกายไม่เคยต้องรออะไร หรรษาดึงร่างสุกปลั่งขึ้นมานั่งบนตัก บดจูบบนปากบางอย่างหื่นกระหาย เมตตาตกใจสะดุ้งกับความใจร้อนของเขา แต่มันก็หยุดนิ่งและทิ้งตัวลงบนตักหรรษาเหมือนเดิมเมื่อเขาลูบไล้ไปทั้งตัว มือร้อนทำให้อีกคนสั่นเบาๆ และรุนแรงขึนเมื่อหรรษากดจูบไปตามลำคอและลาดไหล่ ฟันคมขบเบาๆที่หัวไหล่กลมมนจนอีกคนต้องสูดปากขึ้นมา
“ไหนลองทำบ้างสิ” หรรษากระซิบเสียงพร่าด้วยว่าอารมณ์พุ่งทะยานไปไกลแล้ว แต่จู่ๆความสำราญที่ได้รับก็เหมือนถูกกระชากให้กลับมาที่จุดเดิมเมื่อเจอคำถามของอีกฝ่าย
“ทำอะไรอะ” นี่แม่งแกล้งไม่รู้จริงๆหรือเล่นท่าให้น่าตื่นเต้นวะเนี่ย
“ก็เราทำอะไรกันอยู่ล่ะ”
“ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าเสียวดีอะ”
แม่งตอบมาตรงๆขนาดนี้แล้วจะให้หรรษารีรออะไรอีก บทรักอันร้อนแรงแทบจะเหมาแบบรวดเดียวจบในห้องน้ำซะด้วยซ้ำ แต่วันนี้หรรษาใช้แรงกับมันมามากพอแล้ว เขาอยากมีอะไรบนที่นอนดีๆ ไม่อยากเล่นท่าที่ห้องแคบๆแห่งนี้ให้ปวดหลัง
“คอสเพลย์ไร้เดียงสาได้แนบเนียนจังเลยนะ แต่แบบนี้พี่หรรษาเรียกว่ากินแรงนะหนู”
ที่หรรษาต้องแขวะมันซะขนาดนี้ก็เพราะไม่ว่าหรรษาจะทำอะไรมีแต่เสียงครวญครางเท่านั้นที่เร้าใจ แต่แม่งไม่ได้ตอบสนองหรือรุกรานรุกไล่อะไรหรรษาเลย จริงๆมันก็แอคชั่นกลับมาบ้าง แต่เหมือนเป็นการสนองตอบแบบไม่มั่นใจ
“พร้อมยัง” หรรษากระพร่าถามชิดกับหู ขบเม้มเบาๆที่ติ่งหูให้อีกคนส่งเสียงซี๊ดออกมา แต่ว่าเมตตาไม่ทันจะได้ตอบอะไร ปลายนิ้วก็จ่อรอที่ปากทางเข้าแล้วเรียบร้อย
“โอ๊ย” มันร้องขึ้นมาและแทบจะกระโดดออกจากตักเขา
“เจ็บเหรอ นิ้วเดียวเองนะ”
“จะ เจ็บสิถามได้”
“งั้นต้องใช้เจลตั้งแต่นิ้วเลยมั้ง”
หรรษาปล่อยมันนอนแผ่หราอยู่บนเตียงพร้อมๆกับเสียงหอบหายใจพร่าสั่น เขาค้นลิ้นชักหาตัวช่วยแบบรีบร้อน มันมาไกลขนาดนี้แล้ว มันไกล้เวลานั้นเข้ามาทุกทีแล้ว คืนนี้เป็นคืนที่ทั้งสนุกทั้งเหนื่อย สนุกตรงที่ต้องสอนให้อีกฝ่ายตอบสนองอย่างที่หรรษาต้องการ เหนื่อยเพราะอีกคนนึงเมาและเหมือนแม่งไม่เชี่ยวชาญทางด้านนี้เลย แต่ก็อยากลองประมาณนั้น แล้วเวลาที่มันจะได้ลองก็มาถึง หรรษาลูบไล้เล้าโลมอย่างเชี่ยวชาญ ดูเหมือนอีกฝ่ายกำลังอยู่ในห้วงของความสับสน บางครั้งที่เขาเข้าถึงจุดสัมผัสรัญจวนมันก็โผเข้ามาหาบดเบียดให้ความต้องการของเราทั้งคู่พุ่งพล่าน แต่บางครั้งมันก็ถดตัวหนีเหมือนอยากหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้ เหมือนหยุดอยู่ที่กลางทาง เป็นกลางทางที่จะไปต่อก็ไม่กล้า จะหันหลังกลับมันก็มืดมิดไม่เห็นซะแล้ว
“เอาไง จะหยุดแค่นี้รึเปล่า กูจะได้ไปเข้าห้องน้ำคนเดียว” เสียงหรรษาห้วนและส่วนหนึ่งก็หงุดหงิดด้วยอารมณ์ที่คั่งค้าง
“ไปสิ ไปต่อ ก็แค่กลัวอะ ยังไม่เคยนี่หว่า” มันบนอุบอิบอยู่กลางหน้าอกของเขา หรรษาหลุดขำออกมาตอนเข้าด้ายเข้าเข็ม ถึงแม้เมตตาจะบอกว่ามันเพิ่งจะครั้งแรก แต่สำหรับคนที่ผ่านสมรภูมิมาอย่างโชกโชนเช่นเขา คำพูดเมื่อกี้มันคือประโยคฮิตของพวกที่อยากอัพค่าตัวก็แค่นั้น จะมีใครสักกี่คนที่ยอมนอนกับคนที่ไม่รู้จักกัน ยอมมอบครั้งแรกให้กันโดยไม่มีความผูกพันใดๆ
ไม่มีหรอก
ไม่เคยมีใครทำอย่างนั้น
เมตตาก็คงจะเหมือนกัน
เหมือนทุกๆคน
แม้ในใจจะคิดเข้าข้างตัวเอง แต่ความจริงที่ปรากฎออกมาและทำให้หรรษาใจหายเล็กๆคือเมตตาจิกบ่าเค้าแน่น เสียงครางที่ดังออกมามีส่วนที่บอกว่าคนตัวเล็กเจ็บแต่ก็ปะปนด้วยความสุขที่ถูกปรนเปรอลงไป เลือดค่อยๆไหลซึมออกมา ไม่ได้มากมายเหมือนน้ำป่าไหลหลาก แต่แค่นั้นก็ทำให้ใจหายได้ หรรษาเป็นนักเลง เป็นเด็กช่าง เป็นอันธพาล แต่ก็เป็นคนๆหนึ่งเหมือนกัน เพราะฉะนั้นไม่แปลกที่หรรษาจะไม่ชอบเลือด ไม่ได้กลัวนะ แค่ไม่ชอบ เขาเลยออมแรงกระแทกกระทั้นให้เบาที่สุด เล้าโลมให้อีกฝ่ายผ่อนคลายมากที่สุด แล้ววาระแห่งการเดินทางไปสู่ดินแดนหฤหรรษ์ก็มาถึงที่หมาย
ความรู้สึกดีๆมีขึ้นมากมาย หากไม่ถูกทำลายลงด้วยแผนการที่หรรษาไม่คิดว่าจะมีใครทำ ถ้าหรรษาเจอเมตตาที่ผับเดิมอีกเขาคิดว่าตัวเองก็คงจะสานต่อความสัมพันธ์อันดีกับมันแล้วแท้ๆ แต่พอเจอแผนที่ยอมมีอะไรกับเขาเพื่อเรียกร้องเอาความรับผิดชอบละก็ หรรษาก็จะรับผิดชอบจนลืมกันไม่ลงเลยเหมือนกัน
หรรษาคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาก่อนจะมีคนวิ่งหน้าตั้งมาให้เขารับผิดชอบแล้วก็รู้สึกเกลียดแต่ก็อยากลองเป็นแฟนเมตตาดูสักทีเหมือนกัน คนที่แม่มันอยากให้ไปรับผิดชอบลูกชายนั้นผลลัพธ์ของมันจะเป็นยังไงในเมื่อชีวิตของเขายังเอาแน่เอานอนไม่ได้ จะมีใครสักกี่คนที่จะมาทนอยู่กับหรรษาได้ จะมีใครคนนั้นในเหรอนี้เหรอวะ
หรรษาก็อยากรู้เหมือนกัน


โปรดติดตามตอนต่อไป

๐ สวัสดีค่ะ ตอนที่แล้วทำเอาหลายคนงงเรื่องพระเอกเอารถมาแต่ดันกลับแท็กซี่ ส่วนนี้คนเขียนพลาดเองนะคะ ขอบคุณคนที่ช่วยดูให้ด้วยนะคะ
๐ ขอบคุณทุกคนมากเลยที่เข้ามาอ่าน โดยเฉพาะคนที่บอกว่ารอคอยการกลับมาของคนเขียนนี่ทำให้ขยันขึ้นมาเลยค่ะ รู้สึกมั่นใจมากขึ้น แต่ก็ยังวางใจไม่ได้นะคะ ก็ยังต้องฝึกฝนต่อไป เพราะยังมีจุดที่พลาดอยู่เยอะเลย อยากให้ช่วยกันติดตามความรักของคู่นี้นะคะ ว่าจะเจออะไรกันบ้างในอนาคต แล้วทำไมคุณนายกาญจนาถึงได้ตัดสินใจอะไรแปลกๆแบบนี้ รับรองว่ามันมีเหตุผลของมันค่ะ
๐ ยังพบเจอและคุยเล่นกันได้ในแฟนเพจเช่นเคยนะคะ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ 

[simiach]

สุดยอดคุณแม่ !!!

[eye-lifestyle]

 

[Poes]

  ลงทุกวันได้มั้ยนิ
หรรษาเอ้ย งานนี้เจอเนื้อคู่แล้ว