เมียหลวงตอนที่ 5ตอนนี้ผมนั่งรอรุ่นน้องที่นัดไว้ด้วยท่าทีสบายๆ ยัยนั่นนัดผมที่ร้านเบเกอรี่ ผมว่ามันไม่ค่อยเหมาะสมกับบุคลิกของยัยเค้กสักเท่าไร
~กรุ้ง กริ้ง~
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นทำให้ผมต้องหันไปมองหน้าคนที่เข้ามาใหม่ แต่คงไม่ใช่ผมคนเดียวหันไปสนใจ แต่กับเป็นลูกค้าทั่งร้านที่หันไปสนใจยัยนั่นอย่างกับตัวประหลาด ผมมองผู้หญิงที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าขาดๆอย่างเซ็งๆ ผมล่ะเบื่อแฟชั่นของยัยเด็กบ้านี้จริงๆ
“HEY”
เสียงทักทายภาษาอังกฤษสำเนียงไทยๆทำให้ผมยกมือทักทายอีกฝ่าย ก่อนที่ยัยนั่นจะนั่งลงตรงข้ามผม
“ถ้าเธอจะแต่งตัวแบบนี้ พี่แนะนำให้เธอแก้ผ้า”
ผมพูดประชด แต่คนตรงหน้าผมกับยิ้มยินดี
“ฉันเพิ่งถ่ายแบบเสร็จนี่น่า และชุดนี่มันก็ออกจะเซ็กซี่”
ถ้าพี่ชายยัยคนตรงหน้ารู้เข้า ว่าผมหางานถ่ายแบบเสื้อผ้าขาดๆพวกนี้ให้ ผมอาจได้นอนโรงบาลเป็นเพื่อนสมาร์ทแน่ๆ
“คิดยังไงนัดพี่มาร้านเบเกอรี่”
ผมเปลี่ยนเรื่อง และถามสิ่งที่คาใจออกไป
“เดี๋ยวพี่ก็รู้เองแหล่ะ นี่พี่จำไม่ได้จริงๆเหรอว่าใครที่ชอบจิบชากับทานเค้ก”
ยัยนั่นทำท่าทางประกอบสิ่งที่พูดไปด้วย ทำเอาผมเกือบหลุดขำหลายรอบ
จะว่าไปใครกันนะที่ชอบจิบชากับทานเค้ก ทำไมผมถึงจำไม่ได้ ทั่งที่ผมออกจะเป็นที่จดจำได้ทุกอย่าง ผมไม่ใช่คนขี้ลืม หรือจะเป็นเพราะยาที่ผมทาน เฮิ้ออ ผมคงต้องงดยาไปสักพัก หวังว่าหมอเขาจะไม่โกรธผมนะ
~กรุ้ง กริ้ง~
เสียงกระดิ่งปลุกผมให้หลุดจากภวังค์ และคนที่เข้ามาใหม่ก็ไขข้อข้องใจของผมจนกระจ่าง
พี่ไนท์ หรอเหรอ ยัยเด็กนี่ยังไม่ลืมเรื่องนี้อีก ทั่งที่เค้กควรจะลืมมันและปล่อยให้มันตายไปกับ...
บ้าเอ้ย! ทั่งที่ผมสัญญากับเค้กแล้วว่าจะไม่คิดถึงเรื่องเก่าและอดีต ของคนตรงหน้าอีก เพราะคำพูดของคนตรงหน้าในตอนนั้นมันยังคงวนเวียนในหัวผม
ผมไม่น่าลากเด็กคนนี้เข้ามาเกี่ยวข้องอีก ทั่งที่เรื่องของสมาร์ทไม่เกี่ยวเค้กเลย ผมกลายเป็นเห็นแก่ตัวอย่างน่ารังเกียจขนาดนี้ต้องแต่เมื่อไรนะ
“ฉันรู้นะ พี่กำลังคิดว่าพี่ไม่น่าลากฉันเข้ามาเกี่ยวข้อง พี่จำได้ไหมที่ฉันเคยบอกพี่ว่า ในโลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญหรอ ใช่พี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เรื่องในวันนี้หรือจะเรื่องวันที่ฉันโทรไปหาพี่ ฉันตั่งใจ”
“เราต้องการจะพูดอะไรเค้ก”
ผมงงกับคำพูดของคนตรงหน้าไปหมดแล้ว
เค้กกับยิ้มซื่อๆให้กับผม รอยยิ้มที่ผมก็ลืมไปว่าเด็กผู้หญิงคนนี่เคยอ่อนแอ่และไร้เดียงสามากแค่ไหน
“เรื่องของพี่ไนท์มันเป็นแค่อดีต ฉันไม่สนใจหรอ แต่แค่วันนี้พี่ไนท์เป็นหมากตัวสำคัญในกระดาน มันก็แค่นั้น และทุกอย่างที่ฉันทำก็เพื่อตอบแทนสิ่งที่พี่เคยช่วยฉัน พี่ก็รู้ฉันน่ะ เมื่อเลือกที่จะไปเดินไปข้างหน้าแล้ว ฉันไม่เคยคิดจะหันกับมามองอดีต”
คำพูดที่เป็นผู้ใหญ่ ทำให้ผมอึ้ง ผมไม่เคยคิดว่าเด็กตรงหน้าของผมในวันนั้นจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ใช่สิน่ะ อดีตมันไม่น่าจดจำ และอดีตมันสอนให้เราเติบโตขึ้น
“พี่ควรขอบคุณพี่ไนท์ มากกว่าที่จะโกรธแค้นเขาสิน่ะ”
“ฮ่าๆ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอค่ะ พี่เกมส์เดี๋ยวอีกไม่นานพี่ไนท์เขาก็จะได้ชดใช่อย่างสาสมแล้วล่ะคะ”
“อ้าว ไหนเธอบอกว่าไม่สนอดีตไงล่ะ”
“ก็เรื่องแก้แค้นมันคนละเรื่องกันนี้คะ”
~กรุ้ง กริ้ง~
เสียงกระดิ่งครั้งนี้ผมไม่ได้หันไปสนใจ แต่แค่มองหน้าคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามผมก็รู้แล้วว่า คนที่เข้ามาใหม่คือใคร
“หว่า ฉันยังไม่ทันได้สั่งเค้กเลย”
“เอาน่าเดี๋ยววันนี้เสร็จงานพี่เลี้ยงเธอเอง”
ผมพูดปลอบใจยัยเค้กพลางยิ้มเยาะ เหยื่อหน้าโง่ที่เดินเข้ามาเหยียดกับอย่างง่ายดาย
“งั้นฉันไปทำให้ครอบครัวคนร้าวฉานก่อนนะพี่เกมส์”
พูดยังไม่ทันขาดคำ เค้กก็พาตัวเองในชุดที่ตัวเองบอกนักบอกหน่าว่ามันเซ็กซี่ เดินนวยน่ายออกไป
ผมหยิบแว่นตากันแดดสีชาออกมาใส่ ก่อนที่จะนั่งรับชมละครโรงเล็กในร้านเบเกอรี่อย่างใจจดใจจ่อ
ครืด! ครืด! ครืด!
~ถ้าวันหนึ่งฉันเลิกกับเขา แล้วเราจะมารักกันได้ไหม ถึงรู้ว่าผิด หัวใจก็สั่งให้ทำอย่างนี้~
ครืด! ครืด! ครืด!
-CAKE-
ผมกดรับสายทันทีมือเห็นว่าใครโทรมาและกดอัดเสียงไว้
“......”
ผมมองเค้กที่เดินเข้าไปหา โต๊ะที่พี่ไนท์กับสมายด์นั่งอยู่ โต๊ะของผมสามารถมองเห็นโต๊ะของเขาได้อย่างถนัด แต่เขาจะมองไม่เห็นโต๊ะของผม
เค้กรับบทเป็นนางเอกแสนอาภัพ เดินขาแข็งอ่อนไปล้มซบอกพี่ไนท์อย่างกับจับวาง แต่ทำให้คู่หมั้นของพี่ไนท์เลือดขึ้นหน้า
(พี่ไนท์ ผู้หญิงคนนี้ใครกันค่ะ)เสียงโวยวายของเด็กสมายด์ดังขึ้นทำให้ผมยิ้มเยาะ
พี่ไนท์รีบพยุงคนที่ล้มมาซบอกตัวเองอย่างเกรงใจคู่หมั้น พอยัยเค้กเงยหน้าเท่านั้น
(เค้ก! เค้กหายไปไหนมา เค้กจริงๆด้วย พี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม)
พี่ไนท์กอดนางเอกของผมอย่างแรง แต่อยู่ๆร่างของเค้กก็ปลิวออกจากอกของพี่ไนท์ด้วยแรงของนางร้ายฝึกหัด
(พี่ไนท์รู้จัก อีบ้านี้ด้วยเหรอคะ อีนี่มันเป็นอะไรกับพี่ไนท์พี่ไนท์ถึงกอดมัน อ๋อ หรือแก่มาอ่อยสามีชาวบ้านเขา)
พูดเสร็จ สมายด์ก็ตรงเข้าไปตบนางเอกของผมอย่างเต็มแรง
(หยุดนะสมายด์!)
เพี๊ยะ!
หน้าของสมายด์หันไปตามแรงตบของมือพี่ไนท์
ผมอึ้งไม่คิดว่าผู้ชายอย่างพี่ไนท์ จะกล้าตบผู้หญิงอย่างน้องสมายด์ได้
(ปล่อยเค้กนะคะพี่ไนท์ เค้กจะกลับแล้ว ปล่อยสิปล่อย)
ผมมองรุ่นน้องที่แสดงได้สมจริงอย่างกับนักแสดงมืออาชีพ งานหน้าผมคงต้องหาละครให้ยัยนี่แสดงสักเรื่องแล้วล่ะ
(พี่ไนท์จะพามันไปไหนคะ พี่ไนท์เป็นคู่หมั้นสมายด์นะคะ )
(พี่จะไปไหนมันก็เรื่องของพี่ และถ้าสมายด์ยังแสดงกิริยาต่ำๆอีกละก็ ก็อย่ามาว่าพี่ที่หลังแล้วกัน)
พี่ไนท์พูดเสร็จก็ลางนางเอกชองผมออกไปทันที
(กรี้ดดดดดด!)
สมายด์กรี้ดลั่นร้านก่อนที่จะปัดจานและถ้วยชาหล่นมาแตกกระจาย จนพนักงานของต้องเข้าไปห้ามปาม
ผมยกมือขึ้นเรียกพนักงามมาเช็คบิล
“ทั่งหมด ......ครับ”
ผมหยิบแบงก์พัน 1ใบ ให้น้องเขา
“นี้ครับพี่ที่พี่สั่งให้ผมถ่าย”
พนักคนนั้นยื่นโทรศัพท์ ให้ผม
ผมรับมากดดูอย่างพอใจและลุกขึ้น
“พี่ครับเงินทอนล่ะครับ”
ผมมองเงินทอน เลยหยิบแบงก์พันอีก2ใบ วางให้อีก
“ที่เหลือทิปและนี่พี่ให้เพิ่ม”
“ขอบคุณครับพี่”
พรุ่งนี้หนังสือพิมพ์คงพาดหัวกันสนุกแน่
ผมเคยเตือนเขาแล้วนะ ว่าอย่าให้ผมต้องทำ เพราะผมไม่สนชื่อเสียงหน้าตาของใครทั่งนั่น
ผมก็อยากจะรู้นักว่าถ้าสมาร์ทเห็นข่าวนี้ ยังจะมองเด็กนี้เป็นนางฟ้าอยู่อีกไหม
ผมไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะหันมารักผมนานแล้ว แต่ผมก็แค่อยากให้เขาตาสว่าง มองเห็นความจริงสักที
ผิดถูกที่ฉันทำทำลงไป สายตาใครยังไง
ฉันไม่มอง ไม่เห็น ไม่รับรู้อะไร
รู้เพียงว่าทำเพราะรัก ทำเพราะเธอที่รักก็พอความรักไม่เคยทำร้ายใคร แต่คนเรามักใช้ความรักทำร้ายกัน
มาแล้วๆ มาช้าดีกว่าไม่มา เหมือนพี่สมาร์ทจะหายไปน่ะตอนนี้ คิคิ
ขอบคุณคอมเม้นทุกคอมเม้นนะค่ะ
หัวข้อ: ((เรื่องสั้น))เมียหลวง ตอนที่ 13 up 9 มิถุนายน 2562 (รักกันแค่ตอนหายใจก็พอ) (อ่าน 123090 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก