หัวข้อ: ((เรื่องยืดเยื้อ)) เมียน้อย --มี Ebook แล้วนะค้าบบบบ--

[IsDeer]

จะจบแล้ว  แล้วคุณพุฒล่ะ

[fc_fic]

 

[strawberryboys]

แค่นี้ก็ดีแล้วค่ะ อร๊ายยยย 

[Veesi3]

 

อร๊ายยยยยย หวานจนอิจฉาเอสแล้วนะ หนูปุณน่ารักน่าหยิกไปไหน
 

[ณ ที่เดิม™]

จริงอย่างที่จั่วหัวไว้เลย เป็นเรื่องที่ยืดเยื้อมาก 

[ไอ้หัวแห้ว]

อะไรยังไงต่อไป

= =

[ลิงภูเขา]

“เจอกันตอนเย็นเลยนะครับ  เที่ยงนี้ผมไม่ว่าง”

“อ่า..”

ไม่ทันให้ผมได้พูดอะไร
เขาก็ขับรถออกไปเลย

“อะไรของเขา..” บ่นเบาๆ กับตัวเอง  ก่อนจะเดินเข้าออฟฟิต

สงสัยวันนี้เขาคงไม่ว่าง
ถึงมากินข้าวเที่ยงกับผมไม่ได้

น่าเสียดายจัง
ผมกำลังคิดว่าจะชวนเขา
ไปกินร้านที่มาเปิดใหม่ซะหน่อย


.
.

“สงสัยวันนี้จะมีเรื่องดีๆ เลขาผมถึงได้ดูสดใสแปลกๆ”

ผมอมยิ้มนิดๆ
แล้วรีบก้มหน้าก้มตาทำงาน

เงียบๆ ไม่พูดอะไรจะดีกว่า

การโดนเจ้านายตัวเองแซว
มันไม่น่าสนุกสักเท่าไรหรอก

.
.

[เอส]

[ว่างหรือเปล่า]

[ว่างแล้วโทรกลับหน่อยนะ]

วางมือถือลงแบบเซ็งๆ

โทรไปก็ไม่รับ
ข้อความก็ไม่ตอบ

กะจะชวนไปหามื้อเย็นทานข้างนอกซะหน่อย


.
.

“มีงานด่วนเข้ามา  คืนนี้คงดึกแน่”

คำขู่ที่มาพร้อมกับสีหน้าแสดงความสะใจของเจ้านาย

ทำเอาผมเซ็ง

[กลับดึกนะ  ไม่ต้องรอกินข้าว]

ส่งข้อความไปบอกเขาอีกครั้ง
ก่อนจะหอบแฟ้มวิ่งตามหลังเจ้านายเข้าห้องประชุม

ทำไมวันนี้อะไรๆ มันก็ไม่เป็นใจเลยนะ

มื้อเที่ยง
มื้อเย็น
พังลงไม่เป็นท่า

น่าเบื่อชะมัด

ประชุมตั้งแต่บ่าย
ยันสองทุ่ม

แล้วต้องรีบสรุปรายงานส่งอีก
กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่ม

ผมเดินโงนเงนลงมาจากตึก
สะลึมสะลือตอนโบกรถ

“ปุณ..”

“เอสสสสสสสสส” โผเข้าไปพิงตัวกับอกเขา “นายมาได้ไง”

“ผมส่งข้อความบอกแล้วนี่  ว่าจะมารับ”

“หือ..” รีบหยิบมือถือขึ้นมาดู “ยุ่งจนไม่มีเวลาอ่านเลย”

“ฮะๆ” หัวเราะขณะช่วยพยุงผม “รีบขึ้นรถเถอะครับ  จะได้กลับบ้าน”

“อือออออออออออ”

กลับถึงบ้าน
ก็รีบตรงเข้าห้องน้ำ

อาบน้ำ
แต่งตัว
แล้วทิ้งตัวลงนอนทันที

“ปุณ..”

“หืม..”

“ลืมตามาก่อนสิ”

“ง่วงจะตายแล้ว” ยกมือขึ้นปิดหูตัวเอง “มีไรไว้คุยพรุ่งนี้นะ”

แบตหมดแล้วครับ
ตอนนี้ผมไม่รับรู้อะไรแล้ว


.
.

“อือ..”

ร้องออกมา
เมื่อถูกใครบางคนรบกวน

“เอส..”

ไอ้สัมผัสหยุ่นๆ ที่แก้ม
กับเสียงจุ๊บๆ ที่ดังอยู่ข้างหู

ทำให้ผมรู้แล้วว่า
สิ่งที่รบกวนการนอนของผมคืออะไร

“อย่ากวนได้ไหมเอสสสสสสสส”

ผมโวยวายทั้งที่ยังไม่ลืมตา
ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้เขา

“...”

ลืมตาขึ้นมา
เมื่อรู้สึกถึงอะไรเย็นๆ
ที่กำลังสอดเข้ามาบนนิ้วผม

“แหวน” หันกลับไปมองหน้าเขา “อะไร..”

“อยากให้น่ะ..”

“...”

แหวน?
นิ้วนางข้างซ้าย?
คืออะไร?

“ขอแต่งงานเหรอ”

ทันทีที่ได้ยินคำถาม
เขาก็ระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น

“ขำบ้าอะไรของนาย”

ทั้งที่ผมกำลังตกใจ
ที่จู่ๆ เขาก็มาสวมแหวนให้ผมแบบนี้

แต่เขากลับเอาแต่หัวเราะเนี้ยนะ?

“ก็ผมไม่คิดว่าคุณจะคิดมากขนาดนั้น”

“ก็ถ้าไม่ขอแต่งงาน  แล้วนายจะมาให้แหวนฉันทำไม”

“หึๆ” เขาหัวเราะ  ก่อนจะตอบผม “ผมแค่อยากให้”

“...”

“เพื่อเอาไว้ยืนยันความรักของผม”

“เอส..” ยกมือขึ้นจับแก้มเขา “มันไม่จำเป็น..”

“ผมรู้..” พูดขัด  ทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ “ผมรู้ว่าตอนนี้เราอยู่ด้วยกัน  และก็จะอยู่ด้วยกันไปตลอด”

“เอส..” เรียกเมื่อถูกเขาดึงเข้าไปกอด

“รู้ดีว่าของแค่นี้มันยืนยันอะไรไม่ได้จริงๆ หรอก”

“...”

“แต่ผมก็อยากจะให้..” คลายอ้อมกอดออกไป  ก่อนจะจ้องเข้ามาในดวงตาผม “ใส่มันเถอะนะ”

“อืม” พยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม “ขอบคุณนะ”

“ความจริงผมเขินมากนะ  อื้อ..”

ขโมยจูบ
ทั้งที่เขายังพูดไม่จบ

น่ารัก..
น่ารักเกินไปแล้ว..

“สงสัยวันนี้อยากขาดงานอีกแล้ว..” เขาพูดเสียงกลั้วหัวเราะ

“ถึงโดนไล่ออกก็ยอม..” เขายิ้มแล้วพลิกตัวมาคร่อมผมทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

จะว่าไปวันนี้คงไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวแล้วล่ะที่ขาดงาน

นี่ถ้าเกิดโดนไล่ออกพร้อมกันทั้งสองคน
จะทำยังไงกันดีล่ะทีนี้??



Ma-NuD_LaW




จบครับ 

ในที่สุด 

ขอบคุณที่ติดตามครับ 

ปล.หวานสุดได้เท่านี้ 

[sabastane]

น่ารักอ่ะ >//<
.
.
สนุกมากๆเลยค้า

[IsDeer]

คู่นี้มันหวานได้แค่นี้จริงๆเหรอ

แล้วคุณพุฒล่ะ เป็นไงบ้าง

[Tinkerbell]

ดีใจที่จบได้แบบแฮปปี้ 

อึดอัดใจมานานในที่สุดก็ยิ้มได้ซักที 

(ชะแวบไปอ่านเมียหลวง คริคริ)

[TopFee]

ตกลงพุฒจบอนาถกว่าใครเลย -.,-

[Zalzah_iP]

โถ่...จบง่ายแบบนี้เลย
ความจริง...เขียนแบบนี้ซะตั้งแต่ 20 ตอนที่แล้ว
ชีวิตคุณพุฒก็คงไม่เละเทะขนาดนี้หรอก 
*แอ้กกก โดนคนเขียนตบ นักอ่านท่านอื่นประณาม*

หยอกเล่นค่ะ สุดท้ายก็จบลงได้สักที
เดี๋ยวไม่ใช่อยู่ๆ คนเขียนนึกคึก
มาต่อแบบ เล็กฟื้นขึ้นมา กลายเป็นคนความจำเสื่อม
อยู่ในหมู่บ้านหลังเขา แบบในละคร
แบบนี้ไม่เอานา สงสารคุณพุฒเถอะ ถถถถถถถถ.

สุดท้ายนี้ ขอคุณมากนะคะ
ที่สร้างสรรค์นิยายดีๆ มาให้อ่าน
จะรอติดตามผลงานต่อไปค่ะ 

ปล. ปกติแล้ว เราก็เม้นยาวๆ ธรรมดาแหละค่ะ
แต่ที่เว้นบรรทัดแบบนี้
เพราะอยากให้มันเข้ากับบรรยากาศ(?)ของเรื่องนี้ค่ะ
แบบคนเขียนไง โฮะๆๆๆ 

[fc_fic]

     

 

 

[Veesi3]

  คนเขียนนนน ใจดำกับเอสจัง ให้หวานนิดเดียวเองอ้า 

[╰Äρρłәßәѓѓÿ╮]

อร๊ายย จบซะแล้ววว ใจหายเหมือนกันอ่านมาตั้งแต่ตอนแรกๆ หวานแค่นี้ก็ทำให้เราฟินแล้ว 

แต่ยังรู้สึกว่ามันไม่เคลียร์เลยอ่ะ รู้สึกแบบอยู่ดีๆก็จบซะงั้น 
อีคุณพุฒของฉันก็หาย เอสก็ยังไม่รู้ความจริงว่านั้นไม่ใช่ปุณ

ปล. ขอตอนพิเศษแบบยาวๆสักตอนได้ป่าว  อยากอ่านเรื่องนี้แบบยาวๆบ้าง อิอิ 



คนเขียนก็เขียนจบแล้วอย่าลืมมาต่อเรื่อง So Bad .. ร้ายซ่อนรัก ด้วยน้าา ยังรออยู่

[iammoonoi]

มีผลงานใหม่เร็วๆ น้า รออ่านอยู่จ้า 

[mintmiko]

อ่านเรื่องนี้แล้ว สงสารคุณพุฒ... ผู้ชายที่ไม่เคยทำอะไรให้ตัวเองได้เลยในชีวิตนี้... ขนาดคนที่ตัวเองรักยังต้องยอมทิ้งไป... เรื่องๆนี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าพุฒสู้คุณย่า แต่ก็นะ.. คงสู้ไม่ได้หรอก โดนบังคับจนฝังใจแล้วนี่นา นี่ขนาดนางออกมาไม่กี่ตอนนะ นางยังทำให้เรื่องราวนี้เกิดขึ้นได้เลย.. ในความรู้สึกคือ... เหมือนความคิดเราแปลกแยกจัง ทุกคนเกลียดคุณพุฒอ่ะ ในขณะที่เราชอบคุณพุฒ จริงๆเราอยากให้ปุณกลับมาหาคุณพุฒด้วยซ้ำ อยากให้คุณพุฒมีความสุขอีกครั้ง ซักนิดนึงก็ยังดี

[strawberryboys]

อ๋อ โอเครค่ะ จบก็จบ จบแบบงงๆ แต่ก็น่ารักดี

รอเรื่องใหม่อยู่นะคะ 

[Phut]

  จริงๆไม่อยากให้จบชอบแบบยืดเยื้อจริงๆ
ชอบบรรยากาศเวลาเอสกับปุณอยู่ด้วยกัน ชอบลักษณะการเขียน ชอบแนวนี้  ติดตามผลงานต่อไป 

[ฤดูใบไม้หลากสี]

เย้ๆๆๆๆๆ จบแล้ว  ขอกรี๊ด แปดตลบ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

หวานได้แค่นี้ก็โอเค ถึงอยากจะให้เอสมันไปๆจากปุนก็เถอะ เย้ๆ ไม่ต้องมานั่งลุ้นๆ ว่าจะดราม่าไหมตอนนี้อีกแล้ววว

ขอบคุณคนเขยนที่แต่งให้เราฟิน ในดราม่า ให้เชียร์เอส จนเกลียดมัน 55555555555555555555555

ถ้าคนเขียนลงเรื่องใหม่จะไปอ่านต่อ ฮิฮิ ขอบคุณสำหรับตอนจบนะคับ คนเขียนสู้ๆต่อไปเน้ออ แต่ไม่เอาหน่วงแบบนี้แล้วน้าาาาา(นี่ได้ข่าวว่าคนเขียนไม่ใช่อาหารตามสั่ง? นะ)

 

และนิยามเรื่องนี้คือ ก่สด่ฟา่กาฟือืฝืาอกาสอ์ษฏ์ฮฦษ์ษ์ฤ็ณฮ์ฤณษ์ฎณ๋ณฎฮฦษ์ฮฦฏฤ์ฌฎฎ.็ฮฤ์ฮฤ์ฺ์ฤฮฮ.ฏฯฎฎ๋ฎ๋โณฎโณฏ  ไม่สามารถบรรยายเป็นภาษาคนออกมาได้แบบที่สื่อสารเข้าใจ 5555555555555555555555555555

[Ice_Iris]

และแล้วเรื่องก็จบลงด้วยดี

กว่าจะถึงตอนหวานๆก็เสียน้ำตาไปมากมาย

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ

[Yร้าย]

กำลังพอดี...ไม่มากไม่น้อย.......
ไม่ต้องรื้อฟื้นอะไร  มีแค่วันนี้กับวันพรุ่งนี้
พร้อมกับความเชื่อใจก็มีความสุขแล้วเนอะ....
รออ่านเรื่องใหม่ต่อไป...

[runrunna29]

พุฒ นายถูกลืมแล้วล่ะ 5555

[liza sarin]

เกลียดเล็กมาก
 

[Chichi Yuki]

สงสารเล็ก สงสารคุณพิม และสงสารลูกสาวคนโต
เรื่องราวทั้งหมดนายเป็นคนก่อเองนะพุฒ แต่นายไม่ยอมจบ สุดท้ายก็เลยต้องสูญเสียแบบนี้

[mild-dy]

จบแบบหวานไม่มาก น่ารักนิดๆ
ถึงไม่อยากให้จบก็นะ
แต่ถ้าจบก็ไม่เป็นไร
ขอบคุณนะคะ 

[broke-back]

 

ลากเส้นสาย วาดลายเส้น ให้เห็นภาพ
แรเงาฉาบ อาบแสงสวย งุนงวยฝัน
พุฒดีใจ ใช้มานะ ฟันฝ่ามัน
แต่สุดท้าย สลายพลัน มัน..ไม่มี

พุฒน่าจะเป็นคนที่เศร้าที่สุดในเรื่องนี้

คนที่เกิดมาแล้ว
..ไม่มีสิทธิที่จะเลือกใดใดให้กับตัวเอง..
แม้กระทั่งสิทธิที่จะเลือกใช้ชีวิตในแบบฉบับของตน
เป็นคนที่น่าสงสารและเห็นใจเป็นที่สุด

Hug you
  พุฒ

[ลิงภูเขา]

[พุฒ]

ชาวเม็กซิกันที่เจริญแล้วเชื่อว่า  ความฝันคืออีกโลกหนึ่ง  ที่เราไปเยือนในยามหลับ

“เลิกร้องไห้แล้วไปนอน”

“ฮึก..”ลูบเบาๆ บนกลุ่มผมนั้นนานจนเขาผล่อยหลับไป

“ฝันดีนะ”

ไม่รู้เหตุผล
ที่คนๆ นั้นหายตัวไป

คนที่เขารัก
คนที่เขายอมทิ้งทุกอย่าง
เพื่อจะได้อยู่ด้วยกัน

“ฉันรักนายนะ..”  จูบเบาๆ ที่หน้าผาก  “ปุณ”

หลังจากที่ผมยอมปล่อยมือ
ไม่ตามไปวุ่นวายกับเขามาหลายปี
เรากลับมาเจอกันด้วยความบังเอิญ

ผมเห็นเขานั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้
อยู่ริมฟุตบาทข้างถนน

เขาร้องไห้
และเฝ้าตามหาคนรักที่หายไป

“เอส..”  เขาร้องเรียก  ก่อนจะปัดป่ายมือไปทั่ว

“ฉันอยู่นี่..”  ยื่นมือไปจับมือเขาเอาไว้  “ฉันอยู่กับนายตรงนี้”

หลายเดือนที่ผ่านมา
ผมคอยอยู่ข้างๆ เขา
ดูแลเขา

พยายามทำทุกอย่าง
เพื่อให้เขายอมเปิดใจให้ผมอีกครั้ง

“ในเมื่อนายเองก็ไม่มีใคร  ช่วยลองเปิดใจให้ฉันอีกสักครั้งนะ”

พร่ำบอกทุกครั้งที่เขาหลับ
คล้ายกับกำลังสะกดจิต

“ฉันรักนาย..รักนายคนเดียว”

ภาวนาให้เขาเข้าใจผม
ให้อภัยผม

และยอมกลับมาเป็นคนรักของผมอีกครั้ง


.
.

“พี่เลี้ยงลาน่ะ” บอกเขาในบ่ายวันหยุด

ไม่ง่ายที่จะหาโอกาสอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้
ผมจะไม่ยอมพลาดแม้สักโอกาสเดียว

ไม่พลาด
และไม่ยอมทิ้งไปอีกแล้ว

อดีตที่ผ่านมา
ให้บทเรียนกับผมมากมายเกินพอ


.
.

“ฉันอยากขอร้อง..” คุกเข่าลงตรงหน้าเขาอีกครั้ง “ช่วยมาดูแลฉัน ดูแลลูกได้ไหม”

“คุณพุฒ..”

เขาพยักหน้าทั้งที่น้ำตาคลอ
หลายเดือนที่ผ่านมา
มันคงมากพอที่จะพิสูจน์ทุกอย่างแล้ว

เขาจึงยอมให้โอกาสผม
และให้โอกาสตัวเอง

ไม่รู้ว่าหมอนั่นจากไปไหน
แต่ก็รู้สึกขอบคุณจริงๆ

ขอบคุณที่หายไปจากชีวิตเขา
ขอบคุณที่เปิดโอกาสนี้ให้กับผม

ขอบคุณจริงๆ


.
.

ติ๊ดๆ

ติ๊ดๆ

“หึๆ”

น่าสมเพช
น่าสมเพชจริงๆ

แค่ความฝัน..
ก็ยังทำให้ผมมีความสุขได้
เสียมากมายขนาดนั้น

สมเพช
และเวทนาตัวเองจริงๆ

ที่ในความเป็นจริง
ผมไม่มีโอกาสแม้แต่จะมองหน้าเขา

แค่เข้าไปใกล้
ยังถูกมองด้วยสายตารังเกียจเสียด้วยซ้ำ

ไม่ใช่แค่ปุณ
แม้แต่ลูกสาวคนเดียวที่เหลืออยู่
ผมยังไม่มีสิทธิได้เลี้ยงดูเลย

จะโทษใครหรืออะไรได้
ในเมื่อทุกๆ อย่าง
ผมเป็นคนทำให้มันเกิดขึ้นเอง..



Ma-NuD_LaW


มีคนเรียกร้องให้คุณพุฒสมหวังบ้างซักตอน .. ผมเลยจัดให้ 

แต่จะให้สมหวังจริงจังมันก็ไม่ได้ไง .. ปุณเป็นของเอส ฮ่าาาาาาาาาาาาาา

เอาไปแบบนี้ละกัน .. ขออภัยแฟนคลับเอสด้วย ((กราบ))

เดี๋ยวมีตอนพิเศษเรื่อยๆ ไม่ยืดเยื้อแน่นอน ((มันจบละ กิกิ))

[╰Äρρłәßәѓѓÿ╮]

อ่านตอนแรกแทบช็อค
อ่านสักพัก
เป็นตอนพิเศษที่น่าเศร้าดี   
ยังยืนยันว่ารักคุณพุฒเหมือนเดิม.... 
รักเอสปุณด้วย อิอิ


ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายเรื่องนี้ 

[runrunna29]

รอหวานๆ ของปุณกับเอส