[เล็ก]
“ผมจะไม่กินอะไร จนกว่าคุณจะมา”
ไม่ได้อยากเป็นคนงี่เง่าแบบนี้
แต่ผมยอมเสียเขาไปไม่ได้จริงๆ
ต่อให้เป็นได้แค่เมียน้อย เมียเก็บ
หรือแค่ที่ระบายความใคร่ของเขาไปจนวันตาย
ผมก็ยอม
ขอแค่ไม่เสียเขาไป
.
.
[โทษทีนะ ยัยหนูไม่สบาย..ฉันคงไปไม่ได้]
ผมพยายามจะเข้าใจ
ว่าเขาก็มีธุระของเขา
เลยทำให้มาหาผมไม่ได้
พยายามเข้าใจ
และพยายามทำใจ
.
.
“ทำไมคุณถึงยังไม่มาครับ”
“ฉันไปไม่ได้”
“คุณ..” ไม่ทันได้พูดอะไร เขาก็วางสายไปซะก่อน “คิดจะหนีผมงั้นเหรอ”
สามวันแล้ว..
สามวันที่เขาไม่มาหา
เป็นไปได้เหรอครับ
ที่เขาจะยุ่ง จนไม่มีเวลามาหาผมเลย
“จะทำแบบนี้ใช่ไหมครับ”
หันซ้ายหันขวา
มองหาอะไรบางอย่างที่สามารถใช้งานได้
ผมเข้ามารักษาตัวที่นี่เพราะฆ่าตัวตาย
คุณหมอเลยสั่งเก็บของมีคม
และของทุกอย่างที่ผมสามารถใช้ทำร้ายตัวเองได้ไปหมด
“หึ”
หัวเราะในลำคอ
ก่อนจะหยิบแจกันดอกไม้
แล้วแกะปลอกหมอนออกมา
“เป็นเพราะคุณไม่ต้องการผมเองนะ”
พาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ
หยิบดอกไม้ทั้งหมดทิ้งลงถังขยะ
แล้วห่อตัวแจกันด้วยปลอกหมอน
ก่อนจะทุบมันลงกับพื้น
“คุณจะต้องเสียใจ ที่ทำกับผมแบบนี้”
“เพราะผมจะทำให้คุณรู้สึกผิดไปจนวันตาย”
แกะผ้าพันแผลออก
ก่อนจะกรีดซ้ำลงไปบนบาดแผลเดิม
กรีดลงไปแบบนั้นซ้ำๆ
“ผมรักคุณ..”
พร่ำเพ้อ
ขณะนั่งมองเลือดที่ค่อยๆ ไหลออกมา
“รัก..”
หลับตาลงช้าๆ
รู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ
.
.
“คุณ..”
“คุณคะ..”
ค่อยๆ ลืมตามองดูพยาบาลสองคน
ที่กำลังวุ่นวายทำแผลให้ผม
“หึ..”
น่าสมเพชตัวเอง
ขนาดจะตาย ยังตายไม่ได้เลย
“ช่วยผมทำไม..”
จะมาช่วยผมไว้ทำไม
ทำไมไม่ปล่อยให้ผมตายๆ ไปซะ
เผื่อว่าคนๆ นั้นจะได้รู้สึกเจ็บปวดบ้าง
“ขอโทษนะคะ แต่คุณหมอสั่งให้มัดคุณไว้”
“...”
“คุณจะได้ทำร้ายตัวเองไม่ได้อีก”
“เหอะ..” ผมก้มดูเชือกที่มัดแขนตัวเองไว้ทั้งสองข้าง “งี่เง่าสิ้นดี”
ตัวผม
ชีวิตผมเองแท้ๆ
แค่เลือกจะตาย
ยังทำไม่ได้เลย
.
.
“ทำไมไม่รู้จักรักตัวเองบ้าง..” ว่าทันทีที่เข้ามาถึง
“คุณพุฒ”
มาแล้ว..
ในที่สุดเขาก็มา..
“นายจะมาตายเพราะคนอย่างฉันทำไม”
“หึๆ”
หัวเราะ
กับคำพูดจาทำร้ายจิตใจของเขา
“คิดว่าทิ้งผมมันง่ายเหรอครับ”
“เล็ก”
ผมเอนตัวลงนอน
ไม่สนใจเสียงตะคอกของเขา
เอาเลย อยากจะด่าจะว่าอะไรก็เชิญ
เพราะมันคงไม่ทำให้ผมเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว
“จะทำแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไร”
“...”
“จะฆ่าตัวตายทุกครั้งที่ฉันไม่มาหานายเลยใช่ไหม”
“รู้ก็ดีแล้วนี่ครับ” สบตาเขา ก่อนจะยิ้ม “อยากเห็นผมตายก็เชิญเลย”
“เลิกขู่ฉันสักที” เขาบีบแขนผมแน่น “คิดว่าฉันจะแคร์หรือไง”
“แคร์หรือไม่ คุณก็รีบแจ้นมาหาผมถึงนี่”
“เล็ก..”
“เอาเถอะครับ วันนี้คุณกลับไปเถอะ”
กลับไปหาลูกหาเมียคุณซะ
ทำหน้าที่สามีและพ่อซะให้พอ
“เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
ผมเองก็ใจกว้าง
และมีสามัญสำนึกมากพอ
ที่จะไม่กักตัวคุณเอาไว้
จนทำให้ลูกให้เมียคุณต้องช้ำใจ
ปัง!
ปิดประตูเสียงดัง
แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างเต็มที่
“คุณบีบให้ผมต้องทำแบบนี้เองนะครับ”
ผมไม่ได้อยากเลว
ไม่ได้อยากทำตัวไร้ค่าแบบนี้
ทุกอย่างมันเป็นเพราะคุณ
เพราะคุณคนเดียว
Ma-NuD_LaW
ปุณโง่เพราะรัก .. แต่เล็กทั้งโง่และบ้าเพราะความรัก 
คุณพุฒจงรู้เอาไว้ .. ว่าทิ้งเล็กมันไม่ง่าย !
ขำกร๊าก .. เขียนเอง เพ้อเอง บ้าจริงเชียว 
จิ้มๆ คนอ่าน 
หัวข้อ: ((เรื่องยืดเยื้อ)) เมียน้อย --มี Ebook แล้วนะค้าบบบบ-- (อ่าน 314312 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก