[เอส]
สถานการณ์ระหว่างเราดีขึ้น
หลังกลับมาจากตราด
ผมไม่พูด ไม่เอ่ยเรื่องคุณพุฒอีก
และพยายามอย่างที่สุดจะลืมมัน
“ปุณ..”
“อือ..” ส่งเสียง ก่อนจะค่อยๆ ปรือตาขึ้นมามองผม “กลับดึกจัง”
“งานยุ่งมากเลยครับ” หอมแก้มแล้วลุกออกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ
“กินอะไรมาหรือยัง..”
“กาแฟกับขนมปังรองท้องมาแล้วครับ ปุณนอนเถอะ”
“ไม่ให้ทำไรให้กินจริงเหรอ”
“ครับ .. ผมไม่หิว”
ส่งยิ้มยืนยันไปให้
แล้วรีบเข้ามาอาบน้ำ
ขืนอยู่นานกว่านี้คงไม่ได้อาบ
ก็ไอ้ท่าทางง่วงๆ แบบนั้นของเขา
มันดูยั่วๆ ยังไงชอบกล
.
.
“บอกแล้วไงครับว่าไม่หิว”
“กินนมสักนิดเถอะ เดี๋ยวกระเพาะจะป่วย”
“หึๆ”
ขโมยหอมแก้มเขาฟอดใหญ่
ก่อนจะหยิบแก้วนมในมือเขามาดื่ม
“เอาน้ำไหม”
“เดี๋ยวผมลงไปกินเองดีกว่า จะได้เอาแก้วไปเก็บด้วย”
“อืม..” รับคำในลำคอ ขณะขยี้ตาไปด้วย
“นอนเถอะครับ”
บอกก่อนจะลงมาเก็บแก้วในครัว
ดื่มน้ำแล้วรีบกลับขึ้นมาบนห้อง
เห็นเขานั่งหลับตา เกยคางกับหมอนที่กอดเอาไว้
“ทำไมยังไม่นอนอีก”
“รอนาย..”
“หึๆ” ดึงหมอนออก แล้วช่วยประคองเขาลงนอน “ทำแบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนหรอก”
เสื้อนอนตัวโคร่ง
ลู่ลงจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน
“ก็ตั้งใจจะอ่อยแหละ แต่นายกลับดึกเกินไป” พูดแล้วล้มตัวลงนอนหน้าตาเฉย
“ปุณ..”
“อื้อ..ไม่เอาแล้ว” ปัดมือผมที่สอดเข้าไปใต้เสื้อเขา “ง่วง..”
“หึๆ”
มายั่วกัน
แล้วจะชิ่งหลับก่อนได้ยังไง
“บอกว่าไม่เอาแล้วไง..”
บ่นไปก็เท่านั้นแหละครับ
เพราะตอนนี้ผมคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว
“ไอ้บ้าเอสอื้อ..”
สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้
เมื่อเห็นว่าผมเอาจริง
“รอบเดียวนะ”
แล้วคิดว่าผมจะพอไหมล่ะครับ?
.
.
“ไปทำงานไม่ไหวแล้ว..” เขาบ่นทันทีที่ตื่นขึ้นมา
“ผมลางานให้เอาไหม”
“ลาบ่อยจนจะโดนไล่ออกแล้ว” ทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะดึงมือผมที่กำลังแต่งตัวอยู่ให้นั่งลงไปบนเตียง “โดดงานด้วยกันดิ”
“หึๆ”
“นะๆ”
แพ้ลูกอ้อนครับ
เลยหยุดมือที่กำลังผูกเนคไทน์
เปลี่ยนเป็นดึงออกแล้วโยนทิ้งแทน
“หยุดแล้วจะทำอะไรดี”
หอมหน้าผาก
หอมแก้ม
แล้วจุ๊บเบาๆ ที่ปากเขา
“ต่อจากเมื่อคืนเลยดีไหม”
“ยอมนะ..” ตอบแล้วยกมือขึ้นมาช่วยปลดกระดุมเสื้อผม
“หึๆ”
.
.
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดด
หันมองมือถือที่กำลังสั่น
“ใครอ่ะ..”
“พี่ที่บริษัทเก่า” ก็บริษัทของคุณพุฒนั่นแหละ
“รับสิ คงมีเรื่องด่วน”
“ช่างเถอะ” บอกแบบไม่ใส่ใจ แล้วก้มลงไปจูบเขา
“รับเถอะ” เขาบอกก่อนจะรีบโกยอากาศเข้าปอด
“แปบนึงนะ”
ก้มลงไปจูบเขาอีกครั้ง
ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา
แล้วเดินออกมารับที่ระเบียง
“ครับ”
ไม่บ่อยที่พี่เขาจะโทรมา
เพราะส่วนใหญ่มักจะโทรมาเพื่อส่งข่าว
อย่างเรื่องที่ปุณไปโวยวายใส่คุณพุฒคราวก่อน
พี่เขาก็เป็นคนโทรมารายงานผม
“กวนเวลางานหรือเปล่าคะ”
“เปล่าครับ วันนี้ผมหยุด” หันกลับไปมองคนที่นอนหอบอยู่บนเตียง “มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“มีข่าวร้ายจะบอกน่ะค่ะ..”
คุณพิมตายแล้ว
ตายพร้อมกับลูกในท้อง
และลูกสาวคนโตของคุณพุฒ
พี่เขาเล่าเรื่องของคนที่ทำให้เธอต้องตาย
เล่าแบบไม่ละเอียดนัก
และไม่ทราบถึงสาเหตุที่แน่ชัด
แต่ถึงอย่างนั้น ก็อดเป็นห่วงผมไม่ได้
เพราะการที่คุณพิมตาย
เท่ากับคุณพุฒได้เป็นอิสระ
และมันอาจทำให้คุณพุฒเข้ามาวุ่นวายกับครอบครัวผมอีก
“เป็นห่วงนะคะ”
“ขอบคุณนะครับ”
ผมรู้ครับ
ว่าพี่เขาไม่ชอบปุณ
เพราะก่อนหน้านั้น
ปุณเคยเป็นของคุณพุฒ
ก็ไอ้สถานะ ‘เมียน้อย’ แบบที่ใครต่อใครว่า
มันทำให้ปุณดูไม่ดีนักในสายตาคนอื่น
แต่เรื่องนี้ ผมเข้าใจและตัดสินใจเอง
ผมเลือกที่จะรักเขา
.
.
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ถามเมื่อผมเดินเข้ามาในห้องแล้ว
“คุณพิมตายแล้ว”
“ห๊ะ..” เขาเสียงดัง ดูตกใจมาก “ตายได้ยังไง”
ผมเดินไปนั่งลงข้างๆ เขา
ก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดเท่าที่ทราบจากพี่เขาให้ฟัง
ปุณไม่แสดงทีท่าอะไร
นั่งฟังเงียบๆ พยักหน้าเป็นบางครั้ง
“จะไปแสดงความเสียใจหน่อยไหม” ผมถามแล้วมองปฏิกิริยาเขาเงียบๆ
ยอมรับครับ ว่าผมกำลังลองใจเขา
อยากรู้ว่าเขาจะรู้สึกยังไง
ดีใจ
หรือเสียใจ
ที่คุณพุฒกำลังเป็นอิสระ
“ไม่ดีกว่า” เขาตอบเสียงเบา “อย่าไปทำเหมือนให้ความหวังเขาเลย”
“ปุณ..”
“ฉันรู้ว่านายอยากให้ฉันตอบแบบนี้” เขาจ้องตาผม “แต่ฉันไม่ได้ตอบเพื่อเอาใจนาย”
“...”
“ฉันแค่ทำในสิ่งที่ฉันอยากทำ”
“ปุณ..” ดึงเขาเข้ามากอดแน่น
รู้สึกดี
รู้สึกดีมากจริงๆ
“ฉันรักนายนะ”
กดจมูกลงกับผมเขา
ก่อนจะย้ายมาที่แก้ม
“ฉันรักนาย”
ยืนยันกับผมอีกครั้ง
ก่อนจะจูบเบาๆ บนริมฝีปากผม
“ผมก็รักปุณ”
นานแค่ไหนแล้วนะ
ที่ผมไม่ได้บอกกับเขาว่ารัก
นาน..
นานมาก..
และมันคงนานเกินไปแล้ว
สำหรับความไม่เชื่อใจ
ไอ้สิ่งที่ผมเห็น
ไม่ว่ามันจะเกิดจากอะไร
ผมก็จะลองเชื่อใจเขา
และพยายามลืมๆ มันไป
เพราะแบบนั้น
คงจะดีกับพวกเรามากที่สุด
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณครับ 
หัวข้อ: ((เรื่องยืดเยื้อ)) เมียน้อย --มี Ebook แล้วนะค้าบบบบ-- (อ่าน 311196 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก