ความจริงตอนนี้ไม่ใช่ตอนพิเศษหรอกค่ะ แต่ต้องเอามาลงเพราะเดี๋ยวตอนหน้าซานหลงมันออก(ไอ้แว่น) แล้วคนอ่านจะงงว่าไอ้แว่นมันโผล่ออกมาได้ไง เขา(โต้งกับไอ้แว่น)รู้จักกันอีท่าไหน บทนี้เขียนไว้นานแล้วค่ะว่าจะเอามาลงทีเดียวในพาร์ทของพระเอกแต่ต้องเอามาลงก่อนเพราะกลังคนอ่านงง ใครอ่านต้อนนี้.... ต้องรักพระเอกมากแน่ๆ (เพราะคนแต่โครตชอบ)
ปล. ตอนนี้อยู่ปายค่ะ พรุ่งนี้ไปแอ่วดอยอินทนนท์ แต่มาอัพก่อนกลางดึก(กลางดึกจริงๆนะ เที่ยงคืน) ถ้านอนไม่พอความดันต่ำปีนดอยอินทนนท์ไม่ไหว... ขออ่านเม้นท์ให้ชื่นใจหน่อยนะคะ เพื่อขยันเอามาลงอีก ^*^ (เกี่ยวอะไรกันวะ)====================================
ผิงอัน หนุ่มเอ๋อกับเด็กข้างบ้าน
:: โต้ง part ::
ผมมองบ้านหลังสีขาวที่เห็นมาตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนั้นผมอายุแค่สามขวบ
คุณแม่บอกว่ามันเป็นบ้านของคนจีนที่พาลูกชายมาอยู่ที่นี่
ผมมองบ้านหลังนั้นทุกวัน เพราะมันเป็นบ้านที่หลังใหญ่ที่สุดในละแวกนี้
ลูกชายคนจีนที่คุณแม่บอกไม่เคยออกวิ่งเล่น
ผมเองก็ไม่ได้สนใจ ได้แต่วิ่งเล่นเหมือนปกติ
โธ่ จะให้ผมสนใจอะไรล่ะ ผมแค่สามขวบนะ แค่รู้ว่าลูกชายคนจีนแปลว่าอะไรก็ดีแล้ว
อ่อ.. ลืมบอก ผมชื่อโต้ง เด็กชายโต้ง ธนสมบัติ ชื่อจริงผมคือเด็กชายอาทิตย์ ธนสมบัติ
แม่บอกว่าผมเกิดตอนที่พระอาทิตย์ขึ้น ผมเลยชื่อนี้
แต่พ่อบอกว่า ผมเกิดตอนที่ไก่ขัน ผมเลยชื่อว่าโต้ง
ผมวิ่งเล่นที่ข้างบ้านหลังใหญ่ทุกวัน เพราะมันมีสนามเด็กเล่นขนาดใหญ่
ผมเป็นหัวหน้าแก็งค์ของเด็กๆแถวบ้าน ลูกน้องของผมก็... นี่เลย
ไอ้จ้าว
ลูกชายแปะเล้ง
คนขายของชำที่ตลาดแถวบ้าน
ไอ้จ้าวมันไม่ค่อยพูด แต่ก็ฟังคำสั่งผมทุกอย่าง
ผมว่ามันเป็นเด็กเก็บกดนะ ทั้งที่อายุแค่สามขวบ แต่ปิดปากสนิทชะมัด
ผมเล่นและมองบ้านหลังใหญ่ที่มีคนอยู่แค่ไม่กี่คน
ผมมองม่านสีขาวที่ชั้นสองที่ไม่เคยเปิด
ผมมองเหมือนกับจะรอว่าเมื่อไหร่มันจะเปิดออก
" เฮ้ยๆ เขาว่าบ้านสีขาวมันเป็นบ้านผีสิงว่ะ มีคนเห็นม่านที่ชั้นสองเปิดๆปิด สยองชะมัด เห็นว่าตอนดึกๆจะมีกระสือลอยออกมาด้วยนะ เราลองไปดูกันไหม พวกผู้ใหญ่บอกว่าห้ามเขาไปเพราะผีดุ กูอยากไปดูว่ะ ไปทดสอบความกล้ากัน"
ผมฟังหนึ่งในลูกน้องที่พูดจ้อ ไอ้นี่เป็นเด็กข้างบ้านตัวเล็กใส่แว่นกลมมาตั้งแต่ยังเด็ก มึงจะสายตาสั้นไปไหนวะ อายุก็แค่หกขวบ สงสัยแม่งเล่นเกมส์เยอะเกิน บ้านไอ้แว่นนี่มันรวยครับ มันเล่นเกมส์ทุกวัน ผิดกับผมที่วิ่งเล่นบ้าง ช่วยที่บ้านทำงานบ้าง
นับเวลาได้สามปีแล้วที่ผมมองม่านสีขาวชั้นสองที่ไม่เคยเปิด
และเพราะมันไม่เคยเปิด
มันเลยเริ่มมีข่าวลือแปลกๆ เช่นมีผีออกมา มีคนตายอยู่ในบ้าน มีคนอำพรางศพ
ผู้ใหญ่เลยห้ามเด็กๆเข้าใกล้
แต่ผมว่ามันเป็นคำขู่ของผู้ใหญ่มากกว่าที่จะไม่ให้เด็กๆเข้าใกล้กับวิ่งซน
ก็เจ้าของบ้านแม่งน่ากลัว ตัวก็ใหญ่ แถมไม่ค่อยสุงสิงกับใครอีก
พ่อแม่ผมบอกว่า คนพวกนั้นเป็นคนของมาเฟียจีน ไม่จำเป็นก็อย่าเข้าไปยุ่ง
" ว่าไงวะ พี่โต้ง ไอ้จ้าว มึงจะเข้าไปดูไหม กูว่าจะไปคืนนี้ว่ะ กูดูแล้วมันมีต้นไม้ไปที่ชั้นสองได้ กล้ารึเปล่าวะ"
ไอ้แว่นมันท้า
ความจริงผมก็อายุเท่ามันนะ แต่ผมตัวใหญ่กว่า มันเลยเรียกผมว่าพี่ เหมือนเป็นลูกพี่อะไรแบบนั้น
ผมมองหน้าไอ้แว่นแล้วมองหน้าไอ้จ้าว
ไอ้จ้าวแค่ยักไหล่ ไอ้จ้าวนี่ถ้าไม่จำเป็นมันไม่ค่อยเปิดปาก ตอนเด็กเป็นยังไง โตขึ้นมาก็เป็นอย่างนั้น แค่เงียบแล้วทำตามที่ผมบอก แต่มันก็มีความคิดนะ แค่มันจะไม่ค่อยพูดเท่านั้นเอง ต้องมองตามันถึงจะเข้าใจสิ่งที่มันคิด
" กูกล้า คืนนี้เที่ยงคืน มึงมารอเลย"
" เที่ยงคืนเหรอ... สองทุ่มได้ไหมวะ กูนอนตอนสองทุ่มว่ะ ขืนดึกกว่านั้นกูได้หลับก่อนผีออกมาแน่"
อ่า.. ก็นะ ถึงแต่ละคนจะปากดี แต่พวกเราก็แค่เด็กอายุหกขวบ อยากกล้าท้าผีแค่ไหนก็ทนความง่วงนอนไม่ไหว
สุดท้ายแผนท้าผีก็ยกเลิกไป เพราะไม่มีใครตื่นขึ้นมาซักคน
จะให้ไปตอนสองทุ่มก็ไม่ได้ เพราะห้องที่ชั้นสองยังไม่ปิดไฟ ไปไม่ได้ เดี๋ยวผีไม่ออกมา
ผมมองบ้านหลังสีขาวมาตลอดสามปี
มองต้นไม้ที่มีกิ่งยืนไปที่หัองชั้นสองทุกวัน
ผมมอง
เพื่อที่จะรอวันที่ผมตัวสูงพอ
ผมจะลองปีนขึ้นไปที่ชั้นสองซักครั้ง
ผมจะปีนเพื่อดูว่าจะมีอะไรอยู่ในนั้น
จะเป็นผีหรือคน
จะเป็นศพหรือคนที่มีชีวิต
จะเป็นเจ้าหญิงหรือเจ้าชายที่อยู่ในปราสาทสีขาวโดยที่ไม่ใครไปช่วยออกมา
และถ้าเป็นไปได้
ผมก็อยากเป็นเจ้าชายที่ไปช่วยเจ้าหญิงซักครั้ง
แต่มันก็เป็นความคิดแบบเด็กๆน่ะนะ
เจ้าหญิง เจ้าชาย นิทานก่อนนอน มังกร เจ้าชายที่ไปช่วยเจ้าหญิง แล้วอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
นิทานก่อนนอน
ที่พ่อกับแม่เล่าให้ฟังทุกคืนก่อนนอน
ผ่านมาสี่ปีแล้วที่ผมเอาแต่จ้องมองผ่านสีขาว
ตอนนี้ผมสิบขวบตัวก็สูงเก้งก้าง
ขาผมยาวกว่าเด็กทุกคนที่อยู่แถวบ้าน
ไอ้จ้าวก็สูง แต่เตี้ยกว่าผมนิดหน่อย
เรายังเล่นกันที่สวนข้างบ้านสีขาวทุกวัน
เล่นเตะบอล เล่นซ่อนแอบ เล่นตำรวจจับโจร เล่นแปลงร่าง เล่นเป็นมดเอ็กกับสัตว์ประหลาด
โธ่ ผมอายุสิบขวบนะ จะให้พวกผมเล่นอะไรมาก
เด็กคนไหนเขาก็เล่นแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ
ตอนนี้ไม่ค่อยมีใครสนใจบ้านสีขาวแล้ว เพราะเหมือนเจ้าของบ้านจะไม่ค่อยอยากให้ใครเข้าไปวุ่นวาย
แต่ผมยังมองม่านสีขาวที่ปิดสนิททุกวัน
แต่วันนี้มีบางอย่างที่แตกต่าง
ผมมองม่านสีขาวที่เหมือนจะเปิดแง้มนิดๆที่ด้านข้าง
ผมหยุดเล่นบอลที่แตะอยู่แล้วมองผ่านม่าน
เหมือนผมจะเห็นคนแฮะ
ผมพยายามมองผ่านม่านสีขาว
แต่ไม่เห็นใคร
ผมมองจนเพื่อนต้องตะโกนให้แตะบอลต่อ
ผมแตะบอลไป ดูหน้าต่างไป จนเพื่อนๆแตะบอลใส่หัว ผมถึงได้มีสมาธิเล่นต่อ
" มึงมองอะไรวะไอ้โต้ง มองผีหลังม่านหรือไง"
ไอ้แว่นคนเดิมถาม
ตอนนี้มันไม่เรียกว่าพี่แล้ว เกรียนได้อีกมึง
" กูว่าม่านมันขยับว่ะ มึงดูดิ๊ว่ามีคนอยู่ที่หลังม่านไหม"
" ก็ว่าม่านมันก็อยู่เหมือนเดิมมาตลอดเจ็ดปี กูแม่งไม่เคยเห็นใครอยู่ในห้อง ผีหลอกแล้วมึง จะมีใครอยู่วะ ถ้ามีคงออกมาแล้ว แตะบอลต่อเถอะว่ะ กำลังนำ โน่น ไอ้จ้าวมองแล้ว ไอ้นี่ ไม่พูดเอาแต่ส่งสายตา ถ้ากูไม่รู้มาก่อน กูนึกว่ามันเป็นใบ้ว่ะ"
ใช่ครับ ไอ้จ้าวแม่งยังเงียบได้เหมือนเดิม ใครง้างปากมันได้นี่อย่างเทพอ่ะ ขนาดกับผมมันยังพูดแทบนับคำได้ นี่ยังดีนะกับแปะเล้งมันยังพูดบ้าง ไม่งั้นผมคงนึกว่ามันกับพ่อไม่ถูกกันแล้วเป็นเด็กมีปัญหา
" พวกมึงจะเล่นต่อไหม กูเมื่อยตีน ไม่เล่นกูจะกลับ"
อ่า... เสียงไอ้จ้าว
เวลามันพูดทีเจ็บแสบไปถึงทรวง
ถึงมันจะไม่ได้พูดกับผมโดยตรงเพราะมองหน้าไอ้แว่นอยู่ แต่กูว่ามึงพูดกับกูแน่นอนว่ะ
ผมเล่นบอลต่อสลับกับมองที่ม่าน ผมว่าม่านมันเปิดจริงๆนะ มันเปิดๆปิดๆที่ข้างหน้าต่าง แง้มแค่นิดเดียวแล้วก็ปิด เหมือนจะกลัวว่าจะมีคนจับได้
ตั้งแต่วันนั้นผมก็มองที่ม่านมากกว่าทุกวัน มองแล้วจ้องสลับกับเล่นกับเพื่อนๆ
เพื่อนๆเริ่มบอกว่าผมเป็นโรคจิตที่ชอบมองคนโรคจิตที่คอยแอบมองทางหน้าต่าง
งงไหมล่ะ
ตอนแรกผมก็งงนะ
แต่หลังๆไม่งงแล้ว
เพราะผมไม่สนใจ
กูจะมองว่ะ
เรื่องของกู
ใครจะทำไมวะ
ผมมองม่านสีขาวตั้งแต่ต้นปีจนถึงหน้าฝน
ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่ามันต้องมีคนอยู่ที่ชั้นสองแน่
เพราะผมเคยแอบมาดูตอนกลางคืน
มันจะมีเงาคนอยู่ที่ชั้นสอง
ถึงจะไม่ได้มีทุกคืนแต่มันมีคนอยู่แน่นอน
จนในที่สุด...
วันที่ฝนตกหนัก
ผมก็ตัดสินใจที่จะปีนเข้าบ้านสีขาว
เพื่อที่จะดูว่ามีอะไรอยู่หลังม่านสีขาวที่ผมมองมาตลอดเจ็ดปีบ้าง
" ไอ้จ้าว มึงดูต้นทางให้กูด้วย ใครมา... เอ่อ ตะโกนไม่ได้ว่ะ เอางี้ ถ้ามีคนมามึงโยนหินไปที่หน้าต่างแล้วกัน แล้วกูจะปีนออกมา"
ผมสั่งไอ้จ้าวที่มานั่งเล่นที่บ้าน
ไอ้จ้าวยังพยักหน้ารับเหมือนเดิม
ไอ้นี่มันเป็นใบ้หรือไงนะ
แต่ไม่ต้องให้มันพูกก็ดีแล้ว พูดทีแสบถึงทรวงกูทุกที
" มันไม่ปลอดภัย เกิดมึงถูกจับซวยกูอีก นั่งอยู่เฉยๆแดกข้าวแหละดีแล้ว"
เป็นไงล่ะ
ผมบอกแล้วว่าอย่าให้มันพูด
มันพูดทีเสียงนิ่งอย่างกับจะด่า
มึงด่ากูมาเลยก็ได้ว่า อย่าเสือกเรื่องชาวบ้าน กูจะได้ไม่ต้องแปลหลายรอบ
" เออๆ กูดูแลตัวเองได้ มึงรอหน้าปากซอยนี่แหละ ไม่ต้องไปกับกูแล้ว มีอะไรก็ตามคนมาช่วยกูแล้วกัน เพื่อกูถูกจับมึงก็แจ้งตำรวจเลย ไม่ต้องวิ่งมาช่วยกูให้ถูกจับกันสองคน"
ผมบอกมันที่ทำหน้าตาย
แต่ผมอ่านตามันได้ว่า
แล้วแต่มึง แต่ถ้ามึงตาย กูฆ่ามึงแน่
แบบนี้จริงๆนะ
ผมอยู่กับมันมานานพอที่จะอ่านสายตามันได้ทั้งที่ไม่ต้องพูดแล้ว
แล้วผมก็วิ่งผ่านสายฝนมองซ้ายมองขวาก่อนปีนขึ้นกำแพง
ดีนะที่ผมค่อนข้างสูงและกำแพงก็ไม่สูงมาก
ก็ได้...
ผมเอาเก้าอี้ไม้มารอง ไม่งั้นเด็กสิบขวบแบบผมจะปีนกำแพงได้ยังล่ะ
ผมปีนขึ้นกำแพงก่อนปีนไปที่ต้นไม้อย่างทุลักทุเลเพราะฝนตกหนัก
แถมฝนที่เชียงรายก็โคตรหนาว
บรื้อ~ หนาวชะมัด
ผมปีนไปตามกิ่งไม้ที่กิ่งใหญ่พอรับน้ำหนักตัวผมได้
ไอ้ต้นไม้นี่ก็สูงเอาๆ
แต่ก็นะ
ผ่านตั้งเจ็ดปีแล้วมันก็ต้องโตต้องกิ่งใหญ่บ้าง
ผมยังตัวสูงขึ้นเลย
ใครจะแคระเหมือนไอ้แว่นวะ ผ่านมาเจ็ดปีแต่สูงไม่ทันคนอื่น ตอนนี้มันเตี้ยที่สุดในกลุ่มแล้ว
ผมปีนต้นไม้ไปถึงกิ่งที่อยู่ใกล้หน้าต่างมากที่สุด
แล้วเคาะหน้าต่าง
ก๊อกๆ
" เฮ้ เปิดหน่อย เรารู้นะว่านายอยู่ในนั้น เราเปียกฝน ขอเข้าไปหน่อย"
ผมตะโกนให้ปากแนบกระจก ไม่กล้าส่งเสียงดัง แต่ก็พูดให้ดังพอที่คนที่อยู่ข้างในจะได้ยิน
ผมรออยู่ไม่นานหน้าต่างก็เปิดออก
ผมมองหน้าคนที่เปิดนิดหน่อยก็มุดเข้าห้อง ผมไม่ได้มองมากเพราะในห้องโคตรอุ่น
หนาวชะมัด
" บรือ.. หนาวชะมัด นายมีผ้าเช็ดตัวไหม ขอเสื้อผ้าด้วยก็ดี"
ผมบอกทั้งที่ไม่ได้มองหน้าเพราะต้องรีดน้ำออกจากตัวที่เปียกโชก
แต่ผมสะบัดตัวอยู่ตั้งนานแต่เจ้าของห้องก็ไม่ตอบผมซักที
จนผมต้องเงยหน้าเพื่อจะทวงผ้าเช็ดตัวอีกรอบ
แต่ผมก็ต้องอ้าปากค้าง...
เด็กผู้หญิง
ผมยาว ตาสีเขียว
โคตรน่ารัก...
" นาย... เอ้อ อะ ธะ เธอ มีผ้าให้เราไหม เรา น หนาวน่ะ ขอแต่ผ้าเช็ดตัวก็ได้ ไม่ต้องเอาเสื้อมาให้เราหรอก"
ผมพูดติดๆขัดๆ ผมว่าผมต้องหน้าแดงแน่ๆ
ไหนพ่อกับแม่บอกว่าเด็กผู้ชายไง
เด็กผู้หญิงชัดๆ
แถมน่ารักด้วย
แต่ระหว่างที่ผมกำลังคิด
มือขาวๆเล็กๆก็เอื้อมมาเพื่อแตะหน้า
ผมตกใจจนต้องเอาหน้าออก
เด็กผู้หญิงหน้าเสียเหมือนจะร้องไห้
ผมจ้องตาสีเขียวใสๆ
ขอบคุณมึงว่ะไอ้จ้าว
กูมองตามึงมานาน
ตอนนี้กูมองตาเด็กผู้หญิงที่ไม่ยอมพูด จนรู้ว่าเธออยากวัดไข้ให้ ไม่ได้ต้องการแตะหน้าเฉยๆ
" ระ เราไม่เป็นไร แต่คงจะเป็นแน่ถ้าเธอไม่หาผ้ามาให้เราเช็ดตัว"
ผมบอกแล้วพยายามชี้ไปที่กล่องหรือตู้ที่น่าจะมีเสื้อผ้าอยู่
โคตรเขินเลยว่ะ
เด็กอะไรวะน่ารักชะมัด
" ธ เธอชื่ออะไร เราชื่อโต้ง เธอ.. เธอพูดได้รึเปล่า เรายังไม่เห็นได้ยินเสียงเธอพูดซักคำ"
ผมถามแล้วหลบตา
ไม่ให้หลบตาได้ไง
เด็กผู้หญิงเล่นยิ้มซะกว้าง
แก้มขาวๆแดงๆนั่นน่าหอมแก้มชะมัด
เหมือนแก้มเด็กๆที่เพิ่งเกิดเลย
ดูนุ่มนิ่มจัง
" โต้ง... เราชื่อโต้ง ตอ โอ งอ โตง ไม้เอก โต่ง ไม้โท โต้ง โต้ง เข้าใจไหม"
ผมถามซ้ำทั้งที่ยังหลบตา
ก็นะ
กับเด็กผู้หญิงน่ารักๆ เป็นใครก็ต้องเขินแหละน่า
" ...ผิงอัน เราชื่อ อี้ ผิงอัน"
ผมฟังเสียงใสๆเด็กๆที่มีสำเนียงแปลกๆ ที่ดังขึ้นในที่สุด
สำเนียงคล้ายแปะเล้งเลยแฮะ
ผมมองหน้าเด็กผู้หญิงแล้วทวนคำ
" ผิงอัน.. ผิงอัน อี้ ผิงอัน อี้ ผิงอัน ชื่อน่ารักชะมัด ผิงอัน ผิงอัน ขนมผิง ผิงอัน"
ผมทวนคำซ้ำๆ พยายามออกเสียงให้เหมือนสำเนียงแปลกๆที่ผิงอันบอก
แต่สงสัยผมจะพูดผิดเพราะผิงอันหัวเราะใหญ่
" คิก.. โต้ง "
" ผิงอัน "
" โต้ง "
" ผิงอัน "
" โต้ง "
ผมพูดทวนคำซ้ำๆเพราะเห็นผิงอันพูดตอบ
ผิงอันหัวเราะเสียงใสใหญ่
สายตาของผิงอันบอกว่า
ผิงอันกำลังจะมีเพื่อนแล้ว
" โต้ง... "
ก๊อกๆๆ
" คุณหนู มีอะไรรึเปล่า ทำไมผมเหมือนได้ยินเสียงคนอื่น"ตายห่า เสียงผู้ใหญ่
ผมมองผิงอันที่รีบผลักผมให้ออกทางหน้าต่าง ตาผิงอันดูหม่นลงเหมือนกับจะร้องไห้ ตาเขียวๆมีน้ำตาเอ่อจนดูน่าสงสาร
" เราจะมาใหม่นะ อย่าล็อคหน้าต่าง แล้วเราจะมาหาเธอทุกวัน"
ผมบอกแล้วกระโดดไปออกนอกหน้าต่าง
หน้าตาปิดลง
พร้อมกับภาพสุดท้ายที่ผิงอันร้องไห้ออกมาจนน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย
ผิงอัน...
เด็กที่ถูกจับขัง
เจ้าหญิงที่รอเจ้าชายมาหา
ผม...จะเป็นเจ้าชายของผิงอันแล้วมารับผิงอันออกไปเอง
หัวข้อ: [Romance]// 平安 :: ผิงอัน หนุ่มเอ๋อกับเด็กข้างบ้าน จ้าว part 10/12/56 P.10 (อ่าน 70437 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก