-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
TALK
เรื่องนี้เขาไม่ได้อาจหาญเอาเรื่องใหม่มาลงนะคะ แต่พอดีมันเป็นเรื่องที่อยากเอามาลงให้อ่านก่อนเพราะเราจะไปต่างจังหวัดเรื่องอื่น(อีกสี่เรื่อง) ก็จะงดอัพไปทั้งอาทิตย์ แต่ยังอัพอยู่เรื่อยๆนะคะ(แบบว่าว่างมาก) หลักที่อัพคือเรื่อง ~รักนี้...ไม่ปล่อยให้หลุดมือ~ และ Enamorado de Ti:: ความงามและตะแลงแกง (โฆษณา) ส่วนเรื่องนี้และเรื่องที่เหลืออัพตามอารมณ์เวลาแต่งเรื่องหลักไม่ออกค่ะ :katai5:
เรื่องนี้เป็นนิยายโรมานซ์แบบโรแมนติกมากๆ แต่ก็ไม่ได้เป็นนิยายใสๆมากนักนะคะ เป็นแนวเจ้าพ่อมาเฟียยิงกันบ้างหักหลังกันบ้างแต่ที่แน่ๆคือพระเอกน่าร้ากกก นายเอกก็น่าร้ากกก จะว่าไปเรื่องนี้จะคลสยๆเรื่องคู่ขนานกับเรื่อง Enamorado de Ti นะคะ พล๊อตเรื่องคล้ายๆกันหน่อยแต่อันนี้จะเป็นเรื่องในปัจจุบันปนย้อยยุคหน่อยๆ(งงๆแฮะ) เอาเป็นว่าลองอ่านดูแล้วกันนะคะ
นิยายเรื่องอื่นๆจาก Teatimes
[sweety]//~รักนี้...ไม่ปล่อยให้หลุดมือ~ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38323.0;topicseen)
[Fantasy]// Enamorado de Ti:: ความงามและตะแลงแกง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38801.0)
[เรื่องสั้น]// ถ้าไม่ฮาก็คงเครียดแทน:: คุณเพื่อน คุณแม่ และคุณภรรยา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39243.0) จบแล้ว!!
ที่ลงลิงค์นี่ไม่ใช่อะไรเล๊ยยย มันเพิ่งหาวิธีทำลิงค์ได้น่ะค่ะเลยเอามาลงเล่นๆดู(บ้านหนูอยู่หลังเขา~)
สารบัญ By คุณอ๊ายอายค่ะ ขอบคุณนะคะ
ย้อนกลับมาอ่านแก้อาการคิดถึง เลยทำสารบัญมาฝากฮับ อ่านวนไปร้อยรอบแล้วว :laugh:
-1- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39492.msg2502366#msg2502366) -2- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39492.msg2506508#msg2506508) -3- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39492.msg2509845#msg2509845) -4- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39492.msg2514680#msg2514680) -5- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39492.msg2519520#msg2519520)
-6- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39492.msg2527135#msg2527135) Mor Part (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39492.msg2530798#msg2530798) -7- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39492.msg2535106#msg2535106) -8- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39492.msg2538855#msg2538855)
-9- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39492.msg2549257#msg2549257) โต้ง part (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39492.msg2551649#msg2551649) -10- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39492.msg2562329#msg2562329)
(http://f1.pepst.com/c/983FB1/960604/ssc3/home/004/bindass2/i_miss_you_love_by_juvekent.jpg_480_480_0_64000_0_1_0.jpg)
-
- 1 -
ผมไม่เคยออกไปไหน สิ่งที่ผมเคยเห็นมีเพียงผนังสีขาวสี่ด้าน ห้องนอนที่เป็นเหมือนกรงขัง..
ผมชื่อลู่ ผิงอัน ผิงอันที่แปลว่าความสงบเงียบ มันเป็นชื่อที่คุณแม่ตั้งให้ผมก่อนที่จะตาย
ผมจำหน้าแม่ไม่ได้ ผมจำได้แต่ว่าแม่มีตาสีเขียว เพราะเคยเห็นจากรูปถ่ายแค่ครั้งเดียว ดวงตาผมเหมือนกับแม่ และนั่นทำให้ผมต้องถูกแยกออกมาอยู่คนเดียว
คุณนายใหญ่ตระกูลลู่ไม่ชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่ ผมโตขึ้นมาด้วยการเลี้ยงดูของแม่นมคนไทย ผมจำชื่อเธอไม่ได้เหมือนกัน แต่รู้สึกว่าจะชื่อแม้น หรือ แม่อะไรซักอย่างนี่แหละ แต่ผมขอเรียกเธอว่าแม้นแล้วกัน
หลังจากแม้นต้องกลับเมืองไทยไป ผมก็ต้องอยู่คนเดียว กินข้าวคนเดียว เรียนหนังสือคนเดียว ครูสอนภาษาผมเป็นคนไทยเหมือนกัน ครูชื่อว่าครูปิ่น เป็นผู้หญิงสาวใจดี แต่เธอก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะหลังจากที่คุณนายใหญ่จับได้ครูปิ่นแอบไปค้างคืนกับคุณพ่อ คุณนายใหญ่ก็ไ่ล่เธอออกจากบ้าน
และหลังจากที่ครูปิ่นจากไปได้ไม่นาน ก็มีซินแสมาทักคุณพ่อว่า ผมจะเป็นคนนำพาความล่มจมมาสู่ตระกูลลู่ คุณพ่อสั่งไล่ผมออกจากบ้านใหญ่ทันที และไม่เพียงไล่ออกจากบ้านเท่านั้น ท่านสั่งให้ผมเปลี่ยนนามสกุล ไปใช้นามสกุลของตระกูลรอง นั้นคือตระกูลอี้ ดังนั้น ตั้งแต่ตอนนั้นมาผมก็ชื่อว่า อี้ ผิงอัน อี้ผิง ที่อยู่อย่างสงบแต่เดียวดาย
ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำใจของคุณพ่อ หรือว่าเกิดจากคำทักทำนายของซินแส คุณพ่อส่งผมมาอยู่ที่เมืองไทย ท่านให้ผมอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่สีขาว ห้องที่ผมพักเป็นห้องที่กินพื้นที่ทั่วชั้นสอง
กรงขังขนาดใหญ่..
ผมไม่ได้ออกไปไหนเลยนับตั้งแต่นั้น
คุณพ่อส่งคนมาคอยดูแลผมอยู่สี่ห้าคน พวกเขามีหน้าที่คอยส่งข้าวส่งน้ำ ดูแลและทำความสะอาดห้องพัก
เหมือนเป็นแม่บ้าน..
แต่ความจริงแล้ว.. พวกเขามีหน้าที่เฝ้าผมไม่ให้ออกไปไหน
พวกเขาบอกผมว่านายท่านมีคำสั่งไม่เท้าผมแตะพื้น
ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจ ถ้าผมเท้าไม่แตะพื้นผมจะเดินได้อย่างไร
แต่พวกเขาก็ไขความกระจ่างให้ว่า
เท้าไม่แตะพื้น... คือการที่ผมต้องอยู่ชั้นสองของบ้านไปตลอดชีวิต
ผมย้ายมาอยู่เมืองไทยตั้งแต่ตอนเจ็ดขวบ
ตอนที่ผมย้ายมาผมก็ไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้เสียใจหรือรู้สึกเหงา มันก็เหมือนกับการแค่ย้ายที่อยู่เท่านั้น เพราะต่อให้ผมอยู่ในตระกูลใหญ่ ผมก็อยู่บ้านหลังเล็กคนเดียวอยู่ดี
อยู่อย่างเดียวดาย..
แต่การอยู่ในบ้านชั้นสองก็มีข้อดี ผมสามารถมองออกไปที่นอกหน้าต่าง แอบดูทางหลังผ้าม่าน เพื่อมองดูเด็กคนไทยวิ่งเล่นกัน
พวกเขาเล่นที่สวนที่ติดกับบ้านผมทุกวัน ผมเองก็เคยคิดว่าอยากไปเล่น แต่เพราะผมลงจากชั้นสองไม่ได้ ผมเลยได้แต่มอง
ผมมองพวกเขาเล่นกันทุกวันจนไม่รู้ว่าผ่านมากี่ปี แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองสูงขึ้น เพราะตอนนี้ผมไม่ต้องเขย่งเท้าเพื่อเฝ้าดูเด็กๆคนไทยเล่นกันอีกแล้ว เพียงแค่มองจากหลังผ้าม่าน ผมก็เห็นพวกเขาได้อย่างชัดเจน
ผมจำเด็กผู้ชายคนหนึ่งได้ดี ตาเขาสีดำ ผมของเขาก็มีสีดำ มันไม่ได้ดำเหมือนอีกาในนิทาน แต่มันดำแปลกๆ ผมบอกไม่ถูกว่ามันเป็นแบบไหน แต่ผมชอบดูเขามาก เขาดูร่าเริงและมีรอยยิ้มอยู่เสมอ
ดูท่าเขาจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเสียด้วย เพราะผมเห็นเด็กคนอื่นๆยืนล้อมเขา และเชื่อฟังเขาตลอด
ผมเฝ้าดูเขาทุกวันไม่เว้นแม้แต่วันฝนที่พวกเขาไม่ได้ออกมาเล่น
ผมอยากรอ เพื่อว่าจะมีใครออกมา และอยากรอ เพื่อว่าเด็กคนนั้นจะมาเอาลูกบอลที่ลืมทิ้งไว้ในสนาม
และความหวังของผมก็เป็นจริง เด็กผู้ชายคนนั้นเดินมาที่สนามทั้งที่ไม่มีร่ม เขาหันซ้ายหันขวาเหมือนเขากำลังหาอะไรบางอย่าง
ไม่นานเขาก็ปีนรั้วเข้ามา
ปีนเข้ามาในบ้านผม..
ผมเห็นเขาปีนต้นไม้ที่อยู่ข้างหน้าต่าง ไม่นานเขาก็ปีนเข้ามาเคาะที่หน้าต่างเบาๆ ผมใจเต้น ผมมองดูเขาตลอด ถึงจะรู้สึกแปลกๆแต่ก็ไม่ได้หนีเข้าไปซุกตัวที่เตียง
ก๊อก ก๊อก
" เฮ้ เปิดหน่อย เรารู้นะว่านายอยู่ในนั้น เราเปียกฝน ขอเข้าไปหน่อยสิ"
เสียงของเขาดังขึ้น ผมใจเต้นแรงกว่าเดิม ผมเพิ่งเคยได้ยินเสียงเขา เสียงใสๆของเด็กๆ เสียงของคนอื่นที่ผมไม่ได้ยินมานานมากแล้ว
ผมกลัวจนมือสั่นแต่ก็ยอมเปิดหน้าออก ผมเห็นเขายิ้มมาให้ผมก่อนที่จะมุดตัวเข้ามา
" บรือ.. หนาวชะมัด นายมีผ้าเช็ดตัวไหม ขอเสื้อผ้าด้วยก็ดี"
เด็กคนนั้นพูดกับผม ผมยืนนิ่ง ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะอยู่ใกล้ผมขนาดนี้ เหมือนความฝันเลย ผมไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว
" นาย... เอ้อ อะ ธะ เธอ มีผ้าให้เราไหม เรา น หนาวน่ะ ขอแต่ผ้าเช็ดตัวก็ได้ ไม่ต้องเอาเสื้อมาให้เราหรอก"
เด็กคนนั้นพูกตะกุกตะกักแล้วหน้าแดง แต่พอผมยื่นมือเข้าไปแตะหน้า เขาก็สะบัดหน้าออก ทำไมกัน ผมแค่อยากวัดไข้ให้เขาเอง
" ระ เราไม่เป็นไร แต่คงจะเป็นแน่ถ้าเธอไม่หาผ้ามาให้เราเช็ดตัว"
เด็กคนนั้นหน้าแดงแล้วชี้มือชี้ไม้มั่วไปหมด ผมยิ้มออกมา และนั่นทำให้เขานิ่งค้างนานขึ้น
" ธ เธอชื่ออะไร เราชื่อโต้ง เธอ.. เธอพูดได้รึเปล่า เรายังไม่เห็นได้ยินเสียงเธอพูดซักคำ"
ผมฟังโต้งพูดรู้เรื่อง เพราะครูกับแม่บ้านของผมเป็นคนไทย แต่ผมพูดไทยไม่ค่อยชัด แต่ฟังเข้าใจหมด
" โต้ง " เขาบอกซ้ำแล้วหลบสายตา ผมยังคงยิ้มกว้าง ผม.. กำลังจะมีเพื่อน
" ผิงอัน เราชื่อ อี้ ผิงอัน"
ผมพูดด้วยสำเนียงแปลกๆ มันไม่เหมือนกับเสียงโต้ง แต่มันก็เป็นภาษาไทย
โต้งทวนคำก่อนพูดชื่อผมซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด ผมหัวเราะแล้วเรียกชื่อโต้งบ้าง เราเอาแต่เรียกชื่อกันไปมา
จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตู
" คุณหนู มีอะไรรึเปล่า ทำไมผมเหมือนได้ยินเสียงคนอื่น"
ผมรีบผลักโต้งให้ออกไปจากห้อง พวกคนดูแลไม่เคยเข้ามานอกจากตอนทำความสะอาด แต่ผมไม่อยากเสี่ยง คราวก่อนแค่พวกเขาจับได้ว่าผมแอบเลี้ยงนกจากเศษข้าวที่เหลือ พวกเขายังไล่นกพวกนั้น แล้วนี่เด็กผู้ชาย ถ้าใครมาเห็นโต้งต้องแย่แน่
" เราจะมาใหม่นะ อย่าล็อคหน้าต่าง แล้วเราจะมาหาเธอทุกวัน"
โต้งบอกแล้วกระโดดไปที่ต้นไม้
ผมปิดหน้าต่างแต่ไม่ได้ลงกลอน
ผมเดินน้ำตาไหลไปร้องไห้ที่เตียง
ผมไม่อยากให้เขาไป แม้จะทำได้แค่เพียงเรียกชื่อกัน แต่ผมก็ไม่อยากเห็นเขาเดินจากไป
โต้งมาหาผมทุกวันตามสัญญา เขามาช้าบ้าวเร็วบ้างตามแต่สะดวก แต่ก็มาทุกวัน บางวันเขาก็มีของฝากมาฝากผม บางวันเป็นดอกไม้ บางวันเป็นของกิน แต่วันนี้เป็นดอกไม้สีแดง ดอกกุหลาบ
" วันนี้วันวาเลนไทน์น่ะ ผิงอันรู้จักไหม"
โต้งเริ่มชินแล้วกับการที่ผมไม่รู้อะไรในโลกภายนอก เพราะตั้งแต่ผมมาที่เมืองไทย ผมก็ไม่ได้ออกไปไหน ผมไม่มีหนังสืออ่านเพิ่มเติมนอกจากเล่มที่เอาติดตัวมา และหนังสือที่ว่าก็เป็นแค่นิทานก่อนนอน
" เรียกเราว่าพี่สิ เราแก่กว่าโต้ง อย่างน้อยก็ตั้งสามสี่ปี"
ผมกับเขาเคยเถียงกันเรื่องนี้แล้ว โต้งบอกว่าอายุเป็นเพียงตัวเลข แต่สำหรับผมที่เกินในครอบครัวคนจีน ลำดับอาวุโสสำคัญมาก
" เรียกเราพี่เฉยๆก็ได้ ถ้าโต้งไม่อยากเรียกเราว่าพี่ผิงอัน"
โต้งมักหน้าแดงอยู่บ่อยๆเวลาผมเรียกชื่อตัวเอง ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ผมเคยถามเขาแล้ว แต่เขาไม่ตอบ
" ก็ได้ๆ พี่ผิงอัน แต่เราเรียกแค่ครั้งนี้นะ ต่อไปเราจะเรียกพี่เฉยๆ"
โต้งบอกอย่างประนีประนอม หลังจากเรียกผมว่าพี่ เขาก็ซักเรื่องวันวาเลนไทน์อีก
ผมบอกเขาไปว่าไม่รู้จัก และโต้งก็อธิบายให้ผมฟังเหมือนทุกครั้งที่ผมไม่รู้คำตอบ
" มันเป็นวันที่เรามอบดอกกุหลาบให้คนที่เราชอบล่ะ อย่างวันนี้โต้งก็ได้มาหลายดอก แต่โต้งเอามาให้แค่ผิงอัน เอ๊ย พี่คนเดียวนะ โต้งไม่ได้ให้คนอื่น"
โต้งบอกแล้วหน้าแดงหลบตา
ผมยกดอกกุหลาบขึ้นมาดม มันดูช้ำไปหน่อย แต่ก็สวยมาก
" แต่พี่ไม่มีอะไรให้โต้งนะ พี่ไม่ได้ออกไปไหน อาหารก็เก็บไว้ให้โต้งไม่ได้ ขอโทษนะ"
ผมบอกอย่างเสียใจ
ผมเองก็อยากตอบแทนโต้งบ้างที่เอาของมาให้ผมบ่อยๆ แต่ผมก็ไม่มีอะไรจะให้โต้งได้ สมบัติบางเดียวของผมคือหนังสือนิทาน..
จริงสิ
ผมวิ่งไปหยิบหนังสือนิทานออกมาจากชั้น ผมหยิบหนังสือเรื่องเจ้าหญิงนิทราขึ้นมา
มันเป็นภาษาจีน
แต่ไม่เป็นไร เพราะผมอยากให้โต้งดูรูปต่างหาก
" พี่ไม่มีกุหลาบจะให้โต้ง แต่พี่ให้หนังสือกับโต้งได้นะ นี่ไง.. หน้านี้มีดอกกุหลาบเต็มไปหมด พี่ให้โต้งนะ"
ผมบอกแล้วยิ้มให้โต้งที่เกาหัวรับหนังสือนิทานแบบเขินๆ ความจริงหนังสือเล่นนี้ก็สภาพไม่น่าดูนัก เพราะผมเปิดอ่านหลายครั้ง แต่ไม่เป็นไร ผมอยากให้โต้งรับน้ำใจของผมไว้
" หมายถึง.. พี่ก็ชอบผม?"
โต้งบอกแล้วยิ้มมุมปาก เขาดูโตกว่าวัยมาก ผมว่ามันน่าจะซักสองปีแล้วมั้งที่เขามาหาผมทุกวัน และตอนนี้เขาดูแก่แดดกว่าทุกครั้ง
" พี่ชอบโต้ง พี่มีแต่โต้งคนเดียว"
ผมยิ้มบอก ก่อนที่จะเอ่ยเสียงเศร้าในตอนท้าย
ผมไม่เคยมีใคร คนเดียวที่ผมสามารถคุยด้วยได้คือโต้ง
" ซักวันผมจะมารับพี่นะ ผมจะพาพี่ไปจากห้องแบบนี้ ผมจะพาพี่ไปเดินบนหญ้า จะพาพี่ไปปีนต้นไม้ จะให้พี่จะชิมน้ำทะเล จะสอนพี่ว่ายน้ำ พี่ต้องสัญญานะว่าจะรอผมมารับ รอให้ผมโตกว่านี้ แล้วผมจะมารับพี่ไปเอง"
โต้งประคองหน้าผมแล้วพูดออกมาเสียงจริงจัง แม้ว่ามันจะเป็นสัญญาเด็กๆ แต่สำหรับผมและโต้ง มันคือคำสาบาน
" เราสัญญาแล้วนะว่าจะมารับพี่ ห้ามทิ้งพี่ไปอย่างคุณแม่นะ"
ผมเลือกที่จะพูดถึงคุณแม่ เพราะแม่ผมจากไปทั้งที่ยังรักผม ต่างจากพ่อ ที่ทิ้งผมไปเพราะเห็นผมเป็นตัวทำลายล้างวงศ์ตระกูล
" งั้น.. งั้นพี่ให้ผมจูบได้ไหม แบบว่า! จูบแบบแทนคำสัญญาน่ะ เหมือน.. เหมือนกรีดเลือดสาบานไง แต่.. แต่โต้งกลัวเลือด เพราะงั้น.."
ผมจูบโต้งไป
ผมเคยเห็นในนิทานแล้วที่เจ้าชายเอาปากประกบกับเจ้าหญิงเพื่อที่จะให้เจ้าหญิงฟื้นขึ้นมา
โต้งหน้าแดงกว่าทุกที แต่พอผมจะเอาปากออก เขาก็กดต้นคอผมไว้
" ดะ เดี๋ยว.. ขออีกที.."
โต้งบอกแล้วเป็นคนก้มหน้ามาแทน เราเอาปากประกบกันนานมาก หัวใจผมเต้นแรง มันดังจนโต้งหัวเราะออกมา
" โอ๊ย หัวใจพี่เต้นแรงชะมัด เหมือนหัวใจผมเลย"
โต้งบอกแล้วจับมือผมไปจับหัวใจโต้ง มันเต้นแรงจริงๆด้วย เหมือนหัวใจของผมเลย
วันนั้นโต้งอยู่ดึกกว่าทุกวัน ขนาดเลยเวลาสองทุ่มที่ผมต้องปิดไฟนอนแล้ว โต้งก็ยังอยู่กับผม โต้งจับมือผมไว้จนผมหลับ
และเมื่อตื่นขึ้นมาอีกที โต้งก็ไม่อยู่แล้ว เหลือแต่ดอกกุหลาบที่โต้งมอบให้ วางอยู่บนหนังสือเรื่องราพันเซลเท่านั้น
เจ้าหญิงผมทอง..
เจ้าหญิงผมทองที่จะรอวันที่เจ้าชายมาช่วย
หลายปีผ่านไปแล้ว โต้งยังคงมาหาผมบ่อยๆ อาจมีบ้างที่หายไปนานหลายวัน เพราะตอนนี้โต้งโตมากขึ้นแล้ว และมีหน้าที่หลายอย่างให้ทำ ทำให้โต้งไม่สามารถมาหาผมได้ทุกวันเหมือนเมื่อก่อน
" วันนี้ผมเอาหนังสือมาฝาก ผมจะสอนพี่อ่านกับเขียนภาษาไทยนะ"
ตอนนี้โต้งโตขึ้นมามาก ความคิดความอ่านก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้น เมื่อก่อนโต้งจะแค่นั่งคุยหรือนั่งเล่น แต่ตอนนี้ โต้งเริ่มสอนหนังสือผมแล้ว ทั้งสอนอ่านและเขียนภาษาไทย มีบ้างที่สอนบวกเลข แต่โต้งชอบสอนภาษาไทยมากกว่า
" พี่น่าจะสอนภาษาจีนให้ผมบ้างนะ ผมจะได้พูดกับพี่รู้เรื่องไง"
โต้งรู้แล้วว่าผมเป็นลูกคนจีน ไม่ใช่เพราะดูจากชื่อหรือภาษาที่ผมเผลอพูด แต่ผมเป็นเพราะผมเล่าให้ฟัง
" พี่สอนเขียนไม่ได้นะ พี่ลืมไปหมดแล้ว แต่พี่สอนโต้งพูดได้ โต้งจะเรียนไหม"
โต้งกัดปากแน่นก่อนเงยหน้ามองผม โต้งมักทำแบบนี้บ่อยๆเวลาเห็นว่าผมน่าสงสาร แต่ผมไม่รู้สึกว่าตัวเองน่าสงสารนะ เพราะตอนนี้ผมมีโต้งแล้ว
" อย่ากัดปากสิ พี่ไม่เป็นไรหรอก เอางี้นะ เราสอนภาษาไทยให้พี่ แล้วพี่จะออกเสียงเป็นภาษาจีนให้เราเอาไหม"
โต้งพยักหน้ารับ เหมือนเขาจะยังอารมณ์ไม่ดี และทุกครั้งถ้าเขาอารมณ์ไม่ดีผมจะจูบเขา แล้วเขาจะยิ้มอย่างอารมณ์ดีขึ้นมาทันที
" พี่อย่าจูบผมบ่อยสิ เดี๋ยวผม..."
" เดี๋ยวอะไรเหรอ"
โต้งไม่พูดอะไรต่อ โต้งแค่จ้องตาผมแล้วถอนหายใจก่อนเปลี่ยนเรื่องและเริ่มสอนภาษาไทยให้ผมแทน
หลายปีผ่านไปแบบนี้ พวกคนดูแลไม่เข้ามาในห้องผมแล้ว คงเป็นเพราะผมไม่หนี พวกเขาเลยเข้ามาทำความสะอาดแค่อาทิตย์ละครั้ง ส่วนอาหาร พวกเขาจะส่งมาให้ที่ช่องทางประตู ถ้าผมทานเสร็จก็แค่ส่งถาดออกไปทางช่องประตูเหมือนเดิม
วันนี้เราเรียนทั้งภาษาไทยและภาษาจีนจนดึก มีบางคำที่ผมหาคำออกเสียงไม่ได้ เพราะตอนที่ผมออกมาจากเมืองจีน ผมแค่เจ็ดขวบ และนี่ก็ผ่านไปนานมากแล้ว พอไม่ได้ใช้ ผมเองก็ลืมไปเหมือนกัน
" ตอนนี้โต้งอายุเท่าไหร่แล้ว"
" โหย พี่อ่ะ ถามเรื่องอายุอีกแล้ว บอกแล้วไงง่าอายุเป็นแค่ตัวเลข"
" พี่แค่อยากรู้ ถ้านับตามดอกกุหลาบที่โต้งให้พี่ทุกปีก็สามดอก แต่พี่จำไม่ได้ว่าเราเจอกันครั้งแรกตอนโต้งอายุกี่ปี เพราะก่อนหน้านั้นพี่ไม่ได้นับเวลา"
" ...15 ตอนนี้ผมอายุ 15 และพี่อายุ 19 พอพี่อายุ 20 ผมจะพาพี่ไปอยู่กับผม เพราะพี่บรรลุนิติภาวะแล้ว"
โต้งพูดศัพท์แปลกๆที่ผมไม่เข้าใจ พอเห็นผมงง โต้งก็อธิบายให้ผมฟังว่า มันหมายความว่าผมจะเป็นอิสระแล้ว
" พี่ไม่อยากออกไปไหนหรอก แค่โต้งมาหาพี่บ้างก็พอแล้ว พี่ไม่เหงาหรอกนะ เพราะพี่มีโต้งให้พี่คอยทุกวัน"
โต้งกัดปากอีกแล้ว แต่คราวนี้ผมยังไม่ทันได้จูบเขา เขาก็โน้มหน้าเข้ามาจูบ ก่อนคร่อมผมไว้ทั้งตัว
" อย่าพูดแบบนั้น ผมจะพาพี่ออกไป ผมสัญญาแล้ว"
โต้งดูดุกว่าทุกครั้ง เสียงของเขาฟังห้วน ตาสีดำของโต้งดูวาววับจนน่ากลัว ผมไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ออกมา จนกระทั่งโต้งซับน้ำตาให้
" ผมขอโทษ แต่ผมอยากพาพี่ไปจริงๆนะ ผมอยากดูแลพี่ ตอนนี้ผมก็เริ่มทำงานแล้ว อีกหน่อยถ้าผมทำงานเยอะขึ้น ผมก็จะเลี้ยงดูพี่ได้ แล้วถ้าพี่ไม่รังเกียจ ผมจะเช่าบ้านหลังเล็กๆให้พี่อยู่ แล้วผมจะอยู่กับพี่ทุกวัน"
โต้งบอกด้วยสีหน้าจริงจังจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นเด็กอายุ 15 แต่ผมก็ไม่รู้ เด็กคนอื่นอาจเป็นแบบโต้งก็ได้ เพียงแค่ที่ผมไม่เคยเห็นเพราะมีแต่โต้งเท่านั้นที่เข้ามาหา
" ตามใจโต้งแล้วกัน แต่พี่ไม่สัญญานะว่าจะไปกับโต้งได้รึเปล่า พี่ต้องอยู่ที่นี่ตามที่คุณพ่อสั่ง"
โต้งกัดปากอีกครั้ง แต่คราวนี้โต้งไม่ได้จูบหรือรอให้ผมจูบ โต้งแค่สอนหนังสือผมต่อ
คืนนี้โต้งนอนที่ห้อง ช่วงหลังมานี่โต้งจะมาค้างบ่อยขึ้น แต่ก็จะออกไปตอนก่อนเช้า
โต้งไม่ได้มาค้างทุกครั้งที่อยู่ดึก แต่เขาจะนอนค้างตอนที่ตัวเองไม่สบายใจ หรือ ผมไม่สบายใจ..
" เดินดีๆนะโต้ง เวลาปีนต้นไม้ก็ระวังด้วย"
ผมบอกส่งโต้งในตอนเช้า โต้งยังคงปีนเข้ามาผมผ่านทางต้นไม้ และกำแพงข้างบ้าน โต้งเดินมาหาผมทุกครั้ง เขาบอกว่าเอารถมาไม่ได้ เพราะเสียงมันจะดังแล้วคนที่เฝ้าจะสงสัย
" ตอนนี้ผมเพิ่งขึ้นมอปลาย ผมคงมาหาพี่ไม่ได้บ่อยๆ ผมต้องเรียนพิเศษกับทำงานด้วย พี่อยู่คนเดียวได้นะ"
" พี่อยู่ได้ แต่ถ้าโต้งเหนื่อยก็ไม่ต้องมาก็ได้นะ ไว้ว่างๆค่อยมาหาพี่ ตอนนี้พี่มีหนังสือคัดไทยที่โต้งเอามาให้แล้ว พี่ไม่เบื่อหรอก"
โต้งมองหน้าผมก่อนก้มลงมาจูบ เขามักจูบผมทุกครั้งก่อนลา
และผม...
แอบร้องไห้ทุกครั้ง ตอนที่เห็นเขาเดินจากไป
หลายวันผ่านไป โต้งไม่ได้มาหาผมบ่อยเหมือนอย่างที่โต้งบอกไว้ แต่ผมก็ไม่เหงา ผมคัดตัวหนังสือภาษาไทย ภาษาอังกฤษ และตัวเลข รอโต้งทุกวัน ตอนนี้ลายมือผมสวยมากแล้ว โต้งบอกว่าลายมือผมเหมือนหงส์ เป็นไก่เขี่ยท่ีดูเหมือนหงส์น่ะ
คืนนี้โต้งมาหาผม พร้อมของฝาก
" อะไรน่ะโต้ง"
" มือถือ ไว้ใช้คุยกันตอนที่ผมไม่อยู่ ขอโทษนะที่ผมหายไปนาน พอดีผมต้องรีบเก็บเงินซื้อมือถือ มันเป็นเครื่อมือสองนะ ของผมก็มีเหมือนกัน ผมเติมเงินกับชาร์ตแบตให้พี่แล้ว ผมจะสอนพี่ใช้นะ"
โต้งบอกและสอนผมใช้สิ่งที่เรียกว่ามือถือ มันเหมือนเป็นกล่องสี่เหลี่ยม แต่พอกดปุ่ม ผมก็สามารถได้ยินเสียงโต้งได้
" กดปุ่มรับตรงนี้ ตอนว่างก็กดอีกปุ่ม ถ้าจะโทรก็กดเบอร์ล่าสุด ผมใส่ชื่อผมไว้แล้ว พี่ลองโทรดูนะ"
ผมทำตามที่โต้งบอก กดเบอร์และกดเลขตามที่โต้งสั่ง ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงโต้งออกมาจากกล่องสี่เหลี่ยม
" เสียงไม่ค่อยเหมือนโต้งเลย เสียงโต้งข้างนอกฟังดูดีกว่า"
ผมบอกออกไปหลังวางสาย โต้งหัวเราะกับคำพูดผม เขาสอนผมชาร์ตแบต สอนวิธีเล่นเกมส์ในเครื่อง สอนผมอีกหลายอย่างจนผมแทบจำไม่หมด
" พอแล้วโต้ง พี่แค่ใช้รับสาย และโทรหาเราก็พอ มาดูพี่คัดลายมีดีกว่า ตอนนี้พี่ไม่ได้เป็นไก่เขี่ยแล้วนะ"
โต้งหัวเราะกับการเปลี่ยนเรื่องของของผม เขาเดินไปที่โต๊ะหนังสือ ผมหยิบหนังสือที่ซ่อนไว้มาให้โต้งดู โต้งชมผมด้วยว่า ลายมือผมดีขึ้นมาก
" เริ่มเป็นหงส์ของจริงแล้ว ไว้คราวหน้าผมเอาหนังสือบวกเลขมาให้พี่นะ"
" พี่ไม่ชอบบวกเลข ไม่ได้ใช้ พี่ไม่รู้จะเอาไปบวกอะไร นอกจากนับวันรอโต้ง"
รอยยิ้มของโต้งหายไปแล้ว ผมไม่น่าพูดอะไรออกไปเลย
" ไม่ใช่ความผิดของพี่หรอกครับ แต่บวกเลขน่ะดีนะ ช่วยพัฒนาสมอง"
" นี่โต้งจะหาว่าพี่โง่? "
" เปล่านะครับ ผมแค่อยากให้พี่มีอะไรทำ ผมไม่ได้.."
" พี่ล้อเล่นน่ะโต้ง ถ้าโต้งอยากให้พี่ทำอะไร พี่ก็จะทำ เอาหนังสือบวกเลขก็ได้ แต่อย่าเอายากเกินนะ พี่กลัวทำผิด"
โต้งยิ้มให้ผมแล้ว โต้งแกล้งบ่นหาว่าผมขี้แกล้ง แต่ผมว่าโต้งต่างหากที่ชอบแกล้ง โต้งชอบแอบหอมแก้มผมทุกครั้งเวลาผมเผลอ
" พี่นี่หอมเหมือนขนมผิงเลย ไว้วันหลังผมจะเอามาให้พี่ชิมนะ พอดีผมไม่ค่อยชอบของหวาน ผมเลยลืมไป"
ช่วงหลังโต้งไม่ค่อยได้เอาขนมมาฝากผมเท่าไหร่ เขาบอกว่ามันไม่ค่อยมีประโยชน์ ถ้าเขาเอาของกินมาฝาก จะเป็นผลไม้มากกว่า
" ตอนนี้มะม่วงกำลังออก พี่ชอบกินใช่ไหม ไว้มันสุกแล้วผมจะเอามาให้พี่นะ"
บางทีผมก็รู้เวลาจากผลไม้ที่โต้งเอามาฝาก ถ้ามีมะม่วงจะเป็นหน้าร้อน ถ้ามีสตอเบอร์รี่ จะเป็นหน้าหนาว
" ผมไปก่อนนะพี่ ตอนนี้ผมต้องควบสองกะ เพราะผมขอยืมเงินเขามาซื้อมือถือก่อน"
" ถ้าลำบากก็ไม่ต้องก็ได้ ไหนจะหนังสือที่โต้งเอามาให้พี่อีก พี่ไม่อยากให้โต้งเหนื่อยมาก"
โต้งไม่ได้ตอบอะไรผม เขาแค่จูบ และปีนหน้าต่างออกไป
และผม..
แอบร้องไห้อีกครั้ง..
ตืด... ตืด...
เสียงมือถือ
โต้งตั้งสั่นไว้เพราะกลัวคนดูแลได้ยิน
ผมกดรับ ตามที่โต้งสอน
" ฝันดีนะครับ รีบนอนได้แล้ว"
สรุปแล้วคืนนั้นผมนอนดึก เพราะกว่าโต้งจะยอมวางสาย ก็เป็นตอนที่โต้งบ่นว่าเงินจะหมด เลยต้องวางสายไปก่อน
ผมกอด "มือถือ" แล้วเข้านอน ตอนนี้ผมไม่ได้ร้องไห้อีกแล้ว
พอมีมือถือ โต้งก็มาหาผมน้อยลง แต่โต้งก็โทรมาหาผมทุกวัน โทรมาแค่ครั้งละห้านาที โต้งบอกว่าค่ามือถือแพง
แต่พอผมบอกเขาว่าไม่ต้องโทรมาหาทุกวัน เขาก็ดื้อจนต้องมาหาผมเอง
" ผมอยากโทรมาหาพี่ทุกวันนี่ ผมคิดถึงพี่นะ แต่ช่วงนี้ผมต้องทำงานหนัก เรียนหนักด้วย เลยไม่ค่อยได้มาหาพี่"
" ถ้าเหนื่อยก็ลดงานลงดีไหม พี่อยากให้โต้งตั้งใจเรียน เรื่องเงินน่ะไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก"
โต้งอ้าปากเหมือนจะเถียง แต่เขาก็เปลี่ยนใจ เขายื่นขนมผิง กับขนมกลีบดอกลำดวนมาให้ เขาบอกว่าขนมสองอย่างนี้ หอมเหมือนผม
" อร่อยไหม พอดีผมเห็นมันขายคู่กัน ตอนแรกผมนึกว่าพี่เหมาะกับขนมผิง แต่พอเห็นแบบนี้ พี่น่าจะเป็นขนมกลีบดอกลำดวนมากกว่า"
ผมเองก็คิดแบบนั้น กลีบดอกลำดวนจะหอมหวานและนิ่มมากกว่า แต่ขนมผิงก็แข็ง เวลากินแล้วก็กรอบๆดี
" โต้งทานไหม พี่ยังไม่เห็นโต้งชิมเลย"
โต้งส่ายหัวแล้วบอกว่าไม่ชอบทานของหวาน แต่เขาก็มองผมกิน ก่อนก้มตัวมาดมที่ข้างแก้ม แล้วเลียขนมที่ติดเลอะปากผม
" ผมชิมแล้ว อร่อยดี.."
โต้งบอกแล้วใช้ลิ้นเลียปาก ผมไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าตาผมเป็นยังไง แต่ผมรู้สึกว่าหน้าร้อนมาก ผมก้มหน้าตั้งก้มตากินขนมจนหมด ในขณะที่โต้งเอาแต่มองและยิ้ม
คืนนี้โต้งค้างกับผม โต้งบอกว่าแลกกะแล้ว ผมไม่เข้าใจว่ากะคืออะไร รู้แต่เวลามันเป็นเวลาที่โต่งต้องไปทำงาน แต่พอผมถาม โต้งก็บอกผมว่า เป็นเวลาที่ทำให้โต้งได้เงินมาเพื่อเก็บไว้เช่าบ้าน
" โต้งสูงเท่าไหร่แล้ว ทำไมโต้งดูตัวใหญ่ขึ้นมากจัง"
ผมถามโต้งตอนที่นอนกอดกันบนเตียง
โต้งดูตัวใหญ่ขึ้นมาก เมื่อก่อนตอนกอดกัน โต้งแค่สูง
แต่ตอนนี้ โต้งทั้งสูงทั้งใหญ่ เวลากอดผมที เหมือนผมตัวเล็กมาก
" สูงซักร้อยหกห้ามั้ง ทำไมเหรอ"
" พี่ว่าเราดูตัวใหญ่ขึ้นเยอะ ทั้งสูงทั้งใหญ่ เวลากอดพี่ที พี่อึดอัด"
โต้งขอโทษขอโพยที่กอดผมแรง ความจริงมันก็ไม่ได้อึดอัดมาก แต่มันหนักมากกว่า
" พี่อยากตัวใหญ่แบบโต้งบ้าง โต้งทำอะไรถึงได้สูง"
" ผมเล่นบาสน่ะ ตอนนี้ผมไม่ค่อยได้เล่นบอลแล้ว เพราะจะได้เป็นตัวแทนนักกีฬา ได้เงินด้วยนะ พอเป็นตัวแทนก็จะได้ทุน ไม่ต้องออกค่าเรียนเอง เอาเงินค่าเทอมมาเป็นเงินเก็บได้"
ผมไม่ถามโต้งว่าบาสเป็นกีฬาแบบไหน เพราะผมคงนึกภาพไม่ออก แต่โต้งก็เหมือนรู้ เขาอธิบายให้ผมฟังว่า มันเป็นกีฬาที่ต้องวิ่งและต้องกระโดด ห้ามถือลูกบาสวิ่งไปวิ่งมา
ผมฟังโต้งเล่าจนหลับ ตอนนี่ผมกำลังจะหลับสนิท ผมได้ยินโต้งบอกว่า
" แล้วผมจะพาพี่ไปเล่นบาสนะ"
ผมได้ยินแค่นั้น แล้วก็หลับไป
ตอนเช้าโต้งออกไปตั้งแต่หัวรุ่ง โต้งจูบผมเหมือนทุกครั้งก่อนไป คราวนี้ผมไม่ได้ร้องไห้ เพราะพอโต้งออกไป โต้งก็โทรมาหาผมทันที
" ผมลืมบอกไปว่า เอาหนังสือเลขมาให้แล้ว พี่อย่าลืมทำนะ แล้วผมจะมาตรวจ"
โต้งบอกแค่นั้นแล้ววางสายไป
ผมเดินกลับเข้าไปที่โต๊ะ ผมเห็นหนังสือตัวเลข พร้อมกับสร้อมข้อมือ มันมีข้อความเขียนสั้นๆว่า
" เอาไว้ใส่ตอนที่คิดถึงผมนะ"
โต้งรู้ว่าผมใส่เครื่องประดับไม่ได้ เพราะผมกลัวคนดูแลเห็น แต่เขาก็ยังส่งมา
สร้อยข้อมือที่โต้งเอามาให้เป็นสร้อยเชือกที่มีหินสีเขียวก้อนกลมมัดอยู่ มันไม่ใช่หยก แต่เป็นหินที่มีสีคล้ายหยก
" สวยเหมือนตาของพี่"
นั่นคือข้อความในส่วนที่เหลือ
ผมเอาสร้อยไปเก็บในกล่องไม้ ในนั้นมีของที่โต้งเคยให้มาหลายอย่าง รวมถึงดอกกุหลาบที่โต้งเอามาให้ทุกปี
" ขอบใจนะโต้ง"
ผมบอกแล้วปิดฝากล่อง ก่อนซ่อนเอาไว้ตามเดิม
>> To Be Continue <<
-
พ่อภาษาอะไรเนี่ย อย่างน้อยก็ควรส่งลูกเรียนหนังสือหน่อยสิ
โต้งทุ่มทุนมาก ผิงอันก็น่ารัก
รอตอนต่อไปค่ะ
-
น่ารัก ๆๆๆๆๆๆ :-[ :-[ มากๆอะทั้งโต้งและผิงอันเลย รักตั้งแต่วัยเด็กๆๆ อิอิ สู้ๆๆนะ แล้วก็น่าสงสารด้วย :mew6: ทำไมคุณพ่อใจร้ายจัง
สู้ๆจ้าเปิดเรื่องใหม่อีกแล้วตามอ่านทุกเรื่องชอบทุกเรื่องเลย เป็นกำลังใจให้จ้า :3123: :3123: :3123:
:L1: :pig4: :L1:
-
รอดูว่าหนุ่มโต้งจะพาพี่ผิงอันออกจากบ้านได้มั้ย
-
สงสารอ่ะ ให้อยู่แต่ชั้นสองเพื่อ ??? บ้าไปแล้ว :z6:
-
:m31: แน่ใจนะว่าเป็นพ่อคน T_T
โต้งน่ารัก ผิงก็น่ารัก
เฝ้ารอตอนต่อไปค่ะ
-
น่าสงสารมาก เมื่อไรจะได้เหยียบพื้นดินบ้าง พ่อของอีผิงใจร้ายเกินไปแล้ว มาต่อไวๆนะ
-
ซวยเลย ดันเกิดมาเป็นลูกคนที่งมงายขนาดหนัก
อย่าดราม่ามากนะ เค้าสงสารนายเอกกะพระเอก หมั่นไส้พ่ออ่ะ ทำร้ายลูกชิบฮ๋าย :mew5:
-
เรื่องใหม่ๆ มาติดตามด้วยคน ^^
-
อ่านแล้วเศร้าสงสารอี้ผิง
ไม่อยากให่คนดูแลจับได้เลย
-
โรมิโอกะจูเลีตฝุดๆ ขอให้โต้งพาผิงอันออกไปจากพ่อนรกแตกนี่ได้ทีเถอะ :katai1:
-
น่าสงสารจัง
:hao5:
ขอให้โต้งเป็นพระเอกนะ
อย่าเปลี่ยนพระเอกตอนหลังนะ :mew2:
-
โถ่ชีวิตหนูช่างน่าสงสาร
-
เข้ามารออ่านน้องผิงอันกะน้องโต้งจ้า ไม่ได้เข้าเล้าหลายวัน ยังไม่ได้ตามอ่านเรื่องเก่าเลยมารออ่านเรื่องใหม่ล่ะ อิอิ
อ่านแล้วชอบอะ น้องผิงกะน้องโต้งน่ารักมากเลย ถึงบรรยากาศจะดูเศร้า ๆ แต่ก็ดูอบอุ่นดีจัง น้องโต้งรักน้องผิงมากเลย
แต่อ่านแล้วลุ้นกลัวคนดูแลจับได้แล้วไปฟ้องพ่ออะ สงสารน้องผิงแค่นี้ก็เหมือนถูกพ่อทอดทิ้งพอแล้ว อยู่แต่ชั้นสองเป็นปี ๆ ได้ไง
ขอให้น้องโต้งพาน้องผิงหนีได้สำเร็จเถอะ แล้วเรื่องนี้คงไม่เศร้ามากนะค่ะ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า :pig4: :L2:
-
:sad4: อ่านแล้วแอบน้ำตาซึมเบาๆเบย :ling3:
-
- 2 -
วันนี้เป็นวันเดินครบรอบอายุยี่สิบปี โต้งมาหาผมทั้งที่อากาศหนาวจัด ปีนี้หนาวกว่าทุกที แต่โต้งก็ดูไม่เดือดร้อนมากนัก โต้งแต่ใส่เสื้อตัวใหญ่มาเพิ่มแค่ตัวเดียว
" สุขสันต์วันเกิดครับ อายุยี่สิบปีแล้วนะ ผมเอาเค้กมาให้ด้วย ทุกปีผมไม้ซื้อ แต่ปีนี้พิเศษ ผมอยากให้พี่ลองชิมเค้กดู"
ความจริงวันนี้ไม่ใช่วันเกิดจริงๆของผม แต่เพราะผมจำวันเกิดตัวเองไม่ได้ โต้งเลยบอกว่าให้เอาวันวาเลนทไทน์มาเป็นวันเกิดผมแทน และทุกปีของขวัญวันเกิดผมจะเป็นดอกกุหลาบ มีปีนี้ที่เป็นเค้ก ที่มาพร้อมดอกกุหลาบช่อใหญ่
" ผมไปทำงานที่สวนดอกไม้มาน่ะ ไม่ได้ซื้อมาหรอก ส่วนเค้ก ผมก็ทำเอง ตอนนี้ผมทำงานที่ร้านกาแฟแล้ว งานไม่หนักมากแต่ได้เงินดี แต่ผมก็ไม่ค่อยได้มีเวลามาหาพี่เท่าไหร่ เพราะต้องเริ่มเก็บตัวซ้อมบาส แต่ผมจะโทรมาหาพี่ทุกวันนะ"
โต้งบอกเหมือนกลัวผมดุ
ผมยิ้มให้โต้งแล้วบอกขอบคุณก่อนชิมเค้ก
โต้งบอกว่าเป็นเค้กกาแฟ เพราะผมไม่เคยทานกาแฟ โต้งเลยอยากให้ผมลองทาน
" ขม "
โต้งหัวเราะที่ผมทำหน้าแหย โต้งเอาเค้กกาแฟไปกินเอง ก่อนจะยื่นเค้กอีกชิ้นมาให้
" อันนี้เค้กนมสด ไม่หวานมาก แต่ก็หอม พี่ทานให้หมดนะ"
โต้งบอกแล้วป้อนเค้กผมจนหมด
แต่คำสุดท้าย ผมรู้สึกเหมือนเคี้ยวอะไรบางอย่าง พอคายออกมา ก็เห็นว่ามันเป็นแหวน
" ผมไม่มีปัญญาซื้อหยกให้ เอาแหวนเงินไปก่อนนะ ไม่ต้องใส่ก็ได้ แต่ผมอยากให้พี่เก็บไว้ แทนคำสัญญาว่าผมจะมารับพี่"
โต้งบอกโดยที่ไม่สบตา ผมยิ้มให้โต้ง ก่อนยืดตัวไปจูบ
โต้งจูบตอบรับ และนั่นเป็นครั้งแรกที่โต้งส่งลิ้นเข้ามา
" แต่งงานกับผมนะพี่ ถึงตอนนี้ผมจะยังไม่มีปัญญามาขอพี่ แต่ผมสัญญาว่าจะมารับพี่ไปเป็นเจ้าสาวแน่นอน"
" แต่พี่เป็นผู้ชาย"
" เป็นผู้ชายก็ไม่เป็นไรฮะ พี่ต้องสัญญานะว่าจะแต่งงานกับผม"
" พี่มีแต่เธอคนเดียว พี่จะแต่งงานกับเธอ"
โต้งยิ้มกว้างแล้วจูบผมไม่หยุด โต้งฉุดผมแล้วอุ้มขึ้นหมุนไปรอบๆ ผมพยายามร้องห้าม แต่ก็ทำไม่ได้ดีนัก เพราะกลัวคนดูแลได้ยิน
" พอแล้วโต้ง พี่เวียนหัว"
" พี่สัญญาแล้วนะ พี่สัญญาแล้ว"
โต้งพูดซ้ำๆแล้วหอมแก้มผมไปมา
ผมไม่รู้หรอกว่าแต่งงานคืออะไร แต่ถ้ามันทำให้โต้งดีใจได้ ไม่ว่าอะไรผมก็ยอมสัญญา
โต้งอยู่ค้างกับผมจนถึงเช้า
วันนี้เป็นวันแรกที่โต้งออกไปหลังรุ่งสาง โต้งอยู่กับผมจนคนดูแลเอาอาหารมาส่ง โต้งมองดูอาหาร ก่อนบ่อนออกมา
" อาหารก็ดูดีนะ แต่ทำไมมันน้อยจัง"
" พี่กินไม่ค่อยเยอะ คงเพราะพี่ไม่ค่อยได้ทำอะไร เลยไม่ค่อยหิว"
ผมบอกแล้วชวนโต้งกินข้าว แต่โต้งบอกว่าไม่เอา เขาไม่อยากแย่งผม
ผมทานอาหารเช้าจนหมด แล้วเอาถาดไปสอดช่องลอดประตู
โต้งลากผมไปที่ห้องน้ำหลังจากผมเอาถาดไปเก็บเสร็จ
โต้งยืนค้ำ และซ้อนตัวไว้อยู่ที่ด้านหลังผม ผมถึงได้รู้ตัวว่า ผมตัวเล็กกว่าโต้งมากทีเดียว
" ไว้ผมทำงานเก็บเงินได้เยอะๆ ผมจะเลี้ยงพี่เองนะ ดูพี่สิ ตัวเล็กกว่าผมตั้งเยอะ ถ้าผมหักตัวพี่ได้ พี่คงเหมือนไม้จิ้มฟันแน่เลย"
โต้งบอกผม แล้วหันหน้าผมให้มองกระจก
โต้งตัวสูงกว่าผมไม่มาก ตอนนี้โต้งสูงกว่าผมประมาณหนึ่งช่วงหัว แต่โต้งตัวใหญ่กว่าผมมาก ไม่ต้องพูดถึงสีผิว ผิวโต้งคล้ำแดด ผิดกับผมที่ขาวซีด
" พี่อยากตัวใหญ่เหมือนโต้ง อยากผิวคล้ำให้ได้ซักครึ่งของโต้ง ดูแบบนี้แล้ว พี่ผิวซีดมากเลย"
ผมบ่นอย่างกังวลใจ ขนาดผมตากแดดที่ข้างหน้าต่างทุกวัน แต่ก็ไม่คล้ำขึ้น มีแค่ผิวสีแดงๆเพราะร้อนแดดเท่านั้นเอง
" พี่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วครับ แต่จะดีกว่านี้ถ้าอ้วนอีกหน่อย พี่ไม่ได้ตัดผมเลยใช่ไหม ผมพี่ยาวมาก ยาวและสวย ผมชอบผมพี่จริงๆ"
โต้งพูดแล้วก้มลงหอมที่เส้นผม ผมของผมเป็นสีดำสนิท มันดูแปลกเมื่อเทียบกับตาสีเขียว แต่โต้งก็บอกว่าโต้งชอบมันมาก
" ผมต้องไปแล้ว วันนี้ผมมีงานตอนสิบโมง ผมไปก่อนนะ แล้วผมจะโทรหา"
โต้งบอกแล้วผละตัวออก ผมมองหน้าโต้งที่กัดปากเหมือนอดทนอะไรบางอย่าง แต่โต้งก็ไม่ได้บอกผม เขาจูบผมเร็วๆก่อนที่จะปีนออกไปนอกหน้าต่าง
ผมยังยืนงง แต่ไม่นานเขาก็โทรเข้ามา
โต้งบอกผมว่า
" ผมรักพี่นะ"
แล้วเขาก็วางสายไป
ผ่านไปแล้วอีกสองปี โต้งยังคงทำตัวเหมือนเดิม ยังเป็นโต้งที่น่ารักและเอาใจใส่ผม ถึงโต้งจะไม่ได้มาหา แต่โต้งก็โทรมาหาผมทุกวัน ไม่มีวันไหนเลยที่เขาไม่โทรมา
" ผมได้มือถือใหม่มา พอดีไปแข่งบาสชนะ อาจารย์เลยซื้อให้ ส่วนอีกเครื่องนี้ผมซื้อเอง มันถ่ายรูปได้ ส่งรูปได้ ไว้ถ้าผมไม่อยู่นานๆ พี่จะได้ดูรูปผมไว้แก้เหงาไง"
" พี่ก็ดูรูปเราที่เราเอามาให้พี่ทุกวัน ไม่ต้องเอามือถือใหม่มาให้พี่ก็ได้ เพราะพี่เองก็ไม่ได้ใช้อะไร"
ผมบอกโต้งที่ยื่นมือถือใหม่มาให้ มันดูน่าจะแพงมาก แต่โต้งก็คะยั้ยคะยอให้ผมรับ
โต้งถ่ายรูปผมคู่กับโต้งหลายรูป และถ่ายรูปผมคนเดียวอีกหลาบรูปจนเครื่องเต็ม โต้งบอกผมว่าเขาต้องไปเรียนที่กรุงเทพ เมืองหลวงของประเทศไทย มันห่างจากที่นี่มาก แต่โต้งบอกว่าถ้ามีเวลาจะมาหา
จะมาหาผมที่เชียงราย..
ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองอยู่เชียงรายก็ตอนที่โต้งบอก
โต้งบอกว่าเชียงรายอยู่ภาคเหนือ กรุงเทพอยู่ภาคกลาง ถ้าเขาจะมาหาผมได้ ต้องให้เวลานั่งรถนานหลายชั่วโมง
" ผมคงนั่งเครื่องไม่ได้เพราะค่าเครื่องบินมันแพง แต่ถ้ามีอะไรด่วน ผมจะรีบนั่งเครื่องมาหาพี่ พี่อย่าปล่อยให้โทรศัพท์แบตหมดนะ ส่วนนี่มีดพก ถึงพี่จะปลอดภัยเพราะอยู่แต่ในห้อง แต่ผมอยากให้พี่พกไว้ อันนี้ห้ามเก็บใส่กล่อง ให้เอาไว้ใต้หมอน ถ้ามีคนทำความสะอาดเข้ามาให้เอาพกติดตัวไว้ ผมจะสอนพี่ใช้นะ กดตรงนี้มันจะดีดใบมีดออก ระวังมีดบาดด้วย แล้วเวลาจะแทงอย่าลังเล ไม่งั้นมันทำหันมาทำร้ายพี่เอง"
โต้งสอนผมใช้มีดอยู่นาน เขาบอกผมว่าเขาจะหายไปนานมาก เพราะต้องทั้งเรียน ทั้งทำงาน และต้องเป็นนักบาสมหาวิทยาลัย โต้งบอกว่ามหาวิทยาลัยก็เหมือนโรงเรียน แต่ใหญ่กว่ามาก
" ความจริงผมก็ไม่อยากไป แต่อาจารย์บอกว่า มันจะทำให้ผมมีอนาคตที่ดี ถ้าผมเรียนสูงๆ จบอออกมาได้งานดีๆ ผมจะหาเงินได้มากขึ้น แล้วคราวนี้ผมจะได้พาพี่ไปอยู่กับผมได้ แล้วพี่ก็จะได้ไม่ลำบาก"
โต้งบอกกับผมแบบนั้น ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุบเป็นเรื่องอื่น
พรุ่งนี้โต้งต้องไปกรุงเทพแล้ว และที่เขามาหาผมก่อนหน้านี้ไม่ได้ เพราะเขามีติดแข่งหลายนัด และเพราะเขาแข่งชนะ เขาถึงได้ทุนไปเรียนที่กรุงเทพ
" แต่วันเกิดพี่ผมจะมาหานะ ถ้าปิดเทอมผมว่าง ผมก็จะมาหา แล้วผมจะมาค้างกับพี่ทุกคืน พี่จะได้หายคิดถึงผม"
" พี่ไม่คิดถึงเธอหรอก แค่เห็นรูปเธอทุกวันก็เบื่อพอแล้ว"
โต้งบ่นอุบอิบว่ารูปถ่ายจะดีกว่าตัวจริงได้ยังไง โต้งตัดพ้อจนผมต้องยอมง้อ และตอนนั้นเองที่ผมรู้ว่าตัวเองพลาดไป เพราะโต้งบอกกับผมว่า
" ยอมทุกอย่าง? งั้นยอมเป็นของผมได้ไหม"
" พี่ก็เป็นของเธอแล้วไง พี่มีแค่เธอคนเดียว"
โต้งยิ้มอย่างใจดี เขายิ้มแล้วมองผมเหมือนเป็นเด็กไร้เดียงสา แต่ผมแก่กว่าเขานะ ถึงผมจะไม่ได้อยู่ในโลกภายนอก แต่ผมก็แก่กว่า
" ผมจะไม่เอาเปรียบพี่หรอกนะ แต่พี่ต้องสัญญานะว่าจะเป็นของผมคนเดียว ถ้ามีใครจะมาพาพี่ไป พี่ต้องโทรหาผมนะ"
" จะมีใครมาพาพี่ไป พี่อยู่ของพี่มาตั้งนาน มีแต่โต้งคนเดียวที่มาหาพี่"
โต้งกัดปากอีกแล้ว หลังๆมานี่เขาไม่ค่อยได้กัดปากเท่าไหร่ เขาดูโตขึ้นมาก ดูโตจนเหมือนเป็นคนที่อายุยี่สิบสองเท่าผม
" อย่าออกไปไหนนะ อย่ามองที่นอกหน้าต่างมาก ถ้าผมมาผมจะโทรมาบอกก่อน ตอนนี้พี่สวยมาก สวยจนผมไม่อยากปล่อยไป แต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมยังไม่พร้อม แต่พี่ต้องรอผมนะ รอเวลาที่ผมจะมารับ"
" พี่จะรอเธอคนเดียว"
ตอนเช้าโต้งออกไปตอนตีสี่ โต้งบอกว่ารถจะออกตอนหกโมง
" ถึงกรุงเทพแล้วจะโทรหานะ จำที่ผมบอกได้ทุดอย่างใช่ไหม"
" อย่ามองนอกหน้าต่าง ถ้าจะดูให้ดูตรงหลังม่าน เก็บมีดไว้กับตัว อ่านหนังสือเยอะๆ คอยรับโทรศัพท์ทุกครั้ง ต้องกินข้าวมากๆ อย่าปล่อยให้เท้าเย็น ระวังอย่าให้เป็นหวัด แล้ว..."
" โอเคๆ ผมรู้แล้วว่าพี่จำได้ เหนื่อยไหมเนี่ย เล่นพูดทีเดียวยาวเลย"
ผมไม่ได้ตอบโต้งเพราะผมเหนื่อยจริงๆ โต้งจ้องตาผม ก่อนที่จะจูบลงมาเนิ่นนาน
" ดูแลตัวเองดีๆนะ แล้วถ้าวางผมจะมาหา และถ้าพร้อมผมจะมารับพี่ทันที"
โต้งบอกก่อนจูบผมอีกครั้ง แล้วปีนออกไป
และนี่ เป็นอีกครั้งที่ผมร้องไห้
หลังจากไม่ได้ร้องไห้มานาน
ผ่านไปอีกสองปีแล้ว
ตอนนี้โต้งอยู่มหาลัยปีสอง โต้งยังคงโทรมาหาผมทุกวัน มีบ้างที่โทรมาช่วงกลางวัน โต้งบอกผมว่าพออยู่มหาลัยก็มีเวลาส่วนตัวมากขึ้น เขาเลยโทรมาหาผมช่วงตอนกลางวันได้
" อาซ้อ~ เมื่อไหร่จะมาหาพวกผมคร้าบ อาเฮียแกบ่นคิดถึงถึงอาซ้อทู๊กกกวัน"
เสียงที่ไม่คุนเคยดังขึ้น และก่อนที่ผมจะได้ตอบอะไร โต้งก็มาพูดสาย
" เพื่อนผมน่ะพี่ มันแย่งมือถือผมไป ขอโทษทีนะ พี่เป็นไงบ้าง กินข้าวรึยัง"
" พี่ทานแล้ว แล้วโต้งล่ะ"
" ผม... "
" ฮิ้ว~ น่าอิจฉาจริงโว้ยยย พ่อเดือนมหาลัยรักเดียวใจเดียว น่าสงสารสาวๆแถวนี้เนอะ โดนมดกัดจนชีช้ำแล้ว"
" หุบปาก!"
" เอ่อ โทษทีนะพี่ ผมไม่ได้ว่าพี่นะ แค่เพื่อนๆมันกวนน่ะ"
" เล่าเรื่องที่มหาลัยให้พี่ฟังบ้างสิ คราวก่อนบอกว่ามีเพื่อนเยอะใช่ไหม แล้วเพื่อนๆเป็นไงบ้าง ดีกับโต้งหรือเปล่า"
" ก็ดีน่ะนะถ้าพวกมันไม่..."
" อาซ้อออ ผมรักอาซ้อ อาซ้อซ้วยสวยยย"
" ไอ้เชรี่ยมอ! มึงแอบดูมือถือกูเหรอ! เดี๋ยวมึงเจอตีนกูแน่! พี่ๆ แล้วผมโทรหาใหม่นะ ผมขอไปกระทืบเพื่อนก่อน"
โต้งบอกแล้ววางสายไป เป็นแบบนี้บ่อยๆเวลาคุยกันตอนกลางวัน โต้งถึงได้ไม่ชอบโทรมาหาผมตอนเที่ยงมากนัก นอกจากอยู่คนเดียว แต่โต้งก็โทรมาหาผมทุกคืน
วันวาเลนไทน์ปีนี้โต้งก็มาหาผมเหมือนทุกครั้ง โต้งมาพร้อมดอกกุหลาบดอกใหญ่ แต่สีหน้าโต้งไม่ดีนัก เหมือนมีอะไรกลุ้มใจอยู่
" ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อแม่ แม่บอกผมว่าผมเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง แม่จริงๆของผมเอาผมมาทิ้งไว้ที่หน้าบ้าน ตอนนั้นแม่ผมเพิ่งแท้งลูกตัวเองไปจนมีลูกไม่ได้ ท่านเลยเลี้ยงผมแทน แต่เมื่อเดือนก่อน คนของพ่อผมมาบอกความจริงกับผม ผมไม่เชื่อ จนกระทั่งได้ยินจากปากแม่ทางโทรศัพท์ แต่ผมหยุดเรียนไม่ได้ ผมเพิ่งกลับมาได้เมื่ออาทิตย์ก่อน ผมรอกลับมาให้ตรงกับช่วงวันเกิดพี่พอดี พี่ว่าผมควรทำยังไง ผมควรไปกับพ่อจริงๆดีไหม"
นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นโต้งเป็นเด็กหลงทาง ตอนนี้โต้งเหมือนเด็กอายุยี่สิบจริงๆ ไม่ใช่เด็กที่ดูโตกว่าอายุอีกแล้ว
" พี่ไม่รู้นะว่าโต้งรู้สึกยังไง เพราะพี่ไม่เคยมีใครนอกจากโต้ง แต่การที่มีคนรักย่อมดีกว่ามีคนเกลียด และถ้าพ่อจริงๆของโต้งอยากแก้ตัว พี่ว่าโต้งควรไปหาท่านนะ เพราะพี่ไม่อยากให้โต้งเสียโอากาส พี่ไม่มีใคร.. พ่อพี่ก็ไม่ได้รักพี่ แต่พ่อของโต้งไม่ใช่ ถ้าเขาตามหาก็แสดงว่าเขาอยากเจอ ไปเจอเถอะนะ แล้วถ้าไม่ชอบค่อยมาว่ากันอีกที"
ผมบอกแล้วประคองหน้าโต้งไว้ หน้าโต้งดูใหญ่มาก มีหนวดเคราขึ้นบ้างพอสากมือ โต้งซบหน้าลงที่มือ ก่อนจะพูดว่า
" ถ้าพี่บอกผมจะทำตาม ผมทำทุกอย่างได้เพื่อพี่นะ พี่คือทุกอย่างของผม"
คืนนั้นเรานอนด้วยกันเหมือนทุกครั้ง ผมต้องฝ่ายกล่อมโต้งนอนจนหลับ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ และได้ทำตัวเป็นพี่ชาย เพื่อดูแลโต้งบ้าง
ตอนเช้าโต้งออกไปแต่เช้าเพราะต้องไปคุยธุระ โต้งจูบลาเหมือนอย่างทุกครั้ง
" ไม่แน่ว่าผมอาจมารับพี่ได้เร็วขึ้นก็ได้นะ เห็นว่าพ่อใหม่ของผมรวยมาก ไม่แน่ว่าผมอาจจะมาขอพี่ได้เร็วขึ้นก็ได้"
" พูดจาไร้สาระ ขออะไรกัน พี่ไม่มีอะไรจะให้เราหรอก ออกไปได้แล้ว ช่วงนี้พี่รู้สึกว่าคนดูแลป้วนเปี้ยนกันมากขึ้น"
โต้งขมวดคิ้ว แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะมีสายเข้า โต้งปีนออกไปที่นอกกำแพง พอดีกับที่คนดูแลเข้ามาเคาะห้อง
" คุณหนู ขอผมเข้าไปหน่อยครับ"
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงผู้คุม ปกติพวกเขามักไม่พูด แค่เคาะประตูก่อนเดินเข้ามา และกลับออกไป
ผมสำรวจตัวเองและบริเวณห้อง ไม่มีร่องรอยอะไรที่สื่อว่าโต้งเข้ามา ผมเดินไปเปิดประตู และเจอผู้ชายตัวสูงใส่แว่นคนหนึ่งอยู่หน้าคนดูแลที่ผมเห็นหน้าประจำเวลาเขามาทำความสะอาด
" ก็น่ารักดี คุณชายน่าจะชอบ ถ้าไม่ดูให้ดี ก็ไม่รู้เลยว่าเป็นผู้ชาย หน้าตาเหมือนผู้หญิงจริงๆ ชื่ออะไร ผิงอันใช่ไหม"
เขาบอกแล้วจับคางผมพลิกไปมา ผมพยายามสะบัดออก แต่เขาล็อคไว้แน่น
" ท่าทางจะดื้อซะด้วย ฉันจะเอาคนนี้ไป เตรียมตัวให้พร้อม แล้วฉันจะมารับไปอยู่บ้านตระกูลฟาง"
ผมไม่รู้ว่าเขาพูดกับใคร เหมือนเขาจะพูดกับผม แต่คนข้างหลังกลับพยักหน้า ผมพยายามดิ้นหนีให้พ้นมือที่ลูบไปตามหน้า ไม่เอา.. ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้
" โอ๊ะๆ อย่าดิ้นสิ เป็นนกน้อยในกรงทองก็ดีแล้ว อย่าดื้อ ไม่งั้นได้ถูกเด็ดปีกแน่"
เขาบอกแล้วผลักผมจนผมล้มลงกับพื้น เขาหัวเราะลั่นก่อนเดินจากไป
" คุณชายต้องชอบแน่ แล้วที่นี้เราจะได้เลื่อนตำแหน่งอีกหลายขั้นทีเดียว"
นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกกลัว ผมตัวสั่น แต่ก็พยายามเดินไปหาโทรศัพท์ ผมกดเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจมานาน แต่ไม่เคยโทรออกซักครั้ง เพราะทุกครั้งโต้งจะเป็นฝ่ายโทรมา
" มีอะไรพี่"
เสียงโต้งฟังดูตระหนก
" มี มีคน จะมาพาพี่ไป ขะ เขา เขาบอกว่าจะพาพะ..พี่ไป บะ บ้าน ตระกูลฟาง"
" ใจเย็นๆพี่ ผมฟังไม่ชัด หายใจเข้าช้าๆ แล้วบอกผมมาว่าเกิดอะไรขึ้น"
" มีคนมาหาพี่ เขาบอกว่า จะมาพาพี่ไป พาพี่ไป บ้านตระกูลฟาง พาพี่ไปให้คุณชายของเขา"
ผมน้ำตาไหลออกมา เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมกลัวขนาดนี้ ผมไม่รู้ว่าพาออกไปหมายถึงอะไร แต่ผมไม่อยากไป ผมสัญญากับโต้งไว้แล้วว่า ผมจะไปกับเขาคนเดียว
" โธ่เว้ย! พี่พกมีดเอาไว้นะ อย่าให้ใครเข้ามาในห้อง แล้วคืนนี้ผมจะไปรับ เก็บของที่จำเป็นเอาไว้ พกมือถือไว้ด้วย เตรียมตัวไว้แล้วผมจะรีบไปรับพี่"
โต้งสั่งผมอีกสองสามคำก่อนสั่งให้ผมไปเก็บของ ผมมีของไม่มาก สมบัติอย่างเดียวคือกล่องไม้ที่เก็บของที่โต้งให้ไว้ ผมหยิบดอกกุหลาบขึ้นมา มันยังไม่แห้งเพราะผมได้มันมาเมื่อคืน ผมตัดก้านออกแล้วใส่รวมกันในกล่อง ก่อนจะหาผ้ามาห่อรวมกับที่ชาร์ตแบต หมดแล้ว.. ของๆผมมีแค่นี้ ผมแอบกล่องไว้ในที่เดิม ก่อนที่จะนั่งรอที่เตียง รอเวลาที่โต้งจะมารับ
โต้งไม่ได้มารับตอนกลางคืน โต้งโทรมาบอกผมว่าตอนนี้ที่บ้านยุ่งมาก และเวรยามที่บ้านผมก็เยอะขึ้น แต่โต้งบอกว่าถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดเขาจะมาหาผมในตอนเช้า
ผมยังรอ..
รอโดยที่ไม่ได้เข้านอน
>> To Be ConTinue <<
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: ใครจะมาพาผิงอันไป ม่ายยนะ
-
ชอบมาก มาต่อเร็วๆๆนะ อย่าหายไปนานซิ คิดถึงผิงอัน อย่าให้ผิงอันเสียใจอีกเลยนะ
-
งืออออ หนีให้พ้นเถ๊อะ! :hao5:
-
เริ่มดราม่าแล้ว โอ๊ยยยย สงสารอี้ผิงกับโต้ง
-
:ling1: :ling1: :ling1: :katai1:
-
หนีให้ได้นะผิงอัน กดดันจริงๆ :katai1:
-
หนี ให้ พ้น นะ คะ ผิงอัน
กดดันแทนจริงๆ
:katai1: :katai1:
อย่า :m8: นะ
-
ค้างงงงงงงงงงงง :ling1:
รีบมาต่อไวๆน๊ะ โอ๊ยเครียดแทน :katai1:
-
ใครจะมาพาผิงอันไปนะ ขอให้โต้งพาผิงอันหนีรอดไปได้เถอะนะ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling2: :hao5: :hao5: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao7: :hao7:
โต้งงงง! พี่เขารอเธออยู่นะ
-
โอ้ยยย :serius2:
เครียดเลยอ่ะ..ตอนนี้
ขอให้โต้งมารับอี้ผิงทันนะ
เราเอาใจช่วย
มาให้ทันนะ
ห้ามถูกจับได้ด้วย
ติดตามฮะ :L2:
-
อย่าทำร้ายผิงอันนะ ผิงอันบริสุทธิ์เกินไป :ling1:
-
น่าสงสารจัง
-
:sad4: อ๊ากกก ไอ้พวกบ้า แผนการโลกสวยของโต้งกะอิงพังหมด
โต้งช่วยอิงให้ได้นะ
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนค่ะ :mew1:
-
แง :monkeysad: น่าสงสารน้องผิงจัง แค่ที่ถูกขังอยู่แต่ในห้องมาตลอดแทบทั้งชีวิต ก็โหดร้ายพอแล้ว
ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะต้องโดนพาไปไหน ทำอะไรอีก ชีวิตที่ไม่มีสิทธิ์เลือกนี่น่าเศร้าจัง
แล้วตกลงพ่อของน้องผิงไม่รักน้องผิงบ้างเลยเหรอ อยู่ดี ๆ จะให้ไปอยู่กับใครไม่รู้
อยากให้น้องโต้งจะมาช่วยน้องผิงทันจัง ถึงจะยังมองไม่เห็นอนาคต แต่โต้งต้องดูแลน้องผิงได้แน่ ๆ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมค๊า อย่าเศร้ามากนะค่ะ :pig4: :กอด1:
-
ลุ้นๆๆ :ling1:
-
เห้ยๆๆๆๆๆๆ
จะพลิกล็อคอะไรรึป่าวหว่า
o22 o22 o22 :a5: :a5:
-
อุ๊ต๊ะ หรือบ้านตระกูลฟางคือบ้านใหม่ของโต้ง (รึป่าวววหว่า) ขอให้เปนแบบนั้นละกัน :call:
ปอลอ อย่ามาม่าเลยนะ สงสารผิงอัน :monkeysad:
-
:serius2: :serius2:
-
สงสารผิงผิง มาช่วยเร็วๆนะ
ก่อนโดนหนุ่มหล่อคนใหม่คาบไป
TOT
(แอบอยากฮาเร็ม ผิงอันออกจะน่ารัก กั๊กอยู่คนเดียวเลย ฮิฮิ#ผิด)
-
ลุ้นโคตรคับ!!!!
-
อะไร จะเอาไปก้เอาไปง่ายๆงี้เลยเรอะ
-
ชอบมากก ขอให้โต้งช่วยผิงอันให้ได้เถอะๆ :call:
-
วรั้ยยย
ถ้าน้องโต้งไม่ใช่อนาคตคุณชายตระกูลฟางนี่เรื่องจะดราม่ามากเลยข่า
เอาใจช่วยผิงอันน้า
:กอด1:
-
- 3 -
เสียงเคาะประตูทำให้ผมสะดุ้งตื่น ผมเผลอหลับไปที่ข้างหน้าต่าง ผมไม่อยากเปิดประตูเพราะโต้งสั่งไว้
" ผมเข้าไปนะครับคุณหนู"
ผู้ดูแลคนเดินเข้ามาทั้งที่ผมล๊อคห้อง เขาคงมีกุญแจ เขาสั่งให้ผมอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อ
" คุณชายฟางจะมารับคุณหนูด้วยตัวเอง ทำตัวให้สมเกียรติและฐานะของนายท่านด้วยนะครับ"
เขาบอกแล้วเดินจากไป เกียรติอะไรกัน นายท่านอะไรกัน พ่อที่ไม่เคยดูดำดูดีผมเลยซักนิด ผมจะไปให้เกียรติทำไม
ผมนั่งเฉยไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อ จนกระทั่งผู้คุมกลับมา เมื่อเห็นผมไม่เปลี่ยนเสื้อ เขาก็ขู่ผม
" ถ้าคุณหนูไม่เปลี่ยน ผมจะเปลี่ยนให้เองนะครับ คุณหนูรู้ไหม ว่าผมต้องอดทนแค่ไหน ที่ไม่แตะต้องคุณหนู"
เขาบอกและส่งสายตาโลมเลียมา ผมไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้มาก่อน ผมไม่ชอบ และผมกลัว
ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำและจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งที่ไม่ได้อาบน้ำ
ผู้คุมสั่งให้ผมหวีผม แต่ไม่ต้องมัด เขาเดินนำหน้าผม ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นเดินตามเมื่อเห็นผมไม่เดินออกจากห้อง
" เดินไปครับคุณหนู อย่าให้ผมต้องเสียมารยาท"
ผมต้องเดินออกไปเมื่อเขาโน้มตัวลงมาใกล้จนเกือบถึงซอกคอ ผมตัวสั่น ผมไม่ได้เอามือถือติดมา เมื่อกี้ผมคว้ามาได้แต่มีดก่อนเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำ
นี่ป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผมเดินไกลขนาดนี้ ผมเดินจากชั้นสองมาที่ขั้นหนึ่ง ผมถูกสั่งให้นั่งรอที่โต๊ะรับแขก
" ถ้าคุณชายฟางมา คุณหนูต้องรินน้ำชาให้เขานะครับ ลองดูสิครับ อย่าทำหกนะ"
ผู้คุมบอกแล้วสั่งให้ผมทำตาม ผมมือสั่นจนทำชาหกไปหลายรอบ เขาเช็ดชาที่หกเลอะ ก่อนที่จะจับมือผม
" ถ้าเขาจับมือคุณหนูก็ห้ามสะบัด ต่อไปคุณหนูจะเป็นคนของตระกูลฟางแล้ว"
ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมโต้งต้องกัดปาก เพราะเวลาเราทำอะไรใครไม่ได้ สิ่งเดียวที่เราทำได้ คือการทำร้ายตัวเอง
ผมนั่งรออยู่ที่โต๊ะรับแขกอยู่นาน ผมไม่ได้รอคุณชายฟาง แต่ผมรอโต้ง โต้งจะรู้ไหมว่าผมอยู่ข้างล่าง โต้งจะเป็นห่วงไหมถ้าผมไม่รับโทรศัพท์
ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ มันน่าจะเป็นรถที่คันใหญ่มาก เพราะเครื่องมันเงียบ โต้งบอกผมว่ายิ่งรถวิ่งเงียบแปลว่ารถยิ่งดี และรถที่ดีจะคันใหญ่และราคาแพง
ผมถูกบังคับให้เดินออกไปต้อนรับคุณชายฟาง เขายังดูเด็กมาก เด็กกว่าโต้งเสียอีก แต่ก็ไม่แน่ เพราะโต้งดูแก่กว่าวัยตลอดเวลา
" เนี่ยน่ะเหรอนกน้อยของนาย น่ารักดีนี่ เป็นผู้ชายสินะ คุณหนูลู่ ยินดีที่ได้พบ"
" ผมชื่อ อี้ ผิงอัน "
ผมบอกแล้วสะบัดมือออกจากมือเขาที่ก้มหน้าลงมาจูบ ผู้คุมด้านหลังคำราม แต่คุณชายฟางกลับหัวเราะแบบไม่ถือสา
" ไม่เป็นไร เป็นนกน้อยที่น่ารักดี คุณหนูอี้ จะไม่เชิญแขกเข้าบ้านหน่อยเหรอ"
ท่าทางการพูดจาของเขาไม่น่าไว้ใจ ทั้งที่กำลังยิ้มแต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกกลัว
" จุ๊ๆๆๆ อย่ากลัวผมเลยครับ คุณหนู ผมสัญญาเลยว่า ผมจะดูแลคุณอย่างดี"
เพียงแค่เท่านั้น เพียงแค่เขาพูดแค่นั้นผมก็หันหลังหนี ผมวิ่งขึ้นไปที่ห้องชั้นสอง ผมได้ยินเสียงหัวเราะลั่นตามหลอกหลอน จนเมื่อผมเปิดประตูเข้ามาได้ ผมถึงได้รู้ว่าเขาตามมา
" นี่เหรอครับ กรงทองของคุณ ขอบคุณนะที่นำทางผมมา แต่ผมคงต้องยืมเตียงของคุณหน่อย คุณคงไม่ว่าอะไรนะ"
" ไม่!!!"
ผมร้องลั่นเมื่อถูกอุ้มขึ้น ผมพยายามหนี แต่เขาเดินเร็วมาก ไม่นานเขาก็โยนผมลงเตียง
" จะร้องก็ได้นะครับ แต่ผมขอเป็นเสียงครางนะ เสียงคุณเพราะมาก แล้วอย่าลืมร้องดังๆนะครับ คนอื่นเขาจะได้รู้ว่าคุณมีความสุขแค่ไหน"
เขาบอกแล้วกระชากเสื้อผมจนขาด เขาขึ้นมาคร่อมตัวผม ก่อนโน้มตัวลงมา
" ผมจะทำให้คุณมีความสุขเอง นกน้อย"
" ไม่!!! โต้ง!! ช่วยพี่ด้วย!!"
เสียงเรียกตะโกนร้องขอให้ช่วยทำให้คนด้านบนชะงักมือ แต่ยังไม่ทันที่เขาได้ได้พูดอะไร ผมเห็นเงาของโต้งอยู่ที่ด้านหลังเขา โต้งใช้อะไรไม่รู้ตีคุณชายฟางจากด้านหลัง เลือดไม่ออก แต่คุณชายฟางสลบไปแล้ว
" ไปเร็วพี่ เพื่อนผมกำลังจะมารับ ผมเอาของมาแล้ว ไปเร็ว ไปที่ต้นไม้"
ผมวิ่งตามโต้งที่จูงมือ ผมดีใจมากที่โต้งมาช่วย แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาที่จะมาดีใจ โต้งเปิดหน้าต่างแล้วปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ก่อนที่จะยื่นมือมารับผม
ปัง!
" อย่าขยับ ไม่งั้นผมยิงคุณทั้งคู่แน่"
เสียงคุณชายฟาง เขายังยืนไม่ตรง แต่เขาถืออาวุธบางอย่างขึ้นมาขู่
โต้งกระโดดลงมาจากต้นไม้แล้วเอาตัวมาบังผมไว้
" มึงเป็นใคร"
" ผมน่าจะต้องถามคุณมากกว่านะ จุ๊ๆ ไหนว่าเป็นนกน้อยที่ไร้เดียงสา แอบคบชู้สู่ชาย ลากผู้ชายมานอนที่ห้อง เจ้าพ่อลู่รู้เข้าคงดีใจแย่"
ผมไม่ได้โกรธหรือสนใจคำพูดเขา เจ้าพ่อลู่ คุณพ่อที่ทิ้งผมไป ผมไม่สนใจเขา
แต่โต้งคำรามในลำคอ
" เราไปกันเถอะโต้ง พี่ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"
ปัง!
" คุณหนูอี้ ผมว่าคุณอย่าหนีจะดีกว่านะ เพราะตอนนี้พ่อคุณเป็นหนี้ตระกูลผมอยู่หลายล้าน การที่ผมต้องบอกคุณพ่อว่าจะเอาตัวคุณมาเป็นของแลกเปลี่ยนน่ะ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ ที่นี้ว่าง่ายๆนะครับ เดินออกมา แล้วตามผมกลับไปบ้านตระกูลฟาง"
ผมไม่รู้ว่าเขาเอาอะไรมาขู่ผมกับโต้ง ผมรู้แต่ว่าโต้งกลัวมัน โต้งไม่ได้ตัวสั่น แต่โต้งกำลังระวังภัย
" พอผมนับสามพี่กระโดดไปที่ต้นไม้นะ ไม่ต้องกลัวตก จับต้นไม้ให้ดีๆแล้วปีนออกไปนอกรั้ว เพื่อนผมรออยู่"
โต้งบอกแค่นั้นแล้วนับสามทันทีโดยไม่มีหนึ่งสอง ผมหันหลังและปีนไปที่ต้นไม้ เสียงปังดังหลายนัด ตามด้วยเสียงร้องของคุณชายฟาง ตอนนี้พวกคนดูแลตามเข้ามาในห้องแล้ว ผมได้ยินเสียงโต้งตะโกนให้ผมกระโดดข้ามกำแพงไป โต้งกำลังวิ่งเข้ามา แต่โต้งต้องล้มลงไปเพราะเสียงดังปังอีกครั้ง
ผมรีบวิ่งกลับไปหาโต้ง แต่โต้งลุกขึ้นมาก่อนกระชากตัวผมไปที่ต้นไม้
" ฆ่ามัน! แต่อย่าให้คุณหนูอี้บาดเจ็บ"
เสียงของคุณชายฟาง
แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงไม่ได้ยินเสียงดังอีก อาจเป็นเพราะผมอยู่ใกล้โต้งมากเกินไปพวกเขาเลยกลัวว่าผมจะบาดเจ็บ
" ไปพี่! ปีนไป! เร็ว!"
ผมปีนตามที่โต้งบอก ผมไม่ลังเลที่จะกระโดดลงพื้น พื้นดูสูงมาก แต่ผมก็กระโดดออกไปนอกกำแพง เท้าผมแตะพื้นก่อนที่จะทรุดลง
เจ็บ..
เท้าผมเจ็บแต่ก็พยายามลุกขึ้นมา
โต้งกระโดดตามมาแล้ว เขามองหาเพื่อน แต่พอไม่เจอ เขาก็ลากผมให้ออกวิ่ง แต่เพราะผมเจ็บขาเขาเลยอุ้มผมวิ่งทั้งที่ตัวเองมีเลือดออก
" อดทนหน่อยนะพี่ ไปถึงถนนใหญ่ได้ก็สบายแล้ว"
โต้งบอกผมทั้งที่ตัวเองหอบไม่หยุดและเริ่มหน้าซีด
โต้งพาผมวิ่งไปจนถึงหน้าปากทาง แต่กลับมีรถคันใหญ่สีดำมาขวางไว้ ไม่นานคนบนรถก็เดินลงมา คุณพ่อ.. และลูกน้องของคุณพ่อ
" แกกล้าเหยียบเท้าลงบนพื้นได้ยังไง! ฉันสั่งแล้วใช่ไหมว่าห้ามให้เท้าแกแตะพื้น!"
คุณพ่อตะโกนเป็นภาษาจีนเสียงดังลั่น ท่านดูแก่ไปเยอะมาก แต่ก็ยังดูน่าเกรงขามอยู่ดี
ตอนนั้นเองที่มีเสียงรถดังมาจากด้านหลัง เป็นรถสีดำเหมือนกัน เมื่อประตูเปิดออกมา ผมเห็นเด็กผู้ชายอายุเท่าโต้งวิ่งออกมาพร้อมผู้ชายหลายคน
" ขอโทษที่มาช้าว่ะโต้ง พอดีกูเห็นท่าไม่ดีเลยตามคนมาช่วย"
โต้งไม่ได้ตอบอะไร เขาหันหลังพาผมไปที่รถ
แต่ผมได้ยินคุณพ่อสั่งคนเป็นภาษาจีนว่าให้พาผมกลับไป ท่านย้ำว่าอย่าให้เท้าผมถูกพื้น พวกเขาเริ่มแย่งชิงตัวผมให้ออกห่างจากโต้ง จนกระทั่งมีเสียงดังปังขึ้นมาอีก กลุ่มคนของโต้งดึงตัวโต้งไปที่รถ ในขณะที่ผมอยู่ในมือของคนของคุณพ่อ
" โต้ง!!!"
" พี่!! ไอ้จ้าวปล่อยกู พี่ผิง! ผิงอัน!"
" ไม่!! โต้ง!! ช่วยพี่ด้วย!"
" ผิงอัน! ผิงอัน! ปล่อยกู!"
" รีบไปก่อนเถอะครับคุณหนู ตรงนี้ไม่ใช่ถิ่นเรานะ ตำรวจไทยก็กำลังจะมาแล้ว ไปก่อนเถอะครับ"
" ไม่! ปล่อยกู!! ผิงอัน ผิงอัน!"
" โต้งง!!"
โต้งจากไปแล้ว เขาถูกเพื่อนและคนกลุ่มนั้นลากขึ้นรถ ผมเองก็ถูกลากขึ้นรถเหมือนกัน ผมต้องนั่งข้างคุณพ่อในขณะที่คุณพ่อสั่งให้คนออกรถ
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือคุณพ่อกระทบหน้า
แต่ผมไม่เจ็บ ที่ผมเจ็บคือการถูกแยกออกจากโต้ง
" งามหน้านักนะ แต่ก็ดีที่แกยังมีประโยชน์ กลับเข้าบ้านแล้วหุบปากซะ อย่าพูดอะไร"
คุณพ่อสั่งเป็นภาษาจีน ผมฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง เพราะผมไม่ได้ยินภาษาจีนมานานแล้ว
คุณพ่อสั่งคนให้ขับรถกลับเข้าบ้าน ไม่นานก็มาถึง คุณพ่อสั่งให้คนอุ้มผมขึ้นจากรถ พอมาถึงต้วบ้าน ผู้ชายตัวใหญ่ถึงได้วางผมลง
" เจ้าพ่อลู่ ไม่ได้เจอกันนานนะ สบายดีไหมครับ"
คุณพ่อไม่ได้ตอบอะไร ท่านมองไปรอบบ้านๆ ในขณะที่คุณชายฟางเข้ามากระชากตัวผม
" ผมขอตัวนกน้อยไปก่อนนะครับ ถึงผมจะไม่ได้เจ็บอะไรมาก แต่ก็ถือว่านี่เป็นความผิดของคุณ ผมจะรับนกน้อยไปแทนค่าสินไหม ส่วนเงินก้อนที่คุณเป็นหนี้ตระกูลฟาง ค่อยหาอย่างอื่นมาชดเชยแล้วกัน"
เขาบอกกับคุณพ่อแล้วลากตัวผม ผมส่งสายตาไปอ้อนวอนคุณพ่อ แต่ท่านไม่ได้มองผม ท่านถืออาวุธสีดำขึ้นมา แล้วเล็งไปที่คุณชายฟาง
ปัง!
คุณชายฟางล้มลงและลากผมลงไปด้วย คนของคุณพ่อเข้ามาฉุดผม ในขณะที่คนอื่นถืออาวุธสีดำไล่ยิงคนของคุณชายฟางที่มีจำนวนน้อยกว่า
" คิดว่าฉันจะถูกเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแกมาหักเขี้ยวรึไง รู้ไว้ด้วยว่าทุกอย่างมันเป็นแผน แกคิดเหรอว่าฉันจะเสียเงินเป็นล้านๆจนต้องมายืมเงินตระกูลแก แต่ก็ดี ฉันจะถือซะว่าเป็นค่าขนมให้เด็กๆ ส่วนแก จะต้องมาเป็นตัวประกัน เพื่อแลกกับการขายที่ดินในจีน และตระกูลแกต้องถอนตัวออกจากสัมปทานการขุดเหมือง"
ผมไม่เข้าใจว่าคุณพ่อพูดอะไร ท่านพูดเร็วมาก แต่ผมแน่ใจว่าคงมีการหักหลังกันเกิดขึ้น
คุณพ่อสั่งให้คนเอาตัวคุณชายฟางไปขัง ก่อนที่ท่านจะเดินกลับเข้ามาตบหน้าผมอีกรอบ
" พามันไปขัง แล้วพรุ่งนี้เตรียมตัวพามันขึ้นเครื่อง ฉันจะพามันกลับเมืองจีน"
เมืองจีน...
" ไม่! คุณพ่อ อย่าพาผมไป ให้ผมอยู่ที่นี่!"
เพี๊ยะ
" อย่ามาพูดภาษาไทยกับฉัน แล้วแกจะต้องกลับจีน เลยกำหนดเวลาที่แกจะเป็นตัวซวยแล้ว ต่อไปแกจะเป็นตัวนำโชคของตระกูลลู่ แต่แกต้องถูกขัง และอย่าให้เท้าแกแตะพื้น"
คุณพ่อไม่สนใจผมที่ดิ้นรน ท่านสั่งให้คนพาผมไปขังที่ห้องเดิม
ห้องที่ยังมีเลือดของโต้งนองเต็มพื้น
ผู้ดูแลเข้ามาทำความสะอาดและสั่งผมให้อาบน้ำและเข้านอนทั้งที่เพิ่งเที่ยง
ผมนอนไม่หลับ เอาแต่นั่งร้องไห้และรอโต้งกลับมารับ ถ้าเลยวันพรุ่งนี้ไป ผมจะไม่ได้เจอโต้งอีก โต้งจะไม่รู้ว่าผมอยู่เมืองจีน และจะไม่มีใครมารับผมอีกแล้ว
รุ่งเช้าคุณพ่อสั่งคนให้มาอุ้มผมขึ้นรถ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเท้าผมถึงแตะพื้นไม่ได้ ทำไมผมถึงเดินไปเองไม่ได้
" ซินแสบอกว่าแกเป็นนกนำโชค แกจะบนลงมาอยู่ที่พื้นดินไม่ได้ แต่แกต้องอยู่ห่างจากบ้านจนกว่าจะอายุยี่สิบ และตอนนี้แกก็เป็นตัวนำโชคจริงๆ ฉันสามารถโค่นตระกูลฟางที่ใหญ่เป็นอันดับสองของจีนลงได้ ได้สัมปทานเหมืองที่จีน และได้สัมปทานรังนกที่ไทย
ผิงอัน แกเป็นนกนำโชคจริงๆ แต่จงจำไว้ว่าอย่าให้เท้าแตะพื้น ไม่อย่างนั้นแกจะนำความล่มจมมาให้ตระกูลลู่ แล้วฉันจะตัดขาแกทิ้ง"
ผมไม่ได้ฟังอะไรอีก
เป็นเพราะคำทักของซินแสใช่ไหมผมถึงถูกทอดทิ้ง
แต่เพราะคำทำนายทำให้ผมได้เจอโต้ง
แต่ตอนนี้ผมคงไม่ได้เจอโต้งอีกแล้ว เพราะผมคงถูกขังไว้ที่เมืองจีน เป็นนกน้อยนำโชคอย่างที่คุณพ่อต้องการ
ห้าปีผ่านไปแล้ว
ตอนนี้ผมอายุยี่สิบเจ็ด ตั้งแต่กลับมาที่จีนผมก็ถูกขังไว้ในบ้านหลังเล็กสูงห้าชั้น คุณพ่อบอกว่ายิ่งผมอยู่สูงผมจะยิ่งนำโชคลาภมาให้ ผมพูดภาษาจีนได้แล้ว เพราะมีแม่บ้านคนจีนเข้ามาพูดคุย แต่ผมยังเขียนไม่ได้ เพราะคุณพ่อบอกว่า ผมไม่จำเป็นต้องเรียน เพราะผมต้องอยู่บนนี้ไปจนตาย
นับตั้งแต่กลับมาผมได้แต่นั่งมองไปนอกหน้าต่าง ที่ตรงนี้ไม่มีต้นไม้ ไม่มีหน้าต่างที่โต้งจะปีนขึ้นมาหาได้
ตอนนี้ผมเขียนภาษาไทยได้แค่สองคำ เพราะผมไม่มีกระดาษและดินสอทบทวนคำศัพท์
สองคำนั่นคือคำว่าโต้ง และคำว่า ผิงอัน
สองคำที่โต้งสอนผมเขียนเป็นครั้งแรก
ผมใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาตลอดห้าปี มีแม่บ้านเข้ามาคุยบ้างเป็นบางครั้ง แต่ไม่บ่อยมาก
สิ่งที่แตกต่างไปจากตอนอยู่เมืองไทยก็คือ
ผมมีผู้ดูแลมากขึ้น
พ่อบอกว่าเป็นการป้องกันคนที่คิดจะว่าชิงตัวสมบัติของตระกูลลู่ไป
ตอนนี้ผมดูคืนและวันผ่านสายฝน ผ่านมาห้าฝนและห้าหนาว และตอนนี้เพิ่งผ่านปีใหม่ไป เพราะผมได้ยินเสียงประทัดจุดอย่างยิ่งใหญ่ ให้สมกับความยิ่งใหญ่ของตระกูลลู่
ผมนั่งมองหน้าต่างอยู่ทุกวัน จนกระทั่งรู้สึกว่าวันนี้มีอะไรต่างออกไป คนดูแลดูกระวนกระวาย บางคนวิ่งบางคนเดิน แต่มีอยู่บางที่เหมือนกันคือ พวกเขาถือปืน
อาวุธที่เคยทำร้ายโต้งมาแล้ว
และไม่นานหลังจากที่ผมสังเกตุเห็นถึงสิ่งปกติ เสียงปืนดังขึ้นหลายนัด ผมจำเสียงมันได้ มันไม่เหมือนประทัด มันน่ากลัวกว่ามาก
ผมวิ่งไปแอบที่ข้างเตียง ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมได้ยินเสียงปืนคือตอนที่เสียโต้ง และตอนนี้ถึงผมจะไม่มีโต้ง แต่ก็อาจมีคนมาพาผมออกไปก็ได้
แต่ผมไม่อยากไป
ผมสัญญาไว้แล้วว่าจะรอเขามารับคนเดียว
ผมพยายามทำตัวให้เล็กลีบอยู่ข้างเตียง ผมขดตัวอยู่นานแต่เสียงปืนก็ยังดังไม่หยุด
" อาซ้อ! พี่ผิงอัน! พี่อยู่ในนี้รึเปล่า ผมเป็นคนของพี่โต้งนะ ผมจะเปิดเข้าไปแล้วนะ!"
" มึงจะถามทำเตี่ยเหรอไอ้มอ! ถีบประตูเข้าไปสิ เร็ว!"
ภาษาไทย.. พวกเขาพูดกันเป็นภาษาไทย
ผมอยากลุกไปหา แต่ผมไม่แน่ใจว่าเขาจะใช่เพื่อนของโต้งหรือเปล่า เสียงและชื่อที่เขาเรียกกันฟังดูคุ้นหู แต่ผมไม่แน่ใจ
ปัง!
เสียงถีบประตูให้เปิดออก ผมขดตัวซ่อนอยู่ข้างเตียง แอบมองขึ้นมา
ไม่ใช่..
คนที่ผมเคยเห็นตอนที่มาช่วยโต้งดูเด็กกว่านี้มาก และไม่มีรอยแผลเป็นเต็มตัวแบบนี้
" ไม่มีว่ะจ้าว ข่าวมั่วรึเปล่าวะ"
" มึงหารึยังล่ะ! หลีกดิ๊ กูหาเอง ถ้าพี่โต้งขึ้นมาแล้วไม่เห็นอาซ้อ พวกเราตายแน่"
คำว่าจ้าว และโต้งทำให้ผมออกมาจากที่ซ่อนทันที พวกเขาเป็นคนของโต้ง เพราะคงไม่มีคนจีนคนไหนพูดภาษาไทยและรู้จักโต้งในเมืองจีนแห่งนี้
" อ๊ะ อาซ้อ ว้าววว อาซ้อสวยจัง สวยกว่าในรูปอีกนะ"
" ไอ้เชรี่ยมอ หุบตูดแล้วไปพาอาซ้อมา กูจะแจ้งลูกพี่"
" ไม่เอา กูโทรเอง มึงไปเอาตัวซ้อมา ขืนกูแตะอาซ้อกูก็ตายคาตีนพี่โต้งอ่ะดิ"
" ถ้ามึงไม่รีบพาซ้อมา มึงจะตายคาตีนกู เร็ว! สายติดแล้ว!"
" เฮ้อ... อาซ้อครับ ผมชื่อมอนะ เป็นลูกน้องพี่โต้งที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยโน้นนน ผมขออุ้มอาซ้อหน่อยนะครับ พี่โต้งกำลังจะขึ้นมา แต่ผมว่าผมพาพี่ไปหาพี่โต้งเลยน่าจะดีกว่า"
คนที่ชื่อมอพูดแล้วช้อนตัวผมขึ้น ผมไม่ได้ขัดขืนอะไร ผมเริ่มชินแล้วที่มีคนอื่นคอยอุ้ม เพราะเท้าผมแตะพื้นไม่ได้ เวลาคุณพ่อเรียกไปพบ ผมต้องถูกอุ้มเสมอ
" อาซ้อตัวเบ๊าเบา กลับไปให้พี่โต้งขุนเยอะๆนะ จะได้จับแบบเต็มไม้เต็มมือ ซ้อเชื่อไหมว่าพี่โต้งรอซ้อคนเดียวเลยนะ ถึงขนาดลงทุนเข้าแก๊งค์ของนายท่าน เพื่อสร้างอำนาจบารมี จนมาชิงตัวซ้อได้ไง"
มอบอกกับผมขณะพาวิ่งลงมาที่ข้างล่าง คนชื่อจ้าวยิงปืนตอบโต้คนของคุณพ่อ ผมแยกไม่ออกมาฝ่ายไหนเป็นฝ่ายไหน ผมมองหาแต่โต้ง
และผมก็เจอ..
โต้งกำลังวิ่งตรงเข้ามาหาผม
ผมดิ้นลงจากแขนมอทันที
เท้าผมสัมผัสพื้นดินเป็นครั้งแรกในรอบห้าปี
ผมวิ่งเข้าไปหาโต้ง
ในที่สุดโต้งก็มารับผมตามสัญญา
ผมไม่รู้ว่าโต้งมาได้ยังไง แต่แค่เขามา..
ผมก็พอใจแล้ว
" โต้ง!!"
ผมกอดโต้งแล้วสะอื้นฮัก โต้งดูสูงใหญ่กว่าเดิมมาก โต้งอุ้มผมไว้ และจูบผมไม่หยุด
" ผิงอัน ผิงอัน ผมมารับพี่แล้ว"
ผมกอดโต้งไว้แน่น โต้งมารับผมแล้ว
" อะแฮ่ม บอสครับ จะจูบก็ไปจูบกันที่บ้าน ตอนนี้ยังมีปืนเล็งมาอยู่นะครับ ระวังตัวด้วย"
" โต้งเปลี่ยนชื่อเหรอ ใช้ชื่อบอสแล้วเหรอ"
" ไม่ใช่ครับ เราค่อยคุยกันนะ ผมจะพาพี่กลับบ้าน บ้านที่ผมสัญญาแล้วไงว่าจะพาพี่ไปอยู่ด้วยกัน"
โต้งบอกแล้ววิ่งอุ้มผมไปที่รถที่วิ่งเข้ามารับในสวน มอกับจ้าวยังคงยิงปืนสกัด พวกเขาดูไม่กลัวเลย
ผมเองก็ไม่กลัวเหมือนกัน..
เพราะตอนนี้ผมอยู่กับโต้งแล้ว
" โต้ง โต้ง พี่คิดถึงเธอ"
" ผมก็คิดถึงพี่ ขอโทษนะครับที่ให้พี่รอนาน แต่ตอนนี้ผมมารับพี่แล้วนะ ผมมารับพี่ตามสัญญาแล้ว"
โต้งบอกแล้วไล่หอมตั้งแต่หน้าผาก จมูก คาง แก้มสองข้าง ลำคอ และมาหยุดที่ริมฝีปาก โต้งสอดลิ้นเข้ามา ผมเกี่ยวรับ คิดถึง..
คิดถึงจนแทบขาดใจ
" อะแฮ่มๆ พอดีว่าผมต้องขับรถนะบอส ผมไม่อยากเป็นตากุ้งยิง ขอบอสช่วยหยุดลวนลามอาซ้อด้วย เห็นแล้วผมของขึ้น"
" ถ้ามึงไม่หุบปาก กูจะเหนี่ยวไกยิงมึง มึงจะได้เลิกของขึ้นเอาไหม"
" โหดร้ายยย"
เสียงคนชื่อมอตัดพ้อ
ผมยิ้มได้แล้ว แค่มีโต้งมาผมก็ไม่กลัวอะไร และตอนนี้ผมก็ยิ้มได้แล้ว
>> To Be ConTinue <<
-
เย้ โต้งงงง
ในที่สุด ก็มาชวยอี้ผิงได้แล้ว
มอบดอกไม้ให้คนแต่งฮะ :L2:
สนุกมากเลยย o13
-
:a1: :a1: ในที่สุดโต้งก็มาช่วยผิงอันแล้ว :a1: :a1:
-
อาซ้อหน้ารักอะ
-
เป็นพ่อที่เลวมาก :z6:
ส่วนโต้งก็รักมั่นมากลูกก :o8:
-
เย้ สำเร็จแล้ว o13 o13 :laugh: :pig4: :pig4:
-
โต้ง สุดยอด o13
แต่คนเป้นพ่อของผิงอัน แย่มาก
ผิงอันเป้นคนนะ ไม่ใช่สิ่งของ เครื่องราง
เอาไปเลยเถอะ :z6:
-
:katai2-1: คุณโต้งเก่งจังเลย~ :katai2-1:
-
โต้งน่ารักมากมายมั่นคงดีจังสู้ๆ นะโต้ง
-
อุ๊ กรี๊ดดดดดดดดดดด
เจอกันแล้วๆๆๆๆๆๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เย้ๆๆๆๆ เจอกันแล้วววววว :katai2-1:
-
ได้เจอกันแล้ววว ดีใจ :hao5:
-
เย้เย้ เจอกันแล้ว o13 o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ได้เจอกันแล้วววววววววว
ช่างเป็นการรอคอที่ยาวนาน แต่แสนคุ้มค่
ฮรือออออ โต้งช่างมั่นคงต่อผิงอันจริง ๆ :hao5:
-
ผิงอันน่าร้าาาาาาก โดนเรียกอาซ้อยิ่งน่ารักใหญ่เลย ^^
-
:impress2: :-[
กิ้สสสส อาซ้อน่ารักมากค่ะ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ!!!
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยย
อ่านแล้วน้ำตาจะไหลรักแท้ผ่าควันปืน
สงสารผิงอันนนนน
-
อร๊ายยยยยย
อ่านแล้วตื่นเต้น!!
ทั้งสงสาร ทั้งกดดัน ทั้งหลงเสน่ห์อาซ้อ(?)
ตื่นเต้นๆ!!
รอต่อตอนไป
-
เย้ โต้งมาช่วยผิงอันสำเร็จแล้ว :katai2-1: ได้อยู่ด้วยกันแล้วน้าาา ต่อไปนี้จะมีอุปสรรคอีกแน่เลย เป็นกำลังใจให้ผ่านไปได้จ้า :mew1:
-
:katai2-1: เย้!!! สุดยอดพระเอกขี่เก๋งมาช่วยแล้ววววววว
ต่อไปผิงผิงเราคงมีแต่ความสุข :hao6:
เฝ้ารอตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
โห ว่าตอนต้นเรื่องผ่านไปไวแล้ว มาตอนนี้ทุกอย่างช่างรวดเร็ว ทั้งระยะเวลาและเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เข้ามา
น้องผิงของเราจากที่เป็นตัวซวยกลายเป็นตัวนำโชคของตระกูลไปซะงั้น โต้งก็จากเด็กธรรมดา ๆ กลายมาเป็นบอสของ
แกงค์ซะด้วย อย่างงี้งานที่โต้งทำอยู่ก็ต้องเสี่ยงอันตรายแน่เลย แต่เพื่อน้องผิงนี่นะไม่งั้นโต้งคงไม่มีกำลังพอจะมาช่วย
น้องผิงได้ เพราะพ่อน้องผิงร้ายขนาดนี้ต้องมีอิทธิพลมากแน่ ๆ แล้วยิงกันไปมาขนาดนี้ พ่อของน้องผิงหายไปไหนเนี่ย
ป่านนี้จะรู้รึยังนะว่าน้องผิงไม่ได้อยู่ในกรงทองแล้ว ถ้ารู้คงอาละวาดน่าดูก็นะอุตสาห์เฝ้ารอมาตั้ง 20 ปี แค่คำทำนาย
ยอมทำร้ายแม้แต่ลูกตัวเองเพื่ออำนาจเงินทอง เฮ้อ ยังไงก็คงต้องต่อสู้กันเพื่อแย่งตัวน้องผิงต่อไป
แต่ตอนนี้ดีใจจังที่โต้งตามมาช่วยน้องผิงซะที ยังไงก็ขอให้โต้งช่วยน้องผิงไปได้สำเร็จจริง ๆ เถอะ น้องผิงน่าสงสารมากเลย
แล้วชอบมอจังเรียกอาซ้อซะสนิทปากเชียว อย่างงี้น่าหาคู่ให้น้องมอด้วยน๊า โอ๊ะ มีจ้าวด้วยนี่นะ (อิอิ จับคู่อีกแย้ว)
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า :pig4: :L2:
-
อะโห..... สุดอ่ะโต้ง!!!!
-
ลุันมันมาก โต้งทำตามสัญญาจริงๆ
-
ซึ้งไปกับผิงอันมากๆ ดีใจที่โต้งไม่ทิ้งผิงอัน >_<
-
ในที่สุดโต้งก็หาผิงอันพบ
และตามมาช่วยซักที
-
โอ้ว เพิ่งแค่3ตอน แต่มีครบทุกรสเลย สนุกมากค่ะ
อยากอ่านต่อไวๆจัง ชอบมากกกกกก
-
- 4 -
โต้งพาผมมาที่บ้านของโต้ง บ้านของโต้งหลังใหญ่มาก ใหญ่พอๆกับบ้านของตระกูลใหญ่ มันมีสีขาว โต้งบอกผมว่าเขาขอโทษด้วยที่มีบ้านหลังใหญ่ ความจริงเขาอยากมีบ้านหลังเล็กแล้วอยู่กันสองคนมากกว่า แต่เพราะเขาต้องอาศัยบารมีคุณพ่อ เขาเลยต้องสร้างบ้านหลังใหญ่ให้สมฐานะของคุณพ่อ
" พ่อจริงของผมเป็นคนจีน ชื่อ หยาง เลี่ยงจิน ส่วนแม่ผมเป็นคนญี่ปุ่น ชื่อโอกาซาวาระ ริทซึโกะ พวกเขามาพบรักกันที่ไทย และเกิดผมออกมา แต่ตอนนั้นพ่อผมไม่รู้ เพราะต้องรีบกลับจีน ส่วนแม่ที่ต้องกลับญี่ปุ่นก็ต้องทิ้งผมไว้เพราะความไม่พร้อม แต่ตอนหลังพ่อมาสืบได้ว่ามีผมเป็นลูก และเป็นเพราะเขายังไม่แต่งงานและไม่มีทายาท เขาเลยตามหาผม วันที่ผมแยกกับพี่คือวันที่ผมได้พบหน้าพ่อครั้งแรก เขาส่งคนมาช่วยผม และหลังจากนั้น เพื่อช่วยพี่ผมถึงยอมเข้าตระกูล แต่ผมต้องใช้เวลาเกือบห้าปีกว่าจะมีกำลังและอำนาจมากพอ ขอโทษนะครับที่ปล่อยให้พี่คอยนาน"
โต้งเล่าประวัติของเขาในระหว่างทางกลับไปที่บ้านสาขาของตระกูลหยาง ตระกูลหยางเป็นตระกูลอันดับสาม ในขณะที่ตระกูลลู่เป็นอันดับที่หนึ่ง โต้งบอกว่าถ้าอยู่กันเองก็เรียกว่าโต้งเหมือนเดิมก็ได้ หรือจะเรียก จินหลินก็ได้ แต่โต้งบอกว่าชอบชื่อริวมากกว่า เพราะเห็นว่าเป็นชื่อที่คุณแม่ตั้งให้
" แม่ผมเสียใจมากที่ทิ้งผม แต่ตอนนั้นมันจำเป็นเพราะทั้งสองตระกูลยังเป็นศัตรูกัน ถ้าคุณตารู้คงฆ่าผมทิ้ง และกว่าพ่อผมจะรู้เรื่อง เวลาก็ผ่านมานานแล้ว แต่ตอนนี้แม่ผมอยู่ที่ญี่ปุ่นนะ คุณตาเองก็รับเรื่องของผมได้แล้ว ไว้ถ้าว่างๆผมจะพาพี่ไปหาแม่ผม"
โต้งเล่าเรื่องของตัวเองอีกหลายอย่าง แต่พอถึงตัวบ้านโต้งก็นิ่งเงียบ โต้งลงจากรถหลังจากที่จ้าวเปิดประตูให้ ตอนแรกโต้งจะให้ผมเดินเอง แต่พอเห็นผมไม่ใส่รองเท้า โต้งก็อุ้มผมขึ้นมา
" ให้คนเตรียมอาหารไว้ด้วย ฉันจะอยู่กับคุณหนูอี้ที่ตึกปีกขวา"
เสียงโต้งดูราบเรียบและไร้ความรู้สึก ผมไม่ชอบเลย มันให้ความรู้สึกเหมือนโต้งจะเปลี่ยนไปเหมือนคุณพ่อ
" ไม่ต้องกลัวนะครับ บางทีผมก็ต้องสร้างภาพบ้าง ไม่งั้นคงคุมคนไม่อยู่ แต่สำหรับพี่ ผมยังคงเป็นโต้งของพี่นะ"
โต้งบอกตอนที่วางผมลงบนเตียง เขาถอดเสื้อนอกออก และไปหยิบผ้ามาชุบน้ำมาเช็ดเท้าให้
" พี่ทำเองก็ได้โต้ง แค่พาพี่ไปห้องน้ำก็พอ"
" ให้ผมทำให้พี่นะ ผมให้พี่รอมาตั้งนาน ผมขอโทษนะครับ ผมเองก็อยากติดต่อพี่ แต่ตระกูลลู่เข้มงวดมาก กว่าผมจะหาทางส่งคนเข้าไปคอยสืบเรื่องในตระกูลลู่ได้ก็ต้องใช้เวลาตั้งนาน"
โต้งบอกแล้วเช็ดเท้าทั้งสองข้าง เขาดูเบามือมาก ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเดียวกับที่ยิงปืนใส่คนของคุณพ่อเมื่อกี้
ผมจับมือโต้งขึ้นมา
และกำมันไว้แน่น
" ขอบคุณนะที่มารับพี่ พี่นึกว่าโต้งจะหาพี่ไม่เจอซะแล้ว"
" ตอนแรกผมไม่รู้ เพราะพ่อไม่ยอมบอกอะไรผม พ่อบอกว่า ผมต้องยอมรับสืบทอดตำแหน่งก่อน เขาถึงจะช่วยผม ผมไม่มีทางเลือก ความจริงผมไม่ชอบวิถีเจ้าพ่อหรือยากูซ่า แต่เพราะต้องช่วยพี่ ผมถึงยอมรับข้อตกลง"
" แต่พี่ไม่ต้องกลัวนะว่าผมจะลำบาก เพราะแค่ผมได้ช่วยพี่ได้ตามที่สัญญาไว้ก็พอ พี่อย่าร้องไห้ ผมไม่ได้ลำบากจริงๆนะ"
โต้งกอดผม เขาปลอบผมที่ร้องไห้ ผมสะอื้นขอโทษเขาที่ทำให้เขาลำบาก แต่เขาบอกว่าไม่เป็นไร แค่ได้ช่วยผมไว้ก็พอแล้ว
" ไว้ให้เรื่องมันสงบกว่านี้ก่อนนะ แล้วผมจะพาพี่ไปเดินเล่น ไปเดินบนสนามหญ้า ไปปีนต้นไม้ แต่เรื่องไปทะเลต้องรอก่อน เพราพี่ว่ายน้ำไม่เป็น แต่ผมจะสอนพี่ว่ายน้ำนะ ไว้ให้อะไรสงบๆลง แล้วจะสอนพี่ว่ายน้ำที่สระหลังบ้าน"
ผมพยักหน้ารับ โต้งยังจำสัญญาได้ นอกจากเรื่องที่เขาจะมารับผม เขาก็ยังจำสัญญาอื่นๆได้
" ไปอาบน้ำไหมครับ ผมให้คนเตรียมน้ำไว้แล้ว พี่เข้าไปอาบน้ำนะ ผมจะรอข้างนอก"
โต้งอุ้มผมไปที่ห้องน้ำ โต้งบอกว่าตอนนี้ผมตาแดงมาก ให้รีบอาบน้ำแล้วจะได้มาทานข้าวและนอนพักผ่อน แต่ผมไม่อยากนอน
ผมอยากอยู่กับโต้ง
ผมกลัวว่า ถ้าผมหลับตา หรือโต้งหายไปจากสายตา โต้งจะหายไปอีก
" อยู่กับพี่ได้ไหม อย่าเพิ่งไปห่างจากสายตาพี่เลยนะ"
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมอ้อนคน โต้งดูหนักใจ แต่เมื่อเห็นผมไม่ยอมปล่อยมือ เขาก็ตามใจผม
" ผมจะปิดม่านให้นะ ถ้าพี่อาบเสร็จแล้วก็เรียกผม ผมจะส่งเสื้อผ้าไปให้"
ผมพยักหน้ารับ
โต้งรูดม่านกันน้ำสีขุ่นกั้นระหว่างเราสองคน ผมเรียกชื่อโต้งทุกสองนาที ผมพยายามอาบน้ำให้เร็ว โต้งจะได้ไม่ต้องรอนาน
พอผมอาบน้ำเสร็จ โต้งก็ส่งเสื้อผ้ามาให้ มันเป็นชุดนอนธรรมดา แต่ตัวใหญ่มาก น่าจะเป็นเสื้อของโต้ง
" ผมขอโทษนะครับ พอดีเสื้อผ้าของพ่ีที่ผมเตรียมไว้อยู่ที่บ้านอีกหลัง แต่บ้านหลังนั้นอยู่ใกล้ตระกูลลู่มากไป ไว้รอพรุ่งนี้ผมจะให้คนเอาเสื้อที่พอดีมาให้นะ"
โต้งบอกและจ้องผมไม่วางตา ก่อนหลบสายตาลง แต่ผมอยากมองหน้าโต้ง
ผมเอื้อมมือไปจับหน้าโต้งให้หันมา โต้งหน้าแดง หน้าแดงมากจนผมเป็นห่วง
" ไม่สบายรึเปล่าโต้ง เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย หรืออยู่ในนี้แล้วร้อน"
โต้งไม่ได้กัดปาก โต้งจ้องตาผม ก่อนที่จะคว้าตัวผมเข้าไปกอดและจูบ
" ผิงอัน ผมคิดถึงพี่มาก คิดถึงพี่คนเดียว"
" พี่ก็เหมือนกัน พี่คิดถึงเธอทุกวัน คิดถึงเธอ จนไม่เคยคิดถึงคนอื่น"
" ผิงอัน.."
โต้งเริ่มไล่จูบตั้งแต่ปากไปถึงลำคอ โต้งลูบต้นคอ ก่อนปล่อยผมที่ผมมัดไว้ตอนอาบน้ำลงมา
" พี่ไม่ได้ตัดผมเลยใช่ไหม"
" อื้อ เพราะว่าโต้งชอบ พี่เลยไม่ได้ให้ใครตัดผม"
โต้งเงยหน้าขึ้นมามองตาผม เขาไล่นิ้วไปตามเส้นผม ก่อนก้มลงมาจูบอีกที
" พี่สวยขึ้นมาก สวยขึ้นทุกครั้งที่ผมเจอ และตอนนี้พี่สวยที่สุด"
" เธอเองก็สูงขึ้นเยอะนะโต้ง สูงเท่าไหร่แล้ว"
" ร้อยแปดสิบเจ็ด และพี่น่าจะไม่ถึงร้อยเจ็ดสิบ พี่หนักกี่กิโลกัน ถึงจะไม่ได้ดูผอม แต่ผมว่าพี่ตัวบางลงนะ"
" พี่ไม่เคยวัด ปกติก็ไม่เคยวัดอยู่แล้ว"
" ต้องใช้คำว่าชั่งนะ พี่พูดไทยไม่ชัดอีกแล้ว แต่ดีกว่าตอนที่เจอกันครั้งแรก"
ก๊อก ก๊อก
" บอสคร้าบบ อาหารมาแล้ว เอาอาซ้อออกมาก่อน ผมเรียกหมอมาตรวจอาซ้อแล้วด้วย อย่าเพิ่งทำอะไรซ้อนะ"
เสียงของมอ
ผมจำได้ เพราะมอชอบทำเสียงตลก
โต้งถอนหายใจ เขาอุ้มผมขึ้นก่อนจะสั่งให้มอเปิดประตูเพราะมือไม่ว่าง
" แหมๆ เข้าไปทำอะไรในห้องน้ำครับ ไม่สงสารซ้อเหรอ เดินทางมาเหนื่อยๆ"
" ไปตามหมอมา"
" คร้าบบ"
" มอมันทะลึ่งน่ะพี่ อย่าถือสานะ แต่เห็นแบบนั้น มันทำงานดีมาก"
" พี่จำเขาได้ คนที่เคยเอามือถือโต้งโทรมาหาพี่ใช่ไหม พี่นึกว่าเขาจะดูเด็กกว่านี้ซะอีก"
โต้งไม่ได้ตอบอะไรอีกเพราะมีคนเคาะประตูเข้ามา พอมีคนอื่นอยู่ด้วย โต้งก็นิ่งไป เหมือนเป็นอีกคน
ผมยอมให้หมอตรวจร่างกายดีๆ หมอบอกว่าผมแข็งแรงแต่เลือดน้อยเพราะไม่ค่อยออกกำลังกาย หมอบอกว่าหมอจะสั่งยาบำรุงมาให้
พอหมอออกไปโต้งก็กลับมายิ้มเหมือนเดิม ผมชอบเวลาโต้งยิ้ม เพราะผมจะยิ้มตามเขา
" ขอตัวนะคร้าบบ อย่าหักโหมมากนะครับ"
มอพูดก่อนขอตัวก่อนออกจากห้อง
โต้งคำรามลั่น
และมอพูดออกมาอีกรอบตอนที่เห็นโต้งจูบผม
วันนี้โต้งจูบผมบ่อยมาก
แต่ผมก็ไม่ได้ปฎิเสธ
เพราะผมเองก็คิดถึงเขาเหมือนกัน
" ทานข้าวนะครับ พี่จะได้นอนพัก"
" ทานข้าวอย่างเดียวได้ไหม พี่ไม่อยากนอน กลัวโต้งหายไป"
โต้งบอกว่าผมขี้อ้อนขึ้นมาก เขาบอกว่า จะนอนกับผม แต่ผมต้องกินข้าวให้หมด
ผมพยายามถ่วงเวลาเพราะไม่อยากนอน โต้งก็ไม่ว่า เขาแค่ยิ้มและป้อนข้าวผมแทน
" ข้าวต้มจะอืดแล้ว ผมป้อนนะ ถ้าพี่ไม่อยากนอนขนาดนี้ เรานั่งคุยกันก็ได้ ขืนพี่กินช้ากว่านี้พี่คงท้องอืด"
โต้งบอกและป้อนข้าว ผมอ้าปากรับ ไม่อยากดื้อมาก กลัวโต้งโกรธ
" ผมไม่โกรธพี่หรอกนะ ความจริงผมก็อยากอยู่คุยกับพี่ แต่ผมกลัวว่าวันนี้พี่เจอเรื่องหนักๆมาทั้งวัน ถ้าไม่พักแล้วจะป่วย แต่พี่ยังตาใสอยู่เลย ไม่กลัวเลยเหรอครับ"
" แค่มีโต้งพี่ก็ไม่กลัวแล้ว ตอนแรกมีตกใจบ้างที่ได้ยินเสียงปืน แต่พอเจอโต้งพี่ก็ไม่กลัว"
โต้งมองหน้าผมเหมือนจะพูดหรือมองหาอะไรบางอย่าง แต่พอเขาจ้องผมนานเข้า เขาก็ถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมา
หลังจากทานข้าวโต้งก็เล่าเรื่องของโต้งให้ผมฟัง ตอนแรกเขาถามเรื่องผม แต่พอผมบอกไปว่า ผมไม่ทำอะไร แค่อยู่ในห้องและคิดถึงโต้ง มีบ้างที่เขียนชื่อโต้งบนผนัง เพราะผมกลัวลืมโต้งไป
โต้งไม่ได้ว่าอะไรที่ผมเล่าแค่นั้น เพราะผมเองก็ไม่รู้จะเล่าอะไรอีก ชีวิตผมห้าปีมีแค่นั้นจริงๆ
" ไว้รอให้เรื่องมันเงียบลงหน่อยนะครับ ผมจะพาพี่ออกไปข้างนอก พาพี่ไปเปิดหูเปิดตา พี่จะได้เจอสิ่งที่พี่อยากทำ"
" พี่ไม่ได้อยากทำอะไร แค่มีโต้งอยู่ข้างๆก็พอ แล้วถ้าโต้งออกไปข้างนอก พี่ก็แค่รอโต้งกลับมา"
คราวนี้โต้งเม้มปาก โต้งไม่ได้พูดเรื่องนี้อีก เขากลับไปเล่าเรื่องตัวเอง เขาเล่าจนผมเริ่มง่วง แต่ผมฝืนลืมตาไว้
" ถ้าง่วงก็นอนเถอะครับ ผมไม่ไปไหนหรอก"
" พี่ไม่อยากนอน กลัวโต้งหายไป..."
กลัวว่าทุกอย่างจะเป็นแค่ฝันไป
" ผมจะอยู่กับพี่ ถึงพี่นอนผมก็จะตามเข้าไปในฝัน"
" จะอยู่กับพี่ตลอดเหรอ"
" จะอยู่กับพี่ตลอดไปครับ"
" ตื่นมาพี่จะเจอโต้งใช่ไหม"
" ทุกครั้งที่ลืมตาเลยครับ"
และผมก็หลับไป เพราะผมเชื่อว่าโต้งจะรักษาสัญญา
เหนือนที่โต้งบอกว่าจะมารับผม
เช้าแล้ว...
ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า สิ่งแรกที่ผมเห็นคือหน้าของโต้ง
" อรุณสวัสดิ์ครับ"
โต้งบอกแล้วจูบผม
ผมไม่ได้ตื่นขึ้นมาแล้วเจอหน้าใครมานานมากแล้ว ถ้าให้นับก็คงห้าปี ห้าปีที่ผมอยู่คนเดียว
โต้งอุ้มผมไปอาบน้ำทั้งที่ผมเดินเองได้ เขาปิดม่านกั้นสีขุ่นและรอผมอาบน้ำโดยที่ไม่ต้องขอ ผมรีบอาบน้ำเพราะไม่อยากให้โต้งรอนาน จนผมอาบน้ำเสร็จ โต้งยื่นผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าเข้ามาให้
" ผมให้คนไปเอาเสื้อผ้ามาแล้ว ลองใส่ดูนะ ถ้าคับไปหรือหลวมไปผมจะให้คนเอาไปเปลี่ยน"
เสื้อที่โต้งเอามาให้เป็นเสื้อคอจีนไม่มีแขน มันพอดีตัว ส่วนกางเกงหลวมไปหน่อย
ผมเดินออกจากม่านกั้นและดึงผมที่มัดไว้ออก โต้งมองผมก่อนหลบตาแล้วพาผมไปที่หน้ากระจก โต้งหวีผมให้ โต้งมือเบามากเมื่อเทียบกับมือใหญ่ๆของโต้ง
" เช้านี้มีข้าวต้มปลา พี่ทานได้ใช่ไหม ไม่เบื่อใช่ไหมครับ"
" พี่ทานอะไรก็ได้ โต้งทานแบบไหนพี่ก็ทานแบบนั้น"
" งั้นลงไปทานที่ข้างล่างนะ ผมให้คนจัดโต๊ะไว้แล้ว พี่อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม"
ผมบอกโต้งว่าไม่ได้อยากทานอะไร ความจริงแล้วผมไม่รู้จะทานอะไรมากกว่า ทุกวันผมก็ทานแต่ข้าวต้ม มีมื้อเที่ยงที่ทานอย่างอื่น แต่อาหารส่วนใหญ่จะเป็นข้าวต้ม
โต้งพาผมลงไปข้างล่างหลังจากที่ถักเปียเสร็จ โต้งบอกว่าให้มัดเอาไว้กันลมพัด ผมตามใจโต้ง ตามใจโต้งทุกอย่างเท่าที่ผมทำได้
ห้องที่โต้งบอกว่าเป็นห้องอาหารเป็นห้องที่ใหญ่มาก ใหญ่พอๆกับห้องที่ผมเคยอยู่ เพียงแต่มันมีแต่โต๊ะและเก้าอี้เต็มไปหมด
" มันมีโต๊ะเล็กอยู่ในสวน แต่ผมยังไม่อยากให้พี่ออกไป คนของพ่อพี่อาจส่งคนมาดูได้ ผมไม่อยากเสี่ยงให้ใครเห็นพี่ ไม่งั้นเขาจะมีข้ออ้างได้ว่าผมลักพาตัวพี่มา"
โต้งบอกหลังจากที่มอวางจานอาหาร จ้าวยืนอยู่ข้างหลังโต้งตลอดเวลา เหมือนเวลาที่คนของคุณพ่อยืนอยู่ข้างหลังเพื่อระวังภัย
" พี่ไม่เป็นไร พี่อยู่แต่ในบ้านก็ได้ ปกติก็ไม่ได้ออกไปไหนอยู่แล้ว"
ผมบอกแล้วเริ่มตักอาหาร โต้งไม่ได้คุยอะไรมาก เราทานอาหารกันเงียบๆ ผมพยายามทานเท่าที่จะทานได้ ข้าวต้มปลาของโต้งรสชาติแปลกๆ มันอร่อยแต่รสชาติแปลกๆ ผมทานได้ไม่หมดจานก็วางช้อน
" ทานอีกหน่อยสิครับ อย่างน้อยทานแต่ปลาก็ยังดี"
" พี่ทานไม่ค่อยลง มันรสชาติแปลกๆ"
" แปลกยังไงครับ ไม่อร่อยเหรอ"
" ไม่รู้สิ มันรสจัดไปหน่อย พี่ทานไม่ได้"
โต้งลองชิมข้าวต้มในถ้วยผม มันไม่ได้รสจัดมาก แต่ผมบอกไม่ถูก อาหารที่ผมเคยทานส่วนใหญ่เป็นข้าวต้มกับผัก มีบ้างที่เป็นเนื้อปลา แต่ส่วนใหญ่จะเป็นผัก เขาบอกว่าเป็นอาหารเจ ผมไม่เคยทานเนื้ออย่างอื่นนอกจากปลา ยกเว้นเมื่อวานที่ผมทานได้เพราะโต้งป้อน
" รสก็ไม่จัดนะ อาจจะเค็มมากกว่าเมื่อวาน ปกติพี่ทานอะไร"
" พี่ทานข้าวต้มกับผัก พี่ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเรียกว่าอะไร แต่แม่บ้านบอกว่าเป็นอาหารเจ คุณพ่อท่านสั่งมาว่าห้ามพี่ทานเนื้อสัตว์ ทานได้แต่ปลา แต่พี่ก็ไม่ได้ทานปลาบ่อย"
คุณพ่อมักเชื่อคำพูดของซินแส เขาบอกว่าผมเป็นนกที่ต้องกินแต่ผัก ห้ามกินสัตว์หรือสัตว์มีเลือด ผมทานได้แต่ปลา เพราะนกบางตัวกินปลาเป็นอาหารได้
" แล้วเมื่อวานทานได้ไหมครับ ผมเห็นพี่ทานจนหมดนี่"
" ก็นั่นโต้งป้อน แล้วมันก็ไม่เค็มมาก ถึงมันจะไม่มีผัก แต่ก็ไม่มีเนื้อ พี่ทานเนื้อไม่ได้ คุณพ่อไม่ให้พี่ทาน"
โต้งดูเหมือนไม่ค่อยพอใจจนผมต้องพูดเสียงเบาลง ผมกลัวโต้งโกรธ โต้งนิ่งมาก จนผมต้องยกช้อนขึ้นมาใหม่
" ไม่ต้องทานหรอกครับ ผมจะให้คนไปเอานมมาให้ พี่ทานนมได้ใช่ไหม"
ผมไม่กล้าบอกโต้งว่าไม่รู้จักนม ผมเคยทานแต่น้ำเต้าหู้ มีอาหารหลายอย่างที่ผมเคยทานแต่มันไม่มีนม
" ผมจะให้คนไปซื้อน้ำเต้าหู้ให้ พี่รอหน่อยนะ พี่ไม่หิวมากใช่ไหม"
โต้งถามเสียงอ่อนลง ผมพยักหน้ารับ แต่ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเพราะกลัวโต้งโกรธ ผมไม่อยากเรื่องมาก แต่ผมไม่เคยทานนมจริงๆ
" นมวัวมีประโยชน์นะ แต่ถ้าพี่ทานไม่ได้หรือไม่เคยทาน พี่อาจท้องเสียได้เพราะมันไม่ย่อย ผมไม่ได้โกรธพี่หรอกครับ แค่รู้สึกว่ามันเป็นความผิดของผมเองที่ไม่ได้เตรียมอาหารที่พี่ทานได้เอาไว้ให้ พี่รอก่อนนะ ไปที่ห้องนั่งเล่นไหม แล้วผมจะสั่งให้คนเอาน้ำเต้าหู้ไปให้"
โต้งบอกแล้วจูงผมไปที่ห้องนั่งเล่น ห้องทุกห้องที่โต้งแนะนำตอนเดินผ่านดูใหญ่โตไปหมด กว่าผมจะเดินมาถึงห้องนั่งเล่น ผมก็เกือบเดินไม่ไหวแล้ว
" เมื่อก่อนผมเห็นพี่ทานเนื้อได้นี่ครับ อาหารเช้าพี่เหมือนจะเป็นเนื้อไก่ ทำอยู่ๆเจ้าพ่อลู่ถึงไม่ได้ให้พี่ทานเนื้อล่ะครับ"
" คุณพ่อบอกว่าพี่ทานได้แต่ผักกับผลไม้ ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องกินเนื้อ เป็นนกที่บินสูงแต่ก็ไม่ต้องลงมาหาอาหาร แค่ทานอาหารตามที่จัดให้ก็พอ"
โต้งไม่ได้ถามอะไรอีก เขาแค่สั่งจ้าวให้ไปซื้อน้ำเต้าหู้กับอาหารเจที่พอหาได้ โต้งให้ผมนั่งรอที่ห้องรับแขก มอยืนรออยู่แล้ว ผมจำมอกับจ้าวได้ เป็นแค่สองคนที่ผมจำได้นอกจากโต้ง
โต้งชวนผมพูดคุยหลายเรื่องโดยที่มอคอยพูดแทรก เรื่องส่วนใหญ่ที่โต้งเล่าเป็นเรื่องตัวเองเหมือนเดิม จนกระทั่งจ้าวกลับมาพร้อมน้ำเต้าหู้ โต้งส่งแก้วมาให้ผมดื่ม เขาบอกว่าตอนเที่ยงจะให้คนทำอาหารเจมาให้ แต่ตอนนี้โต้งต้องไปแล้ว เขามีงานด่วนต้องไปทำ
" ถ้างานเสร็จเร็วผมจะรีบกลับนะ ระหว่างนี้อยู่กับมอไปก่อน อยากได้อะไรก็บอกมอ ไอ้มอ มึงดูแลพี่ผิงอันด้วย อย่าแกล้งพี่เขา ถ้าพี่เขาอยากได้อะไรก็ไปหามาให้"
มอรับคำเสียงแข็งขันจนดูตลก
ผมยื่นส่งโต้งขึ้นรถที่หน้าบ้าน มีคนชุดดำยืนเต็มไปหมด รถที่โต้งใช้เป็นคนละคันกับเมื่อวาน ผมไม่เห็นหน้าหรือตาโต้งเพราะโต้งใส่แว่นกันแดด ผมยื่นส่งจนรถโต้งออกจากบ้าน
" โอ๋ๆๆ อาซ้ออย่าร้องไห้เลยนะ เดี๋ยวพี่โต้งก็กลับมาแล้วล่ะคร้าบ~ เข้าบ้านเถอะครับ อาซ้อหิวอะไรอีกไหม"
ผมบอกมอว่าไม่หิวอะไร แต่พอผมจะขึ้นห้องมอก็รั้งไว้
" พี่โต้งสั่งให้ผมดูแลซ้อน่ะ อาซ้ออยากทำอะไรเป็นพิเศษไหม แต่ออกนอกบ้านไม่ได้นะต้องรอให้เรื่องเงียบลงก่อน ปกติอยู่บ้านอาซ้อทำอะไร"
ปกติผมก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนั่งมองนอกหน้าต่างแล้วคิดถึงโต้ง มีบ้างที่คุณพ่อจะให้คนมาตาม แต่ส่วนใหญ่ผมจะนั่งรอและนั่งเล่น นั่งเล่นเฉยๆไม่ได้ทำอะไร
มอที่เห็นผมเงียบไปก็ไม่ว่าอะไร เขาพาผมไปที่ห้องดูหนัง บอกว่าจะพาผมไปดูทีวี ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ก็เดินตามไป
" อันนี้รีโมตนะซ้อ อยากดูช่องไหนก็กดได้เลย ผมจะยืนรออยู่ข้างๆ อยากได้อะไรก็บอกผมนะ ผมจะสั่งคนให้ไปหามาให้"
มอบอกแล้วส่งกล่องสี่เหลี่ยมสีดำที่มีปุ่มเต็มไปหมด ผมมองมันนิ่ง มันใช้ทำอะไร...
" เอ่อ... อาซ้อเคยดูทีวีหรือเปล่า พี่โต้งเคยบอกเหมือนกันว่าอาซ้อไม่ค่อยรู้จักโลกภายนอก แต่ผมไม่คิดว่า..."
" พี่ไม่เป็นไร พี่ขึ้นห้องก็ได้จะได้ไม่รบกวนมอ"
" งั้นอาซ้อจะอ่านหนังสือไหม ผมมีทั้งภาษาไทยและภาษาจีนนะ อาซ้ออยากอ่านประเภทไหน"
ผมบอกมอไปว่าไม่อยากอ่าน ความจริงผมอ่านไม่ได้ สิ่งที่โต้งเคยสอนมันหายไปหมดแล้ว ผมบอกมอว่าจะขึ้นห้อง มอไม่ได้ห้ามผมอีก แค่บอกว่าจะรออยู่ข้างนอกถ้าต้องการอะไรให้เรียก
ผมนั่งลงที่โต๊ะข้างหน้าต่าง มันมีต้นไม้ใหญ่บังสายตา ผมนั่งมองต้นไม้และคิดถึงคืนวันที่โต้งเคยปีนต้นไม้มาหาผม
เที่ยงแล้ว... มอเอาอาหารเที่ยงมาให้ มันเป็นอาหารที่ดูคุ้นตา ผมทานอาหารจนหมดก่อนส่งถาดให้มอที่ยืนรออยู่ ผมนั่งมองต้นไม้ต่อ โดยไม่สนใจว่ามอจะออกไปหรือยัง
ผมนั่งมองต้นไม้ไปเรื่อยๆ ห้องที่บ้านตระกูลลู่ไม่มีต้นไม้ใหญ่แบบนี้ ผมมองต้นไม้ที่ใบปลิวไปตามลม ผมเฝ้ามองเพื่อรอว่าโต้งจะปีนต้นไม้มาหาผมไหม
" เอ่อ... อาซ้อนั่งเฉยๆไม่เบื่อเหรอ ผมเห็นอาซ้อนั่งมองต้นไม้มานานแล้วนะ"
" พี่ชอบมองต้นไม้ เพราะมันทำให้พี่ได้พบโต้ง โต้งเป็นคนเดียวที่มาหาพี่ ชีวิตพี่มีแค่โต้งคนเดียว"
มอไม่ได้พูดอะไรอีก ผมนั่งมองต้นไม้ต่อ จนได้เวลาอาหารเย็น มอยกอาหารมาให้ ผมทานจนหมดก่อนนั่งรอโต้งต่อจนอาทิตย์ลับขอบฟ้า
ผมลุกไปอาบน้ำแล้วนั่งรอโต้งที่เตียงนอน โต้งบอกว่าจะรีบกลับมา แต่นี่มันมืดแล้ว ผมนั่งคิดถึงโต้งอยู่บนเตียง ปกติผมนอนแล้วเพราะห้องที่บ้านตระกูลลู่ไม่มีไฟ มอเปิดไฟทิ้งไว้ให้หลังจากที่เห็นผมนั่งมองต้นไม้อยู่ในห้องมืดๆ
โต้งยังไม่มา...
ผมนั่งรอจนมอเอาน้ำเต้าหู้ร้อนมาให้อีกรอบ เขาบอกให้ผมนอนก่อนเพราะโต้งติดธุระด่วน ผมนั่งรอโต้ง แม้ว่าจะง่วงนอนมากก็ตามที
" อาซ้อ! แต่งตัวเร็ว! คนของลู่ อี้เจียง ส่งคนมาตามพี่ มันแม่งลอบทำร้ายพี่โต้ง พี่โต้งไม่เป็นไร แต่พี่โต้งให้ผมพาพี่ไปนาริตะ เราต้องไปขึ้นเครื่อง อาซ้อใส่เสื้อเร็ว! ผมจะพาพี่ขึ้นรถ!"
มอพูดเสียงดังและเร็วไปหมด ผมที่เพิ่งตื่นเพราะเผลอหลับฟังทันแค่ไม่กี่คำ
ลู่ อี้เจียง
กับ...
โต้งบาดเจ็บ
คุณพ่อ กับ โต้ง
คุณพ่อ... ทำร้ายโต้ง...
" อาซ้อ! อาซ้อๆๆๆๆ โอ๊ยๆๆๆ แย่แล้วกู ไม่น่าบอกซ้อเลยกู ซ้อผมขอเปลี่ยนเสื้อให้ซ้อนะ แค่ใส่เสื้อทับก็พอ พาสปอร์ต วีซ่าช่างแม่งแล้ว ให้คนอื่นเตรียมแล้วกัน อาซ้อ ผมขออุ้มอาซ้อนะ ผมจะพาซ้อไปที่รถ แล้วเราจะไปสนามบินกัน"
มอบอกผมที่ยังยืนนิ่ง
โต้งบาดเจ็บ...
และคุณพ่อ... เป็นคนทำร้ายโต้ง
และผม... เป็นคนต้นเรื่องที่ทำให้โต้งบาดเจ็บ
" อาซ้อใจเย็นๆนะ อย่าร้องไห้ เมื่อกี้พี่โต้งโทรมาแล้ว เขาไม่เป็นอะไร ไว้ขึ้นรถแล้วผมจะโทรหาพี่โต้งให้นะ เสี่ยวตง! ออกรถ ให้คนเตรียมของให้คุณหนูอี้แล้วใช่ไหม เราจะบินไปนาริตะ โทรบอกบ้านโอกาซาวาระด้วย ให้เขาเตรียมห้องพักไว้ แล้วปิดปากให้สนิท ถ้าใครถามบอกว่าคุณหนูอี้ไปบ้านตระกูลหยาง ให้มันไปเจอนายท่านหยางเอาเอง เอ้า! ออกรถโว้ยยย!!"
มอตะโกนบอกใครบางคนที่ส่งต่อคำสั่งออกไปเป็นทอดๆ มออุ้มผมขึ้นรถที่ออกตัวอย่างรวดเร็ว ไม่นานเสียงปืนก็ดังลั่นไปหมด มอสั่งให้ผมคาดเข็มขัด แต่พอเห็นผมนั่งนิ่งเขาก็จัดการให้
" อย่าใช้สายหลัก! สลัดให้หลุด! อย่าให้มันตามไปที่สนามบินได้!"
มอบอกแล้วเปิดกระจกยิงไปที่ด้านหลังรถ เสียงปืนดังลั่นไปหมด แต่ผมแทบไม่รู้สึกอะไร ผมคิดถึงแต่โต้ง
" อาซ้อ! พี่โต้งโทรมาแล้ว! อย่าให้มันชนรถ! เบี่ยงขวาออกไป! สวนเลนไปเลย!"
มอตะโกนแล้วส่งกล่องสี่เหลี่ยมมาให้ ผมได้ยินเสียงโต้งดังมาแว่วๆผมถึงได้รู้ว่ามันคือมือถือ ผมพูดสายกับโต้งทันที
" โต้ง! ฮึก โต้งเป็นยังไงบ้าง คุณพ่อพี่ทำอะไรโต้ง"
" ผมไม่เป็นอะไร พี่อย่าร้องไห้ พี่ไปกับมอนะ ไปอยู่ที่ญี่ปุ่น ผมส่งคนไปรอพี่ที่สนามบินแล้ว พี่ต้องไปอยู่ที่ญี่ปุ่นซักระยะ มอจะพาพี่ไป แม่ของผมรอพี่อยู่ที่นั่น พี่ต้องอยู่ที่ญี่ปุ่นไปซักระยะ ไว้จบเรื่องแล้วผมจะไปหา จำไว้นะว่าผมจะไปหา ผมจะไม่ทิ้งพี่"
" โต้ง ฮึก โต้ง พี่คิดถึงเธอ ฮึก พี่อยากอยู่กับเธอที่นี่"
" ผมก็อยากอยู่กับพี่ แต่พ่อพี่กัดผมไม่ปล่อย ผมต้องจัดการลู่ อี้เจียง ก่อน แล้วผมจะไปหาที่ญี่ปุ่นนะ พี่ไปอยู่กับคุณแม่ผมซักระยะ... จ้าว! ฆ่ามัน! ฆ่ามันให้หมด! อย่าปล่อยให้มันรอดไปได้! ฆ่ามัน! อย่าปล่อยให้มันไปหาคุณหนูอี้! "
" โต้ง! โต้ง! ฮึก โต้ง..."
โต้งตัดสายไปแล้ว
เสียงปืนดังลั่นไปหมด
ผมนั่งร้องไห้และกำมือถือแน่น
ทำไมกัน...
ทั้งที่ผมเพิ่งเจอโต้งแค่เมื่อวาน
แต่วันนี้... ผมกลับต้องอยู่ห่างจากโต้งไปอีกหนึ่งประเทศ
ทำไม...
ทำไมผมถึงไม่ได้อยู่กับโต้งเสียที
>> To Be ConTiue <<
หมายเหตุ***
ตัวเอนจะเป็นภาษาต่างประเทศเช่นภาษาจีน หรือภาษาญี่ปุ่นค่ะ
ตอนนี้จะเป็นภาษาจีน ตอนหน้าจะเป็นภาษาญี่ปุ่นค่ะ
-
:เฮ้อ: ยังไม่หมดกรรม T_T
โต้งสู้ต่อไป
ชอบมอ ตลกดี
อาซ้อ ชอบคำนี้จัง
ยังรอตอนต่อไปเสมอ :hao7:
-
โอย สงสารอี้ผิง :hao5:
-
อาซ้อ ฮือออออออออออออออออออ อาโต้งสู้ๆ
-
โอ๊ยๆๆ
รีบมาต่อนะ อดใจไม่ไหวแล้ว
-
สงสารอี้ผิงที่สุด :hao5:
-
อาซ้อน่าสงสาร
:mew2:
-
โอยยยย สะเทือนใจ สงสารผิงอัน อยู่บ้านก็รอแต่โต้ง แถมต้องแยกกันอีก :hao5:
-
2 ตระกูลใหญ่ จะพังกันไปข้างเลยเหรอ
-
สู้ๆ เพื่อความรักกก :mew3:
-
น่าสงสารนายเอกจังชีวิตนี้ขึ้นอยู่กะพระเอกคนเดียว
:ling3:
ถ้าโต้งเป็นไรไปไม่ต้องตายตามไปเรอะ (แต่โต้งต้องไม่เป็นไรนะ :katai4:)
-
:ling1:
อย่าทำร้ายพี่อี้ตูนะเฟ้ยยยย!
-
ความรักมักมีอุปสรรค์
แต่เยอะไปม่ะ น้องโต้งงง
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
แงะ..สงสารอี้ผิงกับโต้ง
เจอกันได้แค่แปบเดียวเอง
อีตาลุงตระกูลลู่นั้น.. :serius2: :angry2:
-
ถ้าไม่มีมอเรื่องนี้โคตรรรรรรรรรนิยายจีนแบบยิงกันปุ้งปั้งเลยอะ
แต่เค้าชอบบบบบบบบบบบบบ
ชอบโต้งชอบอาซ้อ ขอให้ได้รักกันไวไว
-
รีบกลับมาต่อไวไวนะ ส่งสารอาซ้อสุดสุด :monkeysad:
-
ชาตินี้จะสงบสุขมั้ยเนี่ย คู่นี้!
-
อยากให้ใครมาจัดการไอตระกูลลู่นี่จัง รำคาญ
ผิงอันเพิ่งได้เจอกับโต้งเอง แล้วคราวนี้อีกกี่ปีถึงจะได้เจอ
-
ชีวิตผิงอั๋นช่างน่าสงสารจริงๆ T^T
โต้งยังไม่ทันชมความงามผิงอันได้เท่าไหร่ก็โดนลอบกัดซะแล้ว
-
น่าสงสารจัง
-
เฮ้อ รอจ้า นิยายสนุกมาก
เราน้ำตาซึมเลยอะ โต้งผิงน่าสงสารมาก
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :เฮ้อ: :pig4: :pig4:
-
ผิงอัน น่าสงสารสุดๆเลย
รอตอนต่อไป
โต้งสู้ๆ กลับมาหานกน้อยเร็วๆนะ
-
เอิ้กกก สนุก แต่ทำไมผิงอันดูเป็นคนทำไรไม่เป็นเลยง้าาา :katai1: ขัดใจๆ
-
แง้ ทำเวรทำกรรมอะไรไว้น้า 2 คนนี้ ต้องแยกกันอยู่เรื่อย :mew6: :katai1:
-
แง๊ เศร้าต่อแบบไม่มีพักเลย :hao5:
ไอ้มนุษย์ใจมารแบบนั้น อย่าไปเรียกว่าพ่ออีกเลย ผิงอันเอ๊ยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
แง :hao5: เศร้าได้อีกชีวิตน้องผิง ตอนที่บอกว่าแม้แต่นมยังไม่รู้จัก มันช่างน่าสงสารมาก ๆ เลย
แล้วน่าจะให้ได้อยู่กับโต้งเยอะกว่านี้อีกหน่อยนะคะ เพิ่งได้เจอกันวันเดียวเอง
แต่ก็นะยังไงพ่อน้องผิงคงไม่ปล่อยตัวนำโชคไปไกลตัวนาน ๆ แน่ เพื่ออำนาจทำได้ทุกอย่างจริง ๆ
แล้วถ้าฟังจากที่โต้งสั่งลูกน้องมันดูน่ากลัวจัง มีการฆ่ากันแบบนี้คงอยู่ร่วมกันไม่ได้ ไม่ว่ายังไงน้องผิงอาจต้องเสียใครซักคน
ถึงอีกคนจะไม่เคยรักแต่ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อ ส่วนโต้งก็เหมือนเป็นทุกอย่างในชีวิตน้องผิงเลย
ตอนนี้ต้องไปอยู่ไกลถึงญี่ปุ่นถึงจะมีมออยู่ด้วย แต่ถ้าโต้งยังไม่ไปหาน้องผิงคงต้องร้องไห้ทุกวัน แง อยากร้องไห้ :monkeysad:
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมค๊า ขอให้โต้งกลับมาหาน้องผิงเร็ว ๆ นะค่ะ :pig4: :กอด1:
-
ดีใจจังที่ได้อ่านเรื่องนี้ สนุกมากเอาใจช่วยทั้งคู่เลย
เรื่องนี้น่าจะเอาไปสร้างเป็นละครนะ มันมีหลายรสชาติดี
-
- 5 -
ลบ
รอรีไรท์และอาจเปลี่ยนโครงเรื่อง
แง๊
-
:hao5: :hao5: สงสารอาซ้อ โต้งมาเร็วๆ
-
:sad4: :sad4: :sad4: สงสารคุณหนูอิี้มากๆๆ โต้งมาหาเร็ว ๆ นะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
โต้งมาเร็วๆ นะอย่าให้หนูอี้รอนาน
-
:o12:
-
:o12: :o12: :o12: :sad4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วเศร้าตลอด
-
ทำไมอ่านตอนนี้จบแล้ว รู้สึกโกรธโต้งมากกกกกก โกรธสุดๆ :beat:
-
คุณหนูอี้ ชีวิตคนเราไม่ได้เกิดมาเพื่อรออย่างเดียวนะคะ!
ต้องสู้นะคะต้องไฟว์ททททท
-
โต้งไม่ได้ค่าตัวหรอ ไม่ออกมาเล่น o22
คือคนอ่านก็อยากรู้บ้างอะไรบ้างนะว่าโต้งทำไรอยู่
อีกอย่าง นายเอกป่วยเป็นไรคะ ตอนแรกบอกเป็นกระเพราะ ไปๆมาๆ ไหงอยู่บาลยาวเลย งง ทำเหมือนเป็นลูคิเมียไรแนวนั้นเลยค่ะ โรคกระเพราะรักษาไม่นานก็กลับได้นะ จริงๆซื้อยากินเองต่อเนื่องยังได้เลย (ขออภัยที่อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงเยอะไปหน่อย :ruready)
แล้วแบบ นายเอกควรเลิกอ่อนต่อโลก ดูทีวี อ่านหนังสือ เดินด้วยขาของตัวเองบ้างก็น่าจะสมจริงขึ้นนะ หรือโต้งอยากให้รอนิ่งๆห้ามพัฒนาใดๆทั้งนั้น :hao4:
-
โต้งไม่ได้ค่าตัวหรอ ไม่ออกมาเล่น o22
คือคนอ่านก็อยากรู้บ้างอะไรบ้างนะว่าโต้งทำไรอยู่
อีกอย่าง นายเอกป่วยเป็นไรคะ ตอนแรกบอกเป็นกระเพราะ ไปๆมาๆ ไหงอยู่บาลยาวเลย งง ทำเหมือนเป็นลูคิเมียไรแนวนั้นเลยค่ะ โรคกระเพราะรักษาไม่นานก็กลับได้นะ จริงๆซื้อยากินเองต่อเนื่องยังได้เลย (ขออภัยที่อยู่ในดรคแห่งความเป้นจริงเยอะไปหน่อย)
แล้วแบบ นายเอกควรเลิกอ่อนต่อโลก ดูทีวี อ่านหนังสือ เดินด้วยขาของตัวเองบ้างก็น่าจะสมจริงขึ้นนะ หรือโต้งอยากให้รอนิ่งๆห้ามพัฒนาใดๆทั้งนั้น :hao4:
ตอบๆ
อาซ้อไม่ได้เป็นลูคีเมียน้าาา อาซ้อไม่ได้เป็นนายเอกหนังเกาหลีน้าาา
ความจริงแล้วอาซ้อเป็น...
เป็น...
เป็น...
เป็นคนปกติค่ะ (แหง่ววว แล้วมันจะเอคโค่เพื่อ)
แต่เป็นคนปกติที่มีปัญญาทางจิตนิ๊ดดดหน่อย ประมาณว่าถูกขังมานานน่ะค่ะ เลยทำอะไรไม่ได้ นอกจากคิดถึงพระเอก แล้วนายเอกก็ทำแบบนี้มาแล้วห้าปีเลยไม่คิดว่าตัวเองผิดปกติน่ะค่ะ ส่วนหมอเท็ตจังเป็นหมอจิตเแพทย์ค่ะ ถ้าอ่านจะรู้เนอะว่าเท็ตจังไม่ได้รักษาแค่มาคุย(หมอจิตเวทย์เขารักษาแบบนี้ค่ะ (มั้งนะ))
อืมๆ ความจริงเรื่องของอาซ้อมันเป็นมุมมองของอาซ้อน่ะค่ะ ถ้าอาซ้อไม่รู้อะไรเราก็ไม่รู้เรื่องด้วยประมาณนั้น
ส่วนเรื่องที่ซ้ออยู่ในโรงพยาบาลนานจะเฉลยชัดๆในตอนของโต้งนะค่ะ ซึ่ง... กว่าจะได้อ่านตอนของโต้งก็คงอีกซักพัก แต่ไม่แน่ตอนหน้าโต้งก็ได้ออกโรงมั้ง แล้วอาซ้ออาจรู้อะไรมากขึ้นมั้ง (มันมั้งตลอด) เพราะยังแต่งไม่เสร็จเฮ่อๆ
-
เมื่อไหร่หนอโต้งจะมา
-
o13
หนูเชียร์พี่หมดนะค่ะ
-
นางเอกเรื่องนี้มันดูเศร้าเกินไปป่ะ เหมือนอยู่แต่ในโลกของตัวเอง
บางทีก็สงสารแต่บางทีก็รู้สึกว่าไม่เข้มแข็งเอาซะเลย
อ่านแล้วมันหดหู่ไป รอแต่คนรัก ถ้าโต้งไม่มานี่ไม่ตายเลยหรอ
เซ็งมากกกกกกก ไม่รักตัวเองเลย รักแต่คนอื่น
-
อยากให้โต้งมาหาซ้อเร็วๆจัง
-
เมื่อไหร่ โต้งจะมาหาพี่ผิงอันกันนน
:sad4: :sad4:
-
แหม่... อย่าเป็นอย่าฮิคารุ เก็นจิ เล้ย!!!
-
อาซ้อกลายเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า
ถึงต้องพบจิตแพทย์ คงต้องรอโต้งให้มาช่วย
-
ว้ายย เก็ทแล้วค่า มีอาการซึมเศร้านี่เอง ขอบคุณค่าที่มาตอบ :mew3:
แต่อยากให้โต้งมาอยู่ด้วยจัง พอมีโต้งทีไรอาซ้อดูปกติธรรมดามาก
-
อาซ้อ นั่นมันโรงพยาบาลนะจ๊ะ ไม่ใช่โรงแรม
หนูไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แล้วทำไมหนูไปอยู่ยาวถาวรแบบนั้นล่ะนั่น
-
คุณ teatimes ถามติ๊ดเดียว ติ๊ดเดียวจริงๆ
หน่วงแค่ไหนพอรับไหว แต่ไม่จบเศร้าใช่มั้ย :hao5:
เพราะเราทำใจไม่ไดดดดดดดดดดดดดด้ :o12:
-
เหมือนจุดหมายของการมีชีวิตอยู่ของผิงอัน
มีแค่โต้ง....โต้งเพียงคนเดียว
ต้องเข้าใจว่าผิงอันไม่เคยทำอะไรไม่รู้จักอะไรทั้งสิ้น
ไม่มีใครเคยสอนอะไร...มีแค่โต้งคนเดียวเอง
-
อาซ้อ นั่นมันโรงพยาบาลนะจ๊ะ ไม่ใช่โรงแรม
หนูไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แล้วทำไมหนูไปอยู่ยาวถาวรแบบนั้นล่ะนั่น
อาซ้ออยากเปลี่ยนบรรยากาศค่ะ เฮ่อๆ (ไม่ใช่แล้ว!! :beat: )
คุณ teatimes ถามติ๊ดเดียว ติ๊ดเดียวจริงๆ
หน่วงแค่ไหนพอรับไหว แต่ไม่จบเศร้าใช่มั้ย :hao5:
เพราะเราทำใจไม่ไดดดดดดดดดดดดดด้ :o12:
ไม่เศร้าแน่นอนจ้า
เหมือนจุดหมายของการมีชีวิตอยู่ของผิงอัน
มีแค่โต้ง....โต้งเพียงคนเดียว
ต้องเข้าใจว่าผิงอันไม่เคยทำอะไรไม่รู้จักอะไรทั้งสิ้น
ไม่มีใครเคยสอนอะไร...มีแค่โต้งคนเดียวเอง
ถูกต้องนะคร้าบบบบ
-
อ่านตอนนี้แล้วแบบ...บอกไม่ถูกเลยแฮะ
หน่วง เศร้า เหงาๆ แต่ก็แอบซึ้งกับความหมายของดอกบ๊วย และความคะนึงหาแต่โต้ง
นี่ถ้าไม่ได้อธิบายอาการของผิงอัน
คงไม่รุ้ว่าเขามีอาการทางจิต
พอย้อนไปนึกถึงสภาพของผิงอัน อืม ก็จริงนะ ถูกขัง อยู่ในโลกสี่เหลี่ยม
ไม่สามารถรับรู้สิ่งใดจากโลกภายนอกได้
ยังดีที่ไม่มีอาการคลุ้มคลั่ง
อาจเป็นเพราะโต้งดีและอ่อนโยนกับผิงอัน รวมถึงอาการยึดติดอยู่กับโต้งตลอดเวลา
รอคอยๆ ตอนหน้าๆ
ทำไมผิงอันอยู่โรงพยาบาลนานขนาดนี้ แล้วโต้งทำไมยังไม่มาหาให้เจอกันตัวเป็นๆ
-
อี้ผิง
รอโต้งตลอดเลยอ่ะ
รักแท้ย่อไม่แพ้อุปสรรคนะ..
โต้งรีบมาล่ะ.. :กอด1:
-
:mew5: หรือนี่คือเงือนไข เพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกัน
ต้องมีบททดสอบ
ผิงสู้ๆ อยากเห็นอี้ผิงร่าเริง :m13:
-
:กอด1 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:monkeysad: จนจบตอนโต้งก็ยังมาหาน้องผิงไม่ได้ แต่ที่น้องผิงรู้สึกเหมือนโต้งมาหาตลอด
นี่แอบคิดว่าโต้งอาจจะอยู่ใกล้ ๆ แต่ไม่อยากให้น้องผิงรู้รึเปล่า เฮ้อ สงสารน้องผิงจัง
นี่ขนาดมีมอกับหมอมาพูดคุยด้วยแต่น้องผิงก็ยังอยู่อย่างเหงา ๆ เฝ้ารอโต้งคนเดียวจริง ๆ
อยากให้น้องผิงลุกขึ้นมาทำอะไรบ้างจัง ให้โต้งได้รู้สึกว่าน้องผิงเข้มแข็งขึ้นบ้างแล้วดีกว่านั่งมองต้นไม้อย่างเดียวทุกวัน
อาจจะแค่เดินออกจากห้องได้ด้วยตัวเองก็ยังดี ถึงจะเพราะอยากรักษาสัญญาที่จะเดินกับโต้งก็เถอะ
แล้วนี่น้องผิงอยู่ร.พ.มานานแค่ไหนอะค่ะ อ่านแล้วรู้สึกเหมือนนานมาก ๆ จนดอกบ๊วยเริ่มร่วง ฤดูเริ่มเปลี่ยนล่ะ
แล้วทำไมแม่ของโต้งไม่เห็นได้มาหาน้องผิงบ้างเลยล่ะคะ ในเมื่อน้องก็มาอยู่ที่ญี่ปุ่นนานแล้ว
อย่างน้อยถ้ามีแม่ของโต้งอยู่ด้วยน้องผิงอาจรู้สึกอบอุ่นใจมากกว่านี้ก็ได้
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมค๊า :pig4: :L2:
-
มองข้ามเรื่องนี้มานานมากกกก เพิ่งได้อ่าน สนุกจังเลย ชอบ!
กดดันคนเขียนรอตอนต่อไป :laugh:
-
อาซ้อ~ :hao5:
อ่านจบแต่ละตอนได้คิดอะไรมากมายเลยเลยนี้ :katai2-1:
-
ถูกแล้วต้องเข้มแข็งโต้งจะได้มาหาไว
รอโต้งมารับคุณหนูอี้
-
แจ้ง!!!!
ฮืออออ เนื่องจากตอนนี้ teatimes มีปัญหากับบทอาซ้อนิดหน่อย จะของดอัพอาซ้อไปซักพักนะคะ
มันเป็นความผิดของteatimeเอง ที่ไม่อาจบอกเหตุผลได้ แล้วถ้าทำใจกับความผิดของตัวเองได้แล้ว จะมาอัพอาซ้อต่อนะคะ
แต่เรื่องอื่นยังอัพตามปกตินะคะ :hao5:
ขอโทษเน้ออ :o12: ไว้ทำใจได้แล้วจะมาอัพต่อนะคะ :m15:
-
โอเค ๆๆๆ อาซ้ออยู่ญี่ปุ่น ต้องให้อาซ้อเรียนหลายๆอย่างนะ อาซ้อจะได้ทันคนอื่น เรียนรู้โลกกว้าง :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ม๊วฟคนเขียน :m1: :m1:
-
เจอคำแจ้งเข้าไป เสียใจจัง แต่อย่างไงก็จะรอ ผิงอัน กลับมาให้อ่านอีกนะคะ
-
:hao5: แง ว่าเรื่องอาซ้อเศร้าแล้ว เรื่องที่แจ้ง!!! เศร้ากว่าอีกค่ะ ยังไงก็ยังเป็นกำลังใจให้นะคะ
ไม่รู้ว่าผิดอะไร แต่คนอ่านคิดว่าเรื่องอาซ้อกะโต้ง สนุกแล้วก็น่าประทับใจมาก ๆ เลยค่ะ
รอติดตามให้โต้งกับน้องผิงอันได้กลับมาเจอกันอีกครั้งไว ๆ นะคะ :pig4: :กอด1:
-
:o12:
รอซ้อครับ :กอด1:
-
ผิงอัน :mew2: อดทนไว้นะ
-
- 6 -
ลบ
รอรีไรท์และอาจเปลี่ยนโครงเรื่อง
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: สงสารผิงอัน เรื่องมันซับซ้อนเหลือเกิน ฮือ ๆๆๆๆ
-
โต้งมารับอาซ้อไปแล้วววว
ตลกไอ้มอ อยู่ฮาแบบนี้ไปนานๆนะ
ขอให้เท็ตจังไม่เป็นไรT_T
-
โอ้ยยย..สงสารซ้อมากเลย
คุณลู่นี่ทำร้ายลูกได้ขนาดนี้เลยหรอ? :m16: แล้วก็อย่าส่งคนมาตามอีกนะ o18
ปล.ซ้อกับโต้งเจอกันแล้ว :katai2-1:
-
เย้ได้กลับมาเจอกันแล้ว อย่าแยกจากกันอีกน้า :hao5: ขอให้ทุกคนปลอดภัยยย
-
ซ้อน่าสงสาร
-
ไม่อยากให้โต้งไปไหนเลยเพราะดต้งคือโลกทั้งใบของอาซ้อ :monkeysad:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อยากให้ซ้อขาแตะพื้นไปเลย
เผื่อตระกูลลู่จะล่มจมจริงๆ
เชื่อคำทำนายกันนักนี่
เดินต่อหน้าพ่อเลยท่าจะดี :katai3:
-
ดีนะที่โต้งมาช่วยได้ทัน :mew4:
-
โถ่ววววววววววววว. ผิงอันของเหี่ยว
หนูทำไมแลดูน่าสงสารเยี่ยงนี้ U_U
-
ในที่สุด "อาซ้อ" ก็ได้เจอกับคนที่รักและครอบครัวที่ห่วงใยซะที :กอด1:
-
ผิงอัน อ่ะนะ มีอาการของโรคจริงด้วยแฮะ ดีล่ะ ที่พอจะรักษาไปได้บ้าง
ในที่สุดโต้งก็มารับแล้ว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด เจอกันแล้ว ดีใจ ที่สุด อย่างที่พี่ผิงอันว่า ถ้าจะสู้ก็สู้ด้วยกันดีกว่า กำลังใจดีกว่ากันเยอะ
-
SP :: ผิงอัน หนุ่มเอ๋อกับเด็กข้างบ้าน
Mor Part
ผมมองพี่โต้งที่มาร่วมงานแต่งงานของลู่ อี้หลิน ลูกสาวคนโตและเป็นลูกสาวคนที่สามของบ้านตระกูลลู่
พี่โต้งแต่งตัวเหมือนคนมางานศพ ถึงมันจะเป็นสีปกติของชุดสูท แต่พอมาอยู่บนตัวพี่โต้งมันกลับดูเหมือนใส่ชุดไว้ทุกข์ทุกที
ผมมองหน้าพี่โต้งที่อยู่ใต้แว่นกันแดด
เฮ้อ~ พี่โต้งยิ้มยากทุกทีเมื่อเป็นเรื่องเกี่ยวกับตระกูลลู่
ผมมองดูเจ้าสาวที่แต่งตัวแบบคนญี่ปุ่น เจ้าสาวคนนี้ไม่ได้มีเค้าหน้าเหมือนอาซ้อที่เคยเห็นในรูปเลยซักนิด เจ้าสาวดูเป็นคนจีนแบบคนจีนร้อยเปอร์เซ้นต์เต็ม ตาตี่ชั้นเดียวผิวขาวออกอวบๆ แต่ดูโดยรวมก็สวยดีน่ะนะ เห็นว่าตัวเจ้าสาวคนนี้เป็นลูกสาวของคุณนายที่สองที่เป็นน้องสาวของคุณนายใหญ่อีกที ไอ้ลู่ อี้เจียงนี่ฟันทั้งพี่ทั้งน้องเลยหรือไงวะ ไอ้เฒ่าหัวงู ไอ้แก่โรคจิต ไอ้จิตวิปริต ไอ้โง่งมงาย ไอ้ชาติชั่ว แม่งมาขังอาซ้อสุดที่รักของพี่โต้งกูได้ไงวะ พี่โต้งกูออกจะรักเดียวใจเดียว เสียแต่พ่อตาแม่งโรคจิตชอบขังลูกตัวเอง ตายไปขอให้ปีนต้นงิ้ว!
อ่อ บ่นมาตั้งนานข้าพเจ้าขอแนะนำตัวเองหน่อยนะ กระผมผมชื่อมอครับ ชื่อจริงไม่ต้องรู้ นามสกุลไม่ต้องทราบ เอาเป็นว่าผมชื่อมอสุดหล่อ เป็นเพื่อนพี่โต้งที่เรียนมหาลัยมาด้วยกัน ก่อนต้องติดสอยห้อยตามพี่โต้งมาที่ญี่ปุ่น พี่โต้งนี่เป็นคนโคตรรวยอ่ะ คือโคตรรวยจริงๆนะ รวยทั้งโครตพ่อโครตแม่ โครตฝ่ายพ่อเป็นเจ้าพ่อมาเฟีย โคตรฝ่ายแม่เป็นยากูซ่าคุมทั้งแถบ เห็นไหมบอกแล้วว่ารวยทั้งโคตร
เออ นอกเรื่องไปหน่อย ถึงไหนแล้วนะ ผมเป็นนักเรียน... นักศึกษาไทยธรรมด๊าธรรมดา ธรรมดาแบบหาใครเปรียบไม่ได้ เป็นคนธรรมดาที่เปลี่ยนมาเป็นคนไม่ธรรมดาเมื่อตอนมาเจอกับพี่โต้ง
ตอนนั้นผมรู้จักกับพี่โต้งในฐานะเพื่อนร่วมคณะ พี่โต้งในตอนนั้นน่ะไม่ได้รวยแบบนี้หรอก เป็นแค่นักศึกษาธรรมดาที่ปากกัดตีนถีบ... โอเค ก็ไม่ได้ปากกัดตีนถีบมากหรอก แต่พี่โต้งน่ะทำงานทุกอย่าง ทำทุกอย่างและรับทุกจ๊อบ ทั้งที่เป็นเดือนมหาลัยและเป็นนักศึกษาที่ได้ทุนเต็มจำนวนจากการเป็นนักกีฬามหาลัย แต่พี่โต้งก็ทำงานตลอด เกรดก็ต้องรักษา เสาร์-อาทิตย์ก็ต้องทำงาน กิจกรรมรับน้องก็ต้องเข้า สรุปคือพี่โต้งทำงานจนทุกคนนึกว่าพี่โต้งบ้านจน แต่พอใครถามพี่แกก็จะบอกว่าจะเก็บเงินซื้อบ้านและจะแต่งเมีย เอ่อ... พี่โต้งครับ ตอนนั้นพี่อายุแค่สิบแปดนะ พี่จะซื้อบ้านไปให้ปลวกแทะเหรอครับ
" กูมีคนที่ต้องไปช่วย ถ้ามึงไม่ช่วยกูก็หลบดิ๊ ขว้างทางเดินกู"
นั่นแหละครับ ผมเลยประทับใจในตัวพี่โต้ง
อะไรนะ มันเกี่ยวอะไรกับประวัติของผม มันก็ต้องเกี่ยวสิ เพราะชีวิตผมมีสีสันตั้งแต่ที่ได้รู้จักพี่โต้งนี่แหละ พี่โต้งนี่เป็นไอดอลตัวเป็นๆที่ทำให้ผม...
โครตปลื้ม..
ผมเริ่มทำงานและตามติดชีวิตพี่โต้งเหมือนเด็กติดดารา พี่โต้งไปไหนผมไปด้วย ผมตามพี่โต้งไปทุกที่ไม่ต่างจากเห็บหมา อ่อ แต่เห็บหมาตัวจริงนี่ต้องไอ้จ้าวนะ ไอ้จ้าวนี่ตามติดพี่โต้งยิ่งกว่าขี้ปลาทองตามติดตูด ขนาดพี่โต้งอยู่หอใน(เพื่อประหยัดเงิน) มันยังตามดิ้นรนขอร้อง(แกมบังคับ) ตามไปอยู่ห้องเดียวกับพี่โต้งเลย
" มึงชอบพี่โต้งเหรอวะ"
อันนี้เป็นคำถามที่ผมถามไอ้จ้าวนะ
แต่มันไม่ตอบครับ มันเอาแต่เหลือบตาใส่และส่งสายตามาให้แบบประมาณว่า มึงไร้สาระมาก...
ก็ได้... สายตาไอ้จ้าวไม่บอกแบบนั้นหรอก ถ้าจะให้แปลตรงๆก็คือ มึงพูดเอี้ยอะไรไอ้เห็บหมา มึงใช่ไหมที่ชอบพี่โต้ง ดี กูจะได้ฆ่ามึง แบบนี้จริงๆนะ แค่สายตาที่มันปรายตามามองผมแปรดเดียวก็แปลความหมายได้ตามนี้จริงๆนะ
เอ่อ ออกนอกเรื่องอีกแล้ว
สรุปคือผมเห็นพี่โต้งเป็นเหมือนไอดอลมาก พี่แกดูรักเดียวใจเดียวและมีจุดมุ่งหมยในชีวิตแบบที่เด็กอายุสิบแปดไม่น่ามี แล้วพอเห็นพี่โต้งมีปัญหาผมก็เลยตามมาที่ญี่ปุ่น อะไรนะมันข้ามเรื่องมาก? เออ ช่างมันเถอะ ไอ้เรื่องที่อยากผมจะเล่าน่ะมันเรื่องต่อจากนี้ต่างหาก
ผมมองพี่โต้งที่ทนนั่งอยู่ในพิธีด้วยความสงสาร พี่โต้งคงกำลังคิดถึงอาซ้อ คงอยากเห็นอาซ้อใส่ชุดแต่งงานมากกว่าถูกจับขัง ผมเหลือบตามองที่โต้งท่ีนั่งนิ่งยิ่งกว่ารูปสลัก ฮืออ กูไม่ไหวแล้วเว้ย กูสงสารพี่โต้ง ฮืออออ
" ไอ้จ้าว กูจะไปเดินเล่น เดี๋ยวกูมา"
ผมบอกไอ้จ้าวเสียงสั่น
" อย่าไปวิ่งเล่น รีบกลับมาก่อนที่จะเจอตีนกู"
อ่าา รู้จักกันมาสี่ปี มันพูดเยอะขึ้น แต่ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนคงแปลไม่ออกว่า ไอ้ประโยคข้างบนน่ะหมายถึง ระวังตัวด้วย อยู่ในถิ่นคนอื่นอย่าซ่า มีอะไรให้รีบมาบอก อย่าสู้คนเดียว มันแปลได้ประโยคอย่างนั้นจริงๆนะ
ผมเดินออกมาจากงานในพิธีมาที่สวนด้านข้าง ลืมบอกไป ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านตระกูลคาวามูระ เจ้าพ่อยากูซ่าของแถบคันโต ดังนั้นพี่โต้งที่เป็นท่านเจ้าบ้านคนใหม่ของตระกูลโอกาซาวาระที่เป็นเจ้าพ่อคุมแถบโทโฮกุจึงต้องมาร่วมงานพิธีแต่งงาน ผมเดินไปกลั้นน้ำตาไป
ไอ้มอเป็นคนอ่อนไหว...
ใครจะรู้ T^T
ผมเดินผ่านการ์ดในชุดสีดำที่มีอยู่อย่างประปราย ก็ได้.. มันไม่ประปรายหรอก มันมีอยู่ทุกจุด ก็นี่บ้านเจ้าพ่อนะไม่ใช่สุสานของคนญี่ปุ่น ผมเดินไปน้ำตาไหลไป กูกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้ว ฮือๆ
ผมมาหยุดยืนร้องให้อยู่ที่ใต้ต้นมณฑาสีขาว ต้นไม้ที่มีดอกสีขาวที่ฝรั่งเรียกว่าดอกแมคโนเลียนั่นแหละ มันมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ผมร้องไห้ไปดูดอกไม้ไป
คนในงานคงคิดว่าผมอกหักจากเจ้าสาว
แต่เจ้าสาวนหน้าซาลาเปาแบบนั่นน่ะ ให้กูฟรี กูก็ไม่เอาโว้ย
ผมยืนร้องไห้และทำจมูกฟุดฟิด
ซื้ดดด
ขี้มูกไหล...
เอาไงดีวะกู ลืมพาผ้าเช็ดหน้ามาด้วย
ผมหันซ้ายหันขวาเพราะขี้มูกไหลไม่หยุด
หรือว่าจะสั่งขี้มูกใส่กระดาษ
แต่กระดาษอยู่ในงาน
ถ้าจะเดินกลับไปเอา ก็ต้องเดินตั้งไกล
ผมยืนซี๊ดซ๊าดสูดขี้มูกอยู่คนเดียว
ในตอนที่ว่าจะขอยืมใบไม้มาสั่งขี้มูกก่อน ก็มีมือขาวๆโผล่มาแล้วส่งผ้าเช็ดหน้ามาให้
" เอาไปใช้ก่อนก็ได้นะ "
มาเป็นภาษาจีนเชียว คือกูฟังไม่ออกว่ะ กูเพิ่งเรียนภาษาญี่ปุ่นมา ภาษาจีนกูยังไม่ได้เรียน
ผมมองหน้าคนพูดที่อยู่ในชุดสูทสีขาว
หน้าตาจีนมาก
แต่หล่อโคตร
" ฟังไม่ออก แต่ขอบใจนะ "
ผมบอกมันไปเป็นภาษาญี่ปุ่น
ถึงกูจะฟังไม่ออก แต่ท่าทางที่ส่งมา มันต้องแปลว่าให้ยืมผ้าเช็ดหน้ามาใช้ได้แน่นอน
ผมมองหน้ามันแล้วก้มหัวให้คนพูดด้วยมารยาทของคนญี่ปุ่น แม่พี่โต้งสอนมา ห้ามสวัสดี ให้ก้มหัวได้อย่างเดียว
ผมมองมือขาวๆที่มีผ้าเช็ดหน้าราคาแพง
ผมคว้าผ้าเช็ดหน้ามา
แล้ว....
พรืดดดดดด
สั่งขี้มูกเสียงดัง
ไอ้คนที่เป็นเจ้าของผ้าเช็ดหน้าหัวเราะเบาๆ
แต่กูไม่สนอ่ะ
พรืดดดดดดด
รอบที่สอง....
เฮ้อ~ ค่อยโล่งจมูกหน่อย
" ขอบใจนะ เดี๋ยวจะซื้อคืนให้ หรือว่าจะเอาเงินไปเลย เพราะคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว "
ผมถามไอ้เจ้าของผ้าเช็ดหน้า มันคงไม่อยากได้คืนแล้วมั้ง
" ฮะ ฮะ "
ไอ้นี่หนิ... กูถามแต่มึงเสือกหัวเราะ เส้นตื้นไปแล้วนะมึง
" อวี้หลัน "
หือ... มันว่าอะไรวะ
" อวี้หลัน "
มันบอกแล้วชี้ไปที่ดอกไม้
อ๋อ มันคงหมายความถึงชื่อดอกไม้มั้ง
ว่าแต่... มึงมาบอกกูทำไมวะ
มันที่เห็นผมทำหน้างงก็เอาดอกแมคโนเลียที่หล่นอยู่มาวางให้ผมในมือ
คือ... มันก็โรแมนติกดีอ่ะนะ
ว่าแต่...
มึงเอามาให้กูทำไมวะ
แล้วมันก็ตอบมาเป็นแบบภาษากายแบบตอนที่ส่งผ้าเช็ดหน้า
มันยิ้มแล้วก้มจูบ
มันจูบ...
มันจูบ...
มันจูบ...
มัน...
" I will take you home Yu Lan "
แล้วผมจะพาคุณกลับบ้านนะ อวี้หลัน...
มันบอกแล้วเดินจากไป...
เท่สัด
แต่...
แต่กูเป็นผู้ชายนะ
หรือมึงอยากได้บอดี้การ์ดเพิ่ม?
ผมมองหลังมันที่เดินจากไป
มองดอกไม้กับผ้าเช็ดหน้า
ผมมอง
และ...
ปล่อยของทั้งสองอย่างลงพื้นแล้วกระทืบซ้ำ
ผมกระทืบๆๆๆๆ
กูมีแฟนแล้วโว้ย มีแฟนแล้ว ถึงจะเป็นคนหน้าตายปากหมา แต่ก็เป็นแฟนที่ดีนะ!
อุ่ย... หลุดปาก
เออ ช่างมันเถอะ
ขอกูกระทืบไอ้ดอกไม้เอี้ยนี่กับผ้าเช็ดหน้าเอี้ยนี่ก่อนแล้วกัน
ผมกระทืบแล้วกลบดินฝัง ก่อนกระทืบดินซ้ำอีกที
เฮ้อ... เหนื่อย
ผมเดินกลับไปหาไอ้จ้าวที่กำลังเดินออกมาตาม
พี่โต้งคงจะกลับแล้ว
" ไปไหนมามึง"
" ไปฝังเหี้ยมา งานเลิกแล้วใช่ไหม"
" เออ "
ฮึฮึ เป็นไงล่ะแฟนผม พูดเพราะได้อีก
อ่าวกู... หลุดปากอีกแล้ว
เฮ้อ~ ช่างเถอะ กลับบ้านดีกว่า
หวังว่าคุณริทสึโกะจะทำอาหารไว้รอนะ
เอาแค่ของหวานก็ยังดี
ของหวานของคุณริทสึโกะน่ะ อร่อยสุดในสามโลกแล้ว
" น้ำลายยืดแล้วมึง เป็นหมาบ้าหรือไงวะ"
ชิ ไอ้แฟนปากหมา อย่าให้กูกลับถึงบ้านนะมึง กูจะฟ้องเท็ตสึโอะ
อ่าวกู...
ผมบอกทุกคนไปหรือยังว่า ผมมีแฟนสองคน
เป็นผู้ชายทั้งคู่
ไอ้จ้าวกับเท็ตสึโอะ
มันเป็นพี่น้องกัน
พี่น้องที่มีชื่อเหมือนกัน คือชื่อเท็ตสึโอะ
มันเป็นพี่น้องแบบพี่น้องแท้ๆน่ะนะ
แต่หน้าตากับนิสัยนี่ไปกันคนละทาง
คนหนึ่งเป็นหมอ อีกคนหนึ่งเป็นนักเลง
เออ ช่างมันเถอะ...
พูดมากกูชักงง
สรุปคือตอนนี้กูต้องการจะสื่ออะไรวะ
อ๋อ สรุปคือ...
ผมชื่อมอ เป็นเพื่อนของพี่โต้ง เป็นคนที่กำลังจะผันตัวไปเป็นผู้ช่วยมาเฟีย เป็นมือขวา เป็นคนอ่อนไหว เป็นคนที่เป็นผู้ชายที่ดันมีแฟนเป็นผู้ชายสองคน เป็นแค่คนไทย เป็นคนธรรมดาที่เรียนมหาลัยยังไม่จบแต่ก็ต้องมาอยู่ที่ญี่ปุ่น เป็นคนที่รักพี่โต้งมาก รักแบบเทิดทูลอ่ะนะ เป็นคนที่....
เออ ช่างมันเถอะ
สรุปอีกทีก็คือ วันนั้นเป็นวันที่ผมได้พบ ลู่ หยี่จินเป็นครั้งแรก และต่อจากนั้นมามันก็ตามตื้อผมมาตลอด สุดท้ายมันก็จบชีวิตลงด้วยน้ำมือของพี่โต้ง แต่ก็ดีแล้วล่ะ คนเลวแบบนั้นตายไปซะก็ไม่น่าสงสารหรอก อะไร ใครหาว่าผมใส่ร้าย มันเลวจริงๆนะโว้ย ทั้งเลวทั้งชั่ว เลวกว่าพี่ชายคนโตมันเสียอีก อย่าให้ผมเล่าดีกว่า เดี๋ยวจะหาว่านินทาคนตาย แต่สรุปคือ มันตายไปแล้ว แต่ผมไม่ไปงานมันหรอกนะ สมน้ำหน้า แล้วอีกอย่าง กูชื่อมอโว้ย ไม่ใช่ยูกิ ไม่ใช่อวี้หลัน!
แต่...
แต่ยูกินี่ให้เรียกก็ได้นะ
ให้เท็ตจังกับคุณริทสึโกะเรียกได้แค่สองคนก็พอ~
หึหึ
End MoR part
===========================
มันช่างไร้สาระ...
ตอนนี้เป็นตอนพิเศษของมอค่ะ คงออกมาแค่นี้แหละ ที่เหลือของตอนพิเศษน่าจะเป็นตอนของจ้าว(มั้ง)
-
มอนี่ 3p เหรอคะ!!
(เราอ่านถูกมั้ย) ว้ายยยย :impress2:
-
ทำไมมอ น่ารัก :o8:
มีสองสามี เอ้ยย! แฟนด้วย
ปล.รอครับรอซ้อ รอจ้าว และรอทุกคน :pig4: :L2:
-
แบบว่ามอขอสอง
-
หนูมอขอ2+1-1เพราะตายแล้ว555
-
part น้องมอ ทำไมสั้นจังค่ะ ชอบน้องมออะน่ารักแถมเป็น 3p ซะด้วย
อยากอ่านตั้งแต่ตอนพบรักกับสองพี่น้องเลยอะค่ะ งั้นรอตอนของจ้าวก็ได้
แล้วน้องผิงของเราก็ได้เจอกับโต้งซะที ที่แท้เพราะน้องผิงป่วยทางจิตนี่เองโต้งถึงมาหาไม่ได้
นี่ถ้าตระกูลลู่ไม่ส่งคนมาชิงน้องผิง (แถมน้องมอ) น้องผิงคงยังไม่มีโอกาสเจอกับโต้ง
อย่างงี้ต่อไปน้องผิงต้องแยกกะโต้งเพื่อรักษาอาการป่วยอีกไหมเนี่ย สงสารน้องผิงจัง
ส่วนพี่ชายรองก็น่าสงสารนิด ๆ เหมือนกันน๊า ถึงน่าจะร้ายไม่แพ้พ่อ แต่ได้ออกนิดเดียวเองตายซะละ
แถมตายแบบอกหักจากน้องมอซะด้วย แล้วโต้งดันเป็นคนฆ่าเองซะอีก ถึงน้องผิงจะไม่รู้สึกอะไร
แต่ตระกูลลู่คงยิ่งเจ็บแค้นแน่ ๆ แบบนี้โต้งกับตระกูลลู่คงญาติดีกันไม่ได้ตลอดไปแล้วสิ
รอติดตามทุกคู่ ทุกตอน และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
อิหนูมอ แอบน่ารักนะเนี่ย แหมมีแฟนตั้ง 2 คน เพิ่งจะมาบอก 555555 :haun4:
-
ขอเอนซี สามพี่ของ หมอเท็ต เจ้า มอ นะน้า
:ling1: :ling1: :ling1:
:hao7: o13 :pig4: :pig4:
-
โอ้ว มอจังควบสองเลยวุ้ย
ส่วนอาซ้อ ในที่สุดก็เจอโต้งสักทีเนอะ
-
อยากเห็นจ้าวจีบมอ เอ๊ะ หรือมอจีบเจ้า
ช่างเถอะ... เอาเป็นว่าอยากเห็นจ้าวอยู่กับมอ จะเป็นยังไงนะ :-[
-
part น้องมอ ทำไมสั้นจังค่ะ ชอบน้องมออะน่ารักแถมเป็น 3p ซะด้วย
อยากอ่านตั้งแต่ตอนพบรักกับสองพี่น้องเลยอะค่ะ งั้นรอตอนของจ้าวก็ได้
แล้วน้องผิงของเราก็ได้เจอกับโต้งซะที ที่แท้เพราะน้องผิงป่วยทางจิตนี่เองโต้งถึงมาหาไม่ได้
นี่ถ้าตระกูลลู่ไม่ส่งคนมาชิงน้องผิง (แถมน้องมอ) น้องผิงคงยังไม่มีโอกาสเจอกับโต้ง
อย่างงี้ต่อไปน้องผิงต้องแยกกะโต้งเพื่อรักษาอาการป่วยอีกไหมเนี่ย สงสารน้องผิงจัง
ส่วนพี่ชายรองก็น่าสงสารนิด ๆ เหมือนกันน๊า ถึงน่าจะร้ายไม่แพ้พ่อ แต่ได้ออกนิดเดียวเองตายซะละ
แถมตายแบบอกหักจากน้องมอซะด้วย แล้วโต้งดันเป็นคนฆ่าเองซะอีก ถึงน้องผิงจะไม่รู้สึกอะไร
แต่ตระกูลลู่คงยิ่งเจ็บแค้นแน่ ๆ แบบนี้โต้งกับตระกูลลู่คงญาติดีกันไม่ได้ตลอดไปแล้วสิ
รอติดตามทุกคู่ ทุกตอน และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :L2:
พี่รองออกมาน้อยเพราะคิดบทไม่ออกค่ะ :ling2:
ขอเอนซี สามพี่ของ หมอเท็ต เจ้า มอ นะน้า
:ling1: :ling1: :ling1:
:hao7: o13 :pig4: :pig4:
เรื่องนี้ออกจะโรแมนติกคงไม่มี ฉากกดอย่างเปิดเผยมั้ง แต่ใบให้นิดๆว่าตอนหน้ามีการกินกัน แต่จะเป็นใครกับใครน้า
อยากเห็นจ้าวจีบมอ เอ๊ะ หรือมอจีบเจ้า
ช่างเถอะ... เอาเป็นว่าอยากเห็นจ้าวอยู่กับมอ จะเป็นยังไงนะ :-[
ตอนของจ้าวนี่มาเยอะค่ะ มาแบบมึน จีบกันแบบอึนๆ แต่น่ารักมากกก (ได้ข่าวว่ายังไม่แต่งได้แต่คิดบท :beat: )
-
^
^
^
:jul3: โถ ชีวิตพี่รอง :pig4: :L2:
-
พี่รอง สงสัยได้ค่าตัวมาน้อยไปหน่อย --!
แต่มอ แหม่ๆ ควบสองเลยเรอะ
กลัวพี่หรือน้องเสียใจสินะ ถ้าได้ไปแค่คนเดียว^^
ว่าแต่มอกับสองเท็ตสิโอะไปตกหลุมรักปิ๊งปั๊งกันตอนไหนหว่า
-
- 7 -
ลบ
รอรีไรท์และอาจเปลี่ยนโครงเรื่อง
-
ทำไมทำแบบนี้ โต้ง ทิ้งพี่ผิงอัน อีกแล้วอะ ใจร้ายมากกกกเกินไปแล้ว :m16: :beat:
-
พอได้พี่ผิงอัน ก็ทิ้งกันไปอีกแล้ว
น่าจะอยู่ด้วยกันก่อนซักวันสองวันก็ยังดี
อย่างนี้พี่ผิงอันคงเสียใจน่าดู
-
กำ ผิงอันตื่นมาอาการจะกำเริบมั้ยเนี่ย
-
โต้งไปอีกแล้วแต่ไปเพื่อผิงอัน
ผิงอันก็ต้องอยู่ให้ได้เพื่อโต้งนะ
-
จากกันอีกแล้ว
-
เมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันนานๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao5:
-
เย้พี่ผิงเป็นของโต้งแล้ว :katai2-1: แต่เหมือนจะจากกันอีกแล้ว ? :hao5: แง้
-
พี่ผิงอันน่าสงสารอีกแล้ว
แต่โต้งไม่ผิดหรอก ทุกอย่างที่ทำก็ทำเพื่อผิงอันทั้งนั้น โต้งสู้ๆ
-
เฮ้อ อีกแล้วโต้งไปไหนอีกแล้ว T^T
-
:sad4: ทำไม มันเศร้า ทั้งๆที่ครวจะหวานๆ สวีทๆง่ะ :mew2:
ผิงอันหนุ่มเอ๋อ....แม้แต่ตอน......กันยังเอ๋อ เหมือนอิโต้งหลอกกินเด็ก :m20:
ยังเฝ้ารอวันที่ผิงอันยิ้ม ร่าเริง อย่างมีความสุขอยู่ค่ะ
-
ว้ายย เป็นของกันและกันแล้วว :o8:
แ :o8:ต่ทว่าาา o22 หายอีกละโต้งเรา :beat:
-
พึ่งเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก ขอเม้นรวบเลยนะคะ
ทำไมชีวิตผิงอันมันเศร้้าอย่างนี้ :hao5:
คือแบบพ่อผิงอันโคตรใจร้ายอะ เชื่อซินแสจนหน้ามืดตามัว ขังลูกในไส้ของตัวเองมายี่สิบกว่าปีจนเป็นโรคจิตอ่อนๆ
ตอนแรกไอ้เราก็สงสัยว่าทำไมห้ามเท้าแตะพื้น เพราะมารู้เหตุผลนี่้เงิบเลย บ้าไปแล้ว! แล้วนี่ให้กินแต่ผักกับปลาเหมือนนกอีก ไอ้@#$%#%&$#@!
เมื่อไหร่ตระกูลของผิงอันจะหายบ้าเลิกมองลูกเป็นตัวนำโชคซะทีเนี่ย สงสารผิงอันอะ T___T
ส่วนโต้ง โคตรแมนเลย รักเลยอะ เป็นผู้ชายที่มั่นคงในความรักมากกกก ทะเยอทะยาน ทำทุกอย่างเพื่อคนที่รัก สุดยอดดด
แล้วก็ชอบตอนฉากอาบน้ำมาก โต้งดูอดกลั้นมากอะ แต่สุดท้ายก็นะ :hao6:
มาต่อไวๆนะคะ อยากอ่านต่อมากกกก อยากรู้ว่าโต้งหายไปไหน สงสารผิงอัน T T
-
โธ่ เมื่อไรจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเนี่ย ชีวิต
-
แง น่าสงสารน้องผิงอีกแล้ว ทำไมให้โอกาสน้องผิงได้อยู่กะโต้งแค่คืนเดียวเองอะค่ะ จากกันทีนาน ๆ ตลอด
และถึงจะเป็นของกันและกันแล้ว แต่คราวนี้เหมือนถ้ายังจัดการกับตระกูลลู่ไม่ได้ โต้งจะไม่กลับมาพาน้องผิงเที่ยวงั้นแหละ
แม่ของโต้งก็ดูใจดีอะนะแต่เวลาเรียกน้องผิงว่าคุณหนูอี้มันดูเกรงใจ แล้วก็ห่างเหินจัง ถึงคงเป็นการเรียกแบบให้เกียรติก็เถอะ
แล้วโต้งไม่อยู่ด้วยแบบนี้น้องมอกะเท็ตจังจะยังอยู่เป็นเพื่อนน้องผิงสินะ กลัวน้องเหงาอะ ถึงปกติน้องจะไม่เอาใครอยู่แล้วก็เถอะ
แล้วคุโรชิกินี่จะเป็นคนแบบไหนนะ คงเป็นคนดีที่จะมาช่วยพวกน้องมอปกป้องน้องผิงตอนโต้งไม่อยู่นะ
ยังไงก็ขอให้โต้งจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อย และน้องผิงก็เข้มแข็งขึ้นด้วยเถอะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า :pig4: :L2:
-
- 8 -
ลบ
รอรีไรท์และอาจเปลี่ยนโครงเรื่อง
-
ได้อยู่ด้วยกันซะทีนะ
-
o13 o13
-
ไอ้มอนี่มันตัวสร้างสีสันโดยแท้เลยนะ
-
เริ่มมีอารมณ์หลากหลายมากกว่าเดิม นิดนึง :laugh:
-
" พี่ไม่รักโต้งแล้ว โต้งโกหก"
น่ารักกกกกกกกอะ :impress2:
นึกภาพตอนผิงอันพูดประโยคนี้แล้วแบบโอ๊ยยย อยากเป็นโต้งอะ จะเข้าไปฟัด 55555
ตอนนี้เสียความรู้สึกกับพ่อของโต้งสุดๆ ถ้าจะดูถูกผิงอันขนาดนี้นะ แหม่
-
กร๊ากกก รู้สึกสมน้ำหน้าโต้งไงไม่รู้ โดนน้องผิงงอนใส่บ้างก็ดี เพราะทุกครั้งเจอกันน้องผิงจะกอด จะร้องหาแต่โต้งตลอด
ถึงจะรู้ว่าจำเป็นแต่อดโมโหโต้งไม่ได้ ที่แอบทิ้งน้องผิงตลอด สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันแล้วแท้ ๆ
แล้วพ่อของโต้งนี่คงไม่ใช่น้องผิงหนีเสือปะจระเข้หรอกนะ ขนาดให้ชิกิไปจับน้องผิงมาขังเลยอะ เพราะคำทำนายอีกแล้ว
อ่านแล้วเหมือนชีวิตน้องผิงย้อนกลับไปตอนเริ่มต้นที่น้องผิงไม่มีใคร ชีวิตอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมเลยอะ น่าสงสารมาก ๆ
ยังคิดอยู่ว่าโต้งหายไปไหน แม้แต่พวกมอยังหายไปกันหมด แล้วตกลงชิกิรู้สึกกะน้องผิงยังไงกันแน่ คงไม่มาแอบรักน้องผิงอีกคนนะ
อยากให้น้องผิงอยู่กะพวกมอเยอะ ๆอะ เผื่อสุขภาพจิตน้องผิงจะดีขึ้น ต่อไปไม่รู้ชีวิตน้องผิงจะต้องระหกระเหินไปอยู่ที่ไหนอีก
แต่ขอแค่มีโต้งและพวกมออยู่เคียงข้างก็พอเนอะ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :กอด1:
-
ในที่สุดก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ
ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกก็คงดี
ว่าแต่พี่ผิงอัน งอนโต้งให้นาน ๆ ก็ดีนะ
อยากรู้ว่าโต้งจะง้อยังไง
-
เรื่องนี้มีแต่ตาแก่หัวโบราณงี่เง่าง้องแง้ง
ในที่สุดผิงอันก็มีพัฒนาการงอนโต้งเป็นด้วย5555
ปล.เราไม่ชมนายหรอกนะโต้งว่าตอนนี้นายโคตรเท่ห์...ไม่ชมสักกะติ๊ด
-
แอร๊ยยยย (สาวแตก)
กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว
อี้ผิงงอนได้น่ารักมาก มอก็ช่วยซ้อด้วย
เซตนี้น่ารักหมดเลยอ่ะครับ
อยากจับฟัดเรียงตัว
ติดตามนะครับ :pig4: :L2:
-
สมน้ำหน้าโต้งเบาๆ :hao7:
-
กว่าจะได้อยู่ด้วยกัน ล้มลุกคลุกคลานซะ
-
จะได้อยู่ด้วยกันนานๆแล้วใช่ไหมมมม~
-
สปอยย ตอนนี้มาช้า เอาแต่สปอยไปก่อนนะคะ
" นี่อะไรน่ะโต้ง "
" ลูกไก่น่ะครับ เรียกว่าลูกเจี๊ยบ"
ผมมองดูสิ่งที่โต้งบอกว่าเป็นลูกไก่ มันส่งเสียงจิ๊บๆ มันมีสีเหลืองเหมือนไข่ดาวที่มอทอดให้ทานตอนเช้า มันมีสีเหลืองขนฟู ผมมองแล้วอ้าปากกัด...
" พี่ทำอะไรน่ะ!"
" พี่แค่อยากลองดูว่ามันอร่อยหรือเปล่า"
ผมมองดูสิ่งที่โซ่ยตี้กำลังนอนอ่าน มันมีภาพประกอบ แต่ผมมองไม่ออกเพราะลายเส้นมันเยอะไปหมด แต่เหมือนจะมีอักษรภาษาญี่ปุ่นอยู่ แต่มันมีแต่คำว่า อะ ( あ) อยู่เต็มไปหมด
" อ่านอะไรเหรอ โซ่ยตี้ ทำไมมีแต่ตัว あ หรือว่าโซ่ยตี้อ่านภาษญี่ปุ่นไม่ออก"
" .... "
" ไอ้แว่นโอตาคุ! อย่าเอาหนังสือติดเรตให้อาซ้ออ่าน! อาซ้อมานี่!!!"
มอจะตะโกนทำไม... ผมแค่อยากสอนโซ่ยตี้อ่านภาษาญี่ปุ่นเอง
ตอนหน้าเป็นตอนแห่งการเรียนรู้ของอาซ้อค่ะ
(แต่ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่ 555)
ปล. โซ่ยตี้คือ น้องอาซ้อค่ะ คนที่โต้งบอกว่าชื่อซานหลงค่ะ
-
โอย อยากอ่านตอนต่อไป เอาสปอยมายั่วทำม๊ายย
-
สัปดาห์การเรียนรู้ 55555
-
รอตอนเรียนรู้ของอาซ้อนะ คงน่ารักน่าดู
-
รอติดตามจ้าโต้งกะมอจะสอนอะไรน้องผิงน๊า
คิดถึงน้องผิงกะมอ แต่ถ้าโต้งไม่ทิ้งน้องผิงไปอีก
ก็จะคิดถึงโต้งด้วยนะ 555 :pig4: :L2:
-
มาติดตามอ่านเรื่องนี้ด้วยคนค่ะ
อาซ้อ คงต้องเรียนรู้สิ่งรอบตัวต่างๆ อีกเยอะเลยอ่ะนะ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ตอนหน้าน่าอ่านมากกกก :hao6:
แต่ขำตรงที่ผิงอันจะกินลูกเจี๊ยบ โถ 55555
-
รออาซ๊อก้าวไปในโลกกว้าง 55
-
มอนี่เป็นตัวชูโรงพาหนีและพาฮาตลอด
น่าสงสารโต้ง โดนผิงอันงอน โฮะๆ :laugh:
ตอนหน้าสปอยล์ แหม่ๆ หนังสือนั่นไม่ต้องให้อ่านก็ได้
อาซ้อเขาลงภาคปฏิบัติโดยไม่รู้ตัวไปแล้ว^^
-
ใสซื่อเกินไปแล้ว
-
- 9 -
ลบ
รอรีไรท์และอาจเปลี่ยนโครงเรื่อง
-
มันไม่ขำมันไม่ฮา มันจะออกดราม่า
แผ่นดีกว่า :katai5:
ตอนหน้าอาจมีฮาหน่อยๆ(มั้ง) คู่แข่งมอ ซานหลงกำลังจะออก มันเป็นคู่หูคู่ฮา(มั้ง)
ว่าแต่เปลี่ยนจากเรื่องโรแมนติดเป็นดราม่าไดป่ะ กำลังอิน :mew4:
ปล. สัปดาห์หน้างดอัพทุกเรื่องนะคะ จะไปเชียงใหม่ จะไปแอ่วปายเจ้า~
(แต่ถ้าขยันอาจมาต่อ) :mew1:
-
o13 :m20: มันฮ่ามาก ! +1 ค่ะ
-
อ่าาาาา หน่วงแต่ชวนติดตามแปลกๆ อยากรู้เรื่องจะดำเนินไปเป็นแบบไหน~ :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้มันตลกนะ ฮาแต่สะเทือนใจ แบบหัวเราะทั้งน้ำตาอะไรประมาณนั้น สงสารผิงอันที่สุด :hao5:
ขอความกรุณาอย่าเปรียบหัวเรื่องจาก โรมานซ์ เป็น ดราม่า โดยเด็ดขาดนะคะ แค่ตอนก่อนหน้านั้นก็ ดราม่า พอแหละ :katai1:
ขอให้โต้งกับผิงอันมีความสุขมั้งเหอะนะ :ling1:
ปล. ขออีกสักตอนก่อนไปเชียงใหม่ได้เปล่าอะ :hao6:
-
ฮามาก ลูกไก่ในกำมือ
-
โต้งนี่พระเอกแห่งปีเลยอะ
ตลกมอ ลูกไก่กำมือ คิดด้ายยยยยยยย
-
อยากเป็นลูกไก่ในกำมือาซ้อบ้าง :-[
แต่คงจะโดนโต้ง :z6: :hao5:
-
นั่งสูดยาดมปึดดด
ผิงอั่นจะใสซื่อซะจนปวดเฮดจริงๆ
ลูกเจี๊ยบยังไม่ตายนึกว่าจะเหมือนไข่ดาวหรือ o22
แต่โต้งน่ะ ไม่ต้องเป้นไก่
ก็ยอมอยู่ในกำมือของผิงอันแล้ว
รอดูว่ามอจะสอนอะไรแปลกๆ ให้ตัวเองโดนลงโทษหรือเปล่า^^
-
ต่อไปก็ขอให้มีแต่เรื่องดีๆเข้ามานะ
-
ผิงอัน..พี่กินลูกเจี๊ยบหรอ?
จะน่ารักมากไปแล้วนะครับ
ปล.แอ่วหื้อสนุกเน้อครับ..คนเขียน
แอ่วเพื่อโตยเน้อ 555 :กอด1: :L2:
-
น่าสงสารผิงอัน แต่ก็ยังน่ารัก
โต้งต้องดูแลผิงอันดีๆนะ
-
เรื่องสนุกมาก ปลาบปลื้มโต้ง แต่ฮามอมากกว่า
พี่ผิงอันน่ารัก ไปกัดไก่แบบนั้น ไม่ดีนะค่ะ
-
ก็เข้าใจเล่นมุกนะ มอ
ผิงอันก็ค่อยๆ เรียนรู้สิ่งต่างๆ ที่อยู่รอบตัวแล้ว
หวังว่าจะทำให้เข้าใจสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตนะ
-
ความจริงตอนนี้ไม่ใช่ตอนพิเศษหรอกค่ะ แต่ต้องเอามาลงเพราะเดี๋ยวตอนหน้าซานหลงมันออก(ไอ้แว่น) แล้วคนอ่านจะงงว่าไอ้แว่นมันโผล่ออกมาได้ไง เขา(โต้งกับไอ้แว่น)รู้จักกันอีท่าไหน บทนี้เขียนไว้นานแล้วค่ะว่าจะเอามาลงทีเดียวในพาร์ทของพระเอกแต่ต้องเอามาลงก่อนเพราะกลังคนอ่านงง ใครอ่านต้อนนี้.... ต้องรักพระเอกมากแน่ๆ (เพราะคนแต่โครตชอบ)
ปล. ตอนนี้อยู่ปายค่ะ พรุ่งนี้ไปแอ่วดอยอินทนนท์ แต่มาอัพก่อนกลางดึก(กลางดึกจริงๆนะ เที่ยงคืน) ถ้านอนไม่พอความดันต่ำปีนดอยอินทนนท์ไม่ไหว... ขออ่านเม้นท์ให้ชื่นใจหน่อยนะคะ เพื่อขยันเอามาลงอีก ^*^ (เกี่ยวอะไรกันวะ)
====================================
ผิงอัน หนุ่มเอ๋อกับเด็กข้างบ้าน
:: โต้ง part ::
ผมมองบ้านหลังสีขาวที่เห็นมาตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนั้นผมอายุแค่สามขวบ
คุณแม่บอกว่ามันเป็นบ้านของคนจีนที่พาลูกชายมาอยู่ที่นี่
ผมมองบ้านหลังนั้นทุกวัน เพราะมันเป็นบ้านที่หลังใหญ่ที่สุดในละแวกนี้
ลูกชายคนจีนที่คุณแม่บอกไม่เคยออกวิ่งเล่น
ผมเองก็ไม่ได้สนใจ ได้แต่วิ่งเล่นเหมือนปกติ
โธ่ จะให้ผมสนใจอะไรล่ะ ผมแค่สามขวบนะ แค่รู้ว่าลูกชายคนจีนแปลว่าอะไรก็ดีแล้ว
อ่อ.. ลืมบอก ผมชื่อโต้ง เด็กชายโต้ง ธนสมบัติ ชื่อจริงผมคือเด็กชายอาทิตย์ ธนสมบัติ
แม่บอกว่าผมเกิดตอนที่พระอาทิตย์ขึ้น ผมเลยชื่อนี้
แต่พ่อบอกว่า ผมเกิดตอนที่ไก่ขัน ผมเลยชื่อว่าโต้ง
ผมวิ่งเล่นที่ข้างบ้านหลังใหญ่ทุกวัน เพราะมันมีสนามเด็กเล่นขนาดใหญ่
ผมเป็นหัวหน้าแก็งค์ของเด็กๆแถวบ้าน ลูกน้องของผมก็... นี่เลย
ไอ้จ้าว
ลูกชายแปะเล้ง
คนขายของชำที่ตลาดแถวบ้าน
ไอ้จ้าวมันไม่ค่อยพูด แต่ก็ฟังคำสั่งผมทุกอย่าง
ผมว่ามันเป็นเด็กเก็บกดนะ ทั้งที่อายุแค่สามขวบ แต่ปิดปากสนิทชะมัด
ผมเล่นและมองบ้านหลังใหญ่ที่มีคนอยู่แค่ไม่กี่คน
ผมมองม่านสีขาวที่ชั้นสองที่ไม่เคยเปิด
ผมมองเหมือนกับจะรอว่าเมื่อไหร่มันจะเปิดออก
" เฮ้ยๆ เขาว่าบ้านสีขาวมันเป็นบ้านผีสิงว่ะ มีคนเห็นม่านที่ชั้นสองเปิดๆปิด สยองชะมัด เห็นว่าตอนดึกๆจะมีกระสือลอยออกมาด้วยนะ เราลองไปดูกันไหม พวกผู้ใหญ่บอกว่าห้ามเขาไปเพราะผีดุ กูอยากไปดูว่ะ ไปทดสอบความกล้ากัน"
ผมฟังหนึ่งในลูกน้องที่พูดจ้อ ไอ้นี่เป็นเด็กข้างบ้านตัวเล็กใส่แว่นกลมมาตั้งแต่ยังเด็ก มึงจะสายตาสั้นไปไหนวะ อายุก็แค่หกขวบ สงสัยแม่งเล่นเกมส์เยอะเกิน บ้านไอ้แว่นนี่มันรวยครับ มันเล่นเกมส์ทุกวัน ผิดกับผมที่วิ่งเล่นบ้าง ช่วยที่บ้านทำงานบ้าง
นับเวลาได้สามปีแล้วที่ผมมองม่านสีขาวชั้นสองที่ไม่เคยเปิด
และเพราะมันไม่เคยเปิด
มันเลยเริ่มมีข่าวลือแปลกๆ เช่นมีผีออกมา มีคนตายอยู่ในบ้าน มีคนอำพรางศพ
ผู้ใหญ่เลยห้ามเด็กๆเข้าใกล้
แต่ผมว่ามันเป็นคำขู่ของผู้ใหญ่มากกว่าที่จะไม่ให้เด็กๆเข้าใกล้กับวิ่งซน
ก็เจ้าของบ้านแม่งน่ากลัว ตัวก็ใหญ่ แถมไม่ค่อยสุงสิงกับใครอีก
พ่อแม่ผมบอกว่า คนพวกนั้นเป็นคนของมาเฟียจีน ไม่จำเป็นก็อย่าเข้าไปยุ่ง
" ว่าไงวะ พี่โต้ง ไอ้จ้าว มึงจะเข้าไปดูไหม กูว่าจะไปคืนนี้ว่ะ กูดูแล้วมันมีต้นไม้ไปที่ชั้นสองได้ กล้ารึเปล่าวะ"
ไอ้แว่นมันท้า
ความจริงผมก็อายุเท่ามันนะ แต่ผมตัวใหญ่กว่า มันเลยเรียกผมว่าพี่ เหมือนเป็นลูกพี่อะไรแบบนั้น
ผมมองหน้าไอ้แว่นแล้วมองหน้าไอ้จ้าว
ไอ้จ้าวแค่ยักไหล่ ไอ้จ้าวนี่ถ้าไม่จำเป็นมันไม่ค่อยเปิดปาก ตอนเด็กเป็นยังไง โตขึ้นมาก็เป็นอย่างนั้น แค่เงียบแล้วทำตามที่ผมบอก แต่มันก็มีความคิดนะ แค่มันจะไม่ค่อยพูดเท่านั้นเอง ต้องมองตามันถึงจะเข้าใจสิ่งที่มันคิด
" กูกล้า คืนนี้เที่ยงคืน มึงมารอเลย"
" เที่ยงคืนเหรอ... สองทุ่มได้ไหมวะ กูนอนตอนสองทุ่มว่ะ ขืนดึกกว่านั้นกูได้หลับก่อนผีออกมาแน่"
อ่า.. ก็นะ ถึงแต่ละคนจะปากดี แต่พวกเราก็แค่เด็กอายุหกขวบ อยากกล้าท้าผีแค่ไหนก็ทนความง่วงนอนไม่ไหว
สุดท้ายแผนท้าผีก็ยกเลิกไป เพราะไม่มีใครตื่นขึ้นมาซักคน
จะให้ไปตอนสองทุ่มก็ไม่ได้ เพราะห้องที่ชั้นสองยังไม่ปิดไฟ ไปไม่ได้ เดี๋ยวผีไม่ออกมา
ผมมองบ้านหลังสีขาวมาตลอดสามปี
มองต้นไม้ที่มีกิ่งยืนไปที่หัองชั้นสองทุกวัน
ผมมอง
เพื่อที่จะรอวันที่ผมตัวสูงพอ
ผมจะลองปีนขึ้นไปที่ชั้นสองซักครั้ง
ผมจะปีนเพื่อดูว่าจะมีอะไรอยู่ในนั้น
จะเป็นผีหรือคน
จะเป็นศพหรือคนที่มีชีวิต
จะเป็นเจ้าหญิงหรือเจ้าชายที่อยู่ในปราสาทสีขาวโดยที่ไม่ใครไปช่วยออกมา
และถ้าเป็นไปได้
ผมก็อยากเป็นเจ้าชายที่ไปช่วยเจ้าหญิงซักครั้ง
แต่มันก็เป็นความคิดแบบเด็กๆน่ะนะ
เจ้าหญิง เจ้าชาย นิทานก่อนนอน มังกร เจ้าชายที่ไปช่วยเจ้าหญิง แล้วอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
นิทานก่อนนอน
ที่พ่อกับแม่เล่าให้ฟังทุกคืนก่อนนอน
ผ่านมาสี่ปีแล้วที่ผมเอาแต่จ้องมองผ่านสีขาว
ตอนนี้ผมสิบขวบตัวก็สูงเก้งก้าง
ขาผมยาวกว่าเด็กทุกคนที่อยู่แถวบ้าน
ไอ้จ้าวก็สูง แต่เตี้ยกว่าผมนิดหน่อย
เรายังเล่นกันที่สวนข้างบ้านสีขาวทุกวัน
เล่นเตะบอล เล่นซ่อนแอบ เล่นตำรวจจับโจร เล่นแปลงร่าง เล่นเป็นมดเอ็กกับสัตว์ประหลาด
โธ่ ผมอายุสิบขวบนะ จะให้พวกผมเล่นอะไรมาก
เด็กคนไหนเขาก็เล่นแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ
ตอนนี้ไม่ค่อยมีใครสนใจบ้านสีขาวแล้ว เพราะเหมือนเจ้าของบ้านจะไม่ค่อยอยากให้ใครเข้าไปวุ่นวาย
แต่ผมยังมองม่านสีขาวที่ปิดสนิททุกวัน
แต่วันนี้มีบางอย่างที่แตกต่าง
ผมมองม่านสีขาวที่เหมือนจะเปิดแง้มนิดๆที่ด้านข้าง
ผมหยุดเล่นบอลที่แตะอยู่แล้วมองผ่านม่าน
เหมือนผมจะเห็นคนแฮะ
ผมพยายามมองผ่านม่านสีขาว
แต่ไม่เห็นใคร
ผมมองจนเพื่อนต้องตะโกนให้แตะบอลต่อ
ผมแตะบอลไป ดูหน้าต่างไป จนเพื่อนๆแตะบอลใส่หัว ผมถึงได้มีสมาธิเล่นต่อ
" มึงมองอะไรวะไอ้โต้ง มองผีหลังม่านหรือไง"
ไอ้แว่นคนเดิมถาม
ตอนนี้มันไม่เรียกว่าพี่แล้ว เกรียนได้อีกมึง
" กูว่าม่านมันขยับว่ะ มึงดูดิ๊ว่ามีคนอยู่ที่หลังม่านไหม"
" ก็ว่าม่านมันก็อยู่เหมือนเดิมมาตลอดเจ็ดปี กูแม่งไม่เคยเห็นใครอยู่ในห้อง ผีหลอกแล้วมึง จะมีใครอยู่วะ ถ้ามีคงออกมาแล้ว แตะบอลต่อเถอะว่ะ กำลังนำ โน่น ไอ้จ้าวมองแล้ว ไอ้นี่ ไม่พูดเอาแต่ส่งสายตา ถ้ากูไม่รู้มาก่อน กูนึกว่ามันเป็นใบ้ว่ะ"
ใช่ครับ ไอ้จ้าวแม่งยังเงียบได้เหมือนเดิม ใครง้างปากมันได้นี่อย่างเทพอ่ะ ขนาดกับผมมันยังพูดแทบนับคำได้ นี่ยังดีนะกับแปะเล้งมันยังพูดบ้าง ไม่งั้นผมคงนึกว่ามันกับพ่อไม่ถูกกันแล้วเป็นเด็กมีปัญหา
" พวกมึงจะเล่นต่อไหม กูเมื่อยตีน ไม่เล่นกูจะกลับ"
อ่า... เสียงไอ้จ้าว
เวลามันพูดทีเจ็บแสบไปถึงทรวง
ถึงมันจะไม่ได้พูดกับผมโดยตรงเพราะมองหน้าไอ้แว่นอยู่ แต่กูว่ามึงพูดกับกูแน่นอนว่ะ
ผมเล่นบอลต่อสลับกับมองที่ม่าน ผมว่าม่านมันเปิดจริงๆนะ มันเปิดๆปิดๆที่ข้างหน้าต่าง แง้มแค่นิดเดียวแล้วก็ปิด เหมือนจะกลัวว่าจะมีคนจับได้
ตั้งแต่วันนั้นผมก็มองที่ม่านมากกว่าทุกวัน มองแล้วจ้องสลับกับเล่นกับเพื่อนๆ
เพื่อนๆเริ่มบอกว่าผมเป็นโรคจิตที่ชอบมองคนโรคจิตที่คอยแอบมองทางหน้าต่าง
งงไหมล่ะ
ตอนแรกผมก็งงนะ
แต่หลังๆไม่งงแล้ว
เพราะผมไม่สนใจ
กูจะมองว่ะ
เรื่องของกู
ใครจะทำไมวะ
ผมมองม่านสีขาวตั้งแต่ต้นปีจนถึงหน้าฝน
ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่ามันต้องมีคนอยู่ที่ชั้นสองแน่
เพราะผมเคยแอบมาดูตอนกลางคืน
มันจะมีเงาคนอยู่ที่ชั้นสอง
ถึงจะไม่ได้มีทุกคืนแต่มันมีคนอยู่แน่นอน
จนในที่สุด...
วันที่ฝนตกหนัก
ผมก็ตัดสินใจที่จะปีนเข้าบ้านสีขาว
เพื่อที่จะดูว่ามีอะไรอยู่หลังม่านสีขาวที่ผมมองมาตลอดเจ็ดปีบ้าง
" ไอ้จ้าว มึงดูต้นทางให้กูด้วย ใครมา... เอ่อ ตะโกนไม่ได้ว่ะ เอางี้ ถ้ามีคนมามึงโยนหินไปที่หน้าต่างแล้วกัน แล้วกูจะปีนออกมา"
ผมสั่งไอ้จ้าวที่มานั่งเล่นที่บ้าน
ไอ้จ้าวยังพยักหน้ารับเหมือนเดิม
ไอ้นี่มันเป็นใบ้หรือไงนะ
แต่ไม่ต้องให้มันพูกก็ดีแล้ว พูดทีแสบถึงทรวงกูทุกที
" มันไม่ปลอดภัย เกิดมึงถูกจับซวยกูอีก นั่งอยู่เฉยๆแดกข้าวแหละดีแล้ว"
เป็นไงล่ะ
ผมบอกแล้วว่าอย่าให้มันพูด
มันพูดทีเสียงนิ่งอย่างกับจะด่า
มึงด่ากูมาเลยก็ได้ว่า อย่าเสือกเรื่องชาวบ้าน กูจะได้ไม่ต้องแปลหลายรอบ
" เออๆ กูดูแลตัวเองได้ มึงรอหน้าปากซอยนี่แหละ ไม่ต้องไปกับกูแล้ว มีอะไรก็ตามคนมาช่วยกูแล้วกัน เพื่อกูถูกจับมึงก็แจ้งตำรวจเลย ไม่ต้องวิ่งมาช่วยกูให้ถูกจับกันสองคน"
ผมบอกมันที่ทำหน้าตาย
แต่ผมอ่านตามันได้ว่า
แล้วแต่มึง แต่ถ้ามึงตาย กูฆ่ามึงแน่
แบบนี้จริงๆนะ
ผมอยู่กับมันมานานพอที่จะอ่านสายตามันได้ทั้งที่ไม่ต้องพูดแล้ว
แล้วผมก็วิ่งผ่านสายฝนมองซ้ายมองขวาก่อนปีนขึ้นกำแพง
ดีนะที่ผมค่อนข้างสูงและกำแพงก็ไม่สูงมาก
ก็ได้...
ผมเอาเก้าอี้ไม้มารอง ไม่งั้นเด็กสิบขวบแบบผมจะปีนกำแพงได้ยังล่ะ
ผมปีนขึ้นกำแพงก่อนปีนไปที่ต้นไม้อย่างทุลักทุเลเพราะฝนตกหนัก
แถมฝนที่เชียงรายก็โคตรหนาว
บรื้อ~ หนาวชะมัด
ผมปีนไปตามกิ่งไม้ที่กิ่งใหญ่พอรับน้ำหนักตัวผมได้
ไอ้ต้นไม้นี่ก็สูงเอาๆ
แต่ก็นะ
ผ่านตั้งเจ็ดปีแล้วมันก็ต้องโตต้องกิ่งใหญ่บ้าง
ผมยังตัวสูงขึ้นเลย
ใครจะแคระเหมือนไอ้แว่นวะ ผ่านมาเจ็ดปีแต่สูงไม่ทันคนอื่น ตอนนี้มันเตี้ยที่สุดในกลุ่มแล้ว
ผมปีนต้นไม้ไปถึงกิ่งที่อยู่ใกล้หน้าต่างมากที่สุด
แล้วเคาะหน้าต่าง
ก๊อกๆ
" เฮ้ เปิดหน่อย เรารู้นะว่านายอยู่ในนั้น เราเปียกฝน ขอเข้าไปหน่อย"
ผมตะโกนให้ปากแนบกระจก ไม่กล้าส่งเสียงดัง แต่ก็พูดให้ดังพอที่คนที่อยู่ข้างในจะได้ยิน
ผมรออยู่ไม่นานหน้าต่างก็เปิดออก
ผมมองหน้าคนที่เปิดนิดหน่อยก็มุดเข้าห้อง ผมไม่ได้มองมากเพราะในห้องโคตรอุ่น
หนาวชะมัด
" บรือ.. หนาวชะมัด นายมีผ้าเช็ดตัวไหม ขอเสื้อผ้าด้วยก็ดี"
ผมบอกทั้งที่ไม่ได้มองหน้าเพราะต้องรีดน้ำออกจากตัวที่เปียกโชก
แต่ผมสะบัดตัวอยู่ตั้งนานแต่เจ้าของห้องก็ไม่ตอบผมซักที
จนผมต้องเงยหน้าเพื่อจะทวงผ้าเช็ดตัวอีกรอบ
แต่ผมก็ต้องอ้าปากค้าง...
เด็กผู้หญิง
ผมยาว ตาสีเขียว
โคตรน่ารัก...
" นาย... เอ้อ อะ ธะ เธอ มีผ้าให้เราไหม เรา น หนาวน่ะ ขอแต่ผ้าเช็ดตัวก็ได้ ไม่ต้องเอาเสื้อมาให้เราหรอก"
ผมพูดติดๆขัดๆ ผมว่าผมต้องหน้าแดงแน่ๆ
ไหนพ่อกับแม่บอกว่าเด็กผู้ชายไง
เด็กผู้หญิงชัดๆ
แถมน่ารักด้วย
แต่ระหว่างที่ผมกำลังคิด
มือขาวๆเล็กๆก็เอื้อมมาเพื่อแตะหน้า
ผมตกใจจนต้องเอาหน้าออก
เด็กผู้หญิงหน้าเสียเหมือนจะร้องไห้
ผมจ้องตาสีเขียวใสๆ
ขอบคุณมึงว่ะไอ้จ้าว
กูมองตามึงมานาน
ตอนนี้กูมองตาเด็กผู้หญิงที่ไม่ยอมพูด จนรู้ว่าเธออยากวัดไข้ให้ ไม่ได้ต้องการแตะหน้าเฉยๆ
" ระ เราไม่เป็นไร แต่คงจะเป็นแน่ถ้าเธอไม่หาผ้ามาให้เราเช็ดตัว"
ผมบอกแล้วพยายามชี้ไปที่กล่องหรือตู้ที่น่าจะมีเสื้อผ้าอยู่
โคตรเขินเลยว่ะ
เด็กอะไรวะน่ารักชะมัด
" ธ เธอชื่ออะไร เราชื่อโต้ง เธอ.. เธอพูดได้รึเปล่า เรายังไม่เห็นได้ยินเสียงเธอพูดซักคำ"
ผมถามแล้วหลบตา
ไม่ให้หลบตาได้ไง
เด็กผู้หญิงเล่นยิ้มซะกว้าง
แก้มขาวๆแดงๆนั่นน่าหอมแก้มชะมัด
เหมือนแก้มเด็กๆที่เพิ่งเกิดเลย
ดูนุ่มนิ่มจัง
" โต้ง... เราชื่อโต้ง ตอ โอ งอ โตง ไม้เอก โต่ง ไม้โท โต้ง โต้ง เข้าใจไหม"
ผมถามซ้ำทั้งที่ยังหลบตา
ก็นะ
กับเด็กผู้หญิงน่ารักๆ เป็นใครก็ต้องเขินแหละน่า
" ...ผิงอัน เราชื่อ อี้ ผิงอัน"
ผมฟังเสียงใสๆเด็กๆที่มีสำเนียงแปลกๆ ที่ดังขึ้นในที่สุด
สำเนียงคล้ายแปะเล้งเลยแฮะ
ผมมองหน้าเด็กผู้หญิงแล้วทวนคำ
" ผิงอัน.. ผิงอัน อี้ ผิงอัน อี้ ผิงอัน ชื่อน่ารักชะมัด ผิงอัน ผิงอัน ขนมผิง ผิงอัน"
ผมทวนคำซ้ำๆ พยายามออกเสียงให้เหมือนสำเนียงแปลกๆที่ผิงอันบอก
แต่สงสัยผมจะพูดผิดเพราะผิงอันหัวเราะใหญ่
" คิก.. โต้ง "
" ผิงอัน "
" โต้ง "
" ผิงอัน "
" โต้ง "
ผมพูดทวนคำซ้ำๆเพราะเห็นผิงอันพูดตอบ
ผิงอันหัวเราะเสียงใสใหญ่
สายตาของผิงอันบอกว่า
ผิงอันกำลังจะมีเพื่อนแล้ว
" โต้ง... "
ก๊อกๆๆ
" คุณหนู มีอะไรรึเปล่า ทำไมผมเหมือนได้ยินเสียงคนอื่น"
ตายห่า เสียงผู้ใหญ่
ผมมองผิงอันที่รีบผลักผมให้ออกทางหน้าต่าง ตาผิงอันดูหม่นลงเหมือนกับจะร้องไห้ ตาเขียวๆมีน้ำตาเอ่อจนดูน่าสงสาร
" เราจะมาใหม่นะ อย่าล็อคหน้าต่าง แล้วเราจะมาหาเธอทุกวัน"
ผมบอกแล้วกระโดดไปออกนอกหน้าต่าง
หน้าตาปิดลง
พร้อมกับภาพสุดท้ายที่ผิงอันร้องไห้ออกมาจนน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย
ผิงอัน...
เด็กที่ถูกจับขัง
เจ้าหญิงที่รอเจ้าชายมาหา
ผม...จะเป็นเจ้าชายของผิงอันแล้วมารับผิงอันออกไปเอง
-
โอ้โหเจ้าชายโต้ง
-
อื้อหือ.....เจ้าชายโต้ง 5555
-
ที่แท้ก็รักแรกพบทำเอโต้งอยากเป็นเจ้าชายเลย 555
แว่นกับจ้าวนี่ตลกดีนะ
-
โต้งก็ดีตรงรักษาสัญญาตลอดนี่แระ
-
โต้งงงงงงงงงงงงงงงงง :sad4:
-
โห โต้งแอบมองหน้าต่างห้องน้องผิงมาตั้งกะ 3 ขวบ ทั้งที่ไม่เคยเห็นว่ามีคนเนี่ยนะ นี่แหละพรหมลิขิต
แล้วตอนนี้น้องโต้งก็ทำตามสัญญา พาเจ้าหญิงผิงอันหนีออกมาจากยอดหอคอยจนได้
ถึงจะยากลำบากทั้งเมื่อก่อนและตอนนี้ แต่ยังไงแค่มีโต้งอยู่ก็รู้สึกว่าน้องผิงจะต้องปลอดภัยแน่ ๆ
ยิ่งตอนนี้โต้งก็กำลังสอนให้น้องผิงได้เรียนรู้ และใช้ชีวิตแบบคนปกติทั่วไปละ
ถึงจะเป็นไปอย่างช้า ๆ แต่น้องผิงก็มีความสุข กับทุกวันที่มีโต้งอยู่ใกล้ ๆ แหละนะ
ยิ่งมีพวกมออยู่ด้วยน้องผิงก็คงไม่เครียดหรอก เพราะมอฮาตลอดจริง ๆ ยิ่งอ่านตอนพิเศษจ้าวเป็นเด็กเงียบ ๆ
เลยอยากรู้จังว่าตอนน้องมอเจอน้องจ้าวมันเป็นยังไง น้องมอขั้นเทพขนาดไหนถึงทำให้น้องจ้าวรักได้
รอติดตามทุกคู่ ทุกตอน และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :L2:
ปล. เที่ยวให้สนุก เดินทางปลอดภัยนะคะ อิจฉาจังยังไม่เคยเที่ยวเหนือเลยอะ :mew1:
-
ต่างคนต่างแอบมองกัน
และได้คุยกันในที่สุด น่ารักจัง
-
หือ...โต้ง
หล่อมากครับ
ผิงอันน่าจับฝัดตั้งแต่เด็กเลย :hao7:
-
อั๊ยย่ะ น่ารักจริงๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
:mew1:
-
และแล้ว เจ้าชายโต้ง ก็ได้พา เจ้าหญิงผิงอัน ออกมาจากกรงได้
น่ารักนะ โต้ง เนี่ย
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
แหม จะเล่นเป้นเจ้าชายขี่ เอ๊ย ปืนต้นไม้ไปช่วยเจ้าหญิงตั้งแต่เด็กเลยน้า
-
โคตรชอบเรื่องนี้เลย
มาต่อไวๆ นะคะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ดูแลกันไปตลอดนะทั้งสองคน เอาใจช่วย
-
ต่างฝ่ายต่างแอบมองกัน
จนโต้งตัดสินใจขึ้นไปหาผิงอัน
พรหมลิขิตจริง ๆ
-
อย่างซึ้งอะ เจ้าชายโต้งงงงง :hao5:
แถมยังลูกผู้ชายตัวจริง ทำตามสัญญาสำเร็จด้วยนะ o13
-
ว้ากกกกกก โต้งผิงอันนนนนนน น่ารักกกก :-[
-
น่ารักมากๆ เลย
-
สนุกมากค่ะ ชิบเรื่งนี้มาก อยากให้มาอัพบ่อยๆน่ะค่ะ คนอ่านตั้งหน้าตั้งตารออ่านอยู่ค่ส
:mew1:
อยากอ่านฉากนั้นด้วยอ่ะ เมื่อไรผิงอันจะยอมค่า :haun4:
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:ขอบอกโต้งนี่แมนตั้งแต่เด็กเลยนะ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
น้ำตาซึม
อดีตจากมุมมองโต้ง บีบหัวใจจัง ผิงอันน่าสงสาร ฮือ
-
แปะไว้ก่อนค่อยมาอ่าน
-
สปอย:: ตอนต่อไป.. เสียเลือด หุหุ
ผมยืนอยู่หลังโซ่ยตี๋ โซย่ตี๋เอาตัวมาบังผมอยู่
" ซานหลง ส่งซี่ตี๋มา แล้วพี่จะไม่บอกคุณพ่อว่าโซ่ยตี๋เป็นคนที่ทรยศหักหลัง "
" ผมไม่ส่ง! พี่จะฆ่าซี่ตี๋! ผมไม่ยอมหรอก! "
โซ่ยตี๋บอก
ผมยืนร้องไห้โดยมีไก่โต้งที่ผมเลี้ยงไว้อยู่ในมือ ทุกอย่างดูวุ่ยวายไปหมด หน้าโซ่ยตี๋เปื้อนเขม่า ตัวเล็กๆของโซ่ยตี๋เปื้อนไปหมด
" ส่งซี่ตี๋มา! นกที่เท้าเหยียบพื้นไม่มีประโยชน์อีก ส่งมา! แล้วพี่จะไว้ชีวิตเรา! "
ผมพยายามดึงรั้งโซ่ยตี๋ให้ออกห่าง โต้งทิ้งผมไปอีกแล้ว เขาถูกยิง ถ้าผมต้องเห็นโซ่ยตี๋ตายไปอีกคน ผมยอมตายเองดีกว่า
" ฮึก.. โซ่ยตี๋ ปล่อยพี่ไปเถอะ "
" ไม่! พี่ถูกขังมาเกือบยี่สิบปี ผมยังไม่ได้ช่วยเหลืออะไรพี่ซักอย่าง ผมไม่มีทางส่งพี่ไปตายหรอก! "
ผมมองตั่วตี๋ทั้งน้ำตา พี่ชายคนที่ผมเพิ่งเคยเห็นหน้า แต่เป็นคนที่พรากทุกอย่าง พี่ใหญ่ฆ่าโต้ง และตอนนี้.. เขากำลังจะฆ่าผม
ก็บอกแล้วว่ามีเสียเลือด...
-
โอ้ยเครียด คนเขียนมาทิ้งบอมไว้อย่างนี้ ฆ่ากันเลยดีกว่า
-
ไม่น๊าาาาาาา
ไก่โต้งอย่าตายน่ะ
ไม่เอาๆๆๆ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ไก่โต้งตามไปจิกกี่ใหญ่เลย (ทำได้เรอะ)
โต้ง โซ่ยตี๋ จะไม่เป้นไร แล้วผิงอันจะรอดใช่มั้ยๆๆ
-
ตามมาอ่านด้วยคน แล้วก็เสียน้ำตาไปแล้วเรียบร้อย :monkeysad:
ผิงอันช่างน่าสงสาร ถูกกระทำเหมือนว่าไม่ใช่คน ไม่ใช่ลูกอย่างนั้นแหละ
ไม่ว่าจะเป็นตัวซวยหรือตัวนำโชคก็ถูกกระทำไม่ต่างกันเลย
จะโชคดีก็คงจะมีอยู่เรื่องเดียว ก็คือเรื่องที่เจอโต้งและได้รักกัน
ตอนนี้ก็มีคนที่รักและหวังดีอยู่รอบๆตัว ไม่ต้องเยอะแต่จริงใจก็พอ
ภาวนาว่าอย่าได้มีอะไรมาทำให้ผิงอันผู้บอบบางต้องแตกสลายไปเลย
แต่ดูจากสปอยล์แล้ว.......เอาใจช่วยให้ผิงอันเข้มแข็งและแข็งแรงขึ้น
เกิดมาในตระกูลใหญ่ก็ใช่ว่าจะดีเสมอไป สู้ๆนะผิงอัน โต้ง :L2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้ะ
-
คิดถึงผิงอันมากเลย เมื่อไรจะมาอ่ะ :ling3:
-
แง เป็นสปอยเสียเลือดที่น่ากลัวมาก
เมื่อไหร่น้องผิงจะได้อยู่อย่างมีความสุขซะทีน๊า (ที่ไม่ใช่อวสานอะคะ)
รอติดตามนะคะ :pig4: :กอด1:
-
คิดถึงผิงอันมากเลย เมื่อไรจะมาอ่ะ :ling3:
รอหน่อยนะคะ ความจริงแต่งเสร็จแล้ว แต่ตอนนี้มันมีการด่า บุพการี (ตาแก่ลู่ ) เลยเอมามาลงวันพ่อไม่ได้ รอพรุ่งนี้นะ :hao5:
-
รอตอนต่อไปนะคะ
ขอให้ทุกคนมีความสุขทั้งหมดเลย T T (ถ้าเป็นไปได้)
หนูผิงอันอินโนเซนส์น่ารักโครตๆๆๆๆ
ปอลอ รักน้องไก่กุ๊กมากๆ
-
- 10 -
ลบ
รอรีไรท์และอาจเปลี่ยนโครงเรื่อง
-
เครียดเลย :z3:
-
ตามต่อค่ะๆๆๆๆ
ตอนนี้พี่ใหญ่บุกมาแน่นอนนนนน (เดาจาก hint ครั้งที่แล้ว 555)
ใครก็ได้ช่วยตบเกรียนพี่ใหญ่กะท่านป๊าที
งมง๊ายยย งมงายยยย
พ.ศ.ไหนแล้วเนี่ย
*****
request เล็กๆค่ะ แหะๆ
อยากเห็น 3p จังเลยยยย ไม่ก็ฉากที่ว่า ทำไมคู่พี่น้องถึงชอบมอก็ได้ค่ะ มันคาใจๆๆๆๆ :mew6:
-
น้องคนนี้ ถ้าจะไม่อันตรายนะะ :mew5:
-
ฮาอ้ะ!!!!! 5555+ นี่ขนาดขำไม่ออก
-
จะเป็นอย่างไรต่อไปไหน คราวนี้จะเก็บพี่ผิงอันเลยเหรอ
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
แอบขำเบาๆ ตอนท้าย :hao7:
-
ครึ่งตอนแรกก็อยู่หนุกหนานน่ารักดีนะ แต่ไอ้ตอนท้ายจากที่สปอยไว้ :ling1: ........ ไม่เอาดราม่าได้มั้ยเนี่ย :katai1: :katai1:
-
มาจนคบ ร้อยเปอร์แล้วค่ะ ตอนนี้มาช้าหน่อยเพระาต้องแก้บท เห็นคุณ me22893 รีเควสมาบอกว่าอยากอ่านตอนมอกับจ้าวกับเท็ตจัง เลยเอามาลงให้ก่อน แต่ไม่รู้ว่าทำให้อยากอ่านเพิ่มหรือเปล่า
ส่วนไอ้ที่สปอยไปตอนที่แล้ว.... มันเอามาลงไม่หมดอ่ะ :hao5: ตัดตอนไปลงบทหน้าแทนนะคะ
ป.ล. บทหน้ามีเสียเลือด.... แต่เลือดแบบไหนคงรู้เนอะ เฮ่อๆๆๆ
ป.ล.สอง ช่วงนี้เรากำลังวิ่งสมัครงาน(หลังจากที่งานประจำที่ทำอยู่ เงินน้อยเกิ๊น) เราเลยอาจจะมาต่อช้าหน่อยนะค้าา
มาบอกแค่นี้แหละ เฮ่อๆๆๆๆๆ
-
ชอบโซ่ยตี๋ พูดเป็นต่อยหอยเลย จับมันอยู่กับมอคงรำคาญหูอะ555555555555555555
โอ๊ยไอ้พวกนี้ ลืมตาดูโลกหน่อยนี่มันจะ2014แล้วพวกแก
มีสมองไว้กั้นหูหรือ!!!!!! ถ้าโต้งเป็นไรไปผิงอันจะอยู่อย่างไงงงงง
-
ข้าศึกโจมตีแล้วเหรอ
แล้วจะหนีกันอย่างไรละเนี้ยะอยู่บนเกาะ
-
อ่านเสร็จ หลุดคำว่า เฮ้ย เสียงดังเลยอะ
เหมือนจะได้บรรยากาศครอบครัวนิดๆเมื่อกี้
ไหงมีคนเอาปืนมาจะยิงล่ะ
แงแง
ขออย่าให้ใครเป็นอะไร :hao5:
-
อ่านแล้ว... สงสารผิงอันมากกกกกกกกก ปลื้มในความรักอันมั่นคงของโต้งมากกกกกกกกกก ชอบมอนะ ตลกดี
สรุปแล้ว..ถึงเรื่องนี้จะดราม่าแต่ไอก็ชอบนะคะ ติดตามค่ะ! :katai2-1:
-
กำ แล้วจะเป็นงัยล่ะเนี้ย เมื่อไหร่จะมีความสุขอะ แล้วโต้งจะเป็นรัยมั้ยอะเนี้ย
-
สุขได้ไม่นานตระกูลอันตภารมาอีกแระ
-
" มหันตภัยร้ายจากนายตระกูลลู่ "
เดี่ยวปั๊ดเลย :angry2:
ตามมาทำไมมม? เดี่ยวเจอครับ :ruready
ปล.แว่นตี๋น่ารัก :o8:
-
หวังว่าน้องเก้า จะไม่จากไปอีกคนนะ :mew6: :mew6:
-
:katai1: :katai1:
-
จริงๆผิงอันก็แทบจะไม่ได้เหยียบแผ่นดินอยู่แล้วล่ะ
หนีตลอด จะไปที่ไหนก็ไม่พ้นเงื้อมมือพ่อตัวเองสักที
ถ้าจับกลับไปไม่ได้ก็ต้องฆ่าอย่างเดียวใช่ไหมเนี่ย
แล้วคราวนี้จะหนีรอดอีกหรือเปล่า จะมีใครเป็นอะไรไหม
ขอให้หนีรอด ขอให้ปลอดภัยทุกคน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:a5: จ๊าก ระหว่างตอนบรรยากาศก็เครียดอยู่แล้ว ถึงจะมีมอและโซ่ยตี๋มาให้ฮาได้บ้าง
แต่พอตอบจบเท่านั้นล่ะ เหมือนวางระเบิดไว้แล้วก็ตัดฉับเลย ค้างมาก :katai1:
ถ้าดูจากสปอยก็คงเป็นพวกพี่ใหญ่ที่ถือปืนมาบุก แต่ แล้วโต้งจะโดนยิงเลยไหม ตรงไหน ยังไง อย่าเป็นอะไรมากนะ
แล้วที่โซ่ยตี๋บอกว่าจะปกป้องนี่คงไม่ให้ปกป้องจนตัวตายไปง่าย ๆ อีกคนหรอกนะคะ กลัวจัง
น่าสงสารชีวิตน้องผิงตอนนี้พอหมดประโยชน์กลายเป็นตัวซวยก็ถึงกะโดนสั่งเก็บ จากพี่และพ่อของตัวเอง
อย่างงี้โต้งคงต้องหาทางกำจัดพ่อน้องผิงให้ได้ซะแล้วไม่งั้นชีวิตน้องผิงคงหาความสุขไม่ได้แน่นอน
แล้วยกมือขอตอนพิเศษของน้องมอด้วยคนนะคะ แหมกำลังจะเล่าอยู่แล้วว่าตอนอยู่ที่ญี่ปุ่น น้องจ้าวทำอะไร
อาโซ่ยตี๋ดันมาขัดซะก่อน เสียดายจัง รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
มากันแล้วเหรอเนี่ย
จะชุลมุนวุ่นวายแค่ไหนนะ
แต่พ่อของผิงอันนี่บ้าไปแล้วแน่ๆ
แล้วคิดจะฆ่าลูกตัวเอง
เพื่อชื่อเสียง เพื่อตัวเองทั้งนั้น :m16:
-
โอ้ยเครียดดดด ดารม่ากระจาย
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่พล๊อตเรื่องน่าติดตามมาก แล้ววิธีการเล่าเรื่องก็น่ารักดีครับ สงสารผิงอันจัง เหมือนลาพันเซลเลย หวังว่าจะแฮปปี้เหมือนลาพันเซลนะครับ :hao3: จะติดตามเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ รบกวนคนเขียนมาต่อบ่อยๆนะครับ ผมขอกด+1 ติดสินบนก่อน มาไวๆน้า :mew2:
-
อยากฆ่าล้างโคตรอิตระกูลลู่ เนี่ยจริงๆเลย (ยกเว้นซี่ตี๋กับโซ่ยตี๋ไว้สองคนแล้วกันนะ อิอิ)
แม่มเป็นบ้าทั้งตระกูลจริงๆเว้ย
-
ผิงอัน หนุ่มเอ๋อกับเด็กข้างบ้าน
Chao Part
จิ้ม >>> Teatimes's Blog (http://teatimes13.wordpress.com/)
ตอนพิเศษนี่อยู่ๆมันก็แวบขึ้นมาในหัวค่ะ เป็นตอนพิเศษที่มีคนขอมาอย่างล้มหลาม (สำหรับ Teatimes 2 คนขึ้นไปเรียกว่าล้นหลามค่ะ) ตอนนี้เป็นตอนของจ้าวที่แพลนไว้แล้วว่าจะเอาลงลงหลังจากจบตอนของพระเอง (นายโต้ง) แต่แบบว่า...กว่าจะจบพาร์ทอาซ้อกับโต้ง คงอีกประมาณ.... ชาติเศษ เพราะงั้น เอาไปอ่านพลางๆก่อนนะคะ เป็นตอนของจ้าวที่ยังเด็ก ก่อนเจอกับมอ แล้วก็คงต่อยาวไปถึงตอนที่มอถูกกิน เฮ่อๆๆๆ :z1: แต่จะเอาลงใน blog อย่างเดียวนะคะ เพราะกลัวเนื้อหาไม่ติดต่อกัน
ตอนหน้าเจอกับตอนของอาซ้อค่า ( ปั่นอยู่... :katai4: )
อ่อ อ่านแล้วกลับมาเม้นท์ให้กำลังใจที่เล้าได้นะคะ จะได้รู้ว่าชอบหรือไม่ชอบ (แต่คนแต่งชอบค่ะ :z1:)
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
:katai2-1:
-
ไม่รู้ว่า จะขำ หรือจะสงสาร จ้าว ดีอะ 555 ชีวิตออกแนวรันทดแต่เด็กนะ 5555555555
-
ขอตอนมอกับสองเท็ตสึโอะแบบเต็มๆสักทีค่ะ :oo1:
-
สงสารอาซ้อเป็นอย่างมาก โต้งอย่าทำให้ซ้อเสียใจ เตือนล่วงหน้าไว้ก่อน
-
โถ ชีวิตน้องจ้าวที่แท้ก็ต้องเหนื่อยกะโต้งมาตั้งแต่เกิดเลยเหรอเนี่ย
ดีที่จ้าวแค่เป็นเด็กเก็บกดไม่กลายเป็นเด็กขี้อิจฉาไปด้วย
เพราะพ่อก็ทำเกินไปลูกตัวเองก็ยังเล็กแท้ ๆ ทั้งฝึกหนัก ทั้งโดนตบ น่าสงสารอะถึงจะเป็นหน้าที่ก็เถอะ
แล้วโชคดีนะที่โต้งโตมาตัวใหญ่กว่าจ้าว จากที่บรรยายถ้าโต้งยังน่ารักจิ้มลิ้มจนโต
น้องมอคงโดนโต้งแย่งจ้าวไปแน่เลย 555 อยากให้ถึงตอนน้องมอเจอสองพี่น้องเท็ตสึโอะเร็ว ๆ จัง
รอติดตามทุกคู่ ทุกตอน และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
ม้ายยยยยยย
พาร์ทจ้าวแบบว่าสั้นมั่กๆเลยค่ะ
อยากได้ตอนที่ปิ๊งมอ แง้วๆ
อยากรู้ว่ามอจะโดนจีบยังไง 55555
*********
ขนาดจ้าวยังบอกผิงอันเป็นนกที่สวยกว่าเจ้าหญิง
แสดงว่าต้องสวยมากๆๆๆๆๆๆแน่ๆ มีใครเป็นไอดอลไหมค้า จะไปหารูปมาดู *0*
-
สงสาร มากกกกกกกกกกกกก
ในชีวิตจริงมีนะคะ หมอดูที่ทำนายเรื่องเด็กคนนึงจะนำพาความซวยมาให้ตระกูล เลยกลายเป็นว่าเด็กคนนั้นซวยเพราะปากหมอดูนั่นแหละ :beat: เจอหมอดูแบบนี้อยากจะกระทืบให้ไส้ไหล :z6: แต่ก็ผิดที่คนฟังด้วย เชื่อเป็นตุเป็นตะจนทำอย่างนั้นกับลูกตัวเองได้ยังไง เหมือนกับพ่อผิงอันเลย :katai1:
โต้งนี่เจ้าชายตัวจริงแท้ ๆ เลย รักมั่นคงมากอะ ตอนแรกก็ยังคิดอยู่นะว่ามันจะได้สักกี่น้ำ แต่จนถึงตอนนี้ โต้งพิสูจน์แล้ว คนอ่านเชื่อเต็มหัวใจแล้วค่าา :mew6: แล้วตอนล่าสุดนี่ถูกตามล่าซะแล้วโต้งจะเป็นไรไหม
ไอ้ความล่มจมของตระกูลเนี่ย เท่าที่เห็น ทำตัวเองทั้งนั้นเลยตระกูลลู่ ต่อให้ผิงอันเท้าไม่แตะพื้นทำตัวอย่างนี้ก็อยู่ได้ไม่นาร๊อก :katai3:
อยากอ่านตอนของมอ จ้าวและเท็ตจัง ฮี่ ๆ :hao7:
-
เพิ่งได้มาอ่าน สนุกจังค่ะ
สงสารจ้าวนิดๆแต่ขำมากกว่า //จ้าวตบดิฉัน
-
ยังรออยู่นะคะ :man1: มาต่อเถอะๆๆๆ :call:
-
โต้ง พาพี่ผิงอัน หนีพวกเราไปนานแล้ว กลับมาเถอะนะ :hao5: :hao5:
-
เพิ่งมีโอกาสได้มาอ่านในตอนที่คนเขียนห่างหายจากการอัพไปนานแล้ว
อยากให้มาต่อนะ คือติดแล้วอ่ะ
อ่านแล้วสนุกมาก
โต้งอ่ะ เป็นพระเอกในฝันของเราเลย แสนดีที่ 1 o13
ผิงอัน ก็น่ารัก น่าทะนุถนอม
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายมากค่ะ อยากให้มาต่ออ่ะ งื้ออออออออออออ :katai1:
-
ชอบบบบบบบบ อยากอ่านต่ออ่ะๆๆ :katai1:
-
แหมมมมม :katai1:
-
เห็นมีคนมาทวงนิยายจนผิงอันถูกขุดขึ้นมาหน้าหนึ่งแล้วเขินจัง :-[
แต่อยากจะบอกว่าช่วงนี้ยังไม่ได้แต่งเพิ่มเลยค่ะ ได้แต่สิงเล้าอ่านงานนิยายคนอื่น(โดนโบก)
แต่เอาเป็นว่ายังไงๆก็ไม่ทิ้งผิงอัน(และนิยายเรื่องอื่น)แน่นอนค่ะ แค่ขอเวลาคนแต่งหาฟีลกับปลายทาง(ตอยจบ)ก่อน แล้วจะรีบเอามาลงให้นะคะ
รักคนอ่านและคนที่เฝ้ารอทุกคนเลยค่ะ :mew1: :pig4:
-
เข้ามาตามด้วยคนค่ะ
อ่านไปลุ้นไป :katai4: :katai4:
-
ป่านนี้ พี่ผิงอัน กับ โต้ง จะเป็นไงบ้างนะ คิดถึงๆๆๆๆ :hao5:
-
ตามอ่านทันแล้ววว ทำไม่ท่านพี่ตัดจบได้ค้างเช่นนี้!!! แงๆๆอย่าดราม่ามากนะ ค้างๆๆ สงสารน้องเขาบ้างเต๊อะดราม่ามากแล้ว:z3: :z3: :z3:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:หายไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :call: :call: :call: :call: :call:
-
คิดถึงงงงงงงงง :o12:
คนเขียนพาทีมนักแสดง หายไปไหน?
หรือว่า โดนลักพาตัว
กลับมาเถอะ เดี่ยวเราจะเอาเงินไปไถ่ตัว :hao5:
-
รอร๊อรอ
:z3:
-
รอๆยังไงก็รอค่ะ :call:
-
น่าเสียดายเรื่องนี้จัง อยากอ่านต่อจริงๆ คิดถึงพี่ผิงอันกับโต้ง
-
เหมือนกันเลย คนแต่งหายไปไหนแล้วจ๊ะ TAT
-
เพิ่งเริ่มอ่าน
มารอติดตาม ^^
-
แฮะๆ มีคนมาทวงนิยายอีกแล้ว(เขินจัง) ความจริงคนแต่งก็ไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ วนเวียนอยู่ในเล้านี่แหละค่ะ เพียงแต่ว่าตอนนี้ยังแต่งนิยายไม่ได้น่ะค่ะ เพราะช่วงนี้ต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยมาก(ไม่นับที่หายไปช่วงแรกนะคะ อันนั้นมันแต่งไม่ออก)
ส่วนสาเหตุที่ต้องเข้าโรงพยาบาลก็เพราะ teatime ท้อง แล้วมีภาวะแท้งคุกคามน่ะค่ะ (หมายถึงว่าอาจจะแท้งน่ะค่ะ) ซึ่งโอกาสที่จะเสียน้องไปมีเยอะมาก เลยได้แต่นอนอยู่ในห้องกับต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลบ่อยๆน่ะค่ะ
แต่สำหรับคนอ่านไม่ต้องตกใจนะคะ ยังไง teatimes ก็ไม่ทิ้งนิยายที่แต่งแน่นอนค่ะ (แต่จะมาเมื่อไหร่ไม่รู้นะ :เฮ้อ: ) ถ้ายังไงก็อดใจรอหน่อยนะคะ ถ้าว่าง+แต่งเสร็จเมื่อไหร่จะเอามาลงต่อแน่นอนค่ะ
ปล.เห็นผิงอันกลับมาขึ้นหน้าแรกนี่แอบตกใจเหมือนกันนะ เฮ่อๆ :o8:
-
ส่งกำลังใจช่วยให้ คุณแม่กับน้อง แข็งแรงปลอดภัยทั้งคู่นะคะ :กอด1: :กอด1:
ดูแลตัวเองมากๆ นะ แข็งแรงดีแล้วค่อยกลับมาแต่งนิยายก็ได้ค่ะ รอได้เสมอ ไม่ต้องรีบเดี๋ยวจะเครียดเกินไป พักผ่อนๆๆๆ :oni3: :oni3:
-
สนุกมาก อยากให้หลุดพ้นจากตระกูลนกน้อยนี่เสียที
-
:hao5:ผิงอันน้องรอพี่มาห้าเดือนเเล้วนะ เมื่อไหร่พี่จะกลับมาอ่ะ
-
คิดถึงไก่โต้งจังเลย มาต่อเถอะนะค๊าาาาาาา
-
:กอด1: คิดถึงนะค้า
-
:pig4: แวะมาเป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ จะรอเสมอ
ท้ายนี้ขอให้ ซุ่นลี่ผิงอัน ราบรื่นปลอดภัยสำหรับการคลอดนะคะ
-
รอ ร๊อ รอ
-
เม้นๆ รอๆ ไม่ปล่อยให้ขาดรีพลายเกิน3 เดือน อิๆ
-
เราจะไม่ยอมปล่อย แม้ว่าเธอจะอยากไป :katai4: :katai4:
-
กำลังลุ้นๆเลยค่ะ หวังว่าคงมีโอกาสได้อ่านต่อ
ไม่ทราบว่าตอนนี้เป็นยังไง ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะคะ
-
เข้ามาดันกระทู้ค่ะ :katai2-1:
-
เข้ามาดันครับ รอ ฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
-
:o12: :o12:
-
:mew6: :mew2:
-
จะรอคอยผิงอันต่อไปค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาเจอ เนื้อเรื่องน่าสนใจมากๆเลยค่ะ ^^
-
คิดถึงT^T
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากกก ชอบมากๆเลยค่ะ ...ยังรอให้ผู้เขียนมาต่อนะคะ
-
คิดว่า น่าจะกลายเป็นคุณแม่ไปแล้ว เลยไม่มีเวลาแต่งต่ออ่ะครับ
เสียดายจัง นิยายสนุกมากจริงๆ
-
แอบมาลบ อาจรีไรท์ใหม่เป็นเรื่องสั้นแทนนะคะ
ลบตั้งแต่ตอนที่5-10 ตอนพิเศษยังอยู่ค่ะ
คิดว่าซักวันคงได้มาต่อ (อย่าด่าเราเลยน้าาา กำลังพยายาม :hao5: )
-
เข้าใจไรท์ :mew1: :mew1: :mew1:
ไรท์ ก็พยายามเขียนให้ดีที่สุดอยู่แล้ว
โต้ง แต่งงานกับผู้หญิงหน้าซาละเปา
ที่มอบอกว่า ให้ฟรีๆก็ไม่เอา
แล้วมันยังไงต่อนะ อยากรู้ อยากอ่าน :ling1: :ling1: :ling1:
มาเจอตั๋วตี๋ ซี้ตี๋ โซ้ยตี๋ ก็งงงงงงงวย
อยากอ่านเรื่องของเจ้า มอ
มอ มีแฟนสองคน ยังไง จีบพร้อมกันหรอ อยากรู้ :ling1: :ling1: :ling1:
รอ ไรท์ อะ :mew1: :mew1: :mew1:
แค่ยังคิดถึง เด็กเอ๋อ กับโต้ง มากกกกกกกกกกกก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รีถึงตอนที่หกแล้วแต่ค่อยมาลงทีเดียว น่าจะสิบตอนจบไม่รวมตอนพิเศษ><
-
สู่ๆ ผิงอันสู้ๆ :katai1: :katai1:
-
รอนานมากก ไม่มาต่อสักที
-
มาเถอะน๊าาาาาา