หมอ(โดน)ฟัน ตอนที่ 40
“หาย ฮึก ไปไหนมา” ผมถามเสียงสะอื้นหลังจากร้องไห้จนความกลัวหายไป และเริ่มคิดได้
“ไปห้องน้ำครับเลยเอาขยะไปทิ้งด้วย” ตอบแล้วจูบซับน้ำตาให้ผม แต่น้ำตาผมกลับไหลออกมา เคยเป็นไหมกลัวไปต่างๆนาๆถึงแม้ว่าจะคลี่คลายแล้วแต่น้ำตาก็ไหลไม่หยุดอยู่ดี
“โอ๋ๆ นิ่งซะนะพี่อยู่นี่ น้องเกลไม่ต้องกลัวนะ คิดว่าพี่ทิ้งไปหรือไง หืม” ฟิกปลอบผมแล้วถามกลับ ผมก็ได้แต่พยักหน้า
Figger’s part
“ฮ่าๆๆๆ” ผมหัวเราะอย่างอดไม่ได้ ตอนแรกก็ตกใจนะที่เข้ามาในเต็นท์เห็นเมียตัวเองนอนร้องไห้สะอื้นนึกว่ามีใครเข้ามาทำอะไรเมียผมตอนผมไปเข้าห้องน้ำ ตอนที่ผมดึงมากอดตัวนี่สั่นกลัวสุดๆเลยพอจะเข้าใจขึ้นมานิดๆ
“โอ๊ะ ไม่หัวเราะแล้วครับ อย่าร้องนะเดียวตาบวมไม่สวย” ผมหยุดหัวเราะแล้วรีบปลอบเมียทันทีเมื่อเห็นเบะปากจะร้องอีก
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ” แม้จะสะอื้นแต่ก็สั่งด้วยน้ำเสียงที่เอาแต่ใจ
“ครับ” ผมจูบที่หน้าผากแล้วค่อยเลื่อนมาที่ปากเล็กๆที่ผมจูบไม่เคยเบื่อและไม่คิดจะเบื่อด้วย
“กลัวพี่ทิ้งไปจริงๆเหรอ” ผมถามยิ้มๆหลังจากจูบปลอบจนพอใจและหวิดจะจับเมียกด(ปลอบ)อีกรอบ
“เออนะซิ” น้ำเสียงเกือบจะกลับมาเป็นเกลคนเดิมแล้วอีกนิดหนึ่ง
“บ้า ใครจะทิ้งออกจะรักขนาดนี้” ผมจับหน้าเกลให้เงยขึ้นและสบตาผม ยังเห็นความกลัวนิดๆในแววตาเกล
“ใครจะไปรู้ละ ลองตื่นมาไม่เจอกันบ้างจะรู้สึก” มองผมตาขวางเสียงแว้ดๆกลับมาแล้ว
“ฮ่าๆ แสดงว่าต้องอยู่ด้วยกันตลอด ถ้าไม่อยู่ด้วยกันละ โอ๊ยยยย” เจอจิกที่หัวทันทีมือไวไม่เคยเปลี่ยน
“มึงจะไปไหน” ทั้งน้ำเสียงและแววตาหาเรื่องเต็มที่จ้องผมเขม็ง
“เฮ้ยๆ คิดไปไหนเนี่ยพี่หมายถึงเวลาเกลหรือพี่กลับบ้านไรงี้ละ จะอยู่แล้วก็นอนคนเดียวได้ไหม”
“จะเอาไปด้วยที่ทีไม่ให้ห่าง” บอกผมเสียงสั่นๆ อ๊ากกกก น่าร้ากกกกกก
“จริงอ่ะ” ผมถามอีกเกลพยักหน้าแล้วถลามากอดผมแน่น
“สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งกันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฟิกจะอยู่กับเกลไม่ไปไหน เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เกลขาดฟิกไม่ได้อย่าทิ้งเกลไปไหนนะ” แอบอึ้งนิดๆแฮะ นานจะเจอเกลโหมดนี้
“สัญญาซิ” เร่งผมแล้วตบกลางหลังดังอั่ก
“ครับ พี่สัญญาจะไม่ไปไหนจะอยู่กับเกลจากนี้และตลอดไป สัญญาครับ ที่รัก” ผมพูดหนักแน่นจูบที่ขมับเกล
“อือ” เกลกอดผมแน่นเข้าไปอีก อ๊าก อยากอีกรอบจังเลย เฮ้ออออออ ไม่ได้กอดเกลนานความหื่นและกามผมขึ้นพึ่งพรวดทะลุเพดานโลก อยากจะกอดเกลทั้งวันทั้งคืนแต่ก็เป็นห่วงสภาพร่างกายเมียกลัวจะทนไม่ไหวหักออกเป็น 2ท่อน
“ขอโทษนะ เจ็บไม๊” เกลลูบรอยที่เกลกัดผมตอนแรกก็ไม่นะตอนนี้รู้สึกแสบแล้วก็เจ็บนิดๆแฮะ
“ไม่ครับ แค่นี้สบาย” ตอบคลายกังวลให้เกล
“กี่โมงแล้ว” ถามผมแล้วนั่งพิงอกผมกอดเอวผมแน่น สงสัยจะกลัวผมหายจริงๆแฮะ แบบนี้ผมรักตายเลย
“เกือบตี 5 แล้ว” ผมเอื้อมมือไปหยิบไอโฟนดูเวลาได้ยินเสียงคนแว่วๆด้านนอก
“อยากดูพระอาทิตย์ขึ้น”
“ไหวเหรอ” ถามย้ำด้วยความเป็นห่วงเจอจัดมา 2 คืนติดกลัวจะไม่ไหว
“อยากดูแสงอาทิตย์แรกในวันเกิด” ดันตัวขึ้นมองหน้าผมยิ้มซะหวานอ้อนนิดๆ แบบนี้ใครจะกล้วขัดละ
“ครับ งั้นก็ลุกไปล้างหน้าล้างตา เอ้าลุก” ผมดันตัวเกลให้ลุก
“อือ จูบก่อน” พูดเองแล้วก็หน้าแดงเอง น่ารักจริงเมียผม แล้วก็จัดให้ตามที่เมียเรียกร้องของชอบอยู่แล้ว
“พักหน่อยไม๊” ตอนนี้กำลังเดินขึ้นภูกระดึงกันครับ เดินมาได้สักระยะแล้วแล้วผมก็ถามคำถามนี้แทบจะทุก 5 นาที กลัวเมียไม่ไหว
“ไหวอยู่ จะถามไรบ่อยๆเนี่ยไม่ไหวจะบอกเอง” เจอแว้ดมาเป็นชุด ก็เค้าเป็นห่วงอ่ะ
“คร้าบๆ” ผมตอบแล้วเดินเงียบไปตลอดทางคนเดินตามหลังก็ยิ้มๆกับคู่ผม เดินจับมือกันมาเรื่อยๆหยุดถ่ายรูปกันบ้าง
“โกรธเหรอ” เกลดึงมือผมให้หยุดแล้วถาม
“หืม เปล่านี้” งงนะนี่ ใครโกรธใคร
“ก็เห็นเงียบไม่พูด” บอกเสียงเบาก้มหน้า
“หึหึ ไม่ได้โกรธครับ คิดเล็กคิดน้อยนะเรา” ผมโยกหัวเกลพูดยิ้มๆ
“จิ๊ รีบเดินไปเลย” ว่าผมทั้งๆหน้าแดง อดใจไม่ไหวเลยดึงมาจุ๊บเร็วๆโดนทุบไหล่เป็นของแถมด้วย
ยิ่งขึ้นสูงก็ยิ่งหนาวคนก็ยิ่งเยอะมากันกุล่มๆ กลุ่มเพื่อนกลุ่มครอบครัวเป็นคู่รักแบบผมก็มีนะ ผมพาเกลไปที่จุดชมพระอาทิตย์ขึ้นด้วยความที่ขึ้นมาช้ามุมดีๆเลยมีคนจับจองไปแล้วเลยต้องหามุมอื่นแต่ก็เห็นพระอาทิตย์ได้สวยเหมือนกัน
วู้ววววววววววว
เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อแสงแรกของวันโพล่ขึ้นมาเสียงชัตเตอร์ของแต่ละคนก็ดังขึ้น
“แฮปปี้เบิร์ทเดย์ครับ น้องเกลของพี่ฟิก” ผมถอนจูบออกมาพูดชิดติดปากเกล
“รักฟิกที่สุด” อยากจะกรี๊ดให้ลั่นภู ได้ยินที่ไรแก้มผมจะแตกทุกที
“รักเกลที่สุดเหมือนกัน” แล้วก็จุ๊บเร็ว เพิ่งสำนึกได้ว่ามีคนอยู่รอบตัวเยอะ
“มาฉลองแบบนี้ด้วยกันและตลอดไปนะ” ผมบอกเกลยิ้มกว้างเลยพยักหน้ารัวๆ ดึงผมเข้ามาจูบ เอาเถอะเขาไม่รู้จักหรอกว่าผมเป็นใคร เดินเก็บภาพที่ระลึกกันอีกนิดแล้วก็ลงข้างล่างกันเมื่อเกลบอกว่าหิว
“อร่อยอ่ะ แต่ถ้าร้อนหน่อนก็ดีเนอะ” ตั้งแต่ลงมาก็กินไม่หยุดแคบหมูหมดไป 1 ถุงใหญ่ๆตอนนี้กำลังกินถุงที่สองรอให้ผมอุ่นน้ำต้มยำที่แยกใส่กระบอกมาต่างหากแค่เอากุ้ง หอย ปลาหมึกที่ต้มแยกต่างหากมาใส่ถ้วยแล้วเทน้ำซุปลงไปก็เป็นอันกินได้แต่ต้องทำซุปให้อุ่นนิดๆก่อน
“อ๊ะ” ผมอ้าปากรับแหนมเนืองที่จิ้มกับน้ำพริกตาแดงที่เกลป้อนตามด้วยข้าวเหนียว รุ้สึกของคุณเยียร์จริงๆกับสะเบียงพวกนี้
“อา อร่อยเนอะ” หลังจากชิมต้มยำแล้วก็เป็นที่พกพอใจ หันมาป้อนผมแล้วยิ้มกว้างให้แล้วพวกผมก็นั่งกินไปเรื่อยๆพลัดกันป้อน ไม่นานก็หมดผมเก็บซากต่างๆจะเอาไปทิ้งแต่เกลดึงไปถือเอง
“เกลเอาไปทิ้งเอง พี่เก็บเต็นท์เหอะ” ยิ้มให้ผมนิดๆแล้วเดินเอาขยะไปทิ้งผมก็เก็บของที่เหลือจนเกลกลับมาก็จูงมือเอาเต็นท์ไปคืนเจ้าหน้าที่บอกขอบคุณเล็กน้อยแล้วกลับไปที่รถเพื่อกลับโรงแรมที่เปิดทิ้งไว้
“อา เตียงจ้าเกลกลับมาแล้วววว” เข้าห้องมาได้ก็พุ่งเข้าหาเตียงทันทีนอนแผ่หราหมดแรง
“นอนสักนิดก่อนไม๊ค่อยไปต่อ” ผมวางของแล้วเดินมานั่งข้างเกล
“ฟิกแหละต้องนอนขับรถมาตลอดทางเลย” เกลดึงผมให้นอนลงแล้วก่ายผมทันทีไม่นานเราสองคนก็หลับ
“กี่โมงแล้ววะ” ผมขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาจะลุกขึ้นแต่ก็มีอะไรบางอย่างทับอยู่ เมียนั้นเอง หลับสบายเชียว ผมก้มลงหอมแก้มนวลคงเพลินไปหน่อยเจ้าของเลยประท้วง
“อื้อ พอแล้ว” ผลักหน้าผมออก แต่ฟิกเกอร์ผู่ที่ไม่เคยพอก็คว้าคอเมียมาจูบแทนจนพอใจถึงปล่อยออกมา
“ลุกเลย จะไปอาบน้ำแล้ว” ผลักผมแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำหน้าแดงแล้วคิดว่าจะได้อาบคนเดียวเหรอฟิกน้อยตั้งขนาดนี้อย่างน้อยต้องโดนถล่มสักประตูสองประตู ว่าแล้วก็วิ่งตามเมียเข้าห้องน้ำไป
“อูย” ลูบสะโพกตัวเองเบาๆแล้วมองค้อนผม
“ไม่เคยจะพอดี ล้นตลอด” ผมยิ้มรับไม่สนสายตาแง่งๆที่มองมา ก็อยากน่ารักเองทำไมละ เลยเจอจัดหนักข้างกำแพงแทบร้าว
“อาหารมาแล้ว กินก่อนนะ อย่าเพิ่งอารมณ์เสียเดี๋ยวไปเชียงคานรูปถ่ายออกมาจะไม่สวย” ต้องรีบเอาใจเดี๋ยวงอนหนักผมจะซวย
“เหอะ” ตักข้าวเข้าปากมองเคืองๆ แต่ก็ไม่นานเดี๋ยวก็กลับมาแว้ดๆเหมือนเดิม
“คนเยอะจัง” คนข้างตัวนี่รู้สึกจะตื่นเต้นไปทุกอย่าง
“เพิ่งเคยมาเหรอ” ผมถามจัดการล็อครถแล้วเดินจูงมือเดินดูของต่างๆ
“ครั้งที่ 2 อ่ะ ไม่ค่อยมาอะไรแบบนี้เท่าไร่ ปกติลงใต้ไม่ก็ไปต่างประเทศ” ผมพยักหน้ารับ
“ฟิกละ” แล้วดึงมือผมไปที่ร้านที่จัดออกวินเทจหน่อยๆ แต่ดูๆไปก้วิทเทจแทบทุกร้าน
“ครั้งแรก” เกลหันมาทำตาโตใส่แล้วหรี่ตามอง
“จริงๆ มันไม่มีอะไรให้ที่ยวนี่คนส่วนมาก็มาแค่ถ่ายรูปแล้วก็กลับอ่ะ” พยักหน้าเหมือนจะเชื่อแล้วเดินดูของต่อ เจอของกินอะไรหน้าอร่อยก็กวาดเรียบ
“เค้กๆๆ เค้กแยมองุ่นด้วย” แล้วก็ลากผมเข้าร้านทันทีจัดการสั่งรัวพนักงานจดแทบไปม่ทัน
“กินเยอะ” ผมพูดลอยๆ
“จิ๊” หน้าตูมทันที
“อ้วน” ว่านิ่งๆมองไปรอบร้าน หน้ายิ่งหงิกหนักหว่าเดิม ก็เป็นซะแบบนี้เลยยิ่งอยากแกล้งเข้าไปอีก
“เลี้ยงไม่ไหว” อีกนิดกำลังสนุก ฮ่าๆๆ ตอนนี้หน้าแดงจ้องผมเขม็งเลย น่ากลัววววว
“ช่างซิ ง้อไง” และแล้วก็งอนสะบัดหน้าใส่ผมปากนี่แหลมเชิดทีเดียว
“จะถึงจมูกแล้ว เดี๋ยวก็ทิ่มทะลุหรอก” ผมจิ้มปากแหลมๆ เกลก็ปัดมือผมออก
“ยุ่งไรละ” งอนเต็มอัตรา
“อ่าว ก็นี่เมียอ่ะไม่ยุ่งกะเมียให้ยุ่งกะหมาที่ไหน โอ๊ยย!!” เจอกัดหูครับพูดถึงหมาก็เจอกัดเลย
“เจ็บ เกล ปล่อยก่อนเร็ว คนมองแล้ว โอ๊ย!! เจ็บจริงๆนะ” กว่าจะปล่อยหูแทบขาด
“ว่ากูทำไมละ” แน่ะพอโกรธทีไรพูดไม่เพราะตลอดเลย
“พูดเพราะๆซิครับ ที่ว่าเค้าหยอกหรอก รักดอกจึงหยอกเล่น นอกจากคิดมากแล้ว ขี้แยขึ้นแล้ว ขี้งอนขึ้นด้วยนะเราเนี่ย งอนไรบ่อยๆคนง้อขี้เกียจง้อขึ้นมาทำไง” เหมือนจะพูดให้มันดีขึ้น
“ช่างซิ” เสียงสั่นมาเชียว เฮ้ออออ
“มีเมียเจ้าน้ำตาเพิ่งรู้นะนี่ หันมานี่ อย่าดื้อ” ผมบังคับจนเกลหันหน้ามาตากลมีน้ำตาคลอนิดๆ ช่วงนี้อ่อนไหวง่ายจังเลย
“อย่าร้องซิ หยอกเล่นนิดหน่อยเอง” ผมพูดสียงอ่อนยิ้มหล่อๆให้
“กูไม่ชอบ อื๊อ เจ็บนะ” ผมหยิกปากที่พูดไม่เพราะ
“พี่ก็ไม่ชอบเหมือนกันที่เกลพูดไม่เพราะ” ผมบอกเสียงเรียบๆให้รู้ว่าผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน
“ขอโทษ” ก้มหน้าน้ำตาหยดทันที
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับคนมองแล้วนะนี่ เงียบก่อนเร็ว” ผมเช็ดน้ำตาให้ อยากจะดึงมาจูบจริงๆ ตาๆแดงๆจมูกแดงๆ เห็นแล้วต่อมหื่นกำเริบ
“ยิ้มก่อนเร็ว” เกลหันหน้าหนีทุบแขนผม
“ดีกันแล้วใช่ไหมครับ งั้นขอเสิร์ฟของที่สั่งเลยนะครับ” พนักงานเดินเข้ามาถามพร้อมกับเสิร์ฟยิ้มให้พวกผมสองคน แต่เกลนี่หน้าแดง
“แฟนน่ารักนะครับ” พนักงานเอ่ยชมเกลยิ่งหน้าแดงเข้าไปอีก
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มรับ
“นี่เป็นคูปองส่วนลดของที่นี่ครับ ร้านไหนที่มีสติ๊กเกอร์นี่โชว์คูปองนี้จะได้ของพิเศษที่ทางร้านทำขึ้นครับ ได้เฉาะคู่รักนะครับ” พูดพร้อมกับยื่นคูปองมาให้ผม ส่วนเกลนี่ตาโตทันที
“น่ารักจัง” เกลบอกยิ้มๆดูจะถูกใจกับของรางวัลที่ได้มาแบบฟลุ๊คๆ
“อ่อ ก่อนกลับขอถ่ายรูปได้ไหมครับแฟนผมเค้าอยากถ่ายด้วย” แล้วชี้ไปที่ผู้ชายร่างสูงที่อยู่หน้าเคาร์เตอร์ที่กำลังชงกาปฟให้ลูกค้าอยู่
“ได้ครับ” ผมตอบยิ้มๆ พี่พนักงานยิ้มให้แล้วเดินจากไป
“เค้าเป็นแฟนกันเหรอเนี่ย ดูไม่ออกเลย” เกลมองตาค้างพูดอึ้งๆแอบเพ้อนิดๆด้วย ชิ
“มากไปแล้ว” ว่าจะไม่หึงแต่มันมาเอง
“อะไร” ถามผมแล้วตักเค้กองุ่นขึ้นกิน
“เหอะ” ผมไม่ตอบตักเค้กขึ้นมากินแทนอารมณ์ลงมานิดหนึ่ง
“อะไร ฮิฮิ หึงเหรอ” จับมือผมที่ตักเค้กเข้าปากตัวเองแล้วถามยิ้มๆ
“ตะเองงง ตะเองหึงเค้าเหรอ ตะเองน่ารักจัง” จับเมียกดตรงนี้จะเป็นไรไม๊
“กินดีๆ เปื้อนแล้วเห็นไม๊” ผมบอกเสียงเรียบหน้านิ่งแต่อีกคนหน้าบานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“หึงก็บอกว่าหึงซี้ อ๊ะ” พูดมากจับกัดปากโชว์เลย
“ไอ้บ้า คนมอง” ว่าแล้วซุกที่หลังผมทุบแก้เขินด้วย ผมเงยขึ้นเห็นพี่พนักงานที่เป็นแฟนกันมองมายิ้มนิดๆคนที่เป็นบาริสต้ายกนิ้วให้เลยเจอทุบเข้าให้ นั่งกินกันไม่นานก็ออกเกลบอกว่าอายอันที่จริงอยากใช้คูปองมากกว่าก่อนออกก็ถ่ายรูปคู่กับพี่พนักงาน เจอแซวเล็กน้อยพอให้เกลหน้าแดงเล่น เดินเข้าออกร้านนั้นร้านี่จนของล้นมือและที่ขาดไม่ได้เสื้อคู่เชียงคานซื้อมาแล้วก็เปลี่ยนใส่ทันที ไม่ค่อยเห่อเลยมียผม
“อา เหนื่อยจัง” เข้าที่พักได้ก็วิ่งเข้าหาเตียงทันที ของต่างๆก็ว่างทิ้งที่พื้น ผมส่ายหน้านิดๆแล้วหยิบขึ้นวางบนโต๊ะ
“ไปไหนดีพรุ่งนี้” ผมแล้วคล่อมร่างบางไว้
“ไม่รู้อ่ะ ไปไหนก็ได้ที่มีพี่เกลไปหมดแหละ” คล้องคอผมพูดบอก
“ปากหวานนะเรา ขอชิมหน่อยซิ”
“อื๊อ ไม่เอา เดี๋ยวระบมขึ้นมาทำไง คืนนี้ขอนอนเต็มตาสักคืนเถอะนะ” ดันผมออกมาอ้อนเสียงหวาน
“อ่า ก็พี่คิดถึงอ่ะ” ผมอ้อนกลับเกลทำหน้าลังเลนิดๆ
“ครั้งเดียวเนอะ พี่สัญญา” แล้วก็ปฏิบัติการทำประตูเมียทันที ต้องรีบทำตอนที่เกลคิดไม่ทัน คิดทันขึ้นมาผมก็อดนะซิ
“อื๊อ อย่า ไหนว่าครั้งเดียว” เริ่มโวยวายออกมาเมื่อเสร้จไปแล้วหนึ่งรอบแต่แบบอยากอีกอ่ะเลยลูบสะโพกเลยๆเผื่อได้อีกไรงี้ เฮ้อ!!!!!!
***********************************
มะ มะ มา แว๊วววววววววววววววววววว
วันนี้ไปกินอากะมา ขอบอกกกกกกกก ไม่แซ่บบบบบบ ของยิ่งน้อยลง
ที่คนเข้าเยอะเพราะมันดูไฮโซ
ช่วงรับ ปริณณาพี่ๆก้งี้ กินหรู กินวันนี้ ยันวันอาทิต ออกทุกเย็นนนนนน
จะขอเปลี่ยนพี่ให้กิน มิยาบิ จะยอมไม๊เนี่ย
น้องรหัสคนเขียนนางไม่ยอมมมม นางจะกินอันนี้ คือมันไม่มีอะไรเลยยยย
กินตังนานเพิ่งรุ้ว่ามัน ไม่มี ซูชิ ฮ่าๆๆๆ
บ่นเท่านี้ ขอนอนก่อน ยังนอนไม่พอเลย สอบ 14 บ่านอีกวัน อีเว(ร)นยาวแต่เช้าาาาาาา
ต้องตื่นมาถ่ายรูปที่ระทึก แงะ
หัวข้อ: ช่วยด้วย...หมอ(โดน)ฟัน ตอนพิเศษ ภาคอนาคต P.62 (ลงต้ังแต่ 14/09/57 ลืมเปลี่ยนหัว) (อ่าน 797849 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก