หมอ(โดน)ฟัน ตอนที่ 38
“ซื้อไรมากมาย” เดินมาหาผมที่นั่งรออยู่เปิดถุงดู
“เผื่อหิว” ยิ้มแฉ่งให้
“กินกาแฟมะ เอ่อ มันมีเค้กด้วย แฮะๆ” ผมถามฟิกก่อนจะสารภาพออกมาตรงๆ ฟิกพยักหน้าฉุดมือผมให้ลุกเอาถุงขนมใหญ่ๆไปเก็บแล้วเดินไปที่ร้านกาแฟที่เปิดในปั๊ม
“อเมริกาโน่กับชาเขียวปั่นอย่างละแก้ว ชาเขียวเพิ่มครีมด้วยครับ” ฟิกสั่งออร์เดอร์ส่วนผมก็เกาะตู้เค้ก อา น่าอาหย่อย
“ฟิก เอาเค้กชาเขียว 2 ช็อกมูส 1 แล้วก็ สตอเบอรี่นมสด 2” ผมหันไปบอกฟิก
“ตามนั้นครับ” ฟิกหันไปบอกพนักงานแล้วเดินไปนั่งโต๊ะหยิบนิตยสารขึ้นมาอ่านรอ
“อะไร” ถามทั้งๆที่ตาจ้องหนังสือ
“เปล่า” ปฏิเสธแต่ก็จ้องหน้าต่อ ยิ้มนิดๆ
“ของที่สั่งได้แล้วค่ะ” ตื่นจากอารมณ์เพ้อตาลุกวาวกับเค้กต่างๆ
“อะ” ผมป้อนเค้กชาเขียวฟิกก็อ้าปากรับ พลัดกันกันพลัดกันป้อนไม่นานก็หมดจ่ายค่าเสียหายแล้วออกเดอนทางกันต่อ
“เย็นนิดๆแฮะ” ผมขยับเสื้อแขนยาวให้กระชับขึ้นตอนนี้ถึงภูกระดึงแล้วครับ คนไม่เยอะเท่าไร่แต่ก็มีบ้างประปราย
“ป่ะ หาที่เช่าเต็นกัน” ฟิกจับมือผมแล้วสอดเข้ามาในกระเป๋าเสื้อผม มืออีกข้างก็ถือสัมภาระต่างๆ
เมืองไทยก็หนาวนะ OwO
ระหว่างที่รอฟิกติดต่อขอเช้าเต็นท์ก็ถ่ายรูปเล่นไปเรื่อยๆ อัพลงเฉพาะรูปที่สวยๆ สลับถ่ายกับกล้องโปรที่ฟิกหิ้วมา เพลินสุดๆ
“ฟิก!!” ผมตะโกนเรียกพอหันมาก็กดชัตเตอร์รัวๆ เช็ครูปแล้วยกนิ้วโป้งให้
“เค้าบอกว่าดึกๆมันจะหนาวมากกว่านี้ ผ้าห่มที่เอามากลัวไม่หน้าพอที่มีขายก็ไม่หนาเท่าไร” บอกผมหน้าเครียดๆเดินไปที่จุดกางเต็นท์วางอุปกรณ์แล้วลงมือ
“ใส่เสื้อหลายๆชั้นเอาไม่หายหนาวก็ให้พี่กอด” ผมพูดยิ้มๆช่วยกันกางเต็นท์ไม่นานก็เสร็จ จุดที่เรากางค่อนข้างไร้ผู้คนแต่ละเต็นห่างกันเป็นเมตรๆ เย็นกว่าๆนี้คงจะมีเพิ่มขึ้น
“อ๊าา” กางเต็นท์ปูท่ำหรับนอนเสร็จผมก็ทิ้งตัวลงนอนทันที รู้สึกเพลียๆ
“อะไร จะนอนแล้วเหรอ” ฟิกถามผมพร้อมกับรื้อถุงเสบียงที่จะเป็นอาหารคืนนี้
“แอบเอาไรมาอีก” ผมรีบถลาเข้าไปทันทีเมื่อเห็นของกินทั้งๆที่ในมือก็มีสารพัดขนมที่เอาออกมากิน
“ของแห้ง แหนมเนืองก็มี” บอกผมพร้อมกับโชว์ให้ดู 2 กล่องบิ๊กๆ แบบอิ้งนิดๆ ของที่เอามาแบบว่าอยู่ได้เป็นเดือน มีแคบหมู น้ำพริกเผา น้ำพริกตาแดง ข้าวเกรียบ เยอะอะ เอามาแบบว่ากลัวผมกินไม่อิ่ม อ่อ มีบราวนี่ด้วย เหอะๆ
“แล้วจะอุ่นแหนมเนืองยังไง” มือก็หยิบขนมเข้าปากตัวเองป้อนฟิกบ้าง
“ไม่ต้องก็ได้มั้งเพราะสุกแล้ว ของนี่ให้เยียร์เตรียมให้ทั้งหมด เอาใส่รถให้เมื่อคืน” หันมาหยิบเศษขนมที่ติดแก้มผมออก
“วางแผนกันนานป่ะ” ขอกัดหน่อยเถอะ สุ่มหัวกันวางแผนไม่มีบอก
“ไม่รู้ เยียร์เป็นคนวางแผนทั้งหมด จริงๆพี่ก็จะพาเกลมาอยู่แล้วแหละ เลยปรึกษาไอ้ตามมันก็ปรึกษาเมีย สรุปก็ได้ออกมาแบบนี้” ตอบแบบหน้ามึนๆ
“หัดเข้าพวกกันนะ” คอดขอดแก้มน้อยใจแล้วมุดเข้าไปในเต็นท์หยิบโทรศัพท์ที่กำลงสั่นเอาเป็นเอาตาย โทรมาได้จังหวะพอดี
//ฮะ ฮิ้วว// ภาษาอะไรของมัน
“อีกะปิ มึงทำแบบนี้เท่ากับใส่พานถวายกูให้ชัดๆเลย” แว้ดใส่ทันที จริงๆไม่ได้เคืองหรอก
//เอ้า ไม่ดีไง ถือซะว่าไปพักผ่อนแล้วก็เปลี่ยนบรรยากาศ อ่อ ไม่ต้องขอบคุณกูหรอกเพื่อนกันแค่นี้จิ๊บๆ ขอให้สนุกสุดหูรูดดดด// ตอบกลับมาตามสไตล์
“เหอะ” ไปไม่ถูกเลยทีเดียว
“มึงอยู่ไหน” ผมถามอีกรอบได้ยินเสียงคุยกันจอแจหัวเราะสนุกสนานและไม่ใช่ภาษาไทย
//บ้านญาติตาม พอดีมางานแต่งญาติที่สิงคโปร์// จอบเสียงลั้นล้ามากกกกก
“ถือโอกาสไหว้พ่อแม่ผัว”
//เยสสสสส// ระรื่นได้อีกจร้า
“ดีจัง กูยังไม่รู้ชะตาฝั่งกูเลย” ดีใจกับมันนะนแต่ก็เศร้ากับตัวเอง
//เกล อย่าคิดมาก มันยังไม่มาถึง แบ็คมึงก็ใหญ่ กูเชื่อว่าพี่ฟิกต้องทำได้และผ่านไปได้ด้วยดีแต่อาจจะหนักหนาสาหัสนิสสสสสนุง//
“อืม งั้นกูไม่กวนมึงแหละ ฝากยินดีกับญาติผัวด้วย บาย” วางสายแล้วก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ
“อุ๊ย” ถึงกับสะดุ้ง อยู่ๆก็โดนกอดจากด้านหลัง
“คิดมากอีกแล้วละซิ หื้มม” เกยคางที่ไหลผมโยกตัวไปมาเบาๆ
“อ่า นิสสสนุง” หอมแก้มมันยิ้มหวานๆให้
“เมียพี่กลายเป็นคนคิดมากตั้งแต่เมื่อไหร่” มือเริ่มกลายเป็นปลาหมึก
“ตั้งแต่มีผัว” พูดเองก็แอบอายเอง
“ตอบโดนใจ มามะจะให้รางวัล” ดันผมลงนอนแล้วทำการสิงผมทันที คือเกรงใจสถานทีบ้างได้มะ อีกอยากมันยังไม่มืดกูอายยยย เดียวคนอื่นได้ยินเสียง
“หนะ หนาวววววววว” ตัวสั่นไม่หยุดหลังจากออกจากห้องอาบน้ำ พุ่งหลาวเข้าอ้อมกอดสามีทันที บรื๊ออออ
“หนาวขนาดนั้นเชียว” ผมพยักหน้า ปากสั่นจนพูดไม่ได้
“งั้นก็รีบกลับเต็นท์ยืนเกาะเป็นลิงแบบนี้ไม่หายหนาวหรอกนะ” พูดขำๆจูงมือผมออกไป พูดถึงเต็นท์ก็แอบเสียวนิดๆ ตอนย็นๆโดนสิงแค่จูบแต่น้ำเกือบแตกมันก็แปะโป้งไว้ค่อยมาต่อคืนนี้ เอิ่มมม มันมีแปะโป้งด้วยเหรอว่ะเรื่องแบบนี้ หลังจากสงยสติอารมณ์เสร็จก็เริ่มเดินออกสำรวจบริเวณรอบๆและถ่ายรูปเก็บเป็นที่ระทึกแล้วก็อัพอวกชาวบ้าน เป็นสิ่งที่ลืมและขาดไม่ได้
“อ๊ากกกกก หนาววว” ถึงเต็นท์ก็รีบเข้าไปทำตัวให้อุ่นทันทีนี่แค่ค่ำๆยังหนาวๆเย็นๆขนาดนี้และตกดึกละหิมะจะตกไม๊ ผมหยิบมือถือโทรหาปู่แกมรายงายไปด้วยเพราะเราจะคุยกันทุกวันวันละหลายๆช่วงเวลาแล้วแต่อารมณ์ ผมคุยกับปู่กรุหนุงกระหนิงมีฟิกเตรียมข้าวเย็น ฮ่าๆๆ ให้ผมทำคงไม่ได้กินในชาตินี้ คุยเสร็จแล้วก็กดเข้าเช็คโซเซี่ยลต่างๆก่อนจะสะดุดอะไรบางอย่าง
“ฟิก นี่ไร่พี่ป่ะ” ผมยื่นไอโฟนให้ดูฟิกก็พยักหน้า
“มึงไปที่นั้นได้ไง” ผมกดหาคนในรูปทันที
//เอ้า ก็มึงกับอีปีหนีไปสวีทกันทิ้งให้กูหง่าวกูเลยมาฮันนีมูนกับพี่ทอมของกูบ้างอ่ะ ทำไมละ// อีแพนตอบมาเรียบๆแต่กวนตีนมาก
“แล้วทำไมต้องที่นั้น มึงไปก่อนกูได้งายยยยย ดอกมากมึง” ของขึ้นทันที โดนชิงตัดหน้า
//โฮ๊ะๆ อย่าอิจฉาๆ เดี๋ยวมึงก็ได้เจอ ขอบอกว่าพ่อแม่ขอพี่ฟิกวัยรุ่นมากกกกและที่สำคัญใจดีด้วยพากูทัวร์รอบไร่มาแล้ว อ่อ ไม่ต้องห่วงกูแนะนำฝากตัวให้มึงแล้ว โฮ๊ะๆ// อยากจะว๊าปไปถลกหนังหน้ามันจริงๆ มึงเจอก่อนกูได้ไง กูลูกสะใภ้เค้ายังไม่เคยได้เจอตัวเป็นๆเลยได้แต่คุยโทรศัพท์ แงๆ
“อีพวกชะนีชอบชิงตัดหน้าคนอื่น มึงทำแบบนี้ได้ไง ไปก่อนกูได้ไง กูไม่ยอมมมม กูลูกสะใภ้เค้านะกูต้องเจอก่อนพวกมึงง ไม่ใช่พวกมึงเจอก่อนแล้วถ่ายรูปแท็กให้กูดูแบบนี้ พวกมึงร้ายกาจมากกก กูจะเอาเลือดหมาดำสาดไล่มึงง ฮือออ” คร่ำครวญจะเป็นจะตายโวยวายดังลั่น ทั้งฟิกกับอีแพนแล้วก็อีทอมก็ขำยกใหญ่ และดูอีแพนนางจะสะใจมากเสียงหัวเราะถึงได้ทุเรศแบบนั้น
“หยุดเลยนะ” แว้ดคนใกล้ตัวหน้าคว่ำ กูเคืองอยู่นะ มาขำแบบนี้เดี๋ยวได้นอนนอกเต็นท์
//ฮ่าๆๆๆ เอาหน่าๆ งั้นแค่นี้แหละ ฮ่าๆๆๆ// แล้วก็ตัดสายไปเลย แม่งง
“อะไร” พยายามกลั้นขำแล้วถามผม
“มึงรู้ใช่มะ ว่าพวกมันสองตัวไปไร่มึง” ไม่พงไม่พี่แล้ว กูมึงทันที กูเหวี่ยงแล้วนะ
“พูดไม่เพราะนะน้องเกล ครับพี่รู้” ตอบผมมือก็จัดที่กินข้าวหน้าเต็นท์
“แล้วทำไมไม่บอก” ยังคงไม่หยุดเหวี่ยง กอดอกเชิดหน้าให้รู้ว่ากูโมโห
“ก็ถ้าบอกเกลก็ต้องไปที่ไร่พี่นะ แล้วพี่ก็จะอด โอ๊ย” ผมฟ้าดที่ไหล่ทันที
“คิดแค่จะเอากูอย่างเดียวใช่ไม๊ งั้นมึงก็เอาเลย เดี๋ยวกูจะนอนถ่างให้” จ้องมันเขม็งเรื่องที่พวกเพื่อนไปไร่มันไม่บอกยังไม่โกรธเท่าเรื่องที่มันกลัวจะไม่ได้เอาผม ผมเงยหน้าขึ้นเมื่อน้ำตาจะไหลดึงผาห่มคลุมตัวล้มนอนทันที
“เกล มันไม่ใช่อย่างนั้น อย่าดื้อซิฟังพี่ก่อน” มุดเข้ามากอดผมพูดเสียงนุ่มแล้วก็ดุเมื่อผมดิ้นไม่ฟัง
“ไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากให้เกลไปเจอพ่อกับแม่พี่ แต่อาทิตย์หน้าพ่อกับแม่พี่จะลงมาที่นี่ รู้ใช่ไม๊ว่าพี่ต้องแสดงละครสาขา พ่อกับแม่พี่เลยเป็นผู้อำนวยการสร้างจะลงมาคุยรายละเอียดกับเซนเซ แล้วตอนนั้นเกลก็จะได้เจอ และที่พามาที่นี่ไม่ได้อยากจะหวังกอดเกลอย่างเดียว ลืมแล้วหรือไงพรุ่งนี้วันอะไร” ได้ฟังเหตุผลอารมณ์ก็เย็นขึ้น โผล่หัวออกจากผ้าห่มมองหน้ามัน
“วันอะไร” ถึงจะหายเคืองแต่เสียงมันก็ยังแข็งนิดๆ
“อะไร โดนกระแทกจนสมองกระเทือนเลยเหรอ อุก เจ็บครับ ปล่อยก่อน” แซวนักเจอกัดที่อกเลย แง่ง
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ครับ ที่รัก” หยิบบางอย่างออกจากระเป๋ากางเกงจับมือผมขึ้นมาจูบแล้วสวมแหวนที่นิ้วนางให้
“........” มันอึ้งจนพูดไม่ออก ตื้นตันจนจุกที่ออกมีแต่น้ำตาที่ไหลออกมา นี่ผมลืมวันเกิดตัวเองเหรอเนี่ย
“ฮือออออออออออออออ” พุ่งกอดคอฟิกเป่าปี่ทันที
“เสียใจที่พี่ให้แหวนเหรอ”
“ไม่ใช่” จะโรแมนติกสักนิดบ้าจะได้ไม๊ เสียหมดเลย
“ดีใจต่างหาก” ผมกอดมันคอมันแน่นยกมือข้าที่มีแหวนขึ้นมาดู กรี๊ดดดดดด กูได้แหวนจากแฟนแล้ววววว
“ดีใจก็ต้องยิ้มซิ ร้องไห้ทำไมละ” บังไม่เลิกกวนตีน
“จะหวานแหวว โรแมนติกอีกนิดไม่ได้ไง” ว่าเสียงสะอื้น หน้าบานเป็นกระด้ง
“ฮ่าๆๆ คร้าบๆคุณเมีย ไหนดูหน้าคนขี้แยหน่อยซิ” ผมคลายแขนที่รัดมันดันตัวออกมาจ้องหน้า แต่ก็จ้องได้ไม่นานก็หลบสายตา เค้าเขินนน
“ตั้งใจว่าจะให้ตั้งแต่ที่ทะเลแล้วแต่แหวนทำไม่เสร็จ เลยต้องเลื่อนออกไปก่อน แล้วมันก็ใกล้กับวันเกิดเกลแล้วด้วยเลยคิดว่าให้ช่วงนั้นดีกว่า” จับหน้าผมให้สบตาเกลี่ยนน้ำตาที่ติดแก้ม
“ขอบคุณนะ” อ๊ากกกก เขินหน้าไหม้
“ชอบไหม แม่พี่เลือกแบบเองเลยนะ” ผมพยักหน้าไม่กล้าสบสายตา
“ตระกูลพี่ถือธรรมเนียมว่าเชื้อสายทุกคนต้องมีแหวนประจำตัว แหวนของตระกูลพี่จะสั่งทำเป็นคนๆและรุ่นๆ แต่เชื้อสายที่เป็นผู้ชายจะมีแหวนพิเศษอีกวง ก็คือแหวนวงนี้ที่เกลสวมอยู่” น้ำตาไหลอีกรอบมองดูแหวนที่อยู่บนนิ้ว แหวนทองคำขาวเกลี้ยงๆและธรรมดานูนขึ้นเล็กน้อยเพื่อสลักตราประจำตระกูลและสัญญลักณ์ประจำตัวของเจ้าของ
“ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ ขะ อื้อ” คำพูดทั้งหมดได้กลืนหายไปในลำคอเพราะริมฝีปากของฟิกที่บดเบียดลงมากวาดไปทั่วทุกพื้นทีในปาก ดูดชิ้มจนทั่วและพอใจถึงได้ถอนจูบออกมา
“พี่ต่างหากที่ต้องขอบคุณเกล เพราะตั้งแต่นี้ไปเกลเป็นของพี่แล้วเป็นอย่างสมบูรณ์ พี่ตีตราจ้องเกลไว้แล้วไม่ให้ไปอ่อยใครที่ไหน และจะเป็นของพี่ตลอดไป” เอาหน้าผากชนกับผมพูดเน้นย้ำทุกคำ ผมก็ได้แต่พยักหน้า
“ร้องอีกแล้ว ขี้แยจัง เป็นเมียพี่ต้องเข้มแข็งซิ” เกลี่ยน้ำตาให้ผมส่งยิ้มอบอุ่นมาให้
“แม่พี่โอเคแล้วเหรอ ตัวเป็นๆยังไม่เคนเห็น แต่ให้แหวนแบบนี้” หาเสียงเจอซะทีเป็นใบมานาน
“หึหึ รายนั้นต้นคิดเลยแหละ จะบอกความลับก็ได้ แม่รู้ตั้งแต่ที่จะเริ่มจีบเกลแล้ว ทำแหวนไว้แล้ววงหนึ่งให้พี่เอามาจ้องตัวเกล แต่พี่กลัวมันเร็วไป แม่เลยรอเวลาที่เหมาะสม ก็ช่วงที่ไปทะเลพี่กะจะทำหวานแต่ดูเหมือนล่มประกอบกับแหวนแม่ทำสั่งใหม่ออกแบบใหม่และไม่ทันตามกำหลดเลยล่มทุกอย่าง” จับมือข้างที่มีแหวนขึ้นมาจูบ แต่ผมนี่อึ้ง คือที่บ้านรู้มานานแล้ว
“แล้วแม่พี่ตกใจไหม ที่รู้ว่าพี่ไม่ชอบผู้หญิง” ข้องใจก็ต้องถาม
“เฉยๆนะ แถมบอกว่าดีแล้วจะได้ไม่ต้องทำคนอื่นท้อง พอเห็นรูปเกลในคอมพี่แล้วก็ข้อความที่แคปต่างๆก็หลงเกลทันที บอกว่าจะต้องเอาคนนี่ถ้าชอบผู้ชายคนอื่นไม่อนุญาต” เล่าไปก็ขำไป เปรี้ยวไม่ต่างจากแม่ผม
“หึ ปิดบังกันตั้งหลายเรื่องนะ นิสัย” ว่างอนๆทุบที่ไหล่
“ไม่ได้ปิดบังแต่มันต้องค่อยๆคลาย” ยียวนที่สุด
“มีอะไรที่ปิดบังกันอีกป่ะ” เนียนๆถามเผื่อได้ข้อมูลเพิ่มขึ้น
“อืม ไม่มีนะ น่าจะไม่มีแล้ว” นิ่งคิดนิดนึงแล้วตอบ
“น่าจะเหรอ มีเรื่องไรอีก บอกมาให้หมด” ทุบรัวเลย
“ฮ่าๆๆ เจ็บคร้าบบบ เอาไว้ค่อยๆคลาย คลายก่อนมันไม่ตื่นเต้นน” แล้วก็ดึงผมไปจูบอีกรอบ โดนกี่รอบแล้ววันนี้ปากจะเปื่อย
“กินข้าวเถอะ เดี๋ยวต้องโทรรายงานอีก ป่านนี้เดินจงกรมรอบไร่รอฟังข่าวแล้วมั้ง” จัดเสื้อผ้าให้ผมแล้วฉุดออกมาข้างนอกที่ยังมีข้าวของที่ยังจัดไม่เสร็จโดยเฉพาะอาหารค่ำ
“มันเย็นแล้วอ่ะ ทำไงดี” มองแหนมเนืองที่อยู่ในกล่องโดยไม่ได้ปิดฝา
“เอาแช่น้ำร้อนนี่ไง แบบลุยๆสักวัน เนอะ” ผมหยิบกระติกน้ำร้อนที่ฟิกเอามาด้วยยิ้มหวานให้ แล้วเราก็ช่วยกนเตรีมอาหารค่ำ แม้จะไม่ได้พูดอะไรกันมากมายแค่ยิ้มให้กัน สบตากันก็เข้าใจความหมายทั้งหมดแล้ว
“สวัสดีครับ คุณป้า” ผมทักทายคนอีกฝั่ง ก็แม่ฟิกแหละ ยกันโดยเปิดสไกส์จากไอโฟนของฟิก
“แม่ซิน้องเกล บอกกี่ครั้งแล้วเนี่ย” แม่ฟิกติงทันทีที่เรียกป้า คือมันไม่ชินนน
“ครับ คุณแม่” พูดกี่ทีก็เขิน ก่อนจะหันไปทุบคนข้างๆที่ขำผมนิดๆ
“คุณแม่ทานข้าวยังครับ” ผมถามแม่ฟิกพร้อมกับขยับตัวเบี่ยงออกจาหฟิก เล่นมานั่งซ้อนหลังโอบเอวเอาคางวางที่บ่าผม ผมก็อายแม่ฟิกเป็นนะคร้าบบบ
“เรียบร้อยแล้วจ๊ะ กำลังนั่งย่อยกันอยู่” แม่พูดยิ้มๆ แม้จะไม่ชัดเพราะภาพกระตุกนิดๆแต่ก็รู้ว่ากำลังยิ้มล้อเลียน
“อื้ม ฟิก แม่พี่มองอยู่นะ” รีบตะครุบมือปลาหมึกที่ล้วงเข้าไปลูบอกผมทันที
“งก” กระซิบที่หู กัดหูผมด้วย แย๊กกกกก
“รุมร่ามกับน้องอีกแล้ว บอกว่าอย่าโชว์เดี๋ยวเจอสั่งงดซะหรอก เรานี่” เสียงพ่อฟิกดังแทรกขึ้นมา หน้านิ่งๆไม่ต่างจากลูกชาย
“โห่พ่อ อิจฉาก็บอกมาเถอะ ทำเป็นเข้ม” ดูคำพูดคำจา แน่ใจว่าถูกอบรม(จากคุณหญิงย่า)ให้เป็นสุภาพบุรุษ
***************************
อาทิตหน้าสอบแล้ววววววววววววววววววววววววววววววว
มิทเทอมอะนะ แต่แบบว่า ขี้เกียจอ่ะ หนูขี้เกียจจจจจจจจจจจจจ
ไม่ตายคากองหนังสือ เราคงได้เจอกัน เนอะ
ปล. ฉากทางขรุขระนี่ประสบพบเจอเมื่อกลับจากเลยยยย พอเห็นแล้วก็นึกได้ จัดซะเลยยยยยยยย
ปล.2 เขาก้เลยรุ้เลยว่าเราโรตจิต(มากๆ)
หัวข้อ: ช่วยด้วย...หมอ(โดน)ฟัน ตอนพิเศษ ภาคอนาคต P.62 (ลงต้ังแต่ 14/09/57 ลืมเปลี่ยนหัว) (อ่าน 798276 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก