สวัสดีครับ หมอต้นและนายช่างภีม...
ต้องบอกไว้ก่อนว่าผมไม่เคยเม้นให้ใครเลยแต่พอมาอ่านเรื่องนี้ความจริงเพิ่งมาอ่านได้ 3 วันรวดเดียวจนจบแบบว่าซะใจมากเยย อ่านกันตาเยิ้มเลย
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ทำให้เราอยากจะมาเม้นให้เพราะว่าเรื่องของนายมันมีส่วนคล้ายเราอยู่หลายอย่าง แต่ที่แน่ๆเราไม่ได้โชคดีเหมือนายภีมที่ต้นให้อภัยในเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้น ต้นเหตุจริงๆที่อาจจะเหมือนกันหรือไม่เหมือนกันของนายกับเรานั้นก็คือ "ความไม่รู้จักคุณค่าของสิ่งที่มีอยู่" จนทำให้เราเสียสิ่งอันเป็นที่รักที่สุดไป ของนายยังสามารถกลับมาเข้าใจกันได้ถือว่าเป็นสิ่งที่ดีมากไม่เหมือนของเรามารู้และรู้สึกเมื่อมันสายไปหมดแล้ว.....จนไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว.............
ถ้าเล่าไปใครหลายคนอาจจะรุ่มประณามกับสิ่งที่เราได้ทำลงไปแต่ ขอเล่านะยากจะให้สิ่งที่มันเกิดกับเรามันเป็นอุทาหรณ์สำหรับคนอื่นๆ
เรื่องของการเริ่มต้นของความรักของเรามันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคู่ของนายมากมาย ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดคือ ตอนอยู่ด้วยกัน เหมือนกับเวลาหยุดนิ่ง และทั้งโลกมีแค่เรากับเค้าแค่สองคน แต่ความรักมันก็มักที่จะมีสิ่งพิสูจน์เหมือนของหมอต้นกับภีมพวกนายผ่านมันไปได้ แต่ของเรา มันได้จบลงอย่างรวดเร็วมาก เพราะเราได้นอกใจแฟนและแอบไปมีคนอื่น เพราะความไม่รู้จักพอของเรา ที่ทำให้เราต้องเสียใจมาจนทุกวันนี้
รู้ไหมว่าเราเจออะไรเมื่อเรารู้ว่าใครสำคัญที่สุดกับเรา วันนนั้นเรายังจำได้ดีและไม่มีวันที่จะเลือนหายไป
ตอนที่เรากลับห้องไปหาคนที่เรารักที่สุดในวันนั้นเป็นวันคล้ายเกิดของเค้า ในความคิดเราอยากจะกลับไปขอโทษและทำความเข้าใจกับเค้าอยากจะกลับไปมีวันเก่าๆที่เรายังมีความสุขด้วยกัน แต่เมื่อเรากลับไปถึงสิ่งที่ทำให้เรายากจะขาดใจตายอยู่ตรงนั้นเพราะภาพที่เห็นก็คือคนที่เรารัก...นอนอยู่บนพื้นและที่มือซ้ายมีรอยกรีดที่ข้อมือลึกจนถึงเส้นเอ็น....วินาทีนั้นเหมือนกับโลกทั้งใบกำลังจะถล่ม.....เหมือนกับว่าไม่อากาศพอที่จะให้เราหายใจได้อีกต่อไปแล้ว เราทำร้ายคนที่เค้ารักเราและเรารักเค้าได้ถึงขนาดนนี้เลยเหรอ ..........สิ่งที่เราทำไปนั้นทำให้เราไม่อยากจะเป็นคนอีกต่อไป..................................
รู้ไหมคำพูดแรกที่เค้าพูดกับเราวันนั้นคืออะไร
"เค้าดีใจมากนะที่ตัวกลับมาหาเค้า
จะมาอวยพรวันเกิดเค้าเหรอไม่เห็นมีขอขวัญเลย
แต่ไม่เป็นไรแค่ตัวกลับมาอยู่กับเค้าแล้ว
เค้าก็ไม่อยากได้อะไรแล้ว"
เป็นประโยคที่เราได้ยินก่อนที่เค้านั้นจะหมดสติ เราก็รีบพาเค้ามา โรงพยาบาลแต่มันก็สายไปเสียแล้วหมอบอกว่าเค้าจากไปแล้วเพราะเสียเลือดมากจน หัวใจวาย.........................หมอเอาของที่เค้ากำไว้แน่นมาให้มันคือ แหวนคู่ของเรากับกระดาษอีกแผ่นหนึ่ง เป็นลายมือของเค้าที่เปื้อนเป็นดวงด้วยรอยน้ำตาเขียนไว้ว่า
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ไปขอให้รู้นะว่าเค้ารักตัวที่สุด เค้าให้อภัยตัวทุกอย่าง หากชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้เป็นคู่แท้กันโดยไม่มีอะไรมาขัดขวาง และขอให้เราทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป รักด้วยชีวิต"
หลังจากผ่านวันนั้นมาเรารู้แล้วว่าเรารักใครมากที่สุด แต่มันคงจะสายไปแล้ว เราอยากให้เรื่องของเราเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น ขอให้ภีมและหมอต้นรักษาและถนอมความรักไว้นะอย่าให้เหมือนเรา มารู้และคิดได้ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียคนที่เรารักที่สุดไปก่อน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
