ตอนที่ 2 รูมเมท
หลังจากที่ผมตื่นนอนแล้วก็จะไปอาบน้ำแล้วแหละ ชักเริ่มหิวแล้วสิเรา
หอที่ผมพักห้องน้ำอยู่ด้านปีกซ้ายและขวาของหอพักคับ ไม่ได้มีห้องน้ำในตัว
ในห้องน้ำจะแบ่งเป็นสองส่วน ฝั่งขวามือเป็นห้องส้วม 4 ห้อง ฝั่งซ้ายมือเป็นห้องอาบน้ำสี่ห้อง
ตรงกลางเป็นอ่างล้างมือและกระจกบานใหญ่ๆเลยแหละคับ
เวลานี้ก็ประมาณ 6โมงกว่าๆ คนยังไม่อาบน้ำกัน ผมค่อยสบายหน่อย ก็เพราะผมมันขี้อายนี่คับ
หุ่นไม่ได้ดีเหมือนคนอื่นเค้านี่ ถึงจะได้โชว์หุ่นเหมือนคนอื่นเค้านี่นา
ปกติผมจะใส่เสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำเลยคับ อาบเสร็จก็เปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาเลย..
ผมอาบน้ำเรียบร้อยแล้วผมก็เดินกลับห้องเอาของไปเก็บที่ห้องเตรียมจะลงไปหาอารายกินและ ...หิวอย่างแรงเลยตอนนี้
เดินจากหอไม่ไกลมาคับ ผมก็ถึงโรงอาหาร( คาเฟตเทอร์เรีย ที่มหาลัยผมเค้าเรียกกัน)
โห...กินร้านไหนดีว่ะเนี่ยกรู...
ผมเดินไปเรื่อยๆก็ตัดสินใจกินร้านอาหารตามสั่ง
เออ...ร้านนี้น่ากินดีว่ะ...เมนูเพียบเลย
"เอ่อ...ป้าคับเอากะเพราไก่ไข่ม้วนคับ...."
............................( เงียบ )
"ป้าคับ.....เอากะเพราไก่ไข่ม้วนคับ"
..................ไม่ตอบวุ้ย..แต่แต่เงยหน้าสบตามามองด้วยสายตาแปลกๆ
"ป้า...เอากะเพราไก่ไข่ม้วนคับ" ผมย้ำอีกครั้งเพราะคิดว่าเค้าต้องหูตึงแน่เลย
"ใส่จานรึใสห่อ...".
"เอ่อ...ใส่จานคับ"
"ทีหลังมากินร้านนี้บอกด้วยนะว่าใส่จานรึใส่ห่อ"
"นักศึกษาใหม่ใช่มั้ยเราน่ะ" เอ้าถามไมว่ะเนี่ย
"เอ่อ..คะ..คับบ "..ไมต้องทำหน้าโหดใส่กูด้วยว่ะเนี่ย กูกลัวนะโว้ยยยยยย
"คณะอะไร" นั่น...สัมภาษณ์กรูสะแล้ว
"เอ่อ..แพทย์XXXX คับ"
"อืม ....มาจากไหนล่ะเนี่ยะ" เฮ้ออ....กูโดนแม่ค้าขายข้าวสัมภาษณ์กรูจริงๆสะแล้วว กรูทำอะไรผิดเนี่ยะ
"เอ่อ....นครสวรรค์ คับ"
"อืม ...ถึงว่าทำไมหน้าขาวๆ..ตี๋ๆๆ มีเชื้อจีนใช่มั้ย"
"คะ...คับ.". ง่ะ ..ถามทำไมฟ่ะ
"ดูสิ...แก้มแดงเชียว เหมือนแป๊ะยิ้ม นะเนี่ยะ " โหหหหหหห .....กรูจะดีใจกะคำชมนี้ดีมั้ยเนี่ยะ...ว่ากรูเหมือนแป๊ะยิ้มเนี่ยะ
"เอ่อ...เดี๋ยวผมไปซื้อน้ำก่อนนะป้า"...กรูไม่อยากอยู่แถวนี้แล้วโว๊ยยยยยยยยยยย
"อืม."...และป้าแกก็ก้มหน้ากมตาเขียนอารายของแกก็ไม่รู้ต่อ แล้วจะชวนกูคุยเพื่อ!!!!!!!!!
เฮ้อ...คนที่มหาลัยนี้แปลกๆว่ะ...ไปซื้อน้ำดีกว่า
"พี่คับ...เอาน้ำส้มแก้วนึงคับ" ก็เป็นนางเองนี่หว่า ก็ต้องกินน้ำส้มเด่ะ
ผมรับแก้วน้ำมาและก็หันหลังไปก็ชนกับใครสักคนเข้าอย่างจัง น้ำส้มผมไม่เหลือแล้วคับ
มันหกราดเสื้อคนข้างหน้าผมหมดแล้ว
ซวยตั้งแต่วันแรกแล้วกู...วันนี้มันอะไรกะกูนักหนาเนี่ย
"เอ่อ...ขอโทษคับ" ก้มหน้าก้มตาขอโทษไปก่อนเว้ยย
..........................................
"ขอโทษค้าบบบ ผมไม่ได้ตั้งใจ" ขอโทษแล้ว...เงียบทำไมฟ่ะ
............................................
อ้าวไอ้นี่ เงียบสะงั้น มันจะอะไรนักหนาว่ะ ดูหน้ามันหน่อยดิว่ะ แม่งจะเอาไงกะกรูเนี่ยกูไกลัวหรอกเฟ้ยยย
".........เฮ้ยย.....ไอ้....ไอ้....ไอ้ปากหมา...."
เต็มๆเลยคับ...ไอ้ปากหมาเมื่อเช้านี่หว่า ตอนนี้มันก้มมามองหน้าผมอย่างกินเลือดกินเนื้อเลยอ่ะ
"นี่...ไอ้อ้วน ...กูมีชื่อ..กูไม่ได้ชื่อไอ้ปากหมาอย่างที่มึงเรียก"
"กูชื่อภีม...จำใส่สมองตันๆของมึงสะ"
"หึหึ...ว่ากูปากหมามึงก็หมาไม่ต่างจากกรูหรอก..ไอ้อ้วน...อ้วนแล้วยังซุ่มซ่ามอีก...น่ารำคาญจิงๆ"
โห.....จี๊ดดดดดดดดเลย....มรึงด่ากรู.............ไอ้เลววววววววว
"นี่นาย...ก็ปากนายมันหมาแบบนี้ชื่อนี้แหละเหมาะกับนายที่สุดแล้ว"
และเรื่องที่รำชนนายเราก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจ หัดมีน้ำใจสะบ้าง จ้องจะหาเรื่องคนอื่นตลอด...
"เหอะๆ..ก็งี้ เถื่อน ไร้มารยาท...ครบสูตรจิงๆ" เอาซี้ว่ากูปากหมากูก็จะหมาให้มึงดู
"ครบสูตรอะไร..ไอ้อ้วน" มันถามผมพร้อมทำหน้างงๆ
"ก็สูตรพวกเควี่ยไง" หึหึ งง งง เลย เหอะๆๆ เจอมุกกูเข้าไปเป็นไงไอ้หล่อ
"เควี่ย เชี่ย ไรของมรึงว่ะไอ้อ้วน"
"ก็ตัว เหี้..( ตัวเงินตัวทองอ่ะ ) + ควายไงล่ะ"
เท่านั้นแหละคับ...ไอ้หน้าหล่อหน้าแดงกัดฟันแน่น กำมือจนเส้นเลือดปูดขึ้นเลย สงสัยจะโกรธจัด
ผมเห็นท่าไม่ดี ผมชิ่งเดินหนีไปเลย ทิ้งมันโกรธอยู่แบบนั้นแหละ
ผมเดินมาเอาข้าวที่ร้านข้าวคับ แต่ผมบอกให้ป้าเค้าใส่ห่อให้หน่อย ไม่อยากนั่งกินที่โรงอาหารแล้วเดี๋ยวมีเรื่องก็ไอ้บ้านั่น
โดนป้าสวดเละเลย...เหอๆๆ ก็มันอยากกินที่นี่แล้วนี่คับป้า อย่าด่าผมจิ
หลังจากป้าแกด่าผมนิดหน่อยป้าแกก็เอาข้าวจากจานใส่ห่อให้ผมคับ
ผมก็เดินกลับหอไปเลยคับ
เฮ้อ...วันนี้ทำกรูเจอแต่เรื่องว่ะเนี่ย ซวยจริงๆเล้ยยยกู
กินข้าวดีกว่า และผมก็จัดการจะกะเพราไก่ไข่ม้วนของผม อยากบอกว่าอร่อยแสดดดดดเลย ถึงป้าแกจะโหดไปหน่อยแต่อาหารร้านป้าแกอร่อยจัดดเลย ยอมให้ด่าโว้ยยยย
หลังจากนั้นผมก็เอาหนังสือขึ้นมาอ่านเล่นๆอ่ะคับ อ่ะๆๆ ไม่ใช่หนังสือเรียนหรอก หนังสือการ์ตูนอ่ะคับ
อ่านไปสักพักผมก็เริ่มง่วงนิดๆแระ ก็พอหนังท้องตึงหนังตาก็เลยหย่อนอ่ะ อิอิ ไม่แปลกเลยนิทำไมกรูถึงอ้วนเนี่ยะ
กะลังจะเคลิ้มๆเลยก็ได้ยินเสียงคนไขประตูห้อง ...สงสัยจะเป็นรูมเมทผมแน่เลย
ผมก็งัวเงียเต็มที่เลยกะลังจะลุกนั่งทักทายเมทสะหน่อย
"หวัด..ดะ....ดะ.....เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "
"นาย...เข้ามาห้องเราได้ไงเนี่ยะ" พอได้สติผมก็ด่ามันเลย เดี๋ยวมันตั้งตัวทัน
"เหอะๆๆ...นี่...ห้องนี้พ่อมึงซื้อไว้รึไงไอ้อ้วนสมองตัน..."
"นี่มันหอพักมหาลัยนะโว้ยยย..ไม่ใช่บ้านมึง"
"และนี่มันก็ห้องกูเหมือนกัน..กูจ่ายค่าหอกูก็มีสิทธิ์อยู่เหมือนกันน ไอ้อ้วนนนนนนนนน" รู้สึกมึงจะเน้นจังนะว่ากูอ้วน เชอะ!!!!!!!
"ยะ..อย่า...บอกนะ ว่านายก็อยู่ห้องนี้ด้วยอ่ะ"
"เออ...ใช่...กูอยู่ห้องนี้"
"งั้น..นะ..นาย..ก็เป็นเมทเราอ่ะดิ"...ตายแน่เลยกรู
"ใช่...กูนี่แหละเมทมึง..ไอ้อ้วนนนนนนนน"
หมด...ชีวิตกูไม่เหลือแล้ววววววว ฮืออออออ แม่จ๋า ช่วยน้องต้นด้วยยย น้องต้นไม่อยู่กะไอ้บ้านี่นะแม่
"เมื่อกี้มึงด่ากูไว้แสบมากเลยนะไอ้อ้วน....อย่าคิดว่ากูจะปล่อยให้มึงด่ากูฟรีๆนะ.." นั่นเอาแล้ว มันเริ่มแล้วอ่ะ
"ที่กูไม่อยากจะด่ามึงกลับที่โรงอาหารนั่นนะ..กูรอมาจัดการกะมึงบนห้องนี่แหละ...จะได้จัดการกับมึงได้เต็มที่หน่อยย"
มันทำหน้าโหดๆ หื่นๆแล้วอ่ะ มึงจะทำไรกูเนี่ย มึงอย่าทำหน้าแบบนั้นเด่ะ กูใจไม่ดี
"ระ...เรา..ไม่กลัวนายหรอก" อย่าเข้ามานะกูไม่เคยมีเรื่องกะใครเลยนะเว้ยกูต่อยไม่เป็น
"ปากเก่งดีนักนะมึง ไอ้อ้วน หึหึ" มันเดินเข้ามาใกล้ๆผมเรื่อยๆๆจนผมชิดกับตู้
"นะ..นายยย...จะทำไรอ่ะ..กะ..ก็..ระ..ระ..เรา...ไม่ได้ตั้งใจนี่ ..ละ..ละ..แล้วก็ขอโทษแล้วด้วยยย"
แล้วมันก็เอามือมาบีบคางผมและมันก็เอามืออีกข้างมารวบมือผมไว้ คนไรว่ะแม่งแรงเยอะชิบเลย
"ปากจัดๆแบบมึงนะ...ต้องเจอแบบนี้...."
"อือ...อื้อออ....."
มันประกบปากผมพร้อมกับสอดลิ้นเข้ามาในปากผม
ผมทำไรไม่ถูกอ่ะ ตัวชาวาบเลย มันเกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ยะ
มันดูดปากผมรุนแรงมาก..จนผมแสบปากไปหมดแล้ว..ตอนนี้ผมไม่มีแรงแล้วอ่ะ ขาอ่อนหมดแรงเลย
ผมไหลไปนั่งกองที่พื้นแล้วคับตอนนี้
ผมรู้สึกว่ามันมึนไปหมด คิดอะไรไม่ออก มันจุกเหมือนตกจากที่สูงเลยยย
สักพักน้ำตาผมไหลลงมาโดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยยย ผมกำลังช๊อคสุดขีด
แล้วไอ้ภีมมันก็ก้มลงมาเอามือจับคางผมให้มองหน้ามัน
"หึหึ...เป็นไงบ้าง..สะใจมั้ย..สะเออะปากดีกับกูดีนัก" ผมมองหน้ามันดูมันก็ตกใจเล็กน้อยที่มันเห็นผมร้องไห้
ผมงงทำไรไม่ถูกมองหน้ามัน หน้ามันก็เบลอไปหมด
"มึงคงดีใจจนน้ำตาไหลเลยสินะที่คนหล่อๆอย่างกูจูบมึง" ผมเริ่มได้สติแล้วว ผมจ้องหน้ามันกลับทันทีด้วยสายตาเกลียดมันสุดชีวิต
"กูจะบอกให้นะ...หน้าอย่างมึงนะกูจูบเล่นๆถือว่าให้ทานนะ เพราะคนอย่างมึงคงไม่มีคนหน้าตาดีๆแบบกูมาจูบมึงหรอกกมึงอย่าคิดว่ากูดูไม่ออกนะ"
"ดะ..ดู...อาราย" ผมถามมันด้วยความสงสัย
"หึหึ...ก็มึงเป็นเกย์ไง ไอ้เกย์อ้วน"
ผมยิ่งอึ้งยกกำลังสิบเลยย
"พูดบ้าๆๆ อย่ามาปากหมาๆนะ" ผมด่ามันกลับ
"หึหึ..งั้นนี่อะไร" มันชูรูปใบหนึ่งขึ้นมา
"หะ..."
อึ้งเลยคับ
"ไงล่ะ ..ผู้ชายที่ไหนเค้าพกรูปผู้ชายไว้กะเป๋าว่ะ ...แถมมีบรรยายด้วยย " .." เมื่อไรนะที่ต้นจะได้เป็นคนรักของบอยสักที....."
ผมอึ้งพูดไม่ออกเลยคับ ก็รูปนั้นมันคือรูปของคนที่ผมปลื้มที่สุดตอนอยู่มัธยมชื่อบอยคับ ผมปลื้มเค้ามากเลยแต่ผมได้แต่แอบชอบเค้ามาตลอด
นะ...นาย เอามาได้ยังไง
"ก็ไอ้คนซุ่มซ่ามอย่างมึง ทำกระเป๋าตังร่วงไว้ข้างตู้ ตอนกูเข้ามาในห้องกุก็เห็นมึงหลับอยู่กูเลยเดินเข้ามาเงียบๆ แล้วกุก็เห็นเข้า
กูเลยจะเก็บวางไว้บนตู้ของมึง และรูปนี้มันก็เลยร่วงลงมา กูก็เลยรู้ไง หึหึ กูเตือนมึงแล้ว อย่ามาปากดีกับกู"
ผมอึ้ง..ทำไรไม่ถูกเลยย
แล้วมันก็หัวเราะๆๆ แล้วมันก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่ผ้าเช็ดตัวแล้วมันก็เดินออกไปอาบน้ำเลย โดยทิ้งให้ผมนั่งชันเข่าน้ำตาไหลอยู่ที่เดิม ไม่ได้สนใจผมเลยสักนิด
พอมันออกไปได้สักพักผมก็เดินโวเซ เหมือนคนไม่มีวิญญาณเลย แล้วล้มตัวลงนอนโดยผมหันหลังให้กับเตียงของไอ้ภัทร
ตอนนี้ในหัวผมมันสับสนวุ่นวายไปหมด กูจะทำไงดีต่อไปว่ะ ทำไมมันต้องทำแบบนี้กับกูด้วย แล้วผมก็หลับตาลงทั้งที่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ รู้แต่ว่าขณะที่ผมหลับนั้น มีมือมาลูบที่แก้มของผม พร้อมกับเสียงที่ได้ยินเบาๆแทบจะกระซิบ
"กู..ไม่ได้ตั้งใจทำให้มึงร้องไห้นะเว้ยย..กูขอโทษ"
วันนี้มาลงให้อีกหนึ่งตอนนะคร้าบบบบ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคับ แล้วจะมาอัพให้ใหม่ทุกๆวันนะคับ ถ้าวันไหนอัพไม่ได้ผมจะบอกไว้ก่อนนะคับจะไม่ปล่อยทิ้งแน่นอน เพราะผมก็อ่านนิยายบอร์ดนี้มาก่อน อ่านจนหมดบอร์ดแล้วแหละ มันโมโหอ่ะเวลาที่คนเขียนไม่มาเขียนต่ออ่ะ
และอีกอย่างเรื่องนี้เอามาจากเค้าโครงเรื่องจริงของชีวิตผมนะคับ แต่ผมเปลี่ยนแปลงสถานที่และอารายอีกเล็กๆน้อยๆเพื่อไม่ให้เป็นการเสียหายไม่ว่ากรณีใดก็ตาม ก็เดาๆกันเองนะคับ ว่าผมเรียนที่ไหนอารายยังไง อิอิ แล้วจะมาต่ออีกน้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
