ตอนที่ 31 แรกพบ สบตา ภาค นายช่างภีม
" ภีม…..จดหมายจ่าหน้าซองถึงลูกน่ะ " เสียงเรียกของแม่ผมให้ผมไปรับจดหมายที่ท่าน
" จดหมายอะไรอ่ะแม่…" ใครส่งมาฟ่ะ..กรูไม่เคยมีครายส่งจดหมายมาหาเป็นชาติแล้ว
" ไม่รู้สิ…เปิดดูเอาเองละกัน…" แม่ผมบอกพร้อมยื่นซองจดหมายสีเขียวให้ผม
ผมมองจดหมายก็รู้เลยว่ามันเป็นจดหมายที่จ่าหน้าซองด้วยลายมือของผมเอง
" เฮ้ยย…นี่มันจดหมายประกาศผมเอนทรานนี่หว่า.." ผมพูดกับตัวเองเบาๆ
" เฮ่อ…กูจะติดอย่างที่ตั้งใจไว้มั้ยว่ะ" ผมยืนทำใจอยู่สักพักจึงตัดสินใจเปิดซองจดหมายดู
อันดับที่1 คณะแพทย์ศาสตร์ XXX มหาวิทยาลัยXXX ****** คะแนนไม่ผ่านเกณฑ์*****
อันดับที่2 คณะแพทย์ศาสตร์ XXX มหาวิทยาลัยXXX ****** คะแนนไม่ผ่านเกณฑ์*****
อันดับที่3 คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัย XXX ****** คะแนนผ่านเกณฑ์ *****
อันดับที่ 4 คณะสหเวชศาสตร์ สาขาเทคนิคการแพทย์ มหาวิทยาลัย YYY **** คะแนนผ่านเกณฑ์*****
พอผมอ่านใบประกาศผลการสอบผมก็ดีใจจนแหกปากลั่นบ้านเลยล่ะ
" เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! กูติดวิศวะแล้วเฟ้ยยยยยยยย"
" เป็นอ่ะไรภีม…ตะโกนสะลั่นบ้านเลยลูก…" เสียงแม่ผมเดินเข้ามาดู
" แม่..ภีมติดวิศวแม่ ติดวิศวะที่มหาลัย XXX "
" อืม….ก็ดีแล้ว.. แต่น่าจะได้หมอนะอย่างที่พ่อเค้าอยากให้ได้น่ะ.." แม่ผมบอกกับผม
" ก็เลือกให้ป๊าแล้วอ่ะ สองอันดับด้วยแต่มันไม่ติดนี่…" ผมบอกแม่ไป
" ก็ดูเราเลือกซิ…ถ้าไม่เลือกแพทย์ที่มหาลัยXXX ก็ติดแล้วแหละ" แม่ผมบอกกับผมเหมือนรู้ทันเลยว่าผมเลือกแบบไม่ให้ติด
" โหยยย…ถ้าไม่เรียนที่มหาลัยนี้ ต้นก็ไม่เรียนที่อื่นหรอก ….." ผมบอกกับแม่
" เอาเถอะๆๆ…แม่ไม่อยากเถียงแล้ว ติดวิศวะก็ดีเหมือนกันจะได้มาช่วยงานที่บ้านได้"
" โหยย…ไม่เอาหรอกก..ต้นอยากทำงานที่บริษัทXXX ." .ผมบอกแม่ไปเพราะผมอยากเป็นวิศวกรของบริษัทXXX
เพราะได้เงินดีมากๆๆ 555555555 รวยๆๆๆ
"เอาเถอะ..จะทำงานที่ไหนก็ได้แล้วแต่ลูกแล้วกัน…แค่เลี้ยงตัวเองได้ไม่ลำบากก็ดีแล้ว.." แม่บอกกับผม
" อ่ะนะ..แม่อ่ะ..เดี๋ยวผมจะหาเงินเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่นะจ๊ะ.." ผมได้ทีอ้อนแม่สะหน่อย
" จ้า…เอาเถอะให้มันได้งานทำก่อนละกัน…แล้วนี่ไปรายงานตัววันไหนล่ะ .." แม่หันมาถามผม
" ก็อาทิตย์หน้าแม่…แต่แม่กะป๊าไม่ต้องไปหรอกเดี๋ยวภีมไปคนเดียวก้ได้..ไม่มีอะไรมากหรอก"
ผมบอกกับแม่เพราะไม่อยากรบกวนเวลาท่าน ที่บ้านผมงานมันเยอะ อิอิ
ร่ายมาสะยาวเลย..แนะนำตัวก่อนแล้วกัน ผมชื่อนายภีมคับ จบจากโรงเรียนมัธยมชายล้วนกางเกงน้ำเงินชื่อดังในกรุงเทพ
ตอนนี้ผมได้เข้าเรียนที่ คณะวิศวกรรมศาตร์ ของมหาลัยในฝันของผม จริงๆทางบ้านผมทั้งแม่และป๊าอยากให้ผมเรียนหมอเหมือนพี่สาวผม
แต่ผมชอบเรียนวิศวอ่ะ ก็เลยเลือกคณะแพทย์ ที่คะแนนสูงๆ ที่คิดว่าเลือกแล้วไม่ติดอ่ะ อิอิ และก้เป็นไปอย่างที่คิด ไม่ติดจริงๆ
ทั้งที่คะแนนผมก็ติดแพทย์ บางมหาลัยที่คะแนนรองลงมาได้หลายที่เลยทีเดียว ที่บ้านของผมทำธุรกิจเกี่ยวกับอุปกรณ์ วัสดุก่อสร้าง
ซึ่งมันก็ทำให้ผมได้เห็นการทำงานของพวกวิศวกร เป็นประจำ มันก็เป็นแรงบัลดาลใจให้ผมอยากเป็นวิศวกรจนถึงทุกวันนี้แหละ
ผมเป็นลุกครึ่งคับ ไทย-จีน แม่เป็นไทย พ่อเป็นจีน ผมเลยได้ผิวสีผสม คือขาวนะแต่ไม่ได้ขาวขนาดป๊าผม แต่ก็โอเค
ส่วนสูงได้มาทั้งพ่อและแม่ 182 น้ำหนัก 65 อิอิ หน้าตาหรอ ดีมั้ง เห็นเค้าว่างั้นกันอ่ะ ไม่เชื่อถามหมอต้นเด่ะ 555555
เป็นนักกีฬาบาสกับว่ายน้ำของโรงเรียน ทำให้รูปร่างผมดูดี 55555 ทำไมกรูหล่ออย่างนี้ว่ะ
อาทิตย์หน้าผมก็ต้องไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยแล้ว 555 ตื่นเต้นเฟ้ยย แถมผมขอแม่อยู่หอในด้วย555
สบายใจเว้ยยย ได้ปลดปล่อยเต็มที่แล้ววว
" แม่คับ..เดี๋ยวภีมขับรถไปนะคับ…พอรายงานตัวเสร็จเดี๋ยวภีมจะกลับมาเอาของไปที่หอนะคับ"
" อืม…แล้วเก็บของเรียบร้อยแล้วนะลุก.." แม่ผมบอกกับผม
" คร้าบบ..ผมเก็บเรียบร้อยแล้วว.." ผมบอกแม่แล้วก็ขับรถออกไปรายงานตัวขึ้นทะเบียนนักศึกษาที่มหาวิทยาลัย
ผมขับรถออกจากบ้านมาประมาณ 7.00 น. มาถึงมหาลัย ก็ 7.30 น. พอดิบพอดี..
ผมจอดรถไว้ด้านหน้าตึก..แล้วเดินเข้าไปในตึกเพื่อหาห้องที่รายงานตัวคับ
ผมก็เดินไปเรื่อยก็ไปดูรายชื่อ ดูรหัสนักศึกษา แล้วก็หันไปหันมาจะหาคนถามห้องรายงานตัวสะหน่อย
ผมเห็นพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารักทีเดียว ผมกะลังจะเดินไปถามพี่แก แต่ก็มีไอ้ตัวอ้วนที่ไหนไม่รู้ตัดหน้าคุยกะพี่เค้าสะงั้น
ผมก็เลยยืนมองๆอยู่ รอให้เค้าคุยกันเสร็จค่อยเข้าไปถาม ..
ผมยืนรอค่อนข้างนานแระ มันจะคุยอะไรกันหนักหนาฟ่ะ..ผมบ่นไปอีกสักพัก ไอ้อ้วนมันก็เดินออกไป
ผมเลยได้ทีเดินไปคุยกะพี่สาวคนสวยนั้น
" พี่คร้าบบ..ห้องรายงานตัวห้องไหนคับ…" ผมเรียกพี่เค้าคับ
" ค่ะ..ว่าไงค่ะ.." พี่คนสวยหันมา
" ห้องรายงานตัวไปทางไหนคับ.." ผมถามพี่แกอีกครั้งนึง
" อ่อ..ห้องรายงานตัวน้องอยู่ในใจพี่ค่ะ.." จู่ๆก็มีพี่กระเทยตัวใหญ่เดินเข้ามาพุดแทนพี่เค้าเลย ทำเอาผมตกใจแทบแย่
" แก..ไปพุดอะไรอย่างนั้น เดี๋ยวน้องก็กลัวแกหรอก.." พี่สาวคนนั้นบอกกับเพื่อนของพี่แก
" ห้องอยู่ด้านซ้ายมือนะค่ะ …น้องรีบไปเถอะค่ะ..มันใกล้เวลารายงานตัวแล้วนะค่ะ "
" อ่ะ..ขอบคุณคับพี่.." ผมบอกพี่แกแล้วรีบเดินไปห้องรายงานตัวทันที
มาถึงห้องรายงานตัวก็เห็นคนเต็มไปหมด
" โอ๊ย..อารายว่ะเนี่ยะ…แล้วกูจะนั้งไหนเนี่ยะ…" ผมมองหาที่นั่งอยู่ก็เห็นมีที่ว่างที่นึง
อ่อ…เห็นที่นั่งแระอยู่ข้างๆไอ้เด็กอ้วนนั่นเอง..ผมเลยเดินไปตรงนั้นทันที
" ...นี่ ไอ้อ้วน!! มีครายนั่งไหมอ่ะที่นั่งข้างๆ มึงอ่ะ....." ผมถามมันไปแบบกวนๆเพราะหมั่นไส้มันเมื่อกี้นี่ที่มันยืนคุยกะพี่คนสวยนาน
ทำให้ผมต้องรอ ชิส์
"นะ..นะ..นายยยย ...." เสียงไอ้เด็กอ้วนมันหันมาตาขวางใส่ผมแล้วมันก็จ้องผมตาค้างไปเลย
ผมก็งง เป็นบ้าอารายว่ะ จ้องหน้ากุสะขนาดนั้น
" นี่..นาย..เรียกเราดีๆก็ได้นะ เราว่าเรากับนายยังไม่ได้รู้จักกันถึงขนาดมาเรียกมึงกูหรือเรียกเราแบบนั้นน่ะ
ส่วนไอ่ที่นั่งอยากนั่งตรงไหนก็เชิญตามสบายไม่ได้มีป้ายแปะว่าจองไว้ห้ามนั่ง ก็แสดงว่านายก็นั่งได้ ที่เราพูดหวังว่าจะเข้าใจนะโตขนาดนี้แล้ว"
.. มันตอบกลับผมมาเอาสะผมหน้าชาเลย หนอยทำมาด่าผู้ดีใส่กุหรอ เดี๋ยวมรึงเจอกู
" นี่ไอ้อ้วน ถามนิดเดียวตอบมาสะยืดยาว แถมหลอกด่ากูอีกนะมึง เดี๋ยวมึงเจอดี"
ผมตอบไปแค่นั้นก็นั่งลงข้างๆมัน แล้วมันก้มองผมยังกะเกลียดผมสุดชีวิตเลย ผมนั่งสักพักก็เลยชวนมันคุยดีกว่าไม่อยากทะเลาะกะมันแระ
" นี่ไอ้อ้วนมึงคณะไรว่ะ "... ผมถามมันไป
"แพทย์" มันตอบผมมาแบบสั้น หมั่นไส้โว๊ย ทำเป็นหยิ่ง เรียนหมอแล้วหยิ่งหรอ ขอกูด่ามึงหน่อย
" กูถึงว่า...หน้ามึงถึงได้ออกแนวโรคจิต ดูตัวมึงดิอมความรู้จนตัวแบบแล้ว" สะใจเฟ้ยยย ได้ด่ามัน
"นี่..นายหน้าเราตัวเรามันจะเป็นไงมันก็เรื่องของเรา เกี่ยวอะไรกับนายมิทราบ " นั่น มันด่ากูเสือกนี่หว่า กูไม่ยอมโว๊ยยยย
"ก็กูจะเสือกกะมึงมีไรมะ ไอ้อ้วน อยากมากวนตีนกูดีนัก ฮึฮึ" ผมตอบมันแบบกวนๆ แล้วทำหน้าไม่สนใจใยดีมัน สะใจๆๆๆ
" แล้วนายเรียนคณะอะไร" แน่ะ มันคุยกะผมแระ
"หล่อๆ อย่างกูมันก็ต้องวิศวะดิ ไอ้อ้วน" อิอิ ชมตัวเองหน่อย
"เหอะๆ ก็เหมาะกับนายดีนะ เห็นเค้าว่าวิศวะมันต้องเถื่อนๆ ดิบ ๆ ปากหมาๆ น่ะ เหมาะกับนายจิงๆ"
โหห มึงด่ากูขนาดนี้เลยหรอ กูไม่เอามึงไว้แน่ไอ้อ้วน มรึงรู้จักไอ้ภีมน้อยไปป ไอ้ สาดดดดดด
"นี่...มึง ไอ้อ้วนมึงด่ากูปากหมาหรอ"
ผมหันไปจ้องหน้ามันเลยคับ โกรธมากเลยตอนนี้ ไม่เคยมีใครมาด่ากูขนาดนี้เลย ไอ้เลว ไอ้เชี้ย มรึงเป็นใครฟ่ะ
"แล้วมันจิงมั้ยล่ะ" มันตอบกลับผมมาแถมยังมาจ้องหน้าผมท้าทายอีกแนะ..มึงแน่ช่ายมั้ย มึงตายยย
ผมกำลังจะด่ามัน จู่ๆก็มีเสียงประกาศเรียกชื่อ ไปรายงานตัว แล้วไอ้อ้วนมันก็ลุกไป
ตอนมันเก็บของผมก็แอบเห็นว่ามันอยู่ ห้อง 93XX ผมก็เลยเอะใจว่าห้องนี้มันคุ้นๆ นี่หว่า
ผมเลยเปิดดูเลขที่ห้องพักของผม กูอยู่ห้อง 93XX เฮ้ย..ห้องเดียวกะไอ้อ้วนนี่หว่า
ผมนั่งคิดอะไรสนุกๆได้แล้วล่ะสิ…ไอ้อ้วนเอ๊ยยย..มึงกะกูได้มีการชำระแค้นกันแน่ กุไม่ยอมให้มึงมาด่ากูฟรีๆหรอก…
ผมพูดกับตัวเอง แล้วผมก็นั่งยิ้มอย่างมีความสุขที่คิดถึงการแก้แค้นของผมที่จะเกิดขึ้น ไอ้อ้วนมันต้องตกใจมากแน่ๆๆ 55555555555
ผมนั่งรอจนผมรายงานตัวเรียบร้อย ผมก็ขับรถไปที่หอพักเพื่อเอาเสื้อผ้าที่ผมเอาติดมากะรถไปเก็บที่ห้องก่อน
แล้วค่อยกลับบ้านไปเอาของที่เหลืออีกที
ผมเดินลากกะเป๋าเข้ามาถึงหน้าห้อง ก็ไขกุญแจเข้าไปก็เห็นว่าไอ้อ้วน นั่นมันนอนหลับสะแล้ว
" โด่เอ๊ย..ไอ้อ้วน นอนหลับเป็นหมูเลย ดูดิ ตัวขาวๆ หน้าแดงๆ แม่ง เหมือนลุกหมุเลยว่ะ..น่ารักดีนะเนี่ยะ "
ผมคิดไปเรื่อยเปื่อยแล้วก็จ้องมองมันไปไม่วางตาเลยทีเดียว
" เฮ้ยย…กูไปจ้องมันทำเชี่ยไมว่ะ…ชิส์…เดี๋ยวมึงรอกุกลับมาก่อนไอ้อ้วน มึงตายแน่ ชิส์.." ผมบอกกับมันเบาๆ ทั้งๆที่มันหลับอยู่
ผมเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปวางไว้บนเตียงผม แล้วก็เดินออกจากห้องไป เพื่อขับรถกลับบ้านไปเอาของที่เหลือ
ระหว่างขับรถผมก้อดนึกถึงไอ้อ้วนไม่ได้เพราะอารายนะหรอตอนนี้คิดแต่แผนจะเอาคืนมันเท่านั้นแหละ
จะทำไงกะมึงดีว่ะ เอาแม่งแสบๆเลย อิอิ สะใจเฟ้ยยย ผมขับรถไปยิ้มไปเพราะนึกถึงแผนการแก้แค้นรูมเมทผม
โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าไอ้รูมเมทของผมคนนี้มันจะกลายเป็นคนที่ผมต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิตในอนาคต
ขอโทษทุกๆคนที่มาต่อช้านะคับ เกิดอุบัติเหตุอ่ะคับ ทำให้อยู่ในสภาวะเดี้ยง มาหลายวันต้องให้ต้นคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ และผมก็ขอบคุณทุกกำลังใจที่ฝากมาอวยพรให้ผมหายไวๆ ตอนนี้ผมอาการดีขึ้นเยอะแล้ว ไม่อยากเดี้ยงนาน สงสารต้น ทำงานหนักแถมยังต้องมาคอยดูแลผมอีก
การเขียนครั้งนี้ครั้งแรกอ่ะ มีอารายผิดพลาดขอโทษด้วยนะ ผมก็ดูเอาวิธีการเขียนจากต้นแหละ อิอิ ขอเม้นๆให้กำลังใจนายช่างภีมด้วยนะคับ
อิอิ อีกสองเดือนผมต้องไปลั่นล้า กลางทะเลแล้วว ฮิ้วววว ตื่นเต้น แต่ก็คิดถึงต้นอ่ะ เฮ้อออ ทำไงได้ ต้องไปเพื่อหาเงินเลี้ยงภรรเมีย
อย่างหมอต้น อิอิ รับรองกลับมาแต่ละครั้งจะฟัดให้ออกตรวจไข้ไม่ได้เลย 5555555555555555555555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
