ตอนที่ 22 สาเหตุของการนอกใจ
ตอนนี้ผมกับภีมย้ายมาอยู่ที่คอนโดแล้วคับและตอนนี้พวกเราก็เป็นรุ่นพี่ปีสองแล้ว
สำหรับผมนั้นชีวิตการเรียนก็แตกต่างไปจากตอนปีหนึ่งพอสมควรเพราะเรียนหนักมากขึ้น
ทุกวันนี้ผมต้องตื่นเช้ากว่าเดิมเพราะเรียนแปดโมงเช้าเกือบทุกวัน
ถ้ามาช้ารถจะติดคับแต่ทุกวันไอ้ภีมจะมาส่งผมคับมันก็เลยต้องตื่นเช้าตามผมไปด้วยทั้งๆที่บางวันมันเรียนบ่ายด้วยซ้ำ
บางครั้งผมก็บอกมันว่าไม่ต้องไปส่งก็ได้มันก็ไม่ยอมคับ มันบอกว่าไม่อยากให้ผมลำบาก
ภีมยังคงทำตัวสม่ำเสมอกับผมมาตลอด ทำให้ผมมั่นใจว่าผมรักนายคนนี้สุดหัวใจเลยแหละ
เหมือนๆว่าความรักผมราบรื่นไม่มีปัญหาอะไรคับ จนเวลาล่วงเลยมาก็ประมาณ สองเดือนแล้วที่ผมกับภีมอยู่ด้วยกัน
แต่หลังมานี้ผมรู้สึกแปลกๆ คับ เพราะภีมกลับดึกเกือบทุกวันเลย
มันบอกผมว่าช่วงนี้รับน้อง ผมก็เลยไม่คิดอะไรคับ ไม่อยากจู้จี้มันมากคับ จนผ่านช่วงรับน้อง
มันก็ยังกลับดึกเหมือนเดิม….
" ภีม…อยู่ไหนอ่ะ…ยังไม่กลับอีกหรอ.." ผมโทรถามมันเพราะตอนนี้จะสี่ทุ่มแล้วคับ
" เอ่อ..คือวันนี้ภีมไม่กลับนะ..คือเลี้ยงน้องนะ..แล้วก็มีเลี้ยงเหล้ากันต่อ.." ภีมไม่อยากขับรถตอนเมานะคับ มันบอกมาแบบนี้
" อืม…แต่อย่ากินมากนะ…" ผมบอกมันเพราะเป็นห่วงคับ
" อืม…แค่นี้นะตัวเอง..เพื่อนตามและ…." มันบอกผมแล้วตัดสายไปเลย
ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากคับเพราะเรื่องกินเหล้ามันก็ธรรมดาของเด็กวิศวะคับ
และผมเองก็ไม่ได้มีเวลาคิดอะไรมากด้วย เรียนไปสอบไปตลอด เชื่อแล้วที่ว่านักศึกษาแพทย์เรียนหนักจริงๆ
จนทุกวันนี้ผมกับภีมแทบจะไม่มีเวลาให้กันเลย ส่วนใหญ่ผมจะไม่มีเวลาให้มันมากกว่า
ชีวิตผมกับภีมก็เป็นแบบนี้มาอีกประมาณ 2 เดือนผมก็เสร็จสิ้นการสอบ
เพราะเรียนเร็วสอบเร็วแล้วก็ปิดเทอมเร็วเปิดเทอมเร็วคับ เป็นการเรียนแบบเร่งรีบ 555555
พอช่วงที่ผมว่างตอนนี้ผมอยากให้เวลากับไอ้ภีมบ้างคับ แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย
" ภีม…ตอนนี้เค้าสอบเสร็จแระนะ…เค้าว่างแล้วแหละ.." ผมบอกมันแล้วยิ้มให้มัน
" อืม..ก็ดีแล้วต้นจะได้พักผ่อน… " มันบอกผมมาแบบนี้คับ
" ภีมเสาร์นี้ไปดูหนังกัน…" ผมชวนมันคับ
" เอ่อ..คือภีมไม่ว่างอ่ะ…ภีมนัดเพื่อนทำรายงานนะต้น.." ภีมตอบผม
" อืม..ไม่เป็นไรเดี๋ยวรอภีมว่างก็ได้…ตอนนี้ต้นสอบเสร็จแล้วว่างเกือบสามอาทิตย์ "
" อ่อ..อืม..ก็ได้…" มันบอกผมคับ
ช่วงที่ผมปิดเทอมภีมมันก็ยังเรียนอยู่คับ คณะมันปิดหลังผมคับ มันปิดพร้อมๆน้องปีหนึ่ง
ผมพยายามรอมันว่างจนผ่านมาเกือบสองอาทิตย์มันปฎิเสธ ผมตลอด
" ภีม…วันนี้ไปเที่ยวกันมั้ย..วันนี้วันเสาร์นี่.." ผมชวนมันคับ
" เอ่อ..ภีมไปไม่ได้อ่ะ..ภีมนัดเพื่อนไว้นะ.." คำตอบเดิมคับ
" อืม…ไม่เป็นไร.." ผมตอบมันไปคับแต่แอบเซ็งคับ
ชีวิตผมในแต่ละวันตอนนี้กลางวันก็อยู่ห้อง ทำความสะอาด ทำโน่นนั่นนี่ ไปเรื่อยคับ
บางวันเบื่อก็ออกไปเที่ยวคนเดียวคับ เย็นกลับมาก็รอไอ้ภีมคับ
แต่กว่ามันจะกลับก็เกือบเที่ยงคืน บางทีก็ไม่กลับเลย และตอนนี้มันก็ไม่ได้กลับห้องมาสามวันแล้วคับ
ผมโทรถามมันมันก็บอกว่าอยู่ห้องเพื่อนช่วยกันทำรายงานบ้างอะไรบ้าง
จนวันนี้ผมกะว่าจะไปที่มหาลัยสะหน่อยเพื่อจะได้เจอไอ้ภีมบ้าง ที่ไปไม่ได้กะจะไปตามมัน ไปต่อว่ามันนะคับ
ที่ไปก็เพราะคิดถึงมันคับ..แอบไปเซอร์ไพร์มันนะคับ
ผมไปถึงมหาลัยก็เดินดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนมาถึงโรงอาหารก็มานั่งอยู่ที่นี่
พอมาถึงก็มาทักทายป้าว๊ากนิดหน่อยคับ ผมกับป้านั่งคุยกันนิดหน่อยผมก็เดินไปซื้อขนมกิน
ทำให้ผมเห็นไอ้ภีมคับ ผมเลยรีบแอบมันคับ กลัวมันเห็นก่อนไม่เซอร์ไพร์คับ ผมก็เห็นมันมากะผู้ชายคนนึงคับ น่าจะเป็นรุ่นน้องมากกว่าเพราะไอ้นั่นยังไส่ไทด์อยู่เลย
ผมก็เลยตาดูมันไปเรื่อยๆคับ ผมก็เห็นว่ามันไปไหนมาไหนกับไอ้เด็กนี่ตลอดเลยจนผมเดินไปเจอไอ้แชมป์คับ..ไอ้แชมป์คือเพื่อนกลุ่มไอ้ภีมคับ
" อ้าวต้น…มาทำไรเนี่ยะ.." ไอ้แชมป์ทักทายผม
" อ่อ..มาทำธุระนิดหน่อยอ่ะ…" ผมบอกมันไป
" เออ…แล้วแชมป์เจอภีมป่ะ…" ผมลองถามไอ้แชมป์ดูคับ
" อ่อ..เดี๋ยวนี้มันติดน้องรหัสมันนะ..ติดกันเป็นตังเมเลย เพื่อนอย่างเราเป็นหมาหัวเน่าไปเลย.." มันตอบผมมาคับ
ผมก็โล่งใจไปนิดนึง..เพราะคิดว่าไอ้เด็กนั่นคงเป็นน้องรหัสมันแน่ๆ แต่มันก็แปลกๆนะที่สนิทกันขนาดนั้นคับ
ผมคิดไปคิดมาจนมึนไปหมดก็เลยคิดว่าจะไปเดินที่ห้องสมุดให้เย็นๆสะหน่อยเพื่อจะได้หลับบ้าง
พอไปถึงห้องสมุดผมก็หามุมเงียบๆ..แล้วไปหาหนังสือมาอ่านเล่นสักเล่มสองเล่มคับ
ผมก็เดินดูหนังสือไปเรื่อยๆก้ได้ยินเสียงคนคุยกันแถวๆ นั้นห่างจากผมประมาณสองล็อคคับ ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรจนมาได้ยินชื่อของไอ้ภีมคับ
" พี่ภีม…หนังที่ไปดูเมื่อวันเสาร์สนุกเนอะ"
" อืม…หนุกดีอ่ะ…เดี๋ยววันพรุ่งนี้ไปดูเรื่องXXX กันป่ะ…ช่วงนี้พี่ว่างๆนะ…" อันนี้เสียงไอ้ภีมคับ
" โหพี่..นี่พี่พาผมไปดูหนังกี่รอบแล้วเนี่ย...ผมเกรงใจพี่นะ…"
" ไม่เป็นไรก็พี่อยากเลี้ยงอ่ะ…ไงเราก็เป็นน้องพี่..รึว่าจะเป็นอย่างอื่นด้วยล่ะ…" ผมได้ยินก็สะดุ้งเลย
" เป็นอะไรหรอพี่ภีม…."
" ก็…เป็นแฟนไงคับ…" ผมได้ยินแล้วน้ำตาไหลเลย
" บ้าน่ะพี่…พี่มีแฟนอยู่แล้วนะ " มันคงสนิทกันจนรู้เรื่องราวของกันและกันทั้งหมดอ่ะคับ
" อ้าว…มีแล้วก็ใช่ว่าจะมีอีกไม่ได้นี่ …ก็แฟนพี่เค้าไม่ค่อยว่างเลย…พี่เลยเซ็งๆ"
" อ้าว…แล้วพี่ก็เลยมาเอาผมเป็นแฟนอีกคนเพื่อแก้เหงาหรอ "
" ไม่ใช่สะหน่อย….อ่ะๆๆ….ไม่พูดแล้ว..มานี่เลยมาให้กอดหน่อยดิเมื่อคืนยังกอดไม่เต็มอิ่มเลย" นี่แสดงว่าที่มึงไม่ได้กลับห้องเพราะไปนอนกับไอ้นี่ซินะ
" บ้าน่าพี่ภีม…ห้องสมุดนะพี่"
" ก็อยากมาน่ารักทำไมล่ะ…."
" เดี๋ยวเหอะแฟนจับได้ขึ้นมาผมไม่รู้ด้วย"
" เค้าไม่รู้หรอกนะ….เค้าไม่ว่างหรอก.." มึงคิดผิดไอ้ภีม ตอนนี้กูรู้ทุกอย่างแล้ว
ทุกคำพูดของมันทำเอาผมสติเลื่อนลอยไปเลย..แต่เพื่อความแน่ใจผมเลยต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าเป็นไอ้ภีมแน่รึเปล่า ผมเลยรวบรวมสติที่มีอยู่ทั้งหมดเดินไปแอบดูคับ
ภาพที่เห็นมันยิ่งทำให้ผมแทบทรุดเลยคับ
ภาพที่คนรักของผมกำลังจูบกับเด็กปีหนึ่งที่เป็นน้องรหัสมันคับ
ผมรีบเดินกลับออกมาอย่างเงียบที่สุดเพราะกลัวมันรู้คับ แล้วผมก็รีบออกจากห้องสมุดเลยแล้วตรงดิ่งไปหน้ามอเรียกรถแท็กซี่กลับห้องเลยคับ
พอถึงห้องเท่าน้ะนแหละคับไม่รู้น้ำตาผมไหลออกมาจากไหน ผมร้องไห้อย่างหนัก ยิ่งมองดูรอบๆห้องที่มันเหมือนเป็นสิ่งแทนความรักของผมกับไอ้ภีมตอนนี้คับ
ทุกๆส่วนของห้องมันมีภาพดีๆของผมกับมันเต็มไปหมด
ถึงแม้ว่าผมกับมันจะอยู่ห้องนี้มาไม่นานก็ตาม ผมใช้เวลาตอนนี้ให้กับการร้องไห้เพราะบางทีมันอาจจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น
ผมร้องไห้อยู่นานเลยคับ..รู้ตัวอีกทีก็สองทุ่มแล้วคับ ผมนั่งคิดเรื่องของผมกับไอ้ภีมคับว่าจะเอาอย่างไงดี
ผมนั่งทบทวนเรื่องราวทั้งหมดด้วยสติผมก็เลยคิดได้ว่าสาเหตุที่ทำให้ไอ้ภีมต้องนอกใจผมก็คือตัวผมนั่นเอง
ตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มเปิดเทอมผมมีเวลาให้มันน้อยจริงๆ ในช่วงแรกๆมันก็ยังดูเทคแคร์ผมเหมือนเดิมจนมาช่วงหลังมันคงจะทนไม่ได้มั้งคับมันเลยต้องไปมีคนอื่น
และอีกอย่างนึงจนบัดนี้ผมกับไอ้ภีมก็ยังไม่ได้มีอะไรกันนอกจากภายนอกเท่านั้น มันก็เคยขอผมหลายครั้งแต่ผมบอกให้มันรอก่อนเพราะผมยังไม่พร้อม
จะโทษไอ้ภีมมันก็ไม่ได้ผิดเพราะมันก็ต้องการสิ่งที่ผมให้มันไม่ได้ ผมเองนี่แหละต้นเหตุของการนอกใจครั้งนี้ของไอ้ภีม
ผมเลยตัดสินใจว่าจะไม่พูดอะไรคับ..ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้แหละคับ
ผมจะอยู่กับมันไปแบบนี้จนกว่ามันจะไม่สนใจใยดีผมหรือออกปากไล่ผมหรือขอผมเลิกไปเอง
อย่างน้อยการที่ผมทำแบบนี้ไอ้ภีมมันอาจมีความสุขก็ได้ มันอาจจะดูนางเอกไปหน่อยแต่คุณลองรักใครมากๆแล้วคุณจะทำใจได้มั้ยที่ต้องเสียเค้าไป
ผมเลยจะลุกไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาแล้วทำตัวให้เป็นปกติ ยังไม่ทันที่ผมจะลุกคับไอ้ภีมก็กลับมาพอดีคับ ผมเลยรีบหันหลังให้มันแล้วทักทายมัน
" อ้าว…กลับมาแล้วหรอ..วันนี้กลับเร็วจัง…" ผมพยายามทำตัวเป็นปกติคับ
" เอ่อ..คือวันนี้ภีมทำงานเหนื่อยแล้วอ่ะ สามวันที่ผ่านมาทำงานตลอดเลย " หึ...โกหกกูเข้าไป
" เนี่ยเค้าคิดถึงตัวเองจัง…ไม่ได้เจอหน้าตั้งสามวัน" แล้วมันก็เดินเข้ามากอดผมจากข้างหลังเอาคางเกยที่ไหล่ผม
ทำเอาผมแทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่เลยคับ..ไม่ได้ดีใจนะ….มันรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าไงก้ไม่รู้อ่ะ มันโกหกผมชัดๆเลย
" บ้า..ปล่อยได้แล้วภีมต้นไปห้องน้ำก่อน…" ผมรีบบอกให้มันปล่อยผมคับเพราะเดี๋ยวผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่คับ
พอมันปล่อยผม ผมก็รีบเข้าห้องน้ำเลย เท่านั้นแหละคับน้ำตาไหลอีกระลอกคับ แต่ผมพยายามให้เงียบที่สุดคับ
กลัวมันได้ยินคับ
สงสัยผมจะเข้าไปนานมั้งคับไอ้ถีมเลยมาเรียกคับ
" ต้น…เป็นอะไรเปล่า…เข้านานจัง.." มันเคาะประตูเรีบกผมคับ
" …เอ่อ…ไม่ได้เป็นอะไรจะเสร็จแล้วแหละ…" ผมรีบตอบมันออกไปคับกลัวมันสงสัย
ผมรีบล้างหน้าล้างตาแล้วออกมาจากห้องน้ำเลยคับ
พอออกจากห้องน้ำผมก็พยายามทำตัวปกติคับเพื่อไม่ให้ไอ้ภีมสงสัยคับ
" ต้น…เป็นอะไรอ่ะ…ทำไมตาบวมแบบนั้นล่ะ…" ไอ้ภีมเห็นหน้าผมมันก็รีบมาถามผมใหญ่เลย
" เอ่อ..ไม่ได้เป็นอะไรหรอก..คืออะไรก็ไม่รู้เข้าตาต้นนะเลยเผลอไปขยี้ตานะ…" ผมตอบแก้ตัวไปคับ
แล้วไอ้ภีมก็รีบมาแหกตาผมดูด้วยความเป็นห่วงผม…
" ภีม…ภีมเป็นห่วงต้นหรอ…" จู่ๆผมก็ถามมันออกไปคับ
ไอ้ภีมก็เลยมองหน้าผม..แล้วนิ่งไปนิดนึง
" ทำไมถามแบบนี้อ่ะต้น…ภีมก็ห่วงนะสิ..ต้นเป็นคนที่ภีมรักนะ "
" ภีมคับ…ภีมยังรักต้นเหมือนเดิมรึเปล่า" ผมยังคงถามันต่อไปคับ
ยิ่งทำให้ไอ้ภีมนิ่งไปคับ
" เอ่อ…รักซิต้น..ถ้าไม่รักต้นภีมจะมาดูแลเป็นห่วงต้นแบบนี้ทำไมล่ะ..ต้นถามทำไมอ่ะ..เป็นอะไรรึเปล่า "
" อืม…ไม่ได้เป็นอะไรหรอก…แค่อยากได้ยินนะคับ…" แล้วผมก้เดินยิ้มไปเตรียมอาหารคับ
อย่างน้อยผมก็มั่นใจได้อย่างนึงว่าไอ้ภีมมันก็ยังคงรักผมอยู่คับแค่มันอาจไม่เหมือนเดิมเท่านั้น
ผมปล่อยให้เรื่องมันผ่านไป โดยไอ้ภีมก็ยังเป็นเหมือนเดิมคับกลับห้องดึกๆ ไม่เคยว่าง
บางวันไม่กลับห้อง บางทีก็ไม่กลับเป็นอาทิตย์
ผมทนใช้ชีวิตแบบนี้เพื่อคนที่ผมรักแบบนี้จนตัวผมเองก็ทนไม่ได้ในบางเวลาที่มันกลั้นไม่ไหวก็ระบายด้วยการร้องไห้บ้างนั่งเขียนไดอารี่ระบายความรู้สึกบ้าง
อย่างน้อยมันก็ช่วยให้ผมได้ระบายสิ่งที่มันอึดอัดออกมาบ้าง ผมยังไม่รู้ว่าผมจะทนได้แค่ไหนและผมต้องทนไปแบบนี้อีกนานเท่าไร
ทำไมมันทรมานแบบนี้นะ
หวัดดีทุกคนนะคับ อย่างแรกต้องขอโทษก่อนเลยที่จู่หายไปไม่มาบอกกล่าวแต่ต้นไม่ไหวจิงๆอ่ะ ที่เป็นไข้เพราะตากแดดมากและก็เล่นน้ำมากร่างกายปรับตัวไม่ทันนะคับ แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว ดีที่ได้ไอ้ภีมมาช่วยดูแล แล้วตอนนี้ก็กลับมา กทม แล้วด้วย เนทแรงสะใจแล้ว คราวนี้จะได้ลงได้เยอะๆ
เพื่อนๆตามอ่านให้ทันนะคร้าบบบบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
