ตอนที่ 17 ปรับตัว
วันนี้ผมออกจากโรงพยาบาลแล้วคับโดยมีนายภีมคนรับใช้ส่วนตัวผมและสี่สาวมารับผมคับ
โดยไอ้ภีมมันขับรถมาคับส่วนแม่สี่สาวนั่นมากับรถของพีทคับ
“ นี่ต้น…กลับไปที่หอแล้วอย่ามามันสวีทกันนะจ๊ะ วันอังคารนี้มีสอบแลปเคมี” เมย์บอกเตือนผม
“ อืม…ไม่ลืมหรอกแต่ไม่รู้จะเข้าใจเปล่า..ไม่ได้เข้าเรียนเลย…” ผมตอบไปเพราะกังวลว่าจะทำไม่ได้ก็เรื่องมันยากอ่ะ
“ ถ้าต้นไม่เข้าใจตรงไหนถามพวกเราได้นะ..” พีทบอกกับผมพร้อมส่งยิ้มงามๆมาให้
“ อืม…ขอบใจทุกคนเลยนะที่เป็นห่วงเรา…” ผมพูดไปจากใจจริง ผมนี่โชคดีเนาะมีเพื่อนดีๆแบบนี้อ่ะ
ชีวิตในมหาลัยการมีเพื่อนที่ดีนี่สำคัญมากเลยนะคับเพราะเพื่อนนี่แหละจะช่วยเราหลายๆอย่างไม่ว่าด้านการเรียน กิจกรรมต่างๆ น้องๆคนไหนอยู่มหาลัยแล้วคิดจะอยู่ตัวคนเดียวไม่สนใจใครพี่อยากแนะนำว่าคิดใหม่นะคับ
เชื่อพี่เหอะให้เราเก่งแค่ไหนแต่เราก็ไม่สามารถอยู่ตัวคนเดียวได้ในสังคมนี้หรอกนะคับ อิอิแนะแนวไปเลยสะงั้น
“ ไม่ต้องห่วงหรอก…เดี๋ยวเราติวให้ต้นเอง..อิอิ ..เราพอได้อยู่…” ไอ้ภีมมันคุยอวดเพื่อนผมคับ
“ จ๊ะ…ให้มันติวละกันไม่ใช่เป็นคนกวนต้นสะเองล่ะภีม….” พีทพูดกลับไปอย่างรู้ทันไอ้ภีมคับ
“ แหมๆๆ…พีทอ่ะ…ก็กวนเล็กๆน้อยเพราะกระชุ่มกระชวยหัวใจน่า…” มันพูดกับพูดพร้อมทำหน้าทะเล้นๆใส่พีท
“ เฮ้อ…ระวังตัวดีๆนะต้น ตาภีมนี่ผีเข้าผีออก..ต้นคงต้องปรับตัวเยอะหน่อยนะ…” พีทบอกกับผม
“ อืม…เราทำใจได้แล้วแหละ…” .ผมเริ่มชินกับอาการผีเข้าผีออกของมันแล้วคับ
ขากลับผมก็นั่งกลับมากับภีมคับ…ดูวันนี้มันอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ชวนผมคุยโน่นั่นนี่ตลอดทางเลย
พูดมากจริงๆแฟนผม…ผมชินแล้วแหละทำได้แค่ยิ้มกับพยักหน้าไปกับมันด้วย
แล้วพวกผมก็มาถึงมหาลัยก็แยกย้ายกันกลับหอคับ พอถึงหอผมก็เดินตัวปลิวขึ้นหอเลย
ส่วนไอ้ภีมหรอคับ อิอิ ถือของสิคับ 555555 ผมเดินขึ้นบันไดมาได้สองชั้นก็เจอโจทย์เก่าคับ
จะใครที่ไหนล่ะคับถ้าไม่ใช่นายเป้..ตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
“ อ้าว..ต้น…เป็นไงอ่ะไม่สบายหายไปเป็นอาทิตย์เลย …เป็นไงบ้างอ่ะหายแล้วช่ายป่ะ”
“ อืม…เราไม่เป็นอะไรแล้วแหละ…” ผมตอบมันไปคับ
“ เราก็อยากไปเยี่ยมต้นนะแต่อาจารย์จะสอบอ่ะ ..เราเลยต้องรีบอ่านหนังสือยิ่งโง่ๆอยู่ด้วย”
“ ไม่เป็นไรหรอกเราไม่ได้เป็นอะไรมากสะหน่อย….เราก็จะรีบไปอ่านบ้างแล้วแหละโง่เหมือนกัน”
ระหว่างการสนทนาของผมกับเป้ก็มีสายตาพิฆาตมองผมจากด้านหลังคับ
ผมลืมไปสนิทเลยว่าไอ้ภีมเดินตามหลังมานี่หว่า ซวยแล้วกูได้เข้าโรงพยาบาลรอบสองแน่ๆ
ผมเริ่มใจไม่ดีแล้วสิ….ตอนนี้ผมหันไปมองไอ้ภีมคับมันวางของทั้งหมดลงกับพื้นเลยคับ
ดูมันนิ่งๆไงก็ไม่รู้….มึงอย่าทำไรกูอีกนะคราวนี้กูตายจริงๆแน่
“ หวัดดีคับ…ผมภีมคับเป็นเมทต้น…” ไอ้ภีมทักทายไอ้เป้
ผมทำหน้าเอ๋อแดกเลย เฮ้ย…มันเป็นอะไรว่ะ
“ เอ่อ…เออ..ผมเป้คับ..เป็นเพื่อนคณะต้นคับ ยินดีที่รู้จักคับ…” ไอ้เป้ก๊อกจะงงนะคับที่ไอ้ภีมทักมัน
“ วันหลังแวะมาเล่นที่ห้องผมกับต้นบ้างก็ได้นะคับจะได้มีเพื่อนคุยเยอะๆ สนุกดี ” ไอ้ภีมพูดแล้วยิ้มให้เป้อย่างเป็นมิตร
ผมก็เอ๋อแดกยกกำลังสองเลย ไอ้ภีมมันเปลี่ยนไป มันเป็นบ้าไรเนี่ยะ
“ คะ..คับ…ได้ดิคับ..ผมอยู่ชั้นสี่นี่เอง..ว่างๆจะไปเล่นที่ห้องนะคับ ” ไอ้เป้บอกกับภีม
" อืม…งั้นผมกับต้นขอตัวก่อนนะคับ…เอาของไปเก็บก่อน.." ภีมบอกกับไอ้เป้คับ
" เออ…คับ เชิญคับผมก็กำลังลงไปข้างล่างเหมือนกัน" ไอ้เป้ก็บอกไอ้ภีมไปคับ
แล้วไอ้ภีมก็หยิบข้าวของเดินนำผมไปเลย ตอนนี้ผมยังยืนเอ๋ออยู่ที่เดิมคับ
จนไอ้ภีมมันเห็นผมไม่เดินตามมันไปมันเลยต้องหยุดเดินหันมาเรียกผมคับ
" ต้น…เป็นอะไร..ยืนนิ่งเชียวเข้าห้องเหอะคับ.." มันเรียกผมจนผมได้สติคับ
เลยเดินตามมันไปจนถึงที่ห้อง
พอถึงที่ห้องผมก็นั่งเป็นคุณชายคับ ดูไอ้ภีมเอาเอาโน่นนั่นนี่เก็บเข้าที่ทั้งของมันและของผม
และมันยังทำความสะอาดห้องคนเดียวอีกเพราะไม่ได้อยู่ห้องหลายวันฝุ่นเริ่มจับแล้ว
ไอ้ภีมมันเป็นคนรักความสะอาดนะคับ…มันเลยชอบทำความสะอาดห้องเป็นประจำ
ผมจะไปช่วยมันทำมันก็ห้ามผมคับ…มันบอกให้หายดีก่อนค่อยมาช่วยตอนนี้นั่งเป็นกำลังใจให้มันก็พอ
แหวะ…มึงนี่น้ำเน่าได้โล่เนาะไอ้ภีม
ผมก็ได้แต่นั่งมองมันทำความสะอาดไปเรื่อยๆ ดูมันจนเพลินเลนคับ คนอะไรว่ะดูเท่าไรก็ไม่เบื่อ น่ารักว่ะแฟนใครว่ะ 5555555
และตอนนี้ผมก็สงสัยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่หน้าบันไดด้วย ทำไมไอ้ภีมมันไม่โวยวายวะ
ผมเลยตัดสินใจถามมันเลยคับ
" ภีม…เมื่อกี้นายไม่โกรธหรอที่เราคุยกะเป้อ่ะ…" ถามมันไปก็กลัวนะคับว่ามันจะอารมณ์เสียขึ้นมา
" ไม่อ่ะ…เราไม่โกรธแล้ว…ก็เค้าเป็นเพื่อนต้นไม่ใช่หรอ.." มันตอบผมแล้วยิ้มให้
" อืม…แล้วทำไมนายไม่กรธเหมือนเคยอ่ะ…" ผมถามมันอีกก็คนมันสงสัยนี่โว๊ยย
" ก็เราสัญญากับต้นแล้วไงว่าเราจะมีสติจะไม่ทำให้ต้นเสียใจอีกแล้ว.." มันพูดแล้วมันก็มองหน้าผม
" ภีมไม่อยากทำให้คนที่ภีมรักเสียน้ำตาและเจ็บตัวอีกแล้ว…" มันจ้องหน้าผมตาเยิ้มเลย
ผมก็มองหยน้ามันคับ ตอนนี้ความรู้สึกมันตื้นตันไงไม่รู้บอกไม่ถูก
จนน้ำตาผมมันปริ่มจะไหลอีกแล้ว…เซนซิทีฟจังเลยกู นางเองเจ้าน้ำตาสุดริด
มันคงเห็นผมตาแดงๆจะร้องไห้มั้งคับมันเลยเดินมานั่งข้างๆผม และเอามือผมไปกุมไว้
" เป็นอะไรคับ…ภีมบอกแล้วไง…ต่อไปนี้ภีมจะไม่ใจร้อนแล้วนะภีมจะมีสติจะฟังเหตุผลถึงบางครั้งมันอาจจะมีบ้างภีมก็อยากให้ต้นเข้าใจนะว่าภีมกำลังปรับตัวแต่ถึงอย่างไงภีมก็จะทำให้ดีที่สุดนะคับ เพื่อคนคนนี้..ที่ภีมรัก…" แล้วมันก็เอามือมาโอบไหล่ผมแล้วดึงผมไปกอดไว้ในอ้อมอกมัน
ผมรู้สึกดีจังเลย อบอุ่นทุกครั้งที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้ มันอบอุ่น และปลอดภัย
ผมก็ซบหน้าลงที่อกไอ้ภีมและก็เอามือสวมกอดมันเช่นกันเพื่อให้มันรู้ว่าผมรู้สึกดีแค่ไหน
ผมกับมันนั่งกอดกันจนนานเลยคับ…จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ขึ้นมาคับ เป็นมือถือผมเอง
ผมเลยผละออกจากอกไอ้ภีมคับแล้วเดินมาดูที่โทรศัพท์คับ
พีท…พีทโทรมาคับ ผมเลยรีบรับสายคับ
" ว่าไงพีท…" ผมทักพีทไปคับ
" นี่จู๋จี้กันไปถึงไหนแล้วค่ะ …เพื่อนจะโทรมาบอกว่าหิวข้าวแล้วค่ะ .." พีทพูดกับผม
เออ…จิงนี่หว่านัดกินข้าวกับเพื่อนๆอ่ะ…มัวแต่มากอดกับไอ้ภีมอยู่กู
" เออ…เสร็จแล้วเราจัดห้องนิดหน่อยฝุ่นมันจับ ..เนี่ยะกำลังจะลงไป …" ผมรีบอกพีทไปคับ
" จ๊ะ..เพื่อนรอที่หน้าร้านป้าว๊ากนะ…."
" อืม…แล้วเราจะรีบลงไป…" ผมบอกกับพีทก่อนที่จะวางสาย
" ภีม…ลงไปกินข้างกันพวกพีทรอแล้ว.." ผมบอกกับภีมคับ
" อืม…ไปดิเสร็จพอดีเลย…" ภีมตอบผมกลับมา
แล้วเราก็ลงไปกินข้าวพร้อกับเพื่อนๆของผมที่คาเฟตแหละคับ ประหยัดตังดี
ระหว่างกินข้าวอยู่นั่น…ก็มีคนมาสะกิดผมคับ
" เออ…ต้นรึเปล่าคับ " คนที่สะกิดมันทักผม
" เออ…ใช่คับ" ผมตอบกลับไปพร้อมมองหน้ามัน หน้ามันคุ้นๆว่ะ
" อืม…จำเราได้มั้ย…" มันถามผมกลับคับ
ผมก็จ้องหน้ามันแปปนึงก็นึกออกเลยคับ
" คะ..คิว รึเปล่าคับ…" อย่าให้ใช่เลยกู….ไอ้คนที่มาขอเบอร์ผมที่ร้านซเวนเซ่นที่สยามตอนผมไปแปลงโฉมอ่ะ จำกันได้มั้ยเอ่ย
" อืม..ดีใจจังที่ต้นจำเราได้ด้วย...."
" เอ่อ…จำได้ดิ..แฮะๆๆ…" ผมยิ้มแห้งๆให้มันพร้อมมองหน้าไอ้ภีมซึ่งตอนนี้มันทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถามใสผม
" เราขอโทษนะที่ไม่ได้โทรหาเลย…ตอนนั้นเราทำโทรศัพท์หายอ่ะ..เราจำเบอร์ที่ขอต้นไปไม่ได้เลยไม่ได้โทรหานะ ต้นไม่โกรธเรานะ "
กูจะไปโกรธไรมึงแต่กูจะโกรธมึงที่มาไม่ดูเวลาแบบนี้แหละ
" เอ่อ…เราก็เรียนยุ่งๆอ่ะเลยไม่ได้โทรไปเหมือนกัน " ผมแก้ตัวออกไปคับ
" แล้วนี่..คิวมาทำอะไรหรอ.." ผมถามมันคับ
" อ่อ…เพื่อนเราเรียนคณะ.XXX อ่ะ เลยแวะมาหาเพื่อนสะหน่อยแต่สงสัยวันนี้โชคดีเลยได้เจอต้นด้วย "
มันพูดแล้วยิ้มให้ผมถ้าไม่ติดมีไอ้ภีมนี่มึงเสร็จกูแน่ไอ้คิว
" แล้วเจอเพื่อนรึยังคับ!!!!........" ไอ้ภีมถามไอ้คิวคับ…พร้อมทำหน้ากวนๆใส่ไอ้คิว
" เอ่อ…เจอแล้วคับ….นั่งอยู่ด้านโน้นคับ " ไอ้คิวก็ตอบไอ้ภีมไปคับ
มันมองหน้ากันเหมือนส่งประกายไฟใส่กันงั้นแหละ
" เอ่อ…นี่ภีม เมทเราเอง…" ผมรีบแก้สถานการณ์ก่อนคับก่อนจะเกิดอะไรขึ้น
เพราะตอนนี้ไอ้ภีมเริ่มคุมตัวเองไม่ได้แล้วสิ
" อ่อ….ผมคิวนะคับ…เผอิญไปรู้จักกับต้นที่สยามเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนอ่ะคับ"
มันบอกไอ้ภีมไปคับ
" หรอคับ…ผมก็นึกว่าเพื่อนเก่ากันสะอีกคุยกันสนิทสนมเชียว" เอาแล้วไอ้ภีมมันเริ่มกวนตีนแระ
" ก็….ไม่หรอกคับ…ยังไม่ได้คุยอะไรกันมากเลยคือผมขอเบอร์ต้นมาแต่ดันโทรศัพท์หายไปสะก่อรชนที่จะโทรคุยกะต้นเลยไม่ได้คุยกันเลย ไม่งั้นป่านนี้คงสนิทกันมากกว่านี้แน่คับ "
ไอ้คิวเหมือนจะดูอะไรออกเลยกวนตีนใสไอ้ภีมมั่งและคับ
" อืม..หรอคับ…." ไอ้ภีมพูดพร้อมทำหน้านิ่งๆพร้อมกับจ้องหน้าไอ้คิวคับ
มันโกรธแล้วแน่เลยอ่ะ งานเข้าแล้วกู
" เอ่อ….จิงสิต้นคับงั้นคิวขอเบอร์ต้นอีกครั้งได้มั้นคับ " เอาไงดีว่ะ
เอ่อ…. ใครก็ได้ช่วยกูด้วย
ผมมองหน้าไอ้ภีมคับ…มันก้มหน้านิ่งแล้วมันก็เงยหน้าขึ้นมามองผม
" เอ้า..ก็ให้เพื่อนไปสิเพื่อนรอนานแล้วนะต้น…" มันพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม
ทำเอาผมงงเลยคับ
" เร็วดิ…โหหหเป็นไรว่ะ…ลืมเบอร์ตัวเองรึไง…" มันยังยิ้มแซวผมคับ
ผมก็เลยให้เบอร์คิวไปคับ..และคิวก็ขอตัวไปที่โต๊ะเพื่อนๆของมันคับ
หลังจากไอ้คิวไปแล้วภีมมันก็กินข้าวไปเรื่อยๆ ทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมยิ่งไม่เข้าใจมันคับตอนแรกเหมือนจะเอาเรื่องไอ้คิวพอตอนหลังกลับบอกให้กูรีบให้เบอร์มันไปสะงั้น
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็แยกย้ายกับเพื่อนๆกลับหอกันคับ
ผมกับภีมเดินไปซื้อขนมเล็กๆน้อยๆกินกันคับ มันก็ยังทำตัวเหมือนปกติ
แต่ผมว่ามันแปลกๆอ่ะไอ้ภีมไม่ใช่แบบนี้อ่ะ ผมเลยถามมันคับ
" ภีม….เป็นอะไรรึเปล่า…" ผมมองหน้ามันแล้วถามมัน
" เปล่านี่ต้น…ภีมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย…" ไปซื้อขนมเสร็จขึ้นหอเหอะ
ผมก็เลยปล่อยเลยตามเลยคับ…
แล้วพอขึ้นหอมาไอ้ภีมมันก็บอกให้ผมขึ้นห้องก่อนเลยมันจะดูทีวีข้างล่างเดี๋ยวตามขึ้นไป
ผมจะรีบมาอ่านหนังสือคับเลยขึ้นมาก่อน พอถึงห้องผมก็เริ่มอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบวันอังคารคับ
ผมอ่านหนังสือไปเรื่อยจนลืมเวลาเลยหยิบนาฬิกามาดู
นี่มันจะสี่ทุ่มแล้วนี่หว่าทำไมภีมยังไม่ขึ้นมาว่ะ….เริ่มเป็นห่วงมันแล้วซิ
พอผมนึกถึงไอ้ภีมก็มาพอดีคับ
" อ้าว…อ่านเสร็จแล้วหรอต้น…" พอเข้ามามันก็ทักทายผมแต่ผมว่ามันผิดปกติมันมีอะไรในใจแน่ๆ
" ภีม…ทำไมเพิ่งขึ้นมา..เป็นอะไรรึเปล่า…" ผมถามมันเพราะเป็นห่วงมันคับ
" เปล่า…เราไม่อยากขึ้นมากวนต้นนะเห็นต้นอ่านหนังสือเลยดูทีวีไปเรื่อย.." มันตอบแก้ตัวผมมาคับ
" อืม….มีอะไรก็บอกกันนะภีม…." ผมหันไปมองมันแล้วมันก็พยักน้ายิ้มให้ผมแทนคำตอบ
ผมจะอ่านหนังสือต่อจู่โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นมา ผมไม่ได้สนใจคับรีบกดรับสายไปไม่ได้ดูชื่อเลย
" หวัดดีคับ…" ผมทักทายไป
" ดีคับต้น…" มันตอบกลับมาแล้ว
" ใครอ่ะคับ…" ผมถามไปเพราะไม่รู้ว่าใคร
" คิวไง…โหลืมเราแล้วหรอ…" ในตอบมาผมตกใจจึงเผลออุทานชื่อมันออกมา
" คิว!!!...หรอ…." ทันใดไอ้ภีมก็หันหน้ามามองผมทันที
ผมตกใจแล้วมองหน้ามันคับ
" เอ่อ…. คือ…" ผมกำลังจะบอกมันว่าไม่ว่างเพื่อตัดปัญหาไป
" อืมต้น…เดี๋ยวเราไปอาบน้ำก่อนนะ…" ไอ้ภีมมันบอกผมแล้วยิ้มให้เหมือนไม่ได้โกรธอะไรเลย
ผมก็ได้แต่พยักหน้าแล้วมันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินมาหยิกแก้มผมเล่นแล้วเดินออกไปอาบน้ำทำเอาผมงงกับพฤติกรรมมันมากเลย
แล้วผมก็คุยกับคิวต่อสักประมาณ 10 นาทีผมเลยขอตัวคิวไปอาบน้ำคับ พอผมไปถึงห้องน้ำก็เห็นว่าไอ้ภีมมันยังอาบน้ำอยู่คับเพราะผมจำผ้าเช็ดตัวของมันที่พาดที่ประตูได้ผมเลยเข้าไปอาบห้องข้างๆมัน ระหว่างที่ผมกำลังจะอาบน้ำก็ได้ยินเสียงเหมือนคนสะอื้นเบาๆ ผมคิดว่าคงเป็นไอ้ภีมแน่ๆเพราะตอนนี้มีคนอาบน้ำแค่สองห้องคับคือผมกับมัน
ละคงไม่ใช่ผีที่ไหนแน่ๆผมจำเสียงมันได้คับ ผมใจไม่ดีเลยที่รู้ว่าไอ้ภีมมันร้องไห้ ต้องเป็นเพราะผมแน่เลย ผมรู้สึกไม่ดีเลยที่ผมเป็นต้นเหตุทำมันเสียใจ ผมยืนคิดอยู่ในห้องน้ำก็ได้ยินเสียงประตู้ห้องน้ำไอ้ภีมเปิดออกมันคงอาบน้ำเสร็จแล้วผมเลยรีบอาบน้ำเพื่อจะได้คุยกับมันให้รู้เรื่อง
พอผมกลับมาที่ห้องก็พบว่าไอ้ภีมมันนอนหันหลังห่มผ้าเรียบร้อยเหมือนกับว่านอนหลับแล้วแต่ผมรู้คับว่ามันยังไม่หลับผมเลยรีบแต่งตัวแล้วไปนั่งที่เตียงมันแล้วจับที่ไหล่มันให้มันหันมาคุยคับคับ มันก็แกล้งทำเป็นงัวเงียไม่ยอมบอกแต่ว่จะนอนจะนอนไม่ยอมหันมาคุยคับ
ผมไม่รู้จะทำยังไงก็เลยนอนข้างมันเลยแล้วผมก็สวมกอดมันจากข้างหลัง มันสะดุ้งนิดๆที่รู้ว่าผมจู่ๆก็มานอนกอดมัน
ผมไม่รู้จะทำไงก็เลยกอดมันแล้วพูดกับมันไปว่า
" ภีมคับ…ภีมเป็นอะไรคับ…ทำไมภีมไม่บอกต้นละคับเก็บไว้คนเดียวทำไมอ่ะ เราเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอคับ…ภีมมีอะไรไม่สบายใจอย่าเก็บไว้คนเดียวสิ
ถ้าภีมคิดมากเพราะต้น…ต้นขอโทษนะคับ "
และผมก็ซุกหน้าที่หลังมันพร้อมกับน้ำตาเริ่มหยดลงมาแล้วและตอนนี้ผมก็รู้ว่าไอ้ภีมร้องไห้อยู่แน่ๆเพราะมันตัวสั่นๆ มันยิ่งทำให้ต่อมน้ำตาผมแตกทันที
ภีมมันคงรู้สึกว่าผมร้องไห้คับมันเลยรีบหันหน้ามามองผมทันที ผมก็มองไปที่หน้าไอ้ภีมใจหายแวบเลย มันร้องไห้จนตามันบวมเลย แต่มันก็ยังมีหน้ามาปลอบผมอีกนะ
" ต้นคับ…เป็นอะไร..ร้องไห้ทำไมคับ…" แล้วมันก็ลูบหัวผม มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่เลย
" ภีม…ภีมเป็นอะไรอ่ะคับ…ภีมแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำทำไม..ภีมร้องไห้ทำไมคับ ..ฮือๆ…ต้นเป็นต้นเหตุใช่มั้ยภีม..ฮือๆๆ ต้นขอโทษคับ…"
ผมพูดกับมันพร้อมกับสะอื้นไปด้วย
มันนิ่งไม่พูดอะไรคับ…แต่มันยังคงกอดผมไว้แลวลูบหัวปลอบผม จนผมทนไม่ได้อยากรู้คับว่ามันเป็นอะไรกันแน่
" ภีมคับ…ภีมบอกต้นมาเถอะนะคับว่าภีมเป็นอะไร …ต้นขอร้องนะ " ผมอ้อนมันคับ
" ก็ได้คับ…ภีมทำใจไม่ได้อ่ะที่เห็นคนอื่นมาใกล้ชิดต้น…โดยเฉพาะไอ้คนที่ชื่อคิวอ่ะ อย่างไอ้เป้ภีมอย่างพอทนได้นะคับ…"
" แต่ไอ้คิวต้นพยายามอดทนมากๆทั้งที่อยากจะต่อยหน้ามันให้คว่ำมันเจ็บนะต้น…มันเจ็บที่นี่ ที่หัวใจภีม เวลาต้นไปใกล้ชิดคนอื่น แต่ภีมทำอะไรไม่ได้ภีมก็เลยต้องอดทนแต่มันทนไม่ไหวจริงๆต้นมันก็เลยต้องร้องไห้ออกมาแบบนี้แหละ…" แล้วมันก็ร้องไห้ใหญ่เลย
ทำเอาผมตกใจ..กลายเป็นว่าตอนนี้มันปลอบมันคับ ผมเอาหัวมันมาหนุนที่ตักผมแล้วผมก็ลูบหัวมันเบาๆ
" ภีมคับ…ภีมมีอะไรก็บอกต้นนะคับไม่ต้องเก็บไว้ขนาดนี้ต้นไม่ได้ให้ภีมปรับตัวเข้าหาต้นฝ่ายเดียวต้นเองก็ต้องปรับตัวเข้าหาภีมด้วยอะไรที่ภีมไม่ชอบก็บอกต้นมานะคับ ทีหลังอย่าเก็บอารายมาคิดแบบนี้คนเดียวอีกนะคับ"
แล้วผมก็ก้มจุ๊บหน้าผากมัน…มันก็ลืมตามามองหน้าผมแล้วพยักหน้าให้ผม
" ต้นไม่ได้คิดอะไรกับไอ้คิวใช่มั้ยคับ…." ไอ้ภีมถามผมคับ
" อืม…เค้าเป็นได้แค่เพื่อนต้นเท่านั้นแหละคับ…ก็ต้นมีแฟนแล้วนี่คับจะให้มีคนอื่นได้ไงจริงมั้ยคับ"
ผมก็ยิ้มให้มัน ..มันก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเลยคับ
" ผมเชื่อใจต้นนะคับ…" มันบอกผมแล้วก็หลับตานอนยิ้มที่ตักผมแบบนั้น
คืนนั้นผมกับไอ้ภีมก็นอนกอดกันทั้งคืนเลยคับนี่แหละคับคนที่รักกันต้องเปิดใจพูดคุยกันไม่ปล่อยปัญหาให้ค้างคามันจะก่อเกิดเป็นปัญหาใหญ่ทีหลัง ต่างคนต่างต้องปรับเข้าหากัน ไว้เนื้อเชื่อใจกัน มันจะทำให้ความรักของคนสองคนคงอยู่ตลอดไปคับ
จบไปอีกตอนวันนี้ไปชอปปิ้งมาสะสะใจตังหายไปหลายพันคับ หมดไปเพราะครีมกันแดดคับ แพงมากกแต่ก็ยอมซื้อเพื่อสุขภาพผิวเตรียมพร้อมกับสงกรานตร์คับ ผมซื้อของ AMADA SPF 70 มาคับ ใครเคยใช้มั่งแต่เห็นพวกดาราใช้เยอะเลยลองมั่งเห็นเค้าบอกว่าดี อิอิ
ตอนนี้แต่งไปน้ำตาไหลไปเพราะสงสารไอ้ภีมคับ ดูท่าทางเก็บกดน่าดูเลยอ่ะ แต่ก็ช่วยไม่ได้เนาะอยากมีแฟนน่ารักอย่างเราเอง 55555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
