พ่อกา
**************************************************
น้องแต้วนั่งเล่นอยู่ชานบ้าน...ย่าวางหม้อข้าวหม้อแกงเอาไว้ให้ เด็กหญิงแต้วก็เล่นอย่างสบายใจ
"เจ้าแต้ว....มาช่วยย่านี่เร็ว" เสียงย่าเรียก น้องแต้วเดินไปหาร่างเล็กโถมไปกอดย่าจากด้านหลัง ย่ายืนนิ่งอยู่ตรงหน้ารั้วบ้าน
น้องแต้วชะโงกหน้าไปมอง
ผู้หญิงในชุดยาวสีครีมเหมือนนางฟ้าหันกลับมามอง
"แม่.....แม่แก้ววววววววววววววววววววววววว" น้องแต้วถลาวิ่งไปหาแม่ที่ยืนอยู่
"น้องแต้ว" ผู้หญิงที่ทอดทิ้งไป ที่เอาแต่ถามตัวเองด้วยประโยคเดิมซ้ำๆมาตลอด....
"คิดถึงแม่....น้องแต้วคิดถึงแม่" แก้วไม่กลัวสักนิดว่าชุดที่ใส่จะเปื้อนดิน ลูกสาวคนดีดูสูงขึ้น ผมถูกเก้ลาขึ้นเป็นจุกเล็กๆสองข้าง
"แม่ก็...คิดถึงน้องแต้วที่สุดเลยลูก" กัลยาร้องไห้ออกมา อ้อมกอดไหนก็ไม่สู้อ้อมกอดจากมือน้อยๆนี่เลย
"ฮึก...น้องแต้ว....น้อง...แต้วคิดถึงค่ะ แม่หายไปไหนมาคะ ไปเที่ยวกับเพื่อนนานจังเลย"
"เพื่อน?"
"พ่อขาบอกว่าแม่ไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ...เดี๋ยวแม่ก็กลับ" ถึงจะถูกทิ้ง ถึงจะถูกทำร้ายยังไง อดีตสามีอย่างหมอชีก็รักษาคำว่าแม่ฐานะของแม่ไว้ให้เธอ
"แม่กลับมาแล้วค่ะ... มาพาน้องแต้วไปอยู่กับแม่ค่ะ" น้องแต้วชะงัก
"พ่อบอกว่าแม่จะกลับมาอยู่กับเราค่ะ"
"แม่จะไปอยู่ที่อังกฤษ....ที่นั่นสวยมานะลูก...แต้วไปอยู่กับแม่นะ...แม่อยู่ที่นั่นแม่คิดถึงน้องแต้วที่สุดเลยลูก"
"พ่อขาไปด้วยมั๊ย" แววตาซื่อไร้เดียงสาที่มองตอบมาทำเอาไม่กล้าเอื้อนเอ่ย
"....."
คุณนายอรุณมองภาพ"อดีตลูกสะใภ้"กอดกับหลานสาวแล้วได้แต่หนักในอก
เจ้าวัฒน์มันเหนื่อยแสนเหนื่อย ครั้งนี้มันจะเหนื่อยกว่าครั้งแล้วๆสักแค่ไหน
"พ่อจะไม่ไปค่ะ....ที่นั่นจะมีแม่กับน้องแต้ว..."
หมอชีนอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียง....ฟ่งเดินมาหยุดมอง
เดือนกว่าๆแล้วที่กัลยา ภรรยาเก่าของหมอชีมาแวะรับน้องแต้วไปๆมาๆระหว่างบ้านนี้กับบ้านพักของเธอยิ่งนี่ช่วงปิดเทอมน้องแต้วไม่ต้องไปเรียน
กัลยาถือสิทธิความเป็นแม่ที่เธอไม่เคยทำอย่างเต็มที่
"......." หมอชีสะดุ้งเมื่อผ้าเย็นแตะลงบนแก้ม
"ผ้าเย็นน่ะ...เช็ดหน้านะครับ จะได้สดชื่นขึ้น"
"อื้ม..." ฟ่งนั่งลงคุกเข่าที่ข้างๆเตียงกุมมือคนรักเอาไว้
"ผมช่วยคุณได้..." ฟ่งบอกกับหมอชีที่สบตาด้วย
"ปล่อยให้มันเป็นเรื่องหนักใจของผมเถอะ...ผมเป็นพ่อ...ผมควรปกป้องน้องแต้วด้วยตัวของผมเอง"
อาหารเย็นบนโต๊ะอาหารที่หมอชีกลืนข้าวอย่างยากลำบากเพราะน้องแต้วยิ้มระรื่นเมื่อแม่ป้อนข้าว
"พ่อ แครอทสีส้มนี่อร่อยนะคะ" น้องแต้วชี้ชวนอย่างน่ารัก....แต่พ่อที่น้องแต้วเรียกกลับเป็นผู้ชายผมทองที่นั่งอยู่อีกข้าง...
เหมือนเป็ฯคนนอกอย่างไรชอบกล
น้องแต้วชีชวนครั้งแล้วครั้งเล่า เขาแอบกลืนก้อนสะอื้นลงคอ
"พ่อขา..."น้องแต้วสะกิดเรียกเมื่อพ่อขาคนดีเหม่อไปเฉยๆ...
"ครับลูก"
"น้องแต้วจะป้อนพ่อขาค่ะ..." พ่อขายิ้มอ่อนๆอ้าปากรับอาหารจากช้อนของลูกสาว...
"...อร่อยจังเลยลูก" อยากจะร้องไห้ หมอชียิ้มทั้งที่ปวดกระบอกตา
"พ่อขา...ทานเยอะๆค่ะ..." น้องแต้วป้อนเขาอีกคำ และอีกคำ...
"น้องแต้วพ่อเขาทานเองได้นะคะลูก" กัลยาจับมือลูกสาวไว้ ห้ามไม่ให้เอื้อมมือข้ามโต๊ะมาป้อนหมอชี
"แต่ว่า..." น้องแต้วตาละห้อย
"ป้อนแม่ก็ได้ค่ะ..." กัลยาเอ่ยเมื่อเห็นน้องแต้วหน้าม่อย
"ค่ะ..." ลูกสาวยิ้มได้อีกครั้งแต่คนเป็นพ่อหน้าหมอง
น้องแต้วยืนที่หน้าบ้านโบกมือให้พ่อที่เดินขึ้นรถมา ลูกไม่ร้องตามเขาสักคำ
ตอนที่เขานั่งคุยด้วยก็เล่าให้ฟังว่าได้ไปเที่ยวไหนต่อไหนที่เขาไม่เคยพาไป
ได้ทานไอศครีมทุกอาทิตย์ ได้ไปสวนสนุก วันเด็กที่ผ่านมาแม่กับ....พ่อใหม่...ก็พาสวนน้ำที่หัวหิน
เขายิ้มให้ลูกตอนที่น้องแต้วทำท่าทางประกอบ ลูกสาวคนดีน่ารักแล้วตาเป็นประกาย...
เขารู้สึกเหมือนเป็นพ่อที่แย่เสียเหลือเกินที่เอาเวลาไปทุ่มให้งานเสียจนทำให้น้องแต้วต้องมานั่งเล่นที่แล็ปแทนการไปสวนสนุก ทำให้น้องแต้วกินสลัดผักแทนไอศครีบมที่ลูกชอบ
"น้องแต้วครับ...หนูมีความสุขมากมั๊ยลูก"
"มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ พ่อขา" น้องแต้วโถมตัวมากอด
"แม่กับพ่อใจดีค่ะ..." แม่กับพ่อที่หมายถึงสามีภรรยาในบ้านที่ยืนจับมือกันมองมาทางเขา
"เหรอลูก...ดีจังครับ" หมอชีร้องไห้ในอก กอดลูกสาวแนบอก ลูกครับลูกมีความสุขมาสินะ...
หมอชีมองลูกสาวจนลับตา...
เสียงโทรศัพท์ดังแทบจะทันทีที่เขาเลี้ยวออกมาที่ถนนฝหญ่
"พี่วัฒน์..." กัลยาทัก เขายิ้มหม่น
"แก้วกับเขาดีกับลูกมากเลยสินะ...น้องแต้วมีความสุขมากเลย"
"อื้ม...เขารักน้องแต้ว...น้องแต้วน่ารักแล้วก็เข้ากับเขาได้ดี"กลัยาเว้นจังหวะ
"แก้วถอนฟ้องแล้วให้ลูกเลือกได้มั๊ย...ถ้าลูกเลือกพี่วัฒน์แก้วจะถอยแล้วจะมาหาหรือพาไปที่โน่นบ้างได้มั๊ย"
"......." หมอชีนิ่งไป...
"ได้สิ"
"แล้วถ้าน้องแต้วเลือกแก้วกับเขา...พี่วัฒน์ต้องยอมแพ้นะ" ชีววัฒน์เหยียบเบรกไม่รู้ตัว รถคันหลังกดแตรไล่จนต้องตบไฟเบี่ยงมาจอดริมทาง
"...."บอกไม่ถูกตอบไม่ได้จริงๆ...ลูกเป็นลมหายใจขงเขา...ถ้าไม่มีลูกเขาก็เหมือนตายทั้งเป็น ขาดกัลยาเขายังแค่ปวกร้าวหัวใจ แต่ขาดน้องแต้วไปเหมือนพรากลมหายใจไปเลยทีเดียว
"ให้น้องแต้วเลือก..."หมอชีตอบก่อนจะกดวางสายไป
หมอชีจอดรถที่หน้าร้านกาแฟของฟ่ง ดึกแล้วเด็กทยอยเก็บร้านเตรียมกลับบ้าน
"...หมอชี" ฟ่งเดินมาประชิดหลังคนที่ยืนเหม่อไปทางโรงเรียน
"......" หมอชีไม่ได้หันมองหรืออะไรนอกจากส่งเสียงอื้อเบาๆ
".....มานานแล้วเหรอ มือเย็นเฉียบเลย" ฟ่งลูบมือลูบแขนแล้วโอบเขาไว้แน่นกว่าเดิม
"ผมเหมือนหายใจไม่ออก...ลมหายใจของผมกำลังจะหายไป" หมอชีพึมพำ
"....ครับ" ฟ่งหมุนตัวคนที่ตัวผอมลงทุกวันให้หันมามอง
"ถ้าน้องแต้วเลือกแก้ว...ผมต้องยอม..." ฟ่งโน้มหัวหมอชีมาแนบอกเอาไว้ เพียงครู่เดียวหยาดน้ำตาก็ชุ่มเสื้เขา
"ผมจะอยู่ข้างๆ..." ฟ่งทำได้เพียงตระกรองกอดหัวใจที่อ่อนแอของหมอชีเอาไว้...
"จะไม่ไปไหน...ต่อให้คุณบอกให้ไปผมก็จะอยู่ข้างๆไม่ไปไหนเด็ดขาด" หมอชีสะอื้นฮัก...
"..."อยากจะเอ่ยว่าขอบคุณแต่ริมฝีปากก็ถูกปิดไปแล้วเรียบร้อย
น้องแต้วยืนมองหาพ่อ....
"เดี๋ยวพ่อขาก็มาค่ะ พ่อขาบอกแม่แล้ว...พ่อขาต้องมาทันส่งเราแน่ๆ" กัลยาลูบหัวน้องแต้ว
"...."น้องแต้วยืนนิ่งจ้องไปที่ประตู...
ร่างโปร่งที่คุ้นตาวิ่งโผเข้ามาหาลูกสาว
"พ่อขามาแล้วๆ..." หมอชีกระซฺบลูกสาว
"พ่อขา...."น้องแต้วกอดพ่อแน่น...
"น้องแต้วรักพ่อขาที่สุดในโลก....รักมากๆๆๆๆๆๆ" น้องแต้วร้องไห้เมื่อพ่อลูบหัว...
"สัญญาว่าจะตั้งใจเรียน...." หมอชีจับแก้มลูกสาว
"โทรมาหาพ่อบ่อยๆ..."ลูกสาวพยักหน้า
"คิดถึงพ่อทุกวัน..."น้องแต้วพยักหน้ารัวๆ
"น้องแต้วจะคิดถึงพ่อทุกวันทุกชั่วมงเลยค่ะ..."คนเป็นพ่ออุ้มลูกสาวแนบอกบอกกับตัวเองว่าถึงเวลาแล้ว
"แก้ว...พี่ฝากลูกด้วยนะ..." กัลยาพยักหน้าแล้วรับลูกสาวมาอกอดีตสามี
"พี่วัฒน์ก็ดูแลตัวเองนะ..."กัลยาบอก...
เสียงประกาศเรียกทำให้ทั้งสามคนที่ต้องเดินทางเดินไปที่หน้าทางเข้า
แต่ก่อนที่จะเข้าประตูไปกัลยาวิ่งออกมาหาหมอชี
"พี่วัฒน์...แก้วขอโทษสำหรับทุกอย่าง แก้วสัญญาว่าแก้วจะดูแลน้องแต้วให้ดีที่สุด..."
"ขอบคุณ"
ลับสายตาชีวัฒน์ร้องไห้อย่างไม่อาย...ร้องไห้อยู่ตรงนั้น...ร้องอย่างไม่แคร์ว่าใครจะมอง...
มือล้วงกระเป๋าหยิบผ้ากันเปื้อนเด็กชิ้นหนึ่งขึ้นมาบรรจงจูบมันอย่างทนุถนอม...
นกกาเหว่าเอย....
ไข่ไว้ให้พ่อกาฟัก....
พ่อกาก็หลงรัก...คิดว่าลลูกในอุทรณ์...
"เด็กเลือดกรุ๊ปเอบีค่ะ...คุณพ่อ" หมอชียืนนิ่งเหมือนใครทุบหัวด้วยค้อนปอนด์
"ผมเลือดกรุ๊ปโอครับ" พยาบาลหน้าอิหลักอิเหลื่อ...
"....งั้นจะหาเลือดให้นะคะ" พยาบาลจากไปหมอชีทรุดนั่งลงตรงเก้าอี้ด้านหน้าหน้องฉุกเฉิน
"พี่วัฒน์..." กัลยาที่วิ่งตามมาพร้อมกับเพื่อนชายที่เธอบอกว่าเป็นเพื่อนในกลุ่ม...
"น้องแต้วหัวแตกกับแขนหัก เพราะตกชิงช้าที่โรงเรียนน่ะ..." หมอชีมองหน้าเกลี้ยงเกลาของภรรยา
"ลูกไม่เป็นอะไรมากใช่มั๊ย"
"พยาบาลเขาไปเอาเลือดให้อยู่น่ะ...พี่กับลูกเลือดคนละกรุ๊ปกัน" หมอชีบอกก่อนจะเดินผ่านหน้ากัลยาที่เอาแต่ก้มหน้านิ่ง
"น้องแต้วครับลูกโตขึ้นอยากเป็นอะไรครับ..."
"อยากเป็นเหมือนพ่อขาค่ะ..."
"โอยยยย ชื่นใจพ่อ..."
"รักพ่อขาที่สุดดดดดดดดดด"
"พ่อขาก็รักลูกที่สุด"
จะใช่หรือไม่ใช่สายเลือด....น้องแต้วก็คือลูกสาวคนดี...ลูกสาวที่รัก...ลูกสาวของพ่อขา...
"พ่อขาๆ...อะไรเอ่ย คู่หูดูโอ้..."
"หื้ม...อะไรอ่ะครับลูก..."
"อะไรเอ่ยซี้ปึ๊ก..."
"อะไรหว่า...."
"อะไรเอ่ยรักที่สุดในโลก...."
"อะไรน้า...."
"พ่อขากับน้องแต้วไง....ฮ่าๆๆๆ"
******************************************
กระดึ๊บๆๆมาแปะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
