หัวข้อ: Re: นายโย่งววุ่นวายกับหนุ่มหม้ายลูกติดอัพแล้วค่ะ P.10 (ENDING) 24/1/57

[mumii009]

แทรก.. .6/1


ถ้าพียืนมองพร้อมจูบกับคนรักแล้วใจมันเจ็บแปลบ พีว่ามันเป็นเรื่องปกติ
แต่ไอ้การที่เดินมาซื้อของในร้านสะดวกซื้อแล้วอยู่ๆก็มีคนน่ารักที่มองว่าน่าจะสนิทกันมากๆกับคนข้างๆจูบแก้มเขาที่ยืนอึ้งๆอยู่นี่มัน...
"คิดถึงพี่ทัดมากอ่ะ ไปอังกฤษครั้งที่แล้วเล่นเวทีเดียวกันดันไม่ทักกันเลย" เด็กผู้ชาย...วัยรุ่น
"เอริค...มาทำอะไรที่นี่" ทัดไม่ได้ดึงมือเขาออกจากรอบคอ ซ้ำยังยอมให้คนตัวเล็กคนนั้นจูบที่ปากอีกครั้งด้วย
"อื้อ...เดี๋ยว ยังไม่ตอบเลย"
"มาหาพี่ทัดนั่นแหละ" พียืนทำตัวเหมือนอากาศ หันไปเลือกขนมข้างๆก่อนจะเดินไปคิดเงินโดยที่มีทัดเดินมาจับมือแล้วจ้องหน้า ทำนองว่า
"อย่าไปไหน...ผมไม่ให้คุณเดินหนี" พีดึงมืออกแต่ทัดก็ยังกำข้อมือนั้นไว้ และสุดท้ายก็ประสานมือเอาไว้เสียเลย
"มาคอนเสิร์ต ทำงานน่ะ แล้วนี่..." เอริคหันตาสีฟ้ามาจับจ้องเขา
"นี่...พี" เท่านั้นเองที่ทัดแนะนำเขาให้อีกคนรู้จัก พียิ้มให้เล็กน้อยก่อนหันไปมองของต่อ
"ฤาษีเลิกจำศีลแล้ว?... ทอลค์ ออฟ เดอะทาว์น..." เอริคทำตาโตประหลาดใจ
"...อะไรเล่า...เลิกทำหน้าอย่างนั้นเถอะ" ทัดผลักหน้ารุ่นน้อง
"ยินดีด้วยนะครับ คุณเก่งมากที่ทำให้ฤาษีออกจากอาศรมมาทำท่ากรุ่มกริ่มแถวนี้ได้"
"...ฤาษี?"
"ฮ่าๆ...คุณไม่รู้จักฤาษีแห่งวงการเพลงเหรอครับ..." เอริคปิดปากหัวเราะ พีมองหน้าทัดที่ขึ้นสีเข้ม
"ไปดีกว่าพี่...แล้วเจอกันตอนขึ้นคอนเสิร์ต" เอริคเดินจากไป พีไม่ได้พูดอะไรอีก ทัดเอาแต่กุมมือเขาไว้ไม่ยอมปล่อย
"พอเถอะ...เดินไม่ถนัด" พีพยามดึงออกอีกครั้ง
"ก็เห็นเดินปกติเนี่ย" ทัดมองขาพีกวนๆ
"กวนประสาท" พีบ่นงึมงำ ทัดได้ยิ้ม เขาคิดว่าการเดินซื้อของในร้านสะดวกซื้อเล็กๆเมื่อกี้นี้เป็นทำอะไรที่ใกล้ชิดมาขึ้น คืนนี้พีมานอนด้วย
"ซื้อแปรงสีฟันมาแล้วพรุ่งนี้จะยืนแปรงฟันด้วยกัน" ทัดพูดยิ้มแย้ม
"......"รู้สึกเหมือนหลงกล ที่อนุญาตให้มารับมาส่ง
เมื่อเย็นพอกินข้าวเสร็จทั้งคิดว่าเดี๋ยวมันจะพาไปส่งบ้าน แต่เปล่ามันพาเขามาร้านนั่งกินใกล้ๆนี่แล้วขึ้นไปเล่นดนตรี
ทั้งที่พีคิดว่ามันน่าเบื่อ แต่เปล่า ทัดที่ร้องเพลงไป ยิ้มหวานส่งมาให้ไป พีเหมือนตัวเองกำลังมานั่งเฝ้าแฟน พอคิดอย่างนั้นก็ส่ายหัวอยู่คนเดียว คิดว่าจะหนีกลับแต่นั่งฟังเสียงมันก็เพลินดี

"เพลงนี้มีคนขอมา...บอกว่า ฟังเพลงนี้...แล้วโปรดคิดถึงผมเป็นคนแรก" เสียงมือเบสอ่านโน้ตเล็กๆที่ถูกส่งขึ้นไป
"เพลงอะไรครับ" ทัดถามเพื่อน
"ระ...หว่าง...ที่...รอ...เขา" เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้น เมื่อเจ้าของเสียงเหล่ๆมาทางนักร้อง
"ขอเพลงกระชากใจมาก ว่าแต่...จะมีใครคิดถึงผมเป็นคนแรกมั๊ย" ทัดถาม ข้างหน้าชูมือกันสล่อนเลยทีเดียว
อินโทรจากคีย์บอร์ดดังขึ้น เสียงกรี๊ดกร๊าดก็เริ่มเงียบ
"คนเพียงคนเดียวในเวลานี้ที่เธอ คงต้องการ
เธอคงรอคอย เพียงใครคนนั้นเดินเข้ามานั่งกับเธอ
น้ำตาที่รินไหล มีแค่เขาที่จะหยุดมันไว้
ชั่วโมงที่อ่อนไหว มีแค่เขาที่ใจเธอต้องการ
.
.
.
ระหว่างที่รอเขา ให้ฉันนั่งข้างเธอจะได้ไหม
เผื่อไว้ว่าเธอต้องการอะไร เผื่ออยู่คนเดียวจะไม่ไหว
ระหว่างที่รอเขา อย่างน้อยช่วยเธอไม่ต้องเหงา
อยากทำหน้าที่นี้ แม้เพียงแค่ชั่วคราว
แค่ต้องการเท่านี้ได้ไหม ก่อนที่เขาจะมาแทน" เหมือนกำลังฟังคำอ้อนวอนของคนบนนั้น
มองมาทางนี้ สายตาที่เหมือนจะพูดกับเขา พีอยากจะละสายตา อยากจะเสไปมองทางอื่นแต่เหมือนถูกตรึงเอาไว้
"คนที่เธอรอ คงอีกไม่ช้าก็มาอยู่ข้างเธอ
คนที่รอเธอ มีเวลาเหลือแค่ไม่นานก็ต้องไป
น้ำตาที่รินไหล มีแค่เขาที่จะหยุดมันไว้
ชั่วโมงที่อ่อนไหว มีแค่เขาที่ใจเธอต้องการ

ระหว่างที่รอเขา ให้ฉันนั่งข้างเธอจะได้ไหม
เผื่อไว้ว่าเธอต้องการอะไร เผื่ออยู่คนเดียวจะไม่ไหว
ระหว่างที่รอเขา อย่างน้อยช่วยเธอไม่ต้องเหงา
อยากทำหน้าที่นี้ แม้เพียงแค่ชั่วคราว
แค่ต้องการเท่านี้ได้ไหม ก่อนที่เขาจะมาแทน

ระหว่างที่รอเขา ให้ฉันนั่งข้างเธอจะได้ไหม
เผื่อไว้ว่าเธอต้องการอะไร เผื่ออยู่คนเดียวจะไม่ไหว
ระหว่างที่รอเขา อย่างน้อยช่วยเธอ ไม่ต้องเหงา
อยากทำหน้าที่นี้ แม้เพียงแค่ชั่วคราว
แค่ต้องการเท่านี้ได้ไหม ก่อนที่เขาจะมาแทน"

จบจนเพลง สายตาที่ประสานกันยังคงเป็นอย่างนั้น รอยยิ้มเล็กที่มุมปากกับบางประโยคที่ตบท้าย
"ถ้าเลือกได้ ผมอยากจะอยู่ข้างคุณ ตลออดไปไม่ระหว่างที่รอใคร" เท่านั้นแหละ เสียงกรี๊ดเสียงโห่ทั้งจากเพื่อนบนเวทีและจากคนดูข้างล่างทำเอาร้านแทบแตก
.
.
.
และมันก็ทำเอาพี หน้าแดงจัด กลั้นยิ้มที่ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไงจนเมื่อยแก้ม


พีกลับมามองแปรงสีฟังที่กำลังยืนเลือกและเหล่มองคนข้างๆอีกครั้ง
"เอาไว้พรุ่งนี้...ถ้าโชคดี...ก็คงแปรงพร้อมกัน"


....................................................


ฝนตกจึงมา(ไม่เกี่ยว) งานการกองเต็มโต๊ะนะ แต่อยากมา
เอามาให้อ่านนิดๆหน่อยๆ เล็กๆน้อยๆ
อากาศค่อนข้างชวนป่วยนะคะ อยากให้ดูแลสุขภาพ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ค่ะ

[Lily teddy]

   พีจะใจอ่อนแล้ว ทัดสู้ ๆ
รอติดตามจ้า ผู้เขียนก็ดูแลสุขภาพเยอะ ๆนะค่ะ 

[Noo_Patchy]

 

พี่พี ใจอ่อนกับ คุณทัดเร็วๆนะ

[iammz]

ฤาษีตบะแตก อิอิ >.<

[Ra poo]

น่ารักอ่ะ

[toshika]

พีใจอ่อนลงแล้วสินะ ดีใจ 
ส่วนเพิร์ลพิมจะสมหวังไหมอ่า

[mumii009]

 บทที่ 10/1



อาหารเช้าเป็นแบบอเมริกันถูกวางเอาไว้บนโต๊ะกินขาว
น้องแต้วนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย แม้ว่าจะฝืนคอหมอชีก็ตาม
เสียงโทรศัพท์ดังหมอชีควักออกมาดู
"ว่าไง"
"ที่รักผมตอนเที่ยงผมจะแวะไปรับนะ ไปทานข้าว"
"อื้ม...เสร็จธุระแล้วเหรอ"
"ยังหรอก งานเยอะมาก"
"เป็นเด็กเสิร์ฟร้านกาแฟที่งานยุ่งจริง" ฟ่งหัวเราะเพราะตั้งแต่เริ่มคบกันเมื่อสองสัปดาห์ก่อนฟ่งก็เล่าเรื่องของตัวเองให้หมอชีฟัง
"ลูกละ...ขอคุยด้วยหน่อย"
"อื้ม" หมอชียื่นโทรศัพท์ให้ลูก
"ฮาโล๊" น้องแต้วส่งเสียง
"จ้า.....น้องแต้วน่ารักทุกวันอยู่แล้ว ช่าย...พ่อขาก็น่ารัก ฮ่าๆ ทานอยู่ค่ะวันนี้เป็นไข่ดาวกะแฮมของลุงวิทย์" ลูกสาวคนดีเล่าเรื่องอย่างน่ารัก แต่การเอ่ยชื่อใครบางคนทำให้หมอชีต้องแอบกังวล
"ค่ะได้ค่ะ คิดถึงค่ะ พ่อขา พี่ฟ่งค่ะ"
"พี่วิทย์?" ฟ่งถาม หมอชีถอนใจก่อนลุกเดินผ่านคนที่พิ่งเดินเข้ามาในครัว
"พี่ชายผมไง"
"อ่อ... ที่ตอนนั้นแม่พูดถึง" ฟ่งทำเสียงว่านึกออก
"อื้ม..."
"เป็นอะไรรึเปล่าหื้ม...เสียงไม่ค่อยดี" นี่ละมั้งความห่วงใย ฟ่งมักจะจับน้ำเสียงหมอชีได้เสมอ
"เปล่า..."
"คิดถึงมากสินะ โอเคๆเดี๋ยวไม่กี่ชั่วโมงเราก็จะเจอกันแล้ว"
"เว่อร์ที่สุด" หมอชีหัวเราะ

เพราะเขายืนมองจากนี้น้องชายเขาหัวเราะอย่างมีความสุข
มองจากตรงนี้ยังเห็นแววตาที่มีประกายสดใส
วิทย์กำมือแน่น ทั้งเสียใจ และโมโห
อย่างที่น้องว่าเขา เขามักจะหายไปในเวลาที่ต้องการเสมอ

วิทย์นอนลงที่โซฟา หลังจากสองพ่อลูกออกจากบ้านไปเขาก็เก็บล้าง
การนอนหลับอย่างเผลอไผลมันทำให้เรื่องราวในวันเก่าไหลย้อนกลับมา
"วิทย์นี่น้องนะ" วิทย์วัยห้าขวบยืนมองน้องตัวแดงๆที่แม่อุ้มมา
"น้องชื่อวัฒน์...น่ารักมั๊ยลูก"
"ยังกะเอเลี่ยน" เด็กชายทำเป็นไม่สนใจทั้งที่อยากลองเล่นด้วยใจจะขาด
"ดูพูดเข้าสิ วิทย์ต้องรักน้องมากๆนะ"
"ทำไม"
"น้องจะเป็นลูกของพ่อกับแม่ เป็นครอบครัวเรา"
"......" วิทย์ยังจับจ้องที่เด็กชายตัวแดงๆที่หลับปุ๋ยในอ้อมกอดของแม่

น้องไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะตัวเล็กและโดนแกล้งบ่อยๆ
"พี่วิดดดดดดดดดดดด" เด็กชายชีววัฒน์ร้องหาเรียกหาพี่ชายเสมอ
"เอ้า...ร้องไห้อีกละ" เขาในวัยสิบขวบอดเซ็งน้องชายไม่ได้
"เจ็บ" น้องหกล้ม เข่าเลือดออก คนเป็นพี่มองแล้วก็ส่ายหัวก่อดเดินมาช้อนอุ้มเดินกลับบ้าน
"ค่อยๆเดินสิ"
"พี่วิทย์ไม่รอ"
"เออๆ...วันหลังจะรอ"

น้องชายวันสิบขวบยืนมองเขากับเด็กผู้หญิงวัยเดียวกันจูบกันในบ้านในวันที่พ่อกับแม่ไม่อยู่
"ทำไมถึงต้องทำแบบนั้นฮะ"
"ก็..."เขาตอบน้องไม่ได้ อธิบายยังไงดี
"วัฒน์จะได้ทำอย่างนั้นมั๊ย...กะพวกผู้หญิง"
"ก็ได้...มั้ง" วิทย์หันมามองน้อง เด็กผู้ชายผิวขาวตาเรียว ปากเล็กๆยังกะเด็กผู้หญิง แล้วแม่ยังจะให้ไว้ผมบ็อบอีก
เขายังจำน้องชายวัยเด็กได้ขึ้นใจ

จนวันที่เขาไปที่มหาลัย เจอน้องชายยืนกอดกับผู้หญิง เขาเพียงแค่แวะไปเยี่ยม ทำทีเป็นพูดคุย ทั้งที่ไม่รู้อะไรข้างในมันเหมือนบีบรัดจับแทบอยากวิ่งหนี
"พี่วิทย์นี่แฟนผม" เด็กชายวัยสิบขวบ ถูกแทนที่ด้วยชายหนุ่มตัวผอมที่โอบไหล่ผู้หญิงคนนั้นเอาไว้
เขารู้แค่ว่าเอ่ยปากแซวออกไป ทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาจำอะไรช่วงนั้นไม่ได้ นอนจากมันปวดไปทั้งอกซ้าย


ที่ย้ายตัวเองไปให้ห่างเพราะรู้ว่าไม่ได้เป็นพี่ที่ดี ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป มันรักน้องชายตัวเองเข้าเต็มเปา

วิทย์กระพริบมองเพดานแล้วหลับตาลง
เขาจูบน้องชายตัวเองอย่าง... มันแก้ไขอะไรไม่ได้
วันที่เป็นวันเกิดเขา
ทั้งสองคนนอนเล่นกันอยู่บ้านริมน้ำ
พูดคุยกัน หยอกล้อกัน มันเหมือนพี่น้องคุยกันตามปกติแต่เปล่าเลยใจของเขามันสกปรก
ตอนที่วัฒน์นอนเขาก็จูบ... ทั้งที่รู้ว่าน้องไม่ได้หลับ
เขาจงใจ มันเหมือนรักของเขามันล้นทะลักออกมา
"ทำบ้าอะไรของพี่" วัฒน์ทั้งเช็ดทั้งถูมองหน้าเขาอย่างตกใจ
เขาจงใจ... ตั้งใจ... เพราะ...

เพียงแค่วาดภาพว่าคนนี้ต้องอยู่กับผู้หญิงคนนั้น รักผู้หญิงคนนั้น
เขาเจ็บเหลือเกินหากทำได้อยากเก็บวัฒน์เอาไว้คนเดียว ไม่ให้ใครที่ไหนมายุ่งมาแตะต้อง
หากโลกทั้งใบเหมือนแตกสลายไปแล้วตอนนั้น
"ผมเกลียดพี่"


*****************************

หมอชีเดินหน้ายุ่งลงมาจากแล็ป และทันทีที่เขากำลังจะผ่านมุมตึกก็โดนมือปริศนาลากเขาไปในช่องเล็กๆ
"อื้ม..."หมอชีทั้งดิ้นทั้งข่วนเพราะมองไม่เห็นหน้า แต่ไม่สามารถโวยวายอะไรได้เลยเพราะถูจูบปิดปากอยู่
"หมอๆนี่ผมเอง" หมอชีตาโตฟาดป้าบฟ่งที่ยืนหัวเราะเข้าให้
"ตกใจหมด...เล่นอะไรพิเรนทร์"
"ใจลอยคิดถึงผมเหรอ" ฟ่้งกระเซ้า หมอชีนิ่งไปก่อนจะเขินนิดๆ
"วันนี้ผมไม่ต้องไปที่ร้านแล้วเคลียร์งานแล้ววันนี้ผมไปค้างที่บ้านคุณนะ"
"......" หมอชีเงียบ
"ก็จะได้ทำความรู้จักพี่วิทย์ด้วยไง"

เดินเข้าบ้านได้ยินเสียงน้องแต้วแจ๊วๆ
"พี่ฟ่งงงงงงงงงงงงงงง" น้องแต้วโผเข้าหาฟ่ง รอยยิ้มสดใสทำเอาบรรยากาศดีขึ้นเล็กน้อย(รึเปล่า)
"นี่ฟ่ง แล้วนี่พี่วิทย์" วิทย์พยักหน้าให้คนที่อ่อนวัยกว่า
"คืนนี้รบกวนด้วยนะครับ" หมอฟ่งยืนนิ่งๆสบตาวิทย์ที่นิ่งขรึมลงไปเพราะประโยคของฟ่ง
ฟ่งเองก็เหมือนรู้สึกอะไรบางอย่าง ยิ่งหมอชีเดินเลี่ยงขึ้นห้องไป แล้ววิทย์ทำเหมือนเขาเป็นอากาศยิ่งแล้วใหญ่
"ลุงวิทย์ขาาาาา เดี๋ยวน้องแต้วอาบน้ำแล้วให้พี่ฟ่งเล่านิทานนะคะ พี่ฟ่งเล่าสนุก" น้องแต้วเด็กน้อยพูดอย่างไร้เดียงสา แต่นั่นมันบอกอะไรได้มากมายเหลือเกิน
"พี่เขามาบ่อยเหรอลูก" พูดแล้วหันไปมองคนที่เดินตามน้องชายขึ้นไปชั้นสอง
"ค่ะ พ่อขาบอกว่าช่วงนี้พี่ฟ่งติดงานเลยไม่มา แต่ว่างันนี้มาแล้วน้องแต้วอยากให้พี่ฟ่งเล่านิทาน"
"แล้วน้องแต้วรู้จักพี่เขายังไงคะ"
"ก็เจอที่โรงเรียนค่ะ พี่ฟ่งเป็นน้องคุณใหญ่"
"เหรอ แล้วน้องฟ่งชอบพี่เขาหรือชอบลุงมากกว่ากัน" คำถามนี้น้องแต้วเงียบไปนานก่อนจะตอบ
"ลุงวิทย์กับพี่ฟ่งคนละคนกัน ลุงวิทย์เป็นลุง พี่ฟ่งคือพี่ฟ่ง น้องแต้วบอกไม่ถูก" เด็กหญิงแต้วเกาหัวประกอบ
"ยังไงอ่ะคะ ลุงสงสัยจังเลย" วิทย์ขี้โกง...เขารู้ตัว
"ลุงมาก่อนน้องแต้วจะรักน้อยกว่าพี่เขาเหรอ"
"ไม่ใช่ค่ะ คนละคนกันนี่นา ลุงวิทย์"เป็นพี่ชายของพ่อ" ส่วนพี่ฟ่งเป็นคนพิเศษ(ของพ่อ)" น้องแต้วเอียงกอดลุงแน่น
"ยังไงน้องแต้วก็ต้องรักลุงวิทย์อยู่แล้ว"
ทำไมหนอ ทำไมคำตอบของหลานสาวมันทำให้เจ็บปวดอย่างนี้
ลุงเป็นพี่ ใช่แล้วลุงวิทย์เป็นพี่... ย้ำซ้ำๆกับตัวเอง

ไหล่เล็กๆของน้องแต้วมีรอยน้ำตา...




********************************

[Lily teddy]

พี่วิทย์ก็น่าสงสารนะ แต่พี่วิทย์ก็เลือกที่จะไปจากหมอชีก่อนนี่หน่า
แล้วหมอชีรู้สึกยังไงกะพี่วิทย์ล่ะ เคยคิดกับพี่วิทย์มากกว่าพี่รึเปล่า
แล้วฟ่งจะหึงหมอชีไหมเนี่ย รอติดตามและเป็นกำลังใจใหู้้เขียนจ้า   

[toshika]

นั่งรอพี่พี~

[viper7123]

วิทย์


หน่วงใจอย่างบอกไม่ถูก

[patchylove]

  สงสารพี่วิทย์ด้วย

[mumii009]

บทที่ 10/2

ตอนที่น้องแต้วนั่งฟังนิทานของฟ่งบนเตียง
เสียงเจื้อยแจ๊วถามนั่นนี่ คนตัวสูงก็ตอบคำถามอย่างมิรู้เบื่อ
หมอชีมองภาพนั่น แล้วค่อยๆปิดประตูเดินถอยออกมา
"วัฒน์..." หมอชียืนนิ่งเมื่อเจ้าของเสียงโอบกอดเขาจากด้านหลัง
"......ปล่อย" เสียงหมอชีเด็ดขาดเหลือเกิน คนเป็นพี่ฟังแล้วปวดใจ มันไร้เยื่อใยเกินทนไหว
"ฟังนะ... พี่แค่อยากพูดให้ฟัง...ถ้าฟังจบแล้วพรุ่งนี้พี่จะไป" เพียงแค่เริ่มเสียงก็ฟังคล้ายจะสั่นๆ
"ถ้าเลือกได้วันนั้นพี่ก็จะจูบ เลือกได้ย้อนกลับไปพี่ก็จะรักวัฒน์อยู่ดี"
"......"หมอชียืนฟังเงียบๆ
"เพียงแต่ต่อจากนี้ไป พี่จะอยู่ในที่ที่วัฒน์ให้อยู่ ทำหน้าที่เป็นพี่ ของวัฒน์และลุงของน้องแต้ว... อย่างน้อยวัฒน์อาจจะคุยกับพี่ดีๆ แล้วก็เรียกพี่ว่าพี่วิทย์อย่างเดิม"
เรียกอย่างเดิม...อย่างแสนรักในวันก่อน
"......" หมอชีไม่รู้ว่าตัวเองทำสีหน้าอย่างไร แต่ความเปียกชื้นบนไหล่มันบอกอะไรได้มากมายเหลือเกิน
"พรุ่งนี้ไปจะไปแต่เช้า...อาหารอยู่ในตู้เย็นเอาออกมาอุ่นไนะ" วิทย์คลายอ้อมแขนออกแล้วหมุนตัวเดินจากไป
ทิ้งให้หมอชียืนนิ่งๆตรงนั้น

และใครบางคนก็เดินออกมา จับเขาหมุนเข้าและจุมพิตเบาๆ
"ไม่เป็นไรนะ"
"....."หมอชีพยักหน้า แต่กว่าจะรู้ว่าตัวเองร้องไห้ ฟ่งก็จูบซับน้ำตาให้แล้ว

เด็กชายวัฒน์และวิทย์...
สองคนที่ยืนกอดคอกันหน้าบ้านรอยยิ้มของทั้งคู่ในวันนั้นมันยังตราตรึงมาจนตอนนี้
ผมรักพี่วิทย์ครับ ถึงมันจะรักอย่างที่น้องชายคนนึงจะรักพี่ชายได้

เช้าวันใหม่

โน้ตเล็กๆที่ตู้เย็น
"ไปก่อนนะ จะมาอีกทีปีใหม่
ฝากบอกน้องแต้วว่าลุงไม่ลืมพอสเลนที่น้องแต้วอยากได้แน่ๆ
แล้วก็ทานข้าวเยอะ
"ฝากบอกคนคนนั้นของวัฒน์ด้วยว่าช่วยดูแลวัฒน์แทนพี่ที"
         รักสุดหัวใจ
         พี่วิทย์-ลุงวิทย์"

คนเป็นน้องอ่านแล้วยิ้มจางๆ
"ผมจะรอพี่นะครับ"
ถ้าคนเขียนได้ยินคงดีใจ...

บนเครื่องบินที่กำลังเหินฟ้าไปรัสเซีย
"ลาก่อนวัฒน์ที่รักของพี่แล้วคราวหน้ากลับมาเจอกันพี่จะเป็นพี่วิทย์ของวัฒน์น้องชายตัวแสบ"


***************
บ๊ายบายค่ะพี่วิทย์

 

อุ๊ยๆ...ลืมบอก
จะมาอัพ
คู่พี่พีตอนเช้านะคะ...
ปล.คนเขียนป่วยแล้วค่ะ เป็นไข้แล้วก็ติดเชื้อในกระเพาะ
ดังนั้นถ้าหายไปอย่าโกรธกันเลยนะคะ ไปฉีดยาแล้วน่าจะดีขึ้น
ตอนเช้ามาส่องกันได้เน้อ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมนะคะ
อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยโอเว่อร์สุดๆ รักษาสุขภาพกันด้วย

[bun]

มาครั้งนี้วิทย์คงพบแต่ความผิดหวัง
แต่อาจไม่แน่ คนเขียนอาจใจดีหาแฟนให้พี่วิทย์ก็ได้นะ

[toshika]

 

แอบสงสารพี่วิทย์จังแฮะ หาคู่ให้พี่วิทย์ด่วนๆค่า

ตอนหน้าก็จะเป็ฯพี่พีใช่ไหมคะ แอร๊ยยยยยคิดถึงนะเค๊อะ~

[patchylove]

หายเร็วๆ นะคะ 

[kunt]

มาแบบสั้นๆ ทิ้งไว้เพียงคราบน้ำตา

[TopFee]

นักเขียนค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ เจ๊เป็นห่วง ฮ่าๆๆ 

[mumii009]

แทรก 6/2

สองร่างที่กอดรัดกันในห้องน้ำแคบๆมันทำให้ไอน้ำเกาะเป็นฝ้าที่กระจกร่างของพีถูกยกขึ้นว่างบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า
พีแหงนหน้าหายใจเมื่อทัดลดตัวไปหยอกล้อกับหน้าอกแบนราบ
ยิ่งพีเผลอตัวปล่อยเสียงครางคนรุกรานยิ่งได้ใจ ทัดหยอกล้อกันส่วนชูชัน เหมือนการสัมผัสทั้งด้านและด้านหลังพร้อมๆกันมันจะทำให้พีลืมตัวมาขึ้น
"อื้มมมมม" แค่ขยับมือที่ด้านหน้าพียังผวามากอดเข้าเอาไว้
"อ่ะ..." พีกอดทัดที่จูบปิดปากเขาเอาไว้ จูบหนักหน่วงที่แทบลืมหายใจ ความเย็นที่ช่องทางด้านหลังกับความรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา
"เจ็บ" พีส่งสายตาอย่างที่ทัดอยากจะยอมจำนน
"อย่ามองอย่างนั้นพี ผมไม่อดทนพอหรอกนะ" ทัดจุ๊บเบาๆที่ปลายมจมูกของพี
"อย่างเกร็ง..." ทัดกระซิบ พีค่อนๆผ่อนกาย เพียงแค่นิ้วแรกยังเจ็บ แม้จะไม่มากแต่ก็เจ็บ
คงเพราะไม่ได้เมาอย่างวันนั้น วันนี้พีรับรู้ด้วยสติที่เกือบครบถ้วน แม้มันจะค่อยๆหายไปเมื่อคนตรงหน้ารุกราน
ทั้งจูบ ทั้งสัมผัส ทั้งความอบอุ่นในอ้อมกอด
เหมือนจะดึงเอาสติของพีไปทีละน้อย
"อ้า..." พีจิกมือลบนไหล่ทัด
คนตัวสูงกว่าค่อยๆกดส่วกลางเข้าทางด้านหลัง มันทั้งแน่นจนจุก แล้วทัดดันขยับไปถูกจุด พีกระตุกเฮือกอย่างเสียวซ่าน
พีขยับตัวบิดไปมาเพราะทัดที่ไม่ยอมขยับตัว กัดฟันอดทนเพื่อให้พีค่อยๆปรับตัว
"มันลึกไป...อึ๊ก" พีทุบไหล่ทัดเบาๆ
"...ผม..." ทัขยับตัวออกแล้วเข้า พีเกาะไหล่ทัดเอาไว้สายตามองทัดเหมือนกำลังครุ่นคิด
"......." ยิ่งคนตรงหนาสบตามาแล้วจ้องตอบพีเลยทำได้แค่เสหลบ ก่อนจะหลับตาแน่นรับแรงกระแทกที่ขยับไปมา
ไม่รู้ตัวสักนิดว่ายิ่งกลั้นเสียงครางยิ่งทำเหมือนต้องแข็งใจ ทัดยิ่งอย่าพังกำแพงนั้น บางครั้งที่เผลอไผลสบตากันตอนจูบแล้วเขินอาย ทัดอยากให้พีรู้ว่าเขาน่ารักเพียงไหน
ทัดชอบจับมือพีมาประสานเอาไว้ แล้วจ้องในดวงที่สั่นระริก
และแม้ว่าพีจะอยากเสหลบแต่การถูกมองด้วยแววตาที่พีไม่สามารถปฎิเสธได้เลยว่าหวั่นไหว

อยากร้องถามว่าจริงจังใช่มั๊ย

ในขณะที่อีกคน

อยากบอกเหลือเกินว่าเราคบกันอย่างคนรักได้มั๊ย

กำแพงที่คนนึงกั้นเอาไว้ทำให้ทั้งคู่เพียงแต่สื่อสารในดวงตารับรู้และคิดเอาเองอย่างไม่แน่ใจ

เพียงกอดกันเอาไว้บนโซฟา นอนดูทีวีที่ฉายหนังอะไรสักอย่างเกี่ยวกับสงครามเวียดนาม
พีไม่รู้เรื่องนัก แต่อบอุ่นใจเหลือเกิน
ทัดกกกอดเขาจากด้านหลังบางครั้งก็บรรจงจูบที่หลังคอ ไหล่ และแก้ม...ซึ่งเขาก็ไม่ได้ปัดป้อง
สองร่างที่แนบชิดกันไปทุกส่วนไร้ผ้าผ่อนมาขว้าง
พีหลับตาลงและเข้าสู่ความฝันแสนหวาน
ทัดมองคนที่พลิกตัวมากดเขา มองใบหน้าที่มักจะบึ้งตึงใส่ ตอนนี้มันดูผ่อนคลายและคล้ายว่ากำลังยิ้ม
"คุณจะรู้สึกมั๊ยพี ว่าความสุขมันอบอวลอยู่รอบๆตัวเรา ผมมีความสุขมาก ไม่ใช่แค่เซ็กซ์ที่เราทำ มันคือความรักที่คุณกับผมบรรจงสร้างมันขึ้นมา...
คุณอาจจะไม่รู้ตัว แต่ผมรู้ว่ามันกำลังก่อตัวในใจของผม และไม่มีวันที่อะไรหรือใครจะพังมันลงได้ด้วย...คุณจะเชื่อรึเปล่า"
"......"พีขยับซุกเข้ามาอีก ทัดหัวเราะในลำคอก่อนจะกอดพีแน่นขึ้นนิดหน่อยและหลับไปด้วยกัน
"ราตรีสวัสดิ์...สุดที่รักของผม"

"เฮ้...คุณตรงนั้น...ไม่สนุกไปกับเพลงของผมเหรอ"
"ก็เพราะดี...."
"ก็เพราะเหรอ...อื้ม...เข้าใจแล้วคุณไม่อินกับเพลงรักทั้งที่แฟนของคุณยืนอยู่ข้างๆ" ทัดรู้ว่าคนตรงหน้าไม่พอใจเขาตวัดสายตามามองทัดเหมือนกับว่ารำคาญ
"เรื่องของผม" คำตอบและทำท่าเหมือนพร้อมจะมีเรื่อง
"โอ๊ะ...โอเค" ทัดถอยหลังมา คนอะไรหน้าตาก็ดีแต่ไร้อารมณ์สุนทีรย์

คนตรงหน้าวันนั้น เด็กมหาลัยที่ยืนกอดอกมองเขาอย่างไม่ชอบขี้หน้า
อะไรน้าที่ทำให้เขาจำหน้าคนๆนี้ได้ขึ้นใจ...
ไม่รู้...อาจเพราะพรหมลิขิตงี่เง่าที่มำให้เขาจำศีลรอคนคนนี้ละมั้ง

เรื่องไร้สาระที่ทำให้เรามาเจอกัน


*****************************************

ตามสัญญา
เช้าอาการยังโอเคไม่ทรุด แต่ยังถ่ายท้องและไข้ขึ้นบ้างนิดหน่อย
และคิดว่าจะลากสังขารไปทำงาน
the show must go on (เขียนถูกมั๊ยฮ่าๆ)
ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ
ขอให้สนุกกับนิยาย

[patchylove]

แอบเจอกันมาก่อนนี่เอง อิอิ

ใจตรงกันแล้ว 

[iammz]

แอบสงสารลุงวิทย์

ที่แท้ทัดกับพีก็เคยเจอกันมาก่อนนี่เองเนาะ >.<

ขอบคุณค่ะ +1^^

[jinjin283]

แอบสงสารพี่วิทย์ นิดนึง อะ ฟ่งอย่าโกรธนะ ...
คู่พี่กันทัดก็น่ารักมากๆเหมือนเดิมเลยอ่านไปฟินไป ชอบที่พีออกแนวซึนๆนะคะ ^^
พีรีบๆรับสารภาพซะนะว่ารักทัดมากก อยากเลื่อนสถานะเป็รแฟนแล้ว

[mukmaoY]

เรื่องต่อไปเป็นคู่ของลุงวิทย์นะ55
เค้าชอบคนแก่

[toshika]

กี๊สสสสสพี่ีพีมาจริงๆด้วยอ่ะ ดีใจจังเลยค่า

ตอนนี้เรียกเลือดได้เลย พี่ทัดเคยเจอพี่พีมาก่อนนี่นะ อย่างนี้เขาเรียกพรหมลิขิตชัดๆนะเออ

คนเขียนหายไวๆนะคะ  เค้ารอได้น๊า~ 

[HanATarO]

หายไวไวนะค้า

 

[mumii009]

ลึกซึ้งให้หวั่นไหว

พีถือบัตรคอนเสิร์ตในมือ
"เอามาให้สองใบนะ เผื่ออยากชวนเพื่อนไปด้วย"
"อื้ม...จำเป็นต้องไป"
"ไม่ไปให้กำลังใจกันเลยว่างั้น...มีบัตร all area ด้วย เข้าหลังเวทีได้"
"ไม่จำเป็นมั้ง ไม่รู้ว่างมั๊ย" พีอันเดอร์แวร์ก่อนจะคว้าเสื้อมาสวม
"ใจร้ายไปแล้วนะ" ทัดถมตัวลงไปกอดแล้วไซร้คอขาวๆไปมา
"ต้องไปสิ...งานนี้ต้องไป อย่างน้อยไปให้กำลังใจผม..."
"......" พีไม่รู้ว่าเพราะเขากอดเอาไว้หรือน้ำเสียงอบอุ่นที่บอกเขาอ้อนๆ ที่ทำให้ใจอ่อนยวบ
"ผมอยากให้คุณอยู่ในช่วงเวลาสำคัญในชีวิตของผมจากนี้และตลอดไป ในทุกวันสำคัญ" พีสบตาที่มองอย่างจริงจัง
"เราไม่ได้....อื้ม" พีถูกประกบจูบหนัก
"อย่าพูดอย่างนั้น คุณใจร้ายแต่อย่าใจร้ายกับผมที่รักคุณนะเลยพี" ทัดเกลี่ยผมให้พีเบาๆ
"ผมใจร้าย...คุณก็...อื้ม"
"ถ้าพูดอะไรไม่น่าฟังวันนี้ไม่ต้องไปไหนละ...จูบมันอยู่อย่างนี้แหละพี" ทัดตั้งท่าจะจูบอีกพีเอามือขึ้นมาแตะริมฝีปากเขาห้ามเอาไว้
"ก็...จะหาเวลาไป ไม่รับปากนะ ช่วงนี้งานยุ่ง" พีก้มหน้าคางชิดอก ไม่สบตา
"พี...ผมระ..." พีเอามือออกแล้วจูบทัด...
"......อย่าพูดมันออกมาตอนนี้..." พีเห็นประกายงุนงงในดวงตาที่จ้องมองเขา
"ไม่อาจจะแค่ชั่วขณะนึงกับความสัมพันธ์แบบนี้ มันไม่ได้มั่นคงมากพอให้คุณพูดคำนั้น" พีไม่รู้ว่าตัวเองพูดด้วยสายตาแบบไหน และเผลอเอาสองมือประคองหน้าเขาเมื่อไหร่
"ถ้าคุณเห็นแววตาตัวเอง...อย่างที่ผมเห็น...คุณอาจจะไม่พูดแบบนี้" ทัดจับมือมาจูบแผ่วๆที่กลางฝ่ามือ
"คุณไม่แน่ใจ...แต่ผมยิ่งกว่าแน่ใจ"
"ผมไม่ใช่คนที่มั่นคง..." พีพูดแล้วขยับตัวลุกหนีไป

ทิ้งให้ทัดมองตาม...


*******************************

เรียกน้ำย้อยไปก่อน...นะตัวนะ...

[toshika]

********* จิ้ม *********

พี่พี สร้างมาม่าตล๊อดดดดดดด

มาถึงขั้นนี้แล้วยังไม่ได้คิดอะไรกับพี่ทัดอีกหรอ

หรือว่ายังลืมน้องไม่ลง โอย อ่านแล้วหน่วงสงสารพี่ทัด มาต่อไวๆนะคะ 

[mumii009]

แทรก "รัก..."


...................................
พีไม่เคยรู้จักวงการบันเทิงมาก่อนเลย...จนวันนี้
ทัดชวนเขาออกมาดูหนัง...เป็นหนังใหม่ที่เพื่อนของทัดเป็นผู้กำกับและมันเป็นลื่อมวลชน ซึ่งแน่นอนว่าพีไม่รู้
และพีซึ่งรีบร้อนออกจากออฟฟิศ ใส่เพียงเสื้อเชิ้ต กับกางเกแสล็คสีดำเท่านั้น
พียืนอึ้งไปเมื่อเขาเดินเข้ามาตรงหน้างาน...
ทัดใส่เสื้อหนังสีดำกับกางเกงเข้าชุดในรูปลักษณ์ที่หล่อเฟี้ยว... ทัดหันมาเจอแล้วฉีกยิ้มมาแต่ไกล
นี่ละมั้งที่เขาเรียกว่าคนละโลก...

ทัดหันมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ง่วงเหรอ...หลับก่อนก็ได้นะ...เดี๋ยวถึงแล้วผมปลุก" ทัดบอกกับพีที่ตะแคงข้างให้
"อื้ม..." พีเพียงแค่รับคำ....การหลับตาทบทวนภาพที่ฉายวนไปมา
พียืนอยู่มุมหนึ่งของงานเพราะทัดและเพื่อนๆในวงต้องให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับคอนเสิร์ตที่จะจัดในสัปดาห์หน้า
 พียืนมองพวกนักข่าวที่รุมสัมภาษณ์ดารา นักร้อง หรือคนดังต่างๆ พวกเขาทั้งหลายแต่งตัวมาอย่างดูดี เพื่อประชันกัน
พีมองทัดที่ยืนให้สัมภาษณ์อย่างมืออาชีพ พีไม่รู้ว่ามายืนตรงนี้ทำไม เพราะคนๆนั้นบอกว่าให้เขารอ เขาเลยต้องรองั้นหรือ
พีก้มมองเสื้อของตัวเอง...เฮ้อ...น่าจะแต่งตัวให้ดีกว่านี้หน่อย

ทัดไม่ได้เลี้ยวไปที่คอนโดฯเดิมที่เคยพาพีไป
"ทางลัด?"
"เปล่าพาไปบ้าน..." ทัดยิ้ม รอยยิ้มกรุ่มกริ่มกับทรงผมที่เซ้ตอย่างดีทำเอาพีแอบหวั่นเล็กๆ
"บ้าน?"
"นั่นไง" บ้านสองชั้นหลังไม่ใหญ่มากสน้ำตาลสไตล์โมเดิร์น
"......"พีเงียบ...มองไปรอบๆ...มีแม่บ้านเดินออกมาที่รถ
"สวัสดีค่ะคุณทัด..." แม่บ้านรับเสื้อเขาไปถือแล้วทัดเดินลงไปอ้อมมาฝั่งพี
"ลงมาสิ..." ทัดแบมือรอให้คนที่นั่งเอื้อมมาสัมผัส
"......"พีไม่ได้จับตอบแต่ก็ขยับตัวลุกออกจากรถมา
"ยินดีต้อนรับสู่บ้านของผม" พียืนตัวแข็งเมื่อทัดกอดเขาจากด้านหลัง แม่บ้านยังยืนอยู่ตรงนั้น
"ทำบ้าอะไร"
"กอดแฟนครับ..."
"แฟน?"
"อันที่จริงผมอยากจะประกาศให้โฐกรู้ตั้งแต่ในงานแต่เห็นคุณยืนทำท่าเบื่อโลกขนาดนั้นเกิดไปสะกิดคุณต่อมแตกกลางงานขึ้นมา...กลัวจะจับคุณจูบกลางงาน"
"ปัญญาอ่อน ใครแฟนคุณ ผมไม่ใช่แฟนคุณ"
"พี...ผมว่าเราใจตรงกันนะ"
"คุณเองก็รู้ว่าผมรักพร้อม..."
"......"
"คุณยังจะมาพูดแบบนี้ คุณรู้ว่าเราแค่นอนด้วย....อุ๊บ"
"บอกกี่ทีแล้วว่าถ้าพูดอะไรไม่เข้าหูจะจับจูบ...จูบมันไปเรื่อยๆ จะตรงไหน ที่ไหน จะจูบ"
"บ้ารึไง" พีหน้าแดงเหล่มองแม่บ้านที่ยืนอยู่ด้วย
"บ้าสิ...คุณน่ะ น่ารักให้ผมบ้าขนาดนี้แล้วยังมาบอกว่ารักคนอื่นอีก คุณมันเป็นพวกไม่ยอมรับตัวเองรึไง"
"......" พีเงื้อมือ แต่ทัดก็คว้าเอาไว้แล้วประกบจูบอีก
"เอาสิ...คุณจะบอกว่าคุณไม่เคยรู้สึกอะรกับจูบของเรา แล้วไหนจะเรื่องบนเตียงอีก"
"หุบปากไปนะ...แค่ไม่กี่ครั้งอย่ามาตู่ว่าผมมีใจ" พีพยายามผลักทัดออกแต่ยิ่งมองหน้าทัดตอนนี้พีเหมือนคนกำลังหมดแรง
"พี... ผมรู้ว่าคุณรักพร้อม...และผมก็เชื่อว่าตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่แทนพร้อม...คุณรักผม..."
"ไม่...หุบปากนะเว้ย"
"อ่อได้..."ทัดช้อนพีขึ้นพาดไหล่แล้วเดินลิ่วขึ้นชั้นสอง
"ปล่อยดิ่...." พีทั้งดิ้นทั้งทุบ พอถึงห้องน้องทัดปิดประตูล็อกแล้วโยนพี(อย่างไม่ปรานี)ลงบนเตียง
"อุ๊ก....ไอ้บ้าเอ้ย...เจ็บนะ" พีกุมท้อง
"ผมก็เจ็บ...มาดูกันว่าใครจะเจ็บกว่ากัน" พีสบตาคนพูดที่ดูท่าจะกรุ่นๆด้วยอารมณ์...

"เจ็บ..." พีจิกไหล่ทัด
"เจ็บเหรอ...แล้วผมละพี" ทัดกระแทกเข้าไปในร่างอย่างจงใจจะเน้นหนัก
"พอแล้ว...." คราวนี้พีสบตา...ทัดกลับยิ้มมุมปาก
"ไม่" ถ้าพีอยากทำตัวเป็นคนปากไม่ตรงกับใจมากนัก ทัดก็พร้อมจะเป็นคนแก้ให้...
"คุณไม่รักผมเหรอพี...สักนิดก็ไม่รัก..." พีมองตาทัดที่จ้องมา แววตาที่จริงจังของเขาทำให้พีหลับตาแล้วก้มหน้าหลบแต่ทัดไม่ยอม
"คุณไม่รัก หรือหวั่นไหวไปกับผมเลยเหรอ...ทั้งที่ผมรักคุณขนาดนี้" แรงขยับเน้นเขาทำให้พียิ่งผวา ความเสียวซ่านปนจุกทำให้พีน้ำตาเอ่ออย่างไม่ตั้งใจ
"ผม..." พีสับสน..มันหวั่นไหวอยู่หรอกแต่ไม่อยากประเมินว่ารักเพราะจะเอาทัดมาแทนใคร
ทั้งที่เรื่องจริง เขาทำให้พีลืมพร้อมไปในบางครั้ง
"......ผม...ไม่รู้" ทัดทำเป็ฯเมินไม่ทางอื่นทั้งที่อยากร้องเย้ดีใจเสียงดังๆ
ผมไม่รูของพี มันเป็นแค่คำพูด...ไอ้แววตาที่มองมาต่างหากของจริง
ทัดไม่เข้าข้างตัวเอง...พีเล่นจับใบหน้าเขาเอาไว้จ้องมาในดวงตา(ซึ่งมันเหมือนจะสะกดหัวใจเขาให้หยุดนิ่ง)
แล้วจูบเขาอย่างที่ลึกซึ้งสุดๆ ทัดชัดเจนแล้วว่าพีรักเขา และค่อนข้างมั่นใจมาก เพียงแต่พีก็คือพี ปากหนักเหลือเกิน...
"แค่พูด..." ทัดกระซิบ
"รัก..."... ทัดพลิกกายคนที่เอาแต่เขินอายมาไว้ด้านบนก่อนจะจับสะโพกให้ขยับ
"ผมรักคุณ"....เสียงหนึ่งบอกออกมา...แต่อีกคนตะโกนก้องไปทั้งใจ


******************************\


ก่อนไปทำงานสักนิด....
ขอบคุณทุกท่านนะคะตอนนี้หายแล้ว
แต่ก็ยังต้องต่อสู้กับงานอยู่
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมนะคะ

[Noo_Patchy]

กรีดร้อย เย้ ๆๆๆ เป็นเพื่อนคุณทัด 5555

[=นีรนาคา=]

กรี๊ดดดดดดด
พี่ยอมรับแล้ว ดีใจกับทัดแล้วก็ดีใจกับพีด้วย

[toshika]

อร๊ายยยยยยยย

พี่พียอมรับแล้วสินะ อ๊ากกกกกก  ดีใจจัง