บทที่ 6
ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาเขาก็มีคนคอยขับรถให้เวลาไปรับน้องแต้วช่วงอาทิตย์แรก
แม้จะไม่ค่อยชอบใจ แต่ก็ยอมรับว่าเขาเองก็รู้สึกสบายขึ้นไม่ใช่น้อย
แต่จะไม่สบายก็ตรงมันชอบมายียวนกวนประสาทนี่แหละ
หมอชียืนขมวดคิ้วรอรับลูกสาวที่วิ่งถลามาหา
"พ่อชาาาาาาาาาาาาาาาาาา"
"ทำไมเป็นชาละครับลูก"
"พ่อชีขา มันยาว เลยรวมเป็นพ่อชาาาาาาาาาาาาาา"
"ชาาาาาาาาาาาา ไม่ยาวเลยลูก" น้องแต้วปิดปากหัวเราะน้อยๆ
"พี่ข่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง" คราวนี้หมอชีหัวเราะบ้าง คนเดินตามมาทีหลังหน้าเหรอหรา
"ใครชื่อข่ง" ฟ่งสงสัย
"ชื่อโข่งงงงงงงงงงงงง" หมอชีหัวเราะร่าเดินจูงลูกสาวไปเรื่อยๆ
"..."คนเดินตามแม้จะยังงงๆ แต่อย่างนี้ก็ดี หมอชีอารมณ์ดีเขาก็อารมณ์ดี
กับข้าวเย็นข้าวหน้าไก่ง่ายๆฝีมือหมอชี ซึ่งแม้จะไม่อยากทำเผื่อเจ้าโย่งที่เป็นสารถีขับรถ แล้วยังเป็นผู้อุปถัมป์ของเขาอีก
หมอชีบอกกับตัวเองว่าจำใจ แต่คนกินนี่กวาดเรียบแล้วยังถามอีกด้วยว่ามีอีกมั๊ย
ถึงจะอดภูมิใจกับฝีมือทำข้าวหน้าไก่ของตัวเองเท่าไหร่ แต่หมอชียังตระหนักด้ว่าไอ้หมอนี่มันมีนัยยะในการแฝงตัวเข้ามาในชีวิตเขา
ซึ่ง เขาจะไม่ยอม!!!!!
น้องแต้วเผลอหลับไปตอนดูการ์ตูนเมื่อหัวค่ำ เขาอยากจะอุ้มลูกขึ้นห้องนอนแต่พอจะอุ้มก็มีไอ้โย่งมาตัดหน้า
"พาไปทีครับผมไม่รู้ว่าไปทางไหน" ฟ่งถามเขาที่หน้ามุ่ยมองมา
"......." ไม่ได้ตอบแต่ก็เดินนำไปเงียบๆ
พอถึงห้องนอนสีเขียว หมอชีบอกให้เขาวางน้องแต้วลงบนเตียงเขายืนมองพ่อที่บรรจงจุมพิตแก้มลูกสาว
ลูบหัวเบาๆ กระซิบบอกว่า
"ลูกครับ ฝันดีนะ ถ้าหนูฝันร้ายพ่อจะเข้าไปช่วย พ่อรักหนูที่สุดในโลกนะครับ"
มันรู้สึกตื้อไปทั้งใจบอกกับตัวเองว่าตกหลุมรักคนคนนี้เข้าเต็มเปาก็ตรงนี้
น้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนกับว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขานี่แหละจะดูแลน้องแต้วเอง
รอยยิ้มหวานๆกับแววตาที่ทอดมองลูกสาว...
ฟ่งใจเต้นเร็วกับภาพตรงหน้า
"คุณเป็นพ่อที่ดีนะ"ฟ่งบอกกับคนที่เดินไปหย่อนก้นที่โซฟา
"ผมพยายามอยู่น่ะ" หมอชีมองมือของตัวเอง
"คุณฌป็นพ่อที่ดี ไม่ใช่แค่ความพยายาม แต่มันอยู่ในสามัญสำนึก ในสมอง ในใจคุณนะ" ฟ่งแตะที่อกซ้ายหมอชีเบาๆ
"ผมอยากเป็นทุกอย่างให้น้องแต้วไม่รู้สึกขาด"
"น้องแต้วไม่ขาดอะไรเลย น้องแต้วสมบูรณ์เพราะคุณ" หมอชีมองมือที่สอดเขามากุมเอาไว้
"อื้ม ผมหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น" ไม่รู้ทำไมไม่ดึงมือออกแต่กลับปล่อยให้กุมเอาไว้
เพราะอะไร
เพราะมันอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกละมั้ง หมอชีตอบตัวเอง
ฟ่งมองคนที่นั่งดูโทรศัพท์ไปเรื่อยไม่มีวี่แววจะดึงมือออกหรือว่าบ่นอะไรแล้วยิ้ม
หมอชีมีมุมอ่อนไหว ไม่มั่นคงและไม่มั่นใจด้วย
ฟ่งมองใบหน้าด้านข้างของเขาแล้วพูดเบาๆ
"ผมจะอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆถ้าคุณเหนื่อยก็พิงมาที่ผม"เสียงพูดเบาๆที่ดังก้องไปในใจบางคน
เหมือนไออุ่นจากคนข้างๆมันค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในหัวใจ
ฟ่งเดินเข้ามาในร้านอย่างอารมณ์ดี
อิงกานต์อดเหน็บไม่ได้
"แรดมากกกก เดินผิวปาก ไปไหนมาหายหัวไปเลยนะแก เฝ้าพ่อน้องแต้วถึงไหนละ"
"ก็ดี พี่อิงไม่ทำงานทำการรึไง"
"ทำ แต่ฉันเป็นลูกเจ้าของโรงเรียน" อิงกานต์หยักคิ้วให้น้องชาย
"ฉันว่าฉันน่าจะลงไปเล่นด้วยหน่อยละ เห็นแกสนุกแล้วพี่ละอยากบ้าง" อิงกานต์หัวเราะหึๆ ทำเอาฟ่งเดินมาหยุดตรงหน้า
"ห้ามเล่น คนนี้เอาจริง"
"พร้อมก็เอาจริง หมอชียังจะเอาจริงอีก สรุปเลือกเลยดีกว่า"
"......." ฟ่งจ้องหน้าพี่สาวเขม็ง
"อีฟ่ง ป๊าไม่ได้สอนให้แกโลเลนะ แกเลือกมาเลยด่วนๆ" องกานต์อมยิ้มมุมปากเมื่อเห็นน้องชายเริ่มคิดหนัก
"พร้อมมีไอ้มาเฟียนั่นแล้ว ส่วนหมอชีไม่มีใคร"
"เอ๊ะ ฉันไม่ได้ถามเรื่องหมอชีไม่มีใคร ฉันถามว่าแกเอาไง ตอบไม่ตรงคำถามนะ"
"........." อิงกานต์ยืนขึ้นโชว์หุ่นสวยๆ
"งั้นถ้าแกตอบไม่ได้ หมอชีฉันขอ"
"คนไม่ใช่เค้ก"
"ก็ใช่อ่ะดิ่ น่ากินกว่าเค้กอีก"
"พี่อิง หมอชีของผม"
"แกแปะป้าย หรือเขียนหน้าผากไว้รึไง ตัวเองยังไปๆมาๆกับพร้อมด้วยอีก หึๆ ของอย่างนี้มันใครดีใครได้นะไอ้น้อง"
เชื่อสุดใจว่าอิงกานต์แค่หยอกเขา แต่ถ้าอิงกานต์รุกหมอชี
หมอชีชอบผู้หญิงอาจจะเลือกอิงกานต์
"พี่อิง..." ช้าไป อิงกานต์เดินที่รถสปอร์ตของตัวเองเรียบร้อยไม่วายหันมาขยิบตาให้น้อง
"โธ่เว้ย" พยายามคิดวว่าอิงกานต์ล้อเล่นแต่มันก็อดระแวงไม่ได้
อยู่ๆก็ขนลุกสงสัยแอร์จะเย็นเกินไป หมอชีเดินไปปรับแอร์ในห้องทำงาน
"หมอจะเอาตัวไหนก่อน จะเอาเพ้นเจ็น หรืออูสี่"
"ผมว่าเพ้นเจ็นมันตามเยอะ"
"เออ งั้นเอาเพ้นเจ็นก่อน"
"คุณพี จะไปแผนกยาเม็ดเหรอครับ"
"อื้ม ไปดูซักหน่อยเห็นพ่อว่ามีเครื่องจักรใหม่มา ไปด้วยกันสิ"
"ได้ครับ" หมอชีเก็บของแล้วเดินตามเจ้านายไป
คุณน่านฟ้าเดินมาหารายงาายการติดตั้งเครื่องว่าเป็นยังไง
"อื้ม ก็ดีนะ จะได้ฟิวได้เยอะขึ้น"
"ครับ" คุณน่านฟ้าพยักหน้า
"แล้วนี่เขาจะขยายโรงงานกันคุณจะไปด้วยมั๊ย" คุณน่านส่ายหน้า
"แล้วแต่คุณแมนครับ ผมยังไงก็ได้"
"คนไม่มีเจ้าของมันจะตอบอย่างนี้แหละ แต่ถ้าเริ่มมีแฟนหรือเจ้าของหัวใจจะเริ่มลังเล ใช่มั๊ยหมอชี"
"ก็ผมมีลูกนี่ครับ"
"ฮ่าๆ ผมก็หยอกไปงั้น หาคนช่วยเลี้ยงได้รึยัง"
"ยังครับ"
"อื้ม...." คุณพีก้มหน้าอ่านรายงานคร่าวๆ ไม่ได้เงยหน้ามองต่อ ไม่เห็นสายตาแปลกๆของคุณน่านฟ้าที่มองหมอชี ไม่เห็นแววตาหมอชีที่เสหลบเอาดื้อๆ
ช่วงเย็นคุณพีเป็นคนมารับน้องแต้วแทนหมอชี
"สวัสดีค่ะคุณพี"
"สวัสดีค่ะน้องแต้ว วันนี้คุณพ่อไม่ว่างอาเลยมารับแทน"
"แปบนึงนะคะ"
"ค่ะ"น้องแต้ววิ่งไปหยิบกระเป๋าแล้วหันไปสวัสดีฟ่งที่นั่งข้างๆ
"สวัสดีค่ะพี่ฟ่ง"
"อ้าว แล้วคุณพ่อไม่มา?"
"ไม่ว่างค่ะ คุณพีมาแทน"
"เหรอ..." สายตาตวัดมองไปยังไอ้คุณพี ซึ่งเขาก็พบว่ามันก็จ้องมาอยู่แล้วเหมือนกัน
"น้องแต้วรู้จักคนนั้นด้วยเหรอ" คุณพีถามเมื่อขึ้นรถมากันแล้ว
"ค่ะ พี่ฟ่งค่ะ" น้องแต้วสาธยายความเป็นมาให้คุณพีฟังเสียเข้าใจ
คนฟังพยักหน้าตั้งอกตั้งใจฟัง เพราะเขารู้มาว่าไอ้หน้าขาวนั่นมันก็คอยมารับมาส่งพร้อมอยู่ แม้ว่าตอนนี้พร้อมจะคบกับไอ้หน้านิ่งนั่นแล้วก็ตาม
"อื้มมมมม"
.............................
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
