Special: Loy Krathong Festivalผมไม่เคยสนใจงานเทศกาล ไม่เคยให้ความสำคัญ แต่ที่ต้องมานั่งช่วยไอ้ฟิวกับไอ้กัสทำกระทงนี่เกิดจากความผิดพลาดเมื่อผมดันตอบปฏิเสธคำชวนของไอ้เต๋อเมื่อเย็นวานอย่างรวดเร็ว
"ปีสุดท้ายของพวกเราแล้ว มึงไม่อยากสร้างความทรงจำดีๆ กับพวกกูก่อนจะหนีตามสามีไปอยู่อังกฤษรึไงวะ หืออออ ท่านเท็น กว่าจะกลับมาก็ไม่รู้อีกกี่ปี"
มันอาจจะจริงที่ว่าผมวางแพลนจะไปอยู่อังกฤษกับเมลหลังเรียนจบ ถึงเจ้าตัวมันจะไม่เอ่ยปากชวนหรือแสดงความต้องการว่าอยากให้ผมไปด้วยก็เถอะ แต่ไอ้เต๋อกับพวกบ้าแต่ละคนก็ไม่เห็นต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นเลยนี่หว่า
"ใบตองพอมั้ย ไม่พอจะได้ไปตัดมาเพิ่มอีก" ไอ้ลินถามพลางวางห่อดอกกุหลาบที่จะเตรียมใส่กระทงลงข้างไอ้กัส
มันเพิ่งกลับมาจากร้านขายดอกไม้ล่ะมั้งครับ แถมแม่งยังเนียนซื้อดอกลิลลี่มาให้ไอ้กัสอีกต่างหาก เออนะ จีบมาตั้งสองปีแต่ก็ยังไม่มีวี่แวว มันก็ไม่เคยท้อถอยเลยจริงๆ
"ไม่พอ แต่ไอ้เต๋อพาไอ้คิมกับไอ้เต้ไปตัดมาเพิ่มแล้ว" ไอ้แม็คตอบ
"แล้วไอ้เมลกับไอ้แต้มยังไม่กลับจากโรงพยาบาลอีกไง?" ไอ้ลินถามต่อ แต่พอเหลือบเห็นสีหน้าไอ้ฟิวก็เปลี่ยนเรื่องทันที
"มาๆ มีไรให้กูช่วยบ้าง กูพอทำเป็นนะ เคยช่วยยายทำบ่อยๆ แหะๆ"
"เดี๋ยวก็เสร็จ ทำเกือบครบแล้ว มึงเข้าไปช่วยไอ้เขตในครัวไป" ไอ้กัสบอกพลางสะบัดหัวทุยๆ ของไอ้ลินให้หลุดจากไหล่
"ไล่ตลอดๆ ไม่มีพี่แล้วน้องกัสจะรู้สึก"
"กูไม่เคยมีพี่อยู่แล้ว จะรู้สึกอะไร ไปไกลๆ ตีนไอ้ลิน"
"เมนมาละหงุดหงิดตลอด"
ผลัวะ!
ไอ้กัสตบหัวไอ้ลินไปหนึ่งทีโทษฐานลามปาม มันสองคนง้องแง้งใส่กันอีกนานจนโดนไอ้ฟิวด่านั่นแหละไอ้ลินถึงจะเลิกแหย่ไอ้กัสแล้วเข้าไปช่วยไอ้เขต
"เหม่ออะไรไอ้ฟิว รีบๆ ทำ ตอนเย็นมึงต้องแวะไปโรงพยาบาลก่อนไม่ใช่ไง" ไอ้กัสเตือนโดยไม่มองหน้าไอ้ฟิว ก่อนมันจะลงมือเย็บใบตองต่อไป
"อ่อ อือๆ"
ทำกระทงเสร็จไปเจ็ด ใบตองก็หมด เลยต้องรอให้พวกไอ้เต๋อกลับมา ระหว่างนั้นไอ้เขตก็ได้ฤกษ์เอายำกับน้ำหวานเย็นๆ มาเสิร์ฟ ไอ้นี่ทำอาหารเก่งไม่แพ้ไอ้ฟิวครับ แถมสกิลมากกว่าด้วยซ้ำเพราะบ้านมันเปิดร้านอาหาร
"ได้เจ็ดแล้ว ยังเหลืออีกเท่าไหร่วะ" ไอ้เขตสอบถามพร้อมกับตรวจดูผลงานชิ้นโบแดงที่มีไอ้ฟิวเป็นแม่งานและมีผม ไอ้กัส ไอ้แม็คเป็นลูกมือ
"ห้า" ไอ้ฟิวตอบเสียงเรียบก่อนจะบรรจงม้วนวุ้นเส้นเข้าปาก
"อ้าว ทำไมห้า ก็เราไปกันสิบเอ็ดคน... เอ่อ ใช่ๆ ห้า กูลืม ขอโทษว่ะ"
"ช่างเถอะ ไม่เป็นไร"
คำว่าไม่เป็นไรของไอ้ฟิวเหมือนคำโกหกคำโตที่มันใช้บ่อยที่สุดในชีวิต เพราะช่วงหลายเดือนมานี้มันพูดคำนี้บ่อยซะจนคนฟังเขารู้ว่ามันไม่ได้ 'ไม่เป็นไร' อย่างที่พูด
เรื่องที่เกิดขึ้นมันเกินจะยอมรับได้จริงๆ ผมคิดนะว่าไม่มีใครที่ยอมรับได้หรอก ไม่ว่าจะเป็นผมหรือกับเพื่อนคนอื่นๆ ผมไม่เคยเชื่อว่าโลกนี้มีปาฏิหาริย์อยู่จริง ไม่เคยเชื่อในสิ่งที่ผมสัมผัสไม่ได้ แต่การได้เห็นไอ้ฟิวต้องทนทุกข์ทรมานเหมือนคนตายทั้งเป็นแบบนี้ ผมก็อยากให้เกิดปาฏิหาริย์ที่ผมไม่เคยเชื่อเหมือนกัน
"เป็นไร" เพราะเสียงทุ้มที่คุ้นเคยทำให้ผมถอนสายตาจากใบหน้าไอ้ฟิว หันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วก็ต้องส่ายหน้ากลับไปเป็นคำตอบ
"ขนาดกูมามึงยังไม่รู้ตัว ไม่เป็นไรแน่นะ"
"อือ แล้ว... เป็นไงบ้าง"
เมลยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะตอบผมเสียงเบาๆ ว่า
"ก็เหมือนเดิม ไม่ดีขึ้น"
"แต่ก็ดีที่มันไม่แย่ลง"
"คงจะดีที่สุดสำหรับตอนนี้แล้วล่ะ ถ้าตอนนั้นกูคอยเตือนมัน..."
"ไม่ใช่ความผิดของมึง กูบอกเรื่องนี้ไปแล้วสักล้านรอบ มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยากให้เกิด และก็โชคดีมากแล้วที่มึงไม่เป็นอะไรไปอีกคน"
"กูโชคดี...แต่ไอ้มายด์กลับ..."
"กูไปเข้าห้องน้ำนะ" เสียงไอ้ฟิวดังแทรกเข้ามา ผมหันไปมองก็เห็นตาโตๆ ของมันแดงก่ำ
มันเดินไวๆ หายเข้าไปในตัวบ้านคงจะแอบไปร้องไห้เหมือนอย่างที่มันทำเป็นกิจวัตรประจำวัน
.
.
.
"คนเยอะชิบหายยยยยยย รู้อย่างนี้กูมาลอยตอนเที่ยงคืนก็ดีหรอก!!!! โอ้ยยยย ไอ้แต้ม เหยียบรองเท้ากู!" ไอ้เต๋อเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบโวยวายไม่เคยเปลี่ยน ขนาดแม่งแต่งงานมีเมียเป็นตัวเป็นตนมาได้ปีกว่าๆ แล้ว กูยังไม่เห็นภาวะผู้นำครอบครัวในตัวมันเลย -_-
แต่ความจริงก็สมควรที่ไอ้เต๋อมันจะโวย เพราะคนเยอะอย่างกะมดรุมตอมของหวาน ทางที่ทอดนำไปสู่ท่าน้ำยิ่งมีคนเยอะ นี่ถ้ามีคนพลัดตกน้ำไปบ้างผมก็จะไม่แปลกใจเลย เป็นอะไรที่วุ่นวายจริงๆ
"ลอยเสร็จแล้วอย่าเพิ่งไปไหนกันนะพวกมึง พวกเรามีแพลนต้องไปปล่อยโคมกันต่อ" ไอ้เต๋อตะโกนมาจากหัวขบวน มันส่งสายตามากดดันผมที่ไม่ได้พยักหน้าเออออเหมือนคนอื่น
"ไอ้เท็น ได้ยินที่กูบอกมั้ยยยยย!"
"ได้ยิน กูไม่ได้หูตึง มึงรีบๆ เดินเลย คนข้างหลังเขารออยู่ตาบอดรึไง"
"ชิ! ปากจัดจริงๆ"
ท่าสะบัดหน้าของมันได้รับนิ้วกลางไปจากผมเต็มๆ แต่เพราะคนที่เดินข้างๆ มันรวบมือผมไปกุมไว้ เลยต้องหยุดความหยาบคายไว้แค่นั้น
"อย่าอารมณ์เสียเลยน่า"
"คนเยอะ กูหงุดหงิด"
"เอาน่า นานๆ ทีนะ ^^ แล้วนี่มึงทำให้กูเองเลยป่ะ"
"มึงเห็นกูมีสกิลด้านนี้รึไง"
"โห ไอ้เราก็นึกว่าทำให้"
"ก็ไม่ได้บอกว่าไม่ใช่คนทำซะหน่อย"
"หึหึ ขอบคุณนะครับ"
ทำหล่อใส่กูตลอดเลย
เมลก้มลงมาหอมแก้มผม ก่อนมือที่กุมมือผมไว้จะกระตุกเบาๆ ให้เดินไปพร้อมกัน ได้ยินเสียงกรี๊ดเบาๆ จากข้างหลังแต่ผมก็ไม่ได้หันไปมอง
ด้วยพื้นไม้ที่พวกคณะวิทย์มันจัดทำขึ้นมามีพื้นที่ไม่มากนัก และจากสภาพแล้วเหมือนรองรับน้ำหนักได้ไม่เกินสี่คน พวกผมจึงทยอยกันลอย รอนานที่สุดก็เห็นจะเป็นตอนไอ้เต๋อกับไอ้แต้มนี่แหละ ไม่รู้มันขอขมาอะไรนักหนา ถึงได้นานจนคนข้างหลังตะโกนด่ามาขนาดนี้ แล้วไอ้คนตะโกนก็ไม่ใช่ใครครับ
ผมเอง
"อธิษฐานให้ฟังด้วยนะ" เมลบอกพลางยิ้มหล่อส่งมาให้
"ไร้สาระ"
"ขวางโลก"
พอเห็นหน้าหล่อๆ ของมันบึ้งตึงขึ้นมาแล้วผมก็เลยยื่นมือไปผลักหัวมันเบาๆ
"อยากให้ขออะไร? แฟนใหม่สักคน สองคน สามคน สี่..."
"กูถีบตกน้ำแม่ง"
"หึหึ"
"หัวเราะไร ขำมาก ตลกมาก"
"โหะ น้อยใจๆ โอ๋ๆๆ มาๆ กอดปลอบ"
กว่าเมลจะยิ้มได้ก็ถึงคิวพวกผมได้ลอยพอดี ไอ้ฟิว ไอ้กัส ไอ้ลินที่ลอยไปก่อนหน้านี้ก็บอกว่าจะไปรออยู่ใกล้ๆ ร้านขายสายไหมของพวกวิทยาฯสถิติ เพราะพวกเหี้ยเต๋อไปรุมกันอยู่ที่นั่น
ผมช่วยเอามือบังลมไว้ระหว่างที่เมลกำลังจุดเทียน มุมก้มอย่างนี้มันก็หล่อ ไม่แปลกใจทำไมสาวๆ ที่รออยู่ข้างหลังถึงได้ทำหน้าฟินและกรี๊ดเบาๆ เป็นระยะอย่างนั้น
"กูรู้ว่าคนอย่างมึงไม่อธิษฐาน แต่ขอขมาพระแม่คงคาก่อนแล้วค่อยลอย"
เรื่องแค่นี้ไม่ต้องบอกก็รู้น่า แต่ผมไม่ใช่คนที่จะฝากความหวังไว้กับการอธิษฐาน ภาวนา หรือรอคอยปาฏิหาริย์ที่ไม่รู้ว่าในชีวิตมันจะเกิดขึ้นไหม ทว่า...สำหรับใครหลายๆ คนคงไม่ใช่ เมลคงจะอธิษฐานอะไรที่ผมก็พอจะเดาออกได้ เรื่องครอบครัว เรื่องของไอ้มายด์ หรือแม้กระทั่งเรื่องของเรา แต่สำหรับผมแล้ว...ผมไม่ต้องอธิษฐานก็รู้ว่ายังไงมันก็มีทางเป็นไปได้จริง เพราะสิ่งที่ผมต้องการก็แค่...
"รักเมล"
"ห้ะ?"
"รักเมล"
"อะ...อะไร -///-"
"รักเมลไง"
"อื้อ"
"มีความสุขมั้ย?"
"-///- ครับ"
"ก็..ดีแล้ว ^^"
เมลยิ้มนิดๆ ก่อนจะพูดว่า "รักเท็น รักมากๆ อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ"
"แน่อยู่แล้ว"
"ตอบทำไม กูคุยกับพระแม่คงคา"
"หึ กวนตีนไอ้สัด! กูไม่ตอบจริงๆ เดี๋ยวมีร้องไห้"
"ใครจะร้องเหรอออออออออ"
ถ้าผมถีบเมลตกน้ำตอนนี้คงเป็นการเปิดโอกาสให้สาวๆ ที่กำลังทำหน้าฟินอยู่ข้างหลังโดดลงไปคลุกวงในกับมันในน้ำแน่ๆ ไม่เอาดีกว่า ไม่อยากแบ่งให้ใคร แค่มองน่ะได้นะ แต่ถ้าจับต้องอาจมีคนตาย หึหึ -_-
หลังจากที่ลอยกระทงเสร็จ ฝ่าฝูงคนออกมาได้เป็นที่เรียบร้อย การนัดเจอที่ร้านขายสายไหมก็มีอันตกไป เพราะอะไรน่ะเหรอ?
"พี่เมลคะ ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ นะๆๆ ขอรูปเดียวค่ะ"
แฟนผมกำลังโดนรุมด้วยแฟนคลับขนาดย่อมของมัน แล้วไอ้ที่ว่าขอรูปเดียวนี่ มีสักสี่ห้าคนน่ะครับ แต่ละคนก็พูดขอรูปเดียวหมด แต่เอาเข้าจริง แม่งเนียนไง มีแผน ถ่ายรูปแรกเบลอ รูปสองหลุดเฟรม หึ!
"เหี้ยเมล ถ้ามึงไม่รีบ กูจะทิ้งไว้ที่นี่"
ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์อยากเสวนากับใคร พอรุ่นน้องหันมาส่งยิ้มให้เลยเหมือนโดนผมแยกเขี้ยวใส่ ยิ้มเจื่อนแล้วขอตัวลี้ภัยไปจนไกลสายตา
"บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ชอบ เรื่องเดิมๆ อย่าให้พูดบ่อย กูเบื่อ"
"ขอโทษ"
"ขอโทษมากี่ครั้งก็ไม่เห็นจะดีขึ้น ถ้ายังเป็นอย่างนี้คราวหน้าก็อย่าหวังว่ากูจะไปไหนมาไหนกับมึง"
"ไม่ทะเลาะกันนะ เมลขอโทษ"
"ครั้งสุดท้าย มีอย่างนี้อีก กูบอกเลยว่าจะไม่ทน"
เห็นมันทำหน้าจ๋อยแล้วผมใจอ่อนทุกที แต่ไม่พูดไม่ว่าบ้างมันก็จะซื่อบื้ออยู่อย่างนั้น ไอ้สันดานปฏิเสธใครไม่เก่งนี่ไม่เคยแก้หาย เฟรนลี่ตลอด แต่พอโกรธกับผมแต่ละทีนี่ตีบทเย็นชา ปากร้ายได้แตกเลยจริงๆ
"รอเป็นชาติ หายไปไหนกันมาวะ" ไอ้แม็คถามพลางงับสายไหมที่ไอ้เต้ถือให้เข้าปาก
"ถามไอ้เหี้ยเมลดูสิ ช้าเพราะมัน"
"อ้าว นี่ทะเลาะกันมาเหรอเนี่ย อะไรกันวะพวกมึง ไปๆ ไปหาที่ปล่อยโคมกัน" ไอ้เต๋อเดินนำขบวนไป แต่ยังไม่วายหันมาแซวไอ้หล่อมึนหน้าซึมข้างๆ ผมว่า
"คราวหน้ากูทำป้าย 'เมียดุ' ให้คล้องคอมั้ยมึง หึหึ"
"เลิกซักกางเกงในให้เมียก่อนเถอะ แล้วค่อยมาทำให้กู!"
ผมเกือบลืมไปแล้วว่าไอ้เมลมันก็ปากจัดเหมือนกัน ฮ่าๆๆ ด้วยเหตุนั้นไอ้เต๋อเลยหุบปากสนิทแล้วหันไปกระซิบกระซาบกับไอ้แต้มที่เดินข้างๆ
"เท็นเท็น ยิ้มหน่อยน่า"
"เกี่ยวไรกับมึง ปากก็ปากกู โอ้ยยย บีบทำไม"
"ชอบพูดแบบนี้ คนฟังเสียใจนะ"
"เซ้นซิทีฟมาก ตอแหล"
"ดูนะ ว่ามาแต่ละคำ"
ผมเลยเงียบ ขี้เกียจเสวนากับมัน แต่เมลก็คอยกวนนั่นกวนนี่ไม่หยุด ระหว่างทางก็เจอคนเข้ามาทัก เข้ามาพูดคุย แต่ก็ดีขึ้นหน่อยที่มันไม่หูตั้งหางกระดิกไปกับคนอื่นเขา
"พี่มากับแฟนครับ ไม่สะดวกจริงๆ" มันพูดไม่พอ ชี้นิ้วมาทางผมอีก สาวหลายนางยิ้มเจื่อนแล้วล่าถอยไปเพราะหน้านิ่งๆ ของผม
เออนะ ตอนนี้คงมีคนตั้งคลับแอนตี้ผมหลายคลับแล้วล่ะ ไม่ใช่เฉพาะผู้หญิงหรอกครับ กะเทยก็มา เกย์สาวก็มี บางคนก็แรงและมั่นหน้ามาก เดินเข้ามาขอเบอร์ แต่เจอผมแจกเบอร์รองเท้าไปเลยรีบบอกว่ามีธุระขึ้นมาทันที
"ฮอตนักนะมึง โอ้ย กัดแก้มกู"
"อารมณ์เสียให้ได้อะไรขึ้นมา คบกันมาก็นานแล้ว ยังไม่มั่นใจอะไรอีก"
"ไม่ใช่ไม่มั่นใจ แต่กูบอกแล้วไงว่าไม่ชอบ มายุ่งอะไรนักหนาวะ รู้อย่างนี้กูหาแฟนหน้าเหี้ยๆ ก็ดี ไม่ใช่ตัวเหี้ย"
"โหะ ด่าได้เจ็บปวดมาก"
"ยิ้มอะไรของมึง ไอ้โรคจิต ชอบโดนด่าไง"
"ไม่ชอบ แต่ชอบที่โดนหึง ^^"
"เหอะ ไปไกลๆ เลย ไม่ต้องมากอด คนเยอะ ร้อน อึดอัดด้วย"
"ข้ออ้างๆ"
"พวกมึงสองคนรีบๆ เดินได้มั้ย งุ้งงิ้งๆ ใส่กันอยู่นั่นแหละ อย่าให้มีแฟนอยู่ใกล้บ้างนะมึ้งงงง" ไอ้เขตสวมบทตัวอิจฉา แต่ได้ข่าวว่ามึงเลิกกับแฟนที่อังกฤษแล้วนิ? ไม่ใช่ว่าโสด?
"ไอ้ที่ว่าใกล้นี่ น้องดิ้งรึเปล่าว้าาาา" ไอ้ลินที่คอยป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวไอ้กัสหันมาแซว พร้อมกับได้รับนิ้วกลางจากไอ้เขตกลับไป
"ถ้าไอ้มายด์อยู่ด้วย...ก็คงดี กูรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมเลยที่พวกเรามีความสุขอยู่อย่างนี้ แต่ในมุมเล็กๆ ยังมีฟิวที่ทุกข์ทรมานอยู่" จู่ๆ เจ้าของแขนที่โอบอยู่รอบเอวผมก็เปลี่ยนเข้าโหมดดราม่าไปซะงั้น
แต่ที่เมลพูดก็ไม่ได้ผิดจากความจริงเลย ในขณะที่คนอื่นๆ หัวเราะกัน ไอ้ฟิวกลับดูแตกต่างออกไป เหมือนมันไม่ได้ยืนอยู่ข้างๆ ไอ้กัส ตัวตนของมันอยู่ตรงนี้ แต่หัวใจและความรู้สึกนึก
คิดของมันคงไปอยู่ที่ไหนสักที่ อาจจะเป็นที่ที่ได้อยู่กับคนที่มันเฝ้าภาวนาให้ตื่นขึ้นมาอยู่ทุกวันก็เป็นได้
เป็นความทรงจำที่ดี...ผมกล้าพูดได้ พวกผมยืนล้อมรอบโคมที่กำลังจะเตรียมปล่อยให้ลอยขึ้นฟ้า เหลือบมองคนข้างๆ ก็เห็นมันส่งยิ้มหล่อมาให้ ผมเคยมองว่าการทำอะไรแบบนี้เป็นเรื่องไร้สาระ แต่มาถึงตอนนี้...ผมว่าความคิดของผมได้เปลี่ยนไป มันไม่ได้ไร้สาระเลยเมื่อได้ทำร่วมกับทุกคนที่ผมรัก และคงดีอย่างที่เมลว่า หากไอ้มายด์มายืนอยู่ตรงนี้ด้วย...
แสงไฟจากโคมที่กำลังถือทำให้ผมเห็นใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาของไอ้ฟิวอย่างชัดเจน ไอ้กัสจับมือมันไว้ข้างหนึ่ง ในขณะที่มืออีกข้างก็มีมือผมกุมไว้
ใช่...ก็อย่างที่เมลว่าอีกเช่นกัน มันไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ
"ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น ปีหน้า...พวกเราจะต้องได้มาเจอกันอีก จะไม่มีที่ว่างเหลืออย่างนี้...จะต้องมาเจอกันให้ครบทุกคน"
"ทำซึ้งว่ะเหี้ยเต๋อ" ไอ้แต้มพูดขัด แต่มันเป็นอีกคนที่แอบป้ายน้ำตาออกจากใบหน้าตัวเอง
หวังว่าในปีหน้า...ที่ว่างข้างๆ ไอ้ฟิวจะไม่ว่างอีกต่อไป
หายเร็วๆ นะไอ้มายด์...จะได้เอารอยยิ้มมาคืนให้เพื่อนกูซะที
................................End Special..................................
อันนี้เป็นตอนพิเศษนะคะ อย่ากังวลหรือตกใจ เป็นเรื่องในอนาคตที่ยังมาไม่ถึง แต่ให้อ่านก่อน แหะๆ
ตอนปัจจุบันรอกันหน่อยนะคะ 
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นค่าาาาา วันนี้มีใครไปลอยกระทงบ้างน้าาาา คนเขียนไม่มีคู่ คงไปซื้อข้าวที่เซเว่นแล้วกลับมานอนฟินอยู่ห้อง 
เที่ยวกันให้สนุกนะคะ แต่ก็ดูแลตัวเองกันด้วยน้าาาาา คนเยอะ ระวังอุบัติเหตุไม่คาดฝันด้วยนะคะ 
หัวข้อ: So what : ตกลงเอาไง :: ตอนที่พิเศษ 1 : 20-11-2015 (Page.47) (อ่าน 768743 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก