หัวข้อ: จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ

[MeepadA]

เศร้าอ่ะ  อยู่ๆก้อต้องจากกันไป ความสัมพันธ์ยังไม่ได้สานต่อเลย

ปอคงยังรักตั้มอยู่มากเลยล่ะ 

[บุหรง]

๗๖ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ

... ป๊ะป๋า ...

เสียงเรียกของ ตั้ม เมื่อเห็นรูปของ ปอ ในวัยหนุ่ม ทำให้ผมเข้าใจในสิ่งผมเคยคิดมาตลอด

... ทำไม ตั้ม ถึงไม่ยอมรับรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของ ปอ ทั้งที่ควรจะรู้มานานแล้ว
... ทำไม ตั้ม ถึงยอมรับความเจ็บปวด และให้อภัย ปอ ทุกครั้ง ไม่ว่า ปอ จะทำให้ ตั้ม เจ็บที่ตัวหรือหัวใจ สักแค่ไหนก็ตาม
... ทำไมบางครั้ง ตั้ม ถึงได้มอง ปอ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักที่แสนบริสุทธิ์ และใสซื่อถึงเพียงนั้น
... ทำไมหลายปีที่ผ่านมา ทั้งที่ไม่ได้เจอกันเลย ตั้ม ก็ยังให้ความสำคัญกับ ปอ นัก มักจะถามถึงอยู่เสมอ เวลาที่คุยกันทางโทรศัพท์

ที่แท้ ตั้ม มอง ปอ ซ้อนทับกับภาพพจน์ของ คุณอา...ป๊ะป๋า ของ ตั้ม

ทำไมผมพึ่งจะคิดได้
ความจริงผมควรจะสังหรณ์ใจมานานแล้วด้วยซ้ำไป
... ถ้าเพียงแต่ผมสะกิดใจสักนิด

ผมคิดว่า ตั้ม ควรจะได้รับรู้เสียทีว่าที่ผ่านมา ปอ คิดอย่างไร
มันอาจจะช้าเกินไป แต่มันออกจะเป็นการไม่ยุติธรรมต่อ ปอ หากจะปล่อยให้เรื่องนี้เงียบหายไป โดยที่ ตั้ม ไม่ได้รับรู้
และ ตั้ม คงจะสับสนกับความรู้สึกของตัวเองไปเรื่อยๆ หากปล่อยให้ ตั้ม ยังรู้สึกแบบนี้

ผมปรึกษากับ ราญ ซึ่งเราทั้งคู่คิดเหมือนกัน พวกเราจึงช่วยกันโทรศัพท์นัดเพื่อนบางคน เพื่อที่จะได้มาจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย บางคนไม่เห็นด้วย เพราะเห็นว่าช่วงเวลานี้ยังไม่เหมาะสม แต่สุดท้ายก็ยอมทำตามที่ผมขอ  สุดท้าย ผมให้ ราญ โทรศัพท์นัดให้ ตั้ม มาพบกันที่ร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งในย่านสีลม
“นายแน่ใจแล้วนะ ที่ทำอย่างนี้” ราญ ถามผมอีกครั้ง
“อื้อ ... มันอาจจะช้าเกินไป แต่ดีว่าไม่ได้ทำอะไรเลย” ผมตอบไปเบาๆ
มันคงเป็นสิ่งเดียวที่ผมพอจะทำได้ในตอนนี้ เพื่อ ปอ
และ ... เพื่อ  ตั้ม น้องรักของผม
...........................................................................................
...............................................
เมื่อถึงเวลานัด ตั้ม มาถึงตรงเวลา ตั้ม รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ที่นอกจากผมและราญ ยังมี ศักดิ์ และสิทธิ์ อยู่ด้วยที่โต๊ะอาหารเล็กๆ ตั้ม ทักทายทุกคนด้วยสีหน้าเศร้าๆ ยิ้มที่ขาดความสดใสของ ตั้ม ทำให้พวกเราต้องมองสบตากันด้วยความลังเลในสิ่งที่จะทำ พวกเราสั่งอาหาร พลางพูดคุยกันเล็กน้อย ถึงเรื่องงานของแต่ละคน ตั้ม ไม่ค่อยกินอะไร เอาแต่เขี่ยข้าวในจานไปมา พวกผมต้องคะยั้นคะยอ คอยตักกับข้าวให้ ตั้ม จึงต้องกินด้วยความเกรงใจ
“พรุ่งนี้ ตั้ม ไปงานเผารึเปล่า” ผมถามหลังจากที่เราทานอาหารกันเสร็จแล้ว
“ไปสิ ตั้ม คิดว่าจะไปช่วยงานตั้งแต่ตอนเลี้ยงพระเพล เพราะเป็นวันหยุดพอดี พี่ชัย ล่ะ” ตั้ม ตอบเสียงแผ่วเบา
“ไปสิ พวกเราไปกันหมดแหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้ สมชาย ก็ไป” ผมตอบพลางยิ้มให้ ตั้ม
“พี่ชัย” ตั้ม เรียกพลางจ้องหน้าผมนิ่ง “ตั้ม ยังไม่อยากเชื่อเลย ว่า ปอ...” น้ำตา ตั้ม เริ่มไหล
“พวกเราก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน” ราญ พูดพลางใช้กระดาษชำระเช็ดน้ำตาให้ ตั้ม
“ตั้ม พวกเรามีอะไรจะบอก” ผมเริ่มเรื่องที่ตั้งใจไว้
ตั้ม ไม่พูดอะไร หันกลับมามองผมนิ่ง พวกเราจึงได้เริ่มเล่าเรื่องต่างๆให้ ตั้ม ได้รับรู้ตั้งแต่ต้น

เรื่องราวและความรู้สึกของ ปอ นับตั้งแต่ได้พบ ตั้ม ครั้งแรกเมื่อเริ่มเรียนชั้น ม.๑
ความเป็นห่วงของ ปอ ที่ ตั้ม มาเรียนสาย และหายไปอยู่ที่ห้องสมุด
ความกังวลและห่วงใย เมื่อ ตั้ม หกล้มในห้องเรียนจนต้องหยุดเรียนไป ๓ วัน
ความกระวนกระวายจากการเข้าใจผิดเมื่อชั้น ม.๓  การปรับความเข้าใจกับ ราญ และความพยายามอย่างหนักในการเรียน เพื่อที่จะได้เรียนห้องเดียวกับ ตั้ม ในชั้นมัธยมปลาย
ความดีใจที่ได้เรียนด้วยกันในชั้น มัธยมปลาย
ความหึงหวงเมื่อ ตั้ม ไปเล่นละครกับรุ่นพี่
ความไม่พอใจที่ ตั้ม สนิทสนมกับ นึก
ความลังเลที่ ปอ ไม่ยอมบอกความรู้สึกที่แท้จริงให้ ตั้ม ได้รู้เสียที
ความตกใจและความกังวลที่ ปอ ทำให้ ตั้ม เข้าใจผิด เมื่อตอนวาเลนไทน์
ความห่วงใย เมื่อตอนที่ ตั้ม ป่วยหนัก
ความน้อยใจ ที่ ตั้ม หายตัวไปไม่มีการติดต่อในช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัย จนแทบจะตัดใจจากความรู้สึกที่มีต่อ ตั้ม
ความต้องการที่จะหาคนมาทดแทน แต่ไม่นานนัก ปอ ก็รู้ว่า ไม่ว่าใครก็แทนที่ ตั้ม ไม่ได้
ความมุ่งมั่นที่จะเรียนให้จบในปีการศึกษาที่ผ่านมา พร้อมกับความหวังที่กลับมาอีกครั้ง เมื่อรู้ว่า ตั้ม เรียนจบและยังไม่ได้คบหาอยู่กับใคร

... และความดีใจที่จะกลับมาทำเรื่องจบการศึกษา ตั้งใจจะมาพบกับ ตั้ม ให้แปลกใจเล่น และตั้งใจว่าจะบอกความในใจเสียที ...

แต่ก็มาเกิดอุบัติเหตุขึ้นเสียก่อน

ตั้ม น้ำตาไหลตั้งแต่พวกเราเริ่มพูดไปได้เพียง ๒-๓ เรื่อง ตั้ม ไหล่ตกเอนตัวไปพิงพนักเก้าอี้เหมือนคนหมดแรง ริมฝีปากเม้มกันแน่น แต่ก็นิ่งฟังอย่างตั้งใจ จนทุกคนเล่าเรื่องราวทั้งหมดจบลง
“ปอ รัก ตั้ม นะ” ผมบอกพลางเอามือจับมือ ตั้ม บีบเบาๆ “มันรัก ตั้ม มานานแล้ว ตอนนี้ก็รัก”
“ฮึก...ฮึก” ตั้ม หันมามองผม น้ำตาไหลพรากออกมา พลางกลั้นก้อนสะอื้นไว้ในลำคอ
“ตั้ม รู้ไว้นะ ปอ รัก ตั้ม มาก” ราญ บอกกับ ตั้ม พลางโอบศรีษะ ตั้ม ไว้แนบอก
“ตั้ม รู้” ตั้ม พูดเบาๆพร้อมกับเสียงสะอื้น “ตั้ม รู้มานานแล้ว ตั้ม รู้”
ตั้ม ยังคงสะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมอกของ ราญ

“พี่ราญ พี่ชัย ตั้ม ก็รัก ปอ”
...........................................................................................
...............................................
“ตั้ม บอกลา ปอ มันสิ” ชัย บอกผม แล้ว ชัย กับ ราญ ก็เดินนำดอกไม้จันทน์ใส่ลงไปในเตาเผาที่เริ่มจุดไฟ ผมเดินตามไป ราญ และ ชัย ขยับตัวไปด้านข้าง ให้ผมได้เข้าไป ผมมองโลงที่อยู่ภายในเตาเผา น้ำตาเริ่มไหลอีกครั้ง ผมยื่นดอกไม้จันทน์เข้าไปวางในเตาที่เริ่มติดไฟอย่างช้าๆ
“ปอ” ผมพูดอะไรไม่ออก ราญ หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาผม แล้วมายืนโอบเอวผมไว้ ชัยมายืนอีกข้างหนึ่ง จับไหล่ผมเบาๆ
“พูดสิ ตั้ม บอกลา ปอ มันหน่อย ครั้งสุดท้ายแล้วนะที่จะได้เจอกัน” ราญ พูดกับผมเบาๆ ผมหันไปมองหน้าคนทั้งสอง ที่ยิ้มให้ผมน้อยๆอย่างให้กำลังใจ
“ปอ เราก็รัก ปอ นะ เราอาจจะรักมานานแล้วก็ได้ แต่เราเพิ่งแน่ใจเมื่อตอนเรียนมหาวิทยาลัย” ผมพูดพลางพยายามยิ้มให้โลง ดอกไม้จันทน์ทางด้านล่างกำลังติดไฟที่ถูกจุดขึ้น
“ตอนแรกเราไม่รู้หรอกว่า ทำไมเราถึงได้คิดถึง ปอ มากกว่าที่คิดถึง คนคนนั้น” ผมหยุดพูดสักครู่หนึ่ง “ทีแรกเราคิดว่าเป็นเพราะ ... หลายครั้งเวลาที่เราอยู่กับ ปอ เรารู้สึกเหมือนเวลาที่เราอยู่กับ ป๊ะป๋า” ผมหายใจเข้าแรงๆ พยายามกั้นน้ำตา
“เราเพิ่งรู้ ว่าเป็นเพราะเรารัก ปอ แต่เรากลัว ปอ จะเสียใจ เราไม่อยากให้ ปอ คิดว่าเราเอา ปอ มาเป็นตัวแทนของ ป๊ะป๋า ” น้ำตาผมเริ่มไหลอีกครั้ง ผมเหมือนเห็นหน้าของ ปอ ยิ้มรับคำของผมอยู่ที่โลง ผมเอื้อมมือออกไปพยายามจะสัมผัสเงานั้น
“ปอ” ผมเรียกหา น้ำตาผมไหลไม่หยุด
“ตั้ม ทำอะไรน่ะ” ราญ ตกใจดึงมือผมไว้ ผมหันไปมองหน้า ราญ แล้วกลับไปมองโลงที่กำลังเริ่มติดไฟ ด้วยน้ำตานองหน้า
“ขอบใจนะลูก แค่นี้ ปอ เค้าคงดีใจมากแล้ว ” แม่ปอ น้ำตาคลอ “ไปกันเถอะ เดี๋ยวเค้าจะได้ปิดเตา”
“เดี๋ยวครับแม่” ผมบอก แล้วหันกลับไปมองโลงนั้นนิ่งอยู่สักครู่ พลางเช็ดน้ำตา
“ปอ ถ้าชาติหน้ามีจริง พวกเรามาเจอกันอีกนะ จะเป็นอะไรกันก็ได้ ขอให้เราได้เจอ ปอ อีกนะ ปอ เคยบอกว่าไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ปอจะหาเเราให้เจอ ปอ อย่าให้เรารอเก้ออีกนะ แล้วเราก็จะพยายามหา ปอ ให้เจอเหมือนกัน เราจะไม่หนีไปซ่อนตัวที่ไหนอีกแล้ว ” แล้วผมก็ค่อยๆถอยหลังออกมา ให้พนักงานปิดเตา แล้วพวกเราก็พากันเดินลงจากเมรุ

“ตั้ม ปอ มันไปดีแล้ว” ศักดิ์ ปลอบผม
ผมยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ พลางมองควันที่ลอยออกมาจากปล่องเมรุ ด้วยหัวใจที่เลื่อนลอย มีมือของชัย กับ ราญ กุมมือทั้งสองข้างของผมไว้ บางครั้งก็บีบเบาๆ เหมือนกับปลอบใจและให้กำลังใจไปพร้อมๆกัน แล้วน้ำตาผมก็เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง

... ปอ ไปดีนะ แล้วเรามาพบกันอีก เราจะรอ
ไม่ว่าตอนนี้หรือเมื่อไหร่ เราจะไม่มีทางลืม ปอ
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ปอ ก็จะอยู่ในใจเรา เราจะระลึกถึง ปอ ตลอดไป
ไม่ว่านานแค่ไหน ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น เราจะขอเก็บไว้ในความทรงจำ
เราจะจดจำคนที่รักเราไว้ตลอดไป
ปอ... เรารัก ปอ นะ
...........
....
..
พัฟ เจ้ามังกรที่น่าสงสาร มันเคยมีความสุข ใช้ชีวิตที่สนุกสนานไปกับ แจคกี้ เพื่อนเพียงคนเดียวของมัน
พัฟ มังกรที่กล้าหาญและไม่เคยเกรงกลัวต่อสิ่งใด ทั้งจ้าวผู้ครองเมือง หรือแม้แต่โจรสลัด ก็ยังต้องแสดงความเคารพต่อ พัฟ ด้วยความเกรงกลัว แต่แล้ววันหนึ่ง แจคกี้ จากไปเพราะอายุขัยที่ไม่ยืนยาวเท่าเจ้ามังกร พัฟ โศกเศร้าจนไม่สามารถคำรามส่งเสียงที่อาจหาญออกมาได้อีก
ศรีษะของมันโค้งก้มลงต่ำด้วยความรันทด
เกล็ดสีเขียวของมันลู่หล่น ร่วงลงดุจฝนร่วงจากฟ้า
มันได้แต่เก็บตัวอยู่ในถ้ำด้วยความเศร้าเสียใจ

พัฟ เจ้ามังกรที่น่าสงสาร เจ้าคงคิดแต่จะเก็บตัวอยู่แต่ในถ้ำ ไม่คิดที่จะหาใครสักคนมาทดแทนเพื่อนผู้จากไป

พัฟ เจ้ามังกรที่น่าสงสาร
...........
....
..

[RN]

 


แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปอๆๆ

ทำไมเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้

 

ไม่มีอะไรจะพูด

ปล.ตั้มดูแลตัวเองนะ

[meawmeaw]

 
คิดไว้แล้ว ฮือๆ

ขอบคุณเรื่องเล่าจากคุณตั้มนะคะ

สู้ๆนะคะ

[AidinEiEi]

 
 
 
 
 
 
 
                                                                 

[AidinEiEi]

 :pig4:ขอบคุณนะตั้ม.....

[nana]

 :m15:ซึ้งมากมาย

[kongkilmania]

 :โฮๆ1:
ไม่รู้จะว่ายังไง มันตื้นตันหน่ะ   
ทั้งเสียใจที่ปอต้องจากไปก่อนเวลาอันควร   
เสียใจที่ตั้มต้องเสียคนที่รักไป ก่อนจะได้บอกความรู้สึกที่มีให้แก่กัน   
   ขอให้ตั้มเข้มแข็งนะ เพราะปอยังอยู่ในใจน้องตั้มเสมอ


  ทำไมนะ คนเรามักเป็นแบบนี้
กว่าจะซึ้งถึงค่าของอะไรซักอย่าง ก็เป็นตอนที่เราเสียมันไปตลอดกาล

[แก้ว]

เรื่องดีมากมาย
ประทับตั้มหลาย ๆ อย่างเลยค่ะ

สู้ ๆ นะคะ 

[krit-c]

จบเศร้าจังครับ แต่ประทับใจมากมาย

[oaw_eang]

จงเป็นผู้ทำปัจจุบันให้ถึงพร้อมเถิด

ปล.  จบได้เศร้าเหลือใจมากมาย 

[GTo_CluB]

หายไปนานมาอ่านอีกทีจบซะแระ  ขอบคุณที่เอาประสบการณ์มาเล่าสู่กันฟังนะคับ

 

อ่านไปน้ำตาไหลไป เป็นกำลังใจให้พี่ตั้มนะคับ ดูแลรักษาตัวเองด้วย

ปล.รถมอไซคว่ำหลังวันเกิด2วัน ซวยสุดๆ

[christiyaturnm]

 



 

ไม่ว่าจะเจ็บปวดเพียงไร

แต่ชีวิตคนเรายังต้องดำเนินต่อไป

เขาไม่ได้จากไปไหน

ยังอยู่ในใจ ในความทรงจำของเราตลอดกาล


 



 

[kongkilmania]

วันนี้น้องตั้มไม่เข้ามาโพสต์ไรมั่งเหรอ     
สุขภาพตอนนี้เป็นยังไงบ้าง    ยังต้องกินยาเป็นกำๆเหมือนสมัยเด็กอีกไม๊   
แล้วสายตาหล่ะ ได้รักษาหรือผ่าตัดแก้ไขให้ดีขึ้นบ้างหรือปล่าว   
ที่สำคัญ     พี่ราญกะพี่ชัยยังดูแลไต่ถามทุกข์สุขน้องตั้มเหมือนเคยไม๊ 
คิดถึงน้องตั้ม   
เข้ามาพูดคุยกันในนี้ก็ดีนะ ถือเป็นการดันเรื่องไปในตัว   
ไม่อยากให้ตั้มโดดเดี่ยวเหมือนมังกรพัฟเลย   

[salapaw]

ขอให้กลับมาเหมือนเดิม ให้เราได้เริ่มต้นใหม่ ให้รักกันอีกครั้ง....


ขอให้กลับมาแต่งเหมือนเดิม อิอิ

[kongkilmania]

   น้องตั้มยังไม่มาจริงๆด้วย
แต่ทำไมเราไม่ได้สังเกตหว่า  ว่าน้องตั้มเปี๊ยนไป๋   
รูปน้องตั้มตัวจริง เสียงจริงป่าวเนี่ย.....
น้องตั้มน่าร๊ากกกกก 

[AidinEiEi]

ตั้มเปลี่ยนรูปแล้วน่ารักจัง
กลับมาเยี่ยมเยียนกันบ้างนะคะ
อย่าปล่อยให้คิดถึงนานนะ
 

[บุหรง]

ขอบคุณทุกคนนะครับสำหรับกำลังใจ และความห่วงใยที่มีให้
ยังคงเข้ามาเป็นปรกติครับ แต่พออ่านรีพลายทีไร น้ำตาไหลทุกที ผมคิดถึง ปอ เหมือนที่ทุกคนคิดถึงครับ
เรื่องราวก็ผ่านไปหลายปีแล้ว ตอนนี้ผมเองก็โตขึ้น จิตใจก็เข้มแข็งขึ้น แต่ผมยังคงไม่ลืมเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา
สุขภาพก็ดีขึ้นเยอะครับ แตยังเป็นภูมิแพ้อากาศเหมือนเดิม
ส่วนรูปที่เปลี่ยน ก็ตัวจริงครับ แต่เป็นรูปตอนที่ยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี๓ พอดีมีเพื่อนเรียนถ่ายรูป เลยเป็นแบบให้ถ่ายรูปส่งอาจารย์ ตัวจริงตอนนี้ไม่น่ารักเหมือนในรูปแล้วหล่ะครับ 

[patee]

อ่านแล้วอึ้งเลย  เป็นความทรงจำที่เศร้ามากๆของน้องตั้ม

มันผ่านไปแล้วนะ 

รูปนะขอแบบชัดๆหน่อยได้ป่าว  55555

[salapaw]

อุ้ยหล่อ อิอิ


มีรุปปอป่ะคะ 

 ปล. ถามไร้สาระเช่นเคย  มีคนมาแทนปอยังคะ

[uknowvry]

จบเศร้าขนาด ครับพี่

[paulla]

น้ำตาท่วมจอ...    

[kongkilmania]

  ตกใจหมด นึกว่าเล้าเป็นไรไปอีกแล้ว
กว่าจะหาย    หาทางเข้าเจอ   

  ที่ตอนนี้สุขภาพกาย สุขภาพใจน้องตั้มดีขึ้นแล้ว
ขอเป็นกำลังใจให้เสมอนะจ๊ะ      

ส่วนที่ว่าตอนนี้ไม่น่ารักเหมือนในรูปก็ไม่เห็นแปลก   
คนเรามานก็ต้องปั๊ดตะนากันม่าง  หน้าตาก็ต้องพัฒนาขึ้นตามวัยใช่ป่ะ      เค้าล้อเล่นน้า.....
ส่วนบุคลิกยังคงความเป็นผู้ยิ๊ง ผู้หญิงอยู่ใช่ป่าว   
นึกจิ้นเอาเองว่า บุคลิกของน้องตั้มคงคล้ายๆ กงกิลนายเอกจากหนังเกาหลี the king and the clown
ไม่รู้น้องตั้มเคยดูรึป่าว 
ถ้ายังไม่เคยดู แล้วอยากรู้ว่าเป็นแบบไหน


เราไม่บอก   
ไปหามาดูเองเน้อ   

[บุหรง]

ส่วนที่ว่าตอนนี้ไม่น่ารักเหมือนในรูปก็ไม่เห็นแปลก   
คนเรามานก็ต้องปั๊ดตะนากันม่าง  หน้าตาก็ต้องพัฒนาขึ้นตามวัยใช่ป่ะ      เค้าล้อเล่นน้า.....

อันนี้ยอมรับอะ ยังไงมันก็ความจริงนี่นิ   

...
ส่วนบุคลิกยังคงความเป็นผู้ยิ๊ง ผู้หญิงอยู่ใช่ป่าว   
นึกจิ้นเอาเองว่า บุคลิกของน้องตั้มคงคล้ายๆ กงกิลนายเอกจากหนังเกาหลี the king and the clown

เรื่องนี้ดูแล้วอะ แต่คงไม่ขนาดนั้นหรอกครับ เดี๋ยวไว้นึกออกว่าเหมือนใครแล้วจะมาบอก 

[RN]

เข้ามาบอกว่าคิดถึงตั้ม

ปล.รูปน่ารัก..

[บุหรง]

ขอให้กลับมาเหมือนเดิม ให้เราได้เริ่มต้นใหม่ ให้รักกันอีกครั้ง....


ขอให้กลับมาแต่งเหมือนเดิม อิอิ

แปลที อันแรกให้กลับมาเหมือนเดิมกับครายอะค๊าบ 
แล้วให้กลับมาแต่งเหมือนเดิมนี่ แต่งอารายดีอะ เรื่องใหม่หรือเปล่าฮับ 

เกือบลืมไป ... ขอบคุณทุกคนที่มาให้กำลังใจ และทุกคนที่คิดถึงนะค๊าบ

[zandwizz]

 

[ThyRist]

ว่าละ - -

สังหรณ์ใจแปลก ๆ 

เพราะ imeem สุ่มได้เพลง Kiss Shita mama Sayonara ของ ดงบัง - -

จบเศร้าจริง ๆ  ด้วยดินะ - -


เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะครับ

พี่เขียนเรื่องได้ดีมาก ๆ  ภาษาสวยลงตัวหมดทุกอย่าง

นาน ๆ  จะได้เจอเรื่องดี ๆ  แบบนี้สักที ><


เค้าว่ากันว่า อดีตคือบทเรียน ส่วนอนาคตคือการเริ่มต้นใหม่

อดีตมีแสนสุขและแสนเศร้า มีทั้งเรื่องที่อยากจำและอยากลืม

ขึ้นอยู่กับว่าเราจะมองมันอย่างไร

แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ เรายังสามารถเริ่มใหม่ได้เสมอ

ไม่ว่าเวลาจะไปนานเท่าใดก็ตาม ^^"

ฝากไว้นะครับ ^^ (เน่าป่ะเนี่ย ><)


ซาโยนารา.... T-T

..

[บุหรง]

ตอนนี้ผมกำลังนำเรื่องนี้ไปลงใน blog ส่วนตัวของผม และได้พบตัวสะกดบางตัว และการเว้นวรรคที่ยากกับการอ่าน ตอนนี้ำกำลังทยอยแก้ไข
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามเรื่องของ ตั้ม กับ ปอ และเป็นกำลังใจให้ตลอดมา

[maabbdo]

ดีใจจังที่ได้อ่านเรื่องนี้

ตั้มเป็นคนน่ารักจัง  ปอก็เเสนดี

ขอบคุณที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆเเบบนี้ให้อ่านนะ