หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 |

[DeShiWa]

เป็นนิยายในดวงใจเลย

เป็นกำลังใจให้เสมอครับ

[KilGharRah]

สงสารน้องเมจริงๆ แต่ดูเหมือนมิจะโกรธๆน้องไปแล้วละนะ
จะมีมาม่าอีกมั้ยเนี่ย 

[LadySaiKim]

อาเมน อิเลวว วว ว ว ว!!

เอาใจช่วยเมษาน๊า สู้น่ะๆ ขอให้รอดจากคนเลวๆอย่างอาเมนน่ะ TT.TT

[Ningg.Destiny]

ที่แท้เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง สงสารเมษา
สู้ๆนะ ขออย่าให้มิเป็นอะไรด้วย

[EverGreen™]

เพิ่งเจอกันเมื่อไม่กี่วัน
แต่คิดถึงมิอีกแล้ว 

[nemesis]

รอต่อสรุกชอบ

[minenat]

คิดถึงจอมทัพกับน้องิ

[kyliewonderland]

ตอนที่ 22 : The Condition





“เรียบร้อยแล้ว"
เสียงของมือซ้ายผู้หล่อเหลาเอ่ยขึ้นหลังจากปีนขึ้นบันไดพับห้าชั้นขึ้นไปติดกรอบรูปของเจ้านายคนใหม่ (อย่างเป็นทางการ) บนกำแพงห้องนั่งเล่นของเซฟเฮ้าส์ โดยมีมิถุนายืนกอดอกส่ายหัวถอนหายใจอยู่เบื้องหลัง นายแบบหนุ่มห้ามแล้วห้ามอีก วิคเตอร์ก็ดูจะหูดับ เอารูปโฟโต้ชู้ทของมิถุนาที่ทางแบรนด์ส่งมาให้ขึ้นไปแขวนให้เสร็จสิ้น

ตัวจอมทัพเองไม่มีรสนิยมแหวนรูปตัวเองประดับบารมีอยู่แล้ว เขาบอกว่าปัญญาอ่อน อยู่ก็อยู่คนเดียว ไม่ได้ให้ใครขึ้นมา จะแขวนไว้ให้ดูคนเดียวหรือไง ไร้สาระ ถ่ายรูปยังแทบจะไม่ยอมถ่ายเลยด้วยซ้ำ ซึ่งเมื่อมิถุนายอมกลับมาที่เซฟเฮ้าส์ วิคเตอร์จึงถือฤกษ์ดีแบบตามใจฉัน ทำพิธีเข้าบ้านใหม่โดยการแขวนรูปนายแบบหนุ่มเสียเลย

“เอาลงเถอะวิค น่าอายออก" มิถุนาพึมพำ
“นี่นะครับ ผมไปดูซินแสฮวงจุ้ยมา มันเป็นความเชื่อว่าถ้าเรามีรูปอยู่ในห้องนั่งเล่น ทิศที่หันไปทางห้องนอนแบบนี้ เราจะอยู่เหนือสามี สามีรักสามีหลงนะครับมิ" วิคเตอร์บอกหน้าตาย มิถุนาหน้าแดงเรื่อ
“จ...จะบ้าเหรอ สำนักไหนเนี่ย เอาลงเลย!”
“ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่น แต่มิจะให้ผมเอาไปเก็บไว้ไหนเล่า เนี่ย...กรอบรูปมิวางทิ้งไว้เป็นสิบๆแล้วนะ"

มิถุนาจนคำพูด เขาส่ายหัวก่อนเปิดขวดน้ำดื่ม ชั้นเซฟเฮ้าส์วันนีิ้เปิดหน้าต่างจนลมโกรก แต่เหงื่อของนายหญิงของบ้านก็ไหลจนเสื้อขาวแนบเนื้อ เพราะการย้ายข้าวของดูใช้เวลาทั้งวัน และมิถุนาก็ไม่อยากให้ใครมายุ่ง จริงๆแล้วเขาไม่อยากให้ใครลำบากนั่นแหละ และคิดว่าถ้าใช้เวลาทั้งวันก็คงทำได้ มีแค่เสื้อผ้า ของจุกจิกนิดหน่อย บางอย่างก็ทิ้งไว้ที่คอนโด ไม่ได้ติดตัวมา แต่จอมทัพก็สั่งให้วิคเตอร์อยู่ช่วยหยิบจับ ซึ่งดูเหมือนจะช่วยให้ยุ่งมากกว่าด้วย อาเจียงก็แวะเวียนมาบ้าง ส่วนเมดสาวอีกสองคนช่วยกันจัดเสื้อผ้าเข้าตู้อยู่ให้ในห้องนอน

มิถุนายอมใจจอมทัพเลย เขาตกลงในที่สุดที่จะกลับมาเข้ามาที่เซฟเฮ้าส์ ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธอีกต่อไป เดินทางก็สะดวกไม่แพ้กับที่คอนโด ที่สำคัญคือมิถุนาสงสารมาเฟียหนุ่มที่ต้องฝ่ารถติดไปทุกวันๆ แถมจอมทัพมีโครงการจะขึ้นตึกสำนักงานใหม่ใกล้ๆกัน

“หิวข้าวยังครับวิค?” มิถุนาหันไปถามคนที่กำลังเอาของออกจากกล่อง เป็นหนังสืออ่านเล่นของมิถุนา เตรียมจัดวางขึ้นชั้น
“นิดหน่อยครับ มิหิวแล้วเหรอ?” เขาถามกลับ มิถุนาส่ายหน้า
“ยังเลย ว่าจะชงกาแฟ เอาไหม?”
“ครับ รบกวนด้วย"

การมีวิคเตอร์กับเจย์ทำให้เขาเหมือนมีเพื่อนอยู่ด้วยตลอดเวลา และเขาก็วางตัวอยู่ในฐานะ 'เพื่อน' มากกว่า 'เจ้านาย' เสมอ ดังนั้นเขากับวิคเตอร์หรือเจย์จึงพูดคุยเล่นหัวกันได้อย่างสนิทใจ และวิคเตอร์เองก็คอยชวนเขาเที่ยวเล่นตลอดเวลาระหว่างงาน จนหลังๆชักจะโดนจอมทัพคาดโทษกันทั้งคู่

มิถุนาเดินไปชงกาแฟ เขามัดผมที่ยาวเลยบ่าเป็นหางม้า หลับจากฮ่องกงว่าจะไปตัดให้สั้น แต่ทางต้นสังกัดต้องไม่มีวันยอมแน่นอน ระหว่างที่กำลังบดกาแฟอยู่ ประตูเหล็กก็เปิดออก พร้อมกับอาเจียงที่เข็นรถอาหารเข้ามา

ชายชราเห็นนายหญิงของบ้านยืนชงกาแฟอยู่เลยอาสาจะทำให้ แต่มิถุนาปฏิเสธ เขากดปุ่มตั้งเครื่องก่อนเดินมาวนแถวรถเข็นอาหาร กลางวันนี้มีแกงส้มชะอมไข่ กระดูกหมูอบน้ำผึ้ง ห่อหมกแซลมอน และผัดผักสามสหาย อาเจียงทำอาหารเก่งแทบทุกประเภท ไม่ต้องกังวลใจในมื้ออาหารเลยสักนิด แน่นอนว่าทุกพักกลางวันหากไม่ได้ออกไปไหน จอมทัพจะขึ้นมากินข้าวกับมิถุนาบนเซฟเฮ้าส์ แต่วันนี้เขาต้องออกไปตรวจงานที่ท่าเรือ ซึ่งก็ได้บอกไปตั้งแต่เช้าแล้ว

“น่าทานจังครับ" มิถุนาเอ่ยปาก พลางเปิดฝาอาหารอย่างระมัดระวัง
อาเจียงระบายยิ้มก่อนเอ่ย "ถ้าชอบก็ทานเยอะๆนะครับ น้ำหนักคุณน่ะ น้อยเกินไปแล้วนะ"
“โถ่ นี่ใครไปฟ้องอีกล่ะครับเนี่ย? จอมทัพใช่ไหม?” มิถุนาหรี่ตามองชายชรา แต่อาเจียงกลับหัวเราะและไม่ตอบ เขาให้เมดมายกอาหารขึ้นโต๊ะ มื้อกลางวันมิถุนาคงมีวิคเตอร์เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะแทน อาเจียงก้มลงที่ชั้นล่างของตัวรถก่อนหยิบกล่องบางอย่างออกมา

“ของคุณน่ะครับ แสกนแล้วไม่ใช่ของอันตรายผมเลยเอาขึ้นมาให้" อาเจียงว่า "แต่แปลกนะครับ ปกติคุณยังให้ส่งของทุกอย่างไปที่คอนโดอยู่ไม่ใช่หรือ?” อาเจียงว่า มิถุนารับของมาเขย่าเบาๆ
“ครับ อ้อ...แต่ช่วงก่อนตอนที่ผมยังอยู่ที่นี่ อืม...มีแบรนด์บอกจะส่งของมาให้ผมเลยให้ที่อยู่เซฟเฮ้าส์ไป เพราะตอนนั้นก็ไม่รู้เลยว่าจะได้กลับคอนโดเมื่อไหร่ ก็เลย...”
“อ้อ ครับ" อาเจียงคลายสีหน้ากังวลลง "ถ้างั้นจะได้สบายใจ เพราะไม่เคยมีใครส่งของมาให้คุณเลย ผมก็ลังเลว่าจะเอาไปให้นายท่านก่อนดีไหม" ชายชราบอก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ อาเจียงทานข้าวด้วยกันไหม?” นายแบบหนุ่มเอ่ยปาก แต่พ่อครัวประจำตระกูลกลับปฏิเสธ อ้างว่าต้องไปส่งอาหารให้กับนายท่านที่ยังทำงานอยู่ที่ท่าเรืออยู่ แต่จอมทัพเองก็บอกให้เขานำอาหารมาให้มิถุนาก่อน หลังๆมานี้ทุกคนก็รับรู้เป็นอันว่า ให้เรื่องของมิถุนา มาก่อนเรื่องของนายท่านเสมอ 

มิถุนายกกาแฟส่งให้วิคเตอร์ที่สวมเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ง่ายๆ นั่งกองอยู่ที่พื้น พยายามคัดแยกหนังสือ นายแบบหนุ่มทรุดตัวนั่งชันเข่าอยู่ตรงข้าม ในมือก็เขย่ากล่องไปด้วย


“อะไรน่ะครับ?” วิคเตอร์ถาม
“ไม่รู้สิ" มิถุนายกกล่องขึ้นพิจารณา หนักพอสมควร "ของจากแบรนด์มั้ง แต่นี่ก็ไม่มีจ่าหน้าผู้ส่ง"
“แสกนหรือยัง ไหนขอผมดูหน่อย" วิคเตอร์ขมวดคิ้วมุ่น
“อาเจียงบอกว่าแสกนตรวจแล้ว ไม่อันตราย" มิถุนาบอก "ผมแกะเลยนะครับ" เขาว่า วิคเตอร์เองในใจแม้จะลังเลแต่ก็พยักหน้าอนุญาต
“ระวังนะครับ ผมแกะให้ไหม?” เขาอาสา แต่มิถุนากลับส่ายหน้า
“ขอคัทเตอร์ให้ผมดีกว่า" วิคเตอร์จำต้องส่งคัทเตอร์ให้อย่างเสียมิได้ มิถุนาวางกล่องไว้ตรงหน้า ค่อยๆกรีดจนเปิดออกได้ แต่งัดฝากล่องขึ้น แต่คราบสีแดงที่ติดมือมาทำให้นายแบบหนุ่มต้องชะงัก ตกใจ และยกมือหนีแทบไม่ทัน

“มิ! ระวัง!” วิคเตอร์อาศัยความเร็วใช้ขาปัดกล่องทิ้งไปไกลแทบจะทันที มิถุนามองตามอย่างตื่นตะลึง มือของเขายังถูกยึดไว้โดยวิคเตอร์
“อะไรน่ะ!?”
“คุณไม่เป็นไรใช่ไหมมิ เจ็บตรงไหนไหม?” วิคเตอร์ถามรัวเร็ว มิถุนาส่ายหัว
“ไม่ใช่เลือดผม...แต่...คือ...” น้ำเสียงค่อนข้างตะกุกตะกัก วิคเตอร์ไม่เสียเวลาชั่งใจ เขาหยิบปืนขึ้นมาก่อนสาวเท้าไปยังกล่องนั่นทันที เขาใช้เท้าเขี่ยกล่องมาที่เดิม กันมิถุนาให้ถอยออกไป ก่อนย่อตัวลงแล้วเปิดกล่องขึ้น

“เหี้ยเอ๊ย บัดซบ!” เสียงสบถทำเอามิถุนาสะดุ้ง ก่อนค่อยๆย่องมาใกล้ๆวิคเตอร์ ในกล่องขนาดกลางอัดแน่นเต็มไปด้วยกระดาษสาสีดำสนิทชุ่มเลือด ตรงกลางกล่องมีรูปปั้นมังกรหินอ่อนวางแน่นิ่งอาบด้วยเลือดสดๆอยู่ วิคเตอร์หยิบการ์ดสีขาวเปรอะเปื้อนขึ้นมาก่อนกางออกแล้ววางลงตรงหน้า

มิถุนาโน้มตัวลงใกล้ๆกับมือซ้าย หัวใจเต้นรัวเร็ว


“ไม่ใช่เลือดคนหรอกครับ เลือดหมูน่ะ" วิคเตอร์บอกด้วยเสียงเครียด มิถุนาเม้มปากแน่น


'สวัสดีครับคุณมิถุนา
ยินดีกับการกลับบ้านนะครับ แน่นอนว่าผมต้องยินดีกับงานของคุณด้วย
ไว้เจอกันนะครับ

Best Regards,
Amen'


“ไอ้อาเมน!” วิคเตอร์ไม่ต้องให้สมองได้ประมวลผมเลยสักนิด เขาหยิบมือถือขึ้นมาทันที แต่ยังไม่ทันจะได้กดอะไร มิถุนากลับคว้าข้อมือเขาไว้เสียก่อน
“วิค อย่าเพิ่ง!”
“หมายความว่ายังไงครับ?” วิคเตอร์ขมวดคิ้วแน่น
“อย่าเพิ่งบอกเขา"
“นี่มันเรื่องใหญ่นะครับมิ มันจงใจส่งมาหาคุณ รู้ด้วยซ้ำว่าคุณกลับเซฟเฮ้าส์วันนี้! แถมยังรู้ว่าคุณได้งานใหญ่ที่ฮ่องกงนั่น!” วิคเตอร์ขึ้นเสียงใส่ เป็นครั้งแรก และทำให้มิถุนาตกใจจนตัวสั่น "ผมขอโทษ...” เมื่อรู้ตัว เขาก็รีบเอ่ยปากทันที
“วิค ผมไม่อยากให้คุณจอมทัพรู้ เขาจะต้องไปตามล่าหัวอาเมนอีกแล้วใช่ไหม? แล้วเมื่อไหร่มันจะจบ?”
“แต่มันอาจจะเล่นงานคุณ"
“คุณปกป้องผมได้นี่" มิถุนาบอก แต่วิคเตอร์ส่ายหัว
“ไม่ได้หรอกครับ ผมคนเดียวเสี่ยงเกินไป ยังไงก็ต้องบอก"
“วิคเตอร์ ผม...”
“ขอตัวสักครู่ครับ"


มิถุนาปล่อยให้วิคเตอร์เดินออกไปยังระเบียง เขาทรุดตัวอยู่หน้ากล่อง ก่อนค่อยๆปิดกล่องลง...สิ่งที่กลัวที่สุดกำลังจะเกิดขึ้น เขาไม่ได้กลัวว่าจะไม่ได้ไปเดินแบบงานนั่น จริงอยู่ที่เขาอยากทำ แต่เขากลัวจะต้องเสียคนที่เขารักไปมากกว่า ทั้งวิคเตอร์ ทั้งจอมทัพ ทั้งเจย์ คนอื่นๆก็ด้วย...

สักพักวิคเตอร์ก็กลับมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเช่นเดิม เขาหยิบกล่องขึ้นก่อนโยนลงถังขยะแถวนั้น มิถุนาที่กำลังล้างมืออยู่หันกลับมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป...


“นายท่านกำลังกลับมา"
“......”
“มันกำลังล่อให้นายท่านออกไปเล่นกับมัน ซึ่งมันใช้คุณเป็นเครื่องมือ มันรู้ว่านายท่านรักคุณแค่ไหน" วิคเตอร์บอกด้วยน้ำเสียงเกร็งเครียด
“เราไม่ยุ่งกับเขาได้ไหม ไม่ต้องไปยุ่งกับเขา" มิถุนาเอ่ยบอกเสียงสั่น
“ไม่มีทางครับ มันกัดไม่ปล่อยแน่ อาเมนกับนายท่านมีเรื่องกันมานานแล้ว ตั้งแต่แรกก็เรื่องสัมปทานที่ นายท่านสั่งสอนมันแทบจมดิน ล่าสุดก็ที่มันมาถล่มเรา...” วิคเตอร์หยุดหายใจ เขามองหน้ามิถุนานิ่ง "มันคงแค้นที่เราถล่มมันกลับเสียราบ แต่ในขณะเดียวกัน จุดอ่อนของนายท่านที่มันได้รู้ก็คือคุณ"
“ไม่ต้องห่วงผม" มิถุนาเถียงทันที แต่วิคเตอร์ส่ายหัว
“จะไม่ให้ห่วงได้ไงล่ะครับ ไม่ให้ห่วงคุณ ก็เหมือนฆ่านายท่านทั้งเป็น"
“ไม่มีทางออกเลยเหรอครับ...” มิถุนาพึมพำเบาๆ เขาก้มหน้านิ่ง
“ผมกับนายท่านเห็นตรงกันว่า มันไม่กล้าบุกเราที่ฮ่องกงแน่ กำลังเราเยอะกว่าแน่นอน กลุ่มเราใหญ่ที่สุดที่ฮ่องกง มันไม่มีทางเข้าถึงตัวคุณได้หรอกครับมิ แต่เราต้องหาทางจัดการมันทันทีที่กลับถึงไทย"
“แล้วเราควรทำยังไง?” มิถุนาถาม แต่วิคเตอร์ทำได้ดีที่สุดแค่เพียงส่ายหน้าเท่านั้น เขาไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจแทนจอมทัพไม่ว่าในกรณีใดๆทั้งสิ้น






มิถุนากินข้าวแทบไม่ลง สีแดงสดของเลือดยังติดตา เขากินไปได้แค่ครึ่มทัพพีก็วางช้อน ก่อนขอตัวเข้าไปที่ห้องนอน เมดสาวเมื่อเห็นว่าเขาเข้ามาจึงค่อยๆทยอยกันออกไป เขาถอนหายใจเบาๆ ไม่รู้จะเริ่มทำอะไรก่อนอะไรหลังดี สุดท้ายก็หยิบเสื้อของจองทัพที่ถูกพับไว้บนเตียงขึ้นมาแขวนกับไม้แขวนเสื้อด้วยใจเลื่อนลอย

เสียงเปิดประตูดังขึ้น มิถุนารู้ตัวในวินาทีต่อมา เขาหันไปมอง เห็นว่าเป็นมาเฟียหนุ่มที่ตัวชื้นเหงื่อ ท่าทางเร่งร้อนกลับมาที่นี่ ก็ต้องระบายยิ้มออกมาแม้ว่าไม่อยากยิ้มก็ตามที ใบหน้าคมคร้ามมีเหงื่อผุด เสื้อเชิ้ตถูกพับแขนถึงศอก แรงปะทะจากคนตัวโตทำเอามิถุนาตกใจ เมื่อจอมทัพโถมตัวเขากอดเขาแน่น มิถุนานิ่งอึ้งไปสักพักก่อนค่อยๆยกมือกอดตอบ...ลมหายใจอุ่นๆของจอมทัพที่รินรดแก้มทำเอาหัวใจเต้นแรง จอมทัพไม่ได้สั่นคลอนใดๆ แต่มิถุนารู้ดีว่ามาเฟียหนุ่มร้อนรนแค่ไหน ต้นเหตุก็มีแค่เขา

มาเฟียหนุ่มละใบหน้าจากไหล่ลาด เขาเงยหน้าขึ้นก่อนแนบหน้าผากเข้ากับหน้าผากเล็กของมิถุนา มือหนาสัมผัสแก้มสีขาวอย่างเบามือ กระซิบถามอย่างอ่อนโยนจนมิถุนาน้ำตาคลอ


“ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เขาถาม มิถุนาพยักหน้าเบาๆ
“อืม...ผมไม่ได้เป็นอะไร คุณอย่ากลัวไปสิ"
“ขอโทษ...ขอโทษจริงๆ"
“คุณจอมทัพ" มิถุนายกมือขึ้นทาบฝ่ามือหนาเอาไว้ "ผมยังอยู่ตรงนี้ เห็นไหม? คุณยังกอดผมเอาไว้อยู่เลย ไม่เอาน่า"
“......”
“เรากอดกันแน่นๆอีกครั้งก็ได้ เห็นไหม?” มิถุนาพยายามทำให้อีกคนสบายใจ ด้วยการโถมตัวเข้ากอดจนจมอก จอมทัพรัดร่างของอีกคนไว้นิ่ง เขาพรูลมหายใจออกมาช้าๆ...


กลัว...เป็นครั้งแรกที่กลัวขนาดนี้...

จอมทัพสาบานได้ว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยกลัวอะไรเลยสักนิด ไม่มีอะไรทำให้เขาสั่นคลอนได้ มาเฟียหนุ่มแข็งแกร่งดังหินผา เย็นเยียบดั่งสายน้ำ เขาไม่เคยแพ้ ดังนั้นเขาไม่เคยต้องกลัว แม้กระทั่งจุน...เขายังไม่เคยกลัวขนาดนี้ เขาเชื่อเสมอว่าจุนปกป้องตัวเองได้ นั่นเป็นความผิดพลาดที่สุดในชีวิต แต่ช่างเถอะ เพราะสำหรับวันนี้ เขาไม่เคยคิดว่าจะรักใครได้มากไปกว่ามิถุนาอีกแล้ว มิถุนาคือสิ่งเดียวที่เขาต้องการจะปกป้อง เขาทำทุกอย่างโดยมีเหตุผลเดียวคือมิถุนา เขายอมเสียอะไรไปหลายๆอย่างเพื่อคนๆเดียว...

กลัวจนแทบบ้า แค่วิคเตอร์โทรมา เขาก็แทบกระโจนขึ้นรถแล้ว นึกโกรธตัวเองที่ออกมาไกลในวันนี้ ทั้งๆที่ก็รู้ดีว่าเขาไม่อาจคาดเดาอะไรๆล่วงหน้าได้ และนั่นก็ทำให้เขาต้องป้องกันทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้สิ่งที่เขากลัวเกิดขึ้น


“ฉันกลัว" เขากระซิบออกมาในที่สุด มิถุนานิ่งงัน มือเล็กกำเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่ายแน่น
“คุณ...กลัวทำไม?”
“ฉันกลัวจะเสียนายไป กลัวอย่างเดียว" เขากระซิบบอกเสียงสั่นพร่า
“ผมไม่ไปไหนหรอก"
“ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย...ถ้าใครจะไป ขอให้เป็นฉัน-”
“คุณก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนเหมือนกัน" มิถุนาบอกเสียงเด็ดขาด "เราจะอยู่ด้วยกัน ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหน สัญญานะครับ" เขาว่า เงยหน้าเอาหน้าผากแตะกันอีกครั้ง จอมทัพหลับตาลงแล้วพยักหน้า
“อืม"

เขาอ่อนแอ...อ่อนแอเหลือเกิน และดูเหมือนมิถุนาก็รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี...


“คุณไม่ต้องกังวลใจไป ไม่ต้องแบกรับทุกอย่าง คุณจะเหนื่อย จะอ่อนแอบ้างก็ได้ อยู่กับผม...คุณเป็นได้ทุกอย่างที่คุณอยากเป็น"









มิถุนายกถาดน้ำชาไว้ด้วยมือหนึ่ง อีกหนึ่งมือกำลังกดลิฟท์ลงไปด้านล่าง เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ หลังจากตอนบ่ายทั้งหมดใช้เวลาตั้งสติและจัดของได้เรียบร้อย

จอมทัพสรุปว่าพวกเขาจะไปฮ่องกงในวันมะรืนนี้ทันที ทั้งที่กำหนดการเดิมคืออีกสี่วันข้างหน้า มาเฟียหนุ่มมั่นใจว่าการคุ้มกันที่ฮ่องกงจะรัดกุมกว่า ด้วยจำนวนคนของกลุ่มหวังที่มากกว่า และอิทธิพลของพ่อเขาที่จะช่วยทำให้มิถุนาปลอดภัยอย่างที่สุด ส่วนตัวเขาไม่เท่าไหร่ เขาไม่กลัวใครทั้งนั้น แต่มิถุนาคือสิ่งที่เขาต้องปกป้อง ดังนั้นเขาจะไม่มีวันประมาทเด็ดขาด เขาตั้งใจที่จะฝากมิถุนาไว้ที่ฮ่องกงจนกว่าเรื่องทุกอย่างจะจบ แม้ว่าที่ฮ่องกง ตระกูลหวังจะมีกลุ่มปรปักษ์ที่เป็นหอกข้างแคร่กันมาหลายรุ่นแล้วก็ตามอย่างตระกูลเจิ้ง แต่แม้กระทั่งจะมีทั้งศึกในและศึกนอก ฮ่องกงก็ยังเป็นที่ๆจอมทัพคิดว่าปลอดภัยที่สุด โดยที่แม้ว่าตอนนี้จะยังหาทางออกให้กับเรื่องทั้งหมดไม่ได้ แต่การปล่อยให้อาเมนลอบกัดบ่อยๆ ลำพังตัวเขามันเป็นแค่แมลงตัวเล็กๆน่ารำคาญเท่านั้น แต่มิถุนาไม่ได้มองเช่นนั้น และอาเมนก็ไม่ได้มองว่าเขาเป็นมังกรผู้ยิ่งใหญ่อีกต่อไป

ในเมื่อเขาเลือกที่จะมีจุดอ่อนในชีวิต



เสียงปืนดังลอดผ่านประตูกันกระสุนบานหนาออกมา มิถุนาก้าวไปตามทางเดินแคบๆบนชั้นนันทนาการของเซฟเฮ้าส์ เป็นชั้นที่ประกอบไปด้วยสระน้ำส่วนตัว ห้องฟิตเนส ห้องซ้อมเอนกประสงค์ และห้องซ้อมยิงปืนซึ่งได้รับการปรับปรุงไปเมื่อสองปีก่อน จอมทัพเพิ่มระบบเซ็นเซอร์และระบบการฝึกแบบตรวจจับด้วยเซ็นเซอร์ สำหรับลูกน้อง แน่นอนว่าเป็นการร้องขอของวิคเตอร์ผู้ซึ่งชื่นชอบความรุนแรงทุกประเภท

ตอนที่เขาออกมาจากห้องนอน เขาพบแค่เจย์บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เมื่อถามถึงคนที่หายไป เจย์ก็ให้คำตอบว่า มาเฟียหนุ่มลงไปที่ห้องซ้อมยิงปืน มิถุนาจึงชงชาร้อนๆและตัดสินใจลงไปหาเขาที่นั่น จอมทัพไม่เคยมาซ้อมยิงปืนในยามวิกาล หรืออย่างน้อยเขาก็ไม่รู้มาก่อน เพราะตอนนี้ก็จะห้าทุ่มอยู่แล้ว...

ที่หน้าห้องมีบอร์ดี้การ์ดสองคนยืนเฝ้าอยู่ พวกเขาก้มหัวทักทายมิถุนา มิถุนาเมียงมองเข้าไปด้านในก่อนเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคย เขาเคาะประตูสองสามที แต่เหมือนเสียงปืนจะดังกลบ มิถุนาเลือกที่จะแสกนรูม่านตาแทน จอมทัพเพิ่งเพิ่มข้อมูลของเขาไปเมื่อสองสามวันก่อน ตอนนี้มิถุนามีสิทธิ์เข้าออกไปในทุกที่ แม้กระทั่งห้องทำงานหรือตู้เซฟของจอมทัพ เอาเป็นว่าจริงๆแล้วเขามีสิทธิ์อยู่เหนือจอมทัพก็แล้วกัน

เหมือนจอมทัพจะรับรู้ได้ว่ามีคนเข้ามารบกวนเวลาของเขา มาเฟียหนุ่มในชุดเสื้อกล้ามกางเกงผ้าร่มขาาวสีดำหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ เขาถอดที่ครอบหูออกก่อนหันกลับมา แล้วเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าเป็นมิถุนา


“จะนอนแล้วหรือ?” เขาเอ่ยถาม ก่อนรับชาจากมิถุนามาดื่ม เขาปาดเหงื่อออกจากใบหน้า
มิถุนาส่ายหัว "เปล่าครับ ผมแค่ลงมาดู"
“โทษที เดี๋ยวก็จะขึ้นไปแล้ว" เขาว่า มิถุนาไหวไหล่
“ไม่เป็นไรครับ ตามสบายเถอะ ผมแค่แปลกใจ"
“ทำไม?”
“ก็เปล่า คุณไม่เคยลงมาที่นี่ดึกๆแบบนี้"
“อ้อ" เขารับคำ "แต่ก่อนดึกๆก็ลงมา แต่นายคงไม่รู้ เพราะตั้งแต่นายมาอยู่ ฉันก็ไม่เคยมาซ้อมกลางคืนเลย"
“......”
“นี่ไม่ได้ซ้อมมานานน่ะ อ่อนซ้อมเสียแล้ว" เขาว่า พลางปลดแม็กกาซีนออก แล้วใส่อันใหม่เข้าไป ใบหน้าคมหันมาทางมิถุนาก่อนพยักเพยิดไปยังแป้นซ้อมตรงหน้าที่อยู่ไกลลิบ "ลองดูไหม?”
“ครับ?”
“เคยยิงปืนไหม?” เขาถาม เอียงตัวออกให้มิถุนามายืนซ้อนด้านหน้าเขาเอาไว้ แล้วยืนซ้อนไว้ด้านหลัง
“เจย์เคยสอน" มิถุนาบอก "แต่ก็...เร็วจนงงไปหมด ที่บ้านพักตากอากาศของคุณน่ะครับ" มิถุนาว่า เขาเห็นแววตาวูบไหวของจอมทัพ
“มาฉันจะสอน" เขาบอกในที่สุด


เขาส่งปืนบาร์เร็ตต้า9 มม. ให้กับคนตรงหน้า มิถุนากระชับปืนไว้ในมือ ก่อนเล็งไปตรงหน้า โดยมีมืออุ่นหนาของจอมทัพซ้อนไว้อีกชั้น


“โอเค...เริ่มแรกนายตรงยืนให้ตัวตรงกับเป้าหมาย แยกขาออกประมาณหัวไหล่ แบบนี้"

“เวลาจับ จับให้สูงใกล้แนวลำกล้องที่สุด อยู่ในระดับแขน แขนตรงแบบนั้น มันจะช่วยลดแรงสะท้อน ตรงท้ายด้ามปืน นายใช้อุ้งมือล็อคมันไว้ แต่ถ้าไม่ถนัด ก็ยกอีกมือขึ้นช่วยประกบล็อคตรงข้อมือ"

“โอเค ตอนนี้หายใจเข้า เล็งไว้แบบนั้น ขึ้นนกปืน เวลาลั่นไก ให้เหนี่ยวสม่ำเสมอ ลองดู...”


จอมทัพค่อยๆสวมที่ครอบหูให้กับคนรักอย่างเบามือ ก่อนที่จะพยักหน้าเป็นสัญญาณให้ยิง


ปัง!


เสียงกระสุนลั่นไปตรงหน้า เจาะเป้ากระดาษเข้าตรงหน้าท้องพอดี มาเฟียหนุ่มกดปุ่มให้เป้ากระดาษเคลื่อนไหว เขาดึงข้อมือเล็กให้ขยับตาม

“วิธีเล็งตาม นายต้องเล็งตามทุกครั้งที่ลั่นไก กวาดปืนไปแบบนั้น ยิง!”


ปัง!


ปัง!


ปัง!




เสียงกระสุนลั่นจนหมดแม็กกาซีน ปลอกกระสุนร่วงสู่พื้นดังแกร๊งจนหมดทุกนัด มิถุนาหอบหายใจเบาๆเมื่อทุกอย่างเข้าสู่ความสงบ ฝ่ามือหนาคลายออกก่อนกดปุ่มให้เป้าทุกอันขยับเคลื่อนเข้ามา เขาเผยรอยยิ้มเล็กๆแบบที่ชอบทำ ก่อนถอดที่ครอบหูของคนตัวเล็กออก


“เข้าเป้าเยอะเหมือนกัน" เขาว่า มิถุนาส่ายหัว
“คุณเล็งทั้งนั้นนี่ครับ"
“นั่นสิ" เขาไหวไหล่ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร "กลัวไหม?” เขากระซิบถาม มิถุนาจ้องดวงตาคมที่มองมาก่อนพยักหน้าเบาๆ
“กลัวครับ" เขาตอบออกไปในที่สุด "แต่ผมไม่ได้กลัวเสียงปืนหรอกนะ มันแค่เกร็งเท่านั้นเอง"
“......”
“ผมกลัวว่าจะต้องใช้มันจริงๆต่างหาก" เขาว่า ก่อนเบือนหน้าหลบ
“ถ้าถึงเวลา นายต้องปกป้องตัวเองให้ได้ ไม่ต้องห่วงฉัน"
“จะไม่ให้ผมห่วงคุณได้ยังไงครับ!?” มิถุนาเถียงทันที มาเฟียหนุ่มเอนกายพิงขอบเคาน์เตอร์อย่างใจเย็น ก่อนดึงข้อมือเล็กมากุมเอาไว้
“ฉันเสียสละตัวเองเพื่อนายได้ทุกอย่าง เพราะงั้นนายต้องห่วงตัวเองที่สุด เข้าใจไหม?” เขากระซิบบอก แต่มิถุนากลับไม่เคยเข้าใจอะไรที่เขาพูดเลยสักนิด แขนเรียวรัดกอดเอวสอบไว้แน่น
“ผมก็ห่วงคุณมากไม่แพ้กันหรอก อย่ามาห้ามกันนะ!”
“มิถุนา-”



ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบหัวกลมตรงหน้าไปมาอย่างเบามือ ดวงตาคมกริบจ้องมองไปยังเบื้องหน้าราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง สมองประมวลผลถึงสิ่งที่เขาจะต้องทำและต้องไม่ทำ หนึ่งในนั้นคือเขาจะต้องไม่ให้มิถุนาเป็นอะไรไปทั้งนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามที...





tbc.


สวัสดีค่ะ พบกันในตอนที่22นะคะ
ตอนนี้คงไม่มีอะไรพูดมาก เพราะโม้ไปเยอะแล้วในเพจ
เราลงSide Storyเพิ่มอีกตอนเมื่อวันสองวันก่อนให้ในเพจนะคะ แวะไปอ่านกันได้ ใคร่กดไลค์ก็กด แต่ไม่กดก็ไม่ซีเรียสจ้า555
จะพยายามอัพเดทข่าวสารต่างๆนาๆให้นะคะ
และเรื่องหนังสือเช่นกัน คือเรามีแผนจะเรียนต่อ (ซึ่งอาจจะตปท.) มันทำให้เราอาจจะต้องเร่งทำหนังสือก่อนไปน่ะค่ะ
ในกรณีการทำหนังสือนั้น ถ้าสรุปได้เรียบร้อยยังไง จะมาบอกอีกที หากเปิดโอนเร็วไปหน่อยอย่าตกใจนะคะ ติดเรื่องเวลา เพราะเราอยากทำเองให้ได้มากที่สุดน่ะค่ะ แต่ทั้งหมดทั้งมวลยังไม่ได้สรุปอะไร100% เพราะฉะนั้นรอติดตามกันนะคะ เจอกันตอนต่อไปค่ะ

[KilGharRah]

เราเชื่อว่าจอมทัพจะปกป้องมิได้ ขออย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีที่ฮ่องกงเลย 

[kanokkan_kathi]

หายไปนานเลยนะคะ 
เกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย คิดถึงจังค่ะ ตอนหลังๆมานี่ดูอบอุ่นทุกตอนเลนจริงๆ 
รอตอนต่อไปนะคะ 

[เด็กหญิง]

คุณจอมทัพต้องปกป้องน้องมิให้ได้นะคะ 
กลัวอ่ะ 

ชอบวิคเตอร์มากค่ะ555555555555
เกลียดอาเมนอ่ะ คนเขาจะสวีทๆกันมายุ่งตลอดด 

[Catnip]

เย้ วันนี้มารอทั้งวัน ดีใจจจจจจจ อิอิ
สถานการณ์เริ่มตึงเครียด แต่ว่าเฮียน่ารักสุดดดด 555
มิดูแลตัวเองดี ๆ จอใทัพเองก็เหมือนกัน

[arissara]

ปังๆๆ สอนยิงแต่ไหงกลับละมุน น่าร๊ากกกก อีอาเมนนี่ตามกัดได้กัดดี จอมทัพปล่อยไว้เพื่อ สู้ๆจอมทัพ

[Zelsy]

กัดไม่ปล่อยจริงๆด้วย อาเมน

[shikyu3211]

ไอ่เอเมนนี่เมื่อไหร่จะตายฟะ

[tamako]

อาเมนเเรงได้อีก อึ่ย

[maemix]

มิถุนาจอมทัพ มีกันและกันเสมอ
ความห่วงใยที่ส่งถึงกันเสมอ

อยากจะ อาเมนเสียจริงๆ

[indy❣zaka]

เป็นเมียมาเฟียก็อย่างงี้แหละหนูมิเอ๋ย
ศัตรูรอบตัว  ต้องทำใจให้ชิน ทำตัวให้ทัน นะหนูนะ

[TIKA_n]

ถึงจะว่า น้องมิ คือ จุดอ่อน ของจอมทัพ ที่ทำให้เป็นที่เพ่งเล็งของศัตรูก็ตาม
แต่เราก็รู้สึกว่า ขณะเดียวกัน น้องมิ ก็ถือเป็น จุดแข็ง ของจอมทัพได้เหมือนกันนะ
ความกลัว ที่จะต้องสูญเสียน้องมิไป กลัวว่าน้องมิจะได้รับบาดเจ็บไม่ว่าจะมากหรือน้อย
ความรัก ความห่วงใย ความสำคัญ ที่จอมทัพมีให้น้องมิ มาก ยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง
ความรักความเชื่อใจของน้องมิ พร้อมจะจับมืออยู่เคียงข้างจอมทัพ ไม่ห่างไปไหน
คือ กำลังใจสำคัญ และยิ่งเป็นสิ่งคอยกระตุ้น ให้จอมทัพ ไม่ยอมแพ้ศัตรูง่าย ๆ
ไม่แน่หรอกนะ บางที น้องมิ ที่อาเมน เห็นว่าเป็นแค่จุดอ่อน อ่อนแอ ไร้พิษสง
เมื่อถึงเวลา ที่จะต้องปกป้องคนที่รักขึ้นมาบ้าง น้องมิก็อาจทำในสิ่งที่คาดไม่ถึงก็ได้
บางที การสอนน้องมิยิงปืน ของเจ และจอมทัพ อาจมีโอกาสได้ใช้ เมื่อถึงเวลาจำเป็น
เมื่อถึงเวลานั้นขึ้นมา อาเมนอาจจะต้องเสียใจ ที่ดูถูกสะใภ้ตระกูลหวังคนนี้ก็ได้นะ ใครจะรู้

เรื่องเข้มข้นมากขึ้นทุกทีแล้ว ถึงตอนนี้ไม่มีฉากหวาน ๆ แต่ก็ซาบซึ้งในความรักของทั้งคู่เหลือเกิน
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ 

[LoveMagic]

ดูแลกันและกันนั่นแหละ ถูกที่สุดดด!

ขอให้ไอ้อาเมนมันตายคามือหนูมิ คงสะใจมาก!! 

[IIMisssoMII]

หัดไว้ไม่เสียหายเดี๋ยวคงได้ใช้

[Kanya97]

รอมาต่ออยู่ทุกเมื่อเชื่อวันนะคะ 

[route rover]

มิต้องแม่นๆ ปืนไว้นะ เผื่อได้ช่วยจอมทัพและตัวเอง

[IaminLove]

หวังว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นนะ เป็นห่วงทั้งสองคนจริงๆ   

[A-J.seiya*]

คุณจอมทัพโคตรมุ้งมิ้งเลยอ่ะ
มิแมนขึ้นมาเลย
555555
แต้่เข้าใจได้อ่ะ คงหวงมากรักมาก
ที่ฮ่องกงมีดราม่ารออยู่แน่ๆ !!!!

[PoPuAr]

หวั่นวิตกว่าจะต้องเกิดเรื่องร้ายๆที่ฮ่องกงแน่ๆ
แต่ถึงยังไง ทั้งหนูมิ และจอมทัพ ก็ต้องรอดพ้นจากอันตรายพวกนั้น
อิอิ เพราะเรื่องนี้จบแล้วแฮปปี้เอนดิ้งนี่นา
นับวันพวกเค้าก็ยิ่งรักกันและก็พรากจากกันไม่ได้ 

[IIIA]

อบอุ่บๆ หวานๆ หน่วงๆ หนูมิจะไม่เป็นอะไรพี่แจ็คกี้แกจะไม่เป็นอะไร จะไม่มีใครเป็นอะไรใช่ไหมคะ อย่ามีใครเป้นอะไรเลยเนาะ  งือออออออ แอบกลัว 

[Naenprin]

เป็นแฟนมาเฟียต้องอดทนนะคะน้องมิ

สู้ๆค่ะ

[Jthida]

ไอ้อาเมนแม่งชอบเล่นสกปรก มิฝึกปืนไว้ดีแล้วที่รัก เกิดมีเหตุการณ์อะไร

[ammchun]

ตอนนี้อ่านแล้วแบบว่าหายใจไม่ทั่วท้องเลยจริงๆ กลัวและกังวลแทนทั้งคู่เลยค่ะ

ตอนที่มิได้ของจากอาเมนนี่สะพรึงแทนนะ
ทำไมอาเมนถึงได้รู้ไปซะทุกอย่างเลย ใจคอไม่ดีจริงๆ  กลัวมากค่ะสำหรับตอนหน้า แต่ก้อคิดว่สน่าจะมันมากเช่นกัน 555555