มาอัพต่อจ้า
.............................................
“หึหึ เจอฤทธิ์เด็กตุ่นไปหน่อยเดียว เพื่อนกูถึงกับเพ้อเลยหรือไง”ภัคหัวเราะ เขาเห็นว่าดลนั่งเหมอมาตั้งแต่เช้าแล้ว ใจลอยไปหาเด็กตุ่นนั่นหรือไง ฮ่าๆ เขากับดลมานั่งกร่อยแถวๆสนามฟุตบอลตั้งแต่พักกลางวันซึ่งมาถึงตอนนี้ก็บ่ายสองโมงกว่าแล้ว
“ปากหมานะมึง ไม่ใช่โว้ย เด็กบ้าๆแบบนั้น”ดลกระแทกเสียงระบายความหงุดหงิดออกมา แต่ภัคก็พูดไม่ผิดหรอก เพราะเขานั่งคิดเรื่องเจ้าเด็กนั่นมาตั้งแต่เมื่อเช้า ก็ไม่ใช่ว่าพิศวาสอะไรหรอกนะ แต่แค่คิดว่าพ่อแม่ทำกันอีท่าไหนลูกถึงได้ออกมาเพี้ยนขนาดนี้
แบงค์ห้าสิบที่ได้มาเมื่อวานเขายังไม่ได้เอาไปใช้เลย มันยังอยู่ในกระเป๋าของเขา เฮอะ คิดแล้วตลกดีว่ะ นึกแบบนี้แล้วดลก็หัวเราะออกมาเบาๆ ทำเอาภัคหันไปมองอย่างจับผิด
“เออๆกูจะคอยดู... ว่าแต่เมื่อวานทำไมกูได้กลิ่นเหม็นๆมาจากมึงวะ”ภัคหันไปถามดล จำได้ว่ากลิ่นเหม็นนั่นมันลอยโชยมาจากเพื่อน สีออกเหลืองๆยังกะขี้เลย
“ก็ไอ้เด็กเปรตนั่นมันเอาขี้หมูมาสาดใส่กูอ่ะ”ดลบอก กลิ่นยังติดอยู่ที่ปลายจมูกเขาอยู่เลย
“อาจจะเป็นน้ำมันพรายก็ได้นะเว้ย...”ภัคพูดลอยๆ เคยได้ยินแต่ชื่ออยากรู้จริงๆว่ามีหรือเปล่า
“พูดบ้าๆ มีของแบบนั้นที่ไหนกัน”ดลสั่นหัว ถ้ามีของแบบนั้นอยู่จริงป่านนี้คนก็มีคู่ผัวเมียกันไปหมดแล้วมั้ง คงไม่มีใครขึ้นคานแน่ๆล่ะ
“ไม่แน่นะเว้ย... กูเห็นไอ้เด็กตุ่นถือมา...กูว่าใช่...ระวังนะมึง”ภัคพูดเสียงต่ำให้ดูลึกลับ
“อะไร”
“กูว่าช่วงล่างมึงอาจจะไม่ปลอดภัย... ถ้าเกิดเด็กตุ่นอยากจะหาที่ระบายขึ้นมา...”ภัคมองไปที่เป้าของเพื่อน แล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ไอ้เชี่ยยยยย ไปให้พ้นกูเลยไป”ดลชกไหล่เพื่อนไปทีนึง ยุ่งวุ่นวายจริงๆ แต่ก็จริง เสียวๆอยู่เหมือนกัน ถ้ามันนึกจะทำอะไรเขาขึ้นมา ก็บ้าบอซะขนาดนั้น ดลพ่นลมหายใจแรง
“เฮ้อออ เด็กตุ่นไม่มาหา เพื่อนกูถึงกับซึมเลย”ภัคยิ้มขำ แกล้งแหย่เพื่อนเล่นไปงั้นแหละ
“สาดดด ไปสอบซ่อมอังกฤษเถอะมึง”ดลไล่เพื่อนไปไกลๆ ก่อนจะเดินหนีภัคออกมา เขาเดินออกไปทางหลังโรงเรียนกะว่าจะไปนอนงีบสักตื่นนึงที่ร้านพี่สิงห์ซะหน่อย แต่เดินไปไม่ถึงครึ่งทางก็เจอกับคู่อริเก่าแก่อย่างพวกไอ้วันมาดักรอที่ประตูหลังซะแล้ว
“ไงมึง ไม่ได้เจอซะนาน อยากรู้จังว่าหมาในปากมึงยังจะเยอะเหมือนก่อนป่ะว๊า”ไอ้วันเดินกร่างมาหา ท่าทางหยั่งกะจิ๊กโก๋หน้าปากซอย
“เอ้อ กูก็อยากรู้ว่าปากมึงจะกว้างพอให้ส้นตีนกูเข้าไปได้เปล่าวะ”ดลพูด พลางกระดิกเท้าไปมา อย่างกวนอารมณ์ ทำเอาพวกของวันถึงกับควันออกหูกัดฟันกรอด
พลั่ก
วันปล่อยหมัดใส่หน้าของดลอย่างจัง ทำเอาดลถึงกับมึนไปเลย แต่ดลก็ตั้งตัวได้ปล่อยลูกเตะไปที่ยอดอกของคู่อริดังอั้ก แต่ดลคงลืมไปมั้งว่าวันไม่ได้มาคนเดียว
“เฮ้ย ปล่อยดิวะ”ดลดิ้นเต็มแรงเมื่อลูกน้องของวันวิ่งเข้ามาล็อคแขนทั้งสองข้างไว้แน่น แย่ล่ะ ถ้าขืนเป็นแบบนี้มีหวังได้เละเทะเป็นโจ๊กแน่ๆ ไอ้วันคงเอาเขาตายแน่
“คราวนี้ไม่มีใครมาช่วยมึงได้หรอก”วันง้างหมัดขึ้นเตรียมจะต่อยลงมาที่ดลซึ่งดิ้นสะบัดให้หลุดจากไอ้บึกหน้าทะมึนสองตัวนี่
“อย่าทำอะไรดลนะ!!”ร่างเล็กแหกปากดังลั่น หยุดทุกการกระทำทั้งของวันและดล โอ้ ให้ตายเหอะ ดลอ้าปากค้าง
เฮ้ยยย! นั่นมันไอ้...เด็กตุ่นนี่นา ไอ้นี่อีกแล้ว มันจะมาทำม๊ายยย!
เงียบ...
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เด็กหนุ่มที่ยืนชูกำปั้นน้อยๆ ดลเห็นพวกไอ้วันหันมาสบตากันว่า ‘ไอ้เด็กนี่...ใครวะ’ โธ่ถัง ถ้าเป็นคนอื่นเขาก็คงจะดีใจมีแรงฮึดไปแล้ว แต่นี่มันเจ้าเด็กตุ่นนะ มันจะทำอะไรได้ แล้วดูมันสิ เอาเสื้อแจ็คเก็ตของเขามาใส่ซะด้วย โถ่ๆ เวรกรรมต้องมีเรื่องให้ปวดหัวอีกแล้วแน่ๆ
........................................................
“เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก อยากตายมากหรือไงวะ”ตุ่นเกือบจะสะดุ้งกับเสียงตวาดมหาประลัยนั่นแล้ว ดีนะที่ตั้งตัวทันไม่งั้นก็เสียฟอร์มแย่เลย นี่คงเป็น... ผู้ร้ายหน้าเหี้ยมที่คิดจะทำลายดลล่ะสิท่า ไม่มีทางหรอก แล้วดลดูท่าทางจะขวัญเสียนะ ทำไมหน้าซีดๆแบบนั้นกัน
“พูดบ้าๆ ใครจะไปอยากตายกันล่ะ โง่หรือเปล่า”ตุ่นพูดออกไปตามที่คิด แล้วหันไปยิ้มปลอบให้ดล ‘ไม่เป็นไรตุ่นจะช่วยดลเองนะ’ หวังว่าดลจะอ่านสายตาอันแรงกล้าของเขาออกนะ
“เฮ้ยไอ้ดล มึงไปเก็บไอ้เด็กนี่มาจากไหนวะ ฮ่าๆ เอ๋อได้ใจพี่จริงๆ”หน้าเหี้ยมหัวเราะ ทำหน้าเหมือนที่ตัวร้ายชอบทำ แบบตาโปน แสยะยิ้มเหมือนว่าตัวเองหล่อ
“กูไม่รู้จักเว้ย มึงอย่าไปยุ่งกับมันเลย นะๆ”ดลบอก ทำไมไอ้เด็กนี่ถึงได้ซื่อแบบนี้ แค่โดนไอ้วันชกปากไปหมัดเดียว ไอ้เด็กตุ่นก็ร่วงแล้ว
“อ้าว ดลทำไมพูดแบบนั้นล่ะหื้อ เดี๋ยวเราจะช่วยดลเอง ปล่อยดลนะ!”ตุ่นชี้ไปที่พี่บึ้กที่ล็อคแขนดลไว้ เอ้ายังจะยืนนิ่งอีก ดลอุตส่าห์จะไม่ดึงเจ้าเด็กนี่มาเกี่ยวแล้วเชียว แต่มันดันกลับหาเรื่องใส่ตัวซะงั้น
“ไอ้ดลมึงเปลี่ยนรสนิยมแล้วหรือไง ฮ่าๆ ดีๆกูจะได้จัดการมันก่อน”วันพูดเสียงเหี้ยม ก่อนจะหันหาตุ่น ดลได้แต่ส่งเสียงโวยวาย อย่าไปยุ่งกับไอ้เด็กตุ่นมันเลย
“ถ้าจะทำอะไรดลล่ะก็...ต้องข้ามศพเราไปก่อนเหอะ!”ตุ่นยกกำปั้นขึ้นมา ทำท่าชกหวดลมไปด้วย ขยับเท้าไปมา เคยเห็นนักมวยทำแบบนี้น่ะ ลองทำดูบ้างเผื่อจะได้ผล ดูเจ้าหน้าเหี้ยมสิ คงจะตกใจล่ะสิท่า เดี๋ยวตุ่นจะอัดให้เละเลย
ดลแทบจะเป็นลม มันใช้สมองส่วนไหนคิดฟ่ะเนี่ย โอยย นี่มันคิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์แมนหรือไง นี่ขนาดกำลังหน้าสิวหน้าขวานมันยังจะมาทำโชว์ตลกให้พวกไอ้วันดูอีก
“ไอ้เชี่ยวัน มึงอย่าไปฟังมันนะเว้ย มันก็เพี้ยนแบบนี้แหละ”ดลพยายามดิ้น แต่กลับโดนล็อคแน่นกว่าเดิม จนเขาเจ็บแขนไปหมด
“เออดี กูจะสอยไอ้หนูนี่ให้ร่วงเลย”ดลดิ้นสุดแรงเมื่อเห็นไอ้วันเดินตรงหรี่ไปหาตุ่น แล้วเงื้อหมัดขึ้นเตรียมจะต่อย
“ไอ้เชี่ยยยยยยยย”ดลแผดเสียงลั่น ดลหลับตาไม่อยากมองภาพที่เกิดขึ้น เขาได้ยินเสียงดังผลั่กและตามมาด้วยเสียงคนล้ม
“โอ้ยยย เจ็บบบ อูยยยยย”ตุ่นเอามือกุมโหนกแก้มไว้ น้ำตาซึมเลย เจ็บจริงๆ หน้าชาไปหมด ดลค่อยๆลืมตา ให้ตาย น่าสงสารจริงๆ เด็กตุ่นบ้า อยากอวดเก่ง ดีนัก
“เป็นไงฮะ ที่นี้ยังจะปากเก่งอีกมั้ย”ตุ่นโซซัดโซเซลุกขึ้นยืน น้ำตานองหน้า คอยดูนะจะฟ้องพี่แตให้มาจัดการเลย โอ้ย มึน ทำไมโลกมันหมุนเคว้งคว้างแบบนี้ โอ๊ะๆ... ตุ่นเดินเซ นี่ตุ่นโดนต่อยหรือว่าตอนนี้แผ่นดินไหวกันแน่เนี่ย ทำไมภาพมันเบลอๆ
ดลมองตุ่นเดินเบี้ยวๆแล้วอยากจะร้องไห้ ขนาดเจ็บแล้วยังจะทำให้เขาฮาอีกนะ ดลมองพวกไอ้วันหัวเราะเอ้กอ้ากตลกกับท่าทีของตุ่น ดลก็เลือดขึ้นหน้าขึ้นมาทันที
ผลั่ก!
ดลกระทืบไปที่เท้าของไอ้บึกที่ล็อคแขนแบบเต็มแรง มันส่งเสียงร้องเจ็บปวด ดลเลยเตะไปที่ชายโครงของไอ้บึกนั่นอีกครั้ง
“เฮ้ย ไอ้วัน!”นั่นเสียงของภัคนี่นา ตุ่นนั่งลงกับพื้นซบหน้าลงกับแขนเพราะยังมึนกับหมัดนั้นของเจ้าหน้าเหี้ยม ตุ่นได้ยินเสียงชุลมุนดังตุบตับๆ ดลจะเป็นอะไรไหมนะ สักพักเสียงวุ่นวายนั่นก็เงียบลง
ตุ่นเงยหน้าไปมองคนที่มายืนค้ำหัวอยู่
“ดล”ตุ่นถึงกับยิ้มออก มองใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำของดลอย่างตกใจ คงจะเจ็บน่าดู
“เป็นไงบ้าง อยากเจ๋อเข้ามายุ่งดีนัก”ดลทำเสียงดุ มองเด็กตุ่นที่นั่งหงอยอยู่ เห็นรอยช้ำที่โหนกแก้มเป็นดวงใหญ่ ดลนั่งลง
“เจ็บบบบอ่ะ เราจะตายไหมเนี่ย”ตุ่นโอดโอยเอามือกุมแก้ม ที่จริงก็ทุเลาลงแล้วล่ะ แต่แกล้งสำออยดีกว่า ดลทำหน้าแปลกๆเหมือนจะสงสาร ภัคเดินมายืนดูอยู่ข้างหลังดล ทำหน้ายิ้มๆ
“แผลแค่นี้ ไม่ตายหรอกน่า”ดลบอกอย่างรำคาญ เชอะ หาเรื่องเองแท้ๆ
“แต่ต้นเหตุก็คือมึงนั่นแหละ ดูสิ เจ็บไปหมดทั้งตัวแล้ว”ดลเห็นไปมองภัคด้วยความสงสัย ทำเป็นพูดเข้าข้างเจ้าเด็กตุ่น
ตุ่นทำหน้าจ๋อย
“พามันไปหาหมอดีไหม”ดลพูดกับภัค ตุ่นเงยหน้าไปมอง ภัคมองตุ่นที่โบกไม้โบกมือส่งซิกให้ เขาก็นึกขำอยากจะแกล้งเพื่อนขึ้นมา
“อืม แผลแค่นั้นกูว่า มึงพาไปทำแผลที่บ้านมึงสิ”ได้ยินภัคพูดแบบนี้ ตุ่นดีใจแทบจะกระโดด แต่ไม่ได้ๆ เดี๋ยวโดนดลดุ
“ใช่ๆ เรากลัวหมออ่ะ ไม่อยากไปโรงบาล”พอตุ่นตอบ ดลก็หันมาส่งสายตาทำนองว่า ‘ไม่ได้ถาม อย่าเสือก’ ให้ตุ่น หวังว่าเจ้าเด็กนี่จะอ่านสายตาเขาออกนะ
“เอางั้นหรอ...”ดลทำหน้าคิดใคร่ครวญ เขามองเจ้าเด็กตุ่นอย่างพินิจพิจารณา คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง มันเจ็บอยู่นี่นะ
“ลุกมาสิ”ดลยืนขึ้น พลางสะกิดตัวเจ้าเด็กตุ่น
“เอ่อ...เราเจ็บขาอ่ะ”จะได้ให้ดลอุ้มไปไง ฮี่ๆ ดลมองเหมือนตุ่นเป็นขี้หมาที่ติดรองเท้ายังไงยังงั้น
“มึงโดนต่อยหน้าไม่ใช่หรอ จะไปเจ็บขาได้ไง”ดลทำหน้าหาเรื่อง ไอ้เด็กนี่คิดว่าเขาโง่หรือไงฮะ
“ก็...ก็...ตอนที่ล้มมันกระแทกแรงน่ะ”ตุ่นทำหน้าเศร้าเล่าเรื่อง ทำเอาดลรู้สึกผิดขึ้นมาตงิดๆ ภัคขำหึหึ เด็กนี่มันได้คืบจะเอาศอก ออกตัวแรงจริงๆ
“...เออๆ ฮุ้ น่ารำคาญจริงๆ”ดลนั่งคุกเข่าลงกับพื้น เผื่อให้ตุ่นขึ้นมาบนหลัง ตุ่นแอบยิ้มดีใจ แล้วรีบไปเกาะหลังดลแน่น
“ฮึ้บ ตัวแค่นี้ทำไมหนักจังฟ่ะ”ดลบ่นแล้วแบกตุ่นขึ้นหลัง โดยไม่เห็นว่าตุ่นยิ้มแป้น เอาหัวซบกับไหล่ของดล
“ฮ่าๆ โชคดีเพื่อน กูกลับบ้านก่อนดีกว่า”ภัคบ๊ายบายแล้วเดินหายไปในซอยข้างๆ ตอนนี้ก็เหลือแค่เขากับเด็กตุ่น สงสัยจะทำกรรมกับเจ้านี่ไว้เยอะมั้ง ถึงได้ซวยแบบนี้ เออใช่ ตั้งแต่เจอกับเด็กตุ่นนี่ชีวิตของดลออกจะวุ่นวาย
เดินเดินไปเรื่อยๆ บ้านของเขาอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโรงเรียนนักหรอก เดินมาสักพัก เขาก็แปลกใจทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงเงียบกริบ ไม่พูดไม่จา
“เฮ้ย มึงตายหรือยังเนี่ย”ดลหยุด แล้วเหลียวมองไปด้านหลัง เห็นเด็กตุ่นเอาหัวซบไหล่อยู่ นี่มันมากไปมั้ยเนี่ย
“บ้า พูดอะไรแบบนั้น”ตุ่นกระชับแขนให้แน่นๆไปอีก คุ้มเหมือนกันนะเนี่ย แลกกับหนึ่งหมัดแล้วได้อยู่ใกล้กับดลแบบนี้ ดูสิ ทำไมหูดลมันแดงๆแบบนี้ล่ะ
“อย่ารัดแน่นได้มั้ย หายใจไม่ออก”ดลส่งเสียงมา อึดอัดจริงๆ ยังจะมารัดแน่นๆอีก นี่มันแกล้งหรือเปล่าเนี่ย ก็เห็นมันคุยได้ปกตินี่นา
“ก็เรากลัวตกนี่ แน่นๆน่ะดีแล้ว”ว่าแล้วตุ่นก็ซบไปที่ไหลของดลอีกรอบ ทำเอาดลหยุดเดิน แต่มีบางสิ่งไม่หยุด แถมยังจะเร็วขึ้นแรงขึ้นอีก
ตึกตัก~ ตึกตัก~
นี่เสียงหัวใจใครฟ่ะ ของดล หรือของเด็กตุ่น โอย จะบ้ากันไปใหญ่
“เฮ้ยยยๆ จะทำอะไรอ่ะ”ดลทำเสียงตื่นๆเมื่อมือเล็กๆล้วงไปในเสื้อนักเรียนแล้วไปวางแหมะอยู่ตรงหน้าอกเขา
“เอ...เราว่าเราได้ยินเสียงหัวใจดลเต้นดังตึกตักๆเลยน้า”ตุ่นหัวเราะคิกคักเขินๆ สงสัยน้ำมันพรายเริ่มออกฤทธิ์แล้วล่ะมั้ง
“บ้ารึเปล่า ใช่ที่ไหน”ดลหน้าแดงตอบ พูดบ้าอะไรของมัน มือของตุ่นยังวางอยู่ที่เดิม
“เอามือออกไปด้วย เร็วๆ”ตุ่นทำหน้ามู่ เขินล่ะซี้ แล้วตุ่นดึงมือออกจากเสื้อของดล หูของดลยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ จนตุ่นหมั่นไส้เลยหยิกไปที่ใบหูดลทีนึง
“เฮ้ยๆ เล่นบ้าอะไรของมึง”ดลโวยวายดิ้นเหมือนโดนน้ำร้อนลวก ทำเอาตุ่นต้องรัดตัวดลเอาไว้แน่นๆไม่งั้นได้หล่นไปกองกับพื้นแน่ๆ
ในที่สุดดลก็แบกตุ่นมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย แล้ววางตุ่นลงที่เก้าอี้บุนวมตรงห้องรับแขก ดลเดินไปหยิบกล่องปฐมพยายาบาลมา
ตุ่นมองนู้นมองนี่ไปทั่ว บ้านดลนี่สวยดีนะ แล้วก็เหลือบไปเห็นรูปของดลตอนเด็กๆ น่ารักที่สุดเลย
“อย่าแตะต้องของๆบ้านกูนะ”ดลเอ่ยเสียงเรียบ
“อะไร ยังไม่ทันได้จับเลย”ตุ่นรีบหดมือที่เอื้อมจะไปหยิบอัลบั้มรูปที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก
“อยู่นิ่งๆด้วยล่ะ”ดลบอก เห็นเด็กตุ่นขยับเข้ามาใกล้ๆ ทำหน้าทำตาบ้องแบ๊ว เฮอะ ดลเลยหยิบขวดแอลกอฮอล์ออกมาแล้วเทมาที่สำลีเยอะๆจนชุ่ม หึหึ งานนี้มีเฮแน่
“ยื่นหน้ามาใกล้ดิ”ดลทำเสียงหงุดหงิด ตุ่นหน้างองุ้ม ทำไมดลชอบพูดเสียงแบบนี้ใส่เราอยู่เรื่อยเลย
“อื้มๆ รู้แล้วน่า”ดลเห็นแผลที่ช้ำเป็นหลายเฉดสีเชียว พรุ่งนี้มันต้องกลายเป็นสีม่วงแน่ๆเลย ดลกดสำลีไปที่แผลแรงๆ
“โอ้ยยย”ตุ่นสะดุ้งแล้วถีบดลออกไปเต็มแรงจนดลหงายหลังไป
“ไอ้เด็กเวร”ดลสบถก่อนจะลุกขึ้นมา อูย เจ็บหลังชะมัดเลย
“ก็เราแสบนี่”ตุ่นก้มหน้า เมื่อกี้มันแสบสุดๆไปเลยนะ ดลเอาอะไรมาทาที่แผลตุ่นน่ะ
“ฮุ้ ไม่ต้องทงไม่ต้องทำแผลมันแล้ว... แล้วเอาเสื้อกูคืนมา”ดลว่า แล้วเข้าไปดึงเสื้อแจ็คเก็ตที่ตุ่นใส่อยู่ ตุ่นถึงกับงง
“อะไร ดลไม่เอาแล้วไม่ใช่หรอ”ตุ่นกระชับเสื้อให้แน่น ก็เห็นดลวางกองไว้แบบนั้นนี่
“กูแค่ลืมทิ้งไว้”ดลบอกแล้วเข้าไปยื้อยุดเสื้อตัวนั้น แต่ไอ้เด็กตุ่นกลับแหกปากร้องตะโกนซะดังลั่นอีกแล้ว
“อ๊ากกก อย่าเข้ามาใกล้นะ! จะปล้ำเราอีกแล้ววว!”ตุ่นดิ้น ฟาดมือไปมาจนโดนหน้าดลเต็มๆ ดลเป็นอย่างนี้ทีไรน่ากลัวทุกทีเลย ดูสิ เส้นเลือดปูดเลย
“พูดบ้าอะไรของมึงอีก กูจะเอาเสื้อกูคืน ตัวนี้แพงนะเว้ย”ดลว่า แล้วพยายามดึงเสื้อออกมา เสื้อตัวนี้แพงเกินไปสำหรับเจ้าเด็กตุ่น ยังไงก็ไม่ให้หรอก
“โอเคๆ อยากจะให้เราถอดเสื้อก็ไม่บอก”ตุ่นว่า แล้วถอดเสื้อแจ็คเก็ตออกอย่างว่าง่าย ดลรีบคว้าเสื้อมาทันที แต่ดลก็ต้องชะงักเมื่อเจ้าเด็กตุ่น…
“มึงจะทำอะไรน่ะ” ดลถามเสียงแห้ง
เมื่อตุ่นกำลังแกะกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด แล้วยังจะมีหน้ามายิ้มอีก
“เอ้า ก็เห็นดลมากระชากเสื้อเราอยู่นั่นแหละ...อยากให้ถอดไม่ใช่หรอ”ไอ้เด็กตุ่นมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำเสียงเล็กเสียงน้อยเหมือนจะกระซิบ ดลถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่มันแกล้งหรือมันซื่อโง่ไม่รู้เรื่องจริงๆกันแน่เนี่ย
“กูหมายถึงเสื้อของกูน่ะ เสื้อของกู”ดลแกว่งเสื้อแจ็คเก็ตที่อยู่ในมือไปใกล้ๆลูกตาของตุ่น มันจะได้เห็นชัดๆไง
“นึกว่าอยากให้ถอด”ตุ่นพูดแล้วยิ้มจนเห็นฟันครบทุกซี่ ทำหน้าเคลิ้มๆแก้มแดงอีกแล้ว ดูมัน คงจะจินตนาการไปไกลแล้วสินะ
“ใครอยากจะเห็นมึงโป๊กัน”ดลส่ายหัวอย่างระอา รู้สึกเหนื่อยหัวจิตหัวใจยังไงชอบกล
“เราขาวนะดล...”ตุ่นทำเป็นเลิกเสื้อโชว์พุ่ง เห็นสะดือหยุ่นๆของมันด้วย ดลทำหน้ารังเกียจ หน้าด้านจริงๆ ไม่อยากดูแล้วยังจะโชว์อีก
“พอๆ เลิกบ้าได้แล้ว”ดลบอกแล้วเอื้อมมือมาดึงเสื้อของตุ่นลงมา ก่อนจะยกมือทำท่าจะเบิร์ดกะโหลกไอ้เด็กนั่น ตุ่นย่นคอหลบ ดลนี่ชอบใช้กำลังจริงๆเลยนะ
“ดลจำตุ่นไม่ได้จริงๆน่ะหรอ”ตุ่นถามเสียงอ่อย พลางระลึกถึงความหลังของตัวเองกับดลสมัยเด็ก ออกจะแช่มชื่น
“อะไร กูเคยรู้จักมึงหรือไง”ดลเลิกคิ้ว จำไม่เห็นจะได้ว่าเคยรู้จัก ถ้ารู้จักชั่วชีวิตเขาคงไม่มีวันลืมเด็กแบบนี้หรอก แค่ชื่อก็จำได้แม่นแล้ว
“ก็ใช่น่ะสิ ดลยังเล่นกับเราอยู่เลย”ตุ่นยิ้ม
“...มึงเอาความจริงมาดีกว่า…”ดลไม่เชื่อ เจ้าเด็กตุ่นแต่งเรื่องมาหลอกเขาแน่
“โถ่...ก็ได้ๆ”ตุ่นทำหน้าบึ้ง ดลจะไม่เชื่อตุ่นเลยใช่ไหม? จริงๆแล้วตอนสมัยป.5 ตุ่นเคยรู้จักดลจริงๆนะ
“ดลชอบแกล้งเราอยู่เรื่อย”ตุ่นทำเสียงเหมือนคนหมดเรี่ยวแรง ดลหันไปมอง เอ้อ แบบนี้ค่อยน่าเชื่อหน่อย แต่ว่าทำไมเขาถึงจำไม่ได้ล่ะ
“เมื่อก่อนเราใส่แว่นอ่ะ”ตุ่นเฉลย ดลทำท่านึก อืมมม ใส่แว่นงั้นเหรอ... ตอนนั้นเราก็แกล้งเด็กแว่นทุกคนนะ
“เมื่อก่อนชื่อตูน จำได้หรือยัง”พอตุ่นบอกแบบนี้แล้ว ดลถึงกับร้องอ๋อ
“เฮ้ย มึงพูดจริงหรอเนี่ย”ดลจำได้ว่าเขาชอบแกล้งเด็ก โดยเฉพาะเจ้าเด็กแว่นที่ชื่อตูน ตอนนั้นดลอยู่ม.1ไง
ดลชอบเอาขี้มูกป้ายเจ้าเด็กนั่น บางครั้งก็เอาไส้เดือนไปใส่เสื้อบ้าง ใส่ในรองเท้าบ้าง ปากระดาษใส่ หนักสุดๆนี่เอาไปขังในห้องน้ำเก่าชั้นสอง ตั้งแต่บ่ายยันเลิกเรียน เจ้าเด็กตูนร้องไห้โยเยขี้มูกยืดเป็นสาย แล้วดลยังโดนครูตีอีกด้วย ก็เลยแก้เผ็ดโดยการจับแมงมุมวิ่งไล่เจ้าเด็กตูนนั่นไปทั้งตึกเรียน
“จำได้หรือยัง”ตุ่นทำปากยื่นปากยาว ดลพยักหน้าช้าๆ แล้วหัวเราะก๊ากๆก่อนจะตั้งคำถาม
“อ้าวแล้วทำไมมึงถึงเปลี่ยนชื่อ”ตุ่นเลยเล่าว่าตอนนั้นตัวเองป่วยบ่อย คุณย่าเลยไปดูหมอแล้วเขาบอกว่าตุ่นมีเคราะห์เลยให้ทำพิธีสะเดาะเคราะห์ เปลี่ยนชื่อก็เลยชื่อตุ่นมาจนทุกวันนี้
“เออกูถามจริงๆ เมื่อวานมึงเอาอะไรมาสาดใส่กูวะ”ดลพูดจบ ตุ่นถึงกับสะดุ้งเฮือก ทำท่ามีพิรุธ จนดลมองอย่างแปลกใจ ก่อนจะนึกไปถึงคำพูดของไอ้ภัค ให้ตายถ้าเป็นอย่างนั้นจริงล่ะก็...บรื๋อ ขนลุกเกรียวเลย
“เอ่อ...”ตุ่นอึกอัก จะบอกดีไหมน้า ถ้าบอกดลจะทุบตุ่นมั้ย “บอกมาให้เร็ว”
“น้ำมันพรายไง”ตุ่นพูดเสียงดังฟังชัด ดลสะดุ้งขนลุกขึ้นมาทันที นะ...นี่มัน ไอ้เด็กนี่มันทำจริงๆงั้นเหรอ
“อะไรนะ!!”มีไอ้ของแบบนั้นด้วยหรือไงกัน ดลทำหน้าไม่เชื่อ ค่อยๆเขยิบออกห่างจากเด็กตุ่นทีละน้อยๆ
“เราไม่รู้ว่ามันได้ผลหรือเปล่า...แล้วดลล่ะ คิดว่าน้ำมันพรายออกฤทธิ์หรือยัง”ตุ่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆจนดลเห็นขนจมูกเล็กๆ แล้วก็ตากลมโตใสแจ๋วของเจ้าเด็กตุ่น แล้วทำไมมันถึงมาถามอะไรกับเขาล่ะ ดลยันหน้าผากมันไปไกลๆ ก่อนจะออกปากไล่มันกลับบ้านไป
“ไปส่งตุ่นหน่อยสิดล...”เด็กตุ่นยิ้มแป้นโชว์ลักยิ้มบุ๋มๆมาให้ ทำเอาดลเผลอคิดว่าเจ้าเด็กตุ่นนี่มันก็น่ารักดีเหมือนกันนะ...
‘...สงสัยน้ำมันพรายจะออกฤทธิ์...ล่ะมั้ง’ ดลนึกในใจ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]☻สงสัยน้ำมันพรายจะออกฤทธิ์☻ --ตอนพิเศษเล็กๆน้อยๆ--ครั้งแรกของตุ่น..15-2-57 (อ่าน 42023 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก