หัวข้อ: [เรื่องสั้น]อีหนูของป๋า บทที่10 THE END

[yuyie]

แค่รักกันมันไม่มากพอหรอกป๋า ต้องพยายามกว่านี้นะ

[❁INDY_FAMILY❁]

พยายามไม่มากพอที่จะรั้ง
หรือ
ไม่พยามยามกันแน่
 

เห็นด้วยกับเม้นนี้ค่ะ+1ไปเลย

[greensnake]

นี่เรียกว่าพยายามแล้วเหรอเนี่ย ดูเหมือนเพชรแค่มองดูไมล์จากไปเฉยๆ
ไม่ได้คิดว่าจะพิสูจน์ตัวเองหรือทำอะไรให้เห็นว่ากำลังพยายามอยู่เลย
ถ้าแค่นี้ยังจะหนีและถอดใจอย่าหวังว่าจะมีวันข้างหน้าเลย
ปัญหาเกิดจากตัวเองแท้ๆ วิธีแก้ก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลย แต่ไม่ทำ
ยิ่งเม้นท์อารมณ์ยิ่งขึ้น เอาเป็นว่าหาหนุ่มใหม่ให้น้องไมล์ง่ายกว่า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[gupalz]

เฮ้ออออ ไม่รุจะให้นิยามเพชรว่าไงดี

[puppyluv]

 
หะ!! พชร งี้เลยน่ะ
 
โอย ปวดตุ้ม
 
บวกและเป็ดให้หน่วงไปข้าง

[SuSaya]

เพชรอายุเท่าไหร่นะ...เป็นนุกธุรกิจที่ประสบความสำเร็จแน่หรอ
ทำไมถึงเหมือนกับคนคิดตื้นๆ ไม่เด็ดขาด ขาดภาวะผู้นำ
ยัยน้องนิดน่าจะโดนเล่นงานให้ธุรกิจที่บ้านเจ๊งไปเลยนะ

[ka[ze]na]

" การเลิกกันไม่ได้แปลว่าเราไม่ได้รักกันในทางตรงกันข้ามผมรู้ส่าเรารักกันมากกว่าอะไรแต่แค่ความรักอย่างเดียวมันไม่สามารถทำให้ชีวิตคู่ยืดยาวถ้าขาดความพอดีเราแค่เดินถอยออกมาให้เกิดความพอดีของกันและกัน.."

ชอบประโยคนี้มากเลยแหละ..เพราะอาจพูดได้ว่า เคยลิ้มลองมันมาแล้วก็ได้

ไม่ใช่ว่าป๋าไม่เคยทำอะไร..แต่สิ่งที่คิดจะทำ มันก็ทำมาแล้วทั้งนั้น ถ้าทำอีกซ้ำๆ ในแบบเดิมๆ แล้วยังสามารถจะเชื่อใจได้อีกหรือ???

การถอยออกมา ไม่ใช่ว่าไม่รักกัน แต่เพราะรักกัน จึงต้องถอย ปรับสภาพ ความคิด ความรู้สึก....เพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง

เค้ายังคงเป็นสิ่งที่มีค่าอยู่ในใจ เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด...ในชีวิตป๋า เหมือนเดิม......


รักคนแต่งจัง ชอบอ่ะ อิๆๆ

[koikoi]

รักกันจริงๆเหรอเฮ้อไม่ค่อยเข้าใจในความรักของคู่นี้เลย

[4559]

ไร้คำบรรยาย

[omuya]

เฮ้อออ กับอีแค่ทำเเพื่อรั้งคนที่รักไว้ก็ไม่ได้ ไม่ได้พยายามอะไรเลย
 ดีแล้วแหละปล่อยให้น้องไปเจออะไรที่ดีกว่าเถอะ

[mukmaoY]

เริ่มต้นใหม่นะ สู้ๆ

[t2007]

ปวดหัวใจ ถึงบทที่ 4 แล้ว อ่านต่อไม่ไหว เพลียใจ กะเพชรเจ้าชู้ พันไมล์รัก แล้วอดทนดี

[shikyu3211]

 

[sanri]

นี่ป๋าแน่ใจแล้วหรอที่บอกว่าพยายามเนี่ย แล้วรู้ตัวแล้วหรอที่ตัวเองทำอะไรผิดเนี่ย 
ว่าแต่ใกล้จบแย้วจินะเรื่องนี้ จะติดตามเรื่อยๆนะเจ้าคะ 

[pachth]

เบื่อหน้าป๋าแล้วนะจะบอกให้
เชียร์ให้ไมล์มีคนใหม่เลยจ้า

[Apple_matinie]

 
อ่านแล้วมันเจ็บ.... อีป๊าแม่งขี้ขาดว่ะ

[SaJung13]

ไปตายให้หนอนแดกไป๊ 
หงุดหงิดป๋า ทำไรไม่ได้ดั้งใจเลย   

[wi_OoO_wi]

หายไปนาน ไปเตรียมตอนจบรึเปล่าน้ออ

[maru]

ทำไมอย่างนี้นะ

[sodamint.11]

ความรักบ้างครั้งไม่ต้องใช่เหตุผลนะป๋า
แค่ใช่หัวใจ....ป๋ารู้จักคำนี้หรือเปล่า
หัวใจนะป๋า

[♠DekDoy♠]

เข้ามาดัน

[maytarapat]

รอ ร๊อ รอ ! เฝ้าแต่รอ. . . .
คิดถึงหนูไมล์

[Biwty...]

อิหนู หาคนใหม่เถอะพี่ว่า

[DeShiWa]

เป็นกำลังใจให้ครับ
มาต่อดวนเลย ชอบๆ

[Gril]

   บทที่ 9



             PACHARA = BLUE
   VIORET = PANMAI

   สนามบินที่จะวุ่นวายในเวลานี้ไม่ได้สร้างความลำคานใจให้พชรเลย สายตาเขายังคงมองตรงไปที่ชายหนุ่มรูปร่างผอมที่ยืนรอตรวจสัมภาระอยู่ ใบหน้าเรียบเฉยที่ทอดสายตามองไปที่อื่นไม่ได้สนใจคนรอบข้างและเฮดโฟนที่ใส่ครอบหูอยู่นั้นทำให้ผมตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปยืนข้างๆ ผมหันมองคนที่ยืนอยู่ข้างตัวผมมือทั้งสองข้างของไมล์ซ่อนไว้ในกระเป๋าเสื้อแจ๊กเก็ตสายตาก็ยังมองตรงไปอย่างไร้จุดหมาย ผมมองหูฟังที่อุดหูของไมล์ก็นึกได้ว่าไมล์เป็นคนที่ไม่ชอบความวุ่นวายยิ่งเสียงจอแจของสนามบินแบบนี้ยิ่งไม่ชอบก็คงไม่แปลกกหรอกที่จะอยู่กับโลกส่วนตัวของตัวเองจนไม่รู้ว่าผมมายืนมองอยู่ข้างๆ

   "ไมล์ เพชรรักไมล์นะ...แม้ว่าเพชรจะไม่อยากให้ไมล์ไปแต่เพชรก็คงต้องปล่อยมือจากไมล์ ถึงเพชรจะทำอะไรให้ไมล์เสียใจแต่เพชรอยากให้ไมล์รู้ว่าเพชรรักไมล์นะ รักมากที่สุดและจะรักตลอดไป.."ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบคนข้างตัวผมก็เดินออกไปรับสัมภาระของตัวเอง ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังที่ค่อยๆหายไปกับผู้คนจนผมไม่สามารถมองเห็นแผ่นหลังบางๆนั้นอีก อะไรกันนะที่ดลใจให้ผมพูดออกไปทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าไมล์คงไม่ได้ยิน

   "กลับมาเร็วๆนะ"



   "ไมล์ เพชรรักไมล์นะ...แม้ว่าเพชรจะไม่อยากให้ไมล์ไปแต่เพชรก็คงต้องปล่อยมือจากไมล์ ถึงเพชรจะทำอะไรให้ไมล์เสียใจแต่เพชรอยากให้ไมล์รู้ว่าเพชรรักไมล์นะ รักมากที่สุดและจะรักตลอดไป.."ผมรีบลุกออกมา ไม่ใช่เพราะจะไปเอาสัมภาระแต่เพราะน้ำตาของผมกำลังจะร่วงลงมาต่างหาก คำพูดที่พูดออกมาเขาคิดเหรอว่าผมจะไม่ได้ยินแล้วทำไมผมจะไม่ได้ยินละ ผมถอดหูฟังออกแล้วเก็บใส่กระเป๋าหูฟังที่ไม่ได้เสียบกับเครื่องเล่นเพลง ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคนที่มายืนอยู่ข้างๆผมคือพี่เพชร ทำไมผมจะไม่ได้ยินเสียงสั่นๆที่ต้องคอยเป่าลมเบาๆเพื่อระบายความตื่นเต้น ทั้งๆที่ผมได้ยินทุกอย่างแต่ผมเองที่ไม่กล้าหันไปมองความจริง





   4 ปีต่อมา




   บรรยากาศลมทะเลตอนกลางคืนแม้จะเย็นสบายแต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหนียวตัว ผมถอนหายใจยาวๆระบายความเครียดที่สะสมมาในช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ความรู้สึกของการเป็นหนุ่มโสดคนธรรมดานี่มันรู้สึกดีกว่าเป็นป๋าอีกผมเองก็เพิ่งจะรู้สึกครั้งนี้เป็นครั้งแรก และทุกครั้งที่คิดถึงชีวิตเมื่อก่อนก็อดไม่ได้ที่จะต้องคิดถึงคนหนึ่งคนที่หายไปพร้อมกับพรากเอาอดีตของผมไปด้วย อดีตที่แม้จะผ่านมาหลายปีแต่ก็ยังชัดเจน  ผมเงยหน้ามองพระจันทร์ดวงโตที่ทอแสงประกายแข่งกับดาวดวงน้อยใหญ่ ผมนั่งลงที่โขดหินหลับตาคอยเงี่ยหูฟังเสียงของคลื่นทะเลที่กระทบกับโขดหิน



   ผมตีตั๋วกลับเมืองไทยด่วนทันทีที่ได้ข่าวว่าเพื่อนสุดเลิฟอย่างยายเดือนกำลังเตรียมตัวเข้างานวิวาห์ พอได้เหยียบแผ่นดินไทยกลับทำให้ผมคิดถึงใครอีกคนที่ผมปล่อยทิ้งไว้ในอดีต สุวรรณภูมิตอนที่ผมไปกับตอนที่ผมกลับมานั้นไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิดคนยังพลุกพล่านเหมือนเดิม ยังมีเสียงจอแจจนน่ารำคราญเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ผมกลับไม่ได้รู้สึกว่ามันน่ารำคราญในทางตรงกันข้ามผมกลับรู้สึกคิดถึงเสียงพูดคุยกันอย่างนี้

   "ฮัลโหลกูกลับมาแล้วนะเว้ย"

   -กรี๊ดดดดด จริงป่ะมึงแล้วนี้อยู่ไหนกูจะไปหา-ผมพลิกนาฬิกาดู นี่มันก็สี่ทุ่มกว่าแล้วนะ

   "เดี๋ยวค่อยเจอกันพรุ่งนี้ดีกว่ามึง กูเหนื่อย"

   -เออๆก็ได้ ให้กูไปหาที่ไหนดี-

   "ที่ร้าน...ละกันกูอยากกินอาหารไทย"

   -โอเคได้ กูโคตรคิดถึงมึงเลยไอไมล์-ผมคุยกับเดือนต่อแค่พักนึงก็เรียกแท๊กซี่ไปที่บ้านม๊า คิดถึงม๊ามากครับไม่ได้เจอนานไปอยู่ที่อเมริกาก็อยู่คนเดียวตลอด งานที่มหาลัยก็เยอะงานพิเศษก็ยังเยอะอีกผมเลยไม่มีเวลาโทรคุยกับใครเลยครับคุยมากสุดก็ไอเดือนนี่ละครับ แต่พอผมไปถึงบ้านทุกคนก็หลับกันไปหมดแล้วผมไม่อยากตะโกนเรียกใครมาเปิดประตูให้ก็เลยโบกแท๊กซี่ไปหาโรงแรมนอน แม้จะดึกขนาดไหนแต่กรุงเทพก็ไม่เคยนอนหลับสักวัน




   ผมนั่งหน้ามุ่ยอยู่กับที่ ตั้งแต่ตอนที่ไอสิทธิ์เจ้าของไร่ข้างๆมาขอร้องให้ผมเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้มันหน่อยเพราะเพื่อนที่มันนัดไว้เกิดประสบอุบัติเหตุกระทันหัน

   "โธ่มึงช่วยกูหน่อยดิวะ กูเพื่อนมึงนะเว้ย"

   "ไม่เอาอ่ะ กูไม่ชอบงานสังคมมึงก็รู้"ไอสิทธิ์กับผมเพิ่งจะเป็นเพื่อนกันได้แค่สองสามปีครับ หลังจากผมมาทำไร่ที่สตูลนี่ละมันเลยไม่รู้ว่าเบื้องหลังอดีตของผมมันเละบรมขนาดไหน

   "งานนี่สาวตรึมเลยนะเว้ย"ผมเองก็เคยบอกมันไปแล้วละครับว่าผมรักผู้ชายอยู่คนนึง เป็นผู้ชายคนเดียวที่ทำให้ผมมีความรู้สึกแตกต่างออกไป เพราะผมไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนั้นกับใครอีกเลยตั้งแต่เขาจากไป คนในไร่จะคิดว่าผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูงเงียบขรึม

   "อย่าเอาเรื่องนี่มาล่อกู ในสตูลนี่มึงไม่มีเพื่อนแล้วเหรอไงวะ"

   "ก็กูอยากให้มึงมาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวนี่หว่า เถอะหน่าเพื่อนมึงแต่งงานครั้งแรกได้รอบเดียวนะเว้ย"ผมได้แต่ยิ้มขำๆและเมื่อจนแต้มจะไปต่อก็ต้องพยักหน้าตกปากรับคำมันไป

   "เออแล้วมึงจะแต่งวันไหนวะ กูจะได้เคลียร์งานให้"

   "วันศุกร์หน้านี่แล้วเว้ยยย กูแม่งโคตรตื่นเต้นเลยวะเออกูลืมไปม้าที่มึงสั่งจะมาถึงวันพรุ่งนี้แล้วนะ"

   "เออขอบใจวะ แล้วงานมึงจัดที่ไหนวะ"

   "โรงแรม...ตรงชายหาดวะแฟนกูเขาอยากถ่ายรูปสวย"ผมแค่ฟังมันพูดถึงแฟนมันแล้วยิ้มให้ น่าสงสัยจังทำไมหลายๆคู่ต้องมาจัดงานแต่งแถบชายหาดด้วยนะ



   "แล้วมึงจะจัดงานที่ไหนวะ"ผมถามในขณะที่เรากำลังกินของหวานกันอยู่

   "สตูลวะ"

   "ทำไมจัดไกลจังวะ"

   "แฟนกูเขาทำงานอยู่ที่นั่น ทำไร่อะมึงกูจะไปเป็นเมียนายหัวเหมือนในหนังไงสวยปะละ"ผมได้แต่ส่ายหน้าให้กับความคิดบ๊องตื้นของมันคิดแล้วตลกสุดๆ แต่มันก็ยังดีที่ได้แต่งงาน

   "แล้วเตรียมงานพร้อมยังอ่ะ"

   "ก็พร้อมแล้วละ เออแล้วมึงอ่ะเป็นไงบ้างไปอยู่ที่นั้นฝรั่งหล่อป่ะวะ"ผมหลุดหัวเราะพรืดออกมาเลยครับ นึกว่าจะถามอะไรถามแต่เรื่องไร้สาระไอบ้านี้

   "ก็หล่อดีแต่กูไม่ชอบวะ เบื่อ"

   "เบื่อจริงเหรอมึง?"ไอเดือนถามด้วยน้ำเสียงล้อเลียน

   "อะไรของมึง เพ้อเจ้อ..กูว่าจะแวะไปมหาลัยหน่อยอ่ะคิดถึงจะไปกับกูป่ะ"

   "ไม่ได้กลับไปนานแล้วเหมือนกันวะ แต่กูมีนัดเลือกของชำร่วยวะพอดีแฟนกูเขาขึ้นมาจากสตูลพอดีโทษทีนะมึง"

   "เออไม่เป็นไรเดี๋ยวกูโทรหาละกัน"ผมบอกลาเดือนแล้วเดินทางกลับไปที่มหาลัย ที่ที่ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นและจบลง...



   ประตูเลื่อนกระจกขุ่น ผมมองมันด้วยความรู้สึกที่แปลกไปป้ายที่เขียนแปะไว้หน้าห้องว่าอาจารย์พิเศษทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะคิดไปที่อดีตที่ผมเคยทำผิดพลาดไป สาวๆหลายคนที่เดินเข้าออกห้องนี้เป็นว่าเล่นเพราะความเจ้าชู้ของผม รวมถึงเขา..ที่เดินเข้ามาและเดินจากผมไป

   "อ้าวอาจารย์พชร หายหน้าหายตาไปเลยนะค่ะ"ผมหันไปมองอดีตนักศึกษาคนหนึ่งที่ผมเคยสอน

   "อย่าเรียกผมอาจารย์เลยครับ ตอนนี้ผมเป็นแค่คนดูแลไร่นะครับ"ถึงแม้ผมจะไม่รู้จักกับเธอคนนี้เป็นการดีแต่ว่าไหนๆเธอก็เดินมาทักแล้ว ผมก็คงต้องคุยด้วยไปตามน้ำละครับ

   "ดูแลไร่อะไรเหรอค่ะ"

   "ยางพาราครับ"

   "ขอเรียกอาจารย์แล้วกันนะค่ะมันชินปาก"ผมยิ้มให้เป็นเชิงอนุญาต

   "อาจารย์กำลังไปไหนค่ะ"

   "อ่อผมว่าจะเดินไปดูห้องสมุดก่อนแล้วจะเดินเล่นรอบๆมหาลัยนี่แหละ พอดีวันนี้ว่างทั้งวัน"

   "พอดีเลย น้องหนึ่งกำลังไปห้องสมุดพอดีให้น้องหนึ่งเดินไปเป็นเพื่อนนะค่ะ"ผมไม่ได้พูดอะไรแค่ยิ้มตอบไปบางๆแม้ใจจริงอยากจะเดินไปคนเดียวมากกว่าแต่ก็ไม่อยากปฏิเสธเธอให้เสียน้ำใจผมจึงเดินคุยกับเธอไปเรื่อยจนถึงห้องสมุดถึงได้รู้ว่าเธอมาทำงานเป็นบรรณารักษ์ใช้ทุนอยู่ที่มหาลัย ผมแยกเดินกับเธอแล้วเดินดูบรรยากาศเงียบๆของห้องสมุดที่ผมเคยมาอยู่เป็นประจำสมัยยังเป็นอาจารย์พิเศษ

   "นั้นพันไมล์หรือเปล่าน่ะ?"ใจผมเต้นระรัวเมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิงมีอายุที่กำลังสร้างบทสนทนากับใครอีกคนที่ฝั่งตรงข้ามของชั้นหนังสือ เพียงแค่ได้ยินชื่อตัวผมก็สั่นสะท้านหนังสือที่ถืออยู่ในมือกลับให้ความรู้สึกสั่นจนจับมันวางลงชั้นเหมือนเดิมไม่ได้ ผมกำหนังสือแน่นหายใจเข้าออกลึกๆ ขาผมก้าวยาวๆจนเหมือนจะวิ่งใจจริงผมอยากจะทะลุชั้นหนังสือออกไปเลยด้วยซ้ำแต่มันก็แค่ความคิดอีกแค่ก้าวเดียวผมก็จะข้ามไปที่ชั้นหนังสือฝั่งตรงข้ามและผมก็ได้เจอกับ...

















   ความว่างเปล่า..ว่างเหมือนที่ตรงนั้นไม่เคยมีคนอยู่มาก่อน

   "นี่อาจารย์ได้ข่าวว่ายัยเดือนกำลังจะแต่งงานเหรอ แม่นั่นโชคดีจังเลยนะเห็นรูปแฟนคุณเธอแล้วหล๊อหล่อ"ผมหลุดขำกับคำพูดของอาจารย์ไพรินที่แม้อายุจะเกือบ50แล้วแต่ก็ยังทำตัวเก๋ไก๋อยู่ตลอด ผมเคยลงเรียนวิชาแกแกสอนสนุกมากครับเรียนแล้วไม่เบื่อเลยครับ


   "ผมยังไม่เห็นหน้าแฟนเดือนเลยครับ"ผมวางหนังสือที่ชั้นเดิมแล้วเดินตามอาจารย์ไพรินออกมาจากซอกของชั้นหนังสือ ผมกับอาจารย์เดินลงมาจากชั้นบนมาหาที่นั่งคุยกันถึงเรื่องผมบ้างเรื่องยัยเดือนบ้างจนอาจารย์ต้องไปทำงานอื่นต่อผมเลยต้องขอตัวกลับมาก่อน




   หัวใจที่เคยเต้นเร็วเหมือนกลองรบตอนนี้มันกำลังเต้นช้าๆเนิบๆอย่างที่เป็นมาตลอด4ปีที่ผ่านมา มือผมได้แต่กำแน่นคลายไม่ออก ผมผ่อนลมหายใจเข้าออกความรู้สึกเหนื่อยล้าที่คิดว่าหายไปแล้วกลับทำให้ผมเหนื่อยกว่าเดิม พันไมล์ผู้ชายที่ผมรู้ว่าเขาอยู่ไหน คนที่เหมือนจะใกล้แค่เอื้อมแต่ก็ไม่เคยเอื้อมถึง คนที่เหมือนกับหมอกควันเพราะทุกครั้งที่เราคว้ามันเอาไว้ในอ้อมกอดมันก็จะสลายหายไป และสิ่งที่คนอย่างผมทำได้อยู่ตอนนี้ก็เพียงแค่ยืนมองอยู่ห่างๆ..

   ปึ้ก!

   "ขอโทษครับ/ขอโทษค่ะ"

   "อ้าว อาจารย์พชรอุ้ยวันนี้มันวันอะไรเจอแต่คนเก่าๆนี่นัดกันมาหรือเปล่าค่ะเนี่ย เมื่อกี้ก็เจ้าพันไมล์ไม่คิดนะค่ะเนี่ยว่าจะเจออาจารย์ด้วย"

   "พันไมล์!อาจารย์เจอพันไมล์วันนี้เหรอครับ"ผมพูดเสียงดังจนเหมือนจะตะคอก อาจารย์ไพรินมองหน้าผมตาปริบๆก่อนจะพยักหน้าแกนๆ

   "ใช่ค่ะ เจอกันที่ห้องสมุดแต่เห็นว่ากำลังจะกลับนะค่ะเดินไปเรียกรถข้างหน้านะค่ะ..เอ้า!อาจารย์พชรนิจะรีบไปไหนของเขา!"ผมได้ยินเสียงอาจารย์ไพรินบ่นกระปอดกระแปดใจจริงก็อยากขอโทษที่เสียมารยาทแต่ผมไม่มีเวลาจริงๆ ผมวิ่งจนสุดฝีเท้าเพื่อจะมาหน้ามหาลัย ระยะทางอีก100เมตรสายตาผมเห็นผู้ชายร่างผอมบางซอยผมระต้นคอกำลังก้าวขึ้นไปนั่งบนรถแท๊กซี่

   "เดี๋ยว!ไมล์อย่าเพิ่งไป!"ไม่รู้ว่าคนนั้นไม่ได้ยินหรือจงใจไม่ได้ยินถึงได้กลับขึ้นรถและออกรถไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกตะโกนของผมเลย ขาของผมแทบหมดแรงเมื่อมาถึงหน้ามหาลัยเหงื่อผมโทรมกาย นานมากแล้วที่ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยอะไรขนาดนี้มาก่อน หัวใจที่กำลังเต้นเร็วด้วยความเหนื่อยมันกำลังบอกผมว่าให้ตื่นหรือเปล่านะ? การกลับขึ้นมากรุงเทพครั้งนี้ของผมมันก็เหมือนกับการเอามีดโกนมากรีดทับรอยแผลที่เกือบจะปิดสนิทของผมให้เลือดมันไหลออกมาอีกครั้ง และการกลับมาในครั้งนี้ของผมทำให้ผมได้รู้อะไรบางอย่างว่าผมไม่เคยหยุดคิดถึงพันไมล์เลยแม้แต่วินาทีเดียว..

   "ไปดอนเมืองครับ"ผมบอกคนขับรถแท๊กซี่ นั่งพักเหนื่อยสักครู่ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาสายการบินในประเทศ

   "ฮัลโหลครับ ผมขอจองตั๋วไปหาดใหญ่เที่ยวบินถัดไปเลยนะครับ"





   ผมถอนหายใจทิ้ง คิดไม่ตกว่าทำไมตัวเองถึงได้มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนี้..

   'ห้องพักอาจารย์พิเศษ'

   ขาที่กำลังเดินไปเรียกแท๊กซี่ที่หน้ามหาลัยถูกหัวใจของผมบังคับให้เดินย้อนกลับมาที่ห้องนี้ ห้องที่ทุกอย่างเริ่มต้นและจบลง ห้องที่มีหญิงสาวหลายคนเดินเข้าเดินออกด้วยเหตุผลเดียวกันคือผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านหลังประตู ผู้ชายที่ผมพยามหลอกตัวเองมาตลอด4ปีว่าผมอยู่ได้โดยที่ไม่มีเขา..

[❁INDY_FAMILY❁]

คลาดกันไปคลาดกันมา แต่สุดท้ายก็ต้องไปเจอกันที่สตูล (คิดไปนั่น) 

[fay 13]

 

[ormn]

  เย้ๆ :z2:มาต่อแล้วหายไปนานเลยอะ

[Maytbb]

ไปเจอกันที่สตูลเถอะ   

[GETIIZ]

4 ปี มันนานมากพอที่จะทำให้เพชรรู้จักหัวใจตัวเอง
4 ปี มันนานมากพอที่จะทำให้ไมล์ยอมยกโทษให้เพชรรึเปล่า
4 ปี มันนานมากพอที่จะเริ่มต้นใหม่ด้วยกันอีกครั้งได้ไหม