วันนี้ว่างงานมากมายครับ
.......เลยมาต่อให้อีกตอนนึง
เป็นตอนที่ผมเปิดเทอมแล้วครับ........
===================================
ผมถูกย้ายมาที่ห้อง 326 ได้มาพักกับรุ่นน้องที่คณะของที…...
มีทั้งภาคเคมี......และไฟฟ้า........
ผมเลือกหรอ.....เปล่าครับ......ก็เพื่อนๆ ที่คณะของผมเค้าจับกลุ่มกันได้
4 คนกันตั้งแต่ปีที่แล้ว......เค้าไม่ย้าย......ไม่เปลี่ยนกันหรอกครับ.....
ผมเองก็ไม่มีสิทธิเลือกอยู่แล้ว.....แล้วแต่เจ้าหน้าที่หอเค้าจะจัดให้ผม....จัดให้ผมอยู่
กับใครผมก็ต้องอยู่.......แต่......ผมอยากอยู่กับที.......ซึ่งมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว......
ผมเดินไปดูที่บอร์ด....จะหาดูว่าทีอยู่ห้องไหน....ผมจะได้ไปหาทีที่ห้อง.....
ผมอยากเจอกับที
..
หลังจากที่เจอแล้วว่าทีอยู่ที่ห้อง 311 ผมดีใจเลย.....ก็อยู่ชั้นเดียวกัน.....
อย่างน้อยก็ยังได้เจอหน้ากันบ่อยๆ......แบบตั้งใจให้บังเอิญเจอก็ได้นี่น่า........
บังเอิญไปอาบน้ำพร้อมกัน......บังเอิญเปิดประตูมาเจอกัน......
ผมเดินไปที่หน้าห้องของที.......ถึงแม้ว่าห้องของทีจะอยู่ชั้นเดียวกับผม....
แต่ว่าเป็นคนละฝั่งกัน
ผมเซ็งทันที.....ไอ้ที่ผมวางแผนไว้ว่าจะบังเอิญไปเจอกับทีบ่อยๆ.....คงจะลำบาก......
เพราะว่ามันจะดูตั้งใจแทนที่จะเป็นการบังเอิญ.......เอาวะ....
ไม่บังเอิญเจอ...แต่ตั้งใจเจอก็ได้วะ
ก๊อกๆๆๆ ผมเปิดประตูเข้าไปที่ห้อง 311.......คนในห้องทั้งสี่คนหันมามองที่ผม.......
ทุกคนทำเหมือนผมเป็นตัวประหลาด......ผมจำเป็นต้องทำตัวให้เป็นปกติ....
ชวนคนโน้นคนนี้คุยยกเว้นไอ้อ้วนซึ่งมันมองมาที่ผมอย่างรังเกียจ........
ซึ่งผมเองก็ไม่สนใจมันหรอกครับ.....
คุยกับไอ้เสี่ยว อั๊ต และทีได้ซักพัก (ผมรู้สึกได้ว่าทีกับเสี่ยวไม่ค่อยอยากคุย
กับผมเท่าไร ซึ่งคงเป็นเพราะว่ามันรู้อยู่แล้วว่าไอ้อ้วนไม่ชอบผม.....
พวกนั้นเลยไม่อยากคุยกับผม....
..
.
ทีเดินไปนั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือซึ่งติดอยู่กับเตียง ผมเลยเดินไปนั่งที่เตียงของทีด้วย
จะได้เป็นส่วนตัวกับทีซักที.....คือโซนเตียงและโต๊ะของทุกคนจะมีผนังกั้นเป็นส่วนตัวครับ
.
“ที.....อย่าลืมเอาผ้าปูไปซักด้วยแอลกอฮอล์ด้วยนะ....
ต้องฆ่าเชื้อให้สะอาด” เสียงไอ้อ้วนพูดมาแต่ไกล
“จะพอหรอเปลี่ยนใหม่เลยดีกว่าไม๊” ทีตอบกลับแบบทีเล่นทีจริง
.
.
.
แต่คำตอบของที......ไม่ว่ามันจะเล่นหรือจะจริง.....
มันก็ทำให้ผมเสียใจมากเหมือนกัน
.
.
.
.
ทีทำท่าเหมือนจะบอกให้ผมออกไปจากห้อง.....
“ทำไมอะ” ผมกระซิบถามทีเบาๆ
ทีทำสีหน้าอารมณ์เสียใส่ผม ซึ่งก็ทำให้ผมกลัวทันที......กลัวทีโกรธ
.
.
ผมค่อยๆ ลุกออกจากเตียงของที......เดินไปใส่รองเท้า......และเปิดประตูออกไป
ทันทีที่ประตูปิดลง ผมก็ยังคงยืนอยู่ที่หน้าห้องของที
“มึงเรียกมันมาหรอ” เสียงไอ้อ้วนดังขึ้น.....
“เปล่า มันมาเอง” ทีตอบ
“มึงบอกมันละกัน ว่าทีหลังไม่ต้องมานี่อีก” ไอ้อ้วนบอก
ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมทีไม่คิดจะปกป้องผมเลย.......ถึงแม้ว่าไอ้อ้วนมันจะเกลียดผม
แต่จริงๆ แล้ว....ถ้าทีจะบอกไอ้อ้วนไปว่า.....ผมเป็นเพื่อนที.....ทีมีสิทธิให้ผมมาที่
ห้องของทีได้......ทีควรจะบอกกับไอ้อ้วนไปว่า....ถ้ามึงไม่ชอบมัน มึงก็ไม่ต้องสน
ใจมัน......มันจะมาก็เรื่องของมัน.......
ทำไมทีไม่พูดอย่างนี้หละ.........ทำไมทีต้องไปเออ ออ ตามมันด้วย.......ที......เรากับนาย
เป็นมากกว่าเพื่อนไม่ใช่หรอ.......นายช่วยเราหน่อยสิ
.
.
.
..
.
“เออ เดี๋ยวกูบอกมัน....พักหลังกูก็รำคาญมันเหมือนกัน” ทีตอบไอ้อ้วน
ผมอึ้งไปทันที.......ไม่คิดว่าจะได้ยินทีตอบไอ้อ้วนไปอย่างนั้น.......เสียใจอีกแล้ว
ทำไมเราต้องมาตามงอนง้อคนที่เค้าไม่แคร์เราเลยซักนิด........ผมเป็นบ้าอะไรไม่รู้
.
.
.
หลังจากที่เปิดเทอมไปได้หลายวันแล้ว......ผมไม่เคยได้รับการติดต่อจากทีมาเลย....
ส่วนผมหนะหรอ......ผมโทรหาทีบ้าง.....โทรไม่บ่อย.......เนื่องจากค่าโทรศัพท์แพงมาก
นาทีละ 5 บาท.....ผมเลยไปหยอดตู้โทร.......ครั้งละ 5 บาท 10 บาท.......
.
.
แต่ก็คุยไม่เคยจบ........สายตัดก่อนทุกครั้ง........และก็ไม่เคยมีการโทรกลับจากที
เลยซักครั้งเดียว
กลายเป็นหน้าที่ไปแล้วที่ผมจะต้องโทรหาที......ทุกๆ ตอนเย็น........
“ที.....ยุ่งอยู่เปล่า”
“นิดหน่อย”
“ทำไรอยู่”
“เออหน่า”
“อยู่ห้องหรอ”
“เออ....”
“........................”
เหมือนทีไม่อยากคุยด้วย.....นิ่งได้พักใหญ่
“อยากเจออะ”
“ไม่เอา”
“คิดถึงอะ”
“.......”
ตู๊ดดดดดด.......สัญญาณตัด......เงินหมด.......
.
.
.
ผมเดินเศร้าไปกลับไปที่ห้อง.........ไปนั่งอ่านหนังสือทบทวนที่เรียนมา
แรกๆ ก็พอมีสมาธิอยู่บ้าง......อ่านไปอ่านมาคิดถึงทีเริ่มไม่มีสมาธิ.......
น้ำตาซึม......ไปนอนดีกว่า.................Z Z z z z z
.
..
.
สองอาทิตย์กว่าแล้ว.....ที่ผมไม่ได้เห็นหน้าทีเลย.......ผมอยากไปหาอยากเจอ
คิดแล้วผมก็เดินไปที่ห้องของที......ผมยืนที่หน้าห้องได้ยินเสียงไอ้เสี่ยว ที
และก็ไอ้อ้วนคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน.........
.
.
ก๊อกๆๆๆๆๆๆ
ผมเปิดประตูเข้าไป........
หลังจากที่ทุกคนหันมามองผม.......ทุกคนเงียบไปทันที......เหมือนผมเป็น
ตัวหยุดเวลา.......ความสนุกสนานที่ผมได้ยินก่อนเข้าห้องหายไปทันที......
ผมพูดกับที.......ทีก็ถามคำตอบคำ.......ไม่ได้สนใจอะไรผมเลย........
พอไปคุยกับไอ้เสี่ยว........ถามคำตอบคำเหมือนกัน..........ในห้องมีแต่ความเงียบ
ผมควรทำอะไรบางอย่าง.........ใช่แล้ว.......คนในห้องเค้าไม่ต้องการให้เรา
อยู่ที่นี่.......เราควรออกไป.......ขณะที่ผมกำลังจะลุกจากเตียงของที
“ที......สงสัยมึงต้องซื้อแอลกอฮอล์มาเป็นปี๊บแล้วหละ เอาไว้ฆ่าเชื้อ” ไอ้อ้วนพูด
แล้วมันก็หัวเราแบบสะใจดังๆ ......ทีไม่ตอบอะไร......เสียงหัวเราะของไอ้อ้วนมันช่าง
ทำให้ผมเจ็บใจนัก.......เหมือนไอ้อ้วนเป็นผู้ชนะเลย......
ปัง......เสียงผมปิดประตู
“ทีหลังล๊อกห้องเลยดีกว่า มันจะได้ไม่ต้องมาเข้าห้องกูอีก” เสียงไอ้อ้วนพูด
นี่มันจะล๊อกห้องเลยหรอ......มันจะไม่ได้เราเข้าไปที่ห้องของทีอีกเลยหรอ
เราจะทำยังไงดี......ทีช่วยพูดกับไอ้อ้วนทีสิ.......ช่วยเราด้วย.....พูดเร็วๆ สิ.....
“เออ ดีเหมือนกัน” เสียงทีตอบไอ้อ้วน
ที......ทำไมทีทำกับเราแบบนี้......ทีเห็นค่าเราบ้างไม๊............ทำไมเราต้องเป็นไอ้บ้า
แบบนี้ด้วย.........ทามมมายยยยยย
ผมเดินกลับไปห้องอย่างหมดอะไรตายอยาก...............เบื่อจังเลย.........ทำไมชีวิตผมถึงได้
เป็นแบบนี้ได้นะ.......
ทำไมต้องมาตามง้อคนแบบนี้ด้วย..............หน้าตาก็ไม่ใช่ว่าจะดีอะไร........นิสัยเสีย...
แล้งน้ำใจ.......ใจร้ายยยยย........
ตอนนั้นก็คิดได้แต่ว่าเลิกเถอะ..........ตัดใจเถอะ.......อย่าไปสนเค้าเลย........คิดได้แล้ว
แต่ว่าตอนนี้.......โทรหาทีดีกว่า.......ผมเดินไปหยอดตู้โทรศัพท์หาที........เหมือนเดิมครับ
ทีถามคำตอบคำ.......ไม่ได้สนใจอะไรผมเลย........และสายก็ตัดไปในที่สุด........
ชีวิตผมทุกวันคือตอนเช้าตื่นไปเรียน.......ตกเย็นโทรหาที........ให้มันช้ำใจเล่นๆ........
แล้วกลับมานอนร้องไห้คนเดียวที่ห้อง........
“ที......นายรู้ไม๊ว่าเราเสียใจมากขนาดไหน.........นายรู้ไม๊ว่าเรารักนายแค่ไหน......
นายรักเราบ้างไม๊........เราอยากให้นายรักเราเหมือนที่เรารักนาย........” ผมคร่ำครวญแบบ
เดิมทุกวัน......และก็ร้องไห้ทุกวัน......คืนนี้ก็เช่นกัน
วันนี้ผมเติมเงินเข้ามือถือ เลยใช้มือถือโทรหาที
ตู๊ดดดดด.......ตู๊ดดดดด.......
“ฮัลโหล.....ตอนนี้ทีไม่ได้อยู่ที่ห้องครับ ทีไปอาบน้ำ” เสียงไอ้อ้วนตอบ
“..........” ผมวางสายทันทีครับ
ทำไมไอ้อ้วนมันรับสายหละ.......มันน่าจะเห็นชื่อนะ....ว่าคนโทรคือโบ๊ท....
คือคนที่มันเกลียดที่สุด.......หรือว่า.......ทีไม่ได้ save ชื่อของเราในเครื่อง!!
ขนาด save ชื่อของเราในเครื่อง......ทียังไม่ทำเลย...............
ผมทิ้งเวลาซักพักแล้วโทรหาทีใหม่อีกครั้ง......แต่ครั้งนี้หยอดเหรียญโทรครับ
“ที.......ไปไหนมา เมื่อกี๊โทรหาไม่รับ” ผมถาม
“อาบน้ำ”
“เมื่อกี๊ไอ้อ้วนมันรับสาย......ทำไมมันไม่รู้ว่าเราโทรหละ”
“ทำไมหละ” ทีถามแบบรำคาญ
“ก็เปล่า……ทีไม่ได้ save ชื่อเราไว้หรอ”
“เออ”
“ทำไมไม่ save อะ”
“จะ save ทำไม ไม่ได้มีธุระต้องโทรหา”
“โห.....” ผมพูดเบาๆ
“เออๆ เดี๋ยวไว้จะ save ละกันนะ”
“ฮืม...แล้วนี่....” ตู๊ดดดๆๆๆๆ เงินหมดครับ
========================================
หมดตอนด้วยละกันครับ........เดี๋ยวมาต่ออีกนะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
