ขอบคุณทุกคนนะคะ
ที่ชอบ
และก็ขอโทษนะคะที่หายหัวไป พอกลับมาก็มาน้อยนิด
___________________________________
12.1(20 per.)
แดดอ่อนๆที่ทอแสงรอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องเข้ามา ทำให้ผมทีรู้สึกแยงตา เริ่มรับรู้ว่า... กูต้องตื่นสักที
ผม เบิกเปลือกตาขึ้นมองทัศนียภาพ กระพริบสองสามทีไล่ความพร่ามัว มือซ้ายก็ปัดป่ายหานาฬิกาปลุกที่อยู่ที่โต๊ะข้างเตียง แต่...นาฬิกาปลุกกูหายไปไหนวะ
สังเกตดูดีๆ มันไม่ใช่ห้องผมนี่หว่า แล้วมันห้องใครวะ แต่ช่างแม่งเหอะ ผมยังเพลียอยู่เลย แถมพรุ่งนี้ก็วันอาทิตย์ด้วย...ไม่มีเรียน
เมื่อ คิดได้ดังนั้น ไอ้เซลล์สมองส่วนขี้เกียจมันก็พาผมจมลึกลงสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันได้ถึงดรีมเวิลด์(มิใช่สวนสนุกนะเฮ้ย) ช่วงเอวที่ถูกรัดแน่นจนผมหายใจแทบไม่ออกก็ทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
“ตื่น แล้วหรอ”เสียงงัวเงียสุดเซ็กซี่กระซิบแผ่วที่ข้างหู “ถ้าเมื่อคืนบลูไม่หลับไปก่อนนะ...”แล้วไอ้คนที่กอดจากด้านหลังก็หอมฟอดเข้า ที่แก้มผม
ผม สะบัดตัวหันขวับตามสัญชาตญาณรีเฟล็กต่อเนื่อง แต่ก็แทบกรีดร้อง เมื่อไอ้ความเจ็บแปล๊บจากเบื้องล่างมันแล่นผ่านกระดูกสันหลังแล้วตรงเข้าสู่ หัวใจ... ปวดใจนัก แต่ปวดตูดมากกว่าTT
ผม มองหน้าไอ้คนที่ยิ้มกริ่มอิ่มความสุข(สุขสันต์นักใช่ไหมมึง) ใบหน้างี่เง่ายียวนกวนเบื้องพระบาท ผมไม่มีวันลืมหรอกครับ และไม่ต้องถามว่าเมื่อคืนเกิดอะไรเหมือนอินางเอกละครหลังข่าวให้เสียเวลา ผมก็สามารถสรุปเหตุการณ์ด้วยสมองอันชาญฉลาดของผมได้ว่า...ไม่ใช่ฝัน
“ปล่อยกู!”ผมเน้นเสียง ผลักอกคนตรงหน้า
ไอ้เฮีย(เสียงโคตรสูง)ปั้นมีสีหน้างงงวย ผมยันตัวขึ้นนั่งอย่างลำบาก... อ๊ากกก เจ็บสลัด!!
“ไอ้เหี้ย!!”ผม ตะคอกใส่มัน... เจ็บครับ เจ็บใจ ทำไมกูต้องตกเป็นเมียวะ แหม นี่ถ้าเมื่อคืนนี้มีสติสักนิด ผมคงจะพลิกแพลงท่าทางสถานการณ์ขึ้นมาเป็นผัวได้แน่(คุณเขียด:ยัง ยังไม่ยอมรับความจริงอีก) “ออกไปจากห้องกู แม่ง!!! ออกไป”ผมออกปากไล่เสียงเครือ... เจ็บใจ เจ็บกาย เจ็บไปหมด โอ๊ยยย น้ำตาจะไหล
“ฮึ”คนตรงหน้าผม ยันกายขึ้น แสยะยิ้ม “ตื่นมาก็ออกปากไล่ผัวอย่างหมูอย่างหมาเชียวนะ”มือเรียวสวยช้อนปลายคางผม แต่ก็ถูกสะบัดออก
“สำหรับมึง เป็นหมูเป็นหมามันยังดีไป ไอ้เหี้ย!”คน ตรงหน้าบีบกรามผมแน่น ก่อนจะบดริมฝีปากสีโอรสแนบแน่น จนผมรู้ถึงกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งในโพรงปาก เมื่อผมเลือกที่จะกัดริมฝีปากสวยนั่น แทนที่จะตอบสนอง “งั้นมึงก็จำใส่สมองกลวงๆของมึงไว้ ว่ายังไงเหี้ยที่อยู่ตรงหน้ามึง ก็คือผัว”อย่าตอกย้ำว่ากูเป็นเมีย กูเจ็บใจ
ริมฝีปากสีโอรสอาบเลือดที่ถูกถอนไปแล้ว โน้มลงบดเบียดอีกครั้ง ผม พยายามกัดแผลเดิมที่สร้างได้ในคราแรก แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เมื่อคนตรงหน้า บีบกรามผมไว้แน่น จนตอนนี้ความเจ็บมันได้ส่งผ่านมา จนหยาดน้ำใสมันเริ่มเอ่อ
ผม จิกหัวทุบหลังทุบอกคนตรงหน้า แต่ก็ดูเหมือนมันจะไม่มีทีท่าหยุด ปากสวยโชกเลือดถูกถอนนออกโดยเจ้าตัว ลิ้นสีสดเกี่ยวกระหวัดเลือดที่แดงฉานฉาบบังสีโอรส
“ทีเมื่อคืนล่ะแหกปากครางลั่น กอดกูกลม ฮึ... แต่พยศๆแบบนี้ก็ดี เร้าใจกูนัก!”ไอ้เหี้ยตรงหน้าโถมตัวเข้าหาผม
ผมนอนราบอยู่บนเตียง โดยที่มือทั้งสองข้างยังโดนยึดแน่นแนบพื้นเตียง คนตรงหน้าดูดขบซอกคอผม ทั้งที่พยายามดิ้น พยายามหนีสุดแรง แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่ามันไม่มีผลเลยล่ะ
“โอ้ยยยย”ผมร้องลั่นเมื่อ อีกคนกัดคอผมเข้าให้ “เจ็บนะไอ้สัตว์”
“อ๋อ เจ็บหรอ”สีหน้ากวนส้งตินมากอ่ะครับ “กูก็เจ็บไม่แพ้มึงหรอก”ผมมองนัยน์ตาที่ทอแววกร้าวแต่แฝงความว่างเปล่าอย่าง ใจหาย... เจ็บ เจ็บอะไร ใช่ที่ใจหรือเปล่า เราเจ็บเหมือนกันรึเปล่า
บางทีถ้าผมกับเฮียไม่ได้อยู่ในสถานะของเหยื่อ(ไอ้เฮีย)กับผู้กระทำ(ผม) และก็ถ้าคนตรงหน้าผมรักผมสักนิด ผมก็เชื่อว่า ตัวผมเองคงกล้าเปิดใจ แล้วรักไอ้เฮียได้จริงๆ
แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ในเมื่อมันก็มีคนที่มันรักอยู่แล้ว... ซึ่ง’ไม่ใช่ผม’
เฮียปั้นยันตัวลุกขึ้น จัดแจงใส่เสื้อผ้าที่ถูกเหวี่ยงกระจัดกระจายอยู่ข้างเตียง ผมลุกขึ้นนั่ง มองแผ่นหลังของคนตรงหน้าเนิ่นนาน
“มองทำไม เสียดายรึไง”ผมหลุดจากภวังค์ “เอาไว้คืนไหนกูว่างๆ กูจะมาสนองให้มึงละกัน”น้ำเสียงเย้ยหยันที่ส่งมา ทำให้ผมห้ามตัวเองไม่ได้ ที่จะ....หยิบโคมไฟปาใส่หัวแม่งเลย!!
โครม!!!
โคมไฟที่ผมปาร่วงลงกระทบพื้น
“มึง...”ไอ้เฮียที่หลบโคมไฟไม่พ้นหันมามอง
ใบหน้าหล่อที่ตอนนี้เหนือคิ้วเข้มมีเลือดสีแดงสดไหลลงมาทำให้ผมสำนึกได้ว่า...
น้อยไป!!
กูน่าจะปาให้แม่นกว่านี้ เห็นหน้าแล้วแม่งโมโห....เดี๋ยวพ่อปั๊ดวิ่งไปซ้ำ
“ฤทธิ์มากนักใช่ไหม!!”ไอ้เฮียตะคอก
ซ่า!!!!!
ลานคนเขียนหมดค่ะ(รุ่นเก่าระบบไขลาน)
TT^TT
เพิ่งถึงบ้านอีกแย้ว
พรุ่งนี้ตื่นแล้วจะรีบมาต่อนะคะ ฮือออออออออออ
เค้าขอโทษ
ปล.ไม่ม่าแน่ะ
เดี๋ยวอิบลูมันจะกลับมาพร้อมบทล้างแค้นสุดหวั่นใจ(ว่าจะเสียตัวอีกรอบ)
หัวข้อ: Crafty Guy :เมียข้าใครอย่าเตะ - ขายของง่ะ- 5.8.15 (อ่าน 762963 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก