มาต่อครึ่งหลังแล้วจ้า
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
ตอนนี้เหมือนปัญหาจะจบสิ้นแล้วล่ะค่ะ(มั้งนะ)
ไม่ม่าแล้วจ้า
ผมหันมองไอ้เฮีย มันก็ส่งสายตาปริบๆให้ผม ก่อนจะพยักพเยิดเป็นเชิงว่า’มึงไปดูเอาเอง’ ผมค่อยๆเร้นกายออกมาจากห้องของไอ้ผัวไร้ประโยชน์ที่ช่วยอะไรผมไม่ได้เลย...แหม เดี๋ยวนี้กูก็เต็มปากเต็มคำ
ผมพยายามเดินสอดส่องสอดแนมสอดส่ายสายตาหาไอ้ปิน แต่จนแล้วจนรอด เดินวนแม่งจนทั่วชั้นแล้วก็ยังไม่เจอเป้าหมาย ตอนนี้ขี้เกียจตามหาแล้วมันว่ะครับ หิวด้วย ไม่ได้กินข้าวมาเกือบสองวัน แถมยังต้องมาเสียพลังงานโดยใช่เหตุอีก ไปหาอะไรกินดีกว่า ผมลงลิฟต์มาจนชั้นล่าง เดินงงเดินหลงไปสักพักผมก็พบศูนย์อาหารเสียที... กูล่ะงงกับทาง
(มันเป็นโรงบาลในอุดมคติของคุณเขียดนะฮ๊า)
ว่าแต่ผมจะกินอะไรดี โรงบาลแม่งหรู มีซิสเล่อร์ด้วยอ่ะ อยากกิน แต่มีเงินติดตัวแค่สองร้อย จะให้กลับขึ้นไปเอาตังค์ แม่งก็ขี้เกียจเดินว่ะ จะให้กินเปเปอร์ลั้นช์ก็ร้อนหน้า เคเอฟซีก็เบื่อไก่ แมคกูก็แดกได้แต่เฟรนฟราน... โอวแม่ง! กูเครียด
ในขณะที่ผมกำลังยืนมึนเนื่องด้วยสาเหตุความเครียดแด๊กสมอง สายตาผมก็พลันหันไปเห็นบุคคลสองคนที่กำลังนั่งคุยกันอย่างหน้าชื่นตาบาน...กูเจอเหยื่อล่ะ
ผมยกยิ้มกระหยิ่มยิ้มย่องเดินเข้าไปในโซนของดิโอโร่ แต่เดี๋ยวก่อนตัวเธอ นั่นมันหมอเจ้าของไข้ไอ้เฮียนี่หว่า จะเข้าไปก็กระดาก ไอ้จะไม่เข้าเดี๋ยวก็ไม่รู้เรื่อง เข้า ไม่เข้า เข้า ไม่เข้า เข้า ไม่เข้า เข้า ไม่เข้า ตัดสินใจยากจริง....
“เฮ้ย!!”ผมไม่ทักเปล่า ตบหัวเหี้ยปินจนหัวทิ่มไปโขกกับโต๊ะ...และความเสือกก็ชนะความอายไปอย่างง่ายดาย
“สัตว์ แม่ง!!”ไอ้ปินทำท่าจะลุกมาล้างแค้น แต่เมื่อผมบุ้ยหน้าไปที่หมอหนุ่มหน้าใสวัยละอ่อน มันก็ถึงกับเปลี่ยนจากหลังตีนเป็นหน้ามือในทันที “เอ่อ เพื่อนบลูหิวไหมครับ”เรียบร้อยเลยนะไอ้เหี้ย
“อ้าวคุณ”หมอมองหน้าผม ก่อนจะหน้าขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด
“เอ่อ หมอ... หวัดดีครับ”ผมนั่งลงข้างๆหมออย่างหน้าด้าน... อย่าเขินดิหมอ เดี๋ยวกูเขินตาม
“หวัดดีครับ”แล้วหมอก็ซดกาแฟในถ้วยรวดเดียวหมดอย่างไม่กลัวปากพอง “ผมขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ”
“อ้าวพี่ฌ็องค์ ไหนบอกจะอยู่กินข้าวกับปินก่อนไงอ่ะ”ไอ้ปินประท้วงหน้าเสีย
“นั่นสิครับ ไปทานข้าวด้วยกันเถอะนะครับ”ผมจับข้อมือคนข้างๆไว้ ก่อนส่งยิ้มหวาน “ไอ้ปินเลี้ยง”ไอ้ปินกัดฟันทำท่าจะด่า แต่พอผมชี้ไปที่คนข้างๆผม มันก็ถึงกับเงียบกริบ... เสร็จกูล่ะสัตว์ปิน
“ก็ได้ครับ”แล้วคนพูดก็หน้าขึ้นสีก่ำ
เวลาหมออายแล้วโคตรน่ารักเลยอ่ะ เห็นแล้วมันกระชุ่มกระชวยหัวจวยจีๆเลอ... ต่างจากไอ้เหี้ย เฮ้ย ไอ้เฮีย เห็นแล้วบั่นทอนสมอง หน้าแม่งโคตรพ่อโคตรแม่หนา
หลังจากที่ตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยเรื่องร้านที่จะกิน เอาเป็นว่าผมสมหวัง โอว ซิสเลอร์ แต่เอาตามหลักความจริง ผมชอบซานตาเฟ่มากกว่าซิสเลอร์นะ ร้านมันสวยดี แต่รสชาติอาหาร ผมว่าซิสเลอร์ดีกว่า จะว่าไงดีวะ ผมมันลิ้นจระเข้ว่ะครับ กินง่ายอยู่ง่ายตายยาก ขอแค่คนไม่แน่นแล้วร้านบรรยากาศดี ผมก็พอใจแล้ว... ประเด็นหลักคือร้านไม่มีคน ได้เร็วไง กูเลยชอบ
ผมกับไอ้ปินเข้ามานั่งในซิสเลอร์ ส่วนพี่หมอฌ็องค์(กูรู้จักชื่อแล้ว)ไปเข้าห้องน้ำ ไอ้ปินมองหน้าผม ส่วนผมเองก็ทำเป็นไม่สนใจ นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สะใจในอารมณ์
“มึงจะนอกใจพี่กูหรอวะ”ผมหันมายิ้มให้ไอ้ปินที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด... มึงห่วงพี่ รึว่ามึงหวงใครกันแน่ไอ้ปิน
ตราบใดที่มึงยังไม่ยอมสารภาพบาป...มึงก็เตรียมดิ้นเล้าเป็นหมาโดนน้ำร้อนลวกได้เลย หึๆๆ
“นอกใจอะไร พี่มึงความจำเสื่อมไปแล้ว... อิสระภาพ”ผมยักไหล่
“มึงชอบพี่ฌ็องค์หรอวะ”มันกัดฟันแน่นหลุบตามองต่ำ
“พี่หมอฌ็องค์ก็น่ารักดี ถ้ากูจะชอบ ก็ไม่เห็นแปลก”ผมนั่งมองเมนูไปพลางๆ แหม ผมล่ะอยากกินซี่โครงหมูบาร์บีคิว แต่แพงอ่ะ เอ๊ะ กูไม่ได้จ่ายนี่หว่า “ซี่โครงหมูบาร์บีคิว แล้วก็มันอบครับ”ผมยิ้มให้พนักงานที่ยืนรอจนหน้าหงิกขาแข็ง
“พี่ฌ็องค์เขาดีเกินไป...ถ้ามึงจะแค่เล่นๆนะบลู”แหมมึง จะคบใครสักคนกูก็ต้องเลือกคนดีสิครับ ถ้าจะเอาคนเลว กูไปหาแถวกรมราชทัณฑ์นานแล้ว ห๊ะ อะไรนะ มีคนบอกให้ไปหาที่สภา อุ๊ย!! เห็นคุกรำไร
“แล้วใครบอกมึง ว่ากูแค่เล่นๆ”ผมเหยียดยิ้มเล็กๆ ก่อนจะเลือกดูเครื่องดื่ม “เป็ปซี่รีฟีลครับ... แล้วมึงชอบพี่เขารึไง ถึงได้มาคาดคั้นกูเนี่ย”ผมพูดไปเรื่อย ก่อนจะส่งเมนูคืนโดยไม่หันไปมองไอ้ปินแม้ปลายหางตา
“ไม่รู้ดิ มึงคิดว่าไงล่ะ”แล้วมันก็ตีหน้ากวนส้งติงใส่ผม
“ก็เรื่องของมึง... กูชอบพี่หมอฌ็องค์ แล้วกูก็จะจีบ”ไม่ต้องส่องกระจกผมก็รู้ดีว่าหน้าผมกวนส้นตีนขนาดไหน “หวังว่ามึงคงไม่ตัดเพื่อนกับกูด้วยเรื่องแค่นี้นะฮ๊าฟเพื่อนปิน”ผมทำตาบ๊องแบ๊วใส่มัน ก่อนจะลุกไปตักสลัดบาร์
หยุดเรื่องไอ้ปินเอาไว้ แล้วมาสนใจเรื่องอาหารตรงหน้าก่อนดีกว่า ผมจะมาเล่าเรื่องความเลวของผมที่มีต่อซิซซ์เลอร์ให้ทุกคนได้รับรู้โดยทั่วกัน มันก็ไม่เชิงเป็นความเลวอะไรหรอกครับ มันออกจะเป็นความงก+ความคุ้มมากกว่า คือผมชอบเข้าไปสั่งสเต็กแล้วไม่กิน กินสลัดบาร์ให้เต็มที่ พอจะจ่ายตังค์ บอกให้พนักงานเอาสเต็กที่ผมสั่งไปห่อกลับบ้าน ใครจะเอาไปทำตามก็ได้นะครับ ผมไม่มีลิขสิทธิ์(เพราะก็ลอกไอ้ห่าเอมมาอีกที)
ผมตักแคร็กเกอร์กับแครอทใส่จาน แล้วก็ตักซุปเห็ดใส่ถ้วย ก่อนจะยกมาที่โต๊ะ ตอนนี้พี่หมอฌ็องค์มาแล้ว และกำลังสั่งอาหารอยู่ ผมทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ยิ้มให้พี่เขา เขาก็ยิ้มตอบทั้งที่หน้าขึ้นสีก่ำ... ผมก็อายนะ แต่ความอยากแกล้งไอ้ปินมันมีมากกว่า
“พี่หมอฌ็องค์ ลองกินแคร็กเกอร์พร้อมกับซุปสิครับ อร่อยนะ”ผมไม่ว่าเปล่า เอาแคร็กเกอร์จุ่มซุปในถ้วย แล้วจ่อไปที่ปากเล็กสวย
“ขอบคุณครับ”พี่หมอฌองค์ละเลียดกินอย่างเรียบร้อย ต่างจากไอ้ปินที่แดกกระซวกแครอทในจานที่ผมตักมาอย่าบ้าคลั่ง “เรียกพี่ฌองค์ก็พอครับ”แล้วพี่เขาก็ฉีกยิ้ม
“เอ่อ พี่ฌ็องค์ครับ อย่าบอกเรื่องนั้นกับใครนะครับ”ผมยิ้มหวานทั้งที่ในใจนี่แทบกรีดร้องด้วยความอาย... กูติดเชื้อความหน้าด้านมาจากไอ้เฮียแหงมแซะ
“ครับๆ”พี่เขาพยักหน้าแบบอายๆ
แล้วผมก็นั่งกินนั่งคุยไปเรื่อย คือผมค่อนข้างเป็นคนคุยเก่งน่ะครับ ส่วนไอ้ปินเวลากินมันก็ค่อนข้างเงียบ และตอนนี้ก็ยิ่งเงียบขึ้นไปอีก เมื่อผมแทบไม่เปิดโอกาสให้มันได้พูดเลย
ที่ผมนั่งม่อพี่ฌองค์อยู่เนี่ย ผมแค่อยากแกล้งไอ้ปินแค่นั้นแหละครับ พี่เขาก็น่ารักดี อาจจะจัดว่าน่ารักมากเลยก็ได้ แต่อย่างผมจะรักใครได้อีกวะ ผมกรุ๊ปบีครับ เจ้าชู้ไปเรื่อย แต่ถ้ารักใครแล้วจะรักเดียวใจเดียว ฮิ้วววว ... แอบกระดากหน่อยๆครับ
แล้วส่วนเรื่องพี่ฌ็องค์จะเผลอใจมาชอบผมไหม? ผมว่าเป็นเรื่องยากว่ะ หลังจากที่เห็นฉากอุบาทว์ลูกกะตาไปแล้วน่ะนะ
เคร้ง!!
ผมหันมองคนที่ปล่อยซ้อมลงบนจานอย่างแรง
“โทษที หลุดมือ”ไอ้ปินว่าหน้านิ่ง
“เราสองคนเรียนออกแบบภายในใช่ไหม บ้านพี่เพิ่งสร้างเสร็จ พี่จะแต่งบ้านยังไงดีอ่ะ”พี่ฌ็องค์ถาม ผมเปิดโอกาสให้ไอ้ปินตอบก่อนครับ... เดี๋ยวกูค่อยตัดมุขมึงทีหลังก็ได้
“ให้ช่วยแต่งผมคงไม่ค่อยถนัด แต่ถ้าให้ช่วยอยู่ด้วยผมว่า...ผมถนัดกว่า”สำแดงความซีเอี่ยวมาแล้วสิมึง... ไอ้เสี่ยว ไอ้ลาว โอ้ยยย กูจะอ้วก
“งั้นผมขอเป็นคนที่คอยดูแลพี่ฌ็องค์อยู่ห่างๆดีกว่าครับ ดูสิ ดูแลคนอื่นจนแทบไม่มีเวลาดูแลตัวเองเลย”แล้วผมก็เอาทิชชูเช็ดปากให้คนตรงหน้า ทั้งที่ปากก็ไม่ได้เลอะอะไรเลย... เอาสิไอ้ปิน กูกับมึงใครจะเสี่ยวกว่ากัน
“เราสองคนนี่ตลกดีเนอะ”ตลกอะไรล่ะพี่ ผมกับมันจีบพี่อยู่นะเฮ้ย
“แล้วพี่ฌ็องค์มีแฟนยังครับ”ไอ้ปินยิงตรงๆ พี่เขาก็ส่ายหัวตอบ
“แล้วพี่อายุเท่าไหร่แล้วครับ”ผมถามบ้าง คนตรงหน้าก็ยิ้มกว้างก่อนจะชูนิ้วมือข้างซ้ายขึ้นสามนิ้ว และชูนิ้วมือข้างขวาขึ้นสองนิ้ว
“ห๊า 32!”ผมกับไอ้ปินพูดพร้อมกัน พี่เขาดูเหมือน20มากกว่าอ่ะ... ให้ตายเหอะ พวกกูมารุมจีบผู้สูงวัย
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่น 28ครับ”ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกแทนไอ้ปิน คิดดูสิครับถ้าอายุห่างกันมากๆ พี่เขาจะมาสนใจเด็กอย่างไอ้ปินหรอ
“ห่างกัน10ปี กำลังดีเลยนะครับ”กำลังดีพ่อมึงสิไอ้ปินตอนพี่เขาอยู่ป.4มึงเพิ่งเกิดเองนะไอ้สาสส
Rrrrrrr
บีบีในกระเป๋ากางเกงเริ่มแสดงอิทธิฤทธิ์ ผมหยิบขึ้นดู จึงได้รู้ว่าเป็น...ไอ้เฮีย
“อาฮะ”
/”ตายห่าแล้วรึไง”/ปลายสายกรอกเสียงยียวนกวนประสาทกลับมา
“โทษทีนะครับ เจ้าของเครื่องม่ออยู่ เอ๊ย ไม่อยู่”ผมแกล้งพูดผิด พี่ฌองค์ก็หัวเราะขึ้นทันที ส่วนไอ้ปินหน้างี้หงิกเป็นส้นตีนเลยทีเดียว... สาแก่ใจกูแหละ
/”หรอ งั้นฝากบอกมันด้วยว่าผัวโทรมา รีบกลับมาห้องเร็วๆ อย่าให้พิโรษ”/แล้วมันก็ตัดสายไปเลย... โถ ไอ้ปลวกเป็ด!!
ผมรีบกินซี่โครงหมูในจานให้หมดโดยไว ก่อนจะบอกลาพี่ฌ็องค์ที่ยังคงยิ้มแย้ม และไอ้เหี้ยปินที่ยิ้มแย้มยิ่งกว่า ... ไม่ต้องดีใจจนออกนอกหน้าก็ได้มึง
ผมเดินมาตามทางเดินเรื่อยๆ คิดถึงใบหน้าเนียนที่มีพวงแก้มหนาน่าหยิกผมก็ยกยิ้มกับตัวเอง... ผมชอบพี่ฌองค์ว่ะ
ผมเปิดประตูห้องเข้าไปอย่างเบามือ ใบหน้านิ่งๆที่ประดับด้วยรอยยิ้มกวนส้นตีนก็รอยเข้ามาทดแทนใบหน้าหวานใสของพี่ฌองค์ในบัดดล... เสียอารมณ์
แต่ผมก็รักมันอยู่ดี
กูเครียดกับตัวเอง
----------------
ตอนหน้ามาพบกับตอนพิเศษน้องคิงนะคะ
นางชนะเลิศด้วยคแนน8:0:0
เนื่องจากลืมบอกไปว่าปุ่มโหวตเบอร์2กับ3 มันเสีย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เอาเป็นว่าต่อตอนไหน รอลุ้นปายยย
ขอบคุณทุกกำลังใจอีกครั้งนะคะ
ช่วงนี้อาจจะหายหัวไปดื๊อๆนะคะ เพราะมีงานจิปะถะมากมายก่ายกอง
เลิฟนะ จิบิ
ปล.ช่วยดันน้องบลูกันด้วยนะคะ วินาทีนี้ไม่ต้องการอะไรนอกจากกำลังจายยยย
หัวข้อ: Crafty Guy :เมียข้าใครอย่าเตะ - ขายของง่ะ- 5.8.15 (อ่าน 762809 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก