ต่อ
เฮ้อ!!
ผมถอนหายใจ มองไปที่ดงไผ่
“ถอนหายใจอีกล่ะ เป็นอะไรคะ อีสวย”ผมหันมองอีหมิง ก่อนจะเบือนหน้าหนีด้วยความเคือง
“อีเถื่อนลองทำท่ามันเมื่อกี้ดิ๊”ไอ้ตาลยุ แต่ผมไม่หันไปมอง
สักพักเสียงหัวเราะก็ดังลั่น แม่ง!! ปวดหัว ปวดตัว แถมยังต้องมาปวดใจอีก ถ้าไม่ติดว่ามีควิซนะ ผมไม่มาหรอก
“กร๊ากกกก ไม่ใช่อีสวยทำแล้วไม่เกิดจริงๆว่ะ”ไม่รู้ใครพูด รู้แต่ว่าตามันแฉะ น้ำมูกก็เริ่มซึม สงสัยจะทนพิษไข้จนหมดวันไม่ได้แล้วซะล่ะมั้ง
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะไลน์อ้อนพี่ฌ็องค์ให้มารับหน่อย รู้นะว่าพี่เพิ่งนอนตอนเจ็ดโมง แต่ก็อยากอ้อนอ่ะ ใครจะทำไม
“เป็นไรเซื่องๆ”ไอ้เป็ปเอื้อมมือมาจับแขนผม “อ้าว ไข้แดกนี่หว่า ตัวร้อนอย่างกับไฟ”พอไอ้เป็ปพูดจบ ไอ้พวกเพื่อนผมก็มะรุมมะตุ้มรุมทึ้งผมกันยกใหญ่
“เอาไง มิ้นท์พาไปหาหมอเอาไหม”ผมส่ายหัว
“บอกให้พี่ฌ็องค์มารับแล้ว”ผมบอกเสียงแหบๆ
รอสักพักพี่ฌ็องค์ก็ส่งไลน์มาว่าอีก15นาที ผมนั่งซึม มองหน้าอีหมิงอีกครั้งแล้วก็ถอนหายใจยาว อีหมิงมันก็ไม่รู้ตัว ผมจะโกรธมันก็ไม่ถูก ในเมื่อผมกับปินก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน
พี่ฌ็องค์จอดรถเทียบหน้าคณะ ผมโบกมือลาเพื่อนๆ ขึ้นปบนรถ ยกมือไหว้พี่ฌ็องค์ก่อนจะปรับเบาะให้เอนลง แล้วทิ้งตัวลง
“เป็นไงล่ะ ซนจนได้เรื่อง”พี่ฌ็องค์ว่าแล้วก็เอื้อมมือแตะหน้าผากจับหน้าจับตา
จะมีมือใครอุ่นเท่ามือแด๊ด มือแม่ มือพี่ฌ็องค์อีก...ผมคว้ามือพี่ฌ็องค์แนบแก้ม ก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมาเป็นสาย ผมปวดหัว ปวดมาก ปวดไปหมด ปวดจนไม่รู้ว่าระหว่างหัว กับหัวใจ อะไรมันปวดมากกว่าเดิม
“งอแงแบบนี้ ทีหลังพี่ไม่ออกไปกินเหล้าแล้วนะ”ผมพยักหน้าทั้งน้ำตา
ไม่ไปแล้ว... ถ้าผมไม่ออกไป ผมไม่เมา หมิงไม่เมา เรื่องเมื่อคืนก็ไม่เกิด ผมรู้ดี ถึงเมื่อคืนจะไม่ใช่หมิง แต่หน้าตาอย่างปิน เขาก็คงมีคนอื่นให้เลือกอีกมากมาย
“เจ้าน้ำตาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”ผมสั่นหัว
พี่ฌ็องค์ปลดเบรกมือใส่เกียร์ด้วยมือขวา ก่อนจะละมือที่เหลืออยู่ข้างเดียว(มือซ้ายผมยึดอยู่) มาประคองพวงมาลัยรถ แล้วขับออกไป
พี่ฌ็องค์พาผมไปกินโจ๊ก จากนั้นก็ยัดยาให้ผมกินสองเม็ด ขึ้นมานั่งบนรถอีกที ผมก็หลับเป็นตาย ตื่นมาอีกที ก็ห้าโมงเย็น ก็เห็นพี่ฌ็องค์กำลังเช็ดตัวให้ผมอยู่ พี่ชายผมหันมาฉีกยิ้มก่อนจะจุ๊บหน้าผากผม
“พี่ต้องเข้าเวรแล้ว อยู่คนเดียวได้ไหม หรือจะไปนอนที่โรงบาล”ผมส่ายหัว ยันตัวลุกขึ้นนั่ง พี่ฌ็องค์ก็สวมชุดนอนให้ผม “จะให้เพื่อนมาอยู่ด้วยไหม เดี๋ยวพี่โทรให้”ผมส่ายหัวอีกครั้ง มองไปรอบๆห้อง ห้องผมสินะ
ห้องที่เมื่อคืนปินมานอน รู้สึกเหมือนกลิ่นปินยังอยู่ แต่ก็มีกลิ่นไอ้สมิงด้วย...แม่ง!!
“งั้นนอนไป มีอะไรก็โทรหาพี่”ผมพยักหน้า เอื้อมมือหยิบกรอบรูปไม้ที่หัวเตียงมาดู รูปผมที่ยิ้มแฉ่งผมยาวจรดเอวในชุดสีขาวสะอาดตายืนขนาบข้างกับร่างสูงโปร่งที่กำลังทำหน้าประหลาดๆใส่กล้อง
ผมยิ้มขำ เห็นรูปนี้ทีไรผมก็ยิ้มได้ทุกที พี่ฌ็องค์ลูบหัวผมอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป พี่ฌ็องค์ไม่เคยถามอะไร แต่พี่ฌ็องค์กับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผม ถึงเมียเก่าทั้งหลายแหล่ของพี่ฌ็องค์จะตีหน้าว่าพี่ชายผมเป็นไอ้สารเลว แต่สำหรับผม พี่ฌ็องค์เป็นพี่ชายที่วิเศษที่สุดในโลกเลยนะ
พี่ฌ็องค์บอกว่ากับข้าวคนป่วยอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว อย่าลืมกิน ผมพยักหน้า โบกมือให้พี่ชาย ก่อนจะยกรูปขึ้นมาดูอีกครั้ง ผมฉีกยิ้มทั้งน้ำตา ถึงเมื่อคืนผมจะไม่เจอกับภาพบาดตาบาดใจ แต่ฝันผมก็ไม่มีทางเป็นจริงหรอก เขาชอบผู้หญิง ครั้งนั้นก็เหมือนกัน เพราะเขานึกว่าผมเป็นผู้หญิง หลังจากนั้นเราก็ไม่เจอกันอีก ...ไม่เลยสักครั้ง
ผมจรดริมฝีปากลงไปบนรูป ก่อนจะเผลอหลับไปอีกครั้งด้วยพิษไข้(เอ๊ะ หรือพิษรัก)
.
.
.
“คุณ...”เสียงทุ้มๆดังอย่างน่ารำคาญที่ข้างหู “คุณตื่น”น่ารำคาญแท้ไอ้สัตว์ กูจะนอน “คุณครับ ลุกขึ้นมาทานข้าว”แน่ะๆ ไม่ฟัง เดี๋ยวพ่อปั๊ดถีบดิ้น
“ฮึ้ย!!”ผมเหวี่ยงมือปัดๆอย่างรำคาญ
ได้ยินเสียงหัวเราะ มีอะไรน่าหัวเราะนักวะ รำคาญ!! กูจะนอน!!!
“เฌอครับ ตื่นเถอะครับ”กระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู
คิดว่าเสียงเซ็กซี่มากงั้นสิไอ้สลัด รำคาญเว่ย!!
ผมเด้งตัวตัวลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิด มองหาต้นตอแห่งเสียงไปรอบๆห้อง
“เฮ้ย!!”ผมสะดุ้ง เมื่อสบตากับเจ้าของร่างสูงในชุดนักศึกษาถูกระเบียบ “ปะ ปะ ปะ ปะ ปะ ปะ “ปินผมชี้หน้าเขาด้วยมือสั้นๆ
งั้นเมื่อกี้ที่กระซิบ ก็เสียงปินหรอ รู้สึกหน้าร้อนราวกับระเบิด เรียกว่าเฌอ...เฌองั้นหรอ
ตึกๆๆๆๆ
หัวใจจะวาย
แต่ปินจะเข้ามาได้ไงล่ะวะ ฝันแน่เลย นั่นดิ ฝันแน่ๆ ปินจะมารู้จักชื่อผมได้ไง
“ทานข้าวเถอะครับ”เสียงปินเสนาะหูมากมาย(กลับลำไวมากกู) “ทานข้าวกันนะครับเฌอ”เหมือนได้ยินเสียงตู้ม!ในสมอง ทำไมต้องนั่งขอบเตียงแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ด้วย...ใจเรา...
ตึกๆๆๆๆ
มันเต้นแรงมากเลยนะ
“อือ”ผมพยักหน้า...ผมหมกมุ่นเรื่องปินมากจนเก็บเอามาฝันเลยหรอวะเนี่ย
“ลุกไหวไหม”ผมพยักหน้า หลบตาปิน... หัวใจผม มันเต้นตึกตักๆ ดังมาก
ปินจะได้ยินไหม
ผมพลิกตัวลงจากเตียงอย่างไว แต่สงสัยจะไวไป ทำให้การทรงตัวผมเกิดการเสียศูนย์จนล้มลงไปจับกบเอาหน้าซบกับพรมเช็ดเท้า...บัดซบมันเข้าไป!!
“เดี๋ยวผมช่วย”ปินเข้ามาพยุงผมขึ้นไปบนเตียง ปินหูแดง..ปินเขินผมหรอ
ปินเขินผม...แน่สิ ก็ต้องเขินผมอยู่แล้ว ก็นี่มันฝันของผมนี่หว่า
“เขินเราหรอ”รู้สึกใจกล้าหน้าด้านขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าเป็นฝัน
“ก็...”ผมลุ้น แต่ปินเงียบ...เงียบไมวะ กูขัดใจนะโว้ยยยย “เดี๋ยวผมไปยกข้าวต้มมาให้”ปินหูแดงก่ำก่อนจะเดินลิ่วๆออกไปจากห้อง
ผมมองตามแผ่นหลังของปินออกไป เหลือบมองรูปที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง ผมจำได้ว่าผมกอดรูปนี้แล้วหลับไป ผมคว้ารูปมาดูอีกครั้ง ถึงในโลกความเป็นจริงผมจะไม่มีโอกาสได้ใกล้ปินแบบนี้ แต่ในโลกของความฝัน...ปินเป็นของผม ของผมคนเดียว
แอร๊ยยย พูดเองก็เขินเอง
“เฌอครับ...ข้าวต้มมาแล้วครับ”ผมเงยหน้าจากรูป
“รูปเรากับปิน”ผมพลิกรูปหันไปทางปิน...ปินยิ้ม “เรามองรูปนี้ไรเรายิ้มได้ตลอดเลย...คิดถึงวันนั้น”ปินวางข้าวต้มไปบนโต๊ะ ก่อนจะมาพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆผม “ปินรู้ไหม...”ผมหันหน้าสบตาปิน ก่อนจะต้องหลบตาแทบจะทันที
ในฝันแท้ๆ ทำไมผมต้องเขินด้วยวะ
“วันนั้นปินบอกว่าชอบเรา พอปินรู้ว่าเราเป็นผู้ชาย..."ผมยิ้มนิดๆ "ปินทำหน้าได้เหี้ยมากอ่ะ มากจนเราไม่คิดว่าคนหน้าตาดีๆแบบปินจะทำหน้าได้เหี้ยขนาดนั้น กร๊ากกก”ผมหัวเราะลั่นแต่ปินทำหน้าแหยงๆ
“...”ปินเงียบ สงสัยจะช็อคเมื่อเจอความจริงจากปากผม
“เอ่อ เราหิวแล้วล่ะ”ปินพยักหน้า ทำไมหน้าหมองแบบนั้นล่ะ... หรือจะงอน
“นี่ครับ”ปินยื่นถ้วยข้าวต้มมาตรงหน้าผม...นี่งอนผมจริงๆหรอ
ผมอมยิ้มนิดๆ ผมต้องง้อปินใช่ไหม?
“มือเฌอไม่มีแรงเลย ถือช้อนไม่ไหวหรอก”ผมทำหน้าอ้อนๆเสียงกระแดะๆเหมือนเวลาอ้อนพี่ฌ็องค์ “ปินป้อนเฌอหน่อยนะ”ปินหูแดงอีกแล้ว “นะปินนะ... ถ้าปินไปป้อนเฌอ เฌอจะต้องหิวข้าวตายแน่ๆเลย” ปินไม่พูด แต่ตักข้าวต้มมาจ่อปากผม “ร้อนอ่ะ ปินเป่าด้วยสิ”ไม่รู้ร้อนจริงไหม แต่อยากให้ปินเป่า
“ฟู่...”ปินในฝันนี่ก็ว่านอนสอนง่ายจริงๆแฮะ ไม่รู้ว่าปินตัวจริงจะว่านอนสอนง่ายแบบนี้เปล่า
“ต้องบอกว่าอ้ามด้วยสิเวลาป้อนข้าวน่ะ...”ผมบอกเมื่อปินเอาช้อนมาจ่อที่ปากผมอีกครั้ง “สงสัยเฌอคงต้องหิวตายแล้วแหละ”ผมบ่นเบาๆทำหน้าเศร้าๆ
“อะ อ้าม”ปินพูด ผมยิ้มแก้มเกือบแตกแน่ะ แต่ก็ยอมกินแต่โดยดี ไม่อยากมีเงื่อนไขมาก กลัวปินรำคาญ
ถามว่าอายไหม ถึงเป็นปินในฝัน ผมก็อายว่ะ... แต่ผมก็อยากเห็นปินทำแบบนี้ เอาวะ อายเป็นอาย!!!
“อ้าม”ผมไม่รู้หรอกผมกินข้าวแล้วกี่คำ เพราะข้าวมันอร่อยเหลือเกินจนลืมนับ “หมดแล้วครับ เก่งมาก”ปินยิ้ม ผมก็ยิ้มตาม “ต่อไปก็ทานยา”ผมไม่ชอบยาเลย...มันขม “แบมือครับ”ผมแบมือ ปินก็วางยาลงบนมือผมสามเม็ด
“ยามันจะต้องหวานแน่ๆเลย”ผมบ่นๆกับตัวเอง แต่ปินทำหน้างง “ก็มาจากมือปิน ต่อให้ขมยังไง เดี๋ยวก็หวาน”เดี๋ยวก่อนนะ กูพูดอาร๊ายยยยย!!!!
ตู้มมม!!
หน้าระเบิด
“อึก!!”ผมรีบกลืนยาซดน้ำตามอย่ารวดเร็ว “เรานอนแล้วนะ”รีบทิ้งตัวคลุมโปงแทบจะทันที
แต่มันใช่เวลาอายปะวะ อีกไม่นานผมก็ต้องตื่น พอตื่น ปินก็ต้องหายไป
“ปิน...”ผมลื่นผ้าห่มออกจากหน้า “ถ้าเราตื่นปินก็จะหายไปใช่ไหม”ปินมองผมงงๆ
“ก็ตื่นอยู่นี่ครับ”
“เอ่อ หมายถึงเราหลับ ปินก็จะไปใช่ไหม”
“ครับ”
“งั้นเราไม่หลับแล้ว”ปินหูแดง “ปินจะได้ไม่หายไป”
“ตะ แต่ถ้าไม่หลับก็ไม่หายนะครับ”อะไรกันปิน เราอ่อยขนาดนี้แล้วนะ
“เราไม่หลับหรอก...ต้อง...”ผมเปิดหน้าผากขึ้น “ต้องจุ๊บเหม่งเราก่อน เราถึงจะหลับ”ผมนี่ก็แอบแรดเหมือนกันนะ สงสัยจะออสโมซิสมาจากอีสมิง
ปินค่อยๆเลื่อนหน้าลงมา ปินหูแดงอีกแล้ว แต่ใจผมมัน
ตึกๆๆๆๆๆ
จุ๊บ!
รู้สึกเหมือนได้ยินระฆังวิวาห์ดังมาจากโบถน์ที่ไหนสักที่ รู้สึกเหมือนกับจะบิน
จุ๊บ
ปินเลื่อนลงมาจูบเปลือกตา
จุ๊บ
แก้ม
จุ๊บ
ก่อนจะจบลงที่...ปาก
ตู้มมมมมม
เหมือนเห็นสวนอีเดนรำไรๆ
“แถม”ปินยิ้ม
แถมแค่นี้ไม่ใจเลย แน่จริงแถมทั้งตัวทั้งใจให้เราเลยเซ่!!!
“ปินนอนเป็นเพื่อนเราหน่อยได้ไหม”ปินขมวดคิ้ว ก่อนจะทำหน้ายิ้มๆ...เราไม่ได้แรดนะ ปินอย่าเข้าใจผิด “คือ เราติดหมอนข้าง แล้วพี่ฌ็องค์ก็เอาหมอนข้างเราไปไหมก็ไม่รู้ เรานอนไม่หลับเลย”ไม่รู้อีกนานแค่ไหนจะได้ฝันถึงปินอีก...ต้องเอาให้คุ้ม
“แต่ผมยังไม่ได้อาบน้ำ”
“ไม่เป็นไร เราไม่ถือ”ปินขมวดคิ้ว...ปินต้องหาว่ากูแรดชัวร์
“ถ้าอึดอัดก็บอกนะครับ”ไม่รู้ผมทำหน้าแบบไหน แต่ปินยอมลงมานอนข้างๆผม ก่อนจะรวบตัวผมไปกอด ตอนแรกๆผมนอนตัวแข็งทื่อ แต่พอปินลูบหลังนานๆผมก็ชักง่วง
ดีจังเลย ถึงใจแทบระเบิดออกมา แต่ก็...สุขที่สุด
ตื่นเช้ามา ปินก็หายไปแล้ว แอบเศร้านะ แต่ความสุขมันก็ยังเจืออยู่ทุกอณูขุมขน ไม่เป็นไรหรอกครับ ถึงจะไม่ไม่สมหวัง แต่ผมก็ยอมเดียวดายในยามกลางวันและรอคอยฝันในยามค่ำคืน(รู้กันหมดว่ากูติดทวิภพ)
ผมเดินออกจากห้องทำแซนวิชกิน นั่งดูทีวีได้สักพัก พี่ฌ็องค์ก็กลับมา ผมยิ้มให้พี่ฌ็องค์ ก่อนจะเดินไปชงโกโก้ให้
“แล้วนี่เพื่อนเรากลับไปแล้วหรอ”พี่ฌ็องค์ถามเมื่อผมยกโกโก้กับแซนวิชไข่ดาวมาให้
“เพื่อน?”ใครวะ
“อือ... เห็นบอกว่าชื่อปิน”
ตู้มมมม
แทบล้มทั้งยืน
ตึกๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ใช่ฝันสินะ...แอบยิ้มกับตัวเอง
แต่เดี๋ยวก่อนะ....
เมื่อคืนกูแรดชิบหายเลยนี่หว่า!!!
“อ้ากกกกกก”ผมกรีดร้องระบายความอัดอั้น
“ผีเข้าหรอเฌอ”หน้าเหมือนเป็นห่วง แต่เสียงเหมือนขำผมซะมากกว่า
ม่ายนะปิน!!!!
เราไม่ได้แรดน๊า!!!!
----
ไม่ทันแล้วจ้าน้องเฌอของป้า
น้องเฌอถือว่าเป็นเคะใสนะคะ(ถึงน้องจะซ่อนเปรี้ยวบ้างก็เถอะ)
อ้่านแล้วช่วยดันกันด้วยนะ ทำตาใสปิ้ง
ขอบคุณทุกกำลังใจเลยนะคะ
ตอบคอมเม้น
kikikiki
๐น่าจะไม่ถึงค่ะ...พยายามไม่ให้ค้าง มาต่อล่ะงิ
พลอยสวย
๐มาแอบหัวเราะอะไรแน่ะ
lizzii
๐ชีวิตแสนเศร้า
black-egoistic
๐มาลงแล้วค่ะ
จริงๆจะลงเมื่อวาน แต่ดันออกไปทำงานห้องเพื่อน กลับมาก็ดึกแล้ว เลยไม่ได้ลงต่อ
น้องเฌอเริ่มแรดไปอีกคนแล้ว
(แต่ก็ยังจัดว่าใสอยู่...มั้ง)
aow13
๐มาแล้วจ้า
ดีใจที่ชอบค่ะ
เขิน
มาแล้วค่ะ
แมวเหมียว
๐เราอยากฉีกแนวน่ะเหมียว(บางทีก็ฉีกไป)
@Lucifer_Prince@
๐พี่กลับมาแล้วจ้า
แอบหลงรักน้องเฌอ เพราะน้องเฌอน่ารัก(เหมือนพี่)
mild-dy
๐มาแล้วจ้า
เอาความใสมาเสิร์ฟ
purin
๐มาแล้วจ้า ไม่อยากปล่อยให้ค้างนานอ่ะ แต่ไม่รู้พรุ่งนี้จะมีภารกิจอะไรบ้าง เอาเป็นว่า ว่างเมื่อไหร่ อัพเลย
Bejae
๐แอบรักปินอยู่ในใจ ฮื่อ ฮือ...เดี๋ยวรอพาร์ทปินไม่รุ้ว่าจะผิดคลาดหรือตามคลาดกัน
ketddy
๐กลัวเจ้ไม่มีสมาธิเรียน เลยรีบมาต่อ
น้องเรียบร้อยนะคะเจ้ จะกล้าลบหรอ
ขอบคุณคร่า
kongxinya
๐ได้จริงอะไรจริงค่ะเจ้ นิยายหนูแหวกมิอ่ะ
มาแล้วค่ะเจ้ซินสุดจ๋วย
(ยอกันเอง
)
nnaon
๐เดี๋ยวรอปิน อาจพลิกกว่านี้
wikawee
๐ฮาเถอะค่ะ อยากเห็นคนอ่านยิ้ม(ทั้งน้ำตา)
มาล่ะจ๊ะ
zojikarn
๐ปินมันออสโมซิสความดัดจริตมาจากอิบลูจ๊ะ
เขิน มาเม้นให้จีจีล่วย
rotedump
๐ยินดีจ้าดนัก
Lily teddy
๐มันคือเรื่องจริงลิลี่
มันอิงมาจากตอนที่ปินโทรมาร้องไห้กับบลูว่าถูกข่มขืนแง่ะ(ตอน7มั้ง...ผ่านมาแล้วชาติกว่า)
ปินคิดไงต้องรอติดตามชมกันค่ะ
ขอบคุณลิลี่สุดสวยเหมือนกันค่ะ(ยอกันเอง)
omuya
๐ขอบคุณขน๊าดจ้า
เรื่องอื่นไม่อยากดองเลยจริงๆนะคะ
อยากปฏิเสธว่าเขียดไม่น่ารักอยู่นะ แต่ม่าม๊าบอกให้ยอมรับขอบจริงอ่ะค่ะ
คิดถึงเรื่องเรียนแล้วแทบทรุดค่ะ
รักเช่นกันงิ
หัวข้อ: Crafty Guy :เมียข้าใครอย่าเตะ - ขายของง่ะ- 5.8.15 (อ่าน 762214 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก