บทที่ 14.1
[Filter’s part]
ผมเดินเลียบริมทางเท้ามาจนถึงหน้าร้านสีขาวไสตล์วินเทจ ร่างเล็กๆเนื้อตัวเปื้อนดินยกมือขึ้นป้ายเสื้อเอี๊ยมตัวเองเพื่อเอาดินที่ติดมือออก ไม่ทันจะออกดีก็ยกขึ้นมาเช็ดหน้าจนเปื้อนไปหมด ผมเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดคราบสกปรกออกจากใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตา
“เปื้อนหมดแล้วนะครับ” ผมบอก
“มะม๊า~ ป๊า~ ม๊ะมาแล้วล่ะ^O^”
เสียงใสๆตะโกน ร่างสูงโปร่งในชุดลำลองแปลกตาหันหลังมามองผมก่อนจะส่งยิ้มหวานกระแทกหน้าผม โอ้ววว โลกนี้ช่างสดใสกระไรขนาดนี้ แบบว่ารู้สึก เซ็กซี่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อ๊า -..- ~
“ดีครับพี่พายุ^^” ผมตะเบะที่หางคิ้ว
“เรียกสามีสิม๊า-o-”
“ฮ่าๆ อย่างไปแกล้งพี่เขาสิปัง ดีครับน้องฟิล^^”
มือใหญ่ขยับดันแว่นเล็กน้อย ผมมองสภาพหน้าร้านที่มีดินกระจุยกระจายเต็มไปหมด มีซากกระถางที่แต่ปะปนกับต้นไม้ที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น
“ทำอะไรอยู่หรอครับ” ผมถาม
“อ่อ จะจัดต้นไม้หน้าร้านใหม่น่ะ จัดตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่เสร็จซะที”
ต้นไม้ใบเริ่มเหี่ยวแล้วนะครับเนี่ย วันนี้คงทำฟรีดูแล้วต้องได้ซื้อต้นไม้ใหม่-_- ปังก้มลงทำอะไรบางอย่างกับต้นไม้ ร่างเล็กๆยิ้มแช่งวิ่งมาหาผม
“มะม๊า! ชินเหม่โจะได๋ล่ะ><”
มือเล็กแบออกให้ผมดูหนอนตัวเขียวดูนุ่มนิ่มน่ารัก....ซะที่ไหน!!
“เฮ้ย!!”
ผมกระโดดหยงถอยไปไกลสามเมตรจากจุดเกิดเหตุ หนอน...หนอน อ๊ากกก>O<!! ผมไม่ชอบมันดึ๋ยๆน่ากลัววว
“มะม๊าไปไหนอ่า ปังเอามาให้ม๊านะน่ารักมั้ย^O^”
“น่ะ..น่ารักจ้า^^;”
ผมตอบแต่หัวผมมันส่ายหน้าคอแทบหลุด เขาเรียกปากไม่ตรงกับใจใช่มั้ย-o-;
“อะ! น้องหนอนบอกอยากให้ม๊าอุ้มล่ะO.O”
“ไม่ดีม้างงง พี่มือหนักเดี๋ยวจับแล้วตาย^^;”
ผมถอยเท้าหนี น้องปังเลิกเดินเข้ามาหาพี่ซะทีเหอะพี่กลัวหนอนมันโดนมาเกาะ(หนอนบ้านไหนโดนได้-o-)
“น้องหนอนบอกอยากไต่บนแขนม๊าแหละ ใช่มั้ยน้องหนอน><”
ผมไม่เห็นว่าหนอนมันจะแหกปากพูดอะไรซักคำ เอาแต่แทะมือน้องปัง ขะ...ขนลุก-o-~
“ไม่ดีหรอกครับ ปล่อยเขาไปกินใบไม้เถอะนะ”
“ปล่อยO.o”
“ครับ ปล่อยเถอะเดี๋ยวเฉามือตายนะ^^;;”
“เอ้า!ม๊าเอาไปปล่อยสิ^O^”
ปังบอกแล้วโยนหนอนใส่ผม
“ว้ากกกกกก!!”
เชี่ยแล้ว! ไม่เอาTOT ผมรีบวิ่งหนีไปแอบหลังพี่พายุ น้องปังก้มลงหยิบหนอนขึ้นมาแล้ววิ่งมาหาผม ผมดึงเสื้อพี่พายุให้หันหน้ารับแทนผม
“ม๊า~ น้องหนอนเจ็บน้า~”
ตัวเล็กวิ่งเข้าหาผม ผมเบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาดึกพี่พายุบังไว้ เข้ามาพ่อน้องตายนะครับตอนนี้พี่ได้จับพ่อน้องเป็นตัวประกันแล้วTOT
“แค่กๆ ฟิ...ฟิล พี่หายใจ..มะ..ไม่ออก”
ผมเงยหน้ามองคอเสื้อด้านหลังพี่พายุ ผมดึงลงมาสุดเลยคอเสื้อด้านหน้ามันเลยรั้งคอพี่เขา ถึงจะพูดแบบนั้นผมก็ไม่ปล่อยหรอกนะ ผ่อนแรงให้ส่วนหนึ่งแล้วกัน หนึ่งจากร้อยอ่ะนะ-o-
“ไม่เล่นนะครับน้องปัง-o-;;” ผมบอก
“ปะ..ปัง! อย่าแกล้งพี่เขาสิ...เอาน้องหนอนไปปล่อยนะ”
พี่พายุพูดติดๆขัดๆ
“งั้นปังเอามันไปกินหญ้าหลังร้านนะ-o-~”
เด็กตัวน้อยเดินกระโดดท่าทางมีความสุขไปหลังร้าน ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ พ้นขีดอันตรายแล้วโล่ง
“น่ะ..น้องฟิลครับ..”
ผมเหลือบตามองพี่พายุที่ยิ้มแห้งๆเหมือนปลาขาดออกซิเจน
“อ่ะ! โทษครับ><”
ผมรีบปล่อยเสื้อพี่พายุ พอดีรักมากเกินไป เอ้ย! รั้งมากเกินไปหน่อยครับ พี่เขารีบหายใจเข้าเฮือกๆเลย
“กลัวหนอนหรอ^^” พี่พายุถาม
“ปะ..ป่าวนะครับ! ผมแค่ไม่ชอบ>O<!”
ไม่ได้กลัวซะหน่อยนะ>///<
“นะ..นักเลงอย่างผมหรอจะกลัวหนอน ฮ่าๆ^O^”
“แล้วนี่ล่ะ กลัวมั้ย^^”
พี่พายุหยิบสัตว์ประหลาดตัวสีน้ำตาลๆ ยาวๆ คล้ายๆไส้เดือนแต่ใหญ่กว่า และมัน…..
…ดิ้นได้-o-!!...
“ว้ากกกกกก!! ไส้ดิ้นหรอ>O<!!”
กูโกยก่อนล่ะ ผมวิ่งไปแอบหลังต้นไม้ ส่วนพี่พายุหัวเราะร่ากับเสียงวี๊ดไม่ห่วงหล่อของผม ถ้าผมกรี๊ดคุณคงจะมีความสุขมากใช่มั้ยT^T
“ฮ่าๆ”
“อย่าขำนะครับ-3-”
“กลัวหรอ^^”
“ป่าวครับ ผมแค่ไม่ชอบ-o-~”
รู้สึกขนลุกไอ้ตัวนั้นจัง มันตัวยาวๆดูลื่นๆ แถมดิ้นได้ บรื๋อ~ ยิ่งกว่าหนอนอีกนะ>O<!!
ตุ๊บ!
เฮ้ย! รู้สึกเหมือนมีอะไรตกใส่เสื้อ ผมเอี้ยวตัวไปด้านหลังจับคอเสื้อสะบัดๆ เฮ้ยทำไมมันคันๆวะ หมามุ่ยหรอ ผมเงยมองบนต้นไม้ ไม่มี! แล้วอะไร ผมไล่จับไปตามเสื้อด้านหลัง มันมีอะไรนูนๆเป็นก้อนๆในเสื้อแต่ดึงไม่ออก
“ฟิลระวังนะต้นนั้นมันมีบุ้ง!”
พี่พายุทำหน้าเหมือนพึ่งนึกได้
“กุ้ง-o-?”
หา! กุ้งอยุ่บนต้นไม้-o-
“บุ้งหลบออกมาเร็ว!”
“บุ้ง-o-….บุ้งหรอOoO!!”
ผมถอดเสื้อปาลงพื้น ก็ว่าทำไมมันคันๆ ไอ้หนอนเวร!! ผมถอยหลังหนีต้นไม้ไปชนกระถางต้นไม้ล้ม ตะขาบตัวใหญ่วิ่งอย่างรวดเร็วมากัดเท้าผมด้วยความเครียดแค้นแล้ววิ่งหนีไป ไอ้สาดดดด มีที่ไหนที่กูอยู่ได้มั้งเนี่ย ทำไรกูกันจังเลยนะพวกมึงTOT
“อื้อ..”
ผมกัดปากซี้ดกระโดดขาเดียวออกจากพื้นที่อันตราย โดนที่เท้าเจ็บชิบ
“ฟิลเป็นไงบ้าง!”
พี่พายุวิ่งเข้ามาประคองผม พี่ครับเห็นผมสูงอย่างนี้ผมก็หนักด้วยนะครับ คิดดูว่าคนที่วิ่งเข้ามารับก็ไม่ได้ทรงตัว คนยืนขาเดียวอย่างผมก็ไม่ได้ทรงตัวมันจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขารับผมไป
..ครับ! รับผมไปนอนแอ้งแม้งบนตัวพี่เขาสิครับ-_-..
ตุ้บ!
ผมล้มตามแรงดึงจากด้านหลัง แต่หลังผมไม่โดนพื้นมีเบาะรับไว้พอดี เอาล่ะครับเราจะไปสัมภาษณ์ความรู้สึกของคนเป็นเบากันนะครับ
“พี่เจ็บหรือป่าวครับ-o-”
“..โอ้ย...หัวกระแทกเลย”
พี่พายุกระดกหัวขึ้น ผมพลิกตัวขึ้นนั่งข้างๆก่อนก้มลงประคองหัวพี่เขา ดวงตาสีเข้มจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม แขนผมหยุดกึกมันไม่ยอมทำงาน ผม..ผมจะถามเขาดีมั้ย เรื่องไอ้ผู้ชายโรคจิตนั่น หรือว่าเขาจะเป็นพี่พายุหรือป่าว? ผมจ้องใบหน้าหล่อมองรายละเอียดบนใบหน้า คิ้วเข้มๆสีดำเหนือดวงตาเล็กรี จมูกโด่งเป็นสัน ปากเรียวยาวสีแดงอมชมพู โครงหน้าเรียวออกจะเหมือนคนจีน ผมก้มหน้าลงไปใกล้เพื่อมองปากวางมีรอยกัดอะไรบ้างหรือป่าว
“..เอ่อ..ฟิล..”
พี่ก้มหัวมองเข้าไปในปากพี่เขา มองไม่เห็นรอยมีป่าววะ
พลั่ก!
แรงกดที่หัวดันผมให้ลงไปสัมผัสริมฝีปากอ่อนนุ่มของคนตรงหน้า ผมสปิงตัวถอนริมฝีปากออกมาอย่างตกใจ หน้าพี่พายุก็ดูตกใจเหมือนกันที่จู่ๆก็ถูกผมจูบ เฮ้ย! ผมไม่ได้ตั้งใจผีผลัก>///<
“คิกๆ ^O^”
ผมตวัดหางตามองผีตัวน้อยที่ยืนหัวเราะ ชัดเลย-.-
“ม๊าจุ๊บป๊าด้วยอ่า เขินนน>///<”
ผมกับพี่พายุต่างยกมือปิดใบหน้าไว้ครึ่งหน้า ตอนนี้ไม่กล้ามองหน้าพี่เขาแล้วครับ มองใกล้ขนาดนั้น
“นิสัยไม่ดีเลยนะปัง ทำแบบนี้น่ะ”พี่พายุดุ
“อ่า~ ก็ปังเห็นม๊าก้มอยู่นานไม่จุ๊บป๊าซะทีปังก็เลย...”
“ทำแบบนี้เดี๋ยวพี่เขาก็ไม่มาเล่นด้วยนะครับ”
“ง่า...ปังขอโทษ”
“พี่ขอโทษแทนปังด้วยนะครับ”
พี่พายุบอกพลางก้มหัวลงสำนึกผิด แต่ไม่มองหน้าผมนะ-o-
“เอ่อ ผมก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ^^;” ผมบอก
“จะ 4 โมงแล้ว ถ้าไม่รังเกรียจอยู่ทานข้าวเย็นกันนะ” พี่พายุบอก
“ก็ได้ครับ”
“แต่ขอพี่จัดหน้าร้านให้เสร็จก่อนนะ^^”
“เดี๋ยวผมช่วยนะครับ”
“ไปนั่งพักทายาในร้านก่อนดีกว่าเท้าเริ่มบวมแล้วนะ”
ลืมไปเลยแหะ ผมกระดกปลายเท้าที่โดนกัดขึ้น ไม่อยากให้มันโดนรองเท้า มือใหญ่ยื่นมาตรงหน้าผม ผมเงยหน้ามองใบหน้าเปื้อนยิ้ม ใบหน้าสีแดงอ่อนๆดูอ่อนโยนเชื้อเชิญให้ผมยื่นมือออกไปหา เขารับมือผมไว้แล้วประคองผมเดินเข้าไปข้างในร้าน
...ไม่ใช่หรอก พี่พายุน่ะ..
พี่เขาอ่อนโยนขนาดนี้ จะทำตัวหยาบคายแบบนั้นได้ยังไง
มืออุ่นคลึงยานวดเท้าผมเบาๆ ผมก้มมองใบหน้าหล่อที่ดูตั้งใจกับการทายาที่เท้าผม นี่ถ้าพี่เขาเป็นผู้หญิงผมคงจีบมาทำแม่ในอนาคตคงลูกแล้วล่ะ หน้าตาดี ทำอาหารก็เก่ง ทำสวนเป็น ในร้านนี่สะอาดเนียบ ข้าวของเป็นระเบียบมากเลย ชาตินี้ผมจะหาอย่างนี้ได้มั้ยนะ
“อย่าจ้องมากสิ”
พี่พายุพูดเบาๆ จ้อง?
“ขอโทษครับ ระ..รู้สึกไม่ดีสินะครับ^^;”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ แค่...”
ผมมองใบหูแดงแป๊ดเหมือนโดนมดกัด พี่เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยผมเลยเห็นแก้มขึ้นสีฝาดๆบนใบหน้า พี่อย่าเขินสิครับเดี๋ยวผมเขินตาม-///-
“ขาต้องบวมอีกแน่เลย เดี๋ยววันนี้พี่ไปส่งบ้านนะ”
“อะ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่สาวผมมารับ^^” ผมรีบบอก
“เดี๋ยวพี่ไปทำอาหารว่างให้ทานนะ”
ผมพยักหน้ากึกๆ อาหารฟรีผมไม่อยากปฏิเสธ
“ป๊า~ ปังอยากกินหนมปังหน้าหมูอ่า ป๊าทำนะๆ><~”
น้องปังดึงกางเกงพี่พายุขอร้องใหญ่ โอ้ย! น่ารักชะมัด อยากให้น้องเขามาอ้อนผมมั่งจัง><
“โอเคครับเดี๋ยวป๊าทำให้กินนะ เป็นเด็กดีนั่งเป็นเพื่อนพี่ฟิลนะครับ^^”
“เอ๋~ ม๊าไม่ไปช่วยป๊าทำอาหารหรอฮะ-o-”
น้องปังหันมามองผม อาหาร...เอิ่ม-.- จำได้ว่าเข้าครัวครั้งสุดท้ายตอนม.ต้น ตอนนั้นเรียนคหกรรม หลังจากที่ผมทำห้องคหกรรมโรงเรียนไหม้ไปรอบนึงเขาก็ห้ามไม่ให้ผมเข้าใกล้บริเวณนั้นระยะ 100 เมตรและให้ผมสามารถผ่านวิชาคหกรรมได้เลยโดยไม่ต้องลงมือปฏิบัติ-_-
“เอ่อ คือ...จะดีหรอ^^;”
ผมเรียกรถดับเพลิงเผื่อไว้ก่อนดีมั้ย ไม่อยากทำร้านเขาไหม้นะเนี่ย
“อนาคตม๊าต้องทำกับข้าวให้ป๊ากินด้วยนะฮับ ไปเร็วๆ หิวแย้ววว><~”
ปังดันผมเข้าไปในครัวหลังร้าน ผมมองห้องสีขาวสะอาด มีรถเข็นถาดขนมปังอยู่ด้วย ห้องนี้กว้างมากห้องทำขนมใช่มั้ยเนี่ย
“เดี๋ยวพี่ทำเองครับ ไม่เป็นไร^^” พี่พายุบอก
“ผมก็อยากลองทำอาหารอยู่เหมือนกันครับ^^”
ห้องนี้คงไม่ไหม้ง่ายๆหรอก พื้นมันปูด้วยกระเบื้องแทบไม่มีอะไรที่เป็นไม้เลยด้วย วางใจผมได้><!
“ทำเร็วๆนะป๊า ม๊า ปังหิว คิกๆ^O^”
มือน้อยๆดันผมเข้าไปเบียดกับพี่พายุ กะ...ใกล้ไป เจ้าตัวเล็กเดินเริงร่าออกจากห้องไปทิ้งให้ผมอยู่กับพี่พายุแค่สองคน บรรยากาศเงียบลงทันควัน ผมชักเริ่มรู้สึกร้อนๆล่ะ-///-
“งั้น...ฟิลหั่นแครอทให้พี่ทีนะ”
ผมพยักหน้า พี่พายุเดินไปเปิดตู้เย็นส่งแครอทมาให้ผม ผมรับมาแล้วไปประจำที่ๆหน้าเขียง ไม่มีที่ปลอกหรอ มีดก็มีดวะ-_-
พรึ่บ
ผ้ากันเปื้อนสีขาวถูกสวมลงบนตัวผม มือใหญ่ดึงสายเชือกที่เอวอ้อมไปผูกข้างหลังผม กะ...ใกล้ไปแล้วครับพี่ ใกล้จนผมร้อนๆ ตัวพี่เขาก็ร้อนผมอยู่ใกล้เลยร้อนตามเลย-///-
“ทำครัวต้องใส่ผ้ากันเปื้อนด้วยนะครับ”
เสียงทุ้มพูดเบาๆ ผมก้มหน้ารับ
“ขะ..ขอบคุณครับ^^”
“ระวังบาดมือนะ”
พี่พายุบอกก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นอีก ผมต้องปลอกแครอทสินะ อ่า ผมวางมีเล็งปาดเอาแต่เปลือกออก
ฉับ!
ตุ้บ!
แครอทแยกร่างเป็นสองท่อนซะแล้ว กะจะปลอกแต่เปลือกซะหน่อย-o-
“เอ่อ...-o-”
พี่พายุทำหน้าประมาณว่า มึงทำอะไรของมึงวะ เขาเดินเข้ามาดึงมีดออกจากมือผมพร้อมดึงแครอทออกด้วย
“ฟิลทำขนมปังดีกว่านะ^^”
“อ่า ครับ-o-”
พี่เขาเดินไปหยิบถุงขนมปังมาวางใกล้ๆผม มือใหญ่หยิบขนมปังวางลงบนเขียงก่อนจะหยิบแม่พิมพ์รูปดอกไม้มากดบนขนมปัง ขนมปังก็เลยออกมาเป็นรูปดอกไม้
“ทำแบบนี้นะ”
“อ่อครับO.O”
ผมหยิบขนมปังมาวางบนเขียงบ้าง หันไปหยิบแม่พิมพ์รูปดาวอันใหญ่มาวาง ต้องกดลงไปสินะ
แกร๊บ!
..-o-..
มะ..แม่พิมพ์ ผมมองแม่พิมพ์โลหะที่แยกร่างออกเป็นสองส่วน คือ...-o-
“..พี่พายุ..-o-”
พี่พายุยืนมองแม่พิมพ์ตัวเองพังต่อหน้าต่อตา คือ...เค้าไม่ได้ตั้งใจนะ บะ..บ้างทีมันคงจะถึงเวลาบอกลาร้านนี้แล้วก็ได้-o-…
“น้องฟิลครับ...”
“คะ..ครับ-o-”
“ไปนั่งเป็นเพื่อนปังเถอะครับ^^”
“ครับ ขอโทษนะครับT^T”
“เสร็จแล้วหรอมะม๊า><~”
เสียงน้องปังร้องทัก ผมเดินคอตกนั่งลงบนโซฟา ไม่อยากทำลายความฝันเด็กนะ แต่พ่อน้องเพิ่งไล่พี่ออกมาจากห้องครัวต่างหากT^T
“ยังหรอกครับ พี่(โดนไล่)ออกมาก่อน-.-”
“ม๊าเป็นอะไรงะ ป๊าดุมาหรอ>O<!”
“ป่าวจ้า แต่อย่าให้พี่เข้าครัวเลย-o-”เดี๋ยวน้องจะไร้บ้านนะครับ
“ม๊าทำอาหารไม่เป็นหรอO.o”
“อืมๆ” ผมพยักหน้า
“ปังต้มมาม่าได้แล้วนะ^^”
“เก่งจังเลยนะครับ เพิ่งอนุบาล2เองนี่”
“ปังทำไข่ตุ๋นได้แล้วด้วย^O^”
“เก่งจังเลยครับ”
“ป๊าบอกถ้าปังขึ้นประถมจะสอนปังทอดไข่ด้วย^O^”
น่ะ...นี่ผมแพ้เด็กหรอเนี่ย-o-; อย่าว่าแต่ทอดไข่เลย ต๊อกไข่ยังติดเปลือกลงชามอยู่เลยT^T ชีวิต ทำไมผมมันไม่ได้เรื่องแบบนี้นะ ขอกรรแสงหน่อยเหอะ
“ม๊า... ม๊านี่”
“อะไรหรอครับ”
“ดูท่าจะไม่ได้เรื่องเลยนะฮับ-o-”
ฉึก!
พะ...พูดแบบนี้ เอามีดมาแทงกูเหอะT^T
“แต่ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวปังเลี้ยงม๊าเอง^O^”
“ปังงงT^T”
ลูกรัก ผมคว้าเจ้าตัวเล็กเข้ามากอดเป็นเด็กดีจริงๆเลยนะ อ๊ากกก จะเอากลับบ้าน><~
“ทำไมม๊าถึงกลัวหนอนล่ะO.o”
“ไม่ได้กลัว แค่ไม่ชอบ-_-”
“ทำไมไม่ชอบอ่ะO.o”
ทำไมน่ะหรอ... เพราะไอ้เชี่ยเฟียสไง!! แม่ง!! ตอนประถมไปสวนสัตว์แล้วเจ้าหน้าที่เขาตั้งกล่องใส่หนอนอาหารนกไว้ข้างนอก ไอ้เชี่ยเฟียสแม่งก็เลยจับราดใส่ตัวผม ผมงี้กรี๊ดลั่นเลย หนอนยั๊วเยี๊ยะอยู่ในเสื้อ มันไต่อยู่ในกางเกงผมด้วย ผมช็อกเข้าโรงบาลเลย ม.ต้นวันนั้นวันสอบเก็บคะแนนในห้องผมกะจะเปิดหนังสือลอกใต้โต๊ะ ผมก็คลำๆหาหนังสือใต้โต๊ะมันก็ไปโดนอะไรนิ่มๆดึ๋ยๆ พอจับออกมา แม่งหนอนนนน!! ช็อกเข้าโรงบาลรอบสอง ไอ้เพื่อนเชี่ย -_-;;
“พี่โดนเพื่อนแกล้งน่ะ”
“แกล้งยังไงอ่า”
“พี่ไม่อยากนึกถึงมันT^T” อย่าเค้นเลยเดี๋ยวพี่เครียด
“โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวน้า~”
เจ้าตัวเล็กกอดคอปลอบใจผม ไม่ได้กลัวซะหน่อยTOT
กริ่งๆ~
กระดิ่งหน้าประตูดังขึ้นพร้อมปับบานประตูสีขาวที่ถูกเปิดเข้ามา ผมมองร่างโปร่งบางในชุดเดรสสีหวานพลิ้วไหว เรือนผมสีน้ำตาลเหลือบทองดัดลอนยาวถึงกลางหลังรับกับใบหน้าสวยทีแต่งแต้มสีสันเบาบางในวันหยุด ผมส่งยิ้มให้สาวสวยที่เดินเข้ามาก่อนจะลุกขึ้นเดินไปต้อนรับ
“มาเร็วจังเลย ผมยังไม่ได้กินข้าวเลย><” ผมบอก
“อะไรกันบ้านตัวเองมีไม่กิน แอบมากินบ้านคนอื่นเนี่ยนะ” เสียงหวานเอ่ยเชิงดุ
“เจ้าของบ้านเขาชวนแล้ว พี่มาเร็วเกินไปแล้วกลับไปก่อนเลย”
“ฉันแวะมาดูไงว่าผู้หญิงที่ไหนทำให้น้องฉันหลงหัวปักหัวปำกลับบ้านเย็นทุกวัน”
พี่เฟย์บอกหน้าเคร่ง เฮ้ย จริงจังหรอเนี่ย
“ป๊าไม่ได้เป็นผู้หญิงนะฮะO.o”
ร่างเล็กๆเดินเข้ามาบอก ดวงตากลมโตมองพี่สาวผมนิ่ง
“..นี่..”
“อ่อ ชื่อน้องขนมปังครับ เรียกปังก็ได้ ปังนี่พี่เฟย์พี่สาวพี่เองนะ^^”
ผมแนะนำทั้งสองฝ่ายให้รู้จักกัน พี่เฟย์ย่อตัวลงระดับเดียวกับเจ้าตัวเล็ก ดวงตาสวยเบิกมองใบหน้าน่ารักอ่อนวัยของเด็กน้อย มือสีขาวซีดยื่นออกไปวางทาบบนใบหน้าตุ๊กตา ริมฝีปากบางสั่นระริกเผยออกเหมือนจะเอื้อนเอ่ยวาจา แต่เสียงเข้มกลับดึงความสนใจไปเสียก่อน
“เสร็จแล้วนะ!....คุณ”
ผมหันไปมองร่างสูงใหญ่ที่เดินออกมาจากประตูหลังร้าน ดวงตาสีเข้มเบิกกว้างราวกับเจอบางอย่างที่น่าตกใจ จานสีขาวในมือสั่นเทาร่วงลงแตกกระจายบน ผมมองใบหน้าสวยสลับกับใบหน้าหล่อ นะ...นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาสองคนถึงมองหน้ากันอย่างกับเจอผีแบบนี้
หรือว่า....
++คนเขียน++
พักยาวไปหน่อยขอบคุณที่รอนะคะ>< มีเรื่องฟินๆที่ค่ายมาเล่าให้ฟังด้วย55
คืองี้ค่ะ ค่ายนี้เขาแบ่งเป็นบ้านๆ แล้วก็จะมีพี่บ้านประจำแต่ละบ้าน
ตอนนั้นออกมาจากห้องเขียนอักษรญี่ปุ่นค่ะ แล้วเจอบ้านข้างเคียง
มีพี่บ้านๆนั้นเป็นผู้ชายนะ สองคน ยืนคุยกันเหมือนทะเลาะกันอยู่
พี่สูงๆคงจนปัญญาจะเถียงพี่ตัวเล็ก เขาก็เลยพุ่งเข้ามาจับพี่ตัวเล็กอัดกำแพง(ฝั่งแถวเรา!)
แล้วไซ้คอ!! อ๊า>///< ด้วยสัญชาตญาณเราก็เลยคว้ามือถือจะถ่าย
แต่มือถืออยู่ที่พี่บ้าน....อดเบยค่ะT^T กะจะเอามาให้ดู
เดี๋ยวนี้พวกผู้ชายชอบเซอร์วิสวายให้สาวๆนะคะ จริงงง>///<
หัวข้อ: Pet’ Chain พันธะนาการหัวใจนายจอมโหด (จบแล้วย้ายได้เลยค่ะ) (อ่าน 294510 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก