สนามรัก..นักบอล
Part 33 ภายในห้องประชุมเล็ก เรนควบคุมการจัดสถานที่เตรียมไว้สำหรับเซ็นสัญญานักเตะเรียบร้อยแล้ว
เก้าโมงสี่สิบห้าเหลือสิบห้านาทีคณะของประธานทวี กุนซือวิทยา โค้ชอรุณ โค้ชโจ้ โค้ชดนัยทยอยเดินเข้ามา
ภายในห้องมีนักเตะรุ่นพี่ มาร่วมแสดงความยินดีกับรุ่นน้องสายเลือดใหม่ ที่เข้ามาร่วมทีมอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง
“พี่โย่..พี่ยุทธกับพี่ปุ้มยังไม่มาเลย” ลูกดิ่งเริ่มกระสับกระส่ายหลังดูเวลาเหลือสิบกว่านาทีต้องเซ็นสัญญา
โชคดีประธานทวีกับคณะสต๊าฟโค้ชวุ่นอยู่กับการทักทายนักเตะ จึงไม่มีใครสนใจหรืออาจจะมี
แต่ไม่มีใครเอ่ยถึงสองรุ่นพี่ที่ยังไม่เห็นแม้แต่เงา
“โทรตามสิครับ” โยโย่แนะนำคนรัก
“ครับ” ลูกดิ่งรับคำ ก่อนเลี่ยงออกมาโทรหายุทธ เสียงรอสายดังจนตัดไปถึงสองรอบไม่มีคนรับ
ลูกดิ่งไม่ละความพยายามโทรเป็นรอบที่สอง รอจนเกือบสายตัดอีกครั้ง
ถึงได้ยินปลายสายกดรับด้วยน้ำเสียงงัวเงียเหมือนเพิ่งตื่น
[โหล..ฮ้าววว!!] ตามด้วยเสียงหาวปิดท้ายต่างหาก
“พี่ยุทธ..ยังไม่ลงมาเหรอพี่ ประธานกับสต๊าฟโค้ชมาแล้วนะ รีบลากคอพี่ปุ้มลงมาที่ห้องประชุมเล็กด่วนเลย”
[อาร่ายของมึง..ไอ้ดิ่ง] ยุทธยังจับต้นชนปลายไม่ถูก เมาขี้หูขี้ตารู้สึกนอนไม่เพียงพอ
“ไม่อะไรยังไงแล้ว..ลืมเปล่าพี่..วันนี้ต้องเซ็นสัญญา”
ลูกดิ่งบอกด้วยท่าทางหงุดหงิด ยุทธหูผึ่งตาสว่างทันควัน
[เห้ย! ฉิบหายแล้ว..กี่โมงแล้ววะ]
“เหลือสิบนาที” ลูกดิ่งตอบแทบไม่ต้องคิด
[กูจะรีบไปให้เร็ว มึงขอพี่โย่ถ่วงเวลาให้หน่อย]
ยุทธนึกอะไรไม่ออก คงต้องพึ่งบารมีสุดหล่อแข้งทองเค้าแล้ว
“ผมจะลองดู..พี่รีบลงมาด่วนจี๋เลยนะ” ลูกดิ่งพลอยตื่นเต้นตามด้วย แอบนึกเคืองทั้งยุทธ
ทั้งปุ้มที่ละเลยเรื่องสำคัญแบบนี้ ปกติสองหนุ่มไม่เคยขาดความรับผิดชอบมาก่อน ถือเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้
ที่ลูกดิ่งเพิ่งเห็นรุ่นพี่สองหนุ่มเป็นแบบนี้
[เออ..กูจะทำเวลา] จากนั้นยุทธก็ตัดสาย คาดว่าคงฉุกละหุกน่าดู ลูกดิ่งเร่งฝีเท้ากลับเข้ามาสะกิดแขนโยโย่
ขอคุยส่วนตัวหลังคนรักตัวโตอยู่ในกลุ่มพี่เนตร พี่เพชร พี่นภดล พี่เกรียง มีต้อยืนยิ้มหน้าบานรวมอยู่ด้วย
“มีอะไรลูกดิ่ง สะกิดเพื่อนพี่ใหญ่” เพชรเห็นอาการรุ่นน้องหน้าใส มองได้ไม่เบื่อ..
กำลังสะกิดแขนศูนย์หน้ารูปหล่อพานอดแซวจนได้
“หึ! ขอตัวว่ะ” โยโย่ทำเสียงขึ้นจมูก แอบขมึงตาใส่เพชร เขาเกรงคนรักจะอาย
ซึ่งไม่น่ากังวลด้วยซ้ำ อารมณ์คนรักไม่ทันนึกเรื่องนี้ มัวแต่จดจ่อเรื่องของรุ่นพี่จอมกวนจนลืมการกระทำตัวเองเฉยเลย
“ดุฉิบ!” เพชรได้แต่สบถ ท่ามกลางรอยยิ้มขำของผู้ร่วมสนทนาต่างพากันมองตามหลังโยโย่และลูกดิ่ง
ซึ่งกำลังเดินห่างออกจากจุดที่พวกเขาจับกลุ่มกันอยู่
“มีอะไรครับ สีหน้าไม่สู้ดี” โยโย่ถาม สายตาคมดูอ่อนโยนแสดงความเป็นห่วงไม่ปิดบัง
“พี่ยุทธกับพี่ปุ้ม ไม่รู้อีท่าไหนยังไม่ตื่น ผมเพิ่งโทรปลุกตอนนี้คงต้องพึ่งพี่ช่วยดึงเวลา
ไม่ให้เซ็นสัญญาตามกำหนดเดิม พี่โย่ช่วยหน่อยนะครับ” ลูกดิ่งอ้อนคนรักครั้งแรก
น้ำเสียงและแววตาทำเอาโยโย่ถอนหายใจพร้อมกับยกยิ้มมุมปากด้วยความเอ็นดู
“ถ้างั้นดิ่งจัดการตามยุทธกับปุ้มมาให้เร็วที่สุด พี่จะเข้าไปคุยกับพ่อถ่วงเวลาไปพลางๆ ตกลงตามนี้”
ลูกดิ่งพยักหน้ารับ พร้อมส่งสายตาแสดงการขอบคุณ โยโย่เกือบเผลอยกมือลูบหัวแล้ว
จังหวะเห็นเรนมองมาทางนี้ด้วยท่าทางสงสัย เขาเลยชะงักยั้งมือไว้ได้ทัน ไม่ได้เกรงว่าเรนจะคิดยังไง
แต่กังวลจะเห็นพิรุธเข้า แผนถ่วงเวลาอาจล่มไม่เป็นท่า
“แยกกันทำหน้าที่” สุดหล่อหน้าเข้มบอกคนรักหน้าใส ลูกดิ่งยิ้มให้หันหลังเลี่ยงไปโทรเร่งยุทธอีกรอบ
ส่วนโยโย่เมินไม่มองเรน เดินตรงเข้าไปหาประธานทวีกับกลุ่มสต๊าฟโค้ชซึ่งเกาะกลุ่มกันอยู่
เพื่อทำหน้าที่ถ่วงเวลาให้รุ่นน้องสองหนุ่มในภาวะฉุกเฉิน
“พี่ยุทธ..ถึงไหนแล้ว ลากพี่ปุ้มมาด้วยไหม”
[แย่แล้วดิ่ง ไอ้ปุ้มไม่ไหว เอาไงดีวะ..กูยังอยู่บนห้องอยู่เลย]
น้ำเสียงของยุทธฟังไม่สู้ดี ทำให้ลูกดิ่งกังวลตาม
“พี่ปุ้มเป็นอะไร ก่อนหน้าก็พลาดหลายงานแล้วพี่ เมื่อวานตอนมาเอาสตั๊ดที่ห้องไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ”
ลูกดิ่งถามด้วยความเป็นห่วง
[คะ..คือ..มึงอย่าเพิ่งถามกูตอนนี้ สรุปมันป่วยอาการหนักไปไม่ไหว ช่วยกูคิดหน่อยเอาไงดี..ดิ่ง]
ยุทธจนปัญญา มืดแปดด้านคิดอะไรไม่ออก
“เอางี้..พี่รีบลงมาที่ห้องประชุมก่อน พี่ปุ้มอยู่คนเดียวได้ไหม คงต้องให้พี่โย่ช่วยพูดกับประธานทวี
งานนี้ให้พี่โย่ออกโรงแล้วครับ” ลูกดิ่งนึกถึงโยโย่คนแรกที่สามารถช่วยแก้ไขปัญหาตรงหน้า
เขากับยุทธเด็กเกินกว่าจะเข้าไปคุยกับผู้บริหารสโมสร หากไปบอกว่าปุ้มป่วย..ถึงแม้เป็นเรื่องจริงแต่คงดูไม่ดีแน่นอน
เผลออาจติดลบเอาอีก ปุ้มขาดนัดสำคัญมาสองงานแล้ว งานเลี้ยงส่งเพื่อนร่วมรุ่นที่เข้าค่ายโครงการ
กับงานถ่ายสปอร์ตโฆษณาอีก ขืนยังมีเรื่องนี้ชะตาขาดเห็นๆ
เสียงยุทธถามปุ้ม ถึงประเด็นทิ้งให้อยู่ลำพัง ท่าทางน้ำเสียงที่ลูกดิ่งได้ยินดังลอดโทรศัพท์
รู้สึกยุทธห่วงปุ้มเอามากๆ คนฟังสัมผัสได้เช่นกัน
“ไหวไหมปุ้ม กูจะรีบไปรีบกลับ เคลียร์เรื่องมึงด้วย”
“ไปเถอะ..กูอยู่ได้” เสียงแหบเบาหวิว ลูกดิ่งคิดว่าปุ้มคงอาการหนักไม่น้อยทีเดียว ไปทำอีท่าไหนไข้กลับจนได้
“รอกูนะ..จะรีบไปรีบกลับ” ลูกดิ่งนึกขำยุทธ ทำเหมือนมาซื้อของถึงได้รีบไปรีบกลับ
นี่มาเซ็นสัญญานักเตะคงไม่เสร็จเร็วปานนั้น อย่างน้อย ต้องอ่านสัญญาทำความเข้าใจตรงกันสองฝ่าย
แค่นี้ก็กินเวลาพอสมควร คาดว่าชั่วโมงนึงมีแน่นอน
[ดิ่ง..ไอ้ดิ่งได้ยินกูเปล่า] เสียงยุทธดึงสติลูกดิ่งกลับจากความคิด
“ครับพี่ยุทธ” รุ่นน้องหน้าใสตอบรับอย่างเร็ว
[กูกำลังลงไป มาถึงหน้าลิฟต์แล้ว แค่นี้ก่อน..เจอกันข้างล่าง]
“ครับพี่” ลูกดิ่งโล่งอกที่ยุทธลงมาสักที เหลือกรณีของปุ้มเอาไงดีทีนี้ นักเตะป่วยมาเซ็นสัญญาไม่ได้ต้องขอเลื่อน
แต่ใครจะเป็นคนแจ้งประธานถ้าไม่ใช่พี่โย่ คิดได้ดังนี้ร่างสูงโปร่งสมส่วน ก้าวขายาวตรงไปยังคนรักตัวโต
ที่เห็นแผ่นหลังกว้างเด่นกว่าใครในห้อง เท้าหยุดห่างไม่ถึงสองก้าวชะงัก เมื่อสบสายตาคมของประธานทวีมองเขาไม่วางตา
“สวัสดีครับ” ลูกดิ่งยกมือกระพุ่มไหว้ หันไปไหว้สต๊าฟโค้ชครบคนที่ยืนตรงนั้นด้วย ไม่เว้นแม้แต่เรน
“อืม..” ประธานทวีพยักหน้ารับ บรรดาโค้ชยิ้มให้อย่างเอ็นดู เรนส่งรอยยิ้มน่ารักตามแบบฉบับ
“ว่าไงครับ” โยโย่หันหน้าถามคนรัก
“ผมขอเวลาพี่สักครู่” ลูกดิ่งยอมเสียมารยาท เอ่ยเบาๆ แต่ทุกคนในที่นั้นต่างได้ยินกันหมด
“พ่อครับผมขอตัวสักครู่ เดี๋ยวกลับมาคุยเรื่องที่ค้างต่อ” โยโย่หันไปบอกประธานทวี
คนเป็นพ่อพยักหน้า ลูกชายรูปหล่อเดินนำลูกดิ่งออกมาจากบริเวณนั้น คนรักหน้าใสก้าวตามรุ่นพี่อย่างรู้หน้าที่
ไม่ลืมค้อมหัวให้บรรดาอาวุโสอีกครั้งก่อนเดินออกมา
“ยังไงครับ” โยโย่ไม่เสียเวลา
“พี่ยุทธลงมาแล้ว เดี๋ยวคงถึง”
“อืม..งั้นก็หมดปัญหา” โยโย่ยิ้มให้ เรื่องที่คนรักกังวลอยู่สบายใจได้
“แต่พี่ปุ้มมาไม่ได้ ป่วยลงมาไม่ไหว” ลูกดิ่งรายงานต่อทันที สีหน้าแววตาโยโย่แสดงความสงสัย
“ยังไม่หายอีกเหรอ” เขาอดถามไม่ได้
ป่วยห้าวันติดดูน่าเป็นห่วงสำหรับนักกีฬาที่อยู่ในวัยนี้ เพิ่งได้รับการคัดเลือกมาด้วย
“ครับ..พี่ช่วยเคลียร์ให้พี่ปุ้มหน่อยได้ไหม”
ลูกดิ่งลงทุนขอร้องอีกครั้ง เป็นหนสองที่เขาขอคนรัก ทั้งที่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขาเลย
“ครับ..พี่จัดการเอง..ยุทธมาพอดี” โยโย่รับปากคนรัก เขารู้สึกชื่นชมในตัวลูกดิ่ง
ซึ่งห่วงใยอาทรเพื่อนร่วมทีม จังหวะสายตาเห็นยุทธเดินเข้ามาในห้องประชุม สีหน้าดูอิดโรยไม่สดชื่นเท่าไหร่
“หวัดดีครับพี่โย่” ยุทธเห็นเขากับลูกดิ่ง เดินลิ่วเข้ามายกมือไหว้เป็นอันดับแรก
“อืมไงเรา..เหลวไหลใหญ่” โยโย่ตำหนิไม่จริงจัง ออกแนวทักทายเสียมากกว่า
“ขอโทษครับพี่ ไว้ผมเล่าให้ฟัง ตอนนี้พี่ช่วยไอ้ปุ้มก่อนได้ไหม มันลงมาไม่ไหว
ผมเกรงประธานกับพวกโค้ชมองมันไม่ดี” ยุทธขอร้องอีกแรง เพราะไม่รู้ว่าลูกดิ่งพูดไปแล้ว
แถมโยโย่ก็รับปากช่วยแล้วด้วย
“อืม..ถ้างั้นไปนั่งกันก่อน เขาเรียกแล้ว..พี่ขอคุยกับพ่อแป๊บ”
“ขอบคุณครับ” ยุทธยกมือไหว้อีกรอบ เขารู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง
เพราะรู้แก่ใจดี..สาเหตุที่ปุ้มไม่สามารถลากสังขารมาได้..เพราะอะไร?
“ไม่เป็นไร” โยโย่บอก ค่อยสบตาลูกดิ่ง ส่งยิ้มให้คนรักไปที ก่อนหันหลังเดินเข้าไปหาคุณทวีอีกรอบ
ยุทธกับลูกดิ่งชวนกันเข้าไปนั่งเก้าอี้ข้างเกรียง พี่เพชร พี่เนตร ต้อ รวมทั้งบรรดานักเตะที่มาต่างนั่งลงกันแล้ว
ทุกคนสนใจมองโยโย่ซึ่งยืนคุยกับประธานสโมสร คุยกันสักพักผู้เป็นพ่อก็ผละไปนั่งกับสต๊าฟโค้ช ที่พร้อมกันอยู่แล้ว
โยโย่เดินกลับมานั่งข้างลูกดิ่ง ก่อนกระซิบบอกคนรักเบาๆ
“เรียบร้อย..ครับ” ลูกดิ่งยิ้มกว้างอย่างโล่งใจ ไม่ลืมหันไปบอกยุทธให้คลายกังวลด้วย
ค่อยวกกลับมาขอบคุณโยโย่อย่างเป็นทางการ
“ขอบคุณนะครับ พี่พลอยวุ่นวายไปด้วย” คนรักหน้าใสใช้น้ำเสียงขอบคุณอย่างจริงใจ
โยโย่ยิ่งมองยิ่งนึกรัก ทั้งที่ไม่ใช่ธุระแต่ลูกดิ่งกลับมีน้ำใจให้เพื่อนร่วมรุ่น ออกอาการกังวลเป็นห่วงมากมาย
“ไม่เป็นไร..ไว้พี่ขอดิ่งคืนบ้าง” รุ่นพี่ยิ้มหล่อติดกรุ้มกริ่ม ลูกดิ่งรู้สึกเขินแปลกๆ
กับสายตาที่พี่มองมา เลี่ยงเบนหันไปมองกลุ่มผู้บริหารแทน แต่ปากก็ตอบรับอ้อมแอ้มให้พอได้ยิน
“ครับ” แค่นี้โยโย่ก็เผยยิ้มกว้าง เกรียงกับพวกเพชรที่ลอบสังเกตท่าทางเทพบุตรแข้งทองผู้รักสันโดษ
มีโลกส่วนตัวสูง รอยยิ้มหายาก แต่ดันมีท่าทางผิดจากเดิม ทุกคนแอบมีคำถามในใจ ยกเว้นเกรียงคนเดียวที่รู้สาเหตุ
แอบบอกตัวเองว่า
“เพื่อนกู..เปลี่ยนไปมาก” แต่เขาก็รู้สึกดีกับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ เพื่อนสุดหล่อดูมีชีวิตชีวากว่าเดิม
รอบกายสดใสมีประกายอบอุ่นรายล้อม ทำให้บรรยกาศรอบตัวโยโย่มีเสน่ห์ให้ความเป็นกันเองมากขึ้น
ไม่อึมครึมเข้าถึงยากเหมือนเช่นเคย...
การเซ็นสัญญาผ่านไปด้วยดี บรรดาสต๊าฟโค้ชมอบหน้าที่ให้โค้ชดนัยเป็นผู้อ่านสัญญา
ชี้แจงทำความเข้าใจให้รุ่นน้องได้ทราบเกี่ยวกับผลประโยชน์และค่าตอบแทน รวมถึงสวัสดิการต่างๆ
โดยน้องแต่ละคนมีสัญญาคนละ 3 ปี ซึ่งแตกต่างจากรุ่นพี่ส่วนใหญ่ ที่มีสัญญาคนละ 5 ปี
เงินเดือนตอบแทนค่าเหนื่อยได้คนละสองหมื่นห้า ต่างจากรุ่นพี่ตัวสำรองที่ได้คนละสามหมื่น
ส่วนตัวจริงไม่เท่ากัน ขึ้นอยู่กับความสามารถ สูงสุดคือพี่โย่ รองลงมาพี่เกรียง พี่เทพ พี่เพชร พี่เนตร ไล่เป็นลำดับ
ตัวเลขหกหลักมีแค่สองสามคน
ที่น้องๆ ได้ค่าเหนื่อยเท่านี้แค่ช่วงเริ่มต้น สำคัญยังเรียนมัธยมกันอยู่ หากติดตัวจริงหรือมีฟอร์มการเล่นดี
ค่าตอบแทนจะเพิ่มขึ้นตามระบบที่ตั้งเอาไว้ให้ หมายถึงต้องขยัน มีวินัย หมั่นฝึกซ้อมพัฒนาทักษะตัวเองเสมอ
หลังเซ็นสัญญาเป็นที่เรียบร้อย ก็ปล่อยให้แยกย้ายตามสะดวก เพราะยังไม่ถึงเวลาซ้อม
ตั้งแต่นี้จะเริ่มซ้อมทุ่มตรงเป็นต้นไปจนถึงสามทุ่ม เป็นประจำทุกวัน..ยกเว้นวันหยุดเสาร์-อาทิตย์
หรือวันที่มีแมทแข่งขันไม่ต้องซ้อม กลับสู่ภาวะโปรแกรมปกติ
ส่วนใครสนใจเพิ่มสมรรถภาพให้ร่างกาย จะใช้เวลาว่างไปว่ายน้ำ เล่นฟิตเนสแล้วแต่สมัครใจไม่มีการบังคับ
ให้รับผิดชอบกันเอง ถือว่าเป็นนักเตะอาชีพกันแล้ว หากมีการทดสอบสมรรถภาพไม่ผ่าน
จะถูกพิจารณายกเลิกสัญญาได้เช่นกัน..กรณีนี้นักเตะคงไม่ต้องการให้เกิดกับตัวเองแน่
เพราะหลุดจากที่นี่..ถือว่าเสียโอกาสอย่างน่าเสียดายสุดๆ
“ตามหมอมาตรวจให้เรียบร้อย หนักมากให้ส่งโรงบาล” ก่อนออกจากห้องประชุม
ประธานทวีเดินเข้ามาบอกโยโย่ทิ้งท้าย มองลูกดิ่งไปด้วย รุ่นน้องหน้าใสไม่กล้าสู้ตาตอบเอาดื้อๆ
“ครับ..ผมจะโทรหาพี่นิต” โยโย่บอก
“อืม..ฝากด้วย” คุณทวีพูดจบทิ้งหางตามองลูกดิ่งอีกครั้ง หนนี้เขาไม่หลบกลับยกมือไหว้ลาอย่างมีมารยาท
ฝ่ายอาวุโสจำต้องยกมือรับไหว้ สำคัญพวกที่เหลือรุ่นเล็กรุ่นใหญ่พลอยยกมือไหว้ตามด้วย
ประธานสโมสรพลอยวางแขนไม่ลง ต้องรับไหว้นักเตะตลอดทาง
“เกิดอะไรขึ้น ปุ้มเป็นอะไร..บลาๆๆ” เริ่มเป็นประเด็น บรรดารุ่นพี่นักเตะ
โดยเฉพาะพี่เลี้ยงเก่าอย่างเนตร พลอยถามไถ่อาการทันที
“มันไม่สบายนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมากหรอกพี่”
ยุทธออกตัว ขืนช้ามีแต่คนขอไปเยี่ยมดูอาการ ซึ่งเขาไม่พร้อมให้ไปเห็นสภาพปุ้มตอนนี้
“ไปเยี่ยมมันเถอะ” หลายเสียงยืนกรานไปดูอาการปุ้ม สีหน้ายุทธลำบากใจสุดๆ
หันไปขอความช่วยเหลือโยโย่ เพราะมองไม่เห็นใครแล้วที่ปรามกองทัพนักเตะพวกนี้ได้ ยกเว้นเทพบุตรแข้งทอง
โยโย่เลิกคิ้วแปลกใจเล็กน้อย กับสายตาขอความช่วยเหลือของยุทธที่เจาะจงส่งให้เขา
เดาได้ไม่ยากไม่พร้อมให้ใครไปเยี่ยมปุ้ม เพราะปัญหาอะไรนั้น สุดหล่อประจำทีมคาดเดาไม่ออก
คงต้องถามความจริงจากยุทธ เวลานี้เขาตัดสินใจทำตามความต้องการเจ้าของห้องไปก่อน
“อย่าเพิ่งดีกว่า รอหมอตรวจเสียก่อนค่อยไปกัน ขืนไปตอนนี้ไม่ต้องพักผ่อนพอดี”
เหตุผลของโยโย่ ไม่มีใครกล้าค้าน ฟังดูสมเหตุสมผล จึงยุติความคิดที่จะบุกห้องยุทธกันไว้แค่นั้น
“เอางั้นก็ได้ ยังไงฝากเยี่ยมปุ้มด้วยยุทธ” เปลี่ยนมาฝากคำพูดแทน
หนุ่มหน้าคมหุ่นล่ำรีบรับคำมั่นเหมาะ รอแต่ละคนทยอยแยกย้ายเหลือแค่โยโย่ ลูกดิ่ง เกรียง ยุทธ
โยโย่โทรหาหมอผานิต รบกวนให้มาดูอาการปุ้ม คุยนานพอสมควร
วางสายเรียบร้อยถึงบอกให้ได้ยินกันพร้อมหน้า
“พี่หมอนิตไม่ว่าง ติดเคสเลยให้ผสุมาแทน”
ชื่อนี้หลุดปาก ยุทธหน้าซีดไม่มีสีเลือด แถมปฏิเสธอย่างลืมตัว
“เป็นคนอื่นได้ไหม” สร้างความสงสัยอย่างไม่ชอบมาพากล
ไม่รอดสายตาจับสังเกตของโยโย่ กระทั่งเกรียงเองก็ด้วย
“ปกติผสุมาแทนหมอผานิต เรามีปัญหาอะไร”
เกรียงเป็นฝ่ายถาม ยุทธกลืนน้ำลายฝืดคอ หลังรู้ว่าพลาด..
“ยุทธ..มีปัญหาเล่าให้พี่ฟัง” โยโย่เอ่ยเสียงทุ้ม ตาคมจ้องกดดัน รุ่นน้องจอมกวนปากเก่ง
เจอแบบนี้หมดทางไป จะแถก็คิดว่าคงไม่เนียน เลยตัดสินใจเล่าความจริงให้ฟังไม่ปิดบัง
“เชี้ยแล้ว” เกรียงสบถ
“พี่ยุทธ..” ลูกดิ่งครางชื่อรุ่นพี่เสียงแผ่ว
“เรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ” โยโย่ปิดท้าย
“ผมทำมัน..ต้องรับผิดชอบ” ยุทธพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดแกมละอายใจ
เขาไม่อยากคิด..ถ้าใครเห็นสภาพปุ้มหลังวางสายจากลูกดิ่งหันไปปลุกอีกฝ่าย
ง่ามขาเปรอะไปด้วยรอยเลือดแห้งกรัง เบ้าตาคล้ำสภาพดูไม่จืด ตามร่างกายมีแต่รอยคิสมาร์ก
ไม่อยากเชื่อรุนแรงขนาดนั้นได้ยังไง แถมไม่คิดว่าจะเป็นฝีมือเขาเองทั้งสิ้น
ที่แย่ยิ่งกว่าปุ้มไม่ด่าสักคำ ทำให้ต้องก่นด่าตัวเองแทน เป็นเพราะมันคิดว่าเอาช็อกโกแลตมาถึงเกิดเรื่อง
จึงไม่รู้ควรโทษใคร ลึกแล้วยุทธรู้ว่าปุ้มคิดมาก เพียงแต่ทำเป็นเข้มแข็ง เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่คิด ลูกผู้ชายโดนกระทำแบบนี้
สภาพจิตใจหนักหนาสาหัส ขนาดผสุที่รับว่าตัวเองเป็นเกย์ เปลี่ยนขั้วยังกล้าบอกไม่มีความสุข ประสาอะไรกับปุ้ม
“พี่หมายถึง..เรื่องนี้เรนต้องรับผิดชอบ” โยโย่สำทับหน้านิ่ง
“ห๊ะ! แต่ถ้าเรื่องนี้แดง ไอ้ปุ้มจะอยู่ยังไง มันคงไม่กล้าสู้หน้าใครเขาผมไม่อยากให้ข่าวแพร่กระจาย
นอกจากพวกเราสี่คนผมขอร้องเก็บเป็นความลับได้ไหมพี่ ที่ผมยอมเล่าให้ฟังเพราะอยากให้พี่โย่ระวังเอาไว้
ไอ้ดิ่งต่างหากคือเป้าหมาย ผมไม่รู้เขาต้องการอะไร ไอ้ปุ้มเพิ่งสารภาพให้ผมฟัง พี่เรนให้มันนำช็อกโกแลตให้ไอ้ดิ่งกิน
แถมกำชับกินด้วยกันนี่สิ คงมีแผนเตรียมไว้..ไอ้ดิ่งกับไอ้ปุ้ม” โยโย่ฟังแบบนั้น หน้าหล่อเครียดขึงทันที
“ปล่อยเป็นธุระพี่ ยุทธไม่ต้องสนใจเรนอีก ถ้าต้องการให้เรื่องเงียบ ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สำหรับเรื่องส่วนตัวพี่คงยุ่งไม่ได้ ขึ้นอยู่ว่ายุทธกับปุ้มจะคุยกันเอาเอง เรื่องผสุคงไม่มีใครดูแลอาการปุ้มได้ดีเท่าผสุ
ขืนให้หมอผู้หญิงมาตรวจ ปุ้มอาจจะอายหนักกว่าเดิม” โยโย่สรุปเสร็จสรรพ
“แต่ผมกับหมอ..เรา..เออคือผมกับหมอ เรามีความสัมพันธ์กันครับ”
ยุทธสารภาพจนได้ เขาจำเป็นต้องพูด
“ฉิบหายยุทธ! มึงแม่งรวบกินไม่เหลือเลยเหรอวะ”
เกรียงอึ้งตาค้าง ได้แต่ส่ายหัวให้รุ่นน้องจอมเกรียนอย่างเหลือเชื่อ
“โธ่! พี่เกรียง..พี่ก็พอรู้จะแซวอะไรผม”
ยุทธโอดครวญ เขาเคยโดนเกรียงแซวเรื่องผสุก่อนหน้า แสดงให้รู้ว่าอดีตพี่เลี้ยงรู้เรื่องนี้
“พี่ไม่นึกว่าเอ็งจะ..เฮ้อ! เชื่อเลย”
สุดท้ายเกรียงได้แต่ถอนหายใจ ปัญหานี้เขาไม่สามารถให้คำแนะนำได้
“แล้วพี่ยุทธจะทำไง..รถไฟชนกัน..งานเข้า”
ลูกดิ่งเผลอถามด้วยความกังวล กลับตอกย้ำยุทธเข้าไปอีก
“มึงยิ่งพูดกูยิ่งไปไม่ถูก เอาไงดีวะ” ยุทธทึ้งผมตัวเอง หน้ามุ่ย
“พูดความจริง..ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย ถ้าคนที่เรารู้สึกดีเขาคิดตรงกับเรา
เขาจะเข้าใจเหตุผลที่เกิดขึ้น แต่ถ้าไม่เข้าใจถือว่าเขารู้สึกต่อเราไม่เท่าที่เรามีให้เขา”
โยโย่ตัดจบดื้อๆ แต่แววตาคำพูดที่ไม่ล้อเล่น สร้างความฮึกเหิมให้ยุทธเป็นอย่างดี
จากสีหน้าคิดหนักทึ้งผมจนกระเซิง กลับฉายแววตาโชนแสงขึ้นมาแทน
“ตกลงพี่..ลูกผู้ชายกล้าทำต้องกล้ารับ อะไรจะเกิด..ก็ต้องเกิด”
“ขอให้โชคดี สำคัญตอนนี้ควรกับไปดูแลปุ้ม บอกให้หายกังวลเรื่องสัญญาด้วย
พี่เลื่อนให้แล้ว..ดูแลไปก่อน รอผสุมาค่อยว่ากันอีกที รายนั้นคงแนะวิธีช่วยให้ทุเลาได้
ยุทธควรไปรับผิดชอบสิ่งที่เราทำ” เป็นโยโย่อีกตามเคย ที่ยุติการสนทนาลง
“ผมไปเยี่ยมพี่ปุ้มด้วยคน” ลูกดิ่งนึกห่วงอดีตกัปตันทีมจับใจ
“ยังไม่ได้ครับ รอเย็นนี้ค่อยไปกัน” โยโย่ปรามคนรักทันควัน
“อ้าว! ทำไมครับ” น้องถามด้วยความสงสัย
“ไม่คิดว่าปุ้มจะอึดอัดหรือครับ”
พอพี่เตือนสติ หน้าใสขึ้นสีเรื่อหลังขบคิดถึงสาเหตุที่ทำให้ปุ้มหมดสภาพ
“คะ..ครับ” ยุทธเห็นอาการเขินของลูกดิ่ง พานตวัดสายตามองหน้าหล่อของโยโย่
ที่อมยิ้มขำรุ่นน้องอยู่เนืองๆ เผลอหลุดปากไม่ทันระวังว่า
“ยังไงมึงก็หัดเรียนรู้ไว้ด้วยดิ่ง ดูแล้วมึงคงไม่พ้นสภาพไอ้ปุ้มมันชัวร์ บิ๊กซ้าขนาดนี้
ร้อยเอาบาทกูว่ามึง..เดี้ยง!” พูดประโยคกำกวมแต่ปรายตามองที่โยโย่ เป็นคำตอบกลายๆ
เล่นเอาลูกดิ่งหน้าแดงแปร๊ดหนักกว่าเดิม ได้แต่อ้าปากค้างเถียงไม่ออก หาเสียงไม่เจออยู่พักใหญ่
โดยมีเกรียงยืนขำกับคำแนะนำของยุทธ โยโย่ทนเกรียนของมิลฟิวด์รุ่นน้องไม่ไหว แหวเสียงขุ่นใส่ไปที
“เอาตัวให้รอดก่อนไอ้น้อง” ยุทธหดคอบู้หน้า
หันไปยิ้มแหยแทนการขอโทษ ก่อนเกรียงจะผลักไหล่รุ่นน้องพร้อมเอ่ยปากไล่
“รีบไปดู ‘เมีย’ มึงให้ไว” เท่านั้นแหละ เป็นยุทธที่อายหูแดงหน้าแดงเข้าบ้างทีนี้
หันมาชี้หน้าคาดโทษอดีตพี่เลี้ยง รีบเดินขาขวิดอายจนพูดไม่ออก..ทิ้งให้สามหนุ่มหัวเราะตามหลังด้วยความขบขัน
“ฝากลูกดิ่งด้วย กูมีธุระ..อย่าให้น้องคลาดสายตา ไม่เกินสองชั่วโมงกูไปรับที่ห้องมึง”
โยโย่หันบอกเกรียง ส่งสัญญาณผ่านสายตาให้รู้ว่าธุระสำคัญ เพื่อนซี้เข้าใจไม่ถามมากความ
“อืม..กูพาไปอยู่ห้อง มึงมารับที่ห้องกูแทน”
“ขอบใจเพื่อน” สองหนุ่มพูดผ่านหน้าลูกดิ่งไปมา
หนุ่มหน้าใสไม่มีโอกาสแทรก รอได้จังหวะอดถามไม่ได้
“พี่โย่ไปไหนครับ ทำไมผมรอห้องเราไม่ได้”
“พี่ห่วง..ไปอยู่กับพี่เกรียงก่อน พี่ไปไม่เกินสองชั่วโมง รอพี่นะครับ”
พี่พูดเสียงนุ่มติดอ่อนโยน คนรักวัยละอ่อนฟังแล้วใจสั่น หมดข้อสงสัย
“ครับ” น้องขานรับเบาๆ ก้มหัวงุด
“ไปเถอะ” โยโย่ลูบหัวน้องอย่างเอ็นดู
พร้อมกับจ้องหน้าใสด้วยสายตาหวงแหนจนเกรียงเห็นแล้วรู้ได้ทันที ‘เพื่อนรักหวงลูกดิ่งสุดๆ’
“รีบมานะครับ” เป็นครั้งแรกที่ลูกดิ่งพูดโดยไม่ใช่สมอง
ใช้ความรู้สึก ถ่ายทอดตามใจสั่ง โยโย่ฟังถึงกับยิ้มไม่หุบ รับคำเสียงหล่อ..
“ครับ..พี่จะรีบมารับ” เกรียงแทบสำลักความหวาน
ที่สองหนุ่มสร้างบรรยากาศรอบกายไม่รู้ตัว ลืมกระทั่งเขายืนอยู่ด้วย
ไม่อยากเชื่อ เพื่อนรักจะรุกคืบมีอิทธิพลต่อหัวใจรุ่นน้องก้าวหน้ารวดเร็วปานนี้
สมเป็นเทพบุตรแข้งทอง หล่อ รวย สมบูรณ์แบบ..สำคัญจิตใจมั่นคงแน่วแน่
โยโย่จึงทำสำเร็จ..ดูอาการลูกดิ่งตอนนี้แล้ว ได้คำตอบให้ตัวเองทันที ‘เสร็จโย่’....?
มาอัพตามสัญญาแล้วนะคะ เจอกันตอนหน้าวันศุกร์ค่ะ
เรื่องนี้เหลืออีก 5 ตอน จะอัพในกระทู้จบลง
ส่วนใครสนใจหนังสือ พร้อมตอนพิเศษที่อยากรู้ เปิดจองพรุ่งนี้เป็นวันแรก
ดูรายละเอียดหน้า 1 นะคะ หรือไม่คลิ๊กแบรนด์เนอร์ด้านบน เข้าไปดูได้ค่ะ
ปล.หนังสือพี่วีส่งพรุ่งนี้ 16/10/2556 พร้อมกันทั่วประเทศ จะแจ้งเลขพัสดุทางเมลล์อีกครั้ง
ใครที่รอหนังสือไม่เกินวันจันทร์ คงถึงมือทุกท่านค่ะ 
หัวข้อ: @@@โดย Luk {สนามรัก..นักบอล} P.96 วันนี้ไปส่งหนังสือให้หมดแล้วนะคะ 12/12/56 (อ่าน 892077 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก