สนามรัก..นักบอล
Part 18 “พี่ยุทธอยู่ไหน..ครับ” ลูกดิ่งโทรหาซี้ปึ๊กรุ่นพี่ [อยู่ห้องพี่เกรียง..มึงล่ะ]
“ผมมาถึงพักใหญ่แล้ว พี่กินข้าวยัง”
[อิ่มตั้งแต่บ่อตกปลา ของกินเพียบ ถามไม..มีของอร่อยฝากกูเหรอ]
“แหะๆ..มีสละกับมังคุด” ลูกดิ่งเกาหัวแก้เก้อ ทั้งที่คนฟังไม่ได้อยู่ตรงหน้า แต่ยังแอบเขินที่ไม่มีของฝาก
แค่ผลไม้ที่แม่ให้มาทาน ดูแล้วเยอะไปหน่อย กะแบ่งให้ยุทธกินด้วย
อาการที่ทำไม่รอดสายตาคมเข้มที่ชำเลืองดู อาศัยทีวีกลบเกลื่อนอย่างเนียน
รุ่นน้องหน้าใสคุยเพลินโดยไม่ทันสังเกต ว่าตกเป็นเป้าสายตารุ่นพี่สุดหล่อตลอดเวลา
[มึงเอามาให้ หรือให้กูไปหาที่ห้อง] ปลายสายถามเพื่อความแน่ใจ..รู้นิสัยเจ้าของห้องดิบดี
ไม่กล้าผลีผลามโผล่มาเคาะประตู
“ผมเอาไปให้เองดีกว่า” ลูกดิ่งบอกโดยไม่เสียเวลาคิด ยังไงก็ไม่กล้าหันไปบอกรุ่นพี่ว่ายุทธจะมาเอาผลไม้
เกิดติดลมนั่งคุยกิจกรรมตกปลาคงไม่เหมาะถ้าจะใช้ห้องพี่โย่ รายนี้ไม่แสดงอาการทางสีหน้าให้เดาความคิด
แต่เขารู้นิสัยไม่ชอบความวุ่นวาย โดยเฉพาะในเวลาส่วนตัวแบบนี้
[เออ..รีบมา กลับดึกกูกลัวผู้ปกครองมึงพาลโมโหกูเข้า เดี๋ยวพรุ่งนี้ดูหนังไม่สนุก]
ประโยคกำชับทิ้งท้ายของยุทธ ทำเอาลูกดิ่งเผลอยิ้ม แลบลิ้นทะเล้นเพราะตลกที่ยุทธแอบเกร็งพี่โย่อย่างเห็นชัด
ปกติรุ่นพี่เขาคนนี้เคยสนใจที่ไหน พี่เกรียงยังพูดซะสนิท พอเป็นพี่โย่กลับไม่กล้าตีซี้
กำแพงไร้สภาพที่เห็นภายนอก ส่งผลให้พี่เลี้ยงสุดหล่อเป็นบุคคลขึ้นหิ้ง ทั้งที่ความจริง..ใจดี..อบอุ่น..อ่อนโยน
ตัวตนเหล่านี้มีแต่เขาที่สัมผัสได้ คิดถึงตรงนี้เผลอยิ้มกว้างขึ้นมาเฉย อย่างน้อยเขารู้พี่โย่เป็นคนยังไง คิกคิก!
ท่าทางพูดไปยิ้มไป ปิดท้ายยิ้มซะเห็นฟันครบทุกซี่ ก่อนยุติการคุย ทำเอาคนแอบมองคิ้วมุ่นเข้าหากัน
แววตาฉายความไม่พอใจ รอจนรุ่นน้องเดินมาประจันหน้า
“คุยกับใคร” เป็นครั้งแรกที่โยโย่เสียมารยาทถามเรื่องส่วนตัวคนอื่น แม้ไม่เคยสนใจเรื่องราวของใคร
แต่กลับห้ามความอยากรู้ไม่ได้ โดยเฉพาะอารมณ์ขุ่นมัวผุดไม่ชอบใจ เมื่อเห็นหน้าใสยิ้มไม่หุบ
ที่มาของความสุขเกิดจากคุยกับคนปลายสาย
ฝ่ายถูกถามแม้ใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่ตาเรียวแสดงอาการ..งง! ท่าทีของพี่เลี้ยง
เขาคุยกับใคร..คำถามปกติทั่วไป ไม่น่าที่คนอย่างพี่โย่จะใส่ใจ กระนั้นก็ยินดีบอก
“ผมคุยกับพี่ยุทธ ถามให้แน่ใจพี่เขาอยู่ห้องหรือเปล่า ตั้งใจแบ่งสละกับมังคุดที่แม่ให้มา..
ให้พี่เขาไปกิน พี่มีอะไรครับ” สีหน้าเครียดขึงดูอ่อนลง หลังได้รับคำตอบ
“เปล่า..รีบไปรีบกลับ ยังไม่ได้อาบน้ำ” พูดจบหันดูทีวี เหมือนก่อนหน้าแค่ชวนคุย
ลูกดิ่งคิ้วชนกันงงพฤติกรรมรุ่นพี่ ถ้าสังเกตสักนิดจะเห็นหูรุ่นพี่แดงไปแล้วตอนนี้..
“ผมไปนะ จะรีบกลับครับ” บอกทั้งที่ยังไม่เข้าใจ เกี่ยวอะไรอาบน้ำ
แต่ก็ไม่ถาม..บางทีพี่โย่อาจหมายถึงกลัวคุยเพลินกลับดึก..ถึงได้บอกเป็นนัยว่ายังไม่ได้อาบน้ำ..?
>
>
>
“ขออนุญาตพี่แทคมึงยัง” พอเห็นหน้า คำถามแรกที่ยุทธเอ่ยขึ้นมา
เล่นเอาลูกดิ่งขำไหล่สั่น ที่คิดไว้ว่า..ยุทธแอบเกร็งพี่โย่เป็นเรื่องจริง
“ขอแล้วพี่..ผมรู้กาลเทศะน่า ไปลามาไหว้ไม่บอกผู้ใหญ่ได้ไง..คึคึ!”
ท่าทางลูกดิ่ง..เล่นเอายุทธหางตากระตุกด้วยความหมั่นไส้
“ขำเชี้ยไรมึง พักนี้อารมณ์ดีออกนอกหน้าไอ้ลูกข่าง กูถามให้แน่ใจ มึงบอกก็ดี
คราวหลังบอกกำนันด้วยก็ได้ ไม่ต้องบอกเฉพาะผู้ใหญ่หรอก ลองพี่โย่ไม่พาออกไปข้างนอกสิ
กูอยากรู้จะยิ้มแบบนี้ได้หรือเปล่า..หึ!
คิดแล้วเห็นใจไอ้ปุ้มว่ะ ป่านนี้ไม่รู้หำหดถึงไหน ลองยัยปอปรี๊ดไม่เจอมึงเข้า
มีหวังได้ปรี๊ดปรอทแตกให้ไอ้ปุ้มหูชา โทรมากำชับล่วงหน้าด้วย จะว่าไปมึงควรขอบคุณหนุ่มหล่อเคราดกนะไอ้ดิ่ง
ไม่ได้พี่เขามึงแย่แน่” ลูกดิ่งฟังคำพูดของยุทธ ถึงกับหัวเราะไม่เลิก ช่างแดกดันสมเป็นพี่ยุทธ แต่ประโยคแง่คิดฟังมีเหตุผล
ถ้าไม่ได้พี่โย่ป่านนี้เขาอาจโดนลากไปเจอโอปอ ถ้าเธอยืนกรานจะเอาของฝากให้เขาด้วยตัวเอง
ลำพังเขาคงขัดใจพี่ปุ้มไม่ได้ กัปตันทีมขี้โมโหยืนคำขาดให้ไปเจอเธอขึ้นมา ทั้งที่กระอักกระอ่วนรู้สึกลำบากใจก็ต้องฝืน
เพื่อไม่ให้ดูว่าตั้งแง่เกินงาม สำคัญรุ่นพี่จอมเหวี่ยงของเขา ดันตามใจเธอเสียด้วยนี่สิ
“นั่นสิ..ผมไม่ทันคิดถึงข้อนี้ มานึกดูพี่โย่เป็นคนพาผมหลบเธออย่างไม่รู้ตัว
จะให้ไปขอบคุณในเรื่องที่พี่เขาไม่รู้เรื่องด้วย ผมว่ามันยังไงไม่รู้ดิพี่” ลูกดิ่งบอกรุ่นพี่ตัวล่ำตามที่คิด
“ไอ้นี่..มึงไม่รู้จักหาคำพูดที่เข้าสถานการณ์หรือไงวะ ใครใช้มึงพูดโต้งๆ ‘ขอบคุณครับพี่ ที่พาผมหลบหญิง
ผมเป็นเกย์กลัวชะนีเป็นทุน ไม่ได้พี่คงตายแน่ ต้องแอ๊บแมนด้วยความขมขื่น’ สมควรพูดหรือห๊ะ! ไอ้ลูกข่าง”
ประโยคที่พรั่งพรูจากปากยุทธ เล่นเอาคนฟังลงไปนั่งตัวงอกุมท้องโซฟา ดีถุงสละกับมังคุดวางโต๊ะแล้ว
ไม่เกะกะกับสภาพขำท้องแข็งแต่อย่างใด
“บ้าชะมัดพี่ยุทธ..คิดได้ไงโคตรฮา..ฮะฮ่าๆๆ” ลูกดิ่งหัวเราะจริงจัง อยู่กับยุทธทีไร ต่อมขำทำงานหนักทุกที
“กูหมั่นไส้ความซื่อมึง ‘ขอบคุณครับพี่โย่ วันนี้พาผมมาเปิดหูเปิดตา เพิ่มโลกทัศน์ให้กบในกะลาโง่เขลา
ขอรับการคาระวะจากผมแทนการขอบคุณ..เชิญยกจอกครับ..รุ่นพี่’..เข้าใจไหมดิ่ง”
ท่าทางประกอบคำพูดของยุทธ เก๊กเรียนแบบจอมยุทธจีนกำลังภายใน เล่นเอาลูกดิ่งฮากลิ้งน้ำตาเล็ด
เรื่องเกรียนกวนเข้าไส้ไม่มีใครกินลง ถึงยุทธนิสัยแบบนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่สมควรได้รับการยกย่อง คือน้ำใจมิตรแท้
บวกความจริงใจที่หายากยิ่งในสังคมปัจจุบัน ข้อดีนี่คือส่วนสำคัญที่ลูกดิ่งเลือกจะสนิทใจกับยุทธ
จนกลายเป็นคู่ซี้ต่างรุ่นในทีม เขาเปิดใจคบหาไม่มีข้อกังขาเคลือบแคลงแม้แต่น้อย
“ผมรู้น่า..ต้องพูดยังไง พี่ไม่ต้องแอ็คติ้งให้ตะคริวกินท้องผมหรอกไม่ไหวหัวเราะจนแสบท้องหมด
ว่าแต่พี่เป็นไง..ตกปลาโชว์ไปกี่ตัวล่ะครับ” รุ่นน้องเปลี่ยนเรื่องคุย ก่อนจะขำท้องกิ่วเสียก่อน
“ไม่ได้สักตัว ปลาซิวปลาสร้อยยังไม่เห็นวิญญาณล่องลอยด้วยซ้ำ”
สีหน้ายุทธเปลี่ยนทันที หลังนึกถึงเหตุการณ์ตกปลา
“อ้าว! ไหงเป็นงั้น บ่อตกปลาไม่มีปลา อย่างนี้ไม่ตุ๋นพวกพี่หรือครับ ไม่น่าใช่ล่ะ..พวกพี่เทพจัดทริปออกบ่อย
ผมว่าพี่ไม่มีฝีมือมากกว่าม้างง!!” ลูกดิ่งทำสายตาล้อเลียนใส่ หน้าใสยิ้มละไมนึกขำสีหน้ายุทธสุดๆ
น้อยครั้งเขาจะเห็นยุทธหน้าเหมือนยิ้มก็ไม่เชิง ร้องไห้ก็ไม่ใช่ ก้ำกึ่งไปมาจนดูตลก
“บ่อนะปลาตรึม แต่ที่กูตกไม่ได้ เพราะมีคนกวนน้ำเล่นเป็นเด็กน้อย ปลาที่ไหนมันจะกินเหยื่อเล่า”
พูดถึงตอนนี้ รอยยิ้มบางจุดมุมปากหลังนึกถึงคนที่ทำตัวเป็นเด็ก แกล้งเขาแล้วดีใจซะงั้น
“ใครครับพี่..พวกเราเองเหรอ แบบนี้คงไม่มีใครตกได้” ลูกดิ่งสนใจอยากรู้ขึ้นมาจริงๆ
ไม่นึกว่ารุ่นพี่นักเตะจะพิเรนทร์เล่นกันแบบนี้ด้วย
“มึงอย่ารู้เลย ไม่ใช่คนในทีมหรอก เอาเป็นว่าสรุปมีแต่กูที่ตกไม่ได้
คนอื่นอย่างน้อยๆ เขาก็ได้ปลาตะเพียนตัวสองตัว”
“ผมยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่ ผู้ร้ายมือดีคนไหน พี่ยุทธถึงยอมปล่อยลอยนวลโดยไม่เอาเรื่อง
หรือเป็นสาวสวยถึงขั้นพี่ให้อภัยโทษเขาง่ายๆ” ยุทธหันไปสบตาลูกดิ่งควับ..แอบบ่นในใจ
‘สาวสวยเหรอ คิดผิดแล้วไอ้ดิ่ง หนุ่มหล่อหน้าขาวต่างหากที่กวนกู’
“เออพอใจยัง แล้วนี่มึงจะอยู่คุยต่อหรือจะกลับ สามทุ่มครึ่งแล้วว่ะ กูไม่มีปัญหา ว่าแต่ผู้ใหญ่ของมึงเหอะ
กูไม่อยากชะตาขาดด้วย ขืนมึงดึงช้าดึกกว่านี้ มีหวัง..ชิ้งงง!!” มีการเอานิ้วเชือดคอให้ดูต่างหาก
“ผมกลับเลยแล้วกัน เผื่อพี่เกรียงด้วยล่ะ พรุ่งนี้เย็นกลับแล้วนี่ครับ” ลุกยืนหันไปกำชับรุ่นพี่ทิ้งท้าย
“อืม..สรุปพรุ่งนี้สิบโมงใช่เปล่า กูไม่เคาะห้องนะ ขอลงไปรอข้างล่างเลยแล้วกัน
ไม่มีพี่เกรียง..บอกตรงกูเกร็งพี่โย่” คำสารภาพไม่คิดปิดบัง ทำเอาลูกดิ่งยิ้มพราวทันที
“เห็นเนียนซี้ นึกว่าพี่ชิวเสียอีก” หยอกพอขำ
“ก็ชิวนะ พี่เขาไม่ได้อะไร แค่ไม่ค่อยพูดนิ่งเกินกูเกร็ง มึงเข้าใจไหม” ลูกดิ่งพยักหน้าให้
ก่อนที่ไม่รู้จักนิสัย เขายังเกร็งเป็นบ้า มีหรือยุทธไม่เกร็ง แค่แปลกใจว่ามีคนทำให้ยุทธเกร็งได้ด้วย
เห็นเจอใครก็กวนเขาเป็นปกติ โดยเฉพาะพี่ผสุ ไม่เห็นพี่ยุทธจะเกร็ง...?
>
>
>
“กลับแล้วครับ” ลูกดิ่งยิ้มให้ พูดเป็นทางการเล็กน้อยให้คนนั่งดูทีวี ตั้งแต่เขาออกไปหายุทธที่ห้อง
กลับเข้ามาพี่โย่ยังไม่ย้ายก้นไปไหนเลย
“อืม..” พูดจบกดรีโมทปิดทีวี ลุกเข้าห้องนอนเฉย ก่อนหลังกว้างจะลับตา เสียงทุ้มนุ่มดังให้ได้ยินว่า
“อาบน้ำสิ” ลูกดิ่งแอบงง แต่ก็รีบตามเข้าไปติดๆ
“ไอ้นี่..ใช้ยังไง” เผชิญหน้าอีกที มีคำถามพร้อมไส้บวบที่แม่ให้ ถูกยื่นมาให้ดูด้วย
“เอาไว้ขัดตัวครับ ต้องทำให้มันเปียกน้ำแล้วขัดตัวตอนมีสบู่หรือครีมอาบน้ำ
จะทำให้รูขุมขนเปิดขี้ไคลหลุดออก” ลูกดิ่งอธิบาย
“รบกวนถูหลังให้หน่อย” พูดโดยที่สายตาคมสบตาเรียวสวยนิ่ง ใบหน้าเรียบเฉย
ทำเอาลูกดิ่งซึ่งตั้งท่าปฏิเสธหุบปากทันที เปลี่ยนเป็นพยักหน้าเบาๆ คนขอค่อยเดินหายเข้าห้องน้ำ
ให้หนุ่มร่างสูงหุ่นเพรียวก้าวตามคนตัวโตเข้าไปต้อยๆ
โยโย่ไม่ลังเลที่จะถอดเสื้อกางเกงรูดออกจากร่าง ยังมีบ็อกเซอร์อยู่อีกตัวไม่ถึงกับโป๊หมด
แต่หุ่นล่ำอุดมด้วยกล้ามแน่น สมส่วนสวยงาม ขนดกดำแลดูแมนจนน่าอิจฉา พลันทำให้ลูกดิ่งร้อนหน้าหายใจอึดอัดแปลกๆ
กลับลำตอนนี้คงไม่ทัน ตอนรับปากไม่ทันคิด ชีวิตเพิ่งจะขัดหลังให้พี่โย่เป็นคนแรกนี่แหละ กระทั่งพ่อกับแม่ยังไม่เคยทำให้
“อ๊ะ!..เดี๋ยวครับ” เสียงทัดทานติดจะรีบ ทำให้นิ้วหนาที่เกี่ยวขอบยางบ็อกเซอร์ชะงักค้างไว้
จ้องหน้าคนพูดหางคิ้วเลิกสูงแทนคำถาม
“พี่แก้หมดเลยเหรอครับ ผมว่าใส่บ็อกเซอร์ก่อนไหม รอขัดหลังเสร็จพี่ค่อยถอดดีกว่า..เนอะ”
ลูกดิ่งแข็งใจพูดน้ำเสียงปกติ แอบส่งยิ้มเหมือนไม่มีอะไร ทั้งที่ข้างใน...ใจหล่นวูบตอนเห็นท่าพี่จะรูดบ็อกเซอร์ลง
“ทำไม” ถามสีหน้าปกติ คนฟังถึงกับก่นในใจ
‘ถามได้..พี่ไม่อายแต่ผมอายนี่หว่า มาแก้ผ้าโชว์ทำไมเล่า ผมไม่ได้อยากดูนะครับ’
“ผมไม่ชิน..แหะๆ” ลูกดิ่งตอบแบบเป็นกลางที่สุด ตรงข้ามกับใจคิดเลยทีเดียว
“จะได้ชิน” พูดจบไม่รอคำทักท้วง รูดบ็อกเซอร์ลงทันควัน รุ่นน้องได้แต่อ้าปากค้าง
ตาเรียวเบิกกว้างด้วยคาดไม่ถึง ก่อนหน้าแดงก่ำพริบตา เมื่อเห็นว่าแท้จริงมีกางเกงในสีขาวยี่ห้อดัง
ราคาแพงสวมปิดเป็นปราการสุดท้ายอีกชิ้น กลายเป็นเขาคิดมากเสียเอง เผลอถอนหายใจอย่างลืมตัว
“ชินแล้วเหรอ” ถามเสียงเรียบ ตาคมเข้มจ้องหน้ายากคาดเดาว่าพี่ถามเพราะล้อเลียน
หรือต้องการคำตอบจริง ลูกดิ่งเลือกย้อนอย่างนึกเคือง
“พี่ว่าผมชินหรือเปล่า ถึงถามแบบนี้” เผลอค้อนให้ไม่ทันระวังกิริยา
แต่อาการนี้กลับทำให้มุมปากภายใต้เคราดกกระตุก เกร็งกรามไว้สุดกำลังด้วยความขำปนเอ็นดู
“น่าจะชิน เห็นถอนหายใจ” ลูกดิ่งพูดไม่ออก ไม่คิดว่ารุ่นพี่ตัวโตที่โชว์หวิวตรงหน้าจะมึนได้อย่างนี้
“ครับ..ผมชิน ขอไส้บวบด้วย อาบน้ำเถอะครับ” เขาตัดบท
ดึงเข้าประเด็นกลับมาที่ภาระต้องจัดการให้เสร็จ จะได้ออกไปเสียที
“อืม..” โยโย่ยื่นไส้บวบที่วางหน้าอ่างส่งให้ ก่อนก้าวเข้าไปนั่งในอ่างที่ไม่มีน้ำ มองลูกดิ่งที่ยืนนิ่งอยู่
“หันหลังสิครับ ผมจะได้ขัด” ฝ่ายถูกจ้องเริ่มอึดอัด ดันรู้สึกประหม่าขึ้นมาเฉย โยโย่หันหลังขัดสมาธิ
นั่นแหละลูกดิ่งถึงกล้าเข้าใกล้ ลงมือเปิดฝักบัวราดน้ำลงแผ่นหลังกว้างรูปวีเชฟอย่างน่าอิจฉา
ก่อนเทครีมอาบน้ำลงบนฝ่ามือ แล้วละเลงให้ทั่วแผ่นหลังตึงแน่น รับรู้ผ่านฝ่ามือเคลื่อนไปทั่ว ‘ช่างแข็งแรงจริงๆ’
“เจ็บไหมครับ” พอลงไส้บวบขัด ไม่ลืมถามถึงน้ำหนักมือ
“กำลังดี..อืมม!!” คำตอบพร้อมเสียงคราง ลูกดิ่งแอบยิ้มที่สามารถทำให้คนรับบริการพอใจ
“วันนี้..ขอบคุณพี่มากครับ” นึกถึงคำแนะนำของยุทธ
อาศัยจังหวะนี้ขอบคุณเสียเลย ช่วยไม่ให้เกิดความเงียบไปด้วย
“ขอบคุณ..เรื่องอะไร” โยโย่ถามโดยไม่หันหน้ามาคุย
“ที่พี่พาไปข้างนอก ยังพาไปหาแม่ที่บ้านด้วย” เรื่องนี้เขาไม่ได้หลุดปากบอกใคร
กระทั่งยุทธยังไม่รู้ ว่าสละกับมังคุดเอามาจากบ้านแม่
“พี่ควรขอบใจสำหรับสุกี้อร่อย และการต้อนรับอบอุ่น แม่ดิ่งน่ารักมากนะ”
เขาชมจากความรู้สึก หลังรู้จักแม่รุ่นน้องยอมรับคุณแม่น่ารักมาก
“ถ้าวันไหนอยากไปบ้านผมอีก บอกนะครับ” ลูกดิ่งตั้งใจชวน ไม่ได้แค่พูดตามมารยาท
อย่างน้อยแม่เขาดูมีความสุขที่ได้เจอขวัญใจตัวเป็นๆ และรุ่นพี่ก็วางตัวเข้าได้ ขนาดเขาหลับหนุนท้องยังไม่นำมาล้อให้อาย
“อืม..ไปแน่” คนสองคนคิดต่างในคำตอบที่มาจากประโยคเดียวกัน ลูกดิ่งดีใจที่พี่ตอบรับ
แต่สำหรับรุ่นพี่เขาต้องทำความคุ้นเคยกับครอบครัวรุ่นน้องให้มากกว่านี้
“เสร็จแล้วครับ” ลูกดิ่งล้างน้ำเปล่า เอาฟองครีมออกจากหลังรุ่นพี่ เห็นผิวพี่อมชมพูเพราะการขัดทั่วแผ่นหลัง
โยโย่หันตัวกลับ ลูกดิ่งเบือนหลบแทบไม่ทัน กางเกงในสีขาวตัวนั้น บัดนี้เปียกน้ำจนเห็นรูปร่างบางอย่าง
ที่ถูกห่อหุ้มเอาไว้ แม้อยู่ในสภาพปกติ แต่มันก็ล่อแหลมจนทนมองไม่ได้ สำคัญลูกดิ่งแอบสมเพชตัวเอง
ขนาดที่เห็นโดยไม่ตั้งใจอย่างนี้ ‘ข่มขวัญกันเห็นๆ’
“ผมไปนะครับ” เขารีบสะบัดละอองน้ำออกจากไส้บวบ หันหลังวางเอาไว้ตรงหน้าอ่าง รีบก้าวขาออกประตูให้ไว
“เดี๋ยว!..แล้วหลังดิ่ง ต้องขัดใช่ไหม” คำว่าเดี๋ยวทำให้รุ่นน้องชะงัก
ก่อนจะรีบก้าวให้ไวกว่าเดิม เมื่อได้ยินประโยคถัดมา ตอบโดยไม่หันไปมอง
“ผมไม่ต้องขัดหลังครับ” แต่อาการหูแดงแปร๊ด
ก้าวขาเหมือนจะวิ่งทำเอาโยโย่หลุดยิ้มตามจนได้ ดีที่ลูกดิ่งไม่ได้ยินเสียงเขาแล้ว
“หึหึ!..” ไม่มีใครรู้เขาขำอะไร นอกจากเจ้าตัวที่รู้ ทุกอย่างล้วนเป็นความตั้งใจของเขา
ส่วนที่ขำเพราะท่าทางเขินของลูกดิ่งต่างหาก..ทำให้เขาขำและเริ่มให้คะแนนตัวเอง
>
>
>
เช้าวันอาทิตย์ ท่านอนของสองหนุ่มไม่ต่างเช้าวันแรก ทั้งที่ก่อนหน้าลูกดิ่งทิ้งระยะนอนชิดริมเตียงก็ว่าได้
เขาแอบหวั่นใจกลัวเผลอทำกิริยาไม่งามเข้าตอนหลับ คว้าคนตัวโตมากอดก่าย จึงเลือกป้องกันไว้ก่อน
สุดท้ายเช้านี้เขากับเป็นฝ่ายเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแกร่งโดนกอดเสียเอง
ในสภาพที่ฝ่ายกอดเปลือยเปล่าไม่มีเสื้อผ้าติดกายสักชิ้น สำคัญแท่งร้อนแข็งขึงที่พาดลำนาบก้นเขานี่สิ
พอรู้สึกตัวตื่น ลูกดิ่งแกะแขนโยโย่ออก ไม่แคร์คนหลับจะตื่นเพราะโดนรบกวนสักนิด
ระหว่างกังวลรบกวนการนอนรุ่นพี่ กับความรู้สึกแปลกๆ ที่มีของแข็งพาดก้น ลูกดิ่งเลือกยอมรบกวนการนอน
ดีกว่าทนระแวงใจตุ้มๆ ต่อมๆ กับไอ้ท่อนมหึมาที่แสดงความอหังการให้เขาประจักษ์เสียดีกว่า
แม้จะหลุดจากภาวะดังกล่าวได้ แต่ใบหน้าหล่อใสก็แดงสุกอย่างไม่สามารถบังคับความเห่อร้อน
ที่วิ่งลิ่วจนหน้าแทบไหม้ หารู้ไม่ขณะที่ลุกเข้าห้องน้ำ ตาคมเข้มปรือขึ้นมอง พร้อมกับมุมปากจุดยิ้มตามหลังหนุ่มร่างสูง
รอยยิ้มพี่โย่ ที่ส่งตามหลังลูกดิ่ง
>
>
>
“นี่ครับตั๋ว” ยุทธส่งตั๋วให้คนละใบ เขารับอาสาซื้อตั๋วหนัง
“ป็อบคอร์นรสอะไรครับ เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้” ผสุถามลูกดิ่ง รับตั๋วจากมือยุทธไม่มีกระทั่งชายตาแลคนยื่นด้วยซ้ำ
นับตั้งแต่วินาทีเจอหน้า แค่ยิ้มทักทายปกติ ประหยัดคำพูดกับยุทธผิดหูผิดตา แต่ยุทธก็ไม่แสดงอาการ
อยู่ต่อหน้าโยโย่หนุ่มจอมเกรียนวางตัวกลมกลืน รับเงินค่าตั๋วที่โยโย่ยื่นให้ด้วยสายตาแกมบังคับ
ให้ใช้เงินเขาเป็นคนซื้อตั๋วหนัง ทุกคนอาวุโสน้อยกว่าไม่มีใครกล้าคัดค้าน
ผสุมาดหมายจะออกค่าน้ำกับขนมด้วยตัวเอง งานนี้เขาเป็นคนชวนลูกดิ่งดูหนัง
แม้มีคนมาด้วยถึงสอง ในฐานะคนชวนจะนิ่งเฉยไม่ได้ เสียภาพพจน์กันพอดี
“ผมรู้ไอ้ดิ่งชอบรสไหน ไปซื้อน้ำกัน” ยุทธขัดอย่างรู้จังหวะ แถมลูกดิ่งยังหันไปพยักหน้ายืนยันคำพูดยุทธกับผสุ
คนตั้งใจบริการหมดลูกยื้อ ยอมตามยุทธอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ แสดงออกมากไม่ได้ ไม่งั้นโยโย่อาจไม่พอใจเขาได้
“รสเค็มไซส์บิ๊ก 1 รสหวาน 1 โค้กสองแก้วใหญ่” ถึงหน้าเคาเตอร์ ยุทธจัดการออร์เดอร์เสียเอง
“ทำไมน้ำสองแก้ว” ผสุถามอย่างแคลงใจ
“แก้วใหญ่ครับ สองคนต่อหนึ่งแก้วก็พอ ขืนดื่มเยอะปวดฉี่ขาดช่วงตอนดูหนังพอดี”
แม้คำตอบฟังมีเหตุผล แต่ผสุยังไม่หมดปัญหา
“แล้วฉันจะกินกับใคร” ทิ้งคำถามให้ยุทธเป็นคนตอบ
“อยากกินกับใครตามสบาย จ่ายตังค์ไม่ใช่เหรอ” คำตอบที่ได้ ผสุยินยอมด้วยความเต็มใจ
มาดหมายถือแก้วนั่งคู่ลูกดิ่ง แค่คิดก็มีความสุข
“อ่ะ..คนละชุด” ยุทธพยักเพยิดคนจ่ายตังค์ ถือป็อบคอร์นถัง พร้อมโค้กแก้วบิ๊กแบ่งคนละชุด
โดยเจ้ามือไม่รู้สึกหงุดหงิดที่ต้องรับคำสั่งครั้งนี้ กลับเต็มใจเสียอีก เพราะชุดที่เขาถือจะกินกับ..ลูกดิ่ง!
“เขาเปิดให้เข้าแล้ว ไปกันครับ” มาถึงลูกดิ่งรีบบอก หลังคนทยอยเดินเข้าโรงหนัง
เมื่อพนักงานมาเปิดให้ผู้ชมในรอบต่อไปเข้าโรงได้
“นั่งตามเลขเก้าอี้ จะได้ไม่ซ้อนที่ใคร” ยุทธกำชับให้ดูเลขนั่งตรงตั๋ว ปรากฏพวกเขานั่งแถวกลาง
ลูกดิ่งตัวแรก ต่อมาเป็นโยโย่และยุทธ ปิดท้ายด้วยผสุที่ไม่สามารถทำอะไรได้ จะขอแลกที่นั่งกับโยโย่
ที่หน้านิ่งไม่พูดไม่จาก็กลัวโยโย่จะมองเขาเด็กอีก สำคัญเขาเองมากกว่าที่ไม่กล้าเอ่ยขอ
วันนี้สีหน้าโยโย่ดูเครียดขึงจนไม่กล้าชวนคุย ตอนแรกไม่ได้สนใจ
เพราะคนที่ดึงความสนใจเขาทั้งหมดคือลูกดิ่ง คนอื่นจะยังไงเขาทำไม่เห็นไม่รับรู้ มาตอนนี้นึกเสียใจก็สาย
“ทำไมแจกที่นั่งไม่เรียงคนวะ” แอบกระซิบถามยุทธที่นั่งติดกัน แถมหัวท้ายเก้าอี้ยังมีคนอื่นนั่งเต็มทั้งแถว
เพราะเรื่องนี้หนังดังคนดูเยอะ
“ไม่รู้รับมาก็ฉีกส่ง ให้ไอ้ดิ่งก่อนแล้วพี่โย่ แล้วก็หมอ” ยุทธหน้ามึนตอบเหมือนไม่รู้เรื่อง
“แล้วน้ำกับป็อบคอร์นนี่ล่ะ” ผสุชูของในมือให้ยุทธดู
“ของผมส่งให้ไอ้ดิ่งแล้ว นั่งห่างขนาดนี้มันคงมือยาวเป็นผีแม่นาคมาจกกินหรอก
เอาของผมให้มันกินกับพี่โย่ ของหมอคงเป็นเรารับผิดชอบ” คำตอบของยุทธ ผสุจิ๊ปากอย่างขัดใจ
“นายกินน้ำคนเดียวเถอะ ใครจะไปดูดแก้วเดียวกับนายลง” คำตอบของผสุ
ทำเอายุทธกำหมัดเกร็งอย่างโมโห เผลอหันมากระซิบเสียงเครียดใส่หูคนนั่งใกล้
“กินไม่ลงเหรอ ดูดปากพันลิ้นแดกน้ำลายมาแล้ว มีหน้าบอกกินไม่ลง..หรือจะลองดูใหม่ คราวนี้จะได้มีพยาน”
ผสุอึ้งตาเหลือกเป็นที่เรียบร้อย ไม่คิดว่าไอ้เด็กเกรียนจะสวนมาแบบนี้
“จะบ้าเหรอ ไปเกรียนที่อื่น อย่ามาเถื่อนที่นี่” ผสุขบกรามตอบด้วยอาการข่มโทสะไว้เต็มแก่
“ถ้าไม่อยากให้เถื่อน ทำตัวให้ปกติสิ ก่อปัญหาก่อนทำไม” คำขู่ของยุทธ ผสุหมดคำโต้แย้ง
เป็นเขาเองที่ตั้งแง่ก่อน แอบชะโงกดูลูกดิ่งกับโยโย่ กลับล้วงป๊อบคอร์นเข้าปากสลับกันกิน
แถมยกน้ำจิบไม่มีอิดออด ตาจ้องหน้าจอที่ฉายตัวอย่าง..ไม่เรื่องมาก
“ถ้างั้นนายเอาน้ำไปกินคนเดียว ฉันไม่กิน” ผสุตัดปัญหา
“กินป็อบคอร์นคอแห้งไม่กินน้ำได้เหรอ” ยุทธเตือนสติ
ทำให้คนยื่นข้อเสนอไม่ทันคิดถึงกับหน้าแหกไปอีกรอบ
“ผมเสียสละเอง หมอเอาไปกินเถอะ” ยุทธพูดเสียงทุ้มหล่อ วางตัวเป็นพระเอกสุดๆ ผสุนึกหมั่นไส้ไม่ปฏิเสธ
จะรอดูคนอวดเก่งจะทนคอแห้งได้จริงหรือ จัดการจิบน้ำไปสองสามอึก ก่อนล้วงป็อบคอร์นในถังที่วางบนตักยุทธเข้าปาก
โดยเจ้าของตักก็จกกินตามติด ยุติหัวข้อที่ไม่ลงตัวเรื่องแก้วโค้กลงเรียบร้อย หันมาสงบปากคำจ้องตัวอย่างหนัง สนใจดูจอแทน
ผ่านไปกระทั่งหนังฉาย อารมณ์ไม่สมใจตอนแรกของผสุเบาบางลงเพราะความสนุกของหนังฟอร์มใหญ่
อลังการทั้งเอฟเฟกและตัวนำแสดง ทำให้ลืมเสียสนิทว่าจุดประสงค์คือการได้มาดูกับลูกดิ่ง
แก้วโค้กวางตรงช่องใส่ ถูกหยิบไปดูดหลายรอบยังไม่สะกิดใจ แถมเขายังยกมาจิบแก้คอแห้ง
ขณะปากก็เคี้ยวป็อบคอร์นเอร็ดอร่อย ผ่านไปร่วมกว่าค่อนเรื่องจนขนมหมด น้ำที่นึกอยาก..พอคว้ามือลงมีแต่ว่างเปล่า
หันดูอยู่ในมือของเด็กเกรียน ปากดูดตามองจอ ถึงกับอึ้งตาเหลือก สะกิดไหล่ยุทธยิกๆ
“ไหนนายบอกเสียสละไม่กินไง แล้วนี่อะไรหลักฐานคาปาก” ผสุขึงตาดุเข้าใส่คนไม่รักษาคำพูด
“อ้า..เพลินจนลืมตัว โทษทีผมไม่ตั้งใจ หมอเองยังเพลิน ถึงเพิ่งเห็นว่าผมกิน ก่อนหน้าผมยกมาจิบตั้งหลายรอบ
ไม่เห็นหมอสะกิด นึกว่ายอมให้ผมกินได้ คนคอแห้งจะเอาอะไรอีก อ่ะเหลือค่อนแก้ว ได้สองสามอึก ผมสละให้หมอหมดเลย”
ยุทธหน้ามึนส่งแก้วคืนให้คนท้วง
“แหวะ..ฉันไม่กินซ้ำรอยนายหรอก เอาไปเหอะ” ผสุบ่นหัวเสีย
“หืม..ไม่ซ้ำรอย กินจนหนังจบมีหน้าพูด” ยุทธเปรยจนคนฟังหน้าชาเหมือนโดนตบเข้าจังเบ่อเริ่ม
ได้แต่กัดฟันกรอดอย่างโมโหที่ทำอะไรไม่ได้
สงครามของคู่นี้ กลับไม่แผ่รังสีใส่คู่ใกล้สักนิด ทั้งป็อบคอร์นทั้งน้ำแก้วเดียวกัน สลับจิบสลับล้วงเข้าปาก
บางครั้งมือชนกันโดยบังเอิญ รุ่นพี่ก็ไม่ยอมหลบ ลูกดิ่งยอมถอยเสียสละให้รุ่นพี่ แถมหันไปสบตาในความมืด
ยังพออาศัยแสงหน้าจอให้มองเห็นแทนคำขอโทษกลายๆ
แต่รุ่นพี่กลับทำเอาหน้าร้อน เมื่อล้วงป็อบคอร์นส่งถึงปาก สายตาคมเข้มบังคับกลายๆ ให้เขากิน
เหมือนแก้ตัวคืนที่เขาเสียสละ มีหรือลูกดิ่งจะกล้าปฏิเสธ ส่ายหัวกลับได้รับการส่ายหน้าตอบเสียนี้
ถ้าเขาไม่กินก็ไม่ยอมลดมือหนีจากปากเขาด้วย
กลัวคนนั่งข้างเห็นเข้า เลยต้องยอมอ้าปากงับป็อบคอร์นในมือพี่เคี้ยวกินอย่างเขิน
ดันเห็นหน้าหล่อยิ้มโชว์ฟันให้อีก แม้หนังสนุกเอามากๆ แทบไม่อาจละสายตา แต่คนข้างๆ
ก็ขยันทำให้อารมณ์ของเขาพลิกผันกับท้องเรื่องของหนัง ที่ออกจะหวาดเสียวตื่นเต้น เป็นวูบวาบร้อนผ่าวเสียได้...
ผู้ร่วมชมภาพยนตร์ทุนสร้างมหาศาลในโรงนี้ จะรู้ไหมนอกจากหนังที่สนุกสุดคุ้มกับการจ่ายค่าตั๋ว
โดยไม่นึกเสียดายตังค์ ยังมีมุมหนึ่งในเก้าอี้สี่ตัวที่อยู่แถวกลาง กลับสร้างบรรยากาศแตกต่างสุดขั้วผสมไปด้วย
คาดว่าถ้าพวกเขาได้รู้ คงดูหนังไม่รู้เรื่อง หันมาสนใจผู้ชมกลุ่มนี้แทนเสียมากกว่า
และหากรู้ว่าหนึ่งในทั้งสี่ ดันมีเทพบุตรแข้งทอง ขวัญใจนักเตะและคอบอลอยู่ด้วย คงกรี๊ดสลบ...?
มาอัพให้แล้วค่ะ เจอกันอีกทีวันพฤหัสนะคะ
ใครที่อยากเห็นอิมเมจ ของพี่ยุทธ กับหมอผสุ
จัดมาให้แล้วตามนี้เลยค่ะอิมเมจพี่ยุทธ
อิมเมจ..หมอผสุ
หัวข้อ: @@@โดย Luk {สนามรัก..นักบอล} P.96 วันนี้ไปส่งหนังสือให้หมดแล้วนะคะ 12/12/56 (อ่าน 892187 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก