รูปลูกดิ่งกับคุณแม่ญาดา ดิ่งหน้าตาได้ใคร..อิอิ
สนามรัก..นักบอล
Part 16 “เป็นไงบ้าง..ฝีมือลูกดิ่งทานได้ไหม” ญาดาถามหนุ่มตัวโตกำลังตักสุกี้เข้าปากสีหน้าเรียบนิ่งอย่างลุ้นคำตอบ เธอมั่นใจฝีมือทำอาหารลูกชาย
แต่ไม่แน่ใจว่าหนุ่มหล่อหน้าแขกเคราดกจะถูกปาก ส่วนคนลงมือทำถือช้อนค้าง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะลุ้นอยู่ไม่ต่างกัน
“อร่อยครับ ผมทานรสจัดไม่เก่ง นี่กำลังดี” คำชมหลุดออกปากเผยรอยยิ้มตามมา ทำเอาลูกดิ่งถอนใจโล่ง
เรื่องที่รุ่นพี่ไม่ทานรสจัดเขารู้แก่ใจ จึงเน้นรสกลางไม่ทำน้ำจิ้มให้เผ็ด หันไปมองแม่ยิ้มแป้นไปแล้ว
คงดีใจเพราะบ้านเขาแทบไม่ได้ต้อนรับใครมานาน กลับมีโอกาสต้อนรับขวัญใจนักเตะ แม่ถึงกับเรียกลูกสนิทปากไปเรียบร้อย
“ถ้าอร่อยโย่ทานเยอะๆ นะลูก นักกีฬาใช้กำลังวังชา หมูย่างก็อร่อย ลูกดิ่งมีทักษะทำอาหารพอตัวทีเดียว”
พูดพร้อมหันมายิ้มเอ็นดูให้ลูกชายหน้าใส ที่นั่งยิ้มเขินคำชมของแม่ ดันชมต่อหน้ารุ่นพี่ ‘เขาก็เขินสิครับ’
“หึหึ..ครับ! ครอบครัวไหนได้ดองด้วยคงโชคดีมาก” คำพูดรุ่นพี่ทำเอาลูกดิ่งอึ้งสนิท
ส่วนคุณแม่ที่ปลื้มลูกยิ้มกว้าง มีความสุขกับคำพูดหนุ่มหล่อที่มาเป็นแขกเซอร์ไพรส์ของครอบครัว
“ถ้าเขาไม่เรียกสินสอดแพงแม่ยินดี กลัวไม่มีค่าสินสอดไปตบแต่งลูกสาวเขามากกว่า
หวังน้องได้เป็นนักเตะเหมือนโยโย่ ยังมีโอกาสหาเงินเก็บไว้แต่งสะใภ้เข้าบ้าน..คิกคิก!!”
คำพูดติดตลกกึ่งแซวของแม่ ลูกดิ่งอายหน้าแดงก่ำไปแล้วเรียบร้อย
“โห! แม่ครับ..ลำบากขนาดนั้น ผมอยู่เป็นโสดดูแลแม่ไม่ดีกว่าเหรอ” อาการเขินของรุ่นน้องหน้าใส
หูแดงแก้มแดงสุกปลั่งดูน่ารักในสายตาโยโย่ ถึงกับมองอย่างมีความสุข แม้สองแม่ลูกจะอยู่กันลำพัง
แต่กลับอบอุ่นไปด้วยความรักความเข้าใจ เทียบครอบครัวใหญ่ของเขาแล้วห่างกันลิบ
“ไม่แน่นะครับ..อาจมีคนมาสู่ขอลูกคุณน้า กลายเป็นฝ่ายได้สินสอดและดิ่งไม่ต้องเป็นโสด
อนาคตอะไรก็เกิดขึ้นได้” คำพูดโยโย่ ทำเอาญาดาถึงกับวางช้อนหัวเราะถูกใจยกใหญ่
“คิกๆๆ!!..ต๊ายๆ..ถ้ามีคนหน้ามืดตามัวแบบนั้นล่ะก็ แม่จะรีบยกให้เขาเลยเชียว
กลัวลูกดิ่งอีกหน่อยจะลำบากไม่มีใครดูแล แม่เองไม่รู้ได้อยู่กับลูกนานแค่ไหน จะได้หมดห่วง..ว่าแต่โย่เรียกแม่ได้นะลูก
เพื่อนของดิ่งที่มาบ้าน ต่างก็เรียกแม่ทุกคน ยกเว้นโย่จะถือสา” เธอปิดท้ายอนุญาตให้ใช้สรรพนามเรียกแม่
ทำเอารอยยิ้มกว้างของหนุ่มหล่อตัวโตเผยออกมา
“ผมยินดีที่คุณนะ..คุณแม่ให้เกียรติมากกว่าครับ” มื้อกลางวันเต็มไปด้วยบรรยากาศชื่นมื่น
เสียงพูดคุยของคุณแม่กับรุ่นพี่ที่ปกติจะพูดน้อย แต่กลับเป็นคู่สนทนาทำให้แม่มีความสุข
ลูกดิ่งกลายเป็นผู้ฟังที่ดีมองสลับไปมาระหว่างรุ่นพี่กับผู้ให้กำเนิดเพลินไปเลย...
“พี่ช่วยนะ” โยโย่อาสาช่วยรุ่นน้องเก็บล้าง
“ไม่ต้องหรอกโย่..ให้น้องทำเถอะ โย่เป็นแขกนั่งรอน้องที่นี่ดีกว่า แม่มีผลไม้ทานไปพลางๆ ก่อน” ญาดารีบปราม
“อย่าคิดว่าผมเป็นคนอื่นเลยครับ ลูกดิ่งทำของอร่อยให้ทานแล้ว ผมควรมีประโยชน์บ้าง
ไม่งั้นรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่” รุ่นพี่รีบปฏิเสธความหวังดี เธอเห็นแววตาแน่วแน่
ได้แต่ปล่อยให้คนอาสาทำตามความต้องการอย่างไม่คิดจะห้ามอีก
“แล้วแต่โย่เถอะ แม่ขอตัวทำงานก่อน มีเอกสารที่ต้องรีบทำให้เสร็จบอกลูกดิ่งวันนี้ที่ตั้งใจไปเยี่ยมสโมสรคงต้องงด
จังหวะโย่พาน้องกลับมา แม่ขอบใจมากนะ” รอยยิ้มละไมฉายชัดไปกับคำขอบคุณจริงใจ ทำเอาโยโย่ถึงกับยิ้มรับ
“ไม่เป็นไรครับ” คล้อยหลังญาดา สองหนุ่มอยู่กันลำพัง รุ่นน้องทำหน้าที่ล้างน้ำยา
รุ่นพี่ล้างน้ำสะอาดอยู่ตรงซิ้งค์ล้างจานในครัว
“ขอบคุณครับ ที่ทำให้แม่ผมมีความสุข” ลูกดิ่งเป็นฝ่ายเริ่มคุย เขาอยากขอบคุณรุ่นพี่
ภายใต้ท่าทางนิ่งขรึมแท้จริงโยโย่เป็นคนอ่อนโยน รุ่นพี่ตัวโตหันมาสบตา
“พี่ควรเป็นฝ่ายขอบคุณ ขอบคุณสำหรับอาหารและการต้อนรับที่ดี” น้ำเสียงจริงจังแววตาคมเข้มให้ความรู้สึกแปลก
ลูกดิ่งไม่กล้าสบตาด้วย รีบเฉสนใจจานในมือที่ใช้ฟองน้ำลูบ ปากเอ่ยตอบไปเขาไม่อยากนิ่งไปดื้อๆ
ไม่ต้องการให้รุ่นพี่รู้ว่า..กำลังรู้สึกแปลกกับสายตาที่ไม่ค่อยคุ้นนี้
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ ไม่ได้พี่คงยังไม่ได้มาหาแม่ ต้องรออาทิตย์หน้ากันเลยล่ะ”
โยโย่สังเกตท่าทางเขินของรุ่นน้อง ที่เจตนาสื่อผ่านดวงตาลูกดิ่งรับรู้ได้ แต่ยังไม่เข้าใจความหมายมากกว่า
“เอาเป็นว่าเราต่างขอบคุณกัน..ตกลงไหม” ตัดบท ไม่งั้นโยนไปมาคงไม่ไปไหน
“ครับ” เสียงขานรับ เจ้าของยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วย
“จะลำบากไหม อยากงีบสักตื่น” ไม่ได้ง่วงเท่าไหร่ แค่อยากเห็นโลกส่วนตัวรุ่นน้องบ้าง
ถ้าไม่อ้างง่วงคงไม่มีวิธีไหนทำให้ได้เห็นห้องนอน
“พี่นอนห้องผมไหวไหม เตียงไม่ใหญ่นะครับ” คราวนี้ยอมหันมาคุย
พร้อมกับเช็ดมือกับผ้าขนหนูที่แขวน โยโย่ขยับเข้าไปเช็ดด้วย
“เกรงจะรบกวนเรามากกว่า” คนตัวโตตอบกลับไป
“รบกวนอะไรเล่า ผมเสียอีกที่รบกวนพี่ แค่นี้ยังไม่เท่าที่พี่ดูแลผมเลยด้วยซ้ำ
ตามมาครับ..ว่าแต่กางเกงยีนส์สะดวกเหรอ เปลี่ยนเกงบอลผมดีไหม จะได้ไม่อึดอัด”
“ไม่ใส่เลยดีที่สุด” คำตอบรุ่นพี่เล่นเอาเลือดวิ่งขึ้นหน้าทันควัน ถึงจะรู้ว่าที่พี่พูดไม่ได้แกล้ง
ติดนอนแก้ผ้าเป็นนิสัย พออยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เล่นเอาคนฟังรู้สึกเขินแทน
“แหะๆ..ไม่เหมาะม้าง!! ผมเปิดแอร์เย็นฉ่ำ รับประกันไม่อึดอัดแน่” เป็นการค้านด้วยสีหน้าที่โยโย่เห็นแล้วแอบขำ
อยากแกล้งต่อ ติดกลัวจับพลัดจับผลูคุณแม่ญาดามาเจอเข้า..จะกลายเป็นเรื่องเปล่าๆ
“ล้อเล่น” พูดพร้อมเจตนาเอามือขยี้ผมนุ่มบนหัวทุยอย่างนึกเอ็นดู
เล่นเอารุ่นน้องยู่หน้าใส่ ไม่คิดรุ่นพี่จะเล่นแบบนี้กับเขาด้วย
“ง่ะ!..หมดหล่อเลย” สองหนุ่มพากันหัวเราะ เมื่อเผลอมองกันตรงๆ เสียงหัวเราะไม่มีเหตุผล
เล็ดลอดเข้าไปในห้องนอน ญาดากำลังนั่งทำงาน เธอถึงกับเผยยิ้ม หน้าสวยล่องลอยเหมือนจมอยู่ในความคิด
เสียงหัวเราะมีความสุขของลูก ทำให้เธอพลอยมีความสุขตามไปด้วย...
“เล่นกีตาร์ด้วยเหรอ” เข้ามาในห้อง โยโย่สะดุดเข้ากับกีตาร์โปร่งที่วางพิงผนังห้องเป็นสิ่งแรก
“แหะๆ..พอเล่นได้ ไม่เทพเหมือนพี่ ฝีมือเกากีตาร์ผมยังแอบทึ่ง ของผมจัดเป็นพวกไก่กาอาราเร่..
ไม่บังอาจเทียบชั้นด้วยล่ะ” เจ้าของห้องเกาหัวแก้เขิน รีบออกตัว
“เล่นให้ฟังสักเพลงสิ” เป็นการขอร้อง กึ่งบังคับกลายๆ
“แน่ใจฟังแล้วแทนที่จะง่วง กลัวตาสว่างตลกฝีมือห่วยผมมากกว่า” รุ่นน้องยังคงถ่อมตัวหนัก
“เอาน่า..ลองดู” รุ่นพี่ยืนกราน เจ้าของห้องร่างสูงเพรียว ค่อยตรงเข้าไปหยิบกีตาร์ ก่อนกลับมานั่งห้อยขาบนเตียง
พาดกีต้าร์ไว้บนตัก รุ่นพี่ลากเก้าอี้โต๊ะหนังสือมานั่งจ้องตั้งใจรอฟัง รุ่นน้องสบตาแล้วรีบเบือนหลบอย่างเขิน เขารู้สึกประหม่า
อาศัยสูดลมหายใจยาวสองสามที นิ้วเรียวกรีดลงบนสายกีต้าร์ อินโทรเพลงเพื่อชีวิตคุ้นหูก็ดังขึ้น
เนื้อเพลง: บ้าหรือเปล่า
ศิลปิน: แช่ม แช่มรัมย์
นั่งมองดวงดาว คอยเฝ้าให้ดาวร่วงหล่น
กี่ครั้งกี่หน ก็ยังไม่หล่นซักที
เฝ้าคอยชะเง้อ แหงนคอรอคอยอย่างนี้
จากเดือนเป็นปี ไม่มีอะไรเปลี่ยนผัน
หรือฟ้าบัญชา ให้ฉันเกิดมาเพื่อเธอ
แต่ฟ้าคงเผลอ ลืมสร้างให้เธอคู่ฉัน
ทุ่มเทเสมอ ให้เธอเท่าไรเท่ากัน
ไม่มีสักวัน ที่เธอนั้นจะเห็นใจ
ถามตัวเองว่าบ้าหรือเปล่า
เขาไม่รักเราจะรักเขาอยู่ทำไม
ดอกฟ้าหมาวัด มันเป็นแค่เพียงนิยาย
ยังไม่เจียมหัวใจ มันเป็นอะไรของมัน
ยังเฝ้ายังคอย คอยเฝ้าดวงดาวเรื่อยไป
เหนื่อยล้าแค่ไหน ก็ยังเฝ้ารอ ร้อ รอ
กว่าเธอจะซึ้งใครเค้ารักเธอมากพอ
ฉันคงต้องรอ จวบวันที่ฉันสิ้นลม
ถามตัวเองว่าบ้าหรือเปล่า
เขาไม่รักเราจะรักเขาอยู่ทำไม
ดอกฟ้าหมาวัด มันเป็นแค่เพียงนิยาย
ยังไม่เจียมหัวใจ มันเป็นอะไรของมัน
ยังเฝ้ายังคอย คอยเฝ้าดวงดาวเรื่อยไป
เหนื่อยล้าแค่ไหน ก็ยังเฝ้ารอ ร้อ รอ
กว่าเธอจะซึ้งใครเค้ารักเธอมากพอ
ฉันคงต้องรอ จวบวันที่ฉันสิ้นลม...
“แปะๆ..เสียงดีฝีมือไม่เลว ว่าแต่แอบรักใคร ถึงเลือกเพลงนี้” เสียงปรบมือของคนตัวโต
ตามด้วยคำชมและคำถาม หลังรุ่นน้องหน้าใสโชว์เดี่ยวกีต้าร์โปร่งจบลง
“แอบรักใครที่ไหน ผมอินไปกับเพลง..ผมชอบเพลงนี้ ใช้เป็นเพลงฝึกเล่นครั้งแรก
เลยหยิบเอามาให้พี่ฟัง กันพลาดจะได้ไม่ขายหน้า” คำตอบรุ่นน้องทำเอาคนฟังยิ้มขำ
พี่โย่แอบขำน้อง
“พี่ขำทำไม..อะไรทำให้คิดว่าผมแอบรัก” เป็นฝ่ายตั้งคำถามบ้าง
“เปล่า..เดาจากเนื้อเพลง เห็นร้องได้อารมณ์ นึกว่ามีความรู้สึกนี้แฝงอยู่ด้วย” คำตอบรุ่นพี่ ลูกดิ่งเผลอค้อนอย่างลืมตัว
“แช่งกันชัดๆ แต่คงจะจริง คนอย่างผมจะกล้าฝันไกลคว้าดอกฟ้ามาเป็นยาใจได้ไง
แค่คนธรรมดาเดินดินยังไม่มีปัญญาเลี้ยงเขา” รุ่นน้องเปรยออกมา ประโยคเหมือนสำนึกถึงฐานะของตัวเอง
“คิดมาก..ของแบบนี้บางทีกิ่งฟ้าก็โน้มลงมา กลัวแต่ที่โน้มลงหาเราจะไม่ใช่กิ่งฟ้า”
รุ่นพี่ปลอบ พร้อมประโยคปริศนา จ้องลูกดิ่งยิ้มไม่เลิก
“อะไร..โน้มหาผม” อดถามด้วยความอยากรู้
“เทพบุตร..จะโน้มลงมา ถึงเวลากล้าๆ เข้าล่ะ” สิ้นประโยคตาคมสื่อความหมาย ทำเอาคนฟังหูแดงแปร๊ด
ไปไม่เป็นใบ้กินดื้อๆ ปล่อยรุ่นพี่กลั้นขำท้องเกร็ง กับอาการเขินจัดของรุ่นน้องที่ก้มหน้างุด
นิ้วดีดกีต้าร์ฟังไม่เป็นเพลง..อย่างกับต้องการหาอะไรทำแก้เขิน...?
>
>
>
[ถึงแล้วนะ..กำลังจอดรถ] ผสุโทรเข้ามือถือยุทธ หลังอีกฝ่ายแอบเมมเบอร์คุณหมออนาคต
จากมือถือรุ่นพี่รูปหล่อตัวโต แล้วโทรตามคนที่รับปากจะนำอาหารการกินมาร่วมแจม
“รออยู่ที่ลานจอด ผมออกไปรับ” ยุทธบอก ยิ้มกริ่มนึกขำสีหน้าว่าที่คุณหมอ หากรู้ในบรรดานักเตะที่มาร่วมสิบคน
ไม่มีคนที่คุณหมอหน้าขาวถ่อรถมาเจอ ก่อนขอตัวรุ่นพี่ทั้งหลายที่ง่วนกับการตกปลาเป็นที่สนุกสนาน เพื่อมารับแขกคนสำคัญ
“ใครวะ..ยุทธ” พี่พงษ์ถาม
“พวกพี่รู้จักดี เดี๋ยวก็เจอ” ยุทธไม่ยอมบอก รุ่นพี่อาวุโสยกนิ้วกลางให้ไปที จอมทะเล้นหัวเราะงอหาย
พาร่างกำยำสมส่วนของตนก้าวอาดๆ ออกไปยังทางเข้าบ่อตกปลา เพื่อไปรับบุคคลปริศนา
“เป็นไง..ขับรถเหนื่อยไหม..หมอ” เจอหน้าไม่มียกมือไหว้
คำทักทายที่คนฟังยังพออะลุ้มอล่วยได้ ถือเป็นการแสดงน้ำใจได้อย่างหนึ่ง
“ไม่เท่าไหร่..ขนมอยู่ท้ายรถ ช่วยถือหน่อย” ผสุเดินไปเปิดท้ายรถ วันนี้คุณหมอหน้าขาว
มาด้วยเสื้อยืดสีดำสกรีนลายกราฟฟิกตัดผิวขาว กางเกงสามส่วนซาฟารี หมวกแก๊ปแบรนด์หรู
แว่นตาสีชารองเท้าหุ้มส้นไม่ใส่ถุงเท้าสบายๆ แต่ดูดี แตกต่างคนชวนที่คีบอีแตะนันยาง
กางเกงวอร์มขายาว เสื้อนักบอลธรรมดา
“โห..แต่งตัวอย่างกับมาทะเล” ยุทธอดแซวไม่ได้ แม้ปากจะแซว
แต่ชะโงกหน้าไปสำรวจเสบียงสี่ห้าถุงใหญ่ จัดเต็มพอสมควร หอมไก่ห้าดาวกับไก่จ๊อแตะจมูก
“มีข้าวเหนียวเปล่า” ได้กลิ่นแล้วนึกขึ้นได้ ว่าไก่ร้อนๆ กับข้าวเหนียวช่างเข้ากันมาก กับบรรยากาศริมขอบบ่อตกปลา
“ซื้อมายี่สิบห่อ ไม่รู้พอหรือเปล่า ไม่รู้จำนวนคน” ผสุตอบ พร้อมกับแอบเบ้ปากใส่คนตาโตเห็นของกินอย่างนึกหมั่นไส้
แต่ก็แอบขำในใจเด็กหนอเด็กหลอกล่อด้วยขนมก็เปลี่ยนศัตรูกลายเป็นมิตร ตอนแรกหวงเพื่อนจนออกนอกหน้า
ตอนหลังเป็นฝ่ายเชิญเขาเสียเอง
“พอน่า คงไม่มีใครอยากจกข้าวเหนียวทุกคนหรอก ป่ะเข้าไปข้างใน..มีคนรอเจอเพียบ”
ผสุหัวใจพองโต หลังฟังประโยคปิดท้าย
“อืม..มาช่วย” แถมขันอาสาช่วยรุ่นน้องแบ่งถุงขนมกับไก่มาถืออีก
เดินตีคู่เข้าประตู ใจไปก่อนคาดหวังเจอหนุ่มหล่อหน้าใส ทำให้วันหยุดมีความหมายขึ้นมาอีกหนึ่งวัน
“อ้าว!..ผสุเองเหรอ ทำเป็นอุบอิบไอ้ยุทธ” พี่พงษ์ทักก่อนใคร นักเตะจะพากันรับไหว้ผสุ
พร้อมกับพวกรุ่นน้องรุ่นเดียวยุทธยกมือไหว้คุณหมอที่คุ้นหน้าเป็นพรวน
“หวัดดีครับ..ดีครับพี่พงษ์ มีทริปไม่ชวนผมนะ” ผสุปากพูดกับพงษ์ แต่สายตากวาดหาใครบางคนจนทั่วก็ไม่เจอ
“พี่ไม่นึกว่าเราชอบแนวนี้ เห็นท่าทางหมอจ๋า ไว้วันหลังชวนมาด้วย พวกพี่มากันบ่อย”
พงษ์ตอบ พร้อมกับย่นคิ้วด้วยความแปลกใจในท่าทางมองหาบางอย่างของคนมาใหม่
“ผสุหาอะไร” อดถามจนได้
“ลูกดิ่งไปไหนครับ” ไม่รอช้าถามทันที หลังมองไม่เห็นวี่แววคนที่ทำให้ตัวเองบึ่งรถมาชานเมือง
“ลูกดิ่งเหรอ..ไม่ได้มา เห็นว่าติดธุระกับโยโย่” พี่พงษ์ตอบตามตรง คนฟังอ้าปากค้าง
หันไปจ้องเขม็งกับยุทธที่เนียนค้นขนมในถุงส่งให้เพื่อนร่วมรุ่นอย่างถือวิสาสะ แม้เห็นท่าทางหูทวนลมของยุทธ
แต่ผสุไม่กล้าโวย เนื่องจากแวดล้อมไปด้วยนักเตะที่รู้จักกันดี ขืนแสดงกิริยาออกอาการของขึ้นคงดูไม่เหมาะเท่าไหร่
“ยุทธ..เดี๋ยวค่อยกิน เรามีเรื่องต้องคุยกัน” วิธีที่เลือกมาใช้คือแยกไอ้เด็กเกรียนจอมแสบ
ที่หลอกเขา..ออกมาเจรจาเป็นการส่วนตัว
“มีอะไรเหรอ..หมอ” ยุทธทำเสียงอ่อน มองหน้าผสุพาซื่อ
แต่ท่าทางแบบนี้ตบตาผสุไม่ได้ ในเมื่อแววตาไหวระริกอย่างกลั้นขำ
“เออน่า...พี่พงษ์ พี่เพชร พี่เนตร ผมยืมตัวรุ่นน้องแป๊บนะ เดี๋ยวมา” ผสุไม่รอช้าหันไปขอรุ่นพี่นักเตะ
คว้าข้อมือยุทธลากทันที ท่ามกลางสายตามึนงงคนที่เหลือ อะไรจะเร่งรีบปานนั้น แต่ไม่มีใครคิดท้วง คงมีธุระส่วนตัว
เพราะคนที่ออกไปรับผสุคือยุทธ ทุกคนไม่มีใครเก็บเป็นประเด็น นอกจากหันไปตกปลาเฮฮากันต่อ
พร้อมขนมขบเคี้ยวที่ยุทธเอาออกมาแจกเพื่อน แบ่งรุ่นพี่ทานเป็นลาภปาก
“หมายความว่าไง..อย่าบอกไม่รู้” ผสุปล่อยแขนยุทธในที่ลับตา
ห่างจากบริเวณคนพลุกพล่านพอสมควร เพื่อสะสางคดี
“อะไร..พูดเรื่องอะไร” ยุทธตีมึน
“ลูกดิ่งไม่ได้มาด้วย นายหลอกฉันทำไม” ผสุเหลืออดที่เห็นอีกฝ่ายไม่รู้สำนึก เผลอเสียงเข้มเข้าใส่
“อ้าว!..พูดให้มันดีหน่อยหมอ ผมไปหลอกคุณตอนไหน” ยุทธสีหน้ายียวน...จนผสุนึกอยากตบกะโหลก
“นี่นายยังกล้าพูดอีก นายไม่ใช่ชวนฉันตกปลา เอาเพื่อนมาอ้างเพื่อล่อให้ฉันมา ตกลงลูกดิ่งไม่ได้มาด้วยนายก็รู้
แล้วทำเพื่ออะไร อย่าให้ต้องดูถูกว่าเห็นแก่ของกินเล็กน้อยเลยนะ เพราะฉันนึกไม่ออกมีจุดประสงค์อะไรที่นายทำแบบนี้”
ผสุเหยียดปากใส่อย่างดูถูก
“พูดให้มันดีๆ ผมไปบอกคุณตอนไหนว่าไอ้ดิ่งมาด้วย จำได้ว่าคุณถามใครไปมั่ง ผมตอบมากันหลายคน
ไม่ได้ระบุใครเป็นพิเศษ ส่วนที่ชวนเพราะอยากให้คุณมาผ่อนคลายเห็นเรียนหนัก อุตส่าห์หวังดี เรื่องของฝาก
ผมแค่ย้ำไม่ให้คุณมาตัวเปล่า คุณเป็นคนเสนอว่าอยากได้อะไรเป็นพิเศษผมร้องขอคุณเมื่อไหร่ เมื่อถามผมก็นึกถึงคนส่วนใหญ่
เลยบอกไป คุณไม่ซื้อก็ได้ใครเขากล้าว่า ขอร้องฐานะทางบ้านผมไม่ใช่ยาจก จะได้เห็นแก่ของกินเล็กน้อย
หรือไม่พอใจคืนเงินให้ก็ได้ บอกมาหมดไปเท่าไหร่..ฮีโธ่!..ให้แล้วลำเลิก ทีหลังอย่าทำดีกว่าทุเรศว่ะ”
กลายเป็นผสุโดนตอกหน้าหงาย ได้แต่กำหมัดแน่นอ้าปากค้าง นึกคำพูดมาเถียงไม่ออก
แต่ละประโยคพอคิดตาม ล้วนเป็นเขาทั้งสิ้นที่คิดเอาเอง หลงกลแผนไอ้เด็กเกรียนจังเบ่อเริ่ม
“ฝากไว้ก่อนเถอะ..อย่านึกว่าจะทำให้ฉันยอมแพ้ นอกจากฉันจะจีบรุ่นน้องนายแล้ว
ฉันยังจะทำให้เขาเห็นธาตุแท้ของนายอีก เจ้าเล่ห์นิสัยระยำแบบนี้ ไม่รู้ลูกดิ่งที่ดูซื่อๆ ไปคบด้วยทำไม” ผสุเสียงกร้าวใส่ไปจนได้
“เหอะ!..ใครกันแน่ที่เจ้าเล่ห์ กะเคลมไอ้ดิ่งหวังเอานั่นเอานี่ล่อ พอผิดหวังพลาดเข้าหน่อยเป็นฟืนเป็นไฟ
ถึงผมเป็นยังไง แต่ไม่เคยคิดร้ายทำลายเพื่อน ยิ่งรู้จุดประสงค์คุณโต้งๆ ยอมรับตรงๆ อย่าหวังผมจะยอมให้คุณทำอะไรมัน
นอกเสียจากไอ้ดิ่งจะมาบอกผมเองว่าคิดกับคุณเหมือนที่คุณต้องการ ผมถึงจะไม่ยุ่ง แต่เท่าที่เห็นผมมั่นใจ
ไอ้ดิ่งไม่ได้คิดอะไรเกินกว่าให้ความเคารพในฐานะรุ่นพี่คนหนึ่ง ฉะนั้นผมคงไม่ปล่อยให้คุณทำอะไรเกินงามแน่”
ยุทธยืดอกข่มคนหน้าขาวที่รูปร่างบางกว่าพอสมควร
“ฉันเจ้าเล่ห์ตรงไหน ฉันทำอะไรเปิดเผยตรงไปตรงมาไม่มีซ้อนเร้น ไม่เหมือนนาย อย่าคิดว่าที่ทำทั้งหมดฉันจะไม่รู้
ลูกไม้ตื้นๆ ส่วนเงินไม่ต้องเอามาคืน ฉันไม่สนใจ ถือว่าให้เด็กขาดความอบอุ่นเป็นการทำบุญ ต่อให้นายมีเงินแต่คงไม่มีใครสนใจ
ถึงหาวิธีเรียกร้องสร้างความสนใจให้ตัวเอง เสียใจนายไม่ใช่สเป็กฉัน บอกแล้วฉันไม่นิยมถึกๆ ล่ำๆ ไว้ไปลดหุ่นฉันอาจพิจารณา
หน้าตาก็พอได้ล่ะนะ” ผสุเปลี่ยนจากการใช้คำเจ็บแสบ หันมาเล่นจิตวิทยาแทน คาดว่าได้ผลไม่น้อย
ตาคมวาวโรจน์ของยุทธ บ่งบอกว่ากำลังโมโหแล้วตอนนี้
“อยากรู้จะเก่งเหมือนพูดหรือเปล่า หุ่นถึกลีลาเด็ดนะขอบอก แม้ไม่เคยลองกับเพศเดียวกัน
แต่การกระทำคงไม่ต่างฟันหญิงมั้ง แบบนี้คงไม่ผิดถ้าจะหาประสบการณ์แปลกใหม่ เจอกันสักตั้งดิ”
ว่าแล้วร่างกำยำก็เข้าไปผลักไหล่หมอหน้าขาวจนหลังติดต้นมะพร้าว เหนือความคาดหมายของผสุพอสมควร
ไม่คิดว่าเด็กหนุ่มรุ่นน้องตัวถึกหนาจะใช้กำลัง
แน่นอนวัดกันตัวต่อตัว ผสุคงสู้ไม่ไหว เขาแค่นักศึกษาแพทย์ที่ไม่ได้ใช้กำลังเป็นเรื่องหลัก
ต่อให้เป็นผู้ชาย แต่ปะทะกับนักกีฬาที่ถนัดใช้แรงเป็นทุนเขาย่อมเป็นรอง แม้จะขืนตัวไว้ แต่ก็สู้แรงรุ่นน้องไม่ไหว
“นายคิดจะทำอะไร เฮ้ย!..มีสติหน่อย มุทะลุดุดันเหมือนพวกไม่ได้รับการศึกษา” ด่าเสียงเครียด ขืนตัวต้านไม่ไหว
หลังติดต้นมะพร้าวเป็นที่เรียบร้อย มือพยายามดันหน้าอกซึ่งแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อตึงเปรี๊ยะ ให้รู้ว่ายุทธแกร่งกว่ามาก
กับถูกรวบจับยึดไว้ง่ายดาย ก่อนใบหน้าคมสันจะฉกวูบเข้ามารวดเร็ว ประกบปิดปากที่กำลังตวาด เล่นเอาผสุตาโตอึ้งไปหลายวิ
พยายามถอยลิ้นหนีความนุ่มลื่นที่กวาดต้อนตวัดรัดลิ้นเขาอย่างรวดเร็ว
“อือออ..อือออ” ให้ตาย..นี่เป็นการอุกอาจใหญ่หลวงชีวิตเกย์ผสุเพิ่งเจอกับตัว มีแต่เขาที่เป็นฝ่ายรุกตลอด
ไอ้จะโดนบดจูบเหมือนละครหลังข่าวไม่เคยอยู่ในหัวมาก่อน สำคัญกับเด็กรุ่นน้องอายุห่างหลายปี ยิ่งไม่ใช่สิ่งที่คาดคิด
แต่ก็มึนตึ๊บเมื่อการจูบหนักหน่วงรุนแรงของยุทธดันเป็นมวย ใช่พวกไก่อ่อนสอนขัน ทำเอาผสุถูกดูดลมหายใจช่วงชิงอากาศไป
ตัวเริ่มระทวยตกเป็นฝ่ายถูกลิ้นชื้นของผู้รุกรานเกี่ยวต้อนจาบจ้วงจนหนำใจ ก่อนจะปล่อยให้เขาได้สูดลมหายใจ
เมื่อเห็นว่าแทบทรุดลงไปกองทั้งยืน
“เฮือกกก!!..อ่าาา” ผสุยอมรับโกยอากาศเข้าปอดเหมือนคนผ่านการออกกำลังกายมาหนักหนาสาหัส
ใบหน้าร้อนผ่าวถ้าลุกไหม้ได้ปานนี้คงเป็นข่าวหน้าหนึ่ง ว่าหน้าเขาติดไฟอย่างอัศจรรย์
ส่วนยุทธประคองร่างหมดแรงของผสุ ที่ก้มหน้าใบหูสุกปลั่ง ลำคอหน้าขาวซับสีเลือดไปแล้วเรียบร้อย
เดิมทีตั้งใจกำหราบคนปากดียั่วโมโหจนเขาปรี๊ดก็เท่านั้น แต่พอได้สัมผัสปากนิ่มลิ้นนุ่ม ความหวานที่ได้ลิ้มรสพานลืมตัว
เผลอจูบลึกล้ำเฉยเลย ยอมรับกลิ่นกายหมอหนุ่มหอมกรุ่นลิ้นอุ่นก็หวานไม่ด้อยกว่าผู้หญิงที่เคยมีสัมพันธ์
รู้สึกคึกคักเหมือนได้ขี่ม้าพยศ
ต่างฝ่ายต่างนิ่งไปเป็นครู่ ไม่มีใครเอ่ยอะไร ยุทธสับสนพอสมควร
ส่วนผสุเหมือนโดนรุ่นน้องปีนเกลียวตบหน้าจังเบ่อเริ่ม สำคัญเขารับรู้ทุกสัมผัสของรสจูบได้ชัดเจน
ไม่หลุดออกจากหัวนี่สิ..ปากสีสดบวมเจ่อเหมือนมีลิ้นนุ่มคาอยู่เลย
“ไปล้างหน้าหน่อย..หายมานานพวกพี่เขาอาจสงสัยว่าไปไหนกัน” ยุทธตัดสินใจเอ่ยขึ้นในที่สุด
โดยเลี่ยงพูดถึงสาเหตุที่ปะทะคารมก่อนหน้า ไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกประดักประเดิดไปกว่านี้
“ฉันจะกลับ..นายไปหาเพื่อนเถอะ” ผสุยอมเงยหน้าสบตา
“จู่ๆ กลับไปแบบนี้ ไม่ดีม้าง” ยุทธรู้สึกโหวงแปลกๆ หลังอีกฝ่ายบอกว่าจะกลับ
“ทำไม..นายก็บอกฉันติดธุระด่วนสิ จะยากอะไรหืม” ผสุหาทางออก
“ยืนยันว่าจะกลับใช่ไหม” เด็กหนุ่มย้ำ จ้องรอคำตอบตาแข็งกร้าว
“อืม” ผสุรับคำในคอ ไม่ยอมมองตอบ
“ดี..ถ้างั้นพรุ่งนี้เรื่องดูหนังยกเลิก” ยุทธไม่รู้ตัวเป็นอะไร
เผลอโพล่งเหมือนเด็กเอาแต่ใจ แค่ไม่พอใจที่อีกฝ่ายยืนกรานจะกลับทั้งที่มาถึงนี่แล้ว
“เกี่ยวอะไร นายยกเลิกใช่คนอื่นจะต้องยกเลิกตาม เดิมทีฉันไม่ได้ตั้งใจชวนใครอยู่แล้ว ดีเสียอีก”
ผสุโมโหที่ยุทธทำเหมือนถือไพ่เหนือกว่า แล้วยกเอามาเป็นข้อต่อรอง
“ก็ลองดู..ผมไม่ไปไอ้ดิ่งมันจะไปไหม” บทอยากเอาชนะ เหตุผลก็ถูกปาทิ้งไม่ใยดี
“นี่ไอ้เด็กเกรียน ตกลงต้องการอะไรวะ” ผสุของขึ้นตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า เขาไม่เคยคิดว่าจะเจอคนอย่างยุทธ
“ทำตัวปกติ กลับไปตกปลา พรุ่งนี้เหมือนเดิม” ยุทธพูดเสียงอ่อนลง เขาไม่รู้ทำไมถึงอยากให้ผสุอยู่
แค่ไม่อยากให้กลับไปด้วยสภาพที่ผิดใจกัน เขารู้ว่าทำไม่ถูก แต่ก็โทษอีกฝ่ายปากกล้าหยามเขาก่อน พอวู่วามไปแล้ว
เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาหยามศักดิ์ศรีคนตรงหน้ามากไปหรือเปล่า โชคดีตรงนี้ลับตาคน ไม่งั้นคงเป็นเรื่องให้เก็บเอาไปพูดต่อแน่
“เพื่ออะไร..คิดเหรอฉันจะมีอารมณ์ไปนั่งตกปลาหืม” ผสุตาวาว
“ทำตัวเป็นสาวน้อยพึ่งเสียจูบแรกไปได้ ไหนคุยนักคุยหนาเจอแค่นี้ไปไม่เป็น เก่งจริงอยู่สู้หน้าสิ ทำไมต้องหลบด้วย”
ยุทธจี้จุดอ่อนยื่นไม้ตายแบบเดาทาง ภายในใจลุ้นอีกฝ่ายจะตอบอย่างใจหวังหรือไม่..?
“ได้..ไอ้เด็กวานซืน..มาดูกันใครเนียนกว่า อยากให้อยู่ฉันก็จะอยู่..แต่นายคงซวยไม่มีทางตกปลาได้
พ่อจะกวนไม่ให้ปลากินเหยื่อแม่งซะ..จิ๊!” พูดจบสะบัดตูดเดินไม่เหลียวหลังอย่างหัวเสีย ท่าทางเด็กไม่ได้ดั่งใจ
ตกลงผสุเด็กหรือยุทธเด็กกันแน่ ยุทธถึงกับยืนมือกุมท้องตัวงอขำท่าทางกระฟัดกระเฟียดของผสุอย่างห้ามไม่อยู่
ไม่นึกมาดคุณหมอเก๊กดูดีตลอดเวลา หลุดเป็นคุณหนูเอาแต่ใจดูตลกสุดๆ
ชะตากรรมตกเป็นของเพื่อนร่วมทริป คำอาฆาตที่บอกก่อกวนไม่ให้ปลากินเหยื่อของยุทธ
ส่งผลคนอื่นพลอยโดนหางเลขด้วยอย่างช่วยไม่ได้ ในเมื่อผสุเล่นปาหินบ้าง ปาขนมบ้าง
ลงไปในบ่อทำเอาพวกนักเตะงงกับพฤติกรรมเด๊กเด็กของผสุ อึ้งไปตามกันอย่างไม่เข้าใจ
หมอหนุ่มในอนาคต เกิดบ้าอะไรนึกอยากเล่นเป็นเด็กขนาดนี้
พรานตกปลามือฉมัง ต่างต้องการความเงียบของกระแสน้ำ มาโดนคุณหมอหน้าขาวที่นั่งหน้าบูดจนไม่มีใครกล้าวีนใส่
ปานั่นนี่ลงน้ำไม่หยุดแม้เป้าหมายจะไม่ห่างเบ็ดของยุทธก็เถอะ แต่ระลอกการกระเพื่อมของน้ำก็ทำให้ปลาบริเวณนี้กระเจิงด้วย
อีแบบนี้ต่อให้พรานขั้นเทพอย่างพี่พงษ์ หรือพี่เพชรที่โวแข่งกัน ก็จนปัญญาลากปลามากินเหยื่อ..เฮ้อ!
มาอัพตามสัญญาแล้วนะคะ
ขอบคุณนักอ่านที่ติดตามกันไม่ขาด
ขอบคุณที่ทักท้วงเรื่องชื่อของพี่โย่ กลับไปแก้ไขให้แล้วค่ะ
ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกกำลังใจ เจอกันวันต่อไป วันศุกร์นะคะ
รักคนอ่านทุกท่านเช่นกัน
Thanks. 
หัวข้อ: @@@โดย Luk {สนามรัก..นักบอล} P.96 วันนี้ไปส่งหนังสือให้หมดแล้วนะคะ 12/12/56 (อ่าน 892479 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก