----choijiin ขอบคุณมาก ฝรั่งเศส จำขึ้นใจล่ะ^^
------------------------------
stolen heart
รักนิดๆ แต่รักนานๆ
9 เจ้าหินอ่อน
'โครมมมมมม! ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!'
("เอาซิวะ ลุกขี้นมา"!)
("...")
("ตอบมา เพื่อนกูอยู่ไหน ทำไมมึงเป็นคนรับโทรศัพท์มัน")
ผมงัวเงียตื่น ที่นี่ที่ไหนน่าจะเป็นคำถามแรก ทว่าเสียงดังตึงตังข้างนอกชวนให้อยากรู้คำตอบเสียก่อน
'แกรก!' เปิดประตูออกไปส่อง
"ณิช!" / "ณิช..." สองเสียงเรียกชื่อ
อ้าว! กล้วย มาอะหยัง หรือเพื่อนจะรู้จักกับท่านกริชเจ้าของห้อง โอ๊ะ! บอสไฉนแน่นิ่งพิงโซฟาเลือดไหลย้อยมุมปากเป็นแวมไพร์ทรูบลัดกินมูมมามเลอะเทอะเยี่ยงนี้
"บอสเป็นอะไร กล้วยมาได้ไง?" ผมผละออกมาจากห้องนอนใหญ่จะช่วยคนเจ็บก่อน เพื่อนคุยคุยทีหลัง
"ณิช! นี่มึงอยู่ที่นี่จริงๆ เหรอ! ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกกู!" กล้วยตะโกน ลุยเข้ามาจะจับผมแต่บอสยืนพรึ่บขึ้นขวางเสียก่อน
"เดี๋ยวๆๆๆ ทำไมเป็นงี้ มีเรื่องอะไรกัน?" ผมยังงุนงงสภาพหมาสองตัวฟัดกัน
"ณิช มานี่! กูไม่สนว่ามึงอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มึงมานี่เดี๋ยวนี้" กล้วยเรียก
"ไม่! ณิชมานี่" บอส
"อ่า..." วาณิชเมาขี้ตา พยายามเปิดสวิทซ์หน่วยสื่อสารในหัวโดยเร็วและยิ่งยวด
"เพื่อนกู!" กล้วยขึ้นกูมึงกับรุ่นพี่
"ออกไป เขาเป็นของกู" รุ่นพี่เข้มกับรุ่นน้อง
"ไอ้หน้าตัวเมีย!" คำรามใส่กันโดยมีกล้วยดึงดันจะเข้าถึงผมฝ่ายเดียว
"ไม่ได้!" บอสขวางเต็มกำลัง
"ไอ้เชี่ยเอ๊ย!" กล้วยผลักพี่กริชล้มกระแทกโซฟา แว่นกระเด็นแกรกลงตรงเท้าผมพอดี
"เฮ้ยกล้วย มันอะไรกัน ตกลงมาที่นี่ได้ยังไง?" ผมงงแต่ก้มเก็บแว่น เดินไปหาเจ้าของห้องก่อนถูกรวบข้อมือ
"มาหากู ณิช!"
"เออๆ เดี๋ยวแป๊บ" คลำเนื้อตัวไม่ได้ใส่เสื้อ เพิ่งรู้ว่ามีแค่บอกเซอร์ตัวเดียวโด่เด่โชว์ความแมนเต็มพิกัด
"กูบอกให้มานี่! พูดไม่เข้าใจหรือไง!" กล้วยดุจังเยย T^T
"เฮ้ ใจเย็นๆ เพื่อน ขอกู...เดี๋ยวนะ" ผมขยี้หัวฟูหันรีหันขวางไม่รู้จะเริ่มด้วยอะไรก่อน พยายามประวิงเวลารีเซตสติตัวเอง สรุปว่าสองคนนี้ต่อยกันแล้วกล้วยจะให้ผมไปอยู่หอมันชิมิ
บอสจะจับผมไว้ทำไมครับ กระผมโชว์เปลือยครึ่งท่อนอยู่นะ ผู้ชายล้วนทั้งสามคนก็เถอะ
"เออ กูแค่เพื่อน กูมันไม่สำคัญ มึงเลือกมันทั้งที่กูอุตส่าห์---"/ "โครม!" กล้วยโยนกระเป๋าโครมคราม นัยน์ตาเจ็บช้ำราวสัตว์ป่าถูกทำร้าย กำหมัดสะกดกลั้นหันหลังจากไปทันที
คุ้นๆ ว่าที่หล่นลงกลางห้องคือเป้ของผมเอง ส่วนกลิ้งหลุนๆ หมุนเป็นลูกข่างอยู่นั่นก็มือถือของบอสยัดใส่กระเป๋าให้เมื่อวาน กล้วยคงโทรเข้าจนรู้แล้วตามเอาของมาส่งคืนให้นี่เอง
---
ทั้งห้องเงียบฉี่ พายุพัดหายไปอย่างฉับพลันเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไว้ค่อยไปอธิบายเพื่อนทีหลังละกัน เดินไปหยิบมือถือส่งคืนให้เจ้าของ
"มีเรื่องอะไรกันเหรอครับ กล้วยมาที่นี่ได้ยังไง?"
"โทรเข้า แล้วนั่นเอามาคืน แต่จะดูว่าอยู่ไหม เห็นหลับอยู่เลยไม่ให้เข้าไป" พูดไปจับคางเบี้ยวตัวเองไป
"อ้อ กล้วยมันเป็นอย่างนี้ล่ะครับ คราวก่อนผมเมาจะตายคาห้องไอ้เชียง กล้วยมันพังประตูเข้าไปหามผมกลับหอมันเองมาแล้ว รักเพื่อนเกิน"
"รัก...?"
"ก็ทุกคนแหละ ไอ้น้ำคออ่อนสุด ตอนเมากล้วยก็ช่วยดูแลมากกว่าผมอีก" ไม่ได้บอกว่าถ้าไอ้เชียงหรือไอ้ซุปเมา เพื่อนกล้วยเล่นทิ้งให้นอนข้างถังขยะยันเช้า สองมาตรฐานดีแท้
เสียววูบเล็กๆ ไม่เคยบอกว่าอาศัยกินนอนที่นี่จะครบอาทิตย์ กล้วยจะโกรธไหมวะ เอาน่า ตามง้อลูกเดียวน่าจะเอาอยู่
"ขอดูหน่อยครับ ผมทำแผลให้" ไปเอาชุดปฐมพยาบาลมาวางบนเบาะโซฟา ขัดสมาธิหันหน้าชนหนุ่มหล่อระดับชายในฝัน แม่เจ้า อย่าถอดแว่นบ่อยนะ ประเดี๋ยววาณิชอดใจไม่ไหวจะจับกดสัก 7-8 ดอก (^0^) กิ้วๆ
"โอ๊ย...เบา!"
"ผมเบาแล้ว บอสเข้ามาใกล้ๆ ซิ"
"มันเจ็บ!"
"ไม่เจ็บหรอก ผมมือเบาทำแผลเก่ง นะๆๆ"
"ไม่เอา ไม่ทำ ไม่ชอบเลือด"
"ทำ...นิดเดียว ไม่เจ็บไม่มีเลือด รับรองด้วยเกียรติของลูกเสือ"
"ไม่!"
"น่า บอสพี่กริชคนเก่ง หันหน้ามาทางนี้นิดซิครับ" อ้อล้อเด็กโข่ง
"อูย...ซี้ด" โดนจนได้
---
-----
กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มประตูก็เปิดผาง!!!
"เฮ้ย! จะเซอร์ราวด์อะไรก็ให้มันเกรงใจห้องข้างๆ บ้าง คอนโดมันเล็ก อ้าว ทำอะไรกันวะ กัดกับหมาที่ไหนมา?" พี่แฮงค์เจ้าเดิม
"เป็นยังไง เห็นไหมกูบอกแล้วว่ามึงน่ะ...คิดลึก"/ 'เพียะ!' พี่เจนวิสาสะตามเข้ามา เห็นภาพเราสองคนแล้วพี่ยักษ์ใหญ่ก็ถูกเบิ๊ดเข้าให้
"โอยยยยยยย..."
"ไม่ต้องโอ้ย แค่นี้ทำเป็น...ณิช ไส้กรอกลูกวัว มะตะบะเจ้าอร่อย โอ้ววววว แมวจ๋าพ่อมาแล้น ใช่ตัวที่มึงบอกนี่หว่า สวยกว่าในรูปตั้งเยอะ" พี่เจนชนไหล่พี่แฮงค์นำหน้าเข้ามา วางถุงเสบียงบนโต๊ะทานข้าวแล้วรี่ (แบบซอยเท้าระริกระรี้) เข้าห้องครัวหาเจ้าหินอ่อนทันที
"...เมี้ยววววววววววว..." แมวก็ร้องต้อนรับกันดีเหลือเกิน
"เหมียวๆๆ หินอ่อนมาหาพ่อเร้ว พ่อเจนมีอะไรมาฝาก 555" พี่เจนเข้าสู่ภวังค์ส่วนตัว เหวี่ยงไม้ล่อแมวไปมาให้เจ้าเหมียวโดดตะครุบ
(น้องพี่แฮงค์ให้มาด้วยครับ อ้างว่าห้องทาสีกับแปะวอลล์เปเปอร์ใหม่ ไม่อยากให้แมวตัวเองไม่สบายจึงมาฝากคนแพ้แมวอย่างพี่แฮงค์ช่วยรับเลี้ยง...เจริญ)
"ไหนดูซิวะกริช จิ๊บๆ แค่นี้ไม่ตายง่ายๆ หรอกว่ะ" พี่แฮงค์มองเพื่อนนิดเดียว เหล่ด้วยหางตานิดเดียวจริงๆ แล้วมานั่งโซฟาเลิฟซีทฝั่งบอส หน้ามึนหยิบรีโมตกดเปิดทีวีเองเฉย บอสจึงวิสาสะดึงผมลงตักตัวเองอีกที
โธ่! พี่ไม่มาไม่มีจิ้น พอพี่มาจิ้นกระจายเลยนะครับ
"...ปล่อยครับ ผมจะลง" ผมอ้อมแอ้มกระถดหนี
"มาทำไมวะ" แง่ง ไอ้พี่กริชไม่สน คล้องเอวไว้อีกต่างหาก เค้าอยากใส่เสื้ออ่ะครับเจ้านาย
"มวย" พี่แฮงค์พยักเพยิดไม่ละจากจอทีวี
"ห้องมึงไม่มี"
"มี แต่กูจะดูที่นี่ มีอะไรเปล่า"
"..." บอสแม่งซบหน้ากับบ่าถูขี้ตากับบ่ากูครับพี่น้อง จมูกปากคิ้วคางเล้าโลมกับท่อนบนอันเปลือยเปล่าของข้าพเจ้า เช้ด (+^+)
"แหะๆ" ได้แต่หัวร่อแห้งๆ กลบเกลื่อนสยิวกิ้ว บ๊อกเซอร์บางจ๋อยเหลือเกินนะตัว จูเนียร์จะโด่เด่อยากโอ้ลั้ลลาไม่รับรู้สถานการณ์
---
("555 ชอบล่ะซิเจ้าเหมียว")
("ม้าวๆๆๆ") แมวกางกรงเล็บวิ่งไล่ของเล่นร่าเริงอยู่ข้างใน
พี่เจนกำลังอยู่ดาวเคราะห์อีกดวง ถอดเสื้อเรซซิ่งมอเตอร์ไซค์วิบากออกเหลือเสื้อยืดขาวแขนกุดเล่นกับแมว พวกผมนั่งอยู่ทางนี้แต่เห็นขนเทาดำของเจ้าหินอ่อนติดเต็ม
"เฮ้! คนบ้าแมว เดี๋ยวเจ้าของมันจะขึ้นมาแล้ว หากรงใส่ให้เรียบร้อยด้วย!" พี่แฮงค์หันไปส่งเสียงดัง
("เรื่อง! มาดูเอง แมวมึงไม่ใช่เหรอ") พี่เจนตะโกนตอบ
"ไม่ใช่แมวกู!"
("ไม่รู้ ไม่มาเอากูหิ้วกลับบ้าน")
[~Rrrrrr] ทันเท่าใจ
"ฮัลโหล ขึ้นมาเลย S701" พี่แฮงค์พูดสายก่อนหันมาหาพูดแบบไม่มองคนกอดกันอยู่ "น้องกูมาเอาแมวกลับล่ะ"
"อ้อ ครับ" ผมห่อไหล่หนีไอ้มนุษย์ที่ว่า พี่จะเลียหัวนมข้าพเจ้าหาพระแสงของ้าว วาณิชเป็นคนไม่ใช่ไอติมหลอดครับพี่น้อง
"อืม..." ไอ้สายตาสั้นหาสนไม่
"บอส..."
"ครับ" จะมาครับเคิบหาเตี่ย แขกใกล้จะมาถึงอยู่รอมร่อ เสียงในสายแว่วๆ ว่าผู้หญิงด้วย
"แขกจะมา ขอผมแต่งตัวหน่อย"
"เข้าไป" ยัดหมอนอิงใส่อกให้ผมสวอนเลคเข้าห้อง ได้ยินเสียงพี่แฮงค์หัวเราฮ่าๆ ผสมกับพี่กริชหัวร่อหึๆ เทคมือกันดังเพียะลั่นห้อง
ยอมรับตามตรงว่าเรื่องกล้วยเมื่อครู่ไม่อยู่ในหัวผมโดยสิ้นเชิง และถ้าเลือกได้จะไม่เปิดประตูรับเด็กหญิงทั้ง 3 นางเข้ามาจริงๆ
---
-----
"สวัสดีค่ะ!"
"ฮัลโหล! หวัดดีค่าพี่กริช เอ๊ะ! ไม่ใช่นี่นา พี่น่ารักจังชื่ออะไรคะ หนูชื่อส้ม นี่เยลลี่ แล้วนี่ก็เปิ้ลแว่น"
"..." น้องชื่อเปิ้ลจ้องผมตาแข็งไม่กะพริบ
"สวัสดีครับ พี่ชื่อณิช เรียกณิชคุณก็ได้"
"พี่ณิชน่ารักกว่านิชคุณอีกอะค่ะ ลูกครึ่งหรือลูกเสี้ยวใช่มั้ยคะ ขอหนูถ่ายรูปหน่อย" น้องเยลลี่ลูกพี่ลูกน้องพี่แฮงค์รุกไวมาก (เห็นบอกว่าลูกลุง)
"ชั้นขอห่อกลับบ้านเลยแก๊!" น้องส้มกรี๊ดเล็กๆ
"ไม่ได้ คนนี้ห้าม!" บอสขวางทันควัน
"ทำไมล่ะพี่กริช! เยลลี่ขอถ่ายรูปเอง ไม่ได้จะอะไรซะหน่อย"
"ไม่!"
"จะถ่ายรูปอ่ะ"
"ไม่ได้!"
"โป้งด้วย"
"555" พี่แฮงค์หัวเราะก้อง ส่วนผมมุดจั๊กกะแร้บอสพยายามโผล่หน้าส่งยิ้ม ไม่เข้าใจวิธีการทักทายของน้องๆ พวกนี้เท่าใดนัก
"เอ๊ะ แล้วนั่นพี่อะไรคะ?"
"เจน!" พี่กริชเฉลยอย่างรวดเร็ว ดันร่างผมเข้าแผ่นหลังบังทั้งโลกขณะผายมือปล่อยผ่านไปทางพี่เจนทันที
"เฮ้ย! อะไรวะกริช" พี่แฮงค์หัวเสียนิดๆ
"อ๋อพี่เจน ชื่อน่ารักจัง" น้องส้มกับเยลลี่หันไปปิ๊งรูปหล่อคนใหม่
"ครับผม...ว่าไงครับสาวๆ" พี่เจนเสยผมยาวสลวยเท่เซอร์โผล่มาทักทาย โทษเถอะขนแมวเปื้อนต็มตัว
"หนูหาลุคอย่างพี่มานานมาก ไม่คิดว่าจะเจอ ดีใจจัง!" เยลลี่ตื่นเต้น
"กรี๊ด! หนูขอชูป้ายไฟเป็นแฟนคลับพี่ได้มั้ยค้า" น้องส้มผละไปอีกคน
"..." น้องเปิ้ลขยับแว่นยืนนิ่งๆ ระบายยิ้มน้อยๆ ยังคงจดจ้องผมสลับกับพี่เจนเคลิบเคลิ้มไม่วางตา
"เฮ้ๆๆ อีหนู เป็นสาวเป็นแส้หัดกรี๊ดผู้ชาย" พี่แฮงค์ดุหลาน
"ก็กูหล่อ!"
"หล่อตายล่ะมึง!"
"มากกว่าหน้าเห่ยๆ อย่างมึงละกัน" อกชนอกจะต่อยกัน
"กรี๊ด! ทุกช็อตห้ามพลาดนะแก!" เหล่านางๆ อิ๊อ๊ะประกอบฉาก กดถ่ายรูปมือถือไม่นับ เหมือนน้องเปิ้ลจะร้ายสุด ถ่ายคลิปด้วยนะนั่น
"ไสหัวไปกอดแมวมึงโน่นเลย ฮัดชิ้ว!" พี่แฮงค์เริ่มจาม
"ไปครับเด็กๆ เจ้าหินอ่อนเป็นแมวของใครนะ ของน้องเยลลี่เหรอ มันกี่ปีแล้ว พันธุ์อะไรพี่อยากได้บ้าง..." พี่เจนฉกสาวๆ เข้าห้องครัว ปล่อยพี่แฮงค์ขยี้ตาตาแดงบวมแพ้ขนแมว ส่วนบอสเลี่ยงเข้าห้องนอนใหญ่ค้นอะไรกุกกักให้พี่แฮงค์ก็ไม่รู้
---
-----
"ณิช พี่ขอคุยด้วยหน่อย" พี่แฮงค์ต้อนผมไประเบียงนอกห้อง ปิดประตูบานเลื่อนสนิทจนแทบไม่ได้ยินเสียงข้างใน
"ว่าไงครับพี่?"
"เมื่อคืนไอ้กริชมันทำอะไรเรา"
"ทะ...ทำอะไร ไม่นี่ครับ" ตอบเอาตัวรอด จะบอกว่าจำไม่ได้ก็กระไรอยู่ ชุดเสื้อผ้าเลอะอ้วกกำลังปั่นหมุนติ้วๆ อยู่ในถังซัก ไม่รวมห้องน้ำเลอะเทอะคราบแชมพู ครีมอาบน้ำ กูก่อจราจลอะไรหนอนึกออกแค่อาจารย์เชฟเลี้ยงหมูกระทะ แล้วก็แก้วเบียร์ทิ้งดิ่ง
ไอ้กล้วยจะปาติเย่ร์มิชชินแลง เงิน 299 อะไรอีกนึกไม่ออก
"เรามีรอยแดงเต็มตัว ส่วนไอ้นั่นก็ปากเจ่อ ไม่รู้เรื่องจริงๆ น่ะเหรอ"
"อ่าครับ สารภาพว่าจำไม่ได้ นอนให้ยุงหามหรือเปล่าไม่รู้ ตื่นมาเมื่อกี้ก็เจอกล้วย...มันตามเอาเป้มาคืนผมถึงนี่ได้ไงไม่รู้" เสียงอ่อน
"กล้วยเพื่อนเราที่ตัวสูงๆ หน้าตาใช้ได้คนนั้นน่ะนะ"
"ครับ"
"555 อย่างนี้นี่เอง โดนแค่นี้ยังน้อยไป มีอะไรก็บอกพี่ เมมเบอร์แล้วใช่มั้ย"
"ครับ" รวบรัดสมกับเป็นท่านประธานใจร้อน ปะทะพี่เจนขาโหดจนอยากรู้ฝ่ายไหนจะชนะ แต่พวกสิงห์นักบิดน่าจะคุยภาษาเดียวกัน
พี่แฮงค์ยังไม่ขยับ กอดอกนิ่งขึงมองด้วยหางตาถึงกิจกรรมข้างใน เด็กสาวกำลังดี๊ด๊าถ่ายรูปพี่เจนโพสต์ท่าอุ้มแมวอยู่ในครัว สนุกสนานเสียงดังจนลอดออกมา
("ขอถ่ายรูปพี่เจนไว้เป็นอิมเมจตัวละครหน่อยได้มั้ยคะ แค่ครึ่งตัวที่อุ้มเจ้าหินอ่อนน่ะค่ะ หนูไม่โพสต์หน้าตาให้เสียหายหรอก") น้องเยลลี่ลั้ลลา
("พี่เจนช่วยหันข้างจุ๊บหินอ่อนด้วยค่ะ หนูจะใช้เป็นแบบวาดการ์ตูนลงบล๊อก อ๊า! แก๊ ฉันละลายแหละ ช่วยด้วยเปิ้ล") น้องส้มวี้ดว้าย
("...") มีน้องเปิ้ลคนเดียวที่ขยับแว่นยืนนิ่งๆ ชูมือถือถ่ายคลิปตลอด พวกสายตาสั้นมักจะสร้างปรากฏการณ์ความเงียบงันพิมพ์เดียวกันจริงแฮะ
---
-----
ที่ระเบียง...
"เจ้านั่นยังถูกพวกนั้นตามจะให้ไปทำเรื่องอย่างว่าให้ได้ พี่พยายามกันตัวมันออก อีกเดือนเดียวก็จะจบแล้ว กำลังจะให้ผู้ใหญ่ที่รู้จักขอทุนให้ เจ้านายพ่อไอ้มังกรก็มีทุนอาทิตย์กรุ๊ปรองรับอยู่ แต่เราต้องช่วยพี่"
"ครับพี่แฮงค์?"
พี่แฮงค์ไม่ถามว่ารู้จักพี่เจนมากน้อยแค่ไหน ทว่าปล่อยพี่เจนพัวพันเรื่องผิดกฎหมาย ผมก็ไม่ยอมให้เกิดกับลูกหลานของแม่บุญธรรมเช่นกัน
"ช่วงนี้เราทั้งหมดต้องช่วยกันดึงมันไว้ให้เกาะติดตลอด 24 ชั่วโมง ห้ามคลาดสายตา มีอะไรเกี่ยวกับหมอนั่นก็ให้โทรบอกพี่เลยทันทีไม่ต้องรอ"
"ครับได้ แต่พี่ไม่ทำอะไรหลานผมนะ"
"555 พี่ประมาทณิชไม่ได้จริงๆ แฮะ แต่เอาเถอะ เราสองคนตกลงกันแล้ว...หมายถึงพี่กับเจ้าหมอนั่น ถ้าไม่ให้ก็ไม่เอาหรอก" พี่แฮงค์อ่อนโยนขณะมองร่างสูงโปร่งข้างใน
"พี่แฮงค์พูดแล้ว?"
"พูด! สัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายด้วยเอ้า"
พอสำนึกรู้ด้วยดูอยู่วงนอกและคลุกคลีวงการสีม่วงมาตั้งแต่เด็ก คนระดับพี่แฮงค์จะเสียเวลาเอาตัวเองเข้าพัวพันชีวิตพี่เจนทำไม ถ้าไม่ใช่นายพรานเล็งเนื้อสมันอยู่
ทว่าที่ผมพลาดคือ ศาสตราผู้นี้เป็นสุภาพบุรุษเต็มใบเสียเมื่อไหร่
(เผื่อเพิ่งเข้ามาอ่าน เจนเดือดร้อนจะรีบใช้เงิน จึงหารื่องจะไปเป็นเด็กส่งยาแต่เจอแฮงค์เสียบเสียก่อน อ่านย้อนที่ตอน 5 นินจา&ฮาเลย์ (เจนยุทธxศาสตรา) P.5 ครับ)
---
"แฮงค์ นี่งานพรีเซนต์วันจันทร์ ส่วนนี่เอาไปดูอีกรอบ" บอสปากเจ่อยัดทรัมป์ไดรฟ์กับสมุดบัญชีเล่มใหญ่ใส่มือพี่ประธาน
"ได้แล้วเหรอวะ กูนึกว่ามึงจะรอวันจันทร์อีก"
"ไม่ ตามเป้าแล้วอย่าโลภดีกว่า"
"แทงกิ้ว" พี่แฮงค์รับไป
ผมเดาว่าเรื่องไข่ทองคำ ข่าวซุบซิบว่าสามปริ๊นซ์สร้างเงินเป็นล้านจากการเล่นหุ้นออนไลน์ รถยนต์หรูของแต่ละคนล้วนออกเงินซื้อเอง (อัศวินทัพหน้าคือพี่กริช ส่วนพี่แฮงค์กับพี่มังกรเป็นกองหนุน) เด็กอายุเทียบเท่า ม.6 แอบรวยเป็นเศรษฐี ข้าพเจ้ามัวแต่ทำครัวงกๆ สงสารตัวเองจัง (T-T)
สืบทราบจากพี่มังกรว่าบอสฉกาจที่สุดในสามคนนี้ เนื่องจากแม่เป็นหุ้นส่วนบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์เอกชนชื่อดัง ลูกไม่เซียนก็ให้มันรู้ไป
"หนูว่าจะฝากเจ้าหินอ่อนไว้อีกซักเดือนนึงได้มั้ยคะพี่กริช...จะได้มาเยี่ยมมันบ่อยๆ เนาะพวกเรา" เยลลี่ไม่ค่อยมีแผนเลยนะครับ
"ใช่ๆ นะคะพี่กริช เปิ้ลจ่ายค่าข้าวให้หินอ่อนเอง"
"แฮงค์ กูจะหักมึง 30% เดี๋ยวนี้" บอสกอดออกส่งออร่าเย็นชา
"30 เชียว! เออได้...ฮัลโหล น้าช่วยขึ้นมาชั้น 7 เดี๋ยวนี้เลยครับ เจ้าหญิงและแมวพร้อมเดินทางแล้ว" พี่แฮงค์น่าจะเรียกคนขับของสาวๆ
"พี่แฮงค์น่ะ เค้าโป้งด้วย เยลลี่จะฟ้องแม่" เยลลี่รู้ตัวว่าโดนขัด
"ตามสบาย ฮ้าดดดดเช้ย!" พี่แฮงค์ขยี้ตาบวมหนักข้อ แขนเริ่มมีจุดแดงๆ ปรากฎชัด
"ไหวมั้ยมึง" พี่เจนเปลี่ยนท่าทีจากเริงร่าเป็นยื่นมือจะช่วย
"ขึ้นไปอาบน้ำข้างบน ขอนอนพักแป๊บ ค่ำๆ ถ้าไหวค่อยไปงานไบค์ ฝากน้องกูด้วยกริช"
พี่แฮงค์ตัดบทจูงมือพี่ผมยาวเหาะขึ้นชั้น 9 ของตัวเอง มิน่าพี่เจนถึงมาด้วย จะพากันไปเที่ยวงานรถจักรยานยนต์นี่เอง
"น่านะพี่กริช หนูอยากมาเจอพี่ณิชอีกน่ะค่ะ อยากเก็บข้อมูลเชฟกับคนเรียนครัวไว้เขียนฟิค นะคะน้า" เยลลี่อ้อนทางนี้แทน
"หาในเน็ต พี่ยุ่ง!"
"อ๋อย พี่กริชน่ะ เยลลี่ฟ้องน้าแก้วแม่พี่จริงด้วย" เยลลี่ยกผู้ใหญ่
"..." ไร้เสียงจากหนุ่มแว่นกุกกักไปต้อนแมวเข้ากรงมาวางรอคนขับ
โอ้! เจ้าชายน้ำแข็งคืนร่างเต็มสูบ ทิ้งให้ผมถูกเก็บรูปจากน้องส้มและคลิปโดยน้องเปิ้ลไม่กล้าอิดออด
"งั้นหนูขอถ่ายรูปพี่ณิชหน่อยนะคะ พี่กริชยืนคู่หน่อยซิ"
"ห้ามมีหน้าทุกคน จะบอร์ดปิดบอร์ดเปิด ถ้ารู้พี่จะแฮกเว็บให้ยับ"
"รับทราบค่า!" น้องเยลลี่
"ถึงเว็บเจ๊งพวกหนูก็ตั้งใหม่ได้ค่ะ" น้องส้มชินชา
"..." น้องเปิ้ลชูสองนิ้วพร้อมอมยิ้มน้อยๆ หน้าตายคงเดิม
"ฟู่..." มีเสียงถอนใจยาวแต่ยอมโอบบ่ายืนเคียงข้างผม
"กรี๊ดดดดด! น่ารัก"
"อ๊ายยยยย! ฟินแลนด์" กระโดดกันใหญ่
"555" ข้าพเจ้าขำลูกเดียว
เอาเข้าไป สาววายรุ่นเล็กน่ารักพวกนี้
รู้สึกเป็นตัวประกอบยังไงไม่รู้ แต่ได้ค่าตัวเท่าพระเอก (^0^) วาณิชยอมครับ
**********************************************
(edit เก้าโมงเช้า)
----fuku ใช่เลย...ต้องเป็น 'ประมาท' ตาไว+อ่านขาดจริงๆ ขอบคุณหลายๆ
----ชื่อเยลลี่ ส้ม เปิ้ล เคยเอ่ยถึงใน My Dangerous Fire รัก ร้อน เรา (เก้งxเฟรม)
อ่านได้ที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36327.390ตอน 17 เพราะ? ( 6/02/2012 reply#392 p.14)
อ้างถึง
เฟรมเล่าเรื่อยๆ ว่าน้องเยลลี่นิสัยดีใช้ได้ ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวมุ่งจะเขียนนิยาย แต่น้องแก้มต่างหากที่น่ากลัว สนใจผมชนิดคลั่งไคล้เกินกว่าเหตุ ตามสตอล์กเกอร์แล้วเอารูปไปแฉนั่นล่ะที่สุดทน
อึ้งอย่างแรง เป้าหมายไม่ใช่เฟรมแต่คือเก้งถูกหมายหัวหรือนี่
ที่คุยกันในห้างเมื่อบ่ายคือเยลลี่บอกขอโทษที่ตามมาหาถึงตัว และให้ระวังเพื่อนแก้มของตัวเองว่าอาจจะคลั่งไคล้เกินกว่าเหตุ ส่วนตัวเยลลี่ไม่มีอะไร กรี๊ดกร๊าดตามประสาสาววายที่ดี ส่วนตัวไม่ยุ่ง แต่มุ่งหาข้อมูลเขียนหนังสือเขียนฟิคเงียบๆ ไป กลุ่มนี้เป็นเพื่อนกันมานานเข้าอกเข้าใจกันดี...ว่างั้น
...
“งั้นดูซะ” จุ๊บติ่งหูเบาๆ นั่งซ้อนหลังให้อยู่ในหว่างขามัน
“จะให้ดูอะไร?” ผมกะพริบตาปริบๆ
“นี่ไง yenli-yyy ส้มซ่าเปรี้ยวจี๊ด แล้วก็ PieApple-Shortcake ชื่อคุ้นๆบ้างมั้ย”
“ทำไม มีอะไร?” กู้เมมโมรี่ไม่ทัน
พอรู้อยู่บ้างว่าแฟนคลับตัวยง ช่วงก่อนหน้านี้เห็นเข้าโพสต์ทุกวัน มาเป็นกลุ่มยกชุดเหมือนนัดเวลากันเข้าเฟซ ผู้หญิงแน่นอนเพราะจะลงท้ายค่ะ นะคะเกือบทุกประโยค
“เยลลี่ ส้ม เปิ้ล คุ้นยัง”
“...” กรกฎาตาเหลือก
----------
edit : 13/4/2013
ช่วยแก้คำผิดโดย tuckky ขอบคุณมาก
คุณ
edit : 14/8/2013 ช่วยแก้คำผิดโดย i1_to*pp ขอบคุณมาก
ซี้ด, เพียะ, สถานการณ์, เนาะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
