---อรุณสวัสดิ์ tuckky
---Gokusan สองคนนั้นจะออกฉากตอนไหนซักตอน ขอถามเจ้าของนินจาคนแบ่งบทก่อนนะ^^
------------------------------------
stolen heart
รักนิดๆ แต่รักนานๆ
8 ทิ้งดิ่ง
ผมอยู่หลังครัวกับวัตถุดิบกองเต็ม กำลังเตรียมสำรับเพื่อจัดเลี้ยงบุฟเฟ่ต์สำหรับงานประชุมครั้งสำคัญของวิทยาลัย
“ณิช รากผักชีเสร็จยัง”
“โอเคได้แล้วๆ” ทุบปังๆๆ
“แครอทล่ะ”
“อยู่นี่คร้าบ!” หั่น ฉับๆๆ
“มะนาวด้วย!”
“โฮ้ย! กูมีสองมือนะเฟ้ย ชะอุ้ย! ขอโทษครับจารย์เชฟ นึกว่าเพื่อน”
“ไม่เป็นไร เอ้าเร็วเข้าอีกสิบนาที 11 โมงอาหารพร้อมเสิร์ฟ!”
สิ้นคำว่า 10 นาที สึนามิซัดความโกลาหลพุ่งใส่ห้องปฏิบัติการครัวทันที ทุกคนมือระวิงลืมตายกันเลยทีเดียว
ฟู่! ปาดเหงื่อหลังยกของสดไปจ่ายให้สเตชั่นไฟ
“ใจว่ะ ขอน้ำหน่อย คอแห้ง” กล้วยกำลังทอดปลาอยู่หน้าเตา
“โอเคได้” คว้ากระปุกน้ำเย็น ยกหลอดส่งให้ดูดกับมือ คนอยู่หน้าไฟต้องระวัง กระหายแต่ติดพันเพลินจนร่างกายขาดน้ำไม่รู้ตัว
“กล้วยเจ๋งว่ะได้จับกระทะด้วยเว้ย อาจารย์ยอมปล่อยเพราะได้ทุ---”/ “เงียบ! เชียง” เชียง/กล้วยตวัดใส่
“คร้าบ! เงียบสนิทครับ” เชียงเพื่อนชั้นปีถอยจากไปอย่างมีเลศนัย
“เชียงจะพูดอะไรของมัน” ผมใคร่รู้
“ไม่มีอะไร เสร็จแล้วไปฉลองนะ อั้นมานานอยากปาร์ตี้” กล้วยยิ้ม
“ด้ายยยยย ไม่บอกก็ไป ของฟรี 555” ผมไชโยโห่ฮิ้วรอ
หลายวันที่ผ่านมาวิทยาลัยเราถูกบีบเค้นจนลูกกระเดือกติดคอหอย ด้วยรับหน้าที่อำนวยงานสถานที่และอาหารเพื่อต้อนรับการประชุมสัมมนาระดับประเทศ มีรัฐมนตรีมาเป็นประธานทุกอย่างจึงต้องเป๊ะอย่างท็อปสุด
“จารย์ขา เสิร์ฟกับประจำซุ้มน้ำไม่พอค่า” สาวกระโปรงสั้นโผล่เข้ามาในพื้นที่
“อ้าว ไม่บอกอาจารย์ผู้จัดการข้างนอกโน่นล่ะ” อาจารย์คุมสเตชั่น
“บอกแล้ว ท่านให้มาขอในครัวค่ะ”
“ขาดกี่คน?” อาจารย์เชฟใหญ่คุยวอกันก่อนถาม
“อย่างต่ำ 5 ค่ะ เพื่อนหนูเป็นเมนส์ 2 อีก 3 คนเป็นลมตามไปแล้วค่า” วิก้า
“ไฟไม่ได้ ของหวานยิ่งไม่ได้ใหญ่ แอสซิทเหลืออะไร?”
“จัดรองจานครับ!” เชียง
“มันควรจะต้องเสร็จเมื่อครึ่งชั่วโมงแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมเพิ่งมาทำเอาป่านนี้”
“เบลนเดอร์เสีย 2 ตัว พวกนั้นเลยต้องลงมีดเองครับจารย์” กล้วยช่วย
“งั้นครูเอง พวกเธอไปช่วยข้างนอก”
“คร้าบ!/ ครับ!/ ครับผม!”
ด้วยประการฉะนี้ ผมถึงถอดชุดครัว ผ้ากันเปื้อน ถุงมือและหมวกแก๊ปคู่ชีพ (เรดซอกส์ใบใหม่จากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร) ออกแต่งหล่อชั่วคราว ชุดนักศึกษาผูกไทด์ธรรมดาครับ
-----
------
ระเบียงนอก กำลังลำเลียงจานชามสะอาดไปวางที่โต๊ะกลาง เห็นผู้ร่วมประชุมทยอยออกมาบ้างแล้ว บ้างคุยโทรศัพท์ จับกลุ่มเสวนากันเองยังไม่วุ่นเท่าใดนัก
“อะฮ้า! วาณิชน้อยผู้น่ารัก” พี่มังกรเลื้อยมาแบบมูนวอล์ค
“แฮ่!” ผมแยกเขี้ยว
“โอ๊ะโอ๋ เป็นหมาได้ด้วยนะเรา”
“โฮ่งๆ แง่งๆๆ”
“555 โอเคๆ พี่ขอโทษแล้วไง ขอโทษอย่างเป็นทางการอีกทีก็ได้อ่ะ”
“ขอโทษแล้วหายมั้ยเฮีย ได้ข่าวว่าผมกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะแต่งเรื่องขึ้นมาเองเฉย คนออกไอเดียแม่งพลิกลิ้นหน้ามึนสุดๆ โดนพี่เอ๋โกรธเลยด้วย”
“โอ๋ๆ เอ๋ฝากมาบอกว่าไม่ได้โกรธณิชเลยจริงๆ อะ! เฮียเลี้ยงข้าว”
“ไม่เอาข้าว”
“งั้นไอติม เค้ก เบเกอรี่ร้านท็อปฮิตดังๆ เลยเป็นไง”
“ค่อยฟังขึ้นหน่อย”
“555 ต้องงั้นซิน้องรัก เพื่อขอขมาบอยเฟรนด์ปลอมๆ เฮียจัดให้คร้าบ” พี่มังกรโค้งเกือบถึงเอว
(กรณีศึกษาความคิดพิเรนทร์ จ้างให้ผมเฟิร์ตกับตัวเองอยากให้แฟนหึงครับ...อ่านย้อนตอน 7 ฟิวชั่นบุฟเฟ่ต์หน้า 6 ได้) หลังจากงานเลี้ยงวันนั้นก็หายหัว มีโทรมาคิกคักกับบอสกริชว่าโบ้ยให้ผมเป็นคนกุเรื่องขึ้นเอง ตัวเองตีเนียนไม่ได้พูด แล้วก็ส่งข่าวว่างอนง้อกับพี่เอ๋จนเปลี่ยนมาฝึกเอกซ์เทิร์นที่กรุงเทพมหานครเรียบร้อย ผมกลายเป็นเด็กเต้าข่าวไปฉิบ
ไม่เพราะหลงใหลความขาวโอโม่ของพี่อรชุนละก็ พี่มังกรถูกเด็ดแขนขากลายเป็นมังกือแน่
เสร็จจากตี๋เกาหลีคุณชายมังกรกัณฐ์ก็ถึงคิวตัวสูงใหญ่กล้ามล่ำประธานนักศึกษา...ท่านศาสตรา
“โทรไปบอกไอ้เจ้าของนินจาให้พูดกับกูเดี๋ยวนี้” พี่แฮงค์แบดบอยเข้มผิดชุดสูทนักศึกษาผูกไทด์เสื้อเข้าในกางเกงสีเทาเข้ม
“คาบเจ้ารึขอรับ?”
“เราน่ะแหละ”
“ได้ข่าวว่ากระผมเป็นน้าของคุณเจนยุทธนะครับท่านประธาน แล้ววันนี้ก็ลืมโทรศัพท์ไว้ไหนไม่รู้ ที่สำคัญ...เห็นไหมว่ากำลังทำงานอยู่ กู-ยุ่ง-มว้ากกก!” เข็นรถใส่เท้าเล่นๆ
“เฮ้ย! ตีนกู น่านะณิช จะตกลงเรื่องมอไซค์”
“ตกลงอะไรที่ไหนยังไง ฝ่ายไหนจ่าย หลานผมหรือใคร” เรื่องเงินๆ ทองๆ วาณิชสามารถ
เท่าที่ฟังมาคือพี่แฮงค์เข้าไปหาเรื่องพี่เจนก่อน ทักทายเล็กน้อยแต่พองามก็ถีบมอเตอร์ไซค์สีเขียวสังขยาของพี่เจนล้มตึง จากนั้นมีฟาดปากปะทะคารมกันก่อนพี่เจนจะคว้าหมวกกันน็อก (เลอตุยรี่ ราคา 40,000 บาทของพี่แฮงค์) ฟาดกระจกมองข้างฮาร์เลย์เดวิสัน ฟอร์ตี้เอทส์พังยับ กุญแจขูดตัวหนังสือ 'FORTY-EIGHT' ข้างตัวถังแถมเป็นรางวัลอีกต่างหาก
“คนผิดก็ต้องว่าไปตามผิดซิวะ”
“เมี้ยวววว” ผมร้องแกล้ง
“เย้ย! แมวที่ไหนวะ...ก็ได้ๆ พี่จ่ายสองคันเอง กูศาสตราป๋าออกเอง โอเค้!?”
“โอเคป๋า พูดไพเราะอย่างนี้พูดฟังได้ พี่จุ๊บแจงเพิ่งออกจากห้องผ่าตัดเมื่อวาน วันนี้พี่เจนน่าจะอยู่เฝ้าละมั้งผมว่า”
“นี่มึงไม่รู้เหรอแฮงค์” พี่มังกรตบบ่าเหมือนซ้ำเพื่อนยังไงไม่รู้
“555” บอสแว่นสุดเท่ของวาณิชมาสร้างเสียงหัวเราะอยู่ข้างๆ
ผมเผลอเงยมอง...ใบหน้านั้นเจิดจ้าแจ่มใสดึงดูดสายตากว่าทุกๆ วัน
“ห่านจิก! มึงไม่บอกกูวะกริช ปล่อยกูโทรให้มันตัดสายเป็นร้อยรอบ บ้านก็เงียบฉี่มีแต่แมววิ่งพล่าน ใครจะไปตรัสรู้” พี่แฮงค์โวย
“ก็มึงไม่ถาม”
“กูเพื่อนมึงนะสัด! ฝากด้วย ไปล่ะ”
“จะไปไหน อีก 2 ชั่วโมงก็เสร็จแล้ว เอาน่าแฮงค์” บอสรั้งเพื่อนไว้
“ฮื่ย! เอามานี่ณิช” พี่แฮงค์สบถ หากยั้งคิดและจำยอมในท้ายที่สุด
“มะ กูช่วย 555 สงสารป๋าฮาเลย์ถูกทิ้งจริงเว้ย”
"ไอ้หอกมังกร หุบปาก!" พี่แฮงค์หันมากวาดจานชามไปวางบนโต๊ะระบายแค้นโดยมีเฮียมังกรช่วยอีกแรง
---
“ไหงอยู่นี่ได้ครับ นึกว่าจบแค่ต้อนรับตอนเข้างานซะอีก” ผมสบายไม่ต้องทำงานเอง ออกปากชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มกริ่ม พยายามไม่สนใจเสียงหัวร่อสะใจผสมอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงจากสองคนนั่น
“ล่ามจำเป็น คอยแนะนำตลอดล่ะ”
“อ๋อ” เชียงเคยบอกอยู่ว่าสามปริ๊นซ์เก่งหลายภาษา นอกจากอังกฤษ เป็นไฟแล้วก็จีน (เฮียมังกร) ฝรั่งเศส เยอรมัน (บอส)
เห็นดิว วิก้ากับเพื่อนคณะเลขาสาวสวยที่โต๊ะประชาสัมพันธ์กำลังตอบคำถามมิสเตอร์ มิสซิสชาวต่างชาติอยู่ด้านโน้น หลักสูตรอินเตอร์ใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลักนี่นะ
“เมนูเย็นนี้ล่ะ” ท่านเจ้าของห้องเอ่ยถึงเรื่องเฉพาะเรา
“ผมมีปาร์ตี้ไง บอสฟรีหนึ่งมื้อ”
“ตกลงมีปาร์ตี้?”
“ครับ หมูกระทะแถวนี้แหละ จารย์เฮดเชฟชอบเหล้าดองยาร้านปากซอยระหว่าง ม.L กับอาชีวะ M คนขายสวยชอบใส่เสื้อคอลึกถึงสะดือ” ป้องปากนินทาอาจารย์
“หึหึ เข้าใจแล้ว”
“ไปแล้วครับ อ้อ คืนนี้ผมนอนห้องเพื่อนนะ ห้องไอ้กล้วยว่างแล้ว”
“ไม่! กลับไปห้องเรา”
“เวลาผมเมาเพื่อนบอกชอบทำลายข้าวของ อ้วกด้วย”
“เปิดมือถือไว้ จะโทรไป”
“อ่า...ไม่รู้อยู่ไหน ไม่มีเวลาหาอ่ะ”
“เอานี่ไป”
“เย้ย! ไม่เอา” ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด เคสสีดำหรูอีกต่างหาก
“เอาไป แฮงค์มันมีสองเครื่อง โชว์เบอร์แฮงค์ก็รับเลย”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมกลัวหาย ยิ่งแพงๆ อยู่”
“เก็บไว้ Yes, Madam---”
วิสาสะยัดใส่กระเป๋ากางเกงให้ก่อนหันไปเสวนารับแขกผู้มาประชุม พร้อมๆ ผมถูกผลักเข้างานเสิร์ฟอาหาร ทำงานหัวหมุนจนลืมนึกถึง
-----
------
สามทุ่ม...ร้านหมูกระทะที่มีซุ้มยาดองสาวใหญ่ทรงสวยเป็นคนขาย อยู่ถัดจากวินมอเตอร์ไซค์ ใกล้ถนนใหญ่ติดรั้วมหาวิทยาลัย L ห่างจากวิทยาลัยเทคโนโลยี D ของเราไม่ถึง 500 เมตร แวะเช็กอินได้ครับไม่เป็นความลับ
“พอทราบอายุขวานตา น้องเอยพี่มา นั่งทามตาปิ๊บๆ ฮิ้ว!”
“น้องอายุสามเสียบ สามเสียบบบบ ทามมายยางแจ๋วววว โย่ๆๆๆ”
แต่ละคนกำลังได้ที่ทั้งนั้น โดยเฉพาะอาจารย์เชฟเคาะตะเกียบเสียงดัง ดีที่นั่งแยกโต๊ะ ไม่อย่างนั้นมีหวัง...
“โชนนนน! เอ้า พวกเราชนแก้ว!” ไม่รอดแฮะ
“ไม่หมดห้ามนะเว้ย 555”
“ณิช เอาหน่อยไหมวะ”
“มะ! ขอลองเบียร์ดำหน่อย”
“มานี่ กูเอง” กล้วยแม่งแย่ง
“เชรี่ยกล้วย คาปากกู” ผมโวยเป็นหมา ได้กระดกไม่กี่อึกเท่านั้น
“กินผักบุ้งไปเด็กน้อย” ยักคิ้วเท่ได้อีก
“กูชื่อวาณิช บรรลุนิติภาวะแล้ว ไม่ใช่แมว!” โดนแย่งเป็นแก้วที่ 3 หน้าไอ้กล้วยแดงเป็นตูดลิงแล้วเวลานี้
“ไม่ใช่แมวเหมียว เต่าเฟ้ย! เต่ากินผักบุ้ง เชรี่ยณิช!” เชียงกำลังกึ่ม
“กูว่าเทรานอซอรัสมันกินผักบุ้งถึงสูญพันธุ์หมดโลก” น้ำ
“มึงมั่วล่ะไอ้น้ำ ฮิบโปโปเตมัสต่างหาก" อ้ายเห้ซุป
"แต่กูยืนยันว่าสเต็กโกซอรัส ทีเร็กซ์น่ะมึงรู้จักมั้ย" น้ำยืนยัน
"อั๊ยยะ อ้ายนี่ จะทีเร็กซ์อะไร"
"เฮ้ย เมียกู ยุ่งมากเดี๊ยะปั๊ด" เชียงเสือก
"จ้า เมียเพี่ยนเค้าม่ายยุ่ง ชนนนน" ซุปยอม ชูแก้วยกดื่มอวยพรให้
"ใครเป็นเมียมึง" น้ำใส่คนข้างตัว
"ตะเองไง---จ๊ากกกกกก!" ไอ้เชียงโดนบิดหู
"555555" ทั้งโต๊ะโห่ฮิ้วดังลั่น แซวไปแซวมาไอ้น้ำแดงแล้วแดงอีกจนลุกหนีไปตักของนั่นล่ะ
-----
เพื่อนตูแต่ละตัว แอลกอฮอล์เข้าปากแล้วสิงสาราสัตว์เพ่นพ่าน ทว่าสวรรค์ประทานรางวัล...
“เอ้านี่ จารย์เชฟเลี้ยง!”
เบียร์แก้วใหญ่ประเคนตรงหน้า โอ้! นี่มันทิ้งดิ่งชัดๆ ทิ้งจอกเหล้าเล็กลงบุ๋ม ของเหลวม้วนตัวออกมาผสมเบียร์สีอ่อน ไอ้ณิชลุกยืนยกซดแข่งกับเพื่อนอีก 6 คนทันที
“แบทเทิลๆๆ”
“หมดแก้วๆๆ!” เสียงเชียร์โต๊ะเราดังสุดในร้าน แวบๆ หางตาว่าวินมอเตอร์ไซค์ยังหันมามองให้พรึ่บ
“ไอ้ซุป หมดๆๆๆ เฮ้!” ชนะไปหนึ่ง
“ไอ้เชียงสู้เว้ย เฮ้!” หมดสอง
“อุ๊! พุ...พรวด!” ผมสำลักตัวงอ กล้วยอยู่ใกล้จับหมุนไปโก่งคอให้น้ำต้นชวนชมแถวนั้นทันเวลาพอดี
“อ่อนว่ะณิช ไม่ถึงครึ่งแก้วเลยเชรี่ย” แก้วพ่อง นี่มันเหยือกชัดๆ
“มานี่กูต่อเอง” เพื่อนแถวนั้นรับช่วง เรียกเสียงเฮฮาดังลั่นส่งท้าย
“แค่กๆ” น้ำหูน้ำตาไหล หมูกระทะจ่อคอหอยหาทางย้อนออกมา
“ไปห้องน้ำ” กล้วยดึงตัวพาไปหลังร้านทันเวลา
-----
-------
“อ้วก! โอ้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!”
หมูกระทะในท้องหายลงชักโครก มึนหัวติ้วโลกหมุนไปหมด ไม่รู้เบียร์หรืออะไรเปียกโชกทั้งตัว
“ปะ ไปกินต่อ” ณิชน้อยไม่ลืมสวมวิญญาณชูชก
“ยังจะกินได้อีกเหรอ นั่งลงก่อน” กล้วยกดลงนั่งกับม้ายาวแถวนั้น
“ตั้งโร้ยก้าสิบก้าเชียน้า” แอลกอฮอล์ซึมเข้าเส้นไปแล้วผม
“เออน่ารู้แล้ว วันหลังกูพามาเลี้ยงเอง ดีๆ เปื้อนหมดแล้วณิช กินหกเลอะเทอะเป็นเด็ก มานี่เช็ดก่อน”
กล้วยถอดเสื้อยืดขาวออกไปชุบน้ำแล้วกลับมาเช็ดหน้าเช็ดตาอันหล่อเหลาของกระผมครับ อะไรจะแสนดีปานนี้ เห็นหน้าเกลอนิธิอยู่แค่คืบ โชว์กล้ามเป็นแพ็กๆ ล่อน้ำลาย
“เมิงแม่งหล่อว่ะกล้วย หล่อเอี้ยๆ หล่อสาดๆ”
“หึหึ” กล้วยยิ้มได้อีก ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตผม ล้วงเช็ดคราบเบียร์เหนียวในอกให้ อา...สบาย
“อีน้องขวัญนั่นม่ายอาวเพื่อนตูได้งายฟะ อีน้องขวาน ตูจาฆ่ามาน!”
“ณิช...กูไม่ดีเอง ไม่มีเวลาให้เขา ไม่เอาซิ”
“เพี่ยนกูดีตายช้าก”
“555 เออ! กูหล่อ กูดีตายชัก เข้าใจแล้ว” กล้วยหัวเราะพลางนั่งลงข้างผม ถูกดึงร่างเข้าอกมัน มึงหัดใช้เพอร์ฟูมออดิโคโลญกะเขาด้วยเหรอ แต่กูเหม็นตัวเองมากเกิน อย่าถือนะเพื่อน
ข่าวล่าที่เพิ่งรู้จากปากไอ้ซุปเพื่อนปากสว่างเมื่อครู่คือ น้องขวัญสาวการตลาด อนาคตเลขานุการิณีคนสวยสะบั้นรักเพื่อนผมไปควงไอ้หนุ่มวีออสแห่งอาชีวะ M เสียแล้ว
เงิบครับงานนี้ อยู่ใกล้ชิดคุณนิธิมากที่สุดแต่กล้วยนิ่งเฉยไม่แสดงออก เพื่อนจะเก่งเกินคนหรือเพราะผมมัวขิงกับเจ้าหินอ่อนและเจ้านายด้ายแดงมากเกินไปมิทราบได้ งงตัวเองไม่หาย
---
“งืม...โร้ยทอนบาทนึง” ผมงำงัมป้ายบอกราคาต่อหัว 299 ผ่านหางตา
“ณิช มึงไม่โกรธกูนะ อุตส่าห์จะบอกมึงคนเดียวแต่พวกนั้นดันพูดให้รู้ก่อนซะได้”
“หือ?” ว่าอะหยังรึเพื่อนรัก
“ทุนกอร์งเดงเบลอนั่นไง กูบอกลุงแล้วว่าหลังจบค่อยเรียนสาขาที่นี่เองก็ได้ แต่แม่บอกไปให้มันได้ภาษากับประสบการณ์ตรงๆ เลยดีกว่า"
"อ้อ..." ผมอ้อแอ้เรื่องที่สอง
"ก็น่าจะได้อยู่ ถ้าฝึกงานต่ออีกซักปีสองปี ไม่เกิน 5 กูก็ปาตีย์เย่ระดับมิชชิแลงกลับมาเปิดร้านเองสบายบรื๋อ” เพื่อนยิ้มกว้าง
กล้วยนักศึกษาท็อปไฟว์ได้ทุนเรียนสถาบันสอนศิลปะการทำอาหารระดับเวิล์ดคลาสต้นตำรับที่กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส ไม่ต้องเรียนจบหลักสูตร 3 ปี แค่หมดปี 2 สิ้นเทอมนี้ก็บินไปเรียนที่โน่นได้เลยด้วยต้องเก็บวิชาเบสิกและปูพื้นภาษาก่อน
ไม่แปลกใจเพราะเพื่อนเป็นตัวเต็งตั้งแต่แรกเข้าแล้ว คนในครอบครัวมันก็เรียบจบและสอนที่สถาบันนี้ (สาขาไทย) เหมือนกัน
“เราเปิดร้านแข่งกันเนาะ” ผมคิดถึงเด็กเล่นขายของ
“ไม่เอา มึงต้องแอทซิสกูคนเดียวณิช ห้ามเปิดแข่งเด็ดขาด”
“เหอะ! นี่คิดเงินเก่งกว่า เมิงอ่ะแอสซิทกู วาณิชชนะเลิศ เย้!”
“555 ยอมก็ได้...เรามาเปิดร้านด้วยกันนะ” กล้วยดึงหัวไปซบบ่า
“เงินเดือนเยอะอ๊ะปล่าวอ่า”
“มาก ให้เซคันด์เชฟควบผู้จัดการร้านเลย เด็กเสริฟ์ด้วยก็ได้เอ้า”
“มะอาวเสิรฟ์! มะอ๊าวววว!”
"น่ารักว่ะ 555"
หายใจไม่ออก ล็อคคอกูทำพ่อง กล้วยยิ่งแกล้งหนัก หัวเราะขำใส่หูผมอีก
คนเดินผ่านไปมาจะเข้าห้องน้ำ กล้วยละวงแขนก่อนหันมาดูแลเช็ดเนื้อตัวผมอีกครั้ง นุ่มมากทะนุถนอมมากเบาหวิวจนวาณิชไม่ไหว หงายเงิบศีรษะติดผนังจะหลับเสียให้ได้
“รอกูนะณิช...” / “---ไม่---!”
เสียงคุ้นๆ แข็งโป๊กจึงลืมตาหยีสู้ไฟสว่าง ไม่ใช่แค่น้ำเสียงชินโสต แว่ววาวแสงแยงตาซิลูเอทมองไม่เห็นหน้า เรือนร่างสูงรูปกล้ามพองาม ผมจำไหล่กว้างที่ให้หนุนนอนแทนหมอนทุกค่ำคืนที่ผ่านมานั้นได้ดี
มือใหญ่กระชากตัวลอยหวือไปติดแผ่นอก กรุ่นกลิ่นน้ำหอมผสมผิวกายเจือจางติดจมูกเป็นเอกลักษณ์ จะเป็นใครไปไม่ได้...บอสเค้าเองแหละ ฮิ้วววววว
-----
-------
อย่าถามว่าเวลาเท่าไหร่ กูไม่รู้ ไม่มีหัวสมองประมวลผลใดๆ ไอ้แสงไฟก็สว่างโร่แสบตาฉิบ แล้วพื้นกระเบื้องทำไมมันนุ่มๆ หยุ่นๆ ยืนไม่ได้เหมือนปราสาทลมโยกเซไปเซมาวะ
"ระวังหัวโขก ยืนดีๆ ทิ้งเลยเสื้อนั่นนะ เหม็นเป็นหมา!"
"อือ..." อีดำของป๊ะป๋าไปเป็นหมาร้านก๋วยเตี๋ยวไปแล้ว จะสุนัขที่ไหนอีกล่ะจ๊ะตัวเอง
"ไม่ต้องมายิ้ม รู้ว่าเมายังจะกินอีก"
"อิอิ เค้าม่ายมาวจ้า"
"เนี่ยนะไม่เมา! แล้วโทรไปทำไมไม่รับ"
"เอ๊ะ...โอ๊ะ...โอ้ววววว ในเกง" นึกขึ้นได้ ว่าจะแอบเล่นเกมเสียหน่อย วิ่งรอกทางโน้นทางนี้วุ่นจนลืม
โดนหิ้วปีกไม่ให้เซล้ม เชิ้ตนักศึกษาหายจากตัว กางเกงถูกถอดพรวดเจอแอร์เย็นหนาวว่ะ แต่ปราการด่านสุดท้ายของพ่อยังอยู่ เย้!
"ในกางเกงไหน โทรเป็นร้อยๆ ครั้งไม่ได้ยินเลยรึไง...หรือลืมเปิดโหมดให้วะ" บอสเพิ่งคิดได้แอบรำพึงรำพันกับตัวเอง
"จุ๊ๆ ตะเองนั่นแหละ ว่าแต่เค้า"
"..." ถ้าแสงไฟไม่หลอกตา ผมเห็นว่าบอสหน้าแดงเป็นมนุษย์ไฟฟ้าสาบานได้
"หน้าแดง อุอุ บอสแอบไปเมามาอะดิ๊"
"ลงไปเลยเจ้าเด็กเกเร อาบน้ำสระผมด้วย" ตูมมมมมมม! น้ำกระจาย ดีที่เป็นน้ำอุ่น ไม่อย่างนั้นพ่อจะโวยให้
"โย่วววว อาบน้ำๆ" นาทีนั้นผมไม่รู้ตัวหรอกว่ามีอะไรอยู่ในหัว ทุกอย่างสนุกเพลิดเพลินเจริญใจไปหมด
"พรุ่งนี้ไปตัดผม ยาวเกินไปแล้ว!" มือใหญ่ละเลงแชมพูฟองฟอด
"ตา...เค้าแสบบบบบ!"
"แปรงไป เหลือกลิ่นเหล้าคาปากล่ะก็-โดน!" ไม่ล้วงแปรงสีฟันถูถึงคอหอยกูเลยล่ะพ่อ
"แอะ! ค่อกๆ"
"ไอ้หมอนั่นมันจับตรงไหน กอดตรงไหน หะ!"
"อื๊อ...เจ็บง่ะ เบาๆ หน่อยจิ"
มือใหญ่ทำความสะอาดให้โดยมีฝักบัวกับครีมอาบน้ำเป็นอาวุธ เจ็บเนื้อตัวเพราะถูแรงเจียนถลอก ยอมปล่อยให้ขัดสีฉวีวรรณอย่างลอยๆ ไม่ค่อยได้สติเพราะแอลกอฮอล์ยังกึ่มทั่วร่าง
คิดถึงอีดำถูกตัวเราเองจับล้างน้ำ มันตาปริบๆ เลียปากแผลบๆ แต่ไม่บ่นสักคำ เกิดเป็นหมาก็ดีนะ
-----
บนเตียงใหญ่ผ้าปูสีเทาเข้มเกือบดำ ดิ้นลุกขลักถูกห่อเป็นดักแด้อยากจะออกจากผ้าเช็ดตัวเปียก
"หนาว...ปล่อยณิชเด๊!" ที่นี่ที่ไหน ห้องประจำของผมเป็นเตียงเล็กมีผ้าปูสีอ่อน ใช่ยานแม่กระมัง เตียงกว้างเท่าฟ้า ฟังเสียงไอพ่นดังฟู่ฟ่าไม่ใส่ใจอยากนอนเต็มแก่
"นิ่งๆ ผมเปียกอยู่" ไดร์เป่าลมร้อนวิ้งๆ ข้างหูพร้อมแขนล่ำกอดล็อกเข้าอก สูดดมซอกคอผู้ชาย ลูบกล้ามแน่นน่ากินชะมัด ตูงับซะเลย^0^
"งั่ม!"
"อุ! ซี้ด...ทำอะไร?"
"อืม...อาหย่อย" เลียชิมหัวนม เค็มเล็กน้อยเหยาะพริกไทยสักหน่อยน่าจะกำลังดี
"อา...ณิช พี่จะทนไม่ไหวแล้วนะ"
"กิน จะ...กิน อื๊อ...จุ๊บ!"
รั้งคอลงมาหรือเขาเป็นฝ่ายโน้มลงมาเองไม่ทราบ เผยอปากรับจูบกระหายลิ้นร้อนแทงรวดร็ว กวาดกินทุกอย่างก่อนดูดดุนน้ำหวานโดยแรง
"อา..." ออกซิเจนอยู่ไหนขอวาณิชด่วน
"หึหึ..." รู้สึกถึงความพึงพอใจสุขล้นในหัวเราะนั้น
ปล่อยผมหอบอากาศครู่เดียวก็ถูกจูบอีกเป็นครั้งที่สอง คราวนี้หยอกเย้าลิ้มชิมความหวานเจียนจะขาดใจ ลิ้นร้ายอีกฝ่ายเดาะเพลินในโพรงปาก แตะไล้ไรฟัน เพดานเหงือก ละเลียดชิมจนอิ่มเอมสาแก่ใจ
ความเสียวแปลบทิ่มแทงกระพุ้งแก้ม ต่อมรับรสทั้งหมดคล้ายตอบรับจุมพิต
ฮอร์โมนเพศทำงานผิดปกติแปรปรวนอย่างไม่น่าเชื่อ ผมเสียวกระสันขนลุกไปทั้งตัว ถูกขบกัดลำคอเจ็บจี๊ดทว่าเสียวซ่านสยิวจนร้องคราง
"อ๊ะ!..."
เม็ดหน้าอกแข็งเป็นไต กล้ามเนื้อในท้องน้อยบิดขมวดเป็นเกลียวจนปวดเกร็ง...และต่ำลงไป น้องชายกำลังโด่ว้อนท์ทูโก เดอะพาราไดซ์
มือใหญ่วาดลงไปจากอกแบนๆ ผ่านลิ้นปี่ กดรูสะดือเล็กน้อยก่อนหยุดถึงแก่นกลาง จูเนียร์ข้างล่างกำลังตื่นเต็มที่และอยู่ในเงื้อมมือมารอย่างเหมาะเหม็ง (>///<)
ไม่รอช้า...ลูกชายนายวาณิชถูกรูดชักเร็วจนรู้สึกแปลบปลาบแล่วทุกเส้นประสาท
"อึ่ก! ไม่ไหวแล้ว มะ...หวาย"
"ออกมาณิช ปล่อยมันออกมา" พรมจูบข้างแก้ม เสียงสั่นสะกดกลั้นข้างหู
"...อาร์..." ปล่อยพุ่งทะลักล้นทุกอย่างระเหิดหายลอยไปจากหัว อาการโล่งวาบอย่างเฉียบพลันพร้อมๆ กับแสงสีขาวเจิดจ้าครอบคลุมม่านตา
"นั่นล่ะเด็กดี...ณิชของพี่"
"พี่กริช..." กะพริบตามองอีกครั้งถึงเป็นใบหน้าของคนที่ใช่
กลืนน้ำลายดับระคายคอแห้ง สองมือไขว่คว้าหากอด สัมผัสเหงื่อชื้นที่ต้นคอ กล้ามเนื้อร่างที่คร่อมอยู่รุ่มร้อนและเต้นระริกใต้ฝ่ามือผม
"อืม...คนดี พี่ไม่ไหว ช่วยหน่อยนะครับ" จูบแรงๆ ที่มุมปากพลางดึงมือลงไป ปลายนิ้วแตะถึงส่วนร้อนเป็นไฟขณะเส้นสติผมหลุดปลิวหวิวเข้าสู่ภวังค์
"งืม..."
"ณิช! บ้าจริง อย่าเพิ่งหลับซิณิช...โธ่โว้ย!"
สะดุ้งเล็กน้อยถึงปานกลางก่อนเตียงยุบยวบยาบ พื้นดังตึงตังตามด้วยกระแทกประตูปิดดังโครม ได้ยินเสียงหมาป่าครางหอนลอยมาเบาๆ ก่อนทุกอย่างจะดับลงจริงๆ
**********************************************
----choijiin แก้ 'ฝรั่งเศส' ok คราวนี้ขึ้นใจล่ะ ขอบคุณมาก^^
edit : 14/8/2013
----i1_to*pp ช่วยแก้คำผิด
มว้ากกก, เลขานุการิณี, เนาะ, ซี้ด
โน้ตบุ๊ค, ชัดดาวน์, คริสตัล
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
