หัวข้อ: BTS Next Station สถานีรักถัดไป {จบแล้ว/รวมเล่ม}{ตอนพิเศษวาเลนไทน์ - 14.2.58} #หน้า 91

[Yunatsu]

แอร๊ยยย พ่อแม่หยุ่นน่ารักจิงๆ

ตอนแรกนึกว่าป๊าจะโหดดด
ที่ไหนน ป๊าเปนตัวช่วยยยย

น่ารักเน้อ

อ่านแล้วอยากไปภูเก็ตอีกเลย 555

[KilGharRah]

ดีใจแทนทั้งคู่เลย บ้านหยุ่นน่ารักจัง มีเหตุผลด้วย 

[ice_spok]

เย้ ๆ ไปได้สวยยยยย

[lonesomeness]

ดีใจที่ขนมอัพแล้วววววว ><

โล่งอกมากๆ ที่มันไม่ดราม่าเท่าไหร่
ตอนแรกนึกว่าคุณแม่จะเป็นแบบน้องเฮอร์
แบบนั้นนี่แย่เลยนะเนี่ย แต่ดีที่คุณแม่เข้าใจ
เฮ้อออ รักคู่นี้มากๆเลย ><
รักที่พี่ฮิมรักหยุ่น รักที่หยุ่นงอแง
ดีใจที่ทุกอย่าง,ทุกฝ่ายลงตัวหมดแล้ว

 

[full69]

 

[quiicheh.]

พี่ฮิมแววพระเอกแบบบบบบบบโคตรพระเอกตลอดเวลา555555
ชอบความคิดป๊านี่ถ้าไม่ได้ป๊าแย่เลยนะแกรรรร

[AdLy]

รักป๊าม๊าของหยุ่นสุดๆอ่ะ ความสุขของลูกคือสิ่งสำคัญของพ่อแม่จริงๆ นะ

อยากอ่านฉากสวีทกลางทะเลอ่า ขอนะๆๆๆๆ 

[mooping-7]

เฮ้อออออกว่าจะเคลียลุ้นๆๆๆๆมาก แหมมหยุ่นมีแอบหึงไฟด้วยอะ หึหึ ทำใจหน่อยนะเพราะไฟหน้ารักก่า 5555

[greensnake]

แล้วทุกอย่างก็เรียบร้อย สิ่งที่หยุ่นกลัวและกังวลก็ผ่านไป
ต้องขอบคุณป๊ากับม๊าที่เข้าใจ เอาความสุขของลูกเป็นที่ตั้ง
ถือว่าทั้งฮิมและหยุ่นโชคดีที่ครอบครัวรักและเข้าใจทั้งคู่
ต่อไปก็เป็นเรื่องของสองคนนี้แล้วล่ะ ฮิมคงต้องค่อยๆสอนหยุ่น
ให้หยุ่นได้ช่วยเหลือตัวเองและทำอะไรด้วยตัวเองมากขึ้น
ค่อยๆประคับประคองกันไป ให้สมกับที่พ่อแม่ไว้ใจให้ดูแลกัน
อ่านตอนนี้แล้วมีหลายอารมณ์มากเลย ที่แน่ๆเลยคืออิจฉาหยุ่นล่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[thaitanoi]

ขอบคุณครับ

[ka[ze]na]

พี่ฮิมจะไปต่อโทที่เมกา????????????   พุูดซะเหมือนจะตายจากกันงั้นแหละ ฮุ๋ยๆๆ

[minenat]

เอาใจช่วยๆ

[dukdikdukdik]

ครอบครัวน้องหยุ่นน่ารักมากกก

[na-au]

ไงล่ะ สบายใจขึ้นเป็นกองเลยใช่ม่ะ หลานหยุ่น

คนแก่บอกแล้วว่าให้พูดไปตรง ๆ เลยไม่ต้องอ้อมค้อม

ขอให้เที่ยวกันให้หนุกหนานนะหลาน ๆ

 

[kenghan]

เรื่องร้ายๆก็ผ่านไปอีกเรื่อง สู้กันต่อไป

[minenat]

พี่ฮิม

[patwo]

ตอนที่ 44


นั่งเครื่องกลับมากรุงเทพโดยสวัสดิภาพ ใช้เวลาไปสิบวันเน้นๆสำหรับการท่องเที่ยวภูเก็ตในช่วงปิดเทอมสั้นๆ  สิบวันที่มีครบทุกรส ทั้งสนุก มีความสุข แล้วก็กดดัน แต่ผมผ่านมันมาแล้วครับ  ต่อจากนี้ก็คงมีแค่ผมกับมันไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังใครอีกแล้ว ผมสบายใจที่อย่างน้อยป๊ากับม๊าก็รับได้พ่อแม่ไอ้ฮิมมันก็รับได้ ผมว่าส่วนตัวผมกับมันก็ต้องการแค่นี้ มันโอเคแล้วครับ นั่งแท็กซี่กลับคอนโด ไม่รบกวนให้ใครต้องมารับ


“ กลับไปทำเหี้ยไรก่อนดี "


“ นอน " สั้นๆง่ายๆจากปากของผม มันหัวเราะก่อนจะกอดคอผม เดินไปตามทางเดินของชั้นคอนโด


“ ก่อนนอนอาบน้ำกับกูก่อนดิ " รู้ว่าอยากมากครับมึงไม่ต้องเอามือมาบีบหัวนมกู ผมย่นตัวหนี มันก็หัวเราะ เหี้ยโดยสันดาน แต่มันก็เก่งนะครับไปอยู่บ้านผม สิบวันที่ผ่านมา มีอะไรกันแค่สองครั้ง แค่สองครั้งนั้นจริงๆ นอกนั้นอย่างอื่นแทบไม่มีอะไร จูบๆกอดๆยังนับครั้งได้ ตอนผมรู้สึกตัวนะครับถ้ามันลักหลับนี่ไม่รู้เรื่อง


“ เหอะ ไม่อะ กูจะนอน " มันไขกุญแจเข้าห้อง ผมยืนอยู่ตรงนี้ มีแต่รอยยิ้ม มันหันมาหอมแก้ม  มีความสุขชะมัด


“ ใจร้ายว่ะ ยังไม่ให้รางวัลอะไรกันเลย ฉลองก็ไม่มี  "


“ ค่อยหลังจากนี้ ตอนนี้กูเหนื่อยยยย  ไอว๊อนเซฟแอนนี่จี้ โอเค๊ ? " ลากเสียงยาวมันก็ดึงหน้าเข้ามาใกล้ รู้ครับว่าหมายใจ อยากจะจูบปากกูละเซ่


“ โน " สั้นๆแต่ได้ความหมาย ก้มลงมาจูบปากผมแรงจนได้เสียงจ๊วบดังไปทั้งชั้น เรายิ้มให้กันก่อนประตูจะเปิดออก ก้าวขาเข้าไป แต่น่าแปลกที่รอยยิ้มนั้นหุบลงอย่างเห็นได้ชัด จากทั้งผมและมัน เสียงถอนหายใจของเราดังขึ้น   " เฮอร์..”


หญิงสาวที่นั่งดูทีวีอยู่ไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่ผมไม่ได้พบหน้าเลยตั้งแต่วันนั้นที่เรามีเรื่องกันจนถึงวันนี้ ไอ้ฮิมหันมองหน้าผม มันดึงตัวผมมาไว้ข้างหลังเอาตัวเองกันไว้  เหมือนผมกำลังจะโดนยิง แต่เปล่า น้องก็แค่นั่งเฉยๆ


“ ทำไมกลับมาจากเมกาเร็วจัง "


“ กลับมาเรียนพิเศษนะคะ พอดี เกรดวิชาเคมีของเฮอร์มันไม่ค่อยดี ป้าเลยจะส่งไปเรียนพิเศษพร้อมหม่อน ของมันก็ไม่ค่อยดีเหมือนกัน " หลบสายตาผม แล้วมองแต่พี่ชายตัวเอง เฮอร์กำลังทำเป็นไม่เห็นผม ทั้งๆที่เห็น


“ แล้วเรียนที่ไหน "


“ ก็สยาม " ไอ้ฮิมพยักหน้า น้องมันก็ลุกจากที่นั่งหน้าโซฟา เดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง  ยังจำได้มั๊ยครับที่ผมบอกว่า น้องเคยบอกว่า ถ้ามีผมอยู่น้องไม่อยู่ เพราะขอเวลาทำใจ เข้าใจว่าน้องยังรับไม่ได้หรอกครับ มันคงเร็วเกินไป อีกอย่างน้องไม่ค่อยอยู่บ้าน ตั้งแต่รู้ว่าผมเข้ามาอยู่เกือบกึ่งถาวรน้องก็ไม่เคยมาเลย จะมาก็โทรมาก่อนตลอด เวลาอยากจะเจอพี่ชาย น้องจะนัดไปกินข้าวข้างนอกหลังเลิกเรียนครับ เป็นวิธีที่เฮอร์เสนอมาเอง พวกผมสองคนก็น้อมรับตามนั้น เพื่อความสันติที่ยังคงอยู่
 

“ งั้นกูกลับหอนะ ไว้ค่อยเจอกัน " บอกมันที่ตอนนี้ก็ตีหน้างงมาหาผม ไม่ได้วกเข้าไปเก็บของ ก็เอาเท่าที่มีในเป้กลับไป ไอ้ฮิมเดินตามกลับมาคว้ามือผมไว้ ทั้งๆที่จะเดินถึงลิฟต์แล้วด้วยซ้ำไป


“ หยุ่น..”


“ กลับไปหาน้องมึงเถอะ อยู่กับน้องมึงบ้าง กูโอเค "


“ แต่ว่า " เหมือนจะเถียงแต่เพราะคำพูดของผม มันจริงทุกคำเลย ไม่รู้จะบอกยังไง มันกับเฮอร์จากที่เคยสนิท ตอนนี้โคตรจะไม่สนิทกัน น้องอยู่บ้านญาติส่วนมันอยู่กับผม ไปเที่ยวบ้านผม ไม่เคยเห็นมันโทรหาใคร  ไลน์ก็มีแต่เพื่อนๆ ยังไงมันก็มีแค่สองคนพี่น้อง ผมว่า อย่าให้ห่างกันมากกว่านี้เลย 


“ แค่ไม่กี่วันเอง น้องมึงไม่ได้มาอยู่ตลอดหรอก " ปลอบใจคนอื่น ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น รู้สึกเหมือนไม่อยากจะห่างกันเลยกลายเป็นสิ่งเสพย์ติดไปแล้ว สำหรับรักของเรา  ใกล้กันจนไม่อยากจะห่าง


“ งั้นกูไปส่ง "


“ ไม่ต้องหรอก กูไปเอง "  เดินหันหลังจากมันไปทั้งๆที่อยากจะเดินเข้าไปใกล้ ไม่อยากให้มันเดินเข้ามา กลัวว่าถ้าเดินเข้ามาจะไม่อยากให้มันจากไปไหน ถอนหายใจแล้วบอกตัวเองว่าอีกนิดเดียวเท่านั้น  น้องก็คงกลับไปภายในไม่กี่วันนี้ เพราะกำลังจะเปิดเทอม


กลับมาที่หอตัวเอง ล้มตัวลงนอนก่อนจะจัดเสื้อผ้า ทุกอย่างดูเงียบ เปิดทีวีให้มีเสียงแต่ก็เหมือนจะไม่ช่วยอะไร นั่งนิ่งๆดูมันแบบนั้นก่อนจะตัดใจเข้าไปอาบน้ำ จัดการแขวนเสื้อผ้าที่เอาติดมา


ทุกอย่างดูเงียบเหงา ห้องก็ดูคับแคบ จนน่าอึดอัด เวลาผ่านไปเชื่องช้าจนบ้างทีก็ไม่รู้จะทำอะไร นอกจากเล่นเกมส์ไปเรื่อยๆ ดึกสงัดแต่กลับนอนไม่หลับ ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นก็ง่วงนอน ข้างตัวไม่มีอะไร มีแค่หมอน ผ้าห่ม หมอนข้างไม่มีแล้ว ไม่ว่าจะเป็นชนิดไหน ก็ไม่มี ถอนหายใจ อยากรู้ว่าอีกคนจะคิดเหมือนกันรึเปล่า


             ครืนน ครืนน รับสายคุ้นที่โทรเข้ามา ภาพหน้าจอเดิมที่รออยู่เงยหน้าดูเวลา ปาเข้าไปจะตีหนึ่งแล้วตอนนี้ น่าแปลกที่รู้สึกเหมือนเพิ่งสองสามทุ่ม


“ นอนรึยัง "


“ นอนไม่หลับ " ผมตอบ


“ ไหนว่าเพลีย " หัวเราะจากคำพูดนี้ น่าแปลกที่ตอนที่เราอยู่ใกล้กัน ผมโคตรเพลียอยากจะหลับลงตรงนั้นเลยก็ว่าได้ แปลกที่พอตอนนี้ไม่มีมันอยู่ใกล้ๆ กลับรู้สึกตาสว่าง ทั้งๆที่เวลานี้ละที่ผมจะได้นอนหลับเต็มอิ่มแบบไม่มีคนมากวนใจ


“ แล้วทำไมมึงยังไม่นอน "


“ นอนไม่หลับ " อาการเดียวกัน ผมว่าผมรู้นะ ว่ามาจากอะไร   " ทำไงดีว่ะ “


“ ไม่รู้ว่ะ กูก็นอนไม่หลับ แปลกที่ " หัวเราะพร้อมกัน ก่อนจะเงียบไปทั้งคู่


“ เพราะอะไรว่ะ ทั้งๆที่ควรจะหลับแบบให้สบายสัดๆ แต่กูเสือกนอนไม่หลับเลย "


“ กูติดหมอนข้างว่ะ กูเลยนอนไม่หลับ มันไม่มีอะไรให้กูกอด "


“ เหรอ "


“ อื้อ " สายของผมโดนตัดหลังจากประโยคนี้ มองดูหน้าจอมือถือที่มืดลงก่อนจะถอนหายใจ พยายามข่มตาหลับลงอีกครั้ง แต่ทุกอย่างดูยาก เกือบยี่สิบนาทีจากนั้นที่ผมกำลังคิดว่าจะทำยังไง ผมได้ยินเสียงนี้ดังขึ้นจนต้องเอียงตัวมอง


ก๊อก ก๊อก ก๊อก.. จังหวะสามครั้งหน้าประตูที่ทำให้ต้องลุกขึ้นไปดูตรงตาแมว  ชายที่ทำให้ใจผมสั่น ดูน่าขนลุกแต่ก็ต้องยอมรับ เปิดประตูรับด้วยความเต็มใจ หมอนข้างถูกส่งมาให้ผมแล้วครับ  ไอ้ฮิมรวบผมเข้าไปกอดสูดกลิ่นตรงข้างแก้มเบาๆแต่ลึกจนเต็มปอด ไม่มีแรงจะกอดมันกลับ น่าแปลกที่ตอนนี้ผมกลับ รู้สึกเพลียอย่างบอกไม่ถูก


“ กูง่วงแล้วว่ะ "


“ หึ.. เหมือนกูเลย กูก็ง่วงแล้ว " เดินถอยมาจนถึงเตียง ล้มลงนอนยาว ไม่มีใครพูดอะไรสักคำแม้จะบอกว่าให้ฝันดี มันใส่ชุดนอนมาเตรียมนอน ตอนนี้เลยแค่ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของผมกับมันเอาไว้ หลับตาลงหลับลึกไปในอ้อมกอดอุ่นของหมอนข้างที่โคตรจะคุ้นเคย หมอนกอดที่อุ่นที่สุดและดีที่สุดสำหรับผม


                                  ผมว่าสาเหตุที่ผมนอนไม่หลับ เพราะผมขาดหมอนข้างที่ชื่อฮิมครับ อยากถามมันเหมือนกันว่า กอดผมแน่นขนาดนี้ หมอนข้างของมันจะชื่อหยุ่น บ้างรึเปล่า .. คืนนี้ ผมว่า ผมฝันดีเหมือนทุกคืนครับ


...................................................


ในที่สุดวันเปิดเทอมก็มาถึง หลังจากการพักผ่อนที่ไม่ค่อยจะผ่อนมากนักเท่าไหร่ไปหลายวัน กลับจากภูเก็ตคราวนั้นไอ้ฮิมก็ไปประชุมค่ายครับกลับบ้านดึกทุกวัน แถมยังไปเข้าค่ายวิศวะของมันอีกสี่วันเต็มๆไม่กลับหอ มีบ้างที่ผมจะออกไปหามันครับ แต่รู้มั๊ย อะไรที่ดีกว่านั้น คือผมกับน้องเฮอร์ครับ เราได้ไปทานข้าวด้วยกันแบบ สองต่อสองในครั้งแรก .. แถมผมยังรู้ความลับของเธอที่เป็นช่องว่างโคตรๆให้ผมทำคะแนนอีกหนึ่งอย่าง  คือ... วันนั้นครับ


เป็นวันที่กิจวัตรของผมแตกต่างออกไปจากที่เคยทำ ช่วงเวลาวันหยุดปิดเทอมสุดท้าย คิดว่าตัวเองน่าจะได้ นอนหลับ พักผ่อนหรือปั่นงานที่ค้างกับพี่มู่ลี่ให้เสร็จ แต่เปล่าครับ ร่อนไปร่อนมาเหมือนสัพเวสีไม่มีที่อยู่ แบกโน๊คบุ๊คกลับมาคอนโด รู้สึกว่าพออยู่หอแล้วทุกอย่างในสมองของผมตัน วาดภาพไม่ออก เช็คมาแล้วครับว่าน้องเฮอร์ไม่อยู่คอนโด เลิกเรียนห้าโมงเย็น ตอนนี้กำลังจะเที่ยงครับ น้องคงออกไปเรียนแล้ว


วางคอมไว้บนโต๊ะก่อนจะมองไปรอบๆห้อง เดินไปรินน้ำกินแต่กลับได้ยินเสียงประตูเลยรีบหันไปดู น้องเฮอร์เดินออกจากห้องในชุดนอน ตกใจที่เห็นผมก่อนจะฟุบเข้าไปในห้องตัวเองต่อ .. ไหนบอกว่าไม่อยู่ไงว่ะ ไอ้ฮิมไปประชุมค่ายวิศวะครับอีกสองวันจะถึงงานค่ายแล้ว เห็นว่ามันได้เป็นพี่ค่ายด้วย มันก็เลยยุ่งๆ


เพราะน้องเฮอร์อยู่ช่วงนี้เลยกลายเป็นว่า ถ้าน้องเฮอร์กลับดึกผมนอนหอมันกลับคอนโด แต่ถ้าน้องหลับแล้วผมกลับคอนโดแต่โผล่หัวมาได้เฉพาะตอนน้องไปเรียนแล้วครับ ชีวิตอยู่ในอารมณ์ แย่งผัวชาวบ้าน


“ น้องเฮอร์..” ผมเรียกก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องนอน " ไม่ไปเรียนเหรอครับ "


“ ไม่คะ เฮอร์ปวดหัว "


“ เป็นอะไรมากรึเปล่า ออกมากินยาก่อนมั๊ย " ทุกอย่างดูเงียบ ไม่มีคำตอบจากในห้องนั้น เหลือบเห็น ขนมปังแผ่นกับแยม เลยเอามาตั้งคู่กัน วางยาแก้ปวดไว้สองเม็ด บนโต๊ะกินข้าว เคาะประตูห้องนอนอีกครั้ง " พี่ตั้งยากับขนมปังไว้บนโต๊ะนะ กินขนมก่อนกินยานะ พี่จะเข้าไปในห้องละ "


บอกแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ปิดประตูลงพอสักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตู อย่างน้อยก็ยังยินยอมรับฟังเรื่องที่ควรฟังบ้างครับ ฮิมเล่าว่าเฮอร์ไม่ใช่คนร้ายแรงอะไร แต่เหมือนคนที่ต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่ผมว่าพี่มันใช้ระบบสาด มากกว่าครับ ฮาร์คคอเหลือเกิน


ทุกอย่างเงีบลงตามปกติ น้องคงไปนอน ส่วนผมก็ทำงานอยู่ในห้องไอ้ฮิมงานท่วมเป็นภูเขา แถมยังต้องเขียนหนังสือเล่มใหม่ ผมเขียนหนังสือสอนวาดรูปการ์ตูนครับ จริงๆจะพูดว่าเขียนมันไม่เชิงซะทีเดียวต้องพูดว่า วาดภาพแล้วอธิบายว่าวาดยังไงมากกว่า เพราะการอธิบายส่วนใหญ่เวลาออกเล่ม พี่ที่สำนักพิมพ์เค้าก็ทำให้ครับ


ก๊อก ก๊อก.. เดินออกไปดูแบบงงๆ เพราะคงมีคนเดียวเคาะ พี่ชายเธอไม่เคาะครับ เข้ามาเลยทีเดียว แง้มประตูน้องก็ยืนอยู่ อยู่ในชุดอยู่บ้านเสื้อยืดกางเกงขาสั้น


“ คือ.. เฮอร์ หิว จะกินอะไรรึเปล่าค่ะ จะออกไปห้าง "


“ ไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ " เอามือไปจะอังหน้าผากแต่น้องหลบ แบบตกใจ  " จะออกไปได้ไง ไม่สบายอยู่ จะกินอะไรเดี๋ยวพี่ไปซื้อให้ "


“ ไม่ต้อง เฮอร์ไปเอง "


“ งั้นไปด้วยกัน " เปิดประตูห้องให้กว้างขึ้น ตัวเองจะได้ออกไปได้


“ ทำงานอยู่ไม่ใช่เหรอ " น้องเชิดหน้าไปทางคอมผม ก่อนจะนิ่ง คอมผมหันหน้าให้กับประตูครับ เห็นหมดว่ากำลังทำอะไรอยู่ " นั่นมัน..”


“ ทำไมเหรอ " ผมปิดประตู อาจลืมไปว่า น้องก็เด็กมัธยมปลายครับ อาจเคยเห็นผลงานผม คือ..จะหาว่าเรื่องมากก็ได้ แต่ไม่ชอบให้ใครรู้ว่าผมวาดว่ะ


“ ภาพพวกนั้น นาย.. เฮอร์หมายถึง พี่หยุ่นวาดเองเหรอ ภาพในคอม " ทุกอย่างเงียบ น้องถือวิสาสะจับประตูแล้วกำลังจะเปิด แต่ผมดึงไว้ กำลังตกใจ ที่น้อง เรียกชื่อ  ได้ยินชัดๆ ว่า พี่หยุ่น  " ความลับเหรอ ? “


“ ก็เปล่าหรอก .. “ ผมเปิดประตู น้องก็เลยเข้าไปใกล้คอมที่ผมเปิดไว้ จริงๆเป็นงานหน้าปกของงานที่ต้องส่งคืนนี้ เสร็จแล้ว ลงสีเรียบร้อยรอแค่เช็ครายละเอียดสุดท้าย


“  รักวุ่นวายนายตัวร้ายภาคสอง!! จะมาแล้วเหรอเนี้ยย " เสียงดังจนผมต้องเอียงหน้าหลบ น้องวิ่งออกไปจากห้อง ก่อนจะวิ่งกลับมาในมือ ถือหนังสือเล่มแรกของเรื่องนี้ไว้ .. ใช่ครับ ผมวาดเอง " พี่หยุ่นวาดภาพหน้าปกนี่เหรอ!! “


“ ก็ตามนั้นอะ "


“ เก่งมากเลยยย " ลากเสียงยาวทำได้แค่พยักหน้า  คือ กูจูนเหตุการณ์นี่ไม่ค่อยถูกว่ะครับ กำลังงงๆ


“ เฮอร์ชอบคนเขียนเรื่องนี้มากเลย ติดตามเค้าทุกเรื่องเลย ชอบมากๆ  ตอนแรกชอบหน้าปก ภาพวาดสวยมากเลย ไม่คิดว่าพี่หยุ่นวาด " พูดแบบตื่นเต้นเหมือนเจอคนที่เป็นไอดอลประมาณนั้น กลายเป็นเด็กในช่วงพริบตา ผมยืนนิ่งมองหน้าพูด ก่อนที่ เธอจะแค่ผ่อนลมหายใจออก .. คือเราไม่ได้สนิทกันถึงขั้นนั้น  ลดมือที่จับแขนผมลง


“ ขอบคุณนะ " ก็ไม่รู้จะพูดอะไร น้องเดินออกจากห้องผม กูควรคว้าโอกาสของการพูดคุยไว้รึเปล่าว่ะ ได้แต่มอง ทุกอย่างกลับมาเงียบอีกครั้ง ตัดสินใจเดินออกไปจากห้อง " เฮอร์.. ไปกินข้าวกัน "


“ คะ " ตอบเสียงเบา  เมื่อกี้ที่ทำไปก็คงเสียฟอร์มใช่น้อย น้องทำกับผมไว้เยอะ น้องคงรู้ตัว และไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้ผม เหมือนเราสองคนเป็นคนที่กลัวกันและกัน มึงไม่กล้ากูก็ไม่กล้า ได้แต่กระตึบๆไปทีละก้าว


คุณเห็นช่องว่างนั้น ใช่มั๊ย .. อาจมองว่า ไม่ต้องทำดีอะไรกับคนที่ไม่น่ารักคนนี้ แต่ผมว่า ถ้าเราสามารถสร้างความสุขนั้นได้ ถ้าเราเห็นทางนั้นแล้ว ก็ควรลองนะ lovemelovemydog ผมว่า..ก็ควรจะเป็นอย่างงั้นนะ  เอาเถอะ ผมแค่ทำในสิ่งที่ต้องทำครับ
 

ช่วงนั้นก็เลยกลายเป็นว่าผมกับน้องเฮอร์อยู่คอนโดด้วยกันสี่วันเต็ม สี่วันที่เห็นหน้า เห็นตากันบ้าง ไม่เห็นบ้าง แต่น้องกลับคอนโดทุกคืนครับไม่ถเลไถล ยังไงก็กลับก่อนบีทีเอสปิด ก็ดีครับ  แต่ถ้าไอ้ฮิมรู้คงหูชา ผมด้วยไม่ใช่แค่น้องคนเดียว ก่อนน้องกลับไปอยู่บ้านคุณป้าผมก็เลยให้ของน้องไปอย่างนึงครับ


“ จะไปแล้วเหรอ " ผมถามไอ้ฮิมที่พยักหน้า มันกำลังเช็คของของน้องมัน ใส่กระเป๋าเดินทางให้ ของเยอะมากครับ ยัดกันแทบไม่ไหว " มึงยัดไหวปะเนี้ย ทำไมไม่เอาไปอีกกระเป๋า "


“ เอาไปก็รกบ้านเค้า แค่ที่มีอยู่บ้านเค้าก็รกจะตายอยู่แล้ว ชอบซื้อของเยอะแยะ เสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้า มึงจะมีทำไมหลายๆอย่างว่ะ " ป้ามัน คนที่เคยหาเรื่องนะครับ แกรักเฮอร์มากเหมือนลูกสาวอีกคนนึงเลย ซึ่งผมเห็นด้วยนะ จากเหตุการณ์ครั้งนั้น


“ ก็ผู้หญิงอะมึง เค้าก็ต้องแต่งตัว มึงอย่าบ่นเป็นคนแก่ไปหน่อยเลย "


“ ใช่เลยคะ " ได้ยินเสียงนี้แว่วๆ ก่อนจะจะเงียบหายกลับเข้าไปในห้อง เฮอร์จะชอบเผลอพูดอะไรกับผม แล้วเหมือนจะคิดขึ้นมาได้ ว่าตัวเองผิด ว่าตัวเองไม่อยากอยู่ใกล้ผม เลยชอบแอบๆหลบๆ


“ หึ " 


“ เฮอร์ " ผมเรียกน้อง ขานั้นก็ก้าวออกมาจากห้อง ก้มหน้านั่งยองลงข้างๆพี่ชายตัวเอง  ไม่ได้ขานรับอะไร " พี่มีอะไรจะให้ แปปนึงนะ "


เดินเข้ามาในห้องกลับอกมาด้วยหนังสือ รักวุ่นวายนายตัวร้าย ภาคสอง ..เล่มใหม่ล่าสุดเพิ่งออกจากสำนักพิมพ์ยังไม่มีวางขาย ของแบบนี้ คนแต่งกับคนวาดการ์ตูนจะได้ก่อนครับ ของพี่มู่ลี่มาได้สองเล่ม เลยฝากคนแต่งเค้าเซ็นต์มาให้เล่มนึง


“ อะนี่ น่าจะอยากได้นะ " ผมยื่นให้น้องกก็ยกมือไหว้ขอบคุณ มือข้างนึงจับชายเสื้อพี่ชายตัวเองไว้ อีกมือก็กำหนังสือนั่นไว้แน่น


“ เปิดดูสิ หน้าแรกอะ " ไอ้ฮิมบอก น้องก็เปิดดู ในหน้านั้น ผมให้พี่คนแต่งเขียนชื่อน้องเฮอร์ มีลายเซ็นต์ คำอวยพรนิดหน่อย


“ ขอบคุณค่ะ " เสียงสั่นๆก่อนจะเผยยิ้มกว้างออกมา คงจะดีใจมาก แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับผม


“ ยังไม่มีขายเลยนะ ล๊อตแรก "


“ อื้ออ เฮอร์รู้จะขายต้นเดือนหน้า " บอกพี่ชายตัวเองทุกอย่างถูกจัดเรียบร้อย


“ ไปกันได้ละ ดึกแล้วกลับไปอาบน้ำแล้วนอนเลยนะ พรุ่งนี้เปิดเทอมวันแรก "


“ เดี๋ยวกูช่วยขน " ผมบอกแต่โดนห้ามไว้


“ มึงนอนเถอะ เดี๋ยวกูมา " ผมพยักหน้าก่อนจะหันไปบอกอีกคน


“ ตั้งใจเรียนะ น้องเฮอร์ จะได้สอบเข้าคณะที่อยากจะเข้า " น้องหันมาพยักหน้า ยกมือไหว้ผม ประตูนั้นปิดลงไป .. แม้จะเป็นอะไรที่ไม่ได้ดีนัก อย่าที่อยากจะให้เป็น แต่อย่าเอาไปเปรียบเทียบกับ น้องแทมน้องเทอมเลยครับ การเปรียบเทียบจะทำให้เรายิ่งทุกข์ แค่ยอมรับกับสิ่งที่มี ผมว่า มันดีแล้วนะ


กับเข้าสู่รั้วมหาลัยของผม ที่ตอนนี้เพื่อนของผมหายไปหนึ่งคนในวันเปิดเทอมครับ ทราบข่าวว่าไม่ได้ซิ่ว ลาออก หรือป่วย แต่กำลังหลบหลีกการตอบคำถามสื่อชั่วคราวครับ สองสาวชะเง้อคอคอยาวในโรงอาหาร หน้าดูอิ่มน้ำอิ่มเนื้อกันสุดๆ มันเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ อ้วนขึ้นนิดครับ แอบเห็นแก้ม


“ เมื่อไหร่จะมาว่ะ มันคิดว่ามันหลบกูได้เหรอ กูโทรไปเป็นร้อยสายแล้วเนี้ย เคยรับบ้างมั๊ย " วางมือถือลงโต๊ะดังปัง หงุดหงิดเหมือนคนที่หลบหลีกติดหนี้สักร้อยล้าน แต่เปล่านะ..


“ แค่อยากจะรู้เรื่องไอ้ไฟ ต้องขนาดนี้เลยเหรอว่ะ "


“ ใช่ !!  มึงมันไม่รู้อะไร “ เหมือนฝันครับมีอาการเดียวกัน อารมณ์อยากยาเป็นอย่างมาก " มันแรดมากคะ มันอัพภาพพี่เทม แบบเหี้ยยย ใน ig นางมีภาพไข่เจียวนะคะ เขียนว่า ไข่ไอ้เทม แล้วแบบ ชีมีภาพหลังพี่เทม ชีแท็กชื่อคอนโดพี่เทมนะคะ .. แต่พอกูถาม นางอ่านนะคะ แต่นางไม่ตอบ มันขึ้น รีดดดดดด เนี้ยยยยยยยย แสดดดดดดดด กูโทรจากอังกฤษอะ มันไม่รับสายกูนะคะ "


“ เป็นกู กูก็ไม่รับ " ผมพูดเสียงเบา แต่มันสองคนก็หันขวับมามอง เหล่ไปทางอื่นก่อนจะลุกขึ้น " ไปห้องน้ำนะพวกมึง "


ทำไมกูต้องมาหมาลัยแล้วเจออีสองตัวมหาประลัยนี่ด้วยวะ เหมือนนั่งอยู่กับนางมารรองพิพากษาคดีคนร้าย ความจริงคือผมดูจากภาพก็รู้แล้วครับ คือต้องถามอะไรอีกว่ะ ผมเองก็รู้มานานแล้วว่ามันมี ซัมติงเฟสเจอริ่งกันมา เดินมางงๆกำลังจะเข้าไปในห้องน้ำ แต่ว่านะ...


“ เอ้ยยย " ผมร้องดังกับมือดึงไปทางลานจอดรถด้วยความเร็วแสง ชายที่ทุกคนตามหา " ไอ้ไฟ!! ”


“ เออ กูเอง " มองซ้ายมองขวา ไอ้นี่ก็ทำเหมือนคนหนีคดี แต่เอ๊ะ.. ทำไม มันดู ดีขึ้นจังว่ะ เหมือนมีออร่าอะไรสักอย่าง


“ มึงไปทำอะไรมาว่ะ "


“ ทำ ทำอะไร " ถามผม 


“ มึงดูดีขึ้น " เหล่มองมัน มันก็ส่ายหน้า สนใจกูสักนิดมั๊ยครับ มันเอาแต่มองไปที่โรงอาหาร ผมรู้ครับว่ามันกังวลเรื่องอะไร " กูว่านะ ถ้ามึงรับโทรศัพท์มันตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง "


“ กูไม่อยากรับ "


“ มึงก็เป็นซะแบบนี้ ถ้ามึงตอบๆมัน แม่งก็สิ้นเรื่องไปละ ตกลงว่ามึงเป็นแฟนกับพี่เทมแล้ว ? “ ไม่มีคำตอบ เงียบ ได้แต่เหล่มองหน้าผม ก่อนจะมองไปที่ลานจอดรถ  ก็มองตามมันไป  " มึงมองอะไรว่ะ "


“ มึงเห็นรถกูมั๊ย "


“ ไม่เห็นอะ " มินิคูปเปอร์สีเหลือง ไม่เห็นครับ
 

“ วันนี้กูนั่งพอร์ชมา "


“ แล้วไง นี่อวดกู..” ถึงพอร์ชจะแพงกว่าออดี้ แต่ขออวดได้มั๊ย ? ต้องการจะสื่ออะไรกับกูอีกละ


“ ไม่ใช่ " หันมามองผม เหมือนจะพูดแต่พูดไม่ออก กลืนน้ำลาย มึงพลาดแล้วละ มาพูดอ้อมๆกับคนไม่ค่อยรู้เรื่องแบบกูเนี้ย มึงพลาดมาก  " ก็ กูบอกมึงว่ากูนั่งพอร์ช พอร์ชมาส่ง "


“ คือจะบอกกูว่าวันนี้แฟนมาส่ง "


“ ไม่ใช่ "


“ แล้วไงว่ะ " ลงเสียงต่ำมันก็ถอนหายใจ หูแดงไปหมดหันไปทางอื่น ถอนหายใจช้าๆ เม้มปากจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะบอกกับผม


“  เออ แฟนกูมาส่ง "   อดยิ้มกว้างไม่ได้กับคำพูดของมัน ผมหันหลังยิ้มกว้างจนต้องยกมือปิดปาก มันหันมองผม จับไหล่ไว้แน่นก่อนออกแรงเขย่าแรงๆ


“ มึงเป็นเหี้ยไรว่ะ "


“ เปล๊าา " ขึ้นเสียงสูงก่อนจะหันมา หยุดยิ้มไม่ได้ พอเห็หน้ามันกำลังเขินก็หยุดไม่ได้


“ ไอ้สัดหยุ่น  แม่ง "


“ อ่าๆ แล้วมึงมายืนอยู่ตรงนี้ทำไมว่ะ ไม่เข้าไป " มองไปทางโรงอาหารมันก็ถอนหายใจเสียงดัง


“ กูคงเข้าถ้ำเสือหรอก คงขย้ำกูจนเละ " 


“ มึงก็พูดซะเห็นภาพ " แอบกลืนน้ำลาย หวนนึกย้อนไปเมื่อครั้งทีของตัวเอง " มึงก็ยอมรับผิดเว้ย ง่ายๆ มันต้องเข้าใจมึงดิ "


“ มันเข้าใจกูอยู่แล้ว แต่หลังจากที่มันฆ่ากูแล้วนะ "


หัวเราะก่อนจะเดินเข้ามาในโรงอาหารกันสองคน นางมากรรอพิพากษาสะบัดหน้าหันไปอีกทาง ให้อารมณ์กูไม่สน แต่ถ้าไม่ง้อมึงตายลูกเดียว ไอ้ไฟนั่งลงข้างๆอาเนีย มันกอดไหล่


“ กูขอโทษ ที่ไม่ได้รับสายมึง นะเนียนะ "


“ อ๋อออออออออออออ มึงรู้ด้วยเหรอว่ากูโทรไป " โอ้โห ศิษย์ครูอ้วนมึงเสียงสูงม๊ากกกกกก สะบัดหน้าเหมือนฝันก็เหมือนกัน


“ มึงก็อย่างอนกูพร้อมกันสองคน กูง้อไม่ถูก ที่กูไม่รับกูมีเหตุผล "


“ เหตุผลอะไร! “


“ ก็..”


“ กูถามจริงๆเถอะ ที่มึงไม่รับสายกู เพราะคิดกูว่าเสือกใช่มั๊ย " ตัดเข้าดราม่าทำไม ผมเกาหนังหัวตัวแรงๆ รู้สึกคันขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก " มึงคิดว่า ที่กูโทรไป กูคงแค่เสือก ด่าว่ามึงแรดมีอะไรไม่บอก ใช่มั๊ย "


“ มันก็..” จะบอกว่าไม่ใช่ก็คงไม่มีใครคิดแบบนี้  ผม ไอ้ไฟ ไอ้บอท เราคิดเหมือนกันว่า บางทีนะครับ..บางทีเหมือนฝันกับอาเนียมันทำกับพวกผมยิ่งกว่าเมียอีก เช็คนู้นเช็คนี้ตลอด ปิดบังอะไรมันจะสืบ สืบจนรู้  แล้วคอยมาด่าพวกผมที่ปิดบัง


“ งั้นไม่ต้องบอก พวกกูสองคนไม่อยากรู้ "


“ งอนแล้วเว้ย " ไอ้บอทนั่งลงอีกฝั่งของเหมือนฝัน มันเพิ่งมา แต่คงได้กลิ่นดราม่าพอดี  สองสาวทำหน้านิ่งๆไอ้ไฟก็มีเริ่มปฏิกริยา มันเป็นพวกถ้าเพื่อนไม่สน มันจะสนเพื่อนแทนครับ คืออารมณ์แบบ เอ้ยย สนใจกูสิว่ะ แต่พอเพื่อนสนใจ ตัวเองก็ไม่ค่อยสน


“  มึง..”


“ กูจะบอกอะไรให้รู้นะ ถ้ามึงสงสัยว่าทำไม กูถึงต้องถาม กูถึงอยากรู้ เหตุผลกูมีข้อเดียว เพราะกูเป็นห่วง มึงอาจจะเรียกความเป็นห่วงของกูว่า เสือก กูก็ไม่สนหรอกนะ กูแค่ได้รู้ว่ามึงเป็นไง โอเคดีรึเปล่า ในสายตาของกูสองคนเท่านั้นก็พอ "  มันเว้นเสียงพูดก่อนจะผ่อนลมหายใจแรง " ตอนแรกกูกลัวว่ามึงจะเจอผู้หญิงไม่ดี กลัวเค้าหลอก กูเลยอยากจะคอยอยู่เตือน แค่พอมึงมีผัว กูก็แค่อยากจะรู้ว่ามึงโอเคดีใช่มั๊ย กับคนของมึง เค้าเป็นไง กูก็แค่เป็นห่วง แต่มึงทำแบบนั้น กูบอกตรงๆนะ กูรู้แล้วว่ะ ว่าพวกมึงทั้งหมดรู้สึกยังไง "


“ ถึงมันดูงี่เง่าไปหน่อย แต่ถึงพวกมึงเป็นผู้ชาย ยังกูก็ห่วงนะ อย่าคิดว่ามีKแล้วจะชนะทุกอย่าง Kพลาดมีถมไป "


“ ไม่ได้คิดแบบนั้น " ผมว่าก่อนจะจับไหล่มัน  อาเนียลุกขึ้นพร้อมเหมือนฝัน


“ เออ กูไปแต่งหน้าละ เจอกันที่ห้องเลยแล้วกัน " มันกำลังจะลุกออกไป แต่ไอ้ไฟก็ลุกขึ้นยืนตาม มันจับมืออาเนียไว้ สองคนสบสายตากัน


“ กูเป็นแฟนกับไอ้เทมแล้ว ตอนปิดเทอมที่ผ่านมา "


“ ก็รู้แล้ว  " มันพูดพร้อมกันสองคน ไอ้ไฟก็ถอนหายใจ


“ มึงโกรธกู "


“ ทำไมต้องโกรธละ มึงสำคัญขนาดนั้นเหรอ " เอามีดมากรีดใจกูเลยมั๊ยครับ อาเนีย  ผมมองไอ้ไฟที่ปล่อยมือออกจากแขนของอาเนีย มันถอนหายใจ " มึงเห็นกูสองคนไม่สำคัญก่อนนะไฟ "


“ ที่กูไม่บอก เพราะกูไม่อยากจะตอบคำถาม กูอายที่ต้องพูด "


“ อายที่ต้องพูด พูดอะไร " เหมือนฝันถาม มันก็หันหน้าไปทางอื่น อยากรู้ทำไมมึงต้องหลบ จ้องหน้าสู้ต่อสิว่ะ


“ เพราะ กูแพ้ ใจตัวเอง "  มันเงียบ ทุกอย่างรอบตัวเลยเงียบ ไอ้เนียเอื้อมมืออีกข้างมาจับไหล่มัน


“ เรียกว่า ยอมรับใจตัวเองเถอะมึง "


สองสาวเดินไปเข้าห้องน้ำ หลงเหลือแค่ผมที่ยังคงมองมันที่ถอนหายใจ ไม่ทราบว่าแบบนั้นเรียกว่า หายโกรธรึเปล่า ผมไม่ทราบเพราะเราไม่เคยโกรธกันมาก่อน อาเนียเหมือนฝัน มันมีเหตุผลครับ ติดอยู่เรื่องเดียวเหละผมว่า ไอ้ไฟ แม่ง คิดมากไปหน่อย หวังว่ามันคงไม่คิดไปไกลครับ .. ก็ได้แต่หวังจริงๆ


.......................................................

[patwo]

เป็นการเรียนวันแรกที่สุดจะเซง นั่งข้างอาเนียแต่ไม่มีใครพูดอะไรกันสักคำ ผมไม่เริ่มมันเริ่มกลายเป็นว่าทั้งคราสเงียบ ไม่มีมีใครมาเรียนเลย ทั้งห้องมีไม่ถึง เจ็ดคน อาจารย์บอกว่าคราสแรกไม่มีใครมาหรอก มักมาครั้งต่อไปมากกว่า ก็พวกเราไม่ทราบครับเลยมากัน คราสแรกเป็นคราสที่สามารถหยุดได้อีกทั้งอาทิตย์ ไม่มีการสอน ไม่มีอะไรมากกว่าการบอกจุดประสงค์ของการเรียนในเทอมนี้ วันนี้เข้าคราสเดียวครับ วิชากฏหมายเบื้องต้น .. วิชาที่เด็กมหาลัยผม สอบตกเยอะที่สุดในมหาลัยวิทยาลัย .. แล้วคิดว่าผมจะรอดเหรอครับ


“ เป็นไง " มองเจ้าของรถพอร์ชที่เดินออกมาจากคาเฟ่ของมหาลัยที่ใกล้ลานจอดรถ ไม่ได้ทักมัน แต่เดินนำไปที่รถ เทมเดินตามมันเปิดล๊อคประตูก่อนที่ผมจะไปถึง เข้าไปนั่งรถในหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก มันคงมานานแล้วครับ รถร้อนเหี้ยๆ


“ น้ำหน่อยมั๊ย "


“ สตาร์ทรถเร็วๆดิว่ะ กูร้อน " ยื่นน้ำมาให้ผมก่อนสตาร์ทรถตามที่บอก ดูดไปเกือบครึ่งก่อนจะส่งคืนให้เจ้าของ  " อร่อยว่ะ "


“ จะเอารึเปล่า " ส่ายหน้าไม่แล้วครับ ไม่ค่อยอยากจะกินอะไร มันกินอะไรไม่ลง " มึงเป็นอะไร .. “ คำถามที่กำลังอ้าปากตอบแต่มันก็ขัดขึ้น " อย่าบอกกูนะ ไม่เป็นอะไรนะ "


“ อาเนียโกรธกู ไม่ที่ยอมรับสายโทรศัพท์ช่วงปิดเทอม "


“ แล้วทำไมไม่รับ "


“ กูไม่อยากตอบคำถาม " ผมตอบก่อนจะปรับเบาะให้นอนลง เทมถอนหายใจ ในนาทีที่ผมหลับตาพอดี มันไม่ยอมออกรถ " เทม..”


“ อะไร " ถามพร้อมกับมือที่ยื่นมาจับหัวผม


“ กูผิดเหรอว่ะ "


“ แล้วทำไมถึงคิดว่าตัวเองไม่ผิด "


“ ที่กูไม่บอก เพราะกูไม่อยากตอบคำถาม กูเป็นแฟนมึงได้ไง ทำไม เกิดขึ้นอะไรขึ้น กูไม่อยากตอบว่ะ จะเพราะอะไรก็ช่างได้มั๊ยว่ะ มันเรื่องของกูอะ แค่รู้ว่าตอนนี้กูกับมึงเป็นแฟนกันก็พอแล้ว ยังจะเสือกอยากรู้อะไรอีกว่ะ "


“ มึงก็แค่พาล แค่ไม่อยากตอบ แล้ว อ้าง " เอาหน้าเข้ามาใกล้หลังประโยคนี้  " เด็กชอบอ้าง "


“ กูไม่ได้อ้าง แค่ไม่อยากตอบจริงๆ ทำไมคนอื่น ต้องถามว่า ทำไมถึงรักกัน ทำไมถึงเลิกกัน กูถามหน่อย ทำไมไม่ถามบ้าง ว่ากูมีความสุขรึเปล่า สนใจแต่เริ่มต้นกับจบอย่างเดียวรึไง จะคบกันเพราะอะไรช่างมันเถอะ เรื่องนั้นเอากันถ้าถูกใจก็คบแล้ว แต่ถามกูกับมึงดีกว่ามั๊ย ว่าทำไง ถึงจะไปกันรอด "


“ ก็ไม่เห็นต้องอินขนาดนั้น " เอาจมูกมาเขี่ยแก้มผม ดึงหน้าเข้าไปใกล้ มันก็ยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะในคอมัน  "  กูลืมไปแล้วละว่าทำไมถึงคบกันมึง ตอนนี้กูมีมึง กูเองก็รู้เท่านี้ "


“ แล้วแบบนั้นทำไม ใครๆต้องถามกูว่ะ "


“ เค้าเป็นห่วง กูเคยเหี้ยใส่มึง อาเนียเหมือนฝันมันก็แค่ห่วง "


“ หัวใจกู กูดูแลมันเองได้ "


“ คงไม่เข้าใจคำว่าเป็นห่วง " หันมาคุยกับผมจริงจัง เทมไม่ต่างอะไรจากไฟท์กับพ่อผสมกันออกมา เป็นคนที่มีความเป็นผู้ใหญ่ในตัวบางทีมันใจเย็นกับผมเหมือนชื่อของมัน มันจะพูดแบบค่อยๆพูด อธิบายเหมือนเอาน้ำเข้าลูบ  แต่บางครั้งที่โกรธก็มาเหมือนคลื่นใต้น้ำที่มาแบบไม่รู้ตัว  ผมมองไปอีกทางมันจับคางให้หันมาจ้องหน้ามัน  " ไฟ..”


“ มึงเข้าข้างกูสิ "


“ กูไม่เข้าข้างสิ่งที่กูไม่เห็นด้วย "


“ ครั้งนี้มึงผิด กูพูดถูกมั๊ย ? มึงไม่รับสายเพื่อนทั้งๆที่เค้าโทรมาเพราะห่วงมึง  "


“ มึงยอมรับงั้นสิ ว่ามึงแม่งเหี้ย ขนาดเพื่อนกูโทรมาจากอังกฤษ เพราะความห่วงใย " ยังคงเถียง บางทีผมว่า ตัวเองก็ไม่เคยอ่อนลงให้มันเลย 


“ ในสายตาของเพื่อนมึง กูอาจจะเป็นแบบนั้น "


“ ในสายตากูด้วยครับ " มองหน้ามันไอ้เทมยกยิ้มมุมปาก ทำแบบนี้แล้วมันดูดีนะครับ มือผมเอื้อมไปหามันอัตโนมัติจับที่อยู่ที่แก้ม มันก็เลิกคิ้วงง  เลื่อนลงไปจับที่คอ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำไมในหน้ามันไม่มีคำตอบอะไรให้ผมเลยว่ะ บางทีผมก็แค่อยากรู้ว่าตัวเองต้องทำยังไง การโกรธกับเพื่อนที่สนิท ไม่ใช่เรื่องตลกครับ  “ เทม..กูอึดอัดว่ะ วันนี้มันไม่คุยกับกูเลย มันพูดด้วย ว่าที่มันโทรมาก็แค่เป็นห่วง มึงจัดการให้กูหน่อยดิ เคลียร์กับไอ้เนียให้กู ”


“ เรื่องของมึง มึงก็จัดการเองสิ " หลังจากประโยคนี้มือผมที่ไหล่มันก็เปลี่ยนเป็นกำเสื้อมันแน่น แต่มันไม่สะท้านหรอกครับ ยกเว้นยิ้มให้ผม เทมชอบให้อ้อน เวลาแบบนี้ต้องพูดเอาใจมันถึงจะทำให้ 


“ เรื่องทั้งหมด มันมาจากมึง "  แต่เพราะกูทำไม่เป็นไง อ่อนตีนนะพอได้อยู่แต่อ่อนอย่างงอื่นนี้ ไปไกลๆ


“ มาจากกูได้ไง ใครทำอะไร กูอยู่เฉยๆ " มันอ้างเอื้อมมือมาเขี่ยขี้ตาให้ผม


“ มึงทำ เพราะมึง มันเลยเป็นแบบนี้ "


“ อย่ามาอ้างกูไฟ ยอมรับความผิดซะ แล้วกูถามจริงๆ ไฟ ทำไมมึงไม่รับโทรศัพท์แถมยังโทษว่า ว่ากูผิด " จ้องหน้ากันอยากจะหยุดเวลาแล้วหวนกลับไปข้างหน้าสัก ห้านาทีก่อนนั้น สาบานเลยว่าผมจะไม่พลาดพิงถึงมันเลยสักนิด  " ว่าไง "


“ ไม่ไง " ตอบแค่นั้นก่อนจะหันไปทางอื่น ผมไม่ชอบสบตาคนที่รู้ว่าผมคิดอะไร


“ ตอบกู ถ้าคำตอบเข้าท่า กูจะช่วย " ทำท่าอ้าปากจะพูดมันก็ขัดขึ้น " แต่ต้องตอบความจริงเท่านั้น ว่าไงทำไมมึงไม่รับสายเพื่อน "


“  ก็ตอนนั้นกูไม่กล้าพูด "


“ ทำไมถึงไม่กล้า " ย้ำเสียงถาม อยากจะถามอะไรนักว่ะ เข้าไปในสมองกูเลยมั๊ยจะได้รู้ทุกเรื่องไง สัด  " ไฟ..”


“ เออๆ  กูอายที่ต้องบอกว่า เพราะอะไร ถึงเป็นมึง "


“ แล้วเพราะอะไรถึงเป็นกู


“ ไม่รู้เว้ย! กูไม่ได้เลือกเองนิ  "  ฟึดฟัดใส่มันแต่รู้สึกหน้าร้อนไปหมด หันไปขวาทีซ้ายที ไอ้เทมก็เอาแต่ยิ้ม


" แต่กูรู้นะ ใครเลือก " มองหน้าแบบเหล่ๆ เอามือยันปากมันไว้เต็มแรง ได้ยินเสียงหัวเราะลั่นรถ ผมหันไปทางอื่น ตอนที่มันใช้นิ้วชี้มาเขี่ยแก้มเย้าผม " หัวใจมึงเลือกกู  "


“ เออ! แล้วถ้ามึงอยากรู้เหตุผล ก็ไปถามมันเอง "



                                   นั่งกันอยู่ตรงนี้เอามือสองมือยันปากมันที่เอาแต่พูดล้อ ผมว่าคนเรามีคำถามมากว่าเกี่ยวกับความรัก มีคนให้เหตุผลชั่งใจว่าดีไม่ดี คือ สมอง  แต่คนที่ตัดสินทุกอย่างจริงๆ คือ หัวใจ ก็นะ.. สมองกับหัวใจมันไม่ได้ไปทางเดียวกันตลอดหรอก ผมว่า อย่างน้อยก็ผมคนนึง  ที่ชอบเอาแต่ใจ มากกว่าเอาแต่สมอง สรุปว่าเย็นวันนั้นผมก็ได้คุยกับอาเนียครับ.. ไอ้เทมจัดการพาไปเลี้ยงข้าวมีผมอาเนียเหมือนฝัน ทุกอย่างปกติ ก่อนกลับมันบอกผมแค่ว่า


“ ถ้าพี่เทมไม่หล่อกูไม่ยอมนะคะ กูจะบอกให้ "   ผมว่า ผมหล่อกว่าอีกนะ หรือคุณไม่คิดแบบนั้นกัน ?


...................................................................


อยากเขียนฮิมหยุ่นอันบนโคตรร แต่พอเขียนเสร็จ ดันไปรู้จะเขียนอะไร ซะงั้น
ช่วงนี้ มึนๆงงๆ เบลอๆ ตอนหน้าเทมไฟจ้าาา
ใครมีทวิตหนมฝากแท็ก #BTS #สถานีรัก ด้วยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันจ้า 

ปล.วันนี้แอบเข้าไปดูกระทู้ เซ็งเป็ดอาวอร์ดครั้งที่ 7 ขอบคุณสำหรับคะแนนที่โหวตให้ พี่ฮิม โหวตให้หยุ่น โหวตให้บีทีเอส และโหวตให้หนม(patwo) ขอบคุณมากๆเลยจ้าาาาาา 

[Candy Venus]

เริดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[maemix]

ดีใจกับหยุ่นด้วยที่เข้าใจกับเฮอร์แล้ว
ให้เวลาเฮอร์อีกนิดคงเปิดรับหยุ่นได้เต็มใจ
ถ้าเฮอร์กับหยุ่นเข้าใจกัน พี่ฮิมคนกลางคงมีความสุขมากๆ

ไฟรีบไปเคลียร์กับสองสาวน่ะ อย่างอนกันนานเพื่อนกัน

[didi]

 

[quiicheh.]

ชอบพี่เทม555555555555555555555555
เฮอร์เดี๋ยวก็ติดหยุ่นชัวร์กร้ากกกก
พี่ฮิมตกป๋อง555555555555555
ไฟเวลาอยู่กับพี่เทมก็นะไม่ละลายหรอกิกิ

[lizzii]

ชอบเวลาพี่เทมคุยกับไฟ มันอุ่นๆ น่ารักดีอ้ะ

[KilGharRah]

น้องไฟโดนโกรธเลยยยย แต่เป็นเราเราก็โกรธนะ เล่นไม่รับเลยเนี้ย 55555
งานนี้เป็นความชอบพี่เทมนะที่ทำให้เพื่อนๆหายโกรธไฟ 

[mooping-7]

 ::น้องไฟหน้ารักที่สุดดดดดดด (น้องหยุ่นก็น่ารักอย่างอลน้า).

[ice_spok]

แอร๊ยยยยยยย

2 คู่ ชู้ชื่นนนนน

แฮปปี้!!!!!

[thaitanoi]

เรื่องของหยุ่นก็ค่อนข้างจะไปได้ดีแล้วสิ รอดูว่าเรื่องของไฟจะเป็นยังไงต่อ ขอบคุณคนแต่งครับ

[Lily teddy]

  ยังตามอ่านไม่ครบเลยทั้งฮิมหยุ่น เทมไฟ แต่ยังติดตามอยู่น๊า เป็นกำลังใจให้ขนมจ้า 

[cheyp]

ไปได้ดีทั้งสองคู่ หุหุหุ
หยุ่นฮิมน่ารักกกกกกกก

[Aoya]

ไฟน่ารักอ่ะ มีการอวดหยุ่นด้วยนะว่าพี่เทมมาส่ง