หัวข้อ: BTS Next Station สถานีรักถัดไป {จบแล้ว/รวมเล่ม}{ตอนพิเศษวาเลนไทน์ - 14.2.58} #หน้า 91

[uri uri]

ค้างจนปวดใจ

[maemix]

งานเข้าเต็มๆพี่ฮิม เนยนางร้ายมาก
ขอให้หยุ่นเข้าใจพี่ฮิมด้วยเถอะ

[hembetaro]

 

อิเนย...แกแย่มาก....ไม่รู้จะด่ายังไง

ผัวก็มีแล้ว ยังไม่หายคันเหรอไง

สงสารฮิม-หยุ่นอ่ะ ต้องมาเจอนังงูพิษนี่


 

[rainiefonnie]

เนย

[NOoTuNE]

 

บอกแล้วฮิมคิดน้อยไป ทำหยุ่นเสียใจจนได้ เห้ออออออออออออออออออ


ส่วนอิเนยร่านมาก มึงก็เดินไปแถวแคมป์คนงานก่อสร้างไป อิห่าน กรูถามมึงหน่อยมึงได้เหี้ยอะไร สะใจ ชนะ แต่คุณค่าในตัวมึงอะมีไหม โถ่่ ดีออกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[dukdikdukdik]

ตบโต๊ะโครม !!!

ว่าแล้วนังเนยงูพิษ น่าตบยิ่งนัก ฮึ่มมมมม

[KilGharRah]

ทำลายความไว้ใจขอบเพื่อนแบบนี้ไม่ดีเลยนะ เพราะสุดท้ายแม้แต่คำว่าเพื่อนคุณก็คงไม่ได้ไป
สงสารฮิมจัง หยุ่นเข้าใจผิดเต็มๆ แล้วแบบหยุ่นนี่ง้อยากด้วยนะ ไม่รู้พี่ฮิมจะเอาอะไรไปง้อเลย 

[Isomer005]

เฮอๆ  อ่านตอนดึก แล้วจะนอนหลับไหมคะฉัน
เครียดดดดดดดดดดดด
คนที่ปล่อยให้ตัวเองขาดสติ ตัดสินใจทำในสิ่งผิด
คนนั้น จะมีตราบาปติดตัวไปชั่วชีวิต RIP เนย

[Yunatsu]

โอ้ยยย เฮียยยมากอีเนยยยย

ฮิมมมม ไปเคลียรกับหยุ่นด่วนนนน
บอกเฮียบีมด้วยนะ ว่าเลิกเลย ชะนีแบบนี้
สาาาดดดด

โอ้ยยย ขอตอนหน้าาา ด่วนนนน

[mooping-7]

   แล้วจะเคลียกันยังไงละทีนี้    หยุ่นอย่าง้อยากนะสงส่รพี่ฮิมอะ

[My_Rain]

   อะโหวววนังเนยยยยยยย. พี่ฮิมลงไปตามหยุ่นให้ทันเลยนะ แง๊งงงงงงง

[seaz]

โอ๊ย...ชะนี!!!
น้องหยุ่นจัดหนักยัยนี่หน่อยสิ แรด!!!

[greensnake]

ไอ้แรงเฮือกสุดท้ายนั่นมาช้าไปนะฮิม ต้องให้หยุ่นมาเห็นซะก่อนนะถึงจะมีแรง
ว่าแล้วเชียวไม่ใช่ว่าไม่น่าไว้ใจอย่างเดียว ตอนนี้ถึงขั้นรังเกียจเลยล่ะ เสียชื่อผู้หญิงหมดเลย
ชอบเขาทั้งๆที่รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้วก็ผิดแล้ว นี่ถึงขั้นวางยาเพื่อให้ได้ตัวเขามา
แล้วคิดเหรอว่าทำอย่างนี้ฮิมจะแล แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็จะไม่มีให้น่ะสิ
ทางที่ดีให้พี่บีมรู้ด้วยเลย จะคบต่อหรือจะเลิกก็ว่ากันไป ถ้าคบต่อก็ไม่ไหวนะ
แต่ก่อนอื่นตามไปดูหยุ่นก่อนเถอะ ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้างนะ
นึกถึงถ้าเป็นเราเห็นภาพนั้น อยากร้องไห้ สงสารหนูหยุ่น
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ 

[loveyous]

ขอตบผู้หญิงคนนี้

[evilheart]

เนยเอากี่ดอกดีหล่ะเนี่ย 

[Fish129]

เกลียดเนยอ่า

เป็น ผญ แท้ๆทำตัวแบบนี้ น่ารังเกียจอ่า

[Aoya]

โอ๊ยยยยยย ที่สุดของความค้าง 
สงสารหยุ่นมากๆ เห็นอย่างนั้นหัวใจคงแหลกไม่มีชิ้นดี
ถึงเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ความรู้สึกของหยุ่นคงกู้ให้กลับมาเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว

จะได้กินมาม่าแล้วสินะ

[Lily teddy]

  โอ๊ยมันจิ๊ด นังเนยทำไมทำตัวน่ารังเกียจสุด ๆ น่าด้านมาก ๆ แบบนี้
สงสารน้องหยุ่นมาก ๆ ถึงจะเห็นใจพี่ฮิมจิ๊ดนึงแต่เพราะพี่ฮิมหาเรื่องเองตั้งแต่ต้นแท้ ๆ
แต่นั่นแหละนะเพราะความไว้ใจเพื่อน แถมมีแฟนแล้วใครจะคิดว่าเธอจะกล้าทำขนาดนี้
แล้วจะเป็นยังไงต่ออะ เครียดเลย อย่าให้ยืดเยื้อมากนะคะ ให้น้องหยุ่นยอมเข้าใจพี่ฮิมเถอะนะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ขนมมาต่อไว ๆจ๊ะ   

[AdLy]

นังเนยยยยยยยยยยย(เคาะแป้นด้วยความพิโรธ)

พออ่านว่ามันจะไปเทน้ำมาให้กิน ฉันก็เดือดละ หึ่ย

[IIIA]

หยุ่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ฟังพี่ฮิมก๊อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน กลับมาก๊อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน 

[why yyy]

ขอบคุณ 

[Minnie~Moo]

เป็นผู้หญิงที่เลวมาก ทั้งๆที่มีแฟนแล้วยังทำตัวร่านอีก  

ขอให้ไม่ได้ทั้งฮิม แถมแฟนทิ้ง เพื่อนเลิกคบ เพี้ยง!!

[Aimiya]

ขอ ตบ นาง!!!
อ๊ากกกกก อ่านแล้วจะคลั่ง ตอนล่าสุดนี่แบบไม่ไหวล่ะ
ถ้าได้อยู่ในเหตุการณ์จะถอดรองเท้าตบหน้านางซะ!
สงสารฮิมกับหยุ่นอ่าาาาา ใครก็ได้มาช่วยเคลียร์ที

[gayraygirl]

น่ารังเกียจจริงๆ อีเนย

[nutty]

เสียสถาบันผญมากยายเนย
แต่เราว่าลึกๆหยุ่นน่าจะรู้ โง่ไรมาทำวันสุดท้าย

[thejaoil]

 :z3:ลุ้นจะแย่แล้วค่า

[NAMPAN]

  <<< หนูหยุ่น
   <<<  พี่ฮิม
    << อิเนย
ตบคะ ตบเลยคะ  หนูหยุ่นตบเลยคะ #เอ๊ะ
งืออ  สงสารหนูหยุ่นกับพี่ฮิมสุดล่ะ

[maemix]

มาต่อเถอะะะะะะะะะะะะ
หยุ่นจะจัดการเรื่องนี้ยังไง
เนยร้ายกาจมาก

[patwo]

ตอนที่ 52

มือสั่นๆของผมปิดประตูบานนั้นลง ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ขาของผมแข็งทั้งๆที่ใจตะโกนออกไปว่า วิ่งสิมึง แต่มันก็ยังนิ่ง น้ำตาของผมกำลังจะไหล ฝืนขาของตัวเองก้าวออกมา ฝีเท้าของผมเริ่มเร็วขึ้น ไม่มีจุดหมายการเดินทางไป เหมือนคนที่ไม่มีที่ไป ยืนงงอยู่ที่บีทีเอส จะไปทางไหนดี มีทางขวากับทางซ้าย ไม่มีหอพักให้กลับ ไม่มีที่อื่นเลย ยกเว้นที่นั่น

' หมวกที่มึงสั่งให้กู กูใส่ได้พอดีเลยว่ะ ขอบใจนะเว้ย ฝากขอบใจพี่ฮิมด้วย ' ก้มลงดูมือถือไอ้ไฟส่งข้อความนั้นมา ผมไม่ทราบว่ามันอยู่ไหน แต่คิดว่าน่าจะไม่ผิดจากที่ผมคิด

กดกริ่งหน้าประตูห้องที่ผมเคยมาอยู่ครั้งนึง  ผมยืนก้มหน้านิ่ง ขาของผมอ่อน หัวใจของผมชา ไม่สามารถกลั่นความรู้สึกใดๆออกมาได้ เป็นภาพที่ติดตาที่พยายามลืมเท่าไหร่ มันก็ยิ่งฉายชัด ผมเห็น ผู้หญิงคนนั้นอยู่ใต้ร่างของมัน เธอร้อง เป็นเสียงร้องที่ผมรู้ดีว่ามันคืออะไร

“ ไอ้หยุ่น " เงยหน้ามองคนที่เปิดประตู พี่เทมคงงงที่เห็นผมมายืนอยู่ตรงนี้ " มึงเป็นอะไร "

“ ไหน ไอ้หยุ่น " ไอ้ไฟเดินออกมา มันยังใส่หมวกที่ผมซื้อให้  ตอนนี้ไอ้ไฟผมเริ่มยาวใส่หมวกก็ยิ่งดูดี ขาของผมก้าวไป ด้วยการกล่าวความจริงนี้ ผมแค่ต้องการใครสักคนเท่านั้น " มึงเป็นเหี้ยไรว่ะ "

ผมกอดมันแน่น แน่นที่เท่าที่เคยกอดเพื่อนอย่างมัน ร้องไห้ น้ำตาของผมไหลออกมาไม่ขาดสาย ไหลออกมา ไม่มีการตอบคำถาม ไอ้ไฟหันมองหน้าพี่เทม มันลูบหัวผม

“ ร้องออกมา ถ้ามึงสบายใจก็ร้องไห้ออกมา " มันพูดแต่ถึงมันไม่พูดผมก็ทำแบบนั้นอยู่แล้ว เสียงสะอึกสะอื้นของผมดังลั่นทางเดิน มีคนสองสามคนที่เดินมาเห็น แต่ความเสียใจของที่อัดแน่นอยู่ในใจนี้ ต่อให้มีคนมามุงดูเป็นร้อย ผมก็ไม่สามารถหยุดมันได้

ไม่แตกต่างอะไรกับคำที่เค้าบอกว่า " หัวใจสลาย " ใช่ครับ นั่นคือความรู้สึกทั้งหมดของผม

...............................................................................


“ ฮิม ออกมาสิ ฮิม " ผมได้ยินเสียงนี้ ดังอยู่หน้าห้องของผม เสียงคว่ำครวญนั่นที่อีกใจนึงก็สงสาร อีกใจนึงก็รู้สึกว่าสมควรแล้วที่มันเป็นแบบนั้น ผมไม่รู้ว่าเนยอยู่ในสภาพไหน แต่คิดว่าคงยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า มือที่เอาแต่ทุบประตูห้องนอนของผมแล้วร้องไห้

“ ออกไป กลับไป " พูดแค่นั้นระหว่างที่กำลังแช่น้ำอยู่ในอ่าง ไม่พยายามจับส่วนกลางของผมเองแต่รอให้มันหมดฤทธิยาไปเอง

“ ทำไมละ ฮิม ทำไมถึงเป็นเนยไม่ได้ เนยไม่ดีตรงไหน เนยพร้อมทุกอย่าง รวยกว่า สวยกว่า แถมยังเป็นผู้หญิง ทำไมฮิมเอาแต่ชอบไอ้เด็กนั่น อึก ฮือๆ " เสียงสะอื้นดังก้อง ผมเบาเสียงของน้ำ แค่อยากฟังว่าเธอกำลังจะพูดอะไร เหตุผลอะไรที่ทำแบบนี้ " ทั้งๆที่เนยอยู่ใกล้ฮิมมากกว่าใคร ไม่เคยรู้เลยรึไง ว่าเนยคิดยังไงกับฮิม "

“ เนยพยายาม พยายามมากกว่าเด็กนั่นด้วยซ้ำ  ทำไมฮิมไม่เคยเห็นบ้าง ทำไมฮิมไม่เคยเห็นเนยบ้าง ตั้งแต่ม.ปลาย เนยก็ไม่เคยมีใคร ทั้งๆที่ไม่กล้าเข้าใกล้ใคร แต่เนยก็อยากจะเข้าใกล้ฮิม เนยพยายามอยู่ใกล้ๆ แต่มันก็ไม่เคยสำเร็จ ฮิมเอาแต่มองคนอื่น คนที่ไม่ใช่เนย มองคนแบบหยุ่น คนที่ไม่มีอะไรดีเลย ไม่มีเลยสักอย่าง " เสียงหายใจเครือไปด้วยน้ำตา เนยสูดลมหายใจปล่อยร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง " คนที่เป็นผู้ชาย มันมีดีอะไรละฮิม หยุ่นนะ มันมีดีอะไร "

“ ไม่มีดี " ผมพูดออกมาแบบนั้น ร่างกายของผมจมลงน้ำในอ่างมิดตัว หยุ่นไม่มีข้อดี ไม่เหมือนคนอื่นๆรอบตัวที่เข้ามาหาผม มันไม่มีข้ออื่นเหนือใครแต่สิ่งเดียวที่มันต่างจากคนอื่น คือมันเป็นคนที่ทำให้ผมรัก รักโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำไม ..

“ แต่เนยรู้นะ ว่าฮิมไม่ได้เป็นเกย์ ปุ่นบอกเนยหมดแล้ว ปุ่นที่เนยจ้างให้ไปชอบฮิม น้องบอกเนย ฮิมก็แค่ชอบหยุ่น ก็แค่หลง สักวันฮิมก็จะลืม  ลืมคนอย่างมัน สักวันที่ฮิมได้ลองคบกับเนยแล้ว "

“ เรื่องของปุ่น ฝีมือมึงเหรอว่ะ "

“ เห็นแล้วใช่มั๊ย ว่าเนยรักฮิมมากแค่ไหน ยอมทุกอย่างแล้ว ทำทุกอย่างเพื่อให้ฮิมรัก "

“ ไม่มีวันรึกมึงหรอก กลับไปซะเถอะ กูละขอเนย " ผมพูดตะโกนขึ้น ยาเริ่มหมดฤทธิ์ผมลุกขึ้นจากน้ำแต่งตัวลวกๆ ผมไม่กล้าเปิดประตูห้อง ไม่อยากเห็นเนยในสภาพแบบนั้น  " กูขอเนย อย่าให้กูต้องเกลียดมึงเลย "

“ ไม่ ฮิม ทำไมไม่รักเนยบ้าง ทำไมละ ไม่นะ เนยรักฮิม เนยรักฮิม เนยรักฮิมนะ ฮิม อึก ฮือๆๆ เนยรักฮิม เนยรักฮิม ไม่เคยรักพี่บีมเลย ไม่เคยรักเค้าเลย เนยยอมรักเค้า ยอมเป็นของเค้า เพื่อให้ได้ใกล้ฮิม เพราะเค้าเป็นพี่รหัส เนยแค่อยากอยู่ใกล้ๆ ฮิม เนยรักฮิม ฮิม เนยรักฮิมนะ " มือนั่นเขย่าประตูร่างนั่นทรุดลงกับประตู เสียงทุกอย่างเงียบลง ผมถอนหายใจอยู่หลังประตูนี้

ความรัก ทำให้เราเป็นได้ทุกอย่าง แม้จะเป็นคนที่น่ารังเกียจในสายตาของคนที่รัก  ก็ตาม

“ โห นมใหญ่สัดอะมึง ทำไมไม่เอาว่ะ " เฟย์ยืนบ่นอยู่หน้าห้องผม ผมโทรเรียกมาเองครับ เรียกมันให้มาแต่งตัวให้เนย ผมไม่อยากออกไปหรอกครับ ไม่อยากเห็น ไม่อยากเห็นภาพนั้นอีกแล้ว " ฮิม "

“ มึงเลิกถามแล้ว แต่งตัวแม่งให้เสร็จๆ กูจะได้โทรให้เฮียมารับ "

“ มึงจะบอกเฮียเรื่องนี้มั๊ย ? “

“ คงไม่ " ความเสียใจนี้ พี่บีมไม่เกี่ยว มันเจ็บปวดเกินกว่าเค้าจะมารู้ แต่ผมเชื่อว่าความรัก ถ้ามันไม่ใช่ สักวันมันก็ต้องเลิกรากันไปเอง

“ ฮิม "

“ กูบอกว่าให้เลิก  "

“ หยุ่นรู้เรื่องนี้ยังว่ะ "  ทุกอย่างนิ่งเงียบ ผมหลับตาแน่นกับความรู้สึกที่พูดไม่ออก น้ำตาของผมไหลออกมา ถอนหายใจยาวมันพูดอะไรไม่ออกทั้งนั้น  เกลียดที่สุดคือ ความผิดที่ผมต้องผิดทั้งๆที่มันไม่ใช่ความผิดของผม  ความผิดที่เป็นแค่ความเข้าใจผิด แต่มันทำให้ผมต้องผิด

...............................................

“ จริงเหรอว่ะ กูไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ " ผมหันไปถามไอ้เทมที่มันเองก็ยังงงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้น เรายืนอยู่ในห้องครัว มองดูคนที่หลับอยู่บนโซฟา ไอ้หยุ่นร้องไห้หนักจนปวดหัว มันไม่หยุดร้องไห้ง่ายๆจนผมสั่งให้มันกินยาเรียกว่ายัดเข้าปากแล้วกรอกน้ำ มันก็เลยหลับไป

เรื่องที่มันเล่าดูน่าเหลือเชื่อเกินไปหน่อย มันเล่าว่าตอนที่ผมไปส่งมันกลับคอนโด มันเจอพี่ฮิมกำลังมีอะไรกับพี่เนยอยู่บนโต๊ะกินข้าว คือมันฟังดูเป็นไปได้เหรอว่ะ พี่ฮิมหิ้วสาวมาเอาในห้องทั้งๆที่รู้ว่า นี่คือเวลาเลิกเรียนของไอ้หยุ่น จะใช่เหรอ คือถ้าเป็นกู กูคงพาออกไปเอาที่อื่น เสร็จก็แยกย้าย กูคงไม่พามาที่คอนโดให้เป็นประเด็นหรอกถ้าคิดจะเอาให้ได้จริงๆ

“ ไอ้ฮิม ตอนม.ปลายสาวก็ติดมันเยอะนะ แต่กูไม่คิดว่าจะเป็นเนย "

“ มึงรู้จักผู้หญิงคนนั้นด้วยเหรอ " ไอ้เทมพยักหน้า ผมลืมไปเลยครับว่ามันเคยเรียนห้องเดียวกับพี่ฮิมสมัยม.ปลาย

“ ก็เพื่อนกู เคยเรียนห้องเดียวกัน แต่เนยชอบไอ้ฮิมเหรอว่ะ "

“ ทำไมวะ แปลกยังไง "

“ สมัยม.ปลายกูจำได้ว่า เนยชอบมาคุยกับพวกกู ชอบมาให้ไอ้ฮิมติวหนังสือให้ ฟิสิกส์ไอ้เหี้ยฮิมเก่งสุดละ ตอนนั้น เหมือนแม่งจะเก่งที่สุดในสายเลยมั้ง "

“ แล้วมึงเก่งเหี้ยไรบ้าง "

“ ไม่มี " ไอ้เทมส่ายหน้าแล้วก็ยักไหล่ " ไม่รู้มันจะเป็นยังไงบ้าง "

“ ใครเป็นยังไงบ้าง "

“ ไอ้ฮิมไอ้หยุ่นไง ไม่รู้ว่าข้างใจของมันสองคนจะเป็นยังไงบ้าง " ผมมองหน้าไอ้เทม ที่ตอนนี้มันกำลังมองไปที่ไอ้หยุ่น ช่วงเวลานี้ผมไม่ควรมาคิดอะไรแบบนี้ เพื่อนกำลังเศร้าผมก็ต้องอยู่ข้างๆ ในฐานะของเพื่อนที่ดี มองไปที่มันตอนนี้ ถ้าผมนึกย้อนไปตอนที่ตัวเองมีปัญหา วันที่เอาแต่เงียบ มันคงดีนะ ถ้ากูสามารถร้องไห้โฮๆออกมาได้เหมือนมันบ้าง ตอนนั้น เป็นแบบนั้น ก็คงดีนะ

“ ก็คงแย่ทั้งคู่  ตั้งแต่กูคบกับไอ้หยุ่นมา มันไม่เคยร้องไห้ให้กูเห็นเลย กอดกูร้องไห้ด้วยนี่ ครั้งแรก  "

“ เหรอวะ " จบประโยคนี้คนข้างๆผมเดินหายเข้าไปในห้องนอน ไอ้เทมออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กของผมที่เปียกน้ำ มันยื่นให้  " เอาไป "

“ เอาไปไหน " มันเชิดหน้าไปหาไอ้หยุ่นที่นอนอยู่

“ เพื่อนมึงหน้ามีแต่น้ำตา มึงKเช็ดให้มันหน่อยนะ กูว่า " ผ้าถูกหย่นลงมือของผม ไม่ทำได้มั๊ย ผมอยากรู้ ถ้าทำเป็นหล่นลงพื้นได้รึเปล่า  แต่ถ้าให้ดีกูอยากจะเควี้ยงใส่หน้ามึงมากตอนนี้  เป็นความคิดที่โคตรเด็กเลย ทั้งๆที่ใจมันมีข้ออ้างแค่ข้อเดียว ก็กูหึงอะเลยไม่อยากจะทำ

“ ไม่ต้องคิดมาก " ไอ้เทมดักความคิดของผม " เพราะถ้ากูทำเองมึงคงกลับบ้านไปแล้วตอนนี้ "

“ มึงห่วงมันมากเลยเหรอว่ะ "

“ มันก็น่าห่วงเปล่าว่ะ ไม่รู้สิ หรือมึงไม่ห่วงมัน คนร้องไห้โฮๆมาหาบอกว่าแฟนแม่งเอากับคนอื่นในห้องทั้งๆที่มึงเองก็คิดว่าไม่น่าเป็นไปได้  เรื่องแบบนี้ก็น่าห่วงนะกูว่า  " มันมองหน้าผมแต่กูว่ากูไม่พูดอะไรดีกว่าว่ะ  " มึงทำในสิ่งที่มึงควรจะทำเถอะ " มันบอกแบบนั้น เรามองหน้ากัน ไอ้เทมไม่ได้มีสีตาเปลี่ยนไปมันแค่มองผมนิ่งๆใจของมันไม่คิดอะไร เหมือนตอนนี้หน้าตาของมันจะบอกผมแบบนั้น แต่เอาตรงๆ ถ้าให้กูพูดแบบคนเห็นแก่ตัว ตอนทีกูเศร้าไม่เห็นพวกมันจะทำอะไร มีความสุขกันจะตายกูเศร้าอยู่คนเดียว

ผมเดินเข้าไปใกล้กูไม่เคยเช็คตัวใคร ไม่เคยทำเหี้ยอะไรทั้งนั้น ผมกำลังพิจารณาใบหน้าของมัน มันเป็นคนน่ารักนะ ขาวก็ขาว  ปากมึงนี่ก็แดงจังเลยว่ะ ทุกอย่างแม่งโคตรเข้ากับหน้า เอาผ้าโป๊ะลงบนหน้ามันโป๊ะแม่งทั้งผืน ลูบๆเช็คๆ ไม่รู้ว่าเบาหรือหนักไป แต่ไอ้หยุ่นตื่น

“ กูเจ็บไอ้เชี่ยไฟ " มันหันไปทางอื่นแล้วหลับต่อ ผมหันไปหาไอ้เทม มันส่ายหน้าแล้วก็หัวเราะ จับผ้าขนหนูเควี้ยงใส่หน้ามัน แต่มันหลบทัน หยิบขึ้นมาอีกครั้งขยี้ไปบนหน้ามัน

“ เหี้ย เปียก! "

“ กูเช็ดหน้าไอ้หยุ่นมานะเว้ยไม่ชอบเหรอ " เช็ดหน้ามันอีกที ผมยิ้มให้ไอ้เทมที่ไม่หลบเหมือนครั้งก่อน

น่าแปลกที่คนเราชอบทำเหี้ยอะไรขัดกับความรู้สึก กูเสียใจแต่ตอนนี้กูกลับยิ้ม กูไม่อยากให้เช็ดผ้านี้บนหน้ามันแต่ผมก็เช็ด  บางทีกูเองก็ไม่ต่างจากมึงเลยไอ้หยุ่น ถ้ามึงคือเรืออยู่ในทะเลตอนนี้คงโดนคลื่นลูกใหญ่ซัดเข้ามา แต่สำหรับกู กูเหมือนคนที่โดนคลื่นลูกเล็กซัดเข้าหาตลอด เจ็บมันซ้ำๆอยู่แบบนั้น

ทั้งๆที่พยายามคิดว่ามันไม่มีอะไร ทั้งๆที่ทุกอย่างก็ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่กูก็หยุดความคิดนั้นไม่ได้ เหมือนกูหาข้อพิสูจน์ของมันไม่ได้ว่าจริงๆไอ้เทมมันคิดยังไงกับผม สำหรับ ความเชื่อใจที่กูมีคงยากที่ผมจะให้มัน โดยเฉพาะเรื่องของไอ้หยุ่น ก็ไม่รู้จะเอาเหี้ยไรมาเชื่อใจ

“ ไฟ " มันจับมือผมเอาผ้าเช็ดหน้าออกแต่แทนจะทิ้งมันกลับเอามาตั้งบนหน้าผมเช็ดหน้าของผมมันไม่ทำแรงครับ แต่ไม่เบาเลยนะปาดกูทีหนังจะหลุด มันเอาผ้าเช็ดบนปากผมเบาๆ

“ กูเจ็บ ไอ้เทม " พยายามหลบ ไอ้เทมเอาผ้าออก มันเอามาเช็ดหน้าตัวเองอีกครั้ง

“ ผ้านี่ ก็เช็ดหน้ามึงมาเหมือนกัน  " หัวใจของผมสั่น กำลังถามตัวเองว่า เพราะมันสุขแบบนี้ใช่มั๊ย มึงต้องยอมทุกข์อยู่อย่างงั้น ถึงเจ็บแต่มันก็สุข บางทีตอนนี้กูก็พอใจและเข้าใจคำนี้ขึ้นบ้างแล้วนะ  แต่ทุกครั้งที่เอ่ยปากบอกว่า เข้าใจ ผมไม่เคยทำได้เหมือนปากว่า โทษทีนะที่กูอดคิดไม่ได้ โทษทีว่ะที่กูอดหึงมึงไม่ได้เลย  “ กูห้ามความคิดมึงไม่ได้ไฟ แต่กูว่าสักวันมึงอาจจะเห็นเอง "

“ ทำไมมึงต้องพยายามขนาดนั้น "

“ กูรู้แค่ว่ากูต้องทำ อย่าถามเลย มึงไม่จำเป็นต้องหาเหตุผล กูทำตามใจกู ก็เท่านั้น "  อาจเพราะเราเองก็เหมือนเส้นขนานที่ก็แค่พยายามจะมาบรรจบกัน สองมือของเราไขว่คว้าหวังในสิ่งที่่ต่างคนก็ต่างมีเหตุผล เป็นของตัวเอง

เทมมันคงอยากจะให้ผมเชื่อใจมันและคงอยากมีความสุข อย่างที่พี่ฮิมกับไอ้หยุ่นเป็น ส่วนผมเองก็หวังจะให้ไอ้เทมมองผมแค่คนเดียว เหมือนที่พี่ฮิมมองไอ้หยุ่น เราไม่รู้คำตอบว่า เมื่อไหร่ไอ้เทมจะทำสำเร็จ และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ผมจะเลิกคิด เรามองว่าชีวิตคู่ของเรา โคตรมีปัญหา แต่ผมว่า ผมเองก็ลืมมองไปว่า ชีวิตคู่ของคนที่เราบอกว่า แม่งโคตรดี มันก็มีปัญหาในแบบของมันเหมือนกัน

“ เทม "

“ ว่า "

“ เปล่า..” ตอบไปแบบนั้น แต่แขนสองข้างของผมกลับยื่นไปกอดคอมันไว้จากด้านหลัง ไอ้เทมไม่หันมาผมเองก็เลยพูดออกไป " กูกำลังพยายามอยู่ "

“ กูรู้.. กูเองก็เหมือนกัน "

สีฟ้าเริ่มดำ ตอนนี้มืดแล้ว น่าเสียดายที่กรุงเทพไม่มีดาว ผมมองโทรศัพท์สามเครื่องที่สั่นขึ้นเป็นลำดับ ของผม ของไอ้เทมแล้วก็ของไอ้หยุ่น ทุกคนปิดสั่นและปิดเสียง มีแต่หน้าจอสว่างๆเท่านั้นที่บอกให้รู้ว่ามีคนกำลังโทรเข้า ไอ้หยุ่นตื่นแล้วมันไม่ทำอะไร แค่นั่งนิ่งๆด้วยหัวยุ่งๆของมัน น้ำตาของมันไหล ผมรู้ว่ามันคงพยายามเช็คแล้ว

เคยมีใครคนนึงบอกผมไว้ว่า คนที่เหี้ยกับเราทำให้เราเจ็บ ยังไม่ทรมานเท่ากับคนที่รักทำให้เราเจ็บ

“ มึงรับสายหน่อยเถอะว่ะ โทรศัพท์กูจะไหม้ "

“ ให้กูพูดเหี้ยไรกับมัน "

“ เคลียร์ๆกันให้จบๆดิว่ะ ค้างคาๆ มึงหนีพี่ฮิมไม่พ้นหรอก " ไอ้หยุ่นส่ายหน้ามันเป็นคนชอบหนีปัญหา ผมไม่คิดว่ามันจะกล้าไปเจอพี่ฮิมตอนนี้หรอกครับ มีแนวโน้มว่าจะหนีพี่ฮิมด้วยซ้ำไป

“ กูจะรับสาย แล้วจะบอกว่ามึงไม่ได้อยู่กับไอ้ไฟ " เทมมันหยิบโทรศัพท์มือถือของมันกดรับเบอร์ที่โทรเข้ามา  " เออว่าไง "

“ มึงทำอะไรอยู่ " มันเปิดลำโพงครับ ชัดกันทั้งห้อง

“ เอากับเมีย โทษทีไม่ได้รับสาย " เดี๋ยวนะ กูยืนเสื้อผ้าครบชิ้นอยู่ตรงนี้นะครับ หยิบกล่องทิชชูเควี้ยงใส่หัวมันโดนหัวแม่งเต็มๆ " โอ๊ย! "

“ อะไรว่ะ "

“ ไฟแม่งหยิกหัวนมกู  " พูดไปไอ้เชี่ย  " มึงมีอะไร โทรมาขัดกูกับไอ้ไฟอยู่ได้ "

“ เปล่า กูแค่คิดว่าไอ้หยุ่นจะอยู่กับมึง แต่มึงเอากันอยู่แบบนี้ คิดว่าคงไม่ "

“ แล้วไอ้หยุ่นไม่ได้อยู่กับมึง "

“ เออ " เสียงของพี่ฮิมเบา ผมหันมองไอ้หยุ่นที่ตอนนี้เห็นแค่ด้านหลัง แต่ผมรู้ครับว่ามันได้ยิน

“ มีอะไรรึเปล่าว่ะ เสียงมึงไม่ดี "

“ เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย แค่นี้เหละกูเคลียร์กับมันก่อนแล้วกูค่อยกลับมาเล่า แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้มันอยู่ไหนว่ะ กูโทรไปหาเพื่อนแม่งที่กูรู้จักมาทุกคนแล้ว ยังไม่เจอเลย "

“ เมียหายเว้ย " ไอ้เทมทำเสียงเหมือนล้อ ไอ้พี่ฮิมก็วางสายไป  เรามองหน้ากัน ไม่รู้จะพูดอะไรเลยครับ ทั้งมันทั้งผม ไม่เก่งปลอบใคร

“ แดกไรกันมึง " เดินเข้าไปนั่งข้างไอ้หยุ่น มันหันมามองหน้าผม ขอบตาล่างมันบวมยังกับไปทำตาสองชั้น กลายเป็นคนตาสองชั้น ดูดีขึ้นนะผมว่า  แต่กูว่าไม่ใช่เวลาชมว่ะ " มึงอยากกินไร เดี๋ยวกูให้ไอ้เทมเลี้ยง "

“ ไม่อะ มึงแดกเถอะ "

“ แดกหน่อย สักนิดยังดี ตอนเย็นก็ไม่ได้แดกอะไร "

“ ไฟ กูอยากอยู่คนเดียว " หันมองไอ้เทมที่กวักมือเรียกผมออกมา ถ้ามึงอยากอยู่คนเดียว ออกจากคอนโดกูดิว่ะ ที่นี่แม่งมีอีกตั้งสองคน หรือพวกกูเป็นสสารในความคิดมึง

“ แม่ง " ผมสถบไอ้เทมหัวเราะ " กูเป็นห่วงนะเว้ย อยากให้กินข้าว เหี้ยไรด่าว่ากูเสือก แม่งพูดซะพูดดี อยากอยู่คนเดียว ไอ้สัด "

“ มันก็คงอยากจะอยู่คนเดียวจริงๆ   "

“ กูแค่กลัวมันจะตาย " ไอ้เทมส่ายหน้ามันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก สั่งไก่KFC ครับ เมนูนี้ผมบอกมันว่าอยากจะกินตั้งแต่กลับมาจากมหาลัย

“ ไอ้ฮิมไม่ปล่อยให้มันตายง่ายๆหรอกน่า "

“ อยากรู้ความจริงชะมัด กูเริ่มเข้าใจอาเนียกับเหมือนฝันแล้วว่ะ ว่าทำไมพอมันอยากรู้เรื่องอะไร แล้วทำไมชอบนอนไม่หลับ "  ทำได้กูเข้าไปกระชากมันมาถามแล้ว ไม่ก็โทรไปหาพี่ฮิมว่าเกิดอะไรขึ้น เอาให้กระจ่างไขทุกข้อสงสัย

ไม่รู้สินะ เพราะผมไม่ได้เจอเหตุการณ์นี้กับตัว  ตอนนี้มีแต่ความเสือกที่อยากจะรู้ความจริง ใจมันเลยหงุดหงิดที่ไอ้หยุ่นเอาแต่นั่งนิ่งๆ เป็นผมคงถามแล้วครับ ว่าต้นเหตุมันคืออะไรไม่มานั่งนิ่งอยู่หรอก น่าหงุดหงิดจะตายไป แต่จะพูดความคิดนี้ออกไปไม่ได้หรอก ทีกูตอนนั้นยังไม่กล้าส่งข้อความไปหาไอ้เทมเลย

ก็นะ... มันไม่ใช่เรื่องของเรา เราก็รู้ดีไปหมดทุกเรื่องนั่นละครับแต่พอให้เป็นเรื่องของเราสิ..ก็เป็นแค่ไอ้โง่คนนึงเท่านั้น

 
......................................................

[patwo]

ได้กลิ่นหอมของไก่ แต่ไม่ได้อยากจะกินอะไร ไม่มีอะไรที่อยากทำทั้งนั้น อยากจะนั่งเฉยๆ นั่งมันอยู่อย่างงี้ ไม่อยากหลับตา ไม่อยากเห็นภาพพวกนั้น ภาพที่เธอคนนั้นกำลังสอดใส่อยู่กับมัน ผมนั่งคิด กำลังนั่งคิดว่า เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้นกับผม เหมือนผมกำลังเดินอยู่ในสวนดอกไม้สวยๆ มันเป็นสวนกว้างที่มีแต่ดอกไม้ แล้วจู่ๆผมก็โดนรถสิบล้อทับ ผมไม่ตาย แต่อยู่ใต้ล้อใหญ่ของมัน  ผมได้แต่นิ่งไม่ได้ร้องให้คนช่วยแค่กำลังงงว่า ไอ้รถสิบล้อเหี้ยนี่ มันมาได้ยังไงว่ะ

“ หอมเว้ย เทมมึงสั่งไก่ไม่มีกระดูกมาให้กูด้วยใช่มั๊ย "

“ เปล่า " ผมหันไปตามเสียงสนทนา ไอ้ไฟมันทำหน้าเซงๆ พยักหน้า เข้าใจแต่ไม่เข้าใจสไตส์มันนั่นละครับ แต่สักพักกล่องนึงก็ลอยผ่านหน้ามันมา " ไก่ไม่มีกระดูดหอมว่ะ "

“ กวนตีน " ไอ้ไฟหยิบมาชิม เพิ่งรู้ว่ามันชอบกินไก่ไม่มีกระดูก อาหารเต็มทั้งโต๊ะ อยากรู้ว่าพนักงานมันขนมายังไง มีทั้งไก่กรอบ ไก่นุ่ม ไก่ไม่มีกระดูก ไก่แบบเผ็ด ข้าวอีก สารพัดที่มันซื้อกันมา

ไอ้พี่เทมกอดไหล่ไอ้ไฟที่กำลังเปิดเมนูอาหาร มันเป็นภาพที่ผมไม่เคยเห็นเลยครับ มันสองคนไม่เคยแสดงท่าทางรักใคร่กันต่อหน้าเพื่อน มือที่พี่เทมกอดไหล่หยิบไก่ป๊อบที่ไอ้ไฟถือป้อนปากตัวเองแล้วก็หยิบป้อนไอ้ไฟ ดูมีความสุขดีครับ

“ เทมกูอยากได้มายองเนสว่ะ กูอยากจะกิน "

“ น่าจะไม่มี " พี่เทมบอกก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็น คงกำลังค้นหามายองเนสให้ไอ้ไฟ

“ รู้สึกว่าจะมี " ไอ้ไฟเทมเข้าไปใกล้มันก้มลงช่วยพี่เทมหา " แต่ไม่รู้อยู่ไหน วันนั้นกูเอามา "

“ ทิ้งไปแล้วรึเปล่า "

“ ไม่นะกูจะทิ้งได้ไง กูซื้อมาตั้งขวดใหญ่ " ลองค้นหาบนตู้ติดผนังก็เจอวางอยู่ในนั้น " นี่ไง "

“ แดกได้ยัง "

“ ได้แล้ว " มันนั่งฝั่งเดียวกัน ช่วยกันกินทุกอย่าง ผมยิ้มครับ มันดูเป็นอะไรที่ชิวๆดี คือไม่เหมือนคนรักทั่วไป อารมณ์เพื่อนร่วมห้องที่สามารถเอากันได้ ผมเชื่อว่าไอ้ไฟมันก็มีความสุขที่เป็นแบบนี้ พี่เทมชอบสัมผัสตามที่มันเคยบอกผมเป็นคนที่มือถึงตลอดแต่ผมก็ไม่เคยเห็น อยากจะเห็นอยู่เหมือนกันว่ะ

“ เหี้ยไร ไอ้หยุ่นนั่งอยู่ " ไอ้ไฟพูดเสียงเบา แต่กูได้ยินว่ะ ไม่ได้หันไปก็เห็นครับ โต๊ะกินข้าวมึงสะท้อนอยู่บนทีวีที่กูนั่งดูอยู่  เหมือนไอ้ไฟพยายามขยับตัว พี่เทมกอดคอมันกินข้าวครับ คือใช้แค่มือเดียวตักข้าวกิน  เค้าจับแก้มไอ้ไฟบ้าง จับที่หูไอ้ไฟบ้าง

“ มึงเสียงดังมันเลยรู้ "

“ พ่องมึง " บ่นแต่ก็เฉย ไอ้ไฟหันไปยัดไก่ใส่ปากพี่เทม เรียกว่ายัดครับเพราะใช้มือหยิบแล้วเอาเข้าปากไปเลย พี่เทมคายทิ้งในจาน แกใช้ทิชชูเช็ดปาก ทำทุกอย่างด้วยมือเดียวนั่นละ มือที่ล๊อคอยู่ที่คออยู่แล้วดึงหน้ามันเข้ามาใกล้   แล้วมันก็จูบกันแต่แค่จุ๊ฟเดียวครับ

“ ปากมึงแม่งโคตรจะมัน ไอ้สัด "  ..  เดี๋ยวนะ นี่มึงกินข้าวอยู่ไม่ใช่เหรอ

“ อยากว่ะ ห้องน้ำมั๊ย "

“ กูจะแดก " พี่เทมจูบมันลงบนปากอีกที กลายเป็นว่ามันก็กินข้าวกันในท่าทางแบบแปลกๆของพวกมัน กินกันไปจูบกันไป งุ้งงิ้งมุ้งมิ้งตามแบบที่น้องเฮอร์ชอบพูด " อร่อย " 

“ ตกลงวันนี้มึงยังจะกลับบ้านอีกมั๊ย " ไอ้ไฟไม่ตอบคำถามนี้ มันเงียบแล้วมองมาที่ผม ผมทำเหมือนไม่ได้มองไปที่มัน แต่มันก็ไม่ได้ให้คำตอบอะไรกับพี่เทมแบบแน่ชัด

“ คิดดูก่อน " ก็บอกมาแค่นี้

นานกว่าที่พวกมันจะกินข้าวเสร็จ ผมเผลอหลับไปอีกรอบเหมือนร่างกายผมเพลียมากๆ ลืมตาขึ้นมาไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว มองไปรอบๆก็ไม่มี ลุกขึ้นมามึนจะหัวหมุนไปหมด อยากจะล้างหน้าครับ กะจะเข้าไปขอผ้าเช็ดหน้าจากไอ้ไฟมันสักหน่อย ขาของผมกำลังเดินก้าวเข้าไปแต่เสียงนึงก็ได้ชัดขึ้นเมื่อเข้าไปใกล้

“ ไอ้เหี้ยเทม เบาๆ อื้ออ มึงนี่ กูจะถึงแล้ว อ๊ะ เทม ตรงนั้นเลยว่ะ  " ห้องมึงน่าจะเก็บเสียงสักหน่อยนะกูว่า ผมถอยหลังภายในห้องนี้คงมีการต่อสู้ที่ดุเดือด มองไปที่โต๊ะกินข้าวมีทิชชู่วางอยู่ ผมเดินไปหยิบก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องข้างๆห้องนอน ห้องที่พี่เทมใช้อ่านหนังสือครับ มันก็มีห้องน้ำเล็กๆอีกห้องผมจำได้

“ ตกลงจะกลับไม่กลับ " ผมหันไปหาประตูฝั่งห้องนอนอีกครั้ง ได้ยินเสียงหอบหนักๆตรงที่ประตู  มึงเอากันตรงนี้แน่เลยว่ะ หวังว่าประตูคงไม่หักซะก่อนนะ ถอนหายใจภายในร่างของผมร้อน ไม่ได้อยากแต่คิดไปคิดมา ก็เหมือนตัวเองก็เคยโดน

“ แรงอีกดิว่ะ เทม ลึกๆ ไม่งั้นกูไม่ตอบนะเว้ย อ๊ะ มึง.." ไอ้ไฟซี๊ดปาก เสียวมากมั๊ยสัด

“ ลึกพอยัง " ไอ้ไฟร้องเสียงหลงตบท้ายคำถามนี้ ประตูสั่นน้อยๆ มันก็ครางไม่หยุดปาก ประตูสั่นเป็นรอบๆ เหมือนถูกสวมเข้ามาจนมันสุด   " ตกลงมึงจะกลับบ้านมั๊ย "

“ ไม่กลับ ไอ้หยุ่นอยู่กับมึงที่นี่ กูกลับให้โง่รึไง กูไม่ฝากปลาย่างไว้กับแมวขโมยอย่างมึงหรอก อ๊า เทม! ไอ้เหี้ย ตรงนั้น แรงอีก อื้ออ เทม  "  ผมชะงัก

บางทีปัญหาเดียวของพวกมันอาจจะเป็นผมก็ได้มั้ง คำถามคือทำไมพอมีปัญหาผมต้องมาที่นี่ ทำไมต้องเป็นไอ้ไฟ คนอื่นมีเยอะแยะทำไม่ผมไม่ไป นั่นนะสิ บางทีผมก็เป็นตัวปัญหาดีๆนี่เหละครับ สำหรับมัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก  ผมเคาะประตูสามครั้ง ภายในห้องนั้นเงียบ ก็เลยพูดออกไปก่อน  " มึง กูกลับแล้วนะ "

“ เฮ้ย! เดี๋ยวๆ เดี๋ยวกูไปส่ง "  มันตะโกนกลับมาแบบรีบร้อน " มึงเอาออกไปก่อนไอ้เชี่ยเทม "

“ กูยังไม่เสร็จ " พี่เทมตอบมัน ได้ยินเสียงประตูดังขึ้นมาอีกครั้ง

“ ไม่เป็นไร พวกมึงเอากันไปเถอะ กูกลับเองได้ " มองเวลาตอนนี้ก็สามทุ่มแล้ว " ขอบใจนะมึง " เดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือ   เครื่องร้อนเหมือนมันกำลังจะระเบิดเกือบร้อยสายที่โทรเข้ามามีแต่ไอ้ฮิมทั้งนั้น มีทั้งไลน์ทั้งข้อความ เฟชบุ๊ค ทวิตเตอร์ มีทุกช่องทางการติดต่อ แอบแทรกเบอร์อาเนีย เหมือนฝัน ไอ้ปอ ไอ้เชน พี่เต๋อ พี่บิน พี่โอ้ ไอ้เชนไอ้ปอก็ยังโทรมา ขนาดเบลล์ก็มี

“ ฮัลโหล มึงทำไร " ผมกดโทรศัพท์หาเบลล์  มันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น ทั้งๆที่น่าจะอ้าปากด่าผมว่าทำไมไม่รับสายโทรศัพท์ อาจเพราะมันได้ยินเสียงของผมก่อนมั้งครับ

“ เดี๋ยวกูไปหา เจอกันตรงไหนดี " บอกชื่อคอนโดเบลล์ก็เออออสองสามคำแล้วก็วางสายไป

ผมนั่งรอมันตรงร้านกาแฟข้างล่างตอนนี้ยังไม่ปิดแต่คิดว่าไม่นานคงปิด รอเบลล์ประมาณครึ่งชั่วโมงมันก็เดินเข้ามาหา นั่งบนที่ตั้งแขนของโซฟา มันก้มลงมากอดผมไว้

“ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะมึง " มันลูบหัวผม น่าแปลกที่ผมร้องไห้ออกมาอีกครั้ง หยดน้ำตาหนึ่งหยดลงบนศีรษะของผม ตอนนี้คงไม่ใช่ผมที่กำลังร้องไห้คนเดียว  คาดว่ามันคงรู้เรื่องจากใครสักคนแล้ว

“ เบลล์ "

“ กูจะอยู่ข้างๆมึงเอง ไปกลับคอนโดมึงกัน "

“ คอนโดกู " ผมมองหน้ามัน มันก็มองหน้าผม เออว่ะ กูลืมไปเลยนี่หว่า  วันเกิดที่ผ่านมาแม่ให้ของขวัญชิ้นนึงมากับผม ของขวัญที่แม่บอกว่าเผื่อสักวันที่ผมต้องใช้ มันเป็นคอนโดแถวทองหล่อนี่เหละครับ 

“ นี่อย่าบอกนะว่ายังไม่ได้เข้าไปดู " ผมพยักหน้าเสร็จมาได้อาทิตย์กว่าๆแล้วครับแต่ยังไม่ได้เข้าไปดูเลย จริงๆกะเข้ามากับไอ้ฮิมวันเสาร์นี้ แต่ดันเกิดเรื่องซะก่อน   " งั้นก็ไปกับกู ห้องตกแต่งเสร็จแล้วนี่ คอนโดมึงแถวทองหล่อ ชื่ออะไรว่ะ " บอกชื่อมันไปไอ้เบลล์ก็เอียงหน้างง

“ ทำไมว่ะ "

“ ก็คอนโดนี้ไง " ผมหันหน้าเข้าคอนโด ป้ายชื่อใหญ่บอกผมว่าตัวเองก็ไม่ได้มาผิดที่ บางทีความเสียใจก็ทำให้กูลืมแม่งทุกสิ่งอย่าง

เดินไปขอกุญแจที่ฟอร์นยื่นบัตรประชาชนให้พนักงานให้เอกสารผมไปกรอกนิดหน่อย เรารับกุญแจมาไอ้เบลล์ไม่ได้พูดอะไรกับผม มันยืนจับมือผมอยู่ใกล้ๆ เราขึ้นลิฟท์ไปยังห้องของผม อยู่สูงกว่าห้องพี่เทมไปสองชั้น

มองออกไปนอกลิฟท์ผมเห็นบีทีเอสที่กำลังวิ่งผ่านไป น่าแปลกทั้งๆที่คนมากมายบนรถสาธารณะผมกลับได้เจอมัน  คนที่วิ่งเข้ามาขึ้นรถไฟตู้เดียวกับผม คนที่หอบใส่หน้าผม คนที่ทำให้ผมยิ้ม ผู้ชายที่ครั้งนึงผมเคยเกลียด แต่กลับเป็นความเกลียดที่อยากจะอยู่ใกล้ คนที่เป็นผู้ชายเหมือนกับผม น่าแปลกที่มันมีบางอย่างที่สามารถทำให้ผมอบอุ่นได้ตลอดเวลา ผมเคยถามตัวเองว่า วันนึงผมเองจะอยู่ได้มั๊ย  ถ้าไม่มีมันอยู่ ผมไม่ทราบหรอกครับ แต่คิดว่าก็ต้องอยู่ให้ได้

“ กี่โมงแล้วว่ะ " ยกมือขึ้นดูนาฬิกา ผมถอนหายใจใส่หน้าปัดนั้น

“ เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว "
 
“ มึงโอเคนะ "

“ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น " ตอนนี้กูอาจจะยังไม่ชินแต่กูเชื่อว่าเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นมาเอง เมื่อก่อนกูเองก็เคยอยู่คนเดียวได้ทำไมตอนนี้จะอยู่ไม่ได้

อยู่ชั้นที่ค่อนข้างสูงราคาต้องแพงแน่เลยว่ะ แอบถอนหายใจผมคิดว่าม๊าไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรให้แพงขนาดนี้ วันนั้นที่ได้ของขวัญป๊าบอกว่า มึงไม่รักกันตลอด 365 วันหรอกเผื่อมึงไม่อยากเห็นหน้ามัน มึงก็กลับคอนโดมึง กูหาแบบที่บีทีเอสทะลุเข้าถึงเลยมึงจะไม่ลำบาก จะมีใครในโลกรักกูเท่าเค้าสองคนนี้อีกว่ะ กูอยากรู้  เปิดประตูเข้าไปเป็นคอนโดแบบสองห้องนอน ดูกว้างดีไม่อึดอัดเท่าไหร่ ตกแต่งสีสวยมากครับ น่าจะเป็นเพื่อนป๊าที่ทำให้

“ มีภาพมึงด้วย " ไอ้เบลล์เดินมาหยิบภาพของผมที่ตั้งอยู่ข้างทีวีมาให้ดู ภาพนั้นผมยิ้มเฉ่งสู้กล้องแบบไม่กลัวตาย " กูหวังว่ามึงจะกลับมายิ้มได้แบบนี้อีก "

“ เออ "

“ มึงกินไรรึยัง " ผมส่ายหน้าไม่หิวอะไรสักอย่าง กูเข้าใจแล้วว่าทำไมอกหักแล้วบางคนผอมเอาผอมเอา คือถ้ามึงไม่แดกก็แดกไม่ยั้ง มีสองทางเลือกให้ชีวิต

“ มึงละ กินไรยัง "

“ กูกินมาแล้ว " ไอ้เบลล์เดินไปเปิดน้ำมาให้ผม เรานั่งลงบนโซฟา เปิดแอร์เบาๆฉลองห้องใหม่ พรุ่งนี้เห็นทีต้องโทรไปบอกแม่แล้วว่าของขวัญชิ้นนี้โคตรจะถูกใจ  อย่างน้อยมันก็มีประโยชน์ที่สุดแล้วในตอนนี้  " หยุ่น "

“ หื้ม ? “

“ กูขอถามอะไรหน่อยได้มั๊ย " ผมพยักหน้า ไอ้เบลล์เหมือนไม่อยากจะพูด ผมรู้ ว่ามันจะถามอะไร " ช่างเถอะมันไม่ใช่เรื่องของกู ถามไปก็เท่านั้นมึงเจ็บซะเปล่าๆ แผลมึงยังใหม่ กูไม่อยากซ้ำ "

“ ขอบใจ "

“ แต่กูบอกอะไรให้มึงคิดไว้อย่าง " มันเว้นเสียงหันมาจ้องหน้าผม มันกำลังจริงจังกับการพูด " ในโลกนี้มึงหนีได้ทุกอย่างเว้ย แต่มีอยู่สามอย่างที่มึงหนีมันไม่พ้น นั่นคือ ความตาย ความจริง แล้วก็ ความรัก "

“ เหรอว่ะ "

“ กูเข้าใจนะ ที่บอกแบบนี้ ไม่ใช่ว่า เพราะกูรู้เรื่องทั้งหมดจากพี่ฮิมแล้ว " นั่นไงกูว่าแล้ว ไอ้ฮิมเหรอว่ะจะไม่โทรมาหาเบลล์ เพราะมันรู้ว่าผมสนิทกับเบลล์ที่สุดยังไงมันก็โทรมาหาเบลล์อยู่แล้ว " แต่หยุ่น มึงต้องใช้ความคิดให้มากนะเว้ย ฟังความจริงจากปากเค้าก่อน ว่าเรื่องมันเป็นยังไง อย่าตัดสินด้วยสายตาอย่างเดียว "

“ แล้วมันไม่พอเหรอว่ะ เท่าที่กูเห็นมันยังไม่พอเหรอว่ะ " ไอ้เบลล์ยื่นมือมาจับผม มันถอนหายใจ

“ มึงลองคิดดูดีๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เค้าเป็นยังไง ดีกับมึงแค่ไหน ช่วงที่มึงรู้จักกับพี่เนย เค้าแสดงอาการยังไง มึงอย่าเอาเวลาแค่ไม่กี่วินาทีมาตัดสินตัวตนเค้าที่มึงรู้จักมานานดิว่ะ  พี่ฮิมเป็นคนยังไง มึงคบเค้า มึงย่อมรู้ดีที่สุด ลองพูดกับเค้าก่อนมั๊ย มันเกิดอะไรขึ้น ฟังเค้าอธิบายก่อน มึงอย่าเอาแต่หนี   "

“ กูไม่หนีหรอก "

“ มึงอย่าคิดว่ากูไม่เข้าข้่างเลยนะ แต่เพราะมันไม่ใช่ปัญหาของกู กูก็พูดได้ทุกเรื่องเหละ สอนมึงดีขนาดนี้ เอาจริงๆถ้าวันนี้เป็นไอ้เชนกับใครสักคน กูคงบอกเลิกมันตอนนั้น กูไม่เงียบแบบมึงหรอก แต่ถ้าเป็นแบบนั้นมึงเองก็คงจะเป็นเหมือนกูตอนนี้ มึงคงบอกให้กู คิดให้ดีแล้วให้กูคิดถึงความดีของไอ้เชนมันมากๆ เหมือนที่กูกำลังทำ "

“ ไม่มีใครเก่งเรื่องของตัวเองหรอก เมื่อก่อนที่กูไม่มีความรัก กูก็เคยฉลาดกว่านี้ ไม่ใช่ว่ากูไม่อยากจะพูด กูบอกตรงๆนะว่าไข่มันที่ขึ้นแข็งยังอยู่ในตากูอยู่เลย เสียงของพี่เนยก็อยู่ในหูกู แม่งพูดเหี้ยไรมา กูก็ไม่ฟังหรอก ตอนนี้กูเลยไม่อยากจะพูดกับมัน "

“ ไอ้หยุ่น..”

“ กูไม่เคยคิดว่า ว่ากูจะรักมันได้ถึงขนาดนี้ กูเพิ่งรู้ตอนนี้ ว่ากูรักมันมาก ก็ตอนที่รู้สึกว่ากำลังจะเสียไป "

“ มึงไม่เสียพี่ฮิมไปหรอก "

“ แต่กูเสียไอ้เหี้ยฮิมคนเก่าในความคิดกูไปแล้วว่ะ  " คนที่เคยดีกับผมมากๆ  คนที่ไม่เคยมีใครนอกจากผม ถึงแม้เรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือไม่ แต่เชื่อเถอะครับ เราลบความทรงจำเหี้ยๆไม่ได้หรอก เพราะความเจ็บมักจะสอนให้เราจำ

“ เสียไปก็สร้างใหม่ได้ มันอยู่ที่มึง จำกูไว้อย่างนึงนะ วันนี้เค้าอาจทำให้มึงมีความทุกข์แต่อย่าลืมนะเว้ย เค้าก็เคยเป็นความสุขของมึงเหมือนกัน " มองหน้าเบลล์ ก็อาจจะจริงที่ความทุกข์มักมาพร้อมกับความสุขเสมอ ผมไม่สามารถสุขได้ตลอดแม้อยากจะทำแบบนั้น

ภายในห้องของเราเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร ได้แต่นั่งนิ่งๆ ไอ้เบลล์ยังคงจับมือผม น่าแปลกที่แค่มือเล็กๆแต่ก็โคตรจะอุ่นใจ ไอ้เบลล์มองสายโทรศัพท์ของผมที่กำลังมีคนโทรเข้ามา ไม่มีเสียงเรียกเข้า ไม่สั่นด้วยซ้ำไป

“ รับหน่อย  ถ้ามึงไม่อยากคุยก็บอกไปว่าไม่อยากจะคุย " ผมลังเลแต่มันก็กดรับแล้วเอามาให้ในมือ

“ หยุ่น ไอ้หยุ่น " เสียงของมันดีใจ แต่ผมกลับถอนหายใจใส่ มันเงียบลง " มึงอยู่ไหน กูจะไปหา แล้วคืนนี้... "

“ กูอยากอยู่เดียวสักพัก มึงอย่าเพิ่งยุ่งกับกูตอนนี้เลยว่ะ ไม่มีอารมณ์จะคุย  "

“ หยุ่น กูอธิบายเรื่องนั้นได้ "

“ เออ กูฟังแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ โทษทีว่ะ แต่กูแม่งยังทำใจไม่ได้เลย เอาตรงๆกูยังเห็นไข่มึงในตา เสียงพี่เนยก็ก้องหูกูตลอด พูดเหี้ยอะไรออกไป กูกับมึงไม่มีทางดีกันแน่ ขอเวลากูหน่อย ใจกูเป็นกลางเมื่อไหร่ กูไปหามึงเอง "

“ แล้วมึงอยู่ไหน "

“ คอนโดกู "

“ แล้วมันอยู่ตรงไหน "

“ กูแค่อยากจะอยู่คนเดียวบ้าง " มันถอนหายใจใส่หูผม แล้วมึงต่างอะไรจากกูฮิม กูขอแค่เวลา มันก็เท่านั้น

“ กี่วันว่ะ กี่วันที่มึงขอกูทำใจ กี่วันที่มึงจะพร้อมฟังคำอธิบายจากกู "

“ กูไม่รู้ "

“ อย่าให้นานเกินรอ กูไม่ได้ขู่ แต่กู กำลังขอร้อง "

.....................................................................

พี่ฮิมมมมมมมมมม #กรีดร้อง สงสารพี่ฮิม 
สงสารพี่ฮิมพอๆกับเกลียดอีเนย #ดักตบ แล้วอิจฉาเบาๆกับเทมไฟ 
เหมือนทีใครทีมัน ยังไงไม่รู้
ใครมีทวิตเตอร์ขนมฝากแท็ก #BTSสถานีรัก ด้วยนะจ๊ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า