หัวข้อ: (((((++*(เรื่องสั้น)*++)))))) -- 7 วันขอเปลี่ยนใจนายหมาบ้า (แถมตอนพิเศษสุดๆTHXผู้อ่าน) --

[Thyme103]

ชาร์ลรู้ตัวเร็วนะเนี่ย

รุกให้เต็มที่เลยเชียร์ค่า 

[rije]

ตอนที่ 7 : วันที่ 6 ตกหลุมรักอีกครั้ง





"อาร์ท มีของแค่นี้เหรอ?" เสียงไอ้คุณชาร์ลมันครับ วันนี้มันมาตามที่มันพูดไว้จริงๆ แถมมาถึงก็เรียกชื่อผมซะสนิทเลย มันบอกว่าจะได้ไม่ดูห่างเหิน ถุย ไม่เพียงเท่านี้นะครับ ยังคอยมาจู้จี้จับผมโกนหนวดโกนเคราจนเกลี้ยงเกลาเลย T^T ผมก็ยังเซ็ตให้ซะดูหล่อ อันนี้โอเครับได้ แต่ที่รับไม่ได้นี่สิครับ มันเล่นทำความสะอาดบ้านผมจนสะอาด ตกลงมึงเป็นเมียกูรึไงเนี่ย มีหน้ามาบอกอีกว่า ถึงมันจะหล่อ รวย นิสัยดี ทำได้ทุกอย่าง (แหวะ) แต่เรื่องเข้าครัวนี่ยังไงก็ไม่เอา ต้องเป็นหน้าที่ของภรรยาที่ดีเท่านั้น มันพูดงี้มองหน้าผมแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ว่าแต่ทำไมต้องมองมาทางนี้ด้วยวะ ผมเลยบอกมันไปว่า ถ้างั้นคุณก็รีบแต่งเมียสิครับ จะได้มีคนคอยทำอาหารให้ (แล้วจะได้เลิกยุ่งกับกูซะที ประโยคนี้ไม่ได้พูดไปครับ) มันยิ้มเหมือนถูกใจคำพูดผม แล้วตอบกลับมาว่า แต่งแน่ แต่เจ้าตัวจะยอมรึเปล่านี่สิครับ แหม~ มีผู้หญิงสำรองก็ไม่บอก มาตามตื้อผมอยู่ทำไม ชิชะ แอบหงุดหงิดนิดๆ


"หมดแล้วนะครับ ป่ะ ไปกัน" ชาร์ลยกกล่องสุดท้ายที่ใส่งานที่ผมเอามาแก้ที่บ้านออกไปยืนรอหน้าห้อง ผมเดินตามออกไป ก่อนจะปิดประตูล็อคห้องเรียบร้อย วันนี้ผมต้องเข้าออฟฟิตไปดูงานที่ค้างคาอยู่ จะหยุดก็ได้เพราะมีลูกน้องในสังกัดคอยดูให้อยู่ แต่ผมอยากให้งานออกมาดี เพราะต้องส่งงานลูกค้าในอีกสัปดาห์ข้างหน้าแล้ว ชาร์ลมันอาสาจะไปส่งผมที่ทำงานให้ ผมก็ไม่ว่าอะไร ไม่ได้คิดมากอะไรด้วย ดีซะอีกมีคนคอยรับคอยส่งให้ เพราะสภาพผมตอนนี้ดูๆ ไปแล้วเอาตัวเองไม่รอดแหงครับ


"หิวข้าวไหม?" อยู่ๆ ชาร์ลมันก็ถามขึ้นมา

"หิวดิ ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยเนี่ย" ผมลูบท้องตัวเองเบาๆ

"ถ้ามีคนเลี้ยงข้าวสักมื้อก็คงจะดี~~~~~" ผมลากเสียงยาวออกแนวออดอ้อน โอ๊ะ มันยิ้มครับ

"หึหึ จะทุกมื้อผมก็เลี้ยงคุณไหว"

"ไหวจริงเร๊อ~ วันแรกที่พาไปเลี้ยงไม่ใช่ว่าจ่ายไปเยอะเหรอคร๊าบบบ?" แหม ต่อให้รวยยังไง เจอแบบนั้นบ่อยๆ ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะครับ

"คนอุตส่าห์ลืมไปแล้ว ยังจะขุดขึ้นมาให้โมโหทำไมครับ จะกินไหมครับคุณอาร์ทข้าวน่ะ" โหย มีงอนด้วยวุ้ย

"โอ๋ๆ อย่างอนน๊า กินสิคร้าบ~~" ผมง้อมันหน่อย เพื่อปากท้องของตัวเอง บวกกับนิสัยผมเป็นงี้อยู่แล้วเลยออกแนวออดอ้อนสุดๆ มึงพลาดแล้วชาร์ล กูขี้อ้อนและกินจุนะมึง

"นี่คุณเป็นคนแบบนี้เองเหรอ?" ชาร์ลขมวดคิ้วนิดๆ

"ทำไม? ไม่ชอบ? นิสัยผมก็เป็นงี้แหละ ไม่ชอบจะเลิกตื้อก็ได้นะ" เลิกดิๆ เลิกเลย กูจะได้เป็นอิสระเสรี~~

"เปล่า" อุ๊ มันปฏิเสธ

"ชอบสิครับ ไม่คิดว่าจะทำตัวได้น่ารักขนาดนี้" .......เหี้ยแล้วไม๊กู ไปเพิ่มดีกรีความชอบมันอีก ทำเอาผมเริ่มรู้สึกเกลียดนิสัยตัวเองสุดๆ แม่ง ไม่น่าอ้อนมันเลย ทำไมเวลาผมอ้อนเจนนี่มันถึงชอบว่าผมจัง รึว่าจริงแล้วเจนนี่มันชอบแต่มันแอ๊บวะ





ผมบอกให้ชาร์ลพาผมไปทานมื้อเช้าที่ร้านใต้บริษัท เพราะมันถูกและอร่อย ผมมองดูนาฬิกาที่มือถือจะสิบโมงแล้ว เข้างานดีกว่า ชาร์ลช่วยขนของขึ้นไปออฟฟิตผมชั้น 11 พอเสร็จก็รีบไล่มันกลับ แต่มันไม่ยอมกลับครับ บอกอยากจะขอดูงานที่ผมทำ ดูไมวะ ผมปลงไล่ก็ไม่ไป เดี๋ยวให้พี่วิลัยมาก่อนเถอะ พี่วิลัยแกไม่ชอบให้พาคนนอกเข้ามาในออฟฟิตครับ คราวก่อนรุ่นน้องในสังกัดผมพาแฟนมันมา พี่วิลัยด่ายับจนมันขยาด แฟนมันด้วย เพราะเจ้แกเล่นด่าทั้งคู่ต่อหน้าประชาชี เอาวะยอมอายสักหน่อย มันจะได้กลับๆ ไป

....
....
....

แต่ไม่เป็นดังคาดครับ!!!! พี่วิลัยแม่งหลงหน้าตา หลงคารมมัน บอกจะดูเท่าไหร่ก็ได้ จะอยู่นานๆ ก็ได้พี่ชอบ เชี่ยแล้วไหมล่ะ แถมมีมาสั่งลูกน้องให้ต้อนรับแขก VIP ดีๆ แปบเดียวมันได้เป็นแขกระดับ VIP เลยเหรอวะ พี่วิลัยแม่งโครตลำเอียงอ่ะ จำไว้เลยพี่...


"ผมอยากเห็นผลงานของคุณอาร์ทจังครับ" ไอ้คุณชาร์ลมันบอกพี่วิลัยว่าอยากดูผลงานผม สงสัยอยู่เฉยๆ แล้วเบื่อล่ะมั้ง

"โอ้ย ได้อยู่แล้วค่ะ คุณชาร์ลขอร้องทั้งที" พี่วิลัยยิ้มหน้าบาน ก่อนจะหันมาสั่งผม

"เฮ้ย ไอ้อาร์ท แกพาคุณชาร์ลไปชมผลงานที่ชั้น 2 ทีสิ" ทีกับผมพูดเสียงแข็งใส่ พี่วิลัยลำเอียงงงงงง ซิกๆ ผมได้แต่ร้องไห้ในใจ

"จริงๆ แล้วพี่อยากพาไปชมเอง แต่พี่ติดภารกิจ เดี๋ยวให้เจ้าของผลงานพาชมแทนละกันนะคะ"

"ได้ครับ ขอบคุณมาก" พอดีมีเสียงเรียกพี่วิลัยมาแต่ไกล ผมแอบเห็นพี่วิลัยหันไปค้อนหน้ามุ่ยใส่

"ไอ้อาร์ทคราวหลังมึงโกนหนวดแล้วแต่งหล่อแบบนี้อีกนะ ในออฟฟิตจะได้กระชุ่มกระชวยบ้าง หน้าตาดีแต่เสือกเก็บไว้ดูคนเดียว" พี่วิลัยแม่งโหด เจ้แกขอตัวกลับไปทำงานก่อน ไม่วายแอบบ่นว่าคนที่เรียกขัดจังหวะ น้องคนนั้นโครตซวยเลยครับเจอพี่วิลัยวีนใส่

"ตามมาดิ" ผมกวักมือเรียก พาชาร์ลลงไปที่ชั้น 2 ทันที บริษัทผมเช่าชั้น 2 ของตึกทั้งชั้นเพื่อใช้แสดงผลงานของบริษัท นอกจากลูกค้าแล้วคนภายนอกทั่วไปก็สามารถเข้าชมได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย ผลงานของผมในชั้นนี้ที่เป็นผลงานของผมเพียวๆ มีแค่ชิ้นเดียว จัดแสดงไว้นอกตัวอาคาร ส่วนที่เป็นระเบียงยื่นออกไป เพราะขนาดใหญ่ไม่สามารถเอาเข้าจัดแสดงภายในตัวอาคารได้ ส่วนงานอื่นๆ ของผมส่วนใหญ่จะเป็นผลงานแบบทีม ซึ่งจะจัดอยู่ภายในอาคาร ผมพาเดินวนหนึ่งรอบก่อนจะพาไปดูผลงานของผมข้างนอก

ชาร์ลเดินช้ามากๆ เพราะมองดูนู้นดูนี่ที่ละนานๆ ผมเห็นจนเบื่อแล้วเลยไม่ค่อยตื่นเต้นสักเท่าไหร่ สักพักก็มาถึงส่วนจัดแสดงภายนอก ผลงานของผมชิ้นนี้จริงๆ เป็นภาคต่อจากผลงานที่อยู่ในห้องนอนของผม จะถือว่ามันเป็นชิ้นเดียวกันก็ได้ เริ่มจากประตูจะมีกระเบื้องหลากสีสรรวิจิตรบรรจงเป็นทางเดินทอดยาว เหมือนอยู่ในโลกแฟนตาซี ระหว่างทางเดินจะมีใบไม้ ดอกไม้ ที่ร่วงหล่นอยู่ ซึ่งทำจากเศษกระเบื้องแตกครับ หากมองขึ้นจากพื้นจะเห็นว่ามันไปบรรจบที่พนังปูน ที่เป็นประติมากรรมภาพทิวทัศน์ที่ตั้งตะหง่ายอยู่เบื้องหน้า ขนาดความกว้างที่ 5 เมตร สูง 7 เมตร ดูเผินๆ เหมือนทางเดินทอดยาวเข้าไปในภาพที่ทำจากเศษกระเบื้องบนฉากตรงหน้า เป็นทางเดินที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ด้านข้างเป็นต้นซากุระ ดอกสีชมพูที่ร่วงโรย และเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง อันนี้ผมทำเป็นคนตัวเล็กๆ ที่แอบอยู่หลังต้นซากุระ ทำโครตยากครับขอบอก ต้องทุบกระเบื้อง เจียให้เข้ารูป เศษเล็กเศษน้อยเก็บหมด งานนี้ผมทำร่วมครึ่งปี ที่นานเพราะถ้าไม่มีอารมณ์งานก็ไม่เดินครับ แฮะๆ แต่พอเสร็จผลงานนี้ผมเลิกไม่ทำแนวนี้อีกเลย ทรมารตัวเองครับ เพราะฉะนั้นจึงมีแค่ผลงานนี้ผลงานเดียวที่เป็นแนวประติมากรรมบนผนังครับ

ผมหันไปมองดูชาร์ลก็ต้องตกใจ มันร้องไห้ครับ!! เฮ้ยๆ ทำเอาผมทำตัวไม่ถูกเลย ไม่เคยมีใครเห็นผลงานผมแล้วน้ำตาไหลมาก่อน ส่วนมากดูๆ แล้วก็ถามนู้นถามนี้ ทำไมต้องเป็นเด็กผู้หญิง ใช้กระเบื้องไปกี่ชิ้น ไม่ก็ชมว่าสวยจังเลย อยากได้แบบนี้ในบ้านบ้าง อันนี้ผมไม่รับทำครับ เลยบอกแนวนี้เอาไว้โชว์เฉยๆ ครับ พี่วิลัยก็เลยบ่นเสียดาย แต่ผมบอกว่าไม่ทำก็คือไม่ครับ พี่วิลัยแกก็ปลงๆ ยอมๆ ผมไป เพราะรู้นิสัยกันครับว่าผมแม่งโครตขี้เกียจเป็นสันดาร

"....ร้องไห้ทำไม?"

"ตื้นตันใจ ผลงานนี้เป็นผลงานต่อจากผลงานที่อยู่ในห้องนอนอาร์ทใช่ไหม?" รู้ด้วยแฮะ

"ใช่ สวยอ่ะดิ แต่มีคุณเป็นคนแรกนี่แหละที่เห็นแล้วร้องไห้" ผมควานหาผ้าเช็ดหน้าแต่ไม่มี ปกติก็ไม่พกอยู่แล้วจะควานหาทำไมวะ ผมเลยจับปลายเสื้อเชิ้ตขึ้นเช็ดน้ำตาให้ ชาร์ลสะดุ้งจับแขนผมไว้

"เฮ้ย อะไร? แค่จะเช็ดน้ำตาให้เฉยๆ"

"........" มันเงียบ จู่ๆ มันก็ก้มหน้าลงมาจูบผม ผมอยากจะผลักมันออก แต่แขนข้างที่ว่างอยู่มันอยู่ในมือมันอ่ะ ผมเลยดิ้น มันเห็นว่าผมไม่ยอมเลยปล่อย

"มึง!!" ผมง้างมือจะต่อยแต่มันก็คว้าข้อมือผมไว้อีกรอบ

"โอ้ย! ปล่อยกู! แม่ง! ทำอะไรไม่อายฟ้าดินนะมึง!!" ผมโมโหมาก

"งั้นถ้าในที่ลับก็ทำได้?" ไอ้...!!!

"ไม่ได้โว้ย ทั้งที่ลับและที่แจ้งนั่นแหละ!" ผมเห็นมุมปากชาร์ลกระตุกนิดๆ เหมือนจะไม่ค่อยพอใจ มันคลายมือที่จับมือผมลง แต่ยังไม่ยอมปล่อย

"คุณอยากรู้ไหมทำไมผมถึงร้องไห้?"

"ไม่อยาก"

"แต่ผมอยากบอก..." ไอ้นี่

"จริงๆ แล้วผมตกหลุมรักผลงานของคุณ ตั้งแต่วันที่พาคุณที่เมาไม่รู้เรื่องไปส่งนั่นแหละ ผลงานที่หัวเตียง หัวใจผมพองโต แถมวันนั้นคุณยังจูบผมอีก..." นั่นกูทำไม่ไปไม่รู้ตัวน๊าาาา

"ตอนนั้น ผมไม่คิดว่าคุณจะทำผลงานดีๆ แบบนี้ออกมาได้" อ้าว แขวะกูอีก

"แต่ภาพผลงานนั้นมันตราตรึงอยู่ในใจผมมาก พอคุณจูบผมอีกครั้งที่โรงพยาบาล บอกตามตรง ผมเคลิบเคลิ้มมาก รู้สึกดีสุดๆ แต่ก็มีอีกอารมณ์นึงด้วย .....ผมรู้สึกดีใจ เหมือนเคมีเราเข้ากันได้ดี...." ถึงจุดนี้ผมนิ่งฟังเงียบๆ จริงๆ ผมก็รู้สึกดีนะ จูบกับผู้ชายชวนแหวะก็จริง แต่แอบใจเต้นกับมันนี่ก็ไม่รู้เพราะอะไร

"แค่นั้นก็ทำให้ผมตกหลุมรักคุณเข้าแล้ว พอมาคราวนี้ได้เห็นผลงานเต็มๆ แบบนี้......" คราวนี้ชาร์ลหันมามองผมตรงๆ

"ผมรู้สึกตกหลุมรักคุณเป็นรอบที่ 2 เสียแล้ว..." พูดจบก็ประทับจูบลงมา คราวนี้ผมไม่หนี ไม่ดิ้น ไม่โวยวาย จูบตอบมันไป ลิ้นเราทั้งคู่นัวเนียในปาก ผลัดกันดูดเลียลิ้นแต่ละฝ่ายอย่างหนักหน่วงแต่ไม่รุนแรง ทำเอาผมรู้สึกเคลิบเคลิ้ม จริงๆ ชาร์ลมันจูบเก่งนะ แต่ไม่เท่าผมหรอก ผมตวัดลิ้นรอบปาก กัดริมฝีปากชาร์ลเบาๆ แล้วดูด มันทำให้ผมคืน แต่อ่อนโยนกว่า เราจูบกันต่ออย่างเนิบนาบ โดยมีผลงานของผมเป็นฉากหลัง อย่างกับหนึ่งในฉากหนังยังไงยังงั้น....




"ผมรักคุณครับ อาร์ท...."






---------------------------------
ฮิ้ว~ มาต่อแล้วนะคะ อิอิ

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เช่นเดิมนะคะ

ตามที่คิดไว้ ชาร์ลเป็นตัวละครที่ตรงไปตรงมาสุดๆ ค่ะ โกหกไม่เป็น เป็นหนุ่มกรุ๊ป A ค่ะ หุหุ

[wi_OoO_wi]

โอ้

ก๊อด

เหลืออีก 2 ตอน

เฮ้ยยยยยยยย จะทันมั้ยย
 

[maru]

อาร์ตชอบชาร์ลแล้วใช่ไหมนะนั่น

[♠DekDoy♠]

แปปเดียวจูบไปกันไปกี่รอบแล้วนั่น

[SiLent_GRean]

อ่านรวดเดียวเลย   


ชอบอ่ะ อ่านแล้วยิ้ม รอตอนต่อไปด้วยคนนะคะ 

[wi_OoO_wi]

comming soon

CT 7

 

[rije]

ตอนที่ 8 : วันที่ 7 ความในใจ (ครึ่งแรก)



เมื่อวานนี้ผมขอปั้มกุญแจสำรองห้องอาร์ทเอาไว้ ตอนแรกเขาก็ไม่ยอมครับ แต่พอผมบอกว่าจะเข้ามาช่วยทำความสะอาดห้องให้ แขนก็ยังไม่หายดีทำอะไรก็คงจะลำบาก จะคอยช่วยนู้นดูแลนั่นให้ กล่อมอยู่นานกว่าจะยอม แฮะๆ ในที่สุดผมก็ได้กุญแจสำรองมาจนได้ ถึงจะออกแนวแกมบังคับนิดหน่อยก็เถอะ แต่ผมเป็นห่วงจริงๆ นะครับ อยากจะมาอยู่ดูแลตลอด 24 ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ วันนี้ผมกะจะแอบเซอร์ไพรส์เค้าซะหน่อย เมื่อวานสารภาพรัก แต่อาร์ทยังไม่ตอบอะไร เราหยุดอยู่ที่แค่จูบ แต่วันนี้ผมจะขอเค้าแต่งงาน!!! อ่ะ มันจะเร็วเกินไปไหมครับ? ผมอยากทำให้เค้าเป็นของผมเร็วๆ แต่ก็กลัวว่าถ้าขืนบอกไปว่าขอแต่งงาน เป้าหมายคงได้เผ่นหนีไปเสียก่อน งั้นวันนี้จะขอแค่เป็นแฟนละกัน คืนนี้รอดูเซอร์ไพรส์สุดพิเศษจากผมได้เลย


ผมไขประตูห้องอาร์ทเข้าไป ข้างในเงียบไร้วี่แววคนอยู่ สงสัยจะไปทำงาน เห็นเมื่อวานบ่นว่าเพราะผมงานเลยไม่เดิน ผมล่ะสงสัยจริงๆ ว่ามันเป็นเพราะผมตรงไหน ผมเดินไปวางของบนโต๊ะ วันนี้ก่อนเข้ามาผมแวะซุปเปอร์เลือกซื้ออาหารแช่แข็งเข้ามา ไอ้ครั้นจะพาอาร์ทไปทานข้าวข้างนอกทุกวันก็ไม่ไหว เปลืองครับ จะให้ผมลงมือทำก็ไม่เป็นอยู่ดี ไม่ใช่ว่าผมรวยแล้วงกนะครับ แต่เราต้องรู้จักใช้เงินให้เป็นครับ จริงๆแล้วเพราะเดือนนี้งบค่าใช้จ่ายผมบานปลายไปเยอะ แม้เงินเดือนจะหลักแสน หากใช้จ่ายแบบนี้สักวันจะไม่มีเงินเก็บกันพอดีครับ ผมต้องคิดถึงอนาคตของสองเรา ฮึฮึ

บนโต๊ะอาร์ทเขียนโน๊ตทิ้งไว้ ข้อความมีดังนี้

[ไม่อยู่ไปประชุมเช้า
ไม่ต้องไปรับไปส่ง
จะไปไหนก็ไป


และ ห้ามรอ!!!!!]

หมายความว่าไงว่าห้ามรอ เหมือนมีเลศนัย ผมวางกระดาษโน๊ตคืนที่เดิม เก็บของใส่ตู้เย็น ทำความสะอาดห้อง เก็บของที่อาร์ทโยนทิ้งไว้เข้าที่ เอาเสื้อผ้าในตะกร้าไปส่งซัก เห็นไหมครับผมเป็นสามีที่ดีขนาดไหน (ไม่ทันไรก็เรียกตัวเองว่าสามีซะแล้ว) ผมมองที่กระดาษโน๊ตบนโต๊ะอีกครั้ง ยังไงวันนี้ก็จะทำเซอร์ไพรส์ให้ได้ ผมเตรียมของมาเรียบร้อยแล้วแต่อยู่บนรถ รีบจัดการให้เสร็จก่อนดีกว่า... จากนั้นค่อยไปหาคุณเจนนี่ อ่ะๆ ไม่ใช่ว่าจะนอกใจนะครับ ผมจะไปคุยเรื่องทัวร์ไปยุโรปน่ะครับ คุณแม่ผมท่านเลือกรูปแบบการท่องเที่ยวได้แล้ว จึงให้ผมมาจัดการ ในช่วงที่พวกท่านยังอยู่ไทย ผมก็ยังโดดงานได้อยู่ แต่ไม่ได้เข้าบริษัทมาหลายวันแล้วไม่รู้เป็นยังไงบ้าง เมื่อเช้าชาลีก็บ่นว่างานยุ่งมาก แต่ไม่เป็นไรมันเอาอยู่ ผมรู้สึกขอบคุณมันมาก ถ้าไม่ได้ชาลีผมคงโดดงานมาตามหาความรักแบบนี้ไม่ได้ คิดอะไรเพลินๆ สิ่งที่กำลังทำอยู่ก็เสร็จพอดี

ผมขับรถไปหาคุณเจนนี่ที่บริษัท

"สวัสดีครับคุณเจนนี่" ผมเดินเข้าไปทักคุณเจนนี่ใกล้ๆ

"สวัสดีค่ะคุณชาร์ล วันนี้มีอะไรให้เจนนี่ช่วยคะ?"

"ผมมาตกลงเรื่องทัวร์ที่คุยกันไว้ก่อนหน้าครับ สรุปแล้วผมเลือกแบบที่ 3 นะครับ"

"แหม คุณชาร์ลไม่เห็นต้องลำบากมาเองเลยค่ะ เดี๋ยวเชิญคุณชาร์ลนั่งรอที่ส่วนรับรองก่อนนะคะ" คุณเจนนี่ผายมือไปทางส่วนรับรองด้านใน ผมยิ้มแล้วเดินไปนั่งรอ สักพักคุณเจนนี่ก็ยกกาแฟมาเสิร์ฟ

"เจนนี่รับเรื่องไว้ให้แล้วนะคะคุณชาร์ล พรุ่งนี้ทางผู้รับผิดชอบเรื่องทัวร์ของคุณชาร์ลจะโทรไปคุยรายละเอียดอีกทีนึงนะคะ ส่วนค่าใช้จ่ายคุณชาร์ลจะชำระเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตคะ?"

"บัตรเครดิตครับ"

"คุณชาร์ลสามารถชำระได้ภายใน 15 วันนี้ค่ะ"

"ผมชำระเลยครับ" ผมยื่นบัตรเครดิตให้คุณเจนนี่ คุณเจนนี่หายไปสักพักก็กลับมา ผมมาจองแล้วจ่ายเลยครับ ไม่เล่นตัวอยู่แล้ว

"คุณชาร์ลคะ เย็นนี้แฟนตัวจริงของเจนนี่กลับมาไทย พวกเราเลยนัดดินเนอร์กัน อาร์ทก็มาด้วย คุณชาร์ลจะรังเกียจไหมหากเจนนี่จะขอเชิญคุณชาร์ลด้วยอีกคนค่ะ" คุณเจนนี่พูดเพราะมาก เพราะแบบนี้ผมถึงได้ตกหลุมรัก แต่ตอนนี้ความรู้สึกดีๆ ยังมีอยู่ แต่ไม่ใจเต้นเหมือนเดิมอีกแล้ว เพราะใจผมตอนนี้ถูกอาร์ทช่วงชิงไปหมดทั้งดวง

"ได้สิครับ ผมยินดีเป็นอย่างยิ่ง" คุณเจนนี่ยิ้มรับ

"คุณชาร์ลคะ เจนนี่ขอพูดอะไรกับคุณชาร์ลอีกสักเรื่อง...." สายตาคุณเจนนี่ดูขึงขังขึ้นมาทันที

"เจนนี่คบกับอาร์ทมาตั้งแต่สมัยเด็ก รู้ทุกเรื่องของอาร์ท เคยมีแฟนกี่คน อกหักกี่ครั้ง โดนทิ้งกี่หน เจนนี่รู้หมด เพราะฉะนั้นเจนนี่อยากจะถามคุณชาร์ลเพื่อความสบายใจของเจนนี่เอง"

"อาร์ทเค้าชอบแต่ผู้หญิง เคยคบแต่ผู้หญิง ความรักแบบเพศเดียวกัน สำหรับอาร์ทก็เหมือนเด็กอนุบาล ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ความเจ็บปวดที่คนอื่นจะมองเราเป็นแบบไหนมันก็ไม่เคยเจอ ความกังวลต่างๆ นาๆ อีกล่ะ การคบกับผู้ชายด้วยกันเป็นเรื่องที่สังคมยังไม่ยอมรับ มันไม่ง่ายที่จะสานสัมพันธ์ความรักระหว่างกัน หากทั้งสองฝ่ายไม่ร่วมกันฝ่าฟันอุปสรรค ทั้งจากครอบครัว คนรอบข้าง สังคม เจนนี่ไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะเป็นยังไง สำหรับคุณชาร์ลมันง่ายที่รัก แต่ถ้าครอบครัวคุณชาร์ลไม่ชอบอาร์ท รังเกียจอาร์ท คนรอบข้างคุณชาร์ลอีก ถึงเวลานั้นเจนนี่กลัวเหลือเกินว่าอาร์ทจะต้องแหลกสลาย เจนนี่ไม่อยากจินตนาการ...." ผมนิ่งฟังเงียบๆ ผมเข้าใจความรู้สึกคุณเจนนี่นะครับ เข้าใจอย่างสุดซึ้ง ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยคิดเรื่องนี้ ผมคิดตั้งแต่ที่ตกหลุมรักคุณเจนนี่แล้ว คุณเจนนี่ถอนหายใจแล้วพูดต่อ

"วันนี้คุณชาร์ลอาจบอกว่ารักอาร์ท แต่อนาคตล่ะคะ? คุณชาร์ลตัดใจจากเจนนี่ได้ภายในไม่กี่วัน แล้วคุณชาร์ลจะไม่ตัดใจจากอาร์ทได้เร็วแบบนี้บ้างเหรอ? เจนนี่รู้ว่าเจนนี่คิดแง่ลบเกินไป แต่มันคือเรื่องจริง มันหลีกหนีไม่พ้น เจนนี่ไม่อยากให้อาร์ทเจ็บ ถ้าคุณชาร์ลไม่คิดจะจริงจังอะไรกับความสัมพันธ์นี้ หรือไม่มั่นใจว่าจะสามารถรักอาร์ทได้ตลอดไป ดูแลอาร์ทได้ทุกครั้งที่อาร์ทต้องการคุณชาร์ลแล้วล่ะก็ …คุณชาร์ลก็ควรจะเดินออกไปจากชีวิตอาร์ทเค้าเสียดีกว่า...." ทุกคำพูดที่คุณเจนนี่พูดตราตรึงในหัวใจผม มันถูกบันทึกลงในสมองผมทันที ผมยิ้มน้อยๆ กุมมือคุณเจนนี่ไว้

"ผมเตรียมใจเรื่องนี้มานานแล้วครับ ตั้งแต่ที่ผมตกหลุมรักคุณเจนนี่ แต่ผมก็เข้าใจว่าคุณเจนนี่กังวลและเป็นห่วงอาร์ทมากขนาดไหน ทั้งชีวิตผม ผมเคยมีรักแรกที่แสนเจ็บปวด ผมปิดกั้นตัวเองไว้ในส่วนลึกของจิตใจ ปิดผนึกความรัก และไม่คิดจะรับความรักจากใคร มีผู้หญิงมากมายที่อยากรักผม แต่ไม่เคยมีใครสามารถเปิดใจผมได้ จนกระทั่งผมเจอคุณเจนนี่ เหมือนประตูหัวใจผมถูกคุณเจนนี่เปิดอีกครั้ง ผมดีใจมาก และเคยคิดว่านี่จะเป็นรักครั้งสุดท้ายสำหรับผม..."

"แต่ว่า...พอผมได้เจอกับอาร์ท หัวใจที่ผมปิดผนึกไว้ข้างในลึกลงไปยากจะหยั่ง อยู่ในกล่องแพนโดร่าที่เก็บซ่อนเอาไว้ กุญแจที่ไขกล่องแพนโดร่าที่ผมโยนทิ้งไปเมื่อนานมาแล้ว มันไม่ได้อยู่ที่คุณเจนนี่อย่างที่ผมคิด คุณเจนนี่แค่เป็นคนเดินเข้ามาเปิดประตูที่กั้นความรักของผม คุณเจนนี่แค่เป็นสะพานคอยเชื่อมโยงเจ้าของหัวใจตัวจริง ผู้ที่มีกุญแจที่สามารถไขหัวใจที่เย็นชาดวงนี้ กุญแจที่ผมควานหาไปทั่วก็ไม่เจอ มันกลับไปอยู่ในมือของอาร์ท.... และเขาก็ใช้มันไขเปิดกล่องแพนโดร่าของผม โดยไม่ได้ตั้งใจ ความชั่วร้ายในใจลึกๆ ที่แสวงหาคนคนเดียวที่จะสามารถหยุดมันลง คนคนเดียวที่ผมจะหยุดอยู่กับเขา ก้าวไปพร้อมกับเขา ทุกข์ด้วยกัน สุขด้วยกัน ตอนนี้ผมหาพบแล้ว" ตอนนี้คุณเจนนี้น้ำตาไหล ผมยิ้ม ผมรู้สึกอบอุ่นใจหัวใจจริงๆ

"ผมจะไม่ยอมให้อุปสรรคใดๆ มาพรากเราจากกัน ไม่ว่าจะครอบครัว คนรอบข้าง หรือสังคม พวกเขาจะพรากคนที่ผมรักไปจากผมไม่ได้ คุณเจนนี่ก็รู้ว่าผมช่างตื้อขนาดไหน" คุณเจนนี่หลุดหัวเราะออกมานิดนึง




"และผมก็รู้ว่ากุญแจอีกดอกในมือผมนี้จะต้องไขเปิดหัวใจของเค้าได้เช่นกัน...."







------------------------------------------
ตรงส่วนไหนผิดช่วยแจ้งด้วยนะคะ ^^

สำหรับวันที่ 7 ยังไม่จบนะคะ วันนี้ร่ายยาวค่ะ 555+
ตอนนี้เป็นส่วนของคุณชาร์ลเค้าค่ะ ปล่อยเค้าเวิ่นเว้อไปก่อน

ส่วนครึ่งหลังจะพยายามปั่นตามมาค่ะ 

[wi_OoO_wi]

รักไม่ต้องการเวลา

งิมๆๆ

http://www.youtube.com/watch?v=YFOQOuyjU5Q

[maru]

ชาร์ลรุกน่าดู

[jimmyFG]

ชาร์ลสู้ๆ

[♠DekDoy♠]

คิดเหมือนเจนนี่นะ คำพูดหรู ๆ ใครก็พูดได้แต่การกระทำนี่สิงานนี้ต้องให้อาร์ทดูยาว ๆ

[=นีรนาคา=]

คุณชาร์ลน่ารักจัง 

[Minerva]

ซึ้งใจจริงๆ ไม่คิดว่า คำว่าตกหลุมรักจะเป็นแบบนี้
อธิบายมาได้ยิ่งใหญ่มากๆ น่ารักจริงๆ ^^
ขอบคุณที่แต่งนิยายออกมากค่ะ จะติดตามอยู่เรื่อยๆระค่ะ

[aoihimeko]

ชาร์ลลลลลลลลลลล....นายมัน...........นายมัน........





เยี่ยมที่สุด

 

[rije]

ตอนที่ 9 : วันที่ 7 ความใน (ครึ่งหลัง)





หงุดหงิดครับ เพราะเมื่อวานไม่เป็นอันทำงานเลย หลังจากพาชาร์ลชมผลงานเสร็จแล้ว ผมก็ไล่ให้กลับไป เขาก็ยอมกลับไปโดยดี แต่พอผมต้องกลับไปทำงาน ไม่รู้ทำไมถึงต้องนึกถึงหน้าชาร์ลมันตลอด ถึงขั้นทำงานผิดพลาด โดนพี่วิลัยไล่กลับไปทำหัวให้เย็น วันนี้ผมเลยต้องมาเข้าประชุมแต่เช้า เหลืองานแค่ช่วงท้ายก่อนส่งมอบเท่านั้น เซ็งจริงๆ บอกไว้ก่อนเลยนะครับ ผมยังไม่ได้ตอบรับความรักของมัน ก็บอกแล้วว่าผมชอบผู้หญิง ผมไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ผมจะต้องลงเอยกับผู้ชายด้วยกัน แต่กับชาร์ล.. ไม่รู้สิ ความรู้สึกมันแปลกๆ ผมยังอยากได้เวลามากกว่านี้ คิดทบทวนหลายๆ สิ่ง ว่าจริงๆ แล้วในใจลึกผมรู้สึกยังไงกันแน่ โอ้ย!!!  ผมเกาหัวตัวเองแรงๆ นี่ผมคิดมากถึงขนาดนี้เลยนะ ไม่เคยคิดอะไรเยอะเท่านี้มากก่อน นอกจากเรื่องงาน รู้สึกในใจมันหน่วงๆ ยังไม่ก็รู้ อึดอัด อยากระบาย หงุดหงิดไปซะทุกอย่าง..... ถ้าต้องเจอหน้าชาร์ลตอนนี้ ผมเองก็ไม่รู้จะมองหน้าชาร์ลยังไงดี......


ตอนสายเจนนี่โทรเตือนเรื่องที่นัดทานมื้อค่ำด้วยกัน เพราะพี่โก้แฟนมันกลับมาไทยวันนี้ เครื่องลงช่วงบ่าย ตอนเย็นไปเมาต่อ มันไม่คิดจะให้พี่โก้มันได้พักเหนื่อยบ้างเลยรึไง นัดเวลากันไว้ 2 ทุ่ม ร้านเดิม ผมว่าจะกลับคอนโดเปลี่ยนชุดก่อนไปสักหน่อย แต่ดันติดงานเร่งด่วนต้องตามแก้ ลูกน้องแม่งก็หาเรื่องให้ผมอีก ปาไปทุ่มนึงงานถึงได้เสร็จ ไม่มีเวลากลับบ้านเปลี่ยนองค์ทรงเครื่อง เอาวะไปมันทั้งชุดอย่างนี้เลยละกัน

1 ชั่วโมงครึ่ง กว่าผมจะไปถึงร้านเพราะร้านแม่งดันเสือกอยู่คนละทิศกับที่ทำงาน รถก็ติด ร้านที่นัดกันออกแนวคันทรี่สุดๆ มีนอกชานให้นั่งกินเหล้าดูบอล ต้นไม้ครึ้มๆ เย็นสบาย มีสระน้ำที่เลี้ยงปลาแบบเป็นคลองยาวๆ อ่ะครับ ปลาคาร์พตัวใหญ่มาก เคยเกือบตายยกบ่อไปรอบ เพราะลูกค้าเมาแล้วเทเหล้าลงน้ำ อ้วกด้วย โครตน่าสงสารเจ้าของร้านสุดๆอ่ะตอนนั้น เสียอย่างเดียว ยุ่งโครตเยอะ ทางถึงต้องเตรียมสเปรย์กันยุงไว้ประจำทุกโต๊ะกันเลยทีเดียว

"อยู่ไหนมึง? โต๊ะเดิมเปล่า" ผมกดโทรหาเจนนี่ทันที

[ช้านะแก เข้ามาเลย โต๊ะเดิม] เจนนี่พูดแล้วตัดสายทันที ผมเดินเข้าไปยังส่วนที่เป็นที่นั่งด้านนอกใกล้น้ำตก โต๊ะตัวเดิมที่มาทุกครั้งก็ได้นั่งโต๊ะนั้นทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับมีอีกคนหนึ่งนั่ง ผู้ชายผมสีแดง...

"เฮ้ย! ทำไมชาร์ลถึงมาด้วย?" ชาร์ลหันมามองยิ้มๆ ก่อนตบเก้าอี้ ปุบ ปุบ ให้นั่งลงข้างกัน

"หวัดดีครับพี่โก้" ผมยกมือไหว้พี่โก้ แล้วนั่งลงข้างๆ ชาร์ล

"เออ ดีๆ ไม่ต้องมากพิธี ไงมึง แขนหักเมื่อไหร่จะหาย?" พี่โก้ถามมองแขนในเฝือกของผม

"เป็นเดือนเลยเฮีย" ผมชอบเรียกพี่โก้ว่าเฮีย มันดูหนิดหนมกันดี เหมือนพี่เหมือนน้อง

"เออๆ แดกเหล้าได้ใช่มะ? ไม่เมาไม่เลิกเหมือนเดิมป่ะ?" พี่โก้แมร่งโครตหล่ออ่ะครับ ไม่เจอหน้าหลายวันรู้สึกหล่อขึ้น ผมสั้นรองทรงไถข้างเหมือนเดิม

"ได้เฮีย ผมชงให้ ว่าแต่ ไมเฮียหน้าใสขึ้นวะ?"

"กูหล่ออ่ะดิ นี่เลยมึงของฝาก ดูแลหนังหน้ามึงด้วย แม่งโครตโทรม" ว่าแล้วพี่โก้ก็ยกถุงที่วางไว้ข้างโต๊ะขึ้นมายื่นให้ผม ผมเปิดดูในถุงเป็นโลชั่นบำรุงผิว 3 กระปุกใหญ่ๆ

"ไรเนี่ยเฮีย?"

"มึงใช้เลย ใช้แล้วหน้าจะได้ใสเหมือนกู กูซื้อมาฝากมึงโดยเฉพาะ" พี่โก้ยื่นมือมาขยี้หัวผมเล่น ทำเหมือนผมเป็นเด็กๆ อีกละ

"ส่วนของเจนนี่ครบเซ็ตนะครับ อยู่บ้านเรานะครับ" พี่โก้หันไปยิ้มให้เจนนี่หวานๆ คู่นี้รักกันดีจริง หยอกกันทีล่ะผมอายแทน

"ขอบคุณครับเฮีย ผมไม่ค่อยมีเวลาดูแลอยู่ ไม่รู้จะใช้หมดนี่เมื่อไหร่นะครับ"

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมช่วยทาให้" ชาร์ลรีบเสนอหน้า พี่โก้แม่งก็หัวเราะเว่อ

"เออดี ให้แฟนมึงช่วยทานะ"

"เฮ้ย! ไม่ใช่แฟน! ใครบอกเฮียวะ?" ผมหันไปค้อนใส่เจนนี่ มันส่ายหัวแล้วชี้ไปทางชาร์ล

"อ้าว ก็ชาร์ลแนะนำตัวกับกู บอกว่าเค้าเป็นแฟนมึงเนี่ย เฮ้ย ตกลงนี่ยังไง กูรึอุตส่าห์ดีใจ จะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องมึงกับเจนนี่อีก" ผมส่ายหน้าไม่รู้เรื่องด้วยเลย หันไปจ้องหน้าชาร์ลเขม็ง

"ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมไม่หายไปไหนหรอก" ดูมันพูด กรอด....

"ตกลงว่าไงวะ มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน?" พี่โก้ยังไม่เลิก คะยั้นคะยอถามต่อ

"ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นแหละครับ"

"อีกเดี่ยวก็จะใช่แฟนแล้วล่ะครับ" สิ้นคำพี่โก้หัวเราะร่าเลยครับ

"เออๆ จับมันให้อยู่นะครับน้องชาร์ล พี่ฝากมันด้วย" พี่โก้รับมันเป็นน้องตอนไหนวะ เร็วชิบ ผมนิ่งเงียบขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงเดี๋ยวไม่จบ ชงเหล้ายื่นให้พี่โก้ทันที รีบๆ เมาเลยแม่ง จะได้รีบลืม เจนนี่รู้ตัวนั่งเงียบเลยนะมึง ดีขืนมันพูดแซวอีกคนผมได้ลุกหนีแน่




ไม่นานพี่โก้เริ่มเมาได้ที่ พูดไม่เป็นภาษาแล้วครับ เจอทั้งเหล้าทั้งเบียร์ มันแพ้ทางครับ มันดื่มได้แต่เหล้า ถ้าเอาเบียร์ด้วยมันเมาไม่รู้เรื่องเลย ผมแอบผสมเบียร์ทีละนิดๆ ลงไปตอนชงเหล้าให้เองครับ แกล้งมันครับ เจนนี่หันมาค้อนใส่ผม มันรู้แต่ไม่ห้ามแฟนมันดื่มเอง ช่วยไม่ได้

"ไอ้อาร์ท..... มึงมองหน้าเมียกูทามมาย...เอิ๊ก!"

"กูเปล่า"

"เหี้ยเหอะ กูเห็นอยู่ ว่าแต่ไมมึงมีหลายคนจังวะ...."

"พี่โก้เลิกดื่มได้แล้ว เมาไม่รู้เรื่องแล้วเนี่ย ป่ะกลับๆ" เจนนี่พยุงพี่โก้ให้นั่งดีๆ เพราะหน้ามันจะติดโต๊ะอยู่แล้ว

"พี่มายมาว... เจนนี่รักพี่ไหมครับ? ....จูบพี่หน่อย" ตลอด เมาแล้วจูบอ่ะคนนี้ เจนนี่ตบหน้าผากพี่โก้ไปที

"พอเลยๆ น้องๆ เช็คบิล" มันค้นกระเป๋าพี่โก้เอากระเป๋าตังค์ออกมา ชาร์ลเห็นรีบแย้งทันที

"ไม่เป็นครับ ผมเลี้ยงเอง" มันยิ้มๆ

"ไม่ได้ค่ะ เจนนี่เป็นคนนัด เจนนี่ก็ต้องเลี้ยงสิคะ อีกอย่างคุณชาร์ลก็เลี้ยงมาหลายรอบแล้ว มื้อนี้ให้เจนนี่เลี้ยงบ้างนะคะ" ได้ข่าวว่าเงินพี่โก้นะมึง

"งั้นก็ขอบคุณนะครับที่เลี้ยง"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี่ยวจ่ายเงินเสร็จเจนนี่ขอกลับเลยนะคะ พี่โก้เมาไม่รู้เรื่องแล้ว ส่วนคุณชาร์ลกับอาร์ทจะไปต่อก็เชิญตามสบายนะคะ"

"คุณโก้เมาขนาดนี้ ให้ผมช่วยไปส่งไหมครับ?" ชาร์ลอาสา

"ไม่เป็นไรคะ เจนนี่จัดการไหว" ว่าแล้วเจนนี่ก็หิ้วปีกพี่โก้ทันที จริงๆ มันแรงควายครับ แต่แม่งแอ๊บตลอดว่าอ่อนแอ แข็งแรงกว่าผมอีก พอเคลียบิลเสร็จพวกเราก็แยกย้ายกันกลับ เจนนี่ขับรถพาพี่โก้กลับบ้าน พี่โก้หลับไม่รู้เรื่องไปแล้วครับ ผมเองก็เดินไปหน้าร้าน จะโบกแท็กซี่กลับซะหน่อย แต่ถูกชาร์ลดึงแขนไว้เสียก่อน

"อะไร? ผมจะกลับบ้าน คุณจะไปต่อก็ไปดิ"

"ผมก็จะกลับ ผมไปส่งนะครับ" ยังไม่ทันอนุญาตมันก็ลากผมไปขึ้นรถทันที เอาวะ ดีไม่เปลืองค่าแท็กซี่




พอมาถึงคอนโด ชาร์ลเอารถไปจดที่ลานจอดรถใต้ตึก

"อ้าว ไม่กลับบ้านล่ะ?" ผมถาม

"ยังก่อนครับ ป่ะขึ้นห้องกัน" ไรวะแปลกๆ ไม่ไหวเริ่มง่วงครับ เลยเดินตามมันขึ้นห้องโดยดี ผมไขกุญแจห้อง เปิดไฟ ก็ต้องตกใจ เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นกับห้องผมเนี่ย!!!

ห้องสะอาดเป็นสัดส่วน แต่ไม่ใช่เรื่องนั้นที่ผมตกใจ ผมตกใจลูกโป่งที่ลอยติดอยู่บนเพดาน กลีบดอกกุหลาบเป็นทางยาวไปถึงโต๊ะสูงตรงกลางห้อง รอบข้างเป็นช่อกุหลาบหลายช่อมาก บนโต๊ะมีกล่องสีแดงเล็กๆ วางอยู่

ชาร์ลดึงมือผมพาเดินไปจนถึงโต๊ะสูง หยิบกล่องสีแดงนั่นเปิดออก ข้างในเป็นแหวนเงินเรียบๆ ธรรมดา แต่ท่าทางแพงน่าดู เขาคุกเข่ายื่นกล่องแหวนมาตรงหน้าผม

"อาร์ทครับ .... เป็นแฟนกับผมนะ"

"........." อึ้งครับ ยอมรับว่าใจเต้นแรงมากตอนนี้ แต่ก็รู้สึกโหวงๆ ในใจแปลกๆ

"อาร์ทครับ?" เห็นว่าผมนิ่งเงียบไปนานชาร์ลจึงเรียกชื่อผมอีกครั้ง

"....เอ่อ........." ผมไม่รู้จะตอบกลับยังไงดี ตอนนี้ยังอยากได้เวลาอีก ผมยังไม่ได้เตรียมใจเลย รู้จักกันได้ 7 วัน มันขอผมเป็นแฟนเลยเหรอ เร็วไปไหม? ไม่สิ ผมรับได้เหรอ? แล้วผมรู้สึกยังไงกับมัน ผมยังไม่แน่ใจเลย

".....ขอ.....คิดดูก่อนได้ไหมอ่ะ?" ชาร์ลเป็นฝ่ายเงียบบ้าง เค้าปิดกล่องแหวนลงแล้วยืนขึ้น

"ผมก็คิดไว้แล้วล่ะว่าคุณคงจะยังไม่ยอมรับ"

"......."

"คุณรู้สึกยังไงกับผมเหรอครับ?"

"รู้สึก? ....ไม่รู้สิ ไม่ได้เกลียด แต่ก็ไม่ถึงกับชอบแบบนั้น" ผมตอบคำถามนี้โดยไม่ต้องคิดอะไรมาก ชาร์ลถอนหายใจ

"แต่คุณก็ยังจูบกับผม?" อึก ผมหน้าแดงขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวาน ผมไม่ได้เริ่มนะมันเริ่มก่อนต่างหาก ชาร์ลจับมือผม

"ผมขอโทษที่ทำให้ลำบากใจ ผมจะรอจนกว่าคุณจะยอมใส่แหวนวงนี้" ว่าแล้วชาร์ลก็วางกล่องแหวนลงในมือผม ผมนิ่งเงียบพยักหน้าเบาๆ อายโว้ย รู้สึกหน้าร้อนๆ

"ขอเวลา... ขอเวลาผมหน่อย..." ผมเอ่ยออกมาเบาๆ ชาร์ลก้มลงมากระซิบข้างหู

"ได้ครับ ผมให้ทั้งชีวิตเลย" แล้วก็หอมแก้มผมเบาๆ ผมเงยหน้าขึ้น เราแลกจูบกัน ผมไม่ได้ขัดขืนอะไร ชาร์ลประทับจูบอย่างอ่อนโยน สอดลิ้นเข้ามารุกร้ำภายในปากของผม ผมจูบตอบจนเสียงน่าอายหลุดออกมาเป็นระยะ เราจูบกันเนิ่นนานมาก ชาร์ลลูบไล้เข้ามาใต้เสื้อของผม ผมสะดุ้งก้าวหนีก้าวนึง ชาร์ลจึงหยุดอยู่แค่นั้น เขายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน หน้าผมแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ก็คนมันอายอ่ะ

"วันนี้เอาแค่นี้ก่อน ตั้งแต่พรุ่งนี้ผมจะรุกแล้วนะครับ" ชาร์ลกระซิบที่ข้างหู ผมสะดุ้งยกมือขึ้นปิดหูด้วยความอาย

"ฮะฮะ อาร์ทครับ รักนะครับ" ว่าแล้วก็จูบลงมาอีกทีหนึ่งเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ แรงขึ้น ชาร์ลดูดริมฝีปากผมแล้วผละออก

"วันนี้ผมจะยอมเป็นสุภาพบุรุษคนดีของคุณ แต่พรุ่งนี้ผมจะเป็นหมาบ้าคอยรุกคุณ เตรียมใจไว้ได้เลย"

"อะ....ไอ้บ้า! ไอ้หมาบ้า!" ผมทุบไปที่อกเค้าทีนึง ชาร์ลหัวเราะร่าก่อนจะจูบลงที่หน้าผากผม แล้วขอตัวกลับทันที...

โอ้ย! หัวใจบ้า! เต้นแรงตึกตักๆ ไม่รู้แล้ว ไอ้ความรู้สึกนี้ที่ไม่เคยรู้สึกมานาน ไม่ชอบใจเลย......






----------------------------------------
ตอนหน้าตอนจบแล้วค่ะ!!! ^3^ เย้ๆ

ตอนหน้า NC18+ นะคะ 555+ ของดีไว้ตอนจบ อิอิ

ผิดพลาดตรงไหนช่วยบอกด้วยนะคะ สนุกกับการอ่านค่ะ 

[maru]

ชาร์ลไม่ค่อยเลยนะ

[Minerva]

ว้ายๆๆๆ อาร์ทน่ารัก!! ชาร์ลรุกซะเขินแทนเลย!!>w<
//เบิ่งตานั่งรอNc

[=นีรนาคา=]

นี่เค้าเรียกว่ายังไม่รุกอีกหรอคุณชาร์ล 5555

[seaz]

หวานเวอร์ แค่นี้ก็รุกเยอะแล้วนะครับ

[rije]

ตอนที่ 10 : คำตอบสุดท้าย





หลังจากวันนั้นที่ผมสารภาพรักก็ผ่านมาได้ 1 เดือนแล้วครับ ผมพยายามตามตื้อคอยเทคแคร์อาร์ทมาโดยตลอด เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมตกปากรับคำขอเป็นแฟนของผมสักที แต่ผมรู้สึกหน่อยๆนะ ว่าเค้าต้องตกหลุมรักผมแล้วแน่ๆ ไม่งั้นจะยอมให้ผมจูบแต่โดยดีมาตลอดทั้งเดือนได้ยังไงล่ะเนอะ แต่ความรักย่อมมีอุปสรรค จากนี้ไป 15 วัน ผมจะไม่อยู่ไทย เพราะต้องเดินทางไปติดต่องานที่ต่างประเทศ จากที่เคยเห็นหน้ากันทุกวัน อยู่ๆจะไม่ได้เจอกันเลยตั้งสองสัปดาห์ ผมล่ะอดเป็นห่วงอาร์ทไม่ได้ว่าเขาจะอยู่อย่างไร จะกินข้าวครบทุกมื้อไหม ห้องหับจะทำความสะอาดบ้างรึเปล่า เวลาที่อาร์ทมุทำงานจะลืมวันลืมคืน ข้าวปลาไม่ยอมกิน น้ำท่าไม่ยอมอาบ ดื่มแต่เครื่องดื่มชูกำลัง ถ้าไม่มีผมสักคนสุขภาพของอาร์ทได้ย่ำแย่ลงกว่านี้ชัวร์ครับ! ยิ่งคิดยิ่งเป็นห่วงจริงๆ ครับ


"อาร์ทครับ" ผมเอ่ยเรียกคนข้างๆ ที่เอาแต่ทำงานหน้าดำคร่ำเคร่งไม่สนใจผมเลย ผมมาหาเค้าตั้งแต่เช้า ทำนู้นทำนี้ให้ ซื้อข้าวให้กิน เค้าพักกินข้าวแปบก็หันกลับไปทำงานต่อ จนตอนนี้ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อวานได้อาบน้ำบ้างรึยัง

"หืม?"

"วันนี้อาบน้ำยังครับ?"

"อาบแล้วเมื่อเช้า....มั้ง" มีมั้งด้วยแปลว่ายังไม่อาบชัวร์

"ผมว่าพักสายตาแล้วไปอาบน้ำให้สบายๆ แล้วค่อยกลับมาทำงานต่อดีกว่านะครับ ดูสิ เริ่มมีกลิ่นตัวแล้ว" ผมเข้าไปดมใกล้ๆ ซอกคออาร์ท แอบมีกลิ่นเปรี้ยวแล้วนะครับนี่ อ่า.. กลิ่นอาร์ท อาร์ทสะดุ้งดันหน้าผมออกห่าง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้แล้วเข้าห้องน้ำไป ไม่นานก็ออกมา .... เร็วมากครับ....

"อาบน้ำยังครับ?" ผมถามย้ำ

"อาบแล้ว"

"อาบหรือเดินผ่านน้ำครับ ไมเร็วอย่างนี้" อาร์ทส่งเสียงชิอย่างไม่ค่อยพอใจก่อนจะกลับเข้าห้องน้ำไปอีกรอบ ถึงจะทำตัวง้องแง้งเวลาผมจู้จี้แต่เค้าก็ยอมทำตามแต่โดยดี น่ารักจริงๆ เลย คราวนี้เข้าไปสัก 10 นาทีได้ ถึงได้ออกมา

"หลีกดิ จะทำงาน" อาร์ทเตะขาผมเบาๆ ผมยังเปียกอยู่เลยไม่ยอมเช็ดให้แห้งอีกแล้ว ผมหลบให้อาร์ทมานั่งทำงานต่อ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดผมที่พาดบ่าอาร์ทเอามาเช็ดผมให้

"อาร์ทครับ"

"ว่า?"

"พรุ่งนี้ผมต้องไปดูงานที่ต่างประเทศ 15 วันนะครับ ไม่ได้เจอกันตั้งนานจะเหงาไหมอ่ะครับ?" อาร์ทหันขวับมาจ้องหน้าผม ทำสายตาเชิงคำถาม

"ทำไมต้องเหงา? ว่าแต่ทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้?" แอบน้อยใจนิดๆนะ ไม่เหงาบ้างเลยเหรอ

"ผมก็เพิ่งรู้เมื่อวานนี้ตอนเย็น เรื่องเร่งด่วนมากเลยต้องรีบบินไปพรุ่งนี้เลย"

"อืมๆ ก็ไปดิ อย่าลืมของฝากละกัน" ผมหัวเราะรับ ก่อนก้มลงหอมแก้มอาร์ททีนึง เจ้าตัวไม่หลบเพียงเอียงหัวเล็กน้อยเหมือนตกใจ ก่อนจะหันกลับไปทำงานต่อ

"อาร์ทครับ"

"อะไรอีก?"

"พอผมกลับมา คราวนี้เป็นแฟนกับผมนะครับ" อาร์ทไม่ตอบอะไรมือยังคงทำงานต่อ แต่แก้มนี้แดงนิดๆ น่ารักน่าหยิกสุดๆ ผมก้มลงไปประทับจูบที่ริมฝีปากอาร์ท แลบลิ้นเลียและกัดริมฝีปากล่างเบาๆ อาร์ทเผยอปากให้ผมสอดลิ้นเข้าไปอย่างว่าง่าย เราจูบกันอยู่สักพักผมก็ผละออก ผมขยับตัวเอาขาข้างขวาข้ามไปเกี่ยวตัวอาร์ทไว้  แล้วคว้าเขาเข้ามากอด ประทับจูบที่ซอกคอเบาๆ แล้วดูดทำรอยของผมทิ้งไว้ จนเป็นรอยจ้ำสีแดงช้ำ อาร์ทครางเล็กน้อย ผมยิ้มแล้วหอมไปที่แก้มทีนึง ไม่ทำต่อแล้วครับ เดี๋ยวจะหยุดไม่อยู่ แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว

"หวังว่า 15 วันต่อจากนี้ อาร์ทน่าจะได้คำตอบนะครับ"

"อืม..." อาร์ทพยักหน้าเล็กน้อย ผมยังคงสวมกอดเค้าไว้แน่นอยู่อย่างนั้น สักพักถึงได้ปล่อยแขนยอมให้อาร์ททำงานต่อ....






15 วันต่อมา ณ. สนามบินสุวรรณภูมิ

ก่อนขึ้นเครื่องผมส่งข้อความถึงอาร์ท เที่ยวบินที่กลับ เวลาเครื่องลง สถานที่นัดเจอ แต่ว่า...... คนที่ผมพบกลับเป็นคุณเจนนี่ แล้วอาร์ทล่ะ? ไม่มารับผมเหรอ? ผมเดินไปหาคุณเจนนี่ที่กำลังโบกมือให้ผมอยู่

"อาร์ทล่ะครับ?"

"แหม เจอหน้ากันก็ถามถึงอาร์ทก่อนเลยนะคะ" คุณเจนนี่พูดยิ้มๆ

"อาร์ทให้เจนนี่มารับคุณชาร์ลค่ะ" ผมชักสีหน้าทันที อะไรกัน? ไม่เจอ 15 วันเค้าไม่คิดถึงผมบ้างเลยเหรอ มีผมคนเดียวที่พอไม่ได้เจอก็คิดถึงเค้าจนไม่เป็นอันกินอันนอน

"คุณชาร์ลอย่าน้อยใจไปเลยนะคะ ป่ะ ไปกับเจนนี่ แล้วเดี๋ยวคุณชาร์ลจะอารมณ์ดีชนิดที่ว่ายากจะหุบยิ้มเลยล่ะ อ่ะ อาจจะตัวลอยเท้าไม่ติดพื้นด้วยก็ได้นะคะ คิกคิก" คุณเจนนี่หัวเราะคิกคัก ถึงคุณเจนนี่จะพูดอย่างนั้น แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นอะไรเลย ทั้งเหนื่อยทั้งนอยครับ หงุดหงิดนิดๆ แต่ก็ตามคุณเจนนี่ไปแต่โดยดี

คุณเจนนี่ขับรถพาผมมายังตึกบริษัทที่อาร์ททำงานอยู่ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาที่นี่? ตอนนี้ผมแอบหวังอะไรเล็กๆ เซอร์ไพรส์? แต่ถ้าไม่ใช่อย่างที่คิดล่ะ? คุณเจนนี่นำผมไปยังชั้น 2 ส่วนที่จัดแสดงผลงาน จากลิฟท์หากเดินไปทางซ้ายก็จะเป็นส่วนที่อาร์ทเคยพาผมเข้าไปเยี่ยมชม แต่คุณเจนนี่นำผมไปทางด้านขวา ส่วนจัดแสดงผลงานประมูลราคา เมื่อครั้งก่อนที่มาส่วนนี้ยังถูกปิดอยู่ เนื่องจากศิลปินรับเชิญ และศิลปินในเครือบริษัทกำลังเตรียมการจัดงานที่นี่ เลยไม่ได้เปิดให้เข้าไปเยี่ยมชมภายใน พอเดินเข้ามาในส่วนนี้จะถูกแบ่งเป็นห้องย่อยเข้าไปด้านใน มีทางเข้าและทางออกเดียว ประตูจะสลับฝั่งกันแต่ละห้อง ห้องที่ 1 ประตูด้านซ้าย เดินเข้าไปจะเจอประตูด้านขวาไปห้องที่ 2 แบบนี้เรื่อยจนเข้าไปด้านในสุดที่เป็นประตูตรงกลาง ประตูที่นี่ไม่ได้มีบานประตูสามารถเดินทะลุเข้ามาได้เลย  ขนาดประตูก็กว้างและสูงมาก เพื่อให้ขนย้ายงานแสดงเข้ามาได้สะดวก พวกเราเดินมาหยุดลงที่หน้าประตูห้องสุดท้ายนี้ซึ่งภายในมืดสนิท บนผนังข้างประตูมีชื่อผลงานติดเอาไว้


- Answer from my heart -
ผลงานทุกชิ้นที่แสดงในห้องนี้ งดการประมูลราคา


"คุณชาร์ลคะ จากนี้ตรงนี้ไป คุณชาร์ลต้องเข้าไปคนเดียวแล้วล่ะค่ะ" คุณเจนนี่ยิ้มส่ง แล้วผายมือไปทางประตูตรงหน้าผม หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้อ่านชื่อผลงาน ข้างในจะมีอะไรรออยู่ผมไม่รู้เลย แต่ตอนนี้ผมอยากจะรู้มากเสียแล้ว ผมหันไปยิ้มให้คุณเจนนี้ แล้วก้าวเข้าไปในห้องมืดตรงหน้าทันที

พอผมก้าวเข้ามาแสงไฟก็ถูกเปิดขึ้น ผมหลับตาเพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสงสักพัก ก่อนจะลืมตาขึ้นมา.......

......ผมถึงกับพูดไม่ออก อ้าปากค้างด้วยความแปลกใจ คุณรู้ไหมครับ ว่าตอนนี้ผมเป็นอย่างที่คุณเจนนี่ว่าไว้ทุกประการ รอยยิ้มกว้างปรากฎ ตัวเหมือนจะลอยจากพื้นได้ สิ่งที่ผมเห็นคือ.... อาร์ทที่ยืนหันข้างมองมาทางผม กับภาพสเก็ตรูปหน้าผมทั้ง 12 ภาพ ที่ถูกจัดวางบนผนังรอบห้องนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นภาพที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มทุกภาพ และผลงานที่ตรึงตาผมมากที่สุด ที่อยู่บนผนังด้านหลังอาร์ท ผลงานขนาดกว้างและสูงประมาณ 150 เซนติเมตรได้ เป็นผลงานประติมากรรมที่ทำขึ้นจากเศษกระเบื้องหลากสีสรร ที่จัดเรียงเป็นรูปผู้ชายสองคนจับมือกัน ตรงกลางเป็นหัวใจขนาดใหญ่ และพื้นหลังทำจากทรายเม็ดสีชมพู สีแดง สีขาว ทั้งภาพออกมาเป็นโทนสีชมพูหวาน

อาร์ทผายมือมาทางผม ผมสังเกตเห็นแหวนที่อยู่ที่นิ้วนางซ้ายของเขา แหวนที่ผมเคยให้เค้าไว้ แหวนวงที่ผมอยากเห็นเค้าสวมมากที่สุด ผมยิ้มน้ำตาซึมเดินเข้าไปหาเขา จับมือของเค้าไว้ แล้วโอบกอดคนตรงหน้า น้ำตาผมไหลด้วยความตื้นตันใจ ดีใจ ตื่นเต้น และรู้สึกขอบคุณ....

"ฮะฮะ ทำไมหัวใจนายเต้นแรงแบบนี้ล่ะ" อาร์ทเอ่ยแซว

"คุณก็เหมือนกัน" ผมก้มลงไปจูบเขาเบาๆ

"ขอบคุณสำหรับของขวัญที่ดีที่สุดนี้" ผมเลื่อนมือขึ้นมาประคองหน้าเขาให้เงยขึ้นมาสบตากับผม อาร์ทยิ้มให้ผม

"ใครบอกว่าเป็นของขวัญให้นายกัน" ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย

"อยากได้ก็จ่ายมาสิ" อาร์ทยิ้มเจ้าเล่ห์

"งั้นผมขอจ่ายด้วยชีวิตที่เหลืออยู่ทั้งหมดของผม" ผมส่งยิ้มกลับไป

"หึหึ ขาย" อาร์ทตอบแล้วดึงผมเข้าไปจูบอีกครั้งอย่างดูดดื่ม ผมกระชับแขนที่โอบเอวเค้าเข้ามา เราจูบแลกเปลี่ยนลิ้นกันอยู่สักพัก ก่อนจะผละออกมามองตากันและกัน

"อาร์ทครับ" ผมเอ่ยเรียกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด

"ว่าไง?"

"นี่ถือว่าผมกับคุณเป็นแฟนกันแล้วนะครับ" อาร์ทหัวเราะหึ แล้วพยักหน้ารับ

"คุณรู้ไหม ว่าคุณทำให้ผมตกหลุมรักคุณอีกครั้ง"

"ฮะฮะ นายนี่ตกหลุมรักง่ายจังนะ"

"เฉพาะกับคุณเท่านั้นล่ะครับ ที่ทำให้ผมตกหลุมรักจนถอนตัวไม่ขึ้น จากนี้ผมคงไม่มีวันขึ้นจากหลุมที่ชื่อว่าอาร์ทได้ตลอดชีวิตแน่นอน" ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ อาร์ทเขินจนหน้าแดง แล้วก้มหน้าหลบสายตาผมด้วยความอาย

"อ่ะแฮ่ม!" พวกผมหันไปทางต้นเสียงที่กระแอมไอขึ้นมาขัดจังหวะ คุณเจนนี่ยืนพิงประตูอยู่ข้างๆคุณโก้ และข้างๆกันนั้นก็มีคุณวิลัยหัวหน้าของอาร์ทและเพื่อนร่วมงานของอาร์ทที่ผมรู้จักอีก 3 คน ทุกคนล้วนแล้วแต่มีรอยยิ้มปรากฎขึ้นบนหน้า

"แหม จะหวานกันไปไหนจ้ะ พี่ล่ะอิจฉ๊า~ อิจฉาเจ้าอาร์ทซะจริงๆ ที่จับคนรูปหล่อแบบคุณชาร์ลได้ซะอยู่หมัดแบบเนี้ย" พี่วิลัยเอ่ยแซว พวกผมหัวเราะทันที

"จริงๆ แล้ววันนี้เป็นวันเปิดแสดงผลงานวันแรกของบริษัท คุณชาร์ลรู้ไหมว่าผลงานประติมากรรมนูนต่ำด้านหลัง มีแต่คนอยากจะประมูลกันทั้งนั้นเลยนะคะ แต่ผลงานทุกชิ้นในห้องนี้ทำขึ้นเพื่อคุณชาร์ลโดยเฉพาะเท่านั้น พี่ล่ะน้อยใจจริงๆ เลย ถ้าเจ้าอาร์ทขยันทำผลงานที่ขายได้ให้ได้อย่างนี้บ้างก็คงจะดี" ผมหัวเราะขำๆ ส่วนอาร์ททำปากจู้ใส่พี่วิลัย ทั้งยังทำเสียงบู่ บู่ ใส่อีก จะน่ารักไปไหนครับ หลังจากนี้พวกเราคุยกันนิดหน่อย พี่วิลัยบอกว่ามีเลี้ยงฉลองงานเปิดแกลลอรี่ตอนเย็นค่ำต่อ แต่ผมกับอาร์ทขอตัวก่อน เพราะผมเพิ่งกลับมาถึงเมืองไทย ส่วนอาร์ทก็อยากจะพักผ่อนมากกว่า แต่จริงๆ แล้วสำหรับผมตอนนี้ผมอยากอยู่กับอาร์ทแค่สองคน อยากคุย อยากกอด อยากจูบ ผมว่าอาร์ทก็คงคิดเหมือนผม ผมขับรถที่ผมฝากอาร์ทไว้ตั้งแต่ก่อนไปต่างประเทศกลับไปคอนโดของผม อาร์ทบอกว่าวันนี้จะไปค้างที่คอนโดผม เพราะสภาพห้องของเขาตอนนี้ไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ ผมก็พอเดาได้ 15 วันที่ไม่ได้เจอหน้ากัน เค้าที่เร่งเคลียงาน แล้วยังทำผลงานสารภาพรักผมอีก คงไม่มีเวลาทำความสะอาดห้องแน่



ผมเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มเค้าเบาๆ ส่วนตายังคงมองทางข้างหน้าอยู่

"ไม่เจอกัน 15 วัน ผมคิดถึงคุณมาก ตอนที่ผมกลับมาถึง พอเห็นว่าคุณไม่ได้มารับผม คุณรู้ไหม.... ผมแอบรู้สึกเสียใจนะ"

"ฮะ ฮะ...  แล้วตอนนี้ล่ะ ยังเสียใจอยู่อีกรึเปล่า?" ผมส่ายหน้า

"ไม่ครับ ตอนนี้ผมดีใจมาก รู้สึกขอบคุณคุณมาก อยากจะรีบกลับบ้าน แล้วดึงคุณมาสวมกอด อยากจูบ อยากสัมผัส...."

"บ้า" อาร์ทบ่นเสียงเบามาก ไม่หันไปมองผมก็รู้ว่า เค้าต้องอายหน้าแดงอยู่แน่นอน อยากจะรีบกลับไปให้ถึงคอนโดไวๆ ผมเหยียบคันเร่งเพิ่มขึ้นทันที ไม่นานก็มาถึง...


ผมดึงแขนอาร์ทให้ตามมา ของเขิงไม่สนทิ้งไว้หลังรถหมด หยิบมาแค่กุญแจรถและชายคนรัก พอถึงห้องปิดประตูลง ผมโยนกุญแจในมือทิ้งแล้วคว้าอาร์ทเข้ามาประกบจูบอย่างแรง อาร์ทร้องโอ้ย ตอนนี้ผมไม่อาจหยุดอารมณ์ปรารถนาของตัวเองลงได้แล้ว ผมกดจูบแนบแน่น สอดลิ้นเลียตามไรฟัน ขบลิ้นที่อาร์ทยื่นเข้ามาเบาๆ แล้วดูดเม้มลิ้นนั้น ผละออกแล้วกัดไปที่ริมฝีปากทั้งบนและล่างของเขา จูบครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผมพยายามอดกลั้นตัณหาไว้ ผมรุกจูบรุนแรงจนอาร์ทคราง แขนทั้งสองที่เกาะก่ายผมไว้เริ่มไม่มีแรง ผมพยุงร่างเขาไว้แล้วยกขึ้นอุ้มท่าเจ้าหญิงพาเข้าห้องนอนทันที

อาร์ทยกแขนขึ้นกอดคอผมไว้ เรายังจูบกันอย่างรุนแรง แลกเปลี่ยนลิ้นและน้ำลาย ผมเลื่อนหน้าลงมาจูบไซคอเค้า ประทับรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ เลื่อนมือถอดเสื้อนอกทั้งของเขาและผมออกโยนไว้ข้างเตียง ผมเลิกเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาขึ้น เผยให้เห็นร่างกายที่ผอมลงไปเยอะ ผิวสีขาว และยอดอกสีชมพูเด่นตรงหน้า ผมขบเม้มจนมันแข็งเป็นไต อาร์ทครางจับผมผมแน่น ผมดันตัวเองเข้าใกล้เขาอีก เอาโคนขาสะกิดกับส่วนเล้าตรงกลางลำตัวคนใต้ร่าง ปลดเข็มขัด แล้วถอดกางเกงที่เกะกะนั้นออก แก่นกายที่นูนขึ้นใต้กางเกงในสีน้ำเงินตรงหน้า ผมดูดลงไปที่แก่นกายนั้นผ่านเนื้อผ้า อาร์ทแอ่นตัวหนี ผมคว้าเอวเค้าไปแล้วใช้ปากกัดขอบกางเกงในดึงลงมา เผยให้เห็นแก่นกายที่ชูชัน ปลายหัวมีน้ำไหลซึมออกมา ผมรูดมันขึ้นลงช้าๆ

"อ้า~" อาร์ทครางกระเซ่า มือนึงจับหัวผมแน่น อีกมือขยุ้มผ้าปูเตียง เค้าดูดน้ำลายซูดด้วยความเสียวซ่าน ผมเงยหน้ามองดูปฏิกิริยาของเขา พยุงตัวขึ้นประทับจูบอีกครั้ง มือยังคงสาวแก่นกายของเขาช้าๆ แล้วเร็วขึ้น อาร์ทยิ่งครางด้วยเสียงหวานที่ดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานก็ปลดปล่อยของเหลวข้นสีขาวออกมา

"แฮ่ก...แฮ่ก...." เขาหายใจหอบกอดก่ายผมไว้

"อาร์ทครับ จากนี้ผมจะหยุดไม่ได้แล้วนะ" ผมกระซิบที่ข้างหู อาร์ทหลับตาพริ้มพยักหน้าช้าๆ หึ ผมหอมแก้มทีนึง ก่อนจะปลดกางเกงและกางเกงในของตัวเองออก เผยให้เห็นแก่นกายที่ตั้งตรงพร้อมรบ ใต้หมอนมีเจลที่ผมซื้อเอาไว้ หวังว่าสักวันจะได้ใช้ ตอนนี้มันได้รับเกรียติให้ทำหน้าที่นั้นแล้ว ผมหยิบถุงยางเอาออกมาสวมใส่ บีบเจลใส่มือ ก่อนจะยกสะโพกอาร์ทขึ้นเอาหมอนมาหนุนไว้ให้ ผมป้ายเจลลงที่ช่องทางด้านหลัง อาร์ทสะดุ้ง

"เย็น..อ่ะ" เสียงกระเซ่าเชียว ผมก้มจูบปากเค้าอีกที

"เดี๋ยวก็ร้อนแล้ว"

"บ้า... อ้ะ!" ผมแหย่นิ้วเข้าไปช้าๆ ข้างในแน่นเปี้ยะ ขยับนิ้วคว้านไปมาเบาๆ ร่างบางใต้ร่างเริ่มสั่นสะท้านหลับตาลง มือทั้งสองขยุ้มผ้าปูเตียงแน่น ผมขยับนิ้วเข้าออกจนช่องทางเริ่มส่งเสียงน่าอายดูดกลืนนิ้วผมทีละนิด ผมจึงเพิ่มเป็นสองนิ้ว และสามนิ้วในที่สุด ผมแหวกนิ้วที่ค้างอยู่ข้างในเล็กน้อย มืออีกข้างไม่ลืมที่จะทำหน้าที่ รูดแก่นกายอาร์ทพร้อมกับขยับนิ้วด้านในช้าๆ นิ้วหัวแม่มือก็กดลงตรงหัวปลายแก่นกายนั้นลูบช้าๆ สร้างความสยิวจนร่างบางครางไม่หยุด

"อ๊า~~~ .....รู้สึก.....แปลก...แปลก...อ้ะ....ตรงนั้น.....อึก...." โดนจุดทำเอาเขากระตุกกายทีนึง แต่ยังไม่ปลดปล่อย น่าจะได้ที่แล้ว ผมดึงนิ้วออก บีบเจลลงที่แก่นกายของผม อาร์ทหอบหายใจลืมตามองมา

".....ใหญ่...." หือ? ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะแทรกกายเข้าไปทางช่องทางที่เตรียมพร้อมแล้ว จูบที่คอไล่ขึ้นไปที่แก้ม จมูก หน้าผาก แล้วลงมาที่ริมฝีปากตรงหน้า

"อ้ะ เจ็บ....อ๊า....อืมมม..." ขยับดันเข้าไปจนมิดด้าม

"อา..." ผมครางบ้าง เพราะข้างในของอาร์ทช่างตอดรัดดีจริงๆ ตอดแรงแบบนี้มีหวังได้เสร็จก่อนขยับพอดี

"อึก...อาร์ทครับ...อย่าตอดแน่นขนาดนั้น..." อาร์ทจิกมาที่หลังผมแรงๆ ก่อนบ่นอุบอิบด้วยความอาย ผมเริ่มขยับช้าๆ เน้นหนักๆ ตรงจุดที่จะทำให้เค้าเสียว กระแทกเข้าไปซ้ำๆ แล้วเร่งเครื่องหนัก จนร่างบางเสียวซ่านต้องจิกและขบกัดที่หัวไหล่ของผม

"อะ....อะ....อึก" ผมถึงจุดพร้อมกับอาร์ทที่ปล่อยออกน้ำใส่หน้าท้องของผม ผมถอนตัวรูดถุงยางที่มีน้ำขุ่นข้นอยู่เต็มมัดปากโยนทิ้งถังขยะข้างๆ แก่นกายของผมยังคงตั้งอยู่ ไม่รอช้าผมฉีกถุงยางอันใหม่สวมใส่ทันที จับตัวอาร์ทพลิกให้นอนคว่ำ ยกสะโพกขาวๆ นั้นขึ้นมาปดปากจูบลงที่แก้มก้น แลบลิ้นเลียที่ช่องทางที่ตอนนี้บวมแดงอย่างเห็นได้ชัด

"อ้า...อย่า...อย่าเลีย...อืม.." ผมแทรกกายเข้าไปภายในช่องทางนั้นอีกรอบ แก่นกายที่สงบลงก่อนหน้าของอาร์ทเริ่มขยายตัวตั้งขึ้น เมื่อผมลูบไล้เนินอกลงมาที่หน้าท้อง แล้วลูบที่ต้นขาใกล้ๆ แก่นกายนั้น อาร์ทขยับมือมาจับน้องชายตัวเองสาวขึ้นลงช้าๆ ผมเริ่มขยับ จนจังหวะเราทั้งคู่ประสานกัน ทั้งลมหายใจ การเต้นของหัวใจสอดประสานเป็นหนึ่งเดียว ไม่นานก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกันอีกครั้ง.....





หลังเสร็จกิจ ผมอุ้มอาร์ทเข้าห้องน้ำทำความสะอาดชำระร่างกาย อาร์ทบ่นอุบอิบพลางทุบที่หลังผมหลายรอบ ว่าผมแกล้งเค้า ครั้งแรกก็เล่นล่อไปทีเดียวตั้ง 3 รอบบนเตียง ในห้องน้ำสดอีก 1 รอบ ใครบอกให้ทำตัวยั่วยวนผมขนาดนั้น อีกอย่างตัณหาที่กดเอาไว้ พอได้ทำขึ้นมามันก็หยุดไม่อยู่ เลยเผลอทำรุนแรงไปบ้าง ผมอุ้มสุดที่รักกลับไปยังเตียงคิงไซส์ เรากอดก่ายแนบชิดกัน ด้วยความเหนื่อยทำให้ผมและเค้าหลับจนข้ามวันกันเลยทีเดียว

ผมกุมมือของอาร์ทไว้แน่น แหวนวงนั้นที่นิ้วนางข้างซ้ายของเขาแนบชิดที่อกของผม มือคู่นี้ที่ผมจะไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด ผมจะปกป้องความรักของเราเอาไว้จนกว่าจะสิ้นลมหายใจ......





------- THE END -------




::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::




จบแล้วค่ะ 

ตอนนี้เขียนยาวเป็นพิเศษ พิมพ์ผิดตรงไหนช่วยแจ้งด้วยนะคะ

10 ตอนจบพอดีเลยค่ะ ฉากอย่างว่าเขียนยากมากเลยค่ะ ><

เรื่องนี้ไม่มีตอนพิเศษนะคะ :-)

หวังว่าจะเป็นอีกเรื่องที่คุณผู้อ่านจะแอบอมยิ้มให้กับพระเอก-นายเอกคู่นี้กันบ้างนะคะ 555

ขอบคุณคุณผู้อ่านทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ค่ะ ^^

สุดท้ายนี้ผู้แต่งได้วาดอิมเมจอาร์ทและชาร์ลแนบมาด้วยค่ะ 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

ผลงานต่อไปเป็นเรื่องแนวแฟนตาซี ยังไงก็ขอฝากผลงานใหม่อีกเรื่องด้วยนะคะ

>>>>>>>>  สิงหราชาวดี  <<<<<<<<

เรื่องนี้ไม่ใช่แนวพีเรียตนะคะ คิดว่าอย่างน้อยก็อยากเขียนให้ได้สัก 30+ ตอนค่ะ

ไม่ได้วางพล็อต แต่วางไอเดียเอาไว้ตั้งเยอะแน่ะค่ะ ยังไม่รู้ว่าจะเขียนหมดไหมเลยค่ะ 

[attachment deleted by admin]

[wi_OoO_wi]

รุ้สึกว่าพระเอกเราจะหน้าหวานกว่านายเอกนะ

 

[ΩPRESTOΩ]

ชาร์ลให้รางวัลที่อาร์ทแอบมีเซอร์ไพส์ชิมิ
คนอ่านเลยได้อานิสงค์ .. 

ขอบคุณด้วยบวกและเป็ด

 

[rije]

ตอบคุณ wi_OoO_wi

จริงๆ ตอนแรกก็อยากให้อาร์ทรุกชาร์ลนะคะ 

เราเองก็อยากวาดชาร์ลหน้าเข้มกว่านี้นะคะ แต่มันวาดออกมาไม่ได้ดั่งใจเลย 



ตอบคุณ ΩPRESTOΩ

ขอบคุณสำหรับบวกและเป็ดค่ะ^^



ตอบคุณ insomniac

ขอบคุณค่ะ ^^
จริงๆ อยากเขียนอีกเยอะๆ นะคะ เพราะยังมีอีกหลายๆ มุม แต่เนื่องจากปูเป็นเรื่องสั้นไว้ เลยตัดที่ไม่สำคัญออกเยอะเลยค่ะ 

[insomniac]

น่ารักนะเนี่ย
ตกลงทำให้เปลี่ยนใจจากเพื่อนได้ โดยเอาตัวเองเข้าแลก
ทุ่มทุนจริงๆ

[maru]

น่ารักดีค่ะ

[=นีรนาคา=]

ในที่สุด อยากบอกว่าหวานเว่อร์คร้าาา
ซึ้งมากกับคำตอบของอาร์ท
จบแล้ว เรื่องนี้น่ารักมาก 

กระซิบคนเขียน>>>อยู่ๆจะไม่ได้เจอกันเลยตั้งหลายสองสัปดาห์
"อาบหรือเดินผ่านน้ำครับ ไมเร็วอย่างนี้" อาร์ทส่งเสียงชิอย่างไม่ค่อยพอใจก่อนจะกลับเข้าห้องน้ำไปอีกรอบ ถึงจะทำตัวง้องแง้งเวลาผมจู้จี้แต่เค้าก็ยอมทำตามแต่โดยดี น่ารักจริงๆ เลย คราวนี้เข้าไปสัก 10 นาทีได้ ผมได้ถึงออกมา
ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดผมที่ปาดบ่าอาร์ทเอามาเช็ดผมให้
ประตูที่นี่ไม่ได้มีปานประตูสามารถเดินทะลุเข้ามาได้เลย 
"เฉพาะกันคุณเท่านั้นล่ะครับ ที่ทำให้ผมตกหลุมรักจนถอนตัวไม่ขึ้น
"อ่ะแฮ่ม!" พวกผมกันไปทางต้นเสียงที่กระแอมไอขึ้นมาขัดจังหวะ
ผมเอื่อมมือไปสัมผัสแก้มเค้าเบาๆ ส่วนตายังคงมองทางข้างหน้าอยู่

[aoihimeko]

โอ๊ยยยยยยยยย

ทำไมมันน่ารักอย่างนี้

ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆนะคะ

[rije]

ตอบคุณ thichanorit

ขอบคุณค่ะ มองข้ามไปเยอะเหมือนกัน แก้เรียบร้อยแล้วค่ะ 

[SiLent_GRean]

น่ารักกกกกกกก 


ขอบคุณน๊า ที่แต่งเรื่องน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่าน