แอบมาปล่อยตอนพิเศษด้วยความแน่นอก ต้องยกออก
กับความซกมกสุดๆของนายอาร์ท
พิเศษแด่ผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านค่ะ (แม้เรื่องนี้จะจบลงไปแล้ว แต่ผู้เขียนกำลังคลั่งค่ะ 555)
เราจะไม่แกล้งคนอ่านด้วย unhappy แล้ว
มาไถ่โทษด้วยตอนพิเศษสุดๆ นี้ที่นี่ที่เดียว
--------------------------------------
ตอนพิเศษสุดพิเศษ เพื่อคนอ่านที่รักโดยเฉพาะอาร์ทย้ายมาอยู่คอนโดผมได้ 1 เดือนแล้วครับ กว่าผมจะกล่อมให้เขาขายคอนโดสุดรักสุดหวงที่แสนจะสกปรกซกมกนั้นได้
แต่ผมก็ต้องพบกับอีกบทเรียนที่แสนจะทรมารจิตใจความเป็นแม่ศรีเรือน เอ้ย ความเป็นสามีที่ดีอย่างผม
นั่นก็คือ....................
การที่เค้าชอบดื่มชา!!
ซึ่งมันไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร ถ้าหากไม่ใช่ว่าเค้าดื่มชาเสร็จแล้วเอาถ้วยไปล้างผ่านน้ำ 2-3 ทีแล้วคว่ำไว้
ครั้งสองครั้งแรกมันก็ดูไม่ออกหรอกครับ แต่หลายครั้งนี่มันจับได้ เพราะคราบน้ำชาที่ขอบแก้วกับที่ก้นแก้วเด่นขนาดนี้
ซึ่งหากล้างด้วยน้ำยาล้างจานมันก็หายนะครับ แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นรอยอีก เพราะนิสัยเดิมที่ชอบล้างผ่านน้ำแปบๆของเค้า
อาร์ทจะกินชาจนหมดแล้วปล่อยแก้วเปล่าวางทิ้งไว้ 1 คืนทุกวันที่พระจันทร์เต็มดวง
ซึ่งผมเองก็ไม่ทราบว่าเค้าจะทำอย่างนั้นทำไม? เพื่ออะไร? จนกระทั่งวันหนึ่ง อาร์ทนั่งจิบชาอยู่ที่ระเบียงข้างห้องครัว
บรรยากาศกรุงเทพยามค่ำคืน แสงไฟดวงเล็กๆ มากมาย สุดแสนจะโรแมนติก โต๊ะทรงกลมสีขาว กับเก้าอี้ขาวสองตัว
ผมเดินเข้าไปหาอาร์ทที่นั่งชิลเหม่อมองทิวทัศน์ยามค่ำคืน แก้วเปล่าไร้ซึ่งชาถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะ
"อาร์ทครับ ดื่มหมดแล้วผมเก็บให้นะ" ผมกำลังจะคว้าแก้วขึ้นมาก็ต้องชะงัก
"ไม่ๆๆๆๆๆ ปล่อยไว้นี่แหละ"
"ทำไมล่ะครับ?"
".........................." เงียบ... เงียบทำไม?
"ว่าไงครับ? ไม่พูดงั้นผมยกเก็บนะ"
"เดี๋ยวๆๆๆๆ" อาร์ทคว้ามือผมไว้ ผมเอียงคอชักสีหน้าสงสัยเต็มปะดา
"คือ.................."
"คือ?"
"...ปะ...ปล่อยไว้.....เดี๋ยวนางฟ้า...ใจดีก็มา...ละ....แล้วก็...จะเสกให้......เทวดาน้ำชา......ออกมาอยู่ในถ้วย"
"........................." เอ่อ...ผมกำลังอึ้งครับ มองหน้าคนรักที่หูตาแดงฉ่ำด้วยความมึนงง คือว่างงจริงๆครับ งงเรื่องนางฟ้าเทวดาอะไรก็ไม่รู้
อาร์ทยิ่งอายยิ่งก้มหน้า หูเหอนี่แดงเถือกขึ้นทันที ผมขำกับคำตอบที่แสนจะน่ารักนั่น พลันให้นึกถึงการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่โด่งดังมากในอดีต
ผมไม่เคยอ่านแต่คุณเจนนี่เคยเล่าให้ฟัง เมื่อตอนที่ไปทานข้าวด้วยกันครั้งล่าสุด ผมว่าอาร์ทเค้าจำผิดแน่เลย
เพราะผมจำได้ว่าคุณเจนนี่เล่าให้ฟังว่า หากนั่งจิบชาใต้พระจันทร์เต็มดวง เทวดาตัวจิ๋วประจำน้ำชาก็จะออกมาอยู่ในถ้วยน้ำชาอีกถ้วยที่ตั้งเอาไว้
แต่อาร์ทเล่นชงมาแก้วเดียว ดื่มจนหมดแล้วตั้งไว้กลางแสงจันทร์ มันคงจะได้ผลหรอกนะ ซึ่งหากทำตามวิธีที่ถูกต้องจริง
มันก็ไม่ได้ผลเช่นเดียวกันนั่นแหละ
"อาร์ทครับ มันแค่เรื่องเล่า ไม่มีมูลความจริงสักนิด" ผมพูดขึ้น อาร์ทเงยหน้ามองผมตาเขม็ง
"ชาร์ล"
"คะ...ครับ"
"จินตนาการน่ะมีไหม?"
"....ครับ?" ผมงง อยู่ๆ ไปพูดถึงเรื่องจิตนาการทำไม?
"ฟังนะ ลูกผู้ชายย่อมมีความฝัน และศิลปินย่อมมีจินตนาการ หากไร้ซึ่งสิ่งเหล่านี้ ศิลปินก็มีชีวิตอยู่ไม่ได้ เหมือนดินที่ไม่มีน้ำหล่อเลี้ยง ก็ปลูกอะไรไม่ขึ้น" อาร์ทเริ่มร่ายยาวเรื่องอะไรที่แสนจะไร้แก่นสาร ซึ่งผมก็เป็นผู้ฟังที่ดี นั่งฟังเค้าบ่นต่อไปอย่างเงียบๆ
30 นาทีผ่านไป อาร์ทถึงจะพูดจบ โดยลงท้ายไว้ว่า
"จินตนาการคือสิ่งที่สวยงามหล่อเลี้ยงจิตใจที่เวิ่นเว้อนี้ให้มีชีวิตอยู่ได้ เข้าใจไหม?"
บอกตามตรงครับ ผมคิดว่าผมจะเวิ่นเว้อก่อนเป็นแน่ ถ้าจะบอกว่าเข้าใจเรื่องที่อาร์ทพูดมาทั้งหมด ซึ่งผมไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว
ตรรกะของผมตั้งอยู่บนเหตุและผล สำหรับผมหากไร้ซึ่งเหตุและผลผมคงอยู่ไม่ได้ จะเทียบอย่างนี้ได้ไหมครับ?
"เอ่อ.... แล้วผมเก็บแก้วไปล้างได้รึยังครับ?" ผมเอื้อมมือไปที่แก้วใบเดิม แล้วถูกอาร์ทตีมือจนแดงชา
"โอ้ย! อาร์ทตีผมทำไม?"
"ที่พูดไปนี่ไม่เข้าใจเลยใช่ไหม?"
"ขะ...เข้าใจสิครับ"
"ไม่อ่ะ ชาร์ลไม่เข้าใจอ่ะ ไม่งั้นคงไม่ทำอย่างนี้"
"อาร์ทครับ..........เลิกซกมกซะทีเถอะครับ...โอ้ย!" พูดจบก็โดยหมัดพลังมดของอาร์ทเข้าเป้าตาอย่างจัง มันไม่ได้เจ็บเพราะน้ำหนักหมัดเลยสักนิด แต่ที่เจ็บเพราะมันจิ้มเข้าตาผมน่ะสิครับ
"....ฮึ่ม! ไม่พูดด้วยแล้ว ถอยไปไกลๆ เลย กลับห้องนอนไปเลยไป๊!" อาร์ทถีบเท้าเข้าที่เอวของผมแรงๆ จนผมตกจากเก้าอี้
เจ็บครับ เจ็บตัวสุดๆ ทำไมเรื่องชานี่ทำให้ผมเปลืองตัวสุดๆ อย่างนี้ ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นจับไปที่มือของอาร์ทแต่โดนสะบัดออก
"ไม่ต้องมาจับ!" อาร์ทตวาดแต่ไม่ยอมมองหน้า งอลอีกแล้วครับ ประจำ ภรรยาของผมอาร์ทตัวแม่จริงๆ ผมต้องง้ออีกยกใหญ่กว่าจะหายโกรธ
ซึ่งเรื่องที่โกรธก็แสนจะทำให้ผมปวดหัว คราวก่อนเรื่องเสื้อผ้าที่ใส่ซ้ำมาแล้ว 3 วัน
คราวนี้เรื่องแก้วชาใบเดียว เฮ้อ~ คนอย่างผมไม่เคยต้องลงทุนลงแรงง้อใครขนาดนี้
มีแต่เค้าคนเดียวที่ผมให้ความสำคัญเป็นพิเศษ ทั้งโดนถีบโดนเตะโดนต่อยก็ไม่เคยบ่น เป็นสามีที่สุดแสนจะดีเลิศประเสริฐศรีขนาดนี้
ทำไมต้องทารุณผมด้วยก็ไม่รู้ ซิกๆ (แสร้งบีบน้ำตา)
"....." อาร์ทเหลือบมองมาที่ผม ผมยังทำเป็นน้ำตาตกใน เหมือนพจมาน ณ.บ้านทรายทองไม่มีผิด
"....ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย...." ยอมให้เลยคนนี้ พอแกล้งแสดงละครนิดหน่อยก็โอนอ่อนทันที หึหึ น่ารักจริงๆ ภรรยาใครก็ไม่รู้
"อ้ะ...ยิ้มทำไม หยุดเลยนะ" หึหึ หน้าแดงขึ้นอีกแล้ว หลากหลายสีหน้าที่เค้าแสดงออกมาให้ผมเห็นเดียว ผมลุกขึ้นโอบรอบคอเค้า
"อะ...อะไร?"
"คืนดีกันนะครับ ไม่เก็บแก้วแล้วก็ได้ แต่ขอเก็บอาร์ทแทนนะ" ก่อนที่เจ้าตัวจะพูดปฏิเสธ ผมรีบยกตัวเค้าขึ้นอุ้มท่าเจ้าหญิงทันที รู้สึกตัวจะหนักขึ้นนะนี่ สงสัยเลี้ยงดีไปหน่อย ไม่เป็นไรคืนนี้อีกยาว เรามาออกกำลังกายกันดีกว่า
ผมจูบไปที่ริมฝีปากที่พยายามจะพูดอะไรออกมา จูบที่เร่าร้อนทำให้อาร์ทยกมือขึ้นคล้องคอผมโดยง่าย
ต่อไปก็ที่เตียง
ได้ออกกำลังกายกันทั้งคืนแน่ คืนนี้ผมจะนอนฟังเสียงครางกระเซ่าของอาร์ททั้งคืน หึหึ ภรรยาใครก็ไม่รู้น่ารักน่ากอดน่าฟัดที่สุดในโลก
----------------------------------------
เพื่อตอบแทนคุณผู้อ่านทุกท่าน จึงได้มีตอนพิเศษตอนนี้ขึ้น
และด้วยอารมณ์ล้วนๆ อยากเขียนค่ะ 555+ ไม่มีฉากหวือหวา โจ่งครึมนะคะ
เพราะอยากนำเสนอความซกมกและบ้าบอของอาร์ทตัวแม่ค่ะ
หัวข้อ: (((((++*(เรื่องสั้น)*++)))))) -- 7 วันขอเปลี่ยนใจนายหมาบ้า (แถมตอนพิเศษสุดๆTHXผู้อ่าน) -- (อ่าน 37912 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก