ตอนที่ 31ธันว์ “นน พี่เบส ผมขอโทษ ทั้งๆที่ตั้งใจไปเที่ยวกันแท้ๆ แต่วันนี้ต้องมาอยู่ที่นี่ กูขอโทษและขอบคุณจริงๆว่ะ” ผมเบือนหน้าจากไอ้พี่เบสมาที่ไอ้นนด้วยรู้สึกผิดตามที่พูดจริงๆ
หากไม่เกิดเหตุการณ์ลักพาตัวผมขึ้น จนทำให้คนรอบตัววุ่นวายไปหมด คู่รักตรงหน้าคงได้ไปเที่ยวก่อนเรียนจบด้วยกันตามแผนที่วางไว้แล้วล่ะ
“หยุดเลยมึง ไม่ต้องขอโทษ ถ้ากูไม่อยู่ตรงนี้ กูคงไม่กล้าเรียกตัวเองว่าเพื่อนสนิทมึงหรอก อีกอย่างกูก็ไม่ได้ไปเสี่ยงอันตราย เพื่อช่วยมึงอย่างเฮียหลี่ผิงสักหน่อย มึงไม่ต้องขอบคุณกูเลย...แม่ง! พูดซะซึ้งจนกูขนลุกไปหมด” ไอ้นนทำทีลูบแขนสั่นหัวประกอบคำพูด
ไอ้ผมรึอุตส่าห์รู้สึกดีกับสิ่งที่มันพูด ถึงกลับอยากข่วนหน้ามันทีเดียวเชียว
“นั่นสิครับน้องธันว์ ไม่ต้องขอโทษหรอก จริงๆพี่ก็ไม่ได้อยากไปเที่ยวสักหน่อย ก็ได้นนนั่นแหละ คะยั้นคะยอจะให้ไปอยู่ได้ พักผ่อนอยู่ที่คอนโดก็ดีเหมือนกันครับ น้องธันว์อย่ากังวลเลย” ผมรู้มานานแล้วนะว่าไอ้พี่เบสมันหน้าตาดี ซึ่งนาทีนี้ก็ตอกย้ำความคิดนั้นได้อย่างดีเชียวล่ะ
ยามอดีตกัปตันบาสของโรงเรียนคนนี้ ส่งยิ้มอบอุ่นพร้อมแววตาอ่อนโยนส่งมาให้ผมเนี่ย ผมเกือบใจสั่นอยู่เหมือนกันนะ หากผมจะไม่มีมาเฟียรูปหล่อของตัวเองอยู่แล้ว แต่รอยยิ้มตรงหน้ากลับทำให้ผมรู้สึกไว้วางใจในตัวผู้ชายคนนี้ขึ้นมา แต่ดูท่าเจ้าของรอยยิ้มตัวจริงของไอ้พี่เบส คงนึกไม่พอใจขึ้นมาแล้วสิครับ
“เบส! ยิ้มมากไปแล้ว ต่อหน้าต่อตาเลยนะ หันมานี่เลยมา ยิ้มให้นนได้แค่คนเดียวสิ ระวังตัวหน่อย เดี๋ยวเฮียหลี่ผิงกลับมาเห็นแล้วจะยุ่ง...ไอ้ธันว์มึงเลิกยิ้มให้แฟนกูเลยนะโว้ย” ไอ้นนดุแฟนมันไปพร้อมหมุนตัวไอ้พี่เบสที่กำลังทำหน้าเหวอ ให้หันหน้าเข้าหาตัวมันแทน
หลังจากนั้นไอ้ล่ำดำถึกก็ชี้หน้า และถลึงตาโตๆของมันใส่ผม แต่ทำไมผมต้องเชื่อมันด้วย จึงแกล้งส่งยิ้มกว้างๆพร้อมยักคิ้วกวนอารมณ์ใส่มันซะเลย จนไอ้นนทำท่าจะเข้ามาเล่นงานผม แต่ยังดีที่มีเสียงใสๆของไอ้นลินแทรกขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน
“ไอติมฟองดูว์มาแล้ววว ไอ้นน หลบเลยมึง เจ๊เหมยอิงทางนี้เลยค่ะ” ผมเอนตัวหนีและแลบลิ้นใส่ไอ้นน โดยมีเจ๊เหมยอิงกับไอ้นลิน ช่วยเป็นโล่คั่นกลางเราไว้แบบไม่รู้ตัวไปด้วย
ตำแหน่งนี้ไอ้นนไม่มีทางทำอะไรผมได้แน่ ยิ่งทำให้ผมลอยหน้าลอยตากวนมันต่อไป ไอ้พี่เบสคงทนไม่ไหวกับอาการฮึดฮัดของแฟนตัวเอง ผมจึงได้เห็นช็อตฮาๆระหว่างคู่รักต่างสี เมื่อไอ้พี่เบสใช้นิ้วหนีบจมูกไอ้นน ก่อนยัดไอติมฟองดูว์เข้าปากมัน จนมันเกือบสำลักและยังดีที่ไอ้พี่เบสปิดปากมันไว้ แต่ก็เล่นเอามันหน้าแดงน้ำตาเล็ด พยายามกล้ำกลืนไอติมในปากเป็นการใหญ่ สมน้ำหน้าคิดจะทำร้ายผมเรอะ รอไปอีกสิบชาติ ฮ่าๆ
“ฮ่าๆ สมน้ำหน้า ฮ่าๆ” ไอ้นนสะบัดบ๊อบใส่ผมและคนของมันทันที ที่ได้ยินเสียงหัวเราะของเราสองคน
ผมน่ะไม่สนอยู่แล้ว จึงหันมารับไอติมฟองดูว์ที่เจ๊เหมยอิงยื่นมาให้เข้าปากแทน และอย่าไปสงสารไอ้นนนะครับ ตอนนี้ควรหมั่นไส้มันมากกว่า เพราะไอ้พี่เบสกำลังง้อแฟนตัวเอง ด้วยการส่งน้ำให้ดื่มแถมลูบหลังลูบไหล่อย่างอ่อนโยน จนไอ้เพื่อนผมกระตุกยิ้มคาแก้วเชียวล่ะ
“หมั่นไส้ว่ะ” เห็นมั้ยครับไอ้นลินยังคิดเหมือนผมเลย เราทั้งคู่จึงเบะปากใส่ไอ้นน ก่อนหันมายักไหล่ให้กัน
“คิกๆ น้องนลินกับธันว์ทำอะไรแบบนั้นจ๊ะ รีบทานกันก่อนที่ไอติมจะละลายดีกว่าน้า นนกับเบสมาทานเถอะค่ะ แล้วบอกเหมยอิงด้วยนะว่าไอติมพวกนี้พอใช้ได้มั้ย” ไม่มีใครกล้าขัดคำขอของคนสวยของบ้านนี้หรอกครับ บวกกับฟองดูว์เย็นๆจากไอติมหลากรสด้วยแล้ว
พริบตาเดียวของหวานยามบ่ายก็หมดในพริบตา ซึ่งทุกเสียงต่างลงมติว่าไอติมโฮมเมดที่เคลือบด้วยช็อกโกแลตฝีมือเจ๊เหมยอิงนั้นผ่านฉลุย ทำเอาอาเจ๊คนสวยของผมคลี่ยิ้มซะหวานเจี๊ยบ จนคนมองอย่างผมแทบละลายกลายเป็นไอติมเชียวล่ะ
การได้อยู่กับเพื่อนๆพี่ๆแบบนี้ก็ทำผมเพลิน จนลืมๆใครบางคนที่ออกไปข้างนอกแต่เช้าได้เหมือนกันครับ บวกกับคำบอกเล่าของไอ้นลิน ถึงเหตุการณ์เมื่อวานหลังจากที่เฮียหลี่ผิงรู้ว่าผมหายไป ด้วยท่านมาเฟียใหญ่ไล่โทรถามหาผมจากมันสองคน ชนิดที่ว่าคนอย่างไอ้นลินยังขยาด เพราะไม่เคยเจอเฮียหลี่ผิงเสียงแข็งใส่ขนาดนั้น
จนมันทั้งคู่กระวนกระวายและรู้สึกผิด ที่ปล่อยผมให้เดินกลับมาที่รถคนเดียว ซึ่งผมก็ได้แต่บอกให้มันสองคนเลิกรู้สึกผิด เพราะปกติผมก็เดินคนเดียวอยู่แล้ว แต่ก็ไม่เคยเกิดอะไรขึ้น ถ้าไม่เป็นเพราะแผนการลักพาตัวของจ้าวเพ่ยซาน ซึ่งผมได้เจ๊เหมยอิงช่วยพูดอีกแรง มันสองคนจึงกลับมายิ้มแย้มเล่นหัวกับผมได้เหมือนเดิม ซึ่งออกจะลามปามถึงขั้นตบหัวเลยด้วยซ้ำ
พวกเรานั่งคุยและกินขนมฝีมือเจ๊เหมยอิงในห้องพักผ่อนอยู่ครู่ใหญ่ มามาก็เข้ามาแจมด้วย ซึ่งก่อนหน้านี้ท่านได้ปลีกตัวไปดูแลสวนสวยหลังบ้าน หลังจากที่เห็นว่าผมทานอาหารเสร็จแล้วนั่นเอง เมื่อมามานั่งปุ๊บเจ๊เหมยอิงก็ตรงเข้าไปกอดเอวท่านและหอมแก้มฟอดใหญ่ ก่อนอาเจ๊จะรีบไปหาน้ำชาเย็นๆพร้อมคุกกี้มาให้ท่านทาน ผมเองก็รีบลุกไปยืนด้านหลังท่าน ก่อนลงมือบีบๆนวดๆให้มามาตามภาษาลูกสะใภ้ที่ดี
อย่ากล่าวหาว่าผมขี้ประจบเลยครับ เพราะผมรู้หรอกว่ามามาต้องมีอาการเมื่อยล้าไม่มากก็น้อย ด้วยการลงไปดูแลสวนของท่านนั้น ไม่ใช่แค่คอยชี้นิ้วสั่งคนสวนอย่างเดียว แต่ท่านลงมือรดน้ำพรวนดินเองด้วยเหอะ ยิ่งแปลงดอกลิลลี่ที่ปาปาปลูกให้มามาโดยเฉพาะนั้น ได้รับการดูแลจากคนสวยเบอร์หนึ่งของบ้านอย่างดีเชียวล่ะ
แรกรู้เรื่องปาปาถึงกลับต่อว่าคนสวนประจำคฤหาสน์เป็นการใหญ่เลยครับ ที่ปล่อยให้คู่ชีวิตของท่านต้องลงมือเอง แต่พอปาปาเจอประโยคหนึ่งของมามาเข้า ท่านถึงกลับเลิกบ่นไปเลย แต่เปลี่ยนเป็นยิ้มหน้าบาน และลงไปช่วยมามาทำสวนทุกครั้งที่ท่านอยู่บ้านเลยเชียวล่ะ
‘ดอกลิลลี่ที่แทนความรักของเฮียหลี่ที่มีต่อผม ผมจะปล่อยให้คนอื่นดูแล ‘รักของเรา’ ได้อย่างไรกันครับ’ เป็นยังไงล่ะครับ ประโยคนี้ทำคุณยิ้มได้เหมือนผมและปาปาหลี่จวินรึเปล่า
ระหว่างที่ผมกำลังนวดไหล่ให้มามา โดยมีเพื่อนๆคอยชวนท่านคุย และมีเจ๊เหมยอิงนั่งหัวเราะคิกคักตามเรื่องเล่าตลกๆของไอ้นลินอยู่นั้น ผมก็รู้สึกถึงอุณหภูมิอบอุ่นของร่างกายคนตลอดแผ่นหลัง ก่อนจะมีลมหายใจอุ่นๆเป่ารดมาที่ศีรษะ ตามมาด้วยสัมผัสนุ่มนิ่ม ผมจึงแหงนหน้าขึ้นพร้อมส่งยิ้มให้คนที่รู้แก่ใจดีว่าคือใคร แต่คงเป็นการเปิดโอกาสให้เฮียหลี่ผิงได้กดริมฝีปากมาที่หน้าผากผมได้ถนัด
“เอาใจมามาใหญ่เชียวนะคนเก่ง ตื่นนานแล้วเหรอครับ”
ผมยังไม่ทันตอบคำถามนี้ด้วยซ้ำ ริมฝีปากแดงๆที่ลอยไปมาเหนือใบหน้า ก็ฉกวูบมาที่ปากผมอย่างรวดเร็ว ก่อนผมจะโดนหมุนตัวเข้าหาอกกว้าง ตามมาด้วยแรงกอดรัดรอบตัวพร้อมการโยกตัวเบาๆ ทำเอาผมที่ตั้งหลักไม่ทันได้แต่มึนงง ยอมให้เฮียหลี่ผิงได้ทำตามใจ แต่หูก็ยังได้ยินว่าไอ้นลิน ไอ้นนและไอ้พี่เบส ส่งเสียงทักทายปาปาและเฮียหลี่ผิง แถมด้วยเพื่อนสนิทของอาเฮียทั้งสามคน จนผมนึกแปลกใจว่าทำไมวันนี้ถึงอยู่กันครบทีม
“อื้อ! เฮียหลี่ผิงปล่อยก่อน...สวัสดีครับเฮียพอล เฮียไรอัน เฮียโจเซฟ” กว่าท่านมาเฟียใหญ่จะยอมปล่อยตัวผม ให้เงยหน้ามาทักทายบรรดาเฮียๆได้ ก็เล่นเอาผมเหนื่อย
หลังจากนั้นผมก็โดนดึงข้อมือให้เดินตามเฮียหลี่ผิง ไปยังโซฟาตัวที่ปาปานั่งคู่กับมามา ก่อนผมจะโดนรั้งเอวให้นั่งจุมปุ๊กลงบนหน้าตักแข็งๆ พอดิ้นจะลงจากตักก็โดนเสียงนุ่มๆขู่เตือนข้างหู
“อย่าดิ้นครับ อันตรายนะ น้องธันว์นั่งกับเฮียนี่แหละ เห็นมั้ยครับว่าที่ไม่พอ” จบคำปุ๊บวงแขนใหญ่ก็รัดเอวผมแนบลำตัวทันที
เมื่อผมเหลือบตามองรอบตัวก็เห็นว่าแต่ละคนมองเรายิ้มๆ แต่ไม่ได้หลุดแซวอะไรให้ผมได้อับอายกว่าที่เป็น ผมจึงยอมนั่งนิ่งๆบนตักอาเฮียตามเดิม อย่าหาว่าผมง่ายเลยนะครับ เพราะตอนนี้มีสมาชิกล้นห้อง จนโซฟาที่มีไม่พอนั่งเลยเหอะ
อย่างไอ้นนก็เสียสละที่ให้ไอ้นลินมานั่งแทน โดยมันเลือกที่จะนั่งพื้นและพิงหลังกับท่อนขาไอ้พี่เบส ซึ่งโซฟาตัวที่ไอ้นลินเคยนั่ง ก็มีเฮียไรอันที่กำลังยิ้มหวานส่งให้เจ๊เหมยอิงนั่งแทน นี่ยังดีที่ปาปาไม่ทันเห็น เพราะท่านกำลังรับแก้วน้ำชาเย็นๆจากคู่ชีวิต หากปาปาเห็นเฮียไรอันตอนนี้เข้า ผมไม่รู้นะว่าเฮียไรอันจะเจออะไรบ้าง คิดแล้วหนาวแทน
ส่วนเฮียพอลก็อาศัยนั่งตรงที่พักแขน บนโซฟาเดี่ยวตัวเดียวกับเฮียโจเซฟนั่ง เห็นมั้ยว่าการที่ผมยอมนั่งบนตักแข็งๆของเฮียหลี่ผิง มันก็สมเหตุสมผลเป็นที่สุดแล้ว
“เฮียออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่ปลุกธันว์ล่ะ บอกกันสักนิดก็ยังดีเหอะ นี่อะไร ธันว์ตื่นมาไม่เห็นแม้แต่เงา” เมื่อเห็นว่าบุคคลรอบตัว สนใจเครื่องดื่มและของว่างยามบ่ายอยู่
ผมจึงหันมาซักไซ้คนที่ดูดน้ำชาจากหลอดที่ผมเป็นคนยื่นให้ซะเลย ซึ่งเฮียหลี่ผิงก็เหลือบมองผมด้วยตาวาวๆและอมยิ้มทั้งๆที่หลอดยังคาปาก ซึ่งเป็นภาพที่น่าหมั่นไส้มากเหอะ บวกกับตาวาวๆเหมือนพูดได้คู่นั้นด้วยแล้ว
“เฮียเห็นน้องธันว์เพลียและเพิ่งได้นอน เลยไม่อยากปลุก ที่ถามเพราะคิดถึงเฮียใช่มั้ย แต่รู้ตัวมั้ยครับ ว่ากำลังทำตัวเหมือนภรรยาขี้หึงตามจับผิดสามีหนีเที่ยวอยู่....อูยยย พอแล้วครับคนเก่ง พอแล้ว เฮียล้อเล่น” ผมสะบัดหน้าหนีสายตาแพรวพราวหยอกล้อคู่ตรงหน้าทันที ด้วยสมใจแล้วกับสีหน้าเจ็บปวดของเฮียหลี่ผิง ยามที่ผมบิดเนื้อที่ข้างเอว
‘รู้อย่างนี้น่าจะบิดให้เนื้อขาดจริงๆ พูดมาได้ไงแบบนั้นอ่ะ’ ผมเป็นห่วงต่างหาก ไม่ได้คิดว่าอาเฮียหนี่เที่ยวสักหน่อย
“เฮียล้อเล่นครับ เลิกโกรธนะคนเก่ง แต่น้องธันว์รู้มั้ยว่าตัวเองทำปากยื่นๆแก้มพองๆแบบนี้ มันน่ารักน่าฟัดเป็นบ้า” ผมที่กำลังดันหน้าหล่อๆออกห่างใบหน้าตัวเองสุดฤทธิ์ ด้วยกลัวโดนเฮียหลี่ผิงงับแก้มตามปากว่านั้น ต้องลดท่อนแขนลงแทบไม่ทัน เมื่อได้ยินประโยคต่อมาของไอ้นลิน
“ธันว์ ถ้ากูไม่เป็นเพื่อนสนิทมึงนะ กูว่ามึงต้องแกล้งยั่วเฮียหลี่ผิงแน่ๆเลยว่ะ คนอะไร รู้ทั้งรู้ว่าโดนแกล้งให้ทำหน้าแบบนั้น ยังขยันทำให้เฮียหลี่ผิงพอใจ ฮ่าๆ” จบประโยคไม่ใช่มีแค่ไอ้นลินหัวเราะเท่านั้นนะครับ
ต้องบอกว่าทุกคนในห้องพักผ่อนเลยล่ะ ที่หัวเราะให้กับประโยคนั้นของมัน ซึ่งแล้วแต่ว่าใครจะหัวเราะดังมากน้อยแค่ไหน พอผมเหลือบมองคู่กรณีก็นึกอยากจะโกรธให้มากกว่าเดิมนัก แม้เฮียหลี่ผิงจะแค่หัวเราะคลอเบาๆ แต่แววตากลับกรุ้มกริ่มถูกใจกว่าใครในห้องนี้
“ฮึๆ เฮียรู้ว่าน้องธันว์ไม่ได้ยั่ว แต่เป็นไปเองแบบไม่รู้ตัว อย่าคิดมากครับ เฮียออกจะชอบ ไอ้ปากยื่นๆแก้มพองๆเนี่ย...ไม่เอาครับอย่าทำหน้าบึ้งใส่เฮียสิ เราดีกันนะ เฮียอยากได้กำลังใจจากน้องธันว์จัง เมื่อเช้ายังไม่ได้นอนเลย แต่ต้องรีบตามปาปาเข้าแก๊ง”
ผมกัดปากตัดสินใจนิดหน่อย ก่อนจะเบือนหน้ากลับมาสบกับดวงตาอ้อนๆ บวกเข้ากับใบหน้าขาวออกซีดของเฮียหลี่ผิง ที่ปลายคางกับข้างแก้มขึ้นเขียวไปด้วยไรหนวด ทำเอาผมชักใจอ่อน ยอมเอนหลังพิงอกแน่นๆและถ่ายน้ำหนักลงไปทั้งตัว ก่อนลงมือลูบบริเวณหลังมือใหญ่ที่เอวไปด้วย การกระทำของผมจุดรอยยิ้มอย่างหล่อบนหน้าคมขึ้นทันตา ก่อนปลายจมูกโด่งๆจะจงใจปาดเฉียดแก้ม และฝังเข้าที่ลาดไหล่ ซึ่งไม่มีทีท่าว่าเฮียหลี่ผิงจะขยับเปลี่ยนท่าสักนิด
“น่าอิจฉาชะมัด รู้งี้เอามาด้วยก็ดี” เสียงบ่นงึมงำของเฮียพอล ทำให้ผมต้องเงยหน้าจากกลุ่มผมหนา
แต่แล้วผมก็ต้องรีบก้มหน้าหลบตา หันมามองเพียงหลังมือใหญ่ที่กุมทับมือผมไว้ เพียงเพราะสายตาล้อเลียนเปิดเผยของทุกคนรอบตัว แต่ก่อนที่ผมจะมอดไหม้อยู่ตรงนี้ นางฟ้าประจำบ้านอย่างมามาก็ช่วยชีวิตลิงตัวน้อยๆอย่างผม
“อย่ามัวแต่อิจฉาหลี่ผิงสิครับ พอลรีบเลือกคนที่อยู่รอบๆตัวมาสักคนได้แล้ว แต่เอ๋....ถ้ามามาฟังไม่ผิด ดูเหมือนพอลจะเลือกแล้วนี่ครับ ใช่มั้ย วันหน้าพามาให้มามาปาปารู้จักด้วยนะครับ” ปฏิกิริยาของเฮียพอลที่มีต่อประโยคนี้ของมามาคือ อาการนั่งอมยิ้มไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ
ผมเห็นแล้วฟันธงได้เลยว่าเฮียพอลน่ะมีตัวจริงแล้ว และจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
“วันนี้ฝูหรงเค้าไม่ว่างน่ะครับ ไม่งั้นผมไม่ต้องมานั่งอิจฉาหลี่ผิงอยู่แบบนี้หรอกครับมามา”
มามาเฟิงหวงเลิกคิ้วแปลกใจในคำตอบของเฮียพอลนิดหน่อย ก่อนคลี่ยิ้มสวยคืนกลับและหันไปสบตากับปาปาอย่างรู้กัน แต่คนที่มีปฏิกิริยาต่อคำพูดของเฮียพอลก็คือไอ้นลิน
“ฝูหรง! ใช่พี่ฝูหรงเลขาเฮียหลี่ผิงมั้ยคะ อ๋าๆๆ นลินพลาดข่าวนี้ได้ยังไงกัน ดีใจด้วยค่ะเฮียพอล วู้ๆๆๆ ตอนนี้ก็เหลือเฮียโจเซฟคนเดียวแล้วสิคะ ถามจริงเฮีย ไม่เล็งใครไว้บ้างเหรอคะ” ไอ้นลินส่งยิ้มกว้างแสดงความยินดีกับเฮียพอล แต่สายตามันดันเหลือบมองมาทางผม
ผมอ่านได้ว่ามันยินดีกับผมมากกว่าเฮียพอลซะอีก ด้วยรู้ว่าต่อไปนี้ ผมไม่ต้องมีพี่ฝูหรงเป็นหนามยอกอกอีกแล้วนั่นเอง ไอ้ผู้หญิงบ้ายังไม่หมดฤทธิ์เท่านั้นครับ แต่ต่อมเสือกดันทำงาน หันไปส่งคำถามกับเฮียโจเซฟที่นั่งยิ้มขรึมตรงข้ามซะได้ ซึ่งถ้ามันล่วงรู้อนาคตสักนิด ไอ้นลินคงไม่ถามคำถามนี้ออกมาอย่างแน่นอน เพราะประโยคต่อไปนี้ของปาปาหลี่จวินนั่นเองครับ
“ลูกนลินลืมนับไรอันอีกคนรึเปล่า ว่าไงไรอัน เล็งใครไว้ล่ะเรา”
ผมไม่อยากบอกเลยว่าห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ และหากใครทำเข็มหล่นสักเล่มตอนนี้ เชื่อเถอะว่าทุกคนต้องได้ยินอย่างแน่นอน ยามผมกวาดตามองรอบตัว เห็นได้ชัดเลยว่าหน้าเครียดกันเกือบทุกคน ยกเว้นก็แต่มามาเฟิงหวงที่นั่งระบายยิ้มบางเบา พร้อมจิบชาในแก้วไปด้วย ส่วนดวงตาท่านกลับหลุบต่ำ มองเพียงหลังมือของปาปาที่อยู่บนหน้าขาท่านเท่านั้น และไม่มีทีท่าเดือดเนื้อร้อนใจให้เห็น
ส่วนปาปาหลี่จวินเองก็มองไปที่เฮียไรอันยิ้มๆ แต่สายตากลับคมกริบ แถมรอบตัวท่านยังมีไอเย็นประหลาดๆแผ่ออกมาด้วย ผมเองที่ไม่เคยเห็นปาปาในลักษณะนี้มาก่อน ถึงกลับขยับตัวชิดแผ่นอกกว้าง และกระชับฝ่ามือเฮียหลี่ผิงไว้ซะแน่น ซึ่งเฮียหลี่ผิงเองก็ทำเพียงพ่นลมหายใจออกทางจมูกดัง ‘หึ’ เบาๆเท่านั้น
ท่าทีของปาปาและมามาในตอนนี้ ผมเดาได้ไม่ยากว่าเรื่องเฮียไรอันที่ชอบเจ๊เหมยอิง คงไม่พ้นหูพ้นตาท่านทั้งคู่เป็นแน่ เพียงแต่วันนี้ประจวบเหมาะให้ปาปาได้แสดงตัวออกมาเท่านั้น คิดในแง่ดีท่านอาจจะไม่คิดคัดค้านก็ได้ เพราะดูท่าท่านรู้เรื่องมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่ท่านก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไร คงตั้งใจดูท่าทีของเฮียไรอันที่มีต่อเจ๊เหมยอิงมากกว่าน่ะครับ เพราะหากเฮียไรอันไม่ดีจริง ปาปาคงไม่ปล่อยให้ลอยนวลเข้าออกบ้านเราได้จนถึงทุกวันนี้หรอก
เมื่อผมเหลือบมองอาเจ๊เหมยอิงที่ยืนอยู่ด้านข้างมามาเฟิงหวง จึงได้เห็นอาเจ๊ทำเพียงระบายยิ้มน้อยๆ ด้วยท่วงท่าสบายๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนเฮียไรอันมองเจ๊เหมยอิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึมไม่ต่างจากทุกคนที่เหลือ ถ้าผมเป็นเฮียไรอันนะผมจะไม่มีวันถอย ไม่ว่าจะโดนปาปาคัดค้านสักแค่ไหนก็ตาม ในเมื่อเจ๊เหมยอิงของผมออกจะเพียบพร้อมขนาดนี้ ซึ่งผมเชื่อว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนเทียบติดเลยเหอะ
เจ๊เหมยอิงที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมแบบนี้มั้งครับ ถึงทำให้สองพญามังกรแห่งหวางหย่งกังหวงนักหวงหนา แต่มีเพียงคนเดียวในห้องที่นั่งหน้าซีดมองคนโน้นทีคนนี้ที ด้วยรู้ตัวว่าไม่น่าพูดประโยคนั้นออกไป
ไอ้นลินหันมาสบตากับผม ด้วยแววตาอ้อนวอนขอความช่วยเหลืออย่างน่าสงสาร ผมที่ไม่รู้จะช่วยมันยังไงจึงหันไปเรียกเฮียหลี่ผิงเบาๆ พร้อมเขย่าแขนนิดๆ อาเฮียเหลือบมองผมนิดหน่อยด้วยหน้านิ่งๆ ผมจึงบรรจงยิ้มหวานๆเพื่อออดอ้อน ให้อาเฮียออกหน้าช่วย ด้วยสงสารไอ้นลินส่วนหนึ่ง อีกส่วนอยากช่วยเฮียไรอันให้รอดพ้นสถานการณ์คับขันนี้น่ะครับ สุดท้ายเฮียหลี่ผิงถอนใจเบาๆเตรียมเอ่ยปากทำตามใจผม แต่แล้ว...
“ปาปาครับ ขอโอกาสให้ผมไปมาหาสู่เหมยอิงได้มั้ยครับ ผมจริงใจกับเหมยอิง ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้เหมยอิงเสียหาย และพร้อมทำทุกอย่างภายใต้สายตาปาปามามาครับ”
ผมอ้าปากหวอจ้องเฮียไรอันตาไม่กระพริบ ด้วยไม่คาดว่าเฮียไรอันจะกล้าพูดต่อหน้าปาปา ปาปาหลี่จวินจากที่ยิ้มๆ ท่านกลับหุบยิ้มหน้าบึ้งจ้องหน้าเฮียไรอันเขม็งเชียว เอาล่ะสิงานนี้เฮียไรอันคงไม่กลายมาเป็นศพในบ้านเราหรอกนะครับ
“เรื่องนี้เราต้องคุยกันยาว แต่รู้ใช่มั้ยว่าเหมยอิงเป็นที่รักของทุกคนในบ้านนี้ และตั้งแต่วันนี้ไป นายยังไม่ต้องมาเหยียบคฤหาสน์หวาง จนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง” เมื่อพญามังกรใหญ่ตระกูลหวางอย่างปาปาพูดเด็ดขาดแบบนี้ จึงไม่มีแม้แต่เสียงคัดค้าน
ขนาดมามาเฟิงหวงเองก็ยังเงียบ นั่งฟังด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างเข้าอกเข้าใจ ซึ่งเจ๊เหมยอิงก็กลับมาคลี่ยิ้มอ่อนหวานให้เฮียไรอันได้อีกครั้ง หลังจากชะงักไปเพราะประโยคดังกล่าวของเฮียไรอัน
ในความคิดเห็นของผมแล้ว ผมว่าปาปาคงเห็นอะไรดีๆบางอย่างในตัวเฮียไรอันเข้าแล้วล่ะ ไม่เช่นนั้นท่านคงไม่หยิบยื่นโอกาสในการขอคุยเป็นการส่วนตัวหรอกครับ ซึ่งเฮียไรอันเองก็รับคำแข็งขันมองปาปาด้วยแววตามุ่งมั่นจริงจัง แต่ผมแอบหนักใจแทนเฮียไรอันอยู่ดี ถึงเฮียจะผ่านด่านปาปา แต่ก็ยังมีอีกตั้งสองด่านใหญ่ไม่แพ้กันรออยู่
‘บรื้อออ น้องธันว์หนาวแทนอาเฮียลูกครึ่งคนนี้จริงๆครับ’ แต่คนที่ดูพออกพอใจเป็นพิเศษคือเฮียหลี่ผิงนี่ไงครับ ถึงขั้นหัวเราะคลอเบาๆอย่างอารมณ์ดี และกดจมูกหอมแก้มผมอย่างเนียนๆไปหลายรอบเชียวล่ะ แต่ก่อนที่ผมจะโดนเอาเปรียบมากไปกว่านี้ ร่วมกับอยากคลี่คลายสถานการณ์สุ่มเสี่ยงต่อชีวิตเฮียไรอันลง ผมจึงเลือกส่งคำถามที่อยากรู้ตั้งแต่ตื่นมาทันที
“เรื่องจ้าวเพ่ยซาน เฮียหลี่ผิงจัดการอย่างไรครับ เล่าให้ธันว์ฟังได้มั้ย”
...........................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
น้องธันว์เป็นที่รักของทุกคนรอบตัวจริงๆเนอะ
แต่ก็นะ...เด็กน้อยของมาเฟียใหญ่เค้าน่ารักใช่เล่น
ใครไม่รักไม่เอ็นดูก็บ้าแล้ว
ตอนนี้มีใครหวั่นใจแทนไรอันมั่ง ด่านหินชัดๆเนอะ
และสำหรับคู่นี้จะมีความคืบหน้ามาเรื่อยๆนะคะ
ตอนหน้าเราจะได้รู้กันค่ะว่าปาปาและหลี่ผิงจัดการ
นางจิ้งจอกพันปีอย่างไร และนางมีแง่มุมชีวิตแบบไหน
ถึงผลักดันนางมาจนถึงทุกวันนี้
+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
ปล.มีคนบอกว่าชอบของแถม งั้นจัดไปอีกสักตอน (ยาวเฟ่อร์
)
ของแถมอยู่ด้านล่างค่ะ^^
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักหวานๆของมาเฟียขี้หึง} ธันว์ & หลี่ผิง...The End...[14/10/59] (อ่าน 540211 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก