ตอนที่ 12ธันว์“จึกๆ....อะไร” ผมปัดปลายปากกาที่ทิ่มข้างเอวออกพร้อมคำถามส่งๆ ด้วยความสนใจยังอยู่กับหัวข้อประชุม
“จึกๆ จึก....เดี๋ยวดิวะ ฟังมิสเตอร์เฉินก่อน” ยังครับไอ้ตัวกวนคนเดิมมันยังไม่ละความพยายาม
ผมจึงเพิ่มระดับเสียงเตือนพร้อมถลึงตาเข้าใส่ และหันกลับมามองพี่เลี้ยงหนุ่มใหญ่ที่กำลังรายงานความคืบหน้าการสร้างตึกให้เจ้าของโครงการได้ฟัง
“กูรู้นะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น...จึก!”
“เฮือกกก!...มึง!” ผมผวาสุดตัวเมื่อมีเสียงกระซิบชิดริมหู ก่อนปลายนิ้วเย็นๆจะจิ้มมาที่ผิวอ่อนหลังใบหู ทำเอาผมขนลุกไปทั้งตัว เพราะจุดนี้มันจุดอ่อนของผมครับ
บวกเข้ากับถ้อยคำหยั่งรู้เหมือนตาเห็นของไอ้นลินเข้าไปอีก ทำให้ผมแน่ใจว่าคนบางคนต้องทิ้งรอยไว้ให้ผมได้อับอายเข้าแล้ว แต่ก่อนที่ผมจะได้จัดการไอ้เพื่อนตัวแสบที่ยิ้มพรายเหมือนกำชัยชนะอยู่นั้น เสียงคนที่ผมเคยให้ความสำคัญก่อนหน้าก็ดังขึ้น
“คุณธันว์มีอะไรจะเสริมคำพูดผมรึเปล่า” สายตาผู้เข้าร่วมประชุมเกือบสิบคู่จับจ้องมาที่ผมทันที ทำเอากลืนน้ำลายลำบากก่อนผมจะฝืนยิ้ม และหาทางเอาตัวรอดด้วยการเสริมคำพูดพี่เลี้ยงที่พูดไว้ก่อนหน้า เรื่องแก้ไขส่วนโถงของตึกให้ได้ตามแบบ กว่าจะพูดจบเล่นเอาเหงื่อตกเลยทีเดียว
แม้ใจจะสั่นแต่ผมที่อาศัยรอยยิ้มสดใสเป็นใบเบิกทาง ส่งให้ผู้เข้าร่วมประชุมทั้งของบริษัทเราและของลูกค้าที่ว่าจ้าง แต่ผมต้องหุบยิ้มแทบไม่ทัน เมื่อสายตาปะทะเข้ากับดวงตาระยับของชายหนุ่มหน้าเข้มผู้เป็นเจ้าของตึกนามว่า ‘เยี่ยเหวินเจี้ยน’ ผมรีบผลุบหัวหลบหน้าและนั่งลงตามเดิม และนึกไม่ชอบใจเจ้าของสายตาคู่นั้นขึ้นมาตงิดๆ
วันนี้เป็นวันแรกที่พวกผมซึ่งรวมถึงไอ้นนและไอ้นลินด้วยได้เจอเขาเป็นครั้งแรก ในครั้งก่อนๆมิสเตอร์เยี่ยมักให้ลูกน้องมาติดตามความคืบหน้า แต่ที่เขามาด้วยตัวเองในวันนี้ก็เพราะตึกที่ว่าจ้างให้หวางหย่งกังสร้างนั้น สำเร็จไปกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว จึงอยากมาติดตามงานด้วยตัวเอง
แรกเจอเมื่อมิสเตอร์เฉินแนะนำพวกผมให้รู้จักเขานั้น ดวงตาคู่เดียวกันนี้จ้องผมไม่กระพริบ ส่วนแววตาอ่านได้ไม่ยากว่าคิดอะไร พาลให้ผมไม่อยากเข้าใกล้ด้วยเลย แต่ไอ้มิสเตอร์เยี่ยกลับพาตัวเองมาใกล้ชิดผมซะเอง ยังดีที่มีทั้งไอ้นลินและไอ้นนคอยกันให้ แต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาให้ผมจนถึงบัดนี้
ไอ้แววตาวิบวับที่ได้เห็นไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเจอมันมาก่อน ผมน่ะเจอบ่อยจนชินเหอะ แต่อีกคนที่เป็นเจ้าของแววตาชนิดเดียวกันนี้ ไม่เคยทำให้ผมไม่พอใจได้เท่านี้มาก่อน เพราะผมกลับมีอาการใจเต้นหน้าร้อนวูบวาบซะมากกว่า
“ไอ้นน มิสเตอร์เยี่ยชักไม่น่าไว้ใจแล้วว่ะ กูต้องบอกเฮียซะแล้ว” เสียงกระซิบที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำให้ผมชะงักเท้าที่กำลังก้าวตามคนอื่นๆออกนอกห้องประชุมทันที
เมื่อหมุนตัวกลับไปทำให้ผมได้เห็นว่า ไอ้นลินมันยืนหน้าเครียดกอดอกมองไอ้นนอยู่ หากมองผิวเผินคนอื่นๆที่ไม่ได้ยินบทสนทนาคงคิดว่า ทั้งคู่กำลังคุยเรื่องงานด้วยความเคร่งเครียดอย่างแน่นอน
“อืม กูล่ะสงสารเฮียหลี่ผิงว่ะ ต้องหาสารพัดวิธีมาคอยกันท่าคนที่เข้าหาไอ้ธันว์ ไอ้นี่ก็เสน่ห์แรงเกิ๊น”
‘อ้าว ฟังไอ้นนพูดสิครับ มันก็เป็นไปกับไอ้นลินด้วยรึเนี่ย และมึงจะเสียงสูงไปไหนอิจฉากูล่ะสิ’ ผมที่ยังไม่ทันส่งมือไปถึงหัวไอ้คนขี้นินทา ก็ต้องลดมือลงเพราะสายตาดุๆที่ตวัดมามองกันของไอ้นลิน
“อะไรเล่า ก็พวกมึงนินทากู...มึงอิจฉากูรึไงหา!” ผมงุบงิบตอบไอ้เจ้าของสายตาดุๆ ก่อนหันมาแกล้งทำทีเยาะเย้ยใส่ไอ้นนแทน
ก็แหม ผมไม่กล้ามีเรื่องกับเจ้าแม่อย่างไอ้นลินมันหรอก ผู้หญิงอะไรวะน่ากลัวกว่ามาเฟียของผมซะอีก
“กูนี่นะอิจฉามึงที่มีแต่ผู้ชายด้วยกันมาชอบ ฮึๆ” ผมได้แต่อ้ำอึ้งถลึงตาด้วยเถียงไอ้นนไม่ออก
‘ใช่ซี้ กูน่ะมีแต่ตัวผู้มาชอบ ไม่เหมือนมึงที่เดี๋ยวนี้เสน่ห์แรงเกิ๊น สาวหมวยฮ่องกงนี่ตาถั่วชะมัด’ ถูกแล้วครับหนุ่มไทยหุ่นล่ำดำแบบไอ้นนช่วงนี้เสน่ห์เหลือล้น สาวฮ่องกงโปรยเสน่ห์ใส่มันให้เพียบ สงสัยพวกเธอจะชอบของแปลก
“ไอ้นน มึงเองก็ระวังตัวไว้เถอะ กูได้ข่าวว่าเมียงอน จนไม่ยอมคุยด้วยมาหลายวันแล้วนี่ มึงด้วยไอ้ธันว์ อย่าเที่ยวยิ้มหวานไปทั่ว รู้ไม่ใช่เหรอว่ามันล่อตัวผู้เข้าหา” ครับ โดนกันไปถ้วนหน้าทั้งผมทั้งไอ้นนยืนหน้าจ๋อยมองตากันปริบๆ ด้วยเรื่องที่เจ้าแม่บัวงามพูดนั้นเป็นเรื่องจริง
“มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้ทำอะไร สาวๆพวกนั้นเข้าหากูเอง” ผมรีบพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้นนทันที เพราะผมก็ไม่คิดจะโปรยเสน่ห์ใส่ผู้ชายที่ไหน แต่พวกแม่งเข้าหาผมกันจัง แค่ผู้ชายของตัวเองที่ผมมีก็พอแล้วเหอะ
“เบสก็แม่ง งอนกูไม่หายสักที กูง้อจนเหนื่อย แล้วนี่นะ คืนนี้มันจะหนีกูไปเที่ยวด้วย” เออดีแฮะ หัวข้อเปลี่ยนมาที่แฟนไอ้นนแล้วค่อยไกลตัวผมหน่อย และดูท่าจะน่าสนใจไม่น้อย
ทั้งผมและไอ้นลินหันหน้าเข้าหาไอ้นนทั้งตัว ด้วยความเสือก เอ๊ย! ด้วยความใส่ใจในตัวเพื่อนสนิท
‘ภูธิป หรือ เบส’ หรือที่แต่ก่อนผมเรียกแฟนไอ้นนว่าไอ้พี่เบส เดี๋ยวนี้เหลือเพียงพี่เบสเฉยๆ และอย่าว่าผมเป็นเด็กหยาบคายเลยที่มีองมีไอ้เรียกนำหน้าชื่อแฟนเพื่อน แต่เพราะพี่เบสมันเคยจีบผมครับ ผมที่มีผู้ชายมาจีบเลยออกจะไม่ชอบขี้หน้าสักเท่าไหร่ เรื่องมันก็ตั้งแต่ผมอยู่มอสี่นู่นแหละ แต่ตอนนี้พี่เบสไม่ได้คิดอะไรกับผมแล้ว เพราะใครถ้าไม่ใช่ไอ้นนคนนี้ ด้วยมันช่วยกันท่าพี่เบสให้ผมแทนเฮียหลี่ผิง แต่ไม่รู้กีดกันๆท่าไหนถึงได้ลงเอยกันจนถึงปัจจุบันนี้ได้
“พี่เบสจะหนีมึงเที่ยว แล้วมึงรู้ได้ไง” ผมสวนคำไอ้นนทันที ก็ใครจะไม่แปลกใจล่ะครับว่ามันรู้ได้ไงว่าแฟนมันจะหนีเที่ยว ถ้าพี่เค้าไม่ได้บอก ซึ่งไอ้นลินเองมันก็คิดแบบเดียวกับผม เพราะมันพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย
“มันส่งแมสเสจมาบอกกูอ่ะดิ ว่าจะกลับดึก” หลังจากคำตอบของไอ้นนแล้ว ไอ้นลินทำหน้าเซ็งทันที ก่อนมันจะสวนกลับว่าพี่เบสคงไม่ได้คิดจะหนีเที่ยว เพราะถ้าคิดหนีจริงคงไม่มีแม้แต่ข้อความส่งหามันอย่างแน่นอน
“คืนนี้พวกมึงไปกับกูหน่อย กูจะไปจับผิดเมียหนีเที่ยวของกู” เราเพื่อนกันครับ ในเมื่อเพื่อนสนิทขอความช่วยเหลือ มีรึที่ผมจะปฏิเสธ แถมยังได้ออกเที่ยวอีกด้วย ฮึๆ
ผมยิ้มค้างทันทีที่โดนสายตาสองคู่มองด้วยความหนักใจ จึงถามมันไปว่ามันสองตัวจะมองผมแบบนั้นทำไม
“ไอ้ธันว์ มึงขอเฮียก่อนเถอะ สงสัยคืนนี้มึงกับกูคงได้ไปกันสองคนว่ะ” ไอ้นลินมันพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายใส่ผม พร้อมตบไหล่เบาๆเหมือนมันเห็นใจผมนักหนา ก่อนจะหันไปพยักพเยิดกับไอ้นนสองคน ผมได้เห็นได้ฟังแบบนี้ก็โวยวายสิครับ
“กูไปได้น่า”
“เหรอออออ!!” สองเสียงประสานดังจนน่าหมั่นไส้
ผมเลยขึงตาใส่เพื่อนทั้งคู่ ก่อนเดินออกจากห้องตามความตั้งใจแต่แรก ไม่ได้คิดหนีสายตาล้อเลียนสองคู่เลยสักนิด แต่แล้วพอผมจะเดินผ่านประตูที่เปิดไว้อยู่แล้ว ใบหน้าของผมก็ปะทะกับอกแข็งๆเข้าอย่างจัง จนตัวเซเกือบล้มทั้งยืน
“คุณธันว์เจ็บตรงไหนมั้ยครับ” ผมที่ยืนมึนไม่ทันระวังตัว จึงตกอยู่ในอ้อมกอดของคนที่ผมชน แต่เมื่อความเจ็บที่จมูกเจือจางและสายตาปรับโฟกัสได้ จนเห็นใบหน้าคมเข้มชัดตาในระยะประชิด ผมก็ผลักอกหนาๆออกเต็มแรง
“ผมไม่เป็นไรครับ” ใบหน้าคมเข้มที่เคยประดับยิ้มนั้นหงอยขึ้นทันตา เมื่อผมพูดออกไปด้วยเสียงนิ่งๆและปรับสีหน้าให้เรียบเฉย ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงไอ้เพื่อนสนิททั้งคู่ว่ามันเข้ามายืนประกบด้านหลัง
“หลังจากนี้คุณธันว์ว่างมั้ยครับ ผมอยากจะเลี้ยงอาหารทีมงานทุกคนเป็นการตอบแทน ที่ทุ่มเทตั้งใจทำงานให้ผม” สายตาที่แสดงความหวังเต็มเปี่ยมถูกส่งมาให้พร้อมประโยคเชิญชวน
ผมที่มีคำตอบแบบไม่ต้องคิดอยู่แล้วนั้น ไม่ต้องเสียงแรงเลย เมื่อได้อัศวินหญิงผู้ปกป้องเจ้าชายอย่างผมเอ่ยปฏิเสธให้ ทำเอาคนชวนหน้าเปลี่ยนส่งสายตาเข้มๆใส่ไอ้นลินทันที แต่มีรึสาวห้าวผู้ไม่เคยกลัวผู้ชายหน้าไหนจะขยาด ไอ้นลินกลับลอยหน้าลอยตาใส่มิสเตอร์เยี่ยได้อย่างน่าหมั่นไส้ แต่สำหรับคนที่ไม่รู้จักนลินดีเท่าผมและไอ้นน คงมองว่ามันกวนตีนใส่เค้ามากกว่า ผมจึงตั้งท่าปฏิเสธอย่างจริงจังออกไปเพื่อยุติปัญหา แต่แล้วเหมือนเรื่องจะไม่จบง่ายๆ เมื่อไอ้มิสเตอร์เยี่ยมันไม่ยอมรามือ เพราะมันหันมาตื๊อผมหน้าด้านๆ แถมเอื้อมมือจะจับต้นแขนผมอีกด้วย
“คุณธันว์ไปเถอะครับ อย่าพูดยากเลย...นี่คุณ!” ไอ้มิสเตอร์เยี่ยตะคอกออกมาทันทีที่โดนไอ้นลินปัดมือทิ้ง จนผมต้องดึงตัวไอ้นลินออกห่างคนตรงหน้าทันที
หลังจากนั้นก็เกิดความโกลาหลเล็กๆขึ้น เพราะเสียงไอ้มิสเตอร์เยี่ยแท้ๆครับ ที่ทำให้คนติดตามของมัน พี่อู๋บอดี้การ์ดของผม มิสเตอร์เฉินพี่เลี้ยง และลูกน้องในบริษัทบางคนที่อยู่แถวนี้ปรี่เข้ามาหากลุ่มเรา ผมกับไอ้นลินนั้นถูกกันออกมาอยู่นอกวง โดยมีไอ้นนและพี่อู๋ยืนบังเราจนมิด ก่อนผมจะได้ยินมิสเตอร์เฉินสอบถามความเป็นไปจากไอ้มิสเตอร์เยี่ย และจบที่ว่ามันจะให้ผมไปกินข้าวกับมันในเย็นนี้ให้ได้ จนมิสเตอร์เฉินทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก มองผมด้วยความเกรงใจ จะตอบรับก็ไม่ได้จะปฏิเสธก็ไม่ได้อีก เพราะมันคือลูกค้าและผมมีฐานะอะไรเขาก็รู้ดีแก่ใจ ผมสบตาไอ้นลินและไอ้นนอย่างตัดสินใจ
“ผมต้องขอปฏิเสธแทนคุณธันว์นะครับ เพราะนายของผมมีธุระด้วย” ผมหันไปมองพี่อู๋ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ และแอบชื่นชมว่าคนที่เงียบๆแบบพี่แกจะกล้าออกหน้าให้ผมด้วย จนคิดไปถึงหน้า ‘นาย’ ที่พี่อู๋อ้างถึงว่าคงสั่งความกับลูกน้องมาดี แต่คนที่โดนปฏิเสธกลับไม่ได้คิดแบบผมซะแล้ว
“นายแกเป็นใคร ถึงกล้ามาวางอำนาจกับลูกน้องของบริษัทหวางหย่งกังได้”
“นายผมเป็นใครไม่สำคัญครับ แต่คุณต่างหากที่ไม่สมควรมาวางอำนาจในบริษัทของตระกูลหวาง...ผมขอตัวพาคุณธันว์และเพื่อนๆไปก่อนนะครับคุณเฉิน”
“เฮ้ย! แกๆ นี่คุณเฉินคุณจะปล่อยให้เรื่องเป็นแบบนี้เหรอ....” ผมที่โดนพี่อู๋บังคับกลายๆให้ออกเดินนำ ได้ยินประโยคดังกล่าวไม่ทันจบหรอกครับ แต่อดนึกสงสารพี่เลี้ยงอย่างมิสเตอร์เฉินไม่ได้ ไม่รู้จะโดนไอ้มิสเตอร์เยี่ยเล่นงานอะไรบ้าง
จนกระทั่งผมและเพื่อนเดินออกมาด้านนอกบริษัทเกือบจะถึงรถที่จอดไว้ ไอ้นนก็พูดชมเชยพี่อู๋ออกมาให้ได้ยิน โดยมีไอ้นลินสนับสนุนเต็มที่ ใจผมนั้นนึกขอบคุณพี่อู๋เต็มหัวใจ แต่อีกใจก็นึกเป็นห่วงมิสเตอร์เฉินและกลัวว่าเหตุการณ์นี้จะส่งผลถึงบริษัท ซึ่งคำพูดต่อมาของพี่อู๋ก็ทำให้ผมสบายใจขึ้นมาบ้างนิดนึง แต่กลับทำให้ผมวางหน้าไม่ถูกขึ้นมามากๆเลยเชียวล่ะ
“คุณธันว์อย่ากังวลเลยครับ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คุณเฉินสามารถจัดการได้อยู่แล้ว เพราะสำหรับพวกเราที่อยู่ภายใต้ตระกูลหวางหย่งกัง คุณธันว์ย่อมสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด และผมเชื่อว่าเมื่อนายน้อยหรือนายใหญ่รู้เรื่อง คงไม่มีแม้แต่จะตำหนิคุณเฉิน หากโดนลูกค้ารายนั้นร้องเรียนขึ้นมา”
“อ่า เอ่อ ครับ ยังไงผมก็ต้องขอบคุณพี่อู๋ที่ช่วยกู้ชีวิตผมในช่วงนาทีวิกฤต แหะๆ” ผมหลบสายตาล้อเลียนของทั้งพี่อู๋และไอ้เพื่อนสนิทสองตัว พร้อมหัวเราะกลบเกลื่อน ก็มันเขินนี่ครับจะให้ผมปฏิเสธก็ใช่ที่ เพราะก็รู้ๆกันอยู่ว่าอะไรเป็นอะไร
หลังจากนั้นผมก็เอ่ยลาไอ้เพื่อนสองตัว เมื่อพี่อู๋เร่งให้ผมขึ้นรถเพราะได้เวลากลับแล้ว พี่แกคงกลัวฤทธาพญามังกรที่เป็นเจ้าของลิงน้อยแบบผมล่ะมั้ง แต่ก่อนที่ผมจะขึ้นรถไอ้นนก็เตือนผมเรื่องนัดของพวกเราคืนนี้ และให้ผมไปขออนุญาตจากเจ้าของก่อน ถ้าได้เรื่องยังไงให้โทรไปบอกมันด้วย และมันยินดีขับรถไปรับไปส่งผมด้วยตัวเอง หากไอ้เฮียของมันอนุญาตให้ผมไป
แรกทีเดียวผมว่าผมมีเปอร์เซ็นต์ได้ออกเที่ยว เอ๊ย! ได้ไปเป็นเพื่อนไอ้นนจับผิดแฟนมันนะ แต่พอเกิดเหตุการณ์เมื่อครู่ขึ้น เปอร์เซ็นต์ที่ว่าชักลดระดับแตะพื้นแล้วสิ บางคนอาจจะมีคำแนะนำว่าก็ไม่ต้องบอกเฮียหลี่ผิงก็สิ้นเรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น เผื่อไอ้เฮียขี้หวงจะอนุญาตให้ไป แต่ผมสามารถตัดคำแนะนำนี้ทิ้งได้เลย แม้ผมไม่บอก พี่อู๋ไม่บอก หากผมเอ่ยห้ามพี่แกจริงจังอ่ะนะ แต่ยังไงซะเฮียหลี่ผิงก็ต้องรู้ เพราะมิสเตอร์เฉินต้องรายงานเฮียอยู่แล้วครับ เรื่องเล็กซะที่ไหนล่ะ แต่สิ่งที่ผมกังวลกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อได้ยินประโยคที่ท่านพญามังกรเอ่ยออกมา
“ได้ครับ เฮียอนุญาตให้น้องธันว์ไป”
“จริงอ่ะ เฮียให้ธันว์ไปกับไอ้นนจริงๆอ่ะ” ผมไม่รู้ตัวนะครับว่าตัวเองทำสีหน้าแบบไหนอยู่ แต่รู้อย่างเดียวว่าผมตกใจมากกว่าดีใจที่ได้ออกไปกับไอ้นนคืนนี้
“ฮึๆ เห็นหน้าน้องธันว์แบบนี้ เฮียแอบตกใจนะเนี่ย ในสายตาน้องธันว์ เฮียดูเป็นคนใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ หืม” ไรว้า แทนที่ผมต้องเป็นฝ่ายอ้อนวอนขอ และทำตัวน่าสงสารเพื่อให้ได้ไปกับเพื่อนแท้ๆ แต่ทำไมถึงกลายเป็นเฮียหลี่ผิงล่ะที่ดูน่าสงสารเหมือนว่าโดนผมทำร้ายจิตใจเข้า
“เอ่อ คือ เฮียหลี่ผิงอ่ะ...เฮียก็ไม่ได้ใจร้ายไรหรอกครับ แต่แบบ อือ ว่าไงดี เฮียหวงธันว์เกินไปล่ะมั้ง เลิกทำหน้าเหมือนโดนธันว์ข่มเหงจิตใจทีเถอะ” ผมลำบากใจนะครับเนี่ย
จะต่อว่าก็ทำได้ไม่เต็มปากเต็มคำ เพราะรู้เหตุผลดีว่าที่เฮียหลี่ผิงหวงผมนั้นเป็นเพราะอะไร แต่แล้วผมก็ลำบากใจเก้อ เมื่ออยู่ๆไอ้เฮียที่ทำหน้าเศร้าก็หัวเราะขึ้นมา
“ฮึๆ ฮ่าๆ เฮียไม่แกล้งแล้วครับคนเก่ง น้องธันว์เลิกทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ได้แล้ว มานี่ครับมา” ผมโดนรวบกอดจนหน้าบู้บี้ไปกับอกแข็งๆ เจ็บซ้ำรอยเดิมเลยเหอะ แต่อ้อมกอดนี้มันก็อุ่นดีชะมัดและผมก็ไม่นึกน่ารังเกียจ จนขนลุกเหมือนอ้อมกอดของไอ้มิเตอร์เยี่ยนั่น
“คืนนี้เฮียให้น้องธันว์ไปได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้ไปกันลำพัง” นั่นไง ผมว่าแล้วเชียวว่ามันแปลกๆ กับการที่เฮียหลี่ผิงจะอนุญาตให้ผมไปกับไอ้นนได้ ที่แท้ก็มีแผนอยู่ในใจอยู่แล้วนี่เอง
ผมที่พยายามเงยหน้าออกจากอกแกร่งที่กรุ่นกลิ่นโคโลญจน์หอมๆ เพื่อมองสบตาคนที่เอาคางมาวางเกยอยู่บนหัว และเหมือนเจ้าของมันจะแกล้งผมให้ทำได้ลำบากขึ้น เพราะผมต้องใช้แรงอย่างมากที่จะดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดอุ่นๆนี้ และเล่นเอาผมหอบเหงื่อตกกว่าจะหลุดมาส่งค้อนให้ไอ้เฮียหลี่ผิงได้
“เมื่อบ่ายเกิดเรื่องขึ้นหยกๆ น้องธันว์คิดว่าเฮียจะให้เราไปลำพังแค่เพื่อนๆเหรอครับ”
“ว่าแล้วเชียว อื้อ! เฮียจะขยี้หัวธันว์ทำไมเนี่ย” เฮียหลี่ผิงต้องเป็นโรตจิตอ่อนๆแน่ๆเหอะ คนอะไรชอบแกล้งผมจัง พอเห็นผมหน้าบึ้งอารมณ์ไม่ดีทีไร ตัวเองก็ยิ้มร่าหัวเราะปากกว้างมีความสุขทุกที
เฮียหลี่ผิงที่เป็นแบบนี้ผมว่าก็ดูดีไม่น้อยนะครับ เพราะน้อยคนนักที่จะได้เห็นหวางหลี่ผิงเปิดยิ้มได้เต็มหน้าแบบนี้ และหนึ่งในนั้นก็มีผมนี่ล่ะครับที่ได้เห็นอย่างใกล้ชิด แถมผมยังเป็นคนที่ทำให้เกิดรอยยิ้มสว่างนี้ด้วย ภูมิใจนิดๆแฮะ!
“โทรไปถามนายนนนะครับ ว่าคืนนี้ให้ไปเจอที่ไหน กี่โมง และบอกด้วยว่าเฮียจะเป็นคนพาน้องธันว์ไปเอง เพราะเฮียไม่มีทางให้แฟนที่น่ารักของเฮียห่างสายตาอย่างแน่นอน ไม่ต้องทำหน้าบึ้งครับ เฮียสัญญาว่าจะไม่ทำตัววุ่นวาย และพาคนสนิทไปแค่สองคน ตกลงตามนี้นะครับ ถ้าไม่ คืนนี้น้องธันว์ต้องอยู่บ้านกับเฮีย”
“หึ!” ผมจะว่าอะไรได้ครับ ในเมื่อนายน้อยหวางหลี่ผิงออกคำสั่งมาซะขนาดนั้น คิดในแง่บวกไว้ว่ายังไงก็ดีกว่าไม่ได้ไป
ผมจึงพยักหน้าให้คนขี้หวงอย่างเนือยๆ แต่กลับไปกระตุ้นต่อมความมันเขี้ยวของเฮียหลี่ผิงเข้าล่ะมั้ง เพราะผมโดนดึงแก้มโย้ไปมาและโดนขยี้หัวจนผมยุ่ง(อีกแล้ว) พร้อมได้ยินเฮียหลี่ผิงพึมพำว่าผมน่ะน่ารักน่ามันเขี้ยว และแก้มผมที่ยังเจ็บๆจากการโดนดึงไปมา ก็โดนประทุษร้ายจากจมูกโด่งๆซะจนมันแทบจะลอยติดจมูกนั่นไป
ถามว่าโกรธคนขี้แกล้งมั้ย ผมตอบได้เลยว่า ‘ไม่’ เพราะรู้ครับว่าระดับนายน้อยหลี่ผิงแล้ว ถ้าไม่นึกรักและเอ็นดูผมมากๆ หางตาก็คงไม่แลเด็กธรรมดาอย่างผมหรอก รู้แบบนี้แล้วจะไม่ให้ผมภูมิใจ จนต้องแอบยิ้มอยู่กับอกหอมๆนี่ได้ไงครับ จริงม้า~
....................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
เหอะๆ ขอเปิดตัวมิสเตอร์เยี่ยไว้แค่นี้ก่อนนะคะ
เพราะนายคนนี้ยังมีบทบาทออกมาป่วนอีกเยอะเชียว
ปลื้มแทนเฮียหลี่ผิงจังที่ลิงน้อยหายใจเข้าออกก็เป็นอาเฮียรูปหล่อ
แถมยังอยู่ในโอวาทสามีไม่มีดื้อไม่มีซนให้เจ้าของต้องหนักใจสักนิด
แบบนี้เฮียหลี่ผิงจะไม่ยิ่งรักยิ่งหลงได้ยังไง จริงม้า ~
ตอนหน้าห้ามพลาดนะคะ หากพลาดต้องเสียใจแน่ๆ
ใครอยากรู้ว่าเวลาน้องธันว์เมาแล้วจะเป็นยังไง
ติดตามได้วันอังคารวันสีชมพูน้า
+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักหวานๆของมาเฟียขี้หึง} ธันว์ & หลี่ผิง...The End...[14/10/59] (อ่าน 544164 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก