ตาคมจ้องมองนาฬิกาก็เกือบจะห้าทุ่มแล้ว...กว่าจะหลบเลี่ยงเพื่อที่จะตอบคำถามที่น้องบีถามได้ก็เกือบจะไม่รอด...เด็กอะไรแก่แดดขึ้นทุกวัน ที่ไม่ตอบเพราะตัวน้องบีก็ไม่เคลียร์เหมือนกันว่าเจ้าตัวรู้สึกยังไง...และต้องการคำตอบจากเขาว่าอะไร...
“พี่ปันปัน..”
“ครับ ฟอด! นอนซะคนดี..” มือหนาลูบหลังบางเบา ๆ ตอนนี้นอนแยกห้องเพราะเขามีงานทำดึกดื่นทุกคืนกลัวจะรบกวนเวลานอนของเจ้าตัวแสบนี่ แต่กลายเป็นว่าก็ยังมานอนด้วยทุกคืนเหมือนเดิม...
“..ฮึก..คุณป๊า...คุณม๊า..อึก..”
“...................” กอดกระชับคนที่ละเมอ...ทำไมถึงยังฝันถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วพร้อมกับร้องไห้...ทั้งที่อยู่ในอ้อมกอดเขาแล้วแบบนี้...หรือน้องบีจะยังไม่เชื่อใจในสิ่งเขามอบให้กัน...
“พี่ปันปันจ๋า...คิดถึงจังเลย..”
“ อืม...ตื่นแล้วเหรอ..กี่โมงแล้ว...”
“จะหกโมงเช้าแล้ว...”
“ว่าไงครับ” มองคนที่กอดเอวเขาแน่นแล้วยิ้มให้...ก่อนจะยืดตัวจุมพิตหน้าผากเนียนนั่น...น่ารักจนอยากจะนอนกอดอย่างนี้ไม่ต้องออกไปไหน...
“คิดถึง”
“หือ...คิดถึง..”
“..ใช่...เมื่อคืนเราห่างกัน...ตั้งเกือบ 10 ชั่วโมงแน่ะ...น้องบีคิดถึง”
“งั้นเหรอ...แต่ตอนนี้เราพบกันแล้ว...แล้วก็อยู่ใกล้กันมากเลย” กอดให้คนที่พูดอะไรให้ชื่นใจแต่เช้าเข้ามาในอ้อมกอดอุ่น...หัวใจเต้นแรงแต่เช้าเลย....
“วันนี้พี่ไม่ได้ไปด้วยนะ...ต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัด แต่จะกลับมารับตอนเย็น...ตั้งใจเรียนนะเข้าใจไหม”
“แล้วถ้าวันนี้มีคนมาหาเรื่องน้องบีล่ะ”
“อดทน หลีกเลี่ยง ปกป้องตัวเอง”
“อือ...น้องบีต้องคิดถึงพี่ปันปันแน่ ๆ เลย...”
“ปากหวานจริง เอาไว้เสาร์ – อาทิตย์จะพาไปทำงานด้วย ถ้าไม่ซน” นอนพูดคุยกอดกันแบบนี้ไม่อยากจะลุกไปไหนจริงๆ ช่วงเช้าคงต้องให้คนไปส่ง... เพราะเขาต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัด...อยู่ในโรงเรียนคงไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง เพราะคนอย่างปันณธรไม่มีทางให้ดอกไม้นำโชคที่กำลังเป็นที่ต้องการเบ่งบานล่อตาใครแน่...
**********************************************
“น้องบีจะตั้งใจเรียนครับ คุณป๊าดูแลตัวเองด้วยน้า”
“ครับเด็กดี ไว้ตอนเย็นถ้าพี่ปันเขามารับไม่ทันป๊าจะมารับน้องบีเอง...ฟอด!”
“ ครับ คุณป๊าน้องบีจะรอ...” พูดแล้วเอียงแก้มให้คุณป๊าหอม...ก่อนจะลงจากรถยกมือบ๊ายบายคุณป๊า...เพราะรถหน้าเรียงเรียนติดน้องบีเลยลงตรงข้ามว่าจะแวะซื้อเครปที่เห็นเมื่อวานไปฝากน้ำด้วย...
“.....อุ๊ย..พี่เจ้านาย...เจอแล้วโชคดีแต่เช้าเลย...”
“.........................” น้องบีหันมองตามนักเรียนสองคนที่พากันมอง....ตอนนี้น้องบีสั่งเครปแล้วยืนรออยู่...พี่เจ้านาย...อยู่กับใครทำไมหน้าตาคุ้นๆ เหมือนเคยเห็น...ทั้งสองคนยืนคุยอยู่ตรงป้ายรถเมล์ที่ข้างๆ เป็นรถคันหรูจอดอยู่...
“..ใครกัน...หน้าคุ้นมาก...” .. ช่างเถอะ...จ่ายตังค์แล้วรีบเข้าโรงเรียนดีกว่า....ก็แค่เคยเห็นแต่จำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหน...เรื่องบางเรื่องที่ไม่สำคัญน้องบีก็นึกไม่ออกเหมือนกัน....
ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่มีใครเข้ามาวุ่นวายกับน้องบีอีก...การเรียนมีความสุขตลอดสัปดาห์มีการประกวดน้องใหม่ ม.ปลาย น้องบีกับน้ำมีชื่อลงประกวดเป็นตัวแทน ม.4/15 ...น้ำเล่นเปียโนส่วนน้องบีจะร้องเพลงสากลที่เคยฝึกร้องกับพี่เอ...กว่าจะถึงวันประกวดก็มีเวลาฝึกอีกตั้งหลายวัน...
“แล้วที่ตรงนั้น...ของใครครับ”
“ของเราครับคุณปัน แต่ยังไม่ได้ใช้ประโยชน์ เสี่ยกว้านซื้อไว้ตั้งนานแล้ว...คงรอให้คุณปันมาจัดการมั้งครับ”
“งั้นเหรอ....น้องบีอย่าปีนสูงนักสิ มันจะตกลงมา”
“น้องบีเป็นลิง”
“................” ปันณธรยิ้มบาง ๆ ก่อนจะส่ายหัวให้คนซน.. ที่พอเจอธรรมชาติบนเขาอย่างนี้ก็สดชื่นสุด ๆ ภูเขาที่ยืนอยู่เป็นแหล่งท่องเที่ยว มีทางให้รถวิ่งขึ้นมา พวกเขาอาศัยมายืนอยู่ที่สูงแล้วมองไปยังผืนดินด้านล่างที่เห็นเป็นบริเวณกว้างและทั่วถึง..เป็นของตระกูลบารมีอนันต์...เพราะเสี่ยพีต้องการให้ลูกชายทำอะไรกับผืนดินรกร้างที่มองเห็นอยู่ตรงหน้า....ความจริงก็มีความคิดเล็กในหัวสมองก็เลยมาดูพื้นที่ก่อน และไม่ลืมกระเตงลูกลิงมาด้วยตามสัญญา....
“พี่ปันปัน เจี๊ยก ๆ”
“...หิวข้าวรึยัง...” อ้าแขนรับคนที่ยืนอยู่กิ่งไม้เตี้ย ๆ อ้าแขนออกให้รับลงมา...พอรับลงเสร็จอีกคนก็ใช้ขาหนีบเอวพี่ปันปันไว้ซะเลยห้อยอยู่อย่างนั้นไม่ยอมลง....
“ไม่หิว...น้องบีอยากไปเที่ยวอีก”
“คิดว่าพี่หนักไหมเนี่ย...ไม่หิวไม่ได้...ต้องกินให้ตรงเวลา ไม่งั้นโดนคุณป๊าดุแน่..”
“..กินก็ได้ แต่ต้องพาน้องบีไปเที่ยวอีก...”
“โอเค งั้นจะพาเที่ยวทั้งสองวันให้สะใจไปเลย...เพราะจากนี้พี่ไม่ค่อยว่างแล้วนะรู้ไหม” หอบลูกหมีโคอาล่าเดินไปที่รถ โดยมีคนขับเดินตาม...นัวเนียกันจนแกะกันไม่ออกเลยช่วงนี้...
ลงจากเขาก็แวะร้านอาหารแถวนั้น ก่อนจะพาคนตัวเล็กไปทะเลในตัวจังหวัดที่ไปดูพื้นที่...ชดเชยวันที่เกิดเรื่องวันนั้น จองห้องพักไว้แล้วเพราะขับรถกลับกรุงเทพฯ ก็คงจะดึกดื่น...เอาให้เล่นให้เต็มปอดเลยละกัน...
“พี่ปันปัน!!”
“รู้แล้วรอก่อน!!” ฝากโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าตังค์ไว้กับคนขับรถ จริง ๆ ก็คือการ์ดประจำตัวเขาที่คุณพ่อให้มาติดตาม...เป็นคนเก่าแก่ที่ไว้ใจได้ รู้เรื่องงานและรายละเอียดเกี่ยวกับบารมีอนันต์ค่อนข้างแน่น..ช่วยปันณธรได้มาก...ที่สำคัญฝีมือดีที่สุดในบรรดาการ์ดทั้งหมด
“คุณปันครับบอกคุณน้องระวังคลื่นด้วยนะครับ เย็น ๆแบบนี้คลื่นแรง..”
“ขอบคุณครับพี่ธง พี่ธงไปเดินเล่นแถวนี้ก่อนก็ได้ครับ แล้วอีกชั่วโมงนึงเจอกันที่บ้านพักจะได้ไปทานข้าวเย็นกันครับ” บอกคนที่นั่งเก้าอี้ผ้าใบอยู่บนหาด...
“ผมเอนหลังตรงนี้แหละครับ เชิญคุณปันตามสบายครับ”
“ครับ..” รับคำธงรบก่อนจะรีบก้าวเท้ายาวๆ และวิ่งลงไปหาคนที่นั่งให้คลื่นซัดอยู่ริมหาด....คลื่นแรงเหมือนที่พี่ธงว่า...ประเดี๋ยวจะหายวูบไปกับสายน้ำซะก่อน....
“คิกๆๆ ฮ่าๆๆ!”
“แสบนะเนี่ย เดี๋ยวจะโดน!!” น้ำทะเลรสชาติเค็มสุดติ่งถูกมือเล็กกวักสาดใส่คนที่พึ่งเดินมา...ไม่ทันตั้งตัวทำให้เข้าปากเข้าจมูก...
“นี่แหน่ะ!! นี่แหนะ!!”
“งั้นก็จัดไป เอาไว้สำลักไปเลย!~” เรื่องอะไรจะยอมเค็มอยู่ฝ่ายเดียว จัดการวิดน้ำให้โดนคนที่กระหน่ำวิดใส่เขาให้โดนซะมั่ง ซักพักถึงได้เหนื่อยหอบทั้งคู่…ทั้งสองคนเคลื่อนตัวลงไปให้น้ำสูงระดับหน้าอกน้องบี แต่ก็แค่ช่วงเอวปันณธรเท่านั้น...
“พี่ปันปันจ๋า ดีกันน้า น้องบีเหนื่อยแล้ว..”
“...อย่ามาอ้อน ฮ่าๆๆ...”
“ อื้อ..พี่ปันปันอ่า...” คนน่ารักทำหน้าหงิก ร่างเล็กตั้งใจจะเคลื่อนเข้าหาเพื่อเกาะพี่ปันปัน แต่อีกคนกลับแกล้งถอยหนีไม่ให้จับซะงั้น...น้องบีเหนื่อยแล้วอยากเกาะพี่ปันปัน...
“ก็จับให้ได้สิ”
“หยุดนะ!!~ ฮ่าๆๆ น้องบีเหนื่อยแล้ว..”
“อย่ามาอ้อน”
“งั้นต้องเจอนี่! ฮึบ!..อ่าส์!! จับได้แล้ว!!”... ทำหน้าอ้อน ๆ ปนหัวเราะเมื่อทำท่าจะจับได้แต่อีกคนก็หลบไปมาซะก่อน....สุดท้ายก็เลยมุดน้ำคว้าเอวพี่ปันปันไว้ซะเลย!
“ขี้โกงหนิ...” ยิ้มก่อนจะยอมให้อีกคนเกาะคอใช้เท้าตีน้ำเล่น...ช่วงเย็น ๆ มีคนลงเล่นน้ำจนเต็มหาด...สาว ๆ หนุ่ม ๆ เดินผ่านผ่านมาก็ต้องสะดุดตากับคู่พี่น้อง...
“พี่ปันปันจ๋า...น้องบีรักพี่ปันปันน้ารู้ไหม..”
“.... รู้.....พี่ก็รักน้องบี “ รักมากกว่าที่น้องบีรักแน่นอน....สองแขนแกร่งเกี่ยวเอวคนที่ลอยคออยู่ให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด....
“รักแบบไหน”
“แล้วน้องบีล่ะ” นึกแล้วว่าต้องถามสร้อยอย่างนี้...ตาคมจ้องมองดวงตากลมโตที่หลุบตาหลบตาเขาเมื่อถามกลับ แต่ปากเล็กก็ยังแยกยิ้มอย่างน่ารัก....
“ถ้าน้องบีบอกไปแล้ว...พี่ปันปันจะบอกน้องบีไหม”
“บอกสิ...” ขาเรียวเกี่ยวเอวพี่ปันปันไว้...แขนเล็กก็เกาะคอ ทำให้หน้าทั้งสองคนใกล้กันแค่คืบ...ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากสิ่งที่น้ำทะเลยังชะล้างไม่หมด...หัวใจทั้งสองดวงเต้นแข่งกันโดยเฉพาะปันณธรที่มันเหมือนกับคำตอบน้องบีเป็นสิ่งที่วัดความสัมพันธ์พวกเขาต่อจากนี้
“...น้องบี...”
“..ว่าไงครับ..” ..... ตั้งใจและรอฟัง…..
....เสียงคลื่นทะเลที่พัดและเสียงลม เสียงผู้คนอื้ออึง แต่ไม่ได้เข้ามาในสมองคนรอฟังซักนิด....เหตุการณ์ไม่ได้เป็นใจให้สารภาพ....แต่อะไรมันก็คงไม่สำคัญเท่ากับ...ความจริง...และสิ่งที่จะได้รับฟัต่อจากนี้...
“รักพี่ปันปัน...เหมือนที่พี่เอรักพี่ นิชา...รักมากกว่า.....คำว่า...พี่ชาย...”
“.....................” ..... หน้าหล่อนิ่งงันไป…..
...เหมือนฝัน...เหมือนหูฝาด...มือใหญ่ยกขึ้นจับแก้มนุ่ม.... นิ้วโป้งไล้สัมผัสความเนียน...ไปมาอย่างเพลินมือ ตาก็จ้องที่ใบหน้าของคนที่กำลังทำให้หัวใจเขาพองโต....ทำให้คนที่เดินเป๋ไปมาสามารถที่จะตรงดิ่งได้เพราะมีจุดหมาย..
“..แล้วพี่ ปันปัน ล่ะ..” เขินสายตาที่มองมาจนต้องก้มหน้างุด ก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่กว้างนั่น...ไม่ใช่ว่าน้องบีไม่กลัว...แต่มั่นใจว่า..ใจตรงกัน...
“..หึ ๆ...รักสิครับ...รักมาก..รักคน ๆ นี้ตั้งแต่เมื่อไม่ไหร่ไม่รู้...แต่มันมากกว่าคำว่าน้องชาย..รักนะครับเด็กดี...พี่รักน้องบี...”
“..ฮึก..จริง ๆ นะ...ฮึก ฮืออ จริงๆ นะ!”
“จริงสิ...จริงที่สุด..”
“ฮึก ฮืออ รู้ไหม..ฮึก ว่าน้องบี รอ ฟังมานาน แล้วเหมือนกัน...รอฟังมาตลอด...ฮึก อืออ” รอมาตลอด รอฟังมาตลอด...รับรู้ทุกอย่างว่าที่ปันณธรให้มามันเจือปนความรักมาให้จนเต็มเปี่ยม....
“................” ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกจากปากของปันณธร เพียงแค่กระชับกอดคนที่ร้องไห้ให้แน่นขึ้น....เสียงร้องไห้เพราะความสุขของน้องบีมันฟังเคล้าเสียงคลื่นแล้วเพราะจับใจที่สุด.....โล่งใจ...และปลื้มใจ....ความสุขไหลวนอยู่กับสายน้ำ...จนทั้งคู่ไม่ได้ยินเสียงชัตเตอร์ที่รัวใส่เก็บภาพทั้งสองคนไว้....
เล่นน้ำกันจนหนำใจ ก่อนจะจูงมือกันขึ้น..ธงรบเตรียมผ้าเช็ดตัวไว้ให้เจ้านายน้อยทั้งสองคน ก่อนจะแยกเข้าบ้านพักตัวเอง...แต่ก็ติดกันแค่เรียกก็ได้ยิน...เป็นบังกะโลมุงหญ้าแต่ภายในตกแต่งได้อย่างน่าอยู่...
“แต่งตัวเสร็จรึยังครับ”
“ยัง...หัวเปียก”
“มาพี่เช็ดให้” คว้าผ้าเช็ดตัวที่วางกองอยู่ปลายเตียงเดินไปหาคนที่ยกกล้องโปรสีดำขึ้นมาส่อง ๆ เป็นกล้องที่เขาพกมาไว้ถ่ายสถานที่....
“...............”
“นิ่ง ๆ สิครับ” เช็ดหัวไปอีกคนก็เอาแต่ก้ม ๆ เงย ๆ เอากล้องสีดำส่องไปที่ทะเล ก่อนจะกดถ่าย....
“อ่ะ นิ่งแล้ว นิ่ง ๆ”
“...............” ยกยิ้มก่อนจะลงมือเช็ดหัวกลมนั่น...น้องบีวางกล้องลงที่เดิม หันตัวเข้ากอดเอวคนที่เช็ดผมให้....ปันณธรรู้สึกหวิว ๆ เมื่อคนตัวเล็กนี่แกล้งเอาหน้าซบกับหน้าอกเปลือยเปล่าของเขา...หายใจรดอกเขาฟืดฟาดเป็นการใหญ่ เก่งนักนะเรื่องยั่วแบบเนียนๆ เนี่ย
“พี่ปันปันจ๋า”
“ครับ” ขานรับคนที่เรียกเขาอู้อี้เพราะยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา มือหนาก็ยังสาระวนเช็ดกลุ่มผมนุ่มนั่นให้แห้ง…
“..would u like….. to be my boyfriend?...”
“................”
“ .....น้องบีไม่มีอะไรจะให้พี่ปันปันนอกจากความรักที่มี...พี่ปันปันจะรักน้องบีไหม....”
“...................” ....ทั้งคู่นิ่งไป....อ้อมแขนเล็กนั่นกระชับกอดเอวเขาไว้แน่น ตอนนี้หัวใจปันณธรมันกำลังละลายไปพร้อมกับความน่ารัก และความรักที่ฟุ้งกระจาย...
“..........yes ,...... I don't want anything but I want only U….น้องบี....”
“ ครับ”
“.ถ้าเรียนจบแล้ว”
“.................”
“....Will you… marry me?...”
“.........................” คนที่ซุกหน้ากับอกเขา ค่อย ๆ ผละตัวออก ก่อนจะมองหน้าเขาด้วยรอยยิ้มน่ารัก...แววตานั่นฉายประกายความสุขอย่างชัดเจน...
“...are you…”
“…yes……Punnatorn……...We both have no idea if we're going to be together in the end. But one thing is for sure, I'll do everything I can to make it happen.”
“ .......................” ยกมือขี้นลูบแก้มใส ก่อนจะมองเข้าไปในดวงตาคู่สวย ที่เขาหลงใหล...ยังมีอะไรให้เขาหลงมากกว่านี้อีกไหม....ถ้าชีวิตนี้เขาจะต้องเสียอะไรมากมายแค่ไหน แต่มีเพียงคนนี้ที่เขาจะไม่มีวันปล่อยมือ....ชีวิตนี้เกิดมาได้แค่ครั้งเดียว แต่สิ่งที่เรียงแถวเข้ามามันมากมายเหลือเกิน...และคนตรงหน้าเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น...แต่มันพิเศษกว่าสิ่งใด ๆ ในโลก...ดวงใจของปันณธร...
“..อึก.!..”
“อืมม!.” ริมฝีปากของคนที่ก้มตัวลงประทับจูบเรียวปากนุ่ม กลีบปากบางหอมหวาน...มือหนากดที่ท้ายทายเพื่อให้อีกคนเงยหน้ารับจูบแสนหวานที่เขามอบให้........ลุ่มหลง...รักจนสุดใจ...
ผลึบ!
“................” แผ่นหลังบางสัมผัสกับที่นอน....ดวงตากลมกับตาคมสอดประสานกัน....ก่อนที่เรียวปากทั้งคู่จะประกบจูบกันอีกครั้ง...มือเล็กยันหน้าอกพี่ปันปันไว้....เมื่อรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออก...
อารมณ์หลงใหลจนหยุดไม่ได้...หัวสมองประมวลผลแบบพล่ามัวไปหมด....คนที่ยอมถอนจูบ...เลาะเล็มริมฝีปากเล็กอยู่อย่างนั้น...เสียงหายใจหอบเหมือนกำลังกดเก็บความรู้สึกบางอย่าง...ใบหน้าน่ารักแดงเรื่อเมื่อสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างของคนที่คล่อมเขาอยู่....และของเขาก็เหมือนกัน...
“....อือ.....”
“จุ๊บ!” เคราสากเสียดสีกับซอกคอหอมกรุ่น ที่จมูกโด่งรั้นและลิ้นร้อนประสานกันรุกล้ำความหอมหวานกับร่างกายเล็กนั่น...มือเล็กกำผ้าปูแน่นเมื่อพี่ปันปันเลื่อนหน้าลงไปที่หน้าอก เสื้อยืดตัวเล็กถูกเลิกขึ้น ลิ้นสากแตะยอดอกสีสวยเบาๆ ก่อนจะประทับจูบลงไปที่หน้าท้องเนียน
“..น้อง..บี..กลัว...”
“...มันไม่น่ากลัวหรอกครับ...ถ้าเราทำด้วยความรัก แต่ถ้าน้องบีไม่พร้อม...ก็ให้พี่ช่วยนะเด็กดี...”
“................” พยักหน้าอย่างเขินอาย... ใบหน้าน่ารักแทบจะรวมกับตัวกับหมอน เมื่อพี่ปันปันเลื่อนหน้าลงไปที่หน้าท้องอีกครั้งหลังจากที่ยกตัวขึ้นมากระซิบที่ข้างหูเขา...
“...อึก!..”
“..................” กางเกงขาสั้นถูกดึงลงจนสุดเท้า....ก่อนที่ชั้นในสีขาวจะถูกดึงออกตาม...แก่นกายสีสวยเด้งขึ้น...คนที่รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพแบบไหนก็ได้แต่เบียดหน้าเข้ากับหมอน ใบหน้าแดงก่ำถึงหู...ปันณธรยกยิ้ม...กับความไร้เดียงสาที่เห็น...
“ อึก...พี่ ปันปัน...อือ...”
“..จุ๊บ อืมม..” ไม่มีครรลอง ว่าต้องเป็นไปยังไง...ไม่มีกฎระเบียบว่าต้องทำแบบไหน ....ไม่เคยรู้ว่าจะต้องทำยังไง..แค่ทำตามที่หัวใจสั่งสมองให้ทำ...ปากหนาครอบลงบนแน่นเนื้อของคนที่เขารักที่สุดตอนนี้ ก่อนจะรูดขึ้นลงตามสัญชาติญาณว่าควรจะเป็นอย่างนี้....น้ำเมือกสีใสปริ่มและเยิ้มผสมน้ำลายเขาอยู่ตลอด....
“อึก อืออ...อืมม...”
“..................” หัวสมองเล็กขาวโพลนไปหมด...ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยลิ้มลองอะไรแบบนี้...มันรู้สึกดี จนน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย..ยิ่งคนที่ปรนเปรอเป็นคนนี้...ความสุขที่มีมันล้นพ้น....ไม่นานก็ล้นปรี่...และสำลักความสุขที่มอบให้แก่กัน...
....ส่วนปันณธร...เขาก็คงต้องช่วยตัวเองไปก่อน...รอให้ทกุอย่างเป็นไปอย่างถูกต้องเท่าที่จะทำได้...รอให้น้องบีเรียนจบก่อน แล้วค่อยว่ากัน...แต่ถ้าอีกคนขยันยั่วมาก ๆ ก็...ไม่แน่...
**** เอาแบบเบาๆ ไปก่อนเน้อ น้องยังเด็กอย่าพึ่งหนักหน่วง...ใครยืนคุยกับเจ้านายเน้อ (สปอยเพื่อ) ขอบคุณทุกเมนท์ ทุกบวก ทุกเป็ดนะคะ...เนื้อเรื่องค่อยเป็นค่อยไปคงจะไม่เบื่อกันซะก่อน...
หัวข้อ: ~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน (อ่าน 631733 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก