อากาศเริ่มเย็นและน้ำค้างลงแรงขึ้นหลังจากที่ทุกคนนั่งคุยและจิบแบบเบาๆ กันเรื่อย ๆ ก่อนจะได้ช่วยกันย้ายของเข้าบ้าน...ของส่วนตัวถูกนำไปไว้ตามห้องแล้ว......ตอนแรกนิชาจะนอนกับน้องบีแต่เจ้าตัวเล็กยังไงซะก็จะนอนกับพี่ปันปันให้ได้เลยต้องปล่อยเลยตามเลย...สั่งอาหารหนัก ๆ มากินกัน นั่งคุยกันซักพักก็แยกย้าย....บ้านไม้หลังใหญ่แยกเป็น 3 ห้องด้านบน...ห้องน้ำสองห้อง อุปกรณ์ภายในก็ธรรมดา ไม่ลำบากอะไร...
“ ฮึก..น้องบี..จะดูโดเรม่อน...”
“ดึกแล้วคนดี...นอนนะครับ..ไว้พรุ่งนี้ไปทะเล ค่อยไปดู...” กะว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นดูทะเลหมอก กินข้าวเตรียมตัวกันเรียบร้อยก็จะเดินทางไปทะเล เป้าหมายคือเกาะในจังหวัดที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวแห่งหนึ่งของภาคตะวันออก...แต่ตอนนี้คนที่เขานอนกอดลูบหลังให้งอแงจะดูโดเรมอน ก็จะใครถ้าไม่ใช่พี่ภูที่ไปหลอกว่าบนห้องมีโดเรมอนเพื่อหลอกให้คนในอ้อมกอดเขาตอนนี้รีบขึ้นห้องนอน แต่สุดท้ายงานก็เข้าเขาคนที่นอนด้วยนี่สิ...
“ฮึก ฮือ..น้องบี จะดู...”
“..ฟอด!..นอนก่อนคนเก่ง...นะครับ...” ทั้งกอดทั้งลูบหลัง....จนมองนาฬิกาจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว...ตากลมนั่นก็เกือบจะปิดแต่ก็ยังมีเสียงฮึกฮักออกมาเป็นพักๆ...พี่ภูนะพี่ภู...
“...................”
“...หลับซักที...รักนะครับ...เด็กดื้อ..” ก้มลงจูบที่หน้าผากเนียนเบาๆ ก่อนจะกระชับผ้าห่มให้คลุมถึงหน้าอก...คุยเพลินจนกินข้าวแค่นิดเดียว...หวังว่าคงจะไม่ลุกขึ้นมาหิวกลางดึก...
“..อืม พี่ปัน ปันจ๋า...”
“อึก” ตกใจหมด หลับอยู่ดี ๆ ก็เอื้อมมือมากอด พร้อมกับเอาขาก่ายเขา.....มันจะไม่ตกใจ ถ้าหัวเข่าน้องบีมันไม่ทับ.....ตื๊ด....เขาที่นอนหงายอยู่...กำลังจะหลับตามไปอยู่แล้ว มาทำอย่างนี้ทำเอาตาสว่างเลย....ถ้าเป็นแรก ๆ ก็คงไม่คิดอะไร แต่ตอนนี้ก็รู้อยู่ว่ามันไม่ใช่แล้ว...
“...น้องบี...นอนดี ๆ นะครับ...”
“ฮึก.อืม...”
“..............” บรรลัยแล้วไหมล่ะ...แขนขาว ๆ นั่นกอดเอวเขาไม่พอ...ยังล้วงมือเข้าไปในเสื้อยืดของเขาด้วย....ถึงแม้มือเล็กนั่นจะกอดเอวเขาเฉย ๆ แต่ด้วยความที่เนื้อโดนเนื้อ...และคนที่ทำโดนเป็นน้องบี...เลยทำให้คนที่นอนนิ่งใจเต้นไม่เป็นจังหวะ....ถ้าคืนนี้เป็นอย่างนี้เขานอนไม่หลับแน่ ๆ
“ อึ๊บ!”
“....อือ....”
“.............” เวรของกรรมของไอ้ปันแท้ ๆ ค่อยจับแขนจับขาขาว ๆ นั่นออกจากร่างกายตัวเอง...แต่มาทั้งตัวเลยทีนี้....ปีนป่ายแบบเนียน ๆ ขึ้นมานอนบนตัวเขาขนาดนี้....แล้วมันจะยังไง....แล้วไอ้ที่เบียดกันอยู่จะให้นับหนึ่งถึงเท่าไหร่...ถึงจะถึงเช้า!!...
“...อือ...อืมม...”
“....1...2...3..4...” ไอ้นอนทับนี่ไม่เท่าไหร่ แต่ส่งเสียงแปลก ๆ บนอกเขานี่สิ....ถึงจะไม่ค่อยรู้ว่าผู้ชายเขาทำกันยังไง....แต่น้องบีทำอย่างนี้ เอามีดมาแทงกันดีกว่า....
“...อืมม...ฟืดด....”
“ลงไปนอนดี ๆ เลยนะน้องบี!”
“...พี่ ปัน..ปัน...”
“..................”
“.....อืม...ฟี้....”
“เฮ่อ!...” โล่งอกไปทีนึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว...ล่าสุด..ที่สุดจะทนคือส่งเสียงแปลก ๆ แล้วยังทำจมูกฟืดฟาดที่หน้าอกเขาด้วย....เลยพลิกตัวให้ร่างเล็กนั่นล่วงลงจากตัว...ลืมตาขึ้นมาเรียกชื่อแล้วก็หลับไป....แกล้งกันรึเปล่าเนี่ย!!..
“...คิก...นี่น้องบีแก้แค้น....”
“...อือ...”
“...น้องบีไปหาพี่เอ ก่อนน้า...”
“...อืม....” เอามือปัดอะไรซักอย่างที่ยุกยิกที่แก้มแต่ก็ไม่ถูกอะไร....พลิกตัวควานหาคนที่นอนข้างกันเมื่อคืนก็พบแต่ความว่างเปล่าจนต้องลืมตาขึ้น...
“...ไป ไหนแล้ว...” มองไปรอบ ๆ ห้องก็ไม่เห็น ก่อนจะได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ห้องข้างๆ ไปหาพี่ชายเขาล่ะมั้ง เห็นเสื้อผ้าที่ใส่แล้วกองอยู่ปลายเตียง...คงจะจัดการอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว....เมื่อคืนก็เล่นซะเกือบตีสอง...
ก๊อกๆๆๆ
“ปัน ไปดูทะเลหมอกกัน.. เดี๋ยวมาเสียเที่ยว”
“ค๊าบ เดี๋ยวออกไป” เดี๋ยวค่อยกลับมาอาบน้ำแล้วกัน....ออกจากห้องพร้อมผ้าเช็ดตัวสองผืน ผืนแรกห่มตัวเอง อีกผืนถือให้คนที่เปลี่ยนที่ไปเจื้อยแจ้วอยู่ด้านล่างแล้ว...
“ไป...ปัน!...อุบ ฮ่าๆๆๆ”
“อะไรหมอเอ??”
“น่ารักเนอะ ฮ่าๆๆ” หันมองอีกสามคนที่เริ่มจะปิดปากหัวเราะเขากันคิกคัก....หรือว่า....
“น้องบี!!!”
“ฮ่าๆๆๆ สวยดี แก ลบออกทำไม”
“................” มองหน้าคาดโทษคนที่ทำตาโตใส่เขาแบบแบ้ว ๆ ยิ้มแฉ่ง....ลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้อย่างน่าตี...ดีนะที่ยังใช้ปากกาเมจิแบบลบออกเหมือนเดิม ถ้าอุตริเปลี่ยนเป็นแบบลบไม่ได้ ... จะหยิกคนชอบศิลปะบนหน้าเขานั่นให้เนื้อเขียวซักที...
“พี่ปันปันจ๋า...น้องบีหนาววว...”
“....................”
“พี่ปันปันจ๋า...น้องบีหนาวจริง ๆ น้า..”
“.................”
“น้องบีหนาวตัวเย็น... ต้องไม่สบายแน่ๆ...ดูสิพี่ปันปัน น้องบีตัวหนาว...”
“อย่ามาอ้อน..” ใจอ่อนจนได้.. ว่าจะโกรธให้รู้สึกผิดบ้าง ว่าไม่ควรจะใช้หน้าเขาแทนบร์อดหรือกระดานดำ....เล่นเดินตามต้อยๆ บ่นหนาวแล้วหนาวอีก ก็เลยใช้ผ้าเช็ดตัวนั่นคลุมที่ไหล่บางให้...
“คิก ๆ อุ่นแล้ว”
“..................” อมยิ้มให้คนที่จับมือเขาไปแนบแก้มตัวเอง....พร้อมกับยิ้มประจบให้ เพราะรู้ว่าตัวเองทำผิด....มือหนาจับมือเล็กนั่นไว้ก่อนจะจูงให้เดินไปดูทะเลหมอกยามเช้าด้วยกัน....
“สวยจังค่ะ”
“ชอบไหม ไว้ลาคราวหน้ามากันอีก” นิชาส่งยิ้มให้คนรักที่รู้ใจเธอที่สุด....มีความสุขที่ได้อยู่ใกล้และอยู่ด้วยกัน....อรเวศรับอาสาตากล้องจำเป็นเก็บภาพความทรงจำพวกนี้ไว้....วิวที่เห็นเมื่อวานตอนเย็นด้านล่างเขาลูกนี้...ตอนนี้ถูดบดบังและฉาบด้วยหมอกหนามองจากตรงที่ยืนอยู่เหมือนทะเลสีขาว...พระอาทิตย์ส่องแสงอ่อน ๆ เป็นภาพที่สวยมาก....
“น้องบี ถ่ายรูปคู่พี่ปันปันสิครับ”
“ถ่าย! น้องบีจะถ่ายกับพี่ปันปัน...”
“พี่ปันย่อตัวให้เท่าน้องหน่อย” ปันณธรย่อตัวเองให้เท่าน้องบี...คนตัวเล็กยกมือขึ้นกอดคอเขาไว้....รั้งให้หน้าเข้ามาชิดกัน...
“ หนึ่ง สอง...”
“ฟอด!!”
แชะ!!
“.................” ทำหน้าไม่ถูก...เมื่อโดนคนที่รั้งคอขโมยหอมแก้ม เป็นจังหวะเดียวกับที่รัวชัตเตอร์....ภาพออกมาทำเอาตากล้องอมยิ้ม...ชักจะไม่แน่ใจว่าต่อจากนี้...ใครจะรุกใคร...
*********************************************************
ออกเดินทางตอนสาย ๆ ถึงอีกเป้าหมายในเวลาต่อมา...ตอนนี้ปันณธรกำลังนั่งกอดคนที่นั่งตัวเกร็งอยู่บนสปีดโบ๊ทที่นั่งกันมาทั้ง 6 คน จากตอนแรกว่าจะขึ้นเรือข้ามฟากเพื่อข้ามไปยังเกาะเป้าหมาย แต่เกรงว่าจะค่ำซะก่อน...รถที่ขับมาจอดฝากไว้ที่ฝั่ง....
“อึก!”
“น้องบี”
“อึก...แหวะ!..”
“น้องบี!!”
“เป็นไงมั่งปัน...ขนาดกินยาแก้เมามาก่อนนะเนี่ย..” ดีแล้วที่ไม่ตัดสินใจไปเรือข้ามฟาก ไม่งั้นคงยาวแน่ๆ หมอเอถามก่อนจะยื่นไอซ์มาให้คนที่นั่งซึม ๆ ทาที่จมูก...นิชากุลีกุจอเอาผ้ามาเช็ดที่ปากเล็กนั่น ก่อนจะส่งอีกผืนส่งให้คนที่ถูกน้องบีอาเจียนใส่…ดีที่เป็นแค่น้ำส้ม เพราะเมื่อเช้ากินไป และตอนเที่ยงก็กินข้าวนิดเดียว...
“อึก!”
“ยื่นหน้าออกไปนอกเรือได้ไหม...ไม่มีใครพกถุงมาเลย” น้องบีทำท่าจะอาเจียนอีกรอบ ทุกคนพากันค้นกระเป๋าหาสิ่งที่พอจะให้น้องบีอาเจียนใส่ได้...
“ไม่เป็นไร ยื่นหน้าออกไปมันอันตราย...ไม่ทันละ...มานี่ครับ”
“อึก!..แหวะ!..”
“เป็นยังไงครับคนดี...ดีขึ้นไหม..ไหนบอกพี่ซิ” มือใหญ่ลูบแก้มใส คนที่ดูจะหมดแรง...เสื้อโปโลสีขาวซับสีส้มจากน้ำอาเจียนของคนในอ้อมกอด...
“นี่ค่ะ นิชาใส่ยามา” ถึงแม้จะช้าไป แต่ถึงพลาสติกมีซิปสำหรับใส่ยาสามัญทั่วไป ก็ถูกยื่นให้คนที่กำลังกอดคนตัวเล็กนั่นอยู่...หมอเอมองคนที่ยอมให้ตัวเองเปื้อนโดยใช้ผ้าแขนยาวที่เจ้าตัวค้นออกจากกระเป๋าวางซับบนตัก....ยอมเปื้อนและสกปรกเอง แต่ไม่ยอมให้น้องบียื่นหน้าออกไปเพราะอันตราย....
“ฮึก! พี่ปันปัน..น้องบี..เจ็บหัว...”
“คงปวดหัวจากที่โก่งคออาเจียนน่ะค่ะ มาค่ะคนดีให้พี่ดูซิ”
“พี่นิชา จ๋า..ฮึก” จะกินยากินน้ำกันตอนนี้คงลำบาก เพราะเรือวิ่งเร็วมากได้แต่ควักยาหอมที่เป็นเจลขึ้นมาทาที่ขมับและจมูกของน้องบี...
“หายใจลึก ๆ นะคะเด็กดี สูดนี่เข้าไป...ดีมากค่ะ...” มือเรียวลูบในหน้าของน้องชายหลังจากที่ดูสีหน้าดีขึ้นเล็กน้อย...ได้อาเจียนแล้วคงดีขึ้น...ถึงแม้จะดูซึมๆ จากยาแก้เมาเรือที่ให้กินตอนแรกก็ตาม..
“ หา พี่ ปันปัน..”
“อ่ะปัน”
“............” ปันณธรรีบถอดเสื้อตัวเองที่เปื้อนอาเจียนออก รับเสื้อที่ภูนรินทร์ส่งให้เปลี่ยนให้เรียบร้อย...ก่อนจะอ้าแขนกอดคนที่เอนตัวมาหาเขาเหมือนเดิม....ร่างเล็กดูอ่อนแรง....เพราะว่าไม่กินข้าวแน่ๆ ให้กินอะไรก็ไม่กิน...
เรือจอดเทียบท่าทั้งหมดลงจากเรือและต่อรถสองแถวเล็กมุ่งหน้าไปยังหาดที่จองห้องพักไว้....ถึงช่วงเย็นๆ ทุกคนเลยตกลงว่าจะเข้าไปจัดการตัวเองก่อนแล้วค่อยออกมาหาอะไรกินกัน...จึงแยกย้ายเข้าห้องพักที่เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ อยู่ติด ๆ กัน..
“พี่..ปัน ปัน...เหนียว...”
“งั้นอาบน้ำ”
“................” เดินเข้าไปหาคนที่นั่งที่เตียง....มองตากลมที่ดูอ่อนแรง...ส่งยิ้มให้ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ
“พี่ปัน ปันจ๋า อาบน้ำ”
“ค๊าบ มาพี่ถอดเสื้อให้” ยื่นมือไปจับเสื้อยืดของคนที่พยักหัวหงึกหงัก แต่...จู่ๆ มือก็สั่นซะงั้น...ก็ตาดันไปมองช่วงเอวบางที่เลิกเสื้อขึ้นแล้วจะเห็นขึ้นมาเรื่อย ๆ
“หนาว!”
“งั้นเอาผ้าเช็ดตัวห่มไว้ก่อน!” ได้สติเมื่อแอบไล่มองตั้งแต่หน้าท้องจนเกือบจะเห็นช่วงยอดอก แต่เสียงเล็กที่ทักก็ทำให้ได้สติซะก่อน...ดึงแขนคนที่นั่งอยู่ขึ้นก่อนจะรุนหลังเข้าห้องน้ำ
“ไปอาบเองนะ ไปครับคนดี”
“....................” น้องบีหันมองหน้าคนที่ทำท่ารุกรี้รุกรน...ทำไมไม่ถอดกางเกงให้น้องบีด้วย...แต่น้องบีโตแล้วถอดเองทำเองได้ไม่เป็นไร
“ เฮ่อ~~ จะรอดไหมวะ...” พอเปิดใจกับความรู้สึกตัวเอง บางอย่างกลับไม่เหมือนเดิม...ตรงที่...เริ่มจากใจสั่นกับการที่น้องบีสัมผัสและเห็นหรือสัมผัสร่างกายบอบบางนั่นตรงๆ ผิวขาว ๆ เนียน ๆ เนื้อนุ่มๆ กลิ่นตัวหอมอ่อน ๆ ....ปันนะปัน...ถ้าทนไม่ได้จริงๆ ได้โดนปืนพ่อหรือไม่ก็เท้าหมอเอไปเต็มรักแน่ๆ เพราะตอนนี้น้องบีไม่ได้รับรู้ความรู้สึกอะไรของเขาเลย....
หลังจากที่ต่างคนต่างจัดการตัวเองเรียบร้อย...ก็ตั้งวงกันอีกรอบ...กินสองคืนติดกันเลยต้องยิ้งฉุบว่าตอนกลับใครจะขับ ให้ดื่มน้อย ๆ หน่อย...อาหารสั่งมาจากร้านอาหารแถวนั้น...นั่งกินกันตรงระเบียงบ้านของภูนรินท์กับอรเวศ...เสียงคลื่น ซัดอยู่เซ็งแซ่... ลมทะเลพัดเข้ามาอยู่ตลอด...บรรยากาศชวนพูดเรื่องสมัยหนุ่มๆ ...คนที่กินแค่ขนมก็ยังประจำที่บนตักของพี่ปันปันไม่ห่าง...
“อ่ะ..พี่ภูเร็วดิ..ลุ้นเหมือนจะถูกรางวัลเลยพี่!”
“เดี๋ยวดิ...โอ...ดีมะ”
“โอป๊อกเก้าเด้ง..อย่าลีลาได้ไหม..”
“โฮ!! ใครแต้มน้อย!!” เมื่อคนหน้าสวยวางไพ่ แปดดอกจิกและเอดดอกจิกลงทำเอาคนที่เหลือทิ้งไพ่กันทั้งหมด....ปรากฏว่าเจ้ามืออย่างหมอเอก็โดนไปแก้วใหญ่...คนที่มีแต้มไล่ ๆ ลงมาก็มีแก้วเป๊ก และแก้วกลางตามมาด้วย...คนที่ป๊อกจะได้เงินหนึ่งร้อยบาทจากเจ้ามือและสั่งให้คนชงชงให้เพื่อนกินตามที่ตัวเองต้องการ แต่ส่วนใหญ่ก็ชงตามสเต็ปธรรมดานั่นแหละ โดยมือชงก็คือนิชาเหมือนเดิม...เล่นกินเงินนี่แหละครื้นเครงดี...สมัยหนุ่มๆ เล่นกันตาละห้าร้อยขนาดหาเงินเองไม่ได้...ตอนนี้หาเงินได้แล้ว...ลดเหลือร้อยเดียว....ใครเด้งก็คูณไป..
“น้องบี ได้เก้า”
“ไหน ๆ ฮ่าๆๆๆ วางเลยน้องบี” ปันณธรดีใจยกใหญ่ รีบชะโงกมองของคนที่นั่งตักเขาอยู่ มือเล็กนั่นคลี่ไพ่ออก เป็น 7 โพธิ์ดำ และ 2 ข้าวหลามตัด...แหม่ ถึงแม้จะไม่เด้งแต่ก็ป๊อก...
“อะไร วะ มึงป๊อก ๆ กันอย่างนี้ฉันก็เมาตาย เปลี่ยนเจ้ามือ ๆ”
“น้องบีจับไพ่ป๊อกเชียว...” ที่ผ่านมาถึงเขาไม่ป๊อกแต่หน้าไพ่รองป๊อกตลอดหรือไม่ก็แต้มสูงว่าเจ้ามือ....
“เพราะดอกไม้นำโชคหรือไง”
“.................” ทุกคนเงียบกันหมด เมื่อภูนรินทร์พูดเรื่องนี้ขึ้นมา...หมอเอมีสีหน้ากังวลใจขึ้นมาอีก หลังจากที่ก่อนหน้านี้ปันณธรเล่าให้ฟังแล้ว...
“ขอโทษหมอเอ...อย่าคิดมาก”
“ไม่หรอกครับพี่ภู...ผมแค่ไม่คิดว่าน้องชายผมจะเป็นดอกไม้นำโชคอะไรนั่น..”
“ดอกไม้...น้องบีชอบดอกไม้...ที่นี่ไม่มีดอกไม้ให้น้องบีเด็ดเลย..”
“ ไม่ต้องห่วงหมอเอ น้องบีจะเป็นอะไร ฉันก็ไม่ให้ใครมาแตะได้หรอก” มือหนาลูบแก้มของคนที่เจื้อยแจ้วพูดด้วย โดยไม่ได้รู้เรื่องอะไร…ปากบางก็แยกยิ้มรับขนมที่อรเวศส่งให้....
“อืม ฉันจะเชื่อใจแก”
“พี่ปันปันจ๋า เราไปนอนกันเถอะ...นอนกอดกัน...”
“................”
“ไวไปไหม”
“จะบ้าฉันไม่ได้ทำอะไรนะเว้ย...แค่นอนกอดลูบหลังแค่นั้นเอง”
“ฉันหมายถึง นอนไวไปไหม...คิดอะไรของแก”
“..ปะ..เปล่า...” ตอบหมอเอเสียงอ่อย ก่อนจะก้มมองย่นคิ้วให้คนพูดล่อแหลม สองแง่สามง่าม...ตากลมมองตอบพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ แต่ก็ก้มหน้าก้มตากินขนมต่อ ไม่ได้รู้ตัวเองเลยว่าพูดอะไรให้..เขาคิด...
นั่งต่อได้พักใหญ่ ๆ ก็แยกย้ายกันเข้านอน...เอาไว้คืนพรุ่งนี้บ้าง...เดี๋ยวจะได้คลานกลับบ้านกันซะก่อน....นิชาถึงกับค้อนให้เจ้ามือไพ่ที่โดนไปหนักกว่าคนอื่น....ทำเอาหมอเอต้องเดินตามคนรักตัวเองเข้าห้องต้อย ๆ อย่างเชื่อง ๆ
“ประคองหน่อย”
“อย่ามามารยา เดินมาเอง”
“โอ...”
“มาเร็วเซ่!” ตะคอกใส่คนที่ทำตัวเหมือนเด็ก... ทั้งที่รูปร่างหน้าตาไม่ได้เข้ากับการกระทำซักนิด พอเขาไม่ให้กอดเพื่อเกาะเดินเข้าห้องก็ยืนเรียกอยู่ที่เดิมไม่ยอมเดินตาม...เลยต้องหันไปตะคอกให้รีบเดินมา...ถึงได้หูตั้งหางกระดกเดินเข้ามากอดเอวให้คนรักพาเข้าห้อง...จะอ้อนก็ช่วยดูหน้าตาหน่อยก็ได้ ... คิดว่าตัวเองเป็นน้องบีรึไง...
“พี่ปันปันจ๋า... ดาว...พระจันทร์...มีคุณกระต่ายด้วยนะ...”
“ หึ ๆ คุณกระต่ายนอนแล้วครับ...นอนนี้ก็เหลือแต่ลูกแมวเหมียวที่จะต้องเข้านอนแล้ว...”
“ น้องบีเป็นลูกแมวเหมียวเหรอ..”
“ ครับบีเหมียว “ ส่งยิ้มให้คนที่เขาเดินจูงมือลงจากบ้านพักของภูนรินทร์ ระหว่างทางที่ต้องเดินย่ำทรายเล็ก ๆ มองเห็นทะเลและท้องฟ้าที่เปิดยามค่ำคืน และเป็นคืนเดือนหงายพระจันทร์เต็มดวง...สวย...สวยมาก...
“งั้นก็ปันปันอู๊ด”
“ว่าพี่เป็นหมูเหรอเนี่ย”
“ปันปันอู๊ด คิกคิก” รั้งมือเขาไว้ ก่อนจะเดินมาดักด้านหน้า...เอามือมาจับที่ท้องเขา...ช่วงนี้แค่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย และพึ่งจะกินมาเมื่อครู่เลยมีเนื้อพุงพอให้มือเล็กนั่นจับเล่น...จักจี้นะเนี่ย...
“งั้นปันปันอู๊ดจะกินบีเหมียวนะคืนนี้”
“ได้ ถ้าปันปันอู๊ดหิว บีเหมียวจะให้กินเยอะ ๆ เลย”
“................” น้องบียื่นมือมาโหนข้อมือเขาทั้งสองข้าง ก่อนจะเอนตัวไปด้านหลัง....ปันณธรเลยเหวี่ยงตัวไปรอบ ๆ ทำให้ร่างเล็กนั่นหมุนไปรอบ ๆ
“ฮ่าๆๆๆ หมุนอีก หมุน...ฮ่าๆๆ”
“................” จะได้กินจริงรึเปล่า....คำพูดพวกนี้คงมีแต่เขาสินะที่คิดไปถึงไหนต่อไหน....มองคนที่หัวเราะอย่างสนุกสนานที่โดนเขาเหวี่ยงไปมา...เสียงใส ๆ และหน้าตาเปี่ยมสุขนั่นทำให้คนใช้ตัวเองเป็นเครื่องเล่นได้แต่คิดว่า...ต่อจากนี้และตลอดไป จะไม่มีวันปล่อยมือเล็กนี่ ตราบใดที่น้องบียังต้องการเขาอยู่....
แว๊บ!
“น้องบี!!”
ปัง!!
“พี่ปันปันจ๋า!!”
“ปัน น้องบี!! หมอบไว้!”
“ปัง!!”
บรื้นนน อื้นนน!!!!
“ปัน! น้องบี!” คนละแวกนั้นต่างแตกตื่น เมื่อได้ยินเสียงปืน ภูนรินทร์ยิงปืนสั้นที่พกมาสวนไปใส่คนที่ขับเจ็ตสกีอยู่เหนือผิวน้ำที่ตอนนี้น้ำขึ้นจนปริ่มหาด...ทันทีที่ยิงปืนสวนพวกนั้นก็ขับเรือออกไปอย่างเร็ว....
“น้องบี!..เจ็บตรงไหนรึเปล่า...”
“ไม่...ไม่..พี่ปันปันเจ็บ...”
“ไม่พี่ไม่เป็นไร...” ดีที่ปันณธรเห็นแสงปลายปืนสะท้อนแสงจันทร์ ทำให้หลบได้ทัน....นิชาวิ่งเข้ามากอดน้องบีไว้...ใจหายจนแทบหยุดหายใจเมื่อได้ยินเสียงปืนและได้ยินเสียงปันณธรเรียกชื่อน้องบี....
“พวกมันเป็นใคร!”
“.......................” ไม่มีใครตอบได้....ว่าพวกมันเป็นใคร...
“ถ้าอย่างนี้ก็ไม่ปลอดภัยแล้ว...กลับพรุ่งนี้เลย...แล้วฉันจะพาน้องบีไปอยู่ด้วย...”
“หมอเอ!”
“คือ...ก็ผมเป็นห่วงน้องบี!”
“ทุกคนเป็นห่วงค่ะ พูดอะไรคิดก่อนสิคะ”
“...ฉันขอโทษ...ฉันแค่เป็นห่วงน้องบี...” ….หมอเอพูดกับปันณธรก่อนจะตบบ่าเพื่อนเบาๆ...เพราะความห่วงใยจนพูดออกไปจนเพื่อนเขาทำหน้าอึ้งๆ
“ถ้าแกไม่เชื่อใจฉัน มันก็ไม่มีประโยชน์ถ้าจะรั้งน้องบีไว้”
“....................” หมอเออึกอักไป นิชาค้อนให้คนรักที่พูดอะไรไม่คิด....ในเมื่อตัวเองตัดสินใจยกน้องบีให้ปันณธรดูแลแล้วก็ต้องเชื่อมั่น...ตอนนี้ตำรวจชายหาดกำลังเข้ามาคุยกับภูนรินทร์เรื่องเหตุที่เกิด รวมทั้งตรวจสอบปืนที่ภูนรินทร์ใช้ ซึ่งเป็นปืนมีถือสิทธิครอบครองอย่างถูกกฏหมาย....
“ อืม ไม่หรอก...ฉันเชื่อใจแก...ขอบใจมากที่ปกป้องน้องบี...ยิ่งแกต้องรับช่วงต่อจากคุณพ่อ....มากมายปัญหานักที่ฉันคิดได้...แต่ฉันจะเชื่อว่าแก...ดูแลน้องบีได้”
“...ขอบใจ...” ปันณธรกล่าวขอบคุณเพื่อนรัก ก่อนจะมองน้องบีที่ยังนิ่งเหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น....
“ไม่กลัวใช่ไหมเด็กดี”
“น้องบีมีพี่ปันปัน...น้องบีไม่กลัว..”
“....................” โอบกอดคนที่อ้าแขนเข้ามากอดเขา...ชื่นใจ...และมีแรงใจ...ต่อให้ขึ้นน้ำลงห้วย เขาก็ไม่กลัว...ต่อให้มันเป็นเทวดาหรือเทพมาจากไหน...เขาก็จะต้องรู้ให้ได้ว่าพวกคนชั่วนั่นมันเป็นใคร... อยากให้พวกมันรู้...ว่าการท้าทายคนอย่างปันณธร...มันน่ากลัวกว่าที่พวกมันคิดหลายร้อยเท่านัก....
“จุ๊บ! จุ๊บ ..โอ๋ ไม่ต้องกลัวนะ “
“.......................” ....อึ้ง...และอึ้ง กันทั้งแถบ... เมื่อคนตัวเล็กที่กอดอยู่ยื่นมือไปรั้งคอเขาลงให้เสมอหน้าตัวเอง ก่อนจะยื่นเรียวปากนั่นมาประทับจูบเบาๆ ที่เรียวปากของเขาสองครั้ง..พร้อมกับพูดปลอบขวัญ...
....เอิ่ม...ถ้านับหนึ่งไม่ถึงร้อย ตบะแตกก่อนจะมาโทษกันไม่ได้นะน้องบี!!....
- หวังว่าจะชอบกันนะคะ ไปกันเรื่อยๆ นะคะ อาจจะไม่หวือหวาอะไรเหมือนเรื่องอื่นๆ แต่เห็นหลายคนชอบก็ดีใจค่ะ ^^ :pig4:
หัวข้อ: ~ Pretty_Amnesia น้องน่ารักกะมาเฟียติดดิน (อ่าน 632133 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก